Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O - Shiri & Maiev |

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn wist niet wat ze meemaakte. Ze vroeg zich al honderd keer af of dit echt die Sem was, maar het was zo. Ze moest er mee leren leven. Zachtjes volgde ze Sem naar de keuken en ging ze bij hem zitten. Echt weten hoe hij zich voelde, kon ze niet, maar ze wist wel hoe het voelde om je behoorlijk rot te voelen. Daarnaast, ze had geen flauw idee of ze eraan had gezeten. Niet dat ze wist, maar het leek haar geen goed plan om dat onderwerp weer naar boven te brengen. Soms was niets of weinig zeggen en er gewoon zijn, beter dan een hele pep-talk geven. Ze zuchtte even onder haar adem door.

'Ik ken het...' zei ze zacht. 'Dat gevoel dat het niet meer gaat.' Lynn wist of hij er ook de vele zelfmoordgedachtes erbij cadeau kreeg, maar hij zag er in ieder geval nogal rot uit.
'Dat wachten totdat het voorbij is en je weer normaal kan functioneren... tot je weer je gezicht kan laten zien en kan doen alsof er niets aan de hand is... een dagelijks toneelspel waarvoor ik elke avond een staande ovatie krijg.' Zonder het te merken had ze haar anekdote al persoonlijk gemaakt, terwijl ze het juist wat afzijdig had willen houden. Lynn glimlachte zwakjes naar hem. 'De vraag is alleen hoe snel we onszelf weer oppakken en we ons eigen, tegen beter weten in, weer in de grote chaos genaamd "de maatschappij" gooien.' Lynn schudde haar hoofd, zichzelf bekritiserend.
'Je zou zeggen dat een ezel zich niet tweemaal stoot aan dezelfde steen... maar als dat zo is, dan zijn ezels een stuk intelligenter dan de mens.'

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Huilend zat hij op de grond. Het ging niet meer. Echt niet meer. De dag had hem al genoeg onnodige stress bezorgd en dan thuis komen in een leeg huis doe vervolgens wordt overdonderd door bezoek, was de druppel die de welbekende emmer deed overlopen. De man had al op een breekpunt gestaan voor ze kwam, maar dit alles bij elkaar zorgde voor een ongelofelijk dieptepunt.
Rillend en snikkend kroop de man tegen Lynn aan. Hij deed het niets een bewust, maar het voelde veilig.
'Ja... de hele dag doen alsof alles koek en ei is, terwijl ik thuis niet meer kan functioneren. Alleen maar lekkere drank en... en dan dit ritueel ja. Ik moet alles controleren. Ik wil mijn leven zelf in handen hebben, maar het lijkt alsof het me steeds meer ontglipt.' Ondanks dat hij straalbezopen was, kon een goed gesprek niet uit de weg worden gegaan.
'Dus jij voelt hetzelfde als ik?' Vroeg hij na enige tijd terwijl hij haar verbaasd aankeek. Waarom had zij hetzelfde? Waf maakte ze mee? De man wiegde zichzelf heen en weer en stond moeizaam op van de grond. Hij was niet bijgekomen, maar moest weer even verder met het ritueel. Misschien dat het nu makkelijker ging als hij tussendoor met haar aan het praten was.
Rustig begon de man alle potjes en flesjes in de keuken recht te trekken. Hij maakte er nette lijnen van met alle etiketten naar dezelfde kant wijzend. Op dit moment leek hij er juist rustiger van te worden en hij leek eveneens weer wat normaal te kunnen functioneren. De man kneep een oog dicht en boog wat naar voren om te zien of alles wel perfect stond. Mede om die reden kon dit uren duren, maar als Lynn hier was, kon het wel gezellig zijn. Dan kon hij eindelijk tegen iemand anders dan zichzelf praten.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn had hem tegen haar aan laten zitten en liet hem praten. Dit keer was hij verdwaald en moest zij hem zoeken, zo voelde het nu. Erg leek ze het niet te vinden, ze zag het eerder als iets wat ze voor hem zou kunnen doen. Hij had haar vroeger zo vaak geholpen, misschien was het nu haar beurt... Eerlijk gezegd zou het haar leven een stuk meer zin geven. Dan had ze iemand die haar nodig had en die wilde dat ze in de buurt was. Dat gevoel zou Lynn wel verwelkomen.

Toen Sem opstond, deed Lynn hetzelfde zodat de afstand tussen de twee niet vergroot zou worden. 'Het is onmogelijk om alles onder controle te hebben,' vertelde ze. 'We willen het wel, maar het kan niet. Uiteindelijk is het enige waar wij iets over te zeggen hebben...' Voor een paar seconden viel Lynn even stil. Toen zei ze het toch: '... de keuze tussen leven en dood.' Ze loog niet. Dat was het enige waar zij als mensen invloed over hadden en niemand kon haar op andere gedachten brengen daarvan.
'We denken soms wel dat we het onder controle hebben, maar dat is nooit het geval. Als we lopen, kunnen we aangereden worden. Als we fietsen, kunnen we vallen. Zelfs een onschuldige trip naar een supermarkt kan uitlopen tot een... een... ramp.' Lynn kreeg het amper haar strot uit. Ze had sindsdien zo'n hekel gekregen aan supermarkten... Misschien was "hekel" hier niet het juiste woord. Ze was bang. Doodsbang. Zo bang dat ze meestal de boodschappen maar gewoon bestelde in plaats van zelf in levende lijve naar de supermarkt te gaan. Het was idioot. Wat daar was gebeurd, had net zo goed ergens anders kunnen gebeuren en dat wist ze. Toch ging ze niet. Het gaf haar een gevoel van controle door niet naar een plek te gaan waar ze nare herinneringen van had. Zoals altijd was het heerlijk hypocriet. Er bestond niet zoiets als controle, echt niet.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Het maakte Sem niet uit dat hij in principe geen controle zou hebben over zijn leven. De man was namelijk van mening dat hij, als hij er lang genoeg voor vocht, wel enige controle uit kon oefenen. Al was het maar door dit te doen wat hij nu deed: alles ordenen om zijn hoofd wat rust te geven. Natuurlijk kon hij er niet door bepalen hoe de toekomst zou gaan, maar dat maakte hem niet uit.
'Dat weet ik, maar ik wil gewoon zorgen voor rust in mijn hoofd. En ik weet dat het voor jou niet lijkt alsof dit me rustig maakt, maar dat doet het wel. Het zorgt ervoor dat ik beter kan denken, alhoewel dat pas kan als ik alles geordend heb.'
Enige tijd bleef Sem stil terwijl hij alle kruiden recht bleef zetten. Ondertussen was hij er al een hele lange tijd mee bezig, maar het was nog niet perfect. Verre van zelfs. In zijn hoofd stond alles nog schots en scheef en het feit dat hij enorm dronken was, hielp daar absoluut niet bij. Het leek namelijk alsof de wereld aan het draaien was.
Sem wankelde door de keuken heen en nam zo nu en dan een hele grote slok whisky om zichzelf wat meer energie te geven. Het gaf hem geen energie, maar hij dacht van wel.
'Wil jij niets drinken?' Vroeg de man aan zijn gast en hij liep wat onzeker naar haar toe. De man kon gewoon nauwelijks functioneren. Op kantoor dacht iedereen dat het gewoon een opgeruimd bureau was, maar het was een obsessieve en dwangmatige stoornis waardoor zijn hele leven, samen met drank, geleid werd.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn luisterde aandachtig, maar ze kon zijn woorden niet geloven. Het enige wat zij kon zien, was dat Sem een illusie had gecreëerd. Een wereld waarin hij rustig kon leven terwijl alles toch echt anders was. Hoe kon hij leven hiermee? Hij had in ieder geval gelijk in één ding: het zag er absoluut niet naar uit alsof dit hem rust bracht. In tegendeel, het moment dat zijn medicijn was uitgewerkt, zou de situatie alleen maar verergeren en moest hij weer opnieuw naar zijn utopia klimmen met een ladder van het merk "whisky".
Toen Sem haar vroeg of ze wat wilde drinken, schudde Lynn afwezig haar hoofd. Ze was veel te gefascineerd geweest door zijn pogingen tot alles ordenen totdat iemand met OCD het zou goedkeuren. Of nou ja, totdat hij het zou goedkeuren. Hoogstwaarschijnlijk zou dit nog wel eeuwen duren. Lynn wist ook wel beter dan te helpen. Dat zou hij nooit goedkeuren, aangezien het niet in zijn systeem thuis zou horen. Ze zuchtte zacht. Wat moest ze hier nu mee? Moest ze het toch proberen? Niet geschoten is altijd mis, toch?
'Kan ik misschien helpen?' probeerde Lynn dan toch uiteindelijk. Wie weet vond hij het vreemd genoeg toch prima. Hij was toch niet helemaal helder, misschien hielp dat bij het maken van zijn keuze. Het zou wel in Lynns voordeel werken, aangezien deze man eigenlijk moest rusten, naar bed, maar als hij eerst dit gigantische huis af moest dan was het ochtend voordat hij uiteindelijk in zijn bed zou kruipen. Dan zou hij weer oververmoeid op zijn werk aankomen en de dag beginnen met een Irish Coffee, waarbij er meer drank in het mengsel zou zitten dan koffie. Een erg strak plan leek dat haar niet. Dus als ze ook maar iets kon doen, iets kleins, iets wat hem zou helpen... dan nam Lynn daar genoegen mee.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Het was een heel ritueel die Sem had om alles enigszins te kunnen ordenen. Natuurlijk lukte hem dat niet zoals behoorde en natuurlijk maakte het zijn leven echt niet makkelijker, maar de man probeerde dat simpelweg allemaal niet te laten zien, aan niemand niet. De man had geen echte vrienden en hij had ook geen familie waar hij bij terecht kon als het moeilijk ging. Er was simpelweg niemand en tja... Dat was soms wel eens lastig voor hem. Daarom had hij eigenlijk zo veel problemen ontwikkeld. Het was immers makkelijk om ergens niet aan te denken waar je niet aan wilde denken als je iets had wat het je liet vergeten. Zoals zijn obsessieve stoornis... Als hij een paar uur bezig was om alles te ordenen voordat hij naar bed kon gaan, betekende dat dat hij niet de tijd kreeg om over andere problemen na te denken.
Voor de vijfde keer verschoof Sem de potjes kruiden in de hoop dat het allemaal beter zou komen te staan. Helaas lukte het niet om het beoogde beeld te realiseren en dat maakte hem wat emotioneel. Waarom lukte het nou niet?! De man keek verdrietig weg en bracht zijn hand naar zijn hoofd, waarna hij hard op zijn onderlip beet en de brok in zijn keel wegslikte. Waarom werd hij hier nu verdrietig van?! Sem snapte het allemaal niet meer.
'N-nee... Je hoeft niet te helpen... Ik... Ik kan het wel alleen...' De man slikte even en hij staarde lange tijd naar de potjes, waarna zijn blik al snel op iets anders viel wat veel minder recht lag dan die stomme potjes. Zijn oog trok even samen en hij wankelde direct op de onderzetters af die op een net stapeltje zouden moeten liggen op de tafel. Helaas lagen ze schots en scheef en niet met de juiste kant naar boven, wat Sem een steek in zijn hart opleverde.
'Godverdomme...' Mompelde hij boos. 'Niks ligt hier fatsoenlijk.' Terwijl zijn huis juist een van de netste omgevingen was waar een persoon zich in kon bevinden. Je zag dat er niet in geleefd werd. Er was een man die er niet vaak was en als hij er was, was hij bezig met het perfectioneren van alle "verkeerde" dingen. Het was overduidelijk dat er hier weinig vreugde te vinden was.

@Shiri (ik tag je, want dat vind ik chill tegenwoordig mvg je gurl)

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn keek toe hoe Sem zichzelf en zijn situatie vervloekte, wat haar een gevoel van machteloosheid gaf. Natuurlijk, ze waren misschien niet zoals vroeger, maar iets aan hem, iets in hem, gaf Lynn de behoefte om hem te helpen. Misschien was het omdat ze sommige aspecten van zijn gevoelens in zichzelf herkende, misschien was het omdat hij zo vreselijk hopeloos was dat een klein beetje hoop al kon helpen, of misschien was het zelfverloochening. Echt er achter komen, dat zou ze waarschijnlijk nooit. En al deed ze dat wel, een echte impact zou het nooit hebben op haar leven.
Het was pijnlijk om weer te ontdekken hoe nutteloos ze eigenlijk wel niet was. Nu was ze hier bij Sem thuis met een Sem die op instorten stond en al half was ingestort, maar ze kon niets. Ze kon hem niet helpen, niet troosten, niets. Ze had beter nooit langs kunnen gaan en gewoon moeten wachten, zoals waarschijnlijk de meesten wel hadden gedaan. Waarom had zij het niet gedaan? Was alles in haar tas dan echt zo belangrijk? Toegegeven, het is handig om je portemonnee te hebben met je officiële documenten erin, maar een dag zonder... dat valt wel te overleven, toch? Dus waarom had ze dat dan niet gewoon gedaan? Het was haar een raadsel, maar uiteindelijk kwam het op hetzelfde neer: zij was een idioot die niemand nodig zou hebben, ooit. Een lastpost. Onnodig.
Het ergste was nog wel dat een poging tot het helpen van deze Sem, de situatie alleen maar erger kon maken. Deze Sem zou geen hulp aanvaarden en aandringen zou niet werken. Verslagen keek Lynn weg, alsof ze hoopte dat de oplossing op de grond zou liggen. In al die keren dat ze verschillende vloeren had bestudeerd, had ze nog nooit het antwoord gevonden. Zo ook hier niet. Gewoon een marmeren vloer, geen antwoordblad. Zoals altijd.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De meeste mensen om hem heen hadden nooit wat tegen hem gezegd. Nooit was hij geholpen. Niemand had ooit de moeite genomen om hem te helpen, want voor niemand anders was hij meer waard dan een simpele advocaat die je alleen maar kon helpen met bepaalde dingen en als de advocaat hulp nodig had, dan moest Sem het maar uitzoeken. De man had immers niemand waar hij privé mee omging en er was dus niemand die zich om hem bekommerden. Voor Sem was dat niet zo erg, maar het was onmenselijk om niemand om je heen te hebben. Langzaam maar zeker zou de eenzaamheid je opeten.
Sem leunde trillend op het aanrecht en ademde diep in en uit. Hij kon zichzelf niet rustig krijgen en het frustreerde hem ontzettend dat hij het maar niet perfect kon krijgen. Waarom lukte hem dat niet? Normaal ging het ook wel... Het kwam doordat Lynn hier was. Lynn zorgde voor een hoop onrust in zijn hoofd, dat wist hij zeker.
De man slikte even en draaide zich om naar haar.
'Het lukt vandaag gewoon niet, dat merk ik wel.' Jammerde hij en hij schudde afkeurend zijn hoofd. Zijn hoofd leek uit elkaar te gaan klappen en het was alles behalve fijn. De man wilde gewoon even dat het rustig zou worden, maar dat ging niet gebeuren de komende tijd. Langzaam maar zeker leek hij namelijk ook op psychisch gebied volledig te ontsporen en dat was geen goed teken. Zeker niet als advocaat. Als advocaat behoorde je juist heel goed te weten wat je deed en moest doen. Helaas wist Sem dat niet meer... De drank nam de overhand, maar ook zeker zijn OCD die hem een stuk slechter liet functioneren.
'Het spijt me dat je me zo moet zien ik... Ik...' Hij zuchtte even en beet hard op zijn lip om de tranen in te houden.

@Shiri

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het was alsof Lynn zichzelf niet meer tegen kon houden en de emoties de overhand namen van haar lichaam en brein. Heel kort legde ze haar hand op de zijne en keek ze hem aan. Voor even confronteerde ze zichzelf met zijn eenzame blik. Er zat nog maar weinig leven in, maar het kon nog gered worden. Dat wist ze zeker. Waar zij ineens deze hoop vandaan had gehaald, wist ze ook niet. Het gras anderzijds wel altijd groener aan de overkant in haar ogen. Toen ze lang genoeg in zijn afwezige ogen had gekeken, wat niet meer dan een paar seconden zal zijn geweest, omhelsde ze hem. Sem had gewoon een beetje steun nodig. Iemand die er voor hem zou zijn. Als zij dan die persoon kon zijn...
Een hele nobele daad was het ook weer niet. Al zou het Sem helpen, Lynn deed dit gedeeltelijk ook voor zichzelf. Als er iemand was die haar nodig had, hoe kon ze dan ooit deze wereld verlaten? Het gaf haar weer een reden om te blijven. Om niet verleid te worden door de aanlokkelijke oproepingen van de dood, die bij haar in zowat elk voorwerp naar boven kwam. Een mes? Dood. Een vaas? Dood. De bloemen in de vaas? Begrafenis, en dus, dood.
Stiekem wilde Lynn wel leven, maar ze gaf het niet toe. Er was gewoon veel te weinig hoop in haar situatie. Ze zou binnenkort een strafblad krijgen, ze zou nooit aan een studie kunnen beginnen en iedereen waar ze ooit maar iets om had gegeven was of dood, of dood voor haar, of niet te bereiken. Ze had geen bonden. Nog niet. Niet helemaal. Alleen ze had nu voor het eerst in een lange tijd écht contact met iemand. Het was maar een beetje, maar toch, het was iets.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Lichamelijk contact was voor Sem al heel erg lang geleden. Dan hoefde het niet eens perse te gaan over seks, maar gewoon enig lichamelijk contact. Een aanraking. Een simpele aanraking op zijn schouder of wat dan ook. Niets. Daarnaast had hij natuurlijk ook gewoon niets in zijn leven, niets anders dan zijn werk. Dat zorgde er uiteraard ook wel voor dat hij heel erg eenzaam werd, maar goed, dat wist hij inmiddels natuurlijk wel.
De man schrok enorm toen ze hem ineens een knuffel gaf. Hij had op het punt gestaan om volledig te breken en net nu gaf ze hem een knuffel. Ze voelde haar armen om zich heen en hij stond verstijfd aan de grond genageld. Wat moest hij hier mee doen?! Zijn hart klopte genadeloos in zijn keel en hij stond te trillen op zijn dunne benen. Lang was het zeker geleden dat iemand hem een knuffel had gegeven. Althans... Had hij überhaupt ooit wel een knuffel gekregen? Zijn ouders waren ook nooit van lichamelijk contact geweest en na hun overlijden had Sem niemand echt meer toegelaten in zijn leven. Hij had dan ook nog nooit een relatie gehad, want dat beangstigde hem.
Een tijd stond hij zo bij haar zonder zelf maar iets te doen. Zijn lichaam bleef maar trillen en op ten duur werden zijn emoties hem wat te veel. Hij begon ineens hard te huilen en ging daardoor nog harder trillen, waardoor zijn lichaam wat begon te schokken. Sem kon er echt niets aan doen dat dit hem nu overkwam. Zijn emoties hadden al erg hoog gezeten en nu iemand hem ineens omhelsde, braken de sluizen echt open en stroomde alles eruit. Alles wat hij al weken in zich hield, omdat hij het gewoon niet kon uiten de afgelopen tijd. De man werd er toch wel een beetje angstig van, maar dat liet hij aan Lynn niet merken. Lynn bedoelde dit toch alleen maar goed?
Huilend bleef hij bij haar staan en nam zelf nog niet het initiatief om weg te gaan. Dit voelde eigenlijk wel even heel fijn.

@Shiri

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Voorlopig was Lynn nog niet van plan om los te laten. De reden daartoe was zijn trillende lichaam en het geweten dat Sem momenteel huilde. Geen enkele man zou willen dat een vrouw hem zag huilen daar waren ze te trots voor. Eerst moest hij kalmeren, dan zou ze wel weer verder kijken. Dit kalmeren duurde echter al een tijdje en ze voelde dat dit niet snel zou gaan stoppen. Niet dat zij dat wilde, als hij het nodig had dan vond Lynn het prima. Ze haalde even diep adem en wreef zacht en troostend over zijn rug.
'Het is oké,' fluisterde ze bijna. 'Laat het gaan. Niemand die je hier ziet.' Ook zij zou zich afzijdig houden. Gewoon hem ondersteunen, niet meer willen doen. Als het te ver zou gaan, was alles namelijk voor niets geweest. Dat wilde ze niet. Mannen moesten niet afgestraft worden wanneer ze emoties tonen. Nee, niemand mocht daarvoor gestraft worden. Iedereen heeft een hart, gevoelens en emoties die ze moeten kunnen uiten. Dus waarom ben je zo streng voor jezelf? Lynn schudde al snel de gedachte uit haar hoofd. Het ging nu niet om haar.
'Niemand die je veroordeeld...' voegde ze nog aan haar woorden toe. Want ondanks dat iedereen gevoelens had, kon men het niet laten om die van een ander te kwetsen. Altijd. Keer op keer. Zonder falen. Dat was dan ook waarom Lynn niets meer verwachtte van mensen. Van niemand meer. Althans... wie weet kwam dat vertrouwen wel weer terug.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Zelf zou hij niet echt zeggen dat hij er klaar mee was, met haar aanrakingen. De man wilde graag bij haar zijn en hij wilde graag even getroost worden. Lynn was daar heel goed in, vond hij, maar dat kon ook komen omdat hij eigenlijk geen ervaring had met mensen die hem gingen troosten. Waarschijnlijk was het het laatste, want er waren vast wel mensen die er beter in waren dan Lynn. Wie zou dat zeggen? De man had er geen ervaring mee en liet het daarom ook onbeantwoord.
Lynn vertelde hem dat het prima was om te huilen. Daarbij zei ze dat niemand hem zag en dat er niemand was die hem zou veroordelen. Dat was een leugen, want zij was er zelf toch? Zij kon hem toch veroordelen? Niet begrijpend keek hij haar daarom ook een tijdje aan en hij haalde even diep adem.
'Dat is niet waar... Jij bent hier toch? Jij ziet me...' Hij begon weer wat harder te snikken en schudde even kort en afkeurend zijn hoofd. Hij was niet trots op zichzelf dat hij het zo ver had laten komen dat hij hier nu als een baby stond te huilen, maar het gebeurde nu eenmaal en het was lastig om tegen te houden als de nood hoog was. De man staarde wat voor zich uit en kon zijn ogen voelen prikken. De tranen maakten zijn ogen en de huid er omheen heel droog en pijnlijk, zoals dat vroeger ook zo was geweest.
'Ik vind het fijn dat je er bent...' Zijn lichaam trilde nog steeds erg hard en hij kon er maar niet mee ophouden. Sem was gewoon wat angstig en compleet in de war door alles wat er met hem gebeurde. Het obsessieve was voor hem erg lastig, maar ook de alcoholverslaving maakte het allemaal niet makkelijker. Gek was dat natuurlijk niet, want een verslaving aan alcohol was niet zomaar iets en als je daarbij ook nog eens OCD had, dan was je wel wat verder van huis.

@Shiri

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Toen Sem over haar aanwezigheid begon, kon ze het niet laten om een beetje te glimlachen. Nog altijd over zijn rug wrijvend, sloot ze haar ogen. Ze zou niet kijken. Ze zou niet oordelen. Hij kon tenminste laten zien dat iets niet goed ging. Zij sloot alles op en liet het maar ontploffen wanneer het teveel werd... ergens benijdde ze hem.
'Ik kijk niet,' vertelde Lynn hem. 'Ik zie niets, oordeel niet...' Onbewust verstevigde de jonge vrouw haar grip om Sems middel. 'Ik ondersteun je. Dat is alles.' En dat was ook alles wat Sem nodig had op het moment. Geen mensen die hem raar na zouden kijken of die achter zijn rug om over hem zouden praten. Gewoon iemand waarop hij kon vertrouwen. Als hij haar kon vertrouwen... dan waren ze al een stuk verder.
Ergens hoopte Lynn dat het zou werken. Zou het werken? Dat kon ze alleen afwachten. Misschien zou Sem haar wel raar vinden en haar naar huis sturen, haar vragend - nee, eisend - dat ze voor niets anders dan werkgerelateerde zaken met hem zou komen praten. Als dat zou gebeuren... Lynn zuchtte zacht. Ze wist niet eens wat ze zou voelen. Verdriet? Dat had ze dagelijks al. Eenzaamheid? Dat had ze als ontbijt. Ze had niets te verliezen. Misschien was dat dan ook de reden dat ze hem nu probeerde te helpen. Ook al zou hij het niet aanvaarden, dan zou ze niets verloren hebben. Er viel winst te behalen, maar minder dan quitte spelen, kon niet.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Ondanks dat het hem heel erg fijn liet voelen, moest Sem toegeven dat hij er na een tijdje wel genoeg van had. Dat was op het moment dat zijn tranen op leken te zijn en hij alleen nog maar wat aan het sniffen was, maar meer dan dat niet. De man had gewoon geen energie meer om nog meer tranen te produceren en dat was het moment waarop hij besloot haar grip te ontsnappen. Hij zette een paar stappen naar achteren en wreef verward met zijn handen door zijn gezicht heen, waarna hij enige tijd bleef staan. Sem wist niet zo goed wat hij nu moest doen of zeggen, waardoor hij even verward bleef staan.
Na enige tijd gestaan te hebben, keek hij haar aan en hij glimlachte kleintjes.
'Ik... Bedankt... Ik... Ja... Het was... Aardig.' Verward wreef hij door zijn warrige haren heen en hij staarde wat onzeker naar haar. Het zou vast wel raar voor haar zijn om ineens zo met haar advocaat te staan. Sem was geen fijn persoon om bij te zijn en dat zij dit deed voor hem... Dat maakte het toch wel heel erg speciaal vond hij. De man keek haar dan ook even aan met een kleine glimlach en hij beet even kort op zijn lip, waarna hij door zijn haren bleef wrijven.
'Ik weet niet... Wat ik moet zeggen eigenlijk...' Fluisterde hij verward en hij lachte even klein. Vervolgens liep de man weer richting de koelkast en hij pakte er een fles drank uit. Zelfs de koelkast was perfect ingedeeld...
De whisky goot hij in een glas tot de rand aan toe en hij slurpte er een beetje af, waarna hij nog een grotere slok nam en vervolgens richting Lynn keek. 'Wil je nu wel wat drinken? Of iets anders? Zeg het maar...' Sem wilde zijn gasten simpelweg tevreden maken.

@Shiri

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ook Lynn voelde zich misschien een beetje ongemakkelijk maar ze had geen spijt van wat ze net had gedaan. Hij leek zich in ieder geval ietsjes beter te voelen? Dan had ze toch haar doel bereikt. Ergens vond ze het jammer om Sem los te laten, alsof zij zelf nog naar iets op zoek was, maar weer herinnerde ze zichzelf eraan dat het niet om haar ging. Waar zij aan dacht, dat was niet belangrijk.
'Nee, geen probleem,' antwoordde Lynn. 'Voor zoiets kleins hoef je me niet te bedanken...' Dat zou haar alleen maar schuldig laten voelen. Schuldig over het feit dat dit alles was dat ze kon doen. Ze was ook zo nutteloos. Hulpeloos. Waarom was het altijd zo? Als ze gewoon iets meer kon doen... iets meer... Lynn haalde even diep adem en bande de gedachten uit haar hoofd. Niet voor zichzelf, maar weer om het feit dat het, zoals altijd, nu niet om haar draaide.
Lynn fronste licht toen Sem weer aan de alcohol begon. Wilde hij niet zojuist gaan slapen? Rusten? Hetgeen wat zijn lichaam momenteel zeg maar nodig had? Whisky was geen water dat je even voor het slapen gaan kon nemen... Of nou ja, het kon wel, maar verstandig was het niet.
Toen Sem weer vroeg of Lynn iets wilde drinken, schudde zij nogmaals haar hoofd.
'Nee dankje,' zei Lynn. 'Jij wilde gaan rusten, dus ik wil je niet al te lang tot last zijn...' Onbewust keek ze even naar het glas in Sems handen. 'Slaap zal je goed doen, denk ik.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld