Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I don't know. It's kinda weird." Het praten over hoe het vervolgens vermoeiend was voor hem om zulk zicht erg lang in te lassen, liet hij volledig weg. Elk ding eiste zijn tol, ook het zien van aura's en het was geen zenuwslopend gevolg waar Jack mee moest dealen, enkel dat het oogpijn veroorzaken kon en soms enigszins wat hoofdpijn. Daarvoor bestonden genoeg middelen zodat het weer zou verdwijnen, was het niet?
Belangstellend volgde hij haar uitleg over haar gave. Ook hij had gezien dat het haar moeite kostte erover te praten, desalniettemin ze het maar licht liet blijken en hij het uitsluitend had kunnen spotten in de korte stilte daarvoor, maar er veel concentratie op zetten weigerde hij. Hij legde meer oplettendheid bij het verhaal wat ze hem vertelde dan haar stille gedrag. Het viel immers te begrijpen dat het een ongewoon onderwerp was aangezien niet elkander zich hiermee kon aansluiten; er waren weinig mensen met gaves en als ze deze al hadden, zouden ze het niet zomaar bekend maken in open lucht. Dromerig keek hij weer voor zich uit. "Can't imagine the pain attached to that," werd nadenkend verwoord. "Though, it's powerful. You can make a difference, and the scars only show you're kind enough to want to bring things back to life, willing to suffer for it, isn't it?" Een negatieve zijde leek eraan te zitten en wel met een degelijk grote impact, het doolhof van littekens voorgesteld in de poging zich erin te leven hoe het voor haar zou zijn, maar nooit zou hij het echt kunnen bevatten. Voor hem was het bijzonder, maakte het haar uniek dat ze de krachten had iemand te helen en, dat ze hier zelf zo vaak door aangetast was geweest, lichtte voor hem des te meer op dat ze een goed hart had. Anderzijds had ze niet zoveel doorstaan om al het andere weer te laten genezen, althans, hoe hij erover dacht.
Uit manieren trok hij zichzelf terug naar Adoria, zijn gestaar acuut gestopt om haar vraag meerdere malen binnensmonds te herhalen. "You want me to-..?" Het klonk hoogstwaarschijnlijk meer ongelovig dan enthousiast of begripvol, maar vaak had hij een vraag als deze niet uit iemands mond horen glippen, wat het een ongewoon tafereel vormde om mee te maken. Het weigeren deed hij echter niet. Na even zette hij het zelfs uit eigen aanzetten in werking, zijn oogleden voor een paar seconden zijn zicht af laten nemen vooraleer hij een duisternis in zijn blikveld toeliet. Licht zette zich om naar donker, de opgevangen kleuren in hem opgenomen waarvoor hij zijn belangstelling had gesteld tot het focuspunt naast hem, Adoria, en was het het onverwachte wat hij met enige shock bekeek.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''I don't call it kindness. I call it weakness.''

''Yeah, indeed. I want you to,'' glimlachte ze, al snel opgemerkt dat haar vraag uit een onverwachtse hoek kwam. Ze nam aan dat niet veel mensen zoiets zouden vragen wanneer ze van zijn talent afwisten, maar dat mocht niet baten. Haar nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat ze zich niet in kon houden. Ze was wel benieuwd welke kleur haar sierde. Rood of misschien toch roze, de kleur van innerlijke harmonie.
Gefascineerd keek ze toe hoe zijn pupillen langzaam zwart kleurden, onderwijl ze genoot van de stilte die in tegenstelling tot andere keren aangenaam was. Haar 'vreugde' was echter van korte duur naarmate de secondes verstreken, secondes waarin hij haar alsmaar bleef aankijken. De ontsteltenis kon ze van veraf nog met de ogen waarnemen. Geen enkel woord sprak hij uit, maar hij deed geen poging tot het verbreden van hun afstand, dus ze kwam niet verder dan het bedenken van aanleidingen tot zijn houding die hij op dat moment aangenomen had. Bij nader inzien was het vragen om een 'gunst' toch niet zo'n goed idee. Op het moment maakte ze zich geen zorgen over haar aura. De meest barmhartige persoon was ze niet, maar haar persoonlijkheid was alles behalve erbarmelijk. Echter had ze toen niet stilgestaan bij haar vampirisme. Was het überhaupt mogelijk om een aura te kunnen bezichtigen van een jongedame, die in feite haast een eeuw lang dood was? Zijn verbazing en zwijgzaamheid waren niet veel belovend. Haar nervositeit, dezelfde zenuwen als daarstraks, wist hij als sneeuw voor de zon terug te laten keren. Ze was bang dat hij via zijn 'talent' achter de gehele waarheid was gekomen, namelijk achter de feiten dat ze in wezenlijkheid dood was en de rest van haar bestaan doorleefde als een monster, dat onbewust hunkerde naar het bloed dat onder andere stroomde in zijn aderen. Natuurlijk was ze er niet zeker van of hij inderdaad iets totaal anders zag dan normaal gesproken. Wellicht hoorde dit er zelfs bij, maar vreemd genoeg was die gedachte niet in staat om haar zodanig te kalmeren dat ze stopte met piekeren. Waarom kon hij haar geen antwoord geven?
Haar verbazing uitte ze in het fronsen en gestaar. Haar handen trilden ietwat vanwege de spanning voor zijn nog moeten komende reactie, maar dat verborg ze door haar handen onder haar bovenbenen te plaatsen. ''This silence and confusing are scaring me. Did you see something wrong?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een doolhof weergaf zich nog geen paar meter van zijn gestalte vandaan. Mengingen van kleuren waarvan hij anderzijds met gemak een betekenis had kunnen geven, geen schok meer hoefde te kennen om het te openbaren of ook maar de verwarring hoefde te voelen over wat het precies voor moest stellen, wat er voor hem vertoond werd. Vanaf kleins af aan had hij een krachtveld om anderen kunnen zien. Kunnen verklaren, kunnen inschatten hoe de situatie in elkaar stak zonder hier veel mee te hoeven zitten. Geen peinzen was er in lange tijd nog meer aan te pas gekomen en desondanks hij de vaardigheden had alles te doormijnen, bleef zijn antwoord op haar vraag weg in het duister waar hij in terechtkwam. Verblind door een massa van oplichtend geel hield hij zich als de dood. Een zee van goud zwevend voor zijn eigen ogen, een gewaarwording die hij niet anders beschrijven kon dan gelijk te staan aan het licht van de zon, doorbrandde het donkerte dat rondom hem wemelde. Het gordijn van een anders luguber uitzicht deed ze tenietgaan zonder hier ook maar weten van te hebben. Doch, het was niet uitsluitend die ene kleur die hem dermate bezig leek te houden dat hij ijselijk stil bleef, maar hierbij de bijgekomen gloed die hem net zomin van zijn stuk bracht als dat het fascinerend leek. Niet alleen was hijzelf als persoon omringd door de huiveringwekkende duisternis nu hij alles in werking zette: Adoria leek het op te nemen.
Haar nerveuze stemklanken gingen schril door hem heen. Zijn mond opende hij voorzichtig, geen geluid voort kunnen brengen indien hij de woorden leek te zoeken voor het ongewone blikveld. Zwijgzaamheid verduurde hij mijmerend. Geluid werd pas weifelend hoorbaar na het gestaar aan een gedeeltelijke conclusie te kunnen hebben gebonden, hoe hij ook naar meer wilde zoeken. Waarom nam ze het als vanzelf op, en wat maakte dat een kleur als deze haar aura zozeer teisterde? Hoe kon het gelinkt worden aan het geheel als er geen touw aan vast te knopen viel, wetend dat het te betrokken was om hiermee overeen te stemmen?
"There's lots of gold, which is something positive. I haven't seen this kind of color around many people though, but from what I know, it means wisdom and it might point at the fact that something beautiful is taking place." Een kleine frons ontstond op zijn voorhoofd, onderzoekend naar haar gekeken om wederom een nieuwe visie op haar te werpen. "I can see that it's connected to your gift. It's in fact almost fully restored gold, which means you're able to radiate energy to others in healing capabilities very well at the moment. But-.." Voor even stopten zijn murmelingen acuut. Geen flauw idee had Jack gehad hoe het precies neer moest worden gezet, tenslotte nu ze erom vroeg en het te laat was voor hem om te doen alsof er niets aan de hand was. Ze had zijn zorgen al opgemerkt, zijn verontsteltenis machteloos aangezien terwijl hij zijn energie putte in het bewaren van zijn zicht op haar aura, want waarom zou ze anders zo angstig haar aarzelingen laten blijken?
Een kerm van frustratie gaf hij weer. "I-.. There's this darkness floating in it as well. I can tell the tracks from your gift, left behind next to the scars on your back. Whenever you get damaged by using the healing, the dark will follow. There's just.. I don't understand," lispelde hij, naarmate hij sprak meer en meer tot lager niveau gesproken tot het haast gefluister tegen zichzelf leek te zijn. Vermengd in een raadsel waar hij geen oplossing voor kon vinden, bleef hij hangen aan een ontdane blik, die hij alsmaar op het meisje gericht hield. Radeloos schudde hij zijn hoofd lichtjes heen en weer. "It's like you absorb it. It's flying in there, darkening the bright colors, but it's attached to the darkness around you. This.. it should't be possible."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Het ging de goede kant op. Met geglimlach kwamen de klanken getrotseerd haar gehoorstelsel binnen en leken haar zorgen weg te varen, maar alles viel in deugen toen hij de 'duisternis' erbij betrok. Hoe hij haar verwarrend vertelde dat ze niet alleen gesierd werd door een machtskleur, maar ook door een kleur dat zowat de hele onderwereld beschreef. Het raakte haar, meteen terugdenkende aan haar ware identiteit, waarna zijn volgende uitspraken onbewust het ene oor in en het andere oor uit ging. Het gemis vulde zich met drogwaarnemingen, alsook twee onrealistische versies van haarzelf die elk totaal andere eigenschappen in eigendom hadden. De creaties hoefden niet meer ondervonden te worden om te kunnen weten wat voor intenties ze met hun aanwezigheid meebrachten, dan wel waarom ze juist op dit moment wederkeerden. De moed zonk haar in de schoenen en onzeker staarde ze roerloos voor zich uit. Geen idee hebbende hoe ze moest reageren op de situatie, omarmden ze hun presentie onderwijl de afstand tussen de bewoonde wereld en haar gedachtegang met de seconde werd ingekort. Onderscheid tussen wezenlijkheid en bedrog kon al niet meer gemaakt worden na een seconde of tien, aanvoelende als minuten. Adoria was te afgeleefd om hen nog van zich af te schudden. Tevens had ze daar de energie ook niet meer voor. Haar ondernemingslust had inmiddels een zodanig dieptepunt bereikt, dat ze ongewild weer bloed nodig had om momenten waarin hij haar overviel, te kunnen handelen zonder daarbij in de aanval te raken of weg te vallen.
Oh, that way madness lies. I would prevaricate if I did an attempt to deny the truth, but rather something than nothing. Keeping the silence is an old way to prevent the disclosure of our deepest secrets. I guess telling lies is the best way to cover up the truth, isn't it? Oh, honey, I am anything but guilty. This darkness is just some left-overs from the people I brought back to life. As kind as I am, I removed the obscurity - as well as the expiration - in their dead bodies. It wouldn't be that surprising if I told you their darkness is running through my veins? I found the answer straightaway. There's no need to find other solutions for this mystery. This blackness doesn't even matter. It's the gold that matters, you saw that yourself.
Just tell him the truth, Adoria. Why would you tell lies if you could just be honest with each other? You know he's trustworthy and have you ever met a man like him? Don't screw up your relation with him, just because you're afraid to tell him you're a vampire. I am sure he'll understand. He's a good man.
Ze schudde haar hoofd, had de neiging om hardop 'no, he won't' te zeggen, maar hield zich gedeisd indien ze alles opeens niet meer zo wazig zag als daarvoor en ze eraan herinnerd werd dat ze hem een antwoord verschuldigd was. Enkele keren knipperde ze met haar ogen vooraleer ze weer macht had over haar opgezette gelaatsexpressies, evenwel haar houding en gepraat. ''I am -'' murmelde Adoria. Ze was bereid om open kaarten te spelen en doch had ze het lef niet om haar identiteit openbaar te maken, net doende alsof hun band wel weer op het juiste spoor zou raken indien hij haar vergeven had voor het liegen en bedriegen. Het was niet zo simpel als men dacht dat het was, de waarheid vertellen. Ze had het er moeilijk mee en ook nu koos ze ervoor om te liegen. Had ze nog iets te verliezen? In haar optiek niet.
''Stop checking me out. I know darkness is running through my veins, because I removed it from the dead bodies,'' murmelde ze, de schuldgevoelens opgewekt binnen een mum van tijd. Het viel niet meer te ontkennen dat ze laf was en de twee stemmen in haar hoofd maakte van die 'gedachte' alleen maar meer een feit.
Well, done, little vampire. I knew you were as evil as the others.
You're pathetic. He deserves to know the truth!
Enigszins gefrustreerd sloeg ze haar ogen neer. Hierna stond ze vrijwel meteen op, omdat ze geen behoefte meer had aan hij die haar onderzocht alsof ze één groot mysterie was. ''I am going to change your sheets. After that, I won't bother you anymore with my presence,'' mompelde ze, de teleurstelling in haar stem hoorbaar.

Liar.
-

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De wereld van de doden was als onvoorspelbaar zoals de legendes het deden lijken. Ingewikkeld zat het in elkaar, geen precies antwoord gevende op de vragen van zowel deskundigen als van hemzelf. Veel informatie was er niet over bekend. De getuigen met de waarheid in hun bezit waren immers al verdwenen, vergaan van de aardbodem zonder enig manier van communicatie om het uit te brengen wat hen te wachten stond, maar met zekerheid was het dat de duisternis waartussen hij met zijn zicht zweefde in verbinding stond met de dood. Hetzelfde donker wat het meisje naar zich toe leek te trekken was gekoppeld aan het ontzielde. Ze stond in connectie met het perk waar de heengegane mens ook zijn of haar weg zocht, met de grens waar geen ander mens zich mee gebonden zou moeten voelen. Het was een verboden mogelijkheid dat niet hoorde te bestaan en nergens van toepassing hoorde te zijn, maar waarom stond juist zij zodanig dichtbij het onmogelijke, als het de natuur in een onevenwichtige balans bracht?
Teruggetrokken werd hij hulpeloos, aan de hand van zijn uitgeputte kracht om alles zo stabiel in stand te houden. Graag had hij gezegd dat het kwam doordat Adoria hem hiertoe verplichtte, een van de leugens die aaneensloten met wat zij hem dacht te vertellen. Het was zijn eigen uitgebuite energie die hem terug had gebracht. Met het verliezen van de controle over het donkerte had hij echter nog een laatste blik kunnen werpen op de kleurencirkel rond haar gestalte, en wel om te stuitten op een mengsel van vaag grijs en het verdonkerde rood dat het goud bestookte. De irritatie en onveiligheid die ze begaf zag hij na het verlaten van haar aura nog in zowel haar woorden als haar wijze van kijken weer. Het grijs was een ander verhaal, hetgeen waar hij geen woord over uitsprak, geen intenties te hebben gehad haar aan te spreken op datgene wat ze achter leek te houden, laat staan haar als een of andere leugenaar te bestempelen.
Suffig wederkeerde hij van het aangepaste gezichtsveld. Van pijniging was er amper sprake, hem er enkel toe aangezet zijn ogen wat samen te knijpen om aan al het licht te wennen, al daarnaast hij wel wat duf oogde. Het was haar plotselinge verandering van nieuwsgierigheid naar het bevel voor hem om vrijwel gelijk te stoppen, wat hem ergens verwarring opleverde. "You asked, I answered." Hij had zich van haar afgewend, het ondankbare van haar woorden maar genegeerd, gedacht dat het het beste was het gewoon te laten varen. Als ze het niet kon accepteren dat hij enkel had gedaan wat ze van hem vroeg, dan was het niet zijn probleem om zich hiermee bezig te houden.
"Don't get too irritated and nervous, princess," gaf hij zijn laatste mompelingen over zijn waarneming weer, wrijvend door zijn stekende ogen om het beetje overgebleven pijn wat te verzachten. "It'll be a damn shame to let the light of the gold drift away underneath all the bloody red colors, don't you think?" Over het grijs hield hij zijn mond. Het was verstaanbaar dat hij door had dat er iets niet klopte en dat haar plotselinge rusteloze gedrag hem lichtelijk argwanend had gemaakt, hoewel hij het niet openbaar maakte. Genoeg bedenkingen had hij overgehouden aan haar duistere kleuren om zijn achterdocht daarmee te verdoezelen.
Het flesje water zette hij aan zijn lippen waarop hij vanuit zijn ooghoeken toekeek hoe ze opstond van de vensterbank. "No need to change the sheets, I'll do so tonight. And you shouldn't feel bad about what I saw or told you, though." Zacht knepen zijn vingers in het plastic, de vloeistof laten golven om hier zijn gebrek aan concentratie weer te verbeteren, zijn ogen geprobeerd te fixeren op de ontstane bewegingen. "Might not mean much to you, but the colors you're carrying with you aren't as the usual, and they were the most beautiful view I've had in about twelve years. You're lucky."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Adoria kwam niet verder dan het vastpakken van de witte lakens in haar tedere handen, gezien haar aandacht voor het katoenen bekleedsel verloren ging toen hij wederom sprak. Hoewel het horen van zijn stem haar eerst nog kalmeerde, begon het nu langzaamaan op haar zenuwen te werken. De geproduceerde klanken drongen met geweld haar oren binnen, haar telkens eraan herinnerd hoe ze loog voor eigen bestwil. Ze had al problemen met geheimhouding, laat staan met bewustheid onwaarheid spreken. Terneergeslagen duwde ze de stof tegen haar borst en zuchtte ze, vooraleer ze een blik op hem wierp. Zijn eerste uitspraken deden haar weinig. Het goud meester maken over de duisternis was iets wat nooit zou gaan gebeuren. Ze realiseerde zich dat het rode enkel voortkwam uit haar vampirisme, maar het beïnvloedde haar gedachtegang wel. Niet zozeer omdat het iets over haar zei, maar omdat ze bang was dat hij haar identiteit onbewust zou vervormen.
''Please, just let me do this. I owe you.'' Ze had inmiddels wel door dat hij alles liever zelf deed, maar deze ravage had ze zelf aangericht dus ze stelde zich verantwoordelijk voor het verschonen van zijn lakens. Daarbij was ze niet zo hulpeloos dat ze geen enkel ding terug kon doen in ruil voor zijn zorg.
''I'm not lucky. The colours just present who I am,'' murmelde ze, weer terugdenkende aan wat hij zei over haar kleur. ''Besides, nothing beautiful is taking place. I have been accompanied by the unusual pomp and circumstance, but I showed little appreciation as regards to your kindness and helpfulness. Not to mention I gave you my sincere apologies for my behaviour, only so I could fall back into my own bad habits.'' Haar waardering voor de 'view' die hij aan hem had gegeven, viel ver te zoeken. Ze kon het geloven als hij haar vertelde dat het een zeldzame kleur was, maar hoe kon ze hem een mooi uitzicht hebben gegeven als hij naast goud tevens ook een kleur had getoond die voor het duister stond? Niet dus.

''We started off on the wrong foot or well, I did, so I am just going to introduce myself, again.'' Traagzaam liet ze het dekbed uit haar handen vallen, waarna ze haar best deed om een zo'n geloofwaardige glimlach op te zetten. ''Adoria Robertson, nineteen years old. People say I am different, but unlike them I am just being myself. I spend most of my spare time in the nature and I even do meditation. My parents died when I turned sixteen years old. Since then, my brother is taking care of me. I absolutely adore him, as well as the two dogs I own. And I am pretty sure you already noticed, but I am sort of old fashioned.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De witte lakens zag hij in haar handgrip verdwijnen. Gladgestreken stof bleef gekreukeld achter, tussen haar vingers waar ze het strak vast bleef houden, alsof ze de kracht wilde uiten op het beddengoed zonder hier werkelijk besef van te hebben. Had hij haar dan zozeer gefrustreerd? Hij wist het niet, wilde hier ook liever niet het onderwerp opgooien nu hij merkte dat Adoria aardig wisselende buien aan hem liet merken. Het laatste wat hij wilde was de sfeer omgooien tot er een nieuwe spanning zou ontstaan. Deze tweede keer was tenslotte voor hem al genoeg geweest, merkend dat ze gelukkiger leek als hij zijn mond maar braaf hield. Haar voorbeeld volgde hij nadien zonder hier weten van te hebben. Zoals zij diep weggezakt leek in haar denkweg waar hij geen vat op had, zo bleef Jack zijn blikken werpen op de vloer, enkel de beweging voortgezet om een halfleeg waterflesje weer naar zijn lippen te brengen.
Neigen naar een nieuwe sigaret bande hij grof weg uit zijn bezigheden, de macht gehouden om de sigaretten onaangeraakt in het pakje te laten, dat hij achter had gelaten op het hout van zijn nachtkastje. Het leek hem niet het moment zijn 'slechte' gewoontes de overhand te laten nemen nu ze zich ongemakkelijk bleek te voelen. Daarnaast merkte hij snel genoeg dat ze uit weifelingen mogelijk niet eens meer wist hoe ze zich tegenover hem op moest stellen. Voor hij zijn zinnen kon zetten op het volgen van wat ze hem precies een paar minuten geleden verteld had, hoorde hij haar al overgaan op een onderwerp dat hij noch begrijpen kon, noch kon opvangen met iets anders dan een kleine frons, in plaats van een glimlach te laten zien die zijzelf daarentegen opgezet had. "Why should you-" Erbij stilgestaan dat zijn tegenstribbelingen geen greintje van waarde hadden, kapte Jack zichzelf na een paar seconden weer af. Nog altijd gaf hij meer onduidelijkheid weer dan begrip van haar impulsieve voorstelronde, maar wél deed hij de moeite naar haar te luisteren, merendeel om haar niet onbeleefd te verstoren. "Sorry to hear about your parents," sprak hij met enig respect. "Must've been tough for you." Zich afvragend wat ze precies van hem vroeg, gleed hij af van Adoria naar het raam achter zich, waar hij enige momenten lang stil naar uitkeek. Wees ze op hem om zich nu nogmaals voor te moeten stellen of had ze alleen bedoeling gehad haarzelf weer aan hem te verduidelijken, omdat ze van mening was dat ze geen andere keuze had?

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Op last van zijn nonchalante, stille houding werd ze als door de bliksem getroffen. Als sneeuw voor de zon wentelde ze zich in ontluistering, zijn getrapte scène nogmaals af laten spelend in haar eigen gedachtegang. Was dat werkelijk waar alles wat hij te zeggen had? Ze schraapte haar keel toen ze zich weer in de realiteit bekeerde, hoewel ze moeite had met het erbij blijven. Haar concentratieniveau vandaag was erg laag, mede veroorzaakt door het voorgeval van gisteren. ''Yeah, it was,'' prevelde ze. Enigszins neerslachtig wreef ze uit stommiteit over haar voorhoofd, gepaard gaande met een diepe zucht. De ontsteltenis bleef ze vertonen, zowel in haar aangenomen allure als in haar opgezette blijk van gevoelen. Doch ze zich ervan bewust was van haar oncontroleerbare stemmingswisselingen, deed ze er nauwelijks iets aan om de variatie te verminderen, desnoods tot stilstand te zetten. Het was zinloos. Tevens had ze gezien hoe haar poging tot het voeren van een 'normale' conversatie niet gewaardeerd werd. Een nog groter schandaal wilde ze voorkomen, dus ze had geen andere optie dan het verlaten van het huis. Haar aanwezigheid leek hem toch niet veel te deren.
''I should probably go,'' deelde ze mondeling mee, onderwijl ze de lakens weer in de goede positie teruglegde. Drie à vier seconden bleef ze staan, roerloos gekeken naar zijn lichaamsbeeld, vooraleer ze zich omdraaide en zich voortzette naar zijn deur. De hendel trok ze naar beneden, maar ze stapte mis toen ze de gang binnen wilde lopen. Haar rechterschouder en mede haar zij raakten volop de wand. Haar kaken hield ze stijf op elkaar, desalniettemin een cynische lach haar lippen verliet. ''Damn it.'' Geërgerd zette ze haar stappen vervolgens voort, hem geen blik meer gegund nadat ze zijn kamer verlaten had. De belofte die ze gemaakt had, haarzelf nog vertellende dat het verschonen van zijn lakens wel het minste was wat ze doen kon, had ze bij de eerste stap al verbroken. Géén twijfels over haar zojuist gemaakte beslissingen volgden; ze liep regelrecht door naar zijn voordeur. Ze wist nu al dat als ze terug zou keren naar de ruimte waar hij nog wél was, ze zich toch weer voor schut zette, al was het alleen om hem te bedanken. Had ze daar nu echt zin in?
''I'll see you around,'' riep ze van beneden, vooraleer ze de tweede deur opende en de buitenlucht tegemoet liep.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:

Leslie Josephine Burnett - 18 years old

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:

Motel Las Vegas, October 14th

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Still workin' on getting through those weeds, homeboy?" Vermakelijk gegrijns werd tot zijn uitzicht toen het gezicht van Kieran naast hem opdoemde. Fonkelingen van uitdaging trokken voorbij in zijn blik die hij vertaalde tot bespotting, zoals ze elkaar wel vaker aanspraken en dat werd intussen tot niets nieuws meer gezien. Het liet hem uit begeerte wat met zijn hoofd schudden. Een wenkbrauw haalde hij eigenwijs op naar zijn vriend, de ingeademde rook door zijn lippen naar buiten laten ontsnappen. "Still lookin' for a girl?" kaatste hij terug, gehoord hoe Seth een fluitje deed blijken en uiteindelijk lachend zijn schouder beetgreep, al was het om de jongen te treiteren in plaats van dat hij de bedoelingen had hem te troosten voor zijn gemis als het ging om de campus meiden. "Autch. Got 'em right there, Ivashkov."
"You said what, McCain?" Het verontwaardigde wat hij toonde toen ze hem eenmaal op zijn plaats hadden gezet was meer dan goud waard, en toch wist Jack allang te voorspellen wat komen zou. Gedurende zij allen over het trottoir langs de weg struinden om bij hun slaapplaatsen voor die nacht te komen, waren het de indelingen die de studenten meer hadden geïnteresseerd dan dat het uitzicht hun belangstelling leek te trekken; geen enkeling deed de moeite om naar de ondergaande zon te kijken en het te zien verdwijnen aan de horizon. Elkander wist inmiddels met wie hij of zij een kamer moest gaan delen en alhoewel hijzelf geen problemen had met het aanhoren van Adoria's naam, wist Jack dat een van zijn vrienden het slechter getroffen had, een van de redenen waarom hij verstandig zijn lippen op elkaar perste en wat zwijgzaam bleef. Indien hij een royale grijns rond Kieran weer kon vinden, ademde hij teruggetrokken de teer in om het door zijn luchtwegen te laten verspreiden. "I ain't the one gettin' stuck with Megan Hillbrooks in a motelroom," siste zijn vriend vol voldoening terug, hetgeen wat hem ondanks zijn pogingen zich neutraal te houden, ook wat gegrinnik opleverde dat aaneen met de rook vrijkwam in de lucht.
"Oh c'mon man. I'm outta here, sleeping next to the biggest nerd of the class?" Zijn handen vormden een gebaar dat steeds maar duidelijker werd, een moeizame visie gegeven op zijn eigen bewegingen die Jack en Kieran beide met meer plezier dan medelijden bekeken. "Some girls, you can make somethin' of them. You know, not the best looks but the body..," een zucht liet Seth blijken. "Who knows what's hidin' underneath those old clothes, gentleman. She might be the golden ticket." Hoe de getinte jongen zijn droombeelden aan hen verwoordde, zo waren zij druk genoeg met het inhouden van hun gelach en het in bedwang houden van de beledigende opmerkingen richting hun klasgenote die maar zo in de buurt kon lopen. Plezierd werd zijn eigen gegrijns echter nog openbaar gemaakt met geen manier om het te onderdrukken. "Golden ticket to hell, you mean," murmelde hij, de sigaret laten afglijden naar zijn mondhoek waar het lusteloos bleef hangen. "I bet you'd find nothing more but pencils in her bra."

Kieran Lawley;

Seth McCain;

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Our opinions diverged within the house on how to deal with this trip, causing an unforgettable valediction. This technical victory has been getting on my nerves ever since. I guess having no phone in this society does suck.''
''You know you can always borrow our phones, right?''
''I do and I am truly grateful.''

''I can't wait to meet Kieran,'' zei ze. ''He does look good, indeed.'' Alhoewel haar vriendin in spanning en van de verlangen uitkeek naar de kennismaking van Jack's vriend, leek Adoria zelf wat minder verheugd en ongenaakbaar. Het verschaffen van toegang wat betreft zijn eigen karakter en levensstijl, was overbodig geworden sindsdien ze de visie had op verdwaalde vrouwenkleren in de gangen van nota bene hun eigen huis. Leslie was gevoelig, maar bovenal onschuldig. Het was geen geheim meer dat ze zwak in haar schoenen stond en dus makkelijk beïnvloedbaar was, waardoor manipulatie geen spel meer vormde. Nu werd ze gedwongen om een hotelkamer te delen met een jongeman, die een professional was op het gebied van verleiding. Het idee dat zij gevoelens zou opwekken voor zo'n persoon, joeg haar wel degelijk vrees aan. Het laatste wat ze wilde zien was eerloze empathie, voortkomend uit de tranen van een trouwhartige, bekende jongedame.
Ze wendde zich tot Leslie, het gedaante van haar vriendin uit het zich verloren. ''Be careful with him, Les. From what I've heard, he seduces women by pretending to care about them, when in reality he's only interested in sexual activity,'' murmelde ze, een frons op het gezicht van haar vriendin tot gevolg. ''What do you mean?''
''I am just warning you, that's all.''
''Oh, Ad, please. He's just my handpicked partner, not my crush. Trust me when I say I am going to be fine.''
''I know he is, but -'' Ogenblikkelijk werd ze de mond gesnoerd. Haar bezorgdheid viel ook zijzelf op, maar in haar optiek was het betreurenswaardig dat ze haar advies niet opnam. Het meisje naast haar kende ze al jaren, dus langzamerhand wist ze wel hoe ze in elkaar zat. ''I told you I am going to be fine. Don't be so concerned.''
''Well, I have to, because I know you get easily fooled on account of the love feelings you create way too soon. You're going to sleep right next to him, don't you get that?'' Radeloos keek ze Leslie toe.
''Really? You don't even know him, so before you judge someone, do some research first.'' Ontmoedigd liep haar gedaante van haar weg. Normaal gesproken zou ze achter haar vriendin aanlopen, haar zeggende dat het haar speet en ze wellicht overdreef, maar vandaag nam ze het iniatief niet om zich te verontschuldigen voor haar karaktertrekjes. Ze had haar gewaarschuwd en dat was alles waar ze op dat moment om gaf.
Het was de stem van Theo die haar wederom liet ontwaken uit haar gedachtes. ''I am still trying to figure out why on earth male have to sleep next to female in just one room,'' mompelde hij, terwijl ze na enkele minuten stilgestaan te hebben hun weg eindelijk weer voortzetten. ''We already knew our teachers are messed up.''
''Though, you're lucky with your partner.'' Zijn uitspraak kwam uit een onverwachtse hoek en hoewel hij zijn best deed om weer een glimlach op haar gezicht te toveren, viel ook dat nog maar te bezien. De naam 'Jack' maakte haar in feite enkel leger dan ze van binnenin al was. ''I don't know. I just ran away from him while he saved me. He probably won't like the idea I have to be his roommate for the entire week.''
''You even brought him gifts. I am sure he'll understand the way you reacted the day before yesterday. You were feeling ill, Ad. It's normal to have mood swings as a part of your illness. Besides, if I were him, I wouldn't let someone like you just pass by. You're beautiful, both from the inside and the outside. Don't forget that.''

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:

Theo Raeken - 19 years old - Gay

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gelach volgde op zijn eigen gemompel, waargenomen in zijn ooghoeken hoe Seth wat geërgerd met zijn ogen rolde. De lol zag zijn vriend er overduidelijk niet van in. Hoewel Jack het wellicht wat onaardig en stug overbracht, met ruige woorden gesproken over een meisje die met haar IQ waarschijnlijk hen drie bij elkaar nog met gemak zou overtreffen, maar zij om hem heen hadden wel door dat het slechts een grap vormde wat hij uitbracht. Geen opgelopen haat of problemen had hij tegenover Megan gehad; het was nou eenmaal over het algemeen bekend dat ze vaker het gespreksonderwerp van plaagpartijen vormde, hetgeen wat niet anders uitstond dan wat zij in werking hadden gezet. Plezierd blies hij enige rook door zijn lippen door naar buiten. "Might even spot a calculator within her clothes when it's gettin' hot and steamy."
"Hi, you're Kieran, right?" Een onbekende stem liet ze horen, nu pas haar versnelde voetstappen laten blijken tegenover de grauwe stoeptegels, een tafereel wat maakte dat alle drie de jongens wat verstrooid naast zich keken. "I'm Leslie. I already found the room, so do you wanna come with me?" Geen van hen had weten wat ze precies bij hen deed, waarom ze contact opzocht met Kieran, desalniettemin nam het maar een paar vergane seconden in tot degene op wie ze haar zinnen had gezet leek te beseffen wie het was die naast hem terecht was gekomen. Het was Kieran's partner die haar weg naar hen toe had uitgestippeld. De vrolijke glimlach deelde ze hen zonder meer mee, geïnteresseerd naar haar kamergenoot gedraaid om daar onvoorwaardelijk haar blik bij te laten rusten. Ze leek haast weg te zwijmelen in zijn bijzijn. Mogelijk was dat de aanblik die hem het meest de hint door had gegeven; hij moest hem maar eens zijn slag laten slaan.
"Heard you got somewhere to be." Een wenkbrauw haalde hij uitdagend op naar de jongen wiens ogen voor kort weer op leken te lichten, naarmate hij zijn uitzicht voor de komende week in zich op begon te nemen. Schuin gaf hij vervolgens nog een laatste blik aan Seth vooraleer hij zijn pas inhield en het tweetal, inclusief zijn andere vriend, besloot alleen te laten. "Keep it in your pants, playboy," gaf hij nog grijnzend zijn advies.
"Oh, fuck off."

Een bontjas trok langs haar witte blouse, wapperend in de wind zoals haar lange haar hetzelfde pad verstreek als de ijzige herfstbries. Kalm maar toch vrolijk leek ze achter de rest aan te lopen, in het gezelschap van een jongen die hij nergens van wist te herkennen, maar als geen obstakel zag om zich alsnog bij haar te voegen. Geen moeite had het hem gekost tot het eindigen van de zoektocht naar het meisje wie hij nog twee dagen geleden in zijn eigen bed weer had kunnen vinden. Nog van de vele meters afstand had hij Adoria's prachtige, opvallend rode haar kunnen spotten in de gloed van de ondergaande zon. In de stralen die de horizon nog voor een aantal lange, doortikkende minuten wist te verlichten tot het voor duister in de ruil zou komen. Een kleine glimlach trok zijn mondhoeken omhoog. Zijn sigaret doofde hij uit door het onmeedogend op de grond achter te laten nadat hij een overblijfsel van het teer door zijn neusgaten liet ontsnappen, al was het om de omstanders en bovenal Adoria niet dermate te irriteren, dat hij de sfeer verder zou verslechteren.
"Long time, no see." Aan haar andere vrije zijde kwam hij te lopen, hen ingehaald onderwijl hij zijn handen wegstak in de zakken van zijn zwarte hoodie. "Glad to see you alive and well." De jongen glimlachte hij ook lichtelijk toe, geen bedoelingen gehad ze te storen, voor hoezeer hij dan ook plotseling aan was komen zetten. Hij had er tenslotte geen plannen voor gehad ongemakkelijkheid te veroorzaken.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''How could I possibly forget I am beautiful when I am around you? You make me even feel more special within the seconds,'' lachte ze, alhoewel ze zich gevleid voelde en ze zijn reactie wel degelijk apprecieerde. Er bleef niet veel over van haar gelach, enkel een zwakke glimlach toen ze zijn kant opkeek. ''Thank you, Theo. Your words mean a lot to me.'' Ze zag zijn mond opengaan, waarschijnlijk om wat te zeggen, maar zijn blik was niet langer meer gericht op haar. Vanuit haar ooghoek zag ze een vaag gedaante verschijnen, één die naast haar zijde bleef lopen. De gevolgde stem vertelde genoeg wie het mocht wezen. ''Jack? Hi, what a surprise,'' zei ze, wellicht iets te enthousiast. Een diep gevoel van welbehagen kwam voor de dag, zich geuit in geglimlach en zacht, beschamend gelach. In haar duistere verleden bereikte ze euforie met het gebruik van verboden middelen, maar zijn plotselinge verschijning was genoeg om de vreugde opnieuw te herbeleven. Hij ging uit zichzelf naar haar opzoek en vergezelde haar en haar vriend met een delicate begroeting en een welgemaakte glimlach op zijn effen gezicht. Waarschijnlijk kwam zijn reactie voort uit beleefdheid, maar hij speelde het zo dat het gebeuren van twee dagen geen invloed had op zijn humeur, noch afstandelijkheid en dat was hetgeen wat haar vergenoegde als geen ander. Wederom had hij haar vergeven en ze had zich binnen een paar seconde er volledig van overtuigd dat ze hem vandaag, voor hoe kort de dag dan wel niet mocht duren, niet teleurstellen zou. Het was het lot dat hen bij elkaar bracht en dit keer was het voor een week in plaats van een paar uur, dat nog sneller voorbij vloog dan zonsondergang.
''I'll leave you two alone. I guess my presence is no longer needed.'' Een grimmige grijns vertoonde hij in zijn gelaatsexpressie, erop duidend dat haar vreugde zich niet langer meer verschool achter haar aangezicht. Het was het moment waarop zij zichzelf doorhad en haar glimlach aldus opzettelijk liet vervagen, al was het om een stilzwijgende reactie te geven op zijn wijze van uitspreken. ''Right. Uhm, well I guess I'll see you tomorrow then.'' Hij lachte cynisch, kort en doch krachtig, waarna hij zich omdraaide en zich bewust liet verdoezeling door de menigte. Binnen no-time was hij nergens meer te bevinden en was het alleen Jack die aan haar zijde liep, terwijl zij ondoordacht stilviel uit moeilijkheid die ze zelf gecreëerd had. Ze zou onwaarheid spreken als ze haarzelf zou vertellen dat Jack een doorsnee persoon was, want hij was allesbehalve normaal. Enkel de glinstering in zijn ogen deed wat met haar gevoelens en het zei al heel wat dat haar nervositeit tevoorschijn kwam als zijn aanwezigheid niet alleen voel-, maar ook zichtbaar was. Ze ging ervanuit dat hun verbinding deels een bijdrage hieraan meeleverde, doch ze het vertikte om hun connectie als excuus te gaan gebruiken voor de manier waarop zij zich gedroeg als hij bij haar was. Hij was als de zon; iemand van wie ze blij werd als hij scheen en van wie ze mistroostig werd als hij verdween.
''I brought your clothes with me,'' zei ze dan eindelijk, de stilte weer verbrekend. ''I told my brother to wash your clothes with as little wash powder as possible, but I guess he dismissed my words. I hope you don't mind.''

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld