Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' This means war || ft. Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Smetteloos witte lakens lagen om haar heen, compleet verkleurd. Vlekken en strepen van bloed verspreidden zich over de zachte stof en zorgde voor een viezige omgeving. Als Alex niet beter had geweten en hij geen enkele terreur mee had gemaakt, zou hij haast denken dat hij in een horrorfilm terecht was gekomen.
Ze keerde zich tot hem met glinsterende ogen van water. Had ze gehuild?
"Redelijk," mompelde hij terug. "Een bed is de volgende keer een beter idee." Zijn lichaam gooide hij zo naar voren dat hij op kon staan en zich kon strekken. Hij had geen matras nodig om normaal te kunnen slapen, echter had het wel wat beter gelegen. Zijn rug voelde stijf, zijn spieren gespannen en zo ook zijn nek voelde lichtelijk verrekt. Mac leek er nog erger aan toe te zijn, gezien haar verwondingen. Haar polsen waren aan het bloeden, bont en blauw. Een aangenaam uitzicht was het zeker niet.
Zijn mening over Cameron was daarbij bevestigd; het joch kon ook nooit normaal omgaan met mensen. Of het nou ging over een van hen of een slachtoffer, ze waren voor hem allemaal hetzelfde. Dieren, wezens waar hij van gebruik kon maken zonder er ook maar een straf voor terug te krijgen. Meer als een schouderklopje van de baas. Stelletje losers.
Gefrustreerd begon hij te zoeken in een van de lades van het nachtkastje, opzoek naar de medische spullen. Gevechten waren er het gespreksonderwerp van de dag. De spullen hadden ze herhaaldelijk nodig, zo ook nu. Lang nam het dan ook niet in om ze te kunnen vinden, gelukkig. Achterin een van de lades gepropt vond hij ze bij elkaar, bruikbaar voor nu. Over een tijdje zullen ze ondanks alles wel nieuwe moeten halen, maar nu was het voldoende. Hij had daarbij ook geen zin om naar een winkel te moeten lopen, het was tenslotte nog ochtend.
Weifelend liep Alex naar haar toe, zijn handen vol met allerlei spullen. De handboeien zouden wel af moeten maar ze kon immers weinig kanten op. Wilde ze ontsnappen dan moest ze eerst haar weg langs hem heen zien te vinden. Een goede test om te kijken hoezeer ze hem werkelijk vertrouwde en of het zijne in haar verkeerd gedacht was. We'll see.
Haar hand pakte hij voorzichtig vast, waarna hij een van de handboeien losmaakte. Het metaal had in haar huid gedrukt en bloedige sporen achtergelaten. Het was erger dan Alex gedacht had. Een zucht rolde over zijn lippen, als hij haar pols wat beter bekeek. "Damned Cameron," murmelde hij driftig. Het was slechts haar eerste dag hier en meteen hadden ze haar al zo aangepakt. Soms vroeg hij zich echt af wat hij bij deze boel idioten deed.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
De jongeman stond moeizaam om. Mac zag hoe zijn spieren gespannen stonden van het slapen op de grond, in zo'n onaangename positie. Ze sloeg haar ogen neer op de dekens, die onder het bloed zaten. Ze was niet van plan zich te verontschuldigen, aangezien dit allemaal de schuld was van zijn zogenaamde vrienden.
Hij zocht zoekend rond, in verschillende kistjes. Voor een momentje dacht Mac dat hij een pistool aan het zoeken was, maar tot haar verbazing haalde hij allemaal medische spulletjes boven. Een verband, wat ontsmettingsmiddel; dat soort dingen.
Hij nam de handboeien vast, en ontgrendelde die. Het metaal kwam los van Macs huid, waardoor er opnieuw een verborgen nieuwe wonde openging, alsof het niet erg genoeg was. Ze klemde haar kaken op elkaar en sloot haar ogen, hopende dat de pijn zou wegtrekken als ze dat deed. Haar handen begonnen te trillen, aangezien haar zenuwen sterk geraakt waren. Hij had haar pols vast, alsof het een kostbare diamant was. Hij ging er erg voorzichtig mee om, wat Mac enorm apprecieerde.
Hij benoemde iemand, naar Macs gevoel was het de 25-er van eerder, de forse gast die handtastelijk met haar omging. Cameron was het dus.
Elke beweging die Mac maakte, vroeg enorm veel moeite van haar om niet te huilen. Ze kon de pijn goed inhouden, maar het zou niet lang meer duren, dat voelde ze al snel.
Mac greep voorzichtig zijn hand vast en keek hem in zijn ogen aan. "Bedankt," zei ze warm en glimlachte schuin. Hij mocht dat een klootzak geweest zijn eerder, maar het was zeker respectvol van hem om haar wonden te verzorgen. Ze had nooit verwacht dat hij dat zou doen, blijkbaar zijn wonderen de wereld nog niet uit.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar aanraking tegen zijn hand liet hem voor even opkijken. Zijn gedachten gingen overal naartoe en zorgden eens in de zoveel tijd voor een soort barrière om hem heen, ondoordringbaar als buitenstaander. Seconden, minuten konden aan hem voorbij gaan zonder dat Alex er ook maar besef van had. Het was alsof hij aan het slapen was met zijn ogen open. Voor omstanders moeilijk te begrijpen maar voor hem een alledaags iets.
De woorden die hij dan hoorde, waren degene die hij niet had verwacht van haar. De laatste uitspraak die hij uit haar mond had verwacht. Hij schonk haar een kleine glimlach en liet zich voor een ogenblik meevoeren in haar donkere ogen. Lang duurde het niet voor hij doorhad dat hij wederom aan het staren was, en hij zich gauw weer richtte tot zijn bezigheid.
Trillend voelde hij haar hand in de zijne, te bewegend om het normaal te kunnen bekijken. Alex wist hoe hij met wonden als deze om moest gaan door eerdere incidenten. Overmatige actie ging hem daarbij niet helpen. Hij probeerde haar hand dan ook zo voorzichtig mogelijk stil te houden. Hij wierp nog haastig een blik over de verschillende wonden en nam dan het kleine flesje alcohol in zijn handen. Het meest pijnlijke, onaangename gedeelte van het traject. Vlot greep hij het eerste beste vast wat hij kon vinden; een potlood. Een slechte uitweg, nu hij er zo over nadacht, maar het moest maar even. Hij kon haar tot slot natuurlijk moeilijk zijn pistool geven om tussen haar kaken te klemmen.
Zonder oogcontact te maken hield hij deze horizontaal een paar centimeters van haar lippen verwijderd, met zijn gedachten bij het plan. "Om op te bijten," zei hij alsof het een standaard principe was. "Dit gaat even flink pijn doen."
Wat druppels alcohol kwamen op de schone doek terecht, nadat hij de fles geopend had en een sterke geur zich door de kamer verspreidde. Zelf genoot hij van de lucht, het was wat anders dan het stoffige wat er rondhing. Het pand was dan wel totaal niet ouderwets ingericht, voor zijn zeggen had er allang niemand meer gewoond.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Het duurde niet lang voor hij opkeek. Zijn ogen bleven aan de hare hangen, wat haar deed glimlachen. Het enige wat bij hem naar buiten kwam was een simpele glimlach, maar dat was voor haar voldoende. Ze volgde zijn bewegingen, die naar een potlood grepen en dan voor haar lippen hield. Ze grinnikte even. "Ik red het wel," grijnsde ze een schonk hem een speels knipoogje. Het was raar voor haar om hem op zo'n manier te zien. Zelf had hij ook pijn, zure spieren en dan kiest hij er toch voor om mij, een gevangene, te verzorgen. Wat Cameron had gedaan was natuurlijk onaanvaardbaar, maar dan toch. De meeste maffiabendes hielden geen rekening met hun gijzelingen, en Mac had verwacht dat dat hier hetzelfde geval ging zijn.
De kamer was nog steeds koud, wat ervoor zorgde dat je veel moest bewegen om je warm te maken, maar in Macs geval ging dat niet, was dat bijna onmogelijk. Het deed gewoon teveel pijn, al waren het enkel haar polsen.
De strekte haar armen en probeerde die zo stil mogelijk te houden. Mac ging iets dichter bij hem zitten, zodat hij wat meer grip had op haar polsen.
Macs ogen volgden een weg vanaf haar polsen tot aan zijn ogen. "Go for it." zei ze en klemde haar tanden op elkaar. Ze spande haar hele lichaam op. Het ergste wat kon gebeuren was dat ze zou beginnen gillen of huilen, dus probeerde ze dat te ontwijken, al wist ze goed genoeg dat dat moeilijk ging zijn. Haar pijngrens was sowieso bijna geraakt, en de alcohol zou die zeker bereiken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn aanbod werd afgeslagen met een grijns op haar gezicht. Hij zelf deed er verder weinig op uit en haalde enkel zijn schouders op. Met een getemperd geluid liet hij het potlood uit zijn handen vallen, zonder er verder op te letten. Het opruimen van de kamer was een onbegonnen klus en mede ondenkbaar voor Alex. De seksspeeltjes opruimen ging hij voor geen goud doen, het was de zooi van Cameron, niet de zijne. Moest hij het in zijn hoofd halen om er zo'n puinhoop van te maken, dan zou Alex het vuile werk niet voor hem op gaan knappen. De jongen was straattuig, het leek hem sterk dat hij niet voor zijn eigen handel kon zorgen.
Op haar teken pakte hij de doek stevig vast en begon dan met het deppen over de verwondingen. Aftellen liet hij weg, Alex hield zich er nooit aan. Telde hij van 3 tot 1, zou hij op 2 al zijn gang zijn gegaan. Geen goed idee om te proberen bij een meisje als Mac, wie nu in pijn was.
De vochtige doek voelde hij aan zijn handen plakken, de alcohol op zowel haar huid als de zijne. Bij hem was het geen ramp geweest, bij Mac was het een heel ander verhaal. Alex probeerde op te schieten en het zo snel mogelijk te doen, toch moest hij voorzichtig zijn. Het ontsmetten zou haar helpen, maar zou hij te slordig zijn dan bracht het meer nadelen met zich mee. Geconcentreerd ging hij elke plek langs, zijn gedachten op stop gezet en zijn ogen alleen op de wonden gericht. De stof was intussen doorweekt van het bloed. Deels bleef het hangen aan zijn handen, waardoor zijn getinte huid op bepaalde plekken was besmeurd met de donkerrode kleur. Alex zag het maar van de goede kant; het paste bij de betrokken plekken op zijn knokkels van gisteren en verborg er zelfs een paar. Toch ging de overweging om het eraf te spoelen niet langs hem heen zonder het op te merken. Hij ging geen dag rondlopen met bebloede handen, ongeacht van wie het mocht zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Enkele seconden, milliseconden zelfs later plakte het doekje met de bijtende alcohol al tegen Macs huid. Ze begon sneller te ademen, en af en toe ontsnapte er een kreun uit pijn uit haar mond. Ze greep de trui van hem goed vast, en kneep er zo hard als ze kon in. Haar ogen begonnen te tranen, maar ze kneep haar oogleden op elkaar, zodat de tranen bleven steken in de traanbuisjes. Ze zette haar voortanden op haar onderlip en voelde hoe haar lichaam in elkaar kromp. Bij nader inzien had ze het potloodje kunnen gebruiken, want nu zat ze op haar lip te bijten, die straks misschien ook nog open kon liggen.
Het was een pijnlijk moment voor haar, een van de pijnlijkste die ze heeft gekend. Een wond als deze zou zeker en vast een litteken worden, die kon ze bijvoegen aan de vele die ze al had.
Het alcohol brandde hevig, het voelde net alsof Macs huid van haar lichaam werd afgetrokken. Nu ze haar ogen gesloten had, kreeg ze dat onsmakelijke beeld te zien. Ze opende haar ogen weer, kijkend naar haar polsen. Paars, blauw, rood; ze zag er alle kleuren in. Ze loste haar greep uit zijn trui en keek naar haar vingers, die wit waren gekleurd van het knijpen.
Haar handen waren nog steeds vuil van het opgedroogde bloed, haar armen voelden verslapt aan, en over Macs polsen zou ze maar beter zwijgen. Het was alleszins geen zicht.
Ze liet haar blik weer op hem rusten, hij was nog steeds even geconcentreerd als eerder, nog steeds even voorzichtig en nog steeds even kil. Het leek net alsof hij geen enkele emotie toonde, of niet wou tonen. Mac in tegenstelling had een glazige blik in haar ogen. Ze wist niet wat te doen, ze werd fysisch verzorgd, maar emotioneel was het allemaal zwaar. Ze wou vertrouwen uitwisselen, maar wist niet met wie. Ze had geen enkel houvast en voelde zich opgesloten. Ze voelde zich machteloos en achtergelaten.
Eenzaam is de beste verwoording.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een sterke greep vormde zich rondom zijn shirt en trok hem wat naar haar toe. Alex bleef onverschrokken zitten en probeerde zijn focus op haar wonden te houden. Het voelde vreemd, gisteren had ze hem op dit punt allang vermoord. Haar handen hadden al tijden geleden om zijn nek moeten zitten, hem dwingend om haar weg te laten. Om haar te laten ontsnappen voor ze er zelf wel voor zou zorgen. En nu? Nu zat ze tegen hem aan alsof ze hem al eeuwen kende en hem nergens voor vreesde. De angst of zogezegde woede richting hem leek vervaagd te zijn, weg. Verdwenen alsof het er überhaupt nooit geweest was. Was het dan een illusie die hij zich voorhield?
Een tijdje was het zo doorgegaan, tot Alex zeker wist dat het goed geweest was. Zowat elke verwonding was hij langs gegaan, voorzichtig maar tegelijkertijd in alle haast om haar uit de pijn te kunnen verlossen. Vanuit zijn ooghoeken had hij haar pogingen om zich in te houden ook meegekregen. Een onweerlegbare gewoonte voor hem om zijn omgeving in de gaten te houden, zelfs al was het op een gering niveau. Eigenschappen die hem in de onderwereld goed te pas kwamen en hem bewust hielden van zijn omgeving. In de normale wereld? Daar werd het tegenwoordig gezien als onbeleefd.
De doek, die inmiddels allesbehalve schoon was, haalde hij van haar weg en mikte deze in de wasbak. Hij was te eigenwijs om te lopen en had, zoals al bekend was, wel andere dingen aan zijn hoofd. Het voorkomen van ontstekingen plaatste hij toch echt voor het schoonmaken van een of andere doorweekte stof, hoe moeilijk het ook te bedenken was voor iemand als hem.
Hij draaide zich tot Mac en hief zijn hoofd wat op, zodat hij in haar ogen kon kijken. Ze staarde naar hem, maar het was anders. Haar blik was op hem gericht maar of ze hem daadwerkelijk zag? Geen inhoud was te zien voor hem waar hij wat uit kon opmaken. Een leegte voor hem, dwars door hem heen kijkend. Haar gezicht betrokken van de pijn die net waarschijnlijk nog door haar lichaam was gegaan. Alex wilde haar wat zeggen. Vertellen dat het goed zou komen, dat alles bijna voorbij was. Haar vertellen dat er geen zorgen nodig waren; het zou allemaal genezen. Maar in plaats van zich te mengen in haar zwijgenis, wendde hij zich van haar af. Hij moest haar geen hoop geven enkel omdat ze het nodig had. Wellicht zou het nog een lange tijd duren voor ze het industriepand zou verlaten, hij wilde niet de aanleiding zijn voor haar teleurstelling.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Het stopte, het was gedaan. De pijn werd verlicht door de alcohol. Ze keek emotieloos voor zich uit, maar al snel richtte ze zich terug op haar polsen. Weer naar hem, en dan terug naar haar polsen. Het was even muisstil, dat had ze wel graag. Kort staarden ze naar elkaar, maar dan was in enkele momenten ook gedaan.
Hij wendde zich van haar af. Wat had ze ook verwacht, hij ging niet voor altijd zo voorzichtig blijven. Ze strekte haar benen die werden omringd door de zachte dekens, en voelde de koude plekken. Ze kreeg kippenvel over haar lichaam en voelde een korte rilling door haar ruggenwervel gaan. Het was er ijskoud in de kamer, in de gehele bunker zelfs. Het enige dat Mac aanhad was een licht zomers topje en een jeans waar de knieën van gescheurd waren. Ze had het niet zo gekocht, maar die scheuren waren ontstaan van het vechten. Ze heeft veel meegemaakt in die broek, en dit is een ervaring die ze erbij kon rekenen. Qua schoenen had ze iets sportiefs aan, ook niet echt iets dat haar voeten warm kon houden. Als ze kon voorspellen dat ze in deze situatie zou zitten, zou ze iets veel warmer aangedaan hebben. Iets wat niét haar dood kan veroorzaken. In een bunker als deze kunnen veel dingen je vermoorden; de maffia, de koude, de honger, de dorst en ga zo maar voort. Er was geen tikkeltje comfort te vinden.
Macs pupillen baanden een weg van haar polsen, door de dekens naar de bebloede handboeien dat op het nachtkastje lagen te glimmen. "Doe het me niet aan," zei ze, bijna smekend. De pijn mocht dan wel verlicht zijn, het is niet volledig weg, en om ze terug vast te binden zou een hel zijn, een dom iets.
Ze keek weer op naar hem, diep ademend. "Please,"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Steriel verband liet hij door zijn hand glijden, de vreemde stof voelde hij op zijn huid. Onderzoekend bekeek hij het, zwijgend. Hij had geen enkel idee waar hij over moest beginnen tegenover Mac. Praten was nooit zijn 'ding' geweest. Vechten, het was zijn specialiteit. Knokken voor zijn leven en zijn frustraties uiten door middel van sport. Maar contacten verleggen? Het ging hem lastiger af dan verwacht, mede door zijn geslotenheid. Conversaties voeren was bij Alex immers zelden nodig geweest; had hij zich over het zwijgen heengezet, dan was het vanwege noodzaak. Wanneer ze geen andere keuze hadden konden ze bij hem aankloppen, anders moesten ze hem gewoon met rust laten.
Haar pols nam hij weer vast, zorgvuldig, waar hij het verband om wikkelde. Het zou voor nu genoeg moeten zijn om ontstekingen weg te houden. Bloed lag overal om hen heen, toch waren de lakens geen van zijn zorgen. Het kippenvel stond op haar huid, haar armen trillend. Alex voelde de koude lucht amper, Mac blijkbaar wel. Haar kleding brachten geen warmte met zich mee. De dunne stof hing om haar lichaam, geschikt voor uitermate hittegolven of flinke warmte. In het gebouw was er enkel een vriestemperatuur te bekennen.
Wanhopig hoorde hij haar stem binnenkomen, kwetsbaar en zacht. Het meisje van de dag ervoor was een compleet ander persoon geworden. Koppigheid had plaats gemaakt voor breekbaarheid, woede voor angst en somberheid. Hoeveel iemand in een korte tijd kon veranderen was voor Alex soms lastig te begrijpen.
"Luister, er is weinig wat ik voor je kan doen," zei hij tegenzinnig. Hij keerde zich weg van de medische spullen en keek in haar ogen. Prachtig waren ze, een duisternis waar hij in enkele korte momenten zo in weg kon dromen.
Een diepe zucht wist zijn weg naar buiten te vinden, zijn gezichtsuitdrukking doodserieus. Wel degelijk snapte hij waar het vandaan kwam. Het zou alles wat hij net verricht had kunnen verpesten en het opnieuw erger kunnen maken.
"Fine. Maar ik zeg het je, probeer je ook maar iets te flikken dan is het de laatste keer geweest waarbij ik ze ervan weerhouden heb om je toe te takelen." De woorden kwamen er ijzingwekkend uit, zijn gedrag onherkenbaar vergeleken met een aantal jaren geleden. De mafia had hem inderdaad veranderd en goed ook.
Zijn aandacht werd naar de stapel kleding op de gond getrokken, door elkaar gegooid en verspreid over een klein oppervlak. Verre van de beste kleren die ze nodig had, het was tenminste wel om de kou minder erg te maken. Zonder enige waarschuwing of ook maar een woord tegen haar te zeggen stond Alex op van het bed en liep naar de plek toe, de verschillende kledingstukken voor hem uitgestald. Een keuze maken deed hij op de grond van de stof; dik en zacht. Hoe het eruitzag was onbelangrijk. Een van de hoodies die er lagen pakte hij op, waarna hij het voor haar op het bed neergooide. Geen mooie, aandachttrekkende kleding, zoals die van de meeste meiden. Alex kon geen meidenkleding tot zijn bezittingen voegen dus een andere keuze had hij haar niet te bieden. "Volgensmij kan je hem wel gebruiken," mompelde hij haar toe.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Er viel een stilte, en aan zijn gezicht te zien was hij aan het denken. Mac zag vaker een geconcentreerde blik op zijn gezicht dan een mond waar wat geluid uit kwam.
Opnieuw werd een een medisch spulletje rond haar hand gewikkeld. Een steriel verband in dit geval, iets wat ontstekingen tegengaat. Het verband plakte strak tegen haar huid, zodat het zeker een effect zou hebben.
Zijn gezichtstrekken bleven onaangeroerd, zo strak en kil als de bunker waar ze zich op dat moment begaven. Hij kon weinig voor haar doen, en dat wist ze zelf goed genoeg. Gevangen houden en wat eten aanbieden, maar voor de rest viel er niets te doen met een arm zieltje zoals Mac.
"Ik kan niets beloven, je weet zelf dat zelfs een dierlijk instinct er alles aan zal kunnen doen om te ontsnappen, als hij gevangen zou zitten," zei ze waarschuwend. "Maar ik zal voorzichtig zijn," grijnsde ze. Ze sloeg haar ogen opnieuw naar haar polsen, het zou een paar dagen kosten om volledig genezen te zijn, en het verband zou dagelijks verwisseld moeten worden om ontstekingen tegen te gaan.
Een beweging in het bed zorgde ervoor dat Mac nog eens naar boven keek. Hij stond op, baande zijn weg door de seksspeeltjes en knielde neer bij een hoopje kleren. Door de verlichting zag Mac niet goed hoeveel kledingstukken het waren, maar waarschijnlijk wel genoeg, aangezien het een vrij grote hoop was. Waarschijnlijk waren ze allemaal eens een keertje gedragen, zaten er bloedplekken op of was het in een slechte staat, veel maakte het Mac niet uit zolang ze het maar warm genoeg had.
Een hoody werd voor Macs benen gegooid, een maatje XL zag ze in een oogopslag. Het liet haar lichtjes glimlachen. Ze nam de stof tussen haar vingers en deed de hoody aan. De mouwen waren een tiental centimeter te groot en de trui hing wat nonchalant over haar bovenstuk. De plaats waar de schouders normaal gezien zouden moeten zitten, bevonden zich aan haar bovenarmen en het onderstuk van het kledingstuk hing lichtjes over haar bovenbenen.
"Thanks," grinnikte ze en keek hem aan. Waarschijnlijk leek ze op een zwervertje nu, maar ze had het tenminste wel lekker warm.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Pogingen om te ontsnappen waren onvermijdelijk, Alex was zich ervan bewust. Vrijwillig was ze er niet terechtgekomen, integendeel. Haar gedachten over een uitweg waren normaal. Het was er geen pretje, vooral in haar positie. Voor gijzelaar spelen was geen tijdsbesteding die vele mensen konden waarderen, ook al hadden ze er alle redenen toe om haar te ontvoeren.
"Het betekent niet dat je zomaar met alles weg kan komen, Mac." Zijn stem klonk schor, hees. Een kleine grijns stond op zijn gezicht, allicht gedwongen. Erg gemeend was het niet, eerder een gewoonte bij sommige uitspraken. Van hem mocht ze proberen wat ze wilde. Was ze van plan om een poging te wagen en zich langs hen heen proberen te loodsen? Ze mocht haar gang gaan, niemand die haar op andere gedachten kon brengen. Maar zodra hij het door zou hebben, zal ze haar beslissingen zeker gaan bezuren. Desnoods zou hij er zelf voor zorgen.
Briefgeld voelde hij in zijn zakken, het moment waarop Alex zijn hand ertoe liet glijden. Het materiaal schuurde licht, haast onmerkbaar, over zijn huid. Het was waarvoor hij het gevecht aan was gegaan. De reden achter de wedstrijden waar je als mens zijnde eigenlijk niet terecht wilde komen. Diep vanbinnen wist hij dat wat hij deed verkeerd was. In de ring terechtkomen, toegejuicht worden door alle mensen die miljoenen te besteden hadden. Zij zagen het als entertainment. Kansen om geld in te kunnen zetten en 'lol' te kunnen hebben in hun vrije tijd. Hij hoorde niet in de ring thuis, omgeven door rijkelui en andere maffiosi. En toch was hij er elke keer nog te vinden, strijdend voor het geld wat hij tot zichzelf eigende. Zelfs wanneer hij er iemand anders voor in elkaar moest timmeren om het in handen te kunnen krijgen.
Het geld in zijn bereik was zijn focuspunt. In zijn gedachten telde hij alles na, starende naar de getallen en de vele briefjes. Een paar duizend dollar had hij weten te bemachtigen. Zijn verwondingen waren het waard geweest.
Meteen keerde hij terug naar de lades van de kast en zocht haastig rond. Het zat vol rommel, maar sinds hij hier gekomen was had hij er allerlei brieven in verstopt. Papier wat nog onbeschreven was, enveloppen en de ontvangen berichten van zijn familie. Alex bewaarde het voor zichzelf als aandenken. Een herinnering aan wat hij achter had moeten laten om hier te komen. Een anker om zich te blijven beseffen waar hij het voor deed. Uit de stapel enveloppen wist hij er eentje uit te pakken, een pen in zijn ene hand en het geld in de andere. Met zijn lippen op elkaar geperst nam hij plaats tegenover Mac op de harde ondergrond. Hij had er geen behoefte aan om te delen wat hij aan het doen was. De vloer vond hij een beter idee dan haar ogen op wat hij aan het doen was. Geheimen hield Alex niet voor niets, hij had er geen trek in om haar meer over hem te laten weten dan nodig was.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Weer sprak hij haar aan met haar voornaam, wat haar aan het denken zette. Mac wist zijn naam nog steeds niet, jammer genoeg. Ze keek hem strak aan. "Wat is je naam?" vroeg ze en klemde haar kaken op elkaar. Ze vond het pittig dat ze Camerons naam kende, maar die van hem nog niet. Het was een puzzelstukje dat miste uit het geheel. De andere puzzelstukjes bestonden uit zijn karakter, zijn uiterlijk en zijn manier van handelen. Het was Mac al een tijdje duidelijk geworden dat hij al een lange tijd in de maffiazaken zat, aangezien zijn vechtkunsten nog afstammen van de oude technieken. Naast dat combineert hij de oude manieren nog met de iets nieuwere en moderne vechttechnieken. Ook zijn wapens, zijn Glock bijvoorbeeld zijn van een nieuwer model. Waarschijnlijk staken ze hun geld meer in wapens en eigen zaken dan in hun bunker.
Ze nam nog eens een moment van haar tijd om door de kamer te kijken, het was er rommelig en onverzorgd. Er lagen bedovertrekken met verschillende soorten vlekken op de grond, waarop er dingen lagen als zwepen of handboeien. Ook lagen er papieren verspreid op de grond, sommige waren getekend, andere waren nog blanco.
Hij wendde zich van haar weg en ging in de kastjes kijken, hij haalde er papieren uit en bekeek ze een voor een. Hij nam een stapeltje enveloppen en een pen, die daar ook maar wat zat te zwerven. Hij plaatste zich op de koude grond en besloot Mac niet eens een blik te gunnen. Vanuit het bed kroop ze iets dichter, om beter te zien wat hij aan het doen was en wat hij al dan niet van plan was.
Waarschijnlijk zou hij de kamer niet snel verlaten, aangezien Mac ongeboeid was en evengoed naar buiten kon lopen. De kans dat ze een kogel door haar hoofd zou krijgen, was zeer groot dan, dus besloot ze het even zo te laten. Ze moest vertrouwen opwekken, wat heel moeilijk is bij maffiosi als deze.
Ze boog zich iets voorover en liet naar ogen eerst over zijn lichaam glijden, en dan op het papier.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Family Ivanov
360000 Novosibirsk
Russia

I have to stay here for a few more months. They need me right now, but I promise I'll be back soon.
I'll be home before you even realize. Please give Alina a big hug for me.
I love you

Danil.

De pen bewoog hij haastig over het papier. Nette blokletters ontstonden uit de inkt, leesbaar maar niet zo sierlijk zoals gebruikelijk was bij het versturen van brieven. Alex ging het om de boodschap die hij ermee uitzond, de schrijfstijl zat hem nauwelijks dwars. Zijn moeder zou het kunnen lezen; dat was het belangrijkste. Het geld vouwde hij zo min mogelijk om te voorkomen dat het ging kreukelen, de briefjes bij elkaar gestopt in de kleine opening van de envelop. Standaard schreef hij er een brief bij, vaak niet veel langer dan een aantal regels. Hij achtte het nodig om ze in te lichten hoe het met hem ging, aangezien het bellen onmogelijk was zonder aandacht te trekken, maar zou het laten om ze te veel te informeren. Een samenvattende tekst van hoe het met hem ging was genoeg. Hoe de zaken eraan toegingen hier zou hen geen steun of comfort bieden, eerder berouw over zijn keuzes.
"Alex," mompelde hij als antwoord, zijn hoofd opgeheven in haar richting. Niemand sprak hem hier aan met zijn voornaam, enkel zijn familie. De naam Alex klonk meer inheems en was daarbij beter uit te spreken voor anderen. Mocht iemand zijn echte naam uitspreken, dan struikelden ze alleen al over de letters. Hij was er intussen aan gewend en keek er niet meer naar om. Hoe hij genoemd werd was het laatste waar hij zich als maffiosi druk om zou moeten maken.
Met een bescheiden glimlach keek hij in haar ogen. Haar positie naar hem toe was verduidelijkend. Ze was moeite aan het doen om te kunnen zien wat hij aan het uitvoeren was. Kon geen enkeling zich dan buiten zijn zaken houden?
Het witte papier, beschreven met een aantal zinnen, stopte hij in de envelop, die Alex vervolgens dichtvouwde. Briefgeld had hij er ook bij in gestopt, wat het propvol maakte. Noch was hij te eigenwijs om het in delen op te sturen. Hij deed wat hem op het moment uitkwam. Strak plakte hij de overige open plekken dicht. Het gehele papier legde hij naast zich op de grond neer, klaar om opgestuurd te worden. Later op de dag zou hij het wel wegbrengen. Nu kon hij Mac tenslotte moeilijk alleen laten zitten. Een keer zijn onoplettendheid toelaten en ze zou verdwenen zijn. Hij zou dan een hoop uit te leggen hebben bij zijn baas.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Hij drukte hard op zijn pen, zodat het inkt zeker op de gebroken witte papier terecht zou komen. Ze kon niet lezen wat er geschreven stond, maar dat maakte niet veel uit. Ze gunde hem zijn privacy en ging op haar oorspronkelijke plaats zitten. Ze zette haar handen op de bovenkant van haar dijen, zodat ze niet teveel steun op haar polsen zette.
Mac keek op toen hij zijn stem weer hoorde. Eindelijk, eindelijk kon ze een naam plakken op zijn gelaat. Eindelijk had ze het laatste puzzelstukje. "Hm, Alex," zei ze grijnzend. "Aangenaam kennis te maken," grinnikte ze. Ze probeerde haar glimlach verborgen te houden, door naar beneden te kijken, maar ze wist maar al te goed dat hij haar grijns kon zien. Het was hier een serieuze situatie en ze zat bij een doodserieuze man, maar toch kon ze zich niet inhouden.
Je kunt het Mac niet kwalijk nemen, zo is ze nu eenmaal. Een positieve ziel, dat soms haar geluk niet voor zich kan houden.
Ze bestudeerde zijn bewegingen; hij propte een hoop geld in de envelop. Mac kon niet goed begrijpen waarom hij dat deed. Betaalde hij mensen om zijn klusjes op te ruimen? Ze besloot het zo te laten, en zich er niet al te veel mee te bemoeien.
Ze nam een handvol van het deken vast en legde die over haar benen, omdat het zo knus voelde. Ze vond het grappig van zichzelf, dat zelf de kleinste dingen haar blij maakte in deze situatie. Veel kon haar niet blij maken, dus creëerde ze zelf haar geluk.

Kort, sorry, ben druk bezig met het babysitten ♥

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Eeh, ja. Leuk je te ontmoeten."
De grijns op haar gezicht verraste hem enigszins. Hij zelf zag de lol van hun ontmoeting niet in; ze was ontvoerd door hen. Ze zat vast in een of ander kaal industriepand, wachtend op wat er ook zou gebeuren. Geen familie die ze hier had, geen bekenden. Nouja, op Alex na dan. Als hij haar nu al een soort 'vriend' kon noemen was de vraag. Wapens hadden ze in overvloed, hetzelfde voor beruchte criminelen en moordenaars. Hoe kon ze blij zijn om iemand als hem te ontmoeten?
Het gekraak van de deur trok zijn interesse, waardoor de gedachte van net in een oogwenk op was gegaan in rook. De jongen in de deuropening herkende hij gelijk, ondanks het donker om hen heen. Zijn rode haar was immers moeilijk te missen, hetzelfde voor zijn blauwe ogen. Een gehele andere verschijning dan de rest van de bende. Nicholas.
"Er is iets wat je moet weten," werd hem stug verteld. De jongeman leek gefrustreerd door het nieuws wat hij elk moment kon brengen, zijn blik verontrustend. Een brief werd hem twijfelachtig overhandigd. Nicholas dacht er niet over om langer te blijven dan nodig was, bleek het. Nog voor Alex antwoord terug kon geven was hij nergens meer bekennen. Wat was er zo angstaanjagend om hem niet onder ogen te kunnen komen?
Acuut scheurde hij het omhulsel eraf, turende naar de letters op het gekreukelde papier. Ze begonnen voor zijn ogen te dansen, onduidelijk om het te kunnen begrijpen. Een foto zat eraan bevestigd met een stuk tape. De gefotografeerde mensen herkende hij helaas uit duizenden. Het waren de personen wie hij niet had willen zien op een papier als deze. Zijn familie. Ze waren ontdekt.
Zijn ogen werden groter en groter naarmate hij begon te lezen wat er stond. De brief kon hij nu plaatsen, de locatie kon hij plaatsen, de boodschap was overgebracht. De letters onderaan vertelden hem meer dan alle andere woorden hem hadden kunnen vertellen. Het handschrift en de initialen die hij zich kon herinneren.

1 down, 2 more to go
This ain't no game, Danil.

M.J. Wolfe

Het gezicht van zijn vader op de foto was als enige doorkruist, de rest nog zoals het hoorde. Het papier zelf kwam uit Rusland, dichtbij zijn geboortestad Novosibirsk om precies te zijn. De plaats waar het afkomstig van was was de naam die hij al helemaal niet wilde zien. De meest gevreesde plaats die je als misdadiger, maffiosi of wie dan ook kon hebben. Tarasov. Zijn grootste nachtmerrie was zojuist werkelijkheid geworden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld