Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was merkbaar dat hij haar sprakeloos had gemaakt door alles. Hij kon het gewoon aan haar zien naarmate ze closer waren geworden, maar hierop deed hij weinig uit uit voorzorg. Hij wilde niet dat alles om hem draaide en zij beide gedoemd waren opnieuw te moeten denken aan de avond die alles had veranderd. Nee, de tijd die alles had veranderd voor hen. Het beeld bij zijn dode vader wilde hij zo graag mogelijk van zijn netvlies weg hebben, al stond het erop gebrand alsof het pas enkele minuten geleden gebeurd was.
"I don't know what I'm supposed to do. His funeral will eventually take place, but I can't just sit there and hear everything."

"Why would it be dangerous? You-.. We- are supernatural, remember? Why would we leave everything behind because of this?" Fronsend keek hij haar aan. Zijn gevest op het beddengoed liet hij zachtjes gaan, tot het punt dat hij afstand ervan nam. Beide handen liet hij bedachtzaam in elkaar rusten. Geen energie maakte hij kwijt aan het vastklemmen van zowel het beddengoed als Adoria in zijn armen sluiten, want hij wist na de afgelopen avond wel beter. Het had haar meer afgeschrikt dan hij had gehoopt en hem leverde het alleen maar verwarring op, die ook nu naar boven kwam. Hij kon maar niet begrijpen waarom ze zo door bleef gaan over het weggaan; hoe kon ze het in zich op laten komen zomaar van alles weg te gaan en nooit meer terug te kijken?
"I hope you get better, I really do, but are you sure this the way?" probeerde hij haar over te halen, al was het glashelder dat hij zijn geduld over zijn zaak begon te verliezen. Zijn wanhoop groeide vluchtig onderwijl ze haar verhaal deed. "No, don't just leave. Don't do this right now." Over zijn eerdere plannen heengezet, liet hij zijn ogen bezwerend bij de hare achter. Hij kon niet langer meer luisteren naar haar ideeën over de toekomst.
Was dat dan echt hoe ze erover nadacht?
Was het echt haar wens om hem samen met elkander achter zich te laten om overnieuw te beginnen?
"Are you serious? So after everything, you just go and live somewhere else as if nothing ever happened?" Yeah, right, because why not leave and forget, hm? You know, I thought we were supposed to fight for each other?" zei hij verbitterd. "You aren't a threat to this world, I swear it to you. Please don't make me beg you to just think some more about what you're actually planning on." Aangedaan keek hij neer op de foto voor hem, nog onaangeraakt gelegen op het bed. Ze was prachtig en dat vond hij haar nog steeds, maar het raakte Jack dat ze hem zomaar achterliet. Zacht beet hij op zijn lip, met één dreigende vraag gaande door zijn hoofd indien hij haar handen in die van hem sloot. Wat was er gebeurd met hún toekomst?
"I don't want to be left with a picture, but with you! Don't you get I can't just keep on pretending I want to live like this, when I can't stand being without you?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Then don't. You have every right to not enter that funeral and I am sure that your family members and your friends will accept and respect your choice.'' Zij had toentertijd nog geen eens de mogelijkheid gekregen om aanwezig óf afwezig te zijn op de begrafenis van haar bloedeigen moeder en zuster dus eerlijk gezegd had ze ook geen idee of het voor Jack beter was of wel of niet te gaan. Niet zozeer omdat het wel zo beleefd was om wél aanwezig te zijn, maar meer om het feit dat men enkel rare dingen gaat dingen als de zoon van de dode niet te zien is op de begrafenis. Het zou hem enkel verdachter laat lijken, nietwaar?
''If it's not him, then it will be the cops,'' murmelde ze.

''Of course you believe I am no threat to this world, because you're a fool for love," bracht ze zonder er eerst bij stil te staan uit. Ze had al meteen spijt van haar uitspraak, doch zette haar dat niet aan om een spijtbetuiging af te leggen. Hij was haar enkel een antwoord verontschuldigd, meer niet. ''I just feel like I've been a penny on the train tracks my entire life. And that 'ole Union Pacific just keeps on coming, every day, back and forth, just running me down, running me over, but I will not flatten.'' Haar eerste traan van deze middag rolde over haar wang, maar het was dan ook meteen de laatste. Ze hield zich sterk door zichzelf aan te moedigen om niet te huilen, simpelweg omdat het de situatie alleen maar moeilijker zou maken en hoe vaak had ze deze paar dagen wel niet gehuild? Had ze zich al niet genoeg aangesteld, zowel in het zicht van Jack als daarbuiten?
''I want a normal life, Jack. I want to have children and I want to work for money instead of stealing it from another human being, but I am on the verge of mental collapse. I need help, I just need it and the only way to reach that help, is to leave everything behind.'' Zijn zwijgzaamheid kwam enigszins uit een onverwachte hoek, maar het waren zijn handen die haar het meest verbaasde. IJskoud voelde ze aan, net zoals haar eigen handen koud bloed rond lieten stromen in haar lichaam, en het duurde een aantal seconden vooraleer ze zijn grip accepteerde en er nauwelijks meer aandacht aan besteedde. Ze oefende zelfs kracht op zijn handen uit, enkel om hem te laten weten dat hij niet lost moest laten. ''Then wait for me! I'll do whatever I can to get it done fast and when I come back for you, I am all yours. We can start a new fairy tale, pretending as if we're just like al those other human beings!" sprak ze in wanhoop uit, onderwijl ze vooroverboog. "You are not going to loose me, because you mean too much for me to just let you go and never come back. I still love you, I certainly do."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"My friends will accept it. My family.. that's a whole different story."

"I'm a fool for you, but even with all of this, I can't help but seeing no threat to the rest of the world?" Voor hem was er geen discussie over mogelijk geweest. Hij kende Adoria goed genoeg om te weten dat ze nooit zomaar iemand anders pijn zou doen, met haar honger naar bloed meegenomen. Ze had hem overgehaald vanaf het begin dat, ondanks haar vampirisme, ze mensen geen kwaad deed zoals de wezens waarop zij wél wraak moesten nemen, wel deden. Hier had ze zich aan gehouden, nietwaar? Nooit had hij haar zomaar zien voeden van een onschuldige, of het gevaar zien vormen waar ze nu tegen hem over sprak. Ja, ze was een gevaar voor haarzelf geweest op bepaalde momenten. Haar eigen aangebrachte verwondingen kon hij niet zomaar uit zijn geheugen wissen, maar hij was er vast en zeker van dat haar schuldgevoelens dit alles hadden veroorzaakt in plaats van de werkelijke bedreiging die zij zag. Ze maakte impulsieve beslissingen op basis van voorgevoel, maar moest dat betekenen dat ze het gelijk bij het goede eind had gehad?
Een druppel traanvocht zag hij ontsnappen uit haar ooghoek, langzaam en kwetsbaar. De treurige glinstering in haar ogen kon hij niet aanzien zonder zelf ook verdriet te voelen, niet geweten wat hij eraan had kunnen doen om haar beter te laten voelen. Ze leek erger verloren te zijn in haar eigen leed dan ooit te voren. "Help? You can also look for help without leaving, right? I'll even travel through the whole country for you, just to get to that friend you're talking about. As long as you don't leave me. Not now."
Zijn berusting werd sneller verwoest dan hij had gedacht; op de een of andere manier kwam elk woord zwaarder bij hem binnen dan de vorige. Hij was er stellig van dat Adoria hem nooit in de steek zou laten, echter kwamen er steeds meer overwegingen in zijn hoofd. Elk van hen werden tot scenario's gemaakt en elke die volgde werd enkel maar erger.
"If you want to get rid of me, why don't you just say it, huh?" gromde hij ineens. Zijn handen trok hij onstuimig van de hare weg, die hij daarvoor nog liefvol vast had gehouden. De weerloosheid waarmee hij de situatie inzag was compleet verdwenen, maar het was geen idiote voorspelling dat Jack pislink was. De nijdige blik was er een die hij de laatste tijd amper meer had vertoond tegenover anderen. "Wait for you.. Are you really abusing my trust to you for this? What if you don't come back and I'm still waiting, hm? Have you ever thought about that?" Hij zette zijn tanden op slag op elkaar. "How am I supposed to know I'm not going to lose you? How the hell am I supposed to know you don't leave me hanging for over a century or so or just move on like you never even knew me?" vroeg hij haar sissend. "Damn, you know what? Why don't you just go and live your happy fairy tale life right away! Go get whatever the fuck you want!" Zichzelf verplaatste hij naar achteren, van haar vandaan gegaan terwijl hij zich niet van haar afwendde. Zijn benen trok hij op totdat hij zijn onderarmen er probleemloos, over elkaar heen geslagen, op kon laten steunen.
"Yes, go ahead! Go live the normal life you wanted!" snauwde hij, een hint van vertwijfeling laten zien over alles. Boosaardig verwijderde hij haar uiteindelijk uit zijn uitzicht, zijn kin ietwat laten zakken tot hij alleen de vloer naast het bed nog kon zien.
"Because it appears I'm not in it anymore."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Do you think I want this?''

Verondersteld over zijn snelle emotieverandering, hield ze geschrokken afstand toen hij haar handen onstuimig losliet. De beschuldigingen en vragen die daarna volgden , hield ze moeilijk bij, maar één ding werd wel duidelijk; hij vertrouwde haar niet. ''How do you even dare to make a liar out of me? I thought we trusted each other and just now, when I tell you that I still love you, you just pretend that I am one of the biggest liars people can imagine?'' Pisnijdig kwam ze van het bed af. Ze had geen zin om een zoektocht te beginnen als hij niet op haar komst zat te wachten of als hij haar niet vertrouwde. Dan kon ze beter een nieuw leven beginnen zonder hem dus het was aan hem om die keuze te maken.''Now, you got one night to think all of this trough. If you find out that you trust the words I just said, you'll write a letter for me and you'll leave it at my doormat. If you don't, I'd rather spent my time in finding a new man who trust me right away instead of visiting an old friend of mine who has lost his guts to trust his own ex-girlfriend,'' zei ze. ''And when I do come back for you and you're not able to hand over that picture I just gave you, I swear to God I am going to break you into a million pieces, because I just gave you something which has a priceless value to me and do you want to know why I gave you that photo? Because I trust you. How ironic,'' snauwde ze. Haar looppassen zette ze voort naar de deur waarna ze de ingang vrijmaakte. Echter, toen ze op het punt stond om de kamer te verlaten, bleef ze bedacht stilstaan en keek ze terug naar het zittende gedaante van de jongeman, die haar zojuist had duidelijk gemaakt dat hij haar niet vertrouwen kon. ''You know, imagining a normal life did involve children and work. I've wanted to be a history teacher since I survived world war II, but there is no life without having children. I don't know whether I'll be a good mom or whether I'll be not in connection with the murder on my three-year-old sister, but I had convinced myself that the father of those children could take care of me when those visions came back. That he'd just take me in his arms and told me that everything was going to be alright. And that he loved me and that I loved him.. And I couldn't think about someone else but you who just love me for the way I am so my imagination of living a normal life did involve you, because I am nothing without you,'' reageerde ze en hoewel haar kwade ondertoon verloren leek te zijn, hield ze een geërgerde toon aan vast. Zijn wantrouwigheid raakte haar oprecht, maar het was zijn gedachte, dat haar fantasieën over haar 'toekomstige, normale leven' geen Jack bevatte, die haar het meest wist te raken. ''But it turns out you don't trust me anymore. Well, I thought you were better than that.'' Vrijwel direct na haar uitspraak, een herhaling van Jack's woorden, ging de deur met een enorme klap dicht en verdween ze uit het zicht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Trust? You wanna talk about trust now?" Een kwaadaardige, bespottende lach liet hij horen nadat hij haar met open mond aangehoord had. Hij kon niet geloven wat ze hem vertelde na alles. Hoe zij hém, na hun relatie, ervan durfde te beschuldigen dat dit lag aan zijn vertrouwen in haar, bleef hem verbazen. Hij had genoeg vertrouwen in haar gehad sinds de dag van hun ontmoeting. Jack had haar ondanks haar vampierzijn gezien als een normaal persoon, had haar nooit afgerekend voor haar fouten en hij was er voor haar wanneer ze hem nodig had, toch? Zelfs tegenover zijn vrienden had hij ze overgehaald haar een kans te geven evenals de regels te negeren die zij eigenlijk hadden moeten volgen. Ja, dat noemde hij vertrouwen. Dat ze het zijne durfde te schaden door hem ervan te beschuldigen niet in haar te geloven was nog verbazingwekkender dan haar plannen op zich.
Hij hield zijn blik afstandelijk, vastgehaakt aan zijn linkerzijde op de grond. "I trusted you with my whole heart, and look where it got me!" sprak hij bits. "I'm a fucking vampire, you hear me?! I'm one of those bloodsuckers now, do you think I want my life to be like this?" Zijn eigen bloed begon haast te koken van woede. In een van zijn vlagen had hij de neiging alles om hem heen in stukken te slaan, maar verbijsterend genoeg bleef zijn eigen lichaam doodstil zitten op de plek. Hij kon zichzelf op zijn minst zodanig inhouden dat hij geen gehoor gaf aan zijn eigenschappen die velen linkten aan zijn vader. "No, but I'm not running away from all the trouble, Robertson. I'm still standing after everything that happened. Because I know life can't get worse anymore. You want to discuss trust? How about you go and think what the hell you caused while I was too blind to see what you were." Het waren zijn tranen die toch loom zijn huid betraden in de achtergelaten stilte, nadat hij haar weg zag gaan. Steeds maar weer, onderwijl hij zijn gezicht verborg achter zijn knieën. Ineengedoken sloeg hij zijn armen om zijn onderbenen heen die hij opgetrokken had. Alles was in werking gezet in een kwestie van minuten, en het bleek dat alles toen pas écht tot hem door kon dringen. Het was een grote hel waar hij zichzelf in had laten storten.
"Get out!"

---> Letter in sloppy handwriting, left at her doormat the next evening.

To; Ad
From; Fool

The truth is, I miss you
Every second, every minute, every hour and every day.

I owe you.. It was the only picture I could find though. Blame Jason for it, he dared to take it while I was drunk.
He deserved the middle finger I gave him.

Anyways, I shouldn't have said what I told you yesterday. I just.. had a rough day, I guess.
It's no excuse, I know. You didn't deserve me being mad like that while you were trying to figure everything out.
Just know that I love you and if you think this is the right thing to do, I won't stop you from your plans.
I'll be waiting for you whenever you're ready, with the picture still in one piece.

And no, I wouldn't dare to tear your pretty face apart or to even forget the way you look.

Good luck gorgeous,

J

-

1648 Suffix, Garces Ave
92509-5580,
Las Vegas

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► About half a year later > Las Vegas.

Een grijns stond op zijn gelaat, kijkend naar het kleine meisje op zijn arm. Haar handjes grepen zonder bedenkingen naar het balletpakje aan een van de rekken van de winkel. De roze stof klampte ze krampachtig tussen haar kleine vingers, terwijl ze het haast van de kledinghangers wegtrok uit blijdschap. "This one, me this want!" riep ze plezierig. Hijzelf zakte een beetje door zijn knieën, haalde het voorzichtig van het rek af in de poging de verkoper gerust te stellen door er geen bende van te maken, die na alles nog steeds flink geërgerd hun kant op keek. "Are you sure?" Een kleine frons ontstond, haar aangekeken onderwijl ze het kledingstuk in een raas in haar greep wist te krijgen. Met kledinghanger en wel nam ze het van hem weg. Het werd voor haar gehouden, met haar oogjes glunderend in de zijne gericht. "Now I'm princess!" Het vrolijke geschreeuw gepaard met haar smekende gezichtje vermaakte hem. Hij was blij om te zien dat hij haar op had kunnen vrolijken, zeker met de zaken die er bij haar thuis omgingen. Ze was nog te jong om zich druk te hoeven maken om hetgeen waar zij en haar moeder mee te maken hadden. Het minste wat hij kon doen was haar laten genieten van haar kleutertijd, die ze zoals elkander zorgeloos en opgewekt door moest brengen.
Zogenaamd onovertuigd keerde hij zich tot Maggie. Hij deed zijn best zijn visie strak te houden, geïmiteerd dat hij er niets bij voelde, maar niets was minder waar geweest. Iedereen wist dat hij inmiddels een zwak had ontwikkelt voor de kleine. Hij kon haar weinig ontzeggen, en ook dat wist het meisje van hem af te leiden. "Pleaaase uncle shjack?"
"You know I can't resist your puppy eyes," murmelde hij lachend. "Just don't splatter on this one, ok?" Hevig geknik volgde, de ietwat serieuze blik op Maggie's gezicht weergegeven. Hij schoot weer in de lach, de lichtroze tutu rustig van haar overgenomen. De peuter zette hij nadien wat beter op zijn arm. Hij mocht dan wel Camille's vertrouwen hebben om haar dochter soms op te vangen wanneer nodig, zodra hij haar vol verwondingen door middel van een val thuis liet komen wist hij dat hij gedwongen werd de vrouw met rust te laten. Met haar chronische ziekte was haar koppigheid voor hulp namelijk nog niet verdwenen.
Een zucht rolde over zijn lippen, de paar meters naar de kassa afgelegd in stilte. Het betalen ging hem verder gewoonlijk af; hij sprak niet, liet geen dodelijke blikken genoeg opvallen om er één bij terug te krijgen en zelfs wanneer het stuk chagrijn hem vroeg of hij kleiner geld had, kapte hij hem af door zijn zwijgzaamheid. Zijn goede bui laten vergaan door een sukkel als die achter de toonbank was hij allesbehalve van plan. Lang duurde het daarom ook niet voordat Jack wederom buiten stond met het meisje, en hun onderbroken weg naar het complex weer voortzette.
"C'mon, we have to hurry. Mommy is waiting for you."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Maggie Rosefield -> 4 years old

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''You must be Adoria Robertson.'' Een onbekende stem liet zich horen op een paar meters afstand van haar verwijderd. Ze fronste met haar wenkbrauwen, haalde haar wijsvinger weg van de deurbel en wendde zich tot de blonde dame in de deuropening van het huis naast Jack' huis. ''Yeah, I actually am. How do you -''
''Jack is gone, but he can arrive at my house at any time between 4:00 PM and 5:00 PM. Meanwhile you may stay at my place. I'll explain everything,'' vertelde ze haar met een lieflijke glimlach op haar gelaatsuitdrukking. Ze had werkelijk geen idee wie die vrouw wel niet mocht wezen en wat voor bedoelingen ze had, gezien ze haar binnen wilde hebben, maar het kon haar desondanks weinig schelen. De dame was bereid om een uitleg te geven, zelfs al was ze Adoria dat niet verschuldigd, en dat was de voornaamste reden waarom ze -zwijgzaam- het huis binnenliep met haar aan haar zijde.
Nieuwsgierig keek ze het huis rond eenmaal ze binnen in de gang stond. ''You have a beautiful house, miss ..''
''Camille Rosefield is the name, but you can call me Cammy.'' Wederom onderbrak ze haar woorden en nam ze zelf het initiatief om haar wat kennis bij te brengen, alsof ze precies wist wat Adoria haar wilde gaan vragen. Het kwam enigszins eng over, maar het maakte aan haar lachen. ''Miss Rosefield, hmm.. Well, I guess I just have to call you Cammy from now on,'' zei ze, net toen ze de woonkamer instapte. ''Would you like some cup of coffee?''
''Yes, please.'' Ze knikte dankbaar naar de vrouw vooraleer ze plaatsnaam aan de tafel, die gestald stond in de hoek van haar woonkamer. ''Have you any idea where Jack might could be?'' vroeg ze uit curiositeit. ''It might seem a little bit weird, but he's picking up my child from school. Now don't think we're dating, 'cause we're obviously not. It's because I'm ill so, as kind as he is, he's taking care of my sweet four year old child.''

''You're lucky with him.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De straten van de stad beliep hij zorgeloos. Zijn arm ondersteunde de kleuter zachtjes, met dezelfde stevigheid als hij gewend was om haar ervan te weerhouden te vallen. Maggie's kleine armpjes omringden zijn nek daarentegen voorzichtig. Hij voelde hoe ze zoals doorgaans wel vaker was gebeurd, met zijn haar speelde en het opgetogen door haar vingers liet glijden. Zelf liet hij het voor wat het was, wetend dat hij haar moeilijk kon vertellen ervanaf te blijven, want ze zou toch niet naar hem luisteren. Naar wat Jack had gemerkt had het meisje veel weg van haar eigenwijze negenentwintig jarige moeder.
Pas toen het stopte, keek hij ervan op hoe stil het was. De twee straten die ze nog moesten lopen vooraleer ze bij zijn huis aangekomen waren liet hij voor even uit zijn gedachten. Hij keek opzij, verontsteld over hoe het meisje de vlinderstrik om zijn hals haast los wist te krijgen door eraan te prutsen.
"Whats that?" werd hem belangstellend gevraagd. Onderzoekend zag hij haar ernaar kijken, wat maakte dat hij even grinnikte over haar reactie. "That's called a bow tie, Maggie. Or well.. a suit or a smoking. The uncomfortable things men have to wear when they work at casinos, apparently." Het was geen rare gedachte dat Jack het ding soms wel vervloekte. Hij vond het allesbehalve fijn zitten, maar het betekende veel voor hem dat hij de baan kon behouden. Bezigheden hielden hem het beste af van zijn moordende waanbeelden over bloed. Hij had er nog niet veel controle over, wat te verwachten viel na de tijd, al kon hij wel zeggen dat het vooruitgang was. Rondom mensen was hij niet langer een gevaar meer zolang er geen ernstige verwondingen in betrokken waren.
Zacht gegiechel drong tot hem door. "Its weird by uncle," schaterde ze hem toe, de grip op de stof voortgezet. Hijzelf schudde vergenoegd zijn hoofd. "Yeah, yeah, I know. I prefer sweatpants as well.." Hij voelde hoe ze door priegelde met de strik, maar hier gaf hij geen verdere aandacht meer aan door te kijken naar haar bezigheden. Zijn ogen waren bestemd voor de huizen die in de tussentijd zodanig dichterbij waren gekomen dat het nu nog een paar meters waren tot ze binnen waren. De weg was behoorlijk snel gegaan, besefte hij zich toen pas. Het was nog geen kwart voor vijf geweest sinds hij voor de voordeur stond.

Gedeisd omklemde hij de deurklink, met wat gekraak de deuropening vrijgemaakt voor hen allebei. Het meisje zette hij niet veel later neer. Maggie van zijn arm gehaald, omzichtig op de grond laten staan zodat ze naar binnen kon lopen. "Here you go. Don't cuddle your mom to death, little one. She needs to rest."
"Mommy, mommy! Look what Shjack me gave!" Haar triomfantelijke geroep zette een blije glinstering bij hem op, vermaakt toegekeken hoe het meisje met het pakje naar de vrouw toerende. Hij keek haar na, liet zijn blik vallen op de vervallen vlinderstrik en liet hier zijn vingers op rusten. Gehaast trok hij het recht om het niet af te laten vallen.
"I'm sorry Cammy. She won me over, I just couldn't say no to-" probeerde hij te vertellen, maar hierin kwam verandering zodra hij weer haar blik opzocht. Een meisje naast Camille wist hem sprakeloos te krijgen. Daar zat ze dan, na de vele maanden geen contact te hebben gehad, voor hem met nog geen teken van verbeelding te zien over zijn beleving. Hij had zich alles al velen malen voorgesteld. Hoe hij haar tegen zou komen of wat hij tegen haar kon zeggen zodra de tijd rijp was, wat er zou gebeuren als het zover was, en noch kreeg hij weinig uit zijn keel. Jack kon amper zeggen hoeveel hij haar gemist had in die paar seconden die hij overvallen doorbracht. Een grote glimlach bleef staan toen hij haar een beetje ongelovig aankeek.

"Adoria?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''He's a good man, indeed.'' Een tikkeltje verbazing was te horen in de toon waarop ze haar woorden uitsprak. Niet zozeer vanwege de hulp die hij haar aanbood, maar vanwege het kind die een rol begon te spelen in Jack's leven. Ze had nooit geweten dat hij goed overweg kon met kinderen, allesbehalve zelfs.
De vrouw, wiens naam Camille was, kwam vrolijk aangewandeld met twee koppen koffie. Op het eerste ogenblik leek ze niet ziek te zijn. Haar glimlachen straalden geen somberheid uit en ze had geen moeite met het uitvoeren van bepaalde handelingen, voor zover ze wist, dus het maakte haar nieuwsgierig naar wat ze dan wél had. Ze toonde dan ook geen schaamte toen ze wilde vragen wat er met haar aan de hand was: ''Uhm, may I ask what the cause is of -''
"Mommy, mommy! Look what Shjack me gave!" Een klein meisje rende de woonkamer in met een ballerina jurk in haar handen. Ze was blij, net zoals Valeria blij was toen ze rond mocht huppelen in het huis met een jurk aan. Alhoewel ze zichzelf had verloren in het toekijken van het kind haar handelingen, was ze niet bewust van haar ongeplande 'staaractie'. Het was dan ook de stem van Jack die haar liet opkijken van haar gestaar en ze verrast 'hi!' uitsprak. Ze lachte vanzelf, volledig doende alsof er niets aan de hand was, waarna ze ietwat ruw Jack's lichaam in haar armen nam toen ze zijn lichaam passeerde. Ze had moeite met het zichzelf in toom houden, proberen om hem niet meteen op de bek te pakken, maar het was de kledij die hij droeg die ervoor zorgde dat ze zich op afstand wist te houden. Hoe vaak had ze hem in een smoking gezien? Eén keer, wellicht nul keer? En waarom droegen mannen überhaupt smokings op een klaarlichte dag zoals deze? Het was niet zo dat ze hem aanzag voor een zakenman, allesbehalve dat. Mogelijkerwijs had hij zelfs een date gehad of nog open staan, want waarom nu ook niet? Ze had hem iets meer dan een half jaar alleen gelaten en het viel te begrijpen dat hij niet zolang op haar bleef wachten, zelfs al had hij in een brief geschreven dat hij op haar zou wachten wanneer zij dacht dat de tijd rijp was om terug te keren en wel dit keer naar Las Vegas.
''God, I've missed you so much,'' zei ze zacht, terwijl ze kort keek naar zijn stoppelbaard voordat ze weer achteruit deinsde. ''You've got the looks of a real man, mr. Ivashkov. If I didn't know you, I'd think you're at least twenty-five-years old,'' lachte ze, haar lach langzaam gevormd in een brede glimlach. ''Why are you wearing a smoking? Is it for a special lady?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was te zien dat ze verrast was door zijn komst. Haar gelach kon hij voor het eerst sinds maanden weer aanzien, vrolijk aan hem getoond terwijl ze na even afwezig te zijn geweest op hem afstapte. Hij had het gemist om haar met zijn eigen ogen te kunnen zien en haar in werkelijkheid bij zich te hebben, in tegenstelling tot haar foto te moeten bekijken om zich minder eenzaam te voelen. Niets kon tippen aan haar uitstraling en de betoverende glimlach die hij nu dan eindelijk weer te zien kreeg.
Opgewekt sloeg hij zijn armen om Adoria heen, zijn kin ietwat laten steunen op haar schouder. "Hey." De hardhandigheid waarmee hij vast werd gepakt liet hem meer lachen. Hij had haar dusdanig gemist dat hij haar het liefst meteen had gezoend, maar met de aanwezigheid van de vrouw en het kleine meisje leek het hem een beetje ongepast. Het zou eerder ongemakkelijk zijn voor hen om aan te zien dan dat het hem kon plezieren om haar lippen weer op de zijne te kunnen voelen. En dus liet hij het voor wat het was, zijn beide handen naarmate ze langer voor hem stond op haar heupen gelegd, en zijn gezicht op zo'n afstand dat hij zichzelf tegen kon houden vooraleer hij de neiging niet meer aankon. "I've missed you too, Ad," mompelde hij glimlachend terug. Zijn handgreep verging vanzelf toen ze terug deinste, maar hierbij ging het oogcontact niet verloren. Eenmaal haar prachtige blauwe ogen gezien kon Jack de zijne er ondenkbaar meer vanaf houden. Hetzelfde bleek voor Adoria te gelden; hij kon opmerken dat hij uitvoerig werd bekeken. Het was haar niet kwalijk te nemen sinds hij wel veranderd was na zijn vertrek van Mystic Falls. Het vampirisme had hem overgenomen, erop gevolgd dat niet alleen zijn littekens weg waren getrokken, maar ook zijn oude uiterlijk. Het was voor hem ook wel wennen geweest. Gegrinnik liet hij blijken over haar opmerking. "The only special lady I'm waiting for is standing right in front of me, ms. Robertson. I didn't forget about you after all those months," vertelde hij. "And my boss made me wear it. It turns out you have to look like James Bond if you want a job at a casino, wearing these things included."
Zijn handen stak Jack uit gewoonte in zijn broekzakken. Even trad een stilte op, met hem nagedacht over wat hen te wachten stond. Hij wist van binnen wel dat hij zich moest haasten naar zijn werk, maar hiervoor was hij bereid een uitzondering te maken door een vervanger te regelen. De casino-business kon die volgende avond ook nog wel. Nu was het belangrijker voor hem om het moment waar hij lang op had gewacht door te laten gaan, voor hoe lang het mogelijk was, beginnend met het praten onder vier ogen.
"Hey Cammy, is it okay if we-"
"Yeah of course! Go ahead, I'll be fine," klonk haar stem al snel door de kamer. Dezelfde vriendelijke glimlach zag hij weer bij de vrouw, ervoor gezorgd dat hij uit dankbaarheid even knikte. De kleine roze rugzak van Maggie zette hij vervolgens neer naast tegen de muur naast de ingang. Het kleine meisje was het ding al bijna vergeten in de stad en om het mee te nemen naar zijn huis ernaast, leek hem niet meer dan onhandig. "Thanks. I'll leave her backpack in here." Hij gunde haar een laatste blik en opende toen wederom de voordeur, intussen hij Adoria's hand welwillend vastgreep. Camille dwarszitten met hun gepraat over de tijden waarin ze elkaar gemist hadden zou voor haar vast geen waarde hebben, of wel soms?

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Thank you for being patient, Jack. I really appreciate it,'' glimlachte ze, wederom eraan herinnerd dat Jack een man van zijn woord was en dat ze inderdaad geluk met hem had. Er liepen zelden zulke jongeheren op deze wrede aardbol.
''At a casino?'' Fronsend barstte ze in lachen uit. ''You must be kidding.'' Ze kon het nauwelijks geloven dat hij in een casino werkte, maar wat kon het haar nog schelen. Het was niet zo dat hij alsmaar thuis op de bank hing; hij deed nu iets wat hij leuk vond en daar ging het om. ''Anyways, I think you look pretty good for a teenager.'' De voordeur ging open, desondanks reageerde ze niet al te enthousiast. Uit beleefdheid wilde ze teruggaan naar de tafel waar haar volle kop koffie nog stond, maar de vrouw sprak haar tegen. ''It's okay, really. Go now before I change my mind.'' Kort lachend keek ze Camille aan. ''You're very kind. Thanks for your understanding,'' zei ze waarna ze na een korte knik samen met Jack de deur uitliep. De aanwezigheid van de brandende zon in combinatie met de rustige, haast dode windvlagen maakte haar aan het transpireren. Er was geen ontkomen aan; de warme wind voelde aan als een föhn en de trui die ze daarbij droeg, maakte de situatie enkel erger. Ze had haar kledij dan ook niet aangepast op Las Vegas, een staat midden in de woestijn. Terwijl het hier barstte van de hitte, werd Colorado overheerst door de kou.
Glimlachend verstrengelde ze hun vingers bewust toen ze de wijk rondkeek. Het was er erg stil, maar ze kon niet vermijden dat de straat en huizen op zicht er mooi én chique uitzagen. De 'sloppenhuizenwijk' waar hij hiervóór in woonde zag er veel onverzorgder uit, voornamelijk ook vanwege al de jongeren die de huizen bezetten, maar hij was anders nu, veel anders. Hij droeg smokings, had een stoppelbaard en had wel degelijk contact met zijn buurvrouw en hoewel hij niet meer naar school ging, werkte hij wél. Het zag er naar uit dat hij meer de kant opging van een echte man nu hij een vampier was.
''So, how are you doing?'' vroeg ze na een lange tijd stil te zijn gewezen. ''Did you make any new friends?''

''Oh and would you mind if I stay the night?''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I promised you, didn't I?" sprak hij terug. Wel vaker was het uitgekomen dat hij zich aan zijn beloftes hield, hoe nutteloos of vreemd ze ook mochten zijn. Zeker bij Adoria was het vaak het geval geweest voor Jack. Hij deed wat hij haar gezegd had, kwam alles na wat hij haar beloofd had en ook zijn acties liet hij erop overlopen. Zichzelf bedenken hoe hij zich zou voelen zodra iemand ze onverschillig brak alsof ze geen betekenis hadden, vormde hiervoor de aanzet.
Nadat hij Camille nog gedag had gezegd klonk het sluiten van de deur achter hen. Het opgewekte gebrabbel van Maggie ging verloren achter het hout, weinig geluiden meer weergehoord over hun aanwezigheid op de kleine dingen na. Hij zelf had zich erin getraind om alles buiten te sluiten. Hij wist nu beter hoe hij ermee om moest gaan en, na wat erge nachten en dagen door hebben moeten te brengen onderwijl hij zich opsloot, kon hij er trots op zijn. De hel die er in zijn hoofd ontstond was dermate verminderd dat hij zonder gek te worden zijn leven voort kon zetten. Hij moest glimlachen bij de gedachte, liet zijn hand uit zijn broekzak gaan met sleutel en al, waar hij vervolgens de voordeur mee opende zodat zij beide naar binnen konden.

"For a teenager, huh?" zei hij vermakelijk, haar langzaam met zich meegetrokken in de huiskamer aan haar hand. "Thanks though. You look beautiful, as always." De deuropening blokkeerde hij wederom door de deur achter hen dicht te trekken. Zijn blik ging in enkele seconden door de kamer, al bleef het al met al bij Adoria hangen. Het huis zelf vond hij zo interessant nog niet na al die tijd. Het was ingericht met het noodzakelijke, voornamelijk gesproken over een eenvoudige, strakke keuken, een schone badkamer en een tweepersoonsbed, compleet met een paar banken en een tv. Hij vind het belangrijker dat hij er normaal kon slapen dan het feit dat het eruit zag als een leeggehaalde showroom. Bovendien spendeerde Jack er weinig tijd; 's ochtends had hij trainingen met het selectieteam, 's middags haalde hij Maggie op van school en werkte hij soms in een garage in de buurt, en 's avonds was hij tot laat in de nacht te vinden in de casino voor zijn baan. Je zou kunnen zeggen dat hij het thuis zitten zo veel mogelijk vermeed.
Bij haar vraag merkte hij op dat hij weer even afwezig bleef in zijn eigen gepeins, weer opgekeken en een aantal keren met zijn ogen geknipperd om wakker te blijven. "I'm fine." Hij glimlachte naar haar, haar hand zachtjes losgelaten onderwijl hij op de bank ging zitten. "I'm not that lonely. The people here are nice, but I'm still not the social type, after all." Hij was in dat opzicht niet veranderd, nog even veel als altijd in zichzelf gekeerd zodra hij in zijn eentje ergens liep. De baat om genoeg nieuwe mensen te ontmoeten kon hij nou eenmaal niet snel vinden. Hij had genoeg aan de mensen die hij kende, en mede de drukte van zijn leven weerhield hem er ook van de vrije tijd zo te besteden.
De glimlach vergrootte zich ietwat, aangehoord hoe ze hem vroeg of ze mocht blijven slapen. Het was vrij logisch dat ze er mocht blijven, integendeel. Had Adoria hem niet verteld dat ze samen een leven op zouden bouwen? "Yeah of course, stay as long as you want. I don't mind." Hij keek haar kant op, blij om te zien dat het beter met haar leek te gaan, als het ging om haar uitstraling tenminste. Jack miste de sombere blikken bij hen laatste ontmoeting niet meer rond Adoria. Ze leek.. gelukkiger, maar zag hij het echt goed? Zijn lach liet hij wat verwateren, plaatsgemaakt voor zijn serieuze gelaat die er zichtbaar werd. "How are you?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Yes, for a teenager.'' Amuserend liep ze het huis binnen, de 'smetteloosheid' en leegte bewonderend naarmate ze meer zicht kreeg op de indeling van de woning. Het was niet als net als haar eigen kamer, doch was het veel netter dan ze van hem en zijn vrienden gewend was. De leegte daarentegen kon ze begrijpen, ze vermoedde dan ook niet dat hij een extreem luxe leven wilde en kon leiden.
''I feel flattered,'' grinnikte ze waarna ze toekeek hoe hij op de bank ging zitten. ''You're anti-social, but nevertheless, you're friends with a four-year-old child. You'd be a great dad.''

''Don't look so serious, vampire. I am fine, I promise. Otherwise I wouldn't be standing here with a great smile on my ninety-year-old face.'' Ze was niet helemaal in orde, maar het was voor haar onmogelijk om volledig te herstellen van al de visioenen en nachtmerries die haar jaren hadden opgejaagd. Echter voelde ze zich beter dan een half jaar geleden. Ze had voor het eerst sinds lange tijden rusteloze nachten en dat was het enige wat telde.
''I am seriously thinking about being a history teacher, but that means I have to start wearing make-up, because I do look pretty young for my age if you know what I mean.'' Vorig jaar liep ze nog rond door school als een doodnormale leerling. Nu wilde ze docente worden, maar zelfs al zat ze boordevol met kennis; ze bleef jong lijken en het viel dan ook te betwijfelen of men haar wel serieus zouden nemen. ''And I assume you work in the late evenings and well, I don't want to fight shy of time wherein we could spent our lives together so I am actually not sure, yet.'' Traagzaam kwam ze in beweging, waarbij haar rechter- en linkeronderbeen aan beide weerszijden van het zittende gedaante op de bank terechtkwamen en ze als het ware haar plaats innam op zijn bovenbenen. Haar bovenarmen liet ze ondersteunen door zijn schouders, haar onderarmen bungelden er maar wat bij en met een lieflijke glimlach werd Jack door haar bekeken. ''But I am here now and I shouldn't be worrying about the future,'' vertelde ze, onderwijl ze herinnerd werd aan de foto die haar gegeven werd. ''You know, I did keep the photo you gave. When I went to bed, I wished it sweet dreams and when I woke up, I predicated that I loved the man who was standing on that weird picture.'' Gelach, veroorzaakt door haar wanhopige acties die zich hiervoor een half jaar lang hadden afgespeeld, galmde door de ruimte waar ze in te vinden waren, terwijl ze haar hand verplaatste naar zijn wang. ''I love you more than you'll ever know.'' Zachtjes drukte ze haar lippen op de zijne.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"That's different." Hij pruilde een beetje, geprobeerd om triest over te komen maar zijn vrolijkheid over alles nam het over. Al gauw stond er weer een lach op zijn gezicht en leek hij weer met dezelfde blijdschap te zijn als net, alleen dit keer niet vanwege het kleine meisje van het huis ernaast. "And no, I probably wouldn't. I'm nineteen. I bet I'd been coming home drunk from the casino at the time a kid needs to go to school." Het gegrinnik dat hij erna losliet sprak voor zich. Hij wist dat het nog te vroeg was voor hem om vader te worden, als het überhaupt nog mogelijk was. Als vampier was er voor zover hij wist geen kans om ook maar op de natuurlijke wijze een kind te kunnen krijgen. Ook bezat Jack daarvoor te veel twijfels of het wel het goede was om te doen, want een voorbeeld van hoe het opvoeden van een baby echt moest had hij nooit gehad. Hij wist niet wat wel of niet de manier was om met ze om te gaan.

Zijn serieusheid verdween met haar opmerking, een glimlach weer uit het niets verschenen zoals Adoria wel vaker bij hem voor elkaar wist te krijgen. "I'm glad you're doing well," gaf hij eerlijk toe. Het was beangstigend geweest, ook voor hem, om haar zo treurig aan te moeten zien tijdens haar slechte periode. Hoewel Jack nog amper toe kon geven dat hij haar plan echt zo goed of fijn had gevonden, was hij er dankbaar voor dat ze geholpen was en hierdoor weer beter in het leven stond. Hij moest er niet aan denken als er iets ergs met haar zou gebeuren.
"You don't need make-up for that, princess. You're even more gorgeous without it," ging hij verder. "And I bet a fake passport or ID will do, as long as the information says you're in the twenties instead of ninety years old." Hij zei het wetende dat mensen, als je maar geloofwaardig genoeg overkwam, je echt wel bereid waren aan te nemen. Ze moest haar gegevens op orde hebben zodat de data zouden kloppen. Dat was al het werk dat ze ervoor nodig achtten.
Bij het beginnen over zijn baan schudde hij zijn hoofd enigszins. Met de rest van zijn werk had hij genoeg te doen, of hij nou bij de casino zou blijven werken of ermee zou stoppen, over het geld zou hij niet hoeven te denken. "I work all day, so no need to worry. I can quit the job at the casino any time I want to." Zijn grip verlegde hij al langzaam tot haar zijen, zodra ze op zijn schoot kwam zitten. Het voelde fijn om na al die tijd haar wél bij zich te hebben. Hij had alles aan haar gemist, maar hij moest toegeven dat alleen al de kleine dingen het ergste waren om te voelen ontbreken, te beginnen bij haar aanwezigheid zelf. "I kept yours as well.. "It's under the pillow on the bed, so whenever I went to sleep, you were the last thing I'd see before I closed my eyes and when I woke up, I could take a look at it too. So I could imagine you by my side." Haar hand die stopte bij zijn wang liet hij er met genot liggen, waarop hij de zoen zonder twijfel beantwoordde. Adoria's lijf werd door hem lustig tegen dat van hem aangedrukt. Te zachtaardig om haar af te schrikken, noch genoeg om te kunnen voelen dat hij haar zo dichtbij had als het kon.

"I love you too."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld