Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het voelde alsof er een kleine bom ontplofte in de ruimte.
'Wát?' vroeg Christian, alsof hij niet donders goed had verstaan wat Jared vertelde. Die laatste bleef echter geduldig en herhaalde zijn woorden, iets luider dan daarvoor. 'Een volgelopen tunnel en een Bloater.'
Geroezemoes steeg op. Er was maar een klein groepje in de ruimte, maar dat kleine groepje wist wel direct hoe laat het was. Wederom was er een Bloater gedood. Wederom was Dean erbij betrokken geweest, net zoals het zusje van de baas. Er werd wat gepraat, er vertrokken mensen. Alsof dit roddeltje zich niet snel genoeg door de basis kon gaan verspreiden. Dean, die al een reputatie had gekregen, zou daar nu nog een schepje bovenop krijgen terwijl Charlotte, die tot dusver vrij neutraal was geweest, ook het middelpunt van de belangstelling zou worden. Niet omdat ze het zusje van Christian was, maar omdat ze bij had gedragen aan de dood van een Bloater. Ergens had Dean het vermoeden dat Christian er niet blij mee zou zijn, al helemaal niet wanneer hij hoorde dat ze Charlotte vooral als lokaas hadden laten fungeren.
De man leek een afweging te maken. Aan de ene kant leek Christian zo snel mogelijk te willen weten wat er was gebeurd, aan de andere kant realiseerde hij zich terdege dat er werd meegeluisterd. Hij maakte en handgebaar. 'Mijn kantoor, jullie alle drie.'
Daar viel weinig tegen in te brengen en Dean, Charlotte en Jared liepen met de leider van de Fireflies mee naar zijn kantoor. Daar zouden ze in iets meer privacy kunnen bespreken wat er gebeurd was. Daar zou de aap echt uit de mouw komen, daar zou duidelijk worden dat Charlotte een lokaas was geweest voor de geïnfecteerden. En niet een paar, maar tientallen. Jared zou piekfijn uit kunnen leggen hoe ze Charlotte in gevaar hadden gebracht en daarbij zou de man heel duidelijk maken dat Charlotte geen speciale behandeling had gekregen, simpelweg omdat ze de zus van Christian was. Jared leek er nogal op tegen te zijn om iemand anders te behandelen om zoiets. De man schatte mensen in op hun kunnen, niet op wat ze toevallig mee hadden gebracht. Zo had hij door de tatoeages van Dean heen gekeken, geoordeeld op de vaardigheden die Dean had en niet op het uiterlijk. Dean apprecieerde het aan Jared, maar vermoedde dat Christian er in dit geval wat minder blij mee zou zijn.
Ze arriveerden in het kantoor. Christian liet er geen gras over groeien en hoewel hij Charlotte aankeek bij zijn vraag, wist iedereen dat Jared de uitleg zou moeten geven, als leider van de groep. 'Dus, wat is er nou exact gebeurd? En waag het niet om details over te slaan.'
Jared haalde zijn schouders op. 'Zoals ik al zei. We kwamen een volgelopen tunnel tegen. Zoals je al had gedacht, was er een complicatie op de nieuwe route naar de andere basis. En aangezien er geen andere weg was, besloten we om dan maar een weg te maken. Door tactisch geplaatste plassen benzine en een prachtige afleidingsmanoeuvre van Charlotte...'
'Wát?'
Dat was nu al de tweede keer dat Christian dat zei. Dean wist dat de man het heus wel had verstaan, maar het niet wilde geloven. Christian zijn blik gleed van Jared naar Charlotte, bleef daar even hangen en gleed toen een korte seconde over Dean heen. Er leken verwijten in zijn blik te vinden te zijn. Dean had beloofd om haar zo goed mogelijk veilig te houden. Dat was niet helemaal goed gegaan.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De vermoedens werden bevestigd. Natuurlijk vond Chris het niet leuk wat hij hoorde. Hij had zijn kleine zusje mee laten gaan op een vrij veilige missie, dacht hij. Waarschijnlijk had hij haar mee gestuurd om haar te laten zien dat hij haar vertrouwde, om haar langzaam steeds meer verantwoordelijkheid te geven. Dat hij nu te horen kreeg dat ze was blootgesteld aan een horde geïnfecteerden, moest een klap in zijn gezicht zijn. Het was haast een wonder dat ze hier alle drie nog stonden. Het idee dat zij een afleidingsmanoeuvre was, stond hem zo te zien absoluut niet aan.
Chris draaide zich om, wreef met zijn handen over zijn gezicht. ‘Leg mij eens uit: hoe halen jullie het in godsnaam in jullie hoofd?’ vroeg hij verwijtend terwijl hij zich weer omdraaide naar het drietal.
‘Het spijt me, Christian, maar ik ga Charlotte niet anders behandelen omdat ze jouw zusje is. Het was de meest praktische keuze. Charlotte heeft zichzelf nuttig bewezen, dat zeker, maar aangezien Dean en ik meer ervaring hebben leek het mij beter als wij dichtbij de geïnfecteerden zouden staan. Als het nodig was, zouden wij makkelijker kunnen ingrijpen.’
Chris’ gezicht vertrok aan het begin van zijn verhaal. Hij leek de toon van Jared niet geheel te waarderen, maar Charlotte kon de leider van hun missie geen ongelijk geven. Het was misschien niet leuk om te horen dat ze minder bekwaam was, maar het was wel de waarheid en daarmee de juiste keuze. Nu was het achteraf misschien niet de beste keuze, gezien de geïnfecteerden die op het geluid af waren gekomen.
‘Dat zal best, maar het was een groot risico. Niet alleen dat Charlotte fungeerde als afleiding, maar het hele plan klinkt als een zelfmoordmissie. Jij, als leider, had moeten inschatten dat het met een drietal een groot risico is om zo’n grote groep uit te schakelen. Ik heb liever dat jullie waren omgedraaid om versterking met jullie mee te brengen.’
Daar zat wat in, maar zou hij dat bij iedere andere groep ook gezegd hebben? Als zij niet mee was geweest, was zijn mening dan hetzelfde geweest.
Jared haalde zijn schouders op. ‘Misschien. Charlotte kwam met het idee en ik achtte de kans groot dat het zou lukken.’
Heel even leek Chris verbaasd dat het haar idee was geweest, maar dat idee zette hij al snel van zich af. ‘En wat als het niet gelukt was? Wat als een van jullie gebeten was? Wat als jullie ingesloten werden en niemand terug zou komen?’
‘Dat is het risico dat elke missie met zich meebrengt.’
Dat was niet het antwoord dat hij wilde horen. Christian sloeg hard met zijn hand op het bureau. ‘Verdomme Jared! Ik had verwacht dat je voorzichtiger zou zijn. Voorlopig geen missies meer voor jou.’ Dat leek de man niet leuk te vinden. Hij leek een nieuw weerwoord te hebben, maar hield zich in voor hij de schade zou vergroten. Chris richtte zijn aandacht op Dean. ‘En jij.’ Chris’ blik gleed kort naar Charlotte. ‘Jared, jij kunt gaan. Charlotte, jou wil ik zo nog spreken, maar eerst wil ik Dean even onder vier ogen spreken.’
Ergens voelde Charlotte de behoefte om tegen hem in te gaan. Dat was hij tegen Dean wilde zeggen, kon hij ook zeggen waar zij bij was. Ze wilde Dean hierin steunen, want hij had het niet verdiend om dezelfde verwijten te krijgen als Jared zopas gekregen had. Toch leek het haar niet verstandig als ze nu tegen haar broer in zou gaan. Misschien zou ze het daarmee enkel verergeren. Charlotte keek even naar Dean. Met een kort knikje liet hij weten dat het oké was. Waarom voelde het dan niet zo? ‘Ik wacht in de gang,’ zei ze, waarna ze Jared achterna liep en de ruimte verliet.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoewel hij aan Charlotte had laten weten dat het wel oké was, betwijfelde hij of het daadwerkelijk zo makkelijk zou zijn. Jared had al ongelofelijk op zijn kop gehad en hoewel hij de leider was geweest, degene die de shots maakte, wist Dean dat Christian het hem meer kwalijk zou nemen. Niet alleen omdat Dean de vriend was van Charlotte. Maar vooral omdat hij beloofd had een oogje op haar te houden. Meerdere malen had hij aangegeven dat hij Charlotte wel veilig zou houden, dat er niets mis kon gaan. Ergens maakte hij zich dan ook heel veel zorgen toen de deur gesloten werd en Christian en hij met zijn tweeën in dezelfde ruimte achterbleven. Het kon twee kanten op gaan. Nee, eigenlijk maar één kant.
'Je had beloofd dat je op haar zou passen.' Meer zij Christian niet. Dean wist dat hij twee kanten uit kon gaan. Hij kon toegeven, of tegen de andere man in gaan, net zoals Jared had gedaan. Dean wist dat het wijs was om gewoon zijn verontschuldigingen aan te bieden, de woede over zich heen te laten komen en daarna weer door te gaan. Christian mocht hem toch al niet. Als hij ertegenin ging, zou het er niet beter op worden. Maar Dean wist ook dat het niet in zijn bloed zat om hier niet tegenin te gaan. Hij wilde zichzelf verdedigen, maar ook Charlotte. Christian behandelde haar nog steeds alsof ze alleen maar protectie nodig had, terwijl dat niet het geval was. Dean begreep zijn zorgzaamheid, zou haar zelf ook zo veel mogelijk willen beschermen, maar wist ook dat hij Charlotte enkel zou verstikken als hij dat deed.
'Dat deed ik. Christian, ze is geen negen meer.'
Dat was gemeen van hem. Hij zag iets vertrekken bij Christian zijn mond en zuchtte, maar voordat Dean verder kon spreken reageerde de oudere broer van Charlotte al. 'Je hebt haar nog geen vier maanden geleden uit een stad gevist, Dean. Zeker jij zou moeten weten dat ze een missie van dit formaat niet aan kon.'
Dit begon vervelend te worden. 'In tegendeel,' begon Dean op een ietwat gevaarlijke toon, 'ze kon het prima aan. Ze mag dan niet zo zijn zoals jij en ik, altijd buiten de muren en vaardig door jaren van training, maar ze is goed. Juist ik kon inschatten dat het goed zou komen.'
Nog steeds leek de man er niet overtuigd van te zijn. 'Je hebt haar als lókaas laten spelen.'
'Juist door haar dat te laten doen, kon ik haar beter in de gaten houden. Ze is nooit echt in gevaar geweest, want ze was bewapend en kan heus wel richten.'
Christian leek er even niets meer tegenin te kunnen brengen en het tweetal keek zwijgend naar elkaar, alsof ze met het staren een tweede strijd uitvoerden. Uiteindelijk zuchtte de andere man. 'Je had gezegd dat je haar veilig zou houden. Dean.'
'En dat heb ik gedaan. Uiteindelijk is zij niet met brandwonden thuisgekomen, toch? Als je het zo bekijkt zijn Jared en ik er bijna slechter vanaf gekomen dan zij.' Heel wijselijk had Dean zijn mond gehouden over de andere geïnfecteerden die Charlotte hadden bedreigd. Dat nu vermelden leek niet zo'n heel goed idee. 'Luister, Christian. Ik begrijp dat je haar wil beschermen. Ik ook, ik neem aan dat je dat onder de hand wel begrijpt. Je mag me niet, ook dat weet ik. Maar als je haar enkel beschermt zal ze nooit voor zichzelf leren vechten. Ze heeft die vrijheid ook nodig om te leren.'
'Ga. Ik wil met haar spreken.' Christian reageerde niet op Dean zijn woorden. Die laatste haalde zijn schouders op.
'Wat jij wilt.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ergens maakte het haar nerveus. Het feit dat Christian en Dean samen in een ruimte stonden, discussiërend om wat er gebeurd was. Dat was niet het welkom waar ze op gehoopt had. Ergens stak het haar dat de twee mannen die haar het meest dierbaar waren zo slecht met elkaar overweg konden, iets dat grotendeels te wijten was aan haar. Niet dat zij hen ertoe gezet had om zich zo te gedragen, maar hun zorgen om haar leken hun hatelijke gevoelens voor elkaar te verergeren. Alsof het een strijd was wie haar het beste kon beschermen, iets waarin ze elkaar niet geheel vertrouwden. Tenminste, Christian vertrouwde Dean daarin niet genoeg. Na deze missie des te minder.
Hoewel het geen lang gesprek was geweest, had het als een eeuwigheid aangevoeld voor de deur geopend werd. Zijn mond was vertrokken tot een lange streep. Een teken dat het gesprek niet op een al te beste manier geëindigd was. Charlotte wilde vragen hoe het was gegaan, maar voor ze haar mond had kunnen openen, sprak Dean: ‘Jouw beurt.’
Charlotte plaatste een hand op zijn bovenarm. ‘We hebben het er straks over, oké?’
Hij zuchtte, maar knikte.
‘Tot zo.’
‘Tot zo,’ antwoordde hij.
Wat nerveus liep Charlotte naar binnen en sloot ze de deur achter haar. Het deed haar denken aan de keer dat ze als klein meisje per ongeluk verf gemorst had op de laptoptas van haar vader. Ze had het willen verbergen, maar toen hij haar bij zich had geroepen had ze zich precies hetzelfde gevoeld als op dit moment.
Christian leunde tegen zijn bureau aan en had zijn armen over elkaar geslagen. Hoewel zijn blik nog steeds streng stond, was de kilheid van daarvoor verdwenen. Zorgen schitterden in zijn ogen. ‘Charlotte… Hoe kon je dat idee voorstellen?’
De waarheid? Het liefst was ze direct naar huis gegaan, maar ze had niet willen toegeven aan haar angst. Ze had lang genoeg gevlucht. Deze missie was haar kans om haarzelf te bewijzen, iets wat redelijk goed gelukt was, maar flink fout had kunnen gaan. Maar, tegenover wie had ze haarzelf willen bewijzen? De Fireflies, Jared of Chris? Allemaal wel, maar ergens had ze voornamelijk Dean trots willen maken. Nadat hij haar meerdere keren gered had en hij haar dagenlang voor uren getraind had, wilde ze hem laten zien dat het niet voor niets was. Niet dat ze dat zou toegeven en al helemaal niet aan Christian. Als ze dat zou doen, zou haar broer de jongeman des te meer verachten. In plaats daarvan haalde ze haar schouders op. ‘Ik wilde denk ik gewoon mijn bijdrage leveren aan de missie.’
De man zuchtte en duwde zichzelf van de tafel af. ‘Dat begrijp ik, maar deze situatie was veel te gevaarlijk voor zo’n kleine groep. Los van het feit dat je wat minder ervaring hebt van de anderen. Tientallen geïnfecteerden én een Bloater. Als ik dat geweten had, dan had ik een groep van minstens twintig van mijn meest ervaren soldaten die kant opgestuurd.’
‘Maar het is ons toch gelukt? Als je tactisch bent, is kracht minder belangrijk.’
‘Deze keer, ja. Jullie hadden een goed plan, maar wat als er onverwachtheden zouden optreden?’
Charlotte besloot het detail over de gelokte geïnfecteerden achterwege te laten.
‘De tattoowinkel als voorbeeld. Jouw plan was om alle geïnfecteerden een voor een te doden, maar doordat een van hen tijdens hun val te veel lawaai maakte, liep dat al gauw uit de hand. Stel dat dat gebeurd was tijdens jullie plan?’
Onwillekeurig dacht Charlotte terug aan het moment dat die Clicker akelig dichtbij was gekomen en zag ze opnieuw hoe al het bloed zich door de ruimte verspreidde, gepaard met de angst dat ze niet snel geweest was.
‘Hé…’ zei Chris, een stuk warmer dan zijn eerdere woorden. Hij pakte haar bovenarmen vast. ‘Ik weet dat je graag wat meer vecht en ik ben het met Dean eens dat ik je die ruimte meer moet geven, maar ik wil je niet onnodig in gevaar brengen. Het idee dat ik je…’ Hij maakte zijn zin niet af. ‘Ik wil je niet verliezen, Char… Niet opnieuw.’
Die woorden brachten schuldgevoelens naar boven. Zij hadden hem achtergelaten. Ze kon zich amper voorstellen wat dat met hem gedaan moest hebben, de paniek die hij gevoeld moest hebben toen hij bij hun lege huis aankwam. Jarenlang had hij voor zichzelf gevochten, werkte hij zichzelf een weg omhoog binnen de Fireflies, terwijl hij moest leven met de onzekerheid wat betreft het leven van zijn familieleden. Nu had hij eindelijk een deel van zijn familie terug, maar die leek er een uitdaging van te maken haarzelf in gevaar te brengen en tegen hem in te gaan. ‘Chris, het spijt me. Ik…’
Haar broer liet haar los en liep richting zijn bureau, waar hij hun jeugdfoto optilde. Soms vergat Charlotte hoeveel ze voor hem betekende. Daar waar zij Dean had, leek hij niemand te hebben. Hij bezweek bijna onder de druk van de Firefly-basis en het enige wat hem op de been leek te houden was zij. Ze voelde zich egoïstisch.
‘Ik zal je niet verbieden om op missies te gaan, maar beloof me alsjeblieft dat je voorzichtig zult zijn.’
Schijnbaar was Dean wel tot hem door gedrongen, want ze was ervan overtuigt dat hij het haar anders wel verboden had. ‘Zal ik doen,’ zei ze, waarna er een kleine, speelse glimlach op haar gezicht verscheen. ‘Dankjewel, broertje.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Om Charlotte maakte hij zich op dit moment niet zo heel veel zorgen. Hij wist dat Christian bezorgd om haar zou zijn, maar haar nooit meer zo zou uitfoeteren als op die eerste dag, toen hij niet eens had geweten dat ze zijn zus was. Wat dat betreft zou zijn vriendin altijd een streepje voor hebben bij de leider van de Fireflies. Logisch ook en op zich vond Dean het niet erg. Hij zou het erger gevonden hebben als zij, dankzij zijn handelen, op haar kop kreeg van Christian. Het enige dat Christian kon doen, was haar verbieden om nog op missies te gaan, net zoals hij met Jared had gedaan. Wat een belachelijke sanctie was, trouwens. Jared was een goede leider geweest, had ervoor gezorgd dat het plan goed uitgevoerd werd en er zo min mogelijk gaten waren, of dingen die fout konden gaan. Misschien had Jared er inderdaad voor moeten kiezen om terug te keren naar de basis, maar uiteindelijk waren ze ongeschonden teruggekeerd en hadden ze een hele prestatie op hun naam staan. In plaats van een standje, zouden ze een onderscheiding moeten krijgen. Nu deden de Fireflies daar sowieso niet echt aan, maar het ging om het idee. Een compliment misschien, maar in ieder geval geen straf. Jared zou er ook helemaal niet blij mee zijn, want de man leek de uitjes naar de andere basis zeer op prijs te stellen. Dean had het idee dat hij daar meer mensen kende dan hier, eigenlijk. En al helemaal Aïsha, met wie hij vrij hecht mee leek te zijn.
Het gesprek begon nu wel lang te duren. Dean deed zijn best om onopvallend mee te luisteren, maar de deur isoleerde goed en hoewel er af en toe flarden doorklonken, leek het er niet op dat hij daadwerkelijk woorden zou kunnen onderscheiden. Dus wachtte hij, leunend tegen de muur, tot Charlotte weer naar buiten zou komen.
Na wat wel uren leken, ging de deur dan eindelijk open. Dean bespeurde direct een meer ontspannen sfeer dan toen hij de ruimte verlaten had en Charlotte had zowaar een kleine glimlach op haar gezicht. Was het gesprek daadwerkelijk zo goed verlopen? Hij kon het zich bijna niet voorstellen, maar hij voelde zich direct een stuk rustiger worden. Even had hij gedacht dat hij de situatie alleen maar erger had gemaakt met zijn verwijten richting Christian, maar misschien was hij daarmee juist wel tot de leider van de Fireflies doorgedrongen. Zou het echt zo zijn dat hij naar Dean luisterde? Ergens leek het niet eens zo heel misplaatst: Christian leek ook naar hem geluisterd te hebben toen hij Charlotte mee wilde sturen op deze missie, al leek hij daar nu spijt van te hebben. Niet van het luisteren, maar van het überhaupt meesturen op deze missie.
Dean spreidde zijn armen voor een korte knuffel, waarna hij het meisje weer losliet. 'Zullen we dan maar gaan eten?' Het begon laat te worden, etenstijd was waarschijnlijk al afgelopen en de meeste mensen hadden hun activiteiten al weer opgepakt. 'Dan kunnen we daarna naar huis en even bespreken wat er allemaal gezegd is.' En hij wilde nog even wat ophalen uit de ruimte waar de medicijnen bewaard werden. Hij had zijn zinnen nog steeds op deze tatoeage gezet en daar had hij nu eenmaal de juiste middelen voor nodig om te voorkomen dat mis zou lopen.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
‘Home sweet home,’ zei Charlotte terwijl ze de deur openzwaaide. Het was misschien maar een nachtje geweest, maar het was toch fijn om weer thuis te zijn. Steeds meer begon het oude huis als thuis aan te voelen. Op willekeurige momenten kon ze geconfronteerd worden met haar verleden, maar dat werd steeds minder. In het begin waren er een hoop punten geweest die herinneringen bij haar naar boven brachten. Elk kastje, elk voorwerp bracht een dialoog naar voren. Nu begon ze dat langzaam los te laten. Haar kamer transformeerde langzaam maar zeker. Ze hadden de eerste nacht de kamer al omgebouwd, maar nu begon ze ook de muren leeg te halen, haar spullen op te ruimen. Ze gooide niks weg, maar plaatste vrijwel alles op het zoldertje. Ze hoopte dat het huis voor Dean ook steeds meer een thuis zou worden. Ze merkte aan hem dat hij zich er niet altijd even gemakkelijk bij voelde, ondanks dat Charlotte probeerde hem op zijn gemak te stellen. Het moest niet makkelijk voor hem zijn, vooral niet nadat hij gezien had wat dit huis met haar had gedaan.
Charlotte liep naar de kamer en deed verschillende kaarsen aan. Niet alleen om wat licht te creëren, aangezien ze geen stroomvoorzieningen hadden, maar ook voor wat extra warmte. Haar handen waren lichtjes verkleumd onder de kou van de korte toch. Misschien zouden ze een keer op zoek moeten naar een noodaggregaat, zodat ze in elk geval voorzien waren van licht en misschien zelfs wat extra warmte. Nadeel was wel dat ze dan ook een grote lading benzine nodig hadden en dat was een schaars product.
‘Heb je nog plannen voor vanavond of wil je zo naar bed?’ vroeg Charlotte terwijl ze de laatste kaars aanstak met een lucifer. Ze zwaaide het stokje snel door de lucht voordat het vlammetje haar vingers zou bereiken. Dean liet zijn tas op de grond vallen en kwam naar haar toelopen. Hij legde zijn armen om haar heen en had een scheve grijns op zijn gezicht. Verdomme, ze hield van die scheve grijns.
‘Ik zat eraan te denken om een nieuwe tatoeage te zetten.’
Een glimlach verscheen op haar gezicht, waarna Charlotte haar armen rond zijn nek legde. ‘De vogels?’
Zijn grijns werd groter en daarbij zelfs iets schever. ‘Ja, jouw ontwerp.’
Verliefde kriebels dansten door haar buik. Hij ging het echt doen. Hij zou een permanente tekening op zijn huid plaatsen. Een aandenken aan haar. Het deed haar goed, nog steeds. Charlotte vergrootte de afstand iets, zodat ze zijn pols kon vastpakken en deze iets omhoog kon houden in het licht van de kaars. Haar andere hand rustte op zijn torso. Ze kon de twee omhoog reizende vogels al voor zich zien. ‘Heb je wel genoeg licht?’ vroeg ze, terwijl ze met haar duim over de nu nog lege plek streelde. Het was al aardig donker en zonder echte lampen zou het misschien een probleem kunnen worden. Natuurlijk zou zij met haar zaklamp naast hem kunnen staan, maar waarschijnlijk zou hij dan wel last hebben van zijn eigen schaduw.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Haar huis. Het huis. Hun huis. Thuis. Hoewel Dean nog niet met volle overtuiging kon zeggen dat dit zijn thuis was, was het wel het huis waar hij graag naar terugkeerde na een missie, of een lange dag in de basis van de Fireflies. Hoewel het nog steeds voelde alsof Charlotte haar ouders en broer een bepaalde macht uitoefenden over het huis, deerde dat hem steeds minder. Optimaal was het nog niet, maar het was ook zeker niet ergerlijk. Hij wende eraan, ook doordat ze de andere delen van het huis steeds meer eigen maakten. De kaarsen waren een aanvulling geweest en hoewel het aandoenlijk vond om de jeugdherinneringen van Charlotte te zien, het leven zoals ze het vroeger gehad had, hielp het wel een beetje dat ze een aantal dingen had opgeruimd. Niet omdat hij haar de herinneringen niet gunde, maar omdat het hielp met het doorgaan.
Het was leuk om te zien hoe enthousiast ze was over zijn idee om de tatoeage zo snel mogelijk te zetten. Hij had de benodigdheden uit de basis mee kunnen nemen zonder al te veel argwaan te wekken, dus dat was zeker geen probleem. De tatoeage zou ook niet al te groot hoeven worden, dus heel lang zou het niet duren. Sneller dan die van Charlotte, die nog wel groter was dan die van hem. En hij zou hem bij zichzelf zetten, wat sowieso sneller ging omdat hij exact wist hoe snel hij over zijn eigen huid kon gaan. Even kuste hij haar zacht, waarna hij haar even losliet, al was het maar om zijn tas op te pakken en dichter naar het matras op de grond te schuiven, zodat hij daar kon gaan zitten met zijn spullen. 'Niet als jij me helpt,' antwoordde Dean, waarna hij op het matras klopte ten teken dat ze daar plaats kon nemen. 'Niet de meest glorieuze taak, maar als jij met je zaklamp schijnt vanuit die hoek, kan ik makkelijk werken.' Plus, ze zou kunnen zien hoe het kunstwerk op zijn arm tot leven kwam. Dean wist niet precies hoe leuk ze het zou vinden, maar als hij haar enthousiasme een beetje goed inschatte, zou ze er wel blij mee zijn. Hij pakte in ieder geval al vast de spullen uit zijn tas die nodig waren. Niet veel, een deel van de spullen bewaarde hij in dit huis. Het was makkelijker om het kleine apparaat hier te bewaren dan het telkens mee te moeten slepen als ze ergens heen gingen, waar de kans ook groter was dat het kapot zou gaan. Ook de inkt had hij gewoon in de kamer liggen, dus die had hij er nu bij gepakt. Uit zijn tas had hij enkel de stift nodig voor de lijnen en het tekenblok waarop het ontwerp getekend stond. Een schone doek om de overtollige inkt weg te vegen had hij ook al, dus dat zou in orde komen. Hij had vaker zijn eigen arm getatoeëerd en wist dus ook wel hoe hij dit het beste aan kon pakken.
Hij had er zin in. De kick van de naald die door je huid heen boorde, was een unieke ervaring die een bizarre stoot adrenaline teweegbracht. Het was een verslaving, zoals mensen vroeger verslaafd waren aan drugs. De high van de pijn, van de tekening die je permanent op je huid zou dragen, was met niets te vergelijken. Hij verwachtte niet dat Charlotte het zou begrijpen, maar vroeg het ook niet van haar. Zij droeg een tekening op haar huid, terwijl die van hem bedekt was met tientallen, misschien wel honderd verschillende verhalen, honderd keer die kick, de adrenalinerush. Het was lang geleden dat hij de naald in zijn eigen huid gezet had. Voordat hij Charlotte ontmoet had, was de laatste keer geweest. Voor het eerst zou ze hem zien in die extase.
Toen ze eenmaal plaats had genomen, zaklamp in de hand, begon hij met het tekenen van de lijnen, daarbij de schets in de gaten houdend. De lijnen op zijn huid waren cruciaal voor het resultaat, dat waren de lijnen die hij uiteindelijk met inkt zou inkleuren. Die lijnen moesten perfect zijn. Toch stonden ze vrij snel op zijn huid, verraden al hoe de uiteindelijke tekening eruit zou zien. 'Daar gaan we dan,' mompelde Dean zacht, voordat hij het apparaat oppakte en tegen zijn huid drukte.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was niet zijn huid waar ze haar aandacht op gefocust had, de plek waar de naald zich in zijn huid boorde. In plaats daarvan had ze haar blik op zijn gezicht gericht, onderzoekend wat zijn reactie was. Eerst leek er een lichte pijnscheut door hem heen te gaan; ze zag hoe zijn spieren bij zijn ogen zich kort aanspanden. Het was haast alsof hij opnieuw moest wennen aan de naald in zijn huid. Charlotte herinnerde zich het moment nog goed toen hij aan haar tatoeage begon. Ze was behoorlijk geschrokken van de plotselinge pijn, maar Dean was daar goed op voorbereid geweest en hij had haar pols stevig vastgehouden. Daar waar Charlotte na die tijd nog duidelijk had moeten wennen aan de pijn, leek Dean in een soort roes te komen. Zijn mondhoeken gleden omhoog als een lang uitgestelde verslaving die eindelijk weer terugkeerde. Niet dat het een erge verslaving was. Zijn huid stond nog lang niet vol en voor zover Charlotte wist, was het ook niet slecht voor je. Daarnaast had ze wel het idee dat Dean een tijdje nadacht voor hij een nieuwe tatoeage vereeuwigde op zijn huid, dus spijt zou hij er toch niet van krijgen. Ze hoopte dat hij ook geen spijt zou krijgen van de huidige tekening die hij plaatste.
‘Is het niet lastig om tatoeages bij jezelf te plaatsen?’
Dean bleef geconcentreerd naar zijn pols kijken, al was zijn mond toch ligt omhoog gekruld. Het was haast aandoenlijk hem zo bezig te zien. ‘Juist niet. Ik weet precies hoe snel ik over mijn eigen huid kan gaan.’
Dat klonk logisch. Maar, erg praktisch leek het haar niet. Daarbij leek hij nu de tatoeage te zetten met dezelfde hand als dat hij tekende en waarschijnlijk was dat goed te doen. Als hij de tekening op zijn andere pols had gezet, was het waarschijnlijk een grotere uitdaging geweest.
Aandachtig bekeek Charlotte hoe hij de lijnen zette, terwijl ze af en toe haar blik op zijn gezicht richtte. Bij haarzelf had ze ook wel af en toe naar haar huid gekeken, maar ook vaak genoeg had ze de andere kant op gegeven. Het was geen heel prettig gezicht om de naald steeds je huid in te zien boren, waarna het bloed zich mengde met overtollige inkt. Het was interessant om te zien hoe de simpele lijnen steeds meer een geheel vormden. Hij was hier goed in, dat was maar al te duidelijk. Het was dan ook niet raar dat Jane hem gevraagd had om een tatoeage bij haar te plaatsen. Ze had er verder weinig over gehoord en wist eigenlijk niet of het nog steeds door zou gaan. ‘Heb je eigenlijk nog wat van Jane gehoord?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Natuurlijk deed het wel pijn. De naald die zich door de huid boorde, prikte eerst eventjes vervelend. Maar de inkt vloeide als heroïne zijn lichaam in en al snel voelde de pijn meer als een kick dan iets wat zijn huid daadwerkelijk irriteerde. Natuurlijk, de naald prikte nog steeds en het rare gevoel dat iemand over zijn huid kraste met een te scherp potlood, verdween niet. Maar het viel weg tegen de sensatie die opgewekt werd door het zetten van de tatoeage. Even vergat hij zelfs dat Charlotte naast hem zat en dat was wel een unicum.
Soms moest hij pauzeren, het apparaatje in zijn andere hand drukken en met de doek de overtollige inkt en bloed wegvegen, om te zorgen dat de stiftlijnen goed zichtbaar bleven. Het kostte wat tijd, omdat hij het perfect wilde houden, maar al gauw kon hij weer verder. Er kwam een soort ritme in zijn bewegingen, waarin hij het apparaat soms in zijn andere hand pakte, de inkt wegveegde en het apparaat weer over pakte in zijn andere hand, om door te gaan alsof er niets gebeurd was.
Charlotte begon over Jane. Ergens verwarde het Dean, omdat hij niet zo goed wist waar het vandaan kwam. Daardoor moest hij enkele tellen het apparaat van zijn arm halen en zwijgend keek hij naar zijn vorderingen. De eerste vogel was al af en van de tweede was het lijnwerk nu ook bijna klaar. Daarna zou hij de zwarte vogel nog in moeten kleuren, wat het zwaarste en meest pijnlijke werkje was. Maar daar ging het niet om.
'Jane?' vroeg hij, alsof hij de naam nog nooit gehoord had. Charlotte knikte. Het kostte eventjes tijd om daar een antwoord op te formuleren. De vraag over zijn tatoeage, over het zetten van zo'n tekening bij zichzelf, was makkelijker geweest. Dat had in de lijn der verwachting gelegen, terwijl dit totaal niet meer in hem opgekomen was. Hij fronste eventjes, richtte zijn blik toen weer op de halve tekening op zijn arm en ging verder met het zetten van de lijnen. Het zoemende geluid vulde de ruimte weer, maar overstemde zijn woorden niet.
'Vlak voordat we op missie gingen,' begon Dean, terwijl hij zijn ogen vooral niet afwendde van de tekening. 'Een dag eerder had ik haar een schets gegeven van wat ze wilde, weet je nog? Ze wilde het bespreken maar ik moest bij Christian komen, dus ik zei dat ze er later op terug moest komen. Waarschijnlijk zal ze in de loop van de week wel komen met haar commentaar op het ontwerp en dan kunnen we verder, als ze dat nog wil. Heb ik het voorlopige idee niet aan je laten zien?' Een halve seconde keek hij naar het meisje naast zich, om haar reactie te zien. Tegelijkertijd wisselde hij het apparaat weer van hand, om de inkt weg te kunnen vegen. Bijna klaar. Nog enkele details, dan konden ze gaan rusten.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De afgelopen weken hadden Dean en Charlotte meer tijd voor henzelf kunnen nemen. In het bijzonder had Charlotte weer tijd en ruimte voor haar interesses. Tijdens hun reis en zelfs in de slaapzalen van de basis had Dean zijn hobby kunnen voortzetten. Het meebrengen van een tekenblok was niet erg belemmerend. Een gitaar daarentegen was een stuk moeilijker. Nu ze hun eigen ruimte hadden en niet continu hoefden te reizen, kon Charlotte haar verloren hobby weer oppakken. Het eelt begon alweer op vangers te groeien, waardoor ze iets minder zacht waren dan ze gewend was. Het zorgde er ook voor dat ze soms wat meer hun eigen gang gingen. Nog steeds keek ze graag naar de tekeningen die hij maakte, maar ze kreeg lang niet alles mee waar hij mee bezig was. Dat hij al een concept had gemaakt voor Jane was haar dan ook deels ontgaan.
Charlotte schudde haar hoofd, al besefte ze pas na enkele seconden dat hij dat waarschijnlijk niet gezien had aangezien hij de inkt alweer van zijn pols aan het vegen was. ‘Nee, nog niet.’
‘Ik laat het je zo wel zien.’
Kort glimlachte hij haar, terwijl hij haar voor een nieuw, kort moment aankeek voor hij weer verder ging met zijn tatoeage. Het begon steeds meer een geheel te worden, maar het was aan de huid eronder te zien dat het geïrriteerd raakte. Het begon aardig rood te worden, maar dat leek Dean weinig uit te maken. Men zei vaak dat de pijngrens van de vrouw hoger was dan bij mannen, maar bij haar en Dean leek dat niet het geval. Charlotte was weinig gewend als het aankwam op pijn. Ze herinnerde zich het moment dat ze het brandende appartementencomplex uit gerend was en er een vervelende brandwond aan over had gehouden. Hoewel er verder niks mis was geweest met haar gewricht, had het haar wel afgeleid en had Dean haar zelfs een stuk moeten tillen. Hetzelfde gold met de hondenbeet, die aardig goed aan het genezen was. De wond was nog steeds zichtbaar en zou hoogstwaarschijnlijk een litteken achterlaten, maar het genezingsproces verliep vrij goed. De pijn had haar echter behoorlijk van slag gemaakt en het moment dat Dean de wond had schoongemaakt, had ze meerdere keren haar hand weg willen trekken. Ze was een piepert, niet gewend aan de brute wereld en dat maakte haar ergens vrij zwak. De zorgen van Christian waren dan ook niet geheel onterecht. Ze kon het wel, maar ze was een zwakkere schakel dan de meeste soldaten van de Fireflies.
‘Hé Dean?’ begon Charotte. Ze was nog steeds niet altijd even goed in stiltes. Hoewel ze wist dat Dean geconcentreerd aan het werk was, had ze de stilte alsnog doorbroken.
‘Hm?’ Hij keek niet op, maar ze wist dat hij wel naar haar luisterde.
Ze had haar twijfels willen uitspreken. Het idee dat dit misschien niet de juiste keuze was. Ze zou nooit zo’n waardige soldaat worden als Dean. Ze zou altijd een paar stappen achter de rest staan. Het risico dat ze verstijfde van angst zou altijd spontaan kunnen optreden. Doorzettingsvermogen kon haar wel eens in de steek laten. Ze was koppig en als ze iets wilde leren, dan had ze doorzettingsvermogen. Maar, of diezelfde drijfveer aanwezig was als ze verging van de pijn betwijfelde ze. Toch hield ze haar twijfels voor zichzelf. Dit was niet het moment. In plaats daarvan verscheen er een glimlach op haar gezicht terwijl ze naar het vorderende kunstwerk keek. ‘Het begint mooi te worden.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dat was niet wat ze had willen zeggen. Hoewel Dean het niet aan haar gezicht kon zien omdat hij de laatste hand aan de tatoeage aan het leggen was, wist hij dat het niet was wat ze had willen zeggen. Het had doorgeklonken in haar toon, de manier waarop ze de zin begonnen was. Toch ging hij er niet op door toen ze iets anders zei dan hij had gedacht en hij glimlachte enkel. 'Ik vind het ook heel mooi worden. Ik ben er blij mee, Charlotte.' Het liefst zou hij nu een snelle kus op haar wang drukken, maar de kans was groot dat er dan iets misging met het apparaat en dat er inkt kwam op plekken waar het niet hoorde, of dat hij knoeide. Hij deed het dus ook niet, maakte eerst de laatste details op de tekening af. De lijntjes in de vleugels, de glans in de ogen van de vogels. Daarna drukte hij het apparaatje uit, legde het voorzichtig op de grond neer en zocht een schoon stuk op de doek om voor de laatste keer de huid af te deppen. Het zou nog wel even duren voordat de huid geheeld was, maar dat deerde niet zo veel. Dean kon met beide handen alles doen, dus al kon hij deze arm misschien niet zo intensief gebruiken, daar kon hij wel omheen werken.
De tekening was prachtig geworden, al zei hij het zelf. Hoewel de huid eromheen rood en ruw was van het bloed en het vegen, kon je nu al zien dat het een kunstwerkje op zich was en dat er veel liefde in gestoken was. Dean pakte een tube zalf, een zelfde soort als hij maanden geleden voor Charlotte had gebruikt en smeerde het over de huid, om die te verkoelen en te helpen met het helen. Daarna pakte hij een doorzichtig plastic, wat hij eroverheen deed. Dat had hij bij Charlotte niet kunnen doen, maar het zou de tekening beschermen tegen de buitenwereld, zodat hij mooi zou kunnen helen. Nu pas kon hij echt naar het meisje naast zich kijken en hij glimlachte naar haar. Dat niet alleen, hij boog zich naar haar toe en drukte zijn lippen even op die van haar. Niet te lang, want er moest nog opgeruimd was, maar hij wilde eventjes zijn affectie en oprechtheid tonen. Hij was er echt blij mee, vond de lijnen prachtig geworden. En het was haar idee, haar idee waar ze waarschijnlijk uren mee bezig geweest moest zijn. En hij was niet alleen trots op haar, hij was ook gewoon blij met haar. Dat ze het had gewild, dat ze er zo veel tijd in had gestoken om met een goed idee te komen. Het was prachtig geworden en Dean vond het een perfecte weerspiegeling van wie ze waren.
Toch liet hij haar los. 'Ik ga eerst even dit opruimen, daarna laat ik je die tekening voor Jane wel zien,' beloofde hij haar. Wel pakte hij het tekenblok alvast op van de grond en hij bladerde er even snel doorheen. De pagina's waren voor een groot gedeelte nog leeg, zouden nog opgevuld moeten worden met nieuwe schetsen en ideeën. Misschien zou hij ooit nog wel eens iets voor Charlotte mogen ontwerpen, als ze dat wilde.
De deksel werd op het inktpotje gedaan, het apparaat werd schoongeveegd en weer opgeborgen. Daarna kwam Dean weer naast haar zitten, lekker dicht tegen het meisje aan. Het tekenblok werd op de juiste pagina opengeslagen en een langwerpig ontwerp staarde terug naar het tweetal.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het klonk oprecht. Het idee dat hij het niet mooi zou vinden of de schijn voorhield, verdween als sneeuw voor de zon. Hij was er blij mee. Het was de manier waarop hij het zei, de twinkeling die in zijn ogen verscheen en de manier waarop er onbewust een scheve grijns op zijn gezicht verscheen. Misschien kwam het door de verslaving aan het zetten van de tatoeage. Misschien was het niet zozeer het ontwerp waar hij blij mee was, maar meer het feit dat er een nieuwe tekening op zijn huid lag. Het feit dat hij na al die tijd, minstens de tijd dat ze elkaar kenden, eindelijk weer een tatoeage bij zichzelf had kunnen zetten. Misschien. Maar ergens geloofde Charlotte graag dat het een combinatie van beiden was. De verslaving die hij eindelijk weer had kunnen toepassen, terwijl het eveneens het ontwerp en de betekenis waren die hem aanstonden.
Geduldig keek ze toe hoe hij wat van de spullen opruimde, terwijl ze de zaklamp uitzette en naast zich neerlegde. Het duurde niet lang voor hij zichzelf naast haar neer liet vallen met zijn schetsboek op zijn schoot. Het was een ruwe schets, maar wel een mooi en sierlijk ontwerp. Het was als een soort kroonluchter. Een lange steel met aan de bovenkant een soort ovaal, aangekleed met een paar sierlijke lijnen en puntjes. Onderin liep de lijn twee kanten uit in een lichte bocht. De splitsing werd opgevuld door een soort bloem dat leek op een lelie, eveneens opgevuld met sierlijke lijnen en stipjes. Het concept deed haar ergens denken aan henna-tatoeages. Ze had het concept weleens in foto’s gezien. Het was ontzettend mooi, maar voelde een beetje als een rare vorm aan.
‘Je blijft me verrassen,’ zei ze glimlachend. Hij was goed in alle soorten tekeningen. Gezichten, dieren, maar ook grafische weergaven zoals dit. Waar was hij niet goed in? ‘Weet je al waar ze de tatoeage wil hebben?’
Dean knikte. Hij legde een van zijn handen tegen zijn borstbeen. ‘De steel zal hier ongeveer liggen en dan zal die zo,’ hij illustreerde zijn woorden door zijn hand over zijn torso te bewegen, ‘onder haar borsten doorlopen.’
Wacht, wat? Dezelfde toon waarop Christian vandaag tegen hen gesproken had, dezelfde verbazing, klonk nu bij datzelfde woord door haar hoofd. Ineens kreeg de tatoeage een hele andere betekenis. Daar waar ze net de lijnen mooi en sierlijk had gevonden, leken ze nu ineens uitdagend en sexy. Een tatoeage waarmee ze menig man om haar vinger zou kunnen binden. Een tatoeage die Dean zou zetten. Dat was even wat anders dan ze verwacht had. Het zou niet anders kunnen dan dat ze topless tegenover hem zou zetten. Dat was een ding. Maar dat hij dan ook nog eens de huid onder haar borsten zou moeten bewerken, waarbij hij misschien zelfs de huid aanraakte of de borsten iets aan de kant moest houden, gaven het ineens een heel andere betekenis. Een knoop vormde zich in haar maag en geheel nieuwe twijfels kwamen naar de oppervlakte. Hij wist van de plek, maar ging er nog steeds mee akkoord. Besefte hij dan niet hoe intiem dat eigenlijk was? Vond hij het misschien zelfs wel interessant? Zij was zijn eerste geweest. Wat als hij dit als een moment zag om te zien hoe de borsten van een ander eruitzagen? Misschien wel meer dan dat? Dat was achterlijk. Dat wist zij ook wel, maar ze kon de onzekere gedachten niet tegenhouden. Ze probeerde het idee van haar af te schuiven. Het idee dat hij misschien verleidt kon worden, dat hij misschien opgewonden zou raken van de situatie. Moest ze er iets van zeggen? Moest ze laten blijken dat ze het niet leuk vond? Zou hij dat niet stom vinden?
Al die twijfels, al die onzekerheden, waren omhooggekomen in slechts enkele seconden. Haast alsof een bom explodeerde in haar hoofd en haar nu overrompelde. Een simpele ‘oh’ had haar mond verlaten. Een reactie die ze probeerde recht te trekken door een zo’n oprecht mogelijke glimlach te forceren. ‘Dat klinkt mooi.’ Dat was niet eens gelogen. Het zou een prachtige tatoeage worden, júist op die plek. Ze wilde alleen liever niet dat Dean het zou zetten, dat hij dat intieme moment met Jane zou delen. Maar, dat was een onterecht verlangen wat ze niet van hem kon vragen. Het was juist leuk dat iemand geïnteresseerd was om een tatoeage van hem te ontvangen. Die kans wilde ze hem niet ontnemen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Opnieuw merkte hij dat ze iets achterhield. Nee, ze hield het niet echt voor hem achter, maar ze liet wel dingen in de lucht hangen. Dean voelde dat aan, maar liet het wederom zo. Hij wist, of hoopte, dat ze haar zorgen zou uitspreken als dat nodig was. Dat ze het tegen hem zou zeggen als ze ergens mee zat, in plaats van zichzelf ermee op te vreten. Maar misschien was het ook wel niets. Charlotte twijfelde immers vaker over dingen die hij niet eens voor mogelijk zou houden, omdat het voor hem vanzelfsprekend leek. En hoewel hij het niet erg vond om haar gerust te stellen, kon hij begrijpen dat zij het misschien vervelend begon te vinden om haar zorgen telkens hardop uit te spreken. De onuitgesproken woorden bleven dan ook in de lucht hangen en even leek het alsof een stilte de ruimte zou vullen. Dat gebeurde echter niet, want Dean legde een hand op de wang van Charlotte en keek haar aan. Het schetsboek werd even aan de kant gelegd en al zijn aandacht lag op haar. 'Niet zo mooi als jij,' antwoordde hij zacht. Cliché, misschien. Maar hij wilde dat ze dat begreep, dat ze snapte dat hij het meende. Toch leken zijn woorden, ondanks de moeite en de aandacht die hij erin stopte, niet bij haar binnen te dringen. Ze wendde haar blik af. 'Doe niet zo stom, jouw tekenstijl is geweldig,' zei ze zachtjes. Hij glimlachte erom, maar sprak haar niet tegen. In tegenstelling tot Charlotte, kon hij het compliment wel accepteren. 'Ik doe niet stom,' sprak hij enkel, waarna hij nog wat dichter tegen haar aan ging zitten en zijn arm om haar heen legde. Er leek iets van een ongemakkelijke sfeer tussen hen in te hangen, waar Dean zo snel mogelijk vanaf wilde.
'Echt wel. Laat de rest van je tekeningen eens zien?'
Dean reikte naar zijn tekenblok, dat nog net binnen zijn bereik lag. Daarna opende hij het op de eerste pagina, maar voordat hij het aan Charlotte gaf, bladerde hij naar de tweede pagina. Op de eerste stond een halve schets van het gezicht van zijn zus, dat hij had geprobeerd te recreëren vanuit zijn herinneringen. Dat was, zacht gezegd, niet goed gelukt. Hij baalde ervan, maar wilde het eigenlijk niet aan Charlotte laten zien. Daarom gaf hij het blok aan haar op de tweede pagina, waar hij had gespeeld met wat lijnwerk. Kleine tekeningetjes die samen geen geheel vormden, maar losse flodders op het papier leken. Eventjes keek hij zwijgend naar Charlotte terwijl zij naar zijn tekeningen keek, streek met zijn niet in plastic gewikkelde hand door haar haren. Hij geloofde niet dat ze ooit zou begrijpen hoe veel hij om haar gaf, hoe belangrijk ze was en hoe weinig andere mensen ertoe deden. Hij probeerde te achterhalen wat er gebeurd was, waardoor de stemming zo vastgelopen was, maar kon er niet helemaal op komen. Ze had oprecht gemeend dat ze de tatoeage mooi had gevonden, maar wel iets achter gehouden en dat deed ze nu weer. Hij vertrouwde Charlotte natuurlijk volkomen, maar vond het heel jammer dat ze haar zorgen niet hardop uitsprak. Hij boog naar haar toe, bracht zijn lippen naar haar oor. 'Ik ben er nog steeds van overtuigd dat jij mooier bent, Char.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was ook achterlijk. Ze haalde zich dingen in haar hoofd waarvan ze wist dat het nergens op sloeg. Onzekere gedachten die ze het liefst buitensloot, maar die zich als een zeurende stem in haar hoofd herhaalden. Waar kwam die onzekerheid vandaan? Waarom kon ze niet gewoon genoegen nemen met dit soort complimenten? Ze had gewild dat ze daar een antwoord op had. Het frustreerde haar en juist het feit dat ze zulke gedachten had en Dean het haast wel moest merken, maakten de onzekerheden en twijfels erger. Als de Dean haar nog niet zat was, dan zou hij haar wel zat worden door de vicieuze cirkel waar ze nu spontaan in terecht kwam. Een cirkel die ze met liefde zou doorbreken.Ergens voelde ze de verleiding om de tekening op de eerste pagina te bekijken, maar ze hield zich in. Niet voor niets had Dean die pagina overgeslagen. Daarbij, er waren genoeg andere tekeningen waar ze van kon genieten. Sommige herkende ze, anderen waren nieuw. Vlak voor de pagina met het uiteindelijke ontwerp, stonden een aantal andere ideeën en schetsen voor een tatoeage onder de borsten. Zou hij dat aantrekkelijk vinden? Zou hij hopen dat zij zo’n tatoeage zou krijgen? Zou hij van haar verlangen dat haar huid op een gegeven moment net zo vol zou staan als de zijne? Nee, want dan verloren de pasgeboren vogels op zijn huid hun betekenis. Zijn ademhaling kietelde tegen haar oorschelp. Zijn zachte woorden zorgden tegelijkertijd voor een warm gevoel en een knoop in haar maag. Zie je? Waarom deed ze nu zo stom? Hij deed er alles aan om haar te laten blijken dat hij van haar hield. Waarom kon ze niet net als hij gewoon een keer een compliment accepteren? Een glimlach verscheen op haar gezicht en vanuit haar ooghoek keek ze de jongen aan. ‘Heb jij je eigen werk weleens gezien?’
Zacht drukte hij een kus onder haar oor, waarna hij met een grijns een paar bladzijden doorbladerde. ‘Zeker wel.’ Hij eindigde op een pagina waarop verschillende schetsen te zien waren. Haar mond zakte iets open. ‘Dit komt misschien in de buurt, maar nog steeds is het niet zo mooi als jij.’
Ze zag haarzelf. Grove schetsen, maar duidelijk herkenbaar. Van zij aanzicht, van voren. Op het midden van de pagina had hij haar getekend met haar gitaar op haar schoot. Zie? Haar gedachten sloegen nergens op. Het was misschien stom, maar ergens ontroerde de pagina haar. Misschien zeiden de tekeningen wel niks, maar voor haar voelde het als een bevestiging. Ietwat ontdaan probeerde ze te glimlachen terwijl haar vingers over het papier gleden. ‘Wauw,’ stamelde ze. Ze keek de jongeman aan en ineens voelde haar gedrag zo onterecht, dat het bijna voor tranen in haar ogen zorgde. Ze kroop iets dichter tegen hem aan, sloeg haar armen om zijn lichaam en verstopte haar gezicht in zijn hals. ‘Dean, ik houd van je.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Haar reactie was fijn. Oh, hij vond het fijn om haar verbazing te zien, maar ook de manier waarop ze reageerde. Dat ze haar gezicht in zijn hals verstopte, alsof ze zich daar wilde verbergen voor wat er dan ook was. Hij legde één arm om haar heen, wreef met die hand over haar rug heen en schoof het tekenblok iets aan de kant met zijn been, zodat hij iets comfortabeler kon gaan zitten zonder zijn eigen tekeningen te verkreukelen. Het gezicht van Charlotte keek hem aan vanaf de pagina die naar boven gekeerd lag. Hetzelfde gezicht dat nu in zijn hals verborgen lag, met ogen waar hij een vochtige glimp van had opgevangen. Hij kon niet met zekerheid zeggen dat ze huilde, maar het deed hem wel iets dat zijn tekeningen haar zo ontroerden. Het was aandoenlijk en hij vond het fijn dat ze nog wel iets uitte, zich niet helemaal afsloot voor hem. Een kus drukte hij in haar haren, want daar kon hij nu het beste bij. En hij vond het gewoon fijn om haar te kussen, haar aan te kunnen raken.
De tekening met de gitaar had hij gemaakt toen ze zo druk bezig was met haar hobby. dat ze het niet eens gemerkt had dat hij haar had zitten tekeningen. Hij had het gewoon mooi gevonden hoe geconcentreerd ze met haar eigen ding bezig was, de opperste blik van concentratie die op haar gezicht had gelegen. De lichte frons omdat het niet helemaal ging zoals zij het wilde. Hij had de blik nog niet helemaal op papier kunnen vangen, maar was van plan geweest om er nog verder mee te gaan, om haar er op een ander moment mee te verrassen. Dat dat er niet van gekomen was, dat hij haar de tekening nu had laten zien, maakte eigenlijk niets uit. Nu was een goed moment geweest. Ze had wat sip geleken en hoewel hij haar nu bijna in tranen had gebracht, waren het goede tranen. Tenminste, voor zover je ooit van goede tranen kon spreken. In dit geval was het in ieder geval goed geweest.
'Ik houd toch ook van jou, Charlotte.' Onder de hand had hij het haar al vaker gezegd en zij had het vaker tegen hem gezegd, maar de woorden leken nog geen kracht te verliezen. In tegendeel, iedere keer dat hij het zei voelde hij de kracht van de woorden weer door zijn aderen stromen. Hij hield van haar. Van de kleine dingetjes, zoals de glans in haar ogen als ze iets had gedaan waar ze trots op was. De toon die ze aansloeg als ze tegen Chris sprak. De manier waarop ze haar handen soms over zijn lichaam bewoog als ze hem begeerde. Maar ook de grotere dingen. De blijdschap die ze in de tunnel had gehad, maar daarbij ook de trots die hij had gevoeld. De momenten dat ze haar angst had overwonnen, iets geweldigs presteerde. De eerste keer dat ze een wapen had gevuurd en de adrenaline door haar lichaam had voelen suizen. Het waren dat soort dingen, die momenten, die hij koesterde. Dingen waardoor hij met heel zijn hart kon zeggen dat hij van haar hield. Fuck, voor geen goud zou hij haar kwijt willen.
Na wat voor een normaal mens een eeuwigheid moest lijken, liet hij haar weer een beetje los. 'Tijd om te slapen, denk ik zo,' zei hij zacht. Hij was in ieder geval moe van de dag, van de lange reis terug en de preek die ze van Christian hadden gekregen. Het leek hem geen slecht idee om nu maar te gaan slapen, want morgen zouden ze gewoon weer moeten trainen, misschien zelfs harder dan de dagen ervoor. Even keek Dean naar de verse tekening op zijn arm en het gekke gevoel van fladderende vlinders kriebelde in zijn buik. Ja, hij kon oprecht zeggen dat hij van het meisje hield.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld