Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg // There's nowhere you can be that isn't

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het leek er op dat Ethan er hetzelfde instond als dat Autumn dat deed. Dat de jongen bang was dat Autumn zich nu ineens gerealiseerd had dat ze liever niet met de jongen samen had willen werken, dat ze doorgekregen had dat de samenwerking toch niet zou gaan werken. Het klonk absurd in Autumn haar oren, alsof ze ineens de jongen niet meer leuk zou vinden. Al wist ze ook wel dat het een beetje hypocriet was om zo te denken aangezien zij ook bang geweest was dat de jongen ondervond dat hij liever met iemand anders verder wou gaan met dit project, terwijl dat dus ver van de waarheid. Hoe dan ook hielp het Autumn wel om te weten dat ze niet de enige die bang was dat de ander van gedachte kon veranderen. Het zorgde ervoor dat Autumn zich minder gek of gestoord voelde, dat het dus normaal was om toch een beetje bang te zijn dat Ethan haar minder leuk vind dan verwacht, of de samenwerking niet goed genoeg vond. Ook al gaf de jongen niet precies in die woorden toe dat hij bang was dat Autumn van gedachten had kunnen veranderen, het feit dat hij het opbracht gaf aan Autumn toe dat de jongen toch ergens wel bang geweest was dat het had kunnen gebeuren. “No worries, I am only more excited now for to work on this project.” Aangezien de samenwerking beter ging dan ze ooit had kunnen verwachten, zorgde dit er ook alleen maar voor dat ze meer zin had om de samenwerking voort te zetten. Zowel omdat het gezellig was maar ook was Autumn benieuwd naar hoe goed het eindresultaat zou worden.”Yes, a very rare.” Grapte Autumn, al zat er ook een beetje waarheid in. Het leek soms wel onmogelijk om een goede partner te vinden voor projecten waar je gezellig en goed mee kon samenwerken. Alleen maar meer reden voor Autumn om blij te zijn dat ze met Ethan moest samenwerken.
De opmerking van Ethan zorgde ervoor dat Autumn zich een beetje ongemakkelijk voelde. Het was vast erg raar voor de jongen om zo contrast te zien met zijn eigen leven. Ergens voelde Autumn zich er ook schuldig over, dat zij het zoveel beter had dan de jongen, puur omdat ze in een beter gezin geboren was. Ondanks dat ze zich schuldig of ongemakkelijk voelde kon ze wel lachen om de opmerking van Ethan. “I would if it was actually possible.” Autumn had geen idee hoe het was om in een kleiner huis te wonen, een huis zonder mensen die het constant voor je schoon maakte of constant je was deed. Ergens was Autumn ook wel benieuwd naar hoe het zou zijn als ze zo een week moest leven, of ze het verschrikkelijk zou vinden of het eigenlijk wel wat vond hebben. “I wonder how I would survive without someone cooking for me or cleaning everything up for me.” Dacht ze hard op, duidelijk in haar ogen een nadenkende blik te zien. Helaas zou daadwerkelijk huizen wisselen voor een week niet mogelijk zijn. Haar vader zou Ethan nooit toelaten in zijn huis voor een week.
Aandachtig luisterde Autumn naar de richtingen die Ethan aan haar gaf, haar best doen om ze te onthouden. Gelukkig leken ze niet al te moeilijk te zijn en dus was het zeker wel te doen voor Autumn. “Then that is where we are going.” Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht waarna ze de auto opstartte en begon weg te rijden. Autumn zou liegen als ze niet een beetje bang was door het feit dat ze haar auto niet te dicht in de buurt kon parkeren, zoiets was toch best schrikwekkend voor haar. “Alright, I’ll trust you.” Dat was het enige wat ze in deze situatie kon doen. Ethan op zijn woord geloven en ervan uitgaan dat ze zelf wel veilig was. Haar auto maakte haar niet heel veel uit, geld was geen probleem voor haar maar haar eigen veiligheid was haar toch iets meer waard.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Door het antwoord van Autumn verloor hij al een groot deel van de onzekerheid. Alles aan haar houding, gezichtsuitdrukking en stem vertelde hem dat ze het meende. "You are very rare too, two very rare people who nobody every though would work together are a great pair." zei hij met een grijns. "We will make the best project ever and get the highest grade, I can feel it." Toch was het cijfer niet het enige wat Ethan hoopte uit de samenwerking te halen. Een echte vriendschap was wat hij zocht. Misschien dat hij ook wel meer voor zich zag, maar hij was zich er uitermate bewust van dat Autumn nooit meer in hem zou kunnen zien en het dom was om ook maar de kleinste gedachte te hebben daarnaartoe. Überhaupt was het niet iets waar hij op dit moment al aan kon denken, maar de gedachte speelde er toch. Ze was écht heel bijzonder in zijn ogen.
Het was duidelijk dat zijn opmerking niet helemaal goed was gevallen en dat Autumn zich er niet prettig bij voelde. Ethan vond het niet erg dat andere mensen meer hadden dan hij had, hij wilde niet eens een huis zoals dat van Autumn. Het was veel te groot en luxueus voor hem. Wat hij wel graag wilde wat een normaal huis dat niet uit elkaar leek te vallen met comfortabele spullen, hier had zijn huis toch wel wat gebreken. "You would? I don't think you would survive a day in my house though. You might run away screaming." Zei hij lachend. "Okay maby it's not that bad but it's no where near what you are used to. I really don't mind though, Autumn. You don't have to feel guilty about what I don't have and what you do. It's not your fault and I won't judge you for it." Soms maakte het hem totaal niets uit dat het huis zo gebrekkig was en soms kon het hem immens irriteren. Een dag lekker slapen en een douche die niet opeens stopt of koud word kon hij zeker wel waarderen maar hij was blij met het feit dat hij een dak boven zijn hoofd had, eten had om te eten en een bed had om te slapen. "Well, my mom does all the cooking at my house. If she lets me do more than cook an egg or something, the house might collapse. I do have to do my own cleaning which is just fabulous." Zei hij grinnikend. Ethan kon zich niet voorstellen dat het prettig was om iemand te hebben die zo'n groot deel van je leven voor je deed als dat bij Autumn het geval was. "You are very welcome to try my house out though, it's kind of a challenge. " Zei hij als grap, natuurlijk zou ze dit nooit doen en dat hoefde ook totaal niet. Dit alles was een pure grap geweest en niet iets wat hij perse wilde doen. Het was gewoon zo'n duidelijk beeld dat zijn wereld en die van Autumn twee uitersten waren, zo anders en zo ver uit elkaar.
Ethan probeerde te ontdekken of Autumn twijfelde of ze nog wel mee wilde. Gisteren hadden ze het even gehad over zijn huis en de buurt waarin hij woonde, de criminaliteit en het gevaar wat hier vaker speelde. Hij had haar gewaarschuwd en afgeraden om hier heen te gaan. Op zich was zijn huis geen plek van gevaar zolang hij de deur niet zomaar opendeed voor iedereen en zijn vader of vijanden van zijn vader niet binnen kwamen walsen. Dat gebeurde gelukkig niet vaak en Ethan voelde zich dan ook compleet veilig thuis. In de wijk gebeurde ook niet constant dingen, ja er was wel genoeg gaande maar het was niet altijd levensgevaarlijk of bedreigend. In zijn ogen viel het allemaal wel mee, maar als hij zijn best deed om vanuit de ogen van Autumn te kijken kon hij begrijpen dat het eng kon zijn. De plek die hij nu had uitgezocht voor de graffiti was er een die net buiten de wat gevaarlijkere zone lag en hier gebeurde nog veel minder problemen. Ethan verwachtte ook niet dat ze problemen zouden krijgen. "I do have some great fighting techniques, I might even be superman after all." Hij grijnsde even naar Autumn aangezien zijn opmerking terug kwam op het gesprek van vanmiddag. "Would be quite something if I could save the gorgeous damsel in distress." Ethan besefte dat hij haar prachtig had genoemd maar besloot dit compleet te negeren in de hoop dat ze het niet op zou merken. "No but really, it will be fun and nothing more." Beloofde hij haar. Ondanks dat er in de buurt een aantal gangs waren lieten ze meeste hem met rust vanwege de reputatie van zijn vader. Er was wel degelijk een groep die hem af en toe lastig wist te vallen, maar de laatste tijd had hij hen totaal niet meer gezien dus zouden ze nu vast ook geen probleem zijn.
Ethans telefoon trilde en hij haalde hem uit zijn zak. *Hi, I won't be home 'till after midnight. Taking an extra shift tonight, foods in the fridge. Love, Mom* Het was niet verbazingwekkend maar toch voelde Ethan zich teleurgesteld. Naast dat het heel stil en ongezellig was in huis wanneer hij allen was, wilde hij haar ook graag vertellen over Autumn. Zijn moeder zat hem al jaren achterna met vragen over school, vrienden en wanneer hij nu eindelijk eens wat met andere mensen zou gaan doen of ze mee naar huis nam. Ethan was er zeker van dat ze overenthousiast zou zijn met dit nieuws. *Thats okay, goodluck at* Stuurde hij haar terug waarna hij zijn telefoon wegstopte en weer naar Autumn opkeek. "Who else do you live with at home? I have only heard about your dad and the cleaning lady for now?" Ethan had tot nu toe niets over de rest van haar familie gehoord en was toch best benieuwd.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Autumn kon het niet meer met de jongen eens zijn. Als ze altijd zo goed als vandaag zouden samenwerken dan zouden ze geheid een bijna perfect project krijgen. Dat hoogste cijfer van de klas zou haar ook niet zoveel verbazen. Autumn had geen groot ego maar ze wist toch wel dat ze een van de beste artiesten van haar klas was, dat was wat ze vaak hoorde en gecombineerd met Ethan, die echt een geweldige artiest was in haar mening kon het haast niet misschien, niet met de motivatie die ze er beide ook nog eens voor leek te hebben. “It’s going to be the project on the century.” Dat was misschien wat overdreven maar Autumn ging ervan uit dat Ethan ook wel begreep dat het gewoon een domme overdrijving was. Dat het het project van de eeuw zou worden was dus overdreven, dat zeker maar Autumn twijfelde er geen seconde aan dat ze de beste van de klas zouden zijn. Ze verwachtte het eigenlijk wel een beetje en zou misschien wel een beetje teleurgesteld zijn als dit niet het geval was. Al leek het voor haar toch wel een kleine kans dat ze niet de beste waren. Als ze haar klasgenoten kende en moest inschatten dan zouden deze waarschijnlijk een stuk minder tijd en creativiteit erin steken dan dat zij en Ethan zouden doen.
Ergens kon Ethan zomaar gelijk hebben. Niet dat Autumn letterlijk gillend weg zou rennen van het huis van Ethan maar het zou haar niks verbazen als ze het nog niet eens een dag vol kon houden. Als ze echt eerlijk was met haarzelf, ze is toch altijd al wel verwend geweest, vooral in het opzicht dat alles altijd voor haar gedaan werd, opruimen, koken en alles werd voor haar betaald wanneer ze maar wou. Dus als ze dan ineens in compleet het tegenovergestelde moest leven, zonder al haar luxe, dan wist ze toch niet zo zeker of ze dat een week kon volhouden zonder haar oude leven heel erg te missen. Een zwakke glimlach verscheen op het gezicht van Autumn wanneer Ethan door leek te hebben dat ze met een schuldgevoel zat. Nog nooit eerder had Autumn iemand ontmoet die haar zo goed leek te kunnen als dat Ethan dat kon. Telkens als Autumn zich op een bepaalde manier voelde of er iets door haar hoofd ging leek Ethan het door te hebben. Iets wat ze eigenlijk wel kon waarderen, vooral omdat de jongen het altijd gebruikte om er op in te haken en ervoor zorgde dat Autumn zich weer beter voelde. Het was zo lief van de jongen hoe hij precies leek te weten hoe Autumn zich voelde en ook wist hoe hij de situatie aan moest pakken.”Thank you for being so incredibly kind.” Autumn vond het lief van de jongen dat hij het duidelijk wou maken dat ze zich niet schuldig hoefde te voelen. De jongen kon dus eigenlijk niet koken, dus Autumn hoefde zich niet helemaal rot te voelen over dat ze niet kon koken aangezien Ethan dit zelf dus ook niet kon. “Alright, then maybe it’s better you don’t cook.” Lachte Autumn. Als het echt kon dan had Autumn misschien wel een keer willen kijken hoe het was in het huis van Ethan, al was het maar voor een dag. Helaas zou zoiets moeilijk zijn om daadwerkelijk te kunnen regelen. Toch zorgde het idee van hoe het zou zijn alleen al voor een kleine lach van Autumn.
Het zorgde er toch wel voor dat Autumn zich iets veiliger voelde dat Ethan haar vertelde dat hij wel kon vechten. Als het erop aankwam dan leek het toch wel dat de jongen haar toch wel kon beschermen. Toch hoopte ze dat het er niet op aankwam. “Not any damsel in distress? But the gorgeous damsel in distress? Oh well, thank you.” Autumn voelde haar wangen een beetje een rode kleur krijgen. Ze hoopte dat Ethan haar blozende wangen niet zou zien, dan zou het weggeven dat Autumn verlegen werd door het compliment en dat was iets wat ze liever niet liet merken aan Ethan. Dan dacht de jongen misschien nog dat ze er meer zou achter zoeken en ook al kon Autumn niet ontkennen dat de gedachte nog niet door haar heen gegaan was, dat betekende niet dat ze dit met Ethan wilde delen.
Autumn was blij om te horen dat de jongen interesse leek te hebben in met wie Autumn nu allemaal leefde. “Well, our cleaning lady and all the other people don’t actually live with us. They just come to our house at standard times t do their job and then they go back to their homes.” Al voelde het soms wel of hun huis een soort hotel was voor alle mensen die haar vader in dienst had, zo vaak waren er mensen die in hun huis rondliepen. “But I live with my dad and stepmom, at first also with my stepbrother but he now has his own home.” Eigenlijk woonde ze niet met heel veel mensen, alleen waren er vaak mensen die in het huis waren om hun baan te doen. “Oh and we have a dog and some horses.” Autumn kon wel paardrijden maar het was niet iets wat ze vaak deed. Het was meer iets waar haar stiefmoeder en vader zich mee bezighielden. “And you?” Eigenlijk had Autumn geen idee of de jongen misschien nog een broer of een zusje had of met wie de jongen allemaal woonde.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Een lach ontsnapte toen Autumn het project zo noemde. "I agree. Maby we will get an award for it. Who knows!" Het feit dat het natuurlijk niet zo zou zijn maakte niet dat hij de grap niet kon waarderen, zeker niet. Ethan vond het heerlijk dat het gesprek zo vanzelf ging en hij zijn domme grappen niet hoefde in te houden, maar dat Autumn er zelf aan meedeed.
"Before you think I'm also psycic, I'm just really good at reading people. Expressions, body language and the way they speak." Ethan kon zich best inbeelden dat ze het vreemd vond dat hij haar zo doorhad, maar het was iets wat hij tevens van zijn vader geleerd had. Een manier waarop je iemand in kan schatten en een volgende stap kunt zien voor ze die maken. In dit geval hoefde hij niet na te denken wat Autumn zou doen of zeggen maar vooral wat ze voelde. Het ging vrij automatisch voor hem en hij hoopte dat ze het niet naar vond. Ethan wilde antwoorden dat een vriend zich zo hoorde te gedragen tot hij besefte dat hij zichzelf misschien nog geen vriend van haar kon noemen. "No problem, you get what you give." Zei hij met een glimlach tegen haar. De manier waarop Autumn tegen hem deed was in zijn ogen even goed en heel anders dan wat hij van mensen verwachtte. Haar lach toverde een grijns op zijn gezicht en kort schudde hij zijn hoofd. "Definitely not, heating stuff up is crazy enough." Zei hij grijnzend tegen haar. Als het er op aan kwam kon hij vast wel genoeg voor elkaar krijgen om iets eetbaars op tafel te zetten maar echt koken zat er niet in. Het leek hem wel bizar om iemand te hebben die zomaar voor je maakte wat je wilde eten. Zijn moeder hielp hij altijd als het kon, dat was iets wat Autumn vast ook niet hoefde te doen. Het was niet zo zeer dat hij medelijden had met het personeel bij Autumn thuis, ze kregen er ongetwijfeld goed voor betaald, maar het feit dat ze zelf al die dingen niet kon meemaken of uitproberen leek hem zo zonde.
Ethans techniek om vooral snel door te praten had duidelijk niet gewerkt en de straat buiten bleek op dat moment enorm interessant te zijn voor hem. "You caught me." Gaf hij toe terwijl hij haar blik probeerde te ontwijken. "I mean... you really are. I can't deny it. I could even say you are the prettiest girl in school." Ethan keek op naar haar en zijn wangen kleurde rood en hij viel even stil. "Oh god I'm so awkward, this is very cliché. I'm sorry forget what I said. I don't want to ruin anything we have going right now." Ethan had absoluut het gevoel dat hij de hele situatie had verpest en was er vrij zeker van dat Autumn zo niet met hem samen wilde werken of vrienden wilde zijn. Het moest voor haar enorm ongemakkelijk zijn om iemand die je totaal niet knap vind of überhaupt ooit een optie zou zijn te horen zeggen dat hij je het mooiste meisje van de school vind. Hij schraapte even zijn keel en staarde strak voor zich uit. Op dit moment kon hij wel door de grond zakken. "If you just want to drop me off at home that's fine. I can walk too if you want that." Mompelde hij.
Om de situatie enigszins verdraagbaar te houden ging Ethan in op het antwoord van Autumn op zijn eerdere vraag. "So it's not like a king with his servants living in seperate wing of his house?" Vroeg hij haar met een duidelijke ondertoon die liet weten dat het een grap was. "Oh I didn't realise your parents aren't together anymore. Is your stepmom nice?" Om eerlijk te zijn was hij wel blij dat haar stiefbroer niet meer in het zelfde huis woonde, dat zou nog iemand zijn die hem liever kwijt dan rijk zou zijn en Ethan had al genoeg aan Autumns vader. "You own multiple horses? What?" vroeg hij haar serieus verbaasd. "And you can ride them? That would be so awesome." Ethan had thuis weinig ervaring met dieren maar was er wel altijd dol op geweest als iemand anders ze had gehad. "I do warn you, if I meet your dog and it's really cute I might take it home." Zei hij zo serieus als mogelijk, maar een lach brak er al snel doorheen. "I do really love animals. We have this weird neighborhood cat, nobody knows who her owner is but every weekend she sits on the porch and asks to be let into our house. She stays with us the whole time and on monday morning she dissapears again."
De vraag naar zijn familie, of de mensen waarmee hij woonde, liet hem even nadenken. "I live with my mom. She isn't home a lot, works as a nurse in the hospital taking a lot of extra shifts to earn enough for us both. I also have a little brother who lives with my aunt." Het was niet veilig geweest om Cole thuis te houden tijdens een paar slechte tijden met zijn vader. Na veel pijn en verdriet was hij bij zijn tante, de zus van zijn moeder, gaan wonen. "And there is my dad ofcourse. No idea where he lives but he pops in every now and then to cause some trouble, then leaves again." Ethan haalde zijn schouders even op. "Not very exciting I guess." Autumn reed de laatste straat in en Ethan keek even rond naar een goede plek om te parkeren. "You can park the car over there if your still sure you want to go."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Zoals altijd ging Ethan weer mee in de grap en het overdrijven van Autumn. De twee leken toch wel aardig op dezelfde golflengte te zitten wanneer het ging om hun humor, iets was erg goed uitkwam. “I’ll keep my fingers crossed.” Autumn kon het niet laten om toch een beetje te lachen om haar eigen opmerking. Al was het lachen ook een beetje om de gehele situatie niet alleen om haarzelf. Even haalde Autumn haar blik van de weg om naar Ethan te kijken terwijl ze aan het lachen was. Al richtte ze haar ogen weer snel op de weg aangezien ze niet ergens tegenaan wou knallen of een afslag wou missen.
Autumn haalde een beetje nonchalant haar schouders op. “I kinda like it, you really know how to make me feel better without me even having to express anything.” Het klonk misschien raar om dat tegen de jongen te zeggen maar dat was precies hoe het was en het leek Autumn wel zo leuk om dat aan Ethan te laten weten. Dan realiseerde de jongen zich hopelijk ook weer wat meer dat de jongen prima was zoals hij was, dat Autumn hem waardeerde zoals hij was. Dat was wel zeker zo, Autumn waardeerde de jongen enorm, ondanks dat ze nu nog maar een paar keer met elkaar waren omgegaan, het was al wel duidelijk voor haar dat Ethan een jongen was die ze graag in haar leven wou houden en dat mocht Ethan ook zeker wel weten. Daar deed ze echt niet verlegen over. “Still, thanks.” Autumn bleef bij het feit dat ze de jongen bedankte om alles. Zelfs als hij het zogenaamd geen probleem vond, ze bleef hem dankbaar. Het was misschien een raar iets om dankbaar voor te zijn aangezien een aardig persoon zijn iets was wat normaal was maar de manier waarop Ethan vriendelijk tegen haar was voelde voor haar toch wel extra bijzonder. Ze kon het niet goed uitleggen maar zo was het wel. Als Ethan naar haar glimlachte dan werd zij daar ook automatisch blij van, als hij vriendelijk tegen haar was dan voelde het extra aardig en als hij moest lachen om haar grap dan was het extra bijzonder als wanneer iemand anders om haar grap zou lachen. Het was moeilijk om uit te leggen en Autumn kon ook niet helemaal haar vinger erop leggen over wat het precies was maar wat het ook was, ze genoot er wel van. Net zoals ze van de aanwezigheid van Ethan genoot.
“You sound like a real chef, my dad may have to hire you.” Opwarmen was iets was Autumn dan ook nog wel kon, al was het eigenlijk vaak niet nodig. Zelfs als ze het zelf wou doen, dan zou de au pair van het huis vaak de taak van Autumn overnemen alsof ze nog een klein kind was die absoluut niks kon doen. Dat was toch wel iets waar Autumn zich aan kon ergeren, dat ze behandeld werd alsof ze niks kon. Het was soms bijna alsof ze niet vertrouwd werd door de mensen in het huis, wat zorgde voor nogal wat irritaties aan Autumn haar kant.
Het blozen van Autumn werd alleen maar groter de meer complimenten Ethan haar begon te geven. Eigenlijk vond ze het wel fijn om te horen dat Ethan zo over haar dacht. Het maakte haar zelfs een beetje sprakeloos. “Whatever we got going on?” Het klonk een beetje alsof ze bezig waren met een soort relatie opbouwen die meer dan vrienden betekende. Autumn had geen idee of dat ook was wat Ethan bedoelde met zijn opmerking. “But don’t be silly.” Autumn wou meteen duidelijk maken dat de jongen zich nergens had om zorgen over te maken, dat ze het helemaal niet erg vond dat hij haar complimenten gaf. “I am not just going to drop you off at your house just because you think I am the prettiest girl in the school.” Zo was Autumn absoluut niet, dat kon ze ook absoluut niet over haar hart verdragen. “I mean.. if it helps, you’re not bad yourself either. What am I saying? You’re very attractive.” Ze zei het niet alleen om het minder ongemakkelijk te maken maar ze meende het echt, ze vond Ethan absoluut een knappe jongen. Daar was voor haar geen twijfel mogelijk.
Opnieuw maakte Ethan Autumn aan het lachen, het was de zoveelste keer. “No, my dad is not some king.” Sprak Autumn wanneer ze uitgelachen was. “She is fine I guess. She has been living with us for about three years now but only recently kinda started to warm up to her.” Het was misschien makkelijker om gewoon ja te zeggen op de jongen zijn vraag maar Autumn leek haast bijna automatisch eerlijk antwoord te geven tegen Ethan. “I think we have around four horses.” Met andere woorden, ja ze had meerdere paarden thuis. “And yes I can actually ride them, but I don’t ride often.” Het was gewoon niet waar haar interesses lagen, ze bleef liever binnen en ging bezig met haar kunst. Toch was het zo af en toe wel fijn om even op het paard te springen en een rondje te rijden in het bos. “It’s a Great Dane, so it’s quite a big dog.” Haar vader hield altijd van grote honden en dus wanneer hij een hond kon uitkiezen werd het een deense dog. Haar stiefmoeder was er iets minder blij mee maar die had uiteraard geen zeg in het hele gebeuren. “Omg, I love that.” Een kat leek Autumn ook wel leuk om erbij te halen maar ze wist dat ze dat niet voor elkaar zou krijgen met haar vader omdat haar stiefmoeder dat niet zou willen hebben.
Het was ergens wel zonde vond Autumn, dat de moeder van Ethan niet vaak thuis bleek te zijn. Vooral omdat ze dus blijkbaar alleen met ze tweeën in het huis woonde terwijl zijn broertje ergens anders woonde. Niet bepaald een ideale thuissituatie. “I’m sorry to hear that.” Autumn had geen idee of dat het juiste antwoord was om te geven op zijn situatie maar het was er nu toch al uit. “I’m sure it can be really difficult sometimes to live like that.” Opnieuw had ze geen idee of dit het juiste was om te zeggen maar ze wou het toch aan hem vertellen.
Zoals Ethan aangaf parkeerde Autumn op de aangewezen plek. Ze haalde haar sleutels uit de auto en keek opzij naar Ethan. “Let’s go then.” Een oprechte glimlach van enthousiasme stond op haar gezicht. Ze stapte de auto uit en wachtte tot ook Ethan buiten de auto stond zodat ze hem op slot kon doen. “Lead the way.”

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Het was fijn dat Autumn geen probleem had met het feit dat hij haar nu al aardig door leek te hebben en kort glimlachte Ethan naar haar. "Glad you do, it's really a habbit of mine." Blijkbaar was het in dit geval een gewoonte die hij goed kon gebruiken en dat scheelde al veel. Hij realiseerde zich dat hij niet constant hoefde te denken over hoe hij zich moest gedragen tegenover haar, zich niet steeds hoefde te verontschuldigen of hoefde te twijfelen aan zichzelf of aan Autumns oprechtheid. Het was niet nodig om zo terughoudend en wantrouwend te zijn en Ethan deed zijn best om dit niet alleen te beseffen maar hier ook iets mee te doen, die knop in zijn hoofd om te zetten. Mensen deden zich niet altijd anders voor dan ze waren en mensen konden het oprecht leuk vinden om tijd met hem door te brengen. Hij hoefde geen gevaar of leugens te zoeken in ieder woord en iedere actie, Autumn waardeerde hem daadwerkelijk.
De blos op Autumns wangen viel hem nu pas op en hij vroeg zich af of dat kwam omdat ze zich schaamde dat hij zoiets tegen haar zei of omdat ze zich verlegen voelde door het compliment. Ethan meende oprecht dat hij haar knap vond en als hij niet wist dat ze zo ver buiten zijn bereik lag, dan had hij uiteindelijk wel een poging gedaan tot meer. Nu leek dat absoluut geen goede zet te zijn en Ethan vervloekte zichzelf dan ook voor het feit at hij het onbewust toch had gedaan. Blijkbaar maakte hij het enkel erger dan beter met zijn woorden en vlug schudde hij zijn hoofd. "Yeah.. That's not what I mean..I know it's nothing like that... I don't even know what I'm saying anymore." Mompelde hij en hij haalde een hand door zijn haren. Dit was zo enorm stom geweest, hij had beter op zijn woorden moeten letten. "I think I should just shut my mouth because anything that will come out of it is going to make it worse." Zei hij met een korte ongemakkelijke lach. Het feit dat hij tot nu toe geen relatie had gehad of pogingen ertoe had gedaan maakte dat hij niet wist wat hij met dit soort opmerkingen aanmoest. Ethan staarde Autumn aan toen ze zei dat ze hem zelf erg aantrekkelijk vond. Dat ze hem niet direct de grond in trapte of afwimpelde had hem verbaasd, maar dit maakte hem sprakeloos en hij besefte dat hij Autumn nu al de hele tijd aanstaarde. "Thank you, but you don't have to tell me that just to make me feel better. It's fine, just ignore everything awkward I say." Ethan bracht zijn blik weer naar de weg. Natuurlijk zou ze zoiets zeggen aangezien ze te aardig was om hem direct op zijn plaats te zetten. Als hij er niet meer over zou beginnen konden ze doen alsof dit nooit gebeurd was en verder gaan waar ze waren rondom het project en de eventuele vriendschap.
Ethan was blij dat hij Autumn kon laten lachen en focuste zich dan ook weer hierop. "He better not be, I couldn't handle that!" De man had al het idee dat hij machtig was zonder zo'n functie te hebben, laat staan hoe hij zich zou gedragen met. "It's not suchs a simple thing for someone else to take that kind of place in your life. I can definitely understand that your not immediately close." Ethan gunde zijn moeder al het geluk van de wereld, maar als ze plotseling een nieuwe man het huis in zou brengen wist hij niet of hij dat zo gemakkelijk zou kunnen accepteren. "It sounds lik a good option if your not doing art stuff." Zelf had hij nog nooit op een paard gezeten en kon hij zich niet voorstellen hoe het was, behalve dat het hem leuk klonk. "Any kind of dog is my kind of dog, well any animal actually. Except for snakes, terrified of those." Als zijn moeder het had goedgekeurd hadden ze zeker weten meerdere dieren in huis gehad, maar Ethan begreep ook wel dat het niet de beste leefomstandigheden waren voor dieren en er mensen waren die een beter huis konden bieden. Daarom deed hij het maar met de kat uit de buurt. "It is very cute, I do wonder what she does all the rest of the week. Probably cheating on me by going to other peoples houses for more food and cuddles." Zei hij grinnikend. Het dier was slim genoeg om de juiste huizen uit te kiezen en Ethan zorgde altijd dat hij voer voor de kat haalde van zijn eigen salaris. Autumns reactie op zijn verhaal maakte hem even stil. "It can get a bit lonely at times. I got my music and art at school and my job at the movie theather to keep me busy." Hij vond het eerlijk gezegd moeilijk om over zijn broertje te praten. Ethan was dol op hem en toen Cole nog thuis was woonde waren ze bijna onafscheidelijk geweest. Nu zag hij de jongen bijna nooit en dat was moeilijk, zelf pijnlijk, maar het was beter voor hem. "Yeah sometimes I wish my life was just normal, a nice home and a normal family living together, but it isn't. Have to make due with what I got." Ethan keek op naar Autumn. Of ze het echt begreep wist hij niet maar haar reactie was beter dan hij van haar verwacht had en hij glimlachte even flauw.
Eenmaal de auto geparkeerd stond en Autumn uitstapte verliet hij de auto ook met zijn tas op zijn schouder. "This way." Zei hij en Ethan leidde Autumn door een paar straten en een steeg naar een grotere open plek met wat verlaten gebouwen die gedecoreerd waren met graffiti. "Here it is." Hij keek om naar haar om te zien hoe ze er op zou reageren en zocht tegelijkertijd een leeg stuk gebouw op waar ze mee aan de slag konden. "What do you think?" Vroeg hij nieuwsgierig. "You know what? I will give you a better deal than I gave you yesterday. If you can find one of my pieces of graffiti here and make a piece of your own I will play you any song you want on the instrument of your choice." Ethan was benieuwd of zie hiermee in zou stemmen, maar vond de uitdaging te leuk om het niet te proberen. "I will teach you some techniques first so you know how it works and then you can make your own piece."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Geïnteresseerd knikte Autumn met haar hoofd. Ze hield ervan om steeds meer over Ethan te leren, zo dus ook over deze gewoonte van hem. Hij was een interessant persoon en ze voelde zich er haast slecht over dat ze dat niet gerealiseerd had tot nu. Ook de school had geen idee wat voor een geweldig jongen Ethan was omdat ze hem allemaal afgeschreven als ze zoon van Marcus Marsh. “I’m jealous. I feel like a habit like that could come in handy.” Autumn twijfelde maar vaak genoeg aan of mensen wel meende wat ze zeiden, wat ze eigenlijk voelden of over wat er in hun hoofd omging dus als ze net zo gewoonte had als dat Ethan had dan kwam dat maar al te vaak van pas. Het leek een beetje op een soort gedachten lezen maar in plaats van de gedachten leek de jongen erg goed te zijn in het lezen van een persoon zijn of haar lichaamstaal en gezichtsuitdrukking. Iets wat Autumn absoluut niet kon. Ze kon haar best wel doen maar veel goeds zou er dan waarschijnlijk niet van komen.
Autumn kon toch ergens wel een beetje lachen om het ongemakkelijke van Ethan. De jongen leek zoveel spijt te hebben van zijn woorden, iets wat helemaal niet nodig was volgens Autumn. “So we don’t have anything going on here?” Ze wist het eigenlijk zelf niet, de twee hadden het gezellig gehad tot nu toe en konden goed met elkaar overweg. Natuurlijk had ze er wel aan gedacht of het iets kon worden tussen haar en Ethan, buiten het feit dat haar vader dat absoluut niet goed zou keuren. De gedachte had haar eigenlijk wel aangestaan, Ethan was een goede jongen en overduidelijk iemand waar ze het goed mee kon vinden. Hoe kon de gedachte nog niet een keer langskomen zijn? Hij liet haar comfortabel voelen en bij hem kon ze haarzelf zijn en dat was goed genoeg voor hem. Het ging hem niet om het geld of om haar reputatie maar daadwerkelijk om haar. Autumn zou ongelofelijk veel geluk hebben met een jongen als Ethan, dat zag ze zelf ook wel in. “Don’t shut your mouth, silly. I like talking to you and I don’t mind the things coming out of your mouth.” Terwijl ze aan het lopen waren keek Autumn even opzij naar Ethan om hem een kleine glimlach te schenken. Het leek er op dat de jongen Autumn niet helemaal leek te geloven als het aankwam op zijn eigen uiterlijk. “I am not just saying it to make you feel better. I do actually mean it.” Autumn hoopte maar dat hij aan haar stem kon horen dat ze alles van die zin oprecht meende. Ze zou het zonde vinden als de jongen haar niet geloofde, dat hij het gewoon zou afschrijven als iets wat ze zomaar zei.
Het was inderdaad nogal een goed ding dat de vader van Autumn geen koning was, dan zou de macht hoogstwaarschijnlijk al helemaal naar zijn hoofd stijgen en dat was wel het laatste wat de man nodig had. “Me neither, honestly.” Lachte Autumn met Ethan mee. Over haar stiefmoeder besloot ze er niet verder op in te gaan behalve een korte knik waarmee ze bedoelde aan te geven dat Ethan gelijk had. Het was niet dat ze het er niet met Ethan over wou hebben maar meer dat ze het er niet graag genoeg over wou hebben om te weten wat ze moest zeggen op zijn opmerking. “It can be, yes.” Al ging de keuze van Autumn toch meer naar het tekenen en schilderen. Soms was het fijn om even een pauze te nemen, dan kon ze paardrijden en een beetje inspiratie opdoen maar het was zeker niet haar nummer 1 hobby. “Really? Terrified of snakes?” Zelf was Autumn niet echt bang voor dieren, ook geen slangen. De enige uitzondering waren insecten, voornamelijk wespen, torren en spinnen was iets waar ze toch liever bij uit de buurt bleef. “But I am sure you are still his favorite, no matter how many houses he visits.” Ze vond het toch aandoenlijk van de jongen dat hij zoveel leek te geven om een kat die hij nauwelijks kende, eentje die niet eens van hemzelf was. Het was een goede eigenschap op om zo onbaatzuchtig te zijn.
Autumn vond het sneu voor de jongen om te horen dat het soms een beetje eenzaam kon worden, ze kon het zich prima voorstellen. “Well, if you ever get lonely again, you can always text me and we could hang out.” Ze bracht het er nonchalant uit, alsof het niks was maar eigenlijk was ze best nerveus over het voorstel. Misschien vond Ethan het idee maar niks, vond hij het belachelijk dat ze zoiets überhaupt zou aandragen. “That is if you’d want to, of course.” Hopelijk was het ook wel iets wat de jongen leuk leek. “I understand, I’m sure it’s not easy to life the way you do and all because of your dad.” Althans, het leek toch wel voornamelijk door de jongen zijn vader te komen dat Ethan zijn leven zoveel moeilijker geworden was dan dat het nodig was.
Terwijl hun gesprek door verliep volgde Autumn Ethan naar de plek die hij in gedachten leek te hebben. Zo erg vond ze het niet om een stukje te lopen, het gaf haar ook weer wat tijd met Ethan om gewoon met hem te kunnen praten. Eenmaal aangekomen bewonderde Autumn alle verschillende graffiti stukken die de muur versierde. Het was prachtig om alles te zien. “I love it.” Sprak ze in verwondering uit op de vraag van Ethan. De deal van Ethan was er toch 1 waar Autumn zich niet comfortabel mee voelde om die te accepteren. “No way, I don’t want to waste all your equipment and stuff.” Ze zou het niet over haar hart kunnen verdragen om de spullen van Ethan te verspillen aan iets wat er niet uitzag. Dat leek haar meer dan zonde en al helemaal omdat de jongen niet al te veel geld had, had ze dan toch liever dat degene die tenminste wist hoe je het allemaal moest gebruiken, degene zou zijn die alle spullen ging gebruiken.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De manier waarop Autumn interesse in hem toonde en echt luisterde bracht opnieuw een glimlach op zijn gezicht. Ze gaf hem een andere kijk op dingen die eigenlijk beter was dan het negatieve wat hij vaak van dingen inzag. "I have only realised it's not so bad right now. Before this moment I hated it because my father thaught me." Gaf hij toe. Ethan had automatisch een hekel aan alles wat zijn vader vertelde, leerde of deed. Er was niets dat de man nog goed kon doen in zijn ogen, maar blijkbaar was hij toch enigszins nuttig geweest. Het zorgde er niet perse voor dat hij nooit aan mensen twijfelde, maar het hielp wel om ze beter in te kunnen schatten.
Ethan keek op naar haar en beet op zijn lip. "I'm not sure." Antwoordde hij langzaam terwijl hij even voor zich uit keek. "I am just going to be blunt about this your. Hot, have a great personality and I like you, but as for as I know you are way out of my league." Voor gisteren had hij ook nooit over iemand zoals Autumn nagedacht als zijn vriendin, Ethan hield zichzelf niet voor de gek. Toen hij gisteren met haar begon te praten besefte hij wel meer en meer dat hij iets in haar zag, iets anders dan de meeste meiden en vandaag bevestigde ze dit opnieuw. "What do you think?" Vroeg hij om de vraag terug te ketsen en omdat hij benieuwd was wat ze zou antwoorden. Het feit dat ze de vraag stelde vertelde hem al dat ze er een bepaalde gedachte bij had, wat wist hij alleen nog niet. Ethan moest even lachen om wat Autumn zei. "At least one of us likes what I say then, I could seriously kick myself. Didn't know I was this akward talking to someone I like." Het gaf hem in ieder geval een iets opgelucht gevoel en de glimlach bleef op zijn gezicht. Misschien moest hij Autumn meer op haar woord gaan geloven. "If that is the case then thank you." Het was zo vreemd aangezien hij nooit had gedacht zoiets te horen van iemand van Autumns status.
De lach van Autumn deed iets geks met hem, maakte hem vrolijker en gaf hem een goed gevoel. Ze zorgde er voor dat hij zich net iets minder zorgen maakte over wat hij zei en hoe hij deed. "Yep, I hate those slippery creepy creatures." Zei hij en kort rilde hij. "No thank you." De blik op Autumns gezicht leek verbaasd en Ethan lachte. "Even superman can be scared of some things." Hij kon het niet laten om de opmerking te gebruiken, hopend dat Autumn de grap nog niet zat was. Misschien werd het uiteindelijk wel zoiets als een speciale grap die alleen zij zouden begrijpen. "I do hope so, I buy her the best cat food with my own money so she better like me te best!" Het was natuurlijk stom dat het hem zo veel uitmaakte, maar voor Ethan voelde de kat een beetje als zijn eigen huisdier een een maatje.
Ethan wilde direct antwoorden dat hij haar aanbod graag zou gebruiken, maar besefte ook dat dit wel heel erg enthousiast overkwam en hij wilde haar niet afschrikken. "That would be great. I will take advantage of that offer." De glimlach op zijn gezicht vertelde dat hij oprecht erg blij was met het aanbod. Tot nu toe had hij niemand gehad om zijn tijd alleen mee door te brengen. "Thats honestly a very nice of you." Voegde hij er naar toe en hij keek even om naar haar. "Thank you." Hoe meer tijd hij met Autumn doorbracht, hoe meer hij van haar persoonlijkheid zag. Ethan kon zich op dit moment niet eens meer voorstellen hoe Autumn zich normaal gesproken tegen hem gedroeg, dat was gewoon een compleet ander persoon. "I hate him for it, why ruin so many peoples lifes? But he doesn't care at all so I stopped putting energie in hating him and just try to ignore and avoid him."
De iets bewonderende blik van Autumn bracht de lach weer terug op zijn gezicht. Zelf vond hij dit ook een prachtige plek, ergens waar mensen op hun eigen manier zich konden uiten en iets moois neer konden zetten. Niet veel mensen deelde deze mening echter, een van de redenen dat het enkel op een wat afgelegen of onbewoonde plek werd gedaan. "It's never a waste, you never learn it if you don't try it. I would love it if you gave it a try. I can help you out!" Probeerde hij haar te overtuigen terwijl hij de tas op de grond zette en openritste. "You will need one of these." Hij overhandigde haar een half masker en haalde er een voor zichzelf uit de tas die er een stuk minder goed aan toe was maar nog wel werkte. "Pick any color you like in here and give me a subject. I will show you how I work." Stelde hij haar voor. Misschien zou ze zich al prettiger voelen als ze hem even bezig had gezien.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was te begrijpen dat zodra iets te maken had met de vader van Ethan, dat Ethan zelf het zag als iets slechts. Misschien had Autumn het ook wel gezien als iets slechts of minder goed als ze meteen al wist dat het van Marcus kwam. Ze twijfelde er ook geen seconde aan dat de vreselijke man het gebruikte voor de foute dingen maar dat was niet bij Ethan zo, hij leek het te gebruiken voor de juiste dingen. “Well, I am happy to be of service.” Eigenlijk was het ook wel een positief iets om te hebben, mits je het ook zo gebruikte en tot nu toe had Autumn nog niet doorgehad dat hij het voor iets slechts leek te gebruiken. Sowieso had Autumn nog niks slechts, fout of verschrikkelijk aan de jongen gemerkt, ze had oprecht alleen nog maar positieve dingen gezien van de jongen.
Opnieuw gooide Ethan een compliment haar kant op, iets wat haar telkens opnieuw helemaal warm liet voelen van binnen. Autumn vond het geweldig als Ethan iets goeds zei over haar, het voelde extra speciaal als wanneer een ander iets positiefs over haar zei. Wat ze wat minder vond was dat de jongen dacht dat zij boven zijn niveau was, iets wat zij helemaal niet zo beleefde. “Shut up, I am not.” Ze gaf Ethan een speelse duw terwijl ze lichtjes moest lachen van ongeloof. “There is no way some spoiled rich girl is out of the league of a really nice guy who is funny, hard-working, caring and handsome.” Dat was iets wat ze oprecht meende en ze was er ook serieus over. Toen werd de vraag op haar teruggekeerd, iets wat er voor zorgde dat ze toch wel aardig verlegen werd. Nu was zij degene die nogal ongemakkelijk leek te worden. “Well, I don’t know what I think…” Mompelde ze een beetje verlegen terwijl ze een hand door haar haren haalde en naar de grond tussen haar voeten keek. “I think you are an amazing guy and I love hanging out with you.” Ze haalde haar blik even van de grond om op te kijken naar Ethan. “And it would be a lie if I said the thought hadn’t crossed my mind.” Ze deed haar best om haar ongemakkelijkheid en verlegenheid zoveel mogelijk te onderdrukken, al was het alsnog wel te horen aan haar stem en af te lezen aan haar lichaam. Ze was gewoon bang dat de jongen ineens uit het niets haar zou uitlachen over het feit dat ze eraan gedacht had dat het wat kon worden tussen de twee, dat het volgens hem een gek idee was en dat ze belachelijk was om er ooit maar aan te denken. “Of course I like what you say.” De laatste drie woorden van Ethan zijn opmerkingen zorgde opnieuw voor een warm gevoel bij Autumn, misschien keek ze er te diep in maar ze vond het zo schattig klinken. “Yes, it is the case, so you’re welcome.” Ze was blij om te horen dat de jongen het idee niet helemaal beschouw leek te laten en kon accepteren dat het misschien toch wel het geval was.
Ergens had Autumn niet verwacht dat Ethan bang zou zijn voor slangen maar zo bleek de jongen haar opnieuw te kunnen verrassen. “Who would have guessed that the amazing superman would be scared of snakes?” Een speelse grijns sierde Autumn haar lippen terwijl ze Ethan aankeek. “Now you for sure have to be her favorite.” Dat de jongen echt zoveel om de kat leek te geven vond ze toch wel erg aandoenlijk. Het feit dat hij zijn eigen geld aan de kat uitgaf liet de jongen vele malen sympathieker in Autumn haar ogen.
Autumn was blij om te horen dat de jongen haar verzoek leek te accepteren en het klonk er zelfs na dat hij er een keer op in zou gaan. Hoe Autumn dit zou oplossen met haar vader wist ze niet maar dat was iets wat ze dan wel zou zien. Waarschijnlijk zou ze de man vertellen dat ze met haar vriendinnen had afgesproken of een ander excuus. Ze zag het wel wanneer het erop aankwam. “No problem. I can’t wait for you to take me up on that offer.” Ze had geen idee of de jongen daadwerkelijk haar een keer een bericht zou sturen maar ze hoopte van wel.
Ondanks Ethan aangaf dat het geen verspilling zou zijn als Autumn zou leren, toch voelde het wel zo voor haar. De jongen had waarschijnlijk zelf gewerkt en betaald voor de spullen en dan was Autumn degene die alle verfbussen zou verspillen aan een lelijke tekening omdat ze er niks van kon. “I don’t know, Ethan.” Een beetje onzeker keek ze de jongen aan terwijl ze het masker aannam. “This is your stuff, I don’t want to waste it on something ugly when you could use it for something amazing.” Ze bleef toch bij haar punt, ondanks dat Ethan haar zojuist verteld had dat hij haar graag zou willen zien de spullen gebruiken. Gelukkig leek de jongen ook zelf te werk willen gaan en liet de keuze over aan Autumn over een kleur die hij zou gebruiken en wat het onderwerp was. Autumn hurkte neer bij de tas en begon door alle kleuren te kijken. Al snel belandde ze op een rozige kleur die ze uit de tas viste. “Something with a flower.” Met een glimlach op haar gezicht handigde ze de spuitbus over naar Ethan.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Ethan grinnikte kort toen ze hem zacht duwde en schudde zijn hoofd. "Are you seriously just saying that? On the social ranking list I'm in the gutter and you are on top." Ethan staarde haar aan en zijn wangen kleurde rood bij de complimenten. "You are way to succesful and good looking and just... I don't know, to good for me." Het was duidelijk dat ze beide dit niet van elkaar gingen winnen al was Ethan er van overtuigd dat hij gelijk had. Er was niemand die zou denken dat een arme jongen met een crimineel als vader zou passen of ook maar een optie was voor iemand als Autumn. Toch leek haar stem hem te vertellen dat ze het meende en echt zo over hem dacht. Het was raar om te horen, maar Ethan loog als hij zei dat het hem geen goed gevoel gaf. De hele tijd dat hij op een antwoord van haar wachten had hij zijn adem ingehouden en Ethan blies die nu zacht uit toen ze verder ging. Hij was er zeker van dat er een 'maar' zou komen nadat ze hem vertelde het leuk te vinden om tijd met hem door te brengen, alleen die kwam er niet. "You would consider it... wow." Mompelde hij verbijsterd. "Autumn, you can't stop surprising me can you?" Het was aandoenlijk hoe verlegen Autumn was geworden toen hij haar de vraag terug had gesteld terwijl ze totaal niet zo was geweest toen ze hem het zelfde vroeg. "Aside from the fact that I though you would never, ever, think about me that way... I did think about it too." Ethan wist niet zeker of hij zich opgelucht voelde over het feit dat hij het haar had gezegd en ze niet direct was weggelopen of dat hij zich enorm ongemakkelijk voelde om er over door te praten. Het was vooral het feit dat hij zich kwetsbaar voelde door het hier over te hebben. "You are really cute when your shy." Zei hij even met een kleine grijns op zijn gezicht. Hij kon het niet laten om haar er een klein beetje mee te pesten, ondanks dat hij het wel echt schattig vond. Het was lastig om te weten wat er op dit moment door Autumns hoofd ging en wat hij het beste kond doen of zeggen. Toen ze nogmaals bevestigde dat ze het echt meende keerde iets van zijn verlegenheid weer terug maar hij deed zijn best om zich te herpakken. Dit was hij totaal niet gewend.
"It is a big secret so don't tell anyone, okay? I trust you with it." Grapte hij nog even terug. Ethan knikte overtuigend. "I might even try to see if she wants to stay at thouse for longer. Maby I can tempt het with toys or a cat bed. I will keep you updated." Zei hij met een grijns. "And you can come up with a name for her!" Het kwam er enthousiast uit en Ethan meende het ook, dit was iets wat in zijn hoofd nu al een perfect plan was. Soms gebeurde dit soort dingen, bedacht hij iets leuks om te doen of te maken en was hij gelijk compleet erop gefocusd. Dat was ook zo geweest met de graffiti, vanaf het moment dat hij het er met Autumn over had gehad wist hij al dat hij vandaag samen met haar iets er mee zou willen doen en had het constant in zijn gedachtes gespeeld. "You are great company. My mom will go nuts if she finds out about you. She has been bugging me for ages about making friends and having a girlfriend, hanigng out with other people, all that stuff." Zei hij lachend. Ethan was zeker van plan om haar aanbod te gebruiken, ondanks dat hij het wel lastig vond om er zeker van te zijn dat ze echt langs zou willen komen of iets met hem zou willen doen, ze had vast betere dingen te doen.
Het was niet zo dat hij teleurgesteld was, Ethan kon wel begrijpen dat ze niet zomaar wat wilde uitproberen met de graffiti, maar hij hoopte dat hij haar toch nog kon overtuigen. Het was iets wat hij zelf erg leuk vond en graag met haar wilde delen. "Alright, a pink flower. Lets see." Ethan pakte de spuitbus van haar aan en zette zijn masker op. De spuitbus schudde hij voor hij aan ge slag ging op een leeg stuk muur. Een paar keer wisselde hij met wat kleuren tot hij tevreden was met zijn werk en hij keek om naar haar. Zijn masker zette hij af zodat hij beter tegen haar kon praten. "What do you think? It's nothing special but its a start. You could definitely do something like this if we simplify it!" Ethan viste een oranje spuitbus uit de tas. "Catch." riep hij waarna hij de bus naar haar gooide. "I will guide you. It will be fun."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Autumn keek met een nogal stom verbaasde blik naar Ethan. “And since when do you care about this ‘social ranking list’?” Met haar vingers maakte Autumn twee aanhalingstekens en bewoog deze op en neer zodra ze bij het woord ‘social ranking list’ kwam. Autumn wist dat zij iemand was die erg veel gaf om deze lijst, vooral als het ging om op welke positie andere mensen haar zagen maar dat Ethan zich hier iets van aantrok was toch redelijk nieuw voor haar. Misschien was het meer dat de jongen ervan uitging dat Autumn zich er wat van zou aantrekken en dat ze daarom nooit iets in de jongen kon zien, dan kon ze het nog wel begrijpen maar ze zou het dan wel zonde vinden als dat was hoe de jongen over haar dacht. Al kon ze hem moeilijk ongelijk geven, ze liet vandaag op de parkeerplaats nou niet bepaald merken dat het niet zo was. De manier waarop Ethan lichtjes rood leek te worden door alle goede dingen die Autumn over hem te vertellen had. Het was te schattig. “I am not successful, good looking might be in your opinion and I am not so sure about being too good for you.” In haar ogen was ze echt niet te goed voor de jongen, eigenlijk vond ze dat het andersom was. Natuurlijk leek het niet zo als het ging om hun reputaties maar als ze keek naar wat voor persoon hij was en wat voor iemand zijzelf was dan leek het haar toch wel erg duidelijk dat Ethan degene was die de betere persoon was. “Of course I considered it, how could I not?” Ze deed haar best zich over haar verlegenheid te zetten. “Stop that, you’re only going to make me more shy if you say that.” Als vervolg van Ethan zijn opmerking voelde Autumn haar wangen ook weer opnieuw meer kleur krijgen.
Ethan was een grappige jongen, het kwam maar al te vaak voor dat hij Autumn aan het lachen maakte. Nu ook weer had hij ervoor gezorgd dat Autumn weer even moest lachen. “Alright superman, your secret is safe with me.” Ze gaf hem een knipoog waarna ze opnieuw even in de lach schoot.
Autumn wou maar al te graag weten hoe het verder zou gaan met de kat van Ethan, die eigenlijk niet de kat van Ethan was. “You have to keep me updated. I need to know how this continues.” Ze gunde het Ethan ook wel, dat de kat wat vaker kwam of langer bij de jongen bleef hangen. Hij leek erg veel blijdschap van deze kat te halen. “I can come up with the name? How does Biscuit sound?” Het was het eerste wat in Autumn opgekomen was. “Or Brownie? Ladybug?” Autumn vond alle namen die ze opnoemde eigenlijk best wel heel erg schattig en hoopte dat Ethan hier hetzelfde over dacht. Natuurlijk was het een soort van zijn kat dus moest hij de naam goedkeuren.
“That is adorable.” Autumn wist niet wat ze schattiger vond, het feit dat Ethan erg enthousiast leek te zijn over het feit dat hij zijn moeder alles over haar kon vertellen of dat zijn moeder blij zou zijn met het dat haar zoon eindelijk iemand leek te hebben om mee om te gaan. “I can’t wait to meet her, she sounds like a sweetheart.” Ervan uitgaande dat er toch wel een keer een moment zou komen dat Autumn de vrouw zou ontmoeten, dat hoopte ze wel althans. Natuurlijk had ze dus erg drukke werkdagen maar misschien zou ze een keer de tijd hebben om Autumn te ontmoeten en te leren kennen. Dat was als ze dat ook nog eens wou natuurlijk.
Vanaf een afstandje keek Autumn toe naar hoe Ethan alles deed. Hij liet het zo makkelijk lijken, al wist Autumn zelf prima beter en dat de jongen gewoon een talent had als het ging om kunst en dus ook graffiti. Autumn was onder de indruk van wat Ethan leek te kunnen maken met een muur en wat spuitbussen. “What do I think? I think it’s stunning.” Autumn wist haast wel zeker dat er absoluut geen kans was dat zij zoiets kon maken. Lichtelijk geschrokken ving ze de spuitbus die Ethan haar kant had opgegooit. Ze verbaasde zich nog over het feit dat ze hem gevongen had maar het scheelde dan ook niet veel. Meteen begon Autumn zich nerveus te voelen. Ze keek naar de oranje spuitbus in haar hand en liep naar nog een overgebleven leeg stuk van de muur. Ze draaide haar bovenlichaam bij en keek naar Ethan. “So, how does this work?”

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Kort haalde Ethan zijn schouders op. "I don't but you do." Antwoordde hij. Voor hem maakte het niet uit waar hij stond en waar mensen waarmee hij omging stonden, maar hij was zich er bewust van dat dit voor Autumn wel belangrijk was. In zijn hoofd was het daarom overduidelijk dat hij geen optie kon zijn. "I know you are not the way your friends are but I still thought it would affect your choice." Het was niet zijn bedoeling om weer te beginnen over het feit dat Autumn hier om gaf, dat ze anders deed tegen hem rondom andere mensen en op school, maar het was wel een reden waarom hij dacht dat ze hem nooit als optie zou zijn. "You are and I honestly haven't felt this good in a long time." Ethan keek Autumn aan. "It might sounds stupid but you really do make me happy, even just talking or being around you." Ondertussen was hij al wat meer over zijn verlegenheid en ongemakkelijkheid heen. Hij kon niet begrijpen dat Autumn zich niet goed genoeg voelde voor hem aangezien hij dacht dat ze té goed was voor hem. "I never guessed you would. I have always considered myself the weird, poor guy with a criminal dad. Nothing near someone I would see you with. Might be a real stereotype." Zei hij terwijl hij naar haar bleef kijken. Ondanks dat hij door had dat Autumn niet was zoals ze zich voordeed op school verraste ze hem toch nog steeds met wat ze zei en hoe ze over hem dacht.
Ethan moest direct lachen na haar knipoog. "Oh thats great, thank you." Ook nu merkte hij weer dat hij echt blij werd van Autumn. Ze wist gewoon precies wat ze moest zeggen of doen om hem op te vrolijken maar zelfs een lach maakte zijn dag al goed, iets wat heel erg bijzonder was. "Brownie it is since I love chocolate and desserts." Zei hij met een grijns. Eigenlijk waren al haar voorstellen wel heel schattig en vond hij ze allemaal goed. Ethan grinnikte even en keek om naar haar. "She is, she cares a lot. I think she would love you but I do warn you she won't stop talking or asking questions." Als zijn moeder eenmaal begonnen was zat er geen stop op, iets wat hij zelf ook had wanneer hij nerveus of heel erg blij was. Waarschijnlijk zou ze Autumn al direct willen ontmoeten vanaf het moment dat Ethan over haar zou praten. Sinds de hele situatie met zijn vader uit de hand was gelopen probeerde zijn moeder hem zo ver te krijgen om minder gesloten zijn en geluk op te zoeken.
Ethan kon de grijns niet van zijn gezicht afhalen toen ze hem het compliment gaf. "Well thank you, this is not even that complicated." De schrik op haar gezicht toen hij de spuitbus gooide liet hem even lachen. "I'm sorry to scare you but it did work." Ethan had al gehoopt dat ze toe zou geven als hij haar de spuitbus zou geven en hij liep naar haar toe. "Alright, shake it up first." Nadat ze dat had gedaan kwam hij achter haar staan, zijn hand legde hij op de hare zodat hij haar kon begeleiden in het spuiten. "Then press the nozzle go like this." Hij hielp haar om een vorm te maken van een blad. "Then fill it in and we can get a darker color for shading." Ethan was zo bezig met de graffiti dat hij niet door had hoe dicht hij tegen Autumn aanstond. De verf die hij eerder aan zijn hand had gehad van de bloem zat nu ook op de hare doordat hij haar hand vast had, maar dit was voor hem niets geks. Graffiti was niet iets waar je helemaal schoon vandaan kwam tenzij je nog meer bescherming zou gebruiken. "Your a natural." Zei hij met een glimlach. "You don't even really need my help."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Natuurlijk was het Ethan geweest die niks om reputaties gaf, het ging eerder om hoe Autumn over haar eigen reputatie dacht. Ze kon ook moeilijk tegen de jongen ingaan en zeggen dat hij ongelijk had want dat was niet zo. Hij had wel gelijk. Al zag Autumn er zelf wel graag verandering in want ze vond Ethan wel echt leuk en was bijna non-stop aan het lachen of glimlachen als ze aan het praten waren. Ook al wou ze vandaag nog niet eens gezien worden met de jongen op de parkeerplaats van school, ze zou toch graag willen kijken of er iets was tussen de twee. Hoe ze dit zou doen en over de mening van anderen zou komen wist Autumn nog niet. “But I don’t want it to affect my choice.” Dat was iets wat ze toch wel duidelijk wou maken. “I won’t let it affect it.” Voegde ze er vluchtig aan toe, hopende dat ze haarzelf daar aan kon houden. Ze ging ervan uit dat dat wel mogelijk zou zijn met de hulp van Ethan. “It doesn’t really sound stupid, I kinda feel the same way.” Eigenlijk kon ze dat beetje wel weglaten, het was precies hoe zij zich ook voelde. De jongen maakte haar blij op een manier die ze niet eerder meegemaakt had. Ze voelde zich gewoon zo vrij als ze met hem aan het praten. “Yeah, it really is a stereotype and you shouldn’t let those dedicate your way of thinking.” Misschien had zij niet helemaal het recht van spreken maar dat kon haar niet heel veel interesseren op dit moment. Zolang Ethan zich maar realiseerde dat hij zeker wel een kans had bij haar.
Tevreden knikte Autumn wanneer Ethan het eens leek te zijn met een van de namen die ze voorgesteld had. Ze was blij om te horen dat de jongen een keuze heeft kunnen maken tussen de namen die ze gaf en ze was ook wel voldaan met welke naam hij gekozen had. Het kon misschien wel een beetje dom zijn om zo blij te worden over dat zij de naam van een kat mocht kiezen maar het maakte haar voornamelijk zo blij omdat het iets was tussen haar en Ethan.
Eigenlijk schrok het Autumn helemaal niet af wanneer ze hoorde dat Ethan zijn moeder iemand was die veel en graag leek te praten en dus ook veel vragen zou stellen. Dat leek haar eigenlijk alleen maar gezellig en zorgde het alleen maar voor dat ze nog liever deze moeder van hem wou ontmoeten.
Eindelijk leek het zo ver te zijn, Ethan zou haar helpen met het bespuiten van een leeg stukje muur. Autumn begon met het schudden van de bus in haar handen zoals Ethan zei dat ze moest doen. Daarna duurde het niet lang voor de jongen achter haar stond en haar hand begon te begeleiden tijdens het bespuiten van de muur. Terwijl Ethan haar hand hielp bewegen keek Autumn even over haar schouder naar het gezicht van Ethan. Ze zag zijn geconcentreerde blik op de muur terwijl hij druk bezig was met het geleiden van haar hand. Eigenlijk hoefde ze nauwelijks iets te doen behalve het mondstuk goed ingedrukt houden. De rest leek Ethan te doen. Ze bracht dan ook lachend weer haar blik naar voren wanneer de jongen haar een talent noemde. “Yeah right, like I actually did anything.” Het zag er wel goed uit maar het was niet alsof het eigenlijk Autumn haar werk geweest was. Ze was de jongen toch wel dankbaar dat hij zijn best deed.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De vastberadenheid in haar stem gaf Ethan iets meer vertrouwen in de situatie. Toch bleef iets waarvan hij twijfelde dat het zo gemakkelijk aan te passen was. "That would be great." Zei hij daarom met een glimlach. "I will support you wherever I can." Dit meende hij ook, al wist hij dat het zou draaien om de mensen die haar niet zouden steunen hierin en niet om de mensen die dat wel deden. Ethan hoopte hoe dan ook dat ze zich aan de belofte zou kunnen houden. 'Eerst zien, dan geloven' was iets waar hij zich vaak aan hield en nu toch ook. "Glad I'm not the only one." Het was fijn om te horen dat ze het gevoel deelde, vooral omdat hij het idee had dat hij veel te snel veel te veel voelde voor Autumn. In films en boeken ging het altijd zo, maar in het echt leek het hem niet logisch.
"I normally don't but with you it's hard, I think I know you but I also doubt myself since it all feels a bit unreal." Hoe meer hij nadacht over haar woorden, hoe meer hij besefte dat ze hem probeerde te laten inzien dat hij wel kans maakte en ze zelfs iets in hem. Hij was niet van plan om direct de gok te wagen maar zijn zelfvertrouwen nam wel iets toe. Soms konden dingen in zijn leven ook wel meezitten en dat realiseerde hij zich nu ook. Het had geen zin om constant maar gesloten en beschermd te zijn, daar zou hij niets mee bereiken en zou vooral eindigen in eenzaamheid. Als hij zich in ieder geval rondom Autumn ontspannen kon gedragen, zich niet druk hoefde te maken om voorzichtig te zijn, dan was dat al een hele grote stap. "You do realise that what you just did? This might be te worst choice of your life." Zei hij met een lach. "When you let me in you can't get rid of me easily." Het was vooral om haar te plagen en niet echt gemeend. Het was aftasten of er daadwerkelijk meer zou zijn dan alleen een vriendschap, maar de mogelijkheid was er.
De gehele tijd dat hij Autumn begeleidde was hij gericht op de graffiti. De meeste jongens zouden dit doen om dichtbij te komen en pas toen Autumn tegen hem sprak besefte hij hoe dichtbij hij was. Zijn lichaam tegen het hare aan om haar zo goed mogelijk te kunnen helpen. Ze leek er gelukkig geen probleem mee te hebben. Ethan nam wat afstand om antwoord te kunnen geven en te kijken naar het geen wat ze gemaakt hadden. "Alright, that's true. What if I let you do it yourself and I finish this one?" Stelde hij voor. "I know you can do it." Het leek hem leuk om haar echt aan het werk te zien, al had hij ook geen problemen om het samen te doen. "Or we can make one big piece together. Whatever you like." Hij hoopte oprecht dat Autumn zich niet verveelde en hoopte dat ze snel naar huis kon. Als het aan Ethan lag konden ze hier nog uren doorbrengen of in ieder geval tot ze echt geen licht meer zouden hebben om iets te zien. Er was tot nu toe ook niemand anders langs gekomen wat hij wel kon waarderen. Eindelijk liepen dingen soepel, geen oneindige problemen zoals hij bijna gewend was.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Autumn ging er niet van uit dat Ethan haar zomaar de rug zou toekeren, daar leek de jongeman het type niet voor. Toch betekende dit niet dat het minder fijn was om van hem te horen dat wat er er ook zou gebeuren, Ethan haar zou steunen. Dan zou er toch altijd nog iemand zijn, zelfs als haar vriendinnen haar om zoiets als dit achter zouden laten, dan kon ze nog altijd terugvallen op hem. Natuurlijk hoopte Autumn niet dat het daadwerkelijk zo ver zou komen en ze was er absoluut bang voor maar het idee dat Ethan er voor haar was voor als het toch zou gebeuren was wel erg rustgevend voor Autumn. Ze kon het dan ook niet helpen om weer een domme brede glimlach op te zetten en zo een beetje de jongen aan te staren. Ze was even sprakeloos door zijn lieve woorden. Na een paar stille seconden van staren begon Autumn door te hebben dat het misschien een beetje ongemakkelijk werd, ze schudde haar hoofd uit het staren terwijl ze haar keel even schraapte. “Thanks, that means a lot.” Toch keek ze Ethan nog weer even aan met een kleine glimlach op haar gezicht.
Snel bracht Autumn een hand door haar korte haren een terwijl ze opnieuw luisterde naar wat Ethan te zeggen had. Ze schenkte hem een sympathieke glimlach bij het horen van zijn woorden. Het was lief om te horen dat dit zo ongelooflijk voor hem leek, het feit dat iemand als Autumn met hem omging en ook nog eens omdat ze het leuk vond. Dat alleen al was een beetje een raar idee voor haar, dat iemand zo surreal gevoel kon krijgen over het feit dat zij aardig tegen hen was. “Well, it is real, so stop thinking in stereotypes and stop doubting yourself.” Met andere woorden wou ze nog een subtiele hint geven aan de jongen dat er zeker wel iets tussen de twee kon gebeuren en dat zij daar zelf zeker geen probleem mee zou hebben. Natuurlijk verwachtte ze niet dat de twee nu ter plekke zouden trouwen, waarschijnlijk zouden beide even afwachten tot ze elkaar beter leerde kennen voor er daadwerkelijk iets ging gebeuren maar dan moest Ethan wel weten dat hij überhaupt wel een kans had, ondanks wat hij zelf dacht. “Worst choice of my life? Really?” Lachend kwam het uit de mond van Autumn terwijl ze haar blik van de grond optilde naar Ethan.“You do realise that only sounds good to me? The fact that you won’t leave me so easily..” Dan hoefde ze ook niet bang te zijn dat de jongeman zomaar ineens uit haar leven zou weglopen en dat klonk eigenlijk alleen maar als iets wat haar zou kalmeren in plaats van dat het zorgde dat ze niet langer met Ethan wou omgaan.
Het idee dat Autumn zelf iets moest gaan maken was toch wel een beetje te veel voor haar, dan nam ze toch liever het tweede voorstel van Ethan aan. “Let’s do one together.” Al had ze geen idee wat hij met samen bedoelde, of dit betekende dat de jongen opnieuw vlak achter haar zou staan en dat ze zo samen weer een tekening op de muur zouden maken, ook al deed Ethan zo al het werk, of dat ze beide apart zouden werken om zo samen 1 tekening te maken. Hoe dan ook, Autumn deed het liever samen met de jongen dan dat ze beide apart zouden gaan werken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld