Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Account verwijderd

schreef:
Als ze hem vandaag nog wil halen moet ze echt extreem hard gaan en dat aanhoudend volhouden. Ik weet niet hoe ze dat wil doen, maar ik heb de kracht niet om er over na te denken. Ik hobbel op haar rug heen en weer terwijl ik langzaam weg begin te zakken. Mijn verstand gaat stukje bij beetje achteruit en ik heb geen idee wat ik daar tegen zou kunnen doen. Het enige wat zou helpen is de kuur. En in mijn visioen was haar tante ook een crank dus heeft die geen geneesmiddel. Alleen WICKED kan mij redden. Ik moet een manier verzinnen om in deze stad achter te blijven en WICKED te laten weten dat ik terug naar hen wil. Er moet een manier zijn.
"Voordat we de stad echt uit zijn kunnen we beter een gebouw binnen gaan en daar nog naar eten of drinken zoeken." stel ik voor.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Newt we kunnen nu niet stoppen, ik moet nog even doorzetten. We moeten de bergen bereiken. " zei ik en bleef in hoog tempo door rennen. Mijn conditie was goed, aangezien ze nog niet buiten adem is. Ze had wel dorst en was moe maar haar doel was echt de bergen bereiken en dat doel laat ze niet zomaar gaan.

Account verwijderd

schreef:
"Malia dat red ik niet." zeg ik gekweld. Ze moet stoppen, het móét. Zij moet de bergen bereiken en dat zonder mij. Mijn doel is om WICKED te vinden en het geneesmiddel te vinden, maar dat zal ik niet kunnen door mij aan te sluiten bij hen. Ik moet een oplossing vinden om beide partijen tevreden te kunnen stellen. Daarom probeer ik mij een beetje los te wringen, maar al gauw merk ik dat het geen zin heeft. Dan gaan mijn gedachten uit naar het pistool waar nog steeds een paar kogels in zitten. Voorzichtig en zo onopvallend mogelijk trek ik deze en zet deze tegen haar slaap. "Ik vraag het niet nog eens, Malia. Dit is niet iets wat ik wil doen, maar omdat ik dit moet doen." roep ik en eis dat zij mij achterlaat. Het pistool houd ik stevig vast, er is geen mogelijkheid deze los te kunnen laten. "Jij bent degene die de bergen moet bereiken."

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
ik negeer het pistool tegen mijn slaap "You're going with me, there will be food and water. I know you won't shoot me" zei Malia en stopte niet. Ze naderde de bergen al. "We're close by. I can't stop now." zei ze. Ze waren al laag bij de bergen maar ze moesten nog erop.

Account verwijderd

schreef:
Met trillende hand houd ik het pistool tegen haar slaap gedrukt. Als zij nu niet stopt is het sowieso verloren voor mij. Dan is er geen kans meer dat ik naar WICKED kan gaan en dan zal ik gek worden. Dan zal ik een van hen worden. Zij hebben geen geneesmiddel en dat zullen zij ook nooit krijgen. Alleen WICKED kan mij redden, alleen zij kunnen een geneesmiddel maken. Als zij mij niet laat gaan zal ik een vreselijk monster worden. "No, I won't shoot you. But I will shoot me." zeg ik dan en zet het pistool nu tegen mijn slaap aan. "Let me go Malia, this is important." Jammer ik nu.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia pakte een pijl uit haar koker "If you shoot yourself right now, I wil immediatly kill myself by putting this arrow through my heart" Zei Malia. Ze keek om zich heen er stond een auto en het was een soort weg. Op dat moment hoorde ze overal geweer schoten om haar heen. Ze bukte en automatisch beschermde ze Newt door over hem heen, hem te dekken. "Put your wappens down!" wordt er geroepen. Malia legt haar boog neer en haar pijlen ernaast. Vervolgens komt een van de personen op hun af. "What are you guys doing here?" vroeg de jongedame. "We zijn opzoek naar the right arm en dus onze vrienden, we zijn gevlucht van WCKD" Antwoorde Malia. Het meisje twijfelde even en liep twee andere ons in de boeien slaan. Ze gingen in een auto naar het kamp, de jongedame had gezegt dat hun leider maar moest kijken of ze wel of niet mochten blijven, en of we dus te vertrouwen zijn of Newt.

Account verwijderd

schreef:
In de auto kijk ik Malia vervloekt aan. Zij heeft mij tot het uiterste gedreven en nu is ze te ver gegaan. Zij had mij achter moeten laten, het was een bevel. Zij kan niet gaan bepalen over míjn lot! Ik bal mijn handen tot vuisten en geef mijzelf een keer een stoot tegen mijn been. De vrouw voorin kijkt mij eigenaardig aan, ik kijk haar kort aan maar dan draait ze haar hoofd weer weg. Zuchtend tuffen we verder tot dat we uiteindelijk op de berg komen en in de verte mensen lopen. We zijn er. We zijn bij het kamp en nu is er geen weg meer terug. Mijn wapen is afgepakt. Had ik maar geschoten. Had ik maar geschoten. Had ik maar geschoten. Een crank worden is wel het laatste wat ik wil. We worden naar allerlei verschillende tenten begeleid todat we blijkbaar eindelijk bij de juiste tent zijn. Met een geweer tegen mijn hoofd moet ik naar binnen gaan met Malia aan mijn zijde. Opnieuw werp ik haar een vernietigende blik.Het liefst zou ik haar nu een hele lange tijd niet meer zien.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik had geen idee van wat Newt op het moment allemaal dacht. Hij liet mij niet achter, dus dat heb ik ook niet gedaan. Als we binnen zijn zie ik een vrouw staan die ik met grote ogen aankeek. Het was haar! Ze keek naar me en ik zag een traan lang haar wang lopen. Ze nam me in haar armen. "Malia, it was really you." zei ze zachtjes. Ik knikte. "Please, help my friend. He is becomming a crank, he has the flare. I don't want to lose him." zei ik toen. "Please tell me you have found a cure." zei ik hoopvol. Ik wilde echt Newt niet kwijt en hij verdiend het niet om een crank te worden. "Actually yes, we found a cure. But your mom can't know that. She wil destroy this whole camp" Zei me tante en liet me los. Ik keek naar Newt. "You see, I told you she would have a cure" zei ik glimlachend terwijl er een traan van blijdschap langs mijn wang liep.

Account verwijderd

schreef:
Na een korte controle worden we naar de rest van onze vrienden gebracht. De eerste die mij in de armen valt is Brenda. Ze drukt, geheel onverwacht, een kus op mijn mond. Ongemakkelijk maak ik mij los van haar en kijk de andere kant uit. Het is al snel ten ronde gegaan dat ik de Flare heb, want de meeste mensen blijven direct uit mijn buurt. Zij willen de Flare niet krijgen. Maar als ze een geneesmiddel hebben, waar zijn ze dan zo bang voor? Brende knijpt even in mijn arm. "Ze hebben iets, een soort kuur. Ze zeggen dat het helpt, maar dat weet ik nog net niet. Ik heb het ook Newt. Ik heb het ook." zegt ze dan. Ze overdondert mij nogal met deze informatie. Minho duwt haar aan de kant en omhelst mij lang. "Het is goed je weer te zien." fluister ik. "Nu niet gaan janken hè!" roept hij. Iedereen moet lachen. Ook ik moet lachen en geef hem een stomp op zijn schouder. Een vrouw komt naar mij toe, geheel in een geïsoleerd pak. "Ik ga wel met je mee." zegt Brenda direct en pakt mijn hand vast. Minho mompelt nog over iets dat hij blij is dat dat mens niet meer zeurt hoe erg zij mij mist. Ik moet er van blozen.
In een van de tenten wordt mijn huid schoongemaakt met alcohol. Vervolgens steken ze, zonder te waarschuwen, een naald in mijn arm. Ik kijk hoe de vloeistof mijn lijf in wordt geperst. Ik vraag mij af wat er in zit en hoe ze er achter zijn gekomen dat dit werkt, maar het ziet er niet naar uit dat zij deze vragen zouden beantwoorden dus houd ik het maar voor mijzelf.
"Het kan even duren, maar je zal het wel voelen wanneer het begint te werken." zegt Brenda. Haar ogen twinkelen en haar blik is een beetje afwezig. Ze doet ontzettend blij. Ik weet niet of dat nou komt omdat ze mij ziet, of een andere reden.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia loopt met haar tante naar de tent waar het gedaan wordt. Ze ziet Brenda zitten en wil eigenlijk meteen weglopen. Ze heeft Newt helemaal om haar vinger heen gebonden. Newt ziet niet eens hoe ze echt is. Ze is totaal gestoord. Mijn tante kijkt me kort aan dus ik loop door. We blijven op een afstandje staan kijken. "We weten niet wie er in het kamp imuum is en wie niet. Maar we hebben wel bloed van een imume nodig. Ik weet dat jij imuum bent, wil jij misschien wat bloed afstaan? " vroeg ze. "Ja, ja ofcourse" zei ik meteen. - niet voor Brenda- schoot er meteen door haar hoofd. Toen Malia en haar tante buiten de tent stonden wilde haar tante haar even spreken. Brenda was verderop in de groep en liet iedereen geloven alsof ze geweldig was. "So tell me Malia, what's going on with that boy? You like him don't you? " vroeg ze. Het is mogelijk om in de tent dit geprek te horen, al ging ik ervan uit dat Newt toch niet aan het luisteren was. "I don't know, there is something about him that makes me keep wanting to hold on to him. So, yes i quess" zeg ik. Ze vond het wel leuk, dacht ze maar ze wilde het om een of andere reden liever niet toegeven. "But there is one big problem. Brenda. She has him wrapped around her finger. She tried to kill me, twice. My mom fired her from WCKD because she was going to far. She wanted to tortchure all the gladers. She is totally crazy. But Newt doesn't believes that. I at first also didn't but she hasn't changed a thing. " Legde Malia uit. "I did al these things for him, but he still doesn't trustst me because my mom is Ava Paidge and i worked for WCKD." zei ik. Dit deed haar ergens wel pijn.

Account verwijderd

schreef:
Ik loop naar een van de bewakers toe die ik zie staan en vraag of ik mijn wapen terug zou mogen. Hij schiet spontaan in de lach en weigert. Knarsetandend loop ik weer bij hem vandaan. Minho trekt zijn wenkbrauwen op. "Wie vraagt dat dan ook?" zegt hij en ik kijk beschaamd naar mijn voeten. Dan draait hij zich om en doet zijn shirt een stuk omhoog. "Als je het ook zou kunnen stelen." En ik zie een pistool in zijn broek zitten. Hij wenkt mij en samen sluipen we naar een geheel ander deel van het kamp. Hij wijst naar een vrachtwagen een stuk verderop. "Daar is een wapenuitrusting. Wapens, munitie, de gekste dingen die je je kunt bedenken." Eigenlijk vraag ik mij af waarom hij een wapen heeft gestolen, wat zal hij er aan hebben? Misschien moet ik mij dat ook niet afvragen, zelf wil ik immers ook mijn wapen terug. "Hoe wil je dit doen?" vraag ik en kijk naar de vele bewakers die rondlopen. "Let maar op." zegt Minho en gaat rechtop staan. Ik kijk hem na hoe hij op een bewaker afloopt. Direct wordt hij tegengehouden. Een beetje mopperen en wat agressivieteit zorgt er al gauw voor dat er twee andere bewakers bij komen om hem tegen te houden. Op dat moment sluip ik naar de vrachtwagen toe.
Ik kijk mijn ogen uit. Hij had het over wat verschillende wapens, maar dit is gewoon absurd. Ik zou kunnen kiezen uit een enorme hoeveelheid. Uiteindelijk kies ik voor een zelfde soort pistool wat ik al had en neem wat extra minutie mee. Zodra ik de laadbak uit spring en de deur weer sluit, word ik bij mijn nekvel gegrepen. "Wat moet dat hier?" sist een stem in mijn oor. Dan denk ik terug aan de blik in Brenda's ogen. Zij was onder invloed van dat spul. Ze deed vreemd en was in staat nog vreemdere acties te ondergaan. Misschien is dat precies de dekmantel die ik nodig heb. "Oh het is mooi weer, gewoon even rondlopen." zeg ik terwijl ik mijn armen spreid en overdreven de lucht inadem en glunderend om mij heen kijk. Ik doe er nog een schepje boven op en begin zijn wang te strelen. "Zo mooi." En opnieuw kijk ik vreemd uit mijn ogen. De bewaker wenkt een andrere bewaker. "Is dit die crank?" Wordt er gevraagd. Het liefst zou ik hem een stomp in zijn gezicht willen geven. Ik ben ook maar een mens hoor! Maar ik houd de woeden die omhoog begint te komen in. De ander knikt en rolt met zijn ogen. De bewaker sleurt mij mee naar Malia en smijt mij voor haar voeten op de grond. Ik doe alsof ik nog in mijn rol zit en begin de grond te knuffelen. "Zorgt dat je vriendje op het bevoegde terrein blijft." Werpt de bewaker er uit en verdwijnt weer. Wanneer hij uit beeld is sta ik rustig op en klop de viezigheid van mijn kleding. Ik zucht en draai met mijn ogen. Asshole.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik kijk boos naar de bewaker. "1. hij is niet mijn vriendje en 2. Behandel hem niet zo. Hij is te vertrouwen. Iedereen heeft hier wapens die ze mee mogen dragen. Ook ik en kijk eens wat er ook op mijn nek staat. Volgens mij doe ik ook niks raars. En smijt hem al helemaal niet zomaar op de grond." zei ik tegen de bewaker. Ik wilde niet erg arrogant doen maar het was fijn dat mijn tante de baas is en ze dus veel kan flikken en wel wat te zeggen heeft. Haar tante gaf haar een stootje en liep toen weg terwijl ze Malia de vrouwenblik toe werpte. Zo een die zegt van 'hier is hij, praat maar met hem. En zorg even dat je hem fixt.'. Malia glimlachde naar haar en hielp toen Newt omhoog. "Are you okay? Do you need someting? " vroeg ze bezorgt.

Account verwijderd

schreef:
En nu ben ik natuurlijk de zwakkeling. Ik haat het wanneer mensen denken dat ik zwak ben en mijn zaakjes niet op orde kan houden. Ik maakte alleen even misbruik van de situatie, dat betekend niet dat ik direct zwak ben. Ik rol nog even met mijn ogen en richt mij dan op Malia. "No, thanks." zeg ik somber en zucht terwijl ik mij omdraai. Minho staat wat met andere jongens te stoeien, ze lijken zich hier wel thuis te voelen. Zij lijkt het hier wel naar hun zin te hebben, een plek wat vertrouwd aan voelt. Dat zal voor mij nooit zo zijn. Ik ril even. Wie weet wat er staat te gebeuren met mij. Ik blijf even stil staan en kijk uit over het landschap. Zodra ik mij omdraai zie ik een hoge berg. Daar wil ik heen. Direct. Zonder er verder over na te denken pak ik twee waterflesjes uit de voorraden en ga zonder verder iets mee te nemen, op mijn pistool na, richting de toppen. De paden zijn steil en zo nu en dan moet ik mijn klimvaardigheden inzetten om verder te kunnen komen, maar het lukt zonder al te veel moeite te hoeven doen. Blijkbaar is er toch nog iets wat ik wel kan, in plaats van mensen teleur te stellen, pijn te doen en verdriet te doen. Misschien zou ik mij van hen moeten afzonderen, alleen verder gaan of WICKED opzoeken. Beide klinkt als een goed plan. Ik zit toch alleen maar in de weg en moeten medicijnen aan mij gaan verspillen waarvan we allemaal wel weten dat het uiteindelijk niets zal opleveren. Ja, de dood. Maar dan alleen maar langzamer. Een crank zal ik worden en dat is iets wat ik nooit wil. Misschien zou ik een kogel door mijn hoofd moeten jagen, of zogenaamd van de bergwand slippen. Dat is toch uiteindelijk het beste voor iedereen. In plaats van dat zij mij nog meer zien veranderen. Het valt hun nog niet op, nee nog niet. Het is ook niet duidelijk. Ik ben nog lang niet zoals zij. Nee niet zoals die anderen. Maar ik voel het gewoon. Of het zit toch echt tussen mijn oren? Ik zou het eigenlijk niet weten. Getest zijn we niet en WICKED heeft nooti gezegd wie degene zijn die besmet zijn geraakt.

Eenmaal op de top ga ik aan de rand zitten, met mijn benen slinger ik over de rand en kijk over het landschap heen. Wat is dit toch prachtig, iets mooiers heb ik nog nooit gezien, althans zover ik mij zou kunnen herinneren. Voor een moment sluit ik mijn ogen en adem de frisse lucht in. Er is niets mooiers dan de vrijheid van een mens die kan gaan en staan waar hij wil. Dit is geweldig. Ik spreid mijn armen als een vogel die van plan is voor het eerst zijn nest uit te springen om te gaan vliegen. Wie weet zou ik ook wel kunnen vliegen als ik mij van deze berg af zou laten donderen. Wie weet is het een regelrechte vlucht naar de allermooiste plek die je je maar zou kunnen wensen. Een plek waar ik geen last voor een ander zou zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik keek Newt na, opeens voelde het niet eens meer zo goed om hier te zijn. Ik had het gevoel dat mijn depressie ieder moment zou kunnen verschijnen. Heel erg was het nog niet, ik had geen constante depressie. Ik had zo mijn momenten. Daarom liep ik een stukje verder weg van het kamp. Ze liep door het landschap heen. Vroeger ging ze wel eens naar de berg top waar je prachtig over dit gebied heen kan kijken. Ergens ging ze zitten, aan de rand van de berg. Haar benen hingen over de rand. Bang was ze niet. Ze legde haar gezicht in haar handen en begon te huilen. Dat was waar ze behoefte aan had. Om verschillende redenen. Alles voelde opeens niet meer goed, en ondanks ze hier met haar tante is voelde ze zich toch weer alleen.
Opeens voelde ik armen om mijn nek heen "wat is er aan de hand baby, heeft Newt je hartje gebroken. Hij moetje niet hè. Je zal vast wel jaloers zijn. Ik heb heb gezoend, ik. Ik hoop dat je niks stoms heb gedaan toen jullie samen waren " siste een stem. Haar hart ging steeds sneller kloppen toen ze hoorde wie het was. "Brenda stop! Je hebt zeker net je medicijnen gehad, je weet niet wat je aan het doen bent." Zei ik toen. "Die heb ik net niet gekregen, ik weet heel goed waar ik mee bezig ben. Ik moet je nu echt uit de weg ruimen. Zeker nu ik zo dichtbij ben. Je mag het niet meer voor me verpesten." Zei ze. Niemand van het kamp kon ze hier zien. Dit was een plek die je alleen van de top af kon zien. Niemand kwam daar ooit, dus er was geen enkele kans dat iemand haar zou helpen. Op dat moment voelde ze een duw in haar rug en viel de van de rand af. Ze kon nog net een tak vast grijpen die aan de zijkant hing. Een gil verliet haar mond. De dood was nog nooit zo dichtbij geweest. Eigenlijk wel, toen ze geraakt werd door een bliksem schicht. "Brenda help me! You can't do this " riep ik. "Not this time! Any last woords?" Vroeg ze waneer ze een keer op mijn hand stampte. Malia schreeuwde van de pijn. Lang ging ze dit niet meer volhouden. Ze bungelde op een grote hoogde van de grond. Ze kon de dood te gemoed zien komen. Haar hart ging te keer. Moet het dan echt zo eindigen.

Account verwijderd

schreef:
Met mijn ogen gesloten blijf ik naar de geluiden van de natuur luisteren. De rust van de natuur brengt rust in mij. Plots voel ik mij gezonder dan ooit. Sterker dan ooit. Niets of niemand zou mij ten gronde kunnen richten. Ik strek mijn armen uit en geniet van het moment waarin ik mij eindelijk mijzelf voel. Dat heeft een hele lange tijd geduurd. Maar de rust wordt al gauw verstoord door stemmen vlak onder mij. Ik zucht en sta op om weer terug te lopen naar het kamp, nergens zal ik écht rust vinden. Toch blijf ik enkele seconden staan. De stemmen herken ik. Voorzichtig kijk ik over de rand en iets verderop zie ik hun. Opnieuw in een conflict verstrikt. Zuchtend bal ik mijn handen tot vuisten en vervloek de meiden in mijn hoofd. Tussen die twee zal het nooit normaal kunnen gaan. Ik wil iets roepen, zeggen dat ze moeten kappen en zich met hun eigen zaken moeten bemoeien. Maar dan doet Brenda iets wat ik nooit van haar had verwacht.
Zonder mij bloot te stellen of te waarschuwen ren ik als een bezetene naar beneden. Mijn lijf rent sneller dan ik zelf bij kan houden en raak zo nu en dan mijn evenwicht kwijt. Ik ben bij het deel waar ik naar beneden moet klimmen, maar dit doe ik veel te gehaast waardoor ik halverwege weg glis en een heel eind naar beneden val. Mijn geluk is dat daar geen stenen lagen. Slechts zand en stof van de bergen. Beweeg loos blijf ik op de grond liggen terwijl de pijn zich overal in mijn lichaam nestelt. Slechts het idee dat ik iemand zou kunnen helpen onder mijn hoeden, omdat ik de enige ben die dit heeft gezien, kan ik mijzelf uiteindelijk een stukje omhoogwerpen. Alles duizelt en mijn hoofd doet pijn. "Mijn naam is.." ik blijf maar gissen in mijn hoofd. "Ik ben geboren in.. Ik ben nu in.. Ik.." maar antwoorden op mijn eigen vragen heb ik niet. Langzaam zwenkel ik rond. Ik weet maar één ding en dat is dat ik haar kan redden. Dat meisje die net van de bergtop was gegooid door... Door Brenda. Brenda. Dat is de enige naam die ik mij nog kan herinneren.

Ik weet niet hoe ik daar ben gekomen, maar ik ben er. "Brenda!" roep ik. Niet omdat ik zo blij ben haar te zien, maar het fijn voelt een naam te roepen die ik weet. Iets te kunnen zeggen wat ik wel honderd procent weet. Verschrikt draait ze zich om en probeert mij bij haar vandaan te houden. "Newt ga terug naar het kamp!" roept ze. "Newt? Wie is Newt?" vrag ik verward en loop stug door. Eenmaal bij de rand aangekomen duwt zij mij de andere kant op. "Je moet terug naar het kamp!" zegt ze opnieuw, maar ik weiger. "Jij kunt beter vluchten voordat zij jou zullen straffen." zeg ik en sla mijn arm onbewust om haar heen. "Je probeert haar te vermoorden ze zullen je straffen." Met beide handen pak ik haar gezicht vast. "Ga." fluister ik. Ze kijkt mij niet begrijpend aan, maar doet wat ik haar opdraag. Ze verdwijnt. Ik zie dat zij een apparaat uit haar zak haalt en cijfers en getallen daarin noemt. "Ja WICKED, ze zijn hier allemaal." En dan verdwijnt ze echt.

Ik kijk over de rand waar ik het meisje zie bungelen. "Houd vol!" roep ik en kijk even naar weerzijde van mij. Een stuk verderop zie ik een tak, veel meer heb ik niet wat mij zou kunnen helpen. Het eerste stuk zal zij de tak moeten vertrouwen om zich aan vast te klampne. Ik steek deze naar haar uit en dwing haar deze vast te pakken. Een tak glist snel uit je handen en zal zeker geen veilig redmiddel zijn nee, maar veel meer heb ik niet om haar te kunnen helpen. Uiteindelijk weet ik haar een stuk omhoog te kunnen trekken en werp mijzelf half over de rand om haar handen vast te kunnen pakken. Daar hangt ze, aan mijn armen. Haar handen voelen klam aan. Ik pak haar vast bij haar polsen en zegt dat zij hetzelfde bij mij moet doen. Dat is de minste risico. Zo zit er meer stevigheid in. Dan probeer ik met al mijn gewicht en al mijn kracht haar omhoog te trekken. Mijn lijf doet nog extreem veel pijn van wat er zojuist is gebeurd, maar ik zet door en zet door en zet door. Tot dat ze uiteindelijk over de rand heen is en ze geen gevaar meer loopt. "Het is gelukt." zeg ik verbaasd en verward. Ik kijk haar recht in haar ogen aan glimlach.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld