Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ What good is the warmth of summer*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Bucky schrok best wel van de plotse onderneming van Hailey maar krabbelde niet weg om zelf ook zijn armen om haar heen te slaan. Voor hem was zij plots zijn grootste prioriteit en hij was ook niet vanplan haar te laten gaan voor ze weer helemaal oké was. “Ik ga niet weg tot ik zeker ben dat je oké en veilig bent,” zei hij vast van zijn zaak. Met een soepele beweging tilde hij haar zo op alsof ze zo licht was als een veertje. Hij merkte aan haar dat ze vermoeider werd. Wat hij hierna deed was iets wat hij pas enkele keren eerder gedaan had. Hij wist nooit hoe maar het lukte hem toch weer. Een soort krachtveld van kou vormde rond hem. Het was alsof zijn aura plots ijskoude lucht afstond. Hij begon snel te lopen en bracht heftige koudebrand wonden aan bij de zomer mensen waar hij langs kwam. Hij rende naar de eetzaal waarvan hij de deur opende en Hailey hier vervolgens binnen zette. “Blijf hier, ga alsjeblieft niet naar buiten tot ik je kom halen.” De woorden kwamen er haast smekend uit. Bucky sloot de deur terug achter zich en mengde zich terug in het geveht. Er waren meer mensen van zomer dan ze verwacht hadden maar toch wisten ze te overwinnen zonder ook maar een dode. Wel een hoop gewonden. Bucky zelf was ook gewond geraakt, maar hij kon daar wel tegen. Het was niet zijn eerste verwonding geweest.

In totaal duurde het gevecht wellicht een uur of twee. De groep van Zomer vluchtte toen ze duidelijk geen kans op overwinnen meer hadden. Bucky liep samen met een groep van zijn mensen richting de eetzaal en opende de deur hier om iedereen te laten weten dat het gevecht voorbij was. “Iedereen luisteren!” Riep Jackson, die aan Bucky’s zijde stond. “De overwinning.. is van ons!” Riep hij uit en de zaal baste uit in applaus en gejoel. Bucky lette hier niet eens zo heel erg op. Zijn aandacht ging meer naar het rondkijken en zoeken naar Hailey. Gelukkig had hij haar al snel gevonden en liep hij dan ook meteen naar haar toe. “Gaat alles oké? Heb je nog veel pijn? Als je pijnstillers of wat dan ook nodig hebt, laat het mij dan weten oké?” Bucky zou nooit toegeven dat hij bezorgt was om Hailey. Maar iedere gek kon van een afstandje wel zien dat dat duidelijk de zaak was.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De reactie die ze trrug kreeg van Bucky was nog verrassender dan deze aanval vanuit zomer. Ze voelde zijn armen rond haar net zo lang als ze die rond hem hield. Alyssa wilde hem tegenspraak geven en schudde haar hoofd al. "Ik red me wel." Beloofde ze hem nogmaals, maar hij luisterde niet naar haar. Ze had niet het idee dat zijn bezorgdheid nodig was en kon het ook niet plaatsen. Dat het haar wel een goed gevoel gaf was echter niet te ontkennen. Bucky wist haar opnieuw te verrassen door haar op te tillen. Alyssa klemde haar kaken op elkaar door de pijn die dit bezorgde. Of er iets met haar rug aan de hand was of het vooral beurs en gekneusd was kon ze nog niet zeggen, maar iets er aan deed pijn. Ze liet zich echter door hem tillen en hield zich aan hem vast. De lucht om hen heen daalde behoorlijk. Voor haar brandwonden was het prettig, maar de kou drong diep tot in haar door wat ene oncomfortabel gevoel bracht. Eenmaal hij haar neerzette op een van de banken in de eetzaal haalde ze diep adem om de duizeligheid weg te krijgen. "Wat? Ik kan prima helpen!" Alyssa was koppig zoals altijd en hield er niet van om op de zijlijn te worden gezet. Ze was moe en gewond, maar ze was geen hopeloos geval. Toch leken de blik in zijn ogen en de toon in zijn stem haar te dwingen. "Goed." Mompelde ze. Alyssa wist dat ze hem niet zo ver zou krijgen om hier ook te blijven en pakte kort zijn hand toen hij al weg wilde lopen. "Doe voorzichtig." Gebood ze hem waarna ze zijn hand losliet.

De tijd tot Bucky weer terugkeerde duurde lang. Alyssa had in de keuken meerdere eerste hulp dozen gevonden. Haar eigen arm en nek had ze ingesmeerd met een brandwonden zalf en vervolgens met vet gaas en verband verbonden. Bij een anderen had ze wonden schoongemaakt en verbonden voor tijdelijke bescherming. Ondanks dat ze moe was had ze geen rust genomen. Beweging zorgde dat de pijn in haar rug haar niet direct stijf maakte. Een maal had ze Bucky's orders genegeerd. Door het raam van de eetzaal had ze gezien hoe Kenji door twee mannen van zomer werd belaagd met vuur. Hij was goed en sterk, maar in de minderheid. Alyssa had de mannen van achter onderuit gehaald en Kenji de kans gegeven om te ontsnappen. Het had haar een snee op het voorhoofd opgeleverd, maar zo erg was deze niet. De jongeman had haar toegeroepen dat Bucky hem zelf zou vermoorden als hij er achter kwam dat Alyssa voor hem de zaal uit was gegaan. Ze nam het maar op als bedankje en had zich terug gemend in de veiligheid.

In kleermakerszit zat ze op een tafel, haar rug tegen de muur en haar ogen gesloten. Ze luisterde naar alles wat er om haar heen en buiten gebeurde, voelde hoe de warmte vertrok. Haar vermoeden werd bevestigd toen Bucky met Jackson en een aantal anderen binnen kwam en de overwinning aankondigden. Alyssa was te druk bezig met staren naar Bucky om mee te juichen. Zijn complete focus leek vreemd genoeg ook op haar gericht te zijn. Het gevoel dat er zo veel meer was dan alleen maar een basis bezorgdheid werd haar langzaam duidelijk. Toch vond Alyssa het moeilijk om te bepalen wat echt was en wat niet, wat tijdelijk was en wat blijven. "Bedankt, ik voel me prima dankzij jou. Een beetje pijn is niet verkeerd." Een goede leugen om hem tevreden te stellen. Hij had wel degelijk er voor gezorgd dat ze minder gewond en levend was dan zonder zijn hulp, maar de pijn was stevig en ze voelde zich niet bepaald prima. Haar eigen mensen hadden geprobeerd haar te vermoorden. "Ik ben niet de gene die terug het gevecht in ging na energie op te maken aan een bubbel van kou." Ze bekeek hem van top tot teen. "Waar ben je gewond?" Het was geen kwestie van óf het zo was, daar was ze vrij zeker van.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Zelfs een blinde kon zien dat Hailey duidelijk níet oké was. Ze was niet prima en Bucky wist dat, maar hij snapte niet waarom ze er over loog. Natuurlijk loog hij ook wel eens over zijn toestand, maar hij hoefde ook niet mensen te hebben die zich zorgen om hem maakte. Hij was gewend om voor zichzelf te overleven. Hij wist niet of dit bij Hailey ook zo was, maar hij had gewoon besloten dat hij zich zorgen om haar maakte en vond het dus niet heel fijn dat ze tegen hem loog. Het voelde een beetje alsof ze hem niet vertrouwde, wat natuurlijk nergens op sloeg, maar hij kon dat gevoel gewoon niet weg duwen. Zijn blik viel op de snee in haar voorhoofd. “Waar heb je die vandaan?” Vroeg hij meteen en hij schoof haar haar wat uit de weg om de snee wat beter te zien. Hij was honderd procent zeker dat die snee daar eerder nog niet gezeten had. Uit zijn zak haalde Bucky een doekje waarmee hij het bloed weg haalde. Hij wist niet hoe ze de snee gekregen had dus het kon zomaar zijn dat er viezigheid in zat. Dan zou het snel schoon gemaakt moeten worden voor het ontstoken werd. “Ik ben niet gewond,” zei hij hoofdschuddend, wetend dat hij hiermee net zo erg was als Hailey was toen ze hem vertelde dat ze prima was. Liegen was fout. “Niet erg gewond in ieder geval,” verbeterde hij zichzelf, dit maakte het voor zijn gevoel al minder erg. Als hij eerlijk was wist Bucky niet eens goed wat er precies mis was met hem, of de verwonding erg was en of het gevaarlijk kon zijn voor zijn gezondheid, maar dat was iets waar hij later wel verder in zou kijken. Voor nu was Hailey zijn top prioriteit.

En of ze dat was. Jackson kwam op de twee aanlopen, een doek met een icepack daarin tegen zijn hoofd houdende. “Snow? De koning wilt ons zien om ons medisch te checken,” vertelde Jackson hem. Bucky keek gelijk op naar hem. “Ik ben oké, ga maar zonder mij. Ik moet nu hier blijven.” Nooit eerder had Bucky de koning laten hangen maar nu was Hailey echt zijn nummer een prioriteit en zelfs de koning kwam daar niet boven.
“Weet je dat zeker?” vroeg Jackson wat onzeker. “Ja, ga maar Jackson, laat jezelf checken en opknappen, je hebt het nodig,” vertelde Bucky hem. Na even te aarzelen knikte Jackson maar waarna hij vertrok. De kantine liep inmiddels langzaam weer leeg. Het gevaar was immers voorbij.

Bucky draaide zich terug naar Hailey en beet even zachtjes op zijn lip. “We moeten je naar de medische vleugel brengen om je na te laten kijken. Kun je lopen?” vroeg hij wat moeizaam. Ondanks de pijn die Bucky nu ook begon te voelen zou hij zonder aarzeling Hailey gewoon optillen als ze niet kon lopen. Haar gezondheid ging nu boven die van hem. Hij had imemrs geleerd om te overleven met verwondingen en gewoon door te gaan met blessures, hoe erg deze ook waren.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De blik op zijn gezicht vertelde Alyssa dat hij haar woorden niet geloofde, maar ze wilde niet toegeven aan een zwakte. In de tijd dat ze Bucky had leren kennen, als dat al echt het geval was, was hij geen voorstander geweest van zwaktes. "In het gevecht." Antwoordde ze licht ontwijkend. Het was niet de bedoeling om tegen hem te liegen en een ongemakkelijk gevoel bekroop haar dan ook. "Je was al een tijd weg en door het raam zag ik hoe Kenji overmeesterd werd.... ik ben terug gegaan om hem te helpen." Ze probeerde hem verder af te lezen. Voor het eerst sinds ze hem ontmoet had leek zijn gezicht haar iets te vertellen en dat was verwarrend. Alyssa trok kort een gepijnigd gezicht toen hij de snee begon schoon te maken. Alle lichamelijke pijn die ze had was nog niet eens haar probleem en het feit dat er niemand was waaraan ze kwijt kon wat haar wel dwars zat maakte het alleen maar erger. "Dat is niet waar." Zei ze direct toen hij haar vertelde niet gewond te zijn. Er was geen mogelijkheid dat hij geheel ongeschonden uit het gevecht was gekomen. "Ik ben net al opgelapt, laat me kijken wat er met jou gebeurd is." Ondanks dat ze zijn bezorgdheid waardeerde en het haar een fijn gevoel gaf dat er ook maar iemand hier bezorgd om haar was, wilde ze zich zelf liever met anderen bezig houden. Hij was zo dichtbij dat ze het niet kon laten om een beetje bloed, het zijne of dat van iemand van zomer, weg te vegen. "Ik heb ook niets ergs." Zei ze wat zachter.

Haar aandacht werd bij hem weggehaald door Jackson en ze trok vlug haar hand terug. "Alles oke?" Vroeg ze hem kijkend naar de icepack die hij vasthield. "Zo goed als kan." Was het antwoord met een scheve glimlach. Het antwoord van Bucky liet haar echter protesteren. "Je moet ook gaan. Wat nu als je erger gewond bent dan je denkt?" Hij was duidelijk niet van plan om te luisteren en Jackson vertrok dan ook weer. Alyssa hoopte dat het weigeren van orders geen problemen zou opleveren voor de mannen. Tot nu toe leek iedereen heel trouw te zijn aan koning Winter. De bezorgdheid was nu duidelijk op haar gezicht te zien. "Bucky..." haar stem was zachter dan normaal en ze bestudeerde hem. "Ik ben niet erg gewond, je hoeft niet te blijven." Waarom deed hij dit überhaupt? Sinds wanneer was hij bezorgd om haar? Een kleine glimlach verspreidde langzaam over haar gezicht bij het besef dat dit wel meer betekende dan bezorgdheid voor een rekruut.

"Misschien wat minder snel, maar lopen lukt me wel." Eigenlijk had ze niet in willen stemmen met hem, had ze enkel een lange warme douche willen nemen en naar bed willen gaan, maar ze wist zeker dat hij zichzelf ook niet zou laten nakijken als zij het zou weigeren. "Als je beloofd dat je ook iemand naar jou laat kijken, oke? Ik weet dat je veel pijn gewend bent en je er normaal ook mee doorgaat, maar ik wil dat je je laat nakijken. Al moet ik het zelf doen." Ze had met al haar evaring genoeg gezien om een check te kunnen doen, ookal was een echte dokter of iemand die hierin getrained was nog beter. Ze stond wat stijf op van de tafel en knikte naar hem. "Let's go."

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Bucky voelde een lichte woede naar Kenji vanbinnen op bloeien. Hij wist dat hij niet boos op hem kon zijn voor het feit dat Hailey hem hielp, maar toch kreeg hij het gevoel niet weg. Hij zou later nog wel met Kenji erover praten, of het echt nodig was geweest of dat Hailey zich gewoon liet gaan en wilde helpen ondanks het niet nodig was geweest. Hij wilde het verhaal gewon van twee kanten weten, niet alleen van die van Hailey. "Je had beter uit moeten kijken," mompelde hij toen maar. Hij had besloten dat boos worden niet handig was in deze situatie en hij beter maar gewoon zich zo kon gedragen dan dat hij tegen haar uit zou vallen, dat was ook onnodig namelijk. "Er is niks ergs met mij gebeurt je hoeft er niet naar te kijken. Na een nachtje slapen is het weer over," zei hij, wetende dat hij nooit een nacht lang kon slapen. Daarnaast was het ook pure onzin, blessures en verwondingen gingen niet zomaar weg door eventjes te slapen. Natuurlijk hielp het wel om het rust te geven, maar dat was het ook wel. Het zou niet zomaar ineens verdwijnen. "Jouw verwondingen zijn erger dan die van mij, je bent rug is verbrand in winters' naam," zei Bucky wederom. Hij was er zwaar van overtuigd dat haar verwondingen veel erger waren dan die die hij had, ondanks dat hij geen idee had wat zijn verwondingen eigenlijk waren. Hij had geen tijd gehad om er al echt naar te kijken of op te letten. Zelfs de pijn had hij tijdens het vechten niet opgemerkt omdat hij toen daar zo druk mee bezig was. Nu hij daar niet meer al zijn aandacht aan besteedde merkte hij pas echt op hoe erg het brandde.

"Ik ben heus niet erg gewond, gewoon een klein schrammetje," merkte Bucky op. Hij was zeker wel erger gewond dan dat, maar iets vertelde hem dat Hailey zich zorgen zou maken als ze dat wist en hij wilde dat absoluut niet. Zij hoorde nu haar eigen nummer één prioriteit te zijn, niet Bucky en niemand anders. "Je kan het blijven zeggen maar ik ga het niet geloven tot ik het zelf gezien heb en een zuster het ook vastgesteld heeft." Bucky wilde haar heus wel geloven als ze zei dat ze niet echt erg gewond was maar hij kon het niet. Hij maakte zich teveel zorgen en besloot daarom dat hij haar niet zou geloven tot hij het met zijn eigen ogen gezien had.

Kort knikte Bucky op haar opmerking. Hij kon voor haar wel rustig aan doen met het lopen. Dat was geen probleem. Normaal gesproken hield Bucky er wel van om tempo te maken tijdens het lopen, zijn enorm lange benen hielpen hier ook wel een stuk bij. "Ik zal iemand naar me hebben kijken," zuchtte hij ingevend. Hij had inmiddels wel doorgekregen dat hij geen keuze had, en hij kon ook altijd vertellen dat hij iemand had laten kijken zonder dat dat echt waar was. Met een klein knikje stond Bucky ook weer recht en hielp hij haar haast automatisch met ondersteunen terwijl hij rustig begon te lopen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De gehele tijd dat ze bij in de medische vleugel waren geweest had Alyssa nagedacht over hoe ze nu verder moest. Ze wilde niet langer aan de orders van haar vader voldoen en het liefst wilde ze hier blijven, maar ze was niet in staat om haar hele leven zichzelf als iemand anders voor te doen. Daarnaast voelde het vreselijk om elke keer weer tegen Bucky te moeten liegen over dingen of ze anders in te moeten pakken. Ze wilde horen hoe hij haar Alyssa noemde, hem laten zien wie ze echt was in de hoop dat hij dan eindelijk zijn gevoelens in zou zien. Hoe opener ze naar hem toe was, hoe opener hij terug kon zijn.

Zoals beloofd had ze zich na laten kijken. De conclusie was een grote brandwond op haar rug, arm en een kleine in haar nek. De wonden waren gekoeld, iets wat haar heel oncomfortabel maakte ondanks dat het wat van de pijn weg nam, en vervolgens met zalf ingesmeerd en verbonden. De snee op haar voorhoofd was niet diep en kon af met wat onstekingsremmende gel. Verder waren er een paar ribben gekneusd maar niets ernstigs. Ze was weggestuurd en had op de gang moeten wachten tot Bucky klaar was.

Alyssa beet op haar lip in afwachting van de man die haar straks mogelijk zou gaan haten. Ze had haar besluit in ieder geval genomen. Bij zijn terugkeer keek ze op. "Alles oké?" Ze kon het niet laten om nog steeds bezorgd te zijn en dat te laten merken. Bucky was goed in het negeren van verwondingen en ze was bang dat het ernstiger was dan hij voordeed. "Kunnen we naar de trainingszaal gaan? Ik moet je iets vertellen, het is belangrijk en niet voor alle oren geschikt." Mompelde ze tegen hem net hard genoeg voor hem om te verstaan. Hoe bang ze ook was nu alles kwijt te raken, liegen maakte nog meer stuk.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Hoewel Bucky absoluut niet nagekeken wilde worden, had hij geen keus dus werd hij zo op een van de bedden achter een gordijntje gezet. Een zuster kwam hij hem en Bucky kon duidelijk de verbazing op haar gezicht zien. Hij was niet iemand die vaak in de ziekenboeg kwam. Nooit voor zichzelf eigenlijk. Hij kreeg het bevel om zijn kleding uit te doen zodat er goed naar alle delen van zijn lichaam gekeken konden worden.

De inspectie duurde langer dan Bucky had verwacht en er was meer mis met hem dan hij had durven toe te geven. Het was alsof zijn hele lichaam beschadigd was hoewel Bucky oprecht alleen een beschadiging op zijn been leek te voelen. Op zijn rug had hij een mengelmoesje van koude en warme brand wonden, wat raar was sinds koude brandwonden nooit plaatsvonden op mensen van winter. Een stukje van zijn huid werd dus ook weggenomen en door een ander gebracht naar het lab. Hij werd verder onderzocht. Een paar van zijn vinger kootjes waren gebroken, na even zeuren kreeg Bucky het voor elkaar om de zuster hier niks ana te laten doen. Hij verzekerde haar dat hij met gemak verder kon gaan daarmee, dat het hem niks deed. Zoals hij verwachtte was er inderdaad ook iets op zijn been. Een grote snee van halfverwegen zijn knie tot zijn enkel. Het bloedde ook nog lekker goed. De zuster maakte de wond schoon en hechtte het snel, zonder verdoving want Bucky stond er op dat hij dat niet nodig had. Ook was de zuster er zeker van dat hij een lichte hersenschudding had maar Bucky was wel klaar met alle uitslagen dus hij verzekerde haar dat dat niet zo was. Hij mocht gaan.

Lichtelijk geïrriteerd door alle dingen die de zuster had gezegd over hem kwam Bucky de ziekenboeg weer buiten lopen. Hij was er zo zeker van geweest dat er amper iets mis met hem was maar blijkbaar zat hij fout en daar hield hij niet van. Hailey hoefde dit echter niet te weten, als het aan Bucky lach zou hij haar gewoon vertellen dat er niks was. Maar dat zou ze niet geloven, hij was immers best lang daar binnen.
Toen hij de gang op liep zag hij Haikey daar al staan te wachten. Nee dan ging ze het al helemaal niet geloven als hij zei dat er niks was. “Alles oké, gewoon een paar schammetjes. En bij jou?” Het leek alsof Bucky’s hoofd en mond gewoon niet op een lijn zaten. Hij was van plan haar gewoon te vertellen wat er was maar zijn mond was het daar blijkbaar niet helemaal mee eens. “Oh ja natuurlijk,” knikte Bucky maar bij haar aparte vraag. Hij begon toen rustig met haar richting de trainingszaal te lopen, zich afvragend wat ze hem wilde vertellen wat anderen niet mochten horen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De wachttijd tot Bucky eindelijk terug kwam duurde langer dan verwacht. Alyssa kon dan ook een schampere lach niet onderdrukken toen hij vertelde dat alles oké was. Normaal gesproken zou ze met hem in discussie zijn gegaan, maar ze zat te veel in haar eigen gedachten om dit nu te doen. "Een paar brandwonden, gekneusde ribben en de snee op mijn voorhoofd. Niets ernstigs." Ze verwachtte niet dat hij wel eerlijk zou zijn nu ze het hem vertelde. Waarschijnlijk loog hij niet met opzet, maar omdat het voor hem nu eenmaal oké was om meer verwondingen te hebben. Alyssa volgde hem naar de trainingszaal, iets minder snel dan normaal omdat ze nogal duidelijk gewaarschuwd was voorzichtig te zijn met haar rug. De kans dat de huid kapot zou gaan door te veel beweging was groot. Eenmaal in de zaal wachtte ze af tot Bucky de deur net als altijd had afgesloten. Er was geen weg meer terug, geen weg hier uit behalve nog meer leugens en ze haalde diep adem.

Hoe legde je een complexe situatie uit aan iemand die na de eerste zit waarschijnlijk al niet meer zou luisteren? Alyssa was er zeker van dat haar woorden iets zouden laten knappen. De kans dat hij zijn muur weer optrok en haar volledig uitsloot was groot en dit maakte haar bang. Als ze hem niet eerlijk vertelde wat er aan de hand was moest ze blijven liegen, iets dat Bucky ook nooit zou kunnen accepteren als hij hier achter kwam. Alyssa wilde ook niet langer tegen hem liegen, maar de waarheid kon er net zo goed voor zorgen dat ze hem kwijt raakte. "Voordat ik het je vertel." Ze keek hem aan en glimlachte flauw. "Weet dat ik meer om jou geef dan wie dan ook. Dat je belangrijk voor mij bent en ik je niet kwijt wil raken." Alyssa was niet gek genoeg om hem te kussen of aan te raken. Ze wist hoe Bucky kon reageren op dit soort onverwachtse handelingen en was er zeker van dat haar woorden hem al genoeg van zijn stuk konden brengen als hij ze binnen liet.

Langzaam nam ze een paar stappen bij hen vandaan, een veilige afstand om niet direct door hem vermoord te worden mocht hij dit willen proberen. "Ik ben niet wie je denkt dat ik ben, niet volledig en dat spijt me." Een ongemakkelijk gevoel bekroop haar en ze beet op haar lip. "Probeer naar het verhaal te luisteren voor je kwaad wordt, alsjeblieft." Uit haar zak haalde ze het doosje van haar lezen dat ze de afgelopen dagen met zich meedroeg vanwegen de irritatie die de lenzen haar gaven. Langzaam deed ze haar lenzen uit en stopte ze die weg waarna ze naar Bucky keek. "Mijn naam is Alyssa Hailey Roselyn Lundell, dochter van koning Mateo." Ze spreidde haar hand en voor een seconde lichtte haar hand op in vlammen die direct weer doofde.

"Mijn vader heeft mij gestuurd als infiltrant. De dochter die hij liever kwijt is dan rijk, maar makkelijk is om in te zetten voor missies wanneer hij het wil. Ik ben vervangbaar en getraind. Het doel was om hier informatie te verzamelen, dit naar hem door te spelen en jullie plannen te saboteren. Ik heb dit echter niet gedaan." Ze keek Bucky aan om te peilen wat hij dacht of voelde. "Ik wil niet langer zijn speelstuk zijn. Mijn vader is een vreselijke man en alles wat ik over hem verteld heb is waar. De keuze was om de missie aan te pakken, te slagen en terug te keren naar huis, om de missie aan te pakken, te falen en daar te sterven of verbannen te worden en de laatste keuze was om de missie te weigeren en verbannen te worden met een doelwit op mijn rug om vermoord te worden. Het maakt hem niet uit wat er met mij gebeurd zolang hij maar krijgt wat hij wil. Hier doe ik niet meer aan mee." Het was moeilijk om de juiste woorden te kiezen zodat Bucky haar zou begrijpen. "Ik wil bij jou blijven." Maakte ze haar verhaal voor nu af. Er was nog veel meer te vertellen en uit te leggen, maar ze wilde eerst Buckys reactie horen en zien.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Bucky schudde zijn hoofd even toen ze moest lachen bij zijn woorden. Hij snapte haar lachje, het klonk ook wel gek, gezien hoe lang hij daar binnen was. Bucky was ook wel een beetje toegetakeld, maar dat vond hij niet zo heel erg, hij was het immers gewoonw eg gewend. “Oké, we gaan wat rustiger aan doen met de trainingen tot je helemaal genezen bent,” informeerde hij haar knikkend. Bucky was het er zelf niet helemaal mee eens maar rekruten mogen niet trainen als ze gewond zijn. Het was paleis beleid, hij moest zich er dus wel aan houden. Hij liep vervolgens verder met haar naar de trainingszaal. Hij merkte aan haar hoe ze langzamer dan normaal liep dus Bucky besloot dit tempo van haar over te nemen. Ze was immers gewond en hij kon haar niks laten forceren. Daarnaast was het gewoon beleefd om op haar tempo te lopen. Anders was hij veel eerder bij de zaal geweest, dat had hij ook niet gewild.

Eenmaal in de zaal deed Bucky de deur achter zich weer terug op slot en ging hij rustig voor Hailey staan. Na even staan vond hij dat toch wel saai en zakte hij soepel in een kleermakerszit op de grond. Hij hield zijn blik op Hailey gericht. Hij moest nu goed luisteren, goed opletten. Ze ging iets belangrijks vertellen dus hij moest het horen. Hij moest echt goed opletten. Oké Bucky, nu moet je goed luisteren. Je luistert niet vaak naar anderen, maar nu moet dat wel echt gebeuren. Ze heeft gezegd dat het belangrijk is dus doe even je best en luister naar wat ze wilt ze- Was dat de wind? Uit zijn eigen gedachtes werd hij weg getrokken door het horen van de wind. Zijn blik schoot meteen rond de kamer maar hij kon niks zien. Misschien had hij het gewoon verkeerd gehoord. Hij keek terug op naar Hailey. “Ik wil bij jou blijven.” Bucky trok zijn wenkbrauwen op. Dat klonk iets té zoetsappig dan waar hij van hield. Maar hij snapte ook niet waar het vandaan kwam. “Uh...” hoe moest hij precies verwoorden dat hij niks van wat ze gezegd had gehoord had? Hij voelde zich er best lullig door. Dan wilt ze iets belangrijks vertellen en luistert hij gewoon niet. “Sorry ik lette niet op, wat zei je precies?”

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De manier waarop hij beide wenkbrauwen optrok toen ze hem vertelde dat ze bij hem wilde blijven. Zijn reactie deed haar pijn en Alyssa begon zich meer en meer af te sluiten voor hem, haar eigen muur op te trekken. Het was een fout geweest om hem dit te vertellen, om haarzelf open te stellen. Ze had kunnen weten dat hij hdt idee ronduit belachelijk vond en misschien zelfs nooit iets om haar gegeven had. Waarschijnlijk was het allemaal alleen in haar gedachten geweest. Bucky wist haar uit haar gedachten te trekken door zijn volgende opmerking. Alyssa staarde hem in verwarring aan en een diepe frons verscheen op haar gezicht. Ze had hem zojuist haar meest belangrijke geheim verteld en hij had niet eens naar haar geluisterd? Kort staarde ze hem sprakeloos aan waarna ze ook op de grond ging zitten.

Uitgeput liet ze haar hoofd kort in haar handen rusten waarna ze weer opkeek naar hem. "Bucky..." Alyssa wist niet meer hoe ze het hem moest vertellen en sloot haar ogen opnieuw. "Het spijt me." Mompelde ze met pijn in haar stem. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om nogmaals de woorden uit te spreken en toch moest het, moest ze hem pijn doen en hopen dat hij haar niet zou verafschuwen. "Mijn naam is Alyssa Hailey Roselynn Lundell, prinses van Zomer en ik ben hierheen gestuurd op een missie die ik nooit heb willen doen. Mijn vader zet mij wanneer hij iemand nodig heeft om zijn opdrachten uit te voeren zonder dat hij bang hoeft te zijn deze persoon te verliezen. Hij is mij liever kwijt dan rijk en maakt hier misbruik van. Ik ben naar winter gestuurd om informatie te verzamelen, dit door te spelen naar mijn vader en te saboteren wanneer mogelijk. Hij denkt hiermee de oorlog te kunnen winnen, maar ik heb mij niet aan zijn orders gehouden. Ik wil niet langer zijn marionet zijn." Kort viel ze stil terwijl ze haar ogen op haar handen gericht hield. Er speelde even kleine vlammen over haar vingertoppen waarna die verdwenen.

"Alles wat ik je heb verteld over mijn vader, over mijn herinneringen en wat er vroegee gebeurd is is waar. Mijn vader is een vreselijke man en als ik niet doe wat hij wil moet ik dit uiteindelijk met mijn leven bekopen. De reden dat de soldaten uit zomer mij net zo zeer aanvielen en verwondde als ze dat bij ieder ander hier deden, was omdat het mijn vader niet uit maakt hoe ik er aan toe ben." Haar stem was nu bijna monotoon, Alyssa deed haar best om haar emoties uit te zetten en niets meer te voelen zoals Bucky zo vaak had gedaan. "Er is nog wel meer dat ik je kan vertellen, maar ik denk dat je zo wel genoeg hebt gehoord om je oordeel te trekken." Ze keek op naar hem met de honingkleurige ogen die zichtbaar waren zonder haar lenzen. "Kan ik het kasteel levend verlaten of is dit geen optie?"

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Dit keer lette Bucky wel goed op op wat Hailey hem vertelde, maar als hij eerlijk was wenste hij dat hij dat niet had gedaan. De informatie kwam als een shock, Bucky wist ook niet precies hoe hij hier op moest reageren. Een onbekend gevoel kwam op in Bucky. Hij kon het niet goed plaatsen, het was iets dat hij nooit eerder gevoeld had. Hij voelde zich gekwetst. Hij had vertrouwen in haar gestopt, haar dingen verteld die haast niemand anders van hem wisten. Bucky had gevoelens voor haar gekregen en dit was wat zij deed? Ze had gewoon de hele tijd tegen haar gelogen. Het leek alsof niks na haar uiting nog binnen kwam bij hem. Alles wat er voor hem toe deed was het feit dat ze gelogen had. Ze was niet wie ze zei dat ze was, sterker nog, ze was alles behalve wat ze zei dat ze was. Bucky voelde zich bedrogen, maar boven alles was hij vooral boos op zichzelf. Hoe had hij ooit zo dom kunnen zijn? Iemand zo snel zo dicht bij te laten zonder dat hij echt wist wie het was.

Het duurde een tijdje voor Bucky precies wist hoe hij moest reageren. Het was natuurlijk ook lastig voor hem. Al die plotse gevoelens. Dus zonder iets te zeggen ging Bucky weer soepel op zijn voeten staan. “U za het kasteel nog niet te hoeven verlaten maar ik verzoek u wel de zaal te verlaten,” zei Bucky, geen emoties waren in zijn stem te vinden. Al het progress wat hij gemaakt had was verdwenen en net zoals bij hun eerste ontmoeting had Bucky alle ijsigheud weer over zich heen. Misschien was het zelfs erger dan voorheen. Het leek haast of Bucky zover af was als toen hij voor het eerst vrij was gekomen van zijn trainingen. Alsof al het progress met deze informatie gewoon verdwenen was. Zonder enig teken van emotie te laten zien liep Bucky naar de deur toe en deed hij deze open, voor Hailey, of wat haar naam ook was, om weg te gaan. Haar hoefde hij zeker niet meer te zien.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De stilte was zo pijnlijk dat Alyssa niet wist wat ze er mee aan moest. Ook al was hij altijd ijskoud geweest, Alyssa had niet verwacht dat hij nu stil zou vallen. Woedde en agressie waren reacties die ze van hem verwachtte op dit moment. Emoties die hij aan haar had durven tonen en nu weer compleet wegstopte. Ze had al deze pijn willen voorkomen maar daar was geen mogelijkheid toe. Toen ze hier kwam had ze nooit geweten dat ze zo veel om iemand zou geven dat ze wenste nooit tegen hem te hebben gelogen. Ze kon met geen mogelijkheid weten dat alles zo zo lopen en kon er dus niets aan doen dat het zo was gelopen. Alyssa wilde al tijden eerlijk tegen hem zijn en vertelde daarom altijd zo veel mogelijk van de waarheid, alles wat ze hem kon vertellen zonder er voor te zorgen dat hij haar zou wantrouwen. Zijn stilte vertelde haar wel dat wat ze dan ook had gedaan, hoe hard ze ook haar best voor hem deed, hij haar niet meer vertrouwde. Sterker nog, ze wist zeker dat hij niets meer met haar te maken wilde hebben. De tranen die in haar ogen schoten toen hij opstond en haar het antwoord gaf kon ze niet tegenhouden. Ondanks de muur die ze net probeerde op te bouwen brak alle pijn en verdriet door en was het op haar gezicht te lezen. "Het spijt me. Ik heb dit nooit zo gewild." Kwam er zacht uit ookal wist ze dat hij niet luisterde. Dit feit maakte ook dat ze nog iets tegen hem zei voor ze vertrok. Alyssa stond op en keek naar hem. "Waar ik ook ben en wat je ook van mij denkt, Bucky. Ik geef meer om je dan je ooit zal begrijpen." Haar stem trilde terwijl ze de woorden uitsprak. Ze had nu al zo veel schade en pijn aangericht dat het in Alyssa's gedachte niet zo erg meer zou zijn om op deze laatste manier afscheid te nemen. Natuurlijk was ze er van bewust dat Bucky onverwachtse aanrakingen niet waardeerde, maar ze wilde hem zo graag een laatste beetje liefde geven en nog een keer aanraken. Alyssa liep naar hem toe en voor ze de deur uitliep kuste ze hem heel zacht op de wang. "Vaarwel." Fluisterde ze hem toe waarna ze de zaal uit liep. Ondanks de pijn in haar rug en het gevoel dat de verbrandde huid ieder moment kon barsten rende ze weg naar haar kamer. Niemand hier hoefde te zien hoe ze huilde en niemand hoefde op te merken hoe ze binnen een paar minuten vertrokken was uit het kasteel. Terug naar huis was geen optie, maar hier blijven ook niet. Ze zou ergens op de grens moeten leven, dansens tussen de twee koningkrijken die haar beide dood wilden hebben.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Aanraking was iets wat Bucky niet kon waarderen. Zeker als het aanraking was in elke andere vorm dan vechten. Zelfs al was het iemand die zijn schouder aan raakte als ze langs hem liep, hij kon er niet godd tegen. Maar de ergste vorm van aanraking voor Bucky was misschien wel de liefhebbende aanraking. Het was iets wat hij nooit gehad had, nooit oprecht, behalve twee keer misschien. En beide keren had hij toen een aanval gehad. Voor Bucky was liefdevolle aanraking niet zozeer iets dat hij niet kom waarderen. Het was gewoon een angst geworden voor hem. Zefs al was hij niet de gene die dan emoties toonde werd hije r toch aan blood gesteld. Gevoelens die hij nooit wilde mee maken sinds liefde zwak was en Bucky het niet kon maken om zwak te zijn. Het hele land liep op zijn scvouders en als hij instrortte zou Winter vallen, en zeker nu wilde hij niet dat Zomer zou overheersen.

De kus op zijn wang van Hailey voelde meer als een mes in zijn buik die meerdere keren omgedraaid werd. Hij kon zich van buiten nog kalm laten overkomen maar van binnen stond hij in de fik. En niet op de goede opwindende manier, maar op de brandende en moordende manier. Woede kwam op in Bucky zijn lichaam. Woede naar zichzelf, woede naar koning Zomer en woede naar iedereen die Hailey zomaar voor de leeuwen had gegooit. Als ieder ander er achter was gekomen had ze zo een ijspiek in haar hart gehad. Als ze dit Bucky eerder had verteld had hij datzelfde wellicht gedaan.

Een luide schreeuw verliet zijn mond en uit zijn handen onstond ijs. Nooit had Bucky zich nog woedender gevoeld. Hij liep op heftig tempo de trainingszaal uit richting het kantoor van de koning. Zonder te kloppen duwde hij de deur open, tot zijn geluk stonden Jackson, Kenji en nog wat andere goede soldaten daar klaar. “Get your armors ready, we are going to war,” sprak Bucky. De wode in zijn stem was duidelijk genoeg voor de mannen om te weten dat ze hier geen zeg in hadden. Het was nu geen tijd om tegen Bucky in te gaan. Bijna meteen hadden alle negen mannen hun wapen getrokken en stonden ze klaar om door Bucky het strijdveld op geleiden te worden. Dat was dan ook wat Bucky deed. Hij trok zelf zijn zwaard van de muur af en begon op hoog tempo richting de stallen te lopen. Met een luid fluitje op zijn vingers gingen de stal jongens meteen aan de slag en zette ze de paarden voor de heren klaar. Binnen vijf minuten waren ze allemaal vertrokken richting Zomer.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het was niet ver van de trainingszaal naar haar kamer en niemand stond haar in de weg. Gek genoeg waren de gangen verlaten, iets wat normaal nooit het geval was, maar ze besteedde er geen aandacht aan. Ze moest hier weg en het moest zo snek mogelijk. Alyssa kon het niet uitstaan om een seconde langer in Winter te blijven dan ze nodig zou hebben. Haar eigendommen waren vrijwel niets en ze bond ze dan ook op in een kleine tas die ze gemakkelijk kon dragen. De dolk van Ethan stopte ze in een verborgen compartiment van de laarzen waarmee ze hier was aangekomen. Alyssa trok de meest efficiënte kleding aan die ze in de kast vond, lagen die ze uit kon doen wanneer ze binnen zomer was, dik genoeg om haar in winter warm te houden en wendbaar voor eventuele gevechten. Haar haren maakte ze opnieuw vast in een staart om ze uit haar gezicht te houden. In de spiegel viel het Alyssa pas op dat er trsnen vrijuit over haar wangen liepen. Ze moest weg, weg van de pijn en het verdriet, weg van de liefde die ze niet terug kreeg en op naar eenzaamheid en verlorenheid.

Ook de weg het kasteel uit was vrij, terwijl ze door de gangen een verlaten uitgang vond dacht ze iets te horen. Alyssa was er vrij zeker van dat ze het zich had ingebeeld en vervolgde haar weg. In haar tijd in het kasteel had ze vele wegen ontdekt om te kunnen ontsnappen zonder gezien te worden en hier maakte ze gebruik van. Na een half uur lopen door winter leek ze voetstappen te horen, stemmen en het geluid van metaal. Alyssa keek niet om, liet niet merken dat ze iemand hoorde, maar versnelde wel langzaam haar pas. Als Bucky soldaten had gestuurd om haar alsnog te vinden en doden moest ze hen voor zijn. Zijn gezicht speelde in haar gedachte en nieuwe tranen vormde in haar ogen. Alyssa knipperde ze weg en begon te rennen, zichzelf uit te putten en sneller te zijn. Binnen zomer zou ze in ieder geval dat nare knagende gevoel kwijt zijn dat ze kreeg zodra ze winter binnen stapte. Bucky moest ze vergeten, zou ze nooit meer zien net zoals haar familie. Door het opgeven van haar vaders missie was ze nu verbannen en vogelvrij verklaard. Binnen zomer was iedereen vrij om met haar te doen wat ze wilden, haar te vermoorden of te martelen. Binnen winter was dit al het geval. Toch kon ze zich niet verdrietig of bang voelen hierdoor, het was haar eigen schuld. Ze was niet zielig, dit was haar niet zomaar overkomen, het waren haar eigen keuzes die haar hierheen hadden geleid. Alyssa was haar eigen ondergang.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Bucky had geen zin om veel tijd te verspillen en liet zijn paard dan ook meteen op volle vaart rennen. Ze namen de kortste route naar Zomer die er was, een route die Bucky ooit had gevonden toen hij de groep kwijt raakte naar een van de eerste veldslagsn. Het was een geluk bij ongeluk sinds hij veel eerder aan was gekomen dan de rest en ook de Zomers hadden toen nog niemand verwacht. Dit was een goede weg waar ze ongezien zo Zomer binnen konden komen. De weg was door het bos en na tien minuten op volle vaart kon Bucky de vol bloeiende bomen in de verte al zien. Het was een plek waar het Winter bos en Zomer bos in elkaar mengde. Een hoop bomen tussen de twee in hadden gele en oranje bladeren, het soort dat je nergens in Zomer of Winter had. Bucky kon die bladeren altijd wel appreciëren. Hij vond ze erg mooi.

Maar nu deden die bladeren er niet toe, alles wat er toe deed was de woede die Bucky in zijn lichaam voelde razen. Hij en de jomgens bleven een hoop tempo maken en voor ze het wisten kwamen ze in zomer aan. Gelukkig, door hun training, waren alle tien de jongens helemaal geschikt voor het warme zomer weer, het deed niks voor hun behalve misschien voor Bucky zijn huid, als erg bleek persoon verbrandde hij nog al snel, maar dat deed er nu niet toe. Alarm werd geslagen toen de tien de stad betreedde, mensen doken angstig aan de kant wat fijn was sinds de weg zo makkelijk vrij werd voor de jongens. Bucky gaf de bevelen en zorgde dat hij helemaal achteraan reed. Zo konden de andere soldaten iedereen bezig houden als Bucky zijn weg naar de koning maakte.

Tot zijn opluchting ging alles volgens plan, beter zelfs. De mannen van Zomer werden helemaal tegen gehouden door Bucky zijn kleine leger waardoor Bucky de kans had om langs hen heen te gaan. Hij nam een hoger tempo aan en alsof het zijn gelukkige dag was kwam koning Matteo net op dat moment het kasteel uit lopen om een kijkje te nemen bij alle chaos die er bezig was. Bucky stopte zijn paard zo’n tien meter voor de koning en stapte af. Niemand leek nog iets naar hem te doen maar Bucky wist ook wel dat elke beweging een reactie zou afleiden. “Fair fight, just you and me Matteo,” sprak Bucky luid, luid genoeg dat de koning en iedereen die inmiddels om hen heen stond hem kon horen. “Show your people that you’re not a pussy and fight me!” De woede was duidelijk in Bucky zijn stem te horen, maar zijn kleinerende opmerking leek te werken. De man ging er mee akkoord. Een eerlijk gevecht, Matteo tegen Bucky. Tot de dood.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld