Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zijn actie verbaasde haar. Hij had tientallen secondes, aanvoelend als uren, haar zwijgend aangekeken. Ze voelde zich vernederen en omdat ze niet wist wat er allemaal in zijn hoofd omging, was ze voor even bang dat hij uiteindelijk in lachen uit zou barsten, maar ze had ongelijk. De angst om afgewezen te worden door de jongen die nu voor haar stond, was nergens voor nodig. Het was voor haar genoeg om te weten dat haar woorden niet slechts een teken van wanhoop waren. Hij stond hier nu wél voor haar, zeggende dat hij haar uitspraken niet wilde vergeten en zijn hand rustende op het stukje huid van haar nek.
Ze zweeg secondelang. In haar moment van geluk, keek ze recht in zijn ogen. Het liet haar haar zorgen voor een paar secondes vergeten en zo ook haar bewustheid. Voordat ze het nog doorhad, had ze haar lippen tegen de zijne gedrukt opnieuw en wederom voelde ze gevoelens door haar buik heen razen. Blijdschap, genegenheid en voldoening, maar elke emotie was sterker dan de eerste kus die zich hier, in het bos waar haar nachtmerries bespeeld werden alsof het niets was, had plaatsgevonden. Het was niet meer onverwacht nu zij het lef had om de eerste stap te zetten en zij voelde zich op haar gemak.
Haar hand had ze lieflijk geplaatst op zijn borst. Meerdere keren had ze haar ijzige hand heen en weer gehaald over zijn huid. Zijn gespierde bovenlichaam was niet geheel vrij van vlekkeloosheid. Er waren hier en daar dichtgegroeide wonden die nog steeds zichtbaar en voelbaar waren voor haarzelf en anderen. Het voelde ongewoon. Grotendeels veroorzaakt door haar gebrek aan fysiek zichtbare littekens vanwege haar vampirism, maar hoe eigenaardig het ook voelde, ze vond het allesbehalve onsmakelijk en mismaakt. Integendeel. Ze vond het uniek; achter elk litteken hield zich een verleden verborgen.
Ze had onderhand wel door hoe fataal het zou kunnen aflopen als de vampierjagers en de vampiers achter hun band zouden komen, maar het was niet haarzelf waar ze zich zorgen over maakte. Ze kon vluchten wanneer ze wilde, doden wanneer het moest zonder een voorwerp met zich mee te hebben. Jack was daarentegen een heel ander verhaal. Hij was fysiek kwetsbaarder dan haar en het was haast onmogelijk voor hem om drie, wellicht vier vampiers te doden in de tijd die hij nog over had, vooraleer hijzelf om zeep werd gebracht of het geheim zou worden verspreid. En wat als zijn vader erachter kwam?
Direct schudde ze die paar gedachtes van haar af. Wat ze nu deden, was zonder twijfel mogelijk inderdaad gevaarlijk, maar het was dan ook van uiterste belang dat dit tussen hun tweeën zou blijven.
Kort beet ze warmhartig en zacht op zijn lip voordat ze weer afstand van zijn lippen hield. Het was geen grote afstand. Ze had haar voorhoofd geplaatst tegen de zijne waardoor hun neuzen elkaar nog raakte. Haar handen bleven op hun plek; haar linkerhand op zijn borst en haar rechterhand gedeeltelijk op zijn schouder. Onderwijl had ze traag haar ogen geopend, luisterend naar zijn kloppende hartslag. ''I can't promise to fix all your problems but I can promise you won't have to face them alone,'' zei ze zacht, oprecht en menend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij stond er zwijgzaam voor haar. De stilte was weer wedergekeerd, maar het was niet ongemakkelijk als ze ervoor wellicht gedacht hadden. Hij kon zijn ogen gewoonweg niet van haar af houden, ongelovig naar wat ze hem zojuist verteld had. 'Was hij aan het dromen?' vroeg hij zich stilletjes af. 'Was het bedrog wat zich voor hem afspeelde?' De aandrang om het te vragen werd groter en groter. Hij wilde het zeker weten, echter kwam zijn antwoord snel genoeg. Ze had zijn gedachten gelezen leek het wel, merendeel omdat hijzelf nog geen woord erover uitgebracht had voordat haar lippen met hem in contact kwamen. Geen enkele droom of misleidende beelden vertoonden zich. Geenszins. Het was tot zijn genoegen werkelijkheid. Tevreden sloot hij zijn ogen, wetende dat hij kon er nog uren staan alleen al met haar aan zijn zijde. Ze liet al de ellende voor hem verdwijnen en liet hem ervaren dat hij er wel degelijk was. Hij voelde zich niet als een ten dode opgeschreven jongere met een tamelijk verleden. Adoria had iets weten te bereiken wat nog niemand ooit was gelukt.
Haar vingertoppen die gaandeweg over zijn borstkas gingen, lieten een aangenaam spoor van tintelingen achter op zijn huid. Koud aangevoeld bij de plek waar ze haar hand uiteindelijk liet liggen, al voelde hij zich allang niet meer zo ijzig koud als hij nog een aantal minuten geleden had gehad. Een warm gevoel in zijn lichaam had de vrieskou zonder enige moeite overtroffen. Zijn hartslag versnelde binnen een paar tellen tot een ongekende snelheid. Een gevoel van geluk ging door hem heen als hij zijn handgreep tussen in haar nek enigszins versterkte; niet genoeg om haar pijn te doen, maar meer dan genoeg om de hitte waar te kunnen nemen. Haar lichaam leek voor het eerst enorm veel warmte van zich af te stralen. Zijn schouder evenals borstkas nam het over, een prettig gevoel achtergelaten op zijn eerst zo ijskoude lijf.
Hij wist dat wat ze beiden deden, ofwel ze het echt wilden of niet, een zelfmoordmissie was. Het kon zowel hem als Adoria de dood in leiden. Men zou niet twijfelen om ze toe te takelen, mochten ze erachter komen wat ze uit spookten. Bovendien was het dan voor Jack zelf niet alleen de vampier'club' die hij moest vrezen. Nee, zodra iemand er lucht van zou krijgen, waren de jagers zelf net zo'n groot gevaar als de bloeddorstige wezens die hij moest opjagen. Relaties aangaan met de vijand was allesbehalve toegestaan en geaccepteerd, en hij vreesde dat hij zelfs geen voet meer in de community mocht zetten bij het bekend worden van zijn band met Adoria. Nog niet gesproken over het feit dat zijn problemen met zijn vader erger zouden worden dan ze momenteel al waren. Desalniettemin besloot Jack het van de goede kant in te zien: hij kreeg zowaar een reden om, als het ooit uit zou lekken, nooit meer terug te keren. Waren zijn gebeden dan verhoord geweest of was het de verdoemenis die hij over zichzelf heen had geroepen?
Haar innige lippen werden hem al snel afgenomen, te snel, terwijl het gemis in hem naar boven kwam. Dat ze voor even beet op zijn lip liet hem glimlachend achter. Onverwachts kon hij het wel noemen, maar hij kon niet ontkennen dat hij het ergens wel leuk vond hoe ze hem altijd wist te verrassen. Wat was er anders immers leuk aan?
"You know, some problems aren't ment to be fixed," mompelde hij terug. De glimlach was nog geheel intact gebleven en als het aan hem lag zou het niet snel van zijn gezicht gaan. Nachtmerries die hen allebei hadden geteisterd waren in het verleden gelaten, samen met de rest van zijn zorgen en probleemzaken die hij voor die nacht uit zijn geheugen bande. Lang verhaal kort: ze had ervoor gezorgd dat zijn avond niet meer stuk kon. Hij liet zijn vingers plagend door een paar van haar lokken gaan, nog altijd niet opnieuw bij haar weggestapt of weer afstand genomen. Hij keek enkel in haar ogen die een mooie gloed kregen in de maneschijn.
"And they don't need to be. Because as long as you're by my side, they don't matter to me." Vervolgens liet hij een laatste keer de kleine plukjes haar spelend tussen zijn hand door gaan, vooraleer hij het al glimlachend van haar nek vandaan haalde en haar hand wederom vastpakte. Als het aan hem lag konden ze er nog lang blijven staan, al wist hij dat ze ergens naar opweg waren. Het donkerte zou geen uren meer blijven heersen dan nu al het geval was geweest. Als ze het bloed nog wilde halen, moesten ze wel opschieten.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Nog steeds was het voor haar haast moeilijk te geloven dat ze hier zo stond. Voor het lichaam van Jack en zijn huid betastend zonder enige tegenspartelingen van hemzelf. Hoewel ze in de twintigste eeuw een enorme haat had gecreëerd voor mannen die het vampierenbestaan wilden uitroeien, kon ze nu zonder enige twijfel zeggen dat ze gevoelens had voor een 'vampierjager'. Hij leefde niet naar de opgedragen regels en zijn haat voor vampiers was niet zo duidelijk als elkander die de jagerstitel droeg, maar een normaal mens was hij zeker niet.
Het was zijn persoonlijkheid wat haar het meest aantrok. Hoe hij haar wist te kalmeren door slechts aanwezig te zijn bij het uithoren van haar problemen en hoe hij haar in haar waarde liet zonder enige vooroordelen vrij te geven. Zijn welgevormde uiterlijk waren slechts een paar redenen die hem attractief maakte.
Glimlachend stond ze toe hoe hij zijn vingers door haar haren liet gaan. Haar haren die wellicht vies waren van de grond waar ze op had gelegen. Hoe lang ze daar had gelegen, was voor haar één groot raadsel, maar de tijd kon haar weinig schelen. Ze was nu met hem en dat was alles wat ze nodig had.
''I won't leave your side,'' zei ze, terwijl ze haar linkerhand verplaatste naar zijn wang. ''Whatever comes or stands our way, I'll stay by your side, I promise.'' Ze kon zijn hartslag horen kloppen, steeds harder en harder tijdens het gemaakte contact tussen haar hand en zijn huid. Het was een signaal voor haar dat haar aanrakingen wel degelijk wat met hem deed in een positieve zin en dat gaf haar voldoening op een plezierige manier. Nu wist ze dat ze niet slechts een oude vrouw was die geen verstand had van enige charmes en die haar daden zo verrichte, dat de man geen enkel gevoel erbij had.
''But I hope you understand we can't make our 'friendship' openable. It's too dangerous for both of us and I don't want to know what's going to happen with you when your mates find out about us.'' Het was misschien egoïstisch van haar om überhaupt met hem om te blijven gaan toen ze te horen kreeg dat ze een vampierjager als vriend had. Zij verlangde nog steeds naar contact met hem, zelfs al wist ze dat het te gevaarlijk voor haar en hem zou zijn en ze had de gevolgen daarvan al één x gezien. Maar toch bleef ze met hem omgaan, enkel en alleen om haarzelf een vriend te gunnen die ze nog nooit eerder gehad. Dat was egoïstisch, niet waar?
Ze drukte een kortdurende kus op zijn lippen voordat ze haar vingers verstrengelde met de zijne toen zijn hand afdaalde naar haar hand. ''I am sorry for the interrupting,'' lachte ze sensueel waarna ze een stap naar voren zette die haar aanblik veranderde in vele bomen en een miezerig klein weggetje tussen de bomen door. Slechts een paar secondes keek ze achterom om Jack te bekijken met een verbredende glimlach. ''Your beautiful words and handsomeness were just distracting me. I couldn't restrain myself.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Uitvoerig bestudeerde hij haar gelaat, zonder iets te spreken. Elk detail, alles aan haar, hij vond het mooi. Ze was anders, dat was zeker, maar in de goede zin. Haar blauwe ogen waren zo helder dat hij elke keer weer moeite moest doen om zichzelf er niet in te verliezen. Haar glanzende, licht getinte huid zat onder de sproeten. Iets wat hij eigenlijk niet vaak tegenkwam. Samen met haar rode haar maakte het Adoria uniek, liet haar uitstaan tegenover de rest en hij vond haar prachtig zoals ze was. Haar karakter had hem naar haarzelf toegetrokken als een magneet; haar uiterlijk en perfecte figuur mochten er daarnaast ook beslist wel zijn. Hij kon zijn ogen gewoon niet van haar afhouden. 'Just enjoyin' the view' zoals hij het zichzelf wijsmaakte.
Haar hand liet ze zachtaardig achter op zijn wang, die de warmte van haar overnam. Hij vond zichzelf glimlachend bij haar terug, Adoria's woorden bemoedigden hem ergens, wetend dat ze meende wat ze hem had verteld. Jack wilde geen ander persoon verliezen aan de onzinnige oorlog tussen de vampiers en de jagers waar hij bij moest horen. Alles wat hij vroeg was iemand om op te kunnen rekenen en het was alles wat ze hem aanbood. Ze was elk beetje waar hij naar zocht.
"I know it's dangerous, but I can't just pretend to hate you." Hij liet een kleine zucht uit zijn mond ontsnappen terwijl hij zich voor even van haar afwendde, kijkende naar datgeen wat zich achter haar gedaante bevond. Dat er moeilijkheden aan zaten te komen nu ze samen waren was glashelder, maar hijzelf vond het een vaag plan om alles te moeten verbergen. Jack was nooit een slechte leugenaar geweest. Integendeel, hij was het gewend om dingen te moeten verbergen tegenover zowel zijn familie als vrienden. Sommige zaken mochten nou eenmaal niet boven water te komen voor het bestwil van hemzelf en zijn beste vrienden, noch haalde het zijn twijfels over Adoria's plan niet weg. De waarheid zal ooit aan het licht komen en had ze hem net niet verteld dat ze zich er samen doorheen zouden slaan.
Het gebladerte wat hem omringde was allesbehalve zo interessant als het meisje wat er voor hem stond, maar het kon hem er niet van tegenhouden om zijn blik even afwezig op een van de vele bomen te vestigen, voordat hij zich wederom draaide tot Adoria. Haar bezorgdheid over hem vond hij onnodig; hij had weinig te vrezen van zijn vrienden. Bovendien was hij ervan overtuigd dat, wanneer Jason ofwel Tyler hun problemen tegenover hem naar buiten brachten, ze het verborgen zouden houden tegenover de Community. Mochten ze het niet vanzelfsprekend vinden dan zou Jack zelf er wel voor zorgen. "And I don't think my housemates are the ones we should be worrying about," vervolgde hij zijn uitspraken rustig. "They aren't that bad."
Voor enkele seconden keerde de warmte van haar zachte lippen terug. Haar hand warmhartig op zijn wang gebleven, al was het maar van korte duur, waarna ze wat vooruit stapte en de aanrakingen stopten. Slechts haar hand in de zijne was wat er overbleef van het moment wat hij indien niet wilde vergeten. Hij liep achter haar aan, zijn glimlach gelijk vergroot bij de gedachte aan net. Zijn vrolijkheid verbergen werd door haar weer eens onmogelijk gemaakt.
"I'm glad you couldn't," zei hij plezierig terug. "Because I couldn't control myself either."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''But are you sure you want to do this? You've been tortured once because of the contact we had and .. I just think I am being selfish right now. I should have left you alone when you found out about my vampirism to keep you safe, but I kept talking to you because I was the one who needed someone. I've never thought about your safety,'' maakte ze duidelijk, haar ogen gesloten voor een paar secondes voordat ze hem aan durfde te kijken. ''Jason doesn't like me, he has made that clear in his own way, but if you really believe that they aren't the problem, then I'll trust you on that one,'' sprak ze uit. Ze had niet moeten zeggen dat ze juist niet wilde weten wat zijn vrienden wel niet zouden doen als ze het te weten krijgen over hun band, want nu leek het net alsof ze hen in een kwaad daglicht zette. Ze had verder niets met Jason's houding, maar ze mocht Tyler. Hij was absoluut niet het type die zijn vriend kwaad zou willen doen. Over Jason kon ze niet oordelen.
Ze straalde toen hij haar vertelde dat hij zichzelf óók niet kon beheersen. Ze was er nu vrijwel zeker van dat ze het juiste had gedaan door haar gevoelens voor hem openbaar te maken. Spijt was er dan ook nergens te vinden. ''You make me fall for you all over again,'' grinnikte ze, kijkende naar zijn glimlach die ze, als het kon, vanaf begins af aan al had willen zien. Ze geloofde maar al te goed dat zijn leven niet al te gemakkelijk was, maar in de momenten waar hij zijn glimlach vertoonde, liet hij haar voelen alsof hij zijn ergste zorgen had vergeten en even, al waren het maar een paar secondes, de geluk voelde die hij hoorde te voelen. Hij was nog jong; een heel brede toekomst was voor hem weggelegd. Ze gunde het van hem harte om hem samen te zien met een menselijke, prachtige vrouw aan zijn zijde waar hij zielsveel van hield en waar hij een gezin mee kon stichten, doende alsof zijn verleden voor hem niet meer van belang waren. Hij had het recht om gelukkig te zijn net zoals elkander het recht had op een normaal leven. Zijzelf was er toch al van bewust dat een toekomst met hem en haarzelf niet mogelijk was of die ze niet mogelijk wilde maken. Beide werden ouder, maar bij hem was het te zien in zijn uiterlijk en bij haar niet. Daarnaast kon hij niet heel zijn leven opgescheept zitten met een bijna eeuwoude vampier. Ze hadden beiden een heel andere manier van leven.
''I love to see you smile. It makes you even more beautiful than you already are,'' zei ze. Ze gunde hem een korte blik vooraleer ze zich op de natuur richtte. Het was nog altijd donker, maar de aankomende zonsopgang zou binnen nu en een uur al kunnen verschijnen. Ze moesten dus wel opschieten, want niet iedereen hoefde te zien hoe ze er als zwervers bij liepen, voornamelijk doelende op de vieze vegen op hun kledij en het naakte bovenlichaam van Jack.

''It's my 90th birthday next week. Do you want to celebrate it with me?'' bracht ze ineens uit, vooruitdenkende aan de week die nog komen zou. Ze kwam niet helemaal enthousiast over, voornamelijk door het feit dat haar verjaardagen nauwelijks haar nauwelijks meer boeide sinds het vampier gen in haar bloed stroomde. Vroeger vond ze het nog speciaal dat ze achttien jaar werd, omdat ze zich pas op dat moment 'volwassen' kon noemen, maar nu was het leeftijdsgetal niets bijzonders meer. Haar uiterlijk veranderde niet meer en ze stak haar tijd niet meer in, in het vieren van haar verjaardagen. Het liet haar alleen maar slecht voelen over hoe oud ze nu daadwerkelijk was. Ze was al bijna negentig jaar, dat was enorm oud voor de mensheid. Vandaar dat ze enkel iets organiseerde waar maar een paar mensen uitgenodigd voor waren en in dit geval nodigde ze alleen Jack uit. Of hij kon of wilde komen, was nog maar de vraag waar ze antwoord op moest krijgen.
''I can't take you out for a dinner, but we can do something you like? I don't care what it is what we're going to do, as long as you're there for me,'' glimlachte ze. Enkel zijn aanwezigheid was genoeg voor haar.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Why wouldn't I be?" sprak hij fronsend. Hij zocht haar ogen opnieuw voor enkele seconden op, voordat hij zijn hoofd ietwat schudde en zijn blik af liet glijden naar de drassige bosgronden onder zijn blote voeten. Waar kwam haar twijfel vandaan? Ze had hem zojuist verteld dat ze meer voor hem voelde dan ze eerder had erkend, en hij had het zich beseft dat hij misschien wel hetzelfde voor haar voelde. Hoe dan ook vond Jack het het proberen waard, maar dacht ze er hetzelfde over? "Even if we wouldn't have had any contact after that night, your brother would've found out about me eventually. And I survived, didn't I?" Hij gaf haar een kleine bemoedigende glimlach terug. Het was merkbaar dat hij nog altijd geen lol erin had om te praten over wat er gebeurd was die afgelopen uren, middagen of nachten. Het herinnerde hem aan de flashbacks die hem tijden achtervolgd hadden, weggebande gebeurtenissen van jaren geleden. Hij wist dat hij toendertijd een ander persoon was, maar was hij veranderd? Was hij niet meer dezelfde jongen als degene die hij was in de gevechten en oorlogen die ze voerden? Een jager, vechtende in het bloedbad wat verricht werd door elkander wie zich op de gronden waagde? Hij wist het oprecht niet meer. Desalniettemin voelde hij zichzelf bijten op zijn lip uit de opkomende gedachtenissen. Waanvoorstellingen die zich vertoonden in zijn hoofd en daarnaast wederom bewezen dat zijn hersenen nooit konden rusten.
"He still has my phone though," bracht hij mompelend uit. Zijn aandacht probeerde hij ergens anders op te vestigen dan de flitsen van het verleden, waardoor hij al snel weer terugkwam bij Adoria. Ergens vond hij het schattig dat ze zich druk kon maken over dingen die hij over het hoofd zag. "Jason doesn't like anyone except the girls he's sleeping with every night. You shouldn't feel offended by him being his rude self." Zijn vingers versterkten secondenlang hun greep, voordat hij het weer wat liet gaan en zijn passen traag voortzette. "He'll come around. He always does, it just takes some time."
“But if it’s for the best that we’ll keep it a secret, it’s fine by me," zei hij, diep in gedachten weggezonken. Zijn voorkeur ging er natuurlijk niet naar uit om alles te verbergen, maar hij wist dat het hoogstwaarschijnlijk de enige optie was die ze nog hadden. Een relatie, ofwel het een echte relatie was of vriendschap, tussen hen twee werd eenmaal niet met dank afgenomen. Er stond ze veel gevaar te wachten als het uitkwam dat ze elkaar hadden gespaard en zelfs hadden gered, in zekere zin. Als het voor hen houden betekende dat hij Adoria niet kwijtraakte aan zijn 'vrienden' terug in de Community, zou hij het fatale geheim met zijn leven bewaken.
Hij werd weggeleid door denkbeelden die door hem heentrokken, al was het haar gegrinnik datgene wat hij nodig had gehad om te ontwaken. Ze kreeg het voor elkaar om zijn vrolijkheid niet weg te laten aldus normaal gebeurde. Nee, ze wist de glimlach bij hem te behouden en het nam geen eeuwen in tot er nog eens een te zien was. "You just make it impossible for me to get it off my face," probeerde hij haar mopperend te zeggen. Een mislukte poging die al gauw veranderde in gegrinnik wat ook zijn mond verliet.

Het klonk ongewoon om aan te horen welke leeftijd ze zou bereiken die aankomende week, kijkend naar haar terwijl er geen spoor te vinden was van de persoon die haar 90e jaar in zou gaan. Haar lichaam was zo prachtig als een achttien- of wellicht negentienjarige. Ze was levendig en vol met blijdschap gebleven, haar persoonlijkheid zo mooi als ze eruit zag. Hij vond het onvoorstelbaar, toch maakte hij zich er niet druk om. Hij zag haar niet als een bijna eeuw oude tiener. Allesbehalve. Jack zag haar als een leeftijdgenoot. Zijn mondhoeken trokken geleidelijk omhoog. "I would love to come to your party," zei hij eerlijk. Zijn verbazing over haar vraag was echter niet te vermaskeren. Het was toch haar verjaardag?
"C'mon, it's your birthday. Don't you want to go out and do something that you really like?" Hij mistte haar plezier bij wat ze hem vertelde. Was het dan niet iets waar ze naar uitkeek? "What've you always wanted to do?" vroeg hij haar met een grote glimlach, zijn blik na even wedergekeerd naar de omgeving.
"Don't tell me there's nothing you've ever dreamed of doing. This is your chance."
Een groot gebouw kwam in de verte tevoorschijn vanachter de vele bomen in het woud. De verouderde, grijze kleur viel vaagjes op in de silhouetten van de nacht. Lichten schenen door het glaswerk wat men de ramen noemde, verduisterd door smetteloos witte gordijnen. Het uitzicht was beperkt door de dikke stof, hangende voor het glas, maar hijzelf kon er probleemloos uit opmaken dat het het pand was waar ze naar opzoek waren. De felle noodlichten en geparkeerde ambulances op de buitenplaats gaven weg wat er verscholen zat.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''You were born to survive this world full of terrors and you do it pretty well.'' Een echte overlever in die situatie kon ze hem niet noemen. Zij was tenslotte degene die hem had bevrijd; zonder haar was hij een doodlopend einde, maar hij was wél een overlevende in al die andere situaties die daarvoor hadden afgespeeld met zijn vader. Hij handelde heel anders dan zij vroeger deed. De woorden en het gemishandel van haar moeder kon haar nauwelijks schelen. Ze zag er zelfs de plezier van in op momenten waar Adoria vond dat haar moeder zichzelf belachelijk maakte. Haar geschreeuw vond ze lachwekkend en het slaan van haar sloeg werkelijk nergens op. Om de kleinste dingen kon ze al de controle kwijtraken. Hij daarentegen liet het toe hoe zijn vader hem met zijn bloedeigen handen sloeg. Ze vond het miserabel om te zien en als ze de tijd kon terugdraaien, dan had ze heel anders gehandeld dan toentertijd. Het merendeel van de tijd stond ze gewoon hulpeloos toe te kijken hoe hij het lef had om hem te verwonden en nu vond ze het meer dan zwak van haarzelf. Wat deed ze nu eigenlijk voor goeds?
Ze keek naar hem alsof hij zojuist de raarste uitspraak ten alle tijden had uitgesproken. Haar broeder die zijn telefoon had afgepakt? Wat moest hij daar überhaupt mee? Alsof hij het ooit nog terug zou geven. Waarschijnlijk ligt hij al ergens bij het ravijn waar niet ooit een stap zou durven te zetten. Ze schudde zuchtend ietwat met haar hoofd, haar ogen kort gesloten voordat ze sprak. ''I can't promise to give your phone back to you, but if he doesn't give it back, I'll buy you a new one. I am sorry for the inconvenience.''
Dat Jason een welbekende player was, was haar wel duidelijk geworden na zijn waarschuwing en de kijk op het vrouwenondergoed toen de deur voor het eerst werd geopend door zijn twee vrienden. Het was absoluut niet het type waar ze graag een praatje mee zou maken, vooral door het idee dat hij het bed deelde met meerdere meiden in een korte periode. Ze vond het gewoonweg walgelijk, maar wie was zij om daarover te oordelen? Het was niet haar levensstijl waar ze mee moest leren leven.
''If you have faith in them, you've got my permission to tell them everything about us,'' suggereerde ze. Ze hoefde niet de hele tijd geheimzinnig te doen als hij er zeker van was dat hij hen kon vertrouwen. Toch zat het haar niet helemaal goed. Het waren wel zijn vrienden, maar het waren ook vampierjagers en elke jager wist dat het omgaan met een vampier op een vriendschappelijke, wellicht een liefdes manier ten strengste verboden was. Hij moest wel enorm veel vertrouwen in ze hebben om dit openbaar te maken, maar ze vertrouwde hem met zijn bedoelingen. Het was tenslotte goed bedoeld.
Toen hij over haar 'feest' begon, wilde ze meteen duidelijk maken dat het geen feest voorstelde en dat ze enkel iets wilde doen met z'n tweeën, maar ze hield haar mond gesloten. Ze waardeerde het dat hij haar een kans gaf om haar uit te laten spreken over wat zij wilde doen, maar er kwam slechts één ding in haar op die mogelijkerwijs allesbehalve zijn verwachtingen waren. Het was standaard, maar ze kon niets zinnigers zeggen dan die gedachte.
''I just ..'' murmelde ze, wegkijkende van de bomen naar hem. ''I've always dreamed of going to the beach in the late evening when everyone is gone. To swim in the water as if it's my own property and to lay down on the sand and enjoy the view of the beautiful stars above us. I don't need an expensive trip to satisfy myself and the same goes for any presents. I just want to look at you, make you happy and kiss your lips whenever I want to,'' zei ze, haar mondhoeken licht omhoog gekruld tijdens het geven van antwoord. Ze meende het oprecht dat ze geen cadeauverwachtingen had en dat ze het niet zozeer het belangrijkste vond op een verjaardag. Integendeel zelfs. Hoe een doodnormale jongere verlangde naar eten, cadeaus en plezier doormiddel van een goed feest, wilde zij enkel goed gezelschap. Ze hoefde niets speciaals voor haar verjaardag, zolang er maar iemand was die samen met haar de tijd kon doden.

In de verte zag ze al het ziekenhuis door de bomen door. Ze was geen vreemde meer voor hen. Wekenlang kwam ze op 'bezoek', doende alsof ze iemand wilde zien, maar uiteindelijk snikte ze de ijzige ruimte binnen waar de bloedzakken in opgeslagen waren. Ze had geen voorkeur voor een bepaald bloedtype zolang het maar mogelijk was voor haar om het in ieder geval te kunnen bemachtigen.
Ze was zich er verder van bewust dat meerdere camera's het pand bewaakten sinds de criminaliteit die zich binnenshuis had afgespeeld waaronder zij een bijdrage aan had, maar de twee mannen die de beelden bekeken, waren zo ongelooflijk lui. Om het uur concentreerden ze zich slechts een paar seconden op de beelden die afgespeeld werden vooraleer ze zich weer bezighielden met hun eigen vrijetijdsdingen. Pas als ze echt doorhad dat ze niet zorgvuldig bezig was met het uitvoeren van haar plan, was het aan haar gelegen om ze de beelden te laten wissen op haar order. Ze kon het niet nog eens hebben dat ze werd betrapt waar ze zich uiteindelijk met veel moeite mee kon wegkomen. Het was dan ook van uiterste belang dat hij naar haar luisterde wanneer nodig was, maar ze had niet het idee dat, dat een probleem zou zijn.
Met uitgebreide passen stak ze de weg over met hem aan haar zijde. Haar aandacht was even gebleven bij het staande gebouw voor haar, maar ze richtte zich al snel opnieuw tot Jack. ''Let's do this.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Well, I don't know if that's a good thing." Het kwam er lichtelijk mompelend uit, misschien wat schor en met afkeer, maar hij kon het niet helpen. Vaak genoeg vroeg hij zich af hoe het was gelopen wanneer hij degene was geweest, in plaats van Alina, wiens leven hem af was genomen door een wraakactie van de wezens waar ze jaren op jaagden. Hoe het geëindigd was die nacht als hij degene was geweest wie er had gestaan bij de inbraak. Een van de grootste verliezen ooit hadden ze geleden in slechts de enkele uren, net na middernacht. De dienst die hij had moeten draaien. De verplichting die hij na had moeten komen, al kon hij aan niet meer denken dan de flessen drank in de lokale bar. Glazen sterke drank had hij naar binnen gewerkt en voor wat? Het had hem alles weggenomen wat hem frustreerde, echter bleef het niet alleen daarbij. Het had hem zodanig laten aftakelen dat hij amper een stap kon verzetten zonder om te vallen. Zijn belofte om Alina veilig te houden was eronderdoor gegaan door zijn behoefte om alles te vergeten. Hij verweet het zichzelf nog altijd, maar het was de gedachte dat hij dezelfde kant op ging als de man die hij zo verschrikkelijk veel verafschuwde waar hij van walgde. Een zucht ontsnapte uit zijn mond, zijn blik naar de grond gegaan met elke pas die hij in alle kalmte voortzette. Jack probeerde zijn humeur niet te laten verpesten aan de ijselijke voorvallen en zette nogmaals een glimlach op zijn gezicht. De overtuiging dat het zijn lichaam had moeten zijn, wegrottend op de harde grond, bleef intussen meerdere keren door zijn hoofd gaan.
Haar verwijdde ogen vielen hem in zijn ooghoeken nog op, de verbazing op haar gelaat geschreven. Iemands telefoon jatten was werkelijk het zieligste wat een persoon kon doen, naar zijn mening. Anicetus Robertson mocht dan wel uit zo'n beetje een andere eeuw komen; hij durfde te wedden dat de jongeman zijn eigen telefoon allang aangeschaft had. Wat hij moest met de zijne was daarom voor Jack een groot raadsel. Dat hij eraan dacht, was daarnaast eigenlijk pas zodra hij voet zette in zijn eigen slaapkamer en hij opmerkte dat het er erg stil was. Normaliter draaide hij veel muziek om zichzelf af te leiden en, een geheim wat hij voor zichzelf hield, om zichzelf ervan te weerhouden om te beginnen aan de drank. Nu was er alleen een stilte hoorbaar geweest die hij voor die ene keer graag weg had willen hebben.
"Actually, I didn't noticed it was gone until I got in my bedroom," vertelde hij grinnikend. "But it won't be useful to him anyway. All the things he''ll be able to find, are a bunch of missed calls from my father or some texts." Over zijn belangrijke contactpersonen ofwel gegevens hield hij verstandig zijn mond. Adoria had er geen baat bij om aan te horen dat hij verschillende mensen onder de sneltoets had staan, voor het geval dat de hel los zou breken. Bepaalde 'mensen' werden nou eenmaal minder gewaardeerd onder elke groep die ervan te horen kreeg. Hij zou dan overkomen als een moordenaar. Ook wilde hij haar vertrouwen in hem niet schaden. Het zou een andere keer wel aan bod komen welke regels en protocollen hij tegengesteld aan de anderen wél moest volgen.
"I'll tell them eventually, but for now, it might be the best to keep it for ourselves." Hij kon aangeven dat hij nooit graag geheimen hield, maar in dit geval wist hij dat het het beste was. Jason zou zijn mening tegenover Adoria voor geen moment voor zich kunnen houden en nu hij gezien had dat ze er wel degelijk om gaf wat zijn vrienden van haar vonden, dacht Jack dat het geen goed idee was. Daarbij wist hij dat Tyler weinig verschil zou maken om zijn beste vriend op andere gedachten te kunnen brengen. Jason's haat voor de groep die zichzelf de vampieren noemden, was inmiddels zo groot geworden dat het accepteren van zijn 'relatie' met Adoria geen werkelijkheid zou worden. Het was daarnaast de vraag in hoeverre zij bereidt waren het voor zichzelf te houden, sinds verschillende jaargetijden betekenden dat ze een terugkomst verwachtten in de Community. Een bijeenkomst met de royals en alle andere vampierjagers was geen uitermate geschikte plaats of tijd om zoiets bekend te maken. Het zag er dan ook naar uit dat hij het, naar wat Adoria hem als eerst voorgesteld had, geheim hield. "If it comes out in front of the rest, back in California, my friends won't be the only threat we have to deal with anymore."

Het ziekenhuis kwam steeds verder in zijn zicht, alhoewel hij met zijn gedachten eerder bij Adoria's woorden zat. Hij had aangenomen dat ze een feest wilde geven, allicht met wat vriendinnen erbij of wie dan ook, net als hij haar al een aantal keren tegen was gekomen op een houseparty. Het bleek intussen dat ze heel wat anders in haar hoofd had uitgepland. Haar plannen zaten hem niet tegen; hij vond het een goed idee. Evenzeer vond hij het een hele eer dat ze hem als enige had besloten te vragen mee te komen op haar trip. "Then I'll take you to the beach," zei hij plezierig terug. Haar uitspraken over hoe ze geen cadeaus verwachtte, negeerde hij stilletjes. Zijn koppigheid was groot en, toegegeven of niet, was er geen verjaardag zonder een cadeau. Hij kon toch niet aankomen zonder iets? Het bedenken van iets om aan haar te geven was een geheel ander verhaal, maar hij zou er wel uit komen. Voor geen goud dat hij met lege handen op haar verjaardag het strand zou betreden. Hij glimlachte en zocht voor even haar ogen op, vooraleer hij zich focuste op het gebouw wat nu zijn uitzicht vormde. "I don't own a car though, just a motorcycle."
De nooduitgangen van het grote pand werden gelijk de punten waar zijn aandacht naartoe werd getrokken. Verlicht door enkele vage, kapotte lichten met de viezige 'exit' letters erop aangegeven. Een paar ambulances namen de parkeerplaatsen in, verlaten achtergebleven in het licht van de lampen die waarschijnlijk draaiden op lege accu's gezien alleen zwak licht gevormd werd door de lantaarnpalen aan de zijkanten. Ambulancebroeders waren er niet te zien, het gelach of geroep ontbrak aan zijn oren, waardoor hijzelf al gauw besloot dat de boel tot nu toe nog veilig was. Dat ze er als een stel daklozen uitzagen hielp niet bij de excuses of de inbraak die ze over minuten uit zouden voeren, maar hij vond het wel geestig. Mocht iemand ze zien, zou diegene zijn saaie baantje achter de balie wel wat meer vermakelijk vinden. De ingang leek mede onbewaakt te zijn. Lichten werden gedempt tot een laag niveau en door de ramen heen was er geen werknemer te zien. Hij knikte toestemmend met een kleine grijns die hij op zijn gezicht toverde.
"Let's go."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Of course it's a good thing. Giving up is one of the worst quality's someone can have. You've been trough a hell if you ask me, but you can smile after all. You should be proud of yourself,'' glimlachte ze. ''And I didn't expect your phone is important to my brother. He just wants to tease you by taking away your mobile phone and I have to pay the price voor his malicious pleasure.''

''Yeah, do you want to come?'' vroeg ze, mogelijkerwijs wat té enthousiast. Zijn opmerking maakte haar vrolijker dan ze al was; nu was er wél iets waar ze naar kon uitkijken op haar verjaardag. Een overhaastige knuffel was wat ze hem gunde, sprekende van een bedankje waarna ze hem weer losliet en naar het bord van het ziekenhuis keek. ''A motorcycle sounds hot. I can deal with that,'' teasede ze met een grijns die een plezierig uitstraling op haar facade vertoonde. Onderwijl had ze enkele overgebleven bladeren uit haar haren gehaald. Het vuil verdoezelde de witte kleuren van haar shirt; overal zaten vieze vegen, maar ze schaamde zich er niet voor. Ze was alleen bang dat men vreemde dingen over hen zou gaan denken zodra ze het gebouwd hadden betreden. Twee tieners die er vies bij liepen, waarvan één halfnaakt, was niet iets gewoonlijks.
Vandaar dat ze de vegen op Jack's bovenlichaam, ietwat verwijderde door haar vingers nat te maken en te wrijven over de plekken waar nodig. ''I am sorry for doing this,'' had ze nog gemompeld.
Pas daarna nam ze hem mee naar binnen. Er was niet heel erg veel licht. Voornamelijk om de reden dat de patiënten ook een kans hoorden te krijgen om een goede nachtrust te hebben zonder het felle licht wat in hun ogen zou branden. Bij aanvang stond er echter een balie wat de gang in twee loopwegen opsplitsten. Een wat oudere dame zat voor haar computer te lezen, totaal verdiept in haar eigen wereld. Hun binnenkomst had ze totaal over het hoofd gezien en, wanneer ze beter keek, zag ze zelfs slaap in haar ogen. Toch sprak ze haar aan, doende alsof ze hen gewoon gezien had en ze geen verassing meer voor haar was.
''Good morning, miss -'' Haar toezicht op het hoofd van de witte dame, daalde langzaam tot haar borst waar een breed naamplaatje aan haar kleding hing. Haar ogen lazen de geschreven letters vooraleer ze haar aandacht weer vestigde op de werkende. ''- Campbell. We'd like to visit room 23A on the second floor.'' Geglimlach en zelfverzekerdheid was af te lezen van Adoria's blik. Enige onzekerheid was nergens te vinden en haar geglimlach werd veroorzaakt door het idee dat ze binnen een paar minuten zichzelf kon voldoen van voeding en ze niet meer als een hongerige en wellicht slappe vampier erbij liep.
''He is sleeping at the moment. You can't visit anyone until it is 6.00 pm,'' vertelde ze haar. Haar antwoord was teleurstellend, maar ze zag er de ernst niet van in. Het was een standaard regel die ze al eens vaker had gehoord tijdens haar 'bezoekuren' en elke keer weer brak ze het zonder enige achtervolging/problemen.
Ze had haar handen in elkaar gevouwen, terwijl ze over de balie hing en zich gefocust had op enkel haar ogen. De geluiden die om hen heen hingen, waren slechts vage stemmen die het ene oor ingingen en het andere oor uit. ''He needs a brand new shirt. Can you arrange that for me?'' beveel ze haar. Haar order kwam onbeschroomd na. Ze hoefde haar niet nog een seconde langer aan te kijken of ze stond al op en verliet de ruimte. Het was haar vampirism waardoor ze niet meer helder kon nadenken. De enige gedachte die door haar hoofd dwarrelde, was het shirt. Het shirt was ze wel moest halen zonder dat ze er een stem op kon uitbrengen.
Vergenoegd draaide ze zich om, kijkende naar Jack's gelaatsexpressie. ''I don't know if you wanted to conceal your upper body, but you just need to wear it. I don't want men looking at us as if we're some lost teenagers.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Of course I want to come." Haar enthousiasme vond hij leuk om te zien, zeker omdat het de afgelopen uren weg was geweest. De flitsen vond hij alleen al ondraaglijk dus de plezier die ze zichtbaar maakte, had niet enkel effect op haarzelf maar ook op hem. Sombere gedachten van eerder vaagden weg bij het aanzien van haar opgewekte gelaat. Hij glimlachte en voor hij het echt wist, voelde hij wederom twee armen om hem heen. Een gehaaste, spontane, omhelzing terwijl hij niet anders kon dan ook zijn blijdschap te houden. "I don't want to miss your birthday."
Hij grijnsde breed, toekijkend hoe ze verschillende kleine stukjes bladeren en takjes uit haar haar haalde. Geplaag vond hij altijd wel grappig en hij kon er dan ook wel om lachen. Hetzelfde gold voor haar vingertoppen die ze binnen de kortste keren over zijn borstkas liet gaan om de viezige vegen weg te krijgen. Het was zijn plan om net te doen alsof het hem dwarszat, maar ze gaf hem geen kans om het uit te voeren. Een korte hoofdschudding gepaard met wat gelach was alles wat hij prijsgaf.

Niet veel later belandden ze beide binnen het ziekenhuis. De verduisterde kamer was datgeen waar ze in terecht kwamen, belicht met een klein lampje aan de zijkant van de balie. Erachter was een oudere vrouw te bekennen, compleet geconcentreerd op het scherm voor haar ogen. Hij schatte haar rond de 60, maar buiten dat viel het hem op dat ze niet bepaald vrolijk keek. Haar lichte irritatie was vanaf een afstandje nog te zien geweest. Ze zag er afgepeigerd uit, de kringen onder haar ogen staand die langzaamaan bij hen bleven steken. Hun opkomst was haar tot zijn verbazing nog opgevallen ook.
Hij liet haar het woord doen en plaatste zwijgzaam zijn hand op de helpdesk. Zich op zijn gemak voelen of het zich eenvoudig maken door op haar wachten in de leegte die zich in de wachtkamer bevond, deed hij niet. Hij voelde geen behoefte om haar in haar eentje door de gangen te laten lopen. Zijn afkeer tegen het drinken van bloed was desondanks met de jaren gegroeid. Jack beschouwde het als ronduit walgelijk om te moeten aanschouwen dat een persoon gedoemd was zich te moeten voeden met de vloeistof die insgelijks in zijn eigen aderen stroomde. De rode, dikke vloeistof behoorde tot iets waar hij met geen genoegen naar keek, zelfs nu het bij Adoria mocht betekenen dat het uit een bloedzak kwam. De oorsprong was nog onveranderd gebleven en misschien was dat wel waarom hij de grote afschuw met zich meedroeg. Het geweten dat het afkomstig was van een menselijk wezen die zich wellicht verplicht voelde om hulp aan te bieden aan anderen die het konden gebruiken, was onvermijdelijk. Maar ach, hij had niets om over te klagen. Adoria vermoordde er niemand voor en het was iets waar hij dankbaar voor moest zijn. Leeggezogen worden tot het lichaam voor dood op de grond belandde gunde hij immers geen enkeling toe.
Verveeld leunde hij tegen de balie aan, haar woorden deels opgepakt alhoewel hij moest toegeven dat hij zich er niet bepaald op focuste. Hij had er vertrouwen in dat Adoria wist waar ze mee bezig was. Wel kwam er een koffiezetapparaat in zijn zicht; eentje waar zijn belangstelling geheel naartoe werd getrokken. Jack kon veel meer dingen bedenken die hij koste wat het kost nu bij zich had willen hebben. Een fles goede vodka om hem wakker te houden, een paar sigaretten of op zijn minst een plastic fles gevuld met een of andere koele vloeistof. Alles wat hij echter kon vinden, was het verdomd lelijke, grote apparaat in de hoek van de helpdesk. Tientallen betere dingen schoten door zijn hoofd, maar hij kon het niet laten om het in zijn blikveld te laten onderwijl Adoria een gesprek aanging met de medewerkster. Zijn slaapritme was vervreemd met de rest en het maakte dat, nu het zo rond een uur of 4/5 was, hij moe begon te worden. De tijden waarop hij normaliter net terug kwam van trainen en dan eindelijk uitgeput in slaap viel, te vermoeid om alles door zijn hoofd te laten malen. De cafeïne was kortom gezegd meer dan welkom.
Hij wreef kortzichtig met zijn handen over zijn gezicht, zijn neigingen om een hele beker vol te schenken verdreven om zich wederom te richten op Adoria. De vrouw zag hij in een sneltempo de ruimte verlaten, geen weerwoord gegeven in de tussentijd. Natuurlijk wilde hij vragen wat ze haar precies verteld had gezien hij er weinig van meegekregen had, maar het duurde seconden aleer ze hem verduidelijkte waar het om ging. Sindsdien vielen alle puzzelstukken op hun plaats en snapte hij het waar ze het werkelijk over had. Een geeuw wist hij te onderdrukken, zijn zij onderhand steunend tegen de houten balie uit gewoonte. Haar tevreden blikken spraken ook voor zich. Hij beantwoordde ze grinnikend, denkende dat ergens haar krachten wel van pas kwamen. Ze kon probleemloos haar weg in het gebouw doorbanen zonder op te vallen. Haar dwang was niet meer dan een groot voordeel.
"It's okay. I get it, we do look like a couple of homeless people."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Thank you for the understanding.''

''Can you do me a favour?'' vroeg ze, starende in haar ogen alsof er verder niets anders was dan haar gedaante in haar omgeving. ''Of course you can.'' Haar vingers liet ze over haar magere wang glijden. Ze was zo ongelooflijk dun dat bij een zwakke aanraking de botten in haar facade te voelen waren. Het beangstigde haar een beetje, want bepaald gezond zag ze er absoluut niet uit, maar wie was zij om over haar levensstijl te oordelen? Of ze een bepaalde ziekte had, gewoonweg niet aankwam door een fout in haar systeem of dat er iets heel anders aan de hand was, waren niet haar problemen en was volledig onbekend.
Haar vingertoppen belandde bij de rechtermondhoek van de oude vrouw. Twee a drie secondes bleven ze op die plek hangen, afwachtend totdat er iets zou gebeuren, maar in plaats daarvan trok ze na die verstreken tijd haar hand weer terug en legde ze het vervolgens op het shirt.
''Smile for me,'' zei ze waardoor haar mondhoeken algauw beetje bij beetje omhoog krulden. Het was zichtbaar dat het een gedwongen glimlach was en dat ze het niet uit eigen plezier vertoonde, maar gedwongen of niet; het zag er stukken beter uit dat haar verveelde blik van eerst. ''Lovely.''
Ze haalde haar onderarmen weg van de toonbank met het shirt wat ze in haar hand stevig vasthield. Haar blik bleef staan op het geglimlach van de dame, maar het zorgde er niet voor dat ze het shirt in haar hand bleef houden. Zonder achterom te kijken of haar blik enigszins van de vrouw af te houden, reikte ze haar arm uit naar Jack die nog achter haar stond. Op die manier had ze wel duidelijk gemaakt dat hij zich kon aankleden.
''We are going to room 23A. I hope that's okay?'' vroeg ze, gevolgd door Campbell's geknik. Dankbaar nam ze afstand van de toonbank en maakte ze al aanstalten voor haar weg die naar 'kamer 23A' zou moeten leiden, de vriezer dus. Ze liep veel liever een doodnormale kamer binnen waar het bloed in kisten werd opgeslagen, maar de houdbaarheidsdatum zou minder lang meegaan dan als ze in een koele omgeving bewaard werden. De bloedzakken moesten dus wel opgeslagen worden in de vriezer, wilden ze dat het bloed zolang mogelijk goed blijft voor een geval waarin het noodzakelijk is om het te gebruiken. ''Thank you, dear. I hope you can enjoy this beautiful day. See you next week,'' glimlachte ze vooraleer ze van haar vandaan liep. Deze keer gunde ze Jack wel een blik. ''I am sorry for bothering you with my problem. Next time, you don't have to be on my side when I get my own stuff.'' Ze vond het oprecht ongemakkelijk voor niet alleen haarzelf, maar ook voor hem dat hij uiteindelijk toch het besluit had genomen om met haar mee te gaan. Als mens toekijken hoe een ander wezen streefde naar mensenbloed, was buitengewoon walgelijk. Ze zou het voor geen seconde geloven als hij haar vertelde dat hij het oké vond en het hem eigenlijk niet veel zinde.
Haar weg naar de frigo was kortdurend; binnen no time stond ze voor de grote, brede deur die ergens verstopt zat in een gang waar patiënten en bezoekers niet welkom waren. Ze trok aan het handvat van de metalen deur en binnen een fractie van een seconde ontstond er een kier. Een extreme kou trotseerde haar lichaam. Witte mist drong door de opening naar buiten en verspreidde zich al snel in de gang totdat een enorme mistwolk boven hun hoofden hing. Zelfs bij haar, een haast eeuwenoude vampier die geen gevoel had voor enige warmte, liepen de koude rillingen over haar rug.
Toch was het niet te zien aan haar dat ze het koud had. Ze was dicht, te dicht bij hetgeen waar ze naar verlangde waardoor een brede glimlach op haar gezien verscheen en er bleef voor tientallen secondes.
''You don't have to go inside if you don't want to. You can just wait by the door.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vol verbazing keek hij toe hoe Adoria zich concentreerde op de vrouw achter de helpdesk. Haar ogen onafgewend gebleven van haar lijf, zodanig naar voren geleund dat hij er meer van versteld stond dat er überhaupt nog afstand tussen hen in was. Haar hand gaande langs haar bleke, haast witte, wangen met geen enkele gloed van echt leven te bekennen. Zijn visie veranderde langzaamaan wat verward, al liet Jack weinig meer blijken dan zijn verstomde gevoelens bij het optrekken van een wenkbrauw. De bevelen die ze de haar gaf waren geenszins kwellend ofwel pijnigend bedoeld, natuurlijk. Het uitspreken van dingen die men op moest volgen vond hij desondanks raar. Ze had het al voor elkaar gekregen waarvoor ze hier waren gekomen, dan was dit toch niet nodig?
De glimlach die de vrouw als antwoord opzette was stijfjes geweest. Ongeloofwaardig richting Adoria die haar pupillen voor geen seconde van de werkneemster af leek te halen. Jack had haar chagrijnige, misschien zelfs verveelde, blik zeker niet met lol aangezien en hij bedacht zich wel dat de neppe, geforceerde glimlach haar heel wat beter stond dan de blikken van eerst.
Het aangereikte, schone shirt nam hij zonder protest van Adoria aan. De grijze stof was nog vlekkeloos, de zwarte opdruk van een of ander merk erop gedrukt. Waarvan het was waar de persoon een fan van bleek te zijn geweest kon hem niets schelen. Het ging erom dat hij iets had om zijn bovenlijf mee te bedekken en ze mede de zoektocht naar het bloed ongezien voort konden zetten.
Zijn afkeer om het aan te nemen zette hij dan ook van zich af, het shirt gehaast over zijn hoofd getrokken. Het zat verbijsterend genoeg aan de grote kant. Een ongekende, doordringende geur van aftershave hing eraan vast. Zonder twijfel was het een volwassen man met aardig wat geld geweest van wie het was. Hij had hem wat geld willen meegeven als ruil, simpelweg omdat Jack het net zo gepast vond. Degene van wie het shirt was geweest was onbekend gebleven maar het ongemakkelijke gevoel ging niet weg. Echter droeg hij zijn portemonnee niet mee met zijn 'pyama' en was hij daardoor niet in het bezit van de cash om het neer te leggen voor de medewerkster, die in tegenstelling tot hem misschien wel wist tot wie het kledingstuk werkelijk behoorde.
"Hey, I agreed myself to come along on your trip. You don't have to be sorry 'bout that." Onverstoord nam hij een paar passen naar achter, een kleine glimlach geschonken aan de vrouw alvorens hij besloot Adoria te volgen door de gangen van het gebouw. De ruimte vinden waar ze naar opzoek was kon hijzelf haar niet mee helpen, al had ze zijn hulp waarschijnlijk niet eens nodig gehad. Met nog geen paar minuten hadden ze een kamer bereikt waar ze haar looptempo staakte en omklemde haar hand de metalen deurklink van de ingang.
"I'll be waiting over here," vertelde hij haar. Zijn schouderbladen en rug kwamen in aanraking met de muur recht en, nog geen minuut later, steunde hij volledig tegen het oppervlak achter zijn lichaam. Het was comfortabel, zeker nu zijn vermoeidheid weer keihard bij hem insloeg. Ook had hij werkelijk geen denken van hoe lang het zou duren, want wie zei dat ze het maar bij één bloedzak zou houden?

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
TS » Birthday • An Evening On The Beach

Hoe de wind haar haren naar achter blies en hoe de schitterende beelden voorbij raasde; ze vond het alle twee amusant en als het kon, zou ze het nu meteen weer overdoen. Maar ze was nu hier en het idee dat ze haar 'droom', hoe standaard het ook was, nu kon laten uitkomen met de jongen die haar mocht zoals ze was, was een kans die ze niet kon laten lopen.
Ze had zich neergezet in de schemering van de maan. De helm die ze wel moest dragen voor haar eigen veiligheid en het voorkomen van een wellicht hoge boete, werd nu losjes vastgehouden in haar linkerhand. Haar ogen namen de zee waar. Golven kwamen nauwelijks voor in de pracht van de helderblauwe zee tijdens nacht. Individu's over de hele wereld vertelden de meest bizarre dingen over de uren waarin men hoorde te slapen; van moorden tot levende wezens die zich lieten verschijnen in de duisternis. Werkelijk alles wat men kon verzinnen, werd rondverspreid als een mythe die nooit zou verdwijnen in het geheugen van de mensheid. Maar nu ze zo hier stond, kijkende naar de zee met Jack aan haar zijde, voelde ze zich gelukkiger dan ooit en was het woord waarmee ze deze nacht kon beschrijven 'luisterrijk.' Voor haar was het de enige plek waar ze al haar zorgen kon vergeten en kon denken aan de dingen in het leven die wél leuk waren. Zoals nu. Zoveel dingen had ze onder ogen moeten komen die allesbehalve leuk waren, maar in de twee weken waarin ze Jack leerde kennen, voelde ze zich voor een keer gelukkig. Het was zeldzaam, erg zeldzaam, om een persoon te vinden die van haar geheimen afwist en die naar haar kon luisteren zonder vooroordelen te geven. Ze mocht zichzelf wel een gelukkige noemen nu ze iemand had gevonden die dezelfde eigenschappen deelde en waarvan ze kon houden, net zoals ze van Pedro hield.
Twee handdoeken en alcohol waren de enige twee dingen die ze met zich mee had gebracht. Ze had geen eten bij zich of onnodige dingen zoals parfum en een aansteker, want ze voelde zich niet verplicht om zoveel dingen mee te nemen om plezier te beleven. Zelfs handdoeken of alcohol waren voor haar niet van belang, zolang ze maar van het uitzicht kon genieten, wetende dat Jack naast haar zou liggen.
''The view is absolutely beautiful. It's even more beautiful than the imagines in my head,'' glimlachte ze, haar passen al voortgezet in het zand wat nog deels warm aanvoelde toen ze haar schoenen had uitgedaan. Ze draaide rond, lachte en hief haar tas op. ''Come on, Ivashkov. I've bought alcohol for us. Two bottles to be exactly and those are the ones you like,'' glimlachte ze, kijkende naar zijn gedaante, maar nog steeds achteruit stappend, zoekende naar het water.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een brommend geluid, afkomstig van zijn motor, drong vermakelijk door tot zijn oren. Koele wind baande zich een weg langs hun lichamen, maar hij had het allesbehalve koud. Hij vond zichzelf verloren in het uitzicht wat zich voor hem vertoonde, verscholen achter het heldere glas voor zijn ogen. Het maanlicht weerkaatste prachtig op de zee die langs hen lag en liet het water glanzen tussen al het donkerte. Plekken waar het normaliter overbevolkt was met jongeren die lol aan het trappen waren, rond riepen ofwel alles tot henzelf eigenden. De plaats waar nu niemand te bekennen was, er geen andere klanken gevormd werden dan de opgespeelde tonen van de motor die hij langzamerhand versnelde. Zijn vingers zette hij vast rondom de handvaten maar alhoewel het uitzicht adembenemend was kon hij het niet helpen dan met zijn gedachten ergens anders te zitten.
Minuten later was het het strand zelf waar hij tegenaan kon kijken. De helm vastgenomen die hij uit gewoonte aan het stuur hing. De zorgen dat zijn motor misschien gestolen kon worden waren nergens bij hem te spotten, evenals de rest van de problemen die hij aan zijn hoofd had. Het enige wat door hem bleef malen was het weten dat, zodra hij met haar het water in zou gaan, ze het zou zien. Haar verjaardag was niet het goede moment om haar meer bezorgdheden te geven dan ze voor zijn gevoel al had.
Zijn kleine trance werd verstoord toen hij Adoria hoorde praten. Zoals bij Jack vaker voor was gekomen zat hij een beetje weg te dromen in zichzelf, wat niet bepaald goed gezelschap was. Hij wilde toch niet dat ze dacht dat ze tegen een muur aan het praten was? Gelijk probeerde hij zichzelf wakker te schudden en, al was het geen van zijn sterkste punten, zich ergens anders op te concentreren. Haar glimlach was bijvoorbeeld een goed begin. Enkel haar vrolijke blik was genoeg om hem terug te brengen bij de werkelijkheid. Lachend trok hij zijn schoenen uit en pakte hij ze in zijn hand, volgend door zijn passen die hij voortzette in het zand.
"Is it what I think it is?" vroeg hij geamuseerd. Hij had er geen idee van of ze hem zo goed kende, maar mocht ze het opgepikt hebben, dan stond hij versteld. Wel wist hij dat het hem momenteel weinig kon schelen wat ze precies ingekocht had voor die avond. Als het aan Jack lag kon hij zelfs voortleven op jenever. De nasmaak was vreselijk en hij vond het spul maar goor; voor vannacht had hij niets te klagen. Zolang hij bij haar in de buurt was vond hij alles wel prima.
Zijn schoenen liet hij al gauw uit zijn handen vallen, die binnen tellen dof op het zand terecht waren gekomen. Zijn hand stak hij voor kort controlerend in zijn broekzak. Het doosje wat erin verhuld zat, had hij gelukkig nog altijd bij zich gehouden. Ondanks dat hij van Adoria wist dat ze een cadeau niet snel aan zou nemen zou Jack het weigeren om het terug te nemen. Het was haar verjaardag en of ze het aan wilde nemen of niet; ze kreeg het alsnog. Al moest hij het in haar tas stoppen vooraleer hun wegen zouden scheiden.
"I have to admit I didn't believe you at first," zei hij onderwijl hij zijn schouders enkele millimeters omhoog hief. De paar meter tussen hen in verstreek hij met gemak en het duurde geen tijden voordat hij dan eindelijk naast haar stond. Kijkende naar de zee verbreedde zijn glimlach zich al lichtjes, zijn armen wederom rustend langs zijn lichaam.
"But it is beautiful out here. I guess you were right."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''You'll see it by yourself.'' Of ze echt de juiste twee flessen met zich mee had genomen, was de vraag, maar ze had het in ieder geval gebaseerd op de drank die hij dronk op de feestavonden. Er moest wel een reden aan verbonden zitten waarom hij juist voor die drank had gekozen en hij kon haar niet wijsmaken dat er geen keus was behalve, in dit geval, whiskey/wodka -geen idee meer tho hahah, sorry-
Toen hij naast haar stond en zich verdiept had in het uitzicht, wendde ze zich kort tot Jack. ''Of course I am right. I wouldn't dare to lie to you,'' spotte ze, terwijl ze haar tas voorzichtig op het zand neerlegde om te voorkomen dat het glas zou breken. Vervolgens haalde ze uit de zak van haar vest een stuk papier. Woorden stonden er met sierlijke letters opgeschreven, afkomstig vanuit haar eigen handschrift. 'So I wrote a poem in the nights I didn't or couldn't sleep and I was wondering what you think of it,'' glimlachte ze, haar aandacht gericht op het uitvouwen van het papier totdat de letters volledig zichtbaar waren. ''I didn't write it for you, though, but it's based on the ones I loved and I can't deny I love you, because I do love you in my own way.''
Nonchalant trok ze haar kleren uit totdat ze enkel in haar bikini stond. Ze had niet de dwang om haar kledij zo uit te trekken dat het een uitdagende show zou worden. Op dit moment voelde ze zich namelijk allesbehalve sexy. Hoewel haar kleren nu verspreid lagen over het zandoppervlak, pakte ze haar vest beet zodat het stuk stof haar rug zou beschermen tegen de kou. Het was niet ongelooflijk koud, maar zo nu en dan vloog er een ijzige windvlaag voorbij en dan was het wel fijn dat ze in ieder geval iets aan had wat haar gehele bovenlichaam kon bedekken.
Ze hurkte door haar knieën en voor ze het wist, lag ze in de kleermakerszit op de grond met de verkreukelde brief in haar handen. Ze kondigde niet aan dat ze nu zou beginnen met het voorlezen, maar ze voelde zich niet verplicht om hem te vertellen waar het gedicht over ging, waarom ze zoiets überhaupt had geschreven en wanneer ze zou beginnen. Hij zou het allemaal wel vanzelf horen en die mogelijkheid was nu beschikbaar.

''In any hour, place, and all circumstance,
Only thoughts of one do occupy my mind.
They are thoughts of you, my beloved paramour,
And forever to you do I myself consign.

In your times of absence, I yearn for your presence,
In your times of presence, I yearn for your stay.
You seem to me as vital to existence,
As the rising and setting of the sun each day.

Although we will face a great many obstacles,
I also know if our devotion is true,
That these will prove to be of little consequence,
And our love may be perpetually new.''

Ze had een glimlach van oor tot oor. Zijzelf was best tevreden over het gedicht die ze nu hardop had uitgesproken, maar de meningen van anderen beïnvloedde of het gedicht inderdaad wel zo mooi was als ze zelf had gedacht. Echter was zij één van de weinige die zich in de woorden terug kon vinden. Het beschreef tot op het nauwkeurigste detail het verloop van haar liefdesleven. Van Pedro tot alle 'vriendjes' die daarna volgden.
'What do you think of it?''

•• Credits go to; Nathan Hall ••

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld