Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

19 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG// Betrayal

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''You look absolutely stunning when you try to pretend you're sad.'' Voldoend gaf ze hem een kus op zijn voorhoofd vooraleer ze ietwat naar achteren leunde zodat er weer afstand ontstond, hoe klein het ook mocht wezen. ''Drunk? So they actually pay you when you're entertaining yourself with alcohol? Pathetic. And I thought you were the man I dreamed of,'' murmelde, wel degelijk teleurstellend vindende dat hij na een half jaar nog steeds niet gestopt was met al het alcohol. Dat hij één glas per dag nam, oké, maar elke nacht dronken thuiskomen ging haar ronduit te ver. ''Oh, stop it. You are being way too kind today,'' grinnikte ze, echter genietend van de complimenten die haar gegund werden. ''But that's not what I meant and you know that. The kids won't take me serious if I am just like them and I don't know if I have enough responsibility to take my own job serious.'' Het gebeurde zelden dat ze met te gewaagde kleren de deur uitliep, maar haar zichtbare gedrag op straat werd niet altijd even gewaardeerd. De ene keer was ze luidruchtig en de andere keer straalde ze pure woede uit en dat kon gewoonweg niet als je als docente door het leven ging. Voor je het wist, werd je ontslagen. ''And how about the guys? You know how they are.'' Een zucht rolde over haar lippen.

''What do you mean all day? Are you a workaholic now?'' vroeg ze ontsteld. ''The meaning 'taking care of yourself' is certainly nowhere to be found in your vocabulary, is it? Is doing nothing, but relaxing that hard for you, Jack?'' Ongerust pakte ze zijn handen beet. Hij had haar verteld dat alles goed ging en ze had zijn vreugde van voren af mogen beleven, maar na zijn uitspraken had ze zo haar twijfels of dit alles realiteit was of slechts een bovenal uitsteken acteerwerk. Van wat zij begreep dronk hij elke avond zijn miserabele momenten weg, voldeed hij niet aan het aantal slaapuren wat gezond zou moeten zijn en had hij maar een paar uur rust, omdat hij de rest van de dag gewoon werkte. En waar? Het casinowerk mocht dan wel niet zo heel zwaar werk zijn, want het aftroggelen van geld vereiste enkel goed sociaal contact, maar wat als hij bij zijn andere baan -wat ze vermoedde- wél hard werk moest verrichten? Ze was er absoluut geen voorstander van, van hoe het nu met hem ging, maar ze wilde ook niet meteen de baas spelen over hem. Ze was er nu, wat? Vijftien minuten? En als ze hem nu al ging vertellen wat hij wel en niet moest doen, maakte ze de situatie enkel erger dan het was. Dit alles kon ze later nog bespreken, het moest niet perse nu gedaan te worden.
''We're some hopeless fools, aren't we?'' Lachend keek ze ietwat naar beneden, recht kijkende in zijn ogen en doende alsof ze het gebeuren van net als sneeuw voor de zon verdwenen was. ''But thank you for keeping my picture together. It means a lot to me.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De zachte kus op zijn voorhoofd voelde hij tevreden aan. Haar tedere lippen op zijn huid lieten een enige warme plek achter, hoe koud hun lichamen ook mochten zijn, en het liet hem glimlachen in korte tijd. "Ever heard of sarcasm, Ad?" zei hij vermakelijk. Hij had weinig voorstellingen van hoe Adoria die baan in de casino zag, maar het was jammer genoeg allesbehalve dronken worden voor hem. "I'm getting payed to deal cards and watch drunk people gamble through their paychecks. The only booze I can drink is when I'm off shift. Oh, and I'll better be the man you dreamed of Robertson, 'cause you can't get away from me that easy anymore." Uit verlangen drukte hij nog een snelle kus op haar lippen, voordat ook hij zich een beetje terugtrok. De afstand tussen hen accepteerde Jack verder. Hij leunde wat achteruit, naar haar omhoog gekeken zonder enige schaamte.
"And you're being way to pretty today." Het kwam een beetje mopperend uit zijn mond, ook al kostte het weinig moeite om door te hebben dat hij geen slecht humeur bezat die dag. Zodra hij boos was geweest had hij hier inmiddels allang niet meer gezeten. Hij was ervan overtuigd dat het dan gauw genoeg te merken was, en nu was dat helemaal niet het geval. De twinkeling in zijn ogen verraadde zijn opgewekte bui. "Though if you really want to wear make-up, I won't stop you, but I don't think you need it." Zijn blikken van haar afwenden ging al moeilijk genoeg zonder dat ze haar gezicht bedekte met make-up, en hij vond haar zonder twijfel mooi zoals ze was. Het was volgens Jack zonde alles te bedekken met dat soort dingen, maar natuurlijk wist hij dat hij het haar moeilijk kon verbieden. Ze mocht tenslotte doen wat ze wilde. Over haar droombaan hief hij zijn schouders lichtjes op, naar haar nek gereikt om zijn handen er voor even rustig op te laten liggen. Een glimlach speelde zich af rond zijn lippen. "Just have some faith in yourself," opperde hij.

De verstomming die hij getoond kreeg vond hij raar. Hij had gedacht dat ze het wel zou begrijpen, zeker nu ze hem goed kende, maar hier bleek hij het fout te hebben gehad. Iedereen wist hoe hij in elkaar zat als het daarop aankwam. Hij moest iets te doen hebben om zijn gedachten van alles af te leiden, sinds ze weg was had Jack weinig opties meer over, toch? Alleen thuiszitten omdat hij had beloofd 'goed voor zichzelf te zorgen' stond in elk geval niet in zijn plannen weergegeven. "And for the record: no, I'm not a workaholic. I'm just.. busy, that's all. Saving money to get this place a bit better, you gotta admit it's empty in here. And what else was I supposed to do? Sit here inside all day for over six months?"
In zwijgzaamheid wierp hij een blik op zijn horloge, waarop zijn gelaat gelijk vertrok. Hoewel zijn baan in de casino als iets gemakkelijk werd gezien, zowel door hem als omstanders, had hij weinig geluk gehad met zijn baas. De man was ongelooflijk arrogant, had te snel last van zijn woede en naast alles deed hij hem zodanig denken aan zijn dode vader dat hij niets van hem moest hebben. Dat Jack nu, bij het kijken op de tijd, al een kwartier te laat was voor zijn dienst zou dus niet met harte aangenomen worden. Vandaar ook dat hij al vloekend zijn telefoon uit zijn broekzak haalde. Gehaast typte hij een bericht naar Trevor, een van de enige collega's waar hij opzich wel mee overweg kon. De spellingsfouten liet hij onverbeterd achter want het ging hem meer over de boodschap dan de woorden zelf. Hij ging ervanuit dat de jongen, die tevens ouder dan hem was, niet zo dom was om het niet te begrijpen.

'Can you tsake over mt shift? I'll; biy u a beer'

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''Oh, and I'll better be the man you dreamed of Robertson, 'cause you can't get away from me that easy anymore." Haar opgetogenheid ging verloren en geheel verzonken in haar eigen gedachtes staarde ze hem aan. Ze had hem verder horen spreken, maar luisterde slecht en ook bij de verschenen mobiel in zijn handen werd nauwelijks aandacht aan besteed. Haar vingertoppen gleden langs zijn huid naar beneden tot ze de stof van de bank kon voelen waarna ze in zwijgzaamheid zijn schoot verliet. Zijn woorden herinnerde haar aan het feit dat ze niet geheel open was tegenover Jack. Ze had hem ervan overtuigd dat ze Mystic Falls verliet voor therapie, maar ondertussen had ze heel andere dingen gepland staan met de beste vriend van hem. Ze had zich wederom stilgehouden en het daarbij komende schuldgevoel vrat aan haar.
''Noodling is when a foolhardy bastard swims to the bottom of a muddy riverbed and sticks her hand down into the deepest, darkest hole, looking for a prize catfish. Now, sometimes the catfish does live there, and the noodles pulls it out with her bare hand and she drags it ashore, but sometimes, she reaches in that hole and finds a snapping turtle. Bites her hand clean off.'' Haar vage uitspraken leverden een sombere uitstraling op, onderwijl ze zijn hand zachtaardig naar haar wang bracht. De handpalm werd gedrukt tegen haar wanghuid en genietend sloot ze haar ogen voor een paar secondes vooraleer haar vreugde in een fractie van een seconde verging.
Nadat ze zijn hand langzaam had weten los te laten, zette ze zich neer op de stoel tegenover de bank. Ze was bereid om alles neer te leggen op tafel gezien ze een nieuwe start wilde maken, maar ze had zo haar twijfels gekregen toen ze haar blik voor een lange tijd vestige op Jack. ''My therapy didn't last any longer than three months. I spent those other three months with Jason Black, because I thought I did do something right by starting a quest to take back what's his, but I certainly didn't do anything right. In fact, I messed things pretty badly up. That specific girl was chosen above everything and everyone else, and that all just to form a bound with Jason.'' Een lach van ironie die daarna volgde, ging teniet toen ze hem uit haar ooghoek bekeek. Het voelde alsof haar aderen nauwer werden van een tekort aan zuurstof en het niet meer terug ging in de positie waarin ze op dat moment hoorde te staan. Een benauwd gevoel overmachtige haar handelingen, het gevoel hebbende dat haar irrationele gedachtes opstonden uit hun graf. Doch zette ze er zich overheen en sprak ze, zelfs al wilde ze het gesprek het liefst af lassen en doen alsof ze hier nooit gekomen was. ''I always have the feeling that I have to prove myself to everyone who thinks I am a disguisting, ruthless vampire. I don't think it's fair to be hated for something I am not so, in this situation, I gave him my word that I'd find the lost lady he cared about. And everyone who starts knowing the real me, knows that I don't break promises.'' Tot op heden kon ze niet ter ore komen waarom ze een geheimhouding hield met de jongen die haar verachtte voor haar bestaan. Het was niet alleen het gevoel dat ze zichzelf moest bewijzen tegenover anderen, maar ook het gevoel dat -zonder een band te hebben met Jack's vrienden- ze niets meer dan een doodlopend einde was. Ze vond het dermate cruciaal dat niets er meer aan toe deed, zolang Jason haar maar begon te appreciëren voor hoe ze was en niet voor wat ze was.
''I possibly could not tell you about the journey I planned with one of your best friends. Not because I didn't want to, but because I promised him not to tell anyone about his secret. The only reason why I know his secret, was because I drove him to it.'' Haar handen trilden, oogcontact probeerde ze zoveel mogelijk te vermijden en stilzitten kon ze niet. Het gezicht werd meerdere malen aangeraakt waarbij haar handen ruw over haar huid gleden, maar het werd direct tot stop gezet toen ze zich realiseerde dat ze niets meer dan een overdreven en onredelijke reactie vertoonde en ze haarzelf compleet voor schut zette. Dit was voor haar de doorslag om impulsief de stilte voor de laatste keer te verbreken. Hierna had ze alles gezegd wat gezegd moest worden.
''I was the foolhardy bastard, that lady was the catfish and dilapidation was the snapping turtle. I got both of them. Though I neglected myself, I did find the catfish. I found your sister, Jack.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Strelingen over zijn huid zorgden bij hem voor het zwijgen. Aangenaam voelde het, kwetsbaar weergegeven op zijn lichaam met vele plekken van tintelingen. Ontstane warmte tussen de ijskoude vingertoppen van Adoria die ze over hem heen liet glijden tot op het punt waarop de stof van de bank haar steunpunt werd. Sinds dan vaagden ze elk van hem weg, Jack afvragend achtergelaten wat haar gedachten waren met het plotseling opstaan van zijn schoot. Het denken dat alles misschien een beetje snel voor haar was gegaan, bleef het standpunt waar hij bij bleef. Haar woorden over een vreemde sport verhelderde verder weinig voor hem. Hij had geen idee waar alles vandaan kwam, waarom ze hem hierover vertelde uit het niets, maar hij hield zich al die tijd stil. Hij genoot ervan om haar stem weer te kunnen horen na haar in een half jaar geen enkele keer gesproken te hebben. Hij hield zich eerder bezig met de gemiste klanken, zijn handpalm die in aanraking werd gebracht met haar koele wang en daar bleef liggen. Adoria leek met droefheid geslagen te zijn. Geen geluk kon hij er meer weervinden of het kleinste spoortje van de zwakke glimlach, die ook hij had vertoond. Ze liep enkel, na te kort zo gezeten te hebben, van hem weg met geen verklaring gegeven voor de plotselinge afstand. Ze was volledig gericht op haar 'eigen' tijd de afgelopen zes maanden. Een uitleg over de gebeurtenissen waar hij niet bij was geweest, was alles dat hem werd verteld en van het onverwachtse onderwerp werd er overgegaan op zijn vriend; een blik vol onbegrip liet hij zien.
"With Jason? Why didn't you tell me you wanted to go and do something with him?" Niet begrepen waarom ze het voor hem verzwegen had, keek hij van haar weg. Het was toch geen grote moeite om hem op zijn minst te vertellen wat haar plannen waren toen ze allang klaar was met hetgeen waarvoor ze hem in de eerste plaats verlaten had? Het was nota bene zijn beste vriend, iemand die hij vertrouwde net als hij Adoria zijn vertrouwen had gegeven in haar eigen weg de afgelopen tijd. "What are you trying to say to me?" vroeg hij beduusd. Iedereen had geheimen dus een verrassing was het niet dat ook zijn vriend er wat had, maar hoezo werd er een reis mee betrokken wat hem nooit verteld mocht worden? In een ander geval had hij zelfs bedenkingen kunnen hebben over de relatie tussen zijn vriendin en Jason, al zette hij zich hierover heen. Het bracht het verkeerde beeld naar boven in hem. Hij moest haar vertrouwen met wat ze deed, maar het hinderde Jack ervan het raadselachtige verhaal weg te drukken.
"Are you okay? He didn't do anything to you, did he?" De nerveuze trillingen van haar handen keek hij met een enkele keer terugdraaien van zijn gelaat aan. Wanhoop dacht hij af te lezen, met het eigenaardigste van allemaal het zien hoe ze hem leek te vermijden. Ze wendde zich van hem af zonder dat hij enige redenen te horen kreeg. Juist toen hij aanstalten maakte om haar te vragen wat er precies aan de hand was hoorde hij waar hij op zat te wachten. Van toen af aan kon hij haar alleen maar onbevattelijk aankijken.
"My sister? You've found my.. sister?" Een ongelovige, enigszins aarzelende toon sloeg hij aan. Zijn eerst verontrustende gezicht veranderde drastisch met het in zich opnemen van alles dat gezegd werd. Verbaasd over haar overtuiging van zijn 'zus' moest hij een beetje lachen, al was het van korte duur geweest. "I don't have one. I'm an only child, what I already told you, right?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''It's complicated,'' murmelde ze. ''No, he didn't do anything. We didn't do anything.'' Samenwerking tussen de twee was er nauwelijks te vinden. De 'missie' schoot niet op qua tijd, gezien de ruzies enkel erger werden naarmate ze dichter bij de waarheid kwamen, maar er was geen andere optie dan hem mee te nemen op haar reis. Ze was niets zonder hem, want Russisch sprak ze niet, genoeg informatie over 'the wanted Ivashkov' had ze niet en daarbij kende Jason Rusland beter dan zijzelf; hij was de enige die haar helpen kon.
Toen hij haar wijs probeerde te maken dat hij enig kind was, rolde een zucht van moeizaamheid over haar lippen. Ze had het zien aankomen dat hij haar niet meteen zou geloven, want waarom zou hij ook? Het was niet niets wat ze hem probeerde duidelijk te maken; het was een geheim die jarenlang van hem verborgen werd. Doch kon ze niet ontzeggen dat ze eigenlijk geen zin in had om alles uit te leggen. ''Why'd you believe that? Because that drunk bastard of yours told you so?'' vroeg ze, fronsend met haar wenkbrauwen. ''Do you really believe I made this story up?'' Wederom verliet ze de stoel, maar dit keer liep ze naar de keuken en sprak ze vanuit daar haar idiote uitspraken hardop uit. ''Your father has a negative force field around his body. Positive sources are drawn to it and it's just a matter of time before that whole field is stuffed by positivity. That negative source inside of your dads body sucks all of that positivity and by doing that, he creates a charge whereby his mask arises. His happiness returns, as well as the love from others rejoins. But when a drop of water falls on that source, the charge falls apart and the nonentity of short circuit is no longer veracious. He gets angry and naughty and people get hurt..'' Het koffieapparaat werd aangezet toen ze alle benodigdheden had gevonden onder het praten door. Ze vroeg niet om toestemming, omdat ze wist dat het hem niet zou baten. Pas toen ze het helse geluid hoorde van het apparaat, liep ze weer terug naar de woonkamer waar ze stopte en hem recht in de ogen keek voor zover dat mogelijk was. ''But it isn't like you two have never met each other before. She was the lovely girlfriend of Jason, named as Kristina. Grey eyes, black hair.''

''I am truly sorry for everything I've done. I just hope you can understand why I did this and why I kept it a secret from you.''
_________________________________________________

In een vlaag van woede duwde ze Jason' gedaante op vampiersnelheid tegen de wand. Het zag er naar uit dat haar genade geheel verloren ging toen ze haar rechterhand balde tot een vuist en ze scheetsgewijs een krachtige vechtslag uitdeelde, maar het gezicht van Jason werd nooit door de intensiteit getroffen. In zekere zin had de ongeplande wending goed uitgepakt. Als ze hem had geslagen zoals ze dat in eerste instantie wilde doen, dan had ze Jason' haat voor haar enkel erger gemaakt. Doch evenaarde ze zich als een zwakkeling en keek ze terneergeslagen naar de grond. Ze hield zich onderwijl stil, terwijl haar haar vuist langzamerhand verzwakte totdat haar handpalm grip had op de bakstenen. ''Your mind can be either your prison or you palace. What you make it is yours to decide, but if you keep threatening me, that choice will be mine.''
Een cynische lach werd hoorbaar, afkomstig van de jongen voor haar, die zij op dat moment in de hand hield. Het stoorde haar enorm en het was af te lezen van haar gezicht, want een duidelijke ergernis werd zichtbaar in haar gelaatsuitdrukking. Daarbij gromde ze zacht, kortdurend. ''Oh, please. Quit the whole act, vampire. I thought you said you didn't execute innocent people.'' Enige tegenstribbeling zorgde ervoor dat ze haar concentratie enigszins verloor, maar het duurde nog geen vijf secondes of ze had hem al stil gekregen. Zelfs al was hij een getrainde vampierjager; zonder zijn wapens was hij niets meer dan een kwetsbaar en hopeloos stukje vuil.
''Wow, you just cracked my whole Electra complex wide open.'' Haar hand verplaatste zich naar zijn nek waarna ze nog dichter tegen hem aan ging staan. ''Watch me, Jason Black.'' Haar ogen spuwde vuur uit, evenals die van Jason. Een lange tijd verging toen ze elkaar in de ogen aanstaarden, maar de stilte werd verbroken toen hij zijn mond durfde te openen. ''You got something to say?''
''Yeah, I do.'' Onbevreesd liet ze haar hoofd ietwat zakken totdat haar lippen slechts enkele millimeters verwijderd waren van zijn oor. ''Watch your tongue, you son of a bitch.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Opluchting kwam wel in hem op. Hij was blij dat Jason haar niets had aangedaan, hetgeen waar hij vooral wantrouwig over was toen ze met het hele verhaal begon, maar desondanks voelde het niet minder ongemakkelijk met het horen van het verbijsterende 'feit' dat hij - al dan volgens Adoria - een zus had.
Met een frons staande op zijn gezicht keek hij haar kant op. "That 'drunk bastard' was my father, for fuck's sake. Leave your insults and foolish comments to yourself." Ze sprak over hem met geen bedenkingen te zien over wat ze over de man losliet. Het was immers zijn eigen vader die ze zo verwoordde, de man waar hij in koelen bloede zijn hart uit zijn borstkas had gegraaid. Hoezeer hij de man verachtte en weinig schuldgevoelens omhoog kon brengen voor het moorden zelf was Jack er geïrriteerd door geraakt dat ze dacht dat ze zomaar vanalles over hem kon zeggen. De driftbuien waren de leidraad voor haar beslissing over zijn innerlijk, maar hij vond dat ze geen recht van spreken had over zijn vader. Het maakte niet alleen Nathan belachelijk; ook hem liet ze overkomen als een dwaas. "Stop talking about him like that! You didn't knew Nathan like I did, so don't jump right into conclusions just because you think you know the deal. You shouldn't be telling me about what the hell you think he was like, just like you've known him from the inside-out while you haven't seen him more than a couple of times, and it weren't even whole days," sprak hij. Woede kwam er niet aan te pas, echter was wel zeker te zien dat hij haar woorden niet zomaar aannam met genoegen. Hij rolde met zijn ogen, maakte enkele grommen duidelijk en ontweek haar blik evenzeer als zij eerder bij hem had gedaan. Koppigheid had hij genoeg in zich om het zo vol te houden. Met het aanhoren van haar voetstappen over de verouderde houten vloer gaf hij geen kik. Hij vestigde zijn ogen op zijn handen, zijn onderarmen liggend op zijn bovenbeen en deels zijn knie onderwijl hij lichtelijk ontstemd met zijn vingers zat te spelen. "Jason? A girlfriend? Hm, never saw that coming. The only one he has been into was my cousin K-"
"Kristina? Wait.. do you mean Kristina Alekseyev?" sprak hij vol verbazing. De paranoia over zijn zogenaamde 'zus' nam met dat nog meer toe. Het meisje had hij een enkele keer gezien, ja. Hij herinnerde zich wel haar grijze ogen, waar ook Adoria over sprak, en het zwarte haar dat zijn nicht had gehad rond de tijd van de spelen. Ze werd voorgesteld als een ver familielid uit Novosibirsk wist hij voor de geest te halen. Nooit had iemand hem verteld dat het zijn verloren zuster zou moeten zijn, op het sceptische herinneren van een paar vergelijkingen waarin Jack volgens buitenstaanders wat van haar weg zou hebben en andersom, na.
"It's a big family, the one I'm from back in the Community. The Ivashkov's are one of the top ones along with a couple others, including Jason's and Tyler's as well. But they're so strict when it comes to tradition and the next generations. Once you get a kid, it has to become a vampire hunter too and they can't just let another couple adopt 'em just to get away with it. How could I've never heard of her when I was there for my entire youth?" Haar gestalte blokkeerde hij weg uit zijn zicht én gedachten. Hij vertikte het haar aan te kijken, stond kil op en zonder om te kijken liep hij richting de slaapkamerdeur. "No. I don't understand. I don't understand why anyone didn't told me in the last nineteen years I had a fucking sister. I don't get why neither one of you even told me anything about it!"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Haar empathie leek totaal verdwenen te zijn toen hij tegen haar in ging, vertellend dat ze niet zo over zijn vader moest praten. Het kon haar nauwelijks schelen wat haar gezegd werd, want ze had moeite met het geloven dat haar uitgebrachte woorden hem ook daadwerkelijk raakten op een negatieve manier. Hij was tenslotte degene die zijn vader in koelen bloede vermoordde en geen berouw toonde toen zijn 'handicap' volledig vernietigd was. Waarom zouden haar paar uitspraken dan überhaupt wat voor hem uitmaken?
Zwijgzaam keek ze nonchalant toe hoe hij woedend tekeer ging. Ze had zich al die tijd stil weten te houden, maar zijn uitbarsting was de druppel die de emmer deed overlopen. Haar nonchalante houding ging verloren en in plaats daarvan keek ze met een norse blik naar het gezicht van hem. ''Because of your bloody father!'' schreeuwde ze het uit. ''Jason found out by accident and he didn't want to tell you his secret, because he believed the truth would only make things worse! I didn't tell you, because I gave Jason my word not to mention this ever!'' Het geluid van de koffiezetapparaat dempte en voor ze het wist waren de klanken verdwenen. Nu was het alleen nog het geruis van de CV ketel die ter hoorbaar werd gesteld. Desalniettemin besteedde ze geen aandacht aan de koffie die nu drinkbaar was, want ze was op dat moment enkel gefocust op de herhaling van zijn uitgesproken woorden. ''In case you didn't know me well enough, I do not choose love above the promises I've made. Even my brother didn't know about any of this, while he means the world to me.'' De aanstalten die hij maakte om de kamer te verlaten, beviel haar niet, laat staan de daadwerkelijke uitvoering. Enigszins kwaad stond ze op van de stoel, waarna ze a la minute achter hem aan liep. ''If you don't want to get rid of me, accept my flaws. We both know I am not perfect and although I can accept the fact you're mad of me, doesn't mean I can understand why you think you have the rights to yell at me as if I am the brains behind all of this. I was just a pawn, that's all.''

''I am not in the mood for another useless fight, so let's bring some clearness in this room. If you dare to enter that room of yours, our relationship is definitively over.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De boosheid waarmee hij zijn gevoel uitte, ging bij zijn weglopen niet verloren zoals hij had gehoopt. De traagzame passen maakten geen verschil in zijn opkomende woede. Het verlangen om het te laten stoppen was groter dan de overgebleven kracht om het aan te kunnen vechten. Hij liep stug door, bracht zijn ogen naar de deur nog geen vijf meter van hem vandaan en negeerde Adoria's voetstappen achter zich. Ze achtervolgden hem met een echo over de vloeren, maar hij kon zonder enige keren achterom te kijken merken dat hij de sfeer zojuist om zeep had geholpen. Het gefrustreerde geschreeuw achtervolgde hem tot zijn afkeer vanzelf. "If I wanted to get rid of you, I would've done it from the beginning. This isn't about you and your flaws or about how no one is perfect, can't you understand? Even now I killed that mad man, he's still following me anyway. What's next? I find out my family isn't my family? That someone else just thought I couldn't handle hearing the truth and kept it from me while I deserved to know? Maybe it has been a lie all along and my life's build around it!" De hardheid van zijn woorden rolde als vanzelf over zijn lippen. De beginnende trillingen die ontstonden in zijn handen werden omslachtig verborgen door zijn handen, gebald tot vuisten. "Just give me a fucking minute to get my head straight!"
De deuropening verstreek hij vrijwel geheel. De deur werd harder dan gepland opengegooid, een klap met zich meegebracht van het hout dat tegen het gesteente gesmeten werd. Hij wilde koppig doorlopen in de poging zichzelf af te sluiten en zo de razende bui voorbij te laten gaan, maar hieraan kwam bruut een einde toen Adoria hem nasprak. Hij bleef bewegingloos staan met geen centimeter verlegd om zijn slaapkamer in te lopen. "Since when is getting dressed part of the 'break up' discussion? I just wanted to grab some clothes from the closet, but it seems like that's forbidden in my own house too now." Hij vond het onzin hoe ze hem bespeelde door alsmaar te dreigen weg te lopen, alsof ze wist dat Jack te veel van haar hield om haar zomaar te verliezen, en dit haar manier was hem tegen te houden van dingen die haar niet aanstonden. Hoewel hij het zich wijsmaakte dat hij het aan haar haatte als ze zo deed, zag hij in dat het meisje misschien het enige was die hem ervan kon weerhouden zijn vader's spoor te volgen in een leven vol woede. Een diepe zucht werd geslaakt. "I'm sorry.. You don't deserve this, or us to fight over something once again. I'm just-" Radeloos over hoe hij het moest verwoorden, keek hij naar de grond onder zijn schoenen. Zijn vingers ontdeed hij uit de strakke greep die hijzelf had laten ontstaan. Ze grepen naar de vlinderstrik om zijn nek, het langzaam losgemaakt om het uiteindelijk zacht en wel op de grond te laten vallen. Hij wist zichzelf weer te dwingen de woede weg te laten gaan. Een spijtige blik bleef over, gaande door zijn ogen, terwijl hij haar vermeed door zich op de achtergrond achter haar lichaam te richten.
"Managing to control anger isn't going so well."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
De harde klap die veroorzaakt werd door de botsing van het hout tegen het gesteende, deed haar ontsteld staan. Doch was het zijn houding die haar het meest afschrikte. De trillingen in zijn handen en de vorming van vuisten riepen de verkeerde beelden op. Het kwam niet vaak voor dat ze vreesde voor andermans woedeaanvallen, maar sinds de paar uitbarstingen van Jack werd ze gevoeliger voor zulke aanvallen. Hoe raar het ook klonk, hij had haar zonder twijfel angstig weten te maken.
Zijn ommekeer was echter een vreemde wending en het duurde dan ook een poos vooraleer ze een terug reactie had bedacht. ''It's .. It's okay.'' Zwijgzaam keek ze toe hoe hij zijn das op de grond liet vallen, onderwijl luisterend naar zijn vervolging op zijn vorige uitspraak. Dat hij moeite had met het zichzelf onder de controle krijgen was wel te merken, zelfs al was zij degene die de 'ruzie' elke keer begon. Tegenargumenten had ze wel zien aankomen, maar bepaalde reacties van hem waren enigszins heftig.
Het begon haar langzamerhand te ergeren dat hij het vertikte om haar recht in de ogen aan te kijken en gezien het er niet naar uit leek dat hij haar binnen nu en een paar minuten wél zou aankijken, moest ze zelf het initiatief nemen. Ietwat voorzichtig liep ze naar hem toe, het geloop stoppend toen ze voor hem stond. Haar vingers werden zachtaardig aan de ene weerszijde van zijn kin gelegd waarna ze zijn hoofd traagzaam naar zich toekeerde. ''But I am here now and I am willing to help.'' Haar handen daalden tot het punt waarop ze in staat was om de zijne vast te kunnen grijpen en beet te houden. Ondanks het hele gebeuren van daarnet, wist een zwakke glimlach zich te vertonen op haar gelaat. Tientallen secondes, aanvoelend als minuten, gingen vredig voorbij toen ze enkel haar blik vestigde op de grond en zijn handen zwakjes beethield. Het uitwisselen van woorden was voor haar verder niet van belang. De waarnemingen van zijn aanwezigheid waren genoeg om haar voldoening te kunnen geven. Na een seconde of dertig wendde ze zich weer tot Jack. ''Go and change your clothes. We will discuss it later when the time is right, okay?''

Here's my dilemma
One half of me wants ya
And the other half wants to forget
My-my-my dilemma
From the moment I met ya
I just can't get you out of my head (can't get you out of my)And I tell myself to run from you
But I find myself attracted
To my dilemma, my dilemma
It's you, it's you

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het eerdere geroep liet hij met al zijn wilskracht verdwijnen. De brandende woede hield hij in alle macht in toom, zijn gedachten verschoven van zijn drang om alles in zijn omgeving aan gort te slaan. Hij bleef bij zijn aandacht voor al het andere; geen seconde verspilde hij meer aan het nadenken over alle razernij in hem, maar hij deed genoeg pogingen het af te sluiten door zichzelf voor te nemen dat alles prima was. Gedwongen vergat hij over Adoria's mededeling over zijn zus samen met het feit dat ze al die tijd tegen hem gelogen had met zijn beste vriend waar hij al zijn vertrouwen in had gehad. Het was iets voor later, precies zoals Adoria het hem blijkbaar wilde vertellen, en een ruzie tussen hen beide zou niets oplossen. Een blik vol schaamte, enigszins spijt, kenmerkte zijn gezicht. "No, it's not okay. It's wrong." Zijn kin werd voorzichtig vastgegrepen door haar. Ervaren hoe hij weg werd gedraaid van de omgeving, was hij hierdoor gedwongen in haar blauwe ogen te verdrinken. De rest moest hij van zich afzonderen. Zijn handen werden lieflijk vastgepakt, die hij zo liet voor wat het was. Voor enkele momenten had Jack hun vingers zelfs verstrengeld voor hoe kort het ook mocht zijn.
"I've missed you. I really have," bracht hij haast fluisterend uit, de mompelende toon aangeslagen onderwijl zijn trillende handen naar haar wangen reikten. Haar tedere huid voelde hij koel onder zijn vingertoppen. Zijn twee handpalmen kwamen zacht ermee in aanraking, die hij secondenlang zo liet liggen uit teken van kalmte. Hij wilde dat ze wist dat het niets met haar te maken had wat er gebeurde met hem nog geen paar minuten geleden, maar hiervoor kon hij de uitspraken niet naar boven brengen. Sprakeloos had hij zichzelf getroffen, omlaag gekeken in haar ogen met een vijftal centimeters die beide gezichten van elkaar had verwijderd. Hij maakte hier een einde aan door het laatste stukje naar voren te buigen. Zijn lippen drukte hij zacht op haar voorhoofd, voor even aan zijn zware oogleden toegegeven door ze te laten sluiten. Pas na even zo gestaan te hebben deinste Jack weer achteruit. Hij liep zijn eerdere weg af naar de slaapkamer met een zwakke glimlach eraan overgehouden, al was het niet de gemeende en vrolijke zoals hij met zich meedroeg bij haar verschijning in Camille's huis.

"What do you want to do tonight? I managed to skip my shift, so we'll have all the time of the world. Anything on your mind yet?"

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''But we both know it's not your fault. I've been trough the same, so I know how you must feel.'' Het brak haar om hem zo te zien, voornamelijk om de reden dat hij zichzelf continu de schuld gaf voor dingen waar hij slechts een pion speelde in een veel groter iets. Hij kon er niets aan doen dat hij zo gevoelig was voor bepaalde dingen, noch dat hij moeite had met het zichzelf in toom houden. Werkelijk niets was zijn fout. Het was de schuld van zijn vampirism en de achtergebleven psychopathiticity.
''And I realised I am nothing without my own brother and my vampirehunter. I thought about you, a lot, and I missed you every second of the day.'' Zwak glimlachend stond ze toe hoe hij zijn handen op haar wangen liet liggen, met als gevolg dat ze zijn handen zacht vasthield. Er viel wederom een stilte, maar dat maakte haar verder niet uit. Pas toen hij zich terugtrok en zwijgend de kamer inliep, voelde ze zich weer leeg.
''There was no need to skip your shift, really,'' zei ze.''I don't mean to bother you, but I just hope you can understand the road trip made me tired. All I want to do, is falling asleep next to the person I didn't see for months.'' Wellicht voelde ze zich schuldig over het feit dat hem zojuist had 'afgewezen', zoals ze liet blijken in de opgezette toon waarop ze haar woorden uitsprak, maar na een seconde of vijf leek het alsof haar schuldgevoel nooit bestaan had. Het woord 'trouw' zorgde daarvoor, zijzelf wetende dat ze geen leugen had verzonnen om hem alsnog tevreden te houden. Daarbij had ze hem nooit de opdracht gegeven om zijn werk voor vandaag af te zeggen. Hij was degene die, zonder ook maar iets over zijn handeling openbaar te maken, de SMS verstuurde. Het was dus ook niet nodig om zich schuldig te voelde, zelfs al verpeste ze de avond door te gaan willen slapen.
Haar rug kwam traagzaam in aanraking met de wand waarna ze -onderwijl ze een zucht liet- haar hoofd op het gesteente hield. Ze was nu wel stil, maar het was een enorme chaos in haar gedachtegang. Zo ha ze haar twijfels of hetgeen wat ze wilde zeggen, niet beter achterwegen kon laten. Desalniettemin wist ze beter. Hoewel ze hem niet nog schuldiger wilde laten voelen, vond ze dat hij moest weten dat zijn woedeaanvallen haar afschrikte. Hij wist zich dan nog wel te vermannen, maar wat zou er gebeuren als zijn woede volledig de overhand had genomen en hij niet meer in bezit was van zijn emoties, maar zijn emoties van hem? ''You deserve to know you scare me with your rages. Every time when that anger takes control of you, I am afraid that some day, you'll just hit me.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De slaapkamer betrad hij schoorvoetend voor de zoveelste keer die dag. De muur vormde hierbij het obstakel tussen hem en Adoria in. Hij verdween erachter, haar gedaante niet meer gezien wat ergens onzekerheid bij hem opwekte, niet wetend of hij bang moest zijn dat ze hem voor een tweede keer achter zou laten of niet. Echter maakte hij geen woorden vuil aan het dubbele gevoel in zich. Langzaam kwam hij naast de lade kledingkast tot stilstand en waren het zijn bewegingen die hem bezighielden met het uittrekken van zijn kleding, niet het praten over zijn uitbarsting. Verstrooid liet hij de zwarte smokingjas neervallen op het tweepersoonsbed achter hem. "Of course I skipped my shift for you. Otherwise I wouldn't be back until three am. I wanted to see you for so long, so I'm not going to leave you here by yourself just because I had to deal cards." Zijn vingers namen traag de knopen van zijn witte blouse vast, die hij één voor één losknoopte. Rustig liet hij het van zijn schouders glijden volgend door het wegleggen op zijn kast. Zijn broek en schoenen volgden hierna al gauw; zijn boxer was het enige bedekkende kledingstuk die hij nog liet voor wat het was. Zijn aandacht had hij al die tijd gevestigd gehad op het uitkleden, zijn kin omlaag laten zakken om naar beneden te kunnen kijken, maar Adoria volgde hij wel terwijl hij bezig was. De uitgesproken plannen in haar hoofd kreeg hij mee zonder enige moeite te moeten doen dichter bij de ingang van de kamer te gaan staan. "Sleeping it is," mompelde hij tevreden terug. "As long as you're next to me. You weren't planning on sleeping on the couch, were you?" Hemzelf leek het vreemd om te horen dat ze misschien van plan was afstand te nemen, noch besloot Jack ernaar te vragen om ongemakkelijkheid te voorkomen. Voor zover hij kon weten voelde ze zich er fijner bij zichzelf af te sluiten van hem, want wat had hij erover te zeggen? Eenvoudigweg omdat ze voor zijn neus stond kon er nog moeilijk uitgehaald worden dat alles weer zoals eerder zou worden.
Een paar wijde voetbalshorts pakte hij zo kalm als hij het kon uit de lades. Bepaalde trillingen bleven uit woede, maar het belemmerde hem niet meer zodanig om het omkleden lastig te maken. In een mum van tijd had hij zijn kleding geheel verwisseld en was het zijn 'pyjama' waarin hij rondliep. Een geheel onverminkt bovenlichaam weerkaatste zich onderwijl in het spiegelbeeld tegenover het tweepersoonsbed. Nog altijd was hij verontsteld over zijn lichaam zonder alle eeuwige tekenen van eerder. Hoezeer ook de tatoeages waren gebleven, was zijn huid met een gezonde kleur te zien in plaats van de lelijke kleurovergangen en verwondingen die hij er eerder weer kon vinden. Dankbaar was hij ervoor om normaal naar zichzelf te kunnen kijken met geen opkomende herinneringen, over zowel zijn verleden als de toekomst.
Met het horen van haar onzekere stem, werd Jack teruggehaald in de werkelijkheid. Zichzelf wakker geschud, wandelde hij weg van de spiegel. Het geluid van zijn blote voeten op het hout werd teruggekaatst met zacht gestommel. "I won't hit you. I wouldn't dare to hurt you within the rages, you know that, right?" Hij nam het initiatief naar haar terug te lopen, enkel met de bedoeling haar recht in de ogen te kunnen kijken met zijn woorden. Zijn linkerhand rustte uit gewoonte tegen de muur achter Adoria's gedaante. Het maakte dat haar heldere blauwe ogen zijn aanblik werden, waar hij aan toe gaf door zich daarbij te houden. Een uitermate zwakke glimlach sierde zijn lippen. "I'm not going to be like my father, Adoria. I don't want to be. I just.. gotta learn how to control it once again, but it takes some time."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
''And that's why I love you. You dare to make sacrifices for the girl you love.'' Van vreugde lachend wendde ze zich tot de deuropening van zijn slaapkamer, maar er was niets te zijn dan een lege ruimte. Ze was niet in staat om vanaf daar het lichaam van Jack op te merken. ''I already knew you wouldn't let me sleep on your couch,'' grinnikte ze,''but I can deal with that. Besides, I'd rather have the warmth of your body than the warmth of a blanket, so yes. I am going to sleep next to you.'' Het gedaante dat daarna de kamer kwam uitgelopen, keek ze met een royale grijns op haar gelaat toe. Zijn tattoos stonden hem goed, al was het zijn bovenlichaam die haar aandacht trok. Er waren geen tekens van blauwe plekken, noch enige hechtingen en kneuzingen. Nu kon ze naar zijn lichaam staren zonder zich elke keer te moeten voorstellen hoe al die afschuwelijke plekken zijn lichaam vertegenwoordigden.
Dat daargelaten vervaagde haar grijns al snel toen hij begon met praten. Het was vandaag nog niet vaak voorgekomen dat hij haar in de ogen durfde te kijken tijdens het openbaar maken van zijn reacties, maar nu hij dat wél deed, was zij dit keer degene die oogcontact vermeed. Was het waar? Dat ze ergens wel wist dat hij haar toch nooit zou durven te slaan, omdat hij van verre op zijn vader leek? Ze voelde zich voor het eerst ongemakkelijk doordat hij zo dicht bij haar stond, terwijl ze dat in feite niet wilde.
Zwijgzaam zocht ze naar een nieuwe afleiding, met het gevolg dat de waterstroming in de Cv-ketel haar ontspanning werd. De eerste paar secondes ginger haar goed af. Haar ademhaling werd bovenmatig berustend, maar naarmate ze zich meer verdiepte in de geluidsgolven die het water maakte, hoe harder de hartkloppingen van haar 'partner' hoorbaar werden. Het maakte haar wederom onrustig en dit keer deed ze nog geen eens de moeite om zichzelf stil te houden. Ze bracht de woorden uit zonder er erg in te hebben. ''I know you wouldn't dare to hurt me, but anger brings out the worst. I don't know if the angry you knows that too.''
Mals, voornamelijk uit het gevoel van lafheid, pakte ze zijn onderarm beet waarna ze zijn hand voorzichtig en traagzaam van de muur weghaalde. Hierna gunde ze hem nog één laatste sombere blik, zeggende dat ze haar kussen en knuffel uit de auto zou pakken, vooraleer ze het huis uitliep. Of het een teken was dat ze zijn reactie uit de weg wilde gaan? Ja.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"For you, I'll do anything." Het gelach had hij met plezier aangehoord, een lichte glimlach ontstaan op zijn gelaat uit reactie. Hij vond het vaak leuk om haar te zien ofwel horen lachen. Het was aanstekelijk, maakte ook hem vrolijker dan normaal en alhoewel hij niet altijd in een even goede bui was, wist ze hem een beter persoon te maken. Dat was hetgeen waar Jack van overtuigd was. Zonder Adoria kon hij zich zijn leven amper meer voorstellen; de tijden zonder haar waren voor hem dagen, tevens maanden, die langer duurden dan hij ooit had kunnen bedenken. "Good, because I'm not going to sleep knowing you're laying in another room, instead of in my arms." Hij hief na kort afgedwaald te zijn geweest zijn hoofd weer op, maar hierbij was er niets meer hetzelfde als ervoor. Zijn arm werd zachtzinnig opzij geduwd om een weg voor haarzelf vrij te maken. Om na een korte uitspraak van hem weg te lopen met de eenzaamheid achtergelaten, een stilte die hem meer en meer dwarszat. Hij voelde zich afgewezen door haar acties, door de laatste gedeprimeerde keer van aankijken voordat ze naar buiten liep. Was ze werkelijk zo van gedachte dat hij in de voetstappen van zijn vader zou treden? Was dat dan echt wat ze zag zodra ze hem in de ogen keek?
"I made a promise to myself, you know. Once his rages got worse," murmelde hij voor zich uit. Zijn weten dat ze van hem weg wilde komen, zelfs al gebruikte ze het excuus dat ze haar spullen ging pakken, liet hij varen. Het was allang tot hem doorgedrongen hoe haar angst zat tegenover zijn overgenomen buien, maar niets gaf hem de redenen zijn mond maar gesloten te houden. Hij wilde dat ze het wist. Wist van zijn denken voor de puinhoop ontstaan was en hen beide van elkaar weggetrokken had. Dus bleef zijn schorre stemgeluid zacht voortzetten, met het geweten dat het verstaanbaar was voor het bovennatuurlijke gehoor van het meisje die zijn hart gestolen had. "I said I would never do anything like that, to anyone. I saw things in his eyes I'd never thought to see in a person. Flames of hatred and darkness surrounded him." De verlaten woonkamer liet Jack al zuchtend achter zich. Zijn slaapkamer werd de ruimte waar hij pas weer tot rust kwam, het gewoonlijke ijsberen over de gehorige vloeren van het huis gestopt. Een vredige sfeer teruggekeerd terwijl hij langzaam op het bed ging zitten. "He might've been the devil to me, but I'll never drown in the anger he passed over to the rest of the bloodline. Just because I never fought back like all of 'em said I should, doesn't mean I ever surrendered to him. It means I made a difference between me and the man who claimed to be a father to me, by keeping myself together while he was unable to." Midden op de matras zat hij er in zijn eentje. Zijn ogen nadenkend gericht op de lakens onder hem, zijn armen uit vermoeidheid lichtjes gestrekt. Vingers haakten ietwat in elkaar uit verveling. Twee onderarmen liet hij half rusten op zijn benen, die nog altijd in dezelfde kleermakerszit te vinden waren. "I don't grant him the pleasure to look back at everything and see the demon he wanted to awake in me, Adoria. I'll never be like him. You don't just have my word, you have my soul on that one."

Varamyr
Wereldberoemd

Varamyr schreef:
Met enige aarzeling zette ze een stop aan de verplaatsing waarna ze roerloos voor zich uitkeek, wel degelijk luisterend naar het vervolg van zijn vertelsel. Alhoewel het nota bene haar eigen vriend was waar ze over illusioneerde, bleef ze haar standpunt aanhouden. Ze wilde best geloven dat hij het zijn vader niet gunde om de gegeven demon in hem te laten ontwaken, maar dat wilde niet zeggen dat hij er ook zo over dacht wanneer zijn woedeaanval eenmaal gaande is. Een driftbui ging geheel automatisch; men dacht er niet bij na, er ontplofte iets en uit het niets raakte je alle controle kwijt. Dat kon hij niet ontkomen, net zoals zijn vader daar niet toe in staat was. Zijn vader koos er niet voor om een kwelgeest te zijn met een gebrek aan empathie; zo zat hij in mekaar. Maar hoe dan ook, zijn woorden baadde haar minder zorgen dan ze op dat moment had. Hij had zich er zelf van overtuigd dat hij nooit op zijn vader zou lijken en liegen deed hij niet.
Terneergeslagen ontwaakte ze uit haar gedachtes. Traagzaam kwam ze weer op gang, te beginnen bij het portier die ze ontzegelde. Een oude, vunzige, witte knuffelbeer lag levenloos op de bijrijdersstoel. Ondanks het feit dat de knuffel geen ziel had, hechtte ze er ongelooflijk veel waarde aan. Het was voor haar een teken van hoop, gezien haar broeder degene was die haar de knuffel gegeven had en het zo symbool stond voor zijn aanwezigheid. Hij was altijd bij haar, zowel in haar hart en gedachtegang als in de knuffel. Want ze deed wel alsof ze hem niets meer dan een boze geest vond, maar ergens wist ze dat zijn gebreken niet de ergste waren. Het ging erom dat hij er altijd voor was, ongeacht de situatie.
Nadat ze haar knuffel in handen had, sloot ze het portier weer en zette ze haar stappen voort naar de achterbak. Op haar gemak haalde ze haar kussen tevoorschijn en pas toen liep ze weer terug naar Jack’s huis, door naar zijn slaapkamer waar hij zich geplaatst had op het bed. ‘’You will certainly never be like him, because you're way prettier than him,'' murmelde ze. ''I trust you, I do and if you say so, so be it.'' Ze spreidde haar armen en keek met een zwakke en iets sombere glimlach naar de gelaatsuitdrukking van Jack. ‘’Come on, hug me.’’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld