Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Getting out of here

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik doe de kraan dicht. Hoe lang sta ik hier nu al? Naar mijn idee kruipt de tijd voorbij. Ik kijk in de spiegel en zie dat ik bleek ben. Vechten dat deden we allemaal in de akkerbouw, steken heb ik ook wel eens gezien, maar dood? Dat nog niet. Niet zo dichtbij en niet op het moment dat het gebeurd. Ik sla met mijn handen tegen mijn wangen aan om mezelf uit mijn gedachten te schudden maar het werkt niet. Hoe kan het ook anders? Ik ben nog in shock. Als ik de kamer weer inloop zie ik het nachtkastje staan. Ik ga op bed liggen en kijk aan de onderkant. Niks zou me meer moeten verbazen op dit moment en toch voel ik een gevoel van walging als ik het piepkleine microfoontje ontdek. Stil zet ik het kastje weer neer.
Carter komt de kamer binnen lopen. Hij ziet lijkbleek, heeft donkerrode bloedspetters over zijn witte blouse maar probeert zodra hij me ziet zijn gezicht weer in de plooi te krijgen.
Ik staar naar zijn shirt. Wie zou er bij hem zijn vermoord? Duidelijk iemand die voor hem stond te werken. Hij trekt zijn blouse zichtbaar trillend uit en ik begin toch medelijden met hem te krijgen dus sta op en pak het van hem aan. "Geef maar hier, ik gooi het weg". Zonder iets te zeggen kijkt hij me even aan en geeft me dan zijn kleren. "Ga maar douchen, was je tot je weer het idee hebt dat je schoon bent", zeg ik.

Ik pak mijn tas op, check of het zakmes nog in mijn broekzak zit aangezien ik nu meer dan ooit een stukje van mijn vader nodig heb, en loop naar de woonkamer. Onderweg kom ik een prullenbak met deksel tegen en ik stop Carter's kleren zo ver mogelijk erin weg.
Waarom ik naar de woonkamer ga weet ik niet. Ik weet niet of ik nu juist alleen wil zijn of dat ik wil horen wat de anderen hiervan vinden.

In de woonkamer zie ik Rosalia al zitten. Ze ziet er relatief vrolijk uit voor wat er net is gebeurd. Of zou iedereen in haar groep het hebben gehaald?
Ik ga bij haar zitten en bestudeer even haar gezichtsuitdrukking. "Bij mij zitten ook microfoons", deel ik zacht mede. Dan ga ik achterover zitten en staar ik voor me uit.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze bleef een tijdje zitten. Tot er mensen binnenkwamen. Iedereen zag er verslagen uit. Wat er precies gebeurd was wist Rosalia niet, maar de meerderheid van de gezichten hier zagen er niet al te gelukkig uit. Toch kwamen er ook enkelen met een grote glimlach binnen die druk aan het praten waren over hoe goed hun Test gegaan was. Rosalia sloot haar ogen even. Ze had nooit verwacht dat ze zich zo raar zou voelen na het zien van haar eigen vader. Het was niet zoals normaal. Het was fijn om hem te zien, iets vertrouwd van thuis, maar waarom stelde hij haar zoveel vragen over de Test? Had hij haar dan niet gemist en wou hij niet gewoon weten of alles goed met haar ging? Dat gevoel kreeg ze niet en dat vond ze oprecht geen fijn gevoel. Was haar moeder maar gekomen, die zou zich nooit zo opgesteld hebben. Ze haalde even diep adem en besloot gewoon te ontspannen. Misschien was het gewoon door alles van gisteren dat ze nu zo dacht. Ze moest gewoon blij en dankbaar zijn dat ze haar vader had mogen zien, zonder meer. Ze had een deel van de Test zelfs niet moeten doen, en dat omdat haar eerste score zo goed was. Ze moest echt stoppen me aan zichzelf te twijfelen.

Ze bestudeerde iedereen die de kamer inkwam. Ze kon niet zeggen wat er was, maar er was daar binnen iets gebeurd wat niet klopte. Ze had nog geen enkele dag hier zo een stilte in de zaal meegemaakt. Iedereen leek even rust op te zoeken. Dat kon een goed teken zijn. Misschien besefte iedereen nu hoe serieus de Test was. Anderzijds kon het ook betekenen dat er iets schokkend gebeurd was. Ze hoopte Aiden snel te zien nu, met hem te kunnen praten erover. Anderzijds wist ze niet of dat een goed idee was. Wat moest ze zeggen over het hele gebeuren met haar vader? Kon ze werkelijk haar eigen vader wantrouwen en dat tegen iemand vertellen die ze nog maar net kende? Ze voelde zich enorm op haar gemak bij Aiden en ze wou dan ook eerlijk zijn over alles, net zoals ze beloofd had. Wanneer hij aankomt en bij haar plaats neemt kijkt ze op naar hem. Hij zag er neergeslagen uit, wat zou er gebeurd zijn? Bezorgd keek ze naar hem. 'Dat dacht ik al ja.. Iedereen zal ze wel in de kamer hebben', zei ze. Ze was dan toch niet gek. Ze had het juist gezien, en hij had het ook gevonden. Dat was dan toch weer een stap vooruit. 'Gaat het wel met je? Is er iets gebeurd? De sfeer hier voelt zo..kil', zei ze. 'Als je er niet over wilt praten is dat ook prima, dat snap ik', voegde ze er nog aan toe. Het laatste wat ze wou was hem dwingen. Dat zou ze namelijk zelf ook niet graag hebben. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Waarom is zij zo rustig? Het kan niet anders dan dat iedereen toevallig bij haar de test goed heeft gemaakt. Ik staar naar mijn handen en zie dat er nog wat restjes bloed op zitten van wat er op Carter zijn shirt zat. "Iedereen had de doos zeker open gekregen bij jou?" zeg ik zacht.
"Bij ons niet. één meisje had de verkeerde knop ingedrukt en toen..." de woorden blijven in mijn keel hangen. Dan kijk ik haar recht in haar ogen aan en zeg, niet boos maar wel indringend: "foute antwoorden worden niet getolereerd Rosalia. Fout is ook echt fout. Ze drukte de verkeerde knop in en ze werd gespietst door tien messen die in haar torso vlogen. Ze is dood en de beoordelaars vonden het oke. Dit is wat voor test we moeten maken. Je maakt het goed of het is je einde. Het gaat er niet om of je het wel of niet haalt, het gaat erom hóé je het haalt. Daarom bekijken ze ons verder en luisteren ze ons af. De uitslag is een ja of nee vanaf deze test. De enige manier om te kijken in welke sector je moet komen is hoe je met de resultaten om gaat".
Ik laat haar het bloed op mijn hand zien om haar van mijn verhaal te overtuigen.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

'De doos..'. Verward kijkt ze naar hem. Over welke doos had hij het nu? Ze had geen idee waarover hij sprak, maar al snel hoort ze wat er volgt. Haar mond valt er van open, haar handen beginnen te trillen waarna ook de rest van haar lichaam volgt. Dat kon toch niet.. Dit was niet rechtvaardig en liet weer maar eens twijfels komen over de Test. Was dit dan het systeem waar haar ouders zoveel vertrouwen in hadden? Een systeem dat mensen vermoordt, ijskoud. Zonder zelfs een hand uit te steken. Onschuldige mensen sterven hier, gewoonweg omdat ze een fout antwoord geven op een stom onderdeel van een Test die dan zou moeten bepalen wie het verdient om te blijven leven. Rosalia krijgt een enorme brok in haar keel. Ze weet geen woord uit te brengen. Bij het zien van zijn handen verstijfd ze volledig en barst in tranen uit. Dat meisje, het had evengoed Rosalia kunnen zijn. Wat nu als ze wel had meegedaan en fout geantwoord had. Ze kan haar tranen niet bedwingen. 'Ik weet niet of iedereen zijn doos heeft geopend.. Die vrouw van de Test. Ze kwam me hier ophalen en bracht me naar mijn vader toe. Ik mocht met hem praten als beloning voor mijn goede score. Door mijn score moest ik vandaag niet meedoen. Wat nu als ik..'. Ze kan haar tranen niet tegenhouden en probeert ze weg te vegen met de mouw van haar blouse. 'Het is zo oneerlijk, misschien had ik het wel moeten zijn. Waarom onschuldige mensen? Niks hier klopt. Het is niet oké..', zei ze. Zijn verhaal maakte haar bang. Bang voor wat er nog allemaal zat aan te komen. Ze had dit niet meegemaakt maar alle volgende keren zou zij het gewoon kunnen zijn die daar lag. Vermoord door haar eigen, foute antwoord. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik zie haar tijdens mijn verhaal zich steeds ongemakkelijker voelen maar ze moet het weten. Dan zegt ze dat ze niet mee heeft gedaan met de test. Wat is dat nu? Waarom zouden de beoordelaars zoiets doen? En waarom mocht zij haar vader zien? Mijn hoofd is ineens helder en racet met gedachten. De test is er klaarblijkelijk niet om mensen een goed gevoel te geven, waarom laten ze haar een test overslaan? Wat zouden de beoordelaars daarmee winnen? Het lijkt mij juist dat ze er alles aan willen doen om iemand geen perfecte score te geven zodat ze niemand hebben die hun systeem van bovenaf infiltreert.
Als ze in huilen uitbarst voel ik me eerst wat ongemakkelijk. Ik ben nooit goed geweest in troosten, vroeger deed Jasmijn dat altijd als iemand huilde. Heel even schieten mijn gedachten naar haar, zou zij de toets hebben overleefd? Dat komt later.
Rustig omhels ik Rosalia en probeer haar te kalmeren. "Rustig maar, je bent het niet. Je hebt geluk gehad dat je het niet hoefde te maken en dat komt omdat jij zo goed hebt geantwoord op de test. Je mag blij zijn dat het zo is gelopen, alhoewel ik denk dat je deze test ook wel had kunnen maken". Ik strijk even door haar haren.
"Het komt echt wel goed, we gaan hier samen doorheen komen oke?"
Ik wil haar wel beloven dat we dit beide overleven, maar zeker weten doe ik het niet. Tot nu toe gaat het ons goed af, maar zouden we slim genoeg zijn voor de volgende testen? En belangrijker nog, zouden we op de juiste manier handelen en de juiste keuzes maken?
Ik wrijf nog even over haar rug en hou dan haar bij de schouders vast terwijl ik haar aankijk. "Het komt wel goed, ik ben er voor je. Je staat er niet alleen voor". Shit, ik vertrouw haar.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze probeerde rustig te blijven ademen. Ze was totaal in paniek. Wat was dit toch allemaal. Hoe kon het dat zij deze Test niet had moeten doen? Zat haar vader daar voor iets tussen? Zoveel had hij toch ook weer niet te zeggen in de maatschappij. Ja hij had een hoge functie, maar enkel binnen zijn bedrijf. Ze hield zich aan hem vast. Het maakte haar rustig, wetende dat er iemand was waar ze gewoon even verdrietig bij kon zijn. Soms kon dat gewoon goed doen. Thuis kon ze dat met haar ouders als ze zich niet goed voelde, maar hier had niemand waar ze gewoon oprecht haar emoties bij kon tonen. Gelukkig kon dat bij Aiden wel, daar had ze aan getwijfeld maar als ze zag hoe hij nu met haar omging was ze er zeker van, hij meende het oprecht. 'Aiden, ik denk niet dat het enkel kwam door mijn goede resultaten.. Waarom zouden ze mijn vader naar hier laten komen? Het was niet eens een fijn gesprek. Hij deed zo anders, alsof hij zich zorgen om me maakte. Alsof er iets flink mis aan het gaan is hier en ik helemaal niet zo goed bezig ben. Hij was ijskoud en stelde maar vragen en nog meer vragen. Alsof hij naar details zocht, dingen die ik wist die ik met hem moest delen..', zei ze, nog altijd onzeker. 'Ik heb je echt nodig hier Aiden, ik kan zelfs mijn eigen familie niet vertrouwen. Het is een val, alles hier. Dit is niet gewoon een Test, dit heeft zoveel meer in zich. Ze proberen ons helemaal psychologisch te beïnvloeden. Ik weet dat je me nooit 100% kan vertrouwen maar ik geef je mijn woord. Je kan op me rekenen, dat beloof ik je', zei ze gemeend. Dit moest ze zeggen, ze wou dat hij wist dat zij er ook voor hem zou zijn. Ze glimlachte zwakjes bij zijn woorden. Dat betekende veel. Ze wist dat hij ook erg wantrouwig instond in deze situatie, en dat hij haar leek te vertrouwen, het deed haar goed. 'Dat betekent veel voor me, dat meen ik. Je kan op me rekenen', zei ze en ze veegde de laatste tranen van haar wangen. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik blijf haar nog even vasthouden omdat ik bang ben dat ze anders.. uit elkaar valt ofzo. Ze lijkt op dit moment zo fragiel. Ik ben blij dat ze mijn vertrouwen niet lichtjes neemt en ik hoop dat ik haar woorden kan blijven geloven met wat er komen gaat.
"Laten we even rustig nagaan wat we nu eigenlijk weten, alles even op een rijtje zetten. Misschien dat dat helpt de gedachtes wat in orde te houden.
We weten dat de test gaat om welke handelingen je doet. Dat het gaat om welke keuzes je maakt in plaats van het resultaat.
We weten dat alle keuzes die je maakt gemonitord worden door camera's of microfoons, die in de tuin en in de slaapkamer hangen, en god weet waar nog meer.
We weten dat de Staat graag het land willen houden zoals hij is ingericht, vandaar dat foute antwoorden niet getolereerd worden. Je mag niet te dom zijn.
Als je te slim bent mag je een toets overslaan en een van je ouders zien". Ik denk even na, was dit alles?
Waarom zouden ze haar vader hierheen halen. Ik denk even zachtjes hardop, aangezien er nu meer mensen de woonkamer in komen.
"De test te goed maken zou er misschien voor zorgen dat ze je in een van de besturende sectoren moeten plaatsen. De besturende sectoren lijken me mensen die alleen soortgelijke mensen willen, kijk maar naar Carter. Hoe hoger je komt, hoe meer mensen hetzelfde denken. Dus als we daar vanuit gaan en ze jou daar niet willen hebben, moeten ze erachter zien te komen hoe ze jou daar niet krijgen terwijl ze het wel kunnen verantwoorden.
Maar hoe je vader dan in het plaatje komt..."
Ik pauzeer even en staar wat naar het plafond terwijl ik nadenk. "Heeft jouw vader je misschien antwoorden vertelt voor de test? Er op een of andere manier op voorbereid zodat jij meer weet dan de rest? Zou het zo kunnen zijn dat ze daar nu achter proberen te komen? Wat hij nog weet van zijn eigen test?"

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Het voelde fijn aan. Het vertrouwen dat zij hem kon geven en ook terugkreeg. Het was een uniek gevoel wat ze hierbinnen nog niet eerder had ervaren. Ze had wel veel vertrouwen van Charlotte gekregen, misschien net iets te veel maar ze had nooit zoveel kunnen teruggeven. Niet dat ze Charlotte wantrouwde, totaal niet. Ze geloofde erin dat ze haar niet zou verraden, maar toch had ze haar gedachten nooit volledig met haar kunnen delen. Iets wat ze nu met Aiden volledig had kunnen loslaten. Ondanks hun verschillende afkomst leken ze erg op elkaar te lijken qua karakter. Beide best wantrouwig over alles en anderen, maar eenmaal ze zich bij iemand op het gemak voelde waren ze wel erg betrouwbare mensen. Wanneer hij voorstelt om alles op een rijtje te zetten knikte ze. Het klonk logisch wat hij zei, toch had ze het gevoel dat er zaken waren die niet klopte. Er ontbraken stukken in hun puzzel die ze nu nog niet volledig konden ontcijferen. Dat zou later vast komen. Ze moesten gewoon zorgen dat ze alle Tests goed deden en keken wat het precies te maken had met de samenleving. Of het niet gewoon iets puur psychologisch was en de inhoud er weinig mee te maken had. Ging het gewoon om het feit dat je stalen zenuwen moest hebben om hier door te komen? Ging het om betrouwbaarheid naar de Test en de samenleving toe? Ging het om je inlevingsvermogen met de anderen hier. Ze wist het niet, maar het voelde niet als de Test die ze voor haar komst in gedachte had.

Rosalia dacht na bij zijn woorden. Ze schudde vrijwel meteen haar hoofd. 'Mijn vader heeft me niets verteld. Hij zei dat hij niet meer genoeg wist ervan, dat het te lang geleden was en dat er al zoveel veranderd zou zijn. Hij is trouwens baas van een bedrijf van de overheid dus ze weten dat hij zijn loyaliteit aan de samenleving nooit zou schenden. Daar heeft hij teveel principes gaan. Voor zijn job gaat hij over lijken, letterlijk. Zelfs zijn familie komt daar niet boven', zei ze met een zucht. Dat was nu eenmaal de trieste waarheid. Het was altijd zo geweest. Haar vader was bijna nooit thuis en als hij er was, dan was hij de hele tijd in zijn kantoor. Die kamer mocht niemand inkomen, zelfs haar moeder niet. Het was zijn domein en hij kon super boos worden als iemand dat niet respecteerde. Haar broers hadden als kind vaak klappen gekregen omdat ze toch de kamer ingingen uit nieuwsgierigheid. Haar vader en zijn job, het was altijd een heel gedoe geweest. Rosalia had het er altijd moeilijk mee gehad, zeker toen ze merkte dat haar moeder er onder leed. Haar broers hadden dat een stuk minder gehad, die hadden elkaar en waren altijd te druk bezig om zich daarmee bezig te houden. Het was ook vooral de laatste jaren erger geworden, en zij was nu alleen met haar moeder thuis. 'Ik weet dat ik dit niet over mijn eigen vader zou mogen zeggen maar wat nu als hij iets met de Test te maken heeft? Ik weet het niet maar hij werkt al voor de overheid, zou hij daarvoor zelfs zijn dochter willen verraden?'. Ze dacht na en schudde haar hoofd. 'Vast niet, misschien ben ik aan het overdrijven. Ik zag gewoon iets in zijn blik wat ik nog nooit eerder zag. Hij bleef maar doorvragen, hij wou antwoorden krijgen en toen hij wegging leek hij niet voldaan. Alsof hij in opdracht was gekomen om me te ontmaskeren met iets waar ik zelf niet van weet wat het is..'. Haar hoofd werd er zwaar van, van al dat denken. Het was ver gekomen, dat ze haar vader zelfs in het complot zag nu. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Omdat het nu toch wel erg druk werd in de woonkamer met mensen die met elkaar begonnen te praten neem ik Rosalia mee naar de tuin. Het eten wordt straks opgediend maar dat kan wel even wachten als ik ons beide op dit moment inschat.
Als ik nog even achterom kijk zie ik Jasmine lopen en laat even opgelucht een zucht vrij. Ook de tweeling is weer terug gekomen, alleen Charlotte heb ik nog niet gezien.
"Het zou best kunnen dat hij voor de test werkt. Ik denk dat we op dit moment alle opties open moeten houden, hoe naar dat ook is. Mijn vader heeft me gewaarschuwd niemand te vertrouwen, toen hij dat zei zag ik een hele rare blik in zijn ogen. Het leek wel op doodsangst. Maar ook hij zei dat hij niks meer van zijn test wist. Ik hoor trouwens nooit mensen die zijn geslaagd over de test praten, dat is ook nog eens vreemd. Zullen we anders eens door het gebouw lopen? Kijken hoe ver we de boel kunnen verkennen zonder echt op te vallen?"
Ik ben wel benieuwd wat er allemaal nog aan dit gebouw vast zit, aangezien de tuin alleen aan het voorste gedeelte van het gebouw zit en het voor zover ik kan zien nog een heel eind naar achteren gaat.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze besloten uiteindelijk om even in de tuin te gaan zitten. Het was nog best mooi weer dus dat was ook niet echt een probleem. Het zou riskant worden moesten ze dit soort dingen bespreken in een grote groep, en hier buiten hadden ze dan ook meer de kans om hun ideeën te delen. Toch bleef ze op haar hoede. Na het vinden van de microfoon in haar kamer kon ze niks meer vertrouwen. Ze probeerde dan ook altijd zo zacht mogelijk te spreken. Een risico nemen in deze situatie kon je je leven kosten, dat was nu wel duidelijk geworden. 'Ik denk ook dat dat een mogelijkheid is. Er zullen vast nog mensen zijn met een hoge score en net mijn vader werd gestuurd. Het was duidelijk dat hij gerichte vragen stelde, hoe hard het ook is, ik denk niet dat ik kan uitsluiten dat hij iets met de Test te maken heeft. Misschien heb ik zijn rol in de samenleving wel onderschat', zei ze. Hoe hard het ook was, ze moest die optie openhouden. Het was inderdaad ook vreemd dat er na het maken van de Test nooit meer over gesproken werd. Waarom zou dat zijn? Het was toch juist goed, het slagen op een Test die je leven bepaalde? Toch ging het er nooit over, enkel op het moment dat je de brief kreeg, het signaal dat het voor jou bijna zover was. Dan ging het er opeens in elk gezin over. Instemmend knikte ze toen hij voorstelde om wat door het gebouw te gaan. 'Daarstraks nam die vrouw me mee naar een helemaal aparte vleugel van het gebouw. Ik wist het bestaan er niet eens van af. Het is hier echt een doolhof en bepaalde tussendeuren zitten ook op slot. Dat heb ik opgemerkt toen we naar mijn vader toegingen. Ik werd ook terug begeleid, ik mocht niet alleen terug naar hier komen', zei ze. Dat was de informatie die ze eruit kon halen, van wat er daarstraks gebeurd was toch. De twee vertrokken samen weer naar binnen toe waar ze een weg door het gebouw zouden maken. Toch bleven de gedachten van haar vader door haar hoofd spoken. 'Weet je, als kinderen wouden we altijd zijn kantoor in. Omdat hij er zo geheimzinnig over deed klonk het als een soort schatkamer. Het is mijn broers een paar keer gelukt om er in te komen, maar als hij erachter kwam..'. Ze zuchtte even. 'Het leek toen onschuldig, alsof hij gewoon gezag wilde uitstralen en ze daarom maar sloeg, uit principe, maar nu ik erover nadenk. Misschien was er in die kamer wel echt iets belangrijks, iets wat geheim moest blijven en hiermee te maken heeft', voegde ze eraan toe. Intussen liepen ze door het gebouw, geen idee waar ze uit zouden komen. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Terwijl we lopen en rustig praten kijk ik zo onopvallend mogelijk en zo goed mogelijk rond. "Shit ik heb mijn tas in de woonkamer laten liggen", merk ik op. Ik hoop dat hij er straks nog onaangetast ligt.
"Heb je enig idee wat hij er zou kunnen verschuilen? Vraag ik zacht. "Ooit boeken of papieren zien liggen terwijl de deur open stond? Of je broers ergens over horen praten?"
We lopen een paar keer een hoek om en zijn nu niet meer bij de privé kamers van de deelnemers.
De gangen worden donkerder omdat er in dit gedeelte nergens meer ramen zijn. Het is een kille gang met aan het eind een trap naar beneden. Ik kijk Rosalia even aan voor we besluiten naar beneden te lopen. "Stel we worden gepakt" fluister ik terwijl ik haar voor ga, "dan zijn we gewoon twee verliefde deelnemers die een privé plekje zochten om wat te vozen". Het was geen waterdicht alibi omdat we ook wel een kamer hadden waar we mensen konden wegsturen, maar het was iets.

Onderaan de wenteltrap is het benauwd warm en worden we begroet door een grote deur met een raam erin. De rest van het halletje is donker, maar in de kamer schijnt fel licht. Als ik door het raampje kijk zie ik dat het een kas is. Overal worden planten gekweekt. Ze staan allemaal keurig in rijen naast elkaar. Het is geen enorme kas, maar wel groot genoeg voor allerlei verschillende soorten planten. Ik kan het niet goed zien maar weet de planten toch te onderscheiden. "Hier staat weegbree, zevenblad, klaver, zuring, hondsdraf, dit zijn hele gewone planten, niet schadelijk verder. Wat zouden ze hiermee... wacht eens". Ik ga wat verstaan om beter door het raampje te kijken en tuur in de verte. "Daar tegen de muur groet wonderboom, 1 mg van die boom eten en je krijgt een ontzettend pijnlijke dood. En daarnaast groeit wolfskers, daar moet je geen bessen van eten want dan ben je na vijf bessen dood". Ik ga aan de kant staan zodat Rosalia het ook kan zien. "Daar helemaal achterin tegen de muur aan. Een plant met puntige roodgroene bladeren en een plant met kleine zwarte besjes. Ik weet niet wat ze van plan zijn met dit alles, maar die twee moet je onthouden. Die moet je nooit, maar dan ook nooit eten", zeg ik dringend.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

'We kunnen gaan kijken of hij er ligt en vlug meenemen?', vroeg ze maar ze besloten dan toch om gewoon verder te gaan om te kijken wat ze konden vinden, en straks dan de rugzak weer op te halen die in de woonkamer lag. Er was vast niemand die hierbinnen zou stelen, aangezien er in de woonkamer wel gewoon camera's hingen die je duidelijk filmden en constant in beeld konden brengen. Diefstal zou hier niet echt gewaardeerd worden, daar was Rosalia zeker van. Als een fout antwoord al niet getolereerd werd, dan dat zeker niet. Ze schudde haar hoofd bij zijn vraag. 'Nee, mijn broers zijn nooit verder geraakt dan vlak de deur door. Er hing een soort bewakingsprogramma dus dat ging meteen af altijd. Ze hebben zelfs geprobeerd de sensoren te ontwijken maar op een of andere manier kreeg het alarm ze altijd te pakken. Zelfs mijn moeder mocht de kamer niet in, daar hebben ze zo vaak ruzie om gemaakt tot mijn moeder het gewoon niet meer aankon en erover gestopt is.. Later is er nooit meer over gepraat, het bleef gewoon een deel van het mysterie in huis waar niet over gesproken zou worden', zei ze. Zo was het nu eenmaal, hoe vreemd het ook klonk nu ze het werkelijk uitsprak en erover kon nadenken hoe absurd dat was. Rosalia volgde hem door de gangen, tot ze bij een stuk kwamen waar ze echt niet hoorden te zijn. Ergens maakte ze zich zorgen dat ze gepakt zouden worden, maar haar drang om te weten wat er speelde was te groot. Ze moest het weten. Ze knikte instemmend bij zijn plan. Dat was het enige wat echt logisch klonk, naast het feit dat ze hier aan het rondneuzen waren toegeven dan, dus dat zou dan ook het plan zijn voor als ze gepakt worden. Een stel verliefde pubers.

Voorzichtig liep ze achter Aiden aan, de trap af. Zo stil mogelijk verplaatste ze zich, in de hoop dat ze zo onopgemerkt zouden blijven. Haar blik richtte ze op het glas waardoor een hoop planten te zien waren. Waar diende dat nu voor? Zelf kende ze niet veel van planten, enkel van bloemen en genezende planten, die zag ze allemaal regelmatig voorbij komen in de handel van haar moeder. Deze soorten had ze echter nog nooit gezien. Wanneer hij haar waarschuwt probeert ze de planten goed in haar geheugen te prenten. Het zou goed kunnen dat dat bij een Test van pas zou komen, dat zou van levensbelang zijn. 'Bedankt', fluisterde ze en ze keek nog even aandachtig naar het glas, waarna de 2 besloten terug naar boven te gaan. Verder was er niks te vinden onder, dus ze namen de trap terug naar boven en liepen rustig door de gang, terug naar een centrale plek waar iedereen gewoon kon zijn. Wat ze nu konden doen was nog verder gaan zoeken, in een mogelijk andere gang van het gebouw of richting het buffet gaan wat zo klaar zou zijn. 'Dus, enig idee waar we nog kunnen gaan kijken of staken we het zoeken voor vandaag?', vroeg ze. Zelf maakte het haar niet zoveel uit. Ze was al blij met de vooruitgang die ze geboekt hadden. Ze hadden meer inzicht gekregen in de Test en het verloop ervan, al zou meer informatie natuurlijk nooit kwaad kunnen. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Na nog een laatste blik op de planten en of ik het wel echt goed had gezien gaan we weer naar boven. Mijn hart klopt in mijn keel en ik probeer het tot bedaren te krijgen door rustig te ademen maar het duurt wel even voor mijn lichaam weer rustig is van de adrenaline. "Laten we eerst terug gaan naar het eten. Dan kunnen we vanmiddag tijdens de vrije tijd wel weer even kijken. Als we lang achter elkaar wegblijven worden we alleen maar meer verdacht. Ken je de planten nog?". Het laatste wat ik wil is Rosalia nu kwijt raken want in mijn eentje zou dit uitzoeken knap lastig worden.

Eenmaal in de woonkamer zoek ik gelijk mijn tas weer op en kijk erin of alles er nog is. Gelukkig, er mist niks voor zover ik kan zien. Ik slinger het over mijn schouder en vraag Rosalia of ze ook wat eten pakt en bij de tweeling komt zitten, die zit aan een lange tafel druk te vertellen over van alles en nog wat. "Je moet wat eten, anders val je straks van je stokje en dat helpt niemand", spoor ik haar aan. "Bovendien is het goed om je te gedragen net als alle anderen. Snel herstellen van de schrik en je leven doorleven. Doen alsof je blind op de test vertrouwt en dit alles goed en juist is".

Ik pak vast een lunch en ga dan bij de tweeling zitten. Dan kijk ik om me heen. Carter heeft zich even verderop in zijn vertrouwde houding bij zijn 'gelijken' neer gestald en ziet er relatief prima uit. Jasmine zie ik vanuit mijn ooghoek ook zitten en kletsen met een paar anderen. De tweeling zit hier, maar Charlotte zie ik niet. Ik kijk Rosalia vragend aan en vraag aan haar en de tweeling "Charlotte?". Maar niemand weet iets.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze vond het een goed plan. Het zou inderdaad kunnen opvallen moesten ze nu met zen 2 lopen ronddwalen door het gebouw. De kans was groot dat ze tegengehouden zouden worden en de vraag zouden krijgen wat ze precies aan het uitspoken waren, want ze werden verwacht te gaan eten nu. Ze knikt wanneer hij die vraag stelt. Ze zag dat hij duidelijk bezorgd was om haar, dat deed haar goed. Toch iemand die dat hier deed. 'Wondersboom en wolfskers, ik ga het onthouden. Beloofd', stelde ze hem gerust. Het laatste wat ze wou is sterven, gewoon omdat dat niet echt prettig zou zijn, en ook omdat ze hem hier niet alleen wou laten. Ze waren nu samen gestart aan hun plan hier en ze zouden beslist samen hier uitkomen. Of ze in dezelfde sector zouden terecht komen, dat kon je nooit weten dus misschien zou ze hem na dit avontuur wel nooit meer zien, maar daar wou ze nu niet aan denken. 'We zullen maar gaan eten', stemde ze in en ze liep samen met hem richting de zaal waar het eten alvast stond uitgestald.

Terwijl Aiden zijn rugzak alvast gaat halen kruist Rosalia een overstuurde Charlotte. 'Alles oke?', vraagt Rosalia waarbij Charlotte lichtjes knikt en zegt dat ze zich niet zo goed voelt en al gegeten heeft. Ze ging wat rusten op de kamer. Rosalia knikte en vertelde haar dat ze het maar moest laten weten als ze erover wou praten. Rosalia wist hoe gevoelig Charlotte was en ze kon dan ook wel snappen dat de plotse dood van mensen een enorme invloed op haar zou hebben. Ze besloot Charlotte dan ook gewoon haar rust te geven. Ze zou het wel laten weten moest ze Rosalia nodig hebben. Wanneer Aiden terug is volgt Rosalia hem richting de tafels. 'Ik zal wel wat eten, al staat mijn hoofd er niet echt naar nu. Je hebt gelijk', zei ze. Ze moesten zich inderdaad zo normaal mogelijk gedragen. Ze mochten niet vergeten dat de camera's er waren die hen in het oog hielden en dus moesten ze gewoon doen zoals de rest. Alsof er niets aan de hand was.

Rosalia vulde haar bord met enkele dingen en nam vervolgens aan tafel plaats. Ze begon aan haar eten en keek even rondom zich. De zaal was weer goed gevuld. Weer nieuwe gezichten, maar ook enkele bekende gezichten die er juist niet meer waren. Een rilling ging over haar rug heen. 'Ik heb haar net gezien. Ze voelde zich niet zo goed dus ze heeft wat kleins gegeten en gaat nu op de kamer uitrusten. Het wordt haar allemaal wat veel, maar ze weet dat ze met ons kan komen praten', stelde Rosalia iedereen aan tafel gerust. Zelf was ze er niet gerust in. Ze wist hoe gevoelig Charlotte was en verwachtte een van deze dagen dan ook een breekpunt van haar. Rosalia besloot er niet verder op in te gaan en at rustig de rest van haar bord leeg. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik luister naar de tweeling hun verhalen en probeer zo normaal mogelijk mee te doen. Het voelt als een eeuwigheid geleden dat ik thuis met een paar jongens heb zitten lachen, terwijl we hier nog maar drie dagen zijn. Er is gewoon zo ontzettend veel gebeurd in de afgelopen tijd. De zaal is vol, maar leger dan anders. Mensen proberen vrolijk te doen en hun zinnen te verzetten op blijde dingen, maar de onderliggende sfeer is gespannen en vermoeid. De tweeling praat over wat ze samen hebben meegemaakt, hoe vaak ze zijn omgewisseld en bij de andere leerkracht in de klas hebben gezeten zonder dat deze het door had, hoe ze zelfs hun ouders voor de gek hebben kunnen houden. Ze lijken heel close en zelfs met hoe ze praten zijn ze goed op elkaar af gestemd. De een weet precies wanneer hij de ander aan moet vullen. Het zou jammer zijn als ze beide naar een ander sector moeten. Of erger.. Als ze de test niet zouden halen. Heel even lijkt het leven gewoon hier aan tafel. Jongeren onder elkaar die praten en luisteren, lachen en eten. Het is raar hoe snel ik weer kan lachen na wat ik vanmiddag heb gezien, maar ergens is het ook wel een uitvlucht uit alle heftige gedachtes die er rond gaan in m'n hoofd.

Ik weet mijn eten op te eten, niet dat ik ooit echt een probleem heb met eten. Dat lukt altijd wel gelukkig. Pak zelfs een tweede portie en weet zelfs nog wat over mezelf te vertellen. De tweeling vraagt naar de achterbuurten in de Akkerbouwsector en of het er echt zo slecht aan toe is als ze hebben gehoord van anderen.
"Het is wel oke", zeg ik. "We weten niet beter. Ik bedoel, ik heb nog nooit een tweede portie kunnen opscheppen aangezien we de rijkste niet waren, maar dat heeft ook nooit gehoeven. Dit is allemaal extra waar je best zonder kunt. D'r zijn een paar die dat menen niet te kunnen en die gaan inderdaad op zoek naar ruzie of ze beginnen met stelen. Wij woonden vrij afgelegen maar ik heb regelmatig bij Jasmine daar", ik wijs even haar kant op, "moeten logeren om dieven 's nachts eens de les te leren. Niet dat ze het zelf niet aan kan, dat kan ze zeker. Maar haar moeder vond het toch altijd fijn als ik er ook bij was".
"Hoe vaak ga jij naar de sportschool man om eigenhandig dieven af te schrikken, ik bedoel je bent griezelig groot maar dan nog, ik zou je best aan kunnen".
Ik schud mijn hoofd. "Wij hebben geen sportscholen bij mij in de buurt, en ik had geen auto thuis om naar de stad te gaan. Elke dag na school werken op het veld en later als bijbaan ook op het veld leren zorgt er wel voor dat je ze de baas kunt blijven. Je moet het maar willen hoor, van zeven tot zes op het land werken". Ik vond het heerlijk, lekker in de buitenlucht met de hete zonnestralen op mijn rug en de geur van alle planten die daar groeiden. Aardappelen en graan was wat wij verbouwden, maar in een kleiner stuk in de tuin hadden we ook wat groentes.
De tweeling knapt af bij het horen van het vele werken. "Neh, dan toch liever eten", zegt Kevin. Noah rolt met zijn ogen maar neemt ondertussen ook een hap.
@Orpgfan1

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld