Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia "i know, maar dat was ik niet, en als ik er zo vreselijk uit zie betekent dat alleenmaar dat ik gevaarlijk ben" zeg ik en kijk hem aan. "Nee ik wil niet nog langer uitrusten. Ik lig hier al voor 4 dagen ofso, ik wil graag even naar buiten" glimlach ik en sta op. Eigenlijk wilde ik gewoon de maze in, ik wil antwoord op alle vragen die ik heb. Ik wil weten wat ze met me gedaan hebben. Ik loop wat verder de glade op en kijk om me heen niemand stond in de buurt van de muren. Mijn hart ging te keer, ik keek even naar Newt die niets vermoedend naast me stond. Ik had nu al medelijde met hem, hij moet zich geen zorgen maken als ik zo weg ben. Hij moet me vergeten. "I'm sorry" mompel ik onverstaanbaar en begin dan zo hard mogelijk te rennen naar de deuren. Ik sta stil als ik binnen ben, ongelofelijk, het is echt gelukt. De deuren beginnen op dat moment de schuiven.

Account verwijderd

schreef:
Zodra Malia als een gek begint te rennen begint mijn hard snel op en neer te kloppen. "Malia, niet doen!" Roep ik hard, maar ze negeert mijn woorden en rent stug door. Verschrikt kijk ik om mij heen. "Héé!" Roep ik hard om de aandacht van andere te krijgen en begin op dat moment keihard te rennen. Ik nader de muren, maar tot mijn teleurstelling en schrik beginnen zij al te schuiven. Dit kan niet waar zijn. Dit kan niet waar zijn! Opgesloten, helemaal alleen. De dood die haar tegemoed zal komen. Verschillende taferelen spelen zich rond in mijn hoofd. Ze zijn beangstigend. Is dit een truc van de scheppers? Een missie? Ik ben bij de muren die nog maar een stukje geopend zijn. Een aantal Gladers staan nu ook bij de muren en kijk naar Malia die aan de overkant staat. "Kom terug Malia!" Roep ik boos. Maar opnieuw negeert zij mijn woorden. Alby en Gally komen naast mij staan. "Ik moet haar intentie weten." Zeg ik en kijk beide aan. Voordat ze kunnen reageren begin ik mijzelf door de muur te wurmen, die nu bijna helemaal dicht is. "Newt!" Roepen diverse jongens van achter mij en ik voel een arm aan mij trekken. "Laat los!" Roep ik en push mijzelf verder. Mijn borstkas wordt in elkaar gedrukt en ik hap naar adem, maar mijn luchtwegen zitten dicht en paniekerig wurm ik mijzelf verder. Ik heb het gevoel dat ik platgedrukt word, dat dit mijn laatste moment zal zijn, maar dan val ik door het laatste stukje heen op de grond. Gretig hap ik naar adem en mijn borstkas gaat hevig op en neer. Ik leef nog. Ik leef nog! Maar voor hoelang?

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik schrik als ik Newt achter me aan zie komen "Newt wat doe je?!" Roep ik. "Ga terug!" Roep ik maar dat is al te laat. "Waar ben je mee bezig man? Ik weet dat ik op een zelfmoord missie ven gegaan, maar de bedoeling was om dat alleen te doen" zeg ik en kijk hem aan. Ik was nog steeds in chock, "IK wilde antwoorden op wat ze met me gedaan hadden, maar ik wilde niet dat ik iemand anders in gevaar bracht" zeg ik en kijk hem aan.

Account verwijderd

schreef:
"Daar ben je dan een beetje te laat mee." Mompel ik en sta op zodra ik weer op adem ben gekomen. "Waarom luister je niet naar ons? We hebben je meerdere malen verteld dat je de Maze niet in mag gaan, denk je dat we je dat voor de grap vertellen? Nee!" Schreeuw ik en loop nu dreigend op haar af. "Hier zal je grievers tegen komen, één geluid, één teken en je gaat eraan. De muren zullen verplaatsen en de grievers weten je te bespelen. Ze zullen je opsluiten tussen de muren en in repen scheuren. Malia, nog nooit heeft iemand een nacht in de Maze overleeft. Nooit." Ik denk aan alle jongens die wij geofferd hebben en in de Maze hebben gegooid. Verbannen van onze wereld, zij die gevaar voor ons waren hebben wij laten vermoorden. We zijn pionnen in een spelletje, wij beslissen in werkelijkheid helemaal niets. Ik ben er klaar mee. "In al die jaren dat wij hier zijn hebben we nog nooit een uitweg gevonden, maar wat als deze overdag niet te vinden is?" Mompel ik in mijzelf. Maar ik schud mijn hoofd. Elke keer als wij iemand verbannen hebben is Alby achter het spoor aangegaan. Elke keer vonden we bloed, kleding stukken of andere tekenen dat diegene mors dood was. Het is hopeloos.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Wel dan zullen wij de eerste zijn die het gaan overleven" mompel ik en begin te lopen. Aan het einde van de eerste gang zie ik een griever aankomen "Newt kijk uit! Roep ik en pak zijn mes van zijn riem en hou die voor me. "Ren links,ik kom er zo aan" zeg ik en wacht tot de griever op me afkomt. Ik hak zo hard als ik kan op de poot van de griever en geef vervolgen een trap tegen het hoofd wat me probeert te bijten. Als het even verward is begin ik te rennen tot ik Newt weer tegen kom.

Account verwijderd

schreef:
Geschrokken duik ik weg. Meestal zijn de grievers er nog niet zo snel, we horen ze meestal pas na een paar uur. Maar het geratel en getik van het metaal is duidelijk hoorbaar en zodra Malia roept dat ik er vandoor moet gaan doe ik dat dan ook. Hoewel ik haar eigenlijk zou moeten helpen heeft zij ons in deze benarde situatie gebracht en mag zij ook wel voelen hoe het is om onverantwoord beslissingen te nemen. Zodra zij weer naast mij rent hoor ik het geratel alweer. "Volg mij, ik ben ooit een Runner geweest ik weet de weg." Zeg ik terwijl ik naar rechts duik. Hoewel de muren verschuiven is er een vast patroon. Ik weet precies hoe het zal gaan. Dat is dan ook een van de redenen dat ik achter haar aan ben gekomen. Ik weet niet of we het zullen overleven, maar zonder mij was haar overlevingskans ernstig laag geweest. Ik weet de weg en heb nog een paar messen bij mij. Misschien gaat dit ons inderdaad lukken. Nu sprint ik naar links. We rennen een tijdje door en rennen verschillende kanten op, maar de griever blijft ons achtervolgen. Tot mijn verbazing zijn wij nog geen andere grievers tegen gekomen. "Snel duik hier die planten in!" Sis ik en snel duik ik naar de klimopplant die tegen de muur oploopt. Snel graaf ik mijzelf in. Hier heb ik wel vaker gezeten, om al mijn gedachten op een rijtje te kunnen zetten. Ik had een depressie, al maanden zonder dat het iemand ooit op is gevallen. Zelfs toen ik mij van kant wilde maken wisten zij dit niet, tot dat er het ongeluk gebeurde en mijn been zwakker was. Het viel direct op.
Het geratel en getik is opgehouden, maar de griever bevindt zich hier nog. Ik weet zeker dat hij hier een tijd kan blijven wachten. Ik probeer voorzichtig een betere houding aan te nemen zonder al teveel geluid te maken en kijk vervolgens opzij naar Malia. "Geen paniek, blijf stil zitten." Mompel ik. Maar in mijn hoofd slaat alles op hol en zit ik zelf vol van paniek.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Zie ik eruit alsof ik in paniek ben" zeg ik geërgerd. Op dat moment sluit ik mijn ogen en gaat ze schakel weer om naar de Malia van de scheppers. Een routeplanning om te ontsnappen van de grievers schiet voorbij. Waar was ik. "Waar de hel ben ik" zeg ik boos "heb jij me hier in gebracht" vraag ik boos. De Malia van de scheppers wist natuurlijk niks.

Account verwijderd

schreef:
Ik rol met mijn ogen maar besef al gauw dat dit niet dé Malia is. Dat betekend dat zij haar nog in haar macht hebben, ik weet niet of dat op dit moment in ons voordeel of nadeel werkt. Weifelend probeer ik tussen de planten te kijken, maar al gauw zie ik een van de ijzeren poten en trek mijn hoofd direct terug. "Malia, geen beweging." Sis ik. Het getik begint weer en het geluid komt al dichterbij tot dat ik de ijzeren poten voor ons zie staan. Ik heb geen idee of hij ons kan ruiken, voelen of op een andere manier er achter kan komen dat wij hier zitten, maar ik voel mij alles behalve veilig. Ik houd mijn adem in en probeer geen geluid te maken en na een tijdje ratelt het ding eindelijk weg, een heleboel hoeken om. Ik laat mijn adem ontsnappen en stap onder het gordijn van klimopplanten vandaan. "Dat scheelde niet veel." Mompel ik en wacht tot Malia weer naast ons staat. "En als je het wilt weten, nee jij hebt ons in deze situatie gebracht. Ik zou je maar niet teveel meer gaan hechten aan het leven want binnen een paar uur zijn we mors dood." Mopper ik en loop bij haar vandaan. Ik begin te rennen. Misschien is het verstandiger om eerst naar de middencirkel te gaan, vanuit daar kun je de verschillende secties vinden en wie weet is daar wat aan verandert. Ik ren en ren en blijf doorrennen zonder achterom te kijken of Malia eigenlijk wel achter mij aankomt. Het maakt mij ook niet zoveel uit. We zullen elkaar uiteindelijk toch nooit meer zien. Eenmaal in de middencirkel kijk ik om mij heen en draai een aantal keer rond mijn eigen as. Het is stil. Te stil.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia "jezus man, wees niet zo bang, ik weet een route, een route om de grievers te ontwijken, ik weet waar ze zitten en wanneer ze daar zijn." Mopper ik. "Maar laten we snel gaan, want er komt er zo een aan, je mag hier ook blijven staan als je liever dood wil, i don't really care anyway" zeg ik en begin de goede kant op te lopen.

Account verwijderd

schreef:
Ik frons en kijk haar na. Het begint te verwarrend te worden, wat is er aan de hand en waarom maken ze van haar een arrogante dame die zogenaamd alles weet? Uiteindelijk strompel ik achter haar aan, maar merk al gauw dat ik haar niet meer bij kan houden door mijn been. Hij begin meer pijn te doen en uiteindelijk blijk ik staan en leun tegen een van de muren. Hier in de buurt zijn geen schuilplekken, geen klimopplanten waar je je in kunt verstoppen. Met veel moeite ga ik op de grond zitten en staar naar boven. De lucht is donker, maar er is geen enkele ster zichtbaar. Die zijn er nooit. Toch weet ik dat er sterren bestaan en je deze 's nachts zou moeten zien. Het is een soort algemene kennis, soms weet je bepaalde verbanden te leggen wanneer je een voorwerp, een persoon of iemand anders ziet. Wij hebben voor zover onze herinnering rijkt nooit eerder een meisje gezien, natuurlijk hebben we wel meisjes gezien in ons leven maar al onze herinneringen zijn weg. En toch wisten wij direct dat Malia een meisje was. Je legt bepaalde verbanden en hoewel je iets nog nooit eerder gezien hebt voor jou gevoel weet je hoe iets zou moeten zijn, of hoe iets is. Net zoals ik weet dat er fietsen bestaan en auto's. Zelfs vliegtuigen die je in een korte tijd van de ene plek naar de andere plek kan brengen. Hier zien we nooit vliegtuigen.
Uiteindelijk zak ik weg door mijn eigen gedachten. Mijn ogen worden al zwaarder en mijn been begint nog meer pijn te doen. Alles kost zoveel energie. Zoveel.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik kijk naar Newt die gaat zitten "kom op we moeten gaan, ze zullen hier zo komen" mompel ik en help hem overeind. Ik trek hem op mijn rug en laat hem zitten. "Dan hoef je in iedergeval niet meer te lopen" zeg ik en begin stevig door te wandelen. Als we op een plek zijn waarvan ik zeker weet dat ze hier voorlopig niet komen zet ik hem neer. "Hier komen ze voorlopig niet" zeg ik dan en kijk even om me heen. Uit het niets moest ik weer hoesten, en hoeste weer bloed op. Wat waren ze toch met me aan het doen?

Account verwijderd

schreef:
Alles gaat zo snel en ik heb eigenlijk geen idee meer wat er gebeurd, maar plots zijn we op een andere plek en begint Malia opnieuw bloed op te hoesten. "Ik dacht dat de miniatuur griever het werk deed, maar er zal nog wel iets in je zitten wat de controle overneemt." Mompel ik. Het is beangstigend om te scheppers zo dichtbij te hebben. Het was al eng genoeg om te weten dat zij ons dag en dacht volgen, door onder andere de groene kevers die overal rondkruipen. Maar nu iemand hier in levende wijzen wordt bestuurd door de scheppers, begint alles nog enger te worden. Wie weet waar zij in staat zullen zijn. Wie weet wat dat betekend voor mijn veiligheid. Waarom ben ik achter haar aan gegaan? Ze wordt bestuurd door de scheppers, ze zullen haar niet zomaar laten sterven. Ik sluit mijn ogen en probeer na te denken, maar ik kan geen antwoorden meer vinden in de wirwar in mijn hoofd.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Laten we blijven gaan, de nacht is bijna over. Zei je nou wel, je overleeft het wel" mompel ik en begin rustig aan te lopen. Ik zag aan de sterren dat de nacht bijna over was. Ik weet niet waarvan ik die kennis heb maar het zijd zo. Ik loop een route om de grievers te ontlopen. Ik heb nu nog steeds geen antwoorden. Ben ik voor niks hier mijn leven gaan riskeren.

--
Kort sorry

Account verwijderd

schreef:
"Nee, we moeten terug naar de open plek." Zeg ik zodra ik op sta en keer om. Stug loop ik door naar de plek waar alle secties weer bij elkaar komen en draai weer een rondje om mijn eigen as. Het voelt hier vreemd, alsof er iets is gebeurd waar we niets vanaf weten, maar iets wat te ontdekken valt. Iets wat alleen in de nacht te vinden valt. Maar wat is het? Wat is het geen wat zich hier schuil houd? Maar op mijn vraag kan ik geen antwoord meer krijgen, want plots sta ik oog in oog met een griever. Mijn hart begint sneller te kloppen en de adrenaline schiet door mijn lichaam. Mijn handen worden klam van het zweet. Dit is niet te geloven. Hij kwam uit het niets, ineens stond hij daar, alsof hij ergens vanuit is gekomen. Ik kijk om mij heen en probeer te bedenken welke weg mijn grootste overlevingskans heeft, maar veel tijd om daar over na te denken heb ik niet, want de griever krult zich op en begint razend snel naar mij toe te rennen. "Ren Malia! Ren!" Roep ik zo hard ik kan en begin een kant uit te rennen, opnieuw het de ingewikkelde Maze in. Dit wordt nog een karwei. De griever rolt al gauw weer achter mij aan. "Als Malia het maar haalt." Is het enige waar ik aan kan denken, maar dan bedenk ik mij opnieuw dat zij in handen is van de scheppers. Zij zullen haar niet laten sterven, niet hier, niet in de Maze door hun eigen creatures. Zij zal dit wel overleven, hoe dan ook. Ik ren zo hard ik kan.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik kijk om en zie Newt een stukje verder op staan. "Just go, i will handel this" roep ik en kijk de griever aan. Ik begin te rennen, ik zag namelijk dat er een muur verschuifde. Die muur gaat dicht. Ik wacht tot het laatste moment en ren er dan door heen en de griever volgt. Ik kon er nog net uit komen maar de griever is geplet door de muren. Ik grinnik "van die hebben we geen last meer" zeg ik en kijk Newt aan. Ik kijk naar de hemel, het werd langzamerhand weer lich "Zie je nou wel, we overleven het wel" mompel is en begin langzaam naar de plek te lopen waar de deuren open zullen gaan. Ik hoor de muren verschuiven. "Kom! We kunnen hier weg!" Zeg ik en neem hem weer op mijn rug omdat ik zag dat hij last van zijn been had. Vervolgens begin ik naar de uitgang te rennen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld