Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Het viel te verwachten dat hij niet zonder enige tegenstribbeling Mystic Falls zou verlaten om een nieuw leven op te bouwen in een andere stad, ver hier vandaan, maar het leek haar te overvallen. Met open mond luisterde ze naar zijn uitspraken, totaal geen idee hebbende wat ze daarop moest antwoorden. Ze dronk zich moed in door haar eigen gedachtes rond te laten gaan in haar bovenkamer, maar tegelijkertijd werd haar standpunt steeds meer naar beneden gehaald door zijn woorden. Hij hield van haar, zij hield van hem en toch wilde ze hem hier weghebben. Zij wilde dat hij haar zou verlaten, zodat hij een beter leven zou krijgen, maar wat als hij echt niet zonder haar kon? Ze schudde haar hoofd, zijn aanrakingen negerend. ''You don't understand what I am saying, because you're obviously not facing the facts. You executed innocent people because of me, you executed your father because of me and you even tried to execute your own girlfriend because of me!'' schreeuwde ze uit, ledend onder een verlies van zelfbeheersing. ''I am not going to have this conversation with you.'' Hun verbinding ging verloren toen Adoria bewust zijn hand losliet en afstand van hem nam. Haar looppassen leidden haar naar de deur, die de uitgang was naar de eeuwenoude gangen in het huis. Alle meubels waren antiek, maar ze had zo haar eigen ideeën in stand gebracht en uitgewerkt. Zo had ze een slot laten maken in haar deur zodat ze indringers buiten kon houden.
Zonder enige verantwoording af te leggen draaide ze haar kamerdeur op slot waarna ze vervolgens traagzaam naar haar wastafel, die te vinden was in de rechterhoek van haar kamer. De waterkraan werd aangezet om luistervinken te voorkomen. Het geluid van stromend water en de gesloten deur zouden voldoende moeten zijn om zowel haar broeder als Jackson buiten te sluiten van wat ze wilde zeggen. In rekening houdend met het feit dat ze hen zelfs gevraagd had om hen af te luisteren, hield ze hetgeen waarnaar ze wilde vragen liever privé. Het ging hen niet aan of Jack vreemd was gegaan met een ander, want ze wist dat -als één van hen had gehoord wat ze gevraagd had- ze anders enkel een discussie boven water haalde.
De damp op haar spiegel zag ze aan als een schrijfblok; met haar vingers zette ze de letters 'BETRAYAL' nauwkeurig naast elkaar. Een paar secondes aanschouwde ze haar werk en na een seconde of drie verwijderde ze de damp met een washandje. Roerloos bekeek ze toen haar eigen spiegelbeeld. ''You cheated on me, didn't you?'' vroeg ze, de ongemakkelijke stilte verbrekend.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Antwoorden kreeg hij niet aangereikt na zijn poging om haar over te halen. Haar mond stond open, maar geen klank ontsnapte aan haar lippen. Een zwijgenis bleef over die het er ongemakkelijk maakte; alles ging weer verloren. De opgebouwde afstand kwam weer aanzetten, haar hand liet ze van zijn wang wegglijden, ze beende van hem weg en voor het eerst in lange tijd voelde hij zich alleen in het bijzijn van iemand anders. Niemand leek hem te begrijpen.
"I executed innocent people because of me!" verloor hij zichzelf. "It were my own damn thoughts which got me this far. I was the one who committed all of them, not you. I was the one with the weapon in my hands, and the blood running over my skin when it all happened. I was their last memory of their existence, with a fucking smile on my face!" Er was iets geknapt in hem, zijn eerdere onrust omgeslagen naar woede. Hij vertikte het haar na te kijken en liet vol ongenoegen zijn ogen vallen op zijn handen. Hij had al genoeg razernijen meegemaakt van zijn vader om te weten hoe het zat, maar het feit dat zijn vingers trilden herinnerde hem enkel aan de momenten van ruzie. Hij verafschuwde het kleine detail als geen ander, mogelijkerwijs was dat waarom Jack zichzelf dwong te kalmeren en zijn mond erover te houden. Een driftbui zoals zijn vader die hem te verduren gaf zou hen geen oplossingen bieden na alles. Het zou hem alleen dieper de afgrond in trekken naar het punt waar hij nooit hoopte te komen: dat hij hetzelfde werd als de man die hij uit pure afgunst van zijn hart had ontdaan.
Gefrustreerd haalde hij een hand door zijn haar, zijn elleboog steunend op zijn bovenbeen terwijl hij zich van haar wegdraaide. De vraag die ze stelde wist hij amper te beantwoorden. Bedenkelijk over hoe hij zich goed moest opstellen, perste hij zijn lippen op elkaar voor het inhouden van zijn ideeën. Tegen haar liegen zou haar vertrouwen beschadigen, maar wat als ze de waarheid niet aankon? Wat als hij zichzelf afschilderde als iets wat hij helemaal niet was?
"She isn't someone to be concerned about anymore. I threw her out of her apartment window and within my rages I couldn't think of anything but seeing all of her blood on my hands. The only feeling I had was hatred." Zijn hand bleef haken in zijn haar, het er grimmig laten zitten met zijn uitzicht gelaten bij de vloer. Hij keerde zich weg van haar met enkel zijn gedachten als stemmen die bij hem binnen kwamen. Het gesprek tussen een meisje en iemand, aangenomen als iemand van de autoriteiten, dook op. De toon in een van de stemmen was hem zo bekend voorgekomen dat hij ervan overtuigd was dat het iemand uit zijn omgeving was, maar geen puzzelstukken had hij in elkaar weten te zetten tot nu. Nu herinnerde hij zich een naam, Pedro, net als de klanken die in zoverre overeenkwamen met Adoria's stem dat hij ondanks het accent de gelijkenis kon zien. Hij schudde zijn hoofd lichtjes. Het was gevaarlijk zomaar zo'n conclusie te trekken voor een beschuldiging, hiervan was hij zich van bewust, doch was het eruit voor hij er erg in had.
"You cheated on Pedro, right?"



Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''You don't get it, do you?'' spotte ze toen hij wederom op haar inging. Het begon allemaal bij haar, beiden wisten dat dus wat er daarna gebeurde, maakte geen verandering in wie de schuldige was. Als zij niet bezig was geweest met zijn gedachtegang, dan was dit alles niet gebeurd.
In een vlaag van woede viel ze uit tegen Jack: ''I don't care whether that girl is still alive or whether that girl went to hell. Do you really think I am afraid of passing trough that scene, wherein some whore got fucked by my own boyfriend, all over again if you had not executed her? The problem is that you betrayed me. While I was drowning in my tears, you were sleeping with somebody else. And do you know what I find the worst? That I am questioning myself about your feelings for me. Have you ever loved me, Jack, or was I just one of your playthings?'' Een cumulatie van opgebouwde en opgestapelde boosheid vormde haar woede. De drang zette aan tot het willen nemen van actie waarbij ze teugelloos de spiegel een klap verkocht. In tientallen stukken viel de spiegel uiteen waarvan enkele terechtkwamen in de wasbak. Eén van hen viel haar het meest op. Een groot stuk van ongeveer tien centimeter groot verdoezelde de put. Stilzwijgend viste ze enkel dat stuk uit de wasbak waarna ze onnadenkend de scherpe punt in haar handpalm kerfde. Bloed kleurde haar hand, terwijl ze met een stalen blik toekeek hoe ze de wond alsmaar dieper en dieper in haar lichaam neerzette. Ze tekende een vulgair beeld af en doch voelde ze opluchting door haar gedaante stromen. Haar pijnigingen lieten haar martelende gedachtes vergeten, hoe kort het ook mocht duren.
Zijn vraag was hetgeen wat haar terugbracht naar de realiteit. Geschrokken, maar bovenal ontsteld bevrijdde ze haarzelf van het scherpe voorwerp waarna ze hem een blik waardig gunde. ''How did you find the guts to confront me with the crimes I committed in the early twentieth century?'' Wederom kwam haar boosheid terug, maar daar bleef het bij. Haar daden werden niet meer gestuurd door haar eigen emoties, maar door haar verstand. Alsof er zojuist niks had plaatsgevonden, liep ze naar haar eigen kledingkast. Een handdoek was de reden voor de aanzetting tot lopen en met die handdoek verborg ze haar snee. ''You don't know a damn thing about me so don't come up with some runaway tales,'' snauwde ze hem toe. ''And the difference between you and me, is that I didn't try to execute the person I cheated on.''

''From now on, we're just friends. There is no 'us' anymore.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het viel nadrukkelijk op dat hij een gelaat van berouw met zich meedroeg. Hij gaf niet gauw mensen mee hoe hij zich voelde, maar ditmaal had hij het anders dan anders gevoeld. Zeker had hij wel gepeinsd over zijn acties nu hij zich alles weer herinnerde. Hij wilde graag dingen terugdraaien en als het kon, had hij het ook gedaan. Alleen het was een ondenkbare wens om vervuld te worden. “Sorry for being the mean me, terrorized with murderous thoughts. If I could think like I can now, I swear it’ll never happened. I’m truly sorry for what I’ve done, Adoria. I mean it.” Met weerzin hefde hij zijn hoofd nogmaals op in haar richting. Nee, hij wist dat wat hij deed haar niet zinde. Hij had allang doorgehad dat hij het had verpest, maar hij kon het niet helpen dan hopen op een kans om het goed te maken. Het schuldgevoel knaagde aan hem nu hij alles herbeleefde in zijn hoofd.
Haar woedeaanval schokte hem. Niet vaak had hij haar zo mee hoeven maken, beïnvloed door de razende gevoelens in haar, maar het kon hem onmogelijk meer treffen dan het nu al gedaan had. Hij dwong zichzelf toe te kijken terwijl ze zich uitleefde op de spiegel, het bloed dat ze liet vloeien over haar hand moeizaam aangezien. Hij kon het niet in zich opnemen dat ze zichzelf aan het pijnigen was in haar uitbarsting, maar iets hield hem ervan tegen het glaswerk uit haar handen weg te nemen. Hij wist niet hoe ze erop zou reageren, of ze hem überhaupt binnen een meter van haar vandaan wilde hebben, en dus beval hij zichzelf te blijven zitten op zijn plek; hoe moeilijk het ook was om zijn koppigheden opzij te zetten.
“That’s because I thought we were over!" riep hij kwaad terug. "Didn’t you get the memo? I tried to kill you, how the hell was I supposed to love you at the same time when all that crossed my mind was the desire of slitting your throat?” Een onbegrijpelijke lach rolde uit wanhoop over zijn lippen. Het gaf hem vreemd genoeg een andere uitstraling, in tegenstelling tot zijn ogen zelf. Die leken zich in vlammen weer te geven toen hij zijn blik op haar liet rusten. “I did love you before all of this happened. I still do, a lot, but I guess you just didn’t saw the difference before we got serious. You were the only one I trusted after the mess I’ve lived in. You were the one I could tell anything to without feeling judged or lied to. I opened up, more than I’ve ever have, so why can’t you see I fucking care about you?” Hij wreef door zijn ogen, diep adem gehaald zodat hij zichzelf zo goed als kon kalmeren. Een ruzie opzetten kon haar mening over hem niet veranderen; eerlijk zijn wel. Het was te laat voor leugens geworden, en graag of niet, wilde hij dat als ze haar woorden echt meende, ze te horen had gekregen hoe hij erover dacht voordat ze aan alles een einde zou maken.
“Yeah, it turned out I didn’t knew anything about you, Robertson. I told you everything about my life. You even knew about my dreadful father, and now I have to figure things out by memories?" ratelde hij ijskoud door. "You were a killer too. You executed people too, and yet you had to tell me right before you killed me, months after! Didn’t I had the rights to at least hear about your truly past? I trusted you enough to convince myself you would tell me the truth when it got serious.”
Juist op dat moment kwam zijn gewoonte opdagen. Onaangekondigd stond hij op van het bed, het gekraak van het hout bij zijn actie genegeerd. Zijn looppassen begonnen daarna al snel. Hij nam het gebied naast het bed in, gegrensd aan een van de buitenmuren van de kamer, en startte met ijsberen. “And, no. I don’t want this life. For fuck’s sake, no.”

“For you I was willing to become the creature I’ve always hated, but you wouldn’t do the same thing for me anymore, would you?”

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Of course you wouldn't. Otherwise you would be a dead corps when I find out about your dirty little secret.'' Ze had zijn excuses luid en duidelijk gehoord, maar aan haar emoties te zien leek zijn verontschuldiging haar niet te baden. ''Is that what you wanted to hear? How I executed nine people, including my mother and three-year old sister. How the cops arrested me when I was bathing in my mother and sisters' blood. How I went to prison and got abused there and how I passed away when I tried to execute one of the cops by cutting his throat? Do you think I wanted to be reminded of any of this?'' Ze fronste bedenkelijk met haar wenkbrauwen. Het raakte haar wel degelijk dat hij zo over haar dacht. Alsof haar verleden zo makkelijk vrij te geven was. Het was niet niks wat ze had gedaan dus waarom zou ze hem dat dan meteen vertellen?
Hoofdschuddend liep ze naar haar bureau, bereid om haar verleden openbaar te maken in de ruimte. ''Quick lesson about Adoria Robertson, as known as .. me.'' Ietwat gekalmeerd nam ze plaats op haar bureaustoel. Haar handen legde ze op tafel neer en haar blik hield ze gericht op de muur. Geen seconde keerde ze zich om, om Jack in zicht te krijgen. ''My mother never cared about me, my father abandoned me. I killed my mother when I was eighteen years, killed my father when I was twenty-six years old. The first crime I committed was the murder on Abby-Blossom Harver, a four-year-old girl who bullied my lovely sister. I strangled her, Pedro hanged her up. Second crime was the murder on Mary-Ann Stone, an eighteen-year-old girl. I smashed her head with a sledgehammer and licked her blood when she passed away. Third crime was the murder on Valdemar Sadler. He felt in love with my mother, but months later she abandoned him. He settled in new place while I seduced him. I caught the bite when I had it where I wanted, cut his dick off and let him bleed to death. Fourth crime was the murder on Dacian Vanderbilt. I had sex with him so yes, I did cheat on Pedro … I cut his throat and threw him out of the window. Fifth crime was the decapitation on Annie Chapman. This old, but important lady died one week before and was already buried. I had to dig until I could see the box she was in. When I had beheaded her, I cut her mouth open. Sixth crime was the murder on my mother, seventh crime was the murder on my beloved sister, which I regret the most. That poor innocent child wanted to save her own mother by asking people for their help, but I just strangled her.'' Na haar woorden kreeg ze een onvergetelijke terugblik op het verleden. Hoe ze haar zuster koelbloedig met haar eigen handen vermoordde en hoe het lichaam na de executie erbij lag, verstoorde de afstand tussen het verleden en heden. Ze kon zich met gemak voorstellen hoe Valeria door haar kamer rondwandelde met een royale glimlach op haar lieflijke gezicht, maar ook hoe alles in deugen viel toen zijzelf in beeld kwam. Verward schudde ze met haar hoofd, met open mond gekeken naar haar bureau en wetende dat de visioenen terugkeerden. ''Every single day I walk around with guilt for the things I did in the past.There's no escape of those mood swings and the loss of self-control, because the psychotic me is still inside of me.''

''Are you blackmailing me?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"It isn't the information I'm talking about and you know it!" Het looptempo waarmee hij vooruit kwam versnelde hij onbarmhartig. Meters ging hij af, nadenkend over alles wat ze hem vertelde zonder zich voor een keer van de vloer af te draaien. Zijn ogen bleven er onbewogen bij elke pas die hij zette over de houten vloeren van de slaapkamer. "Even if you told me the least goddamn thing about it. I don't want to talk about it because it hurts or anything like that would do. It's the fact you were honest instead of keeping everything from me. How about a 'hey Jack, now we're boyfriend and girlfriend for a while, you should know I have a complicated past and I have been murderous for some time' talk before you fucking killed me!" Zijn vingers gingen jachtig door zijn haar, langs het bed gelopen, maar tot stilstand kwam hij niet totdat hij dan eindelijk de waarheid uit haar mond hoorde komen. Nadien kwam er ijskoud een halt aan het ijsberen dat hij tot dan toe vol had gehouden. Hij kon het niet in zich op laten komen door te gaan, als ze hem vertelde wat er allemaal aan de hand was. Zijn blikveld ging weer naar Adoria. Hij wilde de woede voor haar volhouden met die voor zichzelf erbij, maar ze maakte het hem weer eens onmogelijk. De nijdigheid kon hij niet meer naar boven brengen, want het was de frustratie over de manier waarop dat Jack bezighield. Het verhaal greep hem meer dan verwacht aan. Niemand, maar dan ook niemand, had zijn of haar leven zo vol met schuldgevoel door moeten brengen. Het moest vreselijk geweest zijn zo achterna gezeten te worden door het verleden. Hij beet op zijn lip, verstomd over de bekenning, desalniettemin kon hij het gevoel van teleurstelling niet wegdenken. Waarom had ze hem niets verteld over haar gevecht tegen haar gevoelens?
"Wasn't I good enough? Didn't you trust me enough to tell me what was bothering you? Isn't that something I could've helped you with, just like you tried to help me through tough times even when I didn't asked you to?" vroeg hij op een welwillende zachte toon. "I would've done everything I could if that made you feel better every day, or every time those thoughts came across your mind. But I can't do anything if I keep on figuring things out this way." Hij gunde haar een beduusde blik, voordat hij zich omdraaide en terug liet zakken op het bed. De aandrang om haar in zijn armen te hebben was groot geworden. Hij wilde haar laten weten dat ondanks de ruzie, zij ook niet alleen was, en toch hield zijn denken aan hoe ze de eerste keer op zijn aanraking reageerde hem tegen. Het zou voor hen beide geen nut hebben om elkaar af te stoten als het ook voorkomen had kunnen worden.

"No, I'm not blackmailing you. I'm trying to understand everything through the chaos."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Stilzwijgend keek ze van hem weg toen hij zijn mond weer opendeed. Ze wist niet hoe te reageren op zijn uitspraken en gezien ze niet in staat was om wat te zeggen zonder in woede uit te barsten, kon ze maar beter haar mond houden. Secondelang staarde ze naar het hout, luisterend naar zijn voetstappen. Het stoorde haar wel degelijk dat hij ijsberend door een deel van haar kamer liep, maar het was nu eenmaal een gewoonte van hem: ijsberen om zo zijn frustratie deels te kunnen uiten in zijn voortgezette looppassen.
''You were good enough and you still are. It's just ...'' Adoria had de grens al overschreden qua hoever ze wilde gaan met het openbaar maken van haar geheimen. Hij wist nu meer over haar verleden en hoe ze er nu naar keek dan haar eigen broeder. Bedachtzaam knikte ze een aantal keren met haar hoofd, wederom gekeken naar het tafelblad vooraleer ze haar zin afmaakte. ''I have some problems with myself. I ... I like torturing myself, because I simply think I deserve it and -''
''Gingerbread, is everything alright?'' De onverwachte woorden van Jackson aan de deur maakte haar van streek. Haar bureau stond dichtbij de deur, zij had plaatsgenomen op haar bureaustoel aan de bureautafel en uit het niets stond hij voor de deur en stelde hij een vraag. Wat nu als hij haar openbaring binnen had gekregen?
Vlug stond ze op van haar stoel waarna ze haar handdoek onder de tafel verborg en ze naar de kraan holde. Alle glasscherven die zichtbaar waren voor binnenkomers werden hardhandig in haar gesloten prullenbak opgeborgen. Het bloed dat aan haar handen kleefde ging teniet nadat de waterstraal de opgedroogde vloeistof van haar handpalm loskreeg en vervolgens werd de kraan afgesloten. Haar hand was nog niet droog, maar desalniettemin liep ze terug naar haar deur en maakte ze de pad tussen haar kamer en gang weer vrij: haar deur ging open alsof er zojuist een doodnormaal tafereel zich had afgespeeld in haar kamer. Een wat zenuwachtige glimlach sierde haar lippen, gekeken naar de verbaasde blik van haar huisgenoot. ''Everything is alright, mr. Greenfield. There is nothing to worry about. Instead, Jack was just leaving the house, am I right?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij luisterde sprakeloos naar haar uitleg. Hoe hij hier nog niets van kon weten vroeg hij zich echt af, sinds hij zich moeilijk voor kon stellen dat hij zo blind was geweest om zoiets niet opgemerkt te hebben. De schuld legde hij daarbij ook deels bij zichzelf; als hij er beter op had gelet, had ze niet met zoveel pijn rond hoeven te lopen. Desalniettemin was de tegenslag groot dat hij er nu achter moest komen hoe het zat. Hij had gehoopt dat ze geen geheimen voor elkaar zouden hebben, al kon hij het niet ontkennen dat hij haar ook niet meteen alles had verteld over zijn eigen leven.
Klaar om wat te zeggen opende hij zijn mond, maar de stem van een andere jongen kapte hem af. Meteen zag hij haar gehaast door de kamer snellen om alles op te ruimen. De in stukken geslagen spiegel werd uit zijn zicht gehaald, de bebloede handdoek verdween en de waterkraan zette ze weer dicht. Hij stond perplex over hoe snel ze de toestand aan kon passen; met een lieve glimlach opgezet opende ze de deur voor een huisgenoot.
“Yeah, sure. Just ditch me.” Onbegrijpelijk haalde hij een wenkbrauw op. Hij had op zijn minst verwacht dat ze het eerder aan zou kondigen dan met de komst van de gehate vampier, maar hier bleek hij zich dan ook in vergist te hebben. Hij werd zonder pardon aangesproken dat hij moest maken dat hij weg kwam en wel op een manier dat hij niets meer in kon brengen. Als hij niet zou gehoorzamen zou ook Adoria door de mand vallen, sinds hij zeker aan haar kon zien wanneer ze volzat met nervositeit. Na zijn verandering en na alles dat er gebeurd was, werd hij als een opstandig kind naar de deur gewezen. Met een bitter gelaat stond hij op van het bed. Een kleine, sarcastische lach liet hij horen, geenszins uit echt plezier om de situatie. Hij was zichzelf eigenlijk aan het uit lachen voor zijn tragische verwachtingen van zijn ex. “I thought you were better than that.”
Dat het lichaam van Anicetus' vriend in de weg stond kon hem niets minder schelen. In zijn hoofd maakte het niets uit van het plan dat er in hem maalde. Hij gunde beide geen blik meer, puur uit afgunst, en voordat hij het had kunnen bevatten verplaatste hij zich al in een ongekende snelheid. De jongen duwde hij in zijn haastige weg met flinke kracht weg. Een luide klap achtervolgde hem, Jackson's rug met geen genade tegen de muur gesmeten. Van Jack was nadien geen spoor meer te vinden. Enkel een snelle luchtstroom kon gezien worden als overblijfsel van zijn komst, gaande door de slaapkamer in de tijd van een seconde.

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Een koude wind voelde ze aan toen ze 1636 University Avenue voorbijliep. Eén huis verder en ze was te vinden bij Jack's huis. De rode roos in haar handen klemde ze stevig vast, gekeken naar het huis hiernaast. De luide muziek was al van een afstand te horen en het zou haar niet verbazen als Jack degene was, die de muziek draaide. Het was dan ook typisch hem, geen dag kon hij zonder.
Een zucht rolde over haar lippen waarna ze verder liep totdat ze dan eindelijk bij het huis kwam. Ze belde aan, zette een stap terug en wachtte. Het duurde lang voor de opening van de deur. Even dacht ze dat niemand de bel had gehoord vanwege de muziek of dat Jack de enige aanwezige was in het huis en haar al voorbij zag komen lopen, maar na nog een keer gebeld te hebben, ging de deur wél open. Het was Jason die ietwat suf erbij liep. ''I was wondering if -''
''He's in his room.''
''Thank you.'' Stapvoets verdween hij uit haar zicht, hoewel de deur gewoon open bleef. Ze nam hierdoor aan dat ze binnen mocht komen, zelfs al had Jason haar niet verteld dat ze toegang kreeg tot het huis, en liep dus zonder enige verdere twijfels het huis binnen. De deur sloot ze achter zich en zo liep ze vooruit de trap op.
Melancholiek stopte ze haar looppassen toen ze zijn deur passeerde. Normaal gezien zou ze kloppen voordat ze de kamer binnen zou lopen, maar zijn muziek stond zo hard dat hij haar geklop waarschijnlijk toch niet zou kunnen horen. De deur ging traagzaam open waarna haar gedaante zichtbaar werd voor de zittende op het bed. Noch een glimlach, noch bedenkingen waren te zien in zijn gelaatsuitdrukking. Hij keek bedroefd naar het dekbed, iets waar zij voor gezorgd had. Doch zette ze geen stap verder: ze bleef staan bij de deuropening. In haar optiek was het asociaal om dan ook nog eens onaangekondigd zijn muziek uit te zetten en plaats te nemen op het bed, want wie zei dat hij haar aanwezigheid überhaupt wilde hebben?
''Can you turn it off, please?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"How could you do this to me?"
"Because you did the same thing to me, Rebecca!"
"No, I didn't! I already told you it was Meghan, remember? She was out for both of us!"
"So what? So you just blame her for everything? I saw your clothes at his place, you slut!"
***
Mismoedig drukte hij op de volumeknop van zijn telefoon. De muziek klonk harder door zijn kamer, die na zijn acties onderhand begon te lijken op de locatie van een huisfeest. Beats gingen door de ruimte alsof hij zojuist doof was geworden en geen woord ervan kon verstaan, maar hij had er geen baat bij om alles af te zetten. Hij wenste zelfs vanbinnen dat dat het geval was geweest. Nee, hij hoorde alles jammer genoeg nog prima om zich heen. Hij kon elk gespreksonderwerp van de ruzie van zijn buren meekrijgen, evenals het boosaardige geschreeuw en het geworstel dat er langzaamaan begon te ontstaan tussen de twee meiden. Hem ervan beschuldigen dat hij stom bezig was kon niemand dan ook doen. Hij deed precies wat er nodig was om hemzelf van alle omgevingsgeluiden te ontdoen zoals hij nu al uren lang deed, en dit ritueel zette hij onnadenkend door; ook de draadloze speaker op de plank voor zijn raam begon zijn geluidslimiet beetje bij beetje te bereiken.
Het gekraak van de deur wist gek genoeg ondertussen wel zijn oren te bereiken. Het openen bracht hetzelfde gewoonlijke geluid met zich mee van het verouderde hout, en het was moeiteloos op te merken geweest. Al weifelend staakte hij zijn gestaar naar de lakens. Hij liet zijn ogen gaan naar degene die hem durfde te storen, niet langer verscholen achter de deuropening in de gang. Daar was het het neerslachtige gestalte van Adoria die hij kon zien. Haar komst had hij zich meerdere keren voor de geest willen halen. Vaak had hij haar vervloekt vanwege zijn verandering, andere keren was hij zichzelf als schuldige aan het aanwijzen en deed hij zijn best niet te denken aan dat hij haar niet langer naast zich kon hebben. Gevoelens die hij net weg had kunnen stoppen - of dit tenminste probeerde - keerden terug nu ze had besloten op te komen dagen. Hij voelde zich al dagen alsof hij in een put zat, maar het zien van zijn ex maakte hier geen verandering in. Het kwam niet eens in hem op te glimlachen. Naar haar vraag pakte hij zijn telefoon stilletjes naast zich, waarmee hij met een klik op het scherm de rust in zijn kamer weer liet keren.
"What are you doing here."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Het stelde haar tevreden dat hij haar gehoorzaamde veeleer dan negeren, nochtans uitte ze dat niet in haar gelaatsuitdrukking. De manier waarop hij zijn vraag stelde, haar geen blik gunnend, liet haar voldoening als sneeuw voor de zon verdwijnen. Met teleurstelling rolde ze haar ogen, terwijl ze de deur achter haar dicht deed toen ze de kamer binnenstapte. ''I wanted to ask for forgiveness and I brought you a rose.'' De rode roos legde ze neer op de tafelblad van zijn bureau vooraleer ze zich keerde tot Jack. Ze wilde hem aan kunnen kijken tijdens het aanbieden van haar excuses, maar het zag er niet naar uit dat Jack daar in mee wilde werken. Doch sprak ze. ''I am truly sorry for my behaviour last night. I’ve been damaged so I couldn’t help it, but I had no rights to act that way,'' sprak ze oprecht. ''And I want to apologize myself for the executing and the secrets I kept away from you. You were right. While you told me the whole story about your father, I didn't say a word about how I was in the twentieth century.'' Ze verwachtte niet dat haar verontschuldigingen direct de gehele situatie weer terugbracht zoals het toentertijd was, vóór zijn verandering tot psychopaat. Het was enkel een daad die verricht moest worden en een grote opluchting voor haarzelf. Ze had werkelijk spijt van hoe ze de vorige nacht reageerde op bepaalde dingen. Het gebroken glas en haarzelf pijnigen in het bijzijn van Jack was allesbehalve juist. De aandacht trok ze enkel naar haarzelf toe, terwijl hij degene was die aandacht nodig had. Ze had hem nog geen eens gevraagd naar hoe het met zijn verandering zat en of hij bereid was om het wezen te worden, die hij hiervoor nog verachtte.
''Just never doubt yourself. If I didn't think I could trust you, I wouldn't have loved you.'' Ze haalde een pluk haar naar achteren, proberend om een zwakke glimlach op te zetten, maar ze faalde. ''Would you mind if I'd sit next to you?''

Rahmeek, I'mma have to tell the truth if I speak
Unless you want to play, you ain't say this the other day
You said you was in love, and I still didn't budge
Cause I already seen how you be going in when you be in them clubs
(I'm not even sure if this is right but, it feels good)

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij was verbaasd haar hier te vinden. Na hoe ze uit elkaar waren gegaan had hij eerlijk gezegd helemaal geen verwachtingen meer, want had ze hem niet verduidelijk dat ze wilde dat hij wegging? Dat ze erover dacht om hem te verlaten in een andere stad dan Mystic Falls? De ruzie die eindigde in zijn weggaan hadden ze nog niet uitgepraat, allesbehalve. Hij zat er op zijn kamer, geprobeerd zichzelf van alles af te zonderen en haar te haten, en nog werden zijn acties daartoe weer met de grond gelijk gemaakt. Ze kwam binnen, sloot de deur, met een roos in haar handen geklemd die hij vragend bekeek.
De excuses hoorde hij teruggetrokken aan onderwijl hij de rode bloem achtergelaten zag worden op zijn bureau. "It's okay. It isn't like my birthday wasn't doomed anyway." Het beddengoed haalde hij weg uit zijn zicht, omhoog gekeken naar Adoria met niets meer dan een strak gelaat. "At least my father wasn't there anymore to ruin everything. I even grabbed his hart out of his chest, so I guess I got my present after all, huh." Het was onvoorstelbaar voor hem geworden om te denken aan die nacht. De koelbloedigheid waarmee hij zijn vader van het leven had beroofd liet hem huiveren, maar ook al overtuigde hij zichzelf ervan dat het een grote fout was geweest, bezat hij geen spijt tegenover de man. De enige schuldgevoelens over zijn dood gingen naar zijn moeder en de rest van de mensen van wie hij er een einde aan had gemaakt. Hoe graag hij zich er klote over wilde voelen, ging het best moeilijk gezien het verleden.
Hij zuchtte over haar woorden. "Don't. I get it, really. Why talk about things when all you want to do, is put them away. Don't apologize for something like that," murmelde hij terug. "And I think I messed up pretty bad myself. I can't even tell how sorry I am, though I'm not sure what to say anymore." Een knik bracht hij voort, zijn blik weer afgedwaald naar het bed. Hijzelf schoof wat naar achter zodat ze er normaal bij kon zitten. Hij kon haar immers niet zomaar afwijzen, echter bleef hij afstandelijk. Dit alles bracht hem flink in de war. Bleef ze bij haar besluit om hem te dumpen, of was dit een bekentenis uit medelijden en wilde ze alles rechtzetten tot hoe het eerst was? Nadenkend speelden zijn vingers ietwat met de stof van de lakens.
"But.. what am I supposed to think of this?"

I don't know how to talk to you
I don't know how to ask you if you're okay
My friends always feel the need to tell me things
Seems like they're just happier than us these days

Yeah, these days I don't know how to talk to you
I don't know how to be there when you need me
It feels like the only time you'll see me
Is when you turn your head to the side and look at me differently

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Het zat haar wel degelijk dwars dat hij zo humoristisch deed over de moord op zijn vader, nota bene gepleegd op zijn eigen verjaardag. Ze verwachtte niet dat hij echt zo opgelucht was over het feit dat zijn vader van de aardbodem verdwenen was, maar ze kon uit zijn woorden niet duidelijk maken of ze gelijk had. Het was dan ook zijn vader waar hij over sprak: een man die hem jarenlang had mishandeld.
Niet wetende wat te zeggen, nam ze afstand van het bureau.
''The way you react on things ... I can't blame you for that. It must have been pretty hard to just look at the face of your own murderer and I didn't handle things very well.''

''Somebody saw us when I executed you. I didn't recognize his face, because I couldn't look at it and I didn't run after him, because I needed you to be in a safer place. This man could be our dead so we have to leave Mystic Falls anyways and, well ... It's too dangerous for the both of us if we stay together.'' Dankbaar keek ze hem aan toen hij knikte en iets achteruit deinsde. Ze ontdeed haarzelf van haar schoenen, klom ze op het bed en ging ze in kleermakerszit tegenover hem zitten. ''Last night, you made me realize that I do need help. I contacted a friend of mine and she's going to help me with the visions and nightmares I have. She helped me once before and her manners helped, temperately ..'' Twijfelachtig vestigde ze haar blik op het matras. Gisterennacht had ze het nog juist gevonden dat ze voor haarzelf koos in plaats van voor anderen, maar ze had zo haar bedenkingen hierover. Hoewel zij nu haar problemen op probeerde te lossen, liet ze Jack achter met zijn eigen problemen. Dat hij geen moeite had met zijn executies was haast onvoorstelbaar en hoe zat het met zijn ontwikkelde vampirism? Ze schraapte haar keel. ''I am not going to ask if you want to wait for me, but -''
''You won't loose me, I promise. I'll return when I am no longer a threat to this world,'' bracht ze zacht uit. ''I brought a picture with me and I am willing to give it to you, but only if you give me your word that you won't throw it away or tear it apart. Uhm .. It's a picture of me, just in case you ...'' Bescheiden haalde ze een haast eeuwenoude foto tevoorschijn. Gezien omstandigheden waren er hier en daar vouwen en scheuren te vinden, maar het papier rook naar rozen en een mengsel van verschillende parfums. Het was niet zo dat haar foto's van vroeger wegrotten in een houten kast, allesbehalve zelfs. Slechts een paar foto's van haarzelf had ze in bezit en daar was ze dan ook zuinig op vanwege hun betekenissen: het was zonder twijfel dierbaar voor haar. Met een glimlach op haar gezicht die langzaam verwaterde naarmate de secondes verstreken, legde ze de foto voor hem neer op het matras. Pas na ze verlost was van het papier, keek ze terug naar Jack. ''In case you can't remember my face anymore.''

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
hoop dat deze nips oke zijn!!

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
gonna marry him in about 3 dagen

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld