Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
Ivy kachte even om Derek en verstrengelde haar ene hand met de Olivers hand die om haar heen lag. "Ik heb altijd een goed humeur" zei ze met een glimlach. Ivy plofte neer op een zeteltje dat op Ryans kamer stond met Oliver naast haar. Ze leunde heel lichtjes tegen hem aan en nam zelf ook een broodje uit de zak. Ze waren best wel lekker, ook al was ze eigenlijk niet echt dol op pudding. Het liet haar buik altijd enorm vol aan voelen. Ivy at braaf haar broodje op en glimlachte even naar Oliver. Ze gaf Suzan de zak terug en nam een slok water van een flesje dat op de kast stond. Haar blik ving nog net een raar gezicht op van Jason. Arghhh, niet weer. Gelukkig zou de rest van het team niets verdachts vinden, allemaal te danken aan haar vriends ochtendhumeur. Was dat dan toch nog ergens goed voor. Ze zette zich wat beter toen Ryan aankondigde dat ze zouden beginnen. Ze fronste even kort en luisterde naar wat hij zei. Haar ogen gleden over het plan en ze knikte geconcentreerd. Even geen tijd voor grapjes en lachen. Het kon gevaarlijk worden. "Dus, wat gaan we doen, we laten drie mensen van het team binnen, ik dacht aan Jason, Suzan en Ivy, aangezien Derek wat te veel opvalt met zijn ehmm lichaamsbouw, Oliver kan herkend worden en ik moet helpen met de instructies" legde Ryan uit met een blik op het team. "Dus jullie drie gaan het gebouw undercover binnen, terwijl ik de beveiligingscamera's kan uitschakelen met een vriend van mij die nog heeft helpen hacken daar, en Oliver en Derek staan klaar als er iets verkeerds gebeurd" Ivy prutste even aan haar armband. "Dan begeleiden we jullie met een oortje en microfoontje naar de juiste plek waar jullie verdere instructies krijgen van mijn vriend hoe je alle documenten makkelijk kan wissen" Het klonk best makkelijk, hoe Ryan het uitlegde, maar ze wist dat het niet zo was.

Account verwijderd

schreef:
Het plan was voor hem waarschijnlijk het gemakkelijkst, zeer waarschijnlijk zou hij helemaal niets hoeven doen. Hij ging er vanuit dat Ivy, Jason en Suzan het binnen wel aan konden, ze hadden het erger kunnen treffen dan dit. Het waren hackers, ze waren niet getraind. Een andere bende zou misschien wel opletten, maar ze zouden niet constant onder volle bewaking staan. Hij had er niet zo'n naar gevoel bij, hij vertrouwde er wel op dat het goed zou gaan.
'We zullen er niet zo heel lang mee bezig zijn, een paar dagen tot een week. We laten jullie een paar dagen naar binnen gaan om informatie te verzamelen, als we genoeg informatie hebben, kan de missie echt beginnen. Oliver en Derek moeten ten alle tijden klaar staan om in te grijpen, dus dat betekent niet dat jij in bed blijft liggen als de rest weg moet, Oliver.' Ryan glimlachte even en hij glimlachte ook even, alsof hij nog zou kunnen slapen als hij wist dat Ivy daar naar binnen zou gaan. Het was geen bende zoals hij die gewend was, maar hij zou zich er ook niet helemaal goed bij voelen dat ze zonder hem naar binnen zou gaan.
'De hackers gaan en komen wanneer ze zelf willen, dus jullie zijn niet verplicht daar te slapen. Mochten jullie dat willen om meer informatie te verkrijgen, dan kan dat. Maar er is altijd één iemand verplicht terug te komen.' Ryan keek even naar hen en een zucht gleed over zijn lippen, dat zou nog zwaar worden. Hij zou haar zeker niet hier houden, maar waarschijnlijk zou het zwaar zijn om te slapen wetende dat ze daar was. Misschien was zijn ervaring dan toch nadelig. Hoewel, het was sowieso nadelig. Hij kon niet mee omdat er altijd een kans was dat iemand hem herkende, hij zou dus altijd achter blijven.
'Zijn er nog vragen?' vroeg Ryan, waarna hij de laatste dia sloot en opnieuw naar hen keek. Hij had geen vragen, het was voor hem allemaal wel duidelijk. Hij had niet zo'n moeilijke taak, dus vragen kon hij ook niet echt hebben. Hij keek even naar Ivy, voor haar was dit een stuk ingewikkelder.

Account verwijderd

schreef:
Ivy knikte even met een klein kort glimlachje. Alles was best wel duidelijk. Waarschijnlijk zou ze weer haar haar mpeten kleuren en gekleurde lenzen moeten aandoen, het was te makkelijk haar te herkennen aan haar bleke haar. "Dus we krijgen ook checkcards? En wat zijn onze namen?" Ivy tikte even met haar nagel op het kastje naast haar. "Zoë Evans" Ryan wees naar Ivy met een glimlach. "Riley Olsen" Hij wees naar Suzan en wierp daarna een blik op Jason. "En Patrick Duncan" Jason trok een raar gezicht. "Waarom hebben zij zo'n leuke namen en zit ik opgescheept met Patrick?" Gromde hij. Ryan schudde zijn hoofd. "Dat is nu niet ter zake Jase, maar dus, meer informatie krijgen we als we daar aankomen, dan krijgen jullie een bundel met alle informatie over de persoon die jullie zijn en checkcards, identiteitskaarten en natuurlijk gaan we ook ervoor zorgen dat jullie er een beetje anders uit zien, ook al schakelen we de camera's uit voor jullie" Ivy knikte braafjes en trok haar knieen op. Ivy lachte en gaf Oliver een por. Natuurlijk zou hij niet slapen tijdens de missie, daar was het te belangrijk voor. Ze keek hem aan en glimlachte lichtjes. Ze vond het ook niet leuk dat hij achter zou blijven in een gebouw daar dichtbij, maar ze wist dat hij samen met Derek en Ryan was, dus hij was veilig. En hij kon zichzelf verdedigen. "Begrepen" zei Suzan met een knikje terwijl ze opsprong. Suze had altijd gigantisch veel zin in dit soort missies, ze leefde zich enorm in. Ze onderzocht zijn blik en bespeurde een vlaagje van teleurstelling. Hij baalde er waarschijnlijk van dat hij niet meekon om hen te helpen in het gebouw zelf. Ze drukte een kus op zijn lippen en streelde met haar duim zijn kaaklijn. "De volgende keer..." zei ze hem zachtjes. Ze hadden wel nog manieren, of beter gezegd mensen, die met hun gave je konden doen veranderen van uiterlijk. Maar zulke mensen waren uniek, en ze gebruikten die enkel voor heel erg belangrijke missies. Ivy hield haar hoofd schuin. "Wanneer vertrekken we?" Ryan keek hen aan. "Overmorgen om 9 uur 's ochtends" Ze leunde lichtjes tegen Oliver aan. "Okey"

Account verwijderd

schreef:
Dit was helemaal nieuw voor hem, de missies en de namen. Vroeger hadden ze ook wel een soort missies gehad, maar ze waren altijd zichzelf en er zat niet zo veel voorbereiding in. Hij vond het wel leuk, de andere namen en de personages, maar hij wist niet of hij er echt goed in zou zijn. Zijn hele leven lang had hij zichzelf voor niemand veranderd en hij was gewoon aan zijn naam gewend, waarschijnlijk zou hij regelmatig de fout in gaan.
'Misschien.' mompelde hij. Hij vond het niet erg dat hij niet mee kon, hij vond het wel vervelend dat ze zou gaan zonder hem. Hij wist wel dat ze zichzelf prima kon beschermen en dat ze hem helemaal niet nodig had daar binnen, maar toch voelde hij zich er niet helemaal goed bij. Misschien was het omdat het zo nieuw was, misschien moest hij er gewoon nog even aan wennen.
'Overmorgen?' hij fronste even, hij had gedacht dat ze nog een paar dagen hadden. Morgen was dus hun laatste volledige dag hier, een zucht gleed over zijn lippen. Hij had niet echt zin, maar hij wist dat hij wel mee moest. Het kon niet alleen maar leuk zijn hier en dat had hij geweten voor hij eraan begonnen was. Het zou vanzelf wel over gaan, hij had gewoon een paar missies nodig om hieraan te wennen.
'Ja, maar ik heb met Dante geregeld dat jullie morgen geen training hebben. Wel gaan we in de avond nog uit eten met het team, Dante wilt dat iedereen zich goed voelt voor we vertrekken.' Ryan glimlachte naar hen, hij wist ook wel dat hij hen er een plezier mee deed. Vooral Derek leek er blij mee, voor hem was het ook zijn laatste dag met Elise en hij zou haar een tijdje niet zien. Ze gingen uit van een week, maar hij wist dat het langer zou kunnen worden.
'Geniet van jullie vrije dag, maar niet te veel, je kunt echt niet aan komen met een kater.' waarschuwde Ryan, waarna Jason iets zei, maar het was te zacht voor hem om te horen wat hij zei. Jason zou waarschijnlijk toch wel gaan drinken, de man hield er van om te drinken en zijn tijd met vrouwen door te brengen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy keek hem aan en verstrengelde hun vingers. "He, don't worry" fluisterde ze zachtjes toen ze de bezorgde blik op zijn gezicht zag. Ze had al ezn heleboel van dit soort missies gedaan, het zou heus wel goed gaan, zolang ze naar Ryan luisterden en iedereen wist wat zijn of taak was. Een eitje. Overmorgen, ze schrok ook wel een beetje van hoe vlug het ging. Ze dacht even na. Zouden ze morgen nog naar Olivers ouders gaan? Of zouden ze hen gewoon belllen? Lora zou vast bezorgd zijn. Ze knikte even. "Oh heel de dag vrij klinkt goed" zei ze even met een korte glimlach. "Dus guys, jullie kennen het plan, alles komt goed, vertrouwen" zei Ryan op een strenge toon. Derek maakte even een geluidje en Suzan grijnste breed. "Kom op, ik heb er altijd al van gedroomd om een hacker te zijn" lachte ze, waardoor er een glimlach op Ivy's gezicht verscheen. "Ohhh en dan kan Oliver zien hoe goed Ivy wel niet kan roleplayen, hmmm, misschien wilt hij wel verpleegstertje en de patient spelen" Jason wiebelde met zijn wenkbrauwen Ivy proestte het uit. "Is het ook mogelijk om Jase daar achter te laten?" Vroeg Ivy met een opgetrokken wenkbrauw. Ryan schudde zijn hoofd met een lichte grijns en zei iets over drank. Het was niet alsof ze nog een fles zou aanraken.

Account verwijderd

schreef:
Zijn zorgen waren totaal overbodig, dat wist hij ook wel. Ivy was zelfstandig, goed getraind en had niemand nodig om haar te redden. Hij wist het, maar toch kreeg hij de zorgen niet uit zijn hoofd. Hij hoorde haar woorden, maar gaf er geen echte reactie op. In gedachten verzonken keek hij naar haar, vandaag zou dan misschien toch niet zo goed gaan als dat hij gedacht had, hij had het ook wel kunnen weten. Maar deze zorgen had hij op elke andere dag ook gehad, hoewel het misschien iets minder geweest was.
'Oliver, je ziet eruit alsof je zo nog eens een inzinkingen krijgt van je zorgen, relax, we hebben dit al tientallen keren eerder gedaan, we gaan heus niet dood.' Suzan bekeek hem wat bezorgd, hoewel haar woorden vertelden dat zorgen nergens voor nodig waren. Hij knikte slechts, waarna hij even naar Ryan keek. Ryan was vrij snel van begrip, hij was niet voor niks de leider van het team.
'Oké guys, allemaal eruit. Ik wil Oliver nog even spreken.' je kon aan Ryan zien wanneer hij serieus was en wanneer hij een grapje wel tolereerde, nu was niet de tijd om grappen te maken. Ryan werkte de rest er zo uit, waarschijnlijk had hij het al eerder gedaan of zagen mensen dat hij op het punt van paniek stond, in elk geval waren ze erg snel weg. Ivy had hij niet eens aan gekeken, ze zouden het er zo wel over hebben.
'Oliver, er gaat heus niets met haar gebeuren. Ivy is nog nooit in de problemen gekomen op een missie, ze is al lang weg voor ze echt in de problemen kan komen. Jason heeft gelijk, ze is erg goed in het spelen van een personage, niemand heeft haar ooit door. Bovendien zit jij nog geen 500 meter verderop.' Ryan keek hem indringend aan, alsof hij wist dat hij nu tot hem door moest dringen. Hij wist wel dat Ryan gelijk had, maar toch had hij er moeite mee. Hij legde zijn handen even in zijn nek en leunde met zijn ellebogen op zijn knieën.
'Ik weet dat vandaag je aan haar herinnert, maar Ivy is haar niet. Ivy is getraind en weet zich prima te redden, ze is te snel om verrast te worden, er gaat haar echt niets overkomen.' een gefrustreerde zucht gleed over zijn lippen, hij had een hekel aan dit soort dagen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy merkte hoe diep Oliver wel in gedachten verzonken was toen hij niet de moeite deed om te reageren op haar. Ze slikte even. Ze ging met haar vinger over de rug van zijn hand en drukte een kusje op zijn wang. Ze vond het wel lief dat hij bezorgd was, maar het was niet nodig. Ze had geen moeite met dit soort missies, het was gewoon een job. Hiervoor zat ze in het instituut en ze zou het niet willen veranderen. Ivy zou over een paar maanden een brief krijgen van de regering om mee te doen met undercoverwerk, dan mocht ze dit doen omdat ze al een hele tijd in het instituut zat. Maar ze twijfelde erover. Hoe graag ze ook mee wou helpen, ze wist niet zeker of het iets voor haar was. Ze zou het hier missen, haar vrienden, haar broer en natuurlijk ook Oliver. Het zou haar pijn doen moest ze terugkomen en merken dat hij haar helemaal vergeten zou zijn, dat hij met iemand anders was. Niet dat het onlogisch was, ze zou dan al heel lang weg geweest zijn en ze kon niet verwachten van Oliver dat hij zijn leven op pauze zette. Maar het was nog lang, ze moest er nog niet teveel over piekeren. Ivy beet even op haar onderlip en luisterde naar Suzan, die bezorgd naar Oliver keek. Hij vermeed wel heel erg subtiel haar blik. Ze schudde zachtjes haar hoofd en stond op toen Ryan hen vroeg om even de ruimte te verlaten. "Okey, ehmm, Ollie, wij zitten in de relaxruimte" zei Jason met een frons. Ivy probeerde Olivers blik op te vangen, en zuchtte lichtjes toen hij die vermeed. Ze liepen rustig naar buiten en sloten de deur achter zich. Ivy keek voor haar uit met een piekerende blik. Ze haalde een hand door haar haren en Suzan wierp haar een blik toe. Ivy dwong een kleine glimlach op haar gezicht. "Let's go" zei ze zachtjes. Ze liepen naar de relaxruimte en ploften in de zetels. Ze repten geen woord over Oliver, ze hadden niet echt het recht om over hem te praten achter zijn rug, dat zou vals zijn. Jason stond op en klikte de televisie aan. "Let's game" grijnste hij terwijl hij haar een playstation controler toewierp. Ivy ving hem handig op en glimlachte even. Ze had wel wat afleiding nodig. "Okey, maar weet dat ik je in ga maken" Ze ging in kleermakerszit op de zetel gaan zitten waarna Jason naast haar ging zitten en ze het spel opstartten.

Account verwijderd

schreef:
Zelfs als er iets zou gebeuren, had het niks met hem te maken. Hij was er niet eens, hij zat verderop in een gebouw, niemand wist dat hij daar was. En hij was dichtbij, ze zouden er snel genoeg zijn als er iets mis ging. Ivy zou er sneller zijn, maar geen van hen kon zo snel als Ivy zijn. Hij was waarschijnlijk sneller dan de rest, deuren en muren hielden hem niet op. Zelfs als ze ergens ver in het gebouw zouden zitten, zou hij er kunnen komen door gewoon dwars overal doorheen te lopen. Hij deed het zelden, vaak was het overbodig, maar hij kon het wel.
'Als je denkt dat je nog niet zo ver bent, kan ik naar Dante gaan om je nog even op non-actief te zetten.' stelde Ryan voor. Hij schudde slechts zijn hoofd, dat zou weinig uitmaken. Hij was niet bang voor zichzelf, het maakte hem niet uit in welke situatie ze hem zouden gooien. Maar haar situatie was een heel ander verhaal, om haar situatie gaf hij wel. Ivy kon haarzelf wel redden, er zou haar heus niets overkomen. Hij duwde zichzelf overeind en keek toen naar Ryan, er viel weinig aan te doen.
'Nee, het gaat wel.' mompelde hij, waarna Ryan naar hem knikte en hij de kamer verliet. Hij ging niet direct naar de rest, ze zouden ook zonder hem wel plezier kunnen maken, dat kwartiertje maakte weinig uit. Ergens in de gangen kwam hij Joel nog tegen, maar het kwam pas binnen toen hij alweer voorbij was. Hij was er met zijn hoofd niet bij, zelfs Joel leek hem even weinig te kunnen schelen. De man had niets gezegd en had hem niet eens aangekeken, er was niets aan de hand.
Toen hij eenmaal buiten kwam, haalde hij diep adem. Het was nog steeds niet warm buiten, maar hij was ook in het begin van de winter aangekomen. Er lag geen sneeuw meer, lente zou snel komen. Hij zat er waarschijnlijk een kwartier toen hij besloot dat hij niet weg zou kunnen blijven, bovendien werd het al snel te koud om in een t-shirt buiten te zitten. Hij duwde zichzelf overeind, terug naar binnen. De rest zou waarschijnlijk geen vragen stellen, Ivy waarschijnlijk wel. Maar niet als de rest erbij was, dus hij zat nog even veilig. Een diepe zucht gleed over zijn lippen toen hij de ruimte bereikte, waarna hij naar binnen liep.

Account verwijderd

schreef:
Ivy sprong grijnzend op toen ze voor de derde keer in de rij won en maakte een vreugdedansje op het overwinningsdeuntje dat afspeelde. "Bam, team Suvy wint" Ze gaf haar vriendin een highfive, aangezien ze wat samenwerkten om haar broer en Derek te verslaan. Ivy grijnste tevreden en keek naar Jason die een kwaad gezicht trok, hij kon niet zo goed tegen zijn verlies. Ivy plaagde hem even met een grijns en ging weer gaan zitten in de zetel. Nu ze gestopt was met spelen, borrelden haar bezorgde gedachten weer op. Ze wou niet dat Oliver zich slecht voelde door haar, misschien moest ze maar niet meegaan met deze missie. Ze haatte het om zich zo schuldig te voelen voor hem. En als ze wel zou meegaan, moest ze er dubbel hard voor zorgen dat haar niets overkwam. Niet alleen maar voor haarzelf en het team, maar ook voor Oliver en nu ook Alistair. Ivy beet nerveus op haar nagels. Nu ze er meer over nadacht, jaagde het haar wel schrik aan. Ze zou haarzelf nooit kunnen vergeven als er iets met Oliver gebeurde door haar. Ze wou hem geen verdriet doen, zeker niet. Een verdrietige blik verscheen op haar gezicht en ze drukte een kussen tegen zich aan om niet in tranen uit te barsten. En de dag begon goed, maar natuurlijk kon het weer eens niet zo blijven. Ivy veegde even door haar ondertussen iets rode ogen, aangezien ze echt haar best deed om het in te houden. Wat nu op de andere missies? Als deze missie al te moeilijk was voor haar, wat zou ze dan doen? Ivy beet op haar onderlip en sloot even haar ogen. Ze hoopte dat niemand het zou opmerken dat ze even had gehuild, haar ogen kwamen nogal makkelijk rood te staan en ze hield er niet van als ze allemaal te veel met haar bezig waren. Ivy haar hoofd draaide naar de deur en ze zag Oliver binnenlopen. Ze keek hem even ongerust aan en schonk hem een piepkleine glimlach, die ze er nog net vanaf kon brengen. "He mate, zin om te gamen? Ik wil niet meer tegen je vervelende vriendin spelen" grijnste Jason vrolijk. Ivy rolde lichtjes met haar ogen en zweeg nogal ongemakkelijk. Suzan wierp haar een rare blik toe.

Account verwijderd

schreef:
Voor heel even was hij wat verward, Ivy leek zich verre van goed te voelen, maar de rest zat er vrolijk bij. Als hij niet beter geweten had, had hij gedacht dat er iets mis was gegaan, maar hij zag dat de rest zich nergens van bewust wat. Een frons kwam op zijn gezicht, er kon ook niets gebeurd zijn met alleen Ivy, het team was bij haar geweest.
'Ik snap niet dat je daar überhaupt aan begonnen bent, we weten allemaal dat Ivy beter is.' zei hij. Ivy was er vrij goed in, of in elk geval beter dan de rest van het team. Jason was niet slecht, maar ook niet goed genoeg. Hij was zoals gewoonlijk gemiddeld, hij had nooit echt van gamen gehouden en had er dus ook weinig ervaring mee. Misschien dat hij goed geweest was als hij vroeger meer geoefend had, maar daar viel nu niets meer aan te veranderen.
'Eén keer.' waarschuwde hij, voor hij zijn blik weer naar Ivy liet glijden en de ruimte verder in liep. Hij had geen zin om hier uren te gaan zitten gamen, dat was zijn ding niet. Eén keer was meer dan genoeg, dan zou hij er waarschijnlijk wel weer op uitgekeken zijn. Hij tilde Ivy op en liet haar vervolgens weer op zijn schoot zakken, waarna hij allebei zijn armen om haar heen liet glijden en de controller pakte. Hij duwde een kus op haar schouder en keek toen even naar haar, waarna hij lichtjes glimlachte.
'Het is oké.' mompelde hij zacht, waarna hij nog een kus op haar wang duwde en vervolgens naar het beeldscherm keek. Normaal gesproken had Jason een opmerking gemaakt over hoe klef ze wel niet waren, maar die opmerking bleef nu uit. Jason startte het spel en hij fronste even, gamen was echt zijn ding niet. Al heel snel zag hij dat hij achter liep en nog geen paar minuten later had hij verloren. Hij kon niet overal goed in zijn.
'Wil je praten?' Ivy had er niet alleen ongerust uitgezien, ze had er ook vrij verdrietig uitgezien en dat verontrustte hem een beetje. Hij kon zich haar zorgen voorstellen, maar haar verdriet niet. En sinds de rest er niet bezorgd uit had gezien, hadden ze haar verdriet niet opgemerkt. Hij legde de controller naast hem en streelde even over Ivy's hand, ze hoefde zich geen zorgen te maken, zijn zorgen waren overbodig.

Account verwijderd

schreef:
Ivy glimlachte toen Oliver hen zei dat ze beter was. "Geloof me, dat weet Jason ook maar al te best, maar toch probeert hij het nog" zei ze met een zacht lachje. Ivy vond het wel fijn om te gamen, het hielp haar om grotendeels van alle stress af te komen en ze kon haar gedachten makkelijker verzetten. En haar krachten hielpen haar ook enorm goed, ze had reflexen. Jason stak zijn vuist in de lucht toen Oliver ermee toestemde. Hij was al zeker dat hij zou winnen. Ivy glimlachte toen ze op Olivers schoot belandde. Ze vond het stiekem wel enorm fijn om op zijn schoot te zitten. Het gaf haar een leuk gevoel. Ze kreeg een kus op haar schouder gedrukt en lachte lichtjes toen hij de controller aannam en begon te spelen. Slecht te spelen. Halverwege nam Ivy even lachend over voor een paar minuutjes en gaf hem toen terug aan Oliver. Ivy knikte even toen hij zei dat het okey was. Ze geloofde niet dat het okey was, ze wou niet dat hij zich ongerust maakte over haar. Ivy fronste even toen hij verloor en aarzelde even. "Ik wil gewoon niet dat je je slecht voelt omdat ik meega met de missie" zuchtte ze zachtjes. Ze leunde tegen zijn borstkas aan. "I mean..." Ze slikte even. "Ik kan altijd vragen aan Dante of ik kan thuisblijven of dat ik tijdelijk een ander team krijg" zei ze zachtjes. Suzan sprong op en keek haar aan met een frons. Ze stak dreigend een vinger uit. "Nee nee en nee, je gaat me niet alleen laten met deze...ehmmm mensen" redde Suzan zichzelf. Ivy rolde even met haar ogen en sloeg haar armen over elkaar. "Ik denk dat het wel complex word om het uit te leggen aan Dante, maar theoretisch is het mogelijk" Ze draaide haar gezicht om naar Oliver. "Dan voel je je misschien minder slecht dan als we samen op missies gaan" Ivy zou het niet enorm geweldig vinden moest ze veranderen, maar ze wou het wel doen als het hielp. En ze kon zich snel aanpassen aan haar nieuwe team.

Account verwijderd

schreef:
Gamen was geen aangeboren talent voor hem, maar daar kon hij zich niet druk over maken. De rest kon er altijd wel om lachen dat hij zo gemiddeld was, waardoor de sfeer altijd prima was als hij weer eens verloor. Hij was niet vreselijk, maar hij was ook niet zo goed als de rest.
Met een frons op zijn gezicht luisterde hij naar haar, waarna Suzan een opmerking maakte en hij naar Suzan keek. Suzan had gelijk, Ivy kon haar niet achterlaten met hen. Ze zou de enige vrouw zijn en bovendien had Suzan met niemand zo'n goede band als met Ivy. Hij wilde ook helemaal niet dat Ivy naar een ander team zou gaan of hier zou blijven, zijn zorgen waren niet eens direct om de missie. Hij wist wel dat het geen ontzettend heftige missie zou zijn en Ivy zou haarzelf daarbinnen ook wel redden, maar toch had hij zorgen. Het was stom, dat wist hij ook wel, maar hij kon ze voor nu nog niet opzij zetten. Hij moest iets vaker doen om zich eroverheen te zetten, dus de eerste paar missies zouden waarschijnlijk geen pretje zijn.
'Je blijft niet hier en je gaat al helemaal niet naar een ander team, Iv. Dat zou echt niets veranderen.' mompelde hij. Oké, het hier blijven zou wel iets veranderen, maar dat zou hij haar niet aan doen. Het team had haar nodig, ze konden haar niet missen.
'Ik voel een naar onderwerp op komen, kom op, laat de twee alleen.' Suzan trok Jason mee en Derek liep achter de twee aan, hij keek even naar hen, ze waren niets veranderd sinds de eerste dag. Jason en Suzan waren de typische broer en zus, allebei wel in voor een grap, maar Suzan was net iets serieuzer dan Jason. En Derek was gewoon Derek, opmerkzaam en vrij rustig. Hij frummelde een beetje met zijn vingers en keek toen naar haar, waarna een zucht over zijn lippen gleed.
'Toen ik hier kwam, had ik niet verwacht dat ik van iemand anders zou houden. En nu ik dat toch doe, ben ik bang dat het eindigt zoals de eerste keer dat ik van iemand hield. En ik ben niet klaar om dat nog eens mee te maken.' hij keek naar zijn handen, hij zou het niet nog eens aan kunnen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy fronste even en sloeg haar armen over elkaar heen. Ze wist heus wel dat het wel iets zou helpen als ze thuis bleef. Ze slikte even en zuchtte even. Ivy trok een gezicht toen Suzan de rest meetrok en hen alleen liet. Ze keek met een gezicht naar Oliver en schudde haar hoofd. "Ik wil echt niet dat je je slecht voelt door mij" herhaalde ze met een bezorgde blik op hem. Ivy luisterde naar hem en zuchtte lichtjes. Zijn blik zat bevestigd op zijn handen. Ze raakte met haar duim zijn wang even aan en keek hem aan. "Ollie.." zei ze zachtjes. Ze drukte een kus op zijn lippen en nam alle tijd. "Er gebeurt heus niets" zei ze met een knikje. "Ik ga niet zeggen dat het helemaal veilig is, er zijn altijd wel risico's aan missies, dat weet je zelf ook wel, maar ik doe mijn best om ervoor te zorgen dat alles goed verloopt" zei ze zachtjes. Ze sloeg haar armen om hem heen en legde haar hoofd op zijn schouder. "Ik ben ook bezorgd om jou, er kan altijd ook iets met jou gebeuren, aangezien je nog geen 500 meter verder zit" zei ze :met een frons. Ivy drukte nog een kusje op zijn lippen. "Maar ik vertrouw je, en ik vertrouw ook Derek en Ryan, ik weet zeker dat ze nooit iets zouden laten gebeuren met je, en zo werkt het ook met Suzan en Jason, denk je dat ze ooit iets zouden laten gebeuren met mij?" vroeg Ivy met een kleine glimlach. Ze wist zeker dat het team altijd zijn best zou doen om ervoor te zorgen dat iedereen veilig was. Ze ging met haar vingers over de achterkant van zijn nek en glimlachte. "Ik ben niet van plan om iets te laten gebeuren Ollie, trouwens, nu heb ik twee redenen meer om naar huis te komen, jij en Alistair" Ze glimlachte en prikte zachtjes met haar vinger in zijn wang. "Ik ben niet haar Ollie.." zei ze met een klein knikje.

Account verwijderd

schreef:
Hoe graag hij ook zou willen dat hij zich geen zorgen maakte, zijn zorgen waren niet zo gemakkelijk weg te praten. Het was een irrationele angst, hij wist dat Ivy in de verste verte niet op Adelaide leek en toch was de angst dat haar hetzelfde zou overkomen sterk aanwezig. Hij wist dat het Ivy niet zou overkomen, maar toch maakte hij zich er wel zorgen over. Ivy kon bijna onmogelijk beschoten worden, voor haar was een kogel te langzaam om haar te verrassen, maar zelfs dat deed zijn zorgen niet verdwijnen.
'Anderen hebben niet altijd invloed op wat er met jou gaat gebeuren, Iv. Ik weet dat Suzan en Jason je zouden helpen, maar ook zij kunnen je niet voor alles beschermen.' hij beet op de binnenkant van zijn wang en keek naar haar. Als hij kon beïnvloeden wat er met mensen gebeurde, was zijn vriendin nooit overleden. Hij misschien wel, maar zij niet. Hij was niet in staat haar te helpen op dat moment, datzelfde kon gebeuren met Jason en Suzan. Hij vertrouwde hen, maar hij wist dat ook zij niet alles aan konden.
'En je hoeft je geen zorgen te maken om mij, waarschijnlijk kom ik niet eens buiten.' merkte hij op. Waarschijnlijk zou hij gewoon een week lang binnen zitten, wachtend tot Ivy en de rest de missie voltooid hadden. In elk geval was hij met Derek, hij mocht de man graag.
'Ik weet dat je haar niet bent.' mompelde hij. Hij vond het leuk dat ze haar niet was, Ivy had zo haar kwaliteiten waar hij van hield, ze was goed zoals ze was en hij was heel erg blij met haar, maar het nam niet weg dat hetzelfde met haar zou kunnen gebeuren. Misschien trok hij dat ook wel gewoon aan, misschien was een liefde zoals die van zijn ouders gewoon niet voor hem weggelegd.
'Vandaag was haar drieëntwintigste verjaardag.' hij keek even naar Ivy, waarna hij even zacht door haar haar ging. De tijd leek zo snel te gaan, nu hij bedacht hoe oud ze geworden was als ze nog gewoon geleefd had.

Account verwijderd

schreef:
Ivy luisterde naar hem en knikte. "Je hebt gelijk, anderen hebben inderdaad geen invloed op wat er gebeurt, dus jij ook niet Ollie" Ivy ging naast hem gaan zitten en leunde met haar hoofd op zijn schouder. "Dat weet ik Ollie, maar theoretisch, kan jou ook van alles gebeuren, een bomaanslag, een brand,.." ze keek hem aan met knikje. Ze wou gewoon zeggen dat ze er allebei vertrouwen in moesten hebben, het zou gaan zoals het zou gaan en niet anders. Ze aarzelde even maar besloot haar mond te houden. Ze wou hem graag zeggen dat ze over een jaar of twee zou willen stoppen met het instituut. Ze zou graag ergens een gewoon leven beginnen met een werk, hobby's, huisdieren en..hem. Maar dat zou hem te erg afschrikken. Maar het was wel iets dat Ivy graag wou in haar leven. Ze wou het rustiger. Ivy hoorde wat hij zei en keek hem verbaasd aan. Ze omhelsde hem en begroef haar gezicht tegen zijn hals. "Dus dat was er aan de hand" zei ze zachtjes. Ze herinnerde zich nog dat Oliver nogal vaag had gedaan de dag ervoor, maar ze was helemaal vergeten ernaar te vragen. Ivy drukte een kus op zijn lippen. "Wil je niet...naar you know, haar begraafplaats gaan, haar bezoeken?" Vroeg ze zachtjes. Ze wist niet hoe het bij hem lag, maar zij bezocht haar ouders redelijk vaak, op speciale dagen, maar ook op gewone.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld