Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Ze zei het. Ze hield ook van hem. Hoewel hij niet had verwacht dat de woorden hem zoveel zouden doen, voelde hij hoe het warme gevoel zich door zijn lichaam verspreidde. Ze had de woorden uitgesproken met een bepaald soort overtuiging, waardoor hij haar direct geloofde. Dit waren geen woorden die ze sprak enkel omdat het sociaal van haar verlangd werd. Ze geloofde erin, op zijn minst. En dat maakte dat hij er ook in geloofde. Het was de blik in haar ogen, in combinatie met de woorden die ze sprak. Wederom waren het haar ogen die hem daadwerkelijk overtuigden. Hem niet alleen overtuigden van het feit dat zij ook van hem hield, maar er was meer. Misschien werd het aangewakkerd door de alcohol, maar hij vermoedde dat hij daar nog niet genoeg voor had gedronken. Het deed zijn hart wat sneller kloppen, in ieder geval. De blik, die had hij eerder gezien. Op momenten voordat ze intiem werden. God, kon een blik zoiets teweeg brengen? Simpel alleen de manier waarop ze naar hem keek? En hij had eraan getwijfeld of hij nog wel van haar hield? Belachelijk Dean, belachelijk.
Het duurde enkele tellen voordat hij klaar was om op de vraag van Aïsha te reageren. Wederom liet hij zijn gedachten afdwalen naar die beruchte dag in de stad. Hoe hij had geprobeerd om mensen de juiste kant op te sturen, maar dit al snel had opgegeven toen bleek dat iedereen te veel in paniek was om op zijn aanwijzingen te reageren. Misschien hielp daar ook niet bij dat hij er niet erg behulpzaam uitzag. Hij snoof eventjes, liet Charlotte haar hand los. Niet omdat hij haar niet meer vast wilde houden, maar omdat hij een slok van zijn drinken wilde nemen. Een grote slok, wel te verstaan. Het bier brandde in zijn keel, op een hele andere manier dan een grote fles sterkedrank gedaan zou hebben. Een prettig gevoel. Waarom besloten ze om samen te reizen? Charlotte had naar hem gekeken, alsof hij het antwoord wist op de vraag. En misschien wist hij dat ook wel. Hij haalde zijn schouders op. 'Ik heb haar gered uit een stad die ten onder aan het gaan was,' begon hij simpelweg. 'Iedereen stierf, zelfs al had ik ze geprobeerd in de juiste richting te sturen. Ik nam mezelf voor dat als ik op zijn minst één iemand kon redden, dat ik me niet schuldig hoefde te voelen om alle levens die verloren gingen. En dat was Charlotte.' Even zweeg hij, maar er was niemand die de stilte leek te willen onderbreken. 'In eerste instantie was het misschien mijn idee om haar in veiligheid te brengen, naar een andere stad misschien, om daarna verder te reizen in mijn eentje. Zoals altijd.' Zijn blik gleed even door de ruimte, waar mensen in geanimeerde gesprekken met elkaar waren. Er werden herinneringen gedeeld, grappen gemaakt. Je zou je niet kunnen voorstellen dat de wereld hierbuiten kapot was.
Dean aarzelde even, niet zo goed wetend hoe hij verder moest gaan. 'Ik noemde net al hoe ze keek toen ze de keuze kreeg om wel of niet de stad te verlaten. En hoewel het eigenlijk geen keuze was, heeft die blik wel indruk gemaakt.'
Hij besloot even een stukje over te slaan, door te gaan naar het gesprek dat ze in de bunker hadden gehad. 'Uiteindelijk besloot ik voor mezelf dat het interessant zou zijn om haar te zien groeien in een wereld als deze. Die blik die ze me getoond had, sprak van potentie. Maar uiteindelijk gaf ik haar de keuze of ze met me mee wilde, of naar een andere, veilige stad wilde. En het feit dat ze toen ervoor koos om achter de muren vandaan te kruipen en de wereld te gaan trotseren, was alleen maar een bevestiging dat ik met iemand te maken had die wel eens een waardevolle bondgenote kon zijn.' Zelfs toen ze nog niets kon, toen hij haar voor alles aan moest moedigen. De eerste geïnfecteerde die ze moest aanvallen, omdat hij druk was geweest met een andere. De Bloater die ze samen hadden verslagen in de bunker, maar omdat hij zich bijna op had geofferd. Charlotte zag het niet. Misschien zagen anderen het ook niet. Maar Dean zag de vechter en dat was waarom hij door was blijven gaan. Waarom hij in haar was blijven geloven, zelfs al had ze vele malen getwijfeld over haar kunnen. Hij haalde zijn schouders op. 'Al zijn er meerdere momenten geweest waarop ik me realiseerde dat het misschien beter voor haar en voor mij was als onze wegen scheidden, leek het daar op een gegeven moment te laat voor te zijn.' Zoals toen hij het kamp van Sam en Evan had verlaten, bijvoorbeeld. Dean glimlachte naar Charlotte, dronk daarna zijn bierfles leeg. Dat was redelijk snel gegaan.
Aïsha leek tevreden met zijn antwoord, zelfs al was het misschien niet helemaal een verklaring. Misschien was dit ook wel een soort van situatie waarin het niet te verklaren viel. Alsof de twee zielsverwanten waren, zonder het te weten. Alsof het toen al een geval was van "op ieder potje past een dekseltje". Dean zou het nooit exact weten, maar in dit geval was dat ook niet nodig.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een waardevolle bondgenote. Charlotte kon een verlegen, triomfantelijke niet glimlach niet onderdrukken. Hoewel Charlotte wist dat ze momenteel wat waard was in de buitenwereld, was dat in het begin weinig van toepassing. Dat Dean daar vanaf het begin van overtuigd was, verraste haar. Het verbaasde haar dat hij die krachtige blik in haar ogen had gezien bij hun eerste ontmoeting, aangezien ze zich toen allesbehalve krachtig voelde. Ze wist nog hoe bang ze was, hoe ze voor elk geluidje weg had willen kruipen. Ze had zich op die momenten achter Dean willen verstoppen, maar had het nooit gedaan. Ze herinnerde zich die eerste keer dat ze oog-in-oog stond met een geïnfecteerde en Dean haar een mes had toegeworpen. In paniek had ze het wezen op afstand weten te houden, pas daarna was ze gebroken. Dat was de eerste keer dat ze die zachte kant van Dean had leren kennen. Hij had haar in zijn armen getrokken en haar niet alleen gerustgesteld, maar ook gecomplimenteerd. Dat was het eerste moment dat Charlotte zich had beseft dat haar reisgenoot meer kon worden dan alleen een reisgenoot. Niet dat ze toen al gevoelens voor hem had gekregen, maar dat was wel het eerste moment dat ze hem kon zien als een vriend.
‘Ik moet iets bekennen,’ zei Charlotte aarzelend nadat er een korte stilte gevallen was. Ze besloot het voorbeeld van Dean te volgen en nam een grote slok van haar flesje bier. Ze moest even wennen aan de smaaksensatie, de bittere smaak die desondanks een stuk zoeter was dan de alcohol dat ze eerder gehad had. Ze zette het flesje voor haar neer en plaatste haar handen om het voorwerp. ‘Dean en ik kwamen op een gegeven moment een groep tegen. In die groep kreeg ik een soort van relatie met een andere jongen, met het excuus dat ik niet wist wat mijn gevoelens betekenden. Maar…’ Dean was er zelf bij geweest, die uitleg had hij niet nodig gehad. De uitleg was meer bedoeld voor het tweetal naast hen. Ze hoopte niet dat Dean geraakt werd door het onderwerp. Van alle tijd die ze samen waren geweest, was dat misschien wel een van de momenten geweest die het zwaarst voor hem waren. Minder zwaar dan de pesterijen misschien, maar ze had aan hem gemerkt dat hij niet lekker in zijn vel had gezeten. ‘Achteraf weet ik dat het niet zo was. Ook voor we die groep tegenkwamen, begon ik gevoelens voor je te krijgen.’ Een lichte blos verscheen op haar wangen. ‘Hoewel ik het me toen niet besefte, weet ik nu zeker wanneer de eerste keer was wanneer ik die gevoelens had.’ Charlotte nam nog een grote slok van haar biertje. ‘Het was die keer nadat we samen die Bloater gedood hadden en – ja, ik weet hoe cliché dit gaat klinken – jij je shirt uittrok.’ Kort grinnikte ze, waarna ze Dean aankeek. ‘Het was de eerste keer dat ik een groot deel van je tatoeages zag.’ Ze had zijn huid toen met een nat doek schoongemaakt van de groene waas, afkomstig van de sporen. Het was een ongemakkelijk moment geweest en nu besefte Charlotte wat de oorzaak daarvan was geweest. Zij begon toen verliefd te worden op Dean, maar wist dat dat iets was wat ze beter kon voorkomen. Een relatie met je reisgenoot, je bondgenoot, was misschien wel het slechtste idee dat ze kon bedenken. En toch zou ze nooit meer anders willen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was een pijnlijke herinnering, die ze ophaalde. Ryan, de man met wie ze had zitten flikflooien. Het had zo echt geleken, iedere keer dat hij ze samen had gezien. De zoen die ze gedeeld hadden, het intieme gedoe bij het kampvuur diezelfde avond. De momenten die zij en Ryan toen samen doorgebracht hadden. Dat was het moment waarop hij zich realiseerde dat hij verliefd was op de vrouw met wie hij samen had gereisd, maar de gevoelens waren daarvoor al ontstaan. Wanneer exact? Voor hem was het minder makkelijk om vast te stellen, omdat de gevoelens voor hem zo onbekend waren. Tot hij Charlotte leerde kennen, had hij geen benul gehad van het begrip liefde. Wat het inhield, hoe het voelde. Hij had zich ongemakkelijk gevoeld in haar aanwezigheid op momenten dat ze zich om moesten kleden, zoals helemaal aan het begin, toen ze om de beurt gingen badderen in een beekje. Was het toen al zo geweest? Nee, dat niet. Op dat moment waren er geen gevoelens geweest, maar simpelweg een gepaste schaamte. Ze waren reisgenoten geweest, maar nog steeds enkel vreemden voor elkaar. Het zou raar zijn als elkanders naakte lichamen normaal hadden geleken.
Hij dacht aan Timothy. Aan de tijd die ze samen hadden doorgebracht in de boerderij, waar Dean zelfs even het gekke idee had gekregen dat ze net een oud stel leken, een familie met een kind. Die gedachte had hij toen gek gevonden, maar toen had hij zich ook nog niet gerealiseerd wat zijn gevoelens voor Charlotte waren. Dat kwam pas later.
'Toen je de nacht erna de bunker terug inging om spullen te halen,' zei hij, bijna vanuit het niets. Dat was voor hem het moment geweest. Niet omdat hij haar naakt had gezien, maar hij had de angst gevoeld om haar te verliezen. En die angst kon hij nu koppelen aan de gevoelens die hij voor haar voelde. 'Ik denk dat het toen begonnen is voor mij, met de angst je kwijt te raken. Maar ik realiseerde het me pas veel later, in het kamp.' Hij beet op zijn onderlip. Dat waren herinneringen waar hij zich liever ver vandaan hield. Ze deden pijn, zelfs al was de situatie sindsdien zo veel veranderd. Nog steeds kon hij zich niet voorstellen hoeveel zeer het zou doen als hij Charlotte wederom met iemand anders zou zien. Niet dat hij het haar op dat moment kwalijk kon nemen, ze was zelf in de war geweest over haar gevoelens. Hij nam het haar niet kwalijk, maar pijn deed het wel. Net zoals hij haar de dronken toestand van eerder niet kwalijk nam, maar niet kon vergeten hoeveel pijn dat gedaan had. De woorden die ze had gesproken, waarvan hij had gedacht dat ze voor Ryan bedoeld waren. Was dat ook zo geweest? Hoe langer Dean erover nadacht, hoe kleiner die kans leek te zijn. Ze had al aangegeven dat ze daarvoor al gevoelens voor hem begon te krijgen, had ze die woorden dan toch voor hem bedoeld?
Dean keek naar Charlotte. Soms had hij de neiging om ernaar te vragen, maar hij wist vrij zeker dat ze zich die nacht niet of nauwelijks meer herinnerde. Ze had zo veel alcohol binnen gekregen, terwijl ze zelf zo veel smaller was dan de meeste mannen in dat kamp, dat het niet gek was. De dag erna had ze zich dan ook beroerd gevoeld, wist Dean nog. Niet dat hij er veel mee gedaan had, hij had zich alleen maar verder afgesloten. Was steeds zekerder geworden van zijn vertrek. Om zichzelf te beschermen tegen nog meer pijn, waarschijnlijk.
Stop. Vandaag was geen dag voor dat soort herinneringen. Het was grappig dat Charlotte het begin van haar gevoelens vastpinde op Dean die zijn bovenlichaam ontblootte. Het was een ongemakkelijke situatie geweest, waarin zij hem had gewassen. Terwijl dat nooit zijn insteek geweest was. Onbewust streek Dean zijn hand over de tatoeages op zijn onderarm. Ze hoorden bij hem, hij had ze nooit als een aantrekkelijk of onaantrekkelijk iets gezien bij zichzelf. Toch was het onmogelijk om zichzelf los te zien van de tekeningen op zijn huid.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Niet eerder had ze geweten wanneer de gevoelens van Dean voor haar begonnen waren. Ze had gedacht dat het was toen hij haar met Ryan gezien had. Het was een vreemde, misschien wel egoïstische gedachte, maar ze had gedacht dat hij toen tot het besef was gekomen dat hij haar mogelijk verloor. Dat terwijl hij degene was geweest die afstand had gezocht, terwijl zij had geprobeerd om nog wat losse momenten met z’n tweeën te pakken. Toch was dat niet het moment geweest dat zijn gevoelens ontstaan waren. Het was grappig te bedenken dat ze beiden rond dezelfde tijd verliefd raakten op elkaar. Binnen dezelfde 24 uur zelfs. Niet dat er veel van hun verliefdheid te merken was. De dagen erna hadden ze een soort ruzie gehad, niet geheel onbegrijpelijk ook. Charlotte had Deans vertrouwen geschaad en achteraf begreep ze dat zijn woede niet alleen daar afkomstig van was, maar ook omdat hij bang was haar te verliezen. Door zijn boosheid te uiten, verzekerde hij zichzelf ervan dat ze niet nogmaals zoiets zou doen. Uiteindelijk was hij wel degene geweest die het had bijgelegd en wel met een tatoeage. Haar eerste tatoeage. Een tekening die haar eerst gedode geïnfecteerde illustreerde. De tatoeage was momenteel gedekt onder de lange mouwen van haar trui, maar ze was nog altijd blij met de permanente lijnen op haar huid.
Er waren zoveel herinneringen. Minder fijne gebeurtenissen, maar ook mooie gebeurtenissen die haar leven voorgoed veranderd hadden. Zo ook momenten die ze niet wilde delen met de mensen om haar heen. De terugkomst in haar ouderlijk huis, waarbij ze zich kwetsbaarder voelde dan ooit tevoren. Hun nachtje samen in het hotel, waarbij ze in een kimono de badkamer uitgestapt was in de hoop daarmee een eerste stap te zetten. Vlinders ontplooiden zich in haar buik. God, die nacht stond als een van de mooiste herinneringen in haar geheugen gegrift.
De rest van de avond haalden ze nog meer herinneringen op. Aïsha en Jared deelden ook een aantal van hun herinneringen, die soms net zo hartstochtelijk klonken als die van Dean en Charlotte. Naarmate de avond vorderde, vloeide er meer alcohol. De thema’s van gesprekken werden losser, er werd meer gelachen en geplaagd. Christian had een korte tijd bij hen aan tafel gezeten, had wat willen meekrijgen van de herinneringen van Charlotte, eveneens had hij zijn eigen verleden willen delen. De kloof tussen Dean en haar broer was nog duidelijk merkbaar, al zorgde de alcohol ervoor dat de boze blikken gespaard bleven. Het duurde niet lang voor hij weer wegging; als leider zijnde voelde hij zich verplicht om met ieder aanwezige een gesprek te voeren en in een zaal vol Fireflies was dat een tijdrovende taak.
Het was lang geleden dat de tijd zo aan haar voorbij vloog. Aan het einde van de avond had Charlotte plaatsgenomen naast Dean en was ze wat dichter tegen hem aan gekropen terwijl hij een arm om haar schouders had liggen. Christian ging opnieuw op het kleine podium staan en hief zijn glas, ten teken om de aandacht te vragen. ‘Het is bijna tijd,’ sprak hij. Tijd. Het was een ietwat onbekend begrip. Er waren maar weinig mensen die volgens de klop leefden en het was maar de vraag hoe betrouwbaar die waren. Toch had Christian de moeite genomen om iets van de oude traditie mee te nemen in het feest. Misschien niet geheel accuraat, maar Oudjaarsavond was niet hetzelfde zonder het aftellen. Christian noemde het eerste getal en bij de volgende getallen, volgden de andere Firefly-leden. Na het laatste getal, waar een hoop mensen enthousiast omhoog sprongen en elkaar omhelsden, richtte Charlotte zich met ingetogen enthousiasme op de jongeman naast haar. De liefde van haar leven. Haar vriend.
‘Gelukkig nieuwjaar, Dean,’ fluisterde ze met een grote glimlach, waarna ze hem zacht zoende.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Dit was het dan. Dit was oud en nieuw, een feest dat hij nooit had mogen vieren. Een dag die normaliter ongevierd aan hem voorbij ging, vaak zelfs zonder dat hij het doorhad. Was hij er blij mee dat hij vandaag dan toch deze dag vierde?
Met Charlotte wel. Als het met haar was, zou hij alles willen vieren. Verjaardagen, oudjaar, nieuwjaar, kerst, Pasen, alles. Zo lang het maar samen met haar was.
vannacht kreeg hij een kijkje in het leven van andere mensen. Zelfs met Christian voerde hij nog even een gesprek, al verliep dat niet zo soepel als Charlotte misschien gehoopt zou hebben. De twee spraken, onder de invloed van alcohol, toch vriendschappelijker met elkaar dan je misschien zou denken na de aanvaring die ze eerder die dag gehad hadden. Dean sprak met mensen die hij nog nooit ontmoet hadden, maar die hem dankbaar waren voor wat hij dat jaar had gedaan. Hij had vier mensen gered, zichzelf daarbij in gevaar gebracht, maar had het overleefd. Blijkbaar had dat hem toch een soort van bekendheid gemaakt in de basis. Mensen waren nog steeds op hun hoede om hem aan te spreken, maar naarmate de avond vorderde, hoe minder die angst aanwezig leek te zijn. Dean sprak met mensen die hij nooit meer zou spreken, lachte met mensen met wie hij nooit had gelachen en luisterde naar mensen die hij nog niet eerder had horen spreken. Maar dit alles in het gezelschap van Charlotte, die alles draaglijker maakte. En ach, het was allemaal zo erg nog niet. Het eten was heerlijk, de mensen waren gezellig en de drank vloeide rijkelijk. Kinderen waren na een uurtje al naar bed gebracht, maar werden weer tevoorschijn getoverd voor het aftellen. Er mocht dan geen vuurwerk zijn, zoals vroeger, maar dat drukte de pret niet. Mensen hieven hun glazen, wenste alles en iedereen een gelukkig nieuwjaar. En Dean... Die had maar oog voor één iemand. Hij had nog net de kans om haar woorden te herhalen, haar een gelukkig nieuwjaar te wensen, toen hij haar lippen voelde.
Misschien was het aangewakkerd door de alcohol, of door de roes die door de feestvreugde meegebracht werd. Maar de zoen, die begon als een zachte, lieflijke kus om elkaar een goed nieuwjaar te wensen, ging over in een heftigere, gepassioneerde beweging van lippen over elkaar. De alcohol had hier zeker invloed op gehad, maar niet in zo ernstige mate dat het de sfeer verpeste.
Met moeite maakte hij zich uiteindelijk los van zijn vriendin, al wenste hij direct dat hij dat niet gedaan had. Shit, het verlangen dat hij voelde leek te weerspiegelen in haar ogen en op dit moment wilde hij niets liever dan teruggaan naar huis, zichzelf overgeven aan die verlangens. Het was een tijd geleden dat ze zo intiem geweest waren, maar Dean wist dat dit het perfecte moment was. Een perfect begin van het nieuwe jaar. Hij boog zich naar Charlotte toe, dit keer langs haar lippen, naar haar oor. 'Zullen we zo gaan?' vroeg hij zacht, zijn stem ietwat hees van verborgen verlangen. Zacht beet hij in haar oorlel, op haar op die manier uit haar tent te lokken. Natuurlijk, ze waren sociaal verplicht om andere mensen ook even snel nieuwjaar te wensen, maar voor Dean was dat ineens allemaal bijzaak geworden.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij voelde het ook. Even had ze getwijfeld, al voelde ze al gauw dat hij dezelfde passie voelde als zij. Ze voelde het aan de manier waarop zijn lippen met de hare meebewogen. Ze zag het in zijn ogen staan zodra hij de zoen beëindigde, een verlangen naar meer. Het moment dat hij zich naar voren boog en die woorden uitsprak, deed ze niets liever dan hem direct omhoogtrekken om vervolgens richting hun huis te lopen. Nee, nog liever zou ze hem naar de eerste de beste afgeschermde plek brengen om hun zoen te vervolgen. God. Al die tijd had ze geweten hoeveel ze van hem hield, hoe gek hij haar kon maken en hoe fijn zijn aanrakingen waren. Maar nu het verlangen opnieuw door haar lichaam stroomde, merkte ze pas hoezeer ze het gemist had.
Niet dat ze een van die dingen deed. Er rolde een wat opgelaten lach over haar lippen. Mijn hemel. Wat moest ze hier nu weer mee? Ze stond te branden van verlangen, maar kon er niet naar handelen. En die klier beet haar ook nog eens in haar oorlel, wat dat gevoel enkel heviger maakte. Dat spelletje kon zij ook spelen. Was dit hoe Dean zich voelde wanneer zij dergelijke acties uitvoerde? Wanneer zij hem uit de tent probeerde te lokken? Het was zeer frustrerend, maar tegelijkertijd een genotzalig gevoel. Misschien maakte dat laatste het des te frustrerender. Charlotte lachte zachtjes en liet haar vingers over zijn gezicht glijden. Langzaam. Haar vingers tintelden onder de aanraking. God. Ze wilde hier zo graag weg. Helaas was dat niet het antwoord dat ze hem gaf. ‘Bijna,’ fluisterde ze. Met een ruk kwam ze overeind, keek ze Dean plagend aan en onderbrak ze het vurige schouwspel dat haar gek maakte. Het liefst ging ze erin verder, al zou het niet lang duren voor ze het moment konden vervolgen.
Met een ietwat te aanwezige enthousiasme liep ze op de mensen af met wie ze hun avond gedeeld hadden. Ze omhelsde hen, wenste hen eveneens een gelukkig nieuwjaar, minder gemeend dan bij Dean. Ze haastte zich, wilde het moment het liefst zo snel mogelijk afronden. Een haast die niet onopgemerkt bleef.
‘Gaan jullie nu al?’ vroeg Jared, in het bijzijn van Christian. Oh god, nee. Christian kon het idee van Dean en Charlotte samen in bed waarschijnlijk niet uitstaan. Zou die gast oprecht geloven dat ze nog geen seks hadden gehad? Charlotte merkte dat de alcohol redelijk in haar systeem was geraakt en ze moest haarzelf inhouden om geen domme opmerkingen te maken die misplaatst zouden zijn.
‘Ja, Dean en ik zijn erg moe, maar we vonden het wel heel leuk!’ Ze sloeg een arm om Dean heen. Fuck nee. Dat was niet slim. Nu wilde ze meer van hem.
Jared grinnikte met een veelbelovende blik, herkende duidelijk dat Charlotte loog. Christian moest het ook gemerkt hebben, want zijn gezicht vertrok iets bij het zien van het hechte tweetal. ‘Ga maar gauw. Ik ben blij dat jullie erbij konden zijn. Vooral jij Charlotte.’ Chris richtte zijn aandacht op Dean, deze keer eerder streng en bezorgd dan vol minachting. ‘Pas goed op haar, wil je?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Bijna. Bijna. Als een spreuk herhaalde hij dat ene woord in zijn hoofd. God, het was een heerlijk spel dat ze speelden, maar tegelijkertijd zo frustrerend. Hij wilde haar, het was duidelijk dat zij die gevoelens deelde. Maar ze waren verplicht om eerst sociaal te handelen, iedereen een gelukkig nieuwjaar te wensen.
Hij was Charlotte gevolgd, had ook zijn wensen uitgesproken aan de andere aanwezigen. Ze waren niet achterlijk, maar in ieder geval Jared en Aïsha leken het alleen maar vermakelijk te vinden dat ze beiden zo oprecht naar elkaar verlangden. De alcohol zou daar waarschijnlijk ook wel in geholpen hebben, maar niet voldoende om het te verpesten. Hij merkte dat Jared een wel zeer suggestieve blik in zijn ogen had en knipoogde even naar de man die hij misschien wel een goede vriend zou kunnen gaan noemen. Nee, die was niet achterlijk. Christian ook niet, die leek zich een beetje in te moeten houden. Toch leek het erop dat de leider van de Fireflies zich erbij neerlegde, in ieder geval voor vannacht. Of die open houding morgen ook nog aanwezig zou zijn, was natuurlijk een ander verhaal. Toch knikte Dean serieus. 'Vanzelfsprekend,' antwoordde hij. Er waren weinig dingen waar hij en Christian het echt over eens waren, maar als het Charlotte betrof waren ze beiden even bezorgd om haar welzijn. Dean had een arm om Charlotte heen gelegd, eigenlijk haar voorbeeld gevolgd, en glimlachte. Haar lichaam brandde nu al tegen het zijne aan, het zou hem verbazen als ze zich nog veel langer in konden houden.
'Bedankt voor de geweldige avond,' zei hij nog tegen het drietal dat ze achterlieten, waarna hij zich omdraaide en met Charlotte aan zijn zij de trainingsruimte uit begon te lopen. In het voorbijgaan waren er nog meer mensen die hun nieuwjaarswensen uitspraken en Dean en Charlotte reageerden erop zoals van hen verwacht werd, maar bleven niet langer staan om een praatje te maken met mensen. Ze hadden andere dingen te doen. Betere plannen.
De zaal uit, de gang op. Ook hier stonden nog vrij veel mensen, sommigen aangeschoten en verwikkeld in gesprekken die ze zich de volgende dag niet meer zouden herinneren, anderen verstrengeld in innige zoenen. Dean en Charlotte waren overduidelijk niet de enigen die het geweldige idee hadden om het nieuwe jaar knallend in te gaan.
De gang door, richting de uitgang. Hoe verder ze liepen, hoe minder mensen ze tegenkwamen. Dean merkte dat hij moeite had om zich in te houden. Het liefst zou hij Charlotte tegen een muur duwen, hier en nu, zonder zich druk te maken over eventuele mensen die hen zouden zien. Maar dat ging misschien net iets te ver. Toch, toen ze eenmaal buiten in de kou stonden, waar hij er zeker van was dat niemand hen zomaar zou zien, kon hij zich niet beheersen. Het was niet zo heel ver lopen naar het huis, maar iedere meter was te ver. In ieder geval moest hij haar eerst nog een keer geproefd hebben, anders had hij de kracht niet om de reis naar huis voort te zetten. Hij pinde haar dan ook tegen de buitenmuur van de bunker, zijn lichaam tegen het hare. Zelfs al droegen ze nu extra lagen kleding om zich tegen de kou te beschermen, alsnog voelde hij haar gespannen lichaam tegen het zijne branden. En zijn lippen op de hare, in een korte, verlangende zoen. Haar lippen gloeiden tegen de zijne, proefden naar zo veel meer. Een verlangen dat hij al een tijd niet meer gevoeld had, een hunkering naar hun samenzijn. Zelfs al was het ijskoud buiten, zijn lichaam voelde alsof het in brand stond.
'Kom,' zei hij, zijn stem schor van verlangen, 'ik weet niet hoe lang ik nog kan wachten.'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Gewillig liet ze het gebeuren. Gewillig liet ze zich tegen de muur drukken, ging ze mee in de hevige zoen. Zijn lippen zorgden voor een vreemde gewaarwording, een sensatie die hetzelfde moest zijn voor Dean. Beiden konden ze niet wachten. Beiden wilden ze hun lichamen vrijgeven, de liefde bedrijven. Zijn aanraking, het verlangen, zorgden ervoor dat ze buiten adem raakte. Zwaar liet ze haar lippen voor de zijne hangen, voelde ze hoe zijn ademhaling tegen haar lippen streek. Zijn woorden lieten haar opnieuw lachen. Opgelaten. God, ze wilde hem nu. Hij wist niet hoe lang hij nog kon wachten, zij kon niet langer wachten. Daar waar hij hen naar achteren wilde trekken, weg van de muur, op weg naar hun huis, trok Charlotte hem opnieuw tegen zich aan door haar hand in zijn nek te leggen. Haar andere hand vond de sluiting van zijn jas, die ze omlaag trok. Het verlangen was niet gespeeld of ongemeend. Het was de alcohol die de sterke gevoelens omhoog brachten, die haar een stapje verder lieten gaan en haar niet kon laten wachten. Echter, de gevoelens waren oprecht. Zonder de alcohol had ze net zozeer naar hem verlangd, maar zou ze meer geremd zijn in haar handelingen. Het kon haar niet schelen dat er elk moment iemand naar buiten kon lopen en hen zou betrappen. Ze wilde Dean. Ze wilde hem, zijn lichaam, ondanks de kou.
Dean kreunde tegen haar lippen. ‘Niet hier,’ verzuchtte hij met tegenzin. Hij leek het even graag te willen, maar leek meer bij zinnen om te beseffen dat het geen goed idee was. Natuurlijk had hij gelijk. Niet alleen konden ze ontdekt worden, de kou zou hen ook niet goed doen. De sneeuw was betoverend, maar zou hen wel degelijk kunnen doen onderkoelen eenmaal ze naakt in de witte poeder lagen. Dan waren er nog de geïnfecteerden. Hoeveel voorbereidingen er ook gedaan waren, helemaal veilig was je nooit.
Charlotte kreunde gefrustreerd. ‘Ook niet als we heel snel zijn?’ vroeg ze waarna ze hem opnieuw kuste. Haar hand gleed over zijn trui omlaag naar zijn broek. De dikke laag zat haar enorm in de weg, wat haar verlangen deed groeien.
Dean trok haar tegen zich aan, maar zette enkele stappen bij de muur vandaan. Hij onderbrak hun zoen niet direct, maar liet het niet zo lang doorgaan als Charlotte had gewild. ‘Je maakt het me niet makkelijk,’ gromde hij.
Die woorden gaven haar een des te beter gevoel. Ze vond het heerlijk als ze hem gek kon maken. Ze vond het heerlijk als ze soms die dierlijke instincten omhoog kon laten komen. Begreep haar niet verkeerd. Ze hield van zijn tedere en liefdevolle aanrakingen, maar het waren dit soort momenten die haar lichaam gek konden maken van verlangen. Ze hield van zijn tederheid als ze samen waren, maar tijdens hun intieme momenten vond ze de vurigheid in hun samenzijn heerlijk.
Charlotte zuchtte protesterend, maar vergrootte de afstand tussen hen wel. ‘Je hebt gelijk. Wie als eerste thuis is krijgt een beloning?’ stelde ze met een grote, veelbelovende grijns voor. Ze wachtte niet op een antwoord, maar zette het op een rennen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Er waren maar weinig dingen die Dean daadwerkelijk van zijn stuk konden brengen. Charlotte, met haar impulsiviteit en prachtige uiterlijk, was één van die dingen. Ze maakte hem gek, maakte dat hij wenste dat hij haar hier en nu, tegen de buitenmuur van de basis, kon nemen. En ze leek dat zelf ook te wensen, hoe koud en irrationeel dat ook eigenlijk was. Het kostte hem moeite om zich ertegen te verzetten, want het liefste wilde hij gewoon instemmend antwoorden. Hij wilde haar gewoon voelen, proeven, nemen. Toch was er een rationeel stemmetje dat hem vertelde dat ze dood zouden vriezen en dat was het enige dat hem tegenhield. De enige reden dat hij zich niet hier en nu van zijn kleding had ontdaan.
Eindelijk leek Charlotte zich ook te beseffen dat het hier niet ging gebeuren, hoe graag ze het allebei wilden. God, hij was krankzinnig. Het maakte niet uit wat ze nu zou doen, het zou zijn verlangen naar haar, de lust, niet doen verminderen. Ze rende weg, de donkere nacht in. Ergens schreeuwde de stem van Christian in zijn hoofd, dat hij op haar moest letten. Ze waren beiden aangeschoten, misschien zelfs licht dronken, en ongewapend. Niet dat er vannacht iets zou gebeuren waar ze wapens voor nodig hadden, dat zeker niet. Toch zette Dean het ook op een lopen, achter zijn vriendin aan. Hij bleef vlak bij haar, maar het was al duidelijk dat hij deze wedstrijd zou winnen. Hoeveel hij ook van haar hield, hoe graag hij haar ook zou laten winnen, niet vanavond. Niet in zijn huidige staat. Hij was de eerste die bij het huis aankwam, op de voet gevolgd door Charlotte. Zonder nog te wachten trok hij haar mee naar binnen, sloot de deur achter zich en wederom lagen zijn lippen op de hare, terwijl hij zich op onhandige manier van zijn dikke jas en schoenen probeerde te ontdoen. Die zaten alleen maar in de weg.
Ook voor Charlotte moest de eerste laag kleding al uitgetrokken worden en ongeduldig als Dean was, hielp hij haar een handje met de sjaal en jas. Nog steeds lagen er vele lagen kleding om hun lichaam, maar veel minder dan daarvoor. 'Ik heb gewonnen,' zei hij tegen haar, nog hijgend van de inspanning. Ze knikte ongeduldig. 'Weet ik.'
Meer was er voor Dean niet om te zeggen. Hij trok haar tegen zich aan, tilde haar op en klemde haar benen rondom zijn middel, waarna hij de trap op begon te lopen, naar boven. Terwijl hij haar naar boven droeg, liet hij haar lichaam niet met rust. Gretig gleden zijn handen over haar kleding, onder de rand van haar trui door, tot ze daar de naakte huid vonden. Liefde en een gepassioneerd, langzaam samenzijn waren aantrekkelijk, maar op dit moment stond het lichaam van Dean meer naar een heftige vrijpartij, waarbij een bijna dierlijk verlangen vrijkwam. Wederom drukte hij haar tegen de muur, ditmaal die van haar slaapkamer. Zijn lippen vonden de hare, zijn vingers drukten in haar huid. Haar lichaam, haar benen die om hem heen geklemd waren. Ze waren al zo dicht bij elkaar, dat hij nauwelijks meer helder na kon denken. Charlotte. Charlotte. Zijn Charlotte. Zijn vriendin. Zijn ongelofelijk opwindende, sexy vriendin. De prachtvrouw die hij had leren kennen. Momenten schoten aan hem voorbij. De keren dat ze hem had uitgedaagd, verlangens bij hem had losgemaakt. Hij had zich er soms zo ongemakkelijk bij gevoeld, maar dit keer niet. Dit keer was hij degene die zijn verlangen nauwelijks kon onderdrukken, schaamteloos in haar nek hijgde toen ze hun kus verbroken. Hij wilde niet per sé een beloning. Tenzij zij de beloning was.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Natuurlijk won Dean. Het zou leuk geweest zijn als Charlotte had gewonnen, helemaal met de voorsprong die ze gehad had. Toch was er weinig twijfel over mogelijk geweest en had Charlotte ergens ook wel geweten dat hij zou winnen. Niet dat ze het vervelend vond. Dean zou zijn beloning wel krijgen, wat voor haar eveneens een beloning was. Ze vond het heerlijk om te zien hoe ze hem gek kon maken, hoe haar aanrakingen hem konden betoveren.
Dean had haar opnieuw tegen de muur gedrukt, deze keer zonder dat ze zelf op de grond stond. Op die manier waren hun lichamen nog dichter bij elkaar ondanks de kleding die nog altijd om hun lichaam zaten. Niet dat Charlotte er genoegen mee nam. Ze drukte haar torso tegen het zijne in een poging de kleine afstand tussen hen te overbruggen. Even werd Charlotte teruggebracht naar die dag in het hotel, die dag dat ze hadden mogen genieten van een eigen douche. Toen had hij haar op diezelfde manier tegen de muur gedrukt, al waren ze toen al van hun kleding ontdaan en was hij met een ruige passie, maar eveneens wat onzekerheid bij haar naar binnen gegaan. De onzekerheid was nu verdwenen. Hij leek zeker van zijn vaardigheden in bed, het feit dat hij haar gek kon maken. Hij leek zekerder over zijn lichaam, zijn geslacht. Niet dat hij onzeker aangelegd was, maar ze had die twijfels wel gemerkt. Twijfels die nu verleden tijd waren. Het enige wat hij wilde, was zij. Dat kwam goed uit, want het enige wat zij wilde, was hij.
Charlotte kreunde tegen zijn lippen aan zodra zijn handen zich in haar huid drukten. Ze voelde hoe haar wond ietwat protesteerde onder de kracht die ze uitoefende om haar benen tegen zijn heupen te klemmen, maar negeerde het en liet haarzelf er niet door afleiden. Ze beet op Deans onderlip, waarna ze opnieuw plagend tegen zijn lippen lachte. Ze wilde hem belonen, haar afspraak aan hem nakomen. Helaas was er niets waarmee ze hem kon verrassen wat ze nog niet eerder gedaan had, maar ze betwijfelde of Dean dat vervelend zou vinden. Charlotte zette haar benen weer op de grond, waardoor hun zoen kort onderbroken werd door het plotselinge hoogteverschil. Ze draaide zich om, waarna ze merkte dat Dean haar weer gretig tegen zich aantrok. Ze legde een hand in zijn hals en draaide haar hoofd zo dat haar ademhaling voelbaar moest zijn tegen zijn kaaklijn, terwijl ze met haar lichaam langs zijn heupen schuurde.
‘En, meneer, heeft u nog wensen om uw overwinning te vieren?’
Dean gromde, terwijl zijn hand onder haar trui gleed. Ondanks dat zijn handen ijskoud waren, lieten zijn vingers een vurig gevoel achter op haar huid. ‘Ik wil je. Nu.’
Fuck. Wat genoot ze ervan wanneer hij zijn verlangen op die manier uitte. Zijn andere hand drukte haar heupen tegen zich aan en ietwat onhandig probeerde hij de knoop van haar broek te openen. Charlotte grinnikte en legde haar hand op de zijne, onderbrak daarbij zijn poging om haar te ontdoen van haar kleding. Dean kreunde protesterend. Heerlijk.
‘Zoals u wenst,’ fluisterde ze, waarna ze zijn hand losliet. Een kans die Dean direct greep. Minder onhandig dan daarvoor opende hij haar broek, waarna hij zijn hand onder de stof van haar slipje liet glijden. Charlotte sloot haar ogen, waarbij haar ademhaling stokte. Ze verborg haar gezicht in zijn hals, plaatste haar lippen op de gekleurde huid, waardoor een volgende kreun gesmoord hoorbaar was. Zijn vingers streelden haar, zorgden ervoor dat ze alleen maar meer naar hem verlangde. Charlotte zoog zachtjes aan de huid van Dean, een handeling die ruw verstoord werd door een tinteling die nog een kreun niet kon onderdrukken. Een kreun die ontstond doordat hij zijn vingers bij haar naar binnen bracht. Godverdomme. Dean was hier degene die de beloning had moeten krijgen, niet zij. De klier dat hij was. Charlotte draaide zich om in zijn greep, haar ademhaling zwaar van verlangen en deels nog van de inspanning van daarvoor. ‘God, Dean,’ kreunde ze, terwijl ze op haar tenen was gaan staan en hem opnieuw zoende. ‘Je maakt me gek.’ Ja. Nu was zij degene die de woorden eens mocht uitspreken. Charlotte maakte zijn broek open, nam niet langer de moeite om tijd te rekken. Zij wilde hetzelfde als hij: ze wilde hem. Ze wilde hem nu. Ze trok zijn trui over zijn hoofd, een voorbeeld dat hij direct volgde. Hij gunde haar niet de tijd om een nieuwe actie uit te voeren, want direct daarna trok hij haar sportbeha over haar hoofd. Hij haalde het elastiek uit haar haren, kamde vervolgens mijn zijn vingers door haar donkere lokken en liet daarbij de vlecht verdwijnen.
Charlotte grinnikte. ‘Geen vlechten meer dus?’
Dean leek niet meer in staat daar een gepast antwoord op te geven. In plaats daarvan trok hij haar dicht tegen zich aan, duwde zijn vingers in haar bil, voelde haar blote borsten tegen zijn naakte bovenlichaam. Enkel hun geslachtsdelen waren nog bedekt met een laag stof. Waarom duurde die uitkleden soms zo lang?
Voor de derde keer achter elkaar was het Charlotte die zich omdraaide in zijn armen. Nogmaals schuurde ze met haar lichaam langs zijn heupen, waar zijn erectie nu duidelijk voelbaar was. Nee. Ze kon niet langer wachten. ‘Neem me vanachter,’ hijgde ze. Het was een standje die ze nog niet eerder geprobeerd hadden, maar waar ze nu intens naar verlangde. Ze plaatste zijn hand op haar borst, terwijl zijn andere hand de stof rond haar heupen omlaag duwde. God. Oh god. Eindelijk. Eindelijk was het zover.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij maakte haar gek? Besefte ze zich wel wat ze bij hem losmaakte, de rauwe lust die hij voelde? De alcohol, die door zijn aderen liep, versterkte dit enkel. De gevoelens waren echt. De lust was echt. De wil om haar lichaam om zijn geslacht te voelen. De kreunen te horen, te horen hoe hij haar deed genieten. Ze wist niet half hoe krankzinnig ze hem maakte, al helemaal niet toen ze haar rug naar hem toedraaide, haar hand op de zijne legde en op haar borst legde.
Neem me vanachter. God, ja. Iedere keer wist ze wel met iets te komen waardoor hun momenten anders waren dan daarvoor, nog specialer en bijzonderder. De beloning was al lang vergeten. Hij wilde haar en nam niet de tijd om twee keer na te denken over haar wens. In dit geval was het net zo goed zijn wens en meer dan een bevestiging kon hij dan ook niet uitbrengen. ‘Ja,’ zei hij, een woord dat nauwelijks verstaanbaar was door de heesheid, de opwinding in zijn stem. Hij ontdeed zichzelf van zijn kledingstuk, trok de stof van Charlotte haar ondergoed ook naar beneden.
God, ja. Vanachteren was ze net zo mooi als van voren. Haar ronde billen drukten tegen hem aan, schuurden langs zijn erecte geslacht. Met zijn vrije hand kneep hij in de zachte huid van haar achterwerk, die bijna net zo fijn meegaf als haar voorgevel. Toch besteedde hij relatief weinig aandacht aan dat feit en pakte hij zijn geslacht vast, zodat hij het bij haar naar binnen kon brengen. Een dierlijk geluid verliet zijn mond toen hij bij haar was binnengedrongen, hij kneep in haar borst om iets van zijn opwinding te kunnen uit.
Ze was zo strak. Vanuit deze positie was dat zo goed voelbaar, hij voelde exact hoe de spieren in haar onderlichaam zich aanspanden, zich even leken te verzetten tegen deze indringer. Heel eventjes maar. Toen begon hij te bewegen, eerst nog relatief langzaam. Vanuit deze positie voelde het alsof hij dieper bij haar binnen kon dringen dan vanuit de eerdere posities die ze samen geprobeerd hadden. Even twijfelde hij of dat voor Charlotte ook zo voelde en in hoeverre het prettig was, maar een kreun van haar kant vertelde hem dat hij zich daar geen zorgen om hoefde te maken. In tegendeel, de kreun zorgde ervoor dat hij enkel meer wilde. Hij liet haar borst los, legde zijn handen nu om haar heupen, waarna hij haar bovenlichaam voorover duwde, waardoor ze in voorovergebogen houding voor hem stond. Zijn handen, die nog steeds om haar heupen lagen, kon hij nu gebruiken om haar dichter tegen zich aan te trekken wanneer hij bij haar naar binnen stootte. De intensiteit verhoogde en Dean voerde het tempo op. De ruimte werd gevuld door hun gehijg, gepaard met kreunen die onmogelijk onderdrukt konden worden. Het geklets van haar lichaam tegen het zijne, iedere keer dat hij bij haar naar binnen drong. Was dit euforie? Was dit de roes die voortkwam uit seks zoals zij deze nu hadden? Zo voelde het in ieder geval wel.
Door de alcohol in zijn lichaam duurde het langer voordat hij bij een hoogtepunt aankwam. Niet dat dat vervelend was, het genot werd er niet minder om. Maar toen hij voelde dat hij dichterbij kwam, verliet hij haar lichaam. Charlotte leek verbaasd door die actie, keek om. ‘Wat is er?’ vroeg ze.
‘Niets.’ Hij wilde haar gewoon aan kunnen kijken wanneer hij zijn hoogtepunt bereikte. Hij hield van haar lichaam, kon haar goed voelen, maar hij wilde haar gezicht zien. Hij wilde zien hoe zij ook genoot van de manier waarop ze nu weer samen waren, na een veel te lange periode waarin ze elkaar nauwelijks hadden aangeraakt. Dit was een rauw, intiem moment. Dierlijk, waarin lust de overhand had genomen. Toch betekende dat voor hem niet dat hij geen waarde meer hechtte aan de liefde, de romantiek. Al stond het op een laag pitje.
Dean duwde haar nu op het matras, zorgde dat ze op haar rug lag en ging boven haar hangen. Ze waren beiden nat van het zweet, al was de kamer niet warm. Hij besteedde er geen aandacht aan, liet zich wederom in haar glijden. Dit was intiemer, op een andere manier goed. Zijn handen grepen gulzig in haar huid terwijl hij bleef bewegen. Het genot moest van hun beide gezichten af te lezen zijn terwijl Dean steeds sneller richting zijn hoogtepunt werkte. Hij hield van haar.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een korte twijfel was door haar lichaam getrokken. Was het niet fijn? Zat hem iets dwars? Besefte hij zich dat ze hem nooit voldoende kon bieden? Natuurlijk niet. Dat wist zij ook wel, anders had zijn stem voor die tijd niet zo vol verlangen geklonken, had hij haar niet zo gretig tegen zich aan getrokken. Pas toen hij haar op het matras duwde en boven haar ging hangen, besefte ze zich wat hij wilde. Net als die eerste avond, wilde hij het hoogtepunt bereiken terwijl hij haar in haar ogen aankeek. Ondanks alle dierlijke instincten en alle lusten die door hun lichaam suisden. Ondanks dat hij aangenaam diep bij haar naar binnendrong tijdens hun staande standje, was dat niet het moment waarop hij het hoogtepunt wilde bereiken. Het stelde haar gerust, gaf haar een warm gevoel vanbinnen. Een gevoel van genegenheid.
Opnieuw kwam hij bij haar naar binnen, haar spieren waren nog warm van de stimulatie daarvoor. Charlotte sloot kort haar ogen, legde een arm boven haar hoofd, holde haar rug iets en kreunde. Met passie stootte hij naar binnen, groeven zijn vingers in haar huid. De wond was allang vergeten, daar hadden beiden weinig aandacht aan besteed. Charlotte merkte hoe haar spieren al vrij snel terugwerkten naar het hoogtepunt dat Dean daarvoor iets uitgesteld hadden. Ze wilde het moment uitstellen, wilde langer genieten van zijn erectie die bij haar naar binnen drong. Keer op keer zorgend voor een prettige sensatie. Helaas wist ze dat het niet lang meer zou duren. Eveneens merkte dat Dean zijn hoogtepunt ook niet lang meer zou duren. Hun gekreun, hun gehijg, werd steeds duidelijker. Charlotte opende haar ogen, wilde de blik op Deans gezicht zien. Ze legde haar armen naast haar zij en duwde haarzelf omhoog, om iets dichter bij hem te kunnen zijn. Door de beweging voelde ze hoe zijn geslacht op een iets andere manier haar lichaam binnendrong. Een vervreemde sensatie die haar opnieuw liet kreunen van geluk. Charlotte klemde een arm om zijn hals en bewoog tegen zijn bewegingen in, om de impact te vergroten. Ze liet haar hoofd vlak voor het zijne hangen, waardoor ze zijn raspende ademhaling langs haar gezicht kon voelen strijken. Hij was van haar. Hij gaf zichzelf aan haar en zij gaf haarzelf aan hem. Hij maakte haar gek, maar zij hem evengoed. Ondanks de vele verschillen, ondanks het feit dat Charlotte haarzelf nooit als goed genoeg beschouwde, was dat nu onbelangrijk en leken de twee perfect bij elkaar te passen. Ze voelden elkaar aan, konden merken aan de ander wat prettig was en wat niet. Maar bovenal lieten ze zich niet leiden door enkel lustige gevoelens.
Het hoogtepunt naderde. Charlotte merkte hoe haar spieren zich begonnen samen te spannen om zijn geslacht, hoe die prettige prikkel door haar hele lichaam trok. Ze smoorde haar luide kreun door haar lippen tegen die van Dean te drukken, waarmee ze tegelijkertijd Deans kreun onderdrukte. Hij klemde haar heupen dicht tegen de zijne, terwijl ze voelde hoe hij in haar klaarkwam en zijn zaad zich in haar lichaam verspreidde. Ze voelde hoe hij de zoen deels onderbrak om op adem te komen, zijn genot in een kreun kenbaar maakte. Charlotte liet haar vingers over zijn hals glijden, leunde tegen hem aan, waardoor hij zich uiteindelijk achterover liet vallen en zij bovenop hem kwam te liggen. Met een stralende glimlach keek ze hem aan, al was haar ademhaling nog altijd zwaar van de inspanning van daarvoor. Charlotte liet haar gezicht boven die van hem hangen, waardoor een paar plukken haar hem in zijn gezicht kietelden. Ergens voelde Charlotte de dwang iets te zeggen, maar woorden leken haar gevoel onvoldoende te beschrijven. Op dit moment was het haar gezicht die boekdelen sprak en was het niet haar stem die de stilte zou doorbreken met een onsamenhangend verhaal. Ze had haar liefde voor hem al uitgesproken die avond, evenals haar verlangens. Ze had haar liefde aan hem laten blijken, evenals haar lust. Woorden waren voor nu overbodig, zo lang ze hem in zijn ogen aan kon kijken was alles oké. Net zoals ze hun hoogtepunt gedeeld hadden door elkaars blikken te verstrengelen en elkaar te kussen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was goed. Het was geweldig. Het was verdomd heerlijk. Hij had de korte twijfel bij haar gemerkt toen hij hun positie veranderd had, maar blijkbaar had ze snel doorgehad wat hij wilde. Blijkbaar begreep ze wat hij had bedoeld. En het was goed. Ze bereikten gezamenlijk hun hoogtepunt, iets wat hij bij Charlotte aan was gaan voelen. Waar hij de eerste keer onzeker was geweest of zij wel net zo'n extase van genot had ervaren als hij, had hij steeds meer geleerd over haar reacties. Het samenknijpen van haar spieren, haar lichaam dat trilde onder zijn aanraking... Het waren allemaal aanwijzingen dat ook zij op een hoogtepunt kwam en dat was voor Dean alleen maar fijn. Het betekende dat zij er net zo van genoot als hij en wanneer ze vrijwel gelijktijdig hun hoogtepunten bereikten, bracht dat een extra euforie met zich mee. Hij lag dan ook nog na te genieten, voelde hoe zijn huid tintelde onder zelfs de lichtste aanraking. Stoppen met glimlachen leek onmogelijk, vooral toen de haren van Charlotte zijn gezicht kietelden. Hij keek naar haar, zij keek naar hem. Nu hun wilde, passievolle moment voorbij was, voelde de sfeer bijna sereen aan. Dean legde een arm om het meisje heen, zodat ze niet zomaar van hem af zou kunnen rollen en trok haar zo mogelijk nog dichter tegen zich aan. Niet omdat hij haar naakte lichaam nu zo graag wilde voelen, maar gewoon. Omdat hij haar zo dicht mogelijk bij zich wilde houden. Hij rook haar geur, die zo herkenbaar was voor haar, vermengd met het zweet dat ze zojuist geproduceerd moest hebben. Hij voelde een frisse wind langs zijn lichaam strijken, een teken dat het hierbinnen niet zo warm was als het zojuist geleken had. Toch wilde hij niet overeind komen. Nog niet. Nog even wilde hij blijven hangen in de roes van het moment.
Zijn vrije hand streek over haar lichaam, volgde de rondingen van haar lichaam. Hij begreep niet hoe zij zo onzeker over zichzelf kon zijn soms. Hij vond haar zo mooi, haar vormen zo perfect, maar wanneer hij dat zei leek ze het niet te geloven. Hij streek door haar haren, die hij eerder door de war had gehaald. Ook die waren mooi. Hij vond haar haar prachtig wanneer ze het los had, al droeg ze het vaker in een staart omdat het praktischer was. Deels daarom had hij de vlecht eerder uit haar haren gehaald.
Nu gleed zijn hand over haar arm, hij was van plan om hun vingers te verstrengelen. Zijn vingers bleven echter hangen op de oneffen huid van haar onderarm en hij keek eventjes op. Het was de geheelde wond die de zwerfhond enkele maanden geleden achtergelaten had. De wond die hij had aangezien voor de beet van een geïnfecteerde, maar die dat uiteindelijk niet bleek te zijn. Hoewel de wond uiteindelijk goed geheeld was, zouden de littekens voor altijd op een slordige manier op haar huid blijven staan. Niet dat het hem deerde, ze hoorden bij haar en hij vond haar er niet minder mooi om. Nogmaals wilde hij zijn vingers over de ruwe, oneffen huid laten gaan, maar Charlotte trok haar arm terug, verborg de littekens tegen haar lichaam. Verbaasd keek hij haar aan, maar het leek wel alsof ze zijn blik nu eventjes ontweek. Dus legde hij zijn hand op haar gezicht, waardoor ze wel naar hem moest kijken.
'Wat is er?' vroeg hij, toen hij de blik in haar ogen zag. Er was iets veranderd in de afgelopen tien seconden. De nasleep van de euforie leek iets weggevaagd te zijn, de blik in haar ogen was anders.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De vingers die over haar lichaam gleden, lieten een spoor van kippenvel achter. Ze genoot van de tedere aanraking, helemaal nu haar lichaam nog nagloeide van de vrijpartij. Hij volgde de rondingen van haar lichaam. Rondingen waar ze soms ontzettend veel twijfels over kon hebben, maar waar ze zich op momenten als deze tevreden over voelde. Enkel doordat Dean er op deze manier aandacht aan besteedde. Ze zou haar angsten los moeten laten, ze zou nooit meer mogen twijfelen aan haarzelf. Dean hield van haar, dat had hij net meer dan duidelijk gemaakt. De onzekerheden zaten hen in de weg, terwijl het nergens voor nodig was. Misschien zou het moment ooit komen dat al die twijfels weggevaagd zouden zijn.
Toch, ondanks alle gevoelens van daarvoor, voelde ze nu opnieuw een lichte onzekerheid. Niet zozeer over de liefde van Dean voor haar, maar over de oneffen plek op haar huid waar Dean zijn vingers iets langer liet rusten. De wond was relatief goed geheeld. Helemaal omdat het nog wat was gaan ontsteken. Nu waren er lichtere plekken te zien die op sommige plekken wat bobbeliger oogden. Sommige mensen zouden het zien als een soort trofee, als een kleine belemmering die ze hadden overwonnen in een gevecht. Charlotte zag het niet alleen als een lelijke vlek op haar lichaam, maar ook als een soort falen. Ze had er weinig aan kunnen doen. De situatie was hectisch geweest en ze had eerst de geïnfecteerde moeten doden voor ze zich om de hond had kunnen bekommeren. Toch had het haar ontzettend in gevaar gebracht. Wie wist wat er gebeurd was als Dean niet op haar af was komen rennen? Als ze compleet op haarzelf aangewezen was, had de wond nog lelijker kunnen ontsteken met de gevolgen van dien.
Charlotte had zowel haar arm weggetrokken als haar blik afgewend en dat was genoeg voor Dean om te signaleren dat er iets mis was. Hij plaatste zijn warme hand op haar wang en dwong haar middels die weg hem aan te kijken. Zijn blik was serieus, zelfs iets bezorgd, terwijl hij haar aankeek met zijn grote, warme ogen. Zachtjes zuchtte ze en legde ze haar hand op de zijne, die nog altijd op haar gezicht lag. ‘Vind je het niet lelijk?’
Een korte verbazing trok over zijn gezicht. Hij haalde zijn hand van haar gezicht en pakte haar pols vast, waarna hij haar arm lichtjes naar zich toetrok. Niet langer was het litteken verstopt. Opnieuw gleed zijn hand over de oneffen huid, die op het moment extreem gevoel was en daarmee kippenvel bezorgde over haar hele onderarm. Dean bestudeerde de littekens, leek er nog nooit op die manier over nagedacht te hebben. Hij keek niet met verafschuwing naar de lelijke plekjes, maar Charlotte kon zich niet voorstellen dat hij het mooi zou vinden.
‘Het hoort bij je,’ zei hij uiteindelijk.
Charlotte zuchtte zacht en liet haar hoofd op zijn schouder rusten, terwijl ze toekeek hoe zijn vingers de lijnen van haar littekens volgde. Het hoorde bij haar. Zie? Hij vond ze niet mooi, maar hij bevestigde ook niet dat hij ze lelijk vond. Het was een neutraal antwoord en dat was oké. Het zat hem niet zozeer in de weg, maar haar wel.
‘Een tijdje terug heb ik er al eens over nagedacht… Maar ik… Het leek mij wel mooi om er een tatoeage overheen te zetten. Ik weet niet of de huid nu al voldoende genezen is daarvoor, maar… denk je dat dat zou kunnen?’ Het was de eerste keer dat Charlotte zelf met het idee kwam om een tatoeage te nemen, om haar wens voor de inkt op haar huid uit te spreken. Eveneens was het de eerste keer na het voorval met Jane dat ze het weer hadden over het zetten van tatoeages. Ze had nog geen concrete ideeën voor de tekening, maar wist wel dat ze eraan toe was nieuwe, permanente lijnen toe te voegen aan haar lichaam.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoe kon hij zoiets nou lelijk vinden? In deze wereld was het voor een mens bijna onmogelijk om geen littekens te hebben. Hij had ze zelf ook, maar een aantal gingen verborgen onder de tekeningen op zijn huid. Anderen vielen wat minder op, of zaten op plekken die minder in het oog sprongen. Was dit waar haar onzekerheid vandaan kwam? Dat was Dean vreemd en zoals hij had gezegd, het hoorde gewoon bij haar. Ze was er niet lelijker om geworden. Het waren littekens die alleen maar bewezen dat ze gevochten had en het na kon vertellen. Net zoals de wond op haar been in een litteken zou resulteren. Misschien een iets netter, rechter litteken, maar nog steeds een litteken.
Terwijl ze ietwat onzeker haar voorstel deed, gleden zijn vingers nog steeds over de huid van haar onderarm, wreven er zacht overheen. De huid was nog niet helemaal hersteld, nog niet in zoverre dat hij er een naald in zou durven zetten, maar binnenkort zou dat wel het geval zijn.
Een tatoeage over de littekens. Het was haar voorstel en het verraste Dean, al liet hij zijn verbazing niet helemaal blijken. Hij had gedacht dat ze terughoudender zou zijn geworden over de tatoeages, door de reacties die hier gegeven werden op de inkt en door het voorval met Jane. Sowieso had ze nooit eerder blijk gegeven van meer interesse in tatoeages, dus hij had gedacht dat eentje voor haar voldoende was. Dat ze, hoewel ze nog steeds blij leek met haar eerste tekening, geen behoefte had aan meer. Haar vraag, hoe onzeker ze hem ook stelde, deed hem dan ook goed.
Dean glimlachte, drukte een kus op haar voorhoofd voordat hij haar vraag begon te beantwoorden. Nogmaals legde hij zijn vingers op de lijnen van het litteken, volgde ze en sloeg in zijn hoofd de vormen op. Als hij een tatoeage wilde maken die de littekens bedekte, moest hij zijn eigen lijnen erop aanpassen. Zorgen dat het een geheel bleef, een mooi geheel waarin je nauwelijks terug zou kunnen zien dat de huid eronder kapot was geweest.
'Ja,' antwoordde hij dan ook simpelweg. Hij zou haar de details en het denkwerk achter zo'n tatoeage besparen, want het simpele antwoord was dat het gewoon mogelijk was. Zijn blik verschoof van de littekens naar haar gezicht en hij glimlachte nog wat breder naar haar, om daarmee te laten blijken dat hij oprecht blij was met haar voorstel. 'Het zal nog wel eventjes duren voordat de huid eraan toe is, maar het kan. Ik kan het. Mits je zeker weet dat je nog een tatoeage wil, Charlotte.' Hij ging de nadelen ervan niet benadrukken. Haar er niet op wijzen dat Christian er niet blij mee zou zijn, dat er mensen in de basis zouden zijn die haar er raar op aan zouden kijken als het weer wat warmer werd en ze haar onderarm weer ontbloot kon dragen. Tenminste, als ze tegen die tijd nog hier waren. Daar hadden ze het nog helemaal niet over gehad. Een andere keer. Ondertussen was hij alweer bezig met verschillende ideeën, dingen die hij zou kunnen met de littekens. Natuurlijk zou het uitmaken wat Charlotte wilde, maar dat nam niet weg dat hij alvast begon met het bedenken van mogelijkheden. De littekens beperkten de opties een beetje.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld