Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Disney next generation RPG ~ schrijftopic

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Welke meid, Ayah? Ze ziet er nog wel cool uit vind ik." zei Rafa nonchalant. Hij had haar nog maar één keer gesproken. Het was nog te vroeg om echt een beeld van haar te hebben. Dat Milan portalen kon openen was geweldig nieuws. Al had Rafa ergens wel uitgekeken naar operatie steel van de leraren. Wel wie weet was het een plan voor de toekomst. "Als je portalen kunt maken, waar wachten we dan nog op? Joana je komt toch ook mij. Geen betere manier om vrienden te maken dan op een vakantie als je het mij vraagt." Er was natuurlijk wel een probleempje. Hun groep was niet compleet. "Ik heb Gabi gevonden en dit gaan jullie nooit geloven. Chris was er ook. Ze hebben hem weer op de been gekregen. Die twee hadden natuurlijk wel iets uit te praten, vandaar dat ik nu hier ben. Ok wie is hier allemaal. Ik denk dat we iedereen hebben buiten Chris en Gabi, maar als we daar één iemand van vinden, hebben we de ander ook te pakken." Rafaël rekende Velasco en Kumeza niet tot hun groep omdat hij hen één niet zo goed kende en twee Velasco was wel de kerel die het bal had verpest. Hij wilde niet dat die gast ook nog eens hun reis ging vergallen.

Anoniem
Landelijke ster

Lavaires schreef:
F:
Er is veel gaande in de groep. Brainstorm sessies, nieuwe mensen. Milan staat op van tafel en stelt Benjamin aan ons voor. ''Hey hoi!'' zeg ik vrolijk. ''Ik gok dat Gabi en Chris op een van hun kamers zijn, maar dat komt wel goed inderdaad.'' vertel ik tegen Rafa. ''Maar hee, we zijn al een eindje! Als Milan de portalen regelt en wij even bedenken waar we heen gaan en wanneer kunnen we een plan bedenken om hier weg te komen.'' zeg ik blij. Opeens schiet me iets heel misselijkmakend in mijn hoofd... ''Ofja, voor jullie dan... Ik zou niet mee kunnen gok ik. want nou kijk, mijn school in Wonderland heeft met deze school een deal gesloten dat ze mij hier houden. Wonderland werd namelijk iets te gek van mijn acties dus heb, uhh, soort van een huisarrest op deze school. Kortom, ik kan niet reizen door de portalen komend jaar...'' vertel ik een beetje beschamend. Met veel moeite probeer ik Romeo zijn blik te ontwijken, ik weet wat hij hiervan vind. Ook probeer ik eigenlijk de rest te ontwijken, ik weet dat dit een probleem wordt. ''Hee maar ik wil jullie best op weg helpen hoor! Ik blijf wel hier, misschien dat ik hier dingen kan uitpluizen over mijn familie.'' zeg ik met een grote fake, non cheshire lach. ''Nee maar echt, het is prima!'' voeg ik eraan toe. Ik sta op en wil eigenlijk weglopen, ''Uhm, als jullie me nodig hebben ben ik even naar de wc, laturss.'' zeg ik. Aangezien het wegpoeffen vandaag niet meewerkt loop ik gewoon aan.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
'Milan, maak je niet zo druk. Rafa vind ook dat zij geen problemen zou veroorzaken,' zei Kayla na de opmerking van Rafa over Ayah. Toen de groep het had over het uitstapje, liet Milan weten dat hij portalen kon openen. Specifiek noemde hij Arendelle en haar hart maakte een sprongetje.
'Arendelle? We kunnen naar Arendelle?' vroeg ze aan Milan en keek hem met grote ogen aan. Dit was waar ze van gedroomd had, sinds Kayla bij haar vader woonde. In al die tijd was ze niet meer naar Arendelle gegaan. Contact ging via brieven en reizen naar Arendelle was uit den boze. Nu Milan in haar leven kwam, was Arendelle dichterbij gekomen en nu hij vertelde dat ze er via een portaal kon komen, kwam alles wel heel dichtbij. Na jaren zou ze haar moeder eindelijk weer kunnen zien en de vragen stellen waar zij antwoorden op nodig had.
Féline liet echter weten dat zij met geen mogelijkheid de school kon verlaten vanwege Wonderland. Nog voor Kayla iets tegen haar kon zeggen om Féline op te beuren, was ze alweer weggepoeft. Met een sombere blik keek ze Romeo aan. 'Ik vind het sneu voor d'r. Had haar er graag bij willen hebben, niet dan?' vroeg ze aan hem. 'Arme Féline.'
Plots liep Milan even weg, maar kwam al snel weer terug met iemand anders. Het bleek Benjamin te zijn. Milan stelde hem aan de groep voor en natuurlijk was Kayla vriendelijk terug tegen hem.
'Chris leeft nog? Maar hoe dan? Hij was toch..? Ehm, daar moeten we maar niet aan denken. Maar je hebt gelijk. Als we Chris vinden, dan vinden we Gabi ook. Ze moeten gewoon mee,' zei Kayla stellig. Ze zei niets over het feit dat Rafa de namen van Kumeza en Velasco niet benoemd had.
Niet veel later kwam Ayah zich bij de groep voegen. 'Roadtrip aan het plannen? Ik ben erbij, hoor!' zei Ayah en leunde met haar rechterarm op de schouder van Rafaël. 'Ik ben wel in voor wat meer plezier. Daarnet werd de plezier helaas verstoord, maar het komt goed, toch Kay?'
'Leuk dat je meegaat, Ayah,' glimlachte Kayla. In haar hoofd stelde ze zich al voor hoe de ontmoeting zou zijn met Elsa. Na jaren zou ze haar eindelijk weer terug kunnen zien.

Sansa
Internationale ster

Sansa schreef:
Al snel werd Gabi de badkamer in geduwd. Ze keek snel alle kastjes rond om te kijken of er ook maar iets in lag dat als een wapen gebruikt kon worden. "Oh en Gabi, doe geen moeite om je te verbergen, ik heb overal ogen.´ hoorde ze hem zeggen" Hoorde ze iemand zeggen. Al snel had ze door dat het Velasco was. Het liefste rende ze de badkamer uit om hem om de nek te vliegen. Hoe kon hij zo dom zijn geweest om dat bal te verpesten? Sterker nog. Door hem waren er mensen omgekomen. Toen ze Velasco weg hoorde gaan liep ze de badkamer uit. "Chris. Ik denk dat de dolk veiliger is bij jou." Zuchtte ze. Het was zeker moeilijk om het enige ding wat ze van haar vader had achter te laten bij iemand die nu waarschijnlijk niet eens kon vechten, maar het moest. Chris zou hem absoluut niet aan haar geven. Ze verliet de kamer en sjokte door de gangen. Hoe zwak zou het zijn om nu haar emoties te tonen? Ze liep naar de eetzaal en herkende Milan meteen aan zijn witte haren. Ze liep naar het groepje toe en ging erbij zitten. "Hallo" Zei ze met een glimlach. Ze pakte wat drinken en keek even naar Kayla. Ze besloot niets te vragen, hoe irritant zou het wel niet geweest zijn om de hele dag door al dezelfde vragen te moeten beantwoorden. "Dus? Nog iets interessants gebeurd vanochtend?" Ze nam een slokje van haar drinken. "Dat is een hele beleefde vraag dus geef nou maar gewoon antwoord." zuchtte ze waarna ze haar glas met een klap op de tafel zette.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Milan keek Kayla en de rest aan toen ze zeiden dat Ayah wel mee zou vallen en geen problemen zou veroorzaken. Zo'n opmerking door Rafa gemaakt kalmeerde hem niet bepaald, maar goed. Misschien was hij ook wel een beetje gek geworden door alles wat er gebeurt was. Over beschermend. Zeker tegenover Kayla. "Misschien hebben jullie gelijk en ben ik gewoon wat wantrouwend na alles wat er gebeurd is de laatste dagen" zei Milan tegen zijn vrienden en glimlachte even zwak, maar schrok op toen iedereen zo opgewonden werd door zijn poorten.
"UUhh ik kan alleen een poort maken van de trollenvallei naar school en terug. Dus niet naar andere rijken en het is een stukje lopen naar Arendelle zelf, al kan ik daar wel een koets van maken of zo." zei Milan en knikte naar Kayla. Deels verbaasde het hem dat ze zo geschrokken reageerde. Hij kwam uit Arendelle en natuurlijk konden de trollen niet altijd blijven, dus moest hij een manier hebben om thuis te komen. Toch snapte hij het ook wel weer. Het is erg lang geleden dat ze thuis was geweest, bij hun moeder.
Stil luisterde Milan naar wat Feline had te zeggen en beet op zijn lip. Eigenlijk had hij wel medelijden met haar, maar hij had zo'n vermoeden dat het ook maar beter was. Feline overal mee naar toe nemen. Ze was zo onvoorspelbaar, wie weet wat er ging gebeuren.
Er werd nog even gepraat over wie er allemaal mee gingen en al snel kwam Ayah zich ook weer bij de groep voegen en vertellen dat ze absoluut mee wilde. Fijn dat een wild vreemde zichzelf uitnodigt. "Ik moet je dan wel even waarschuwen mij niet te laten schrikken of iets anders. Ik heb mijn gave niet altijd onder controle en wil niemand in een ijslolly veranderen zoals laatst. Heb deze zaal gister ook helemaal in een ijspaleis veranderd" zei Milan rustig tegen Aya en keek op toen Gabi bij hen kwam zitten, waardoor Benjamin onrustig werd. "Rustig" zei Milan zacht tegen hem. "Niet veel, we zijn een roadtrip aan het bespreken" zei Milan tegen Gabi en glimlachte even zwak naar haar.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
De groep die Thomas tot zijn vrienden beschouwde, gingen gelukkig allemaal mee. Het zou een klap zijn als iedereen behalve hij weg zou komen en dat hij in zijn eentje naar de school ging. Maar Ayah en Samuel waren beiden mee en ja... Thomas was nogal teleurgesteld in Samuel. Het voelde als verraad en het was ook deels zijn schuld dat hun kleine squad was ontdekt. In de hele reis naar de school was hij stil, chagrijnig dat het op deze wijze moest gaan lopen. En hij had niet heel veel zin om naar de school te gaan, maar was meegegaan om maar niet alleen te zijn. Op school moest hij vast weer zichzelf bewijzen en daar had Thomas geen zin in. Zoon van de god van de Onderwereld zijn, het zorgde voor vooroordelen. Men dacht dat de Onderwereld slecht was, maar integendeel. Het was het lot van iedereen en hoe het lot voor je uitviel, het was je eigen keuze. Net als Thomas. Hij had geen prioriteiten die gingen over het overnemen van de aarde. Eigenlijk had hij helemaal geen prioriteiten gehad.

En toen kwamen ze aan op school. Wauw, het was echt enorm. Hij bleef even staan, terwijl hij het gebouw waardeerde. Thomas had nog nooit zo'n groot gebouw gezien. De groep liep naar binnen. Er waren al heel wat leerlingen, maar dat was niet verbazend. En de halve school leek wel kapot te zijn. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij geschokt. En nu? Wat moest hij nu doen? Hij werd vast niet verwacht hier, dus... ja... Hij ging maar naar de receptie.

"Eh, hoi?"
"Nieuw? Je bent laat, wie ben je?"
"Thomas Katsaros."
"Je staat niet op de lijst, hoor je hier wel te zijn?"
"Ik ben hier pas sinds twee weken."
"Kan niet, we zijn nog niet zo lang open."
"Ik bedoel uit de Onderwereld."
"Oh, ben je ontsnapt? Indrukwekkend."
"Eh... nee, ik ben eruit gegooid."
"Ik snap het al. Ik zet je in het bestand. Hier is een sleutel."

De vrouw keek minachtend naar hem. Ah, het begon al. Maar hij had een sleutel en werd niet weggestuurd, wat al een hele prestatie was.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Al snel stonden ze allemaal binnen en splitste de groep zich op. Ayah ging naar een ander groepje en even twijfelde Melanie of ze achter haar aan moest gaan. Ze vertrouwde het meisje niet echt en had wel zo'n gevoel dat iemand haar hulp kon gebruiken. Toch besloot ze haar even met rust te laten. Ze kon beter eerst haar kamer gaan opzoeken en haar spullen naar haar kamer toe brengen. Gelukkig verscheen er een klein waterelfje, genaamd Silverdrup. “Hey Sil. Zou je dat meisje in de gaten willen houden? Ik vertrouw haar niet helemaal. Laat je alleen door niemand zien” fluisterde Melanie zacht tegen het elfje, dat knikte en achter Ayah aan vloog, maar op grote afstand bleef. Toen Melanie zeker wist dat het elfje een veilige verstopplek had, glimlachte ze en rende snel achter Thomas aan, toen ze merkte dat de receptioniste hem met minachting behandelde.
“Negeer ze Thomas. Je bent een aardige jongen. Je afkomst heeft niets over je te zeggen en dat moeten ze hier blijkbaar nog leren” zei Melanie tegen Thomas en glimlachte even.
“De enige lost girl Melanie Darling” zei ze vervolgens tegen de receptioniste die haar wenkbrauwen optilde.
“Ben jij niet wat te oud voor een lost?”
Een zucht verliet Melanie haar lippen. Die vraag had ze al verwacht en was zo irritant.
“Nee dat ben ik niet en zou u ons niet op voorhand willen beoordelen? Kent u ons persoonlijk?” vroeg Melanie en keek de vrouw aan.
“Dat niet maar...”
“Dan heeft u geen recht op spreken over ons.” zei Melanie en nam de sleutel van haar kamer aan. Zonder iets te zeggen draaide ze haar rug naar de receptioniste toe.
“Ik haat opmerkingen dat ik te oud ben” Gromde ze als een klein kind en zuchtte zacht terwijl ze keek naar welke kamer ze zou hebben. Ze was benieuwd naar haar kamergenoten. Hopelijk een paar die haar niet te oud vonden of dwongen volwassen te worden. Ook hoopte ze dat ze niet bij Ayah ingedeeld werd.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Artair of Dunbroch" Hij sprak zijn naam uit met trots. De secretaresse aan de receptie was er totaal onverschillig over. Ze tokkelde iets in op haar computer en overhandigde hem daarna een sleutel. "Voor je kamer." voegde ze er droogjes aan toe. "Trouwens. Het is gebruikelijk dat de jongens een broer bij hun uniform dragen, maar als je er echt op staat kunnen we wel een rok voor je regelen."
"Een rok?!" riep hij verbaasd uit.
"Wel sinds je daar toch een voorkeur voor lijkt te hebben." Ze wierp een blik op zijn benen.
"Dit is geen rok, maar een traditionele kilt, dat u dat ook maar durft vergelijken met een rok, totaal respectloos. Dit is dus de reden waarom ik hier niet heen wilde komen." Nors nam hij de sleutel in zijn hand en stampvoette weg.
"Maak je maar geen zorgen Melanie. Ik denk dat de leerkrachten snel genoeg gaan beseffen hoe kinderachtig je bent." Artair was nog altijd niet in een al te best humeur en reageerde dat af op de eerste de beste die hij tegenkwam. Gefrustreerd vervolgde hij zijn weg naar zijn kamer. Hij smeet de deur dicht en liet zich op het dichtstbijzijnde van de drie bedden vallen. Hij lag nog maar net neer of een klein blauw lichtje verscheen voor de deur. Plagend zweefde het rond zijn hoofd, om daarna terug naar de deur te gaan. "Ga weg." zei hij geïrriteerd, maar deze will-o-wisp was een volhouder. "Wat wil je van me? Ik zit vast, hier in die school." Heel even flikkerde het lichtje feller op. "Mmm, weet jij hoe je me hier uit kunt krijgen?" Nogmaals flikkerde het feller. "Had dat dan meteen gezegd. Meteen sprong Artair recht en trok de deur van hun kamer open.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Velasco staarde Chris even aan, maar tijd om te praten had hij blijkbaar niet, want hij was al snel weer weg. Nou, ook fijn om jou weer gezien te hebben? dacht hij.
Vrij snel erna kwam Gabi de badkamer weer uitgelopen. 'Chris, ik denk dat de dolk veiliger is bij jou,' zei ze met een diepe zucht en verliet daarna de kamer. Het luchtte Chris ergens op dat Gabi er zo tegen aan keek, maar ergens wist hij dat het niet goed zat. Hij borg de dolk nog even op in zijn kamer en zou hem een andere keer teruggeven. Daarna liep hij de kamer uit en ging achter Gabi aan.
Uiteindelijk was de groep weer in zicht en Chris liep naar hen toe. Meteen ging zijn blik naar Kayla. Je kon niet zeggen dat het onopvallend was, maar hij zei er niks over.
'Zo, hoe is het hier?' vroeg Chris. Vanuit bepaalde kanten waren er verbaasde blikken te zien. 'Niet zo verbaasd jongens. Jullie kijken alsof jullie een geest gezien hebben,' lachte hij.

Noof
Straatmuzikant

Noof schreef:
Adelaine had zich de rest van die verschrikkelijke avond terug getrokken in haar slaapzaal. Dit leek een van de langste avonden in haar leven te zijn. Om de zoveel seconden hoorde ze wel stemmen van een aantal leerlingen die dood bleken te zijn en vroegen of ze naar hun ouders toe wilde gaan. Ze zette haar handen op haar oren en zakte met de tranen stromend over haar wangen op haar bed.

De volgende dag heeft ze nog uren lang op haar kamer gezeten. Na een tijd besloot ze dat het handig was om wat te gaan eten. Ze trok snel wat simpele kleding aan en deed haar haren los. Ergens hoopte ze dat ze nergens een geest tegen zou komen, maar dat kon je nooit vertellen. Ze trok haar deur open en liep naar de eetzaal. Ze pakte een appel en zag een paar mensen waar ze de vorige avond nog mee gesproken had aan de tafel zitten. Ze wilde wel naar ze toe gaan, maar de kans dat het ineens te druk werd was groot. Haast te groot. Toch wilde ze het risico nemen. Ze liep naar de groep toe en ging erbij zitten. Nog net hoorde ze een jongen iets zeggen over dat ze deden alsof ze een geest gezien hadden. God je zou eens moeten weten hoe het is om geesten te zien dacht ze. "Hoi." Zei ze met een glimlach. "Ik ben Adelaine." Het had geen nu om nu met een leuk onderwerp te komen aangezien de meesten nog bij leken te komen van de avond. Ze nam een hap van haar appel en keek het groepje rond.

Account verwijderd

schreef:
'Velasco? Wat is er met jou gebeurd man?' Enkele seconde staarde hij Chris aan. ´Jou kan ik hetzelfde vragen.´ Hij griste zijn tas van het bed, gooide hem over zijn schouder en draaide zich toen om naar de deur. ´Oh en Gabi, doe geen moeite om je te verbergen, ik heb overal ogen.´ De deur viel met een klap dicht.

Snel rende hij terug naar Kumeza, maar kwam abrupt tot stilstand toen hij beneden een groep mensen zag lopen. Was dat Samuel? Hij ging uit het raam hangen maar de mensen waren al weg toen hij zijn hoofd uit het raam stak. Wat als het Samuel was? Waarom zou hij hier zijn? De school schudde hevig. Haast verloor hij zijn balans maar het gebouw kwam al snel tot stilstand. ´In godsnaam, what the fuck was dat.´ Vlak voor de geheime gang zag hij de groep mensen lopen. Hij negeerde de dwang om te zoek naar Sam en rende door. Kumeza stond er nog steeds. ´Weet je zeker dat je dit wil doen.´ Hij knikte naar haar maar hij wist dat hij van haar geen antwoord hoefde te verwachten. Op naar welverdiende vrijheid

Account verwijderd

schreef:
De leraren bleken stuk voor stuk volwassenen die dachten dat ze hun zaak goed op orde hadden. Hij liep achter zijn vrienden aan, hoewel hij betwijfelde of ze hem nog als vriend beschouwde. Het was immers zijn gestoorde ex die ervoor had gezorgd dat ze ontdekt waren. Het schoolgebouw was een pracht gebouw, erg ruimtelijk, maar het leek alsof het zojuist geraakt was door een krachtige tornado. Hij zag Thomas met verbazing naar het gebouw kijken. Helemaal voor liep Melanie, met naast haar een stampende, norse Artair.

Hoewel hij dacht dat het gehele tafereel niet erg kon worden bleek hij het goed mis te hebben. De receptionist, een vrouw van middelbare leeftijd, keek minachtend naar het viertal. Hierna begaf ze nog een aantal cruciale fouten die erg slecht vielen bij de groep. Melanie liep grommend weg en Artair stampte gefrustreerd naar zijn kamer. Ook hij kreeg zijn sleutel, hoewel de receptionist zich tegenover hem wonderbaarlijk vrolijk gedroeg. Vast een zwak voor blonde prinsen. Helaas dat hij nou een zwak had voor vreselijke knappe jongens die ook nog een goed konden vechten Hoewel hij maar al te graag samen met Thomas naar de kamers was toegelopen besloot hij hem maar met rust te laten. Zijn buik rommelde en hij besloot dat hij wel in was voor een goede portie eten.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Ayah kon wel genieten van de sombere gezichten om haar heen, terwijl de groep naar de school liep. Het meeste genoot ze er natuurlijk van dat ze een eerste stap had gezet om Samuel terug te pakken, of tweede als je de actie met Malafide mee zou rekenen.
Terwijl het viertal zich meldde bij de receptie, liep Ayah terug naar de groep in de eetzaal. Ze hoorde dingen vallen over een trip naar een of andere stad of dorp of wat het ook mocht zijn. 'Jullie nog steeds hier?' viel ze de groep binnen. 'Roadtrip aan het plannen? Ik ben erbij hoor!' zei ze terwijl ze met haar rechterarm leunde op de linkerschouder van Rafa. 'Ik ben wel in voor wat meer plezier. Daarnet werd de plezier helaas verstoord, maar het komt goed, toch Kay?' Van Kayla keek ze naar Milan, die haar vragend leek aan te staren. 'Is er soms iets? Toch niks mis, hoop ik?' vroeg Ayah aan Milan. 'Want als er problemen zijn dan hoor ik dat liever,' zei ze op een wat strengere toon. Ayah liet wel merken dat ze het meende. Milan vertelde over dat Ayah hem beter niet kon laten schrikken en het recentelijke gebeuren met zijn krachten. 'Het is wat. Ik heb heel wat sensatie gemist blijkbaar,' grapte ze. 'Maar maak je niet druk, joh. Komt wel goed,' knipoogde ze.
'Zeg Raf, zullen wij dan eens wat keten tijdens de roadtrip? Ik ben wel in voor wat leuke grappen.' Ze keek Rafa aan met een geheimzinnige glimlach.

Literacity
Popster

Literacity schreef:
Nadat Gabi de groep had versterkt, kwam plots ook Chris aangelopen. Kayla keek hem verbaasd aan waarna Chris een opmerking maakte over de verbaasde gezichten. 'Wel, eh, ik dacht dat..' Kayla stopte. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om die woorden te zeggen. Ze vond het maar niets. 'Maar fijn dat je er weer bent, Chris. Je werd gemist,' zei Kayla met een glimlach.
'Ayah, wil je misschien even meelopen? Ik moet nog wat spullen pakken voor we op die trip gaan. Kunnen we elkaar meteen wat beter leren kennen?' vroeg ze aan Ayah die ook gelijk instemde. 'Jongens, ik ben zo terug. Niet weggaan zonder mij hoor,' grapte Kayla. Ze keek Milan aan en zag zijn bezorgde blik. Kayla legde een hand op zijn knie. 'Maak je geen zorgen. Het komt wel goed. Ik weet wat ik doe,' zei ze om hem gerust te stellen.
Ayah liep met Kayla mee naar haar kamer. Bij binnenkomst was er een bed bijgezet en stond er een meisje haar koffers uit te pakken. 'Oh, dit is nieuw,' zei Kayla verbaasd. 'Hoi? Ik ben Kayla.' Het meisje draaide zich om, maar keek meteen met een boze blik naar Ayah die op haar beurt weer ongeïnteresseerd leek te zijn.
'Nou al een geluk dat we geen kamer hoeven te delen' zei Ayah tegen het meisje, die zich had voorgesteld als Melanie.
'Kom op, geen ruzie nu. Ik pak even wat spullen en dan zijn we weer weg,' zei Kayla om de boel proberen te sussen. Niet wetende wat er vooraf gebeurd was en welke chaos zich zou ontwikkelen in haar slaapkamer.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Eigenlijk was Milan blij dat Ayah al snel weer vertrokken was. Hij vertrouwde haar echt niet. Hij wist niet wat het was, al wilde hij het wel weten. Hij was nooit voor oordelend in dit geval. Het maakte hem niet uit of je een schurkenkind of een heldenkind was, wat duidelijk te merken was aan zijn vriendengroep. Maar met Ayah? Hij wist het gewoon niet. Dit gevoel had hij nog nooit eerder gehad. Misschien was het iets in zijn krachten, wat hem waarschuwde. Misschien was het iets anders, maar het maakte ook niet veel uit.
Milan keek op toen er opeens een meisje bij hen kwam te zitten en glimlachte even zwak. “Hey, mijn naam is Milan en dit is mijn zusje Kayla” zei Milan tegen Adelaine, waarna de rest van de groep zichzelf ook voorstelde en Kayla naar haar kamer wilde om spullen te pakken en Ayah mee vroeg. Eigenlijk was Milan het er niet mee eens. Hij vertrouwde haar echt niet, maar wat kon er mis gaan op deze school? Ze werden goed in de gaten gehouden tenslotte en Kayla had de macht over het vuur. Daarbij wist ze wat ze deed toch? Naja aan de andere kant, dat hadden ze gemerkt. Geen van beide wist echt wat ze deden. Toch besloot hij zijn twijfel niet uit te drukken en knikte. “Wees voorzichtig” zei Milan tegen Kayla en keek hoe ze wegging. Het liefst maakte hij een klein sneeuwpoppetje om hen in de gaten te houden, maar dat was geen goed idee. Daarom richtte hij zich weer op de rest en voegde zich in het gesprek.

Al snel opende Melanie haar nieuwe kamer en zag dat er al twee personen overnachtten. Ze was benieuwd naar haar kamergenoten, maar aan de spullen kon ze zo snel nog niets bijzonders zien. Ze zou er ook niet doorheen neuzen. Dat vond Melanie onbeleefd. Of haar kamergenoten zouden haar natuurlijk moeten vragen iets te pakken. Dan zou ze stiekem toch wel een beetje neuzen. Ze zou er ook snel genoeg achter komen wie haar kamergenoten waren. Rustig gooide ze haar koffer op het enige lege bed en opende de kasten. De eerste kast had kleding, dus die sloot ze weer. De tweede kast was leeg en ze ging ervan uit dat die kast dus van haar was. Rustig deed ze haar koffer open en stopte haar kleding alvast in de kast. In een van de laatjes deed ze haar wapens. Een zwaard, haar katapult, door het raam vloog haar dolk en ze glimlachte even naar het elfje dat hem bracht. Een bloemenelfje, al kende ze haar naam niet echt. “Heel erg bedankt kleine” zei Melanie en nam haar dolk aan, toen de deur open ging. Vrolijk draaide Melanie zich om, om haar nieuwe kamergenote te begroetten, maar stond toen oog in oog met Ayah en een meisje in een rolstoel.
“Wat heb je met haar gedaan kreng?” vroeg Melanie meteen kil, wetende dat Ayah best wel eens de dader had kunnen zijn. Als ze geen feeënstof op zich had, had ze nu waarschijnlijk ook in een rolstoel gezeten door de val, net als het meisje.
Het meisje stelde zich voor als Kayla, waarschijnlijk om haar af te leiden en een ruzie te voorkomen. Om die reden ontspande Melanie zich ook een beetje en deed haar dolk in haar riem. Rustig liep ze naar het meisje toe en maakte een buiging voor haar, om vervolgens haar hand te schudden. Ze kende de gebruiken van het meisje niet, maar iemand in een rolstoel had ze altijd respect voor. Ze wilde niet onbeleefd overkomen en zou daarom haar gebruiken graag willen opvolgen.
“Leuk je te ontmoeten Kayla, mijn naam is Melanie. Als ik jouw was, zou ik bij Ayah uit de buurt blijven. Ze is een heks zonder bezemsteel en niet te vertrouwen. Daarover gesproken, ik wil je niet in mijn kamer hebben Ayah. Je mag op de gang wachten als dit niet jouw kamer is. Wat ben ik daar ook blij om.” zei Melanie, waarna ze Ayah weer kil aankeek.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld