Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Volkomen zwijgzaam luisterde ze vol tegenzin naar zijn uitspraken. Alle woorden die hij uitsprak wisten haar hart in duizenden stukjes te breken en hoe? In een vlaag van woede duwde ze hem onverwachts tegen een boom. Haar geplaatste hand op zijn rug voorkwam enige bot kneuzingen of gebroken botten in zijn menselijk lichaam, maar na de botsing bevond diezelfde hand zich al gauw rond de pols van de hand waar hij de houten staak in bewaarde. Stevig duwde ze zijn arm enigszins naar achteren, verwachtende dat ze de kans op leven en dood hiermee verkleinde. Hij had lef, vaardigheden en snelheid nodig, wilde hij haar alsnog executeren door een staak haar hart in te boren. “Look at my fucking face.” Grof plaatse ze haar rechterduim in zijn ene wang en haar rechterwijsvinger in zijn andere wang waarna ze zijn hoofd in het geheel naar beneden liet ‘zakken’. Elkaar recht in de ogen aankijken was datgeen wat ze daarmee wilde bereiken. “Do you think all of this is settled up, huh?” vroeg ze nijdig. “Do you really believe I’d betray you while you’re the only one I love?” Een spottende, maar ongepaste en bedroefde lach verliet haar mond na het uitspreken van haar woorden. De situatie was allesbehalve humoristisch, maar ze stond zo versteld van zijn woorden dat het gelach niet aan haar voorbij ging. Ze had geen enkele reden om tegen hem te liegen, want waarom zou ze? Was ze daar niet al die tijd bang voor geweest, dat hij haar niet meer in vertrouwen kon nemen?
De grip van haar vingers op de weerzijdes van zijn wangen ging verloren, maar haar hand bleef liggen bij één wangweerzijde. “You don’t remember, because I eradicated those memories by accidence.” Een lange tijd bleef ze stil, opnieuw, kijkend in zijn ogen vooraleer ze de moed nam om een stap terug te zetten en haar verhaal deed. “I thought I did right by erasing a part of your memory. I couldn’t bear the vulnerable and unhappily expression your father had created, because we both knew you weren’t happy in the state you were in. You didn’t get respect from anyone, your father couldn't get his hands of you, the past didn't leave you alone and you couldn't stop drinking your problems away. I needed to do something and erasing your memories was the only thing I could do and of course I asked for your permission and I seriously thought I had made you happy again, but I never knew it would turn out like this,'' murmelde ze. ''It was never my intention to mess with your brains and feelings and I totally understand it if you don't want to see me anymore, but you've got to understand that this isn't you.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een onwerkelijke kracht werd hetgeen waar hij onder moest lijden, toen zijn rug met een harde klap tegen de boom terechtkwam. Haar vingers voelde hij hard tegen zijn huid aan drukken. Nagels werden lichtjes in zijn rug gezet, maar zijn pijn kwam eerder van de slag zelf. Een zachte kreun van zijn lijden volgde hierop al snel. Kortdurig werd hij zo in bedwang gehouden, als een ongehoorzaam kind die tot zwijgen werd gebracht, totdat uiteindelijk zijn kin ruig werd vastgepakt en de houten staak samen met zijn arm ietwat weg werd geduwd.
"Yeah, I do. Vampires can't be trusted." Zijn gezicht hield hij doodstil, teruggekeken in haar ogen zonder een uitweg te kunnen vinden. Hij werd dusdanig klemgezet door haar ruwe greep op hem dat hij geeneens de moeite nam om te kunnen ontsnappen. De uitstraling die hij had was echter onveranderd gebleven, dezelfde vijandelijkheid gegeven die hij haar altijd gunde, en zijn helse gelaatsuitdrukking was haar enige aanblik geworden. "Which is why I have to kill them just like I'll have to kill you. You don't deserve to live like you convinced yourself to. You, Adoria, have been dead for almost a century, and the real you has died with you when you turned. Now, there's nothing left but a fucking demon to kill." Een onheilspellende grijns werd gevormd rond zijn lippen. Haar hand die nog voor even op zijn wang lag, was tot zijn geluk na een tijdje ook verdwenen en ze stapte zelfs bij hem vandaan. Dat ze hem zo in vrijheid liet ondanks ze van zijn plannen afwist, was de domste beslissing die ze ooit had kunnen maken.
"But don't worry, I'll make sure you reunite with your dead vamp friends too." Zijn eerst nog beweegloze lichaam veranderde daarna zo goed als meteen. De afstand die ze tussen hen beide inlaste, al waren het maar een paar meters, achtte hij als genoeg om zijn kansen erop te wagen. Impulsief sprintte hij naar haar gedaante toe en bestormde hij haar in een kwestie van secondes. Haar huid werd doorboord door het hout, precies zoals zijn doel was geweest, waarna hij in een fractie al bovenop haar te vinden was. Hun beide lichamen belandden met een harde klap op de stenen ondergrond. Zijn handpalm trok zich samen rondom het ouderwetse wapen die hij centimeters diep in haar borstkas duwde, maar zijn gevloek overtrof de gejaagde hijgingen die hij kenbaar maakte. Enkele millimeters van de gemaakte wond vandaan bevond zich het hart waar hij opuit was. Houtsplinters konden worden achtergelaten om haar te pijnigen, maar werkelijk zou het geen dood opleveren als die die hij voor haar geplant had. De nijdige blik in zijn ogen werd versterkt indien hij met zijn vrije onderarm haar keel onderdrukte en het hout wederom probeerde te verwijderen uit haar lijf.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zijn onverwachte aanval maakte haar radeloos. Hij had haar makkelijk kunnen doden in de paar secondes die hij had, maar de staak raakte doorboorde enkel haar huid en een stuk van haar binnenste. De enige kans die hij had, liet hij zich voorbijgaan alsof het niets was. Een lichte pijn kreun verliet haar mond vooraleer ze zich vermande en zich volledig op hem richtte. Haar hand greep de staak vast en hoe verder ze overeind kwam, hoe meer meewerkende kracht ze zette op het verwijderen van het hout uit haar lichaam. Pas toen ze zich ervan overtuigd dat er geen enkele houtsplinter achtergebleven was in haar lichaam, veranderde ze beestachtig hun positie: het was nu zij die bovenop lag en die de houten staak met volle kracht een eind verderop neergooide. Vervolgens haalde ze haastig de injectiespuit uit haar achter broekzak vandaan waarna ze de naald rechtstreeks in zijn nekhuid boorde. De gehele inhoud, bestaande uit haar bloed, spoot ze in zijn hals, hopende dat de bloedrode vloeistof zich direct daarna voort zou bewegen in zijn eigen gecreëerde bloedbaan. Of het injecteren van haar eigen bloed de juiste keuze was, was maar de vraag. Doch verdiende hij een tweede kans, zelfs al was het aan hem of hij die kans wilde grijpen of niet.
Ze stond op het punt om hem van het leven te beroven, maar iets in haar gedachtegang hield haar tegen. Onzeker liet ze haar ogen glijden over zijn naakte lichaam, zo heen en weer totdat ze weer kijk had op zijn hals. Was ze überhaupt wel in staat om een poging tot moord te doen na al die tijd waarin ze zich stil had gehouden?
Traagzaam rechtte ze haar rug, terwijl ze haar bewegingsarm langs zich heen liet bungelen en de injectiespuit uit haar hand verdween. ''Is this really how you want to die?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar uitkramingen op het moment dat hij haar lichaam lichtelijk spietste, hoorde hij voldaan aan. Het weten dat hij haar op zijn minst pijn had bezorgd kon hem al wat beter laten voelen, maar zijn aandacht hield hij er amper tot helemaal niet bij. In alle macht probeerde hij het wapen wederom in zijn bezit te krijgen. Zijn tegenspartelingen waren sterker dan ze tot nu toe waren geweest, haar in bedwang gehouden met elk beetje kracht in zijn lijf, al was het hem niet gegund geweest. Hoewel de staak zich binnen een mum van tijd buiten haarzelf bevond werden de rollen in zijn nadeel omgedraaid. Haar gewicht duwde hem volledig tegen de grond aan waarop hijzelf degene was die nu vast werd geklemd. De houten staak was van hem weggehaald, hem achtergelaten met geen enkel ander wapen dan zijn eigen handen. Zijn vuisten balden zich nadien al snel; hoe weinig effect het ook mocht hebben. Vooraleer hij ook maar een beweging had kunnen maken, bevond zich een snerpende pijn in zijn nek. Een naald werd er ongenadig in zijn huid gedrukt met geen teken van spijt te vinden.
"You are too scared to kill me, huh?" Een valse lach maakte hij hoorbaar, spottend en wel waarbij hij haar ogen harteloos in het donker opzocht. "Just have the balls to do it, instead of turning me, Adoria. We both know that isn't going to change a fucking thing about how I feel about you. I'll make sure you suffer and I'm gonna hunt you down, making your life more miserable than you can ever imagine." De onzekerheid in haar stem negeerde hij volledig. Haar blik voelde hij wel degelijk over zich heen gaan, de stilte gelaten voor wat het was terwijl hij zijn pupillen geen seconde van de hare afhaalde. Hij wilde dat zijn haat voor haar het laatste zou zijn wat ze van hem zou zien zodra ze dan toch door zou zetten. Hij wilde haar laten blijken hoe het geen veranderingen zou brengen, want hij zou zichzelf blijven, nietwaar? Hem veranderen in een vampier, hoe walgelijk hij het ook vond, zou hem voor geen goud kunnen muteren naar de jongen die zij achter hem zocht. Het was gewoonweg laf hoe ze het lef niet had hem van de aardbodem te vegen als mens. Zijn gelach stopte geleidelijk aan tot er puur een sinistere blik van overbleef. Zijn linkerhand bewoog hij naar haar pols die hij stevig vastpakte, en het onbehouwen hard vasthield alsof het enigszins zin had om haar wakker te schudden.
"I hate you from the bottom of my heart and I always will, you filthy blood sucker."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Niets ontziend bleef ze naar zijn gezicht staren, doende alsof hij geen weerwoord had. Ze hoefde niet te weten wat zijn laatste woorden zouden zijn vooraleer hij terecht zou komen in een zwarte leegte. In stilzwijgendheid keerde ze zijn hoofd zoveel graden om totdat er een klik hoorbaar werd. Het geluid van brekende botten drong met geweld haar oren binnen: hét teken dat ze hem zojuist van zijn leven beroofd had.

Tell me pretty lies,
Look me in the face,
Tell me that you love me,
Even if it's fake,
'Cause I don't fucking care, at all

You've been out all night,
I don't know where you've been,
You're slurring all your words,
Not making any sense,
But I don't fucking care, at all

'Cause I have hella feelings for you,
I act like I don't fucking care,
Like they ain't even there,
'Cause I have hella feelings for you,
I act like I don't fucking care,
'Cause I'm so fucking scared

I'm only a fool for you,
And maybe you're too good for me,
I'm only a fool for you,
But I don't fucking care, at all, oh

(Ooh yeah)

Tell me pretty lies,
Look me in the face,
Tell me that you love me,
Even if it's fake,
'Cause I don't fucking care, at all

You've been out all night,
I don't know where you've been,
You're slurring all your words,
Not making any sense,
But I don't fucking care, at all

'Cause I have hella feelings for you,
I act like I don't fucking care,
Like they ain't even there,
'Cause I have hella feelings for you,
I act like I don't fucking care,
'Cause I'm so fucking scared

I'm only a fool for you,
And maybe you're too good for me,
I'm only a fool for you,
But I don't fucking care, at all, oh

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:

► Dialogue Psychiatrist, back in the 20th century

Have you ever wondered why you are so different compared to the others in your village?
I already knew I was special from the day I was born. It was pouring, lights everywhere. There was no sense of joy in the area where the monsters could gaze me, nor a cynical grin on my fathers countenance, because no one thought it was amusing to set eyes on a bloody bastard.

How was your family situation?
I’ve never had a father, nor a mother who loved me. My mothers heart was drawn to the allure of darkness. She was drunk all day long and she actually cried herself to sleep. Being hunted down by devilish thoughts got herself killed. Valeria was the only one who made clear she loved me by saying: ‘Dorie, you have see this! I made my teddy bear ok and teddy bear me told she loves you. I too love you!’, but I didn’t care. She was a threat to me.

And that's why you killed your own three-year-old sister? Because she was a threat to you?
Yes.

What did you feel after the deed?
A relief. I couldn't bear the happiness she brought with her.
--
What exactly encourage you to continue the executing/prosecuting?
The fear of death in their eyes. Every time when I was able to see this fear, I rose like a phoenix from the ashes. Besides, once the first body is found, it's only a matter of time before the bloodbath commences.
Did you want to make something clear by keeping the dead bodies in public?

Did you do more with the bodies after you murdered them?
I hanged Abby-Blossom Harver, I tasted Mar-Ann Stones' blood, I threw Dacian Vanderbilt out of the window and I bathed in my mother and sisters' blood.

Were you fascinated by blood?
I still am.
--
Is Pedro involved in all of this?
Oh, darling. We both know I am not a traitor.

- But am I right when I say you had a relationship with Pedro?
Yes.

What does he mean to you?
He means the whole world to me, because he's the only one who seems to understand my thoughts and actions. He doesn't judge me for who I am, he loves me and I love him.

If you truly loved him, then why did you have sex with other humans? Did you think it was exciting?
You must be really interested in me if you go so far, you even want to talk about my sex life. How insane? *laughs* Well, maybe I do not love Pedro. Perhaps he's just one of my playthings, but what do you care? There are many whores to be found in this village and they don't get an interrogatory as well. I am eighteen years old. I may fuck whoever I want to.
--
Do you have mercy?
I do not regret my committed crimes. People quake with fear because I have the power to make them afraid. I am not apologizing myself for doing something with one of my biggest talents.

- Is there something more you want to tell me?

Quando estou livre, juro por Deus que vou fazer você sofrer de uma maneira que a sua pequena mente estragada não pode imaginar. Será minha causa que você nunca saiba um momento de felicidade. (When I am free, I swear to God I am going to make you suffer in ways your spoiled little mind cannot possibly imagine. It will be my cause that you never know a moment of happiness. ) And mrs. Rosefield, don't you ever dare to forget death dances silently in everyone's shadow.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► Een vrouwelijke stem spookte door zijn denkbeelden. Hard en enigszins onverstaanbaar werd de conversatie voorgezet, zonder enig beeld voor zijn ogen om het te kunnen volgen. Onverstoord zette het zich voort, lijkend dat Jack er helemaal niet bij was geweest. Geen pauzes werden ingelast tussen het gesprek dat hem aardig deed denken aan een verhoor, op dezelfde wijze als waarop de klanken hem bekend voorkwamen. De zachtzinnigheid klonk gekend bij hem maar nergens kon hij hetzelfde stemgeluid weer weervinden in het donker. Enkel een honger bleef in zijn lichaam achter; een slopende, onweerstaanbare en sterke honger.
Zijn oogleden werden jachtig naar boven bewogen. Een hap naar adem bracht hij voort onderwijl zijn eigen gedaante lichtelijk omhoog schoot. Tientallen, wellicht honderden klanken galmden door zijn hoofd en maakten het er tot een grote chaos. Autotoeters staken door zijn gehoorgang, geschreeuw en gelach ving hij op en vele stemmen, van gefluister tot geroep, kwam er bij hem binnen. Zijn ogen vergrootten zich in een kwestie van secondes die zich langzaam verstreken bij het geschrokken rondkijken van de kamer. De vele hartkloppingen werden als muziek afkomstig uit een luidspreker duidelijk gemaakt. Als het aan zijn gevoel lag bevond hij zich midden in een grote menigte, maar naar wat zijn uitzicht hem verhelderde was hij compleet alleen geweest. Achtergelaten in een vreemde kamer met niemand anders te zien dan hemzelf. Het was pas toen hij zijn gelaat naar zijn linkerkant draaide, dat hij tot de ontdekking kwam dat hij wel degelijk gezelschap had. In de hoek van de ruimte kon hij Adoria's verschijning weervinden; zittende in een stoel nog geen paar meter van hem vandaan.
Hij wilde vragen naar de reden waarom hij er zat. Waarom er een aparte pijn in zijn nek te vinden was en hij gek werd van geluiden die hij in werkelijkheid nergens van af kon leiden, evenzeer als hoe hij er terechtgekomen was. Toch ging zijn mond openen zwaarder dan hijzelf zich had kunnen bedenken. De drang naar iets hield hem ervan tegen, makend dat het zweet hem uitbrak en zijn zicht langzaamaan rood werd gekleurd. Geruis versterkte zich daarna als de bliksem om Jack heen. Paniek nam hem over, niet wetend of wat hij waarnam verbeelding was geweest, wat erop uitdraaide dat zijn handen in een raas naar zijn oren grepen om het geluid buiten te kunnen sluiten.
"What's happening to me?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Someone saw us, An. I could hear a second heartbeat and I am not lying when I say I saw someone, but you've got to understand that I wasn't able to catch the bystander. I couldn't just leave him behind, I wanted him to be safe.'' Geen ommekeer maakte ze om haar broeder recht in het gezicht aan te kunnen kijken: roerloos bleef ze staren naar het lichaam onder de dekens. Jack bezette haar bed, adem- en levenloos. Hij maakte geen bewegingen of geluiden: hij was doodstil.
''I do not blame you, Adoria. Just be careful. Everyone has ears and eyes and they are hidden in places you can't even imagine,'' zei Anicetus, net voor Jack's ontwaking. Gealarmeerd schoot ze uit haar stoel waarna ze uit een reflex haar hand op zijn borst plaatste toen hij overeind kwam. Ze was van plan om hem terug tegen het matras te duwen, maar ze veranderde van gedachtes en kon hierna enkel naar zijn blik staren. Haar broeder was nog aanwezig in de kamer, maar ook hij verdween uit zicht. Traagzaam trok ze haar hand terug, terwijl ze op het bed plaatsnam om hem beter aan te kunnen kijken. Ze was niet meer zozeer bang dat hij haar wat zou aandoen, want gezien zijn reactie leek het alsof de koelbloedig- en wreedheid verloren zijn gegaan toen hij stierf. Doch bleef ze op haar hoede door zijn handelingen in de gaten te houden en op afstand te blijven. ''You're dead, Jack. I turned you so you're in transition,'' bracht ze moeizaam uit. ''The next few days are going to be rough, but I will help you through it.'' Toentertijd wist ze niet beter dan de zelfstandigheid. Er was noch een vampier, noch een vreemdeling die haar helpen kon. Werkelijk alles wat nieuw voor haar was, moest ze zelf ondervinden en dat was allesbehalve gemakkelijk. Er zaten dagen bij waarin ze om hulp schreeuwde, huilde en haarzelf opsloot wanneer ze tot waanzin gedreven werd ten gevolge van de geluiden en emoties. Ze moest er dus wel voor hem zijn, maar had ze haarzelf er dan zo van overtuigd dat Jack haar nog steeds zag als een paar weken geleden? Wat als hij haar hulp helemaal niet wilde hebben, maar zo ver mogelijk van haar vandaan wilde blijven? Bij die gedachte vertrok haar blik.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een hand greep vrijwel meteen onverwijld naar zijn borst. De koude plek werd achtergelaten op zijn bovenlichaam, onder haar grip, maar deze ging al snel weer verloren. Haar arm trok ze na een paar seconden weer weg van hem waarna ze aanrakingen compleet leek te vermijden. Alles wat er toen gebeurde, was de plaats naast hem op het bed innemen met een onderzoekende blik. Hij voelde zich zeker bekeken, misschien wel gedetecteerd alsof hij een gek was, maar daarvoor had hij geen interesse om erachter te komen. Zijn bezigheden lagen meer bij haar uitgesproken woorden dan haar onbekende gedachten.
"I-.. What have I done?" Verschrikt draaide hij zich tot Adoria, terwijl hij zijn handen langzaam beetje bij beetje van zijn oren afhaalde. De geluiden die hem overwoekerden dreven hem tot grote paniek. Hij wist niet wat hij hoorde of waar het vandaan kwam, en het volume waarmee ze door zijn gehoorgang raasden zorgde alleen voor meer wanorde in zijn hoofd. Hij kon zich niet voorstellen dat hij tot een bloederig wezen was gemaakt zoals ze hem probeerde te vertellen. Nee, hij kon niet van de ene op de andere dag bovennatuurlijk zijn, toch?
"In transition? No, this can't be happening," murmelde hij verward. "Tell me this is some kind of twisted dream. I couldn't have killed them.. I didn't try to kill you, did I?" Impulsief pakte hij haar hand vast, waar hij zijn ogen op liet rusten door zijn hoofd omlaag te laten gaan. Herinneringen somden zich op gelijk met woorden die hij amper kon plaatsen. Die nacht bij het strand.... was het echt geweest? Was alles daarna de onwerkelijke nachtmerrie die Jack had beleefd, zoals hij het zichzelf wijsmaakte?
"All the bodies.. Is it real? Was it real?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zijn verwarringen over het verleden en zijn uitspraken braken haar.

Geschokt bevrijdde ze haar hand uit zijn greep, hem aangekeken alsof hij zojuist een poging tot moord wilde doen. Elke keer werd ze overvallen door de impulsieve acties van zowel haarzelf als van anderen en langzamerhand kostte dat haar de vermogen om gekalmeerd te blijven. Gezien haar stemmingswisselingen had ze al moeite om haar emoties in toom te houden, maar dit werd enkel versterkt door de dagelijkse bezigheden. Ze kwam over als een bang en somber persoon, want zelfs haar glimlachen waren allesbehalve echt.
Ze sloot haar ogen, nam diep adem en sprak vrijwel meteen toen ze hem weer recht in de ogen aankeek.
''I've been trough hell when I got into transition. There was no one who was there for me and facing my own human behaviour might be one of the hardest things I have ever done, but I did survive the transition. It's just ... Those memories won't fade away. They'll always exist, trying to break you into a million pieces.'' Een cynische, haast onverstaanbare lach, veroorzaakt door haar humoristische kijk op haar gedrag, verliet haar mond na het uitspreken van haar verontschuldiging. De tranen liepen over haar wangen en inmiddels zagen haar mouwen nat van de doorzichtige vloeistof, maar ze maakte geen geluid. Ze hield zich taai door op haar wangen te bijten en om de keer van hem weg te kijken, terwijl ze rug de tranen van haar wangen dauwde. Hij had niets aan haar gehuil, dacht ze. Ze doodde enkel de tijd die ze niet hadden. ''It was my brother who supported me. When I couldn't sleep, he crawled into bed and kept me warm. All he had to do, was being there for me so I could count on him when I needed him the most, because it was his presence which conquered my past.'' Wederom kwamen elkaars handen in aanraking met elkaar, maar het was Adoria dit keer die zachtaardig zijn hand beetpakte. ''You can't do this alone if you keep the vampire life. I'd completely understand it if you don't want me as your backup, but choose at least someone else.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Beangstigd, verontsteld en bovenal verward schoof hij van haar vandaan. De reactie waarmee hij werd afgeslagen had hem flink getroffen. Hij weernam hoe hij verschrokken aangekeken werd, een blik waarvan hij niets anders achter kon zoeken dan wantrouwigheid en frustratie. Mogelijk was dat waardoor hij zich beperkte tot de geheel andere kant van de matras. Een meter, hoogstens anderhalf, van Adoria vandaan gezeten, haast de uiterste hoek van het bed bereikt. Zijn emoties wist hij vol kracht in te houden sinds hij niet wist wat hij hoorde te uiten op het moment. Hij leek uit te willen barsten in tranen, maar zonder de tranen zelf te zitten die in hem verscholen zouden moeten zitten. Jack voelde tegelijkertijd woede tegenover zichzelf voor de daden waarvoor hij geen reden had gehad ze met koelen bloede te plegen. Hij wilde haar omarmen, troosten en haar verdriet weg laten vagen, maar ook hem werd het teveel. Hij zat er op afstand, doodstil en onbewogen naar haar te kijken met tientallen woorden om te spreken, echter geen van allen uit zijn mond gekomen. Hij luisterde naar haar, sprakeloos en wel.
Haar ogen leken hem weg te sleuren van alles. Ze bleven bij de zijne, haar uitstraling ongekend vergeleken met normaal. Eens om de zoveel tijd vermeed ze hem evenals hij haar uit zijn zicht haalde, door zijn ogen neer te slaan op het witte dekbed. Hij kon het niet aanzien hoe ze haar pijn uitte door te huilen. Nooit had hij geweten hoe hij er goed mee om moest gaan, laat staan erover praten met iemand. Haar bevelen om ze in te houden kon hij in elk geval niet. Nee, het zou hem als een klootzak maken zodra hij haar erop aan zou spreken. Het deed hem al genoeg om haar zo gebroken voor zich te zien. Hij wilde haar kortom helpen; hij wist alleen niet hoe. Enkel de aanraking van haar hand, die dit keer naar die van hem greep, kon hem uit zijn 'slaaptoestand' halen. Hij besefte zich zijn eigen zwijgzaamheid weer en met het opheffen van zijn hoofd kon hij zichzelf wederom weer starend tegenover haar terugvinden. Zelf was hij nerveus, twijfelend over de afstandelijkheid tot nu toe, maar de aanstalten om zichzelf alleen maar verder van haar te verwijderen waren nooit gemaakt. Hij blokkeerde het uit zijn gedachten en haar arm, reikend naar de zijne om de afstand teniet te laten gaan, liet hij toe. Voorzichtig verstrengelde hij hun vingers.
"What am I supposed to do?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Zijn zwijgzaamheid overviel haar met verschillende gedachtes. Of het goed teken was of een slecht teken, maakte haar radeloos, maar het was die ene vraag wat haar ietwat zekerheid gaf.
Ze wist geen exact antwoord op zijn vraag, want het bleef hoe dan ook zijn eigen keuze. Doch kwam ze dichterbij, steeds verder tot ze in staat was om zijn gezicht aan te kunnen raken zonder voorover te buigen en moeite te doen. De verbrede afstand die hij had gemaakt toen ze haar hand van de zijne wegtrok, kwam voor haar allesbehalve helder over. Ze snapte niet waarom hij dat deed en misschien kwam ze daarom ondoordacht dichterbij. Haar hand streelde teerhartig zijn ijskoude wang, haar best doende om zo onkwetsbaar over te komen, maar tevergeefs. De glimlach werd haar niet gegund, zo ook de spraakzaamheid die ze sinds gisteren niet meer omarmen mocht. De laatste traan belandde op het grauwgrijze hoeslaken en vormde een natte plek. Dit was vooraleer ze eindelijk de moed in zich had om te durven spreken. ''I am not going to force you to be a vampire. It's your choice and you have to make that decision,'' bracht ze met moeite uit. ''I wish I could take back my feelings for you. I wish I didn't love you because everyday that I love you, it only reminds me of our friendship that may no longer exist and the pain of losing you,'' murmelde ze haast onhoorbaar waarna ze hem tien seconden lang alsmaar bleef aanstaren. Haar hand hield warmte vast, haar ogen bleven bij de zijne en ineens viel alles in deugen en kwam ze in een heel ander humeur terecht. Ze was gestopt met huilen, had de pogingen tot geglimlach opgegeven en was zekerder van haar zaak. Hem aankeken deed ze wel, maar zo nu en dan wendde ze haar blik af en viel haar oog op het raam achter hem. Hun handgreep was ook niet verloren gegaan, enkel versterkt en doch was het te merken dat ze op afstand bleef door we verbrede weg tussen beide hoofden. Haar hoofd was niet meer te vinden in de positie zoals net. Nee, ze voerde een conversatie op wijdte. ''But sometimes we're in a position wherein we can't think clearly. We make te wrong decisions, the wrong choices.. And yet, I've convinced myself that you're better off without me. I should've never ever ran into your life, because -to be honest- I didn't brought anything good in your eighteen year old life. I am the one who turned you into a madmen and vampire and you might have forgiven me now, but what if this happens all over again in a different version?'' Haar egocentrisme leek overwonnen te zijn. Ze gaf niet meer om haarzelf, zoals hiervoor, maar om hem en hoezeer het haar ook pijn deed, het was Jack's enige kans om een geluk te vinden in zijn leven -als hij koos voor het vampierleven-. ''I can help you trough the transition, but you've got to leave Mystic Falls when all of this is over. You can start a new life and find a new woman who brings no dangers with her.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Bedenkingen gingen door hem heen. Zijn dromen waren gesneuveld, zijn hoop op een normaal leven was vergooid geweest. Hij was het wezen geworden waarvan hij niets anders dan haat voor had gehad tot zijn zestiende, overtuigd over hoe het demonen waren die met wreed geweld moesten worden uitgeroeid. Hij kon niet overweg met zijn denkweg over zichzelf nu hij bij hen hoorde, maar hieraan besteedde hij ook geen aandacht. Zijn keuze kon wel wachten tot hij helder kon nadenken. Nu had hij meer moeite met het bijhouden van de discussie intussen hij zijn best deed de geluiden uit de buitenwereld weg te filteren.
"What do you mean?" Een frons ontstond langzaam. Vragend keek hij haar kant op, opgemerkt dat ze de afstand uit liet gaan door naar hem toe te gaan. Haar hand kwam binnen de kortste keren in aanraking met zijn wang en zo ook haar andere hand bleef vast in de zijne, stevig en lief. De wrijvingen die ze voortbracht gunde hij geen blik waardig, alsmaar bezig geweest met het overkomen van de ontstane onduidelijkheid. "You aren't going to lose me, princess. Why the hell would I just ditch you?" Zijn begrip werkte hem tegen, in de war over wat ze hem nou precies probeerde te vertellen door zo'n gesprek aan te gaan. Hij wist niet of hij het als kwetsend moest ervaren of juist als een compliment. Ze vertelde dat ze van hem hield, noch vertelde ze tegelijkertijd dat ze wilde dat het nooit plaats had gevonden. Er werd gesold met zijn gevoel hoewel hij lastig kon zeggen of het goed, of juist slecht was.
"Do you remember that night in the woods?" begon hij te spreken, zijn ogen voor even vermoeid gesloten voordat zijn blik haar weer opzocht. "We were both tormented by memories. Destroyed by visions which seemed so real, we lost ourselves in our emotions. But we woke up and we got ourselves through the night. Not because of strength, but because we had each other, right?" Zijn eigen hand ging sloom naar haar wang. Haar haar streek hij ietwat opzij, om voorzichtig zijn vingers erdoorheen laten gaan. Hij had dit gemist. Hij had haar gemist, maar was het voor haar hetzelfde?
"You aren't a bad thing to me. You never were. You were the one who made things better, made me look forward to the next day or even the next week just to see that pretty smile of yours." Een verdrietige, teleurgestelde glimlach vormde zich. Klein en zwak, enkel vanwege de mooie herinneringen die hij de erge voor even liet verdoezelen. Hij kwam terecht bij de momenten van hun ontmoeting in zijn hoofd. Het hele tafereel opnieuw afgespeeld alsof het zich in werkelijkheid ook nu afspeelde, maar jammer genoeg wist hij beter. Hoe echt ze ook voelden, het was en bleef het verleden waar hij zich op focuste in plaats van het nu of de toekomst.
"Can't you see I don't want or need anyone else?" Zijn duim streek zachtmoedig langs haar huid, zijn hoofd ietwat schuin gedraaid toen hij naar haar keek. Hij slaakte een moedeloze zucht. "I've always lived on the edge. Starting a new life somewhere else isn't going to change that, or how I feel about you. I care about you, Adoria. A lot. Why would you convince yourself you're the problem while there's nothing you could've done to prevent it from happening?" Voor de verandering klonk zijn stem geenszins stug meer. Hij zei het niet om de stilte te doorbreken en, dat hij schor klonk, zorgde voor geen andere toon dan de zachtheid waarmee Jack het uitsprak. "Please, stop torturing yourself with those thoughts of guilt," beaamde hij. "It wasn't your fault."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld