Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - I'm Number .....

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Maya:

Alles werd mij even te veel, maar al snel keek ik hem weer aan en knikte. "Is goed." zei ik. Met dit vak was ik nooit goed geweest, ook al heb ik het op elke school gedaan waar ik was geweest. Een korte zucht kwam over mijn lippen en keek naar mijn handen die begonnen te tintelen. Snel verborg ik ze onder de tafel en keek naar de buisjes.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Plots kreeg Victor een enorme piepende toon in zijn oren en voelde alles om hem heen anders aan. Hij hoorde allemaal stemmen en kreeg er hoofdpijn van en dit gevoel werd steeds sterker. "Mevrouw zou ik alsjeblieft naar de EHBO mogen" zei hij, maar hoorde zijn stem nauwelijks tussen alle andere geluiden, de leerkracht keek hem bezorgd aan en hoewel hij het zelf niet hoorde vroeg ze aan Maya om hem naar de EHBO te brengen en te zorgen dat zijn ouders verwittigd werden.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Maya:

Ik keek wat naar de glazen buisjes toen ik merkte dat Victor naast mij anders begon te gedragen. Ik keek hem aan en slikte even. Dit kende ik, ik herkende dit uit duizenden. Als de leerkracht zei dat ik mee moest lopen, pakte ik Victor bij zijn onder arm en leiden hem naar de gang. Maar eigenlijk plaats van naar de EHBO te gaan, trok ik hem mee naar buiten naar de tuin, zette hem neer en legde mijn handen op zijn oren. Ik hoopte echt dat het hielp. Bij een mens kon dit niet voor komen, zeker niet. Dus hij moest wel iemand van ons zijn. Zachtjes begon ik de woorden uit te spreken die het zouden moeten verminderen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Victor zag niet scherp waar Maya hem mee naartoe bracht, of zag hij juist te scherp. "Hier je moet gewoon hier naar bellen" zei hij en gaf haar stuntelig zijn mobiel. "Het nummer van mijn vader zit onder de sneltoets hij komt me wel halen en dan gaan we naar de dokter om te zien wat er met me aan de hand is" zei hij. Hij wist dat hij niet echt ziek was, dit moest een van zijn erfgaven zijn, maar momenteel leek het hem niet echt een zeer handige.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Maya:

Het lukte mij niet om het te minderen en liet zuchtend mijn armen zakken. Dan keek ik naar zijn mobiel en toen weer naar hem. "Je kan hier niet mee naar de dokter." zei ik toen en zuchtte. Ik ging naast hem zitten en pakte toch zijn mobiel aan, drukte op de snel toets en wachtte tot het over ging. Als het niet veel later over ging, haalde ik even diep adem "Ja hoi, met Sam, klas genoot van Victor..." even viel het stil toen ik niet meer wist wat ik moest zeggen en keek Victor kort aan. "Eh, kunt u hem op halen, hij heeft vreselijke hoofdpijn. Hij mag naar huis van de school arts." zei ik toen. Ik kon echt niets anders verzinnen. Maar onder tussen had ik niet door, dat er wat steentjes, die bij mijn voeten lagen, begonnen te trillen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Clyde kwam zo snel mogelijk en parkeerde zijn auto voor Victor en Maya. "Dankje om op hem te passen" zei Clyde snel en hielp Victor met instappen. "Hij ziet er echt niet goed uit, we zullen vanavond nog langs de dokter gaan en hopelijk voelt hij zich morgen weer beter, nogmaals bedankt." Clyde deed de deuren van de auto dicht en reed sneller dan was toegestaan naar huis, hij legde acht op de bank en keek hem zowel trots al bezorgd aan. "Je bent dus een erfgave aan het ontwikkelen, kun je beschrijven hoe je je voelt" zei hij heel rustig, maar het klonk zo enorm luid dat Victor dacht dat zijn trommelvliezen gingen knappen. "Alles klinkt zo luid fluisterde hij en is door elkaar en ik krijg er zo'n hoofdpijn van" legde hij uit en Clyde knikte. "Ok ik weet het denk ik al, je zintuigen hebben zich verder ontwikkeld, ze zijn beter dan ze normaal horen te zijn, dit kan handig zijn, maar je moet het kunnen controleren en ze terug normaal krijgen." "Hoe dan" zei Victor snel en Clyde raadde hem aan zijn ogen te sluiten en aan stilte te denken.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Maya:

Het duurde niet lang, of zijn vader kwam aan gereden bij de parkeer plaats waar we hadden afgesproken. Rustig knikte ik als hij Victor in de auto hielp. "Het is oke." zei ik toen als hij mij bedankte. Niet veel later reed hij snel weg en bleef ik alleen achter. Een zucht kwam over mijn lippen en liep terug naar het klas lokaal, daar zag ik de tas van Victor nog naast de tafel staan. Ik had geen zin meer in school en pakte mijn en zijn tas op, liep het lokaal weer uit zonder wat te zeggen en baande mij een weg richting mijn fiets. Die pakte ik niet veel later uit het rek en fietste richting huis. Niet dat ik recht naar huis fietste, maar fietste naar een klein meertje wat ik tegen was gekomen in de atlas van het dorpje. Daar ging ik in de schaduw zitten onder een boom en staarde voor mij uit naar het water. Het voelde zo raar toen ik mijn handen over zijn oren legde. Daarvoor tintelde mijn handen al, maar nu nog meer. Kon het echt zijn dat hij één van mijn soort was?

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Na een tijdje voelde acht zich al een heel stuk beter en opende hij zijn ogen weer. "Ok je gaat vandaag niet naar school morgen waarschijnlijk ook niet en we gaan meteen beginnen met trainen, wie was dat meisje trouwens en hoeveel weet ze?" Vroeg Clyde wantrouwig, want als ze teveel wist moesten ze vluchten. "Ik heb gezegd dat ik ziek was, maar wat wel vreemd was, was dat ze iets vreemd tegen me zij en als ik het me goed herinner klonk het net Lorisch. Clydes ogen werden groot, bedoel je dat je denkt dat zij een van ons is of aan onze kant staat, al kan ze net zo goed een mogadoor zijn natuurlijk. Plots herinnerde acht zich dat hij zijn tas niet bij had en hij kon het niet laten hun planeet af en toe in de kantlijn te tekenen al gomde hij die tekeningen s'avonds altijd weer uit. "Shit we moeten Maya gaan zoeken, ze heeft mijn rugzak nog altijd" zei hij angstig. Zijn overontwikkelde zintuigen had hij nog totaal niet onder controle en de kans was groot dat hij weer zo'n aanval kreeg, maar hij moest die tas terughebben voor ze er in zou beginnen snuffelen.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Maya:

Mijn handen balde ik even tot vuisten en liet mijn hoofd tegen het boomschors aan leunen en keek omhoog naar de bladeren van de boom. Het was rustig, geen harde wind. Alleen maar enkele briesjes. Een zucht kwam over mijn lippen en legde mijn handen neer op de aarde. Het voelde fijn om de grond te voelen. Nog steeds tintelde mijn handen, maar nu ook mijn hele lichaam. Wat was er aan de hand? Mijn ogen kneep ik dicht en voelde een misselijk heid op komen wat echt niet prettig aan voelde. Het gevoel probeerde ik weg te drukken, maar daardoor werd het nog erger. Kwam er nog een gave bij? Twee op één dag was mij gewoon nu echt te veel. Als ik wilde op staan, bleef ik vast genageld aan de grond zitten en begon hoofdpijn te krijgen. Alles om mij heen begon ook weer anders aan te voelen.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik ga wel" zei Clyde die de autosleutels al nam, maar acht stak zijn hand uit. "Nee nee het is beter dat ik ga, als jij komt gaat ze het verdacht vinden, ik zeg wel dat ik een flauwte had." "Ruben je hebt nog maar net een gave ontwikkelt en weet helemaal niet hoe je ermee moet omgaan, wie weet heb je weer zo'n aanval en wat dan, moest er toevallig een mogadoor voorbijkomen hij zou je zo zien." Ruben dat was zijn echte naam en die werd nauwelijks uitgesproken omdat die hem teveel aan thuis deed denken, vandaar dat het een perfect aanvalswapen was. "Het spijt me" zei Clyde. "Weet je wat ik rij wel en zet me af buiten haar gezichtsveld dan kun jij haar gaan opzoeken maar ben ik in de buurt. Ruben knikte en sprong uit de zetel. In de auto legde Clyde hem uit hoe hij zijn zintuigen moest gebruiken en ze moest focussen op Maya om haar te vinden. Het was jammer dat zijn ogen nog altijd niet werkte maar door middel van zijn neus kon hij haar ook opsporen. Clyde parkeerde zich om een hoekje en Ruben wandelde de laatste 500 meter tot hij aan een boom kwam want hij voelde de wortels in de aarde. "Hey" zei hij rustig. "Ik kwam mijn rugzak halen, ik dacht al dat jij hem zou hebben.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Maya:

Na een lange tijd, voelde alles weer rustig om mij heen, maar merkte niet dat er iemand naar mij toe zou komen. Want ik had gehoord dat er niet veel mensen het bos meer in gaan. Als ik een stem hoorde, schrok ik en schoot gelijk omhoog. Als ik zag dat het Victor was, bleef ik even stil. "Eh, ja, hier." stamelde ik en pakte zijn tas van de grond en gaf het aan hem. "Gaat het al weer een beetje?" vroeg ik en hielt mijn hoofd iets schuin. Hij zag er zeker al een stuk beter uit dan net. Had het dan toch geholpen? Ik hoopte het van wel. Even fleurde ik op van binnen, maar toen schoot er een enorme pijn scheut door mijn been heen. Het liefst had ik recht op willen blijven staan, maar zakte door mijn benen van de pijn. Het leek of het even mijn spieren uit schakelde. Alsof ik verlamd was.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ja hoor al moet ik gewoon even goed uitrusten dankje trouwens om me naar buiten te brengen" zei hij terwijl hij zijn tas van haar overnam. Hij zag hoe ze plots door haar benen zakte. "Sam alles in orde" zei Ruben die naast haar neer knielde en hij broekspijp een stukje omhoog rolde om te zien of er geen wond aan haar been zat. Toen hij de littekens zag werden zijn ogen groot van verbazing en liet hij haar been meteen weer los en ging een stap achteruit. "Ivan" riep hij en bedoelde hiermee Clyde, want hij wist dat hij wel ergens in de buurt moest zijn en hij had gelijk want de man kwam na enkele minuten naar hem toegelopen. "Victor wat is er" zei hij verward en Rubens ogen bleven op Sam gericht. "Ze is een van ons" zei hij stilletjes.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Maya:

Mijn been bleef maar branden, maar er was geen soort genoot gesneuveld. Waarom branden die dan? Als ik zag dat Victor bij mij neer knielde en mijn broek wat omhoog schoof. Meteen trok ik mijn been terug en bleef hem aan kijken. Dan riep hij er iemand bij. Stil bleef ik zitten en sloeg mijn ogen neer. Victor zei iets, maar ik kon het niet verstaan. Als het branderige gevoel weg trok en het gevoel in mijn lichaam terug kwam, stond ik op en bleef ik nog even zwijgend staan. "Ik, ik moet gaan." zei ik, pakte mijn tas en deed die over mijn schouder. Maar op het moment dat ik weg wilde lopen voelde mijn lichaam zwaar aan en alles om mij heen begon te draaien. Nee, niet nu, niet nu! Schreeuwde ik in mijn gedachten en keek nog even om naar de twee mannen die daar stonden. Ik kon niet meer weg lopen, het leek alsof ik moest blijven staan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Sam ik denk dat het beter is als je even gewoon met ons meekomt" zei Ruben en kwam langzaam dichterbij. Het leek alsof ze zich niet meer kon bewegen. "We dragen je wel ok" zei hij terwijl hij zijn armen onder haar oksels stak en Clyde haar net boven haar voeten vastnam. Ze brachten haar razendsnel naar de auto en reden naar hun huis waar ze haar op de bank legde. "Dus je bent een van ons" zei Ruben nog steeds niet zeker of hij dit wel kon geloven.

Anoniem
Wereldberoemd

CreepDoll schreef:
Maya:

Voor ik het wist, hadden ze mij op gepakt en naar hun auto gebracht, daar gelegd op de achterbank. Tijdens de rit keek ik uit het raam en zag alles voorbij gaan. Nog steeds had ik niets gezegd tot de auto stopte en ze mij naar binnen brachten. Niet veel later lag ik op de bank en keek de twee aan, slikte en sloeg mijn ogen neer, maar al snel keek ik weer op en keek eerst naar Victor en daarna naar de man. Mijn lippen had ik van elkaar gehaald om wat te zeggen, maar het kwam niets uit. Niet dat ik mijn stem kwijt was, maar meer omdat ik het niet durfde te zeggen. Uiteindelijk knikte ik en keek Victor weer aan. Voorzichtig knikte ik en legde mijn hand op mijn linker onderbeen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld