Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

TMRORPG// Are you going to be mad for ever?

Account verwijderd

schreef:
Gezamenlijk lopen we door de muren heen. De jongens staan allemaal aan de andere kant en kijken onze richting uit, met grote ogen. Ik glimlach een beetje scheef en loop hun kant uit. Hoe is het toch mogelijk, we hebben het overleefd! Mijn scheve glimlach verandert in een brede grijns en ik omhels Alby en de andere jongens. "Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen?" Vraagt Gally uiteindelijk en gaat tegenover mij staan. "Ook fijn jou weer te zien." Mompel ik en kijk naar Malia, die een beetje alleen staan en niet bepaald betrokken is bij de groep. "Geen idee, maar ik heb een hoop te vertellen." Zeg ik en klap in mijn handen. "Het is niet dat ik achter veel geheimen ben gekomen, maar ik weet wet dat er iets te openen valt, misschien wel een uitgang. Maar dit was mij als runner nooit eerder opgevallen en de andere runners ook niet. Het lijkt wel of dit alleen mogelijk is wanneer de muren zijn gesloten, alsof het iets in werking zet." Ik frons mijn wenkbrauwen en uiteindelijk leun ik tegen Chuck aan. Mijn been doen nog extreem veel pijn. "Maar ik ben veel te moe om...om wat ja." Ik strompel naar de hangmatten toe en maak mijn plaats klaar om een heerlijk dutje te nemen.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik liep meteen door naar het bos. Ik liep diep het bos in en ging ergens op een boomstronk zitten. Op dat moment werd ik mezelf weer. Ik was nu al helemaal vast besloten om hier weg te komen. Ik voelde me niet thuis in de groep, alsof ik het buiten beentje ben. Iedereen is vrienden met elkaar, maar ik? Ik had het gezellig met Newt maar dat heb ik nu ook verpest. Er liep een traan langs mijn wang, waar was ik mee bezig? Door mij was Newt bijna dood. Ik leg mijn gezicht in mijn handen. Waarom hebben ze me niet al lang gedood? Dat zou het beste zijn, voor iedereen.

Account verwijderd

schreef:
Na een paar uur wordt ik wakker geschud door Alby. "We willen nu toch wel weten wat er is gebeurd?" Dus na een tijdje zitten wij bijna allemaal bij elkaar, de hele horde jongens doet mij even verbazen. Ik wist dat hier veel mensen zaten, maar zoveel?
Uiteindelijk begin ik. "Omdat ik runner ben geweest ken ik de hele Maze uit mijn hoofd. Op het moment dat Malia de Maze in rende ging er een alarmbel in mijn hoofd af, ik moest wel achter haar aan om de overlevingskant te vergroten. Eenmaal in de Maze bleek zij de gehele route te kennen, en ook hoe wij de grievers moesten ontwijken. Alsof zij een kaart in haar hoofd had moeten prenten voor zij hier op de Glade kwam. Het doet mij realiseren dat wij nu letterlijk oog en oog staan met de scheppers. Zij hoeft daar niet bij de horen, hoewel ik mijn twijfels daar over begin te hebben. Zij is te uitzonderlijk om niet voorheen bij de scheppers te hebben gehoord. Zij weet teveel, ze moet wel een belangrijke functie hebben in dit verhaal. We staan in een direct verband met de scheppers en dan beangstigd mij. Maar het tweede wat mij zorgen opwekt, we hebben een griever vermoord. Hij is geplet tussen twee muren, zo dood als maar kan. We hebben jaren lang naast die beeste geleefd zonder dat zij ons iets hebben aangedaan zolang wij niet op de onjuiste tijden ons in de Glade begaven. Wat zal dit wel niet betekenen? En het derde wat mij op is gevallen, is een soort doorgang. Ik weet niet hoe het in elkaar zit, maar de griever stond plots voor mijn neus. Het voelde al vreemd, misschien is de opening alleen te openen wanneer de muren gesloten zijn. Misschien hebben we een sleutel nodig om de poort naar de vrijheid te kunnen openen." Ik haal diep adem en neem wat slokken water na mijn hele verhaal gedaan te hebben. De angst begint al meer in mij te groeien, wie weet wat dit allemaal zal betekenen. Een ding is zeker, haar vertrouw ik niet meer. Zij is de rechterhand van de scheppers, of zij dit uit vrije wil heeft gedaan of niet. Ze vormt een bedreiging.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Het was gewoon zo eng wat de scheppers allemaal net me deden. Ik heb geen controle over mezelf. Ik doe allemaal dingen die ik niet wil. Ik heb echt medelijden met de andere, dat ze allemaal maar met mij moeten leven. Die actie van de maze in rennen was wel mijn bedoeling, maar daar heb ik achteraf ook spijt van, en de andere Malia nam het ook van me over dus ik heb er nog niks aangehad. Als ik gewoon iemand had die ik kon vertrouwen, of als ik me thuis voelde hier was het veel makkelijker geweest.

Account verwijderd

schreef:
Zodra ik uitgepraat was liep ik naar de keuken toe en keek of wok al aan het koken was, en ja dat was hij. Het rook heerlijk naar rijst met een of andere saus, maar de zorgen beginnen zich op te stapelen. Wat als straks het voedsel op raakt en wij nog geen uitweg hebben? Zullen ze ons hier werkelijk laten sterven? Eigenlijk wist ik het antwoord al: ja. Anders zouden ze ons de andere jongens niet laten verbannen, of nog vrij in het begin de gigantische ruzie waarbij veel moord is begaan. Ik denk gelijk aan de graven van de jongens. Ik ril even, deze worden eigenlijk nooit meer bezocht. Het is een wrede plek wat ons er aan laat herinneren dat vertrouwen en orde belangrijk is. Er ligt zelfs nog een bovenste helft van iemand lichaam, om de newbies die in het gat wilde springen hen daarvan te weerhouden, het klonk als zo'n goed plan, maar geen van de ontsnappingsmogelijkheden zijn gelukt. Er is maar één weg. En ik vrees voor het ergste. Het griever gat. Zij moeten ergens vandaan komen en waarschijnlijk zal daar de deur naar buiten te vinden zijn. Als dat echt zo is, zal het nog een wrede strijd gaan worden.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Ik loop wat door het bos, ik zou ook mezelf kunnen doden, zijn ze ook weer van mij af. Iedereen happy. Ik pak een steen en gooi die voor me uit. Ik veeg een traan weg van mijn wang. Ik moet me niet meer zwak laten lijken ik weet nu dus wat daar van komt. Ik ben een sterke vrouw, ik kan dit aan, en ik ga een uitweg vinden. Als ze me niet willen helpen, pech, maar als ik ontsnap, blijven zij hier achter.

Account verwijderd

schreef:
De verdere dag, van wat er nog van over was, verloopt langzaam. De jongens zijn allemaal weer hard aan het werk ondanks de omstandigheden en zoals verwacht is de box nooit meer naar beneden gegaan. Vermoeid strompel ik over het terrein met alle vragen in mijn hoofd. Misschien zouden we een kijkje moeten nemen naar de griever die vermoord is. Misschien is hij verdwenen, misschien ligt hij er nog en is er een aanwijzing te vinden. Maar misschien is het een val en wachten er een heleboel grievers op ons omdat wij een van hen omgebracht hebben. Hoofdschudden loopt ik door naar de toren en klim omhoog. Vanuit hier kijk ik over de glade en staar naar de grote muren die ons omsingelen. Het is eigenlijk vreemd, dat we hier al jaren zitten en nog geen uitweg hebben gevonden, maar ons nooit werkelijk zorgen hebben gemaakt over hoe we hier uit moeten komen en dat dingen zouden kunnen veranderen. Alles ging op automatische piloot. Eens in de zoveel tijd kwam de box ons nieuwe voorraden leveren en eens in de maand kregen we een greenie. Alles zal veranderen en nu is de druk opeens wel heel hoog. We hebben tijdelijk nog genoeg voorraden, maar die zullen opraken. Wie weet wat dit gaat betekenen.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Langzaam werd het donker, maar zin in eten had ik niet, weer niet. Ik had ook geen zin om naar de andere terug te gaan, want happy zullen ze niet met me zijn, dat is dan hun probleem. Ze doen maar, al sturen ze me voor de maze in, 's nachts, ik overleef het toch wel. Ik lette niet op de weg en struikel over iets, ik val neer en kijk achter me. Ik was wel erg diep in het bos, en het leek er ook niet op alsof iemand hier al geweest was. Het was een kistje. Ik keek om me heen of ik echt alleen was. Ik opende het. Er zat een klein handgeweertje in. Er lag ook een briefje, "Dear Malia, you've probably already noticed what's inside this box, just make wise choices with is,, staat op het briefje. Ik keek om me heen, hoe wisten ze dat ik het zou vinden? Ik steek de brief in mijn zak en het geweer. Ik moet er dus wijze keuzens mee maken, maar wat bedoelen ze daar mee? En waarom ik? Ik heb 10 kogels er in zitten, dus ik kan 10 keuzens maken.

Account verwijderd

schreef:
De muren zijn alweer even dicht en ook het avondeten is al geweest. De jongens komen bijeen en iedereen gaat een beetje met elkaar praten en gezellig doen, alsof er niets aan de hand is. Soms vraag ik mij af hoe mensen toch maar door kunnen blijven praten en elke dag wel wat te vertellen hebben. We weten niets over de wereld hier buiten of over hoe ons leven hiervoor was en iedereen maakt alles op de Glade mee. De enige onderwerpen die ik nu kan verzinnen zijn Malia, het probleem van de box en het raadsel hoe wij hier uit gaan komen. En er is niemand waarmee ik die frustraties kan delen.
Uiteindelijk shock ik naar het bos toe. Hier ergens staan ook alle namen van degene die hier zijn geweest, het is een soort traditie om deze na je newbietijd op de muur te krassen, maar er zijn ook al vele namen doorgekrast. Zodra ik voor de muur sta en naar de namen staar bekruipt een raar gevoel mij. De ruzie heeft geleid tot vele doden, het was een vreselijke en donkere tijd.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Misschien betekent het dat ik er 9 moet neerschieten, en de 10e is voor mij. Naar dat ga ik ze niet aandoen, ze zijn misschien wel vervelend, maar ik ga ze niet doden. Ik stop alles goed weg en besluit terug te gaan. Ik had toen ik naar de maze ging een muur gezien met vele namen. Ik wist dat ik er niet bij hoor want mijn naam staat er niet tussen en ze hebben me er niks over vertelt. Ik loop terug, ik kan me op zijn minst goed verdedigen, en ze hebben geen idee.

Account verwijderd

schreef:
Mijn hand glijd over de weggekraste namen, sommige daarvan hadden zelf mensen omgelegd, andere waren slachtoffer geworden van een gruwelijk bloedbad. De graven zijn er om ons te herinneren aan deze donkere tijden en dat dit niet voor herhaling vatbaar is, daarom worden mensen ook verbannen zodra zij slecht gedrag vertonen naar andere toe, meerdere malen. Dat doet mij gelijk denken aan de spuiten die ik nog steeds in mijn bezit heb. Een vreselijke drang om er een in mijzelf te spuiten begint in mij op te spelen. Wie weet krijg je daar werkelijk herinneringen van terug, wie weet brengt dat ons verder en zal het een antwoord geven op de vele vragen die ik, die andere in hun hoofd hebben. Voorzichtig haal ik er een eentje uit mijn zak en bekijk hem van diverse kanten. Ook hier staat W.C.K.D. duidelijk op. Het spul ziet er chemisch uit, maar het is nog net zo vloeibaar als eerst. Een tijd lang blijf ik zo staan, starend naar de spuit. Uiteindelijk besluit ik het. Dit is misschien wel de kans om een uitweg te vinden, dit is misschien wel de manier om verder te komen. Ik druk de spuit in mijn buik en duw hard tegen de bovenkant om de vloeistof in mijn bloed te laten stromen. Al gauw wordt mijn beeld zwart.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Als ik uit het bos komt, zie ik Newt op nog geen 5 meter afstand van me staan met een spuit in zijn handen. "Newt don't! " roep ik en ren er zo gauw mogelijk op af. Hij is dan misschien wel boos op me, maar hij is daar die maze in gegaan voor mij om mij te redden. Hij is de enige tot nu toe die interesse in me heeft getoond. Ik ren op hem af en vang hem nog net op voordat hij vast. "Jezus Newt, serieus" vloek ik in mezelf. Ik haal de naald weg en gooi hem tegen de muur aan. Fucking dingen, ik had ze nooit aan hem moeten geven. Alles wat hier gebeurt is mijn schuld. Ik til hem op in de bruidspaar houding, wat best komische is omdat het eigenlijk andersom hoort te zijn. Met hem in mijn armen loop ik naar de andere "help!" Roep ik.

Account verwijderd

schreef:
Ik hoor iets om mij heen, maar het is zo ver weg en zo onbereikbaar dat ik het laat varen, maar dan vervaagt het geluid al.
Vreemde flitsen schieten voor mijn ogen. Een man en een vrouw. De vrouw huilt, ze schreeuwt en ze strekt haar armen naar mij uit. "Newt, niet mijn Newt!" Haar handen gaan naar haar gezicht en de man pakt haar stevig beet. "Het is beter zo, we moeten hem laten gaan. Het is een monster." Voor ik kan ontrafelen waar dit over gaat, zie ik iets anders. De vrouw is hier nog jonger en we lopen door een park heen terwijl we ijs eten. Later zit ik met de man videogames te spelen. Fijne beelden met mijn familie schieten omhoog. Maar dan komt er iets wat ik nooit verwacht had. Een enorme lichtflits, veel hitte. Zonnevlammen. Het zijn zonnevlammen. De wereld is verschroeit. Beelden op de tv zijn vreselijk, maar ik leef in die wereld. Ik kijk uit het raam en ook hier is de wereld aan het vergaan. Een nieuw beeld van een vrouw met een enorme ziekte, ze probeert op mij af te rennen, maar het is meer strompelen. Opnieuw mijn naam, nu door de man, mijn vader. De vrouw klemt haar handen om mij heen.
Witte jassen, computerschermen met vele testen. Nog meer testen. Infusen en andere draadjes die naar mijn lichaam leiden. Nog meer testen. Nog meer draadjes. Veel pijn. Shocken. Nog meer testen. Onherkenbare gezichten. Beelden van de Glade. Nog meer beelden van de Glade. De scheppers die ons in de gaten houden. Nog meer testen. Nog meer pijn. Nog meer draadjes. En dan zij.
De grootste shock in dit hele warbeeld, is om haar gezicht tussen al die vreemde gezichten te zien. Het was slechts een flits, maar zij was het. Zij werkte daar, ze keek mij aan in mijn ogen en knikte. En toen kwam er opnieuw pijn. Nog meer onbekende gezichten, de scheppers. Nog meer testen. Nog meer pijn. Maar opnieuw en opnieuw blijft haar gezicht naar voren komen.
Tot een verlamd zwart gat voor mijn ogen komt.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
"Newt wake up please" zeg ik en loop verder. "Help me please!" Roep ik en zie de Mad Jacks op me afkomen. Ze nemen hem over "wat heb je met hem gedaan!" Roepen ze boos. "Ik heb niks met hem gedaan!" Zeg ik geërgerd. "Hij deed zo'n spuit in zichzelf, als ik daar nieg was, had hij daar nog wel even gelegen" zeg ik en loop dan weg. Weer naar een veilig plekje waar ik alleen ben. Ik had onderweg zo'n spuit uit zijn zak gepakt. Crazy dat zo'n ding delen van je geheugen terug geeft. Misschien moest ik het ook maar proberen, ik moet weten wat ze met me gedaan hebben. Maar deze spuiten zijn voor de zieken, niet voor mij

Account verwijderd

schreef:
Ik weet niet hoeveel tijd er verstreken is, maar het gewone leventje lijkt alweer zijn gangetje te gaan. Net zodra ik mijn ogen open komt Alby binnen. "God, you're awake!" Hij komt snel verder en gaat op de stoel naast mijn bed zitten. Ik wrijf in mijn ogen. "Wicked is good. Wicked is good." Fluister ik, of eigenlijk heb ik niet het gevoel dat ik het ben en toch ben ik het. Het lijkt wel of ik even de controle over mijn eigen lichaam verlies. "Wat?" Vraagt Alby en hij fronst zijn wenkbrauwen. Ik kijk moeilijk de andere kant uit. "Wicked is good." Zeg ik nogmaals, maar nu ben ik werkelijk degene die het zegt. "Newt, wat is er gebeurt? Waarom stak je die spuit in jezelf en wat heb je gezien?" Ik slik moeizaam en kijk hem in zijn ogen aan. "Haar." Is uiteindelijk het enige wat ik uit kan brengen. Natuurlijk heb ik nog veel meer gezien. De gruwelijke beelden van hoe de wereld hierbuiten is, de zonnevlammen die de wereld hebben verschroeit en de mensheid die een verschrikkelijke ziekte hebben verspreid door hoe zei het noemen een ongeluk. De mensen die besmet waren, de crancks. De wereld is één grote verschrikking, een plek waar niet meer te leven valt. Misschien is deze plek wel nog de enige veilig plek die er is, maar dit is nep. Dit is slechts een opgezette plek waar wij als proefkonijnen worden gebruikt en dat is verkeerd. Vervolgens denk ik aan de mooie beelden, met mijn ouders als enig kind. De liefde die zij mij gaven, maar vervolgens werd ik bij het weggehaald omdat ik gevaarlijk zou zijn. Maar waarom? "Wat 'haar'? Newt wat is er met haar?" Ik word uit mijn gedachte gerukt. Ik schud mijn hoofd. "Ze is niet te vertrouwen." Is het enige wat ik nog zeg. Ik draai mij om in bed en sluit mijn ogen weer, ik ben vermoeid.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld