Forum

Druppels klonken, als een lekkend plafond waar een emmer onder was gezet. Dit was alleen geen water dat je hoort druppelen. Een zwakke en haperende stem vulde de ruimte. ‘’Laat me gaan… alsjeblieft.’’ zei de stem. Het licht ging aan en de eigenaar van de haperende stem hing ondersteboven. Zijn gezicht was bedekt met opgedroogd en vers bloed. Uit een gat in zijn nek droop een hoop bloed. Niet veel verderop stond een bebloede man zijn slagersmes schoon te maken.

‘’Ik ben bang dat ik dat niet kan laten gebeuren. Kijk, het is je eigen schuld. Je bent zelf in de buurt gekomen van hem en ik had je nog gewaarschuwd. Had maar naar mij geluisterd, dan had je hier niet hoeven… rondhangen.’’ zei de bebloede man. Hij stapte in het licht en keek gefascineerd naar zijn slagersmes. Al gauw legde hij het weer terug bij de rest van de toch best dodelijke voorwerpen. ‘’Ik laat je wel even met rust, maak er geen grote rotzooi van, wil je?’’ zei de bebloede man, terwijl hij de trap op liep en de smeekbedes van het slachtoffer negeerde. Eenmaal boven in de badkamer, met het kelderluik dicht en verborgen, begon de man zich schoon te maken. Elk klein spoor van zijn daden werd gewist. Hij zag er weer proper uit en leek niet meer op diegene die vreselijker was dan de duivel, maar weer op de vrolijke schooljongen waar de buitenwereld hem voor aanzag. Zijn dekmantel, die hij al jaren om had gehouden. Dan zou niemand verwachten dat hij een seriemoordenaar was, alleen maar om mensen uit de buurt te houden van zijn geliefde.

Ja, hij deed dit voor één enkele reden; om iedereen uit de buurt te houden van diegene van wie hij het meest hield. Hij, Shinma, vermoorde iedereen die in de buurt kwam van Ikaj. Het vermoorden was voor hem geen probleem, alleen de smoezen verzinnen waardoor het een simpele verdwijning leek, dat was het moeilijke gedeelte. Nee, hij hield van het vermoorden van mensen. De marteling die vooraf ging was voor hem een simpel spelletje waar hij o zo veel lol in had. De smeekbedes, het geschreeuw en het gehuil klonk als muziek in zijn oren. Het was zo heerlijk voor hem om dat te horen, hij kon er geen genoeg van krijgen.

‘’Kom op Shinma, vandaag is weer een goede dag geweest. Morgen heb je een afspraak bij Ikaj thuis voor het project, waar je naar uit moet kijken. Nu gaan we gewoon slapen en dan morgen er vroeg uit, zodat je op tijd bent.’’ sprak Shinma tegen zichzelf. Het was een vast ritueel voor hem dat hij voor het slapengaan nog even zichzelf toesprak. Zo had hij in bed minder gedachten aan zijn hoofd en kon hij beter slapen. De vele stemmen in zijn hoofd maakte hem vaak helemaal gek, maar door zichzelf toe te spreken, zwakte ze af, wat hij precies nodig had.

Druppels klonken, als een lekkend plafond waar een emmer onder was gezet. Dit was alleen geen water dat je hoort druppelen. Een zwakke en haperende stem vulde de ruimte. ‘’Laat me gaan… alsjeblieft.’’ zei de stem. Het licht ging aan en de eigenaar van de haperende stem hing ondersteboven. Zijn gezicht was bedekt met opgedroogd en vers bloed. Uit een gat in zijn nek droop een hoop bloed. Niet veel verderop stond een bebloede man zijn slagersmes schoon te maken.

‘’Ik ben bang dat ik dat niet kan laten gebeuren. Kijk, het is je eigen schuld. Je bent zelf in de buurt gekomen van hem en ik had je nog gewaarschuwd. Had maar naar mij geluisterd, dan had je hier niet hoeven… rondhangen.’’ zei de bebloede man. Hij stapte in het licht en keek gefascineerd naar zijn slagersmes. Al gauw legde hij het weer terug bij de rest van de toch best dodelijke voorwerpen. ‘’Ik laat je wel even met rust, maak er geen grote rotzooi van, wil je?’’ zei de bebloede man, terwijl hij de trap op liep en de smeekbedes van het slachtoffer negeerde. Eenmaal boven in de badkamer, met het kelderluik dicht en verborgen, begon de man zich schoon te maken. Elk klein spoor van zijn daden werd gewist. Hij zag er weer proper uit en leek niet meer op diegene die vreselijker was dan de duivel, maar weer op de vrolijke schooljongen waar de buitenwereld hem voor aanzag. Zijn dekmantel, die hij al jaren om had gehouden. Dan zou niemand verwachten dat hij een seriemoordenaar was, alleen maar om mensen uit de buurt te houden van zijn geliefde.

Ja, hij deed dit voor één enkele reden; om iedereen uit de buurt te houden van diegene van wie hij het meest hield. Hij, Shinma, vermoorde iedereen die in de buurt kwam van Ikaj. Het vermoorden was voor hem geen probleem, alleen de smoezen verzinnen waardoor het een simpele verdwijning leek, dat was het moeilijke gedeelte. Nee, hij hield van het vermoorden van mensen. De marteling die vooraf ging was voor hem een simpel spelletje waar hij o zo veel lol in had. De smeekbedes, het geschreeuw en het gehuil klonk als muziek in zijn oren. Het was zo heerlijk voor hem om dat te horen, hij kon er geen genoeg van krijgen.

‘’Kom op Shinma, vandaag is weer een goede dag geweest. Morgen heb je een afspraak bij Ikaj thuis voor het project, waar je naar uit moet kijken. Nu gaan we gewoon slapen en dan morgen er vroeg uit, zodat je op tijd bent.’’ sprak Shinma tegen zichzelf. Het was een vast ritueel voor hem dat hij voor het slapengaan nog even zichzelf toesprak. Zo had hij in bed minder gedachten aan zijn hoofd en kon hij beter slapen. De vele stemmen in zijn hoofd maakte hem vaak helemaal gek, maar door zichzelf toe te spreken, zwakte ze af, wat hij precies nodig had.