Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
En zo verstreken wederom een aantal dagen. Een ruime week, zelfs. Dean voelde de spanning bij Charlotte nog steeds, maar ze bleef erover zwijgen. Hij maakte zich wel zorgen om haar, maar aan de andere kant wilde hij haar ook niet pushen om dingen te vertellen waar ze nog niet klaar voor was. Ergens vertrouwde hij erop dat ze het wel aan zou geven als ze het erover wilde hebben. Dat was toch een deel van het hebben van een relatie? Natuurlijk was het allemaal niet zo makkelijk, hij maakte zich wel degelijk zorgen om haar en het werd met de dag erger. Eventjes had het goed geleken, na die dag in het toestellenhok, maar daarna was de stemming al snel weer omgeslagen en om heel eerlijk te zijn wist Dean niet zo heel goed wat hij er nou mee aan moest. Hij deed hartstikke zijn best om lief voor haar te zijn, complimenteerde haar en trainde veel met haar. Eigenlijk spendeerde hij al zijn tijd met Charlotte, in de trainingsruimte maar ook in de avonden, tijdens het eten of als ze beiden met hun eigen hobby's bezig waren. Tenzij hij natuurlijk met Jane bezig was.
De vrouw had zich de afgelopen dagen vaker en vaker bij hun trainingen gevoegd. Soms keek ze enkel, maar een aantal keer had ze ook actief met Charlotte gespard. Dat resulteerde nog vaak in een verlies voor Charlotte, maar een enkele keer had Jane het onderspit moeten delven door een domme fout. Niet dat hij dat tegen Charlotte had gezegd, hij had haar gecomplimenteerd. Een overwinning was wat het meisje nodig had gehad. Jane had Dean ook een aantal maal gevraagd voor een revanche, maar ergens vermoedde de man dat Charlotte er niet zo blij mee was als hij dat deed. Hij had het sparren met Jane dus subtiel vermeden, al was het op andere momenten onmogelijk geweest om veel met de stoere vrouw op te trekken. De tatoeage moest namelijk uitgesteld worden, Dean was erachter gekomen dat de zalf die hij gebruikt was, zo goed als op was. Vaseline, om de huid mooi zacht te houden. Het was ook eigenlijk een luxeproduct en in de basis niet erg veel gebruikt, dus er was maar weinig van beschikbaar. Jane was diep teleurgesteld toen hij haar het nieuws vertelde, dat ze eerst ergens die zalf vandaan zouden moeten halen. Hoewel ze er zelfs voor gepleit had om het zonder de zalf te doen, had Dean daar niet in toe kunnen geven. Als er iets gevaarlijk was, zou het dat zijn. Het zetten van een tatoeage was sowieso gevaarlijk, maar de zalf beschermde en hielp de huid te helen. Dean zijn pols was na ruim een week nog steeds niet helemaal geheeld, maar het zou een halfjaar duren voor dat daadwerkelijk zo ver was. Hij kon zijn arm in ieder geval weer normaal gebruiken. Jane had ook nog eens een gevaarlijkere plek uitgekozen en als de wond daar niet lekker heelde, zou het niet alleen lelijk worden maar ook voor veel pijn zorgen.
Dus zouden ze op jacht moeten naar nieuwe zalf. Dean had al bedacht dat de grootste kans dat ze het spul ergens zouden vinden, de tattoowinkel zou zijn waar Charlotte enkele tijd terug zijn inkt had gehaald. Dus, iets minder dan twee weken na het moment in het toestellenhok, maakten Dean en Jane zich klaar om terug te keren naar de winkel. Of beter gezegd, Dean werd die ochtend wakker, wetende dat ze erheen zouden gaan. Hij had met Jane afgesproken dat ze elkaar onderweg zouden ontmoeten, omdat het makkelijker was om vanaf het huis van Charlotte die kant op te gaan. Nog eventjes bleef hij echter naast zijn vriendin liggen, die het de afgelopen tijd zo zwaar had gehad. Dean mocht dan niet weten waarom, hij had heus wel door dat er iets was. En hij was nu eenmaal niet zo goed in het ter sprake brengen van dat soort dingen, dus hij had al iets anders bedacht. Hij had er even over na moeten denken, maar uiteindelijk had het logisch geleken. Het was bijna kerst en Dean wist heel zeker dat Charlotte een dag zoals dat zou willen vieren. Dus, hoewel hij er niet heel goed in was, hij had een cadeau bedacht. Hoewel hij niet eens precies wist wanneer kerst was, zag hij ernaar uit om haar het te geven. Ze had hem al zo veel gegeven, dus juist nu leek het hem het perfecte moment om haar een keer iets terug te geven.
Nog even lag hij naast haar, zijn armen om haar heen. Vandaag zouden ze dus naar de winkel gaan waar Charlotte enkele tijd terug vier Clickers had afgemaakt. Hoewel Dean niet verwachtte dat het er al te druk zou zijn, aangezien alle Clickers dus al dood waren, zouden ze wel voorzichtig moeten zijn.
Naast hem bewoog zijn vriendin. Hij streek de verwarde haren uit haar gezicht en glimlachte naar haar. 'Goedemorgen,' zei hij zacht, gepaard met een kus op haar voorhoofd. Charlotte had al aangegeven dat ze niet wilde meegaan, al had hij haar liever wel mee gehad. De tattooshop hield voor haar natuurlijk wel wat negatieve gevoelens, maar toch. Hij vond het lastig om haar te veel uit het oog te verliezen nu ze zich zo anders gedroeg, maar wist ook dat het noodzakelijk was om met Jane mee te gaan. Zelf zou ze niet weten wat ze precies moest zoeken of waar ze het zou kunnen vinden.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De afgelopen dagen waren de gevoelens alleen maar erger te worden. Dat was vooral aan haarzelf te wijten. Het maakte haar gek, gefrustreerd en vermoeid. Ze was hard voor haarzelf in de trainingshallen, wilde beter worden dan Jane. Natuurlijk was Dean er continu bij en waren zijn zorgen om haar niet helemaal verdwenen. Regelmatig beval hij haar te pauzeren of om een avondje vrij te nemen. Het was goed om te weten dat hij dus nog wel een beetje om haar gaf. Het stomme was dat ze op een gegeven moment niet meer goed wist wat er nu echt gebeurde of wat ze zelf invulde. Tijdens het sparren met Jane zag ze heus wel dat hij af en toe naar háár keek. Zou hij zich afvragen hoe ze eruit zou zien zonder kleren? Nou, binnenkort zou hij daarachter komen. Charlotte was maar al te blij geweest toen ze hoorde dat de zalf op was, maar dat gevoel was al gauw weer omgeslagen toen ze hoorde wat het idee was. Ze wilden naar de tattooshop. Ergens maakte dat haar boos. Dean had haar meegevraagd, maar was hij vergeten wat daar gebeurd was? Was hij vergeten dat die Clicker haar meerdere nachten achterna had gezeten in haar dromen? Natuurlijk had ze niet meegewild. Al helemaal niet voor die stomme zalf. Het ergste was nog dat hij alsnog ging. Jane en hij. Zonder haar. Het droomteam. Joepie.
Al een tijd lang had ze wakker gelegen, met haar rug naar Dean toe en zijn armen om haar lichaam. Ze wilde nog even genieten van dat moment, alsof dit de laatste keer was dat ze samen zouden zijn. Ze sliep slecht de laatste paar dagen. Sowieso kwam ze al moeilijk in slaap door al haar gepieker. Niet alleen over de twijfels die ze kreeg over haarzelf en hun relatie, maar ook wat ze zou moeten doen als hij Jane zou verkiezen boven haar? Dat idee brak haar hart. Daar kwam nog bij dat haar dromen het nodig vonden haar angst te visualiseren. Gadverdamme, dat wilde ze helemaal niet.
Zodra de zon de kamer in scheen, draaide Charlotte zich om in zijn armen. Zijn slaperige hoofd, zijn verwarde haren en zijn scheve grijns kwamen haar tegemoet. Godverdomme, ze hield zo ontzettend veel van hem. De manier waarop hij haar begroette, haar voorhoofd kuste, het was aandoenlijk. Waarom was dit zo moeilijk? ‘Goeiemorgen,’ antwoordde ze.
In gedachten verzonken streek hij haar haren van haar gezicht. Waar zou hij aan denken? Aan straks? Zijn wilde avontuur met Jane? ‘Wat ga jij vandaag doen?’ vroeg hij.
Charlotte gaapte en rekte zich iets uit. ‘Trainen. Vooral kracht- en conditie en misschien nog met een vuurwapen.’
Bedenkelijk – of was het eerder bezorgd? – keek hij naar haar. ‘Doe wel rustig aan, je hebt je lichaam al veel belast de afgelopen dagen.’
Dat was waar. Ze zat onder de blauwe plekken en ze werd vrijwel elke dag wakker met spierpijn. Niet dat het haar tegenhield. Dat was waarschijnlijk waarom Dean zei dat ze rustig aan moest doen. Ze zou wel zien.Charlotte legde een hand op zijn wang. ‘Als jij voorzichtig zal zijn. Ik wil niet dat je iets overkomt.’ Hoe gemeen ook, haar woordkeuze was bewust; ze wilde niet dat Dean iets overkwam, maar wat er met Jane gebeurde kon haar op het moment weinig schelen. Daar waar ze de vrouw als een potentiële vriendin gezien had, was dat nu volstrekt verdwenen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dean zocht er echter niets achter. Ze vroeg hem vaker om voorzichtig te doen als hij zonder haar iets ging doen en dat was altijd puur uit bezorgdheid geweest. Nu dus ook. Hij glimlachte naar haar, trok haar iets dichter tegen zich aan. Kuste haar even op de lippen. 'Natuurlijk zal ik voorzichtig doen,' beloofde hij haar. Dat deed hij sowieso wel, maar voor haar zou hij extra voorzichtig zijn. 'Maar dan moet jij wel echt rustig aan doen, Char. Je verdient de rust.' Ze werkte hard, soms te hard zelfs. Dean maakte zich er een beetje zorgen om, als hij zag hoe ver ze haar lichaam pushte. De kneuzingen, maar ook de spierpijn waarmee ze regelmatig 's ochtends opstond. Hij begreep niet waarom ze het deed, waarom ze het nodig achtte om haar lichaam zo ver te pushen. Ja, ergens had hij wel het idee. Ze was natuurlijk niet blij met de vooruitgang die ze maakte, of het gebrek daaraan. Het ging nog steeds moeizaam en hoewel ze echt wel vooruitging, zou het voor haar doen waarschijnlijk allemaal niet snel genoeg gaan. En hij begreep het ongeduld wel. Maar in combinatie met haar al neerslachtige stemming, bracht het geen positieve gevolgen met zich mee. Hij maakte zich zorgen. Zorgen om haar, om de manier waarop ze de afgelopen dagen doorgebracht had. Haar enthousiasme was geveinsd, haar blik fronsend. Tenzij ze merkte dat hij echt naar haar keek, dan glimlachte ze. Zoals ze ook nu glimlachte. 'Komt goed. Hoe lang denk je dat jullie weg zullen zijn?'
'Een paar uurtjes, denk ik. Geen zorgen, als we terug zijn kom ik je direct opzoeken.' Hij had al met Jane afgesproken om de tatoeage uit te stellen tot na kerst. De vrouw had gemixte reacties getoond: Aan de ene kant leek ze teleurgesteld omdat ze zou moeten wachten, aan de andere kant probeerde ze uit te vogelen of zij ook uitgenodigd was voor deze kerstviering. Dean had naar waarheid moeten antwoorden dat hij dat laatste niet wist, omdat hij het er nog niet met Charlotte over gehad had. Nooit had het het juiste moment geleken, al helemaal niet nu Charlotte bedrukter en bedrukter leek. Misschien zou hij het wel bij Christian aankaarten. Hoewel hij en de broer van Charlotte het nog niet echt bijgelegd hadden wat betreft de missie van enkele weken terug, zou Christian zeker moeten inzien dat er iets goed mis was met zijn zusje. Misschien kon die man beter achterhalen waarom ze deed zoals ze deed, een nieuw licht op de zaak werpen. Dean dacht in ieder geval dat het een optie was.
Uiteindelijk moesten ze dan toch overeind komen. Tenminste, Dean moest overeind komen en hij rekte zich langzaam uit. De zon scheen de ruimte al in, een teken dat het wat later begon te worden. Hij had met Jane een tijd afgesproken aan de hand van de stand van de zon en het leek erop dat hij over een kwartiertje zou moeten vertrekken. Hij begon zich dan ook aan te kleden, al ging het langzaam. Zijn wapens hing hij aan zijn heupen, waarna hij zich nog een laatste keer naar Charlotte toe boog. 'Tot straks, Char,' zei hij zacht, met een kus op haar wang. Met die woorden liep hij naar beneden, verliet hij het huis. Jane zou een straat verderop op hem wachten. De tattoo-shop zou een halfuurtje lopen bij hen vandaan zijn, dus als het allemaal een beetje meezat zou hij daarna nog een halve dag met Charlotte bezig kunnen zijn. In de verte zag hij de vrouw met de opgeschoren haren al staan. Ze leek enthousiast over deze missie, al hield ze zich nog in. Het was bijna aandoenlijk. Jane was zo'n stoere vrouw, maar als een kind ze enthousiast over het idee dat ze een tatoeage zou krijgen. Heel anders dan Charlotte, die in een veel kortere tijd haar beslissing had genomen en over was gegaan tot het nemen van de tekening. Soms vroeg Dean zich wel eens af of ze er spijt van had. Dat dat de reden van haar bedrukte stemming was, die was begonnen vlak nadat hij zijn tatoeage had gezet. Had het met elkaar te maken? Hij hoopte toch van niet.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zodra de deur achter Dean dichtviel, vulde haar lichaam zich met een gevoel van leegte. Ze maakte haarzelf zo klein als een bolletje en trok daarbij hun opengeritste slaapzak dicht tegen haar aan. Het sloeg nergens op, het was haar eigen fout dat de twee nu alleen naar de winkel zouden gaan. Ze had er zelf voor gekozen om niet met het tweetal mee te gaan, maar ze was er gewoon niet klaar voor geweest. Hoewel de tunnel misschien een stuk intenser was geweest, had ze daar niet dezelfde wanhoop gevoeld als in de tatoeageshop. Daar had ze de dood aangekeken, daar had ze er volstrekt alleen voor gestaan. Het haar van slag gemaakt, zelfs dagen nadat het gebeurd was. Toen ze Dean erover vertelde, had ze bijna opnieuw gehuild. Was hij dat soms vergeten? Of boeide het hem gewoon niet? Of was hij gewoon helemaal klaar met haar? Charlotte kwam zuchtend overeind. Kutgedachten. Tuurlijk vond hij haar niet leuk meer. Niet als ze zo deed nee. Als hij nog niet klaar met haar was, dan zou hij dat wel worden na het gedrag dat ze vertoonde.
Uiteindelijk had ook Charlotte haarzelf omgekleed. In de trainingsruimte was het vaak warm genoeg en droeg ze vaak enkel een hemdje. Buiten was het daarentegen behoorlijk afgekoeld. Hoewel het overdag vaak nog een graden of vijf was, vroor het in de nachten fors. Om die reden had ze een vest en een jas aangetrokken toen ze onderweg ging naar de Firefly-basis.
Ze was de ochtend begonnen met een conditietraining. Dat was een van de weinige dingen waar ze tevreden over begon te raken. Door de lange dagen in de trainingshal was het merkbaar dat haar conditie verbeterde. Evenals haar spieren, die steeds duidelijker werden. Ze was nog lang zo sterk niet als de meesten, maar er was progressie te zien. Aangezien haar sparmaatjes samen op een leuk avontuur – kuch – waren, had ze hen ingewisseld voor een van de boksballen die standaard aan de rand van de hal waren opgesteld. Ze was aardig fanatiek, deelde rake klappen uit op het object. Ze probeerde alles wat ze geleerd had toe te passen en af te wisselen, om vooral de snelheid en de kracht te verbeteren. Ze raakte in een soort roes, bleef doorgaan terwijl ze in gedachten verzonken was. Onbewust sloeg ze harder tegen de boksbal wanneer ze dacht aan de dingen daar haar gekwetst hadden de afgelopen tijd. De tatoeage, de val, de continue aandacht die de jongedame opeiste. Haar vuisten waren warm, tintelden en brandde zelfs iets. Niet dat het haar zou stoppen.
‘Charlotte, neem een pauze.’
Ze was verbaasd toen ze de stem hoorde, maar keek er niet van op. Ze gaf een flinke zijwaartse trap tegen de boksbal, waarna ze met haar linker vuist uithaalde. ‘Ik heb nog geen pauze nodig.’
Nogmaals wilde ze uithalen, maar de man van wie de stem afkomstig was, greep haar pols vast voor ze daartoe de kans kreeg. Jared. Charlotte wierp een blik op haar hand en slikte. Haar hand was roodgekleurd van de inspanning en haar knokkels waren op sommige plekken open geschuurd. Nu pas viel haar op dat er zelfs een klein bloedstraaltje over haar vingers sijpelde. Niks ernstigs, maar wel een teken dat ze misschien een tikkeltje te fanatiek was geweest.
‘Pauze, nu.’
Met tegenzin knikte ze.
Jared liet haar pols los. ‘Kom, dan verbinden we je knokkels.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Jane had hem begroet met een knuffel, alsof ze elkaar jaren niet gesproken hadden. Hij had er niet al te enthousiast op gereageerd, omdat het nog steeds niet iets was wat hij nou graag met Jan en alleman deed. Jane leek die boodschap wel te begrijpen en glimlachte verontschuldigend. 'Sorry, ik ben soms wat enthousiast,' zei ze bij wijze van excuus. Dean haalde zijn schouders op. 'Toen ik Charlotte net leerde kennen was het zo erg dat ze me soms geen knuffel dúrfde te geven, zo erg was het.'
Jane lachte. 'Dat kan ik me nauwelijks voorstellen. Was je zo intimiderend?'
'Schijnbaar.'
'Ik vind van niet.'
'Charlotte heeft een positieve invloed op me gehad.'
Even flitste er iets door Jane's ogen, een soort jaloezie of afgunst. Dean kon het niet helemaal plaatsen, maar het zorgde er wel voor dat hij het onderwerp snel probeerde te veranderen naar iets anders. Zonder dat zijn vriendin ter sprake hoefde te komen. 'Ik denk dat het vandaag wel mee zal vallen in die tattoo-shop. We zullen waarschijnlijk naar één van de achterste ruimtes moeten, waar dingen worden opgeslagen, dus blijf wel alert.'
Jane knikte. 'Natuurlijk.'
Naast elkaar liepen ze in de richting van de winkel, die een stukje verderop lag. Het gesprek ging vooral over koetjes en kalfjes, kleine dingetjes die onschuldig waren. Jane had al vaker interesse getoond in zijn tatoeages, maar die gingen nu grotendeels verborgen onder de warme kleding die hij droeg, dus veel vragen kon ze er vandaag niet over stellen. Ze spraken wat over het proces van het maken van een ontwerp en Dean vertelde wat dingetjes over vroeger. Geen spannende dingen. Ze hadden het even over Jane, waar zij vandaan kwam. Jane was pas een jaartje bij de Fireflies, nadat ze haar per toeval gered hadden van een grote groep geïnfecteerden. Hoewel ze niet direct binnen de groep paste, mocht ze van Christian wel blijven als ze zich nuttig maakte. Ook zij had de eerste weken te maken gehad met geplaag, al viel het in vergelijking met Dean allemaal wel mee. Juist het gedrag van de mensen hier had ervoor gezorgd dat ze haar haren nog extremer opgeschoren had en ze was al tijden op zoek geweest naar iemand die tatoeages kon zetten. Tot op heden was ze onsuccesvol geweest, maar nu had ze Dean en daar was ze blij mee.
'Ik heb nog veel meer ideeën, weet je. Ooit wil ik mijn huid net zo vol hebben staan als jij.'
'Waarom ben je dan niet met een wat simpeler, minder pijnlijk ontwerp begonnen?' vroeg Dean.
Jane haalde haar schouders op. 'Gewoon, ik wilde met iets bijzonders beginnen.'
Ze naderden nu de tattoo-shop. Hoewel Dean er niet bij was geweest toen Charlotte hier in haar eentje was, kon hij zich een levendig beeld vormen van wat er gebeurd was. Vaak genoeg had zijn vriendin er nog nachtmerries over gehad, dus het moest wel gruwelijk geweest zijn. 'Daar gaan we dan,' zei hij tegen Jane. Zijn masker had hij al in zijn hand, klaar om naar binnen te gaan.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ietwat ongemakkelijk en ongeduldig nam Charlotte plaats op een van de banken die aan de rand van de zaal opgesteld stonden. Geen comfortabele banken, maar van die banken die men vroeger gebruikte in de gymzaal. Charlotte herinnerde zich als klein kind de gymlessen en hoe ze regelmatig met de zware dingen had moeten sjouwen om alles voor die les klaar te zetten. Ze had gym altijd wel leuk gevonden.
Jared was naar het opberghok gelopen, waar verschillende EHBO-doosjes stonden. Het was frustrerend. Wanneer ze eindelijk het doorzettingsvermogen had gevonden om door te gaan, om haarzelf tot het uiterste te pushen, hield haar lichaam haar ineens tegen. Zo zou ze nooit zo snel sterk worden.
‘Zo,’ zei de man terwijl hij naast haar plaatsnam. Hij legde een van de rolletjes verband naast zich neer en pakte haar hand, iets wat Charlotte met wat tegenzin liet gebeuren. Ze voelde zich een aansteller. Verband was misschien wel een beetje overdreven, maar ze wilde de man niet tegenspreken. ‘Waar is Dean eigenlijk?’ vroeg Jared. Hij maakte haar hand eerst wat schoon met alcohol voor hij het verband eromheen bond. Niet dat haar hand zo ver beschadigd was, maar met schaafwonden wist je het maar nooit. Het brandde wel behoorlijk en nu pas merkte ze dat haar handen zelfs licht trilden van de inspanning van zonet.
‘Weg. Met Jane.’ Hij had wel direct voor een pijnlijk onderwerp gekozen. Charlotte deed haar best om haar afgunst niet teveel te laten merken.
Helaas leek de man het door te hebben. Wat wantrouwend trok hij een wenkbrauw op. ‘Dat klinkt alsof je het er niet mee eens bent. Waarom ben je niet mee?’
Ja, dat vroeg ze haarzelf nu ook af. Ze had haarzelf net helemaal gek gemaakt met mogelijke situaties die haar allesbehalve aanstonden. Dean die haar redde, waarna ze hem dankbaar en overstuur zou omhelzen en Dean haar zou troosten. Misschien was er wel helemaal geen aanleiding voor. Misschien zou ze eindelijk een stap verder treden in het flirten nu Charlotte er niet bij was. Zou hij daarin trappen? Shit. Ze had daar ook moeten zijn, ze had een oogje in het zeil moeten houden, hoe bang ze misschien ook was voor die plek. Het sloeg nergens op, want voor zover ze wist had ze alle geïnfecteerden er al gedood. Het gevaar was geweken.
‘Een tijdje terug was ik naar die plek gegaan voor een cadeautje voor Dean, maar toen moest ik het opnemen tegen vier Clickers en dat ging niet zo soepel als ik gehoopt had. Ik… Ik was er gewoon niet klaar voor om daar weer naartoe te gaan.’ En, ze nam het Dean kwalijk dat hij er alsnog naartoe was gegaan. Niet eens omdat hij dan alleen was met Jane – al verbeterde dat de situatie niet – maar ook gewoon omdat ze had gehoopt dat hij begreep hoe belangrijk dat voor haar was. Het idee dat hij naar de plek ging waar zij bijna was doodgegaan, waar zij bijna zijn cadeautje had betaald met haar leven, ging hij er naartoe alsof het een simpele supermarkt was. Het was stom, weer zo’n puur gevoelsding waar je niks mee kon.
Jared maakte een knoopje in het verband. ‘Laat me raden, je vindt het niet leuk dat hij er alsnog naartoe is gegaan.’
Kort keek de man haar aan, waarna hij haar andere hand pakte en opnieuw begon schoon te maken met een watje dat doordrenkt was met alcohol. ‘Onder andere.’
De man leek duidelijk door te hebben dat er meer achter zat, maar hij besloot het voor nu hierbij te laten. ‘Charlotte… Dean zal vast een goede reden hebben om er naartoe te gaan.’ Goede reden heeft hij zeker. Zonder die zalf zou hij de voorgevel van Jane niet snel te zien krijgen. ‘Ik durf te wedden dat hij niet eens doorheeft dat het zo belangrijk voor je is.’ Maar dat was ook stom, toch? Hoe kon het dat hij het niet doorhad? Hij leek heus wel door te hebben dat haar iets dwars zat, maar hij had er niets over gezegd en hij leek ook niet door te hebben dat Jane daar de oorzaak van was. ‘Maar, heb je het hem verteld dat je het niet leuk vindt dat hij gaat?’
Niet met exact die woorden. Sterker nog, ze had een glimlach geforceerd en gezegd dat het wel oké was als hij zou gaan. Waarom deed ze dat? Charlotte schudde haar hoofd.
Hij glimlachte, haast alsof hij hiermee zijn gelijk had gekregen. ‘Kijk, ik snap best dat je had gehoopt dat hij aan je zou merken dat je niet wilt dat hij gaat. Maar, mannen hebben dat soort dingen gewoon niet snel door. Als je iets dwarszit, dan moet je het er met hem over hebben. Dean is gek op je, ik weet zeker dat hij er alles aan zou doen om jou een plezier te doen.’ Nou, de afgelopen dagen was dat niet bepaald gelukt. Dat was misschien gemeen om te zeggen, al helemaal omdat dat misschien meer aan haar lag dan aan hem, maar op het moment voelden de woorden van Jared aan als een valse belofte.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
De maskers werden opgezet, want hoewel Charlotte de ruimte ontdaan had van alle geïnfecteerden, waren de sporen er blijven hangen. De schimmel groeide nog steeds over de muren, zweefde in deeltjes door de ruimte. De voorste ruimte was verlaten, maar dat gaf het juist een onheilspellende sfeer. Ze liepen wat verder de winkel in, waar enkele geïnfecteerden, of wat ervan over was, dood op de grond lagen.
‘Is dit…?’ vroeg Jane, al maakte ze haar vraag niet af. Dean knikte. Dit was de plek waar Charlotte bijna gestorven was, puur omdat ze cadeaus wilde halen. Ze had het aan hem verteld, hoe het gegaan was, maar nu kon hij pas echt het tafereel voor zich zien. Hij hurkte voor een van de lichamen op de grond. De geïnfecteerde was gestorven aan een kogel door zijn hoofd, die van heel dichtbij afgevuurd moest zijn. Dit was waar Charlotte gestaan had. Hij kon zich nu haar doodsangst voorstellen. Het idee dat ze al zo goed als dood was. Hij begreep nu waarom ze hier voor geen goud terug naartoe had willen gaan.
Moeiteloos duwde hij zichzelf weer overeind, waarna hij naar de schappen aan de wand toeliep. Veel van de schappen waren leeg, maar er waren nog rondjes in het stof te zien waar nog niet al te lang geleden spullen hadden gestaan. Spullen die Charlotte mee had genomen. Voor hem. Voor zijn verjaardag. Waarom was ze zo bedrukt de laatste tijd? Was het de vonk, die uitdoofde omdat hun leven saai begon te worden? Was ze tot de conclusie gekomen dat ze toch niet bij Dean wilde zijn, had ze spijt van alle levensbedreigende dingen die ze voor en met hem had gedaan? Die gedachte alleen al deed hem pijn en hij hoopte met heel zijn hart dat het gewoon niet waar was. Hij zou het verschrikkelijk vinden om haar op die manier langzaam maar zeker kwijt te raken. Wat er ook gebeurd was, wat de reden van haar stemming ook was, hij wilde haar niet kwijt.
‘Dean?’ Jane onderbrak zijn gedachten. Hij keek om. De vrouw had een potje in haar handen, een potje dat verdacht veel leek op hetgeen dat ze zochten. Snel liep hij naar haar toe, er daarbij zorgvuldig op lettend dat hij de geïnfecteerden op de grond ontweek. Hij nam het potje van haar over, draaide de dop eraf en trok een gezicht.
Het was inderdaad de crème die ze nodig hadden, maar vijftien jaar had het spul geen goed gedaan. Als het potje nog volledig afgesloten was geweest, was het geen probleem geweest. Dan zou de crème nog heel lang houdbaar geweest zijn. Toch knikte hij naar Jane. ‘Dit zoeken we, ja. Maar dan een potje dat nog niet open is. Ruik maar.’ Hij drukte het geopende potje in haar richting. De vrouw ademde in, trok ook een naar gezicht. ‘Bah.’
Dean lachte. ‘Dat bedoel ik.’ Hij zette het potje weer weg. Helaas stonden er verder niet meer van dit soort potjes of crèmes hier. Waarschijnlijk zouden ze door moeten naar achteren. Verder naar achteren. Aan het einde van de ruimte was een gang, die leidde naar een toiletruimte en enkele gesloten deuren. Dean vermoedde dat daar nog wel voorraden zouden staan. Hij gebaarde Jane, die hem zwijgend volgde, waarna hij de gang inliep en aan een van de gesloten deuren begon te trekken. Het bleef stil, de deur was niet op slot, maar toen Dean de ruimte opende waren er geen voorraden te vinden. Enkel een paar oude, kapotte stoelen en wat vervaalde posters op de muur. Hij schudde zijn hoofd, liep de ruimte uit en probeerde de deur ernaast. Die was op slot, maar toen hij eraan begon te rammelen hoorde hij het welbekende geluid van een Clicker. Zo verlaten was het gebouw dus niet.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De behoefte om het er met iemand over te hebben, werd groter en groter. Ze miste een vriendin, een persoon aan wie ze zulke twijfels kon voorleggen en wie haar zou opbeuren en misschien zelfs tips kon geven. Een persoon die haar zou begrijpen, die de jaloezie zou zien en aanvoelen. Maar, zo’n iemand had ze niet. Ze zou het aan Jared kunnen vertellen, of aan Christian, maar dat waren beiden mannen. Beiden hadden ze niet dezelfde kijk op situaties zoals zij. Daarbij leek Jared volledig achter Dean te staan, met wat dan ook. Dat was dan ook waarom ze het onderwerp liever voor haar hield, ondanks dat het misschien beter was dat ze dat niet had gedaan.
Jared knoopte het verband van haar andere hand vast en liet hem tevreden los. ‘Zo, klaar. Als ik jou was zou ik de boksbal voor vandaag even laten staan.’
‘Dankjewel,’ zei ze. Met een kleine glimlach bekeek Charlotte het kunstwerk van Jared. Het knoopje was redelijk slordig, maar dat maakte niet uit. Het was lief van hem dat hij haar hielp, dat hij haar dwong om te stoppen nu Dean er niet was om dat voor haar te doen.
‘Nou, dan ga ik maar weer.’
Charlotte zuchtte zachtjes toen hij overeind kwam. ‘Jared, het spijt me van Christian. Hij had jou niet mogen straffen vanwege zijn zorgen om mij.’
De man leek haar excuses te waarderen, maar het was zichtbaar dat de straf hem dwarszat. Logisch ook. Jared leek enorm te genieten van de uitjes naar de andere basis. Aïsha en hij leken het goed te kunnen vinden. Ergens vroeg Charlotte zich af waarom hij niet gewoon daar bleef, al hoopte ze voor Dean dat hij hier zou blijven.
‘Nah, hij draait wel bij,’ zei Jared. Zijn woorden klonken zelfverzekerder dan zijn gezicht uitstraalden.
‘Ik zal het er nog eens met hem over hebben. Maar… ik ben blij dat je me niet anders behandeld omdat ik zijn zusje ben. Bedankt daarvoor.’
Jared glimlachte. ‘Geen probleem. En, jezelf niet te veel pushen hè.’
Nu was het haar beurt om te glimlachen. ‘Komt goed.’ Al kon ze niet met zekerheid zeggen of dat de waarheid was. Opnieuw keek ze naar haar handen. Voor nu zou ze het om laten, maar ze zou ze afdoen voor Dean terug zou keren. Het zag er door dat verband veel erger uit dan dat het was en ze wilde niet dat hij zich daar zorgen over zou maken. Of wel? Op dit moment had ze er alles voor over om de aandacht van Dean op te eisen. Maar, tegelijkertijd wilde ze zijn aandacht niet op die manier wekken.
Met een zucht kwam Charlotte overeind. Jared had gelijk. De boksbal zou ze voor vandaag met rust moeten laten, maar ze zou nog wel een tijdje met haar pistool kunnen oefenen. Het ging redelijk, omdat ze van alle trainingsonderdelen daar de meeste uren in had zitten. Maar, het was niet perfect. Zij was niet perfect. Het enige waar ze goed in was, was gitaarspelen en zelfs daar was ze de laatste tijd ontevreden over. Niets was haar naar haar zin en dat was niet bevorderlijk voor haar zelfvertrouwen, evenmin voor haar humeur.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Twee dingen schoten door zijn hoofd. Drie, eigenlijk. Ten eerste, ze hadden een sleutel nodig die vast ergens in de winkel lag. Ten tweede, een van hun tweeën zou de Clicker moeten doden wanneer de ander de deur opende. Ze zouden dus volledig op elkaar moeten kunnen vertrouwen. Opnieuw wenste Dean dat Charlotte hier was. Hoe vaardig Jane ook was, hij wist van Charlotte veel beter wat ze kon. Hij wist dat hij haar de deur kon laten openen, waarna hij de Clicker kon doden voordat het monster ook maar dicht bij zijn vriendin kwam. Nu, hoewel hij wist dat Jane ook niet hulpeloos was, had hij wat meer twijfels. Gewoon, omdat hij niet vaak met de vrouw op missie was geweest.
En ten derde: Als er ergens die crème te vinden was, moest het wel in die ruimte zijn. Het kon niet anders. De deur was op slot, er was een Clicker. Als Dean de afgelopen jaren één ding geleerd had, dan was het dat de dingen die hij zocht altijd op de moeilijkste plekken lagen.
‘We gaan op sleuteljacht,’ zei hij dan ook. Jane leek geen beter idee hebben en knikte maar gewoon, waarna ze beiden de winkel weer in liepen. Waar borg iemand sleutels op? Dean checkte onder de toonbank, maar daar lagen ze niet. Verschillende laden werden opgetrokken, kasten nog eens bestudeerd. Geen sleutels. Uiteindelijk waren er nog een paar opties en Dean had het nare vermoeden dat hij een dode geïnfecteerde zou moeten afzoeken naar de sleutel van de gesloten ruimte.
Jane had ook geen succes gehad met haar zoektocht, dus Dean begon maar aan de met sporen overgroeide kleding van de geïnfecteerden. Als je heel goed keek, kon je zelfs nog tatoeages onderscheiden op de huid van deze monsters. Vroeger waren ze net zo geweest als Dean, een getekende huid. Het gaf hem de kriebels.
De derde geïnfecteerde had de sleutel in zijn zak. Dat was een opluchting, want Dean wilde hier eigenlijk niet te lang blijven. Hij overhandigde de sleutel aan Jane. ‘Jij opent de deur, ik schiet,’ instrueerde hij haar. Ze leek dit keer wel iets te willen inbrengen, maar zweeg uiteindelijk. Ze realiseerde zich vast dat het geen zin zou hebben om tegen hem in te gaan. Of misschien was het wel gewoon de meest wijze optie. In ieder geval nam ze de sleutel aan en ze paste hem in het slot. Voordat ze de deur opendraaide, keek ze nog even naar Dean. Die knikte, waarna Jane tergend langzaam de sleutel omdraaide en de deur opende. De Clicker, gealarmeerd door de bewegende deur, uitte een klikkend geluid en kwam hun kant op. Met twee perfecte schoten doodde Dean de geïnfecteerde, nog voordat het ding de ruimte kon verlaten.
Jane stapte de ruimte in en slaakte direct een triomfantelijke kreet. Ze versnelde haar pas en Dean volgde haar de ruimte in, zag al snel wat haar enthousiasme gewekt had. Er stonden verschillende potjes en tubes met crème, netjes op een rij. Allemaal nog veilig afgesloten. Een waar paradijs voor iemand die in deze tijd nog met tatoeages bezig was. Jane, die een lege tas had meegenomen, begon met het inpakken van de potjes. Ze leek er zo veel mogelijk mee te willen nemen, wat Dean op zich wel begreep als ze nog zo veel meer tatoeages wilde. Daar zou veel van het spul voor nodig zijn.
Met volle buit verlieten ze de ruimte en eenmaal buiten de winkel, de maskers weer af, liet Jane haar enthousiasme pas echt merken. Ze twijfelde er even over, maar vloog Dean dan toch om de hals. Haar enthousiasme was kinderlijk en aanstekelijk.
‘Sorry maar… Ik ben zo blij!’ zei ze, verontschuldigend maar breed lachend. Dean beantwoordde de lach, maar liet haar al snel los. ‘Snap ik,’ antwoordde hij, ‘laten we teruggaan naar de basis en dit maar eens netjes opruimen.’ Jane knikte enthousiast en gezamenlijk liepen ze weer terug naar de basis. Het gesprek had een andere toon gekregen nu, Jane was veel blijer en leek haar enthousiasme moeilijk te kunnen bedwingen. Het was aandoenlijk, leuk. Toch, toen Jane vroeg of hij nog even meeliep voor het opbergen, schudde hij zijn hoofd. ‘Ik ga Charlotte even zoeken, ik zie je straks wel,’ zei hij tegen haar. Jane knikte, al leek ze liever gehad te hebben dat hij met haar meeliep. ‘Oké. Dankjewel nog, Dean.’
Dean liep door naar de trainingsruimte, waar hij dacht dat Charlotte wel zou zijn. Zijn ogen speurden de ruimte af en al snel zag hij haar figuur bij de schietdoelwitten. Even wachtte hij af tot hij zeker wist dat ze niet ging schieten, waarna hij van achteren zijn armen om haar heen sloeg. ‘Hey,’ zei hij zachtjes, waarna hij haar losliet. Even fronste hij toen hij haar knokkels zag. ‘Wat heb je gedaan?’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Ergens had het schieten een kalmerend effect op haar. De schoten die naar haar mening te ver van haar doelwit afweken, frustreerden haar nog steeds. Maar, het was een stuk minder frustrerend dan de andere dingen die ze beoefende. Daarbij, het deed haar denken aan haar eerste tijd met Dean. Ze waren toen nog niet in een relatie geweest, maar het was al een tijdje duidelijk geweest dat ze om elkaar gaven. Iets wat Charlotte destijds behoorlijk verpest had toen ze haar eerste Clicker zelfstandig vermoord had, maar daarbij Dean had achtergelaten in een donkere en gevaarlijke wereld. Zouden dergelijke situaties hem nog dwarszitten? Fouten die ze gemaakt had die, nu Jane zoveel interesse in hem toonde, haar naar beneden haalden?
De kogels hielpen haar nadenken. Wanneer was het gevoel naar voren gekomen? Het begon de avond dat hij zijn tatoeage zette. Een tatoeage die hun liefde vertegenwoordigde. Nog steeds kreeg ze een warm gevoel bij dat idee, maar tegelijkertijd een steek van verdriet. Zou hij spijt hebben? Het was het ontwerp van de tatoeage van Jane die de eerste twijfels bij haar naar boven hadden gebracht. Wat toen nog onschuldig leek, begon nu wat uit de hand te lopen. Steeds vaker kreeg Charlotte jaloerse gevoelens en ergens wist zij ook wel dat ze onredelijke conclusies trok. Heel even leek het weer beter tussen hen te gaan, de dag na hun avontuurtje in het berghok. Onbewust wierp Charlotte een blik op de plek, waarna haar wangen lichtjes kleurden. Misschien moest ze nog zoiets doen? Misschien moest ze nog een keer zijn verlangen wekken door iets spannends te ondernemen, iets nieuws? Het was alleen de vraag wat. Charlotte had weinig referenties voor wat mannen spannend vonden.
Ineens voelde ze een paar armen om haar heen. Dean. Ze kon het niet helpen. Het was fijn hem weer te zien en het was fijn om zijn armen rond haar middel te voelen, maar de ideeën over wat hij mogelijk met Jane had uitgespookt kwamen als een flits naar voren. Ze leek wel paranoia. Godsamme.
Snel keek Charlotte naar haar knokkels. Shit. Ze had de verbanden er nog niet afgehaald. Met een glimlach stopte ze de veiligheidspal op het wapen, waarna ze deze wegstopte. ‘Hé,’ antwoordde ze nog gauw voor ze hem kort een kus gaf. Vervolgens richtte ze haar blik weer op haar handen, om tegelijkertijd het knoopje los te peuteren. ‘Ik was een beetje te fanatiek met het oefenen,’ vertelde ze naar waarheid. Ze glimlachte, probeerde daarmee te voorkomen dat hij er meer achter zocht. ‘Geen zorgen, het zijn wat kleine schaafwondjes. Dat is alles.’
Dean pakte haar handen vast, waardoor ze gestopt werd in haar mislukte poging om de knoop los te maken. ‘Char, je zou rustig aan doen vandaag.’ Bewust ontweek ze zijn blik. Ze was bang dat als ze hem aan zou kijken, ze haar gevoelens niet meer in zou kunnen houden. Zacht zuchtte hij. Het kon evengoed een zucht zijn vanwege zijn zorgen, of een zucht dat hij klaar met haar was. ‘Doet het nog pijn?’
Charlotte slikte moeizaam, probeerde daarmee de brok in haar keel weg te slikken. Ze schudde haar hoofd. ‘Het deed sowieso geen pijn. Ik had niet eens door dat ik al zo lang bezig was. Jared heeft me gezegd dat ik een pauze moest nemen.’ Godzijdank verraadde haar stem niet de brok in haar keel.
Dean leek te waarderen dat de man dat gedaan had. ‘Laat eens zien,’ zei hij zacht, haast meer tegen zichzelf dan tegen haar, terwijl het verband van een van haar handen haalden. Doordat de schaafwond geen lucht had kunnen halen, waren ze nog wat vochtig. Bij de knokkels van haar wijs- en middelvinger waren er open wondjes te vinden, omgeven door een beginnende blauwe plek, terwijl het bij haar andere knokkels vrij onschuldig was.
‘Zie,’ zei Charlotte met een kleine glimlach, ‘het valt best mee.’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het viel ook best mee. De wonden op haar knokkels waren niet heel erg, maar ze waren toch een teken dat Charlotte zich, ondanks zijn waarschuwingen, te ver gepusht had. Dat was waar hij zich vooral zorgen om maakte. Hij wist dat ze hard trainde, soms zichzelf te ver zou pushen, puur om zichzelf te bewijzen. Ze leek te willen laten zien dat ze minstens net zo goed was als de gemiddelde soldaat hier, al was ze voor Dean altijd al beter dan dat. Het was de reden dat hij haar vaker pauzes liet nemen, haar soms dwong om avonden vrijaf te nemen. Ze was haast destructief te noemen als hij geen toezicht hield op de trainingen. Daarom had hij haar gevraagd vandaag rustig te doen, in ruil voor zijn belofte om voorzichtig te doen. Al was hij dat natuurlijk sowieso wel, maar het ging om het idee. Hij had voorzichtig gedaan, maar zonder Jared zou Charlotte zichzelf de vernieling in geholpen hebben. Hij zuchtte. Ze had niet eens doorgehad dat haar knokkels bloedden en dat baarde hem zorgen. Blijkbaar was ze zo hard bezig geweest met zichzelf bewijzen, of zo druk geweest, dat ze de pijn niet eens opgemerkt had. Voorzichtig wreef hij langs de schaafwonden, maar niet eroverheen. Ze zouden waarschijnlijk niet al te veel zeer meer gaan doen, het leek erop dat Jared ze vakkundig schoongemaakt had. Hij zou de andere man, die hij tegenwoordig waarschijnlijk wel zijn vriend kon noemen, er later eventjes voor moeten bedanken. 'Gelukkig maar,' reageerde hij dan ook, al had het eventjes geduurd voordat hij met die reactie kwam. Boos op haar was hij niet. Teleurgesteld ook niet echt, al maakte hij zich wel echt zorgen om Charlotte. Haar gedrag was lastig te verklaren. Soms leek ze oprecht blij met wat ze deed, of wat ze samen deden, maar op andere momenten wist hij zeker dat ze iets voor hem achterhield. Een ongelukkig gevoel, of misschien zelfs wel een gebrek aan zelfvertrouwen over de trainingen. Hij wilde iets zeggen. Wilde de situatie aankaarten. Wilde haar zeggen dat wat er ook aan de hand was, ze het tegen hem kon zeggen. Dat hij het zou begrijpen als ze hem toch zat was geworden, als ze zich had gerealiseerd dat hij toch niet de juiste persoon voor haar was. Dat het voor hem het aller belangrijkst was dat zij gelukkig was, zelfs al zou hij daarvoor moeten wijken. Hij zou alle mooie momenten die hij met haar beleefd had, voor eeuwig koesteren. De dingen die ze hem geleerd had, al was het onbewust. Zelfs het stomme lezen, wat hij nog steeds haatte, was een mooie herinnering.
In plaats daarvan zei hij niets. In plaats van het bespreken van de overduidelijke spanning die er was, zweeg hij. Even streek hij een losgeschoten pluk haren uit haar gezicht, waarna hij het meisje maar gewoon tegen zich aan trok. Een beetje vanuit het niets misschien, maar hij wilde haar tegen zich aan voelen. Hij rook haar geur, voelde de zachtheid van haar haren en gewoon, haar aanwezigheid. 'Ik houd van je, Charlotte. Niet vergeten, oké?' Hij wilde dat ze dat nooit vergat. Zelfs als ze besloot dat het zonder hem beter was, wilde hij niet dat ze het vergat. Hij voelde een knoop in zijn maag ontstaan. Waarom kon hij niet gewoon ter sprake brengen wat hen allebei dwars zat?

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Die woorden zouden haar bijna doen breken. De zachtheid in zijn stem, die liefkozende manier waarop hij een plek haar uit haar gezicht had gestreken, waarna hij haar in zijn armen gesloten had. Hij was niet achterlijk, hij had door dat er iets was. Nu was Charlotte ook niet de beste actrice en zou haar blik meer dan genoeg verraden. Natuurlijk had hij het door, waarschijnlijk was dat de reden waarvoor hij de woorden uitspraak. Hij voelde aan dat er iets mis was, maar alsnog was hij samen met Jane op stap geweest. Hij leek geen idee te hebben waar het gebrek aan enthousiasme vandaan kwam. Dat kon ze hem niet kwalijk nemen, waarschijnlijk. Jared had daarover gelijk, als ze wilde dat Dean zich bewust werd van haar gevoelens, dan zou ze dat met hem moeten bespreken. Alleen voor nu was dat een pijnlijk onderwerp waartoe ze nog niet in staat was. Daarbij bleef Charlotte niet goed in het verwoorden van haar gevoelens en zou ze er een potje van maken als ze het zou proberen.
Het betekende veel voor haar dat hij de woorden uitsprak, zo oprecht als ze klonken. Hier kon hij toch niet over liegen? Waarom zou hij erover liegen? Om haar niet te kwetsen, waarschijnlijk. Maar, hij hoefde het niet te zeggen. Waarom deed hij dat dan toch als het niet waar zou zijn? De woorden die ze eerder voor lief had genomen, die haar kracht schonken en die haar verliefdheid versterkten, leken nu amper tot haar door te dringen. Haast alsof ze niet kon geloven dat het waar was en ja, dat was vast belachelijk. Juist vanwege het feit dat hij benadrukte dat ze dat nooit mocht vergeten, zette hij zijn eigen woorden kracht bij. Maar zelfs dat leek niet voldoende. Dat lag niet aan hem, dat lag aan haar. En misschien een beetje aan Jane. Misschien een beetje veel.
Charlotte legde haar hoofd op zijn schouder en sloot haar ogen, besloot kort te genieten van het moment. Alsof ze op die manier de momenten beter wist te koesteren, ervan uitgaande dat het niet lang meer stand zou houden. ‘Ik houd ook van jou, Dean,’ fluisterde ze na een lange stilte. Een stilte die waarschijnlijk veel te lang geduurd had. Niet omdat ze twijfelde over haar eigen gevoelens voor hem, maar omdat ze moeite had de opmerking te verwerken.
Die middag had Charlotte niet lang meer getraind, dat leek Dean niet zo’n goed idee te vinden. Ze hadden het sparren achterwegen gelaten en hadden zich vooral gericht op het schieten. Tussendoor hadden ze nog wat woorden gewisseld over de missie, maar erg diep waren ze er niet op in gegaan. Waarschijnlijk dacht Dean dat het kwam doordat de locatie haar beangstigde, wat ook zo was, maar de grootste drempel in het gespreksonderwerp was zijn samenzijn met Jane. Af en toe betrapte ze hem erop dat hij over haar vertelde in zijn verhalen en dat was pijnlijker dan ze wilde laten blijken. Het idee om Dean nogmaals blij – tenminste dat was maar te hopen – te verrassen, kwam daarbij steeds meer naar voren.
Nadat Charlotte haar trainingsgedeelte was afgelopen, hadden ze nog een aantal uur over voor het avondeten. Hoewel ze thuis konden eten, hadden ze er een gewoonte van gemaakt om op de basis te eten. Ze hadden een wandeling kunnen maken of ze hadden naar de kantine kunnen gaan waar Dean kon tekenen en Charlotte een van de boeken uit Chris’ kantoor kon lezen, maar Charlotte had voorgesteld om Dean eens te laten trainen op vol vermogen, zonder dat zij zich ermee zou bemoeien. Zij zou aan de zijlijn zitten en toekijken en eerlijk gezegd vond ze dat wel een keer leuk. Dean leek niet direct een voorstander te zijn van het idee, maar uiteindelijk had ze hem weten over te halen. En terwijl ze naar hem keek werd het haar veel te duidelijk: ze was hem niet waard.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Trainen op vol vermogen. Dean wist aan de ene kant niet zo goed wat dat inhield, maar aan de andere kant wist hij het precies. Er was veel voor nodig om Dean tot het uiterste te pushen, maar Charlotte had voorgesteld om het toch te doen. Ze zou zelf niet proberen mee te doen, maar enkel aan de zijlijn meekijken met wat hij deed. Aan de ene kant vond Dean het een prettig idee. Dat hij op volledig vermogen zou kunnen trainen, iets wat hij de laatste tijd niet vaak meer deed omdat hij Charlotte zo goed mogelijk trainde. De ene keer dat hij meer had gedaan, was het sparren met Jane geweest en dat was bij een keer gebleven. Vol vermogen, huh.
Hij had drie doelwitten opgesteld en zijn messen bij elkaar geraapt. Eerst zou hij daarmee beginnen, om op te warmen. Het raken van de doelwitten was makkelijk. De harten werden doorboord en hoewel niet iedere worp perfect was, waren ze allemaal dodelijk. Het moest spannender. Dus hij draaide zijn rug naar de doelwitten toe, pakte een mes in iedere hand en gooide al draaiend. Daarna een mes achter zijn rug langs. Met gesloten ogen. Op sneller tempo vier, vijf messen achter elkaar. Kleinere messen. Grotere messen. Na een kwartiertje waren de doelwitten dood. Letterlijk, dood. Ze lagen niet aan flarden, maar er was duidelijk te zien dat iemand ze vakkundig geraakt had op telkens dezelfde plek. Dean merkte dat hij hijgde, al was het minder van de inspanning dan van de opwinding, de euforie die hij voelde bij dit soort trainingen. Hij pakte de twee wapens die aan zijn heupen hingen. Slechts één was uitgerust met een demper, dus eerst regelde hij een andere. In die tijd verzamelden zich wat mensen in de trainingszaal. Hoewel Dean het eerst niet doorhad, merkte hij dat de meesten hier waren voor hem. Om in de gaten te houden wat hij aan het doen was. Ergens wist hij niet zeker of hij daar blij van werd, maar veel aandacht schonk hij er niet aan.
Onder deze toekijkers was ook Jane. Dean zag de dikke bos donkere, opgeschoren haren en hoewel hij haar verder niet aansprak, wist hij dat ze stond te kijken. Hij besteedde er geen aandacht aan, glimlachte eventjes naar Char en liep naar zijn doelwitten. Of ja, hij ging op redelijke afstand van de doelwitten staan. En schoot. Eerst met één wapen, op in te komen. Al schietend wisselde hij van hand, laadde het tweede wapen met zijn vrije hand en schoot nu met twee pistolen tegelijkertijd. Hij draaide, bukte, schoot naar de zijkanten, dat alles zonder zijn doelwitten uit het oog te verliezen. Het herladen ging vloeiend, als een geoliede machine. Hij maakte er zelfs een beetje een show van, al was het vooral voor Charlotte en niet voor de vele omstanders. Achter zijn rug langs schoot hij. Met ogen gesloten. Springend. Duikelend. Totdat de kogels wederom op waren, waarna hij eindelijk klaar was.
Een bescheiden applaus klonk op en het verbaasde Dean niet om Jane te zien klappen. Ze liep zelfs naar hem toe, al liep hij in de richting van Charlotte.
'Je zou de meesten hier nog best wat kunnen leren,' zei de vrouw. Het was een compliment, maar er zat meer achter. Dean haalde zijn schouders op. 'Ik train maar één iemand,' antwoordde hij, zijn blik op Charlotte gericht. Jane glimlachte. 'Natuurlijk. Maar mocht je je ooit bedenken...' Haar blik bleef even op Charlotte hangen en ze glimlachte. 'Wel, je weet me te vinden. Ik denk dat ik nog wel wat van je zou kunnen leren, Dean.' Met een knipoog en een stel zwaaiende heupen draaide ze zich om, waarna Dean zich bij Charlotte voegde. Nu pas merkte hij hoe bezweet zijn lichaam was, hoe warm hij het had. De inspanning was groter geweest dan hij had gedacht, maar het was goed voor hem geweest om weer zo intensief bezig te zijn. 'Was het nog wat?' vroeg hij aan zijn vriendin, terwijl hij een waterflesje aan zijn lippen zette.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was te zien dat hij ervan genoot. Het was vrij zeldzaam dat Dean zich volledig kon geven en dat was eigenlijk zo zonde. Elke dag hield hij zich in, trainde hij Charlotte om te kunnen overleven in deze brute wereld. Hoewel het leven in de basis een stuk veiliger was, zou het gevaar nooit wijken. Het was indrukwekkend wat hij allemaal deed. De snelheid, de precisie. Nooit zou ze datzelfde niveau bereiken. Hoewel zelfs dat haar een tijdje had dwarsgezeten, was dat nu iets waar ze vrede mee had. Dean had er aanleg voor, al was het zijn nare jeugd die hem had gebracht waar hij nu stond. Het was indrukwekkend hem zo te zien, maar ergens was de oorzaak van zijn vaardigheid vrij triest.
Een aantal mensen hadden zich aan de zijlijn toegevoegd, allemaal om te zien waar Dean mee bezig was. Natuurlijk stond Jane er ook tussen en had ze nog even de aandacht van de jongeman op moeten eisen toen hij richting Charlotte was gelopen. Het feit dat beiden blikken voor een korte seconde op haar gericht hadden, baarde haar zorgen. Waar hadden ze het over? Bespraken ze hoe ze van haar af moesten komen? Nee. Stop. Probeer je nu geen gekke dingen in je hoofd te halen. Ik houd van je, Charlotte. Niet vergeten, oké? Zijn woorden van eerder die dag klampten zich vast in haar hoofd. Niet vergeten. Moed en hoop die haar bijna in de schoenen zakten toen ze zag hoe Jane met zwaaiende heupen en een ondeugende knipoog bij Dean wegliep. Dit was niet eens subtiel meer te noemen.
Met een glimlach legde Charlotte haar armen rond zijn middel. Hij was nat van het zweet, iets wat maar weinig gebeurde tijdens de trainingen. Meestal was zij degene die het zwaar had en uitgeput was. Nu leek het Dean, al betwijfelde ze of hij daadwerkelijk uitgeput was. Charlotte trok verbaasd een wenkbrauw op, met een grijns op haar gezicht. ‘Moet je je dat echt afvragen nadat je zo’n publiek hebt getrokken?’ Nu hij gestopt was, verdween een groot aantal van de mensen weer. Daarmee werd het des te duidelijker waar ze voor gekomen waren.
Dat liet hem glimlachen. Ze zag zelfs een sprankje trots in zijn ogen, als ze zich niet vergiste. ‘Maar, wat vond jij ervan?’
Was hij onzeker daarover? Ze vond het heerlijk om naar hem te kijken. Sowieso al, laat staan wanneer hij in actie kwam, het zweet over zijn lichaam droop en zijn spieren zich regelmatig aanspanden. Het was fascinerend om hem te zien vechten alsof het zijn tweede natuur was, een automatisme zoals lopen. ‘Dean,’ verzuchtte ze zacht. Ze legde een hand op zijn torso, kon voelen hoe zijn hart in een snel tempo klopte onder haar vingertoppen. Kort zocht ze naar de juiste woorden, waardoor er een korte stilte was ontstaan nadat ze zijn naam had uitgesproken. ‘Ik vind het geweldig om je te zien trainen. Het is haast…’ Opnieuw een korte seconde, deze keer van slechts een seconde, ‘het is haast een vorm van kunst, eentje die je minstens net zo goed beheerst als het tekenen en tatoeëren.’
Kort gleed haar blik af naar het opberghok, waarna een warm gevoel haar lichaam overviel. Tijdens zijn training had ze iets langer de tijd gehad om tot een idee te komen en nu ze zo tegenover hem stond, was ze er steeds zekerder van geworden dat ze het wilde gaan doen. Een onderneming waarvan ze hem nu alvast een klein voorproefje gaf, gewoonweg omdat ze de verwarring die het teweegbracht vermakelijk vond. ‘En, voor vanavond…’ begon ze, waarna ze haar blik van het opberghok tot Dean wendde, ‘heb ik misschien wel een leuke verrassing op de planning staan.’ Ze gaf hem een zachte, tedere kus, waarna ze kort op haar onderlip beet. Nu was het nog hopen dat hij de verrassing ook daadwerkelijk leuk zou vinden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij had geweten dat er hier mensen waren die simpelweg naar hém waren komen kijken. Zoals Jane. Maar het ging hem niet om die mensen. Het ging hem om Charlotte, wat zij ervan gevonden had. Stiekem had hij de show een beetje voor haar opgevoerd, al wist hij niet helemaal waarom. Het resulteerde in ieder geval in het mooiste compliment dat ze hem ooit gegeven had: Het was haast een vorm van kunst, dat had gezegd en dat gaf hem een warm gevoel vanbinnen. Dat gevoel werd nog eens versterkt toen hij haar blik volgde naar het opberghok en hij kon de brede glimlach rond zijn lippen niet onderdrukken. Zij had blijkbaar ook nog meerdere malen teruggedacht aan het moment van bijna dierlijke passie dat ze daar beleefd hadden, snel en in het openbaar. Maar dat was niet waar ze over begon, in tegendeel. Ze had het over een verrassing en Dean vermoedde dat het niet gerelateerd was aan onschuldige dingen. Niet als hij haar blik zag, niet als hij haar lippen op de zijne voelde en het lipbijten erna. Er zat meer achter en hoewel Dean het nog steeds niet begreep, vond hij haar geplaag leuk. Het was hem nog steeds onduidelijk waarom ze soms ineens zo bedrukt leek, maar dan weer met zoiets als dit kwam. Toch ging hij het niet vragen. Als ze het wilde vertellen, zou ze er zelf wel mee komen, toch? Hij zag dit in ieder geval als een goed teken, de verrassing die ze in petto had. Hij kuste haar nog een keer zacht, legde zijn armen om haar heen. 'Ik kijk er al naar uit,' mompelde hij met een brede glimlach. Hij keek altijd uit naar mooie momenten met Charlotte. Leuke, spannende momenten. Gewoon, momenten met Charlotte.
'Ik ga eerst even m'n spullen opruimen, oké?' zei hij tegen haar. Niet dat ze daarna direct zouden vertrekken, daar was het nog wat vroeg voor, maar het was wel weer bijna tijd voor het avondeten en daarna konden ze wel gaan. 'Wacht hier, dan ben ik zo terug.' Met die woorden en een laatste kus draaide hij zich om, liep weg van Charlotte en begon de doelwitten die hij aan gort geschoten had, op te tillen en te verplaatsen. Het waren er meerdere en ze waren best zwaar, dus hij moest enkele keren lopen, maar het was tegelijkertijd een goede manier om af te koelen na de zwaardere training die hij zichzelf vandaag had opgelegd. Hij moest wel een aantal keer lopen, maar nadat hij de laatste had weggebracht, bleef hij nog eventjes in het hok staan. Legde zijn hand eventjes op de kast waar hij Charlotte vorige keer tegenaan had geduwd. Een momentje twijfelde hij of hij haar hierheen moest halen, maar uiteindelijk besloot hij het niet te doen. Ze had al iets anders gepland, een andere verrassing. Hoewel ze dat sowieso wel vaker deed, gaf hij haar de leiding in dit soort dingen. Niet omdat hij het zelf niet in wilde zetten, maar omdat zij er beter in leek te zijn. Daarbij, hij genoot ervan. Hij vond het heerlijk als ze hem op die manier verraste, zelfs al bezorgde het hem redelijk vaak ongemakkelijke gevoelens. Juist dat maakte het voor haar leuk.
Hij verliet het hok weer, liep naar zijn vriendin toe. Het voelde nog steeds goed om dat te kunnen zeggen, zelfs al ging het nu even niet zo lekker tussen hun. Zijn vriendin. Charlotte. Het zorgde voor kriebels in zijn buik.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld