Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia opende haar ogen toen ze dacht iets te horen. Ze zag Newt die zijn hoofd vast greep. Snel snelde ze het water uit de kant op. Dat hij zich aan kleedde had ze niet eens gemerkt. "Omg Newt, what is happening?" vroeg ze terwijl ze op hem af liep. Het was niet echt ideal aangezien ze alleen in haar ondergoed was op het moment en ze was nog helemaal nat van het zwemmen. Dat maakte haar op het moment niet uit, Newt zijn gezondheid is belangrijker dan hem niet helpen omdat je je eigenlijk eerst nog moet aankleden.

Account verwijderd

schreef:
"It's my head. My head, it explodes!" roep ik. Flitsen schieten door mijn hoofd, alsof ik steeds opnieuw getroffen word door de bliksem. Ik tril van de zenuwen en van de angst. Wat als dit mijn laatste moment is? Wat als ik nu zal sterven? De pijn wordt met de minuut erger, ik weet niet of ik dit nog langer aan kan. Ik probeer mij niet meer te verzetten tegen de pijn en laat mijn lichaam slap hangen. Af en toe reageer ik toch nog op een schok die door mijn lijf heen gaat, maar dan gaat het licht uit.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Oh my god" mompelde ze en liep naar haar kleding die ze snel aan deed. Zo snel als ze kon. Vervolgens tilde ze hem ok en liep vluchtig naar het kamp. Thank god dat de ziekenboeg al op stond. Ze had ook gezegd dat ze die als eerst op moesten zetten. Ze liep de tent in en legde Newt neer. "Snel help hem! Hij heeft hulp nodig. Hij gaf aan dat zijn hoofd explodeerde" zei malia. Haar kleding was doorweekt aangezien ze nog nat was toen ze het aandeed. Dat kon haar vrij weinig schelen, ookal is het behoorlijk koud.

Account verwijderd

schreef:
Kreunend open ik mijn ogen. De tent is geheel verlaten, maar toch zijn er vele geluiden te horen. Voorzichtig kijk ik om mij heen, mijn hoofd doet nog steeds verschrikkelijk veel pijn. Bij elke beweging voelt het opnieuw alsof er iets in mijn hoofd heen en weer beukt. Overal zitten draden in mijn lichaam verbonden. Verschillende apparaten piepen en registreren alles wat er maar geregistreerd kan worden. Ik laat mijn hoofd weer langzaam in het kussen zakken. Ik heb geen idee hoeveel tijd er is verstreken, maar het voelt als een hele lange tijd.
Ik schrik wakker door een koele hand die mijn armen vastpakt. "Rustig maar." zegt de vriendelijke stem en duwt mij terug in het kussen. Ze controleert een aantal buisjes en draden, daarna wil ze zich omdraaien en de tent weer verlaten. "Wacht." fluister ik met een schorre stem. Het eerste wat zij doet is mij water geven en helpt mij daarbij voorzichtig een beetje overeind. "Water is het enige wat je momenteel mag, het spijt me." zegt ze en kijkt mij nogal verschuldigd aan. "Over een dag of twee hopen we dat jouw gezondheid een stuk verbeterd is zodat je op eigen kracht in het bed kan blijven liggen." zegt ze terwijl ze wijst naar een viertal slangen. "Deze zorgen voor de voeding en vloeistof, ook de pijnstilling zit daar bij. En als laatste het medicijn voor.." Ik knik langzaam en vraag haar wat zij daarna met mij van plan zijn. "Je geheugen. We willen de waas bij jou gaan verwijderen. Dat zal de eerste keer worden dat ze dat experiment doen." Daarna verlaat zij de tent. Mijn hartslag gaat direct omhoog. Experiment? Noemen ze het een experiment? Zij zullen dat de eerste keer op mij uitoefenen, zeker omdat zij mij wel kunnen verliezen. Ik ben een crank. Een vieze hopeloze crank waar ze niets aan zullen hebben, dus of die nou dood gaat dat zal niets uitmaken! Ik wind mijzelf er nogal mee op, ook al weet ik dat ik mijzelf rustig zou moeten houden. Maar dat lukt niet goed. Ik zou ze het liefst allemaal eens duidelijk maken wat ik over hen denk. Zuchtend staar ik naar de zuilen die zo nu en dan wat bewegen door de wind. Uiteindelijk word ik gedwongen mijn ogen te sluiten door de vermoeidheid en val ik weer in slaap.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia ging eerst zich omkleden en liep toen terug naar de tent waar ze op het bed naast Newt ging zitten. Ze hoopte dat hij snel de oude weer werd want dit was gewoon zo raar. Het was raar om hem zo te zien en er klopte gewoon iets niet. Waarom herrinderde hij zich alleen Brenda? Dat kan niet. Hij moet gewoon zijn geheugen terug hebben want dat is belangrijk. Hij lijkt deze hele strijd niet te snappen, maar de oude Newt weet da maar al te goed.

Account verwijderd

schreef:
Blijkbaar zijn de twee dagen verstreken, zonder apparaten en snoeren die aan mij verbonden zijn word ik wakker gemaakt. "Als jij zover bent, zijn wij ook zover." zegt het meisje die mij de laatste keer geholpen had. Fronsend kijk ik haar aan en begrijp even niet waar ze het over heeft, dan herinner ik mij weer dat ze het had over de 'waas' weghalen. Om eerlijk te zijn weet ik niet of ik dat wel echt wil. "Ik wil haar nog even zien." zeg ik. Nog steeds ben ik niet achter haar naam gekomen, maar iedereen weet direct wie ik bedoel dus de moed om het te vragen heb ik niet meer. De waas. Misschien is het wel beter geweest dat ik die waas over mij heen heb gekregen en mij niets zou kunnen herinneren. Misschien zijn de gebeurtenissen wel zo verschrikkelijk, dat ik het niet wíl weten. Ik frons mijn wenkbrauwen en schud even mijn hoofd, ook al is er verder niemand in de tent. Ik weet niet of ik hier wel verstandig aan zou doen. Wie weet zou het mogelijk zijn een nieuw bestaan op te bouwen, zonder elke keer in mijn achterhoofd te hebben wat mijn verleden is. Ik weet het niet. Ik weet het niet.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik werd naar de ziekenboeg geroepen omdat Newt me nog even wilde zien. Ze wilde vandaag de herinneringen terug gaan brengen. Daarvoor wilde hij mij dus nog even spreken. Ik liep de tent in en ging zitten op de bang naast hem. "You wanted to speak to me?" vroeg ze kalm. Uiteindelijk zou het zijn eigen beslissing zijn maar het is zo raar dat hij zichzelf niet is. Ze hoopt echt dat hij doet wat het beste is voor hem. Als hij zijn herrieneringen terug heeft en hij het daar lastig mee heeft kan ze hem helpen, denkt ze dan. Ze kan eigenlijk zichzelf nog niet eens helpen.

Account verwijderd

schreef:
"Ik geef toe, ik ben bang. Bang om herinneringen terug te krijgen die ik misschien niet zou willen hebben. Alleen al om die reden wil ik het niet doen." ik zwijg een hele lange tijd en staar door een aantal gaatjes in het zuil naar buiten. De wind wappert tegen het zuil aan waardoor hij zo nu en dan naar binnen wordt gedrukt en dan met een plompend geluid weer uit schiet. "Maar," vervolg ik, "ik wil ook niet in een twijfelachtige wereld leven. Ik heb sympathie voor jou gecreëerd en ik weet je naam niet eens." zeg ik grappend, al bedoel ik het heel serieus. "En ik merk dat wij een bepaalde... Iets hebben. Een connectie. Ik weet niet wat dat inhoud, maar daar zal ik dan wel achter komen. De jongens daar buiten, zij blijken mijn vrienden te zijn. Het zijn toffe gasten. Ik zou niet kunnen overleven in deze fase en als ik uiteindelijk wel zal sterven aan deze ziekte, wil ik dat doen op een manier waarop ik iedereen kan herinneren en trots kan zijn op de goede en de slechte momenten met elkaar." Eigenlijk had ik haar geroepen voor heel wat anders, maar nu zij hier voor mij zit kan ik dat niet zeggen. Ik kijk haar even aan en glimlach. "You're beautiful." fluister ik.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Wacht, je gaat niet dood aan het virus. Daar zal ik persoonlijk voor zorgen, dat gaat echt niet gebeuren" antwoorde ik. "Gelukkig heb jij de keuze om het wel of niet te doen. WCKD heeft het bij mij gewoon gedaan. Dus als je het doet kan ik je helpen, om er mee om te gaan. Voor zover ik dat kan dan, want met sommige dingen kan ik zelf ook niet om gaan. Je moet kiezen wat jij denkt dat het beste is" zei Malia. Ze glimlachde even verlegen en keek naar de grond toen hij zei dat ze mooi was. "Don't say that, it isn't true. I have done some things that weren't pretty" zei ze toen.

Account verwijderd

schreef:
"Me too." zeg ik. Ik dwing haar mij aan te kijken. "I don't know If I've did it before, but I killed someone to. I did it because I reacted way to quik. What you did, wasn't just murder. You protected you people. That's all what matters. So yes, you are beautiful." Ik zucht en kijk de tent even rond. Ik moet het doen. Voor haar. Mijn ogen glijden langzaam over haar lichaam heen. Ik knik en ga weer liggen op het bed. "Let's do this."

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Yeah that was one person, I threw a bomb at a whole group of people, people from WCKD. I wanted to kill my own mother. Who I actually don't see as mother, but as a monster. But still those people are still people like you and me. Besides that i've also killed cranks, and those were or are also people" zei ik en slikte even. "My people? I'm really not supposed to lead this group. I don't even know why my aunt wanted me to lead this group. I'm still a teen and now I have to lead all of these people, some of them are like 3 times my age. I don't even know how to help al of these people when I can't even help myself, and control my feelings and all those things" zei ik even moeilijk. Ik keek naar hem "Are you sure? I don't want to force you into doing anything." Zei ik en keek even naar hem. "I should wait with doing this afther you get your memories back but I think you also should remember this side of me. Before you lost your memories you couldn't even see this part of me. I'm glad you could see through all of those things." Zei ze waarna ze haar lippen op die van hem drukte.

Account verwijderd

schreef:
Langzaam streel ik met mijn hand de haren uit haar gezicht, terwijl ik mijn lippen op de hare gedrukt houd. Uiteindelijk trek ik haar nog iets steviger tegen mij aan en laat dan abrupt alles los. Ik glimlach en streel nog even haar gezicht. "I'm glad you did." Uiteindelijk knik ik en richt mij op de binnenkomende zuster die ons even vragend aan kijkt. "I'm ready. I'm ready to get my life back." De zuster knikt vriendelijk en haalt er een aantal doctoren bij. "I hope I'll see you again." Ik weet dat ik een test persoon ben. Er zou van alles mis kunnen gaan wanneer zij in mijn hersenen zitten te wroeten. Wie weet wat er met mij zal gebeuren, misschien kom ik er wel uit als een gehandicapte, misschien kom ik er wel helemaal niet meer uit. Dit zouden mijn laatste minuten kunnen zijn. Ze hoeven maar één klein dingetje verkeerd te doen, dan ben ik er geweest. Een proefpersoon, want het maakt hen verder niet uit of ik blijf leven of niet.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik had het eigenlijk niet moeten doen, hij had zichzelf eerst moeten zijn en zijn mening weer over me hebben die hij hiervoor ook had om een beslissing te maken. Waarschijnlijk zou hij als hij zijn geheugen terug heeft weer doen alsof ik niet besta en alsof ik een monster ben omdat ik voor WCKD heb gewerkt. "You'll see me again I promise. Don't worry they told me what they are going to do and I gave them some tricks and tips that I've learnd when I did a studie for doctor,sort of." glimlachde. "This almost can't go wrong I promise." glimlachde ze en liep toen de tent uit aangezien ze bezig gingen.
Ze liep even naar Mihno, ze vroeg zich nog steeds af waarom hij opeens achter haar stond. Hij vertrouwde haar ook niet meer na de maze. Toen hij dus achter haar ging staan toen ze zichzelf wilde opblazen was dus iets heel vreemds maar ook iets moois? In ieder geval konden ze nu wel met elkaar opschieten en hielpen ze elkaar. Gelukkig konden ze nu hopelijk als Newt zijn geheugen terug had en hij het ook goed vond met z'n 3e een soort van groep worden die standaard met elkaar vecht ofso dat leek haar wel gaaf.

Account verwijderd

schreef:
Zodra ik mijn ogen open voelt het aan alsof mijn hersens in duizend stukjes zijn gehakt en ze door elkaar heen zijn gerammeld. Alles doet zeer. De dokter snelt naar mij toe en dwingt mij te blijven liggen. "Pijn?" vraagt hij, ik knik. Direct dauwt hij verschillende draden in mijn lichaam, zonder enige waarschuwing. Maar de prikjes die ik voel zijn niet vergeleken met de pijn in mijn hoofd. "En?" "Nou, het werkt nog niet direct nee." zucht ik. De dokter schud zijn hoofd en kijkt mij aan met een blik van 'meen je dit nou serieus, ben je nou echt zó dom?'. Dan weet ik weer precies waar zijn aan begonnen waren en wat er met mij aan de hand is. "Mijn naam is Newt en ik ben zestien jaar, ik woonde in Orlando, Florida. Ik heb, of had, een zus en een hondje thuis. Mijn ouders hebben altijd veel om mij gegeven, maar toen de Flare uit was gekomen was ik al gauw vatbaar geworden voor de Flare. Mijn vader vond mij een monster, schold mij uit voor van alles en nog wat en heeft mij vaak pijn gedaan. Mijn moeder daarentegen was altijd liefdevol en begripvol. Beide zijn ze overleden aan de Flare." Ik ratel het er uit alsof het in mijn systeem zit, maar pas wanneer ik mijzelf de woorden hoor zeggen dringt alles door mij door. Mijn beste vriend. Mijn beste vriend was er ook een, het proces is bij hem veel sneller gegaan dan bij mij. WICKED heeft mij geholpen. WICKED is good. Alles komt weer naar boven. Alle herinneringen van hoe mijn leven vroeger was, mijn jeugd, mijn ouders, mijn zusje, mijn familie, alles. De tijd in WICKED. Alles is weer terug, alsof het nooit is weggeweest.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Gespannnen wachtte ik af tot ze me zouden halen, en ik hem mocht zien.
Na een uutje of twee gewacht te hebben kwam er iemand naar me toe die zei dat ik mocht komen. "Stay here okay I'm going to look how he's doing. I'll come get you when he's alright." Zei ik tegen Mihno en stond meteen op. Ik liep naar de tent waar ik voorzichtig in ging. "Newt?" Vroeg ze voorzichtig terwijl ze naar hem toe liep. "And how did it go? Dit it work?" Vroeg ze en ging naast hem zitten. Ze hoopte wel dat het gelukt is, dat hij gewoon weer wist wie ze was en hoe ze heette.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld