Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hmm.. I guess I'll just have to wait and see for myself what you decided to bring this time." De kleine grijns die zich afspeelde op zijn lippen was vrolijk, bedenkend naar wat ze dan wel echt mee had gebracht. Die dag dat ze hem tegen was gekomen in de bar had hij gekregen wat er dan ook sterk genoeg was om hem af te leiden, maar wat het echt was geweest kon hijzelf zich ook niet echt meer herinneren. Jack Daniels? Vodka? Of was het een dure en vieze Bourbon die hij naar binnen had weten te werken? Hij had werkelijk geen idee, maar het hield hem er niet van tegen om een keer lachend zijn hoofd te schudden en zijn blik voor even af te laten gaan naar het stille water, voordat hij zich weer tot Adoria wendde.
"Good," lachte hij, toekijkend hoe ze een briefje uit haar vest toverde en het in haar handen nam. Nette letters namen de regels van het papier in, elegante letters waarvan hij niet anders kon dan denken dat het uit de 19e eeuw kwam. De inkt was niet uitgeveegd of slordig, zoals zijn schrift er altijd al uit had gezien en hij kon er zeker uit opmaken dat ze er tijd in had gestoken. "Well, it's nice you can do something like that at night," zei hij met een knik. "Poems aren't my thing though, so don't expect too much of me. But I'd like to hear it anyway."
Zelf ging Jack echter het uitkleden uit de weg, ook al besefte hij zich dat hij het uiteindelijk vast wel moest. Ze waren aan het strand voor haar verjaardag en hij wist dat hij het niet kon maken om enkel aan het vasteland te blijven en voor zich uit te kijken naar het uitzicht. Adoria had hem verteld van haar plannen, of nouja, wat ze in haar hoofd had voor haar verjaardag. In het water gaan behoorde tot een van de dingen, wat hij zich er nog van herinnerde. Hoe dan ook was hij ervan overtuigd dat hij beter zijn mond over het zwemmen dicht kon houden. Misschien dat ze het gewoon vergat of ze zich had bedacht, toch?
Zonder zijn shirt uit te trekken en tevens dan enkel in zijn zwembroek rond te lopen, ging hij naast haar zitten in het zand. Haar woorden gingen langs hem heen en hij deed zijn best om zich erop te focussen, maar telkens dwaalde hij weer af. De komst van zijn vader in Mystic Falls terwijl hij hem duidelijk had verteld hem niet meer op te zoeken, bleef opduiken. Of zijn vader nu nog in het stadje was, was een raadsel waarop niemand het antwoord wist. Het ene moment kon de man weggevlucht zijn naar hun 'thuis' in Californië, dan kon hij verschijnen zonder mee te delen wat hij er eigenlijk deed. Zijn bezoeken waren nooit gewenst geweest en Jack wist al hoe hij ervoor stond wanneer hij zijn gedaante aantrof voor de deur. Enkel zijn weten dat terugvechten bevestigde dat hij hetzelfde was als de man die hij verafschuwde, hinderde hem ervan om in woede uit te barsten.
Het laatste gedeelte, of de laatste zinnen, waren hetgeen wat hij wel mee had kunnen krijgen. Het klonk echt mooi en hij verbaasde zich over het feit dat ze zoiets zou kunnen maken in de uren waarop ze slapeloos rond lag te dolen. "It's beautiful." Gedichten waren niet bepaald zijn ding geweest, ondanks dat hij het leuk vond om ernaar te luisteren. Adoria had er moeite in gestoken; daarbij kon hij het haar niet zomaar nadoen. Trainen was volgens hem zijn enige echte kwaliteit.
"I've brought you something too," ging hij traagzaam verder, het doosje uit zijn zak gepakt die hij aan haar overhandigde. Haar zeggen dat ze niets wilde behalve dat hij er was, had hij natuurlijk genegeerd. Wat was een verjaardag als hij niet eens wat mee had gebracht om haar te geven? De glimlach van eerder verraadde het tevens al snel dat hij wat gepland had. Deels had hij het ook gedaan om iets achter de hand te hebben mocht iemand hen willen verraden, maar dat was nu onbelangrijk. Het was Adoria zelf die van hem in de spotlights mocht staan.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''I am not sure if those two are the ones you really like, but if not, I know you'll drink it anyways.'' Ze vroeg zich überhaupt af of er wel drank was die juist niet in zijn smaak viel. Van wat ze gezien had, dronk hij zowat alles zolang hij maar die behoefte ernaar aan toe had. Sterke drank, dat wel.
''I don't take my expectations too high so don't worry about that. I just wanted to hear your opinion about it, that's all.'' Ze vond het ietwat vreemd dat zij nu de enige was die zich had vertoond in zwemkleding, maar het viel ergens wel te begrijpen. Misschien was hij zijn zwembroek vergeten of had hij het gewoonweg koud in dit weer? Toch wist ze niet te zwijgen. Ze sprak zonder er eerst bij na te denken. ''Don't you want to undress yourself in front of me or is it just this weather?'' vroeg ze glimlachend.
Onderwijl ze haar gedicht vertelde, merkte ze op dat hij weg zwijmelde. Of het haar woorden waren die hem in gedachten lieten verzinken of iets anders, durfde ze niet te vragen. Ze hoefde niet op alles een antwoord en ze zou het wel vanzelf zien of hij wel echt zo blij was als dat hij liet zien zoals hij was.
Vergenoegd door de woorden die hij uitsprak over haar gedicht, verdoezelde ze het papier weer in de zak van haar vest vooraleer ze antwoord gaf. ''Thank you, Jack. I appreciate it.''
Toen hij een klein, zwart doosje tevoorschijn haalde, hief ze direct haar wenkbrauwen op. Ze was eerst wat stil, maar naarmate ze doorhad dat ze zich die enkele secondes had stilgehouden, schaterde ze van het lachen. 'You dwarf,'' lachte ze, schuddend met haar hoofd. Ze was hem oprecht dankbaar dat hij haar een cadeau wilde schenken op haar verjaardag, maar na de schoenen die hij haar had gegeven, was dit naar haar idee onnodig. Zij was degene die hem iets zou moeten geven voor het aanbod van steun en toeverlaat, die hij haar had aangeboden. Zonder hem, was die ene Halloween nacht heel anders afgelopen.
Ze opende het doosje waar, naar haar verbazing, een ketting in verhuld zat. Een glimlach van oor tot oor verscheen op haar gezicht, kijkende naar de kleur van de ketting. Het was absoluut prachtig.
Glunderend drukte ze een kus op zijn wang nu het omhelzen van zijn lichaam moeizaam ging. Hij zat tenslotte naast haar en niet voor haar. ''Thank you so much. It's absolutely gorgeous,'' glimlachte ze, kijkende naar zijn gelaatsexpressie. ''I didn't know you got a taste for presents. I guess there's is another thing I love 'bout you.''
Ze had de ketting in haar vingers genomen, terwijl ze onderwijl haar duim over het materiaal liet glijden. Wanneer ze de hanger heen en weer bewoog of gewoon in beweging nam, was het zichtbaar dat er een vloeistof in de hanger zelf verborgen zat in plaats van een lege holte. Het trok haar aandacht en ze kon het dan ook niet laten om te vragen wat er in de ketting schol. ''What's in it?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You know me too well, for real." Hij wist niet dat hij zo gemakkelijk in te schatten was, of gewoon te voorspelbaar voor woorden was geworden. Zijn voorkeur voor drank was allang weggevaagd samen met zijn zorgen om wat hem gegeven werd. Zolang het alcohol bevatte, sterk genoeg was om het te kunnen voelen en het nog een beetje ergens naar smaakte, vond hij het allemaal wel prima. Jack had wellicht zelfs elk beetje sterke drank wat er te vinden was in een bar al een keer gehad, maar dat kon hij natuurlijk niet met zekerheid zeggen. Mensen gingen naar een bar om er dronken te worden en hijzelf kon zich daarbij aansluiten, gewild of niet.
Haar vraag wilde hij maar al te graag uit de weg gaan. Zijn mond dichthouden vond hij eigenlijk de beste optie van allemaal, toch was het onvermijdelijk dat hij erop moest antwoorden. Woorden gingen door zijn hoofd, wachtend tot hij ze zou uitspreken, maar geen enkele leek goed genoeg te zijn. Wat moest hij haar dan vertellen? Dat zijn bovenlijf wederom was bedekt met blauw/rode plekken, paarsgevormde delen en achterblijfselen van de verwondingen van eerder? Zijn collectie van littekens was zojuist uitgebreid geweest. Adoria's mening van zijn relatie met zijn vader was het laatste wat hij nu kon gebruiken. Liegen was dan ook hetgeen wat het meeste voor de hand liggend was, of hij het nou graag deed of niet. Wat ze niet wist kon haar niet deren, toch?
"You know I don't mind changing clothes, whether you're around or not," begon hij, een glimlach opgezet om haar geen reden te geven tot bezorgdheid. Zijn zwembroek die hij volgens haar misschien vergeten was, nu hij erbij nadacht, een goed excuus geweest. Als hij niet zo slim was geweest om het al aan te trekken samen met zijn t-shirt en trainingsvest. De kou kon hij ook niet gebruiken; de bultjes die eerder op zijn huid te zien waren, waren nu nergens te vinden. Hij had het zogezegd zelfs warm zo in de late avond. Noch wist hij geen andere reden te bedenken, waardoor hij na een korte stilte besloot het erop te wagen.
"It's just.. cold.. and I kinda figured you'd like to watch the stars too." Inmiddels deed hij moeite om zijn gedachtengang stop te zetten, wetend dat hij anders niet het gezelschap was wat Adoria waarschijnlijk graag had gewild toen ze hem meevroeg die nacht.
Lachend keek hij toe hoe ze hem uitmaakte voor gek, het cadeau van hem aangenomen met luid geschater. Hij wist van haar dat ze het hem zowat had verboden om ook maar iets mee te nemen, alsof ze van hem verwachtte om met lege handen aan te komen zetten. Adoria gunde hij het om een normale verjaardag te hebben zoals elkander. In haar situatie betwijfelde hij of ze vaker haar verjaardag had gevierd net als zij altijd deden, wat ervoor had gezorgd dat hij er geen moment over had nagedacht om haar bevelen op te volgen. Haar iets geven om haar eraan te herinneren dat ze net zoveel waarde had als de rest, vond Jack immers wel het minste wat hij kon doen. Adoria's glimlach was verder ook het bewijs dat ze het kon waarderen.
"You're welcome," antwoordde hij vrolijk, voelend hoe er een zachte kus op zijn wang werd gedrukt. De ketting die tevoorschijn kwam trok ook zijn aandacht gezien hij het pas die ochtend op had kunnen halen. Veel problemen uit het verleden had hij naar boven moeten halen, enkel om de vloeistof in zijn handen te krijgen, echter was het de moeite waard geweest. Het gaf voldoening dat ze het sieraad mooi vond, zeker omdat hij volgens zichzelf weinig tot geen verstand had van wat meiden nou precies leuk vonden. Dit was een gok geweest die zo te zien in de goede richting was geweest. Hij wendde zich tot de ketting, toekijkend hoe de vloeistof erin geleidelijk meebewoog met haar bewegingen. "It contains a rare herb called Betulina Barosma. Like we have medication to heal, the witches have special liquids. Even though you have the abiltiy to heal this'll help you too." De stromen van het kruid volgde hij geconcentreerd, de doorzichtige vloeistof onderwijl uitvoerig bekeken. "It can make any harmful herbs or liquids, especially vervain, go away in a matter of seconds."
Rustig sloeg hij zijn arm om haar heen, met een kleine glimlach gekeken naar het stille water voor hen beide. Kleine golven kwamen met zacht geluid aan land en verstoorden de stilte met een prettig geluid. Het licht van de maan glinsterde neer op de zee op een manier die hijzelf nog niet eerder had gezien in een stad als Mystic Falls. Het was ronduit prachtig, maar alles waar hij zijn ogen op had was het gedaante naast hem. Ze betekende al meer voor hem dan hij zich had kunnen bedenken. Binnen een paar weken had ze hem meer dan gelukkig laten voelen, wat hij tot voor kort tot onmogelijk had gehouden. Was zij dan toch het meisje van zijn dromen?

"Happy birthday."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Hmm, is that something positive or something negative?''

''Glad you don't mind changing your clothes in front of me,'' glimlachte ze, afwachtende op het antwoord wat echt duidelijkheid gaf op haar vraag. Echter was het niet waar ze op gehoopt had. Zijn versnelde hartslag en twijfelingen in zijn uitspraak, verraadde wellicht alles wat hij op dat moment wilde vermijden. Het was een leugen die hij recht in het gezicht durfde uit te spreken. Een leugen die haar vertrouwen in hem beschadigde, maar ze sprak geen woord erover. Hij hoefde haar niet alles te vertellen wat hij niet wilde vertellen, maar ze vond het desondanks een enorme teleurstelling dat hij jokte over het zwemgedeelte. Hij hoefde zich niet te schamen als hij niet in staat was om zich boven water te houden in de zeeën, puur om het feit dat hij niet kon zwemmen. Het was begrijpelijk dat men in de vampierjagersclub het niet van belang vonden om hun kind te laten leren zwemmen, want vechten was in hun ogen alles. Hoe ze zich konden verdedigen tegen de vampiers en hoe ze hen met behulp van wapens en eigen kracht konden doden, stonden aan de top van hun gecreëerde lijst van de dingen die de mannen en eventueel vrouwen moesten beheersen. Zwemmen stond nooit in diezelfde lijst geschreven of was dat slechts een verzinsel van wat Adoria zelf in gedachten had?
''We don't have to swim if you don't want to,'' vertelde ze hem zo geloofwaardig mogelijk, haar best doend om niet over te komen alsof ze al wist dat zijn woorden over het koud hebben allesbehalve echt waren. Het was geen big deal en ze zou het absoluut niet haar avond laten verpesten. Daarnaast verwachtte ze niet dat zijn leugen enige kwaad meebracht in hun relatie. Iedereen loog wel eens voor zijn of haar eigen bestwil. ''And watching the stars sounds good to me. We can always go to the bar and drink something over there whenever you think this is getting boring.''
Ze vond het ietwat vreemd wat hij zojuist vertelde, maar haar zorgen waren slechts een overbodig iets, die in staat waren om haar verjaardag volledig te ruineren. Als ze niet in staat was om hem te vertrouwen, dan was hun relatie een doodlopend einde. Het was dus wél van belang dat ze ervanuit ging dat het vloeistof zo was als hij zei dat het was, hoe ongeloofwaardig het ook voor haar klonk. Daarnaast moest ze hem dankbaar zijn. Het was geen middel wat je zomaar in de natuur kon vinden, want zoals hij al zei, het was extreem zeldzaam en juist daarvoor was ze hem dankbaar voor. Dat hij de moeite nam om die kruid te vinden en het aan haar te geven alsof het zo uit een doodnormale kruidenwinkel kwam. ''I can't tell you how grateful I am. This means a lot to me and I can definitely use it so you've got my promise I'll always wear it with me.'' Ze kreeg niet de kans om te vragen of hij de ketting bij haar om wilde doen, want binnen enkele secondes was die kans volledig vervaagd.Haar glimlach versterkte beetje bij beetje toen de afstand tussen haar lichaam en zijn arm zodanig minimaliseerde dat er geen verwijdering meer plaatsvond. Blijgeestig sloeg ook zij haar arm rond zijn lichaam heen, maar zijn middel was hetgeen waar ze haar grip vond. Ze liet haar hoofd steunen op zijn schouderblad, kijkend naar het oogverblindende uitzicht voor hen. Ze vond het wel degelijk jammer dat ze door de kou niet meer de mogelijkheid kregen aangeboden om te gaan zwemmen in de helderblauwe zee, maar pas nu besefte ze zich dat het niet nodig was om haar dag compleet te maken door te gaan zwemmen. De stilte om hen heen en de toezicht op de sterren en de maan waren voor haar welletjes.
Er was één ster die de aanwinst van de show was. Zijn glinsteringen waren beeldschoon, zo schoon dat ze zichzelf verloor in de pracht en praal van het hemellichaam. Het deed haar denken aan haar zuster, want zelfs al was ze nog zo jong, ze was zo puur als een lieflijke godin en werkelijk beeldschoon. En iets in haar vertelde haar dat ze de kern was van het dodenrijk. Alle eigenschappen die een goeder leider in zijn of haar bezit had, beheerste ze toentertijd nog op jonge leeftijd. Ze zou het goed hebben gedaan in de echte wereld.
''I love you, Jack. I couldn't ask for a better boyfriend.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Flashback;

"Goddamned Jack. You knew how important this was to me, and even then you still think they're more important."
Zijn vader's vinger werd nadrukkelijk naar hem gewezen, even fel als Jack van hem gewend was. Zijn ogen waren sinister tot hem gekeerd maar er was niets in weer te vinden. Het maakte hem tot een ijskoud figuur die hij waarnam in het daglicht. Een bleke, wittige huid werd getoond in het zonlicht wat door de ruit drong, volkomen aangespannen terwijl hij de woede bij hem naar voren zag komen. Zijn handen die langzaamaan begonnen te trillen waren slechts een van de zaken die hem opvielen na al die jaren. Hij bleef ongemakkelijk staan in de lege leefkamer van het huis, gesloten en onverschillig bij het zien van de man die hij alleen bij zijn echte naam noemde. 'Vader' was hij inmiddels al niet meer waardig geweest.
"Do you really think they even matter? More than your own flesh and blood?" werd hem nijdig gevraagd. Stilte werd onderbroken door zijn luide voetstappen en het duurde niet lang of Jack was degene wie omhoog moest kijken om zijn ogen te ontmoeten, in plaats van andersom. De toon sprak hem niet aan maar ook al wilde hij er graag wat aan veranderen, hield hij zijn lippen stijf op elkaar. Compleet afgesloten om geen klank of geluid uit te brengen. Genoeg keren had Jack de poging gedaan om hem te laten blijken wat hij ervan vond. Urenlang had hij meegemaakt waarop ze beide net zolang tegen elkaar geschreeuwd hadden totdat er iemand bijgeroepen werd om ze uit elkaar te halen. Om de explosie te dimmen die er al jaren aan zat te komen, bang voor de gevolgen. Hijzelf was er zeker van dat er nooit een einde aan zou kunnen komen.
Even stil als eerder stond hij er toe te kijken. Het enige wat het eens om de zoveel tijd verstoorde was zijn versnelde ademhaling, gepaard met zijn blikken die de zijne al dodelijk beantwoordden. Een keiharde klap was wat Jack ervoor terugkreeg. Abrupt kromp hij iets in elkaar
"Speak up for yourself!" Riep hij volop door de ruimte. "Stand up and fight, for God's sake!" Wederom kwam er een dreun in zijn borstkas terecht, als alles wat hij deed het verstomd aan zitten te staren. Zijn rug kwam bikkelhard tegen de muur aan, het gesis van zijn vader onderwijl aangehoord alsof hij er niet eens echt was. Woorden hoorden hem pijn te doen; dit keer was het niets nieuws meer. Jack liet hem zonder protest doorgaan met zijn driftbui, elke klap gewillig in ontvangst genomen. Het praten liet hij volop achterwege, met een stalen gelaat gekeken naar de man wie hem tot familie durfde te beschouwen. De waarheid was dat hij hem af had gezet en als er iets beslist was, dan was het dat Jack wilde dat zijn vader hem zou herinneren. Want op één dag zou hij erop terugkijken met dezelfde haat voor zichzelf als hij voor hem ontwikkeld had. Hoe lang het ook mocht duren.

---

"No, it's your birthday. The last thing I should be doin' is decide for you whatever it is we're going to do tonight."
Glazig zat hij weg te dromen in het uitzicht voor zijn neus. Zijn ogen bleven bij de donkere horizon maar waar zijn lichaam was, voelde hij zichzelf niet zijn. Hij had wederom het gevoel dat hij overal was dan waar hij hoorde en ofwel hij het irritant en onbeleefd van hemzelf vond, bleef hij maar afdwalen. Het was alsof Jack maar flarden meekreeg van wat Adoria hem vertelde. Het prettige gevoel van haar aan zijn zijde was nog steeds bij hem; de rest leek hij niet eens meer op te merken. Van wat uren leek te duren keek hij voor zich uit, steeds oplettend naar de bewegingen in het water die er niet tot amper leken te zijn.
"I'm glad you like it," bracht hij met een kleine glimlach uit. "It's almost impossible to find anywhere near Mystic Falls." Het sieraad was gelukkig een goede keuze geweest tussen alles waar hij zich druk om zat te maken. Jack wilde haar natuurlijk het beste geven maar, sinds hij nooit echt optrok met meiden, had zijn verstand van cadeaus wel wat groter kunnen zijn dan het geval was. Voor hoever hij wist vond ze de kleur, de vloeistof erin of de gedachte erachter maar niets. Hij was er te afwezig voor om haar te vertellen waar het werkelijk over ging. Namelijk dat hij niet nog iemand kwijt wilde raken aan de onheilspellende oorlog die ze al eeuwen voortzetten. Of hun relatie zou blijven of niet kon hij moeilijk zeggen omdat hij onmogelijk in de toekomst kon kijken. Wel wilde hij zekerheid dat Adoria veilig zou zijn, waar ze dan ook uit mocht hangen. Zijn vertrouwen in haar ging behoorlijk ver maar hij had zijn limieten in alles waar hij in geloofde. De paranoia van eerder bleef in hem branden. Alleen wilde hij niet vooruitlopen op zaken waarvan hij geen bewijs had of ze echt zouden gebeuren, waardoor hij zijn best deed om het van zich af te zetten. Het was nutteloos om er verder mee te zitten als het wellicht nooit plaats zou vinden.
Haar hoofd belandde zachtjes tegen zijn schouder, waar ze het liet liggen. Ook haar arm vond hij na even terug rondom zijn middel. Ondanks zijn mening dat hij eigenlijk wat anders had verwacht voor haar verjaardag, was hij blij dat ze hiervoor gekozen had. Jack was niet in de stemming voor een nieuw huisfeest en daarbij kon hij het voorstellen dat Adoria ze wel een keer zat was. Jason die zijn haat tegenover de vampiers nog meer verduidelijkt had de laatste dagen, was ook niet bepaald iets om haar ertoe aan te zetten. Het was de perfecte avond zo met haar in zijn armen. Haar woorden vertelden hem dat ze hetzelfde dacht, wat hem enkel nog meer liet glimlachen dan ze al voor elkaar had gekregen. Voldaan drukte hij een kus op haar haar.
"I love you too."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''You don't know what my desires are,'' murmelde ze, haar glimlach ietwat verzwakt. Ze wist dondersgoed dat het haar verjaardag was, maar ze wilde absoluut geen dingen doen die voor de ander, in dit geval Jack, niet zon. Ze kon alleen gelukkig zijn als de ander het naar zijn of haar zin had.
''I know it is very rare and -'' Even dacht ze na. Hij had laten zien dat hij niet zo'n standaard jongen was die een dure, maar doodnormale sieraad zou koppen voor zijn vriendin. Het betekende ongelooflijk veel voor haar dat hij zover ging om haar iets te geven waarvan hij zeker wist dat ze het kon gebruiken, maar juist nu liet het blijken dat zij in dat opzicht minder gaf dan kreeg. Wat was het wat zij hem kon schenken? ''I told you to not buy anything for my birthday, but you did it anyways and you choose the perfect present to bring with you. I don't even want to know what you had to do to take this liquid in your possession, but know I appreciate the effort and time you put into it. Thank you, Jack,'' glimlachte ze. De naam van het kruid kwam haar bekend in de oren, maar ze had nooit de moeite erin gestoken om erop zoek naar te gaan, omdat ze wist dat het nauwelijks voorkwam in de wereld. Het verbaasde haar dan ook nog steeds dat hij zijn zoektocht naar het kruid binnen een week tijd met succes heeft kunnen afronden.

Die vier woorden waren voor haar genoeg om de eerste stap te zetten. In een onverwachte beweging, bracht ze haar hoofd zo dicht bij de zijne dat er een mogelijk ontstond voor de lippen om elkaar aan te raken. Haar hand had ze op zijn achterhoofd geplaatst, losjes en traag wegglijdend naar beneden. Ze verplaatste haarzelf van de grond naar zijn lichaam waardoor ze zich had geplaatst op zijn bovenbenen en haar eigen benen zijdelings op het zand had laten rusten. Er was geen gedaante te vinden op de stranden, gezien het een doodnormale schooldag is en de nacht haast aangebroken was. De angst om gezien te worden, was voor haar dan ook nergens te bekennen, maar ze had werkelijk geen idee hoe het met Jack zat. Of hij dit überhaupt wel wilde.
Plezant liet ze haar vingers door zijn haren glijden. Ze hield ervan om zijn huid aan te raken alsof het haar eigen eigendom was en zijn lippen te vergezellen met de hare alsof ze nooit van elkaar verwijderd waren. Het was voor haar één groot sprookje wat zich in de realiteit begon af te spelen toen hun ontmoeting, de botsing, zich had plaatsgevonden in de gangen van de universiteit.
Zachtaardig duwde ze hem naar achteren, rechtstreeks in het zand. Het gedaante volgde ze nauwkeurig; wanneer hij een centimeter naar beneden werd geduwd, ging ook zij een centimeter naar beneden. Haar lippen dwaalden af van zijn lippen naar zijn oor, haar hand onderwijl verplaatst naar zijn nek. ''You are even more beautiful than the stars that rise,'' fluisterde in zijn oor, proberend om haar gelach voor zich te houden, maar gegrinnik wist te ontglippen uit haar mond. Liefhebbend liet ze haar duim deels over zijn wang strijken met een glimlach op haar gezicht, vooraleer ze haar lippen weer op de zijne drukte. Ze had niet gevraagd voor zijn toestemming of duidelijk opgemerkt dat hij het wilde, maar ze zou het vanzelf wel merken of horen als hij er niet naar geneigd was. Vandaar dat ze haar vrije hand al liet glijden naar zijn t-shirt en het beetpakte om het vervolgens omhoog te trekken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Run away with me
Lost souls in revelry
Running wild and running free
Two kids, you and me

Haar ogen werden in een mum van tijd zijn aanblik. Speels en bovenal vrolijk werd hij aangekeken, dezelfde prachtige blikken waarin hij zichzelf verloor. Haar lippen bracht ze plotseling bij de zijne en voor hij het echt doorhad, bevond ze zich al op zijn schoot. Onbewust had ze hem klem gezet; sinds die ene nacht was zijn belangstelling enkel voor haar bestemd geweest. Zonder enig protest uit te brengen liet hij het toe dat ze met zijn haar te spelen. Haar aanrakingen brachten een warm gevoel met zich mee, iets ongekends bij hem. Gewoonlijk ging hij het uit de weg, nu zag hij het als iets prettigs. Wat deed ze met hem?
"You're drivin' me wild," mompelde hij met een lichte grijns. Zijn lippen weken af naar haar sleutelbeen, waar hij plagerig een zuigzoen op haar huid achterliet. Het was geen geheim dat hij al snel geneigd was om te laten zien dat ze nu wel degelijk de zijne was. De kleine rode plek die er ontstond werd het bewijs. Hij was absoluut niet van gedachten om haar met iemand te moeten delen. Vermaakt keek hij neer op de plek, waarna hij zich wendde tot het meisje voor zijn neus. Het leek haast een droom te zijn; Adoria Robertson, degene wie hij zijn vriendin mocht noemen. Al zou hij het wellicht nooit in het openbaar kunnen laten zien, viel zijn geluk onmogelijk te verbergen. Hun botsing was het beste wat hem in lange tijd overkomen was.
Zijn vingers vonden verder al snel steun rond haar taille bij het neervallen in het zand. Het slome tempo waarmee hij omlaag werd geduwd wakkerde de spierpijn bij hem aan. Hij had geen breuken opgelopen tijdens het 'bezoek', ofwel ernstige verwondingen. De plekken die zich toonbaar maakten op zijn bovenlijf zagen er erger uit dan ze waren, maar de steken bleven te voelen. Te koppig om eraan toe te geven, negeerde hij het en liet zijn handen onverstoord doorgaan naar haar heupen.
Het gefluister in zijn oor liet hem glimlachen. Haar duim voelde hij zachtjes over zijn wang gaan, waarop hij zijn greep verplaatste tot haar nek. "You have no idea how hard it is to force myself to stop thinking about you sometimes.." Strelend langs haar hals en nek bleef hij bij haar ogen hangen, onderwijl de afstand tussen hun lippen verdween. Telkens weer wist Adoria hem zo te krijgen dat hij niet bij haar weg kon blijven. Ze trok hem dichter en dichter naar zich toe; hij kon alleen toegeven aan zijn machteloosheid als het op haar aankwam. Vrolijkheid viel bij hem te zien wanneer ze in zijn buurt was. Tenminste, meestal. Toen hij eenmaal doorkreeg dat ze zijn shirt beetpakte, maakte het iets in hem los en werd hij verlost van de glimlach die hij haar eerder schonk.
Abrupt schoot zijn hand van haar nek weg, gegrepen naar haar pols om haar ervan te weerhouden verder te gaan. Ze had hem naar haar laten verlangen maar hoe graag hij ook verder zou willen gaan, was het slechte timing. Het laatste waar hij aan toe was, was voor Adoria om hem weer te herinneren aan de komst van zijn vader. Jack had al vaker duidelijk gemaakt dat het geen zin had. Zijn zoektocht naar hulp had nooit bestaan en daarbij viel er toch niets meer op te lossen?

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zelfverzekerd keek ze op hem neer toen hij zich niet terugtrok of vol ongemak haar bekeek, maar zelf meedeed op een aangename manier. ''The same goes for you, mr. handsome.''
Ze kreunde van genot toen hij zoog aan het buitenste van haar wang. Het was een heel andere kant die hij zojuist had laten zien en het plezierde haar dermate dat ze een grijns niet in bedwang kon houden. Zelfs de aanrakingen van zijn handen op haar blote huid verbreedde hij grijns in een fractie van een seconde. ''And what do you think about? My smile or is it something else?'' Ze had de tijd niet gekregen om te wachten op antwoord, want binnen een mum van tijd voelde ze zijn lippen alweer op de hare. Ze genoot werkelijk van elke seconde die ze met hem besteedde, maar plots veranderde de gehele situatie. Het was een curieuze wending. Zijn hand die in volle haast haar pols greep, was een beweging die buiten haar verwachtingen lagen. Het was normaal gezien een gewoonte van haar om haarzelf terug te trekken en doen alsof er niets aan de hand was, maar deze keer trok ze zich stomverbaasd terug en hief ze haar rug op. Het was verder niet de situatie wat haar raakte of de hand die haar pols voor enkele secondes in een houdgreep had genomen, maar de kledij die zijn bovenlichaam bedekte. Naar haar idee werd alles met plezier en genot uitgevoerd totdat haar linkerhand in aanraking kwam met zijn shirt. Er was iets met hem aan de hand, maar ze vermoedde niet dat het gebeuren van net ook maar enige invloed had op zijn terughouding. Zich blootgeven wilde hij niet en dat had hij twee-, wellicht driemaal duidelijk gemaakt in het uur waar ze met elkaar opgescheept zaten. Ze vond het excentriek en enigszins verdacht, want zich schamen voor de nablijvende tekens op zijn bovenlichaam was nergens voor nodig, gezien ze het al vaker had gezien dus wat was voor hem dan de reden om zich niet deels naakt te vertonen in enkel haar toezicht?
Afwachtend keek ze lichtelijk verbaasd in zijn ogen. Mogelijke antwoorden spookten door haar hoofd, maar er was één gedachte wat maar bleef dwarrelen in haar gecreëerde chaos. Het zette haar aan tot een gedurfde actie in de realiteit. Het ging tegen zijn wil in, maar op dat moment kon het haar niets meer uitmaken. Zo snel als de sneeuw die voor de zon verdween, greep ze wederom het shirt beet en trok ze het omhoog. Zover dat onherkenbare plekken in haar zicht verschenen. Een moment van verbazing overheerste haar emotie, voordat boosheid en verdriet in het spel gingen meespelen. Het waren lelijk en pijnlijk uitziende merken die zich verspreid hadden over zijn gehele bovenlichaam. Er was geen denktijd nodig of ze had zijn vader al beschuldigd van zijn nieuwe blauwe en paarse vlekken.
Het raakte haar echter dat hij al die tijd zijn geheim verborgen hield. Voor haar leek het nu net alsof hij haar niet kon of wilde vertrouwen door zijn moeilijkheden voor zichzelf te houden, maar waarom was onduidelijk, want was zij het probleem of had hij gewoonweg moeite om zulke dingen openbaar te maken?
Zijn vader daarentegen vormde het grootste probleem. Ze vond het buitengewoon baldadig en triest dat hij hem wederom neer hoekte alsof hij te maken had met zijn ergste vijand. Waar had Jack dit aan te danken? Hij vormde geen kwaad voor wie dan ook en toch was hij degene die opgevoed werd door een baldadige vader. Een vader die hem sloeg en misbruikte en toch dacht dat hij zichzelf een vader kon noemen.
Ze liet het shirt los, weer terugkijkende naar zijn facade. Een duidelijke teleurstelling was terug te vinden in de blikken die ze vormde, de boosheid totaal verdwenen. Haar hand gleed ondertussen naar de zijne. Het tafereel had vele veranderingen ondergaan, maar desondanks wilde ze de verbinding tussen Jack en haarzelf niet voorbij laten gaan. Ze wilde haar hand vasthouden, puur om te laten zien dat ze hem steunde in plaats van afstand zou nemen door zijn leugen en zijn zwijgzaamheid. ''Why didn't you tell me?''

The shadows of your heart are hanging in the sweet, sweet air
The secrets that you hide, control us and it's just not fair

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Everything about you is perfect." Het was de waarheid die hij tegenover haar uitsprak die nacht. Haar karakter trok hem het meest aan van allemaal; hij hield ervan hoe ze met dingen omging. Hij wist dat Adoria bereid was om door het vuur te gaan voor iedereen en, dat hij geen gebruik maakte van haar aangeboden iets om naar zijn problemen te luisteren, zei niet dat hij het niet waardeerde. Haar prachtige uiterlijk erbij genomen werd ze hetgeen waar hij over dacht, zowel aan het begin als het einde van de dag. Ze liet hem het nut inzien van de volgende dag. Om een lang verhaal kort te maken betekende ze meer voor hem dan ze waarschijnlijk wist. Al grijnzend luisterde hij met plezier naar de kreun die ze losliet.
"I just can't get you out of my head."

Ongeboeid werd zijn shirt wederom omhoog getrokken. In een snelle beweging werd alles zichtbaar waar hij voor geen moment nog meer aandacht aan had willen besteden. De paarse en blauwe plekken kwamen aan het licht, alhoewel Jack's zicht zelf geblokkeerd werd. Haar eigen gelaatsexpressie was het teken dat het lelijke, nare uitzicht in zijn ogen prijsgaf. De glimlach verdween samen met haar vrolijkheid alsof het er seconden geleden niet te zien of te merken was geweest. Een blik stond op haar gezicht geschreven die hij nog geen andere keer bij haar gespot had, en had gehoopt het niet mee te hoeven maken. Geen woede wist hij eruit op te maken, vanwege zijn zwijgen over zijn vader's daden. Geen verwijtende blik die hij eigenlijk verwacht had: het was erger. Verbazing werd somberheid en de teleurstelling straalde ervan af bij het uitspreken van haar woorden.
"Because I didn't wanted to ruin your birthday." Traagzaam kwam hij overeind tot hij haar normaal aan kon kijken. Hij hield er niet van om op neergekeken te worden en nu was het nog steeds het geval, vond hij het fijner. Het besef dat hij beter had moeten weten kwam ook aanzetten, maar het was het weten dat hij haar avond wel verpest kon hebben, dat hem het meeste dwarszat. Natuurlijk had hij het door dat hij het niet voor eeuwig voor haar verborgen kon houden. Een kwestie van uren - met een beetje geluk een dag - had hij uitgedacht voordat Adoria het te zien zou krijgen. Hij had het geaccepteerd, toch bleef het ongemak om over familiezaken te praten aanwezig. Wat altijd al klaarblijkelijk was geweest volgens zijn vrienden. Haar onverwachte ontdekking hielp er ook niet echt bepaald bij.
Haar hand vond hij na even bemoedigend in de zijne. De steun die hij onvoorwaardelijk zocht bij elk middel wat hij kon vinden was nutteloos geweest, enkel haar aanraking was genoeg geweest om hem terug te laten keren bij de realiteit. Zijn twijfels om een woord erover te spreken hadden niets met haar te maken. Het praten over wat zich af had gespeeld werd de oorzaak voor de afkeer om haar onuitgesproken vragen te beantwoorden.
"I was planning on telling you, but I thought this wasn't the right time," bracht hij na een korte stilte uit. Hij sloot voor enkele seconden zijn ogen, hopend dat het gemakkelijker naar buiten zou komen, wat weinig effect bleek te hebben. "You shouldn't be worrying about anything tonight." Zijn vrije hand bracht hij naar haar kin, die hij zachtaardig wat omhoog tilde zodat haar pupillen enigszins afkeerden van de verwondingen. Hij vond het nogal vreemd om tegen haar te praten terwijl het alles leek te zijn waarop ze zich focuste. Uit gewoonte vormde zich een zwakke glimlach. "It's your day today, remember?"
Het was over het algemeen allang bekend dat hij niet goed was in het uitdrukken van gevoelens in woorden. Hij vertelde zelfs zijn beste vrienden geen dingen over hoe het er thuis in elkaar stak of wat er aan de hand was. Beide wisten van de woedeproblemen af waarmee zowel hij als zijn vader kampten, maar op een welbekende vraag bleef het erbij. Ze waren er wel degelijk van op de hoogte dat zijn vader terug was gekeerd in Mystic Falls. Het was tenslotte hun huis geweest waar de man zich had laten zien. Toch wist hij niet goed hoe hij anders moest laten blijken dat hij haar vertrouwde, ongeacht of ze ermee zat of niet. Volgend op haar actie, deed hij zijn shirt uit zodat zijn bovenlijf niet langer bedekt werd door de stof. Het was zijn manier om tenminste te verduidelijken dat het niet aan haar had gelegen. Zijn ogen sloeg hij uiteindelijk uit schaamte neer naar de grond.
"I'm sorry."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''You wouldn't have ruined my birthday, Jack. You would have showed me the bound we have by trusting each other,'' murmelde ze. Haar verjaardag betekende werkelijk niets voor haar. Ze vond zijn verhaal wel degelijk belangrijker en dan kon ze in ieder geval rekening houden met zijn fysieke en wellicht mentale pijn. Nu moest ze er zelf achter zien te komen door voorspel en na te denken.
''I cant pretend like nothing has happened. It does matter to me and I do worry about your condition.'' Ze keek toe hoe hij zijn shirt uittrok en al zijn pijnlijke plekken opnieuw zichtbaar werden. Het was ronduit onbeleefd om naar iets of iemand te staren, maar ze kon haar ogen niet van zijn bovenlichaam afhouden. Het deed haar ongelooflijk veel pijn om hem zo te zien en het liefst wilde ze het vergeten wat ze zag en wat ze gehoord had. Dat ze gewoon verder kon na waar ze geëindigd waren, maar beiden wisten dat het onmogelijk was. Haar vreugde was in rook opgegaan en het zou nog wel een tijd duren voordat haar plezier, zonder acteerwerk, weer terug zou komen.
Ze keek weer terug naar het gezicht voor haar. Zijn en haar hand bracht ze naar haar wang waar ze voor even haar hoofd op liet steunen vooraleer ze de stilte verbrak. ''You're such a wonderful person. I can't even describe how glamorous you are, because you possess too many positive properties. You deserve to live a life full of happiness and glory.'' Ze probeerde haar glimlach te behouden bij het uitspreken van haar gemeende woorden, maar tranen wisten zich niet binnen bedwang te houden en binnen de kortste keren keek ze tranend van hem weg. Adoria was een emotioneel wrak. Ze had werkelijk niets met Jack's situatie te maken, zeker nu ze geen idee had wanneer, waarom en hoe hij aan zijn plekken kwam, maar ze voelde zoveel medelijden dat het leek alsof ze de situatie zelf ondergaan was.
Het viel mee dat ze alledaags geen make-up droeg, anders zagen haar wangen nu zwart van de uitgelopen mascara. Ruw veegde ze de tranen van haar wangen weg, voor komt omhoog kijkende om de realiteit te vermijden. Ze had wel degelijk moeite om een juiste reactie te verzinnen en te geven. Normaliter zou ze hem de moed in praten om er wat van te zeggen en zo nodig terug te vechten met grof geweld, maar dat was allesbehalve noodzakelijk om te zeggen. Hij nam geen hulp aan, het ergerde hem zelfs. Echter voelde ze zich verplicht om hem een aanbod te geven die alleen een vampier kon aanbieden, namelijk het wissen van zijn geheugen. Ze was er geen voorstander van. Integendeel, want naar haar mening hoorde men ermee te leren leven in plaats van het te vergeten en door te gaan alsof er werkelijk niets ernstigs in hun leven gebeurd was. Maar nu zag ze geen andere uitweg dan het hem laten te vergeten. Hij verdiende een kans waarin hij aan niks anders kon denken dan zijn blijdschap en vrijheid, zonder dat zijn vader in beeld kwam en misschien was dat de zet die hem zou veranderen tot een gedurfde jongeman met de ballen om terug te vechten.
Ze haalde diep adem, haar best doend om niet nog meer tranen over haar wangen te laten lopen. Het ging tenslotte niet om haar, maar om hem en daar hoorde haar verdriet zeker niet bij. De bedoeling om de aandacht te vestigen op haar in plaats van hem was wel het laatste wat ze wilde. Het mocht dan wel haar verjaardag zijn, toch bleef Jack 's geluk meerdere malen belangrijker dan haar eigen geluk. Hij was nog jong en levendig, zij was oud en hoorde dood te zijn. ''Does vervain run trough your blood system? 'Cause I can help you to forget every single moment where your father mistreated you. You just have to think about the consequences and know if that is the solution to your problem, but I'll give you enough time to think.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"But I do trust you. You're one of the only ones I believe in." De band tussen hen was in korte tijd enorm gegroeid, maar gold het ook voor zijn eigen problemen? Waarom hij het zich niet wist te bedenken wat er met hem aan de hand was vanbinnen, werd door hem al jaren tot een gewoonte gezien. Hoe hij met de dingen omging waren anders dan iedereen het leek te verwerken. Hij liet nooit tranen blijken, zijn gevoel was een no-go zone voor elk persoon in zijn buurt. Het was veiliger om het van anderen weg te houden. Het stelde alles uit, liet hem gemakkelijker doorleven en intussen was hij een professional geworden als het neerkwam op het doen alsof er niets plaats had gevonden. Wat niet aan bod kwam hoefde hem tenslotte niet bezig te houden, toch?
Jack wist zich voor even geruisloos te houden. Zijn hand die in aanraking kwam met haar wang volgde hij uitvoerig, haar ijzig koude huid gevoeld terwijl ze na eventjes zacht begon te huilen.
"Don't cry.." Stilletjes sloot hij haar in zijn armen in de hoop haar te kunnen kalmeren. Zijn gezicht werd enigszins begraven in haar lange lokken, zijn warme adem wat weerkaatst tegen haar nek. De zoete geur van haar parfum kwam bij hem binnen. Het had een rustgevend effect op hem. Zijn ogen sloot hij na een diepe ademhaling. "He ain't worth your tears."
Haar aanbod kwam onverwachts, verbazingwekkend en hij wist dat het een en al slecht was. Hij snakte beslist naar de tijd waarin hij geen zorgen had. De gevolgen die eraan vast zaten waren hetgeen wat meerdere keren door hem heen spookten. Verwarring naar hoe het af kon lopen, want wat als hij zichzelf niet meer zou zijn? Wat als het het enkel zou verergeren?
"Do you believe it'll help? Will it make everything go away?" vroeg hij haar fluisterend. Zijn gedachten gingen uit naar elke slapeloze nacht die hij ervaarde. De stemmen gaande door zijn hoofd bij het toegeven aan zijn vermoeidheid. Fragmenten, afspelend als een walgelijk spel wanneer hij ze sloot. Het liet hem wegvoeren van de rest, hield hem gekweld voor hoe lang hij het zich kon herinneren. Nu, een beetje afstand genomen en gekeken naar Adoria om wie hij misschien wel het meeste gaf van iedereen, beval hij zichzelf om niet langer egoïstisch te doen door alles af te slaan. Het beïnvloedde haar en het was niet de bedoeling geweest om haar erbij te betrekken. Ze was de laatste persoon wie hij had willen kwetsen door de gebeurtenissen. Adoria verdiende het niet om te zitten met zaken waarvan hij geloofde dat er geen oplossing voor was, maar hij hield zijn mening erover voor zich. Het brak hem meer om haar zo te zien dan de onzekerheid over hoe het af zou lopen zodra een deel van hem zou worden afgenomen. Haar pijn werd zijn pijn, de tranen over haar wangen die ze grof wegveegde bleven bij hem steken maar wat hem echt aanzette tot het uiten van alles wat hij de afgelopen tijden binnen had gehouden, waren haar woorden zelf. Tranen vulden zijn ogen die hij achteloos liet voor wat ze waren. De hare veegde hij voorzichtig met zijn duim weg, zo veel mogelijk ontkennend naar alles wat hem overspoelde.
"I'm just like him," mompelde hij met zijn kaken afschuwend op elkaar gezet. "Every time he's around, all I can see is myself. Knowing at some point it won't be him standing there behind the door, controlled by anger and hate." Zijn duim zocht een weg naar beneden langs haar wangen. Het vocht steeds meer weggestreken van haar huid, waarbij hij zijn hand dan uiteindelijk wat terugtrok.
"One day, it'll be me."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Ze was sprakeloos bij het horen van zijn woorden. Geen glimlach of een teleurstelling, maar een frons en een nadenkende blik. Een brok in haar keel was er gevormd; niets wist ze eruit te krijgen en niets kon ze bedenken om op de juiste manier op zijn reactie in te gaan. Ze was zwijgzaam.
De armen die hij zachtaardig om haar heen sloeg, zorgde ervoor dat ze meer afstand hield dan normaal. Ze durfde zijn huid niet meer aan te raken, omdat ze bang was dat ze haar handen op pijnlijke plekken zou plaatsen. Vandaar dat ze beide vol ongemak door het zand liet verdoezelen. Zijn weerkaatsende adem in haar nek deed haar echter wel een gunst. Het bracht een minuscuul kleine glimlach op haar gezicht.
''He isn't worth anything,'' bracht ze niet nadacht uit. Ze had hem maar een paar minuten in het echt meegemaakt, maar haar haat die ze voor hem gevormd had, was groter dan de haat voor haar broeder. Op momenten zoals deze streefde ze naar beelden waarin hij op weldadige wijze vermoordt werd, maar ze vermeed haar gedachtes. Het was niet de juiste manier om haar frustratie te uiten. Zeker niet nu, gezien het slachtoffer recht voor haar neus zat. Het was van belang dat ze zich volledig gefocust had op Jack.
Zijn vraag liet twijfels tevoorschijn komen. Of het de beste keuze was en of het hem echt zou helpen, wist ze niet, maar ze kon niet niets doen. ''I can't guarantee you anything, but if I find the right words to say .. Then we might did the right thing to do. I am not able to change your father's behaviour unless I get the chance to meet him again, but I promise you'll forget every bad memory,'' vertelde ze hem eerlijk.
''And if you just take some blood of mine, the scarfs and bruises will forget within a minute or so. You don't have to face them ever again, you have my word,'' stelde ze voor, hopende dat hij mee zou gaan met haar suggestie. Ze kon zijn vader weliswaar uit zijn geheugen wissen, maar hoe zat het met de gekerfde tekens in zijn lichaam? Het zou alleen maar vragen naar boven laten komen waar hij geen antwoord op zou kunnen verzinnen dan enkel zijn fantasieën. Haar beloftes waren daarentegen slechts een klein percentage waar ze zich zorgen over maakte. Ze had geen ervaring in het wissen van iemands geheugen, puur om het feit dat ze te beducht was om een fout te maken in de woorden die ze zou uitspreken. Ze hoefde maar één verkeerd woord uit te spreken en het zou fataal kunnen aflopen, want terugdraaien was geen mogelijkheid meer. Toch durfde ze een poging te wagen. Ze zou alles doen om hem een kans op geluk te geven.
Ze glimlachte zwak bij het voelen van zijn duim over haar wang. Onderwijl had ze gezien hoe tranen zich gecreëerd hadden in zijn ogen, maar ze deed haar best om niet opnieuw in tranen uit te barsten door zijn gehele facade te vermijden. Naar hem luisteren deed ze wel, maar daar had ze al gauw spijt van toen zijn opmerking bij haar naar binnen schoot. Het bracht enkel verwarring, want was dat echt hoe hij over zichzelf dacht? ''Don't say that,'' zei ze a la minute toen hij haar duidelijk probeerde te maken dat hij zou eindigen als zijn vader. Het brak haar om hem zo te zien. Iedereen dacht wel eens negatief over zichzelf, maar bij hem leek het alsof hij in de negativiteit verzonken was. Alsof hij echt geloofde dat hij net zo'n slecht persoon was als zijn vader, terwijl zijzelf en hopelijk zijn vrienden wel beter wisten. Hij was allesbehalve zijn vader, zelfs al zou hij enkele kenmerken in gedrag en uiterlijk geërfd hebben. Het zou nooit bij haar opkomen dat hij het lef had om zijn zoon, als hij ooit een kind van zijn eigen kreeg, te slaan alsof hij niets voor hem betekende.
Ze keek hem welgemeend in de ogen. ''The only reason why you're full of hate and despise, is because of your father. He's the one who has destroyed everything, but yet, he still walks on earth like he's some god. He should be the one who needs to suffer, not you. You've never deserved this. You're just a boy.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze leek wat terughoudend te zijn. Het begon ongemakkelijk aan te voelen, maar kon hij het haar kwalijk nemen? Alles wat hij eerder afwees had hij nu aan toegegeven. Precies dat wat hij wilde vermijden, was werkelijkheid geworden. Hij zadelde anderen wederom op met zijn problemen net als zijn gijzeling in de kelder van een oude schuur. Adoria leed ook onder zijn acties en moeilijkheden. Ze verdiende evengoed als elkander een zorgeloos leven, in dit geval een eeuwigheid van geluk. Hij wilde er alles aan doen om haar geen pijn op te leveren. Dat het inhield dat hij een deel van zichzelf kwijt zou raken, hoe onzeker en angstig hij er eigenlijk over was, had hij ervoor over. Twijfelachtig trok hij zich terug en liet hij zijn handen achter in het koude zand.
"As much as I want them to go away, I can't," vertelde hij met een zucht. De aarzelingen werden afleesbaar van zijn gezicht. Het was aanlokkelijk aanbod die alsmaar bij hem naar voren bleef komen samen met het geweifel. Zijn littekens en verwondingen die zouden verdwijnen.. 'Zou het beter zijn?' vroeg hij zichzelf af. De gedachte aan haar bloed liet hem huiveren, al kon hij het wel van zich afzetten. De gegraveerde tekens in zijn huid waren zijn zorgen geworden. De vreemde inkt waarmee verschillende tatoeages werden gevormd, wat voor een jager immers doodnormaal was, hield hem tegen. Zijn killstreaks waren geen van de tekens die hij met trots met zich meedroeg; het promise sign werd het probleem. Zonder het teken in zijn nek van grofweg 3 cm groot werd hij doelwit gemaakt. De titel van verrader zou dan al snel volgen en, uit opgedane ervaring, wist hij dat het foute boel was.
"It'll probably make the molnija marks fade away too and without those, they're gonna see me as the enemy." De zwarte, kleine tekens staande op zowel zijn schouderblad, bovenarm en achterzijde van zijn nek, bleven ertoe doen. Hij had ze graag weg willen hebben om er niet aan herinnerd te worden, maar zoals Adoria hem al vertelde werden al zijn herinneringen in een mum van tijd weggehaald. Hijzelf zou zich niets meer kunnen herinneren van de oorsprong. Het beste wat hij kon doen was ze laten, tegen zijn zin in, om te voorkomen dat hij - en ook Adoria - het onderwerp zou worden van de volgende jacht. Hij beschouwde zichzelf niet als de slechtste vechter, absoluut niet zelfs, toch was er geen ontkennen aan dat het legioen van de vampierjagers onmogelijk op eigen houtje te verslaan was.
"It's true. I'm like a damn ticking time bomb and one day, you'll see for yourself." Afwezig staarde hij weg naar het water. Glinsteringen trokken zijn aandacht weg bij haar betraande gelaat, de maan werd zijn blikveld en hij merkte dat de geluiden van de golven die langzaam maar zeker aan land kwamen, hem een beetje gerustgesteld maakten. Hij voelde zich zonder meer hopeloos. Het licht zag hij echter wel aan het eind van de tunnel. Het was tijd om zijn haat voor hulp opzij te zetten. Proberend om er tenminste wat van te maken en hopelijk de last voor iedereen te verlichten. Hijzelf had namelijk de hoop allang opgegeven.
"But if you're sure it is going to help, than I'm okay with that," maakte hij met vastberadenheid duidelijk. "I'm not on vervain anymore. I quitted after that night in the woods." Zijn ogen zochten na even een weg naar de hare, waarbij hij zich afkeerde van de zee. Een glimlach weigerde zich te vertonen evenals het plezier wat zich minuten geleden nog kenbaar maakte. Het enige wat hij deed was het haar wat voor haar gezicht hing, liefdevol achter haar oor strijken om haar de kans te geven hem goed aan te kijken.
"Just promise me. Don't turn me into somebody that you used to know."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''I am sorry. I haven't thought this trough and I should've known the tattoos will fade away too.''
Zijzelf zag het als geen ramp wanneer de tattoo's samen met zijn littekens en plekken zouden verdwijnen. Het leidde ernaartoe dat hij zijn bovenlichaam zonder enige schaamte kon vertonen, want niemand zou een idee kunnen krijgen over zijn verleden en hij had allesbehalve een lelijk corpus. Geen vet hing over de broeken die hij droeg en geen slappen spieren waren er te vinden; alles was strak en gespierd. Logisch, want vampierjagers werkten zichzelf kapot om zo fit mogelijk te worden en te zijn. Enkel en alleen om hun overlevingskans groter te maken wanneer zij zich waagden in een omgeving vol vampiers. Ze had wel degelijk respect voor hun manier van leven, maar het was een teleurstelling dat zij er de dupe van werd. Elke vampierjager had het gemunt op vampiers en zelfs al was haar manier van doen en leven totaal anders dan zij in het hoofd hadden, was ze wel hun doelwit. Als haar geheim zou uitkomen, was ze allang opgegeven.
Terneergeslagen drukte ze haar hand tegen zijn wang, zich verdiepend in zijn ogen. ''It is not true, Jack. I've seen your smile for multiple houres and I am aware of the influence of my presence whenever I am with you. I don't know what this will brings in the future, but trust me when I say I won't leave you.''
Beduusd herhaalde ze zijn woorden keer op keer. Het verbaasde haar dat ze juist die belofte moest afleggen, want waarom zou hij denken dat ze hem in een totaal ander persoon zou veranderen? Een persoon die leek op een individu die ze vroeger kende of wilde leren kennen? Ze zou zijn eigenschappen voor geen goud willen veranderen om haar zelf te plezieren met hetgeen wat daaruit zou komen. Het enige wat ze wilde, was hem gelukkig te zien op een manier die anderen ook als geluk beschouwden. Ze zou hem niet zoals Pedro veranderen; een jonge man die greens en lachte bij elke misstap die een mens kon maken. Hij was uit op totale leedvermaak van anderen en genoot van zijn eigen, koelbloedige en onzindelijke gedachtes.
Ze schudde aarzelend met haar hoofd. ''No, no I won't turn you into somebody I used to know. I don't get why you would think that?'' Ze kwam niet helemaal overtuigend over, maar als ze een manier vond waarop ze duidelijk kon maken dat ze hem absoluut niet zou veranderen in een ander persoon, dan had ze dat direct gedaan. Echter bleef ze een poos stomverbaasd naar hem kijken voordat ze een vraag stelde die wellicht zijn laatste kans was om na te denken of hij dit wel echt wilde. ''Are you sure you want to do this?''
Nog steeds hadden haar twijfels de overhand genomen. Ze wilde er zeker van zijn dat het resultaat van het wissen de goede kant opging en hem niet in een compleet ander persoon zou veranderen, want beide wisten dat de herinneringen van zijn vader ervoor zorgde dat zo werd als hij nu was. Het kon hem totaal veranderen waar ze geen inbreng in had en ze had werkelijk geen idee hoe hij dan was. Of hij zich gefocust had op het trainen of zijn familie al lang in de steek had gelaten en een nieuw leven zou beginnen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gaandeweg sloot hij zich van haar af. Geen van de uitspraken die hij zich bedacht zouden haar op andere gedachte brengen. Het vermoeide hem om alsmaar mensen in te laten zien dat het kwaad allang geschied was, het werd een last die hij zat was om te dragen. Niemand leek zich te beseffen dat er in de tussentijd geen uitgang meer te vinden was voor hem. Zijn avonden bracht hij vaak door met een fles drank aan zijn lippen, hongerig naar een moment waarop hij aan niets anders hoefde te denken dan de vloeistof die hij naar binnen goot. Hij ging zijn eigen problemen uit de weg door zich over te geven aan alles wat hij vond en zoals hij het al meerdere keren van anderen gehoord had, was het een wonder dat hij nog overeind stond. Hij kon de schuld niet alleen bij de verslavende middelen leggen dat hij zich fucked up voelde. Hij wist niet meer wie hij nou eigenlijk was, maar misschien was dat wel het voornaamste. Jack leerde dingen te verbergen; herkennen was een ander verhaal. Dagen waren voorgekomen dat alles wat hij wilde, inhield om te slapen en nooit meer wakker te worden. Het zou het leven een stuk gemakkelijker maken. Geen van de mensen die hij kende zouden kunnen aanvechten dat hij alles mee had van de man wie hij met heel zijn hart haatte. Ze waren gewoon te naïef om in te zien dat het enkel afwachten was tot hij uit zou barsten. De tijd die komen zou, zou ooit inhouden dat hij gek werd. Het bewijs was tenslotte al jaren aanwezig geweest. Ze moesten enkel naar zijn familie kijken om te kunnen beseffen wat eraan zat te komen.
Haar hand op zijn wang zorgde voor matte glimlach. Keer op keer liet ze hem voor haar vallen. Genadeloos had ze zijn hart gestolen, liet ze hem voelen dat ze er voor hem was wanneer hij zich slecht voelde. Haar moeite om hem te helpen betekende veel voor hem. "I just don't want this to be over," beantwoordde hij haar weifelend. Haar opmerking liet hij langs zich heen gaan, denkende dat hij het beter kon laten. Ze ging nooit accepteren dat het vastgelegd was, want was het niet de kant van zijn vader die hij opging? Het was zijn eigen familie wie doorgedraaid rondliep. Het verleden, het begin voordat de driftbuien uit de hand waren gelopen, zaten verstopt in zijn hoofd. De geschiedenis herhaalde zich van tijd op tijd.
"I don't want to forget about you, that's all I meant."
Voor een laatste keer kwamen hun lippen in aanraking. Zijn armen sloeg hij ietwat rondom haar heen, gelaten bij haar onderrug terwijl hij zich mee liet slepen. Warmte overspoelde hem vrijwel meteen met een prettig gevoel. Hij had haar geen waarschuwing gegeven, maar alles waar hij naar zocht was iets om het mee af te sluiten. Om zijn laatste momenten voor hoe hij was voorbij te laten gaan. Seconden of minutenlang, ging het door tot hij met tegenzin een pauze inlaste. Haar voorhoofd gebruikte hij als steunpunt. Geen afstand die hij wilde creëren nu hij nog goed bij gedachte was. Enkel bij haar zijn kwam in hem op tussen de chaos binnen in hem. Zijn ogen sloot hij voor korte tijd, waarna hij een kleine zucht losliet.
"I'm tired of feeling like I'm going insane."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld