Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Gabi voelde hoe Rafaël haar pols vast pakte. "Rafa..."Was het enige wat ze kon uitbrengen. Ze liepen naar buiten. "We
kunnen naar buiten gaan of naar één van onze kamers, misschien moeten we de rest opzoeken. Ik weet niet of je momenteel veel mensen kan verdragen, maar ik ga je niet alleen laten Gabi." Gabi beet op haar lip. "Rafa?" Ze probeerde er tussen te komen, maar het leek niet te lukken. "Wat je op dit moment nodig hebt is een vriend. Ik weet niet waarom je die pijl hebt afgeschoten, wat je er uiteindelijk mee wilde bereiken, maar ik weet wel dat je niet slecht bent." Gabi keek Rafa aan. "Rafa!" haar stem was luider dan eerder. "Rafa,ik wil hier gewoon weg. Ik wil weg van deze school. Hoe kan ik met deze rot kinderen leven. Ik had gewoon nooit naar deze stomme school moeten komen. Als ik er niet heen was gegaan had ik Chris nooit neergeschoten" Ratelde ze aan een stuk door. Hoe kon ze op een school blijven waar ze iemand probeerde te vermoorden. Ze kon sowieso al niet op deze school blijven, het was gewoon de hel in haar ogen.

(OMGOMG INSPIRATIELOOS AF)

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Als je nooit hierheen was gegaan, dan had je Chris niet eens ontmoet, dan had je Féline niet ontmoet, Kayla niet, Milan niet en zelfs mij had je dan nooit ontmoet. Geen enkele van je vrienden hier. Weglopen van je problemen lijkt misschien het makkelijkste, maar het lost ze niet op. Ze blijven bestaan, aan je knagen. Ik ben absoluut niet de geschikte persoon om die raad te geven, maar mocht je weggaan dan bega je een grote fout. Al denk ik wel dat we allemaal een vakantie kunnen gebruiken op dit moment. We kunnen morgen gaan, nodigen iedereen uit, reizen van rijk naar rijk, van dimensie naar dimensie. Na dit hele voorval zal er sowieso niet veel les worden gegeven. Door de chaos en heropbouw lijkt het me niet al te moeilijk iets te stelen van de leraren waarmee we kunnen reizen. Hoe dan ook, morgen werken we de details uit, eerst slaap!" Rafaël nam Gabi mee naar zijn kamer. "Het bed is helemaal voor jou." Zei hij terwijl hij een extra deken en kussen nam en op het tapijt op de grond legde. (Dankje Milan voor de overschot aan dekens.) "Dit tapijt is zachter dan sommige plaatsen waar ik heb gelegen." Rafaël geeuwde luid. Zijn adrenaline was op en had plaatsgemaakt voor vermoeidheid. "Slaapwel Gabi. Morgen is een nieuwe dag, laten we alles gewoon stap per stap nemen."

Account verwijderd

schreef:
houvanramb haar contestaccount

Milan had niet in de gaten dat Kayla inmiddels wakker was geworden, tot hij haar zachte stem zijn naam hoorde roepen. Snel draaide hij zich om en keek Kayla aan. “Hey, hoe voel je je?” vroeg Milan en ging vervolgens snel op de stoel in het midden van de kamer zitten. Hij had de stoel toch teruggeschoven? Ach, dat was ook niet belangrijk. Stil luisterde Milan naar wat Kayla vroeg en beet op zijn lip. Haar situatie. Milan wist niet of ze alles wel echt wilde weten. “Het is logisch dat je niet meer kunt staan. Je bent vuur Kayla en liet je bevriezen door mijn ijs. Je moet eerst goed uitrusten. Je lichaam is totaal uitgeput doordat het tegen mijn vuur moest vechten. Vuur en ijs zijn elkaars tegenpolen. Je ging bijna dood als Grand Pabbie het ijs niet had kunnen verwijderen. Je moet me beloven dat nooit meer te doen. Hoe erg de situatie er ook voor staat” zei Milan en beet op zijn lip. Hij twijfelde of hij moest toegeven dat ze zichzelf had opgeofferd zonder reden, maar waarschijnlijk zou ze dat van de week toch wel te horen krijgen. “Daarbij heeft het ook niet gewerkt. Het vuur bleef aan toen je bewusteloos was. Het is dat Feline opeens de zaal in poefte, anders waren we de zaal waarschijnlijk nooit uit gekomen. Ik kon met mijn ijs het vuur tijdelijk stoppen, maar ik weet niet of het nu al echt geblust is, aangezien het onder mijn ijs wel bleef branden” zeg ik. “Je hebt echt vreemd vuur” lachte Milan toen als een grapje en keek haar aan. “Maar er is gelukkig niemand ernstig gewond geraakt.” zei Milan. In elk geval niet dat hij gehoord had. Ja, Chris maar dat kwam door Gabi. Nog steeds vroeg Milan zich af waarom Gabi opeens schoot. Ja, ze is de dochter van Gaston en ja Ben was de zoon van het beest, maar alsnog. Ze had moeten nadenken dat ze anderen kon raken en wraak was geen oplossing. Dat bleek nu wel weer. Goed misschien dacht hij er te gemakkelijk over, omdat hij geleerd had om zijn vijanden te vergeven net als zijn moeder deed, maar alsnog. Hij was in elk geval blij dat hij Benjamin nog kon redden en hoopte dat alles met Chris in orde zou komen. Zachtjes streelde Milan het haar van Kayla. Misschien moesten ze de rest van de groep binnenkort toch wel toegeven dat ze broer en zus waren. Zo te merken mocht Kayla Romeo wel en Romeo Kayla, maar zoals ze soms met elkaar omgingen… Het leek net alsof zij een relatie hadden zoals nu. “Probeer je eerst maar wat te ontspannen en te slapen, zus” zei Milan tegen Kayla en deed de dekens wat beter over haar heen, om haar meer warmte te geven.
Stil bleef Milan naast Kayla zitten tot ze langzaam aan in slaap viel en bleef daarna ook nog een tijdje, maar besloot toen terug te gaan naar zijn eigen kamer. Milan wist niet wanneer Kayla haar kamergenoten terug zouden komen en ze zouden het vast niet prettig vinden dat hij bij hen zat terwijl ze lagen te slapen. Om meerdere redenen. Stilletjes glipte hij Kayla haar kamer uit en zijn eigen kamer in, maar lette niet op, waardoor hij over Rafa struikelde en op de grond viel.
Geschrokken maakte hij een klein ijsrotsje waar het maanlicht door het raam in gereflecteerd werd en zag dat hij over Rafa heen struikelde. "Sjee waarom lig je op de grond?" fluisterde Milan zacht, maar zag toen dat er iets in Rafa zijn bed lag.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Nadat ze toegaf dat ze zich waardeloos voelde, luisterde Kayla aandachtig naar wat Milan te vertellen had. Kayla schrok ervan en trok wit weg. 'Wat? Ik dacht echt..ik dacht echt dat ik het op die manier kon doven..' zei ze.
Kayla kon het niet echt bevatten. Het had weinig gescheeld of ze was er niet meer geweest en anders was dat wel gebeurd als Féline niet op tijd bij hen geweest was. Hoe had ze zo stom kunnen zijn door haar leven zó op het spel te zetten?
'Milan, het spijt me zo..' zei ze met een snik. Milan streelde haar vervolgens door haar haar alsof hij wilde zeggen dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Maar gezien wat er gebeurd was, maakte dat voor Kayla nog beangstigender. Dat ze met haar kracht zo'n grote chaos had veroorzaakt, was iets dat zich geen tweede keer mocht herhalen, maar ja. Als Kayla om iemand gaf, dan ging ze ver om diegene te beschermen. Zoals ze dus gedaan had, al was dit misschien een stap te ver geweest.
Kayla dacht na en misschien was het geen verkeerd idee om Milan te vragen naar de trollen. Ze kende ze van verhalen en hij was degene die ze echt meemaakte, maar dat was iets dat ze hem later zou vragen.
Intussen had Milan haar ingestopt onder de dekens en vond dat ze moest gaan slapen. Langzamerhand vielen haar ogen dan ook dicht en Milan was vertrokken uit haar kamer. Kayla beleefde de nacht onrustig met keer op keer de herhaling van de brand, maar probeerde zich er toch doorheen te slaan.

In de ochtend daarop werd Kayla wakker gemaakt door iemand van de ziekenboeg om haar te controleren. Zitten op bed kon ze nog wel, maar opnieuw zakte ze door haar benen als ze wilde gaan staan. 'Hier was ik al bang voor' zei de arts. 'Meisje, ik denk dat je dit voorlopig wel even nodig hebt' zei hij en hij wees naar een stoel naast hem wat op een soort rolstoel leek.
'U bedoelt toch niet..' zei ze geschrokken. 'Jazeker. Zo lang jouw krachten niet op orde zijn, zul je voorlopig hiervan gebruik moeten maken. Wees gerust, je spaart je eigen krachten volledig. Je bestuurt hem met je gedachten' legde de arts uit. 'Ik ga terug naar de ziekenboeg. Probeer jij hem intussen maar eens uit' zei hij 'en voordat ik het vergeet: je wordt nog verwacht bij de directeur vandaag' en na dat gezegd hebbende, vertrok hij weer.
Kayla keek van de grond naar de rolstoel. Je hebt geen andere keus, Kay. Je kan niet eeuwig in bed blijven liggen. Met een hupje ging ze over van haar bed naar de rolstoel en probeerde hem uit. Hmm, toch zo verkeerd nog niet. Maar wat zou de rest ervan denken..? vroeg ze zich af. Helemaal wat Milan en Romeo ervan zouden vinden als ze haar zo zouden zien. Kayla kleedde zich om en ging richting de eetzaal, maar onderweg voelde ze dat alle ogen op haar gericht waren. Het gaf haar geen fijn gevoel en beeldde zich in hoe haar vrienden zouden reageren.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Toen Kumeza ontwaakte had ze geen idee waar ze zich bevond. Er waren enkele vage beelden die ze zich herinnerde na de aanval. Féline's gezicht, Velasco's stem, het gevoel van iemand die haar oppakte, maar meer niet. Ze droeg nog steeds haar kapotte baljurk, die niet enkel gescheurd was, maar tevens onder de bloedvlekken zat. Ze keek om zich heen. Nog nooit had ze de ziekenzaal zo vol geweten. Was er buiten hun gevecht nog iets gebeurd? Ze wierp een blik uit het raam, waar de zon langzaam aan het opkomen was. Velasco lag in het het ziekenbed links van haar. Ze durfde hem niet aan te kijken uit schaamte voor wat ze hem had aangedaan.
"Je bent wakker, fantastisch," zei een verpleegster, die duidelijk niet teveel had geslapen die nacht. "Je had veel wonden, enorm veel, maar ze waren niet heel diep. Al heb je veel bloed verloren. Met de nodige magie hebben we je er weer bovenop gekregen. Mag ik wel vragen hoe je ze hebt opgelopen. Het waren immers snijwonden, wat niet ongewoon is bij de drukte die tijdens een brand ontstaat, maar zoveel?"
Een brand, welke brand? "Eeeuhm ik weet het niet meer. Alles ging gewoon zo snel," loog ze. "Weet u misschien wanneer ik de ziekenzaal mag verlaten?"
"Oh vandaag nog, al brengen we je eerst iets te eten en te drinken, zodat je wat meer op krachten kunt komen. Is er iemand die we voor je kunnen bellen, een ouder of voogd, die we op de hoogte kunnen stellen?"
"Eeuhm nee sorry. Ik heb niemand." Dat leek de verpleegster enigszins te verbazen.
"Oh wel, eeuhm geeft niet. Ik breng meteen dat ontbijt." Kumeza wist nu al dat er bij haar koffie een hoop medeleven geserveerd zou worden. Dat kreeg ze wel vaker als ze mensen over haar thuissituatie vertelde, totdat ze wisten wie haar vader was natuurlijk. Het viel nogal dubbel. Ze vonden dat hij het verdiende om te sterven, maar dat zijn kleine dochter zonder ouders moest opgroeien dat was dan weer zielig.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Toen Gabi in Rafaël zijn kamer stond zag ze dat er nog niemand anders was. "Het bed is helemaal voor jou." Zei Rafaël. Gabi keek hem met gefronste wenkbrauwen aan. "Je gaat toch niet op de grond liggen?" Vroeg ze toen ze zag dat hij allemaal kussens en dekens op een tapijt gooide. "Dit tapijt is zachter dan sommige plaatsen waar ik heb gelegen. Slaapwel Gabi. Morgen is een nieuwe dag, laten we alles gewoon stap per stap nemen" Gabi knikte. "Slaapwel." Mompelde ze. Ze stapte het bed in en probeerde in slaap te vallen. Toen ze bijna in slaap viel werd ze verstoord door Milan die bijna ergens overheen bleek te vallen. "Sjee waarom lig je op de grond?" fluisterde hij. Gabi besloot het te negeren en probeerde weer in slaap te vallen. Na een tijdje naar het plafond gestaard te hebben viel ze eindelijk in een diepe slaap. het hele gebeuren speelde zich opnieuw af in haar droom. Gabi sprong op de tafel met haar boog en richtte hem op de jongen. Ze liet de pijl los en hij kwam in Chris. Toen ze naar hem toe rende en hem wilde helpen was het al te laat. Langzaam verdween Chris zijn lichaam.

Gabi opende haar ogen. "Dat kan niet" fluisterde ze terwijl ze rechtop ging zitten. Ze probeerde te zien of Rafa nog aan het slapen was, maar doordat het nog donker was kon ze het niet goed zien. Ze stapte het bed uit en sloop naar de deur en maakte hem zo zacht mogelijk open. Toen ze eenmaal buiten de kamer was rende ze in de richting van die van haar. Ze deed de deur weer zo zacht mogelijk open en trok de eerste jurk die ze kon pakken uit de kast. Daarna verliet ze gaar kamer. Op haar kamer was ze te makkelijk te vinden. Ze liep naar de kleedkamers vlak bij de sportzaal en zette de douche aan. Ze trok haar vieze kleding uit en stapte onder de douche. Ze probeerde al het bloed van haar handen en gezicht af te halen. Na een tijdje ging ze ons er de douche vandaan, droogde ze zich af en trok de witte japon aan. Ze liep langzaam naar de spiegel boven een wasbak en keek een tijdje naar zichzelf. Ze voelde hoe de tranen in haar ogen prikten. Ze greep naar de wasbak en zakte neer op de grond. Niet veel later barstte ze in tranen uit.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:
Na een korte nachtrust sta ik met moeite op en trek ik mijn kleren aan. De kamer is nogal leeg, Kumeza zal nog wel bij de ziekenboeg liggen. Hoe graag ik ook wil weten hoe iedereen er aan toe is, ik heb er toch echt even geen behoefte aan om daar vandaag nog binnen te lopen. Me een diepe zucht trek mijn schoenen aan en poef ik mezelf naar de zaal. De zaal heeft nog enorm veel schade, maar er zijn al werkers bezig met het herstel. Gelukkig kun je wel een beetje eten halen, anders ging ik echt van mijn stokje. Er zijn niet gek veel mensen, vooral mensen die gisteravond niet hebben meegekregen, veel gezichten herken ik namelijk niet. Als ik aan de eerste beste tafel wil gaan zitten zie ik in de hoek van de zaal een meisje alleen zitten. Nou ja, als we beide op het moment alleen zijn kunnen we net zo goed samen gaan zitten! Rustig loop ik op het meisje af, nieuwsgierig naar hoe ze zal zijn. ''Hee, jou ken ik volgens mij nog niet, ik ben Féline Cheshire. Je staat hier zo alleen, ik dacht laat ik eens hoi zeggen.'' zeg ik zo vriendelijk mogelijk.

Sorry voor dit belachelijk kort stukje

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Joana had een tijd op haar kamer gezeten, wat ze niet erg prettig vond. Ze was gewend om te kunnen gaan en staan waar ze wilde. Ze had diepe gesprekken met zichzelf en wist niet zo goed wat ze van alles vond of wat ze nu van plan was te doen. De makkelijkste optie was om in deze kamer te blijven tot de volgende dag, maar dat was niet een optie waar Joana graag voor zou kiezen. Toch was er iets in haar wat haar deed blijven. Ze wist niet hoe klein dit was, of waar het zich bevond, maar het was niet prettig. Al deze gemengde gevoelens zorgde er uiteindelijk voor dat Joana uitgeput raakte en ze zih naar bed begaf. Toen ze lag wist ze wat ze al die tijd gemist had: dekens, een kussen en misschien ook wel muren om haar heen die de kou, wellicht de hitte, buiten lieten.

Nog nooit had Joana dan ook zo goed geslapen als vannacht.Tijd had haar nooit iets uitgemaakt, maar toch schatte ze dat het zo'n 8 uur was wanneer ze ontwaakte. De zon scheen aangenaam en belichtte haar gezicht. Het duurde even voordat ze besefte waar ze was, maar de conclusie viel niet zo verkeerd als gedacht. In tegendeel, Joana stond op en liep naar een spiegel, om te kijken of ze er mee door kon. Aangezien dit het geval was en ze haar kleren de vorige dag niet had uitgetrokken, liep ze naar de eetzaal. Tot haar verbazing wist ze deze gelijk te vinden. Nadat ze een bakje had gevuld met wat yoghurt en fruit, nam ze plaats aan een tafeltje in de hoek. Het was rustig in de eetzaal en een onderbuikgevoel vertelde haar dat dit te maken had met de 'complicaties', die de man gister genoemd had. Na wat om haar heen kijken, bleek dit geen onderbuikgevoel te zijn, maar een waarneming. De zaal lag in puin. Zelfs zo erg dat het haar verbaasde dat dit haar niet eerder was opgevallen. "Hee, jou ken ik volgens mij nog niet, ik ben Féline Cheshire. Je staat hier zo alleen, ik dacht laat ik eens hoi zeggen," een vriendelijke meisjesstem sprak Joana aan. Joana had eigenlijk vrij weinig behoefte aan gezelschap, maar ze kon zich niet al gelijk van haar slechtste kant laten zien. "Hai," antwoordde ze, terwijl ze plaats maakte voor het meisje, dat zichzelf voorstelde als Féline. "Uhm.. ik ben.." even aarzelde ze. Moest ze nu haar echte naam zeggen? Was het veilig? Toch besloot ze deze gedachten weg te schudden. Het moest hier wel veilig zijn, niet waar? "Ik ben Joana. Joana Sue Calhoun," zei ze, terwijl ze probeerde te glimlachen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
De gebeurtenissen van de afgelopen uren hadden hem meer uitgeput dan verwacht. Als een blok was hij in slaap gevallen. Op het moment dat Milan over hem struikelde, had hij slaapdronken iets onverstaanbaars gemompeld. De volgende ochtend zou hij zich niet eens meer herinneren dat het was gebeurd. "Goeiemorgen." zei hij geeuwend en rekte zich uit. Slecht een paar seconden nadat de woorden zijn mond uit waren, merkte hij op dat zijn bed leeg was. Gabi was verdwenen. Meteen gingen zijn alarmbellen rinkelen. Hij wekte Milan en Romeo. "Jongens, jongens belangrijk heeft iemand van jullie Gabi horen weggaan?" Waarschijnlijk niet aangezien ze nog sliepen, maar het vragen kon geen kwaad. "Willen jullie haar helpen zoeken. Na gisteren denk ik niet dat het een goed plan is om haar alleen te laten. Ik kan overdrijven natuurlijk, misschien is ze gewoon gaan ontbijten. Trouwens hebben jullie zin in een korte vakantie, met zijn allen. Ik leg de details nog wel uit, maar eerst Gabi vinden." Tijdens zijn uitleg had hij snel wat kleren uit zijn kast genomen en aangetrokken. Hij holde naar de eetzaal. Daar zag hij Féline samen met nog iemand anders maar geen Gabi. "Hey Féline heb je Gabi toevallig gezien. Zo niet wil je helpen zoeken. Sorry ik had je naam niet gehoord. Ik ben Rafaël, zeg maar Rafa. Zou je ook willen helpen. Het gaat over een meisje, ongeveer zo groot, bruin haar."

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Die nacht droomde Milan over het vuur in de zaal. Hoe het zich langzaam verspreidde en hij Kayla eerst niet kon vinden. Hoe de hitte aan hem vrat. Het was vreemd en onnatuurlijk voor hem om zolang in het vuur te blijven, maar hij moest Kayla vinden. Dat moest gewoon. Hij had geen keuze. Ze was zijn zusje tenslotte. Met zijn ijs probeerde hij het vuur te doven, maar dat wilde niet goed lukken.
Terwijl hij in zijn dromen het vuur probeerde te blussen, had Milan niet door dat hij zijn eigen bed bevroor. Gelukkig voor Rafa bleef het ijs hoofdzakelijk in zijn eigen bed en niet in de kamer
Het voelde voor Milan alsof hij nog maar net lag te slapen, toen Rafa hem wanhopig wakker maakte en hij kreunde zachtjes. "Gabi is een meisje wat af en toe tijd voor zichzelf nodig heeft" zei Milan slaperig en ging rustig overeind zitten en wreef in zijn ogen, toen hij zijn bed zag en zuchtte zacht. "Goedemorgen trouwens, lekker geslapen?" vroeg Milan, terwijl Rafa bleef brabbelen over Gabi. Eigenlijk had Rafa gelijk. Het was niet verstandig om Gabi alleen te laten na wat er met Chris gebeurde en hij had zo zijn vermoeden dat Gabi Benjamin deels de schuld zou geven. Hij kon maar beter pols hoogte gaan nemen. "Ik kom je zo helpen met zoeken Rafa" zei Milan en nog voor hij antwoord kon geven op de vraag van vakantie, was Rafa alweer weg. Milan zuchtte zacht en keek Romeo aan. "Lekker geslapen?" vroeg hij nogmaals, aangezien Rafa hen geen tijd gaf om de vraag te beantwoorden. Rustig stond Milan op en liep snel naar de badkamer, voor een snelle vijf minuten koude douche.
Toen hij onder de douche weg kwam, droogde hij zich af en kleedde zich aan, om vervolgens zijn haar in model te brengen en zijn handschoentjes nog eens beter aan te doen.
Niet veel later was hij klaar en keek Romeo aan. "Ik ga even kijken hoe het met Kayla gaat en dan helpen Gabi te vinden. Ga je mee?" vroeg Milan aan Romeo, terwijl hij zijn kamerdeur opende en bijna tegen Kayla in haar rolstoel botste. "Sjee, Kayla" zei Milan geschrokken en keek even naar de rolstoel. "Het gaat dus nog niet beter?" vroeg Milan

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
Féline:
Het meisje stelt zich voor als Joana Sue Calhoun, doet me alleen geen bellen laten rinkelen. Enthousiast ratel ik erop in. ''Leuke naam! Als je vragen hebt over school, andere mensen hier of iets moet je het maar zeggen. Ik slaap op kamer 106 (volgens mij, lmao).'' Net wanneer ik een hap van mijn appel wil nemen staat Rafa voor mijn neus. Een kans om te vragen hoe het met hem gaat, waar hij gisteravond allemaal was en om hem voor te stellen krijg ik niet. Hij vertelt dat hij Gabi nergens kan vinden en vraagt of wij kunnen helpen zoeken. Hij is wel heel erg gefocust op Gabi de laatste tijd, niet dat het erg is of dat het mij wat kan boeien. Maar het valt op. Verder heb er wel mijn twijfels bij, ik denk dat iedereen even de kans moet krijgen om zijn of haar stuff te verwerken, maar aan de andere kant ben ik ook erg bezorgd... Als ik merk dat ik moeilijk begin te kijken trek ik mijn glimlach weer recht. ''Ja ik help wel mee, probeer op plekken te zoeken waar ze niet vaak komt. Buiten en tussen de dieren zit ze veel, misschien zit ze daar juist niet?'' bedenk ik. ''Wil je ook helpen Joana? Dan kan ik je ondertussen een beetje wegwijs maken hier. Misschien komen we dan nog meer vrienden van me tegen, heb ze sinds gisteravond het incident niet meer gezien namelijk.''

Romeo:
Langzaam hoor ik steeds meer stemmen mijn droom onderbreken. Rafa is een beetje in paniek omdat hij Gabi kwijt is. Ach ja, laat ik ook maar eens opstaan. ''Lekker geslapen?'' vraagt Milan. ''Het is maar wat je lekker vindt denk ik, gisteravond was nogal heftig.'' beantwoord ik half gapend. Milan verdwijnt onder de douche, besluit mezelf ook maar op te frissen en ga onder een andere douche. Als we eenmaal klaar zijn en de deur uit willen botst de deur tegen Kayla aan de blijkbaar in een rolstoel zit. ''Sjee Kayla, het gaat dus nog niet beter?'' vraagt Milan verschrikt. Zelf weet ik niet zo goed hoe ik op dit soort situaties moet reageren, het liefst loop ik gewoon weg maar dat zal Kayla vast erg pijn doen. ''Als we kunnen helpen geef dan alsjeblieft een gil, we staan altijd klaar voor je, toch maat?'' zeg ik met een scheef lachje tegen Kayla en Milan.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Ter hoogte van de kamer van Milan, Romeo en Rafa opende zich er een deur en botste Milan tegen Kayla aan. Ze zag dat hij geschrokken was, maar ze wist niet of het kwam door de botsing of dat hij haar zo zag en Romeo liet weten dat ze altijd op hen kon rekenen. Kayla keek hem aan met een kleine glimlach, maar die verdween al snel
'Het gaat zeker nog niet beter' zei ze somber. 'Er was een arts bij me vanmorgen, maar ik ben er niks wijzer van geworden. Alleen dat ik dit ding met mijn gedachten kan besturen om zo krachten te sparen' vertelde Kayla gefrustreerd. 'Het is zo..al die blikken die me aanstaren als ik langs ze heen ga. Alsof ik ze iets heb aangedaan' zuchtte ze. Kayla dacht erover na om het nu direct te melden dat ze beter kon vertrekken, maar besloot om Milan en Romeo eerst mee te vragen naar de eetzaal.
'Milan, zou je me misschien naar jouw trollen kunnen brengen? Ik heb nog zoveel vragen onbeantwoord en hopelijk weet hij er wat meer van af' vroeg ze. 'Hoe is het met jullie eigenlijk? Niet gewond?' wilde Kayla weten. 'Nachtmerries misschien?' waarna ze Milan aankeek.
Milan liet weten dat ze zich geen zorgen hoefde te maken en Romeo gooide er zoals altijd een grapje in. Ze zag aan Milan zijn ogen dat hij niet helemaal eerlijk was, maar dat liet ze maar gaan. 'Ik ben blij voor jullie. Gelukkig zijn jullie oké. Gaan jullie mee naar de zaal? Ik wil jullie wat melden' vertelde Kayla.

Bij de eetzaal aangekomen, zag ze Féline al zitten. Bij een onbekend meisje weliswaar en Rafa zat er ook bij. Zij hoeven het nog niet te weten, dat komt later wel dacht ze en ze zocht een plek op waar ze met z'n drieën konden zitten.
'Luister, jongens..' begon ze een tikkeltje zenuwachtig. 'Die brand, mijn krachten..het heeft me doen nadenken. Dat het zo ver heeft kunnen komen..dat het zo groot was. Zo ken ik mijn krachten niet. Nooit eerder heb ik het zo meegemaakt..' ze slikte even. 'Daarom..daarom denk ik dat, uit veiligheid voor iedereen, het voor mij beter is om deze plek te verlaten..'

Account verwijderd

schreef:
Lichtelijk verbaasd keek hij rond. Velasco was net wakker geworden van het geluid dat van de kar van de verpleegster afkwam. De wonden op zijn armen en borst waren goed geheeld. Door de nodige magische, medische kennis die hij bezat wist hij dat hij binnen enkele uren terug naar zijn kamer kon. Links van hem stond een kastje, met daarop een soep waar de damp nog vanaf kwam. Rechts van hem lag Kumeza maar ze waren beide duidelijk nog niet klaar om te praten wat resulteerde in een doodse stilte die pas stopte toen de verpleegster begon te praten. De verpleegster stond te ver van hem af en hij kon het gesprek niet volgen. Zijn geheugen leek aan flarden geschoten te zijn. De herinneringen deden zijn hoofd bonken en het laatste wat hij zich voor de geest kon halen was Féline´s stem en de voetstappen van Milan.

Toen de verpleegster vertrok om wat voor redenen dan ook besloot Velasco zijn angst aan te gaan. ¨Kumeza, luister ik weet dat gisteren avond vreselijk was en dat was totaal mijn fout.¨ Hij zuchtte. ¨Maar ik hou van je en zelfs die demonen kunnen dat niet van mij afnemen.¨

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Chris opende langzaam zijn ogen. De pijn stak nog steeds door zijn borst, hoewel het al verminderd was. Een arts kwam bij hem om de wond te onderzoeken en Chris zelf nog na te lopen.
'Je hebt echt geluk gehad, jongen. Een paar centimeters naar links en het was gedaan met je. Neem deze pijnstillers mee tegen de steken, maar kleed je eerst even om en fris jezelf wat op voordat je de zaal verlaat. Maar doe wel rustig aan nog de eerste paar dagen' zei de arts en ze gaf hem schone kleding toe. Niet het soort kleding dat hij zelf zou dragen, maar het kon even niet anders.
Chris liep wat wankel de ziekenzaal uit op weg naar zijn kamer om fatsoenlijkere kleding aan te trekken, tot hij zich bedacht en besloot om Gabi op te zoeken.
Bij de kamer aangekomen, klopte hij op de deur, maar er was geen gehoor vanuit de andere kant. Hij probeerde het opnieuw, want misschien had hij de eerste keer niet hard genoeg geklopt. Weer niets. Chris besloot verder te gaan zoeken.
Gabi was niet in de bibliotheek te vinden, niet op het plein en ook niet op het sportveld, want misschien oefende ze haar boogschietkunsten wel. Vanaf het sportveld liep hij terug via de kleedkamers en plots hoorde hij een hard gehuil aan de kant van de meidenkleedkamer. Toch aarzelde hij niet en besloot op de deur te kloppen. 'Hallo?' vroeg hij. 'Is daar soms iemand? Gaat het wel goed?'

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Na een tijdje werd er op de deur geklopt. 'Hallo?' vroeg iemand. Zijn stem kwam heel bekend voor. Was het Chris? Dat kon toch niet, die lag op de ziekenzaal. Was dit soms een flauwe grap? Er waren anders genoeg drankjes op deze school Nee. Ze konden toch niet weten dat Gabi hier zat. Toch? 'Is daar soms iemand? Gaat het wel goed?' Vroeg de jongen. Gabi keek naar de deur. Was het handig om te zwijgen? Of moest te wat zeggen? Wat nou als het wel Chris was. Ze kon het gesprek met hem niet aan. Hoe moest ze hem uit gaan leggen waarom ze die pijl afgeschoten had. Gewoon recht in zijn gezicht zeggen dat ze hem had neer geschoten, nou daar zit je op te wachten. Ze probeerde op te staan, maar had de kracht er niet voor. Ze bleef zitten waar ze zat en hield de wasbak vast. Haar ogen bleven gericht op de deur. Als diegene binnen kwam werd het alleen maar erger. Niemand mocht haar zien. Niet zoals ze er nu bij zat tenminste. Ze slikte even en veegde een pluk haren uit haar gezicht. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Als diegene gewoon snel weg ging, dan kon ze misschien ook opzoek naar Fèline en Rafa.

(Omg het is zo kut om op mobiel te schrijven)

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld