Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Niet veel later zaten ze in de eetzaal, een bord vol onherkenbare, voedzame prut voor hun neuzen. Er werd wel degelijk rekening gehouden met wie je was en wat je deed, wanneer je opgeschept kreeg. Zo kreeg Dean meer dan Charlotte, maar één van de kerels die een stuk breder gebouwd was dan Dean, weer meer dan hij. Op die manier zou niemand te veel krijgen, maar ook niemand te weinig. Er bleef bijna nooit eten over, alsof er precies berekend werd hoeveel er klaargemaakt moest worden iedere dag. Het zou vast meer inspanning kosten dan je op het eerste gezicht zou denken. Het was meer werk dan een paar blikken opentrekken en opwarmen, in ieder geval. Daar kon geen twijfel over bestaan.
Sommige mensen waren al begonnen met eten, ongeduldig als ze waren. Anderen wachtten nog steeds op Chris, waren ervan op de hoogte dat de leider nog iets zou vertellen. Daarbij, de tweede gong had nog niet geklonken. Sommige mensen hielden zich strak vast aan dat soort gewoontes. Het was Dean allemaal om het even, maar eventjes wachten kon hij wel. Al helemaal toen Chris vlak na hun de zaal binnen kwam lopen, met donkere kringen om zijn ogen die hij nauwelijks kon verbergen. Was dat door Charlotte, die zo'n gevaarlijke actie had ondernomen enkele dagen terug? Ze had gezegd dat Chris er boos om geworden was, dat het tweetal ruzie had gemaakt, maar het was Dean nog niet eerder opgevallen dat de man er zo vermoeid uitzag. Het leek hem sterk dat de zorgen om de verhuizing de man nu al te parten zouden spelen, nu het nog maar een halfuur geleden besloten was. Was er dan iets anders, binnen de organisatie, wat ervoor zorgde dat Christian zo slecht sliep? Dean vroeg het zich af. Chris was en bleef nu eenmaal de leider van de Fireflies, dus als er iets niet goed was met hem, zou de groep zonder grote baas komen te zitten. Dat was al helemaal een ramp.
Een kleine tafel vooraan was leeg gehouden voor mensen zoals Christian en Ingrid, die belangrijkere zaken aan hun hoofd hadden dan sociale gesprekken voeren tijdens het avondeten. Voor nu was de tafel nog leeg en de broer van Charlotte ging erop staan, zodat iedereen hem zou kunnen zien. Dean realiseerde zich dat hij een wat autoritaire uitstraling had, waardoor gesprekken al snel stilvielen en bestek neergelegd werd. Daar had hij overduidelijk op gewacht.
'Goedenavond, iedereen,' begon Chris, die zijn ogen door de zaal liet glijden. 'Voordat we met het avondeten beginnen, heb ik een aantal dingen te melden. Ten eerste, voor degenen die het nog niet gemerkt hadden, de groep van Dave is gisteren zonder kleerscheuren teruggekeerd van zijn missie.' Dean wist zeker dat bijna iedereen dit al geweten had, maar het was waarschijnlijk ook een soort van inleidende zin. Tenminste, dat zou wel. 'Dat had heel anders kunnen aflopen, heb ik te horen gekregen. In een van de bunkers die ze betraden, had zich een Bloater verschanst.' Er klonk wat geroezemoes. Waar de meeste mensen wel wisten dat de missie niet zo soepel was verlopen als gewenst, was niet iedereen op de hoogte geweest van de details. Christian liet even een pauze hadden, waarin het zachte gepraat al snel weer verstomde. De man had een uitstraling, dat moest Dean wederom toegeven. Niet iedereen zou zomaar een zaal vol hongerige mensen stil krijgen en stil houden.
Ze kruisten blikken. Chris leek Dean even heel recht aan te kijken, waarna de man op de tafel verder ging met zijn verhaal. 'Dat iedereen veilig is teruggekeerd, hebben we te danken aan Dean Delacoeur. Hij heeft zijn eigen leven gewaagd om vier anderen te redden.' Terwijl niemand hier ook maar iets gedaan had om dat te verdienen, voegde Dean er in zijn hoofd aan toe. De blikken die zijn kant op geworpen werden, waren zowel verbaasd als ongelovig. Een enkele was dankbaar. Dean herkende ze als dierbaren van de mannen die mee waren geweest op de missie.
De stilte die gevallen was, werd onderbroken door het holle geluid van handen die op elkaar sloegen. Geklap, dat al snel door andere mensen overgenomen werd. Binnen enkele seconden klapte de hele zaal, voor hém. Het gaf hem een ongemakkelijk gevoel, hij had geen flauw idee hoe hij met de aandacht om moest gaan, dus keek hij vooral naar het bord dat voor hem stond. Hij had hier gemixte gevoelens bij. Deels omdat hij wist dat hij het ingesloten viertal het liefst had laten sterven, maar deels ook omdat het grootste deel van de mensen die nu voor hem klapte, er enkele dagen eerder nog alles aan gedaan had om zijn leven een hel te maken. En nu was hij ineens een held. Het voelde krom, maar ergens, heel diep van binnen, vond hij het wel fijn om te merken dat er daadwerkelijk iets veranderd was door wat hij had gedaan. Misschien zou het vanaf nu wel helemaal beter worden.
Na een veel te lange tijd viel het applaus eindelijk weg en Chris nam het woord weer over. Hij werkte nog een aantal puntjes op zijn lijst af, maar Dean luisterde eigenlijk niet meer. Het ging over de plannen voor de winter, de voortgang van het onderzoek en de voedselvoorraad. Maar Dean zat nog steeds met lichte verbazing naar zijn bord te kijken, naar het eten dat langzaam af begon te koelen naar een eetbare temperatuur.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Trots. Charlotte was trots. Dat was ze al die tijd al geweest. Elke keer wanneer hij een kogel door de kop van een geïnfecteerde joeg, was ze trots. Soms leek het zo vanzelfsprekend bij de jongeman. Hij deed het alsof het hetzelfde was als ademhalen. Het was als een tweede natuur voor hem, zo gemakkelijk ging het hem af. Het zorgde ervoor dat Charlotte soms vergat hoe gevaarlijk het was, maar ook zorgde het ervoor dat ze hem niet vaak complimenteerde over zijn kunsten. Ze herinnerde zich dat ze op het kamp haarzelf had voorgenomen hem vaker te complimenteren, maar dat was een belofte die ze niet was nagekomen. Ze was trots op hem en dat mocht gezegd worden. Ze was trots op zijn vaardigheden. Trots op de manier hoe hij had overleefd, terwijl hij er al zo jong alleen voor had gestaan. Trots op hoe hij zich staande had gehouden de afgelopen dagen, nadat hij verschillende tegenslagen had moeten meemaken. Trots op het feit dat hij die Bloater zelfstandig gedood had en daarmee het leven van vier mensen gered had. Trots op het feit dat hij voor haar koos, dat zij zich zijn vriendin mocht noemen. Hoewel ze die woorden nooit uitgesproken hadden, was het geen geheim dat de twee een relatie hadden. Het was enkel onbekend wat ze rekenden als het begin. Was dat na hun eerste ontmoeting, hun eerste kus of na die keer ik het hotel?
Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze opkeek van haar eten. Dean staarde stomverbaasd naar zijn eten, overrompelt van het applaus dat hij zojuist gekregen had. Een applaus waar Charlotte trots aan mee had gedaan. Ze reikte haar hand uit naar de jongeman tegenover haar. ‘Dean,’ fluisterde ze. Hoe vaak had ze die naam wel niet uitgesproken vandaag? Hoeveel belangrijke mededingen hadden ze wel niet gedeeld vandaag? ‘Ik ben trots op je,’ zei ze, nu iets luider zodat haar stem niet overstemd zou raken door alle eetgeluiden om hen heen. Die woorden leken hem te verrassen. Zou hij daarover twijfelen? Zacht kneep ze in zijn hand. ‘En jij mag ook trots zijn op jezelf. Dat applaus is welverdiend.’ Charlotte geloofde er zelfs in dat dit grote veranderingen met zich mee zou brengen. Ze hoopte dat het pestgedrag einde verhaal zou zijn en dat het een zorg minder zou worden. Toch zou Charlotte het leven in haar ouderlijk huis niet willen laten schieten. Het idee dat ze elke avond weer naast Dean in slaap zou kunnen vallen, was een prettig vooruitzicht. Misschien zou ze dan eindelijk weer eens een goede nachtrust tegemoetgaan.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het bleef een beetje onbegrijpelijk, zelfs toen Charlotte zijn hand vastpakte en er zacht in kneep, hem vertelde dat ze trots op hem was. Het bracht verbazing in hem naar boven. Trots was niet het woord dat hij aan zijn eigen emoties zou verbinden. Eerder ongemakkelijk, maar niet geheel onprettig. Hij haalde, ietwat aarzelend, zijn schouders op. Waarom was ze trots op hem? Dat hij de mannen niet had laten sterven? Maar als hij ze niet gered had, zelf met een verhaal gekomen was dat hij het nauwelijks overleefd had, dan zou ze toch nooit geweten hebben wat er gebeurd was? Daarbij, hij doodde zo vaak geïnfecteerden. Niet dagelijks waren het Bloaters, maar toch. Misschien dat ze daarom trots op hem was, maar het voelde alsnog raar. Hij was trots op haar geweest omdat ze Clickers had gedood, omdat hij wist dat ze moeite had doden van die dingen. Omdat hij wist dat ze al zo vaak verstijfd was, zo vaak bang was geweest voor wat er allemaal mis kon gaan. Hij was trots op haar, dat het andersom was leek alleen maar raar. Maar wederom, niet onprettig. Uiteindelijk beantwoordde hij haar glimlach daarom maar, waarna hij haar hand losliet. Niet omdat hij het niet fijn vond, maar het was eindelijk tijd om te gaan eten. Normale gesprekken werden hervat, er werd wat gepraat over de toespraak die Christian gehouden had en de mededelingen die gedaan waren. Dean kon enkel denken aan het applaus, hoe raar het had gevoeld. En het feit dat Charlotte trots op hem was. Hij begon te eten, dacht eventjes na hoe hij op haar woorden zou moeten reageren. Toen zijn mond eenmaal leeg was, antwoordde hij dan ook pas. 'Dit verandert niets aan het feit dat we hier weggaan, toch?' Het leek hem niet, sowieso zou het beter zijn om bij Charlotte te kunnen slapen iedere nacht.
Ze kreeg de kans niet om op zijn vraag te antwoorden. Een jonge vrouw schoof bij hen aan, op een vrij plekje naast Dean. Haar haren waren kort, aan één kant opgeschoren, en ze droeg donkere kleding. Ze was stevig gebouwd, had waarschijnlijk jaren getraind met de Fireflies, maar leek toch iets rebelser dan de meeste mensen hier. Dean vermoedde dat ze niet helemaal in het plaatje van de perfecte soldaat paste. De naamloze vrouw knikte naar Charlotte, voordat ze een hand naar Dean uitstak. 'Hi, ik ben Jane,' stelde ze zichzelf voor. Dean wierp een blik op Charlotte, die het over deze vrouw gehad had. Een van de mensen die ook op zijn slaapzaal lag, als hij het zich goed herinnerde. Ietwat aarzelend schudde hij haar de hand. 'Dean.'
Ze lachte. 'Ik denk dat er in deze zaal niemand is die jouw naam niet weet, Dean.'
Hij haalde zijn schouders op, glimlachte flauwtjes. Alsof hij hiervoor nog niet bij iedereen bekend had gestaan om bepaalde redenen. Nu wist hij in ieder geval zeker dat iedereen zijn naam wist. Misschien had hij op haar opmerking moeten reageren, maar in plaats daarvan at hij zwijgend verder. Hij wist nog niet zeker hoe hij met deze nieuw verworven bekendheid om moest gaan, dat was duidelijk. Gelukkig leek dat Jane niet te deren, die wendde zich tot Charlotte. 'Ik denk zo dat dit het slaapzaalprobleem wel op heeft gelost,' zei ze, alsof ze er hoogstpersoonlijk voor had gezorgd dat niemand Dean meer zou pesten. Maar Dean herinnerde zich dat Jane de vrouw was geweest die Charlotte over het pesten verteld had, dus hij weet de toon daaraan. Eigenlijk was het maar goed dat zij het had gedaan, anders had hij Charlotte er nooit over verteld. Waren ze nooit op dit punt gekomen. Oeps, schuldgevoel. Hij draaide wat met zijn lepel door zijn bord, had ineens geen trek meer.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het zou niets veranderen. Tenminste, niet als het aan haar lag. De verhuizing was met name om het pestgedrag tegen te gaan, maar ze leken beiden door te hebben dat dat nu een minder groot probleem zou zijn. De verhuizing zou in die zin ook niet per se meer nodig zijn. Echter miste ze hem nog steeds elke nacht wanneer ze in slaap viel. Ze zochten elkaar wel op en de stiekeme afspraakjes waren leuk geweest, maar toch prefereerde Charlotte het als hij naast haar zou slapen. Maar, nog voor ze die gedachte met Dean kon delen, schoof Jane aan bij hen aan tafel.
Jane was zo’n persoon die het niet uitmaakte wat anderen van haar vonden. Ze was haarzelf, maakt niet uit naast wie ze zou zitten. Ze had iets rebels over zich heen en dat kwam niet alleen door haar kapsel en kledingkeuze. Jane was het type die ze naast een persoon als Dean zou zien zitten. Als je haar gevraagd zou hebben op wat voor vrouwen Dean zou vragen voor zijzelf iets kregen, had ze een persoon als Jane omschreven hebben. Het enige verschil met haar omschrijving was dat Jane geen tatoeages had, maar als het aan Jane lag zou daar verandering in komen.
De gespierde vrouw richtte haar aandacht op Charlotte. ‘Heb je het hem al gevraagd?’
Door alle andere dingen die ze hadden besproken, was het er helemaal bij in geschoten om haar wens voor een tatoeage op te brengen. Terwijl ze haar mond leegat schudde ze haar hoofd. ‘Nee, nog niet.’
Het leek haar niet uit te maken dat Charlotte het nog niet gevraagd had. Sterker nog, ze leek het zelfs wel tof te vinden om het zelf te vragen. Haast met een glunderende blik keek ze naar de jongeman naast haar. Het was alsof haar grote droom eindelijk uitkwam. ‘Ik had het er van de week over met Charlotte, maar ik vroeg me af of je een tatoeage zou willen zetten bij mij?’
De verbazing was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Zijn blik was zelfs sceptisch te noemen. Een bijna spottende grinnik verliet zijn mond. ‘Grapje zeker,’ zei hij, terwijl hij zijn aandacht op zijn bord wierp. Hij zat wat te treuzelen, roerde wat met zijn lepel door het goedje, maar had nog bijna geen hap eten genomen. Was er iets? Charlotte dacht dat ze de meeste dingen wel uitgesproken hadden, maar het leek erop dat hij weinig eetlust had. Waarom?
Jane schudde enthousiast haar hoofd, leunde zelfs iets naar hem. ‘Nee, juist niet! Ik droom er al een hele tijd van, maar in deze tijd is het niet heel makkelijk om aan een tatoeage te komen.’
Dean was met stomheid geslagen. Hij leek de woorden van de vrouw naast hem nog steeds niet te geloven, maar ondanks dat verscheen er wel een kleine twinkeling in zijn ogen. Tuurlijk. Het was altijd leuk wanneer iemand een kunstwerk van jou op haar lichaam wilde dragen. ‘Weet je het zeker?’
‘Absoluut.’ Daar was geen twijfel over mogelijk. ‘Het liefst zet ik mijn hele lichaam er vol mee,’ grapte ze. Charlotte vroeg zich af of Jane hiermee een nieuwe trend in zou zetten en daarmee anderen aanspoorde hetzelfde te doen. Het was amper voor te stellen. Een week geleden was deze plek nog een hel voor Dean, maar nu werd er tegen hem opgekeken. Een positieve verandering, eentje die de jongen meer dan verdiend had.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was natuurlijk ook stom dat hij zich daar schuldig om voelde, want het was al uitgepraat en Charlotte was er niet boos om geweest. In tegendeel, ze leek blij te zijn dat hij de dingen met haar gedeeld had. Het was dan ook niet logisch dat hij zich schuldig voelde. Hij schudde de gedachtes van zich af, maar kon zich niet meer zo op het eten focussen. Gelukkig was daar Jane, die het onderwerp zo acuut veranderde dat Dean de rest van de dingen die hij had gedacht, vergat.
Hij had zichzelf nooit als een heuse artiest gezien. Hij tatoeëerde zijn eigen huid, had de inkt op de huid van Charlotte gezet, maar meer ook niet. Hij had er niet voor geleerd, had alleen de trucjes meegekregen toen hij zelf nog een jonkie was, een leeg canvas. Nog niet eerder had hij erover nagedacht om er iets mee te doen, maar dat kwam misschien ook doordat daar nooit de noodzaak toe geweest was. Veel vraag naar tatoeages was er nu eenmaal niet meer, nergens. In de stad waren wel enkele shady figuren die er wat mee deden, maar Dean wist dat je daar niet in een stoel wilde gaan zitten. Sowieso, mensen hadden niet genoeg te besteden voor zoiets als een tatoeage, want niets was gratis in de steden. Maar hier zat iemand die een tatoeage wilde, wilde dat Dean deze zou zetten. Moest hij er iets voor terugvragen? Nee, dat was stom. 'Oké dan, heb je al een ontwerp of een idee?'
Hij nam een hap, kauwde langzaam en slikte deze door, terwijl Jane over de vraag nadacht. Niet al te lang, de vrouw leek het al helemaal uitgedacht te hebben. 'Ik heb wel ideeën,' gaf ze dan ook direct toe, 'maar geen concreet ontwerp. Kan je daar ook mee helpen?'
Dean knikte. Zijn oude tekenboek was in vlammen opgegaan, dus hij had geen voorbeelden meer, maar hij had papier en potloden, die hij eerder van Charlotte had gekregen. En de inkt, die hij ook van Charlotte had gekregen. Nu hij erover nadacht, zonder haar zou hij helemaal niets meer hebben. Hoe dramatisch dat ook klonk, het was toch waar. Veel had hij aan haar te danken, omdat ze haar leven op het spel zette om zijn verjaardag wat bijzonderder te maken. Ze was een schat en hij wist nog steeds niet hoe hij haar dat ooit helemaal duidelijk ging maken, want ze leek het zelf maar niet te begrijpen.
Zijn gedachten waren afgedwaald, want Jane zat hem nog steeds afwachtend aan te kijken. Met een glimlach keek Dean weer naar de jonge vrouw. 'Ja, daar komen we wel uit. Ik... Ik laat het je weten als ik tijd heb, eerst ben ik nog even met een persoonlijk projectje bezig.' Dat wekte de nieuwsgierigheid van de vrouw, maar Dean ging er verder niet op in. Ze hoefde niet per sé te weten van de tatoeage die hij op zijn eigen huid wilde zetten, de tatoeage die naar het idee van Charlotte gemaakt zou worden. Dat was persoonlijk, niet iets wat hij de vrouw aan haar neus ging hangen, hoe oprecht haar interesse ook leek.
Toen Jane eenmaal door kreeg dat Dean er verder niet op door zou gaan, haalde ze haar schouders op. 'Oké, tof,' antwoordde ze, waarna ze zich ook weer op haar bord met eten richtte. Dean was nog steeds een beetje in de war, op een betere manier nu. Het applaus was overweldigend geweest, maar misschien was dit zelfs nog wel meer bizar. Dat iemand van de Fireflies nu ook een tatoeage wilde, zelfs al waren er zulke negatieve woorden gesproken over mensen met de inkt op hun huid. Het was onbegrijpelijk, maar voelde als een stap in de goede richting. Langzaam nam hij nog een hap van zijn eten, dat er koud niet veel lekkerder op zou worden.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Na het avondeten, was Charlotte snel opgestaan om naar Christian toe te lopen, die al aanstalten maakte om naar zijn kantoor te gaan. Ze had hem haar complimenten gegeven voor de toespraak, maar hem er ook voor bedankt. Hoewel Dean zich er behoorlijk ongemakkelijk door leek te voelen, was het een mooi compliment en hoopte ze dat de situatie erdoor zou veranderen. Daarnaast checkte ze nog eenmaal of hij het echt oké vond als ze in het ouderlijk huis zouden gaan wonen. Hij zei niet volmondig ja, maar hij stond het wel toe. Met een stevige knuffel namen ze afscheid, waarna hun wegen scheidden. Zij richting hun ouderlijk huis, hij opnieuw verscholen in zijn kantoor. Ze vroeg zich af of hij blij was met zijn functie. Zou hij liever een soldaat zijn of waardeerde hij de functie van een leider?
Niet veel later waren Dean en Charlotte met hun volle rugzakken vertrokken. Er waren enkelingen die het opviel. Enkelingen die ietwat teleurgesteld vroegen of ze zouden vertrekken, nu ze net hun plekje in de groep begonnen te vinden en nu de winter eraan kwam. Het deed haar goed. Het idee dat ze meer begonnen te worden dan tijdelijke gasten. Toch was het vreemd. Ze zouden ergens anders gaan wonen, maar Dean was nog altijd verantwoordelijk voor de missies. Maakte dat dat ze officieel lid waren van de Fireflies? Een rebelse groep waar ze in eerste instantie geen goede mening over hadden?
Uiteindelijk stonden ze voor het huis, deze keer met de sleutel die Chris bewaard had. Dit was de derde keer in korte tijd dat ze er was. Het zou niet lang meer duren voor ze dit weer zou zien als thuis. Het voelde haast onwerkelijk.
Naast de overvolle rugtas, had Charlotte ook haar gitaar meegenomen. Het was niet heel handig, aangezien ze het instrument niet op haar rug kon dragen en ze het daarom in haar hand moest houden, maar gelukkig was het niet ver. Daarnaast leek Dean ook meer dan bereid om het instrument te dragen, maar dat wilde ze niet. Zij was degene die het graag mee wilde hebben, daar wilde ze hem niet mee belasten. Ze zette de gitaar tegen de muur, waarna ze de deur opende. Nog altijd was het veilig. Ondanks alle jaren die voorbij gestreken waren, stond het huis nog, alsof het erop gewacht had om weer bewoond te raken. Ze vroeg zich af of dat ook zo geweest was als Chris er niet geweest was. Ze wist haast zeker van niet.
Dean en Charlotte liepen naar binnen, waarna ze vrijwel direct naar boven liepen. Ze wilde de kamer van haar ouders niet gebruiken. Hoewel het een stuk praktischer zou zijn, voelde het respectloos. Ze zouden het maar moeten doen met haar kinderkamer. Het kostte een kleine verbouwing, maar uiteindelijk hadden ze er nog iets best moois van weten te maken. Ze hadden het matras uit haar bed gehaald en het bed op z’n zijkant gezet, zodat er meer ruimte was op de grond. Charlotte herinnerde zich dat er op het zoldertje ook een matras lag. Ze hadden de twee matrassen naast elkaar gelegd en hadden hun slaapzakken opengeritst en over de matrassen heen gelegd. Niet veel later hadden ze zich omgekleed en waren ze onder de dekens gedoken. Ze lagen op hun zij, met hun gezichten naar elkaar toe. Dit had ze gemist. De avonden naast Dean. Ondertussen was het al donker en daar waar er in de Fireflies-bunker stroomvoorzieningen waren, was dat hier niet het geval. Deans gezicht werd enkel verlicht door het zwakke licht van de maan, waardoor er een haast zilveren gloed over zijn gezicht lag. Dean liet zijn hand over haar wang glijden, plaatste haar haren achter haar oor. Een handeling dat een soort gewoonte leek te worden, maar die haar elke keer weer vlinders bezorgde.
‘Weet je nog steeds zeker dat je dit wilt?’ vroeg Dean. Hij moest aan haar zien dat ze het moeilijk vond. Het was fijn hier met hem te zijn. Het was fijn om naast hem te liggen in het huis dat ze jarenlang haar thuis had mogen noemen. Toch bleef het een plek vol herinneringen. Een plek waar ze continu geconfronteerd werd met de dood van haar ouders. Ze was daardoor wat stiller dan normaal en dat moest hij gemerkt hebben, anders zou hij er niet naar gevraagd hebben.
Een glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze knikte. ‘Het is een beetje raar,’ gaf ze aarzelend toe, ‘maar ik ben blij dat we weer gewoon samen kunnen zijn.’ Samen, zonder bang te zijn voor de blikken. Samen, ook in de avond. Zijn warme lichaam waar ze in weg kon kruipen wanneer ze een nare droom had, maar ook wanneer ze een goede nachtrust had. Wat het ook was, zolang ze samen waren, was het oké.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was fijn om hier te zijn, al was het inderdaad een beetje raar. Ze hadden haar kamer een beetje omgebouwd, zodat ze nu met twee matrassen tegen elkaar geschoven op de grond lagen, maar het maakte niet uit. Nog steeds voelde het gek om hier te komen, in het leven en het verleden van Charlotte en Christian, maar het was al minder erg dan de eerste keer. Charlotte leek er ook al wat minder moeite mee te hebben, al vermeden ze de slaapkamers van Christian en haar ouders wel. Dean vroeg er niet naar, sprak er niet over en nam het maar gewoon aan. Het was haar huis, misschien ook van Christian, waar hij zich nog steeds een beetje te gast voelde. Dat zou vast wel beter worden wanneer ze hier wat langer verbleven. Tenminste, daar ging hij vanuit. Uiteindelijk zou hij gewend raken aan het vreemde huis, waar de afdruk van Charlotte haar familie nog duidelijk op terug te vinden was. Misschien zou hij zich er uiteindelijk wel daadwerkelijk thuis gaan voelen, zijn eigen afdruk achterlaten in een van de ruimtes die niet verboden waren. Nu nog niet, niet de eerste nacht al. De tweede, als je die nacht meerekende voordat ze naar de Fireflies gingen. Die nacht had Dean op de bank gelegen, dat telde niet.
Uiteindelijk was het tweetal in slaap gevallen, voor het eerst in lange tijd weer echt samen. Charlotte was dicht tegen hem aan komen liggen, ze hadden geen woorden hoeven wisselen om aan elkaar duidelijk te maken dat dit gewoon nodig was. Hij had een arm om haar heen gelegd, waardoor het een beetje voelde alsof hij beschermde. Niet dat ze gevaar liepen hier, maar het was gewoon fijn om haar aan te raken, zo dicht naast haar te liggen dat hij haar ademhaling kon voelen, haar hartslag kon horen en zich geen zorgen hoefde te maken om mensen die zomaar binnen zouden komen. Of om mensen die 's nachts zijn spullen zouden stelen of vernietigen.
Toch sliep Dean niet zo rustig als hij had gehoopt. Op een gegeven moment droomde hij van een viertal Clickers, die hem en Charlotte omsingeld hadden. Drie wist hij er uit te schakelen, maar de vierde kwam te snel dichtbij en had Charlotte al gebeten voordat hij er iets aan kon doen. Het triomfantelijke geluid dat de Clicker maakte, liet Dean opschrikken uit zijn droom. Hij schoot overeind, het kostte hem een moment om zich te realiseren dat Charlotte gewoon naast hem lag, ongedeerd, maar opgeschrikt door zijn plotselinge beweging. Ze mompelde iets onverstaanbaars, waarschijnlijk nog slaapdronken. Het geluid van de Clicker was echter niet gestopt, klonk nu zelfs nog realistischer dan zojuist in zijn droom. Er klonk ook gebonk op de voordeur beneden, wat Dean deed vermoeden dat de Clicker niet in zijn droom gebleven was. Hij duwde zichzelf dan ook overeind, graaide in het donker naar zijn pistool, dat hij 's nachts natuurlijk niet om had. Zachtjes duwde hij het meisje naast hem wakker, hoe graag hij ook zou willen dat ze gewoon rustig kon blijven, die Clicker stond te veel herrie te maken. 'Char? We hebben visite aan de voorkant,' zei hij zachtjes. Wat de Clicker hier deed, op dit tijdstip? Dat wist hij niet, maar hij ging zich er nu ook niet druk om maken. Hij had een raam aan de voorkant van het huis nodig, zodat hij het ding onschadelijk zou kunnen maken zonder zelf gevaar te hoeven lopen. En hij wist niet welk raam daar het meest geschikt voor was, daar had hij zijn vriendin voor nodig.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De arm om haar heen had een therapeutisch effect. De afgelopen week was ze elke nacht geteisterd door een nachtmerrie. Sommigen herhaalden het avontuur in de tatoeageshop, vaak met een alternatief einde in negatieve zin. Anderen gingen over Dean, over de pestkoppen en hoe hem dat zijn kop kostte. Maar vanavond leek haar een rustige nachtrust tegemoet te staan. Ze droomde over niks bijzonders. Dean en zij waren op een missie met z’n tweeën, deden wat ze altijd deden. Er waren wel geïnfecteerden in haar droom, maar ze voelde zich veilig. Dean had ze allen in een mum van tijd neergeknald en Charlotte twijfelde geen moment over zijn vaardigheden.
Ineens voelde ze twee handen op haar schouders en werd ze langzaam door elkaar geschud. Een kort moment mengden de droom en de realiteit zich, waardoor Charlotte wat verwart haar ogen opende. Dean was al overeind gaan zitten en vertelde over bezoek. Bezoek? Op dit tijdstip? Charlotte wilde zich weer omdraaien, wilde zeggen dat hij ze maar weg moest sturen, maar hoorde toen wat hij bedoelde. Wat slaperig wreef ze in haar ogen en ging ze overeind zitten. Een Clicker. Ze verweet dat monster van de geïnfecteerden in haar droom. Charlotte, die nog niet helemaal wakker was, rekte zich uit en kwam vervolgens overeind. Aan de voorkant zei hij? Charlotte liep naar de gang. Er waren twee kamers aan de voorgevel verbonden. De kamer van haar broer en de kamer van haar ouders. Beiden voelden tegenstrijdig om naar binnen te gaan. Het was alsof ze haar overleden ouders niet respecteerde als ze daar naar binnen zou gaan. Tegelijkertijd voelde het eveneens respectloos om zomaar door de kamer van Chris te lopen. De kamer van Chris had ze nog geen enkele keer geopend. Al helemaal niet toen ze de brief gevonden had op haar bed. De kamer van haar ouders had ze wel bezocht die dag, alsof het haar verloren ouders iets dichterbij haar bracht. Charlotte opende de deur. Het raam stond open, waardoor het geluid van de Clicker des te luider werd. Het maakte behoorlijk wat lawaai en het zou niet lang duren voor het andere geïnfecteerden hun kant op zou sturen. De kamer lag er netjes bij. Precies zoals ze het hadden achtergelaten. De brief die Chris voor hen had achtergelaten, lag nog altijd op het midden van het bed. Ergens was ze nieuwsgierig wat erop zou staan, maar tegelijkertijd vond ze dat ze niet het recht had de brief te openen.
Charlotte liep naar het raam en keek naar buiten. Waarom het per se naar binnen wilde, was haar onduidelijk. Clickers kwamen, voor zover ze wist, alleen op geluid af. Beiden hadden geslapen, dus het had niet moeten weten van hun aanwezigheid. Waarom wilde hij dan per se hier naar binnen? Dean kwam naast haar staan en richtte het wapen op het beschimmelde wezen. Ineens bekroop haar een naar gevoel. Het voelde tegenstrijdig om een kogel te lossen in haar huis. Het sloeg nergens op. In een tijd als deze had je geen keus. Daarnaast, het was ook niet zo dat de kogel het huis of hun geschiedenis zou aantasten. Het zat puur in haar hoofd, maar toch voelde het niet goed.
Dean haalde de veiligheidspal van het wapen, maar net voor hij een kogel afvuurde, legde Charlotte haar hand op zijn bovenarm en sprak ze zijn naam uit. Wat verward keek hij haar aan, zelfs iets bezorgd leek het. Het was stom. Wat wilde ze dan dat hij zou doen? Dat wist ze wel, maar dat kon ze niet van hem vragen. Dat was egoïstisch.
‘Char, wat is er?’
Charlotte keek de slaapkamer in, terwijl haar hand nog altijd op zijn bovenarm lag. ‘Het… Het voelt niet goed om in deze kamer, of die van Chris, een wapen te gebruiken.’ Dat sloeg nergens op, en dat wist hij ook. Maar toch… Het was een gevoel dat ze niet zomaar kon negeren.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Op een moment als dit kon hij het huis en zijn verleden wel vervloeken. Het feit dat de beide kamers aan de voorkant eigenlijk een soort van verboden toegang waren, maakte het er niet veel beter op. Het frustreerde hem uitermate dat hij de Clicker niet vanuit de kamer dood kon schieten, zou er het liefste iets van gezegd hebben, maar hij wist dat hij dat toch niet zou doen. Het was inderdaad een beetje stom, dat ze dat gevoel had. Graag zou het negeren, alsnog schieten, maar dat kon hij niet maken. Met een zucht ontspande hij zijn arm dan ook weer, klikte het veiligheidspalletje weer op het wapen en wierp nog een blik uit het raam. Verdomme, Charlotte. Heb je liever dat je deur eraan gaat? 'Ik loop wel om,' zei hij uiteindelijk met een zachte stem, waarin misschien wel iets van de ontevredenheid in doorklonk. Verder ging hij hier geen woorden aan vuil maken, ze begreep zelf ook wel dat dit niet alleen omslachtig was, maar ook nog eens gevaarlijker dan gewoon vanuit een raam kunnen richten en schieten. Maar goed, haar huis, haar regels. 'Hier blijven jij.' Dat was geen vraag, dat was een opdracht.
Hij verliet de kamer van haar ouders, trok snel schoenen aan en liep naar beneden. Daartoe kwam hij eerst in de hal bij de voordeur, waar de Clicker nog steeds op de deur stond te bonzen. Wat het ding hier deed, dat wist Dean ook niet. Het boeide ook niet. Als de geïnfecteerde niet snel uitgeschakeld werd, zouden er meer op het geluid af komen en dan zou het feest compleet zijn.
Via de achterdeur liep hij naar buiten. Het slot aan de achterkant had hij niet kunnen repareren nadat ze hun weg naar binnen geforceerd hadden, maar een geïnfecteerde zou toch niet zo slim zijn om de hendel naar beneden te drukken om naar binnen te komen. Een dichte deur was voldoende om ze op afstand te houden, mits ze de deur niet in zouden beuken. Zoals die ene aan de voorkant nu probeerde te doen. Dean haalde diep adem, bracht zijn wapen maar weer in gereedheid en liep geruisloos om het huis heen. Eigenlijk viel het wel mee, totdat hij zich realiseerde dat het geen zin had om de Clicker hier dood te schieten. Dan zou het ding de voordeur blokkeren, vieze vlekken achterlaten op het huis en wie weet zou hij een raam beschadigen met zijn schot. Dat zou Charlotte vast leuk vinden.
Dat was niet eerlijk van hem en dat wist hij ook wel. Ze kon er ook niets aan doen dat het niet goed aanvoelde om bepaalde dingen in dat huis te doen, maar het was wel vervelend en omslachtig. Nu ook weer. Hij had de Clicker in het vizier, die nog steeds druk bezig leek te zijn met de deur, maar kon niet schieten. Zacht floot hij, daarmee de aandacht van het wezen trekkend. De geïnfecteerde maakte het welbekende, klikkende geluid en Dean bewoog verder bij het huis vandaan, zodat de Clicker hem zeker op zou merken. Dat gebeurde, al snel kwam de geïnfecteerde zijn kant op. Nog iets verder weg, er zeker van zijn dat de kogel niet alsnog door een raam zou gaan. Hij liet de Clicker nog dichterbij komen, totdat hij er uiteindelijk zeker van was dat het oké was. Toen loste hij een perfecte kogel, die het gezicht van de Clicker aan flarden schoot. Met een raar gekerm liet de geïnfecteerde het leven en hoewel Dean nog even de omgeving afspeurde, was er niets dat erop wees dat er meer gevaar was. Hij borg het wapen dan ook weer op, begon weer in de richting van het huis te lopen. Het was inderdaad koud, 's nachts. Je kon merken dat ze de koudste dagen van het jaar naderden.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij vond het niet leuk. Natuurlijk vond hij het niet leuk. Het schemerde duidelijk door in zijn stem en was ook goed van zijn blik af te lezen. Ze had willen voorstellen dat ze zelf wel om kon lopen, maar nog voor ze dat had kunnen doen, beval Dean haar dat ze hier moest blijven. Ze ging er niet tegenin, wist dat hij dat toch niet zou waarderen. In plaats daarvan knikte ze, ietwat met tegenzin en sprak ze hem toe dat hij voorzichtig moest zijn. Ze wist alleen niet zeker of hij dat laatste gehoord had. Met haar armen over elkaar geslagen ging ze bij het raam staan. Niet alleen vanwege de kou om haar op die manier wat warm te houden, maar ook omdat ze zich rot voelde om wat ze zojuist gedaan had. Wat als er iets met hem gebeurde nu? Dan was dat haar schuld. Als er ineens een groep Clickers aan zou komen rennen, dan had zij Dean in gevaar gebracht. Hij was vaardig, maar dat betekende niet dat ze roekeloos zouden moeten worden.
Ze vond het maar niks. De manier waarop Dean de Clicker naar zichzelf toe joeg, alsof het een soort kat-en-muis-spel was. Niet dat hij er moeite mee leek te hebben. Het kostte hem amper een seconde de tijd om te richten op het wezen, om hem vervolgens in een schot te doden. Het was soms ongelooflijk hoe gemakkelijk het hem afging. Soms was het zelfs frustrerend. Daar waar Dean alles moeiteloos leek uit te voeren, had Charlotte amper de vaardigheid om een stilstaande Clicker met een schot de dood in te jagen. Ze oefende veel, maar het leek nog van geen kant op Deans kunnen. Misschien had de angst daar ook wat mee te maken. Dean zou vast ook angstig zijn, maar waar hij in de vechtmodus schoot, leek Charlotte eerder te bevriezen.
Charlotte liep naar beneden om Dean op te wachten. Hij leek niet heel blij toen hij terugkwam, leek zelfs wat geërgerd. Charlotte stapte op hem af en legde haar armen om hem heen. In die korte tijd dat hij buiten was, was hij behoorlijk afgekoeld. Zelfs zijn shirt voelde koud aan. ‘Je bent koud,’ merkte ze op.
‘Het is ook koud,’ antwoordde hij. Misschien was de opmerking zelfs nukkig te noemen.
Waarom had ze hem niet gewoon vanuit die slaapkamer kunnen laten schieten? Dit was achterlijk. Ze wilde haar excuses ervoor aanbieden, maar op dit moment voelde een bedankje beter op zijn plek. Ondanks dat ze allebei wisten dat haar gevoelens onzinnig waren, had hij het wel gerespecteerd en had hij de kou getrotseerd om de ingang van het huis veilig te stellen. ‘Dankjewel, Dean,’ fluisterde ze. Ze rekte zich iets uit om een zachte kus op zijn lippen te drukken. ‘Ik weet dat het omslachtig is, maar het betekent veel voor me dat je ernaar luistert.’ En dat je het accepteert en respecteert. Lang niet iedereen zou dat doen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Eventjes bleven ze zo staan, Charlotte haar armen om zijn lichaam en zijn koude huid, die langzaam weer een beetje op begon te warmen. Leuk was zeker anders, vooral omdat ze allebei wisten dat dit vermeden had kunnen worden als ze hem gewoon vanuit de raamopening had laten schieten. Veiliger, sneller en een stuk warmer. Ze wisten het allebei, Charlotte liet het ook blijken door haar bedankje. Hij kon toch niet geïrriteerd blijven om zoiets. Niet bij haar. Voorzichtig maakte hij zich los uit de omhelzing, de armen die ze om hem heen geslagen had werden weer langs haar lichaam geduwd. Hij glimlachte naar haar, misschien niet zo uitbundig als normaal, maar het was een glimlach. ‘Het is wel goed, Char. Ik weet dat dit lastig voor je is. Maar kom, we gaan weer naar bed. Daar is het een stuk warmer en ik wil morgen uitzoeken waarom die Clicker er zo op gebrand was om het huis binnen te komen.’ Dat was voor nu een bijzaak geweest, eerst moest het ding zelf uitgeschakeld worden, maar het zou goed zijn om te weten waarom hij hier had gestaan, anders zou het probleem zich nog meerdere malen kunnen herhalen en dat terwijl ze nu net een beetje normaal konden slapen samen.
Ze gingen weer naar boven, terug naar hun geïmproviseerde bed. Dean deed zijn wchoenen weer uit, legde het wapen aan de kant en nam plaats op de rand van het matras, maar ging nog niet liggen. Het zat hem meer dwars dan hij wilde toegeven, dat Charlotte niet had gewild dst hij hier een kogel loste. Wat als ze hier geweest was met Chris, zou het dan anders geweest zijn? Zou ze haar broer wel een kogel af laten vuren? Waarschijnlijk wel, dan zou ze waarschijnlijk geen moment getwijfeld hebben aan de situatie. Maar wanneer hij, Dean, een kogel wilde lossen, was het een probleem. Hij moest inlopen, de kou n, zijn leven wagen. Hij wist heus wel dat het leek alsof hij alles met gemak deed en eigenlijk was dat ook wel zo, maar dat betekende niet dat hij zichzelf roekeloos in gevaar wilde werpen, zeker niet als dit vermeden kon worden. Soms leek het net alsof ze zich dat niet realiseerde, hem zaf als een soort superman die ieder gevaar zou kunnen trotseren. Dat kon hij ook wel, maar soms vermeed hij onnodig gevaar liever. Het voelde wel een beetje raar dat hij bijna een soort jaloezie voor Chris koesterde, die een speciaal soort privileges had bij het meisje. Logisch natuurlijk, want ze waren elkaars familie. Broer en zus. Net zoals hij en Tara, maar Tara was dood. Zou hij haar anders ook beschermd hebben zoals hij nu met Charlotte deed? Nee, dat was anders. Tara zou hem eerder beschermd hebben. Zoals Chris Charlotte probeerde te beschermen. Even stak er iets bij de gedachte aan zijn zus en zonder dat hij het merkte, gleed zijn blik af naar de tatoeage op zijn arm, de cijfers die haar geboortedatum aangaven. Hij had Charlotte beloofd om er nog op terug te komen, maar ze hadden al zoveel zwaarwegende dingen besproken vandaag dat hij niet dacht dat er nog meer bij moest. Het was wel goed zo. Uiteindelijk ging hij weer op zijn rug liggen, zijn blik op het donkere plafond. Ze konden makkelijk nog een paar uur slapen voordat de zon op kwam.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Dit was niet zoals ze deze eerste nacht had voorgesteld. Het zat hem dwars. Dat merkte ze beneden al. Hoewel de woorden die hij gesproken had haar bedankje wegwuifden, had ze het idee dat hij het niet geheel meende. Hij had haar niet vastgenomen. Hij had wel geglimlacht, maar het was niet de oprechte glimlach die hij haar al eerder had laten zien. En nu ze boven waren, zag ze hoe hij in gedachten verzonken was. Ze twijfelde of ze iets moest doen. Ze wilde wel iets doen, maar op het moment voelde het alsof er niets was dat het goed kon maken. Waarom had ze er iets van gezegd? Waarom had ze niet gewoon haar mond kunnen houden? Dan had zij zich misschien wat rot gevoeld, maar nu zadelde ze Dean met hele andere gevoelens op. Daarbij, ze zou het niet eeuwig kunnen uitstellen. Ze wist haast zeker dat er een dag zou komen dat er geweld zou plaatsvinden binnen dit huis, op wat voor manier dan ook. Het voelde gewoon niet goed om zoiets te doen vanuit haar ouderlijk huis. Het deed er niet toe wie de kogel losliet: Dean, Chris of zijzelf. Het was tegenstrijdig. Maar, nog erger was dat Dean haar opmerking zwaarder opvatte dan ze bedoeld had. Ze wist niet precies wat het was dat hem dwars zat, al had ze een vermoeden. Het was stom, egoïstisch zelfs, dat ze hem niet gewoon vanuit de slaapkamer van haar ouders het monster had laten neerschieten.
Uiteindelijk waren ze allebei gaan liggen. Ze wilde er iets van zeggen, maar wist niet goed wat. Het leek alsof alles wat ze deed misplaatst was. Niks zeggen, er wel iets van zeggen? Aanraken, niet aanraken? Met haar gezicht zijn kant op liggen, of juist niet? Alle opties leken ongepast. Na een lange stilte zuchtte Charlotte zachtjes. Ze draaide zich naar Dean, die nog altijd naar het plafond staarde. Ze plaatste haar hand op zijn borst, kon zijn hart zacht voelen kloppen onder haar vingers. ‘Dean,’ fluisterde ze. Hij keek niet op. Het zat hem echt dwars en hij had gelijk ook. Waarom bleef Charlotte van dit soort fouten maken? Keer op keer leek ze hem pijn te doen. Waarom deed ze dat? Waarom bleef hij ondanks dat bij haar? Sterker nog: waarom bleef hij ondanks haar gedrag bereid het gevaar op te zoeken? ‘Ik wilde niet…’ Nee. Dit ging niet over wat ze wilde. Verkeerde zin. ‘Het is gewoon dat…’ Waarom zou ze haar stomme gedrag willen verdedigen? Hij had eerder al gezegd dat ze zich niet hoefde te verdedigen. Toch was dat niet wat haar tegenhield. Het was het feit dat ze hem gelijk gaf. De verdediging die ze leek te willen geven, voelde aan als een slecht excuus. Aarzelend trok Charlotte haar hand terug van zijn borst. Ze vervloekte haarzelf vanbinnen. Waarom was ze zo. ‘Dean. Het spijt me en… ik houd van je.’ Het voelde alsof dat het beste was dat ze kon zeggen. Geen excuusjes. Gewoon, waar het op stond. Al zou dat haar actie van net niet goed maken.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Een tijdje bleef het aan beide kanten stil. Het voelde alsof er een soort rare spanning tussen hen in hing, waarvan ze allebei niet wisten hoe ze hem moesten doorbreken. Dean wist ook niet zeker of hij de stilte wel wilde doorbreken, vooral omdat hij geen idee had wat hij nog zou moeten zeggen. Het voelde niet lekker, ondanks dat hij had aangegeven dat het wel goed zat. Het zat niet helemaal goed, maar dat lag waarschijnlijk meer aan hem dan aan haar. Hij maakte wel een heel groot probleem van een stukje lopen en een Clicker neerknallen. Beiden wisten ze dat Dean het heus wel kon, dat het risico alsnog klein was. Groter dan wanneer hij binnen had gestaan, maar niet veel groter. Het was stom dat hij er zo'n probleem van maakte, al helemaal omdat hij wist dat Charlotte anders in dit soort dingen stond dan hij. Ze bekeek dingen op een andere manier. Waar hij al vijftien jaar niets deed dan overleven, had zij vijftien jaar geleefd. Dat maakte nu eenmaal dat er verschillen waren. Geen onoverkoombare verschillen, maar ze waren er wel. En het kostte tijd om daaraan te wennen.
Haar hand lag op zijn borst en eventjes sloot hij zijn ogen. Zijn naam werd gesproken. Zij voelde de rare stilte dus ook aan, wilde deze ook doorbreken op welke manier dan ook. En ook zij leek niet zo goed te weten wat ze moest zeggen verder, want meerdere malen begon ze te spreken, maar brak ze de zin weer af voordat er echt betekenis aan de woorden gegeven kon worden. Zo trok ze ook haar hand terug, alsof ze daarmee de woorden weer ongedaan kon maken, weer terug zou kunnen gaan naar de stilte. Dat deed ze uiteindelijk niet, een excuus echode door de kamer. En de vier woorden die hem iedere keer weer week zouden maken. Het zou niet uitmaken wat ze wel of niet gedaan had, wat ze gezegd had. Als ze dat zei, maakte dat alles weer beter. Het maakte dat hij haar gewoon weer in zijn armen wilde sluiten, wilde vergeten wat er gebeurd was en haar gewoon tegen zich aan wilde voelen, haar lichaamsgeur kunnen ruiken, haar haren die in zijn gezicht zouden kriebelen en haar zachte handen op zijn lichaam, zoals ze zojuist haar hand op zijn borst had gelegd.
De stilte keerde terug. Dean wist dat het nu zijn beurt was om iets te zeggen, om iets te doen. Maar, ondanks wat ze had gezegd, wist hij nog steeds niet wat. Dus in plaats van iets te zeggen, opende hij zijn ogen en hij draaide -eindelijk- zijn gezicht naar haar toe. Dan moest hij maar het enige doen dat op di moment juist leek. Hij kwam iets overeind, raakte haar aan en sloot zijn armen om haar heen, haar op die manier dichter tegen zich aan trekkend. Hiermee werd de fysieke afstand tussen het tweetal in ieder geval overbrugd, wat al heel wat was. Hij verborg zijn gezicht eventjes in haar haren, zweeg nog enkele tellen. Stelde het moment uit.
'Ik ook van jou, Charlotte. En...' Hij zuchtte, legde zijn hoofd weer gewoon neer op het matras. 'Het spijt mij ook. Ik vergeet vaak dat jij anders denkt dan ik.' Waar hij praktisch ingesteld was, puur door alle jaren van overleven in de wereld met geïnfecteerden, maakte en zei zij heel veel dingen nog steeds op basis van gevoel. Zoals zojuist. Of toen ze naar de tatoeageshop gegaan was om een cadeautje te halen. Op basis van gevoel, niet omdat het nou echt een goed idee was om vier Clickers te verrassen. Hij aarzelde eventjes, voordat hij wist hoe hij verder moest gaan. 'Maar dat is niet erg, dat maakt je juist zo leuk. En soms zorgt het voor dit soort dingen, waar ik nog een beetje mee om moet leren gaan. En dat is oké.' Was dat het juiste om nu te zeggen? Geen idee, hij deed maar wat. Wel wist hij dat het veel prettiger was om haar weer tegen zich aan te hebben, dan die vervelende afstand tussen hun tweeën.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij vond het leuk? Datgeen waarmee ze hem keer op keer kwetste of teleurstelde, vond hij juist leuk aan haar? Het was waar. Ze dachten allebei op een hele andere manier. Dean had weinig losgelaten over zijn jeugd, maar ze was ervan op de hoogte dat zijn vader hem al vroeg had geleerd te overleven. Ondanks dat de uitbraak voor haar ook vrij jong was begonnen, had zij dat overlevingsinstinct een stuk minder. Iets wat vooral te wijten was aan haar leven in de afgezonderde stad. Dean had vrijwel al die tijd buiten de veilige muren geleefd, had altijd praktisch na moeten denken, waar zij haar keuzes had kunnen baseren op een zogenoemd gevoel. Het verbaasde haar dat hij toegaf dat hij vond dat dat haar juist leuk maakte? Hoe? Ze begreep het niet. Hoe konden die gebeurtenissen, haar beredenering die soms zo onlogisch leken, haar juist leuk maken? Ze begreep het oprecht niet. En, het was niet eerlijk dat hij dacht dat hij ermee om moest leren gaan. Als ze veilig in de stad zouden leven, geen gevaar meer om zich heen zouden hebben, dán pas zou hij ermee om hoeven te leren gaan. Nu was het juist andersom. Ze zaten middenin de chaos, konden elk moment verrast worden met gevaar. “Gevoelskeuzes” waren een onrealistisch begrip in deze wereld. Het bracht hen in gevaar, in dit geval vooral Dean. Zíj was degene die zou moeten leren omgaan met de praktische keuzes. Ze zich over dat soort gevoelens heen moeten kunnen zetten. Ze zou moeten kunnen accepteren dat het niet anders was, dat het de meest veilige optie was.
Charlotte schudde haar hoofd, legde haar hand in zijn nek. ‘Nee, Dean… Ik denk dat ik mijn gedachtegang moet veranderen. We zitten niet meer in de quarantainezone.’ Want dat was waar haar gedachtegang gevormd was. Dat was waar ze de ruimte had gekregen om haar gevoel mee te laten spelen in haar keuzes. Maar, wat als Dean haar niet leuk meer zou vinden als ze zou veranderen? Wat als hij haar saai vond worden? Ze veranderde elke week. Elke week werd ze sterker, werd ze meer een strijder, waar ze in het begin nog het bange hertje was. Wat als de gevoelens van Dean daar juist uit voort vloeiden? Godver. Twijfels. Waarom altijd die stomme twijfels, terwijl Dean er alles aan leek te doen die twijfels bij haar weg te nemen? Hij zei lieve dingen, zette zijn eigen gevoelens opzij om hun meningsverschil uit te praten. Hij beschermde haar met zijn eigen leven, leek alles voor haar over te hebben. Waarom twijfelde ze dan alsnog zo erg? Het antwoord was ergens simpel: ze voelde zich niet goed genoeg voor hem.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was overduidelijk dat ze verbaasd was om wat hij zei. Natuurlijk was ze verbaasd. Hij had gezegd dat hij dit soort dingen leuk aan haar vond, terwijl zojuist nog gebleken was dat hij zich er ongelofelijk druk om maakte en er stom op reageerde. Dat hij af en toe vond dat ze achterlijke dingen zei, rare keuzes maakte op basis van deze gevoelens. Maar hij had het dan ook niet helemaal goed uitgelegd. Hij vond het leuk. Het maakte haar uniek, anders in deze wereld. Praktisch, dat was een ander verhaal. Soms was het vervelend. Natuurlijk zou hij soms willen dat ze haar gevoelens aan de kant kon schuiven en naar de realistische kant van dingen kon kijken. Maar het maakte haar wel tot wie ze was. Hoe gevaarlijk de beslissingen die ze soms nam ook waren, het effect was des te groter. De cadeautjes. Het thuisbrengen van Timothy, maanden geleden. Of, het feit dat ze überhaupt achter hem aan was gekomen toen hij het kamp van Sam en Ethan had verlaten. Geen rationele keuze, gevaarlijk zelfs.
Ze hoefde niet te veranderen. Tenminste, haar keuzes hoefden niet te veranderen. Doordat ze fysiek zo veel groeide, iedere dag sterker werd, kon ze het steeds beter aan om dit soort keuzes te maken. Ze was zich bewust van de risico's die eraan kleefden, maar zou de risico's ook aankunnen. Toen ze net uit de stad kwam, zou ze nooit vier Clickers hebben kunnen doden. Maar nu wel. Een risico, genomen doordat ze een beslissing op gevoel had genomen, maar daarom niet minder waardevol. Eerlijk? Hij zou niet eens willen dat ze haar gedachtegang veranderde. Hij dacht niet dat ze het überhaupt zou kunnen, zo erg als het erin gesleten was, maar hij wilde het ook niet. Ze zou zich steeds bewuster worden van haar keuzes, die ze op gevoel maakte. Ze zou er uiteindelijk alleen maar sterker van worden. Hij kuste haar voorhoofd zacht.
'Je moet het begrijpen, Charlotte. Iedereen die ik ken, iedereen die buiten de muren opgegroeid is, maakt keuzes op basis van rationaliteit, praktisch nut. Je begrijpt niet half hoe belangrijk jij voor me bent, zelfs al ben ik het niet eens met de keuzes die je presenteert.' Hij keek naar haar, glimlachte ietwat treurig. 'Je weet zo weinig over me,' mompelde hij zachtjes, waarna hij met een zucht weer plat ging liggen. Ze zou het niet kunnen begrijpen, niet als hij niet meer vertelde. Er moest meer verteld worden. Sowieso had hij al lang beloofd dat hij haar dingen zou uitleggen, eerlijk met haar zou zijn, maar hij had niet gedacht dat dit het moment zou zijn. Toch was het zo. 'Je hebt gelijk, je gedachtegang en je manier van keuzes maken passen niet bij een wereld buiten de quarantainezones. Maar Charlotte, het maakt je menselijk. Echt. Een echt persoon, in tegenstelling tot bijna iedereen hier buiten de muren.' Hij zweeg eventjes, zocht naar de juiste woorden. Opzettelijk keek hij niet meer naar haar, hij wilde niet weten hoe ze zou reageren. 'Praktisch leven houdt je in leven. Maar meer dan dat doet het niet. Je weet vast nog wel wat je eerste indruk van mij was. Koud, afstandelijk. Berekenend. Een mens, ja. Maar geen ruimte voor compassie, voor schuldgevoelens, of voor gevoelens in het algemeen. Want dat maakt je zwak, verkleint je overlevingskansen.'
Nog steeds keek hij opzettelijk niet naar haar. 'Verlies die gevoelens niet, Char,' zei hij zachtjes, alsof hij haar een wijze raad probeerde te geven. 'Dat is hetgeen dat me rationeel houdt. De laatste keer dat ik me zo levend voelde was...' Hij twijfelde. Haalde diep adem. 'Was de dag voordat ik Tara dood moest schieten.' Een rationele keuze. Praktisch. Het enige in deze wereld wat hij nog lief had gehad, maar hij had haar moeten doden. Met dat schot was al het gevoel dat hij nog had, gestorven. Tenminste, dat dacht hij. Tara was, ondanks de training van hun vader, een echt mens gebleven. Met gevoelens. Ze haalde grapjes uit, plaagde hem. Zij had de perfecte balans gevonden tussen praktische keuzes en daadwerkelijk leven. Tenminste, tot ze gebeten werd en hij haar moest doden.
Charlotte was anders. Haar onervarenheid maakte haar anders, maar haar vastberadenheid om te leren, om beter te worden, om zich aan te passen aan deze wereld, maakte haar uniek. Charlotte leefde al, maar leerde nu ook te overleven. Ze zou de balans vanzelf vinden. Hij? Hij niet, hij was daarvoor van haar afhankelijk.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld