Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Dat Ivy graag zelf betaalde, was hem zeker niet ontgaan. Zelfs als ze het er niet over hadden, begon ze erover. Dat zorgde er niet voor dat hij niet meer zou betalen, hij betaalde graag en zo lang ze er geen serieuze problemen mee had, zou hij dat blijven doen. Zijn moeder glimlachte even naar hem, ze leek altijd zo trots als ze naar hem keek. Dat hoorde ze niet helemaal te zijn, hij had ook verkeerde keuzes gemaakt. Hij kon alleen maar hopen dat hij nu weer goede keuzes nam, hoewel hij er op dit moment vrij zeker van was dat hij dat deed. Het hele instituut was daarvoor bedoelt en zijn relatie met Ivy was alles behalve vervelend voor hem. Hoewel hij vond dat ze nog wel een gesprek moesten hebben, binnenkort een keek. Hoe langer hij met haar was, hoe meer hij het gevoel kreeg dat Ivy niet zo zeker was over alles.
'Ik doe gewoon nooit iets gênants, ik kan er ook niets aan doen.' verdedigde hij zichzelf lachend. Hij was helemaal niet onhandig en dacht vrij goed na over zijn keuzes, hij kon zich niet herinneren dat hij iets gedaan had waar ze hem mee konden pesten. Nog niet. Vroeg of laat zou er vast wel iets gebeuren, maar voor nu kwam hij er goed vanaf.
'Ik zie jullie wel weer.' zei Suzan vrolijk, waarna iedereen de zaal verliet. Hij keek nog even om naar het team, dat viel nog wel mee. Misschien moest hij zijn ouders vaker bij zich hebben, ze waren een stuk rustiger als zijn ouders erbij waren. Hoewel hij liever zijn ouders niet constant bij zich had, het zou een beetje ongemakkelijk zijn als ze zouden toekijken hoe ze trainden en aten en hun leven hier leefden.
'Hoe werkt dat eigenlijk hier, hebben jullie een zaal waar jullie in slapen, net als deze?' vroeg zijn vader, toen hij door de zaal keek. Hij keek ook even door de zaal, alles was hier vrij massaal, hij kon zich voorstellen dat zijn vader zich dat afvroeg.
'Nee, we hebben eigen kamers.' zei hij, waarna hij de laatste slok van zijn koffie dronk en het kopje op tafel plaatste. Zijn vader knikte en zijn moeder glimlachte even.
'Wonen jullie al samen? Of mag dat niet?' vroeg zijn moeder nieuwsgierig, waardoor hij begon te lachen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy glimlachte even naar de rest en wuifde even zachtjes naar de groep. "He, en Ivy, ik moet je straks nog spreken over iets" Ryan knikte even en Ivy fronste. Wat was er aan de hand? Ze schudde de gedachte uit haar hoofd en beet op haar onderlip. Ze dronk een slokje koffie en deed er toch nog stiekem wat suiker bij en melk. Ivy glimlachte even en knikte. "Iedereen zijn eigen kamer met badkamer, anders kunnen jullie straks wel even mee? Dan kan Oliver jullie wat rondleiden"zei ze met een glimlach. "We hebben ook per team een persoonlijk relaxruimte om wat films te kijken s' avonds, of te gamen ofzo en we hebben ook een team washok" voegde ze eraan toe. "Oh en we krijgen hier ook altijd eten, maar je bent vrij om buiten het instituut te gaan eten of zelf eens iets te koken" legde ze uit. Ivy glimlachte om Lora en bloosde even. "Wel ehmm, Oliver 'woont' niet echt officieel bij me, maar nou ja, hij is meer in mijn kamer dan in zijn eigen kamer" Haar wangen kleurden rood en ze haalde een hand door haar haren. Ze voelde zich nog altijd veel beter als hij bij haar slaapte, hij gaf haar een veilig gevoel. Het was niet alsof Joel langsgekomen was, maar toch... Ivy keek even op haar horloge en stond op. "Oh, ik denk dat de was klaar is, ik ga alles uithalen, zie ik jullie straks?" Ze drukte een vlugge kus op Olivers lippen en glimlachte naar zijn ouders. "Anders kun jij ze even rondleiden Ollie? Je hebt de reservesleutels van mijn kamer he?" Ze had Oliver in het begin al een sleutel gegeven van haar kamer, voor het geval dat zij eens buiten was gaan trainen, in de stad.

Account verwijderd

schreef:
Zijn blik gleed naar Ivy toen ze vertelde over de kamers. Als hij er zo naar luisterde, klonk het bijna als een perfect leven. Dat viel wel mee, het was ontzettend vermoeiend en een normaal leven had je sowieso niet. Stabiel was het ook niet echt te noemen, maar het was een stuk stabieler dan zijn afgelopen jaren waren geweest. Bovendien had hij één stabiele factor in zijn leven op dit moment, en dat was Ivy.
'Dat is een goed teken, dan zijn jullie dus serieus.' zei zijn moeder vrolijk, waarna hij even naar zijn moeder keek en vervolgens lachte. Ze waren ook wel serieus, hij in elk geval wel. En hij was vrij zeker dat zij dat ook was, hoewel ze het nooit echt hardop uitgesproken hadden. Misschien moesten ze daar ook eens over praten, er was een hoop wat hij nog niet helemaal zeker wist of waar hij het nog eens over wilde hebben.
'Ja en ja, geen zorgen, ik zie je zo.' hij glimlachte even en keek haar toen na, waarna hij naar zijn ouders keek en ze op weg gingen naar de andere zalen. Hij liet zijn ouders eerst hun vrijetijdskamer zien, die niet zo heel erg speciaal was. Vervolgens kwam de keuken en de trainingszaal aan de beurt. In de trainingszaal bleven ze een hele tijd hangen, zijn ouders hadden gaven altijd al ontzettend interessant gevonden. En in de trainingszaal waren er een hoop te vinden, ze hadden zelfs enkele gesprekken met wat mensen.
Toen ze eenmaal Ivy's kamer bereikt hadden, leunde hij slechts tegen de deuropening terwijl zijn ouders rustig rondkeken. Hij had opgeruimd. Zijn ouders leken de foto's het leukst te vinden, waardoor hij even glimlachte.
'Die foto op het ijs was onze eerste date, nu jullie het er toch over hebben.' merkte hij op, toen zijn ouders het over de foto hadden. Zijn ouders keken allebei naar hem, waarna ze hem een brede glimlach schonken. Hij vond de foto zelf ook leuk, hoewel hij dat nooit zou zeggen tegen Derek, ten slotte had hij hen gewoon gefotografeerd zonder dat ze daar vanaf wisten.
'Je houdt van haar.' merkte zijn moeder op, waardoor hij even fronste. Hij had ze drie jaar niet meer gezien en zijn moeder leek nog altijd precies te weten wat hij voelde. Zijn vader keek met een grijns naar hem en zijn moeder glimlachte breed naar hem.
'Ik ben blij dat je weer iemand gevonden hebt.' zei zijn moeder, waarna ze haar armen om hem heen sloeg.

Account verwijderd

schreef:
Ivy knikte even zwaaide even kort. "Okey" zei ze terwijl ze rustig naar het washok liep. Ze zocht de juiste wasmachine uit en haalde de was eruit. "Oh shit" ze vloekte even toen ze zag dat Olivers witte shirts, plotseling niet meer zo wit waren. Ze kreunde even toen er een roze sok vanuit haalde. Hij was van een week geleden, van toen Suzan even bleef slapen bij haar en Oliver nog niet. Ze was waarschijnlijk te lui geweest om het toen bij de andere was te leggen. Ivy zuchtte even en stopte de kledij in de droger. Ze kon wel in vijf minuten de stad doorlopen en exact dezelfde shirts vinden.. Een glimlach verscheen op Ivs gezicht. Al gauw stond ze terug in het washok met een grote zak met shirts erin. Ze bekeek ze even. Okey, misschien had ze zich een beetje uitgeleefd. Ze had niet alleen exact dezelfde shirts gekocht, maar ook grijze, zwarte, marineblauwe en een paar truien waarvan ze dacht dat ze nog mooi bij hem zouden staan. Ivy klapte de droger open en streek zijn witte...ehmm roze shirts. Ze trok even een gezicht. Argh, hopelijk zou Oliver niet kwaad zijn. Ze stopte alles mooi in de wasmand en liep terug naar haar kamer. Ze glimlachte toen ze zijn ouders zag en zette de mand op haar bed. Schaapachtig keek ze Oliver aan. "Ehmmm, ik heb een soort van ongelukje gehad bij het sorteren van de was" Ze hield een rozegevlekt shirt vast en trok een gezicht. "Sorry" zei ze terwijl ze de zak aan hem gaf. "Dus heb ik dit gekocht, ik heb geprobeerd al dezelfde merken te vinden maar sommigen waren uitverkocht, als je wilt kan ik ze nog online bestellen?" Ze voelde zich best wel schuldig om de was, ook al was dat best wel belachelijk. Ze opende de kleerkast en legde de mislukte shirts erin. Wie weet, misschien kon ze ze nog gebruiken als nachtkledij. Ivy ontmoette Olivers blik.

Account verwijderd

schreef:
Nog even keken zijn ouders door de kamer, voor ze besloten dat ze niet al te lang meer konden blijven. Hij begreep het wel, ze hadden alles gezien en ze hadden elkaar niet heel veel te vertellen. Zijn ouders hadden geen speciaal leven en hij was er nog niet aan toe om alles te vertellen. Misschien later, maar zeker niet hier. Hij zou later wel een keer bij hen langs gaan. Hij had nu de tijd wel, maar hij deed het niet. Zijn ouders wilde Ivy nog zien voor ze gingen, vooral zijn moeder leek nu al gehecht te zijn aan haar.
Zijn blik gleed naar Ivy toen ze de kamer binnen liep, waarna hij even fronste toen ze begon over een ongelukje en vervolgens een zak in zijn handen duwde. Zijn moeder begon te lachen en hij opende de zak, waarna hij de shirts en truien uit de zak haalde. Hij kon het lachen niet helpen, het was zo'n typische actie voor Ivy.
'Het zijn maar shirts, Iv.' zijn lach ging over in een glimlach en hij bekeek haar even, waarna hij een kus tegen haar lippen duwde. Hij gaf weinig om de aanwezigheid van zijn ouders, bovendien leek zijn moeder alleen maar vrolijker toen hij naar haar keek. Zijn moeder was net als Suzan, altijd uit op liefde.
'Hé, wij laten onszelf wel uit. Kom binnenkort weer eens langs, ja? Succes met je shirts.' zijn vader glimlachte even en zijn moeder omhelsde Ivy direct. Zijn vader moest haar bijna van Ivy weg trekken.
'Kom gauw weer langs, oké? Ook als Oliver geen zin heeft, kom wanneer je wilt.' zei zijn moeder, voor zijn vader haar lachend de kamer uit trok en de deur sloot. Zijn moeder mocht Ivy erg graag, hij hoopte dat Ivy dat ook zag en dat ze voortaan minder onzeker was over zijn ouders.
'Wij moeten ergens over praten.' mompelde hij, voor hij zijn armen om haar heen sloeg en een kus tegen haar wang duwde. Hij streelde even wat haar uit haar gezicht en liet haar toen weer los, waarna hij op het bed ging zitten en haar bekeek. Over zijn ouders maakte hij zich geen zorgen, ze vonden de weg wel.

Account verwijderd

schreef:
Ivy maakte een geluidje en zuchtte. "Yeah I know..." kreunde ze even. Ze had haar weer even laten gaan. Ze nam een schaar en begon de etiketjes van de gekochte waar te knippen, waarna ze zijn kledij in de kast legde. "Ah ja, ik ga ze niet terugbrengen" lachte ze even. Ze vond hetniet erg, ze deed het graag. En grijs was zijn kleur. Ivy glimlachte naar zijn ouders. "Zo wat vinden jullie een beetje van het instituut?" Vroeg ze met een nieuwsgierige blik. Lora knikte even en glimlachte. "Je team bestaat uit geweldige persoon, ik mag ze wel" antwoordde ze. Ivy glimlachte even. "Het zijn ook geweldige personen" gaf ze toe. Misschuen moest ze dat maar niet aan Jason zeggen, volrdat hij weer een zelfzekere trek bij kreeg. Ze bloosde even toen Oliver haar een kus gaf, maar gelukkig hadden zijn ouders er geen probleem mee, helemaal niet. Ivy beantwoordde zijn moeders omhelzing en knikte. "Doen we, en het zal volgende week even niet lukken aangezien we op een korte missie zijn, daarna komen we wel langs" zei Ivy met een glimlach. Ze drukte een kus op zijn moeders wang en glimlachte naar zijn vader die Lora moest meetrekken. Wat waren het toch fantastische mensen. Ze keek zijn ouders na en glimlachte naar Oliver. Een frons verscheen op haar gezicht toen hij zei dat ze ergens moesten over praten en ze keek hem ietswat bezorgd aan. Had ze iets verkeerds gedaan? Had hij toch door dat ze niet zijn type was en wel die blondine op de training? Ze haalde even een hand door haar haren en keek hem vragend aan. "What's wrong?"

Account verwijderd

schreef:
Ivy en zijn moeder konden erg goed met elkaar overweg, daar was hij blij mee. Zijn ouders zouden nooit invloed op hun relatie hebben, maar hij was wel blij dat ze elkaar graag mochten. Als hij bij zijn ouders op bezoek ging, wilde hij dat hij Ivy mee kon nemen en dat het leuk was. Op deze manier zou dat lukken, zijn moeder was weg van haar.
Zijn blik gleed even door de kamer en een zucht gleed over zijn lippen, waarna hij weer overeind kwam en allebei haar handen pakte. Hij glimlachte even en ging toen weer zitten, waarna hij haar zacht op zijn schoot trok en allebei zijn armen om haar middel liet glijden. Heel even keek hij gewoon naar haar, naar de manier waarop ze keek en zich bewoog.
'Omdat we nu al even samen zijn en hoe langer we samen zijn, hoe onzekerder je lijkt te worden. Wat is er mis?' hij keek naar haar. Hij kende haar een hele tijd nu en hij herkende haar emoties ondertussen wel. Hij had graag dat Ivy vrolijk was, maar hij zag in dat ze dat niet altijd kon zijn.
'Ik zie het zo vaak. En het is nooit lang, maar je lijkt er toch altijd een beetje mee te zitten. Ik zag het op het gala, na het gala, tijdens een training, met mijn ouders, net nog. Waar zit je mee?' hij streelde even door haar haar. Het was niet alsof er echt iets mis was met onzekerheid, maar hij wilde er wel iets aan doen als hij dat kon. En momenteel zag het ernaar uit dat hij er iets aan kon doen.
'En nu weer, trouwens. Ben je bang dat ik een ander zie? Want dat is niet zo, ik denk niet eens dat ik daar tijd voor zou hebben. Ik ben of aan het trainen, of ik ben bij jou. Ik kan niet eens met een ander zijn, er zijn niet genoeg uren in een dag. En ik wil het niet, dat ook nog.' mompelde hij. Hij leunde met zijn kin tegen haar schouder en bekeek haar gezicht, wachtend op antwoord.

Account verwijderd

schreef:
Ivy beet even op haar onderlip en liet hem uitpraten. Ze luisterde even en zuchtte zachtjes. Ze voelde haar wangen weer rood worden...geweldig. Shit; geweldig, viel het zo hard op? Ze keek hem even aan. Okey, tijd om haar hart te luchten. Ze kroop van zijn schoot op en stond op, om vervolgens haar armen over elaar te staan en rond ijs te beren. Ze kon er niets aan doen, ze had gewoon beweging nodig als ze nerveus was. Ze kon niet blijven zitten. "Okey, ik denk gewoon...I mean, Oliver, vind je me echt leuk?" Ze keek hem even aan met een nerveuze frons op haar gelaat. "Want ik weet niet, ik ben gewoon bang dat dit gewoon een opvlieging van je is en je het gewoon ziet als een vlugge relatie, want eerlijk Ollie, ik ben klaar met vlugge relaties" stamelde ze uit. Ze slikte even en vermeed nauwkeurig zijn blik. "En Ollie? Ik weet niet of je het beseft, maar je bent veel, maar dan ook veel te goed voor me, kom op, je hoort iemand te daten die het echt waard is" Paniekerig haalde ze een hand door haar haren. "I mean, als je het nu zou zeggen zou ik niet kwaad zijn" Ze slikte even en schudde haar hoofd. "En nee, ik denk niet dat je iemand anders ziet, zo ben je niet..." zei ze zachtjes. Ze fronste even toen hij dat zei. "Ik...Oliver" Ze haalde nogal verward haar hand door haar haar. "Ik ben maar een laatste keuze Ollie, dan moet jij toch beseffen? Je bent verloofd geweest Oliver, en dat gaat niet weg. Ik ben waarschijnlijk niet eens de helft waard van de vrouw met wie je eerder was, en ik weet nog niet eens haar naam of hoe ze eruit zag maar toch... Ik kwam Joel nog tegen daarjuist in het washok en hij zei ook dat ik maar een tijdelijke keus was. Oliver, ik probeer niet naar hem te luisteren maar toch blijven die gedachten hangen en..."

Account verwijderd

schreef:
Als hij iets geleerd had van relaties, was het wel dat kleine problemen uiteindelijk voor grote problemen zorgde als het niet uitgepraat werd. Hij kon het zo laten en wachten tot het over ging, maar hij wist niet zeker of dat het over zou gaan. Onzekerheid was geen tijdelijke irritatie, het verdween niet. Misschien als het om iets heel kleins ging, maar ze zag er te vaak onzeker uit om het iets tijdelijks te noemen.
Hij bekeek haar toen ze door de kamer ijsbeerde en ze begon te praten. Zelfs als hij tussendoor iets had willen zeggen, had hij daar de kans niet voor gehad. Ze nam geen pauze en gooide alles eruit voor hij ook maar dacht aan een antwoord. Toen ze alles eruit gegooid had, was hij heel even stil. Hij moest even nadenken over haar woorden voor hij met een antwoord kon komen. Ze had zo veel gezegd, dat hij alles in zijn hoofd moest herhalen voor hij het ook daadwerkelijk begreep. Een frons kwam op zijn gezicht, waarna hij een hand door zijn haar haalde.
'Om op je eerste vraag terug te komen, ja.' begon hij, waarna hij haar opnieuw bekeek. Het waren een hoop woorden geweest en hij wist dat hij dit langzaam moest doen om antwoord te geven op alles wat ze zei, hij zou antwoorden vergeten als hij het er allemaal maar uit gooide.
'Allereerst, het is niet gewoon een opvlieging. Als het een opvlieging geweest was, had ik er niet zo lang over gedaan om samen te komen. Denk je dat ik al die weken zou wachten als ik een vlugge relatie wilde? Ik heb weken gewacht om er zeker van te zijn dat het niet zo zou zijn, ik heb weken gewacht om er zeker van te zijn dat mijn gevoelens niet weer zouden verdwijnen.' hij fronste opnieuw.
'En ik weet niet waar je het vandaan haalt dat je het niet waard bent, want dat is niet waar. En zelfs als het waar zou zijn, dan zou ik niet met iemand willen zijn die het wel waard is, want ik wil met jou zijn.' hij masseerde zijn slapen even en kwam toen overeind. Hij raakte haar verder niet aan, maar hij wilde niet meer zitten.
'Ja, ik was verloofd. En ik hield van haar, ik zou nooit ontkennen dat het niet zo was. En nee, dat gaat inderdaad nooit weg. Maar dat betekent niet dat jij niet zo veel waard was als zij, of dat jij laatste keus bent omdat ik hiervoor verloofd was. Als je dingen over haar had willen weten, had je het alleen maar hoeven vragen.' hij sloeg zijn armen over elkaar en keek toen kort naar de deur, waarna zijn blik weer naar Ivy gleed.
'Ivy, je bent geen tijdelijke keuze. Je bent ook niet mijn laatste keuze, je bent mijn eerste keuze. En je bent al helemaal niet minder waard dan wie dan ook. Je bent geen opvlieging en ik doe niet aan vlugge relaties.' zij leek zijn blik te vermijden, maar hij weigerde niet naar haar te kijken. Als ze er zo mee zat, moest hij het allemaal maar eens hardop zeggen.
'Ik houd van je, Iv. Ik houd van de manier waarop je lacht, de manier waarop je praat en zelfs de manier waarop je beweegt. Ik houd ervan dat je altijd vrolijk bent en dat je iedereen wilt geven wat ze volgens jou verdienen. Ik houd ervan dat je in slaap valt op mij in plaatst van je kussen en dat je soms heel zacht fluistert in je slaap. En dat zijn slechts een paar voorbeelden van dingen waarvan ik houd.' hij staarde naar haar, waarna hij zijn ogen even sloot en nadacht. Hij wist niet hoe hij haar kon overtuigen.
'Dus om opnieuw op je eerste vraag terug te komen, ja, ik vind je leuk. Maar niet alleen leuk, ik vind je veel meer dan alleen leuk.' hij beet op de binnenkant van zijn wang en ging toen weer zitten. Dat was het dan, hij had zich nog geen enkele keer zo open opgesteld en het maakte hem zenuwachtig, maar in elk geval wist ze nu alles over zijn gevoelens wat er te weten viel.

Account verwijderd

schreef:
Ivy luisterde naar alles wat hij zei en staarde nogal nerveus naar de grond, die opeens heel wat aantrekkelijk en interessanter leek. Hij overloopte alles stap voor stap, zonder een antwoord op haar vragen over te slaan. Het was geen opvlieging, zei hij.Ivy beet hard op haar onderlip en sloot haar ogen voor een seconde, waarna ze diep zuchtte. Waar haalde ze het vandaan dat ze het niet waard was? Ze had geen idee, ze had gewoon zo'n gevoel. Als ze echt iets de schuld moest geven van haar onzekerheid, was het haar tijd alleen. Ze kwam heel erg jong aan in het instituut, en er waren toen nog niet veel meisjes van haar leeftijd. Toen haar broer vertrok, kon ze met niemand praten. Ze moest alles opkroppen en het tegen haarzelf gaan vertellen. Ze zag hem rechtstaan en leunde lichtjes tegen haar bureau aan. "Ik kon het je niet vragen..ik was bang dat je kwaad zou worden of beledigd" fluisterde ze heel zachtjes. Ze voelde de tranen in haar ogen springen. Het was gewoon enorm moeilijk voor haar om te geloven dat ze hem echt had verdiend, dat ze het wel waard was. Ze sloeg haar armen over elkaar en slikte even. Ze snapte het niet, waarom van al die vrouwen had hij haar in godsnaam gekozen? Wat was er zoveel specialer aan haar dan die gigantische groep andere vrouwen die hem ook leuk vonden. Ze richtte haar blik even verward op toen hij zei dat hij van haar hield. Hij hield van haar. Gedetailleerder, hij hield van alle kleine dingen die ze deed. Ze voelde een paar tranen rollen van haar wangen die ze vlug wegveegde met de toppen van haar vingers. "Sorry...ik ben niet aan het huilen" flapte ze eruit. Ze gebruikte even vluchtig de mouw van haar trui om haar wang af te vegen. Het was al zo lang geleden dat ze nog echt had gehuild, het was gewoon iets dat ze niet vaak deed. Ze voelde haar zo zwak wanneer ze huilde, het was alsof ze niet sterk genoeg was om hier te zijn. En een zwak persoon was niet bepaald iets wat Ivy wou zijn. Ze zag hem gaan zitten en ging naast hem zitten op het bed. Haar blik gleed naar zijn knieën, ze vond het nog steeds moeilijk om hem aan te kijken. Ze was bang dat hij haar vreemd zou aankijken, dat hij het had opgegeven met haar. Ze knabbelde even op haar onderlip voordat ze het zei. "Ik hou ook van jou, Ollie" fluisterde ze zachtjes. Tuurlijk hield ze van hem, het was onmogelijk om niet van hem te houden. Hij steunde haar bij elk kleine dingetje dat ze deed in haar leven. Hij gaf haar altijd een goed gevoel en beurde haar leven op. Ze zou niet weten wat ze zou moeten doen moest hij nu weggaan. Waarschijnlijk zou ze zich weer ellendig voelen, net zoals toen haar broer vertrok. En ze zou hem meteen vergeven, net zoals ze bij Joel had gedaan. Maar er was een verschil met die twee, in tegenstelling tot Alistair en Joel en alle andere mannen die ze ooit had gekend, had Oliver haar nog nooit in de steek gelaten.

Account verwijderd

schreef:
Er was een hoop dat hij haar nooit echt verteld had, dingen die hij haar waarschijnlijk ook nooit zou vertellen. Het was niets negatiefs, maar hij had simpelweg de tijd niet om haar alles te vertellen wat in zijn hoofd omging. Dat was niet erg, hij kon het in grote lijnen wel vertellen. Het was zeker niet zijn favoriete ding om te doen en hij voelde zich er nooit volledig op zijn gemak bij, maar hij kon zich wel voor haar open stellen. Vroeg of laat zou hij het toch moeten doen, dan kon hij het net zo goed doen op een moment waarop hij vrij zeker was dat het nodig was.
Een zucht gleed over zijn lippen, was hij ooit boos of beledigd geweest? Ooit, maar niet in zijn tijd met haar. Het zag er ook niet naar uit dat daar vandaag verandering in zou komen, hoewel het wel de eerste keer was dat ze een gesprek hadden dat minder leuk was. Hij begreep waar haar onzekerheden vandaan kwamen en hij zou het niet kunnen laten verdwijnen, hij was ooit verloofd geweest en dat viel niet te veranderen. Dat wilde hij ook niet veranderen, zijn leven had er anders uitgezien als hij het veranderde en hij was momenteel blij met waar hij was.
'Haar naam was Adelaide en ik was met haar vanaf mijn twaalfde. Kalverliefde, het was echt niet serieus vanaf dat moment. Ik weet eigenlijk niet hoe we het voor elkaar kregen om samen te blijven, maar er kwam een moment dat het wel serieus werd en we zijn niet uit elkaar gegaan tot haar dood.' hij keek even opzij naar Ivy. Als ze het wilde weten, kon hij dat net zo goed nu maar doen. Hij had het nooit geheim gehouden, maar hij had het ook nooit verteld.
'Ik ben bijna mijn halve leven met haar geweest, dus je moet je kunnen voorstellen dat ik haar dood niet heel erg goed oppakte. En heel lang hoefde ik niets meer te weten van liefde, of vrouwen in het algemeen in dat opzicht. Dus als je je ook nog afvraagt met hoeveel vrouwen ik geweest ben, dan is dat er slechts één. En jij nu, dus twee.' het was niet per se moeilijk om over haar te praten, maar het was ook niet iets waar hij heel vrolijk van werd. Hij was nu met Ivy en hij had haar dood geaccepteerd, maar het zou altijd een vervelend deel in zijn leven zijn.
'Adelaide was altijd de stabiele factor in mijn leven en ik had altijd stabiliteit nodig om gelukkig te zijn. Mijn leven was de afgelopen jaren niet erg stabiel. Maar nu ben jij de stabiele factor. Dus nee, Ivy, ik zou nooit slechts een vlugge relatie met je willen.' eindigde hij. Als hij een vlugge relatie had gewild, had hij nooit haar gekozen. Dan zou hij voor iemand gegaan zijn waar hij verder niet om gaf, dan zou het niet zo pijnlijk zijn als het weer over was.

Account verwijderd

schreef:
Ivy luisterde naar hem en keek hem eindelijk aan. "Hoe was ze? Adelaide bedoel ik, ze klinkt als een geweldig persoon, aangezien je zo lang met haar bent samengeweest" zei ze zachtjes. Ivy beet op haar onderlip. Ze voelde zich zen beetje schuldig, als Adelaide nooit was gestorven, waren zijn en Oliver nog steeds samen en had hij nooit iets met Ivy gehad. Ivy keek hem aan en sloeg haar armen uiteindelijk wel om hem heen. Ze leunde zachtjes met haar hoofd tegen zijn borstkas en keek naar hem op. "Sorry" zei ze zachtjes. Ze sloot haar ogen even. "Het spijt me dat je moest vertellen over haar, ook al weet ik dat het wel moeilijk moet zijn voor je om dat te doen" zei ze zachtjes. Het was geen leuk gesprek geweest, maar wel noodzakelijk. Ze had haar hart eens moeten luchten en wat zekerheid moeten krijgen over wat ze hadden. "En ik meen het echt Ollie, ik hou ook van jou" zei ze met een klein glimlachje. Ze liet hem nog steeds niet los, ze zou het nog niet kunnen. Ze zuchtte zachtjes. "Nogmaals sorry, ik had eerder moeten zeggen wat er in mijn hoofd omging he?" Vroeg Ivy met een frons. Ze had het niet aangedurfd, lafaard die ze was. "Wel, dit was dus ons eerste minder leuke gesprek" zei ze met een fronsje op haar gezicht. Ze verstrengelde haar vingers door de zijne en genoot van het warme gevoel van zijn borstkas. Een ruzie kon ze het helemaal niet noemen, net was gewoon eens iets waar ze allebei zichzelf moesten dwingen om erover te praten. Het was niet zo negatief dat ze erover praatten, en het kon zoveel erger zijn gegaan dan dit. "Ollie, ik ga proberen het je eerder te zeggen als ik ergens mee zit, beloofd" zei ze met een kleine glimlach. Ze zou het proberen, zo konden ze wat minder van deze gesprekken hebben misschien.

Account verwijderd

schreef:
Even dacht hij na, wat kon hij over Adelaide vertellen? Het nare aan de dood was het vergeten, er waren dingen die hij niet meer wist. Hij wist niet meer hoe haar stem en lach klonken en hij kon zich niet herinneren hoe ze rook. Als hij het opnieuw zou horen of ruiken, zou hij het herkennen, maar hij kon het zich niet meer voor de geest halen. Het was het pijnlijkste deel aan de dood, een deel van haar verdween en hij zou het niet meer terug krijgen.
'Adelaide was een beetje zoals jij. Niet qua uiterlijk, jullie lijken qua uiterlijk niet op elkaar. Maar net als jij, was zij ook altijd de vrolijke van ons twee. En ze had altijd veel energie. Ze had geen gave, maar dat vond ik nooit belangrijk. Ze was alleen geen ochtendmens en ze was ook niet zo grappig als jij. Ik denk dat jullie best goede vrienden geweest zouden zijn, hoewel jullie waarschijnlijk twee stuiterballen waren samen.' hij fronste even. Zijn vriendin was vrij druk geweest en datzelfde gold voor Ivy, samen waren ze waarschijnlijk niet te houden geweest. Niet dat ze elkaar ooit zouden ontmoeten, maar hij wist vrij zeker dat ze elkaar hadden gemogen. Dat hij een type had, was wel duidelijk. Ivy en Adelaide waren niet hetzelfde, maar op sommige vlakken kwamen ze wel overeen.
'Jullie lijken niet genoeg op elkaar om haar in jou te zien, als je daar bang voor bent. Jullie hebben alleen een paar dezelfde karaktereigenschappen.' hij glimlachte even toen ze haar armen om hem heen sloeg, waarna hij zijn armen ook om haar heen sloeg.
'Je had het eerder moeten zeggen, ja. Ik had je dit al kunnen vertellen op het moment dat je voor het eerst onzeker was over ons. En Iv, misschien moet je toch wat meer van jezelf gaan houden. Iedereen hier vind je bijzonder, jij lijkt de enige te zijn die negatieve dingen ziet.' hij streelde even door haar haar en een zucht gleed over zijn lippen. Ze was zo onzeker over haarzelf terwijl het nergens voor nodig was.
'De volgende keer dat je ergens onzeker over bent, zeg het gewoon direct. Ik weet zeker dat er helemaal niets aan de hand is. Er is geen vrouw die ik mooier vind dan jij en er is niemand waar ik liever bij zou willen zijn dan jij.' hij glimlachte even en keek toen naar haar. Misschien moesten ze het hier vaker over hebben, over haar en haar zelfvertrouwen. Hij vertelde haar vaak dat hij haar mooi vond, maar misschien was dat niet genoeg.

Account verwijderd

schreef:
Ivy keek hem nieuwsgierig aan en luisterde naar wat hij vertelde. Ze glimlachte even. "Ze klinkt als een geweldig persoon" zei ze met een glimlach. Ze lachte zachtjes toen hij zei dat ze niet zo grappig was als Ivy en gaf hem een knuffel. "Leve de stuiterballen" grapte ze even. Ze drukte nog een kusje op zijn lippen en ging met haar vingers langs zijn kaaklijnen. "Ik ben niet bang dat je haar in mij ziet, en als je dat wel zou zien, zou je dat wel zeggen" Ze glimlachte even en knuffelde hem zachtjes. "Als ik maar de goede karaktereigenschappen van haar heb" zei ze met een glimlach. Ze slikte even toen hij zei dat ze het eerder had moeten zeggen. "Okey, je hebt misschien gelijk, maar ik ben een lafaard en ik was misschien een heel klein beetje te nerveus om je het meteen te zeggen" zei ze met een frons. Ze verborg haar gezicht even tussen haar handen en kreunde toen hij begon over haar zelfvertrouwen. "Ik weet het, ik weet het.." fluisterde ze zachtjes. Ze schudde haar hoofd. "Maar dat is iets waar ik zelf aan moet werken, geloof je me als ik zeg dat het al heel wat beter is dan toen ik hier nog maar in mijn eerste jaar zat?" vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Het was waar, ze haatte haarzelf de eerste dagen op het instituut. "Vraag het maar eens na aan Suzan" Ze beet even op haar onderlip. "Om kort te zeggen, ik had nogal een drankprobleem" bekende ze. "En het was misschien niet zo eerlijk om dat niet te zeggen tegen je, maar die tijd ligt achter me en ik praat er gewoon niet graag over" Ivy sloeg haar armen over elkaar. Een glimlach verscheen om haar lippen toen hij dat zei over haar. Ze sloeg haar armen om zijn nek en keek hem aan. "Ingelijks" zei ze met een glimlach.

Account verwijderd

schreef:
Adelaide was een geweldig persoon geweest, in het algemeen, niet alleen voor hem. Ze was erg sociaal en kwam altijd op voor de mensen die dat nodig hadden, ze wilde altijd eerlijk zijn en deed daadwerkelijk haar best om het de beste persoon te zijn die ze zijn kon. Hij had een miljoen redenen om van haar te houden, maar dat was nu verleden tijd. Nu was het tijd voor Ivy en hij had ook een hele hoop redenen om van haar te houden.
'Je hoeft niet nerveus te zijn, Iv. Als je iets wilt weten, vraag dat dan. Misschien is het niet mijn favoriete onderwerp, maar ik zou je vragen altijd beantwoorden als jij daar beter van wordt.' hij wilde niet dat ze onzeker was, al helemaal niet als dat nergens voor nodig was. Hij had nooit een vlugge relatie gewild en als ze dat gewoon gevraagd had, had hij dat al lang uit haar hoofd kunnen praten. Nu was ze onzeker geweest voor niets.
'Waar was je zo onzeker over in je eerste jaar?' hij keek naar haar. Hij kon zich niet voorstellen dat Ivy in haar eerste jaar een reden had gehad om onzeker te zijn, ze was toen waarschijnlijk net zo mooi als dat ze nu was. Jonger, maar ook mooi.
'Ik gokte al op zoiets. Derek leek te goed op je te letten als je dronk en Ryan leek altijd een klein beetje bezorgd. Ik denk alleen dat ik van alle mensen hier het minste recht heb je daarop te veroordelen.' zei hij. Hij had een hoop fouten gemaakt de afgelopen drie jaar, hij kon niets zeggen over haar fouten. En zelfs als hij geen fouten gemaakt had, zou hij er niets over zeggen. Ze was er zelf overheen gekomen, dat was belangrijker dan haar drankprobleem. Hij lette al op haar drankgebruik, het zou niets tussen hen veranderen.
''Is er nog iets wat je wilt weten? Want nu is de geschikte tijd voor al je vragen.' vroeg hij, waarna hij even glimlachte. Hij was niet onzeker over Ivy, hij vertrouwde haar volledig en had vrij veel vertrouwen in hun relatie. Bovendien vertelde ze de meeste dingen toch uit haarzelf.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld