Forum

Zu ging op zijn bed zitten en keek naar de deur.

‘Niemand uitgenodigd, maar er stond wel een meisje voor de deur.’ Mompelde hij, hij was nogal onbeleefd weggestoven, maar dat interesseerde hem niet zo veel.

‘Ik kom uit het verhaal van The Boy Who Drew Cats, dus de kattentekenaar. Oud-Japans sprookje.’ Legde Zu uit.

‘En ja, ik had al snel door wie jij was.’ Hij glimlachte even en ging op zijn rug liggen, starend naar het plafon. Oh, hoe hij momenteel de neiging had om de muren vol te tekenen met katten zodat ze in de nacht die vervelende rat zouden pakken. Hij kon dat alleen niet maken, niet bij het huisdier van zijn kamergenoot. In een hoekje van de muur krabbelde hij een kleine tekening van een rat, hij zuchtte diep en rekte zich even uit. 

 

‘Euhm, hoe moet ik dit zeggen.’ Zu dacht even na, Darren was wel zijn kamergenoot en misschien was het voor Darren ook wel handig om te weten. Of het boeide Darren totaal niet, het maakte Zu ook niet zo veel uit.

‘Ik ben eigenlijk niet van plan om in de voetstappen van mijn vader te treden. Dat zou betekenen dat ik paden zou kruizen met een nogal gigantische gobil-rat,’ Zu wierp even een blik op Scout, ‘en om eerlijk te zijn, ik heb een nogal diepe angst voor ratten.’ Zu verwachtte dat Darren hem hiervoor zou uitlachen, Zu zelf vond het namelijk ook hilarisch ironisch. 

‘Hoewel dat de enigste reden is. Mocht ik over mijn vrees voor dat knaagdier komen, dan zou ik het misschien wel overwegen om het verhaal te volgen. Hoewel er natuurlijk ook nog mijn kattenallergie is.’ Net na die woorden nieste Zu, wederom door zichzelf. 

Zijn oog viel op het notitieboekje van Darren, en Zu kwam nieuwsgierig overeind. 

‘Oh, jij speelt natuurlijk die melodieën.’ Mompelde hij. ‘Vet.’ 

Zu hield ontzettend veel van muziek en kunst, en eindelijk zag hij een positieve kant aan deze kamerindeling. Naast het feit dat zijn kamergenoot aangenaam voor het oog was, natuurlijk. 

 

Voor zijn gevoel was het meisje, genaamd Bunny, binnen gekomen als een wervelwind. Zu volgde niet alles, maar voor hij het wist had ze zijn hand geschud en stond ze vrolijk te kletsen over die vervelende rat. ‘Een vriend van Scout is een vijand van mij’ ging er door zijn hoofd heen. 

Zijn blik viel op de konijnenoren van het meisje, en hij fronste even. Een stem in zijn hoofd, een stem genaamd zijn instinkt, vertelde hem om haar aan te vallen. Ze was immers een konijn en hij was een kat. Maar Zu haalde diep adem en negeerde die stem, medestudenten aanvallen was niet een goed plan. 

‘Waarom verberg je die oren van je niet?’ Vroeg hij haar plotseling.

‘Je wilt toch niet dat iedereen die oren ziet?’ Voegde hij er nog eens aan toe.

 Misschien kwam het ontzettend beledigend over, maar Zu was serieus met zijn vraag. Hijzelf schaamde zich rot voor zijn oren, en staart, en dan kwam er ook nog eens bij dat het ontzettend gevoelige plekjes waren voor hem. Als dat bij haar hetzelfde zou zijn, dan zou je niet echt verwachten dat ze haar oren zo losjes had slingeren.