Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het wapen verwijderde hij zo traag als mogelijk uit haar lijf. Het snijoppervlak had inmiddels zodanig veel schade achtergelaten dat er weinig meer over was om haar te kunnen identificeren. Geen orgaan kon hij weervinden op de plek waar het hoorde te zitten, en van haar eerdere licht getinte huid kon hij geen bewijs meer van terugzien. Een witte gloed ging over haar lichaam, het lijk dat hem zijn avond door had geholpen. Een meisje die hem naar zich toe had gelokt in minder dan een paar uur met andere intenties dan hij leek te hebben. Haar ogen spraken al die tijd voor zich, mogelijk was dat waarom hij haar niet in de steek had gelaten voor een ander. Groen, vrolijk en glunderend, precies het bekende in zijn geheugen. Alhoewel, hij kon haar figuur natuurlijk niet uitsluiten. Noch minimaliseerde zijn grijns zich naarmate hij het mes opborg en hij zich richtte op het bloedbad op de grond.
Een papier haalde hij uit zijn broekzak, verfrommeld en wel. Enkele scheuren teisterden het vel, net zomin als uitgeveegde inktvlekken. De datum die erop weergegeven stond kwam hem gek genoeg bekend voor gepaard met de naam en het kruisje ernaast. Pogingen om het zich te herinneren had hij al vaak genoeg gedaan, maar verder dan zijn weten vanwege het geschrift kwam hij nooit. De genegenheid daarentegen bleef zich voortzetten. Ondoordacht dompelde hij zijn hand onder de bloedrode vloeistof, ontstaan onder het lichaam, en bewoog hij zijn vingers haastig over het muuroppervlak onder de lantaarnpaal. Druipende stromen bloed besmeurden in een mum van tijd het donkere gesteente. Letters vormden woorden, woorden vormden zinnen en hierbij vormden zij allen een verhaal waarbij het bekend voelde, maar Jack zijn gedachten niet op orde wist te kunnen krijgen. Zijn ademhaling versnelde daarbij met elke beweging die hij maakte. Hijgend en jachtig hoorde hij het voorbij komen, onregelmatige teugen van lucht naar binnen gewerkt. Tegen de tijd dat hij zijn arm vermoeid liet zakken moest hij zich erop focussen om zichzelf geconcentreerd te houden.
Hooguit twee seconden veroorloofde hij het zich om stil te blijven staan, kijkende naar hetgeen dat hij aangericht had. Twee secondes van rust. Daarna werd er enkel een leegte achtergelaten op de plaats waar hij zich eerder had bevonden, en was er geen spoor meer te vinden van zijn aanwezigheid.

Her eyes were looking back at me, shining like little stars
A smile that can make the world light up in a split second
It's the perfect story, ain't that right?
Even when all the trouble started, she was reckoned

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Do you smell that too?'' veranderde ze van onderwerp toen ze zag dat haar broeder zijn mond opendeed en in ieder geval van plan was om iets te zeggen. Ze zag al gauw een frons bij hem ontstaan, maar haar vraag werkte; hij ging mee in de verandering. ''I smell a lot, but I don't get why this -''
''The sense of blood.'' Bedachtzaam keek ze hem aan vooraleer ze zich omhoog haalde en ze weer met beide voeten op de grond stond. De geur kwam uit het niets, maar het was zo sterk dat het wel ergens in de buurt moest rond dwarrelen. Het was niet zomaar een jongedame die over een tak was gevallen; het was een grote hoeveelheid bloed wat een walm vormde boven hun gedaantes. Ze wilde weglopen, maar Anicetus hield haar tegen door haar pols beet te pakken. ''It's none of your buisness, Ad. Besides, don't you think it's better to just go home?'' Ruw trok ze haar arm terug waarna ze hem een vulgaire blik gunde. ''You're not my babysitter, remember?'' Wederom zette ze stappen voort en weer werd ze tegengehouden. Echter stond hij dit keer op zodat hij nog meer kracht kon geven in zijn houdgreep, maar hij werd grofweg tegen de boom aangesmeten met het veroorzaakte 'brekende botten' geluid. Levenloos bevond hij zich toen tussen de takken en bladeren van het bos. Haar looppassen lieten vervolgens sporen achter in het woud.

De geur bracht haar naar een klein miezerig weggetje in het dorp. Wat ze daar aantrof, was werkelijk onbestaanbaar. Organen lagen verspreid op de, inmiddels bloedrode, tegels en een jongedame lag morsdood aan een stuk touw. Hoewel de aanblik gewoonweg walgelijk was, was ze doodstil. Het was niet het gedaante wat haar in een choquerende toestand bracht, maar de geschreven tekst die te vinden was op de wand. Reusachtige letters zagen rood van het bloed en waren te herkennen aan Jack zijn handschrift. Ze was er haast zeker van dat hij degene was die de tekst had neergezet. Hij was hier, had gemoord en wist zichzelf te laten verdwijnen in de duisternis. Als Anicetus niet in haar weg stond, had ze hem op heterdaad kunnen betrappen. Nu was het alleen haarzelf en zijn slachtoffer die zich bevonden in een naargeestig steegje.

LMAO sorry, ik wist echt gwn niet hoe ik het moest beschrijven

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De weg die hij in een sneltempo volgde leidde hem weg van de crime scene. Meters werden verstreken alsof het in werkelijkheid maar millimeters waren, in een tijd die hijzelf net zo goed neer had kunnen zetten tijdens een van zijn trainingen. Geen aandacht viel af te leiden van de weinige aanwezigen op de straten. Enkele kon hij zien als straattuig, hangend langs de gesloten shops van lokale inwoners. De rest werden ronduit aangezien voor verdwaalde feestgangers. Dronken, of gedaan alsof ze zodanig onder invloed waren, en teveel bezig met vallen om ook maar om te kijken naar zijn gedaante. Als problemen kon Jack ze niet zien. Zij merkten de hoeveelheid bloed op zijn gezicht en vingers niet op, net als zijn donkere kleding die hem wisten te verhullen in de schaduwen van de nacht. Verder zouden ze niet de eeuwigheid kunnen hebben om hem te bestuderen; zijn gesprint maakte het ondenkbaar om hem lang te kunnen zien, noch te herkennen. De vele afslagen die hij nam, bestaande uit meerdere verwaarloosde steegjes en leeggehaalde panden, staken er net zozeer een stokje voor.
Zijn plannen brachten hem echter een geheel andere weg op dan hij gewoonlijk in had moeten slaan. Het verlaten bos liet hij geheel links liggen, geen blik gegund aan de verleiding van het spoorloos verdwijnen in het woud van Mystic Falls. Nee, hij had hele andere dingen in gedachten dan zichzelf te verschuilen in de uitgestrekte natuurgebieden. Een fractie kijkende naar de kerkklok, schroefde hij zijn tempo omlaag totdat hij slechts wandelend over de straten van het stadje liep. De tikkende minuten waren kostbaar, maar hoe onmogelijk het ook was om hem te kunnen opsporen, was het die ene persoon die hem bezig wist te houden. Het was hoog tijd een oude bekende een bezoek te brengen.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:

ABBY-BLOSSOM HARVER

► 1 november 1926, Mystic Falls

• De adellijke schoft had hen al zien aan komen lopen. Haar bezighouden zette ze abrupt stil waarna ze aangekeken werden met een verwaande blik, die Adoria nooit meer vergeten kon. De jongedame liet duidelijk merken dat ze dorpsleden uit een lagere klasse verachtte, terwijl zijzelf niets meer dan een hoopje vuil was. Daarbij deed ze zich voor alsof ze heel wat was, maar in werkelijkheid was ze nog maar zes jaar oud. Ontstemd liet ze de hand van Pedro met rust, afstappend op het meisje. ‘’Are you bullying my sister?’’ vroeg ze luid en duidelijk. Doch kwam ze niet zo ‘gevaarlijk’ over als zou moeten. De zesjarige durfde hels te lachen, doende alsof ze van niets wist. Het stoorde haar zodanig dat ze wederom haar controle over haar lichaam verloor. Pisnijdig begon ze haar looppassen te versnellen, met als gevolg dat Abby-Blossom onverwachts haar plek verliet en wegrende in de diepste plekken van het woud. Moddervet was ze en toch wist ze het voor mekaar te krijgen om zo snel te rennen dat het voor even leek alsof ze niet meer bij te houden was. Wel tientallen secondes moest het duren om het kind aan te kunnen raken. Gejammer dreunde door het bos, gevolgd door een hoop lawaai bij de pannen. Abby-Blossom wist zichzelf te bezeren over een tafelpoot waardoor het geschreeuw stopte, maar het gehuil al gauw weer de stilte overnam. Het zorgde voor onrust; iedere seconde kon ze iemand wekken uit zijn of haar slaap. Als Adoria haar mond niet wist te snoeren, dan kon ze nu al zeggen dat het uit was met de pret. In paniek knielde ze op de grond neer en plaatste ze in een mum van tijd haar hand op de minuscuul kleine mond. Het leek voor even alsof ze medelijden had met het meisje, maar de terugblik naar wat haar zuster haar had verteld, veranderde de gehele situatie. Ze werd uit het niets vulgair. ‘’You do have guts, huh? Bullying my sister as if you’re some queen. You’re literally destroying her beautiful soul,’’ snauwde ze. ‘’Let go of me! My mom will hear about this!’’ Nu was zij degene die een cynisch lachje opzette. ‘’Oh no, she won’t, because you’re going to die tonight.’’

• ''Você está pronto?'' Het dode lichaam bungelde over haar schouder in de duisternis. Er was geen enkel sprankel licht te bekennen op het plein. Er waren geen lantaarnpalen die voor licht zorgden of zaklampen die ze mogelijkerwijs bij zich hadden. Het was volop donker en toch kreeg Pedro het voor mekaar om een stuk vast te maken aan de uitsteeksel van hun dorpsvlag. Een doodnormale touw was het, maar het werd bij hen voor pure leedvermaak gebruikt; aan de onderkant bevond zich een stroop die gebruikt werd voor een gedwongen, gepleegde 'zelfmoord'. Het was de bedoeling om te laten lijken alsof Abby-Blossom zogenaamd zelfmoord had gepleegd door haar op te laten hangen en een ouderwets, verkreukeld briefje met een zelfmoordschrift op de plek zelf achter te laten. Werkelijk amuserend vond ze. ''Sim. Dê a ela para mim.'' Hij stond op een houten trap te wachten op de overhandiging. Het meisje werd hem overhandigd, kreeg de strop over zich heen en binnen no-time bengelde ze in de lucht. Een royale grijns omringde haar lippen. ''Karma, bitch.''
''Não ficar muito difícil. Este é apenas o começo.'' Hij liep de trappen weer af waarna hij al gauw voor haar stond. Vergenoegd drukte ze haar lippen op de zijne, terwijl zij ondertussen zijn handen beetpakte en hij dichter tegen haar lichaam ging aanstaan. Een paar seconden keerden de rust en verlangens terug.

QUOTE: "This is my payback for all the things I've done. I don't deserve life. It's too good for me."

► 2 november 1926, Mystic Falls

• "Mommy said she's dead." Haar zuster kwam traagzaam de keukenkamer binnengelopen met een uitstraling die pure somberheid vertoonde. Het was voor Adoria ondenkbaar waarom ze zo droefgeestig was, gezien haar dood ervoor zorgde dat ze niet meer lastig gevallen kon worden door Abby-Blossom Harver, een gruwelkind. Doch kon haar staat haar vrij weinig deren. ''Yeah, I heard that too. She has commited suicide,’’ murmelde ze met een glimlach rond haar lippen. '’Can’t she hurt me, now?’’ Valeria zette zich voort naar Adoria's lichaam. Het was een duidelijk teken dat ze bij haar wilde komen zitten dus ze stond toe dat ze op de stoel mocht klimmen en uiteindelijk op haar schoot mocht zitten. Adoria had niets liever dan het voelen van haar warmte en haar aandacht te geven op haar eigen manier. Zachtaardig sloeg ze haar arm om haar middel, terwijl ze met haar vrije hand haar haren streek. ‘’No, sweetheart. She cannot hurt you anymore. I took care of that,’’ fluisterde ze in haar oor bij het wegvegen van de plukken haar, die haar oor overwoekerde. ‘’Thank you, sister. You very sweet to me.’’ Haar glimlach vervaagde bij het horen van haar compliment. Ze walgde ervan om 'lief' genoemd te worden, want in haar optiek waren complimenten niets meer dan spottende uitspraken. Toch probeerde ze zich eroverheen te zetten en veranderde ze het onderwerp naar iets wat ze wél leuk vond; het spelen met poppen samen met haar zuster. "We can play with the dolls if you want?" vroeg ze vrolijk. "Yes, I love playing dolls with!" Lachend pakte ze haar zusters' lichaam beet, drukte ze het tegen de hare aan en stond ze op van haar stoel. ''You may the beautiful princess.''

• '' 's Ochtends vroeg hebben twee mannen een schokkende ontdekking gedaan. -

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► 24 hours later

“And here we are once again. How funny, isn’t it?” Stilletjes toonde hij zijn plezierigheid in een uitdagende grijns. De handgreep versterkte hij om het ijzeren wapen in zijn bezit, die hij behendig meedraaide met de bewegingen van zijn pols. Rondes werden afgelegd door het smetteloze wapen in zijn hand, maar zijn werkelijke bezigheden lagen bij de persoon van nog geen twintig meter van hem vandaan. De rug die zijn uitzicht vormde liet hem weinig merken van de identiteit van de man, al achtte Jack het niet tot nodig. Het frigide figuur van de drugsdealer kon hij in grote menigtes nog herkennen.
“Who brought you here, Jack?” Kil weerklonk de stem van in het verlaten straatje, indien hij zich afkeerde van het doodlopende stuk om zijn blik op hemzelf te laten rusten. “Hm.. I see. Nathan finally managed to get you on the right path, didn’t he? I must confess, I’ve never thought it would take you so shortly before you came running to me for class three drugs.” De kenmerkende, wantrouwige blik werd op hem geworpen. Het sarcasme viel van zijn woorden af te leiden, maar aan zijn ogen kon hij weinig anders zien als gewoonlijk. Signalen waren overduidelijk zichtbaar en met slechts uitvoerig bekijken, kon hij al weten dat de jongeman zich bloot had gesteld aan drugs. Beter gezegd speed, hetzelfde soort dat hij al vaker mee had gemaakt in zijn thuissituatie. Noch maakte hij er geen woorden aan vuil en stapte hij zorgeloos op Shade af, de hamer slingerend in zijn hand gehouden. “After all these years, you still seem to like my dreadful father more than me. And I thought we were friends, Shade.”
Luid gehoest kwam vrij, de korte stilte tussen zijn woorden door gevuld met een ergerlijk schor geluid. Shade’s ogen gingen rusteloos door de omgeving onderwijl zijn hand voor kort reikte naar zijn neus. “Friends, huh? I’ve never said that,” sprak de jongen ongeïnteresseerd. Een stuk of vier passen werden achteruitgezet met geen teken van angst; eerder de verassing viel van zijn gelaatsexpressie af te leiden. Het zou Jack anderszins laten lachen, maar nu sprak alleen de rolling met zijn ogen voor zijn ontstemming tegenover de drugsdealer.
“Do I really have to explain everything to you like you’re some stupid child?” Een zucht maakte hij hoorbaar. Zijn hoofd schudde hij gepaard met een, niet veel later ontstane, spottende grijns terwijl hij zijn blik secondenlang op de grond gevestigd liet. “Friends do each other favors, Shade. Yet, the only things you do are meant for that asshole.”

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
's Ochtend vroeg hebben twee mannen een schokkende ontdekking gedaan. In een achterafstraatje bij het metrostation is een lijk gevonden waarbij de organen koelbloedig zijn verwijderd. Het is onduidelijk wie het slachtoffer moet wezen, maar men zegt dat de forensisch onderzoekers al bezig zijn met het identificeren van het lichaam. Wél vermoeden enkelingen dat de jongedame Elizabeth Stride moet wezen, gezien ze sinds gisternacht spoorloos verdwenen is. Heeft u meer gezien? Verstuur dan een mail naar het politiebureau.

Bedaard zat ze in een openbare ruimte aan een tafel. Ze was volledig verdiept in de buurtkrant, waar met grote letters op de voorpagina 'Moord' stond geschreven. Er was geen foto te zien van het slachtoffer, maar het beeld zat nog zo fris in haar hoofd dat het leek alsof er maar een paar seconden tussen de aanblik en haar verdwijning zat. Verzonken in gedachtes greep ze het glas met kruidenthee beet. De hitte die de thee van zich afstraalde, deed haar hoe dan ook pijn, maar voor het eerst in tijden kon ze de leed waarderen.
''I read it too. It's absolutely horrible,'' werd er toen uit het niets gezegd. Ze legde het glas direct neer waarna ze haar hand terugtrok en het gedaante achter haar bekeek. Een slanke jongedame in serveer kleding keek met een sombere uitstraling naar de kleine lettertjes op het verkreukelde papier. ''I know,'' murmelde ze, gevolgd door een pijnlijke stilte. ''Do you want to order something?'' vroeg de serveerster uiteindelijk. ''No, thank you.''
Ze werd weer met rust gelaten. Weer was het stil en doch vond ze deze stilte een prettige ervaring. Echter verstoorde haar zicht op haar eigen mobiel haar tevredenheid. Zou ze hem bellen? Ja.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
“I didn’t have the pleasure to meet you since your promise. But it turns out you kept your word by tracking me down. So tell me, what is it that you’re up to?” Vooraleer hij de woorden tot zich liet bezinken, zette hij de laatste stappen tussen hem en het gedaante van zijn ‘vriend’. Vanaf hier kon hij werkelijk tot hem doordringen, en zogezegd intimideren. Het feit dat hij zijn hoofd moest laten zakken om zijn ogen te vinden vertelde al genoeg.
“I’m back to collect my debts. It’s about time you’re gonna do something for me,” sprak hij geamuseerd. De bewegingen rondom de hamer liet hij vrijwel meteen stoppen. Nu bevond het metaal zich al roerloos in zijn bebloede handen, geschuurd tegen het doorweekte materiaal van zijn bandages. Rode vegen namen het zilveren oppervlak over, maar hoe kwellend het ook mocht voelen, deinsde Jack niet meer terug. Het liet Shade zien dat het wel degelijk menens was. Inmiddels was er geen teken van zijn koppigheid te vinden. Vastberaden was zijn visie wel gebleven, alleen de vurigheid verdween. “Threatening me with a goddamn hammer won’t make a difference. We all know Diamondback isn’t going to co-orporate with some lame street fighter like mr. Ivashkov himself. Leaving your father out of the game is going to cost him way more than you’re worth." Een strakke blik werd hem gegeven. Het schaadde hem niet hoe de blanke jongen hem leek te willen doden met zijn manier van kijken, maar het leek hem eerder voldoening te geven. Het gaf aan dat hij goed bezig was met zijn plannen om iedereen hem te laten vrezen zoals hij vond dat het hoorde. Hij stond zelfs op het punt zijn vriend ervoor genade te geven en een uithaal voort te brengen naar het hoofd. Het geluid van zijn mobiel die afging bracht daar jammer genoeg veranderingen in.
Ontsticht maakte hij een einde aan de beltoon. De tonen laten verdwijnen deed hij zonder enige overwegingen, net als het ontzeggen van een gesprek met de ene persoon die hem wilde bereiken. Haar de toezegging geven om tegen hem te spreken weigerde hij niet alleen; hij verafschuwde het als hij ook maar een woord tegen haar moest uitspreken. Adoria toezeggen dat hij haar dood wilde hebben ongeacht wie er ook onder moest lijden, zou namelijk enkel herhaling zijn.
Het apparaat stak hij vlot terug in zijn broekzakken. Geen beltoon galmde meer door het buitendeel van de stad, dat hem van zijn bezigheden af kon leiden. Zoals hij het zag verdiende de al te bekende drugsdealer al zijn aandacht in zijn laatste minuten, of niet soms?
“Oh, but I’m not here to threaten you because of the addiction that runs in my family, my dearest friend," opperde hij verder, de hamer een laatste ronde gedraaid rond zijn polsen. “I’m here to kill you.”

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Ze was engszins verbaasd dat hij het telefoontje beantwoorde, maar haar verbazing verging al snel toen hij tegen haar, maar tegen een ander een gesprek aanging. Ze kon de hartslagen van twee personen duidelijk horen, hoewel die van de ene harder tekeer ging dan de ander.
-
Het glas viel uit een reflex neer op de houten tafel. Een hels geluid, veroorzaakt door brekend glas, galmde door de eetzaal. Geschrokken schoof ze de stoel naar achteren, wierp ze een blik op de glasscherven en liep ze daarna gehaast de zaal uit. Het was een schandaal dat ze vertrok zonder wat te melden, maar op dat moment was ze zo in shock dat ze niet meer helder kon nadenken. Ze was in paniek, niet wetende hoe ze moest reageren op wat ze zojuist had gehoord. Hoewel ze een vampier was, had ze momenteel niks aan haar krachten. Waar hij uithing, was een vraag waar ze geen antwoord op wist. Vooraleer ze dat raadsel had opgelost, had Jack waarschijnlijk al lang toegeslagen. Laat staan dat ze daar dan nog eens moest zien te komen. Compleet machteloos was ze. Het enige wat ze nog kon doen, was zijn aandacht te trekken door tegen hem te praten via de telefoon. Of hij zou luisteren, was een ander verhaal.
''Jack, stop it! There is no need to kill an innocent human. What the hell is wrong with you?!''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tientallen uithalen werden voortgebracht in een kwestie van seconden. Het gekreun en gejammer drong plezierig door tot zijn oren, onderwijl hij geen genade toonde bij het inslaan van zijn schedel. Grote deuken en inkepingen werden veroorzaakt door het metalen wapen in zijn handen. Enorme hoeveelheden bloed kwamen vrij langs het gelaat van de jongen, die naar zijn acties haast geheel onherkenbaar achter werd gelaten. De rode kleur bedekte haast elk beetje lichte huid, weerkaatst van het licht van een flikkerende lantaarnpaal in het donkerte. Geschreeuw van de pijnigingen verging sneller dan verwacht en nadat een stuk of twee minuten verstreken waren, kon hij geen teken van leven meer bekennen bij de drugsdealer. Shade's stem vormde geen ijzige echo meer in het verlaten steegje van Mystic Falls. Nee, meer dan zijn eigen ademhaling, dat met gehijg hoorbaar werd gemaakt, kon hij er niet waarnemen.
Het klevende bloed op zijn gezicht veegde hij koel af aan zijn bandages. De stof was inmiddels doorweekt van de vloeistof, afkomstig uit de aderen van andere mensen. Zijn slachtoffers droeg hij zo met zich mee, waar hij ook heen ging, en veel betrok hij niet bij het gevoel van de achtergelaten sporen op zijn kledingstukken. De tijd voor nieuwe kleding zou nog wel komen. Voor nu hield hij het bij het creëren van letters op het gesteente met behulp van zijn vriend's overblijfselen.

Een luide klap maakte een verandering aan zijn concentratie. Meerdere woorden werden wanhopig uitgesproken, maar het stilletjes afvragen waar het vandaan kwam kon hij laten. Het stemgeluid kon hij inmiddels al dromen na de afgelopen tijden. Zijn verbazing over het feit dat ze te vinden was aan de andere kant van de lijn kon hij desondanks niet zomaar opzij zetten. Hij dacht dat hij het overduidelijk afgewezen had haar te moeten spreken, maar het bleek dat zijn mobiel er anders over dacht.
"Well hello there, princess," vertelde hij, zijn mobiel onachtzaam tegen zijn oor gehouden. Hij zette voor even een halt aan het schrijven, al duurde het niet lang meer vooraleer hij het voorzette, gedaan alsof er niets aan de hand was. "Are you enjoyiny your life on the run yet?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
’'You look absolutely stunning. I’d love to go dancing with you.’’

‘’You look stunning as well. I haven’t seen you around here. Are you new in town?’’

‘’Yes, Iam. Why?’’

‘’Just curious.’’

‘’Are you gay?’'

‘’Sort of.’’

'’Are you in for a walk to the forest? The sunset is beautiful out there.’’

'’Sure.Then I can get to know you a little better.’’

'’I am a very funny girl. Trust me.’’

I'm bad luck baby, you know
Follows me around everywhere I go, and
I don't need your sympathy, no
I need a fuckin' miracle, oh
Red wine, teeth stain, it's been a long day,
I just want your love not your money
Leave me here, I'll be fine,
I'll wait for the stars to align

Een extra bevredigend gevoel raasde door haar lichaam bij het werpen van een blik op het verminkte façade van de jongedame. Het bloed sijpelde langs haar hoofd de grond in, terwijl de helft van haar gezicht open en bloot lag. Stukjes huid zaten vastgeplakt aan spieren en botten, huidweefsel en bloed overwoekerde de oogbol en talloze scheuren waren zichtbaar in de schedel. Al met al gaf het een onrustig en vulgair beeld weer. Daarbij zag ook de rechtergezichtshelft rood van het bloed. Het waren niet gewoon spetters die te vinden waren op haar façade, maar spetters die in het geheel één grote vlek vormden. De aanblik kalmeerde haar zodanig dat haar agressiviteit in één keer verloren ging. Bezonnen legde ze de hamer geruisloos neer op de grond, al die tijd nog steeds gekeken naar het gedaante. Alle sporen van bloed vond ze attractief, vreedzaam en fraai uitziende. Het bracht haar in de war en al gauw zat haar hoofd vol met verbeeldingen. Totaal in gedachten verzonken, begon ze het lichaam aan te zien voor een diner. Haar vingers bewoog ze voort naar de half kapotte geslagen schedel waarna ze langzaam de binnenkant van het mensenhoofd aanraakte. De hoeveelheid bloed wat binnen haar bereik was, wist haar op de een of andere manier te fascineren. Het was een vreemd gevoel wat zich langzamerhand had laten vertonen en ook haar impulsiviteit kwam terug; voor ze het wist, had ze zich voorover gebogen en kon ze de pure ijzersmaak proeven. Haar tong bewoog zich voort over haar nekoppervlak, terwijl ze met haar rechterhand de ijzige hand van de jongedame vasthield en met haar linkerhand haar verminkte linker gezichtshelft. Ze beet, zoog en likte totdat ze naar haar zeggen voldaan was.

► Als door de bliksem getroffen, keek ze roerloos toe hoe de leegte in de gang zich langzaam liet vergaan door de binnenstromende mensen toestemming te geven om de gang te bewandelen. Het geluidsvolume ging van laag naar hoog, maar in haar kijk was haar ademhaling het enige wat ze nog kon horen. Ze had zich volledig afgesloten van de buitenwereld en het duurde dan ook even voordat ze weer reageerde op de geluiden die geproduceerd werden door andere dingen en mensen. Doch bleef ze vol met ontsteltenis. De vunzige geluiden die ze aan de andere kant van de lijn hoorde, kon ze zich als de dag van vandaag nog herinneren. Het was een hamer die met uitgeoefende slagen iemands gezicht krachtig raakte. Het tafereel begon binnen te komen bij haar. Gisteren was er een opgehangen lijk te zien, vandaag een lijk waarbij zijn hoofd volledig verminkt was. Het leek wel alsof hij de volgorde van haar gepleegde moorden kopieerde, maar hoe? Wat was het wat hem zo koelbloedig maakte alsof hij het karakter van haar oude-ik had gestolen?
''I .. You're copying me,'' bracht ze met moeite uit. Traagzaam begon ze haar looppassen weer voort te zetten. ''I am a ninety year old vampire. Try to kill me and you'll dig your own grave.''

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Langzaam kwam er een response terug vanuit de andere kant van de lijn. Haar twijfelachtige, hakkelende stem keerde na enkele momenten van stilte terug. Van haar omgeving, eventueel de locatie, kon hij tussendoor weinig opmaken ofwel opmerken. Het wisselende volume van geluid kon genoeg plekken voorstellen waar ze uit kon hangen, en er waren genoeg gebouwen waar een menigte zoals die die Jack dacht te horen, rond kon zwerven. Een inbeelding geven aan de opties die hij afging liet hij na een tijdje weg uit zijn hoofd. Hoe graag hij haar ook in levende lijve zou willen aanzien en de doodsangst in haar ogen wilde kunnen waarnemen, deed hij het rustig aan. Zoals zijn vroegere trainers altijd vertelden in hun aanwezigheid, ging er niets boven een goede jacht vooraleer het toeslaan mogelijk was. Adoria opjagen was slechts het begin.
"Did you really think I'd falter, gorgeous?" sprak hij terug, zijn handen drijfnat onder het bloed dat hij liet stromen. Het scherpe metaal van het wapen liet hij meerdere keren kil door het lichaam van de jongen gaan, wat een poel van bloed deed ontstaan onder het zielloze lijf. De vloeistof gebruiken voor zijn geschriften ging sindsdien steeds gemakkelijker. Snel en slordig liet hij het spoor van bloed achter op het gesteente, terwijl een kleine grijns op zijn gelaat te vinden was. "I've destroyed you before and I'll destroy you again. I'm the hell that is your future." Onverschillig voelde hij aan hoe de druppels bloed aan zijn huid ontsnapten. Zacht klonk het geluid van de neervallende vloeistof, opgenomen in de plas onder het lijk. Het gaf hem voldoening, bood hem de vrolijkheid die momenteel niemand hem kon bieden en het kon zelfs zijn gesprek met Adoria beter maken, enkel door het aanhoren van het bloed dat hij had laten vloeien.
"I'll incinerate your past," vertelde hij, de laatste paar letters afgemaakt op de muur. "I'm the devil on your shoulder, but don't you ever forget.." Een stuk of vier stappen werden achteruit gezet. In alle stilte werd zijn gehijg duidelijk, vermoeid en gehaast gaande door de steeg, samen met de luide klap van de hamer die hij op de grond liet vallen. Zijn woorden rolden zonder twijfel over zijn lippen, maar het was zijn lichte accent dat verrassend vaak naar boven kwam. Praten in zijn eigen taal ging voor hemzelf niet alleen gemakkelijker; het was als een gewoonte geworden bij het uiten van zijn woede, die hij nog geen plaats had kunnen geven. Het feit dat de meest gehate vampier aan de andere kant van de lijn het niet kon verstaan zorgde ervoor dat Jack de moeite deed. Alhoewel sommige klanken aardig in de richting van het Russisch kwamen, had hij het over het algemeen nog goed op het Amerikaans gehouden.
De spoed bleef ondertussen te merken. Hij kon geen idee hebben van waar het meisje was en met de seconde werd het gevaarlijker voor hem om bij de plaats te blijven. Het stelen van de drugs die hij in de zakken van Shade kon vinden, hield hem als enige nog een paar minuten bij het bloedbad. Vervolgens had hij de plek verlaten, geveinsd dat hij zich er nooit bevonden had.

"I'll always be your better half."

Although, so was I
I couldn't get my eyes of off her at all
She was everything I could see
Standing there, happily while I did my best not to fall

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zijn woorden deden haar wel degelijk pijn. Het kwam zo bot en vulgair over, maar ze zette zich eroverheen en liet na enige tijd weer wat van haar horen. ''Well, that's kind of funny, 'cause I am certainly more decent than a psychopath,'' bromde ze met een beledigende ondertoon. ''I used to be a psychotic bitch but since the cops shot me right trough the head, I rose like a phoenix from the ashes.'' Ze was meer open dat ze wilde zijn, maar in deze situaties kon het haar nog maar weinig schelen wat ze tegen hem zei. Alles wat ze deed en zei, werd als het verkeerde gezien in Jack zijn ogen. Hij was zodanig veranderd dat zijn empathie volledig verloren was en er van hem niets meer dan een steenkoude moordenaar overbleef.
Stevige passen zette ze voort, strak voor zich uitgekeken. ''And I am going to repeat this story all over again. However, in this beautiful scene, I take the rol as cop and you take the rol as psychopath. I will keep the storyline a little bit ordinary and simple, though I wouldn't admit your death will be as painless as mine first death.'' Haar boosaardige humeur ging in rook op na het hebben uitgesproken van de laatste paar woorden. Zijn uitspraak over de duivel op haar schouder liet haar alweer terugdenken aan het verleden, maar het waren haar uitspraak zelf die haar daadwerkelijk terugbrachten naar een tijd, die nooit heeft mogen bestaan. Ze had een brok in haar keel waardoor ze wederom stil was voor een, dit keer, langere tijd.
Bedachtzaam richtte ze zich op één punt in de verte, namelijk de vuilnisbak toen ze het hotel uitliep. Het klonk stom, maar juist die methode, het focussen op een levenloos ding, wist haar te kalmeren en haar hoofd zogenaamd vrij te maken van eventuele crue gedachtes. Dat was het moment waarop ze weer begon te spreken, helder en schoor, maar hopeloos overtuigd dat haar band met Jack weer zoals de oude kon worden. Ze kwam als een wanhopige romanticus over. ''I do not, because I cannot blame you for you being a murderer. I love you and deep down, you know that you have the exact same feelings for me as I have for you. The relationship we had was too good to be forgotten but we can bring the past back, can't we? There is no need to execute innocent people. We can live happily ever after.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Creatures like us, can't be alone
Creatures like us, we freak

Something's got you up all night
So tell me who you're gonna call
I bet you never saw it coming
I bet you never saw it coming

Drugs binnenkrijgen was misschien wel het ergste wat hij kon doen. Een van de bezittingen van zijn 'vriend' erdoorheen werken, zijn gelaat onbetrokken en lijkend dat het de normaalste zaak van de wereld was. Het liet hem treden in de voetsporen van zijn bloedeigen vader. Achtervolgen van het pad dat de man in had geslagen, hoewel hij het altijd verafschuwd had om toe te geven dat hij hetzelfde was. De haat voor zijn vader lag diep, maar daar leek hij nu geen aandacht meer aan te besteden. Al zijn interesse ging uit naar de kick die werd veroorzaakt. Energie die eerder aan hem ontbrak vulde zijn lichaam wederom. Adrenaline pompte door zijn aderen, een grijns rond zijn lippen ontstond en hij voelde zich beter dan ooit. Het opsnuiven van het poeder deed hij alsof het niets was, roekeloos en impulsief.
"Life hurts a lot more than death. I'd be honored if you make it painful, little vampire. I don't need mercy from a bloody creature." Het klein zakje met enkele overblijfselen liet hij uit zijn vingers glijden. Zijn looppas versnelde hij onderwijl, maar de tekenen van haast verdwenen erg snel uit het zicht. Sinds hij zich in het afgelegen gedeelte van een stadje van nog geen tien kilometer van Mystic Falls bevond, hoefde hij geen zorgen toe te laten over het gespot worden door voorbijgangers. Schaduwen overtroffen het licht van de lantaarnpalen en zorgden ervoor dat zijn lichaam volledig verhuld werd door donkerte. Alleen zijn sarcastische lach die hij voortbracht kon zijn aanwezigheid aantonen. Bespottend en boven alles plezierig klonk het door de buitenlucht. "Ha-ha, right. Don't you already know fairy tales do not exist?" Zijn hand veegde hij ruwweg langs zijn neus om de sporen van de drugs te wissen. Adoria's vertrouwen in hun toekomst aanhoren beschouwde hij niet meer als plannen en dromen die wachtten om uit te komen, een denkbaar beeld voor de komende jaren. Geen bedenkingen gaf hij dan ook weer, tussen zijn gegrinnik door. Zijn lol lag volledig bij het feit dat ze zodanig in de wolken zat dat ze hem durfde aan te spreken met het domme idee hem over te kunnen halen. "Let me help you out of your world filled with dreams. The only happy end you're going to experience, is Hell," zei hij haar. "My advice would be to start running as fast as you can, but that would've been a lie. You can't get away from me and you never will."
Kleine bloeddruppels rolden over zijn blote huid. Zijn bandages waren doorweekt om zijn handen gewikkeld, de donkere kleur aangetast door het rood. Het gaf af op zijn mobiel die hij aan zijn oor hield, maar hij was niet van plan het langer vol te houden. Adoria's toespraken aanhoren had hij al lang genoeg gemoeten. Onachtzaam sprak hij zijn laatste woorden uit over de telefoon, zijn schorre stem galmend door het straatje.
"The clock is ticking..."
Vervolgens maakte het geruis plaats voor een langdurige stilte, waarin hij niet anders deed dan glimlachen bij het voortzetten van zijn weg.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
"Back off!" Furieus duwde ze de jongeman van haar weg. ''Mistress, calm down! You're in a lobby, you cannot scream that -'' ''Watch your tongue, pimple head. I've got every right to scream as loud as I want to.'' In een fractie van een seconde veranderde het uitzicht. In haar belevenis was ze nog te vinden in het hotel, maar bij het openen van haar ogen kon ze de ijzige windvlagen voelen en ook het luide rumoer van de auto's was onvermijdbaar. Buiten stond ze raadselachtig weg te kijken naar de winkels. ''What's happening to me?''

► Next day, having a conversation with a psychiatrist

''I am not able to control my mood swings. Being hunted down by the worst memories I created, which seems to have no end, ensures that I cannot constrain myself.'' Tegenover haar zat een slanke, blonde dame aan de thee. Ze was oud, maar haar wijsheid en begrip waren zo groot dat het voor nu niet uitmaakte of ze tegen een jongere dame of tegen een wat oudere dame haar verhaal kwijt moest.
''What are those worst memories? Do you consider them as childhood traumas?'' Verward begon ze te fronsen, niet begrijpend waarom ze opeens over traumas begon. ''I am not a pathetic girl who visits an alienist to get some relief by 'childhood' traumas,'' murmelde ze. ''Can you describe them for me?'' vroeg ze na een stilte. ''Back in the early 20th century, I killed nine people. Every time I used a different method and now, someone dares to repeat and prosecute all my methods in chronological order. Do you know who the perpetrator is?'' Een pessimistische lach galmde door de muffige kamer, maar verging al snel toen de naam 'Jack' door haar hoofd spookte. Voor Adoria was het nog steeds ondenkbaar dat haar geliefde degene was die koelbloedig moordde en waarvan haar naam op zijn doodlijst stond. ''It's the lad I felt for. He was so immense and amorous, but the lunatic inside of me destroyed his beautiful soul. I've turned him into a madman who doesn't love me anymore.'' Haar eigen woorden raakte haar zodanig dat haar hele humeur veranderde en ze met een sombere blik van haar wegkeek. In stilte toverde ze haar bloedzak tevoorschijn en in bezwaar tegen haar lust naar voeding, begon ze gulzig te drinken. Ze had de blik van de psychiater al opgevangen. Onzeker en met angst in de ogen keek ze toe hoe ze iets ongewoons dronk, doende alsof het iets normaals was, maar het kon haar niet deren. Pas toen ze opstond en stotterde, kwam ze in actie. ''No! You'll sit down and you'll listen to me before you'll meet an end so cruel, the devil will weep.'' Nog een laatste vulgaire blik werd haar gegund vooraleer ze zich weer focuste op haar voeding. Adoria had door dat ze verkeerd zat met haar bedreigingen en bedwang, maar voor haar was het voor nu de enige oplossing. Ze moest haar verhaal ergens kwijt zien te kunnen en gezien psychiaters zwijgplicht hadden, was ze niet bang voor de gevolgen van haar openheid. Desnoods dwong ze haar dit hele gebeuren te vergeten, want daar was ze oh zo goed in.
Wederom verbrak ze de stilte toen ze naar haar zeggen vervuld was. ''I never knew the value of the moment where Jack and I had sex until it became a memory I could possibly not forget. Passion and love symbolized our first time, 'cause there were no interests in having rough sex. I didn't get heat from the thought and experience of him entering my body. It were his face and touches which satisfied me.'' Ronduit barbaars plaatste ze haar voeten op de houten tafel, die tussen haar lichaam en die van de psychiater in stond. Haar houding kwam weliswaar nonchalant over, maar haar woorden werden vol gevoel uitgesproken. Ze praatte niet recht in het gezicht van degene tegenover haar; ze praatte volop tegen haar zelf alsof zij de enige was in de ruimte die haar zelf horen kon. ''I am ninety years old, but I am not able to say I've already experienced sex like this before. I think I truly loved him .. And now, everything is gone. He despises me, he hates me .. He wants to execute me, Davina! Having a role in fairy tale is totally blurred. Instead, I am leading a nightmare.''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld