O | TheBurrow & Arthas. - Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | TheBurrow & Arthas.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het was een intens moment om zo bij hem te zitten, iets wat ze totaal niet verwacht en herkend had in hem. Desondanks bleef ze bij hem en streelde over zijn arm heen. "Maak je maar geen zorgen lieverd. Het is echt oke." Ze streelde even door zijn haren heen en slikte. "Je kan nog niet weg lieverd. Je moet toch eerst beter worden. Dat kunnen ze hier gaan doen. Als je beter bent kunnen we samen hier weg en allemaal leuke dingen gaan doen." Strelend bleef ze bij hem, veegde zijn tranen een beetje weg en liet hem dicht bij zich. "Het komt goed.'
Ze wist dat de arts meekeek. Dat hij lette op wat ze deed en zou noteren hoe Duke zou reageren. Dat idee gaf Silena een ongemakkelijk gevoel. Het is wel haar vriend, ook al ging het nu niet goed met hem. Het was geen proefkonijn of studiemateriaal. Hij was ziek en het enige wat zij wilde, was hem beter krijgen. Hun leven terug krijgen en eindelijk weer dingen gaan doen. Op dit moment leek het echter alsof er iets geknapt was waardoor Duke helemaal niet meer helder was. Hij sprak in meervoud en dan weer onduidelijk. In een wartaal waar Silena niets uit op kan maken. Een diepe zucht gleed even over haar lippen en ze knuffelde hem. "Oh lieverd, alles gaat goed komen. Je hoofd gaat weer rustig worden. Wees maar niet bang." Even wachtte ze en probeerde hem aan te kijken. "Mag de dokter bij je komen? Dan kan die even naar je kijken, moet je wel rustig zijn hoor. Dan kan hij een beetje met je praten en je ogen misschien wel nakijken. Beloof ik dat niemand je gaat prikken en ik erbij blijf als je dat wilt? Vind je dat goed lieverd?" Silena keek hem vragend en afwachtend aan, glimlachte hem lief en rustig toen. Hij was haar vriend en ze had zoveel, zo dan niet alles, voor hem over. Dat hij nu ziek was veranderde daar helemaal niets aan.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Natuurlijk kon hij zelf niet beschrijven wat er met hem aan de hand was. De man had met allerlei dingen problemen en al die dingen wist hij niet uit te leggen. Zelf was hij totaal niet op de hoogte van wat er in zijn hoofd gaande was namelijk en dat maakte het allemaal wel extra moeilijk. Soms probeerde hij de tijd te nemen en na te denken, maar helaas ging dat simpelweg niet. Zelf kwam hij er helemaal geen wegwijs uit en dat zorgde ervoor dat ook dat hem alleen maar verwarder achter liet. Soms kon hij gewoon een tijd voor zich uit staren zonder echt te weten wat hij nu precies allemaal aan het doen was. Dat was de laatste tijd zelfs steeds meer zonder dat hij het door had. Het was voor hem lastig, maar zo langzamerhand begon het voor Silena vast ook onmogelijk te worden om fatsoenlijk met hem om te kunnen gaan. Dat was logisch en misschien moest er wel wat meer zorg aan te pas gaan komen dan nu gegeven werd. Natuurlijk deed Silena haar uiterste best, maar het was beter als Duke professionelere zorg zou krijgen zodat ze nog wel enigszins een normale relatie hadden. Echter zou hij voor nu in het ziekenhuis moeten blijven om te worden geobserveerd.
Verward keek de man op naar zijn vriendin en hij kroop nog dichter tegen zich aan. Hij probeerde iets vast te pakken, maar had niets om tegen zich aan te trekken. De dokter zou zo inderdaad gaan komen en hij moest toegeven dat hij er wel wat angstig voor was. De man wilde dolgraag geholpen worden, maar de stemmen maakte hem logischerwijs ook helemaal gek over die dingen. Hij had geen hulp nodig volgens hen, er was niets met hem aan de hand.
Hij knikte.
'J-ja... Ze m-mogen ons b-bekijken, m-maar... Maar niet prikken e-en... En jij hier...' Zijn zinnen waren gewoon erg kinderlijk en warrig, daar kon hij niets aan doen. Als voor Silena duidelijk zou worden dat hij meerdere stemmen in zijn hoofd hoorde, zou het vast wel allemaal dingen voor haar verklaren over de laatste tijd, dat wist Duke zeker.
'Alleen jij hier bij ons...' Fluisterde hij weer en hij sloot zijn ogen even oververmoeid. Het zoog energie uit hem...

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Veilig hield ze hem vast, zachtjes door zijn haren strelend. Het was voor haar niet erg dat hij nog dichter bij haar kwam en ze deed gewoon haar best om hem rustig te krijgen. "Niemand gaat er prikken en ik blijf hier lieverd." Het verbaasde haar dat hij in meervoud sprak, dat had hij voorheen nog niet gedaan en stil bekeek ze hem een beetje. Was het erger geworden of had dat er altijd al gezeten zonder dat ze het echt opgemerkt had? Had ze eigenlijk wel goed op hem gelet? Niet echt, dat moest ze wel bekennen. Ze had vooral geprobeerd te helpen en dingen beter te maken dan dat ze echt specifiek op hem gelet had. Even beet ze op haar onderlip en streelde zijn haren. "Ik ben er liefje." Ze streek weer door zijn haren heen.
Silena keek rustig op zodra de deur open ging. De dokter kwam naar binnen toe en ze kuste de haren van Duke. "He liefje, de dokter wilt even met je praten zoals ik net zei." Ze streelde zijn wang even en keek naar de arts die er op een stoel bij kwam zitten. Ze liet hem het woord doen in de hoop dat Duke daar goed op zou reageren. De arts hield Duke goed in de gaten en begon hem normale vragen te stellen, hoe het met hem ging, of hij wist waar hij was en wie hij zelf was. Vragen over hem, wat zijn werk was en wie zijn ouders waren. Silena kon immers de antwoorden wel bevestigen of aangeven dat ze onjuist waren. De bedoeling van de arts was haar wel duidelijk, een zo rustig en open mogelijk gesprek houden om Duke wat op zijn gemak te stellen, hopend dat het zou werken en hij hen later meer toe zou laten.
"Ik heb wel beloofd dat niemand hem nu nog gaat prikken."
Kalm keek ze de arts aan voor ze begonnen en die knikte kalm. "Dan zal dat niet gebeuren." Kreeg ze terug en trots keek ze naar Duke. "Zie, niemand gaat je prikken dus we kunnen rustig met de arts praten liefje. Wees maar niet bang."

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Gelukkig was de omgeving waar Duke zich in bevond rustig. Als het een omgeving was geweest met allerlei plaatjes en bloemen, was hij helemaal gek geworden. Waarom dat was, wist hij niet. Hij snapte zichzelf niet meer en dat was frustrerend. Wie was hij? Wat deed hij hier en hoe was hij hier gekomen? Wat was er met hem aan de hand... En waarom hoorde hij allemaal verschillende mensen die er helemaal niet waren, maar die wel duidelijk tegen hem leken te praten.
Op het moment dat de dokter binnen kwam, leek Duke pas weer door te hebben wat er aan de hand was en waar hij was. Verward keek hij rond en hij keek even van Silena naar de arts. De man was gewoon rustig gaan zitten op een stoel die hij erbij had gezet en hij keek bedenkelijk naar Duke. Duke slikte even en keek onzeker weg, waarna hij al snel werd overspoeld met allerlei vragen. Wat voor werk hij deed, wie zijn ouders waren, hoe het met hem ging... Het leken hele simpele vragen, maar Duke vond het lastig om ook maar te beantwoorden hoe het met hem ging.
'We werken bij de politie!' Wist hij na een lange tijd uit te brengen. Verward bleef hij toch nog voor zich uit kijken en hij wreef even door zijn haren heen, waarna hij zijn blik richtte op Silena. Een kleine twinkeling kwam in zijn ogen te staan terwijl hij naar haar keek. Een twinkeling van liefde die er af en toe nog leek te zijn. Rustig keek hij weer naar de dokter toe en hij had nog steeds die twinkeling in zijn ogen staan.
'Zij is onze vriendin...' Fluisterde hij opgewekt en hij knikte even kort. Verder leek Duke alweer afgeleid te zijn door de stemmen in zijn hoofd en dat was te merken door zijn afwezigheid. Hij keerde weer in zichzelf en wiegde zich wat heen en weer, waarna hij met zijn hand aan een plukje haar trok. De dokter keek hem ernstig aan en keek daarna even naar Silena. Dit was een gecompliceerde situatie.
'Ik heb een vermoeden wat het zou kunnen zijn, maar we moeten nog het een en ander laten uitzoeken op neurologisch gebied. Daarom zal hij hier nog een tijdje moeten blijven, alleen weet ik niet hoe dat op hem in gaat werken.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld