Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O//Tangled

Account verwijderd

schreef:
'Zat inderdaad, hij is intussen uit de gevangenis en alles gaat goed met hem. Hij is weer op het rechte pad en geloof me daar ga jij ook nog komen, gewoon weg van hier. Dat weet ik', zei ze en glimlachte even kleintjes. Rustig begon ze te eten en af en toe wisselde ze een blik met Julian. Het had haar verbaasd hoe openlijk ze met hem kon praten en ze hoopte vaker momenten als deze te kunnen hebben. Ze wist dat Julian onvoorspelbaar was en dit moment was dan ook waarschijnlijk maar eenmalig, en net daarom genoot ze er zo van, omdat ze wist dat het morgen weer voorbij zou zijn en hij weer zou veranderen in de persoon die hij elke dag tegenover haar was. 'Hoelang.. hoelang moet je nog minimum zitten voor je vrij kan komen?', vroeg ze waarna ze een slok van haar glas nam en hem vervolgens weer even aankeek om daarna haar blik te laten afglijden.

Account verwijderd

schreef:
Julian luisterde naar Rosalia die over haar vader vertelde. Ze was er erg open over, wat hij erg fijn vond. Maar hij zag zichzelf nog niet voor zich op het rechte pad. Daarvoor was alles al veel te ingewikkeld en zat hij veel te diep in het criminele web. Hij wist niet wat haar vader had gedaan, misschien kende hij hem zelfs wel. Toch vroeg hij er niet naar, en ging hij ook niet in op haar opmerking. Als zij dat graag geloofde dan wilde hij dat graag zo houden, er was ten minste iemand die vertrouwen in zijn toekomst had. 'Nog bijna drie jaar,' antwoorde hij op haar vraag terwijl hij nu ook begon te eten. Het was wel even wat anders dan de standaard maaltijden die hij inmiddels gewend was. Hij probeerde er daarom ook zo veel mogelijk van te genieten. Hij dacht terug aan die dag in de rechtbank, toen zijn straf werd uitgesproken. Hij wist dat hij geluk had, zijn advocaat had er alles aan gedaan om zijn straf in te korten. Vijf jaar was een korte periode in verhouding met wat hij had kunnen krijgen. Toch was het voor hem te lang, en leek elke dag steeds langer te duren.

Account verwijderd

schreef:
'Dat is lang, maar het zal goedkomen. Misschien kom je zelfs vervroegd vrij, dat zien we hier vaker', zei ze en beet even zachtjes op haar lip. Vaak zag ze dingen te optimistisch en nu misschien ook maar beter dat dan altijd het slechtste in alles zien. Ze zag het goede in alle mensen. Sommige zullen haar naïef en goedgelovig noemen, zijzelf vindt het eerder een vorm van vergevensgezindheid. 'Waarom heb je me eigenlijk gevraagd voor vanavond? Niet dat ik het erg vind, ik geniet er echt ontzettend van maar het is wel verrassend na ons laatste gesprek..', zei ze. Ze hoopte hiermee niet de sfeer te verpesten maar haar nieuwsgierigheid was te groot geworden en ze wist dat ze het uiteindelijk toch zou vragen. Dan maar beter nu, zodat ze er niet meer constant aan zou denken. Ze bekeek Julian, anders dan op andere momenten. Natuurlijk had ze vaker naar hem gekeken, ze was zijn dokter en dan was dat nodig maar deze keer was het anders. Ze was uit haar positie van dokter gegaan en ze wist dat ze het zichzelf moeilijk aan het maken was maar ze gaf er niet echt om. Het voelde goed en moeilijk kon toch ook?

Account verwijderd

schreef:
Vervroegd vrij, daar had Julian zelf nog niet overna gedacht... Hij had nu ook al meerdere keren ruzie gehad, dus waarschijnlijk zat dat er niet in voor hem. En hoeveel tijd kon het hem werkelijk schelen, een paar week, een paar maand? Het was dan beter om bij zijn plan te blijven, en volgens zijn plan was hij hier binnen een paar week weg. Hij dacht na over het feit dat hij Rosalia dan zou kwijt raken, de enige persoon die hem probeerde te helpen en kennelijk iets om hem gaf. Daarna zou hij nooit meer contact met haar kunnen zoeken, want hij was dan een gezocht crimineel. Daarnaast zou ze hem waarschijnlijk nooit vergeven, wat te begrijpen was. Julian keek op toen ze een vraag stelde en glimlachte even. Natuurlijk ging ze die vraag stellen, daar was hij op voorbereid. Er lag een diepere bedoeling achter dan alleen dat hij het leuk met haar vond, maar dat zei hij niet natuurlijk. 'Ik heb het toen niet laten blijken, maar ik vind het fijn dat je naar me luistert en dat je me wilt helpen. Dat betekent best veel voor me.' Zei hij toen. Hij zei er niet bij dat ze ook de enige persoon was die dat voor hem deed, ze wist vast wel dat hij geen bezoek kreeg en niet echt populair was binnen de gevangenis.

Account verwijderd

schreef:
Ze volgde met haar ogen zijn bewegingen en toen hij dat zei glimlachte ze. Het was fijn om te horen dat hij haar hulp waardeerde en al liet hij het niet altijd merken, hij vond het dus aangenaam en dat gaf Rosalia onmiddellijk een goed gevoel. Alsof ze geslaagd was in haar doel om hem een fijn gevoel te geven en te laten zien dat hij er niet alleen voor staat, dat ze er altijd voor hem zou zijn wanneer hij haar nodig heeft. 'Ik ben blij dat te horen, en dat meen ik', zei ze met een glimlach en zag toen hoe het hoofdgerecht aan tafel werd gebracht. Het rook werkelijk heerlijk, nog beter als het voorgerecht dat haar al behoorlijk had kunnen bekoren. 'Is er nog iets wat je graag wilt vragen of vertellen?', vroeg ze nadat ze de jongen met het eten had bedankt en alvast een hapje had genomen van de heerlijke maaltijd. De zaal was intussen al behoorlijk vol gelopen met mensen en langs alle kanten kon ze glimpen van gesprekken opvangen. Stuk voor stuk waren het mensen die ze kende en het was fijn om hen gelukkig te zien, samen met hun familie. Het liet haar hele andere kanten van de mensen kennen, hun gevoelige en familiekant. Veel mensen denken dat gevangen dat niet hebben maar de meeste van hen zijn echte familiemensen.

Account verwijderd

schreef:
Toen het hoofdgerecht aan tafel was gebracht begon Julian langzaam te eten. Het was lastig, niet omdat het vies was. In tegendeel, het was juist heerlijk en smaakte heel anders dan de maaltijden die hij gewend was. Misschien was dat het juist, dat hij het lastig kon opeten omdat hij het gewoon niet gewend was. Toch probeerde hij dat niet te laten zien en at netjes zijn bord leeg. Het was zowel fijn als vreemd om geserveerd te worden, als je een gevangene was. 'Waarom heb je eigenlijk ja gezegd?' Vroeg Julian toen, hij had al verteld waarom hij haar had gevraagd maar hij wilde ook graag haar antwoord horen. Hij snapte dat ze zijn dokter was en dat ze door haar beroep wel met hem moest praten. Maar zoals ze zelf eerder al had gezegd kon ze nu ook met iemand anders op date zijn geweest, en toch had ze dus voor hem gekozen.

Account verwijderd

schreef:
'Waarom zou ik niet toestemmen? Dit is gezellig toch', zei ze met een glimlach en at rustig verder. Dat antwoord was voor hem duidelijk niet genoeg duidelijkheid, dat kon ze zien aan zijn blik en ze lachte even zachtjes. 'Ik ken je als patiënt maar niet als persoon en dat is wat ik hiermee graag wil bereiken. Gewoon, je leren kennen en hopelijk leer jij mij ook een beetje kennen op deze manier', zei ze en keek even naar hem. Dat antwoord had hij misschien niet verwacht maar het was wel echt zo, ze vond hem interessant op veel vlakken en ook al wou ze het niet, hij had haar aandacht getrokken en eenmaal ze op iets gefocust was kon ze haar aandacht er niet meer van afhouden. Haar blik liet ze van hem weer naar haar eten glijden en ze at verder. Een grote eter was ze meestal niet maar het was heerlijk en ze zou het dus beslist niet laten liggen.

Account verwijderd

schreef:

Account verwijderd

schreef:
TS -

De volgende dag had Julian een controleafspraak bij Rosalia. Hij had maar kort geslapen. Normaal kwam dat door het lawaai uit de celblokken, dat meestal tot diep in de nacht doorging. Deze keer had het een andere reden. Hij had namelijk de hele avond alleen maar aan Rosalia kunnen denken, en wat zijn gevoelens voor haar zouden betekenen. Hij wist niet hoe hij ermee om moest gaan, en wat hij er mee zou moeten doen. Het had zijn hele plan in de war geschopt, maar dat leek hem op de een of andere manier niet echt meer uit te maken.
Er was nog een patiënt voor hem, en geduldig wachtte Julian buiten haar kantoor. Het was nog geen 24 uur geleden dat hij aan tafel had gezeten met Rosalia, zijn eerste date in jaren tijd. Hij had er erg van genoten maar jammer genoeg was de kans vrij klein dat ze zoiets nog een keer zouden kunnen doen. In ieder geval niet hier in de gevangenis.

Account verwijderd

schreef:
Al vroeg was Rosalia op haar werk aanwezig. Haar dagen in de gevangenis waren nu eenmaal lang en omdat ze zoveel patiënten moest helpen moest ze er dus al vroeg zijn. De eerste is een man rond de 30 die al enkele jaren bij haar in behandeling is. Het is enkel wat bloed nemen en een controle gesprek. Wanneer Rosalia de man gedag zegt en achter haar bureau wilt plaatsnemen wordt ze vastgenomen door de man. 'Meneer Johnson ik weet niet wat de bedoeling is maar..' Voor ze wat kan zeggen voelt ze hoe de man haar steviger vastneemt en naar zich toe trekt. 'Als je het gezellig kan hebben met anderen, dan toch ook met mij? Zijn we niet allemaal je favorieten? Verdienen we niet soms een pleziertje? Geloof me ik wacht hier al op sinds de eerste keer ik hier kwam', hoort ze de man zeggen. Ze strekt haar arm en wilt op de nood knop drukken maar vervolgens wordt ze tegen de muur gedrukt. Ze kan niets beginnen en is helemaal in paniek, hoe kan iemand die ze dacht te kennen en waar ze een vertrouwen mee had dit doen? 'Laat me los, niemand moet dit weten maar dan moet het nu stoppen', zegt ze kalm en voelt dan hoe de man haar verder begint aan te raken. 'Max, Max help!', riep ze, doelend op haar collega dokter in de hoop dat hij haar zou horen en haar zou komen helpen. Vrijwel onmiddellijk voelt ze een klap in haar gezicht. 'Dit is ons geheimpje, niemand moet het weten', zegt de man en zodra de man zijn broek open begint te prutsen en Rosalia wilt wegrennen wordt ze tegen de muur geslagen waardoor ze op de grond neerzakt. Huilend bleef ze zitten, in de hoop dat het snel voorbij was. Ze kon niets tegen hem doen, ze was machteloos.

Account verwijderd

schreef:
Het duurde al best wel lang, vond Julian. Toch bleef hij rustig zitten en staarde verveeld voor zich uit. Plots hoorde hij een klap, waardoor hij direct recht op in zijn stoel zat. Hij wilde opstaan, en haar kantoor naar binnen gaan, maar de bewaker gebaarde dat hij moest blijven zitten. Julian beet op zijn lip, en bewoog nu zenuwachtig met zijn benen heen en weer. Wat als er iets was gebeurd, dan moest hij er nu snel bij zijn! Nu nogmaals hoorde ze een klap, en stemmen, maar het kantoor was best wel geluidsdicht waardoor hij niks kon horen. Toch vertrouwde hij het niet, en voordat de bewaker hem tegen kon houden stormde hij Rosalia haar kantoor binnen. Hij schrok erg van wat hij aantrof, Rosalia zat teneergeslagen tegen de muur, en wat de patiënt van plan was leek hem wel duidelijk. Hij bedacht zich geen moment en gaf de man een flinke klap in zijn gezicht, waardoor hij direct in elkaar zakte. Julian draaide zich om en wilde naar Rosalia toelopen, maar de man greep hem bij zijn keel en trok hem achteruit. Opnieuw sloeg hij hem in zijn gezicht, deze keer met zijn elleboog en raakte hem in zijn oog. Hij vloekte en wilde terugvechten, maar Julian was hem voor en sloeg hem een paar keer totdat hij niks meer zij en op de grond neer zakte. Op dat moment kwamen ook twee bewakers binnen die hem beide vastgrepen. Julian was razend, de man had geprobeerd om aan Rosalia te zitten en wat er nu was gebeurd was zijn eigen schuld. Hij hoopte dat de schade ernstig mocht zijn, want hij pikte dit niet. Hij wist niet dat hij nog zoveel agressie in zich had, en zodra hij in de ogen van Rosalia keek had hij ook spijt dat hij zo ver was gegaan. Hij had gewild dat ze dat nooit had gezien, al was het om haar te beschermen. ''Rosalia...'' Zei hij zacht. Hij hoorde de bewakers zeggen dat ze hem naar de isoleercel zouden afvoeren. ''Het spijt me,'' Probeerde hij nog te zeggen, maar de bewakers riepen dat hij zich stil moest houden en zijn handen op zijn rug moest doen. Hij deed maar wat ze zeiden, hij kon geen kant op.

Account verwijderd

schreef:
Huilend bleef ze tegen de muur aan zitten. Ze wist wat er met haar zou gebeuren en ze wist dat ze hierna nooit meer op dezelfde manier haar werk zou kunnen verrichten. Ze bereide zich voor, mentaal en besloot niet tegen te werken: zo zou het hopelijk zo min mogelijk pijn doen. Zodra de deur openvliegt schrikt ze op en zucht opgelucht. De emoties gieren door haar lichaam als ze Julian ziet die de man bij haar weghaalt en haar in veiligheid stelt. De man wordt meteen door bewakers weggesleept, vermoedelijk naar de andere dokter en zodra ze Julian vastnemen staat Rosalia met moeite op. 'Neem hem niet mee, hij heeft ook een klap gehad. Ik moet zeker weten dat hij oké is, ik neem geen risico's', zei ze. 'Bent u zeker dat u geen verzorging nodig heeft mevrouw?', vroeg de bewaker waarna ze haar hoofd schudde. 'Dat gaat straks ook nog, kom over een kwartier maar terug', zei ze en gehoorzaam vertrokken de bewakers. 'Julian..', zei ze wat ongelovig en keek hem aan. Door haar emoties begon ze te huilen, ze was hem zo dankbaar.

Account verwijderd

schreef:
Julian was opgelucht toen ze hem loslieten, en dat hij niet naar de isoleercel hoefde. Zodra ze de deur achter zich sloten liep hij naar haar toe en keek hij Rosalia bezorgd aan. ''Hij heeft toch nog niks kunnen doen hé..'' Vroeg hij voor de zekerheid, en hij veegde voorzichtig haar tranen weg. Toen sloeg hij zijn armen om haar heen en trooste haar tot ze een beetje rustig was. Hij was best wel geschrokken dat dit was gebeurd, en ook al wist hij niet zeker wat de man tegen haar had gezegd was hij ervan overtuigd dat het begonnen was door hun date. Gevangenen hadden hun samen gezien, en dachten dat ze dan ook maar van alles konden doen. Hij was bang dat het opnieuw zou gebeuren, maar dat zei hij niet tegen Rosalia. Hij wilde haar niet onnodig bang maken. Hij was nu toevallig heel dicht in de buurt, maar wat als dat niet zo was, dan zou hij er niks aan kunnen doen.

Account verwijderd

schreef:
Lichtjes schudde ze haar hoofd toen hij vroeg. Al had het niet veel gescheeld, zonder hem was het nu gebeurd en dan had haar leven er vanaf nu heel anders uit gezien. 'Ik kan je niet genoeg bedanken.. Zonder jou..', zei ze snikkend en hield hem stevig vast. Hij had haar gered en ze wist niet wat ze ooit voor hem zou kunnen terugdoen wat dit zou evenaren. 'Ik ga een verklaring afleggen, ik beloof je ze gaan je niet in isoleercel kunnen houden. Ik haal je er uit', zei ze terwijl ze hem nog steeds vasthield en haar hoofd tegen hem aan liet rusten. Rosalia wist dat Julian een goed mens is en dit bevestigt het weeral. Ze hield van deze jongen, dat was zeker geworden en had had haar nog meer respect voor hem gegeven. 'Wat.. wat kan ik terugdoen? Om je te bedanken.. Je hebt me gered Julian', zei ze toen ze wat tot rust was gekomen en keek naar hem. Hij had zich misschien wel serieus in de problemen gewerkt net voor haar en ergens voelde ze zich schuldig. Ze moest iets kunnen terugdoen en ze zou hem zeker niet de isoleercel in laten gaan.

Account verwijderd

schreef:
Julian zuchtte even opgelucht, hij was echt net op tijd binnengekomen. Hij had het zichzelf nooit vergeven als er iets met haar was gebeurd. Het was misschien beter geweest als ze niet naar het diner waren gegaan, want iedereen had hun kunnen zien. En wie het niet had gezien, had het zeker wel van een ander gehoord. Hij liet zijn hand door haar haar glijden en glimlachte even om haar woorden. In de isoleercel wilde hij niet, het was echt een vreselijke plek om te zijn en het zou hem echt gek maken. 'Rosalia,' Zei hij zachtjes en hij hield haar haar hoofd tussen zijn handen. 'Alles wat je voor me hebt gedaan is meer dan genoeg.' Zei Julian. Hij streelde zachtjes haar lippen met zijn vingertoppen, ze was nu zo dicht bij dat hun lippen elkaar bijna aanraakten, maar hij wist niet of ze het wilde, door wat er net gebeurd was. Rosalia had gevraagd of ze iets voor hem kon terugdoen, waardoor hij meteen dacht aan zijn plan. Dit was het moment waar hij vanaf het begin naar had toegewerkt, maar kon hij dat nog wel doen, want nu kon hij daar echt niet aan denken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld