Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg - The Outcast

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hm.. Okay, I'm in. But just so you know, I can handle a couple of days without insuline." Kort gelach verliet zijn mond, als hij wat voorover boog en haar het blikje eten gaf. Nog geen eens de helft had hij eruit gegeten, echter zag Mako eruit alsof ze elk moment om kon vallen van de honger. Hij ging niet in zijn eentje eten van zijn voedselvoorraad, die waarschijnlijk al beperkt was. Ze moesten zuinig doen met wat ze hadden, het gold ook voor haar.
Een kleine frons verscheen op zijn gezicht, zodra hij haar opmerking hoorde. Kon ze niet rijden? Lachend schudde hij zijn hoofd. "Are u crazy? The world is lost, there are no damned cops here and u wanna follow the rules?" Misschien had hij haar dan toch overschat dan hoe ze echt was. Het was niet verkeerd, helemaal niet, maar hij kon het niet helemaal geloven. Ze konden alles flikken nu er niemand was om ook maar de oude wetten aan te houden.
"Ya know what? I'm gonna teach u how to drive, once we've fixed this van."
Hij leunde wat achterover tegen de deur achter hem, en liet zijn hoofd rusten tegen het glas. Zijn voeten plaatste hij op de bestuurdersstoel. Leven was zo slecht nog niet, nu hij hier in een of andere bus zat met Mako. Hij vertrouwde haar nog altijd amper, het kon ook haast niet anders bij Ivan, maar ze was nou ook weer niet zo erg. Wilde ze hem iets flikken dan zou hij wraak nemen, dat zeker. Zolang ze zijn spullen niet tot de hare eigende was er weinig om hem boos te kunnen krijgen.
"In case ya wanna know, my name is Ivan," mompelde hij, turend uit het raam tegenover hem naar de voorbij lopende walkers. "Ivan Belikov."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
''I'm not takin' risks, man.'' Antwoord ik hoofdschuddend. Zijn gelach gaf me echter het gevoel dat hij dacht dat ik er niets van wist, alsof mijn commentaar dom was. Snel schudde ik deze gedachte echter van me af, omdat ik, zeker met hem, heb geleerd dat ik niet zomaar dingen moet denken van anderen. Al snel kijk ik weer op en zie dat hij me het blikje eten geeft. Een zwakke glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik eet er wat van. Toch blijft het blikje bijna halfvol. ''Here, you eat the last bit. Yer bigger than me, ya need more food.'' Zeg ik en ik geef het blikje terug aan hem.
Zelf lach ik ook even omdat hij er verbaasd om is. ''It's not that I care about the rules, it's more so because I don't wanna die in a car crash.'' Zeg ik lachend tegen hem. Het was zeker niet omdat ik nog steeds naar de regels luisterde, dat heb ik echter nooit gedaan. Ik wil gewoon niet dat we een auto ongeluk krijgen omdat ik besloot om te rijden.
''I can't wait.''
Zelf ga ik ook maar wat comfortabeler zitten, wat lastig gaat op de versleten achterbank van een busje. Uiteindelijk zat ik met mijn rug tegen de zijkant van de bus. Helaas had ik het uitzicht niet, aangezien er geen ramen zaten achterin de bus. Mijn gezicht keek echter de andere kant op, tegenover die van 10K dus eigenlijk. ''I'm gonna try to get some sleep, goodnight.'' Zei ik nog een beetje gapend, voordat ik mijn ogen sloot.
Net voordat ik in slaap viel hoorde ik zijn naam nog, dus verscheen er een klein glimlachje op mijn gezicht. ''Pleasure to meet ya, Ivan.'' Zei ik nog, voordat ik echt in slaap viel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hmm.. okay. Just sayin' that's all."
Hij keerde zijn ogen voor geen moment van het uitzicht af. Zijn kaken op elkaar geklemd, zwijgend over alles wat er in hem omging. Het was wat Ivan altijd al had gedaan dus waarom niet ook deze keer? Hij was niet gewend om over dingen te praten die hem dwars zaten, zeker niet tegenover anderen. Het was zwakte, kwetsbaarheid. Een van de dingen die anderen konden gebruiken om hem te manipuleren wanneer het ze uitkwam. Ook nu hield Ivan dan ook zijn mond, ondanks zijn gedachten die naar zijn familie gingen. Zijn broer, hij had hem al sinds de uitbraak niet gezien. Hij was een paar dagen van tevoren vertrokken naar New York voor zijn baan, voor de hel losbarstte en het virus iedereen besmette. En nu? Nu wist hij niet eens waar hij moest zoeken. De beste jongen kon zomaar dood zijn gegaan, tussen alle overledenen. De grote steden waren geen goede overlevingsplekken met een extreem grote kans om gebeten te worden. Walkers waren overal. Wat als hij hem nooit meer zou zien?
Ivan schrok op zodra hij haar stem hoorde, en keek gelijk opzij. Het blik eten werd hem opnieuw gegeven. Ongeveer dezelfde hoeveelheid zat erin verstopt, waardoor hij zich begon af te vragen of ze überhaupt wel wat gegeten had. Hem hoorde je er niet over; het was Mako's keuze. Hij zette het blik aan zijn mond en goot het laatste eruit, waarna hij het blikje op de grond naast hem gooide. Opruimen zou hij een andere keer wel doen. Onnoodzakelijk.
"Goodnight," zei hij terug, waarna ook hij zijn ogen sloot. Of hij wat slaap zou kunnen pakken deze nacht was onvoorspelbaar. Nachtmerrie's of slapeloosheid kwam bij Ivan vaker voor. Echter stopte het hem niet om het te proberen.
Haar woorden drongen amper tot hem door, zijn bewustzijn steeds verder van de werkelijkheid verwijderd, zijn ademhaling vertraagd en zijn gedachten op nul.

Ts?

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het moment dat ik mijn ogen weer opende zag ik dat de zon al op was. Dat het vroeg was kon je echter wel zien, omdat de zon slechts halverwege de hemel stond. Voor een moment schrok ik van het persoon dat op de stoel zat, maar al snel herinnerde ik het me weer. Ivan. Hij had zijn ogen nog gesloten, wat ergens rustgevend was om te zien. Het was daarbij natuurlijk wel de enige manier om echt even tot rust te komen, door te slapen. Dat ene moment dat je echt nergens aan dacht en nergens voor uit hoefde te kijken. Even was de wereld om je heen niet langer de werkelijkheid. Helaas kwam er meestal ook weer een tijd dat je wakker word en de realiteit je elke keer weer te pakken krijgt.
Dan bedenk ik me weer iets. De bus moet nog gemaakt worden. Voorzichtig kruip ik naar de bestuurdersstoel en schuif Ivan's benen een klein stukje opzij, zodat ik erbij kan. Dan bekijk ik alles even. Er zat nog aardig wat benzine in en zelfs de sleutel was er nog. Dat was wel een geluk, zeker omdat we dan geen auto's leeg hoefden te halen voor benzine, wat veel tijd kost. Even keek ik naar Ivan, maar al snel weer voor me. Dan draai ik de sleutel om, en even start de motor, maar al snel valt alles weer uit, ''Fuckin' Eeijt.'' Mompel ik, bijna geluidloos. Opnieuw probeer ik het, maar alweer valt de motor uit. Dat word nog lastig...

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Brommende geluiden kwam zijn gehoor binnen, het moment waarop zijn ogen gelijk openschoten en hij klaarwakker was. Ivan was weer teruggekeerd in de vechtmodus, zijn ogen scannende door zijn omgeving en zijn spieren gespannen voor een aanval die elke seconde kon plaatsvinden. Zijn blik viel op een meisje voor het stuur die wanhopig probeerde om het ding aan de praat te krijgen. Mako.
"Hmm.. Goodmorning," mompelde hij wat schor. Een ochtendstem, had Ivan wel vaker last van. Vermoeid wreef hij door zijn ogen om zijn zicht naar scherp te krijgen en hopelijk wakker te kunnen blijven. Afgelopen nacht had hij slecht geslapen, maar hey, wanneer ook niet. Geen enkele nacht kon hij zich bedenken waarbij hij ook daadwerkelijk aan één stuk door had geslapen.
Pijnlijk greep hij met zijn rechterhand naar zijn nek, die stijf aan begon te voelen. Zijn slaappositie was niet de beste geweest. Rechtop slapen was sowieso geen goed idee, laat staan het feit dat een autostoel geen meubelstuk was waar Ivan graag op overnachtte. Achja, klagen mocht hij verder niet. De grond in het bos was immers erger geweest.
"How long have you been awake?" vroeg hij fronsend. Door de ramen heen keek hij naar buiten, waar de walkers nog altijd rondliepen. De grootste horde was langs hen heen gelopen gelukkig. Vannacht was hem het gebons op de auto wel opgevallen, het was onmisbaar geweest.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zodra ik een stem hoor schrik ik op van mijn bezigheid en zie dan dat Ivan wakker is. Even lach ik om zijn stem, ''Mornin' love.'' Zeg ik dan, weer volkomen afgeleid door de auto. Geïrriteerd sloeg ik met mijn vuist op het dashboard, maar dat had geen effect op de bus. ''I need to fix the engine, wich means I'll have to go outside, keep the zombies away from me, will ya?'' Een andere keuze had ik niet en de bus moest toch gemaakt worden. Toch wachtte ik op zijn antwoord, omdat ik niet zomaar naar buiten kon lopen en een beetje de motor kon gaan maken, midden tussen de zombies. Toch pakte ik vast mijn rugzak van de achterbank.
Zodra ik mijn rugzak vast had en weer terug op de bestuurdersstoel zat, begon ik mijn tas te doorzoeken. Ik zou toch zweren dat ik iets van gereedschap mee had genomen. Al snel heb ik twee schroevendraaiers en een hamer. Dan hoor ik hem opnieuw praten, ''Not that long, five, maybe ten minutes.'' Zeg ik, waarna ik mijn schouders ophaal.
Het was duidelijk dat hij last had van zijn nek, wat te begrijpen viel, aangezien slapen in een busje niet bepaald comfortabel was, maar het was een stuk beter dan op de grond in het bos.
''Oh also, by the looks of it, I expect the fuel pressure regulator to be broken, so I'll have to go look for a new one, but it's fairly easy to fix.'' Zeg ik dan maar tegen hem, met mijn blik gericht op de walkers die buiten lopen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn gedachten gingen, zoals altijd, alle kanten op. Hetzelfde met zijn ogen, die de hele omgeving in zich lieten werken, zoekende naar plaatsen waar ze heen konden gaan. De snelweg lag midden in het bos en zorgde voor weinig voorzieningen, echter waren er genoeg mensen die vroeger hadden besloten om in een bos te wonen. Afgelegen huizen hadden de grootste inventaris, uit zijn ervaring. Een grote grijns verscheen dan ook op zijn gezicht zodra hij een van de daken van een zo te zien aardig oud huis wist te spotten, langs de boomtoppen heen. De plek waar hij naar zocht.
Haar stem liet hem terugkeren bij hun gesprek, al kon hij zijn grijns niet verbergen. "Eh, yeah. Sure," zei hij schouderophalend. Zijn mes nam hij in zijn handen, aangezien hij nog altijd weinig munitie had, en pakte zijn rugzak erbij. De inhoud gooide hij hardhandig leeg op de achterbank. Potjes pillen, verbanden, de fles vodka en alle insuline kwamen op de stof terecht, samen met het kleine flesje water wat nu al bijna leeg was. Normaal gesproken zou Ivan het voor geen goud doen, echter nu kwam het beter uit. De ruimte zou hij nodig hebben voor de vondsten in het houten huis.
"There's a house out there. I'm gonna take a look after you've fixed this thing, maybe there's somethin' we can use," deelde hij met haar mee. Ivan vond het beleefd om het te zeggen, ook al zou ze hem niet kunnen overhalen om in het busje te blijven. Kansen als deze liet hij niet aan zich voorbij gaan.
Verbazing ging door hem heen bij het zien van haar gereedschap. Waar ze het dan toch vandaan had gehaald? Verder stelde hij geen vragen, wat had het tenslotte voor zin. Hij moest blij zijn dat ze wat spullen had om het busje te kunnen maken. Zacht opende hij de deur, om zo min mogelijk geluid te maken, en stapte dan in de buitenlucht. Walkers kwamen op hem afgelopen, nog even walgelijk en bloederig als altijd. Het maakte dat Ivan lichtelijk begon te schelden, mompelend tegenover de monsters. "Damn, you guys can't even take a fucking break, can ya?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Verbaasd volgde ik zijn acties en keek toe hoe hij de inhoud van zijn rugzak op de achterbank loosde. Ach, het zal wel. Dan hoor ik echter zijn verklaring en knik ik even, ''I'm coming with ya, dude. No way in hell that I'm lettin' ya walk through the woods on yer one, and maybe I'll even find some usefull junk myself.'' Zeg ik tegen hem, waarna ik hem zie uitstappen. Wat snel hang ik mijn rugzak weer over mijn schouders en stap dan zelf ook uit. Het gereedschap steekt uit mijn broekzak en mijn bijl heb ik in mijn handen geklemd. Let's fuckin' do this. Meteen komen er wat walkers op me af gelopen, die ik wat snel neerhaalde met mijn bijl. Geen emoties die ik erbij toonde. Dan loop ik verder naar de voorkant van de bus en trek de motorkap open. ''Just what I expected.'' Mompel ik, voor het grootste gedeelte tegen mijzelf. Om de paar seconden kijk ik achterom, om er zeker van te zijn dat Ivan de walkers daadwerkelijk bij me uit de buurt houd, ik kan immers geen auto maken en de walkers uit mijn buurt houden tegelijk. Wat snel haal ik het gebroken stuk weg uit de motor. Het was een veelvoorkomende breuk in automotoren, en gelukkig ook makkelijk op te lossen, het moest alleen vervangen worden.
Zodra ik het stuk vast had keek ik achterom en zag een walker erg dichtbij komen. ''Goddamn son of a bitch, I'm busy can't ya see.'' Snauw ik kwaad, waarna ik mijn bijl hardhandig door zijn schedel ram. Geïrriteerd rende ik naar een auto met hetzelfde merk. Een walker of drie komen mijn kant op, dus zucht ik een keer diep. Al snel heb ik met ze weten af te werken, dus ren ik terug naar de auto en vergelijk het deel met hetgeen dat ik in mijn hand heb. ''Thank god.'' Fluister ik als ik zie dat het vrijwel identiek is. Snel haal ik het stuk eruit en ren er snel mee terug naar de bus.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hem werd verteld dat ze met hem mee wilde naar het onbekende huis, ergens verstopt tussen de bomen. Ivan zou er liever zelf langs zijn gegaan terwijl ze bezig was met de motor van het busje. Dan was het sneller gedaan en kon hij op zijn gemak in zijn eentje rondkijken. Noch protesteerde hij niet en haalde chagrijnig uit naar een van de walkers die zijn weg naar hem toe had gesleept. Bloedsporen lieten ze achter, afgrijselijk om aan te zien. Hij keek er na al die tijd niet meer naar om, ookal kon hij niet ontkennen dat hij het niet prettig vond om te zien. Het was en bleef een klotebende.
Walker na walker schakelde Ivan uit, het mes volledig bedekt met bloed, druppelend langs het handvat naar zijn huid. Het voelde weerzinwekkend warm aan, oncomfortabel in elk geval. Een rilling ging over zijn rug, zijn hand strijkend langs zijn shirt om het bloed weg te krijgen. Vies was het gewoon om een van de overblijfselen van de overledenen op je te hebben. Het was hoe Ivan het ervaarde dan.
De kudde walkers was intussen uitgedund tot een aantal verdwaalden. Hadden zij even geluk, vaker kwam het voor dat ze overspoeld werden door de wezens. Golven van zombie's overal over het land die het onmogelijk maakten om normaal te kunnen leven. Zijn oude leven was van hem afgenomen, samen met die van duizenden anderen.
"Is this hell where I ended up?" mompelde hij onverstaanbaar, met mes trekkend uit het levenloze lichaam van een van de walkers. Hij wist niet waar hij het aan verdiend had eerlijk gezegd. De aardbodem was overspoeld met doden, en zij? Zij moesten zich maar zien te redden met de schaarse middelen. Misschien had hij dan toch maar gelovig moeten worden en zich bij de kerk aan moeten sluiten.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Geïrriteerd en gehaast verving ik het gebroken stuk van de motor en haalde toen even opgelucht adem. Dat moet werken. Zodra alles goed op zijn plaats zat rende ik terug naar de bestuurderskant van de auto, waar ik weer instapte en opnieuw de sleutel omdraaide. Tot mijn grote opluchting startte de motor, haalde ik de sleutel eruit en sprong weer uit het busje, met mijn rugzak nog altijd op mijn rug. ''Let's go, Ivan! You can count those fuckers later!'' Roep ik nog naar hem, waarna ik een dichtbij komende walker neersla met mijn bijl.
Als hij nog naar dat huis wilde, dan moest dat nu gebeuren, anders kwamen er weer walkers, zeker nu ik nogal wat geluid had gemaakt door de motor weer op te starten. Misschien kwam ik wat gehaast over, maar erg veel tijd hadden we gewoon niet. In een wereld als deze was tijd niet iets wat je kon verspillen, zeker niet in gebieden als deze.
Even keek ik richting het bos, waar ik het huis vaag kon zien staan in de verte. Dat is niet even een kleine wandeling, dat ik minstens vijf minuten rennen, en dat ook nog door het bos, verdomme.
Zonder ook nog maar te wachten begon ik zelf al te rennen, richting het huis. Het was niet dat ik graag alleen het bos in ging, maar ik wilde ook absoluut geen tijd verspillen. Bij elke stap die ik zette ging er een pijnlijke steek door mijn wond, die ik probeerde te negeren, wat lastig ging, aangezien de pijn steeds erger werd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"1176," murmelde hij onhoorbaar voor zichzelf. Een deel dichterbij de 10K, noch was het niet genoeg. Ivan had nog een lange weg om te gaan. Wellicht een onbereikbaar doel, onmogelijk om te halen. Mensen mochten hem voor gek aanzien en verklaren, hem als een psychopaat bestempelen of wat dan ook. Het was hetgeen wat hem tot nu toe nog staande had gehouden. Het hield hem in leven, gaf hem iets om voor te leven. Naar te streven, zelfs in tijden als deze. De mening van anderen kon hem gestolen worden.
"Yeah, yeah, I'm coming Comrade," riep hij haar na. Zijn mes klemde hij tussen zijn vingers, waarna hij haar achterna rende richting het huis. Zijn snelheid voortreffelijk vergeleken met eerder. Het duurde niet lang voor hij haar bij kon houden en er nog maar een paar meter tussen hen in zat. Ze was snel, het was een niet te vermijden opmerking, echter kon hij het ook zo. Ivan ging niet achterlopen wanneer hij haar net zo goed op hetzelfde tempo kon bijbenen. Bomen ontwijkend zetten ze beide hun tocht voort naar de ongekende locatie. Een huis waar ze nog nooit geweest waren, nog nooit in hun zicht was geweest of wat dan ook. Enkel hun wanhoop naar voedingsmiddelen of andere spullen had ze erheen gedreven, zelfs al wist hij wel dat het gevaren met zich mee zou brengen. Voor hoever zij konden weten zat het gebouw vol met walkers, wachtende op een prooi als hen om zich mee te voeden. Ach, wat zou het ook. Ivan had niets te verliezen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Langzaam liep ik dichterbij het huis, ergens best zenuwachtig, bang dat het vol zou zitten met walkers. Er was echter maar één manier om erachter te komen, door er naar binnen te gaan. Voor een moment wachtte ik op Ivan, maar liep al snel weer verder. De paar treden die ik op moest voordat je bij de voordeur kwam, kraakten nogal, waardoor ik even schrok. Nog even keek ik achterom, naar de jongen, maar duwde toen de houten door open, wat zwaarder ging dan ik dacht. Mijn bijl had ik in mijn hand geklemd. ''I don't think they ehh... Were prepared for the outbreak.'' Zeg ik met gefronste wenkbrauwen, als ik de lijken van een man en een vrouw zie, met wat opgedroogd bloed.
Het was zeker geen prettig beeld, een koppel dat de wereld blijkbaar niet meer zag zitten na alles, dus er maar gewoon een einde aan heeft gemaakt. Samen. Voorzichtig loop ik wat dichterbij, om er zeker van te zijn dat ze dood waren, maar dat waren ze zeker, ze gaven geen kik, niets bewoog. Ergens voelde ik me schuldig als ik iets van ze mee zou nemen, maar aan de andere kant... Ze hadden zelf ook niet echt meer nodig. Ik slikte een keer en ging toen maar opzoek naar bruikbare spullen, zonder nog om te kijken naar de lijken. Toen gebeurde het weer, een pijnlijke steek door de wond. Met mijn tanden op elkaar geklemd greep ik ernaar en haalde een paar keer diep adem. ''I'm fine.'' Fluisterde ik, voor het grootste gedeelte tegen mijzelf, in de hoop mijn brein voor de gek te kunnen houden, wat natuurlijk niet zou lukken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De deuren kwamen dichterbij, alsmaar dichterbij. De trappen die naar de ingang leidden oud, krakend. Voor zijn gevoel konden ze elk moment uit elkaar vallen wanneer iemand zich er ook maar waagde. Echter geen reden voor Ivan om het stuk te ontwijken; mocht het uit elkaar vallen dan was er geen enkele aanwezige die hem kon straffen. Huizen waren verleden tijd, hetzelfde gold voor meubelstukken. Voedsel, drinkwater, munitie en medicijnen, die producten deden ertoe in tijden als deze. De rest kon de meesten, waaronder hem, in vlammen opgaan.
Mako ging als eerst naar binnen, niet veel later volgde hij ook. Warmte kwam bij hem binnen, evenals een muffe lucht. Stof vloog rond voor zijn ogen, glinsterend tussen de zonnestralen die hun weg wisten te vinden door de viezige ruiten. Het was een lange tijd geweest sinds iemand zich in het huis heeft bevonden zo te zien. De lijken van een man en een vrouw vielen hem zo ook op, maar een reactie gaf Ivan niet. Het was afschuwelijk, natuurlijk. Toch kon hij het snappen waarom ze het deden. In een wereld als deze wilde niemand leven, zo ook Ivan eigenlijk niet. Het was dat hij de moeite niet nam om zichzelf van het leven te beroven, hoewel hij vaak genoeg op het punt had gestaan om de aardbodem te verlaten en te verkassen naar de hemel, of zoals hij geloofde; de hel.
"Damn," mompelde hij verontsteld, kijkende naar de lichamen. Geen prettig gezicht, allesbehalve. Nog even bleef verbaasd staan kijken. Een aantal seconden duurde het voor hij zich herpakte en verder door het huis liep. Spullen waren in overvloed, op voedsel na. De kasten waren leeggeroofd voor zij het gebouw hadden gevonden. Wel wist hij een stuk of 6 ongeopende flesjes water te vinden. Een grijns betwistte zijn lippen. Haastig propte hij ze in zijn lege rugzak. Hiermee konden ze nog wel wat dagen vooruit.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Het was werkelijk volledig leeggeroofd, wat eigenlijk best klote was, aangezien ik hoopte nog wat bruikbare spullen te vinden. Opnieuw krimp ik een beetje in elkaar. ''Holy mother of god.'' Fluister ik, bijna onhoorbaar. Zonder verder nog iets te zeggen loop ik verder. Het was geen groot huis, maar duidelijk wel de moeite waard voor vele mensen, die ons voor waren. Uiteindelijk vind ik de deur die leid naar de garage, waar ik voorzichtig naar binnen loop. Er was geen levend wezen te bekennen, gelukkig. Wel stonden er een paar kasten, waarvan de deuren al waren opengetrokken, ver voordat wij hier kwamen. Toch stonden er nog wat spullen in, waar ik even naar keek. Niets bruikbaars.
Met gefronste wenkbrauwen liep ik terug het huis in, waar ik even om me heen keek. ''I've seen enough, let's go back, man.'' Zeg ik, aangezien ik me steeds minder veilig begon te voelen in dit huis. Misschien ware het de lijken, misschien de walkers die buiten rondom het huis liepen, maar iets in me zei dat we hier snel weg moesten wezen. Opnieuw keek ik om me heen, wachtend tot hij zou komen, aangezien ik hier gewoon weg wilde, zo snel mogelijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zonder er verder bij na te denken baande Ivan zich een weg de trap op, naar boven. De treden kraakten onder zijn voetstappen en zorgden voor een naar geluid bij elke beweging. Ook deze stond voor zijn gevoel op instorten, al wist hij binnen no-time boven te zijn. Muf, ouderwets en saai, zo zag Ivan het huis vanuit zijn ogen. Toch kon hij zichzelf niet bedwingen om elke kamer rond te kijken en zijn handen door de kastjes van de badkamer te laten gaan. Dieven hadden al het voedsel, de wapens en de rest dan wel gejat, blijkbaar waren ze de medicijnkastjes vergeten. Ze zaten vol met potjes waarvan hij de naam amper kon uitspreken, laat staan begrijpen. Ach, zolang het maar werkte vond Ivan het wel best. Misschien konden ze ze nog een keer gebruiken. Haastig schoof hij de gehele inhoud van het kastje in zijn rugzak, ongeacht wat er stond. Ze zouden er later wel achterkomen.
Vervolgens zette hij zijn toch voort door de bovenverdieping, waar hij toch wel een aantal flink saaie kamers tegenkwam. Ingericht met een groot tapijt, een make-up tafel en een of andere kledingkast waar Ivan nog snel een aantal shirts uit weg had genomen. Hoe erg het ook klonk, de mensen waren immers dood. Niemand die hem kon tegenhouden om alles te pakken wat hij pakken kon.
Het geschreeuw van Mako beneden liet hem opkijken, echter had hij nog één laatste kamer gemist; de slaapkamer. Vluchtig liep hij erheen, rondkijkend door de kleine ruimte. Veel spullen om te gebruiken waren er niet, althans.. Tot zijn oog viel op het tweepersoonsbed die er netjes opgemaakt stond, gladgestreken dekbed. Geen vlekje te bekennen. Zijn neiging om het hele bed mee te slepen was groot, noch kreeg hij het niet voor elkaar. Dan maar de matras en de dekens meenemen.
"Fuck this shit," mompelde hij doodleuk, waarna hij de matras zo omhoog trok dat hij het vast kon pakken. "I ain't gonna sleep on that fucking carseat no more." De dekens liet hij nog op de lattenbodem liggen, roepende naar Mako. Hij kon het tenslotte moeilijk in zijn eentje meekrijgen.
"Mako! Get up here!"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld