Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Oké guys Joanna heet vanaf nu Joana en ik heb haar uiterlijk aangepast, kijk daarvoor even op het andere forum.
------
Met niet de mooiste licht blauwe ogen keek Joana zichzelf aan. Het negatieve aan haarzelf was hetgene wat opviel. De uitgroei van haar blond geverfde haar, haar al tijden niet geëpileerde wenkbrauwen en haar dik opgezette rode ogen trokken de aandacht. Haar schuldgevoel was, net als alle andere gevoelens die ze zo'n halfuur geleden nog bezat, weggevaagd. Daarvoor was een gevoel van leegte in de plaats gekomen. Joana zelf zou het beschrijven als emotieloosheid, wat technisch gezien op hetzelfde neerkwam. Toch spookte er een zinnetje door haar hoofd: "Bied je excuses aan." Joana was gewend voor de makkelijke weg te kiezen, maar ze wist dat ze dit moest doen. Hoewel ze twijfelde, bracht haar lichaam haar naar Asa's kamer. Voor de deur bleef ze even staan. Opeens kwamen al haar gevoelens weer terug, maar dit weerhield haar er niet van de kamer binnen te stappen. Ze was niet zelfverzekerd toen ze dit deed. Erger nog, ze was als de dood. Wat zou hij wel niet van haar denken? Asa was in vele opzichten wel vergevingsgezind, maar Joana wist ergens niet of zij dat wel was. Asa had ze al vergeven, maar kon ze ook zichzelf vergeven? Als Asa haar niet kon vergeven, kon ze zichzelf zeker niet vergeven. Daarom was het zo belangrijk om Asa te spreken. Joana duwde de deur open en schuifelde naar binnen. Omdat ze wist dat ze Asa niet aan kon kijken, waren haar ogen gericht op de grond. "Asa.. Ik snap het als je mij nu niet wilt zien, maar.." Haar ogen dwaalde af van de grond en stonden stil op Asa's bed, die leeg was. Joana's adem stopte even, waarna ze diep zuchtte. Of dit van opluchting of teleurstelling was, was niet zeker. Joana speurde de kamer rond en luisterde even heel aandachtig om te horen of hij niet onder de douche stond of dergelijke, maar nee. Asa was absoluut niet in zijn kamer. Joana wilde Asa niet nog bozer maken, maar iets weerhield haar ervan weg te gaan. Met haar handen gleed ze over zijn witte, steriele dekbed, wat ze normaal gek had gevonden, maar wat nu erg fijn voelde. Rustig ging ze op zijn bed zitten. Het bed gaf geen één kraak en het dekbed, met daaronder het matras, veerde perfect mee. En daar zat Joana dan voor zich uit te staren naar de witte muur van de kamer van een vriend, of wellicht ex-vriend. Het was fijn om even alles uit te schakelen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Denk je dat dit de schuld was van de begeleider?" Natuurlijk was het zijn schuld. Asa had hem gewaarschuwd, ze wisten wat er met hem kon gebeuren.
"Nee. Het was mijn schuld." Als hij de antwoorden gaf die de psycholoog wilde horen, zou hij hier sneller weg zijn.
"Je moet leren je emoties te beheersen. Dat is niet makkelijk, de meeste mensen moet ik aanraden ze juist meer te uiten, maar in jou, in jullie geval is het vaak omgekeerd." Alsof Asa dat zelf niet wist. Steeds kreeg hij hetzelfde te horen.
"Misschien moet ik toch terug medicijnen voorschrijven om je kalm te houden."
"Dat kunt u doen, maar mag ik u er op wijzen dat er een reden was waarom ik ze niet meer moest nemen. Nooit waren er zoveel overnames als toen ik aan de medicijnen zat. Ze maken mijn geest zwak, onoplettend. U zou er de toegang alleen groter door maken."
"We zouden dokters naar je kunnen laten kijken. Proberen te achterhalen hoe je lichaam precies reageert op deze demonen en aangepaste medicatie zoeken." Nee geen onderzoek. Asa haatte het wanneer hij naar het lab moest. Alsof hij één of ander experiment was. Gelukkig moesten de wetenschappers sinds hij achttien was ook zijn toestemming hebben om überhaupt iets te mogen uitvoeren. Daarom ook dat het lang geleden was dat hij voor het laatst als proefkonijn had gediend. "Of u kunt me laten gaan. Ik zal er alles aan doen om mezelf in de hand te houden en ervoor te zorgen dat dit niet nog eens gebeurd." Asa had het uiterlijk van een perfecte schoonzoon. Een klassiek kapsel, verzorgde kleding een witte glimlach. Hij werkte hard, haalde goede punten. Door deze reputatie kon hij binnen Golden Oak met vrij veel wegkomen. "Ik ga overleggen met de dokters. We houden je op de hoogte. Je kunt voor nu gaan al verhogen we de dosis wijwater en lijkt het beter als je de komende weken in het instituut blijft tot we er zeker van zijn dat je jezelf weer in de hand hebt." Eindelijk mocht Asa het kantoor van de psycholoog verlaten. Naar de les gaan had niet echt zin meer. Het duurde nog even voor hij aan zijn operatie met Louise en Augustus zou beginnen. Hij kon net zo goed even naar zijn kamer gaan, zijn hoofd leeg maken. Hij opende de deur. Hij moest echt eens leren zijn kamer op slot te doen. "Joana?" Waarom was ze hier? Een gevoel van ongemak bekroop hem. Wat als ze terug zou beginnen huilen. Niet dat hij haar niet leuk vond, maar zij, bij elkaar, dat was gevaarlijk.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Probeer meer op jezelf te vertrouwen, Claris. Je bent meer waard dan al die schoften hier bij elkaar' probeerde Lynn Clarissa moed in te praten. 'Ik, ehm, ik heb wat andere dingen te doen. Geen lessen of activiteiten voor mij nu' vertelde ze. Lynn had zo haar eigen plannen getrokken. Plannen waar niemand iets van wist of verder hoefde te weten. Dat was voor later. Alleen hoopte ze wel dat Clarissa verder niet zou doorvragen, omdat Lynn wat verdacht klonk.
'Ik hoop alleen maar dat Asa er goed van af komt bij die psych, maar dat is afwachten. Ben alleen bang dat hij Golden Oak voorlopig niet verlaten mag. Maar hey, ik ga terug naar mijn kamer. Ik zie je later wel weer!'
Daarmee zei ze Clarissa gedag en liep naar haar kamer. Onderweg kwam ze Seth tegen. 'Moet jij niet in de les zijn?' vroeg Lynn. 'Al moet ik dat zelf nodig zeggen dan' zei ze met een lach.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Terwijl Seth door de gangen liep, liep hij ook al snel Lynn tegen het lijf en moest even lachen om haar vraag. "Als jij nu eens het goede voorbeeld geeft? Dan volg ik hem misschien een keertje op" zei Seth met een grijns tegen haar, maar schudde zijn hoofd. "Ik heb er vandaag totaal geen zin in. Ik ben hier misschien vrijwillig gekomen, maar het is hier heel anders dan ze me beloofd hadden en zolang ik elke ochtend bij het ontbijt een staart krijg, doe ik lekker zo veel mogelijk waar ik zin in heb" zei Seth vervolgens en haalde zijn hand door zijn haren heen.
"Dit is misschien een heel vreemde vraag, maar zou ik je badkamer even mogen lenen? Ik heb geen zin in pottenkijkers wat in mijn eigen badkamer steeds gebeurt. Een beetje privacy is hier ook nergens te vinden" zei Seth vervolgens en keek Lynn aan. Al die koffie, thee en sap wat in de kantine over hem heen kwam plakte erg aan hem en hij wist dat hij voor zijn eigen badkamer toestemming moest vragen en een begeleider. De reden dat zo vaak in bad ging als hij wilde. Goed er was niet veel te zien bij hem, maar kom op. Hij hield wel van een beetje privacy. Iets wat kennelijk alleen de leerlingen hier konden begrijpen en de begeleiders niet.
Hij had graag gewild dat hij niet direct in die verhaaltjes was getrapt toen ze hem kwamen halen. Hij had beter van huis weg kunnen gaan, later terugkomen en onderzoek kunnen doen voor hij hierheen was gegaan. Helaas was dat een mogelijkheid waar hij niet aan gedacht had op het moment en had het nu geen zin meer om te denken aan het wat als. Hij kon er alleen het beste van maken
"Wat ben jij eigenlijk van plan? Ik neem aan dat je niet naar de lessen toe gaat in elk geval." zei Seth vervolgens tegen Lynn en keek haar nieuwsgierig aan.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Wat had je dan verwacht? Dat het hier het paradijs zou zijn? Kom op zeg' lachte Lynn. 'Misschien moet je dan de begeleiders vragen of ze je een ontbijtje komen brengen. Heb je daar geen last van. En zo lang ik maar niet rond hoef te lopen met een staart, vind ik alles best.'
Ze vond de vraag van Seth niet geheel raar en ze snapte het ook wel, maar Lynn was in eerste instantie er niet zo van om haar 'domein' te delen met iemand, maar aangezien hij er niet uitzag en anders geen privacy had, stemde ze toe. 'Je weet dat ik dat normaal niet doe, maar voor deze keer. Je ruikt naar de koffie en ziet er totaal niet uit' zei ze.
Helaas was ook Seth benieuwd naar wat Lynn van plan was te doen. Dat nieuwsgierig gedoe ook van iedereen. Zo irritant. Laat me toch dacht ze bij zichzelf.
'Wat ik van plan ben? Ehm, niets bijzonders. Gewoon..dingen' antwoordde ze. 'Maar genoeg getreuzeld. Het bad in met jou!'

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise rammelde wat met haar polsbandje, waar een "niveau vijf" opstond. Ze lachtte wat schamper. "Ik kan wel multitasken in dat geval. Mijn plannen werken ook niet altijd, daarom zit ik vaak in de isolatie, maar ik kan ze wel altijd proberen," zei ze. Daarna luisterde ze aandachtig naar Augustus. Wauw, ze had een kaart gekregen. "Wow," fluisterde ze. Oh, dit moest echt heel goed bewaard worden. "Waar heb je dit vandaan gehaald?" vroeg ze. Louise stond versteld. Ze wist niet dat Augustus zo goed was hierin. "De vraag is, gaan we het nu doen of gaan we het doen met Asa. Ik stem ervoor dat we het plan straks gaan doen, want als we de kleren hebben gestolen, moeten we meteen aan de slag gaan, voordat de begeleiders het doorhebben. Dan kunnen we het meteen schudden." Water, water. Had Louise water? Nee, shit, dat had ze echt niet. Ze was in een bibliotheek, in een bieb mocht er niets gedronken worden. "Geef me een minuut, ik haal wat." Louise stond op en rende de gang op. Er lag een bekertje op de tafel. Ze rook eraan, geen vreemde geur. Ze haalde haar schouders op en rende naar het toilet om het bekertje te vullen. Wauw, ze had echt een slechte conditie. Daarna liep ze weer terug naar Augustus en reikte haar het bekertje water aan.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Plotseling hoorde Joana haar naam. De tijd stond even stil en hoewel ze was gestopt met huilen, voelde ze dat haar ogen dik waren. Zo kon ze zich eigenlijk niet vertonen, maar ze wist dat ze geen andere keuze had. Toch bleef ze voor zich uit staren, zodat ze Asa niet gelijk in de ogen hoefde te kijken. "Asa.." wist ze na enkele seconden uit te brengen. Voor ze iets anders zei, wilde ze bevestiging hebben of dit wel echt Asa was. Het kon net zo goed iemand anders zijn met eenzelfde stem of een demon uit Asa's lichaam. Het duurde een tijdje voordat Asa antwoordde. In deze tijd bekroop een naar gevoel Joana. Net was ze zo vastberaden om met Asa te praten, maar dit begon langzaam maar zeker te verdwijnen. Joana wist dat ze weer zou gaan janken, maar het mocht niet. Niet nu. Het was zwaarder voor Asa dan voor haar. Ze mocht niet laten zien hoe zwak ze was. Misschien was dat wel het juiste geweest om te doen, alleen zo voelde het op dat moment niet. Na de bevestiging dat het echt Asa was, begon Joana te praten. Stiekem had ze gehoopt dat het niet Asa was, maar een of andere stomme begeleider die haar kwam vertellen dat ze van zijn kamer af moest, wat het dus duidelijk niet was. "Sorry.." Joana wilde zo snel mogelijk verder praten, iets wat niet lukte. De woorden bleven steken in haar keel en de gevoelens die ze met zich meebrachten zaten nu ergens bij haar hart. Opeens kwam met één schok alles achter elkaar eruit, waardoor het waarschijnlijk moeilijk was om te volgen. "Het spijt me, het spijt me oké? Alles wat ik doe is fout, gaat fout bedoel ik." Bij elk woord ging ze een stukje harder praten. "Jij stond daar en het werd me allemaal te veel. En die.." Joana had moeite om het woord uit te spreken. "Demonen.. Jij verdient dat niet. Wat een vreselijk gevoel." Met een ruk draaide Joana zich om. Ze merkte dat ze bijna vol schoot, gelukkig wist ze dit tegen te houden. "Asa wat ik probeer te zeggen.." Joana stond op en liep naar Asa toe. Hij was een kop groter dan haar en ze stond zo dichtbij dat ze haar hoofd in haar nek moest leggen om hem recht in de ogen aan te kunnen kijken. "Waarom? Waarom heb ik jou dit aangedaan? Laat mij jou nooit meer zoiets flikken oké?!" Een impuls zorgde ervoor dat Joana bijna Asa's arm vast pakte. Hij mocht nu niet weglopen, hij moest bij haar blijven, maar ze zou het begrijpen als hij dat niet deed.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Automatisch trok hij zijn arm weg en deed enkele stappen achteruit. Mensen van Golden Oak aanraken was meestal geen goed idee. Zeker mensen als Joana niet. Het was wreed, omdat deze mensen juist niets liever wilden dan een knuffel, een arm om hen heen, maar het was te riskant. "Niemand verdient zijn gave. Iedereen die hier zit lijdt. Jij net zo hard als ik. Joana je hoeft je niet te verontschuldigen voor wat er eerder gebeurde. Jij hebt me niets aangedaan. Jij bent niet verantwoordelijk voor mijn gave. Een gave is al erg genoeg. Je moet je niet nog eens zorgen maken om die van een ander." Hij stopte even met praten om diep te zuchten. "Misschien moeten we in de toekomst gewoon vermijden dat het nog eens gebeurt, elkaar aanraken bedoel ik. Ik draag die demonen als jaren met me mee. Ik weet hoe ik met ze moet omgaan, meestal toch, maar iemand anders wens ik ze niet toe. Het raakte me om te zien hoe je erop reageerde, zoiets wil ik niet nog eens zien gebeuren, dat is het beste voor ons beide denk ik." Haar aanwezigheid op zijn kamer, zo dicht bij hem, het was gevaarlijk. Waarom was alles altijd zo gevaarlijk. Elke actie verbonden met risico's. Niet één enkel moment kon hij rustig, zich laten gaan. Steeds moest hij alert zijn, waakzaam. In staat zichzelf te bedwingen en onder controle te houden.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Lol ik heb niet heel lang geleden geschreven, maar ik ga nu weer, i'm sawry
---

Joana wist het niet. Ze wilde het niet weten. Haar ogen waren gefocust op de grond en het was geen pretje om haar gezicht in plooi te houden. Achter haar rug zette Joana haar nagels in haar handen. Op dit moment was lichamelijke pijn het enige wat Joana haar innerlijke pijn tegenging en haar weerhield van huilen. Alles wat ze nu deed, wat ze voelde, wat ze zei, waren impulsen die ze niet zelf zond. Ze had geen controle, ze was machteloos, iets wat niet fijn voelde. Toch handelde ze voor haar gevoel goed. Asa stond daar maar, voor haar gevoel zijn ogen fel op haar gericht. Joana stond echter schuin met haar hoofd gericht naar de grond. Het enige fijne gevoel dat er nu was, was dat asa niet was weggelopen. Een gevoel dat dubbelop was. "Raak me aan," beval Joana plotseling, zelf niet wetend of dit het juiste was. "Doe het," zei ze nog nadrukkelijker. Ze keek Asa weer aan en hield zich sterk. "En waag het niet om nu weg te lopen, daar heb je alleen jezelf mee." Joana likte over haar lippen, als een vaag teken dat ze er klaar voor was. "Asa, ik ben hier sterk genoeg voor. En ik kan niet leven met angst om in jouw buurt te komen." Ditmaal klonk ze eerder wanhopig dan sterk. Een zucht verliet haar lippen. Als Asa ermee in zou stemmen, zou dit wellicht haar leven veranderen, maar dat gold ook voor wanneer hij zou weigeren. Joana bereidde zich voor op alles wat er kon gebeuren. Als hij weg zou lopen, zou ze hem vastpakken en ze zou akkoord gaan met de consequenties daarvan. Als hij zou twijfelen zou ze hetzelfde doen en als hij zou blijven staan... dan ook. Er schoot een gedachte onverwacht door Joana's hoofd. Hij zou ook de demonen kunnen toelaten in zijn lichaam. Vertrouwde ze Asa hier goed genoeg voor? Een ding was zeker, ze had hier geen inpact meer op, want wat ze net gezegd had was niet meer terug te draaien.

Anoniem
Popster

Requiem schreef:
Nadat Augustus weg gegaan was, strekte Elias zich uit en ging languit op het bed liggen. Hij kneep zijn ogen dicht en masseerde met zijn vingers zijn slapen. Zijn hoofd stond op het moment om uit elkaar te knallen, iets wat hij vrijwel iedere dag had, omdat hij zich zo moest concentreren om zichzelf te kunnen kalmeren. Hij knarste met zijn tanden en draaide zich om. Hoe ging hij het hier in godsnaam redden? De eenzaamheid overmande hem, het besef dat hij niemand meer had. Ouders die hem verlaten hadden omdat hij te gevaarlijk was en waren geëmigreerd, geen broers of zussen, vrienden die weg waren, dood waren of iets ergers. Zijn grote liefde Sierra die hem niet meer kon omhelzen en hem kon vertellen dat niks goed zou komen en dat de harde waarheid was, maar dat ze elkaar hadden. Hij slikte en zuchtte even. Stoppen met denken Elias, dacht hij bij zichzelf. Hij voelde zich rusteloos en kwam overeind. Hij kraakte zijn nek, rug, zijn vingers en zijn tenen. Zijn geest drukte tegen zijn borst en hij hield zijn hand er tegen om het tegen te houden. 'Niet nu, alsjeblieft, niet nu,' kreunde hij en hij kwam overeind. Hij moest hier weg, hij moest gaan lopen en zichzelf afleiden, maakte niet uit met wat. Hij gooide zijn deur open, keek om zich heen en zijn voeten bewogen zonder dat hij het door had. Hij struinde de gangen door, langs de bibliotheek - hij overwoog even om naar binnen te gaan, maar besloot dat het te druk was. Verder dan maar. Hij vervolgde zijn weg langs de lokalen, keek overal door de ramen in de deuren naar binnen. Eén, twee, drie, vier, hij begon zijn stappen te tellen. Afleiding, afleiding, afleiding, het schoot als een mantra door zijn hoofd. Hij struinde verder en kwam aan bij de tuinen, waar een groot gedeelte prachtig in bloei stond. Zijn voet raakte het gras en hij ademde de frisse lucht in, enkel om door een paar begeleiders er abrupt van weg getrokken te worden. 'Zonder begeleiding zijn de tuinen verboden, zo zijn de regels,' zei één van de begeleiders streng. Als een klein kind werd hij terug gebracht naar zijn kamer en hij schudde zich los van de begeleiders. 'Bedankt,' gromde hij. Vragend keek hij om zich heen, wat moest hij nu gaan doen? Hij schrok op van een vrouwelijke stem en draaide zich om. Een grijsharige jongedame keek hem aan en hij glimlachte zwak. 'Hey, ja, ik ben nieuw,' zei hij. 'Ik ben hier sinds vanochtend aangekomen. Mijn naam is Elias,' zei hij al iets rustiger en hij stak zijn hand uit om zich voor te stellen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Seth lachte even toen Lynn dat zei. "Ze zijn behoorlijk goed in sprookjes vertellen" zei Seth tegen haar en glimlachte even. "Ze zeiden in elk geval te helpen met de beheersing van de krachten, in plaats van het te onderdrukken" zei hij en deed even alsof hij over die opmerking nadacht. "Een ontbijtje op bed zou wel fijn zijn, maar dan mis ik alle ochtend roddels" zei Seth zielig en keek haar even aan. Nee, hij hield niet van aparte behandelingen. Hij wilde ook niet steeds zo in het middelpunt van de belangstelling staan, zoals wanneer de drankjes weer wegvlogen, maar alsnog. Hij wilde gewoon dat dit gedoe stopte. Iets wat nooit zou gebeuren. Misschien moest hij uiteindelijk toch maar eens met een begeleider overleggen voor een oplossing.
Seth glimlachte even toen Lynn instemde om haar badkamer te gebruiken. Normaal zou hij het haar ook niet vragen, maar eerder iemand als Aria. Met haar had hij nog de beste band. Misschien omdat hun gaven veel op elkaar leken. Elk een element. Misschien omdat ze beide wisten hier nooit meer weg te komen. Hij wist het niet echt, maar ze was een van de weinigen die hem honderd procent begreep, terwijl hij bij de rest het gevoel had dat ze hem maar voor 70 procent of zo begrepen. Ze wisten hoe hij zich voelde, een vis op het droge, een vis in een aquarium, maar veel meer was hun band ook niet in tegenstelling tot Aria. Toch kende hij nog steeds niet heel veel goed.
"Je bent een schat" zei Seth tegen Lynn als bedankje dat hij haar badkamer mocht gebruiken en lachte even om haar genoeg getreuzeld. "Die zag ik aankomen. Sorry voor het vragen. Wat is jouw kamer ook alweer?" vroeg Seth vervolgens. Het zou wat ongemakkelijk zijn als hij per ongeluk in het verkeerde bad zou stappen. Iets wat hem waarschijnlijk ooit in de toekomst nog wel ging overkomen, aangezien hij gewoon echt niet in zijn eigen kamer wilde als het niet hoefde. Aller eerst was alles zo afgesloten dat hij een een begeleider nodig had om het te openen. In elk geval de wasbak en het bad. Het toilet mocht hij gelukkig nog wel zelf openen door op een knopje te drukken, maar alsnog. Daarnaast was er ook nog eens een camera verstopt in de badkamer. Goed er waren meer die dat hadden, maar de meesten gelukkig niet. Alleen als je vaak de regels overtrad of zoals hem een watergave had.
Toen Lynn vertelde welke kamer ze had, bedankte Seth haar nogmaals en liep in die richting. Aangezien zijn eigen kamer op de route lag, liep hij eerst zijn eigen kamer in voor schone handdoeken en kleding. Hij wilde niet aan haar handdoeken komen. Toen hij alles in een tas gepropt had, liep hij naar Lynn haar kamer en liep direct door naar de badkamer, waar hij voorzichtig het bad liet vollopen. Hij wilde verder nergens aankomen. Hij wist dat Lynn een hekel had aan haar domein delen en was al dankbaar dat ze hem voldoende vertrouwde. Dat vertrouwen wilde hij niet verpesten.
Rustig trok hij zijn kleding uit en ging op de rand van het bad zitten. De lucht in de badkamer begon al vochtig er te worden, waardoor hij nog voor hij fatsoenlijk zijn voeten over de rand had geslagen, zijn staart weer terug had. Een zucht verliet zijn lippen, waarna hij zich voorzichtig het bad in liet glijden en wat zeep in het bad liet komen voor een flinke schuimlaag. Gelukkig had hij daar geen last van met zijn kieuwen.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
"Goed je te ontmoeten, Elias" zegt Aria met een oprechte glimlach op haar gezicht en ze keek even naar zijn uitgestoken hand. Het maakte Aria altijd ongemakkelijk, mensen de hand schudden met de doorzichtige handschoentjes die ze altijd moest dragen om het gebruik van haar gave te onderdrukken. Het was ook vaak genoeg gebeurd dat iemand per ongeluk naar achter geduwd werd door een grote vlaag wind bij het handen schudden. Ja, de handschoentjes hielpen ertegen maar die dingen waren enorm irritant. Aria zette haar onzekerheden aan de kant en schudde Elias' hand. Ze liet hem gelijk daarna weer los en zei; "Ik ben Aria". Eigenlijk was het makkelijk op te merken wat haar gave was, zelfs als je dat niet zou weten. Geboren met grijsachtige haren, het feit dat ze handschoentjes moest dragen en alleen haar naam al.. Het wees allemaal op het besturen van lucht. Ze vroeg zich af wat Elias zijn gave zou zijn, het enige wat ze kon zien is het cijfer 4 op zijn armband, een rank hoger dan zij was. Het schrok haar echter zoals vele anderen niet af, het maakte haar enigszins nieuwsgierig. Elias' uiterlijk gaf ook niks weg, zoals het grijzige bij haar wel deed. Ze bekeek hem even goed en zag dat hij moeite had om zichzelf onder controle te houden, of tenminste, dat dacht ze. "Moeilijke eerste dag gehad?" vroeg ze. Haar eerste dag herinnerde ze zich nog goed, ze werd door de gangen gesleurd van het instituut, niet goed begrijpend wat er aan de hand was. Haar ouders renden hysterisch achter haar aan om haar daarna te verlaten en nooit meer terug te komen. Ze had hard tegengestribbeld, ze had hier nooit om gevraagd. Haar was iets anders beloofd dan ze zou krijgen, een plek om met haar gave te leren omgaan. Ze zou een halfjaar blijven om daarna de wijde wereld weer in te mogen, om terug te gaan naar haar ouders en een normaal leventje te kunnen leiden zonder de constante drang om tornado's en orkanen te maken. Maar nee, na vijf jaar is ze hier nog steeds en heeft ze haar gave niet onder controle gekregen. Toch was ze enigszins dankbaar voor het instituut, ze realiseerde zich wel dat als het er niet geweest was ze gemakkelijk voor verkeerde doeleinden gebruikt kon worden. "Maak je geen zorgen. Na een tijdje went het wel" zei Aria waarna ze vervolgde; "Zin om wat te wandelen?"

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Raak me aan" de woorden zinderden na in zijn hoofd. Zijn hand kwam een beetje naar voren, bleef midden in de lucht hangen, zijn lippen gingen een beetje van elkaar. "Het spijt me Joana. Ik kan het niet. Het kan me niet schelen dat je je sterk genoeg voelt, maar wat ik voel, de demonen, die wil ik met niemand delen. We zouden bang moeten zijn van elkaar, elkaar mijden. Dit, wij, zo dicht bij elkaar, de risico's zijn te groot. Het kan ons leven kosten." Toch kwam Asa niet in beweging. Hij maakte geen aanstalten zijn kamer te verlaten. Waarschijnlijk omdat hij geschrokken was van de hardheid van zijn eigen woorden. Hij hield er niet van om mensen te kwetsen. Hij wilde liefst iedereen te vriend houden, maar in het leven was zoiets nu eenmaal onmogelijk. Zeker als je diegene die je nauw aan het hart lagen wilde beschermen. Wanneer beschermen in jou geval uitstoten betekend.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Het maakt niet uit. Normaal gesproken laat ik niemand in mijn kamer vanwege mijn gave. Ik heb het dan wel goed in controle, maar soms kan ik uit het niets andermans gave overnemen en dat risico wil ik liever niet nemen als er niemand anders in de buurt is' gaf Lynn toe.
Ze wist dat ze zich geen zorgen hoefde te maken met Seth in haar kamer, maar toch was het opletten. Wie weet dat ze daar zelf met een staart zou zitten?
'Mijn kamer is een stukje verderop aan het einde van de gang' legde Lynn uit. Ze liep vast verder door toen Seth eerst wat spullen uit zijn kamer ging halen. Bij binnenkomst van haar kamer legde ze eerst wat spullen aan de kant, zodat het niet leek dat ze chaotisch was, maar Seth had daar weinig aandacht voor en liep direct de badkamer in.
Lynn besloot, nu ze toch bezig was, om verder te gaan met het opruimen van haar kamer. Uit haar kast pakte ze een doos die voor haar net iets te groot was om overheen te kijken. Lynn zag dus niet waar ze met de volle doos liep en stootte een klein vaasje om die, vlak naast de badkamer, op haar bureau stond.
De combinatie van water uit het vaasje en Seth in de badkamer, maakte dat Lynn zijn gave voor een deel overnam en zelf een staart kreeg. 'Seth!' riep Lynn uit. 'Seth, help me van dit ding af!'

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Nu schoten de tranen dan toch in Joana's ogen. Schouder ophalend schudde ze met haar hoofd. "Asa.." haar woorden dreunde na in haar hoofd. Het liefst wilde ze stoppen met praten, stoppen met luisteren en daar voor eeuwig blijven staan. Maar als ze nu niet verder praatte liep Asa misschien weg, en als dat gebeurde stortte haar hele wereld in. "Ik weet dat jij wilt dat ik veilig ben" Joana dacht even na en verbeterde zichzelf. "Blijf.. maar als dat betekent dat ik jou moet verbannen uit mijn leven, denk ik niet dat ik dat wel wil." Joana proefde de zoute tranen in haar mond en ze voelde haar lange nagels in haar vel. Wat nu? Joana kon Asa nu niet kwetsen door hem vast te pakken, maar ze kon hem ook niet kwijt. Waarom kon ze hem niet kwijt? Die vraag was voor Joana onbeantwoord. Ze had andere vrienden hier op school. Er waren ook zeker mensen waarbij ze zich veiliger voelde. Toch.. Asa was.. anders. Goed anders. "Is dit hoe dingen hier gaan?" Joana liet zichzelf hulpeloos op bed vallen. Het zachte matras voelde goed, maar bij de gedachte dat dit Asa's matras was kreeg ze een brok in haar keel. "De mensen die je niet kwijt wilt, verlies je. En andersom." Joana zag er niet uit. Haar gezicht was rood van het huilen, ze had zoveel aan haar haar gezeten dat het begon te pluizen en ze had met haar nagels diepe groeven in haar handen gedrukt. Het deerde niet. Niets deerde meer, alleen hoe ze uit deze shit kwam.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld