Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Account verwijderd

schreef:
De gewone manier hoe Malia en Minho elkaar begroeten verontrust mij. Staat hij nu ook aan hun kant? Ben ik de enige die hier anders over denkt, of ben ik gewoon de enige die zo in de war is? "Hé, shank, wat is er mis met jou?" Ik grinnik even en begroet Minho vervolgens. Als hij ook al voor WICKED is mag ik niets laten merken. Dus het eerste wat wij bespreken is een heleboel van de Glade en de Maze. Het meeste wist ik zelf al, maar het is toch fijn om een kleine bevestiging te krijgen dat die dingen toch wel kloppen, mits Minho de waarheid spreekt natuurlijk. "En Malia? Hoe zit het daar mee?" Vraag ik uiteindelijk. Het kan mij ook eigenlijk helemaal niets interesseren wie er mee luisteren of dat Minho dit door zal spelen. Ik wil kijken welk spelletje hij nu met mij wil proberen te spelen. Hij kucht even en draait zenuwachtig met zijn vingers om elkaar. "Newt, omdat ze nu voor WICKED werkt betekend het niet dat zij slecht is. WICKED is good. Ze proberen ons alleen maar te helpen. Malia is erg belangrijk en dat betekend dat zij veel goede dingen kan voortzetten," zegt hij op een verwarmende toon. Toch laten de woorden mij verder ijskoud. Een koude rilling glijd over mijn rug en de klap komt alleen maar harder aan. Ik ben mijn beste vriend kwijt aan deze organisatie. Hij gelooft echt in hun, in haar. Ik denk aan het verhaal dat Brenda vertelde en de link dat wij voor een geneesmiddel zouden moeten zorgen. Er borrelt een woedeaanval omhoog en uit het niets begint ik te schreeuwen tegen Minho. Ik weet niet eens wat ik allemaal zeg, de woorden rollen over mijn tong zonder dat ik daar controle over heb. Alles in mijn lichaam lijkt te branden, alsof er een vuurtje is aangestoken en dat zich langzaam uitbreid. Uiteindelijk verlies ik de controle over mijn eigen lichaam en val hem aan. Alles gebeurd zo snel dat ik het niet goed kan opslaan. Het resultaat is dat ik naar een andere ruimte ben gebracht en nu vastgeketend aan een stoel zit. Ik kan geen kant uit en er valt hier niets te zien. Er heerst een doodse stilte waardoor ik mijn eigen ademhaling hoor en de gedachten die door mijn hoofd heen schreeuwen. Waarom viel ik mijn beste vriend aan? Alleen maar omdat hij ergens anders in geloofd? Omdat ik het niet kan accepteren? Ik schud mijn hoofd en voel de moed in mijn schoenen zakken. Als ik hem niet al kwijt was, heeft dit er zeker voor gezorgd dat het klaar is. Het ergste is nog dat ik niet weet waarom ik hem aanviel en ik er zelf geen controle over had, alsof ik werd overgenomen door een andere kracht. Dan schiet het ene woord mij weer te binnen. "Crank."

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia werd opgeroepen om Mihno te komen verzorgen. Ze had geen idee wat er aan de hand was. Ze kwam zijn kamer binnen en zag dat hij een blauw oog had. Verder kleine verwondingen. "Mihno what happened?" Vroeg ze bezorgt. "Newt happened. Good thing. Even sceptical Newt thinks we are really on WCDK's side" hoorde ze Mihno zetten, dat laatste zachtjes gesproken zodat niemand het hoorde. "Bad thing, he attacked me and probably hates us right now." Zei Mihno. "I wish we could tell him." Zei hij terwijl Malia wat spullen pakte om hem te kunnen verzorgen. "Me too, I have to go to him later, to take care of him, I'll talk a bit to him" knikte ze. "WCKD really believes me, I mean they are having so much trust in me that they let me take care of you guys. I quess they better shouldn't have done that" fluisterde ze. Ze verzorgde zijn wonden en ging toen naar Newt. Hij zat in het midden van een kamer, vastgeketend. Ze hurkte bij hem neer. "Don't scream." Zei ze terwijl ze deed alsof ze hem verzorgde " I have to talk to you, nobody can know about this. Mihno knows this too, but I can't tell you everything. It's to dangerous for you to know" zei Malia onopvallend. "We both aren't on WCKD's side. It's an act. We won't be in here for much longer. So be ready to escape. That's all that I can say" fluisterde ze.

Account verwijderd

schreef:
Zodra de deur open vliegt en haar gezicht in de deuropening verschijnt voel ik de woede alweer in mij opborrelen. Voor iedereens veiligheid zouden ze beter een onbekende kunnen sturen. Ik zit dan wel vast, maar als ik weer een goede woede aanval krijg breek ik zo deze kettingen alsof het een haartje is. Toch probeer ik mijzelf te beheersen en kijk de andere kant uit. Wanneer zij begint te praten wil ik het liefst gelijk schreeuwen dat ze haar kop gewoon moet houden, maar iets aan haar houding verteld mij dat ik dat niet moet doen, dus luister ik braaf zoals er van mij wordt verwacht. Eigenlijk verwarren deze woorden mij alleen maar meer. Ik weet niet meer wat ik nou wel en niet moet geloven, maar in plaats van tegen te spurten knik ik maar. Toch kan ik het niet laten om mijn mond te houden en fluister: "If you're really on my side, then tell me. Am I becoming a crank?" In mijn herinneringen heb ik er nog geen een gezien, maar ik heb dan ook maar erg weinig herinneringen. Maar hoe Brenda die wezens beschreef, het was verschrikkelijk. Ik zou nooit zoiets willen worden als die wezens. Je kan ze geen mensen meer noemen.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia keek naar hem toen hij dat vroeg. Ze slikte, hij wist niet meer dat hij door haar te redden een crank aan het worden is. "Yes Newt, I'm sorry. It's my fault, you were tying to save me when I was surrounded by cranks. I was immune, and you apparently wasn't " zei ze zachtjes. "Don't you remember?" Vroeg ze hopend aan hem. "But I can help you, and stop the birus if we're back at the basis of the right arm. Otherwise you will become a crank yes. That's why we have to escape" zei ze zachtjes. "And WCKD is bad Newt, you will never hear me say the G word in that sentence. Remember that" zei ze en stond op. "But don't you dare to tell anyone this. If you do this will be all ruined. Mihno and I will get killed by WCKD, and youbwill be in here, slowly loosing your humanity and becoming a crank. You can't tell anyone, Brenda included" zei ze en keek hem dringend aan.

Account verwijderd

schreef:
De woorden komen als een klap aan en zelfs het verhaal dat zij daarbij verzint kan mij niet meer opbeuren. "No, I don't remember," fluister ik en sla mijn ogen neer. Plots voel ik mij walgelijk en rusteloos. Ik wil hier weg, hier heel ver vandaan. Niet om samen met Minho en Malia te ontsnappen, maar om veilig wel te zijn van iedereen zodat ik niemand pijn zou kunnen doen. "Why would you safe a monster?" Vraag ik hol en uiteindelijk zakt alle energie weg en zit ik slapjes in de stoel. Ik kan haar niet eens meer aankijken. Ik sta niet gelijk aan haar, maar vele malen lager. Iedereen zal vele lagen boven mij staan. Dat zal voor altijd zo blijven. Moeizaam knik ik wanneer zij vraagt of ik begrijp dat ik dit met niemand kan delen. Waarom zou ik überhaupt de moeite nog doen om iets te doen, of iemand te verraden? Ik frons mijn wenkbrauwen. Het enige wat ik wil is dat zij veilig zijn, maar ik kan niks meer uitbrengen en ben te verslagen.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Many reasons, first of all because I'm not the bad guy here." Zei ze als eerste. "Besides that, your not a monster. Atleast not yet. I can still save you. You saved my life over and over again. If you would remember those times you wouldn't even ask this dumb question" zei ze en keek de andere kant op. "I look up to you Newt you know. You were this amazing leader at the glade. Everyone liked you. And I thought being a leader was easy, but when my aunt made me leader of the right arm right before she died, and when I had to take care of this big group, I just couldn't. And then I realised how brave you were. And that I could never be as good as you." Zei ze toen.

Account verwijderd

schreef:
Voor ze nog meer zou kunnen zeggen wuif ik haar weg en maak ik haar duidelijk met woeste bewegingen en wat geschreeuw dat ze weg moet wezen. Mijn hoofd explodeert van de pijn en de hoeveelheid vreemde informatie die ik binnen krijg. Ik schud wild heen en weer en knijp mijn ogen stijf dicht om verder niks mee te hoeven krijgen. Ik wil alleen zijn en wel zo snel mogelijk!

Ik weet niet hoe lang ik door heb lopen schreeuwen, als vanzelf verloor ik de controle over mijn lichaam en kreeg ik een black out. In ieder geval hebben zij mij weer naar mijn kamer gebracht. Alles ziet er nog zo uit als het was, behalve het raam en de grote deur. Beide zijn extra verstevigd, waarschijnlijk ben ik erg ver gegaan. Ik schud de gedachten snel van mij af, voordat ik denk aan of ik iemand misschien verwond heb. Helaas popt de gedachten toch bij mij op en stort ik weer bijna in. Het laatste wat ik wil is iemand pijn doen. Waarom laten zij mij hier nog binnen zitten als ik een crank ben? Als ik al verander? Langzaam ga ik rechtop zitten en loop richting de badkamer, waar een ander stel kleding klaar ligt. Ik neem een lange douche en laat mijn gedachten leegstromen in de hoop dat ik weer wat rustiger word. Het helpt zeker en ik ben opgelucht dat ik weer wat meer energie heb. Mijn bed is opgemaakt en er staat een dienblad met eten op. Waarschijnlijk willen zij mij liever niet meer persoonlijk benaderen en dus brengen zij alles wel wanneer ik even weg ben. Ik frons mijn wenkbrauwen, dan moet ik wel echt heel gevaarlijk zijn geweest.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia keek naar hem "Newt calm down" zei ze nog maar zijn geschreeuw werd echt te luid. Ze sloeg haar handen op haar oren. "Calm down! If you go on with this they will kill you" zei ze en snelde de kamer uit waarna ze tegen een jongen aanbotste. "I'm sorry" zei ze en keek naar de jongen. "I don't think you should be her. Your supossed to be in your room with your fellow glade mates" zei ze en trok haar werkjurkje even strak. "Man I wish I was that luckily to have a girl in my group that takes care of everyone" hoorde ze de jongen zeggen. "Excuse me?" Zei ze. "I'm sorry, I'm Thomas. Didn't mean to start of like that" hoorde ze de jongen zeggen. "I really think you should go back to your room before I call security " zei ze. "I heard you talk to that asian boy about escaping while I was crawling trough the air conditioning." Zei Thomas. "I wanna go with you, I wanna help" vervolgde se jongenman. "Go to your room before anyone sees you here. I'll get to you later" zei ze na even na gedacht te hebben. Ze moest dit eerst met Mihno bespreken.

Account verwijderd

schreef:
De deur wordt voorzichtig geopend en heel vluchtig zie ik de ogen van Brenda door de gluur priemen. "Newt, are you okay?" Vraagt ze ontzettend zacht en voorzichtig. Zuchtend ga ik rechtop zitten en staar naar de kier. "What do you think?" Vraag ik sarcastisch en rol met mijn ogen. Uiteindelijk gaat de deur verder open en komt Brenda binnen met haar armen achter haar rug.
"I've heard what happend, when you met Minho and after that Malia spoke with you. I already said that you weren't ready, but you didn't list..."
"You've kept it a secret! Ofcourse I thought I was ready! If you told me I am invected I wouldn't let anyone be around me anymore! But no, instead of telling me you kept it a secret and acted like you were the one who lost me. But no, you're wrong. The only one who lost me, is me. And that's beacuse of WICKED." Misschien zou het verstandiger zijn als ik mijn mond zou houden, maar nu ik haar hier zo zie staan lukt het mij niet meer om op te houden. Ze heeft een lijn overschreden.
"I kept it a secret, yes. But I did it for you! Not against you. I thought, if you know you're infected you would hate yourself. You would think you're a monster, but you're not! You are not a monster, do you hear me? Newt, listen to me. Newt, you listen?"
"Yes, yes I listen," brom ik geïrriteerd.
"We can cure you. We as in WICKED. We can cure you! But for that, we need your people. They are the clue, they are the medicine. We need them here so we can do more tests and then we can make a cure. We can't only cure you, we can cure everyone! But we need your people. Newt, for your own sake, where are your friends?"
Ik weet niet wat ik nu zou moeten voelen, of wat nu een logische reactie zou moeten zijn, maar ik begin te lachen. Mijn buik schud heen en weer van het lachen en het duurt een hele tijd voor ik eindelijk kan stoppen. Brenda kijkt mij niet begrijpend aan en komt uiteindelijk naast mij zitten en pakt mijn handen.
"Don't you see how important this is? It's for your own health, Newt."
"No, I'm already lost. Nobody can cure me. All I can think about is a bullet in my head. I am not giving you my friends, Brenda! You're crazy! WICKED is bad! Don't you understand what the word WICKED means? Well, it doesn't mean 'good'. I never will betray my friends. Not even for you, neither for me."
Haar gezicht vertrekt. Ze probeert haar gezicht weer te plooien en te glimlachen, maar het lukt haar niet. Uiteindelijk balt ze haar vuisten en staat woest op.
"You're making a mistake, little boy. We will find them. We will. And when we do, we will torture them to death! Just because of you. Hope you like the idea. When you handed them over, we wouldn't hurt them. But now I am ready to kill them all in front of you!"
Nu is zij degene die schreeuwt en waar ik bang voor ben. Als het zou kunnen zou ik de beveiliging roepen en haar achter slot en grendel zetten, maar helaas is dat niet hoe het werkt.
"You're crazy. You are so crazy. All that time I thought we where friends. But now you finally show yourself. The true Brenda. Well, I don't like you."
Voor even ziet ze er echt gekwetst uit, maar dan draait zij zich woest om en gooit haar handen in de lucht. "You made a big mistake," is het laatste wat zij zegt en verdwijnt dan. Ik schud mijn hoofd en laat mij achterover op mijn bed vallen. Alle woorden en elk gesprek dat ik met haar heb gehad laat ik nogmaals door mijn hoofd stromen. Leugens. Alles was gewoon één grote leugen.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Malia was terug gegaan naar de kamer van Mihno. Eerst was ze naar het materialehok geweest. Het plan kon niet langer wachten. Ze moesten nu gaan, voor Newt. Ze had de jongen Thomas opgehaald. Ze konden hem wel gebruiken, en hik zag er niet naaruit alsof hij hen wilde veraadde. Ze had Mihno opgehaald en ze gingen door de gangen eerst naar Newt. Met haar passen kon ze door elke deur komen. "Alright is everyone ready? It's now or never" zei ze en stormde naar de kamer van Newt. "Brenda asked a good question. Where your friends are. Right here to save you, because I already have the cure and they don't" glimachde ze en maakte hem los van alle slangetjes. Mihno hield de wacht voor bewakers die misschien zouden komen. "C'mon we have to go, now" zei ze.

Account verwijderd

schreef:
Voor ik überhaupt de tijd heb om tot rust te komen en alles te laten bezinken wordt de deur alweer open gegooid. "Listen, I didn't want to get mad but she..." Ik stop abrupt wanneer ik zie dat het Malia is en achter haar Minho staat. Moeizaam slik ik en kijk naar mijn handen. "Malia, wait," zeg ik en pak haar arm voorzichtig vast. Ik hoop niet dat ze bang voor me is en nu terug deinst door deze reactie. Ik heb veel fouten gemaakt en veel mensen pijn gedaan, dat wil ik niet meer. "You have to thight me up... I don't want to hurt anyone. Please." Ik steek mijn handen voor mij uit om het duidelijk te maken dat ik het meen. Het is het veiligste voor iedereen als mijn handen gebonden zijn. Het zou het beste zijn als het niet nodig was, natuurlijk. Dan zou ik ons kunnen verdedigen, maar ik weet nu zeker dat ik bij het minste door het lint ga en dat is niet iets wat we kunnen gebruiken. Vooral omdat ik er zelf geen controle meer over heb en hen dan pijn zou kunnen doen. Ik staar naar de grond en wacht haar reactie af.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ze keek naar Newt toen hij haar arm vast pakte. "It would be pretty handy actually if you could hurt the securityguards, don't worry you won't hurt us because we will hurt you back" zei ze en hielp hem van het bed af. "We have to go, we don't have much time." Van de week had ze Mihno een sleutel van een voertuig gekregen waarmee ze konden ontsnappen. "Let's go!" Zei ze en ging de gang op waar ze al securityguards op hen af ziet komen. Mihno haalde een van hen neer en Malia de andere. Ze namen hun wapens over en gingen toen verder.

Account verwijderd

schreef:
De eerste mensen zijn al weer neergehaald. Straks vallen er nog doden. Plots flitsen er beelden voorbij in mijn hoofd van een vreemde plek met veel mensen waar ook doden waren gevallen door iets wat op een bom leek. Het beeld kwam zo abrupt op dat ik er bijna mijn evenwicht door verlies en er een scherpe pijn door mijn hoofd raast. Toch weet ik mij snel te herstellen en ren achter hen aan de gangen door. Nog steeds heb ik geen idee welke kanten wij op gaan en hoe je überhaupt dit gangenstelsel uit je hoofd zou kunnen leren, maar blijkbaar gaat het die twee goed af dus volg ik hen. Af en toe komt er een nieuwe groep aan, maar voordat ik zelf überhaupt iets zou kunnen doen hebben Malia, Minho en de andere jongen er al mee afgerekend. Eigenlijk vind ik dat zelf ook veel prettiger. Het idee dat ik iemand nog iets aan zou doen, al is het de vijand - hoewel ik bijna niet meer kan onderscheiden die nou de vijand is en wie niet -, kan ik niet verdragen. Opnieuw komen er beelden in mijn hoofd van een ander gangenstelsel waarin Malia wordt aangevallen door afschuwelijk uitziende mensen. Cranks. De pijn bij deze beelden is nog erger als van die daarvoor. Toch probeer ik mijzelf verder te pushen en rennen we verder. Uiteindelijk komen we weer bij een deur in, maar de kaart van Malia is geblokkeerd en langzamerhand worden we ingesloten. "Shit!" Schreeuwt Minho en moedeloos gooit hij zijn armen in de lucht. Wil hij het nu opgeven? "Hé," zeg ik schor en kijk hem recht aan, "de Minho die ik ken weet niet eens de betekenis van het woord opgeven." Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. "Wie zegt dat ik opgeef?" Daarna gebeuren er een heleboel dingen tegelijk. De eerste paar bewakers worden gedekt door de bewakers daarachter. Ze stormen op ons af, maar niemand blijkt zich te verzetten. Pas wanneer ze ons aan kunnen raken beginnen zij drieën zich te verzetten, waarna ik ook wild met mijn armen begin te zwaaien. Al gauw ligt de man voor mij op de grond en hoor ik schoten van de rechterkant. "Grijp zijn pas!" Roept Minho en ik staar naar het bewusteloze lichaam voor mij. Natuurlijk! Als we zijn pas hebben duurt het nog wel even voor ze die geblokkeerd hebben. Ik doorzoek al zijn zakken terwijl de schoten en de gevechten door gaan, maar ik kan nergens dat verdomde pasje vinden. Nu beginnen ze ook van links te schieten en we worden al meer in het nauw gedreven. Een woede aanval begint in mij op te borrelen. Ik word overspoeld met angst en afschuw, maar de woede drukt zich nog harder omhoog. Ik bal mijn vuisten en storm op een aantal mannen af waardoor hun daar geen rekening meer mee hoeven te houden. Maar het zijn er teveel. Het zijn er veel te veel en hier zijn wij niet tegen opgewassen. Ik probeer een plan te bedenken, maar mijn hoofd zit vol met kokende woede en vreemde vlagen waardoor ik niet meer helder kan nadenken. Plots voel ik iets mijn buik doorboren en voor ik kan kijken weet ik al dat ik ben geraakt. Dat is het. Dat is mijn enige doel. Mijn doel is niet om hier nog levend uit te komen, we zouden hier nooit met zijn vieren levend uit zijn gekomen. Als ik echt nog iets goeds zou willen doen moet ik er voor zorgen dat zij verder kunnen en moet ik de rest tegenhouden. Beschermend probeer ik het groepje wat meer naar elkaar toe te drijven. De pijn in mijn buik voelt verschrikkelijk aan en ik zou het uit willen schreeuwen, maar ik doe mijn best om kalm te blijven. De mannen zijn ondertussen gestopt met vuren, maar komen nog steeds op ons af. "Minho, zoek een kaart," beveel ik hem. "En jij, geef haar dekking," zeg ik tegen de jongen terwijl ik naar Malia knikt. Zonder te aarzelen doet hij wat ik van hem vraag. We vechten door tot Minho eindelijk een pasje heeft bemachtigd. De deur wordt geopend en hoewel ze tegen spartelen duw ik met al mijn kracht hen alle drie naar binnen. Dit zal Malia vast niet leuk vinden en Minho al net zo min. Maar ik doe het voor hen. "Ga, ren zo snel als jullie kunnen! Ik zal tijd proberen te winnen," zeg ik trek de deur voor hun neus dicht. Hij valt in het slot en ik weet dat er geen weg meer terug is.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ze rende door, zo hard ze konden gaan. Opeens werden ze in een hoekje gedreven. "Fuck" mompelde ze toen de deur niet open ging. Met Mihno ging ze op de bewakers af. Terwijl ze een aanviel werd ze op de grond gegooid door een ander. Haar nette haar dat in een strak knotje zat voor het uniform zat al helemaal in de war. In haar gezicht zaten nu ook schrammen. De gaf degene die haar gevloerd had een trap in zijn buik waardoor ze op kon staan, en vervolgens een klap tegen zijn hoofd met het geweer. "Damn that's some girlpower right there. Didn't know girls where this awesome" hoorde ze Thomas opmerken. "Oh gosh just shut up" zei ze terwijl ze de andere uitschakelde. Het waren er te veel. Voor ze het wist werd ze door een deur geduwd en zag ze Newt met de kogel door zijn buik "Nooo!" Riep ze. Ze dacht na "quik, I know something. Follow me: zei ze en rende richting de besturingskamer.

Account verwijderd

schreef:
Natuurlijk had elke bewaker een pasje en zouden ze allemaal de deur open kunnen maken, maar toch doe ik mijn best om hen tegen te houden. Er lagen aardig was bewusteloze bewakers op de grond en aangezien niemand op hen wilde stappen was het al een grote hindernis om überhaupt vanuit hun punt bij de deur te komen. Dat gaf mij tijd om een wapen te pakken, maar de pijn in mijn buik begon nu echt te zeuren. Mijn hele lichaam schreeuwt van de pijn, maar ik blijf mijzelf staande houden. Met het geweer in mijn handen probeer ik hen op afstand te houden, maar dan hoor ik een luide stem en stopt iedereen abrupt met waar die mee bezig was. "Rattenman," fluister ik. Wanneer de man in mijn gezichtsveld komt wordt die naam inderdaad automatisch gekoppeld aan deze man. Waar komt dat zo plots vandaan? Ik heb het gevoel dat ik deze man al eens eerder heb gezien en hem inderdaad Rattenman had genoemd.
"Jullie houden ook nooit op," zegt de man terwijl hij naar voren loopt en over iedereen heen stapt zonder te kijken.
"Ik moet toegeven, jullie hebben veel doorzettingsvermogen. Maar wanneer leren jullie nou eens dat jullie niet aan ons kunnen ontsnappen?"
Er valt een lange stilte en uiteindelijk staat hij recht voor mijn neus. Als ik zou willen zou ik de trekker over kunnen halen. Wie deze man ook is, hij ziet er zeer belangrijk uit. En je moet toch altijd de belangrijkere personen overhoop schieten?
"Het was slechts een kwestie van tijd. Natuurlijk stond Malia nog altijd aan jullie kant, dat hadden wij ook wel voorzien. Haar de rechten geven dat zij bij jullie op bezoek kon gaf haar natuurlijk het idee dat wij er allemaal intrapte. Maar dat is niet zo." De man grinnikt en rolt met zijn ogen. "Zo dwaas zijn wij nou ook weer niet. Nee, wij gingen er eigenlijk wel van uit dat dit zou gebeuren en daarom hebben wij jullie allemaal voorzien van zenders en andere nieuwe technische snufjes zodat wij precies jullie waarnemingen, hartslagen en allemaal andere soorten informatie konden opslaan. Het is erg interessant om jullie zo te bestuderen."
Ik frons mijn wenkbrauwen en probeer de informatie geleidelijk aan mijn hoofd binnen te laten stromen. Ze hadden dit al voorzien? Waarom zouden ze ons dan niet gelijk tegen gehouden hebben? Waarom hebben ze ons dan laten ontsnappen?
"Maar wat ons nog het meest interesseerde was, jou. Jij, degene die de vuring daadwerkelijk heeft opgelopen. Het is grappig, want de meeste van jouw groep waren al besmet met de vuring. Lang niet iedereen was immuun, maar wij wilde alles en iedereen observeren. Maar jij... Jij was ook niet immuun, maar ook niet besmet. Het was al die tijd erg interessant om jouw gegevens op te kunnen halen. We waren altijd erg benieuwt naar jouw resultaten en o jij hebt ons nooit teleurgesteld. Maar toen heb jij toch de vuring opgelopen en kijk jou nu toch eens. Niemand heeft zo snel de verschijnselen al vertoont. Die woede die in jou schuilt, fascinerend!"
Hoe hij zo over mij praat is walgelijk en daardoor word ik alleen maar bozer. Toch weet ik dat ik mijzelf in de hand moet houden. Alles wat hij wil bereiken ís dat ik de controle verlies. Nee, dat mag ik niet laten gebeuren. Daarom glimlach ik flauw en schud mijn hoofd alleen maar. Hij opent opnieuw zijn mond om wat te zeggen, maar iets zorgt er voor dat er niets meer te zeggen valt. "Wat was dat?" Fluister ik en mijn gedachten gaan gelijk uit naar de drie die ik door de deur heen heb geduwd.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld