Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Onrustig begon hij te ijsberen door de gang. Het zachte, voortgebrachte gegalm ging volkomen langs hem heen, samen met het zachte gepraat van de benedenverdieping. Zijn passen werden naarmate hij zweeg sneller over de houten vloeren. Tijd om te vragen naar wat er plaats had gevonden die nacht, ofwel de reden achter de daden waarvan de man beschuldigd werd, nam hij niet. Hij zou niet net alsof doen dat het hem kon schelen, want het enige waar hij zich druk om maakte was de situatie waarin zowel zijn vader als mogelijkerwijs de agent zich verkeerden.
"Is he sober?" vroeg hij vrijwel meteen. Het antwoord kon hij zichzelf al wel bedenken, hij kende de man al langer dan de dag van vandaag, maar het was een gewoonte om ernaar te vragen. Misschien was het de hoop dat hij voor een keer de flessen drank had laten staan, die een uitweg zocht. De illusie dat zijn vader dan eindelijk door had dat hij zijn leven aan het verpesten was en, in het beste geval, al het slechte achter zich had gelaten. Nogmaals een onvoorstelbare waanvoorstelling die door hem heen ging bij het te diep nadenken over de aangestichte chaos.
Chagrijnig gescheld onderbrak de geruisloosheid in de ruimte momentenlang. Grove woorden werden zonder enige bedenkingen uitgesproken, maar het stelde geen Engels voor. Wederom verhelderde zijn vader in de Russische taal hoe hij over de zaken dacht met geen enkele gekende schaamte. Het was een wonder dat ze hem nog niet in een cel hadden gegooid, bedacht Jack zich stilletjes. "No, not yet. Can't you hear the tone in his voice? He's as drunk as someone can possibly be."
"What about drugs?" zette hij het verhoor ongehinderd door. "Has he used once again?"
Een korte klik hoorde hij op de achtergrond, volgend door een kerm van tegenzin. De vrolijkheid spatte ervan af, had hij al opgemerkt. Bij de vreemde was er net zo min de felheid te bekennen als bij zijn familie. Protest liet hij daarentegen niet merken; nog altijd werden zijn bevelen, hoewel het geklaag mee te krijgen was, gevolgd. Na enkele seconden kon hij zelfs tegen zijn verwachtingen in nog een antwoord verwachten. "Definitely."
Het opnoemen van een telefoonnummer ging gemakkelijker dan hij zich voor had genomen. Het gebruiken van een contactpersoon voor aangelegenheden als deze, was ten strengste verboden. The Alchemists, waar hun naam naar luidde, waren beruchte mensen. Ze hadden een grotere hekel dan elkander aan bovennatuurlijke wezens en daarenboven de vampierjagers. Op bevelen werkten ze niet, ze waren net als geesten in de wereld en het contacteren van een van hen was het oproepen van problemen. In this case had Jack het ervoor over om in het krijt te staan bij een oude bekende. "Call this phone number and ask for Sydney Sage. Tell her I owe her somethin' from now on," vertelde hij, enigszins met afschuw.
"Why should I do t-
"Because otherwise, you'll be sitting with that drunk idiot for the rest of your working day. I bet you won't stick with it for longer than a hour of two anyway."

"Sydney Sage you said?"
Hij had vernomen dat hij het punt van schaamtegevoel al tijdenlang gepasseerd was. Zijn aanpak van zaken veranderde, zijn omgang met alles om zich heen en tevens gaf hij enkel om elk middel dat hem weg kon leiden van de realiteit. Geen onzekerheid over hoe het verder moest met zijn vader's onhandelbare gedrag, bracht hij naar buiten. "Yes. And tell her to bring some tranquilizer too, to make things easier." Het brommig heen en weer lopen stopte in een traag tempo. Geërgerd nam hij in plaats daarvan, de trap naar beneden. De boodschap was duidelijk genoeg geweest; het waren niet zijn zaken hoe of wanneer zijn vader vrij zou komen van zijn zoveelste arrestatie. Het aanhouden van het gesprek vond hij niet meer dan overbodig.
"He probably won't collaborate or listen to anyone without it," mompelde hij erachter aan, vooraleer hij het telefoontje zonder verder wat uit te brengen afkapte.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Toen hij de kamer verlaten had, keerde de stilte terug. Nu waren de geluiden van boven beter hoorbaar en kon ze horen hoe Jack over het hout ijsbeerde. De woorden waren vaag, maar vrolijk en tevreden klonken ze niet. Er was wel degelijk wat aan de hand daarboven en iets in haar zei dat hij opnieuw zijn vader aan de lijn had.

''Are you alright?'' werd er gevraagd toen Tyler terug in haar zicht was. Twee grote koppen werden in zijn handen vastgehouden met een belangstellende uitdrukking. Zijn weg naar de tafel duurde kort en binnen no-time had hij zich neergezet op de stoel. ''Ah, thank you so much. I've missed this,'' vertelde ze hem, terwijl ze één van de koppen aannam en het vervolgens in handen nam. ''Yeah, I am just a little bit worried about Jack. He walks on the ground like some lost polar bear,'' frazelde ze wat gelach aan de andere kant van de tafel veroorzaakte. ''He does it a lot. You'll get used to it,'' zei hij. ''How about your brother? Is he a nice man?'' Verrast liet ze de kop weer rusten op het hout. Dat hij interesse in haar familie toonde, was allesbehalve hetgeen wat ze verwachtte. Hij vroeg niet naar haar hobby's of levenswijze, maar naar de persoonlijkheid van haar broeder. Merkwaardig was het zeker.
Bedachtzaam roerde ze met het lepeltje door de donkerbruine vloeistof. 'He basically lives on malicious pleasure and loves to torture and execute innocent people. You only have to say one word wrong and he will rip you a part. He's just disguisting and I seriously think I am better off without him,' was de gedachte die door haar hoofd rondspookte. Haar gevoelens en gedachtes over zijn gedrag waren extreem; ze had geen moeite om zijn vraag te beantwoorden, want ze wist precies hoe ze over hem dacht. Desondanks liet ze de negatieve woorden achterwege en deed ze haar best om een verhaal op te zetten waarin ze hem beschouwde als een goed gemanierde jongeman. Het was tenslotte een vampierjager waar ze het tegen had. Als ze echt de waarheid zou vertellen, dan had haar broeder binnen de kortste keren allemaal vampierjagers achter zich aan. ''He's very decently and uhm .. Well, -'' Ze had de uitdrukking op Tyler's gezicht opgemerkt. Hoe hij zijn wenkbrauwen optrok en hij haar eigenaardig aankeek alsof ze zojuist onzin had uitgekraamd. Haar woorden klonken ook idioot. Ze was negentig jaar oud en nog steeds had ze liegen niet onder de knie. Was het nog echt waard om het te proberen? ''You don't have to lie to me. I get it if -'' Opnieuw onderbrak ze hem. ''I am sorry. I just can't be honest to you, because, after all, you're still a vampirehunter. You're kind, but I only know you as a friend of Jack. I don't know if I can trust you.'' Ze liet het lepeltje met rust vooraleer ze hem aankeek. ''I get your point. I guess I just have to earn your trust.'' Een zwakke glimlach omringde zijn lippen. ''But know I do trust you.''
Ze zweeg bij het horen van zijn woorden. Ze had geen idee hoe ze hierop moest reageren, maar haar glimlach maakte duidelijk dat ze hem dankbaar was. Onderwijl had ze de voetstappen over de trap naar beneden horen komen. Bij elke stap die hij zette, werd het geluid steeds beter hoorbaar. Ze twijfelde dan ook geen seconde of ze stond op van haar stoel. ''I am going to look him up,'' zei ze waarna ze zich omdraaide en de keuken uitliep. Dat was waar ze Jack aantrof, beneden aan de trap met een lelijke gelaatsexpressie die zijn ergernissen te goed duidelijk maakte. ''You look like you need a drink,'' mompelde ze. ''Was it your father?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Waarom deed hij eigenlijk nog moeite? Een achtervolgende vraag in zijn hoofd, als hij er verstijfd onder aan de trap tot stilstand kwam. Voor de zoveelste keer moest hij hem uit de problemen helpen omdat hij niet zijn eigen leven op orde had. Nathan Ivashkov deed alles om elk beetje echtheid uit de weg te gaan en noch was hij degene wie ervoor opdraaide. Drugs was de normaalste zaak voor de man, alcohol was een gemakkelijke uitvlucht en gearresteerd worden drong niet eens meer tot zijn krankzinnige brein door. Jack stond er zwijgend van naar de lege muur te staren. Weggezakt in zijn hoofd naar het gesprek van net; een onverstoorde trance die hem bijbleef voordat de komst van zijn vriendin er verandering in bracht. Adoria's gedaante zorgde ervoor dat hij wakkergeschud werd van de kleine hallucinatie.
"Even better," gromde hij voor zich uit. Zijn telefoon had hij zowaar samengeknepen in zijn hand, dat het hem ergens verontstelde dat hij het ding nog niet gemold had. Schaamte bezat hij, in tegenstelling tot zijn vader, nog wel voor zijn daden. Hij was geneerd dat hij hem voor de zoveelste keer uit de cel moest komen halen. De man wie eerder voor hem had moeten zorgen dan andersom, moest hij zich druk over maken. De waarheid vormde zich allesbehalve hoe hij had gewild dat het zou zijn. Liet hem lipbijtend achter, hoofdschuddend en zelfs voor enkele momenten met een sinistere lach, alleen uit bedenkingen wat hij hem dit keer geflikt had. Het waren de kleine dingen die hij zichzelf aangewend leek te hebben, vrijgekomen op momenten waarop hij niet goed wist hoe hij met zijn woede om moest gaan. "It was the LAPD this time. That son of a bitch got himself arrested for the third time in weeks."
Zijn duim tikte vol onrust tegen het beeldscherm van zijn telefoon. Hij had zichzelf voorgenomen om de waarheid te spreken tegenover Adoria, maar moest ze het weten? Wilde hij dat ze wist wat voor puinhoop zijn vader er dit keer van gemaakt had? Eerlijk gezegd had hij geen idee wat hij wilde. Jack kon zich niet goed bedenken of hij het beter voor zichzelf kon houden en of het überhaupt zin had. Alles waar hij zich mee bezig hield, was de woede zoveel mogelijk onder controle houden. Een uitbarsting voor de ogen van Adoria betekende niets goeds voor hen beide.
"Hell, it won't even be a fucking surprise anymore if he gets into jail for murder next time," murmelde hij er uiteindelijk toch nog achteraan. Zijn telefoon besloot hij terug te stoppen in zijn zak, vooraleer hij het in stukken zou laten breken. Het zou nutteloos zijn, eveneens wilde hij haar geen zorgen toestoppen die onnodig waren. Zowel zij als hij zouden zich er niet druk over moeten maken waar de man dit keer terecht zou komen. Hij probeerde dan ook zijn razernij zoveel mogelijk te verbergen door een zwakke glimlach op te zetten.
"But he's still alive after all, so there's nothing to worry about I guess."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
De sfeer had zijn vader voor de zoveelste keer weten te verpesten. Elke keer wanneer zijn naam naar boven kwam of ook maar een minuscuul klein detail wat Jack liet herinneren aan zijn vader, werd het luguber en vreugdeloos in de ruimte. Hij stond bekend om de obscuriteit die hij met zich meedroeg vanwege zijn wrede handelingen. Nathan was zelfs nog erger dan haar broeder; zij hoefde de ouderrol niet op zich te nemen, Jack wél. Hij werd verwikkeld in zaken die hem nauwelijks en soms zelfs niet aangingen. Het drama zou niet stoppen totdat hij omgelegd zou worden dus waarom hij zijn bestaan als een goed iets zag, was voor haar een raadsel.
Ze sprak verder ook niet. Ze was meer bezig met wat het telefoontje voor effect had op Jack dan naar de frustratie die hij uitte in zijn woorden. De telefoon die hij in zijn handen te vinden was, werd ze stevig beetgepakt dat het leek alsof hij ieder moment kon uitbarsten. Alsof hij de neiging had om iemand te wurgen, maar het in plaats daarvan uitoefende op een voorwerp. Het deed wat met hem in een negatieve zin.
''He's not worth your time and energy,'' meende ze. Beducht pakte ze zijn rechterhand beet waarna ze hem glimlachend aankeek. Ze zou haar dag niet laten verpesten door de man die echt zijn best leek te doen om Jack's leven tot een hel te maken. Hij was geen sprankel aandacht waard.
Ze draaide zich om en liep terug naar de keuken, maar dit keer met Jack achter haar aan. Onderwijl verstrengelde ze haar vingers met de zijne. Ze wist niet hoe hij zou reageren op haar handelingen. Chagrijnig was hij zeker en misschien wilde hij juist nu met rust gelaten worden vanwege het gebeuren, maar ze deed in ieder geval een poging om hem op te fleuren. ''Come on, pretty face. You may get drunk in the evening, but not in the beautiful mornings. Tyler will give you some coffee if you ask nicely,'' glimlachte ze tijdens haar looppassen door. Verder zweeg ze over zijn vader. Als ze de sfeer wilde verbeteren, dan was het beter om zijn naam weg te laten en zo snel mogelijk over te stappen op een ander onderwerp.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Of hij zijn net uitgesproken woorden gemeend had of niet, wist hij zich niet te bedenken. Ontzeggen dat hij zijn vader vaker dan eens dood had gewenst kon hij tenslotte niet. De bedenkingen dat zijn leven gemakkelijker zou zijn zodra de man verdwenen was, bleven aanwezig. Zijn wereld had er in dat geval heel anders uit kunnen zien; hij had geen afschuw hoeven te voelen tegenover zijn familie, hoefde niet te weigeren terug te keren naar de Community en misschien had hij dan wel een keer de slaap kunnen pakken die hij nodig had. Althans, diezelfde ochtend. Over de rest van de dagen wist hij zich verbazingwekkend weinig te bedenken.
"You're right 'bout that," zei hij, een kleine zucht ondertussen losgelaten. Haar hand voelde hij al snel de zijne pakken, waarop hij er zacht in kneep. Het betekende veel voor hem dat ze de moeite deed om hem het anders te laten bekijken dan hij altijd geneigd was om te doen. Zo zou hij het liefst alles aan stukken willen slaan, in de hoop zich eindelijk rustig te kunnen voelen, maar gaf hij het op. Hij gaf het op, enkel omdat hij wist dat het hem niet verder zou brengen dan hij momenteel al was. Het voorval dat Jack zichzelf beval om er verdere woede aan te laten ontstaan, werd door hemzelf gezien als vooruitgang. Machteloos liet hij zich meetrekken uit de hal met een matige glimlach toonbaar op zijn gelaat. "He ain't worth a dime."
Koffie klonk goed in zijn oren. Hij voelde zich nog altijd even slaperig sinds hij bruut werd gewekt door een ongewenst telefoontje, maar zin om zich terug te trekken in zijn slaapkamer had Jack niet. Niemand had er baat bij om hem gedeprimeerd te moeten zien. Adoria en zijn vrienden gezelschap houden vond hij trouwens ook geen straf om uit te moeten zitten.
Eenmaal aangekomen in de keuken viel het hem op dat enkel Tyler aan tafel zat. Zich afvragen waar zijn andere vriend uithing vond hij verspilde tijd ofwel moeite; zij beide wisten hoe het zat. Hij bevatte dat er wederom een nieuw persoon kon verschijnen in de leefruimte, om welke tijd het dan ook mocht zijn. Desalniettemin merkte hij op dat Tyler niet zo vrolijk was als eerder en zette hij een halt aan hun passen.
"I can use some caffeine," begon hij met een knik. "But it's okay, I know where to find the coffee machine."
Haar hand liet hij traagzaam los, al was het met tegenzin geweest, en het nam niet lang in vooraleer hij verdwenen was om de hoek.

"I'll be right back."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Of course I am right. You know how sagacious I am.'' Licht grijnzend stapte ze de keuken binnen. Ze wilde zijn taak overnemen en vragen of Tyler voor hem koffie wilde maken, maar hij was al te snel verdwenen. De plek waar hij hoorde te staan, was nu leeg en hierdoor schudde ze kort met haar hoofd. Hij mocht zelfs haar koffie hebben als hij dat wilde, maar het was nu al te laat om haar kop aan te bieden. Ze trok haar hand terug en richtte zich vervolgens op Tyler, die nog altijd te vinden was aan de keukentafel.
''Did I hurt your feelings?'' vroeg ze toen ze het humeur van hem opmerkte. Ze had hem nog geen vijf seconden bekeken of ze miste als zijn glimlach en gelach. Belangstellend nam ze weer plaats op haar oude plek, zich totaal gefocust op Tyler. ''No, no you didn't.'' Zijn woorden verwarde haar, want als zij het niet was, dan wat dan wel? Het was zo raar om hem eerst nog 'vrolijk' te zien en na een minuut of twee weer down.
''You guys are so vaguely. Even though I am very old, I still don't understand the thoughts and feelings of a mister,'' mompelde, elk woord menend wat ze zei. Zelfs Jack kon ze niet altijd even goed begrijpen zoals zijn positiviteit over zijn vader die gelukkig nog naar behoren functioneerde. Als Nathan haar vader was en ze haar gewoonlijke zelf nog was, dan was hij zonder enige twijfel de eerste die op haar dodenlijst terechtkwam.
''I wasn't trying to offend you, though. You're really nice as far as I know, but everyone has a different definition of the word 'trust' and it's hard for me to trust someone. If Jack wasn't in the house, I wouldn't have stayed here,'' sprak ze, duidelijk proberend te maken dat het absoluut niet aan hem lag waarom ze hem niet volledig kon vertrouwen. Echter leek de opheldering zijn humeur alleen maar erger te maken. Hij zuchtte en rolde vermoeid met zijn ogen. ''I know what you're trying to say, Ad. Just let it go. You've made your point.''
Sprak ze teveel? ''But I didn't offend you, am I right?'' herhaalde ze voor de zekerheid. Op dat gebied was ze onzeker over haarzelf. Ze nam het zich kwalijk als ze iemand onbewust had beledigd. Hoe ze chagrijnig door de dag kwam en ze alsmaar kon denken aan de paar woorden, die iemand zijn of haar waarde had weggenomen, was die ene kwalijkheid wat haar gehele dag kon verpesten.
''God, you're so noisy in the mornings. You always find a way to perk up the purview around here.'' Haar spraakzaamheid kwam wel degelijk van pas, want een glimlach wist ze te laten verschijnen op zijn effen gezicht en een lach, hoe kort het ook duurde, verliet zijn mond. ''Awh, you like me,'' grinnikte ze.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De geur van verse koffie overmeesterde de gehele keuken bij binnenkomst. Het apparaat stond na al die tijd nog aan, vele koffiekoppen stonden klaar voor gebruik in de keukenkasten en tot zijn verbazing stond er nog een lege kop klaar op het aanrecht. Naar hoe Jack het zag, kende Tyler hen allen te goed en had hij onderkend dat het een bad habit vormde om elke ochtend weer het spul naar binnen te werken, al was het om hem ervan te beletten in slaap te vallen in de aankomende uren. Ondanks dat het al onmogelijk werd gemaakt door het lawaai, voortgekomen van de bovenverdieping van het pand.
Jack keerde enkele minuten later terug in de eetkamer. Een lichte frons creëerde zich, maar de irritatie had hij besloten weg te stoppen. De hele dag lag nog voor hem en eerlijk was eerlijk; hij had geen zin om het op die manier door te moeten brengen. Hij nam zelfs ietwat blijer plaats aan de tafel dan verwacht.
"Who did he bring this time?" begon hij nieuwsgierig. De mok gevuld met koffie bracht hij naar zijn lippen, waarna er enkele slokken van nam. Het draaide uit op hetzelfde als er wel vaker voorgekomen was tijdens Jason's afwezigheid. Het mysterie, voornamelijk om wie hij nog niét gehad had, werd alsmaar groter.
"I don't know, but her laugh is so damn annoying. I can't stand the noise," vertelde Tyler, zijn hoofd voor kort geschud terwijl hij zich tot zijn kop koffie wendde. "I bet for five bucks it's a blondine though. You know, with those big blue eyes and a figure that even makes Jason stare at her like she's some kind of trophy." Het viel te merken dat hij zijn best deed om zijn gegrijns in te houden. Ze waren sneller geneigd om weddenschappen te maken rondom kleine dingen, om de ander ermee te plagen of gewoonweg uit verveling. Grotere bedragen werden er nooit aan besteed, maar het maakte het niet minder aanlokkelijk om erin mee te gaan. Wat kon het tenslotte kwaad om een gok te wagen?
"Hm.. I don't think so," mompelde hij terug. Weloverwogen draaide hij de mok in rondes, wat de vloeistof beetje bij beetje in het rond liet golven. Hij kon zich geen denkbeeld voor de geest halen van welke types zijn vriend op viel. Voor wat Jack wist, koos hij ze geheel ondoordacht en alleen op basis van figuur. Vond hij ze mooi of knap genoeg, dan deed hij de moeite. Anderszins konden ze weinig meer dan een glimlach van hem verwachten bij het passeren. "I don't even remember which one he didn't already bring at our place, but I'm going for a tiny girl with brown hair."
De mok zette hij rustig weer terug op het houten tafelblad, waarna hij het niet kon laten om even te grinniken. Iedereen kon vanalles zeggen over het studentenhuis maar als het aankwam op zijn vrienden, wist hij zich nooit te kunnen vervelen. Hij draaide zich tot Tyler wie, net als hem, het lachen onmogelijk kon vermijden. "The bet is on, Ivashkov." De kleine, vrolijke grijns op zijn gezicht vrolijkte hem op, wetend dat alles goed zat, en zijn humor wederkeerde niet veel later. Zijn vriend liet zonder meer zijn ogen op Adoria rusten met een ondeugende glinstering. Oprecht, dat wel, gezien hij van hem wist dat hij niet kon liegen. Het maakte het aangezicht plezierig om aan te zien; zo kende hij hem weer terug.
"Want to take your chances too?" vroeg hij vermaakt.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
De deur hoorde ze open gaan en luid geschater drong met geweld haar oren binnen. Ze hield ervan als mensen hun vreugde uitten door te gaan lachen, maar dat van haar was werkelijk vreselijk. Een ezels gebalk; daar leek het op. Jason had daarbij het huis wederom gepasseerd en dat maakte haar chagrijnig, zelfs prikkelbaar. Dat de aanwezigheid van Jason, zelfs al had hij zichzelf nog niet laten zien of had hij geen woord tegen hen gezegd, haar ergerde, liet ze duidelijk merken. Als een zenuwachtige puppy tikte ze met haar nagels tegen te tafel en had ze enkel oog voor de deur. Ze zou eerder weglopen naar boven en zich daar in Jack's kamer opsluiten om contact met hem te vermijden, maar in deze situatie was het ongepast. Ze zat in het gezelschap van twee anderen en ze kon het niet maken om, zonder waarschuwing, van hen vandaan te lopen.
Ze keek op van de deur naar Tyler toen ze merkte dat hij naar haar keek. Haar wenkbrauw trok ze op en binnen een seconde gaf ze antwoord op zijn vraag. ''I'm in.'' Ze had er een heel beeld bij geschetst. Hoe haar borsten, om precies te zijn cup E, te veel getoond werd in een minuscuul klein, neon roze topje en hoe haar oneffenheden verborgen zat achter een dikke laag make-up. Zelfs over haar haarstijl had ze een negatief beeld van. In haar hart dacht ze er echter anders over. Het zou waarschijnlijk een onzeker meisje zijn die zich heeft laten overgehaald door de 'charmes' van Jason. Ze had het nog niet door dat, achter de schoonheid van de jongeman, een vreselijk persoon zich schuil hield. Zijn uiterlijk en zelfverzekerdheid was zijn dekmantel en ze wist zeker dat elke jongedame met verstand, zich zou schamen voor het intrappen van zijn charme dan zou prezen hoe hij haar heeft uitgekozen en hoe hij haar in bed heeft genomen. Walgelijk vond ze het.
''Dark skin, big boobs, big curves and wearing clothes where her boobs almost fall out of her navel T-shirt,'' somde ze op, nadenkend wegkijkend naar hetgeen wat achter hem stond. ''Oh, and don't forget the make-up. She's probably wearing too much make-up.'' Ze hief haar hoofd op. ''He's absolutely disguisting. His life revolves around sex and he literally fucks every girl in the ass as long as she's handsome. It's surprising me that he has no sexually transmitted infection, yet. All in all, I can't stand his dirty actions and his nauseous behaviour. He's even worse than my beloved brother.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vele ergerlijke klanken zorgde ervoor dat hij opzij keek en Tyler voor even uit zijn zicht liet. Eerst dacht hij dat het van boven kwam, sinds Jason en zijn 'vriendin' zich nog niet op de onderverdieping vertoond hadden, maar hun aanwezigheid merken viel door het gekraak van de traptreden. Eventueel het geluid van de ketel die aan het opstoken was waaraan hij zich irriteerde. Na zich gestort te hebben op Adoria, bleek echter dat de bron heel ergens anders vandaan kwam. Het waren haar vingernagels die ze wat nerveus tegen het hout tikte, dat zijn aandacht had getrokken. Haar hoofd van hem weggedraaid om de deur in de gaten te houden. Hij had zich haar onrustigheid niet beseft tot zijn oog viel op het gebaar van spanning, dat naast hem voort werd gezet.
"There's nothing to worry about," murmelde hij zacht tegen haar. Haar hand pakte hij onder de tafel vast, haar een kleine aanmoedigende glimlach geschonken als bevestiging van zijn woorden. "You know he won't do anything. I won't let him." De zorgen over hun andere huisgenoot waren onnodig geweest. Hij kwam net zozeer uit voor zijn mening als Jason dat deed en hij zette hem op zijn plaats zodra hij het nodig vond, of het aankwam op Adoria of niet. Zijn vriend had er nooit recht van spreken over gehad; het was zijn plan om het zo te houden.
Aandachtig luisterde hij naar haar gok, ergens verontsteld dat ze op snelle wijze instemde. Ze kwam eigenlijk met een passend vermoeden bij de meiden die hij de laatste tijd mee naar huis had genomen. "It's a worthy shot," knikte hij toestemmend naar haar. De mok zette hij intussen nogmaals aan zijn lippen, nagedacht over de acties van Jason. Het huis delen met een andere vreemdeling, elke avond weer, vond hij niet altijd een pretje. Zogezegd zelfs irritant vanwege de vraag wie er dit keer op zou komen dagen in de ochtenduren. Toch konden ze er nog wat anders van maken en bleek ook Tyler er die dag geen problemen mee te hebben. De grijns bleef voor wat het was geweest. "Five bucks it is."
Twee mensen kwamen vanachter de deur vandaan, zoals ze hadden zien aankomen. Uitbundig gelach galmde intussen door de eerst aardig rustige kamer. Hand in hand betraden ze de leefruimte, doende alsof ze elkaar al langer kenden dan slechts afgelopen nacht, maar niets was minder waar. Het meisje dat zijn vriend met zich meesleurde naar de andere kant, leek er enthousiaster over te zijn dan de jongen zelf. Jason deed niet anders dan grijnzend staren naar de meid die hij hoogstwaarschijnlijk van zijn lijst af kon strepen. Een figuur dat, toen hij haar beter bekeek, erg leek op de beschrijving van Adoria. Verbaasd opende hij zijn mond, al was het Tyler die de woorden gaande door zijn hoofd, werkelijk uitsprak.
"Crap, she did got it right."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Bij het voelen van zijn hand en horen van zijn woorden, trok ze direct haar hand terug. De glimlach op zijn gezicht had ze opgemerkt en hierdoor besefte ze zich dat haar zenuwachtige gedoe nergens voor nodig was. Ze had hem aan haar zijde; hoe kon Jason nu nog haar dag verpesten?
''Thank you,'' antwoordde ze dankbaar terug vooraleer ze haar vingers met de zijne verstrengelde. Ze hielden vaak elkaars handen vast en toch maakte het haar elke keer rustiger dan ze was. Het was een sterk symbool voor verbondenheid en juist dat symbool liet haar herinneren aan hoe goed ze door hem 'verzorgd' werd. Hij behandelde haar met respect en liefde; bij haar bloedeigen broeder was dat ver te zoeken.
In kalmte pakte ze haar mok beet waarna ze dronk. De koffie was niet meer warm, lauw nu, maar dat viel te verwachten. Het was nu alleen afwachten totdat ze haar te zien kregen en of ze haar überhaupt te zien kregen. Hij kon net zo goed het meisje meenemen naar zijn kamer en zich daar weer laten vermaken door haar.
Haar gelach kon ze moeilijk inhouden toen de deur openging en een breed postuur zich liet verschijnen in de opening. Het licht van de ganglamp scheen volop haar en zette haar in de schijnwerper. Het gezicht van de jongedame was niet onbekend. Ze had haar meerdere keren zien rondlopen in de gangen van het college. Uitbundig en extravert was ze zeker. Door haar manier van lopen en haar grote boezem was ze niet te missen; iedereen keek haar kant op wanneer ze langs je voorbij liep en het leek erop dat ze van de aandacht genoot.
Over haar knapheid waren de meningen sterk verdeeld. Het waren meer de basketballers die weg van haar waren, maar het zag ernaar uit dat óók Jason zich kon vermaken met Samantha.
Ze proestte van het lachen toen ze zich omdraaide en de verbaasde blikken van de jongens zag. Haar beeld was gebaseerd op haar framing van een pornoster en toch had ze haast het juiste gezegd. Haar make-up was oké en haar kleding was niet zo extreem, maar dat ze echt zichtbare rondingen had, een donkere huid en een grote boezem sloot aan op wat ze daarover te zeggen had. Verbaasd was ze wél. Desondanks had ze sterk de neigingen om hem op de wang te zoenen, maar klef doen in het bijzijn van zijn vriend die al moeite had met zijn 'eenzaamheid', ging hem niet worden. In plaats daarvan rechtte ze haar rug en deed ze haar best om beide evengoed aan te kunnen kijken. ''That's going to be a chique red wine, please.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Met voldoening werd zijn hand aangepakt. Gedeeltelijk uit het zicht van zijn huisgenoot onder de tafel, waar overigens de aandacht van hen allemaal niet lang bij werd gelegd. De komst van de nieuwe trok het allemaal verbazingwekkend genoeg naar zich toe. Het postuur kwam hem vreemd genoeg onbekend voor, denkend aan elk persoon dat hij voorbij had zien komen over de campus. Genoeg meiden van Jason waren hem opgevallen, schijnbaar op deze na. Verontsteld ging zijn blik enkele keren heen en weer van het meisje naar Adoria, wie haar lol zeker liet blijken. Haar vrolijke gelach overtrof het ergerlijke geluid van de vreemdeling met gemak.
"Yeah yeah, you'll get your red wine tonight. You've earned it." Vanuit zijn ooghoeken bestudeerde hij het stel uitvoerig. Hij vond ze allesbehalve passen, gekeken naar uiterlijk, noch vond hij het uitspreken dwaas. Stel dat Jason wél was veranderd?
"Make it two, 'cause I owe you somethin' now too," vulde Tyler schouderophalend aan. Beide keken elkaar enkele seconden aan met rollende ogen, ingezien dat ze de weddenschap toch echt verloren hadden van een meisje. Onverwachts was het beslist gekomen net als de keuze van Jason toen hij zich tot hen twee keerde.
"Why don't you make your girl some coffee?" vroeg hij grinnikend. De spottende glundering in zijn ogen sprak voor zich, niet alleen omdat hij wist dat Jason ze altijd zo snel mogelijk de deur uit wilde hebben, maar vooral vanwege het uitzicht. Een donkere.. wel gevormde meid voegde hij bij de laatste verwachtingen die hij ooit bij hem had gehad. Jack had zichzelf ervan overtuigd dat hij meer viel voor het tegenovergestelde, hoezeer hij het ook nooit met zekerheid uit had kunnen brengen. Of hij ze koos door middel van strategie vond hij tenslotte al een geheim op zich.
Het handgebaar dat door Jason gemaakt werd liet hem schateren van het lachen. Zijn lichaam had hij naar hen toegewend onderwijl hij hem een dodelijke blik gaf, waarvan zijn vriendin geen weten mocht hebben. Zijn duim wreef Jason in alle haast over zijn vingertoppen. Een teken dat zowel hij als Tyler begreep en vrijwel meteen een glazen pot tevoorschijn werd gehaald vanboven de kast. Een paar barsten werden zichtbaar op het voorwerp, alhoewel het roze briefje dat erop zat geplakt met een wat kauwgom, nog altijd op zijn plaats zat. Duidelijke zwarte blokletters stonden weergegeven op het verkreukeld stuk papier. Het stelde eigenlijk iets idioots voor, echter hadden ze zich er na al die tijd nog aan gehouden. Ongetwijfeld zou het niet als een verrassing aankomen dat de traditie was ontstaan in een nacht die hij en zijn vrienden in de Community, bovendien stomdronken, door hadden gebracht.
Gegrinnik ontsnapte ook bij Tyler, die de pot gewillig zijn kant op schoof. "There goes another dollar. You do know half of the money in that thing is probably yours?" Zijn mondhoeken trokken ietwat omhoog, gekeken naar het geld dat erin verzameld zat. Bij elkaar opgeteld zou het waarschijnlijk net genoeg zijn voor het bestellen van een pizza. Genoeg om mogelijk nog een flesje bier te halen bij een bar, daar hield het wel mee op. Veel kon het hem daarom ook niet schelen dat het meeste uit zijn eigen portemonnee kwam; even moeiteloos toverde hij een dollar achter zijn telefoonhoes vandaan.
"This time, it's worth it," zei hij lachend. Het briefje liet hij tevreden verdwijnen in de pot gevuld met dollarbiljetten, zijn mobiel vervolgens weggelegd op het tafelblad.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''The reason why I love playing games, is because I always win. If you want to save money, you shouldn't take chances with an old lady. You guys do know how wide my knowledge is, right?'' Een negentigjarige vrouw wist ongetwijfeld veel, maar vanwege haar jong lichaam, heeft ze bepaalde dingen nooit in het perspectief van een volwassene kunnen bekijken. Ze was te jong om het grote werk uit te voeren. Vandaar dat ze als tijdrover voor school heeft gekozen in plaats van werk; er viel namelijk niet veel te kiezen.
Ze dronk haar mok koffie leeg, toehorend hoe de twee hartslagen die het zachtst klonken langzaam steeds minder goed hoorbaar werden. Het was een teken van hun verdwijning. Ze hadden de keuken verlaten en dat betekende dat ze niet langer naar hun aanblikken hoefde te kijken. Een zucht van opluchting had ze hierdoor niet binnen kunnen houden; ze was blij dat de aandacht niet langer gevestigd hoefde te worden op Jason.
''But thank you for the red wines. I can't wait until the moment I get to see how you guys offer me red wine, knowing you've lost from a girl. It's absolutely lovely,'' grijnsde ze. Haar grijns bleef voor een lange poos op haar facade staan. De onbekende glazen pot deed haar grijns namelijk breken en maakte plaats voor verwarring. Het gelach van Jack daarentegen stond haar wel aan. Het liet zien dat hij zijn ergernissen over zijn vader had weten te verbergen en hij zijn vader niet zijn dag liet verpesten. Hij lachte en dat was alles wat ze nodig had om te beseffen dat hij weer vrolijk was.
Nieuwsgierig pakte ze de glazen pot beet waarna ze het aandachtig bestudeerde. De woorden die op het fel roze briefje geschreven stonden, waren vaag. Ze wist er niets uit op te maken waar het precies voor stond, maar ze werd wel bedolven onder gedachtes. Zo had ze weten te kunnen bedenken dat de dollars, die zich tussen het glas bevonden, stonden voor de 'jongedames' die Jason in bed had weten te krijgen.
Voorzichtig legde ze het weer terug op tafel, gekeken naar Jack. ''Do I want to know what this thing presents?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hard kwam hun nederlaag absoluut aan. Ingemaakt door een meisje met een nota bene zelf voorgestelde weddenschap. Het ging om zijn beste vriend hier die hij naar zeggen het beste kende van elk persoon op de campus, en nog kregen ze het voor elkaar om de prijs mis te lopen aan Adoria, ofwel zijn vriendin. Hoe ze zichzelf verwoordde als een oude vrouw begreep hij overigens niet echt, besloten dat ze het doelde op haar afgelopen verjaardag. Geloofd of niet, ze was wel degelijk een jaar ouder dan hem, toch? "Hey, we like to believe we have a chance to win too," grapte hij opgewekt terug. Hij had het zich voorgenomen haar somber aan te kijken, zogenaamd alsof het leed door zijn verlies groot was, maar Jack kreeg het niet voor elkaar. Voor een goede leugenaar moesten mensen qua humeur bij iemand anders zijn. Het kwam niet al te vaak aan het licht dat hij in een plezierige stemming was, maar mocht het het geval zijn, dan was het een onbereikbaar punt om het voor zichzelf te houden.
"Yeah. We have a reputation to keep, ya know," ging Tyler verder. "But since it's your lucky day, we'll make an exception for you." Zijn gelach ging aanstekelijk door de kamer, waar nogmaals enkel zij drieën te vinden waren. Jason's verschijning was samen met die van zijn 'vlam' verdwenen. Haar irritante gebrul maakte ze goddank ergens anders hoorbaar dan de plaats waar hij zich bevond, al had hij het amper tot helemaal niet doorgehad. Hijzelf had zich intussen voornamelijk erg op andere dingen gefocust, zo bijvoorbeeld zijn opgelichte telefoonscherm.

Jason Black - 12;07
'This place ain't no freaking hotel.'

Zijn gegniffel kon hij lastig binnen houden. Hij stelde zich Jason's gezicht voor nu hij mogelijk nog langer opgescheept zou zitten met zijn meid, en het was goud waard. Kinderachtig, zoals hij het altijd noemde, om hem en zijn plannen wat te dwarsbomen. Genoeg meiden had hij tot zijn beschikking voor de aankomende avonden. Jack betwijfelde of hij zich de ergernissen die aanvolgende dag nog kon herinneren, simpelweg door zijn bezigheden. Een nieuwe meid in zijn bed lokken bracht veel meer met zich mee dan de seks waar het hem om ging. Straalbezopen of niet, hij durfde uit te spreken dat zijn vriend meer lol haalde uit het veroveren van een meisje dan de nacht die hij met haar doorbracht.
"Well, it's kind of a weird story actually," hoorde hij Tyler zeggen. Zijn eigen zwijgzaamheid voor Adoria's vraag kwam bij hem binnen. Hij wist dat hij rude bezig was, ondanks dat hij zijn ogen nog voor enkele seconden bij zijn mobiel hield. Vervolgens schoof hij het iets van hem af, zich gericht op zijn vriend aan de andere zijde van de tafel. "We, or especially Jack here, got drunk as f-"
"Oh really? We both know you were just as drunk as me, McCain," sprak hij gelijk. "You could barely take a step without falling." Hij schudde zijn hoofd lachend, geweten dat hij het zich wel degelijk goed voor ogen kon zien, en keerde zich dan tot Adoria. De pot in haar handen leek haar niet bekend voor te komen evenals wat op te roepen. Haar blik sprak genoeg verwarring uit voor het object dat ze geconcentreerd bekeek.
"Do you want to know?" Stiekem hoopte hij dat ze het vertikte om het aan te horen, maar hij verwachtte het ergste. Het vertellen van een ietwat schamend verhaal stond hem hoe dan ook te wachten; hij kende beide te goed om te bedenken dat hij er gemakkelijk vanaf kon komen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''I was just warning you. We all can't deny how intelligent I am.''

''I feel flattered,'' glimlachte ze. Haar hand legde ze bewust op zijn bovenbeen, terugvallend in haar oude patroon. Hoewel ze wist dat ze Tyler misschien dwarszat met haar acties die op Jack doelde, wist ze zich niet in toom te houden. Zachtaardig wreef ze over een deel van zijn bovenbeen, gekeken naar hem met een glimlach van oor tot oor. ''I still love you, even though you've lost from a girl.'' Grinnikend trok ze haar hand terug. Eén ding was zeker; dit moment zou ze nooit meer vergeten.
Vanuit haar ooghoek zag ze zijn mobiel oplichten en ze merkte dat hij zijn aandacht voor een tijd gevestigd had op zijn mobiel, maar uit beleefdheid keek ze niet naar zijn scherm of vroeg ze wat er aan de hand was. Telefoons waren tenslotte privé.
Haar hand ondersteunde haar hoofd door haar kin op haar handpalm te laten rusten, terwijl ze zich geïnteresseerd tot Tyler keerde. Zijn lach was aanstekelijk, hetzelfde gold voor Jack's gelach, maar in plaats van te lachen, showde ze een brede glimlach op haar gezicht. Onderwijl luisterde ze naar hun uitspraken. Het was onderhand duidelijk geworden dat, heel het verhaal achter het potje, verzonnen was in één van hun talloze dronkennachten. ''Okay, I get. You both were pie-eyed. Just get to the point.'' Humoristisch dat wel, maar of het ook verstandig was om de rest te weten? Alle wezens die 's nachts dronken werden, deden de raarste dingen. Ze kon zich noch de nachten herinneren waarin ze komisch over de snelwegen dwaalde en ze levenden te grazen nam door slachtoffer te spelen op doodlopende straten. Zelfs het op de mond zoenen van haar broeder deed ze schaamteloos en impulsief. Wat zou Jack en Tyler dan wel niet hebben gedaan?Het was onbetwistbaar dat Jack zich schaamde. Anders herhaalde hij vraag niet. Nochtans liet ze het er daar niet bij zitten. Het gelach en reacties van beiden maakte haar nieuwsgieriger dan ze al was dus haar antwoord werd dan ook binnen een fractie van een seconden uitgesproken. ''You make me more curious than I was before,'' lachte ze, terugkijkend naar Jack. ''Just tell me. I won't laugh at you or .. Well, at least I'll try.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"It's just beginners luck, princess."
De hand die ze op zijn bovenbeen plaatste duldde hij met een glimlach. Hij vond het schattig wanneer ze zo tegen hem deed, gewoon omdat ze geen schaamte kende als het aankwam op het laten blijken van hun relatie. Ze liet de meningen van anderen, waaronder zijn vrienden, haar acties amper beïnvloeden en misschien was dat wel waarom hij zich ook tot haar aangetrokken voelde. De gevaren van alles dat er met hun band mee werd gebracht behoorden tot de toekomst, toch? "I love you too," zei hij, haar hand even vastgepakt voordat ze beiden de handgreep deden verwateren. De gedachte om een kus op haar lippen te drukken had hij in zijn hoofd, maar eerder dan eraan toe te geven, gaf hij haar enkel een voldane grijns. Klef doen in Tyler's bijzijn leek hem geen goed plan en nu de sfeer eindelijk weer goed was, wilde hij het niet gaan verzieken.
Haar nieuwsgierigheid voor het verhaal hoorde hij met weerwil aan. De aarzelingen om het vreemde verhaal naar buiten te brengen vielen te merken aan zijn houding, waaronder het bijten op zijn lip. De tijden die hij en zijn vrienden stomdronken hadden beleefd waren naar zijn mening het vertellen niet waardig. Hij mocht blij zijn dat Adoria hem nog niet bezopen mee had gemaakt. Het gelaat van Tyler sprak echter boekdelen, afwachtend naar hem gekeken, wat maakte dat hijzelf er met geen excuus meer onderuit zou kunnen komen.
"Back in the Community, we weren't allowed to leave the grounds as much as we wanted to. Drinking was illegal for everyone under the age of twenty, the same for smoking or even walking down the streets during nighttime," startte hij, zijn ogen onafgeweken gevestigd op het tafelblad. "Every day there were shifts to keep the borders safe, which were under the leadership of our commandant called mr. Grant. Damn, he was such a weird man that he even made us pay for our curse words in time of training. We had to put money in a jar every time he thought we were being rude. He even made it look like some catholic border school with all of those royals on the sidelines."
De herinnering aan de royals deed hem afgrijzen. Hun manier van leven, wat inhield om mensen onderdrukken en het fortuin dat ze bezaten uitgeven alsof het water was, had hij nooit kunnen begrijpen of waarderen. De scores waren het belangrijkste van de wereld voor mensen als hen; hoe hoger de plaats, des te beter je in hun ogen was en hoe vriendelijker ze waren. Hijzelf wist niet beter dan de neppe glimlachen die hij toegestuurd kreeg door de reputatie van zijn vader en grootouders. In dat opzicht waren ze elk arrogant, maar hij zette ze allemaal uit zijn hoofd, sinds hij opgemerkt had dat hij stil begon te vallen. Het maakte het ongemakkelijker dan hij het wilde hebben.
"At one night we were pretty bored, so we just decided to sneak out and steal some bottles of alcohol from the only local bar in town. We got so drunk none of us realized where we were or could do anything else than laugh when someone was tripping over a tile or because of the bad jokes we yelled to each other."
De glazen pot bekeek hij ondertussen onderzoekend. Alsmaar had hij het gevoel dat hij de stem van de officier nog kon horen, schreeuwend om de woorden die ze naar elkaar zeiden. Zijn schorre, harde stem was er een die hij onmogelijk vergat. Hij betrapte zichzelf er zelfs op dat hij aan het zoeken was naar de paar sigaretten en de aansteker die de man er normaliter tussen verstopte. Roken werd er als een zonde gezien en het geld vormde een aardige dekmantel voor zijn verslavingen. "Anyways, at some point we managed to end up in the locker room. It was the place where all the stuff was kept, like brand new weapons, secret documents about attacks they were planning on and a big safe filled with valuable items nobody's supposed to touch or see."
Zijn mond trok hij wederom open zodat hij het verhaal af kon maken, uiteindelijk Adoria onder ogen gekomen omdat hij haar niet wilde vermijden. Hij wist wat hij wilde zeggen; het was de stem naast hem die Jack ervan verhinderde het uit te spreken. Tyler's lach veroorzaakte bij hem het zachte gegrinnik dat, vreemd genoeg, de gebrekkigheid liet vervagen.
"But out of all the things he could've done in there, all this drunk kid could think of stealing this old man's jar filled with seven dollar in cash. Just because he wanted to order a pizza, ain't that right Jack?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld