Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ft. Auloire

Account verwijderd

schreef:
De healers zou hij wel bezoeken als het echt nodig was, als hij iets gebroken had of zo. Misschien dan nog niet, er moest waarschijnlijk wel echt iets aan de hand zijn voor hij zou gaan. Hij had niets tegen hen, maar hij wist hoe vermoeiend het voor hen was, hij vond het onnodig om te gaan, hij kon zijn pijn ook zelf wel aan. Hij prefereerde fysieke pijn boven mentale pijn, dus tegenwoordig klaagde hij nooit meer als hij ergens last van had, hij was al lang blij dat hij zich niet langer ongelukkig voelde.
'Houd dat maar vast, ik denk niet dat ik er tegen zou kunnen als je dagen of zelfs weken kwaad zou zijn.' gaf hij toe. Misschien leek het nu nog zo dat hij geen weken zonder haar zou kunnen en zou dat veranderen, maar hij had het gevoel dat het nooit zou veranderen. Als ze kwaad zou zijn, zou hij waarschijnlijk constant proberen het uit te praten. Ondanks zijn verleden hield hij niet van ruzie, werd hij liever omringd door positiviteit.
'Als je maar niet op missie gaat voor je het hebt laten genezen.' mopperde hij. Hij vond het al naar om haar te laten gaan in goede gezondheid, hij zou het vreselijk vinden om haar te laten gaan wetende dat ze iets mankeerde. Het was niet levensbedreigend en waarschijnlijk zou het ook geen verschil maken op missie, maar voor die hele kleine kans dat ze er toch een nadeel van zou hebben, wilde hij dat ze het liet genezen.
'Morgenmiddag gaan wij helemaal niet shoppen, je hebt al toegezegd dat je de hele middag bij mij in bed zou blijven.' vertelde hij met een lichte grijns op zijn gezicht. Hij voelde zich al wat beter, wetende dat ze niet kwaad op hem was.
'Waarom ben je zo verrast dat ik die foto op mijn bureau heb staan?' vroeg hij een beetje verbaasd, het was niet meer dan logisch dat hij de foto daar had staan. Het was waarschijnlijk zijn enige persoonlijke bezit en sinds ze officieel samen waren, had hij ook geen reden de foto te verbergen. Niet dat hij de foto vaak zag, sinds die foto had hij maar heel weinig in zijn eigen kamer geslapen. Diezelfde foto hing ook in haar kamer, dus hij had nooit de neiging gehad hem mee te nemen en bij haar neer te zetten, twee keer dezelfde foto leek hem zo overbodig.

Account verwijderd

schreef:
Ivy glimlachte even toen hij dat zei en gaf hem een tik tegen zijn neus. "Hmmmm, dus je bent niet het type dat dan ook kwaad is op zijn vriendin omdat zij kwaad is op hem?" Vroeg ze nieuwsgierig. Veel mensen waren zo, dat wist ze uit ervaring. Ze vond het vervelend, zo'n situaties. Suzan had het ook wel een paar keer meegemaakt. Ze kroop onder zijn arm en drukte een kusje op zijn schouder. "Wel, ik denk niet dat ik zo snel kwaad kan worden op je, je bent zo'n beetje mijn persoonlijke teddybeer" grapte ze. Ze hield ervan om met hem te knuffelen, dat was zeker geen geheim. Het gaf haar gewoon een leuk gevoel. Ze zou niet weten waarom het niet zou mogen. Nou ja, natuurlijk hield ze zich in wanneer andere mensen erbij waren, dat was logisch. Ze glimlachte toen hij mopperde dat ze niet zou vertrekken zonder het te laten genezen. "Ha, alsof jij me zou laten gaan als het nog niet helemaal genezen zou zijn" Ze trok een wenkbrauw op. Waarschijnlijk zou hij haar weigeren te laten gaan. Ivy kreunde even toen hij haar herinnerde dat ze morgen de hele middag in bed zouden liggen. "Hoe kon ik dat zelfs vergeten?" lachte ze. "Hoe kan je zelfs blijven stil liggen?" voegde ze er grijnzend aan toe. Ivy was altijd actief, ze vond het fijn om wat lichaamsbeweging te hebben. Ze vond het wel fijn dat ze niets te doen zouden hebben voor even. Ivy schudde haar hoofd en gaf hem een klopje. "He, ik bedoelde niet echt waarom onze foto daarop stond, dat vind ik niet erg, helemaal niet zelfs, het is super lief" Ze glimlachte breed. "Maar kom op Ollie, de foto is letterlijk het enige dat op je bureau staat, zet er dan nog een foto van het team bij" protesteerde ze. Ze trok een dramatisch gezicht. "Je stelt me teleur Ollie" grapte ze.

Account verwijderd

schreef:
'Nee.' beantwoordde hij haar vraag zonder twijfel, zo'n type was hij niet. In al die jaren was hij niet één keer boos geweest omdat zijn vriendin boos was, en dat terwijl ze een relatie hadden gehad tijdens zijn puberteit. Wat hij wel deed, was zijn best om het weer goed te maken. Hij wilde geen ruzie, hij wist ook wel dat dat niet fijn voor hem was, maar ook niet voor haar. En zelfs als hij wist dat het zijn schuld niet was, probeerde hij het goed te maken. Wat dat betreft was hij wat te zacht, maar hij had helemaal geen zin in ruzie en meestal was het het toch niet waard om boos te blijven om je gelijk te krijgen.
'Een persoonlijke teddybeer die je de komende week toch niet zo veel zal zien.' herinnerde hij haar. Hij zou haar wel missen, zij was de hele dag weg terwijl hij de hele dag in een kamertje zat. Het was niet de meest ideale situatie, maar hij wist zeker dat ze elkaar op een of andere manier nog wel zouden zien. Misschien was het niet nodig om de hele dag bezig te zijn, misschien zou ze er wel wat dagdelen zijn.
'Ik ben al wel actief genoeg, ik grijp elke gelegenheid aan om in bed te liggen, voor hetzelfde geld kan ik dat zo weken niet meer.' verklaarde hij. Soms hadden ze weken geen vrije tijd, hij greep elke gelegenheid om uit te rusten als ze wel vrije tijd hadden. Dat betekende dus ook dat hij morgen echt niets zou doen als hij dat niet hoefde te doen. Hij zou Ivy niet verbieden iets te gaan doen, maar hij had geen zin om morgen de hele dag op stap te gaan.
'Ik kom nooit op mijn kamer, waarom zou ik er dan iets aan doen?' vroeg hij, waarna hij even lachte. Hij kwam echt alleen nog maar op haar kamer, het had weinig zin om zijn kamer in te richten. Hij bekeek de foto nog eens en sloeg toen zijn armen om haar heen. Haar zij vermeed hij, hij wilde haar geen pijn doen. Hij duwde enkele korte en snelle kusjes tegen haar lippen en een glimlach verscheen opnieuw op zijn gezicht. Hoe naar hij zich ook voelde, haar aanwezigheid maakte altijd een hoop goed. Hij streelde even door haar haar en keek naar Baylor, die nu languit op bed lag. De pup was een hoop gegroeid, hij zou niet lang een pup meer zijn.

Account verwijderd

schreef:
Ivy pruillipte even en zuchtte. "I know, ik verwacht elke avond dat ik terug naar het kamp kom een knuffel en kus" dreigde ze. Ze kon amper een dag zonder hem zonder hem enorm te missen. Ze trok een gezicht en wiebelde met haar wenkbrauwen. Ze keek hem glimlachend aan en drukte een kus op zijn lippen. "Hmmm" mompelde ze even bedachtzaam. "Ha, was ik maar zoals jou" lachte ze toen hij zei dat hij elke gelegenheid aan zou nemen om in bed te blijven liggen. Ze gaapte even. Straks zouden ze nog vlug gaan wandelen, gelukkig was het niet te actief. Alles op hun gemak. Een avondwandeling was nog wel leuk. Ivy maakte een grommend geluidje toen hij zei dat hij nooit meer op zijn kamer kwam. "Wel, ik vind dat geen goede smoes" Ze trok een triest gezicht. "Kom op, als we terug zijn van missie gaan we toch samen je kamer decoreren he?" Ze trok haar zieligste gezicht ooit en zei op een hoog stemmetje: "Het zou zo veel voor me betekenen" Ze glimlachte naar hem en lachte toen hij haar enkele korte en snelle kusjes gaf. Ze trok haar benen op tegen hem en wiebelde even tegen zijn borstkas aan. Haar blik volgde de zijne en ze lachte toen ze Baylor languit op Olivers bed zag liggen. "Ha, Baylor lijkt op je van slaapgedrag" plaagde ze Oliver. "Dante zegt dat Bay nog een heel erg goede waakhond zal worden en dat hij enorm handig zal zijn op missies" Ivy haar gezicht lichtte op van trots. Haar hond mocht mee op missies. Ze keek hem vrolijk aan en tikte heel erg zachtjes met haar voet tegen Baylors kont. De hond sprong op en begon te likken aan haar enkels waardoor Ivy haar been vlug terugtrok en lachte. Jezus, ze had echt veel te veel kietels. Ze gniffelde toen Baylor op Oliver af sprong en enthousiast kwispelde om te spelen.

Account verwijderd

schreef:
'Ik denk dat dat me wel lukt, als je ten minste elke avond terugkomt.' het was niet zeker dat ze elke avond bij hen zou zijn, zo mochten ook daar blijven slapen. Hij had wel naar Ryan geluisterd, hij keek op tegen de nachten die ze niet terug zou komen. Niet omdat hij dan alleen moest slapen, maar omdat hij zich zorgen zou maken over haar. Als ze daar zou slapen, was ze kwetsbaar en hij wilde niet dat ze kwetsbaar was. Niet daar, niet waar mensen haar iets aan konden doen. En hij zou niet bij haar kunnen zijn, dus kon hij niets anders doen dan afwachten.
'Waarom? Zodat ik een mooie kamer heb als ik nooit in mijn kamer kom?' hij lachte even. Hij maakte geen gebruik van zijn kamer, hij zag niet in waarom hij er iets neer zou moeten zetten. Het was niet alsof ze plannen hadden om naar zijn kamer te verhuizen, dus waarschijnlijk zou er niets veranderen en zou hij nog altijd bij Ivy zitten.
'Maar als je graag dingen wilt kopen, kunnen we nog altijd spullen voor jouw kamer kopen.' stelde hij voor. Hij vond het niet erg om spullen met haar te kopen, maar dan wilde hij wel iets kopen wat ook gebruikt werd. Als ze spullen voor zijn kamer zouden kopen, zou het vroeg of laat toch wel weer in Ivy' s kamer eindigen. Hij had vrij veel vertrouwen in hun relatie, wat betekende dat hij er niet vanuit ging dat hij binnenkort weer in zijn eigen kamer zou slapen.
'Ik wist niet dat Dante ook de toekomst van honden kon zien.' hij keek even naar Baylor en lachte toen de hond overeind sprong en aan Ivy's enkels begon te likken. Hij stak zijn arm uit naar Baylor, die er vrolijk op af sprong, maar trok zijn arm weer terug voor de hond zijn arm bereikt had. Hij liet Ivy gaan en liet de hond bovenop hem springen, het beest was zeker vijf kilo aangekomen in een paar dagen. Hij speelde kort met de hond, maar besloot na een minuut of tien dat het wel weer genoeg geweest was. De hond blafte eens naar hem en ging toen weer op bed liggen, hoewel hij nog altijd volledig op hen gefocust leek.
'Baylor is niet lang een pup meer.' merkte hij op, waarna hij zijn armen weer om Ivy heen liet glijden en een kus tegen haar wang duwde.

Account verwijderd

schreef:
Ivy fronste even. Dat klonk luguber. "Ik probeer zoveel mogelijk in het kamp te blijven slapen" zei ze met een glimlachje. "Alleen als het echt noodzakelijk is blijf ik daar, misschien geloof je het niet, maar ik blijf ook liever bij jou" zei ze waarna ze een kus op zijn lippen drukte. Ivy glimlachte. "Yep, precies om die reden" lachte ze. "En we kunnen altijd wel eens in jouw kamer slapen" protesteerde ze. Okey, misschien was dat niet echt nuttig. Ivy glimlachte breed. "Arghhh, ik heb al zoveel troep in mijn kamer" kreunde ze, waarna ze even nadacht. "Nah, er kan heus wel wat bij" lachte ze. "Okey, achter de missie gaan we samen spullen kopen voor allebei onze kamers dan?" vroeg Ivy met een smekend gezichtje. Ze schudde haar hoofd even. "Nee, nee, Dante kan geen honden toekomsten zien" lachte ze. Ze grijnste. "Hij heeft dat gezien in mijn toekomst, blijkbaar laat Baylor me nooit met rust" grapte ze. Het zou wel grappig zijn mocht hij de toekomst zien van dieren, dan zou Dante evengoed dierenarts kunnen worden. Ze lachte toen Oliver met Baylor was aan het spelen. Hij was echt groot geworden, binnen een maand had hij waarschijnlijk al de grootte van een volwassen husky. Ze wuifde even en keek toe hoe Baylor haar hand volgde toen hij terug ging gaan liggen. "Nope, ze worden toch zo snel groot" zei ze met een hand op haar hart. Ze glimlachte even en drukte kusjes op zijn hals. "Weetje, dus aangezien Baylor wel meegaat op missie maar niet in het gebouw, krijg jij de belangrijke taak om voor hem te zorgen" Ze trok een wenkbrauw op. "Als je dat wilt natuurlijk, anders laat ik hem wel bij Yuki ofzo" Ze haalde haar schouders op. Dan had Oliver nog iets om zich mee bezig te houden.

Account verwijderd

schreef:
Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze hem vertelde dat ze liever bij hem bleef, hij bleef ook liever bij haar. Hij was blij dat ze probeerde terug te komen, dan had hij in elk geval niet te veel gebroken nachten. Als ze terug kwam, kon hij in elk geval met een gerust hart slapen. Bovendien sliep hij gewoon beter als ze bij hem lag, haar aanwezigheid deed hem goed.
'Het is helemaal niet handig om in mijn kamer te slapen als al je spullen in je eigen kamer staan. Het enige voordeel is dat ik geen buren heb om rekening mee te houden.' zijn gang was nog altijd verlaten, hij kon zich er wel iets bij voorstellen, de kamer lag helemaal niet handig. Ondertussen had hij al iemand uit de kamer naast Ivy zien komen, dus hij wist dat ze in elk geval één buur had, hij had niemand in de buurt zitten.
'Daar ben ik blij om.' hij wist dat Ivy helemaal gek was op Baylor, het zag er dus in elk geval naar uit dat Baylor nog wel een poosje met hen mee zou gaan. Ze had Baylor nog helemaal niet zo lang, maar hij zag hoeveel ze van de hond hield en hij wist dat ze gebroken zou zijn als de hond zou overlijden.
'Nee, dat wil ik wel. Ik zit alleen met Derek op een kamer, ik heb iets nodig om me mee bezig te houden.' Derek was niet heel erg spraakzaam, dus Baylor zou een goede afwisseling zijn. Dan had hij in elk geval wel een reden om nog eens buiten te komen, een hond uitlaten was vast niet verdacht. Hij liet nogmaals zijn blik over de hond glijden en keek toen weer naar Ivy, waarna hij haar wat dichter naar zich toe trok. Het zou wennen zijn voor hem om haar niet constant om hem heen te hebben, al vanaf het begin zagen ze elkaar vrijwel de hele dag. Nu ze samen waren, zag hij haar vrijwel altijd. Hij was gewend om haar te kussen als hij dat kon, nu zou hij haar de hele dag niet zijn. Een zucht gleed over zijn lippen en hij duwde een kus tegen haar schouders, gelukkig was het maar een week. Er waren ook een hoop langere missies, dus hij moest hier al blij mee zijn.

Account verwijderd

schreef:
Ivy haalde haar schouders op. "Hmmm, geen buren klinkt goed" stemde ze mee in. Ze glimlachte en gaf hem een zachte por. Ze gaapte even en sloot haar ogen voor een seconde. Ivy beet op haar onderlip en grijnste. "Super, dan voelt Bay zich ook niet alleen" grapte ze terwijl ze wat beter ging liggen. "Je hebt trouwens waarschijnlijk gelijk, op één of andere manier ligt je bed minder goed dan het mijne" Ze trok een gezicht en grijnste toen. "Ah, dat verklaart waarom je een relatie bent begonnen met me" grapte ze even. Ze drukte een kus op zijn lippen. Ivy glimlachte en liet zich tegen hem aantrekken. Ze klemde even haar tanden op elkaar toen zijn knie langs haar pijnlijke zij streek, maar liet niets merken. Hij had geen reden om zich ongerust te maken. Het was maar een beetje pijn. Ivy keek hem van over haar schouder aan toen hij een kus drukte en bedacht zich toen dat ze maar eens moesten vertrekken. "Kom op luizak, we moeten nog gaan wandelen met het team, weet je nog?" Ze trok een wenkbrauw op en wiebelde daarna nog eens met haar wenkbrauwen. Ze zouden nog snel eens moeten langsgaan in haar kamer om haar jas en zijn jas te nemen. "Zou het koud zijn?" vroeg Ivy zich luidop af. Baylor keek even op en ging rechtop staan,waarna hij zich even uitrekte en naar Oliver keek, met zijn kopje schuin. Het leek alsof hij wou zeggen, waar wacht je nou op? Ivy glimlachte toen de hond een klein aanloopje nam van het bed en op de grond belandde, waar hij even struikelde. "Schattig" gniffelde ze even. Baylor kefte even en herstelde zich, waarna hij achter hen kwam aan gelopen. "Let's go" Ze liepen naar haar kamer en deden hun jassen aan. Ivy zocht even in haar kast naar een sjaal en handschoenen. "Hmmm, ik wil liever niet verkouden raken voor de missie"

Account verwijderd

schreef:
Het geen buren hebben, was waarschijnlijk het enige voordeel van zijn kamer. Het lag verder van alle andere ruimtes af en het was hier vrij verlaten, maar dat ze geen buren hadden, was wel handig. Misschien moest Derek ook eens verhuizen naar deze gang, hij hoorde een hoop verhalen over Elise en Derek. Hij had zelfs zijn buren eens horen klagen, dus deze gang zou perfect voor de twee zijn.
'Ja, eigenlijk heb ik gewoon een relatie met je bed.' gaf hij lachend toe. Haar bed lag inderdaad beter, waar dat aan lag was voor hem een raadsel. Waarschijnlijk was het een beetje versleten, waardoor het wat zachter was. Wat het ook was, haar bed lag gewoon beter. En tegenwoordig sliep hij elke avond daar, dus dat was ook een voordeel.
'Ik wil niet wandelen.' kreunde hij, voor hij toch maar gewoon overeind kwam. Hij had nog geen zin om Suzan te zien, hoewel hij haar niets kwalijk nam. Hij wist niet of het koud was, dus hief hij slechts zijn schouders op. Hij volgde Ivy en Baylor volgde hen weer, waardoor hij even lachte.
'Oliver en Ivy!' het was natuurlijk niemand anders dan Jason, de man leek hen maar al te graag op te halen. Hij trok de deur voor de man open en heel even keek Jason wat nieuwsgierig naar binnen, maar de man herstelde zich al snel toen hij Ivy voor haar kast zag.
'Wisten jullie dat Joel zijn neus gebroken heeft? Hij ziet er nu nog dommer uit dan normaal. Eigen schuld, hufter.' vertelde Jason. Hij keek even naar Ivy, waarna hij weer naar Jason keek. Suzan had het dus duidelijk niet aan de rest verteld, hij wist zeker dat Jason hem verteld had dat hij dat goed gedaan had als hij het geweten had.
'Nou, laten we gaan. De rest staat al te wachten.' zei de man, waarna ze de man volgde en de rest al snel zagen. Suzan leek druk in gesprek met Jules, maar keek nog geen seconde naar hem. Misschien moest hij maar iets tegen Suzan zeggen, misschien zou ze het zelf later wel doen.

Account verwijderd

schreef:
Ivy grinnikte even en drukte een kus op zijn lippen. "Ik wist het wel dat je van mijn bed hield, ware liefde is het niet?" Grapte ze. Ze ziu hem nog de rest van zijn leven plagen met zijn 'slaapprobleem.' Ze trok een wenkbrauw op toen hij begon te mokken over het wandelen. "Kom op, het is gezellig" protesteerde ze. Ivy lachte en keek hem aan. "En het is super romantisch, en rustig..." begon ze met een dromerige blik. Ze hoorde al snel Jason en fronste. Ze wachtte geduldig tot hij binnenkwam en glimlachte kleintjes. Ze ving Olivers blik op toen Jason begon over Joels gebroken neus. Er was tenminste nog iemand die het grappig vond. Ze rolde even lichtjes met haar ogen en trok haar jas toe. Suzan had het niet gezegd tegen Jason? Haar eigen broer? Hmmmm, bizar. Ivy fronste en liep mee met hen, met natuurlijk Baylor die hen enthousiast volgde. Hij leek maar al te graag een tripje te maken naar buiten. Beweging was goed voor hem. Ivy legde haar haren goed en kwam de rest van het team tegemoet. Ze liep meteen naar Suzan toe en glimlachte. 'He" zei ze met een opgetrokken wenkbrauw. Suzan haar blik flitste naar Oliver en terug naar haar. Ivy kuchte even zachtjes. Ze schudde haar hoofd en drukte een kus op Olivers wang. "Het was Joel, niet Ollie" protesteerde ze met een frons. "Suze, Ollie zou nooit zoiets doen" Ivy zuchtte even en Suzan keek beschaamd aar de grond en knikte zachtjes. Ze slikte en keek naar Oliver. "Sorry dat ik je vals heb beschuldigd" zei ze met een schuldige blik. "Ik was gewoon bezorgd om Ivy" voegde ze eraan toe.

Account verwijderd

schreef:
Ivy nam natuurlijk het heft in eigen handen en liep direct op Suzan af, waardoor hij zich een klein beetje ongemakkelijk voelde. Jason keek hem even wat vreemd aan, hetzelfde gold voor Derek en Ryan. Suzan had het aan geen van hen verteld, dus er stond hen nog wel iets te verwachten. Hij wist niet of hij er problemen mee zou krijgen, misschien wel. Hij zou het vanzelf wel zien, hij had helemaal geen slechte reden.
'Jij hebt Joel een gebroken neus geslagen.' constateerde Jason, waarna een brede glimlach op zijn gezicht kwam. Hij fronste even, Jason leek wel heel erg blij te zijn met de gebroken neus van Joel. Nou ja, uiteindelijk had Joel hem wel in elkaar geslagen, hij zou ook blij geweest zijn als hij Jason geweest was.
'Het is oké, ik zou het zelf ook gedacht hebben als ik jou geweest was.' gaf hij toe, in de hoop dat Suzan zich er niet zo slecht over zou voelen. Hij loog niet, hij had echt hetzelfde gedacht als hij in haar schoenen gestaan had.
'Ik snap het niet helemaal, leg eens uit wat er gebeurd is.' Ryan keek hem even indringend aan, Ryan was altijd een soort van verantwoordelijk voor hen, hoewel ze allemaal volwassen waren. Heel even keek hij naar Suzan, die naar hem knikte. Het zou toch wel uitkomen, ze kon het inderdaad maar beter meteen uit de weg hebben.
'Joel heeft Ivy geslagen en ik heb Joel geslagen. Maar Suzan heeft Joel niet gezien, dus toen ze eerst Ivy en vervolgens mij zag, dacht ze dat ik Ivy misschien geslagen had.' legde hij voorzichtig uit. Hij hief even zijn schouders op.
'Je dacht dat Oliver Ivy geslagen had?' vroeg Jason wat ongelovig, waardoor Suzan rood werd en naar de grond keek. In elk geval leek Jason een hoop vertrouwen in hem te hebben, hij leek oprecht verrast. Ryan schraapte zijn keel, maar zei vervolgens niets.
'Waarom lijkt niemand zich druk te maken om Ivy? Wat maakt het nou uit dat Suzan een foutje maakte.' kwam Derek tussenbeide, waardoor Suzan even dankbaar glimlachte en Jason direct naar Ivy keek. Hij had gelijk, uiteindelijk moesten ze zich druk maken over Ivy, niet over Suzan of over hem. Hij keek even naar haar zij, hoewel hij niets kon zien door haar jas. Hij zou haar nog naar de healers sturen, hij zou haar niet zo laten gaan.

Account verwijderd

schreef:
Ivy hield een hand voor haar mond. Jason was echt wel heel erg blij met het feit dat Oliver Joels neus nogal had gebroken. Ze snapte Jason wel. Ze voelde zich nog steeds slecht omdat ze in de tijd van Joel niet had geluisterd naar Jasons raad. Ze had het al veel vroeger moeten uitmaken. Ivy zuchtte even en gaf Suzan een por. "Ik ben heus niet kwaad hoor" protesteerde ze. Suzan glimlachte en gaf haar een knuffel, waardoor Ivy een geluidje maakte. "Mijn zij.." bracht ze even uit met een pijnlijk gezicht. Suzan keek haar aan. "Sorry!" Riep ze paniekerig uit. Ivy schudde haar hoofd. "Maakt niets uit" zei ze met een glimlach. "Oh god Ollie, zeg alsjeblieft dat je me vergeeft, ik weet heus wel dat je dat nooit zou doen, maar na wat er met Joel is gebeurd weet ik nooit meer iets zeker" ratelde Suzan eruit. Ivy aaide Baylor even. Oliver was anders dan Joel, dacht ze toch. Ivy zuchtte even lichtjes toen het hele verhaal werd verteld. Ze keek naar Oliver en glimlachte even. Ze knikte even bij Jasons verassing en keek Oliver aan met een zie je wel blik. Mensen vertrouwden hem wel, Suzan had gewoon even een momentje van onzekerheid. Ze voelde opeens weer alle paren ogen op haar gericht dn schudde haar hoofd. "Oh nee, I'm fine, geen enkel probleem" zei ze vlug. Ze liep weer naar Oliver. "Iv, zeg alsjeblieft dat je jezelf ook wel wat hebt kunnen verdedigen" grijnste Jason. Ivy fronste even. "Ehlmm, I think so, ik heb behoorlijk hard in zijn kruis getrapt" Ivy's gezicht werd rood toen Jason lachte. "Wat?! Het was instinct, en efficient" voegde ze eraan toe met een lachje. Ze wist ook niet hoe ze erop was gekomen, ze had het gewoon gedaan n het had effect gehad.

Account verwijderd

schreef:
Een beetje bezorgd keek hij naar haar toen ze duidelijk aangaf dat ze pijn had, nu zou ze al helemaal niet weg komen zonder dat ze langs de healers zou gaan. Waarschijnlijk was haar zij er nog erger aan toe dan haar wang eraan toe geweest was. Hij zei er echter niets over, dat zou hij later wel doen.
'Maak je geen zorgen, ik was sowieso niet boos.' vertelde hij. Er viel weinig te vergeven, hij nam het haar sowieso al niet kwalijk. Joel was duidelijk geen lieverdje geweest, dus op dat moment voelde hij zich nog minder schuldig voor de klap. Hij had Ivy gebruikt en Jason in elkaar geslagen, het was tijd dat de man leerde dat hij dat soort dingen niet kon maken. Het was misschien niet zijn taak om er iets tegen te doen, maar Joel had hem ondertussen wel genoeg geflikt.
'Als je dat maar laat als je boos op mij bent.' waarschuwde hij Ivy lachend, waardoor de rest ook in de lach schoot. Dat was waarschijnlijk het moment dat alles weer luchtiger werd, niemand keek meer serieus. Ryan trok de deur voor hen open en iedereen liep naar buiten. Jules was bij hen, Elise niet. Waarschijnlijk had Elise training, maar hij wist zeker dat ze de rest van de dag met Derek doorgebracht had. Hoewel Elise en Derek niet in hetzelfde team zaten, leken ze elkaar bijna net zo veel te zien als dat hij Ivy zag.
'Weet je zeker dat je pas morgenochtend naar Sasha wilt gaan? We kunnen ook zo gaan, dan kun je nog normaal slapen.' stelde hij voor. Hij zag haar niet graag met pijn, hij had de constante neiging er iets aan te doen en hij wist dat hij er niets aan kon doen. Hij duwde een kus tegen haar wang en sloeg zijn arm om haar heen. Het was best een mooie avond, het was droog en de lucht was helder. Hij bekeek de sterren en de maan even, waarna hij weer voor zich uitkeek. Hij begreep niet helemaal waarom ze gingen wandelen, maar hij volgde de rest maar gewoon. Misschien vonden zij dit wel leuk, hij wist het niet zo goed. Hij keek even naar Jules en Suzan, hij was goed voor Suzan. Ze leek gelukkig elke keer dat ze naar de man keek.

Account verwijderd

schreef:
Ivy glimlachte toen Oliver natuurlijk Suzan meteen geruststelde. Wat had ze toch een geweldige vriend. Ivy lachte toen Oliver dat zei en drukte een kus op zijn lippen. "Ha, zolang je me niet dumpt is alles dus goed" grapte ze, waarna ze nog een kusje op zijn lippen drukte, ze kon het niet laten. Jason maakte een kokhalsgeluidje en Ivy wierp hem een geirriteerde blik toe. Ze liepen allemaal naar buiten en keek naar Oliver. "Hmmm, als ik vanavond nog tijd heb spring ik wel vlug nog even binnen" beloofde ze hem. Ze had inderdaad haar slaap wel nodig en ze wou niet constant opstaan. Ze glimlachte toen ze zag dat hij zo bezorgd was en leunde tegen hem aan. Ryan grijnste toen ze aan kwamen bij de hut aan de weide en Jason liep onmiddellijk naar binnen. Ivy grinnikte toen ze Oliver zag fronsen, hij had dit nog nooit eerder meegemaakt. "Wacht maar" zei ze met een glimlach tegen hem. Jason kwam naar buiten gelopen met een kartonnen doos vol met vuurwerkpijlen. Ivy lachte toen ze Jules' mond zag openvallen. "Dit doen we nu altijd voordat we op een missie vertrekken, Jason gelooft dat het geluk brengt" legde ze uit tegen Oliver. Ze ging gaan zitten op een bankje en keek met een brede glimlach toe hoe ze de pijlen op een rij zetten. "Is dat niet illegaal?" Vroeg Jules verward. Jason schudde zijn hoofd enthousiast. "Nope, als je werkt voor de overheid mag je nogal veel" lachte hij. Ivy rolde met haar ogen. Het klonk alsof hij misbruik maakte van de overheid. Ivy liep de hut in en zocht in een koffer een paar dekentjes. Ze wierp er één naar Jules en Suzan, nam er zelf ook nog één en legde de rest op een bank. "Oh Ryan, neem die gouden daar, die zijn mijn favoriet" zei Ivy met een glimlach. Ze wees een doos aan.

Account verwijderd

schreef:
Het doel van het wandelen begreep hij pas toen Jason met vuurwerkpijlen naar buiten kwam lopen, hij begreep nu pas waarom Ivy zo graag mee ging. Hij had aanvankelijk gedacht dat ze wandelen gewoon leuk vonden, dat hij daar een beetje buiten viel, maar het vuurwerk verklaarde een hoop.
Hij kon het niet helpen om even te lachen om Jules, die een beetje geschokt leek door het vuurwerk en het plan dat ze hadden. Hem maakte het weinig uit dat het illegaal was, maar Jules was waarschijnlijk een stuk onschuldiger dan dat hij was. Hoe lang Jules hier al was, wist hij niet. Suzan mompelde iets wat hij niet kon verstaan, waarna ze Jules een kus gaf en de man al iets geruster leek.
'Ik kan er nog steeds niet aan wennen dat mijn eigen zus het langer dan één nacht met iemand doet.' klaagde Jason, waarna Suzan hem een boze blik toewierp. Suzan was blijkbaar nooit van de lange relaties geweest, dat maakte iedereen maar al te graag duidelijk. Hij kende haar nog niet zo lang, maar hij kon zich er wel iets bij voorstellen als hij aan de afgelopen paar maanden dacht. Hij had wel wat mannen voorbij zien komen, maar geen van hen waren bleven. Tot Jules kwam, natuurlijk.
Hij volgde Derek's en Suzan's voorbeeld en legde een deken op de grond, waarna hij ging zitten. Zijn blik gleed even over de vuurpijlen, waarschijnlijk zou het een soortgelijke ervaring zijn als oud en nieuw, hoewel hij dat al jaren niet meer gevierd had. Het kon hem simpelweg niets meer schelen dat er een nieuw jaar begon, het veranderde niets. Tot dit jaar, je zou kunnen zeggen dat er dit jaar een hoop veranderd was. Vrijwel automatisch gleed zijn blik naar Ivy, zij was een groot deel van de verandering. Hierheen komen was zijn eigen beslissing, maar het geluk had hij niet zelf gecreëerd, dat had zij voor hem gedaan. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, misschien moest hij dit jaar wel oud en nieuw vieren. Op de achtergrond hoorde hij een klap, waardoor hij uit zijn gedachten getrokken werd en keek naar de eerste pijl die in de lucht explodeerde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld