Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O' This means war || ft. Vasilissa

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Ze probeerde van deze situatie het beste te maken, al ging dat moeilijk. Alex had nog steeds een strakke blik aan zijn gezicht gespijkerd, iets dat blijkbaar nooit weg ging.
Een straal licht kwam de verduisterde kamer binnen, waardoor ik kort mijn ogen sloot om niet verblind te worden. De jongen die binnen kwam durfde ook niet eens aankijk, zijn handen waren aan het trillen en het zou niet lang duren of je zag zweetplekken over zijn lichaam. Zijn stem klonk breekbaar en trilde. Aarzelend gaf hij de brief af aan Alex, die hem met gefronste wenkbrauwen aankeek.
Mac bekeek zijn bewegingen aandachtig en haalde daar veel informatie, lang leve de lichaamstaal. Twijfelachtig, bibberend en meteen was hij verdwenen. Slecht nieuws.
Ze kneep haar ogen tot spleetjes en bekeek Alex zijn gezicht, om te zien wat er in de brief kon staan. Een missie dat niet uitbetaald kan worden misschien.
Nee, het was erger, veel erger dan dat. Zijn oogleden verwijdden zich en zijn ademhaling stokte.
Mac voelde een steek van angst, en kroop weg van hem. Dichter tegen de rugleuning van het bed, tot haar rug die raakte. Ze had zo'n naar en angstig gevoel, iets dat ver van goed was.
Vragen wat er aan de hand was kon ze niet, daar had ze het lef niet voor. Macs handen begonnen te trillen en ze trok haar benen dichter tegen zich aan.
Er viel een -letterlijk- dodelijke stilte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tarasov.
De meest beruchte gevangenis van het hele land waarover informatie bekend was. Seriemoordenaars, kannibalen, landverraders, noem maar op. Allen zaten ze bij elkaar in de strengbewaakte Supermax, enkelingen op de Death Row. De zaken die eraan toegingen waren niet rooskleurig om over te praten en maakte zelfs Alex tot zwijgen. De verhalen over de toestanden gingen zo ook in zijn thuisstad, Novosibirsk, rond. Maar het ergste moest nog komen.. Zo ook zijn vader's slachtoffers van de Solntsevskaya Bratva waren er terecht gekomen. Zwerend op wraak, vanaf het moment waarop ze allemaal verraden werden. Mr. Wolfe had hem net zo goed met zijn blote handen kunnen vermoorden.

Het papier verfrommelde hij trillend in elkaar. Hij kon het niet beseffen. Het drong niet tot hem door wat hem zojuist mee werd gedeeld. De vreselijkste informatie die hij kon ontvangen, zelfs al stond het enkel op een brief geschreven en kon Alex onmogelijk met zekerheid zeggen of het betrouwbaar was. Een ziek spel was het. Een ziek mentaal spel, om hem kapot te maken. Hem zo te vernielen dat hij ze nooit meer iets durfde te flikken. Alex moest uitgeschakeld worden, op welke manier dan ook. Schijnbaar was het zijn verdiende loon geweest.
"Waar is hij," zei hij huiverend op een lage toon. Zich inhouden was op dit punt onhaalbaar geworden. Het punt waarop hij zich eroverheen kon zetten lag ver, te ver, van hem vandaan. Niets kon hem meer schelen. Al moest hij Mac ervoor in elkaar slaan om de gegevens uit haar te krijgen.
Alex trok weg van zijn plaats op de vloer en kwam schoorvoetend in haar richting. Zijn vuisten gebald, trillend van de woede. Strak keek hij voor zich uit, enkel deze keer zei iets in hem dat de muur om hem heen in duigen gevallen was. Het masker wat hij al die jaren voor zich had gehouden was teniet gegaan.
Vlak voor het bed stopte hij met bewegen, compleet op haar ogen gefocust. Dreigend maar tegelijkertijd ontzet keek Alex op haar neer. "Waar. is. hij." gromde hij woord voor woord zonder zich terug te trekken. Zijn lichaamstaal, zijn postuur, ze spraken voor zich. Zijn lippen perste hij op elkaar. Radeloosheid sloeg bij hem toe. En eerlijk? Voor het eerst in zijn leven had hij had geen idee wat hij moest.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Zijn ogen scheurden over de letters en zijn blik werd steeds dodelijker. Op dat punt was Mac helemaal tegen de rugleuning van het bed geplakt. Zijn pupillen werden minuscule bolletjes en zijn spieren spande hij op. Hij leek net een of ander hondsdol beest dat zich klaarmaakte om ten aanval te gaan.
Zijn grote handen verfrommelde het briefje tot een klein beetje afval, je zou niet kunnen raden dat daar belangrijke informatie in zou kunnen staan. Nu was het meer een kladblad dat kort geleden bekladderd is geweest met een of andere onzin die de baas niet mocht zien.
Het papier lag nu, zoals alle andere bladeren in deze kamer, op de grond. Het had een soort camouflage, zodat het blad zeker niet opnieuw gevonden kan worden. Zodat hij zeker niet opnieuw bekeken en gelezen kan worden, het was te zware informatie dat erin bevond.
Hij wendde zich naar haar toe, met een heel agressief gevormd postuur. Zijn lichaam was aan het trillen van de woede en het zou niet lang duren of zijn pupillen veranderden in vlammetjes.
Hij mompelde iets wat ze eerst niet verstond, aangezien ze zo onaangenaam verbaasd was van zijn manier van praten. Al snel vroeg hij het opnieuw. Ze fronste onbegrepen haar wenkbrauwen. Waar heeft hij het over?
Ze kroop nóg dichter tegen de rugleuning, aangezien ze zich zo geïntimideerd voelde.
"W-Wie?" vroeg ze ter verduidelijking. Ze had een naar gevoel dat het over haar vader ging. Is hij onderweg om haar te redden?
Ze wendde haar ogen van hem weg, zodat ze zijn moordlustige blik niet meer hoefde aanzien. Ze nam piepkleine stapjes uit het bed, zodat ze zich een weg naar buiten kon banen moest hij té agressief worden.
"Alex, kalmeer je, please."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Gruwelijk was het. Ronduit gruwelijk om te zien hoe bang ze voor hem was geworden. Wat voor impact het op haar had als een buitenstaander van al het gedoe rondom de bende. Ze keek hem bevreesd aan, zijn bewegingen werden zowat gedetecteerd. Hij werd in de gaten gehouden zelfs al zat ze nog geen meter van hem vandaan. Wat was er gebeurd met de oude hem?
"Je vader. Waar is hij," herhaalde hij zichzelf voor de laatste keer. Haar verandering van richting, de bewegingen die ze voortzette, het was Alex opgevallen. Ze was aan het proberen om van hem weg te kunnen komen. Een uitgang te zoeken uit deze rotzooi die hen omringde. Bij zichzelf wist hij wel dat hij het niet kon maken om haar te straffen. Het was haar vader wiens schuld het was geweest, niet die van haar. Michael Wolfe was de bron van dit alles. Degene die het allemaal veroorzaakt had. Alex had in zijn leven vele mensen meegemaakt wie hem niet moesten hebben, maar hem? Hij overtrof ze allemaal met gemak.
Meedogenloos klemde hij zijn handen rond haar nek. Stevig en hard, zodat ze geen kant had om op te gaan. Geen weg om langs hem heen te komen. Geen ruimte om zich te verzetten of hem ook maar tegen te vechten. Enkel een paar millimeters tussen haar achterhoofd en de steenharde muur. Haar versnelde adem voelde hij tegen zijn huid, galmend in zijn oren. Zijn ogen starende in de hare. Razend zette hij zijn tanden op elkaar en duwde haar naar achteren. "Waar is Michael Wolfe."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Zijn ijskoude handen omklemden haar tedere hals, waardoor ze haar hartslag tegen zijn huid voelde kloppen. Hij was razend, razend. Het was muisstil in de kamer, het enige dat je hoorde waren onze onregelmatig, niet harmonische ademhalingen die zich door elkaar raasden.
Hij duwde haar hoofd naar achteren, waardoor die met een harde dreun tegen de muur kwam. Ze klemde haar kaken op elkaar, om de bonzende pijn tegen te gaan, maar dat ging vrijwel moeilijk.
Niet veel later hoorde ze zijn -waarschijnlijk- nieuw doelwit, Michael Wolfe, haar vader. Ik keek hem verbaasd aan. Had haar vader hem een brief gestuurd?

Mac hoorde in de verte voetstappen, zware voetstappen. Het klonk meer op een kudde olifanten dat voorbij raasden dan dat het mensen waren. Geen seconde later klapte de deur wagenwijd open.
Mannen in pikzwarte pakken dreunden binnen. Allemaal hadden ze een witte helm aan, een kogelvrij vest, een stevige zwarte broek en dikke combatboots. Mac herkende de pakken maar al te goed.
Éen bepaalde man in een rijkelijk pak, beschermd in kogelvrij vest stapte naar voren. Een pistool gericht op het gezicht van Alex. Een laserstraal belandde op zijn voorhoofd, een hulpje om zeker goed te richten.
"Laat haar los, Danil," zei hij.
Het was mijn vader.

Mac fronste haar wenkbrauwen. Waarom zei hij Danil, zijn naam is Alex.
Ze durfde geen woord te zeggen. Een twintigtal monsterwapens waren naar hun gericht, allemaal naar Alex dan toch.
"Nu."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een harde knal echode door de smalle ruimte. Luide passen drongen zijn gehoor binnen, keihard over de betonnen vloeren van het gebouw. Het kabaal wat Alex net nog hoorde van beneden, veroorzaakt door zijn kameraden, werd overtroffen door iets anders. Ernaar omkijken deed hij niet, het bestuderen of in elk geval kijken wat er aan de hand was kwam niet in hem op. Zijn gevoel vertelde hem dat hij er elk moment achter kon komen.
En zijn gevoel had gelijk gehad.
Binnen nog geen minuut stond de deuropening vol met mannen. Gedaantes die hij zelfs vanuit zijn ooghoeken nog kon zien. Gekleed in beschermende pakken waar zij zelf het geld niet aan uit hadden besteed. Kogelvrije vesten, zware wapens die fortuinen aan geld moeten hebben gekost. Lasers waren aan elk geweer bevestigd en werden op hem geprojecteerd. Ze stonden hem allemaal aanstaren, emotieloos en kil. Precies zoals het van handlangers verwacht werd in de onderwereld.
Zijn blik viel op een van de mannen die naar voren durfde te stappen. In tegenstelling tot zijn troepen was hij net gekleed. Een kostbaar pak stak onder het dikke kogelvrije vest door en maakte het plaatje van een rijke man compleet. Als Alex hem niet had gekend had hij haast gedacht dat er een doodnormale miljardair voor hem stond.
Sarcastisch begon hij te lachen bij zijn opmerking. Hij trok zich terug van Mac en keerde zich tot het hele leger wat haar vader bij elkaar had getrommeld. Het verbaasde hem nog steeds hoe mensen leken te denken dat ze hem bang konden maken. Zijn gevoel en angst was jaren geleden al weggevaagd.
"Doe het dan," siste hij woedend naar ze. Zijn armen liet hij langs zijn lichaam rusten, vastbesloten over zijn acties. Zijn lichaam stond nu in de vuurlinie, volledig onbeschut tegenover de dodelijke wapens die op hem gericht stonden. Het kon hem geen barst schelen wat ze met hem zouden doen.
"Haal de trekker maar over. Laat mijn bloed aan jouw handen kleven in plaats van die van je handlangers. Toon het respect wat je mijn familie hebt geweigerd, Michael."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mijn vader grijnsde breed toen Alex zijn greep van mijn nek losliet en meteen kwam er een van de zwart geklede mannen mijn richting in. Ik zag zijn ogen door de helm, een paar lichtblauwe maar vooral bezorgde ogen staarden me aan. Ik herkende ze uit de duizenden. De rechterhand van mijn vader, de sterkste en dominantste van de hele Wolfe-roedel; Levi. Maanden, zelfs jaren had hij mijn hart in handen. Zelfs tot op de dag van vandaag, maar nooit zouden we een koppel kunnen worden. Hij mág niet vallen voor haar, aangezien ze dan gebruikt kan worden als chantagemiddel, net zoals ze het nu deden bij Macs vader.
Hij omarmde haar en duwde haar in de troepen, waarna ze haar naar buiten begonnen te duwen. Bij de ingang stopte ze even, en keek ze om naar Alex. Er werden handboeien rond hem geslagen en een zak over zijn hoofd getrokken, net zoals je dat ziet in de films.
"Laten we gaan, lieverd" sprak Levi Mac toe en sloeg een arm rond haar middel, waarna ze naar buiten gebracht werd.
Ze stapte in Levi's Jeep en vergrendelde haar gordel. De chauffeur startte de motor op het moment dat Levi de deur dichtdeed. Zijn ogen vielen op haar polsen. "Wat heeft hij je aangedaan?" vroeg hij argwanend.
"Hij heeft niets gedaan, het waren zijn vrienden. Hij heeft het verzorgd."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een reactie kreeg hij niet. Zelfs geen verdomde knik of het overhalen van de trekker. Het was het minste wat mr. Wolfe voor hem kon doen; hem en zijn familie uit hun lijden verlossen. Een maffiosi hoorde sterk te zijn. Deze actie was enkel een zwakte in zijn ogen. Een te grote zwakte om de kogel af te schieten en hem naar een andere plaats te sturen dan de aarde.
Tientallen seconden later werd er een zak over zijn hoofd gedrukt, zijn handen vastgeboeid. Duwende handen voelde hij in zijn rug. Een andere kant kon Alex niet op. Vrijwillig liet hij zich meevoeren, zwijgend. Duisternis om hem heen beperkte alles waaronder zijn zicht. Werkelijk geen idee kwam in hem naar boven waar hij naartoe werd gebracht. Alleen de vermoeidheid voelde hij omhoog komen, waardoor het niet lang duurde voor zijn greep op alles verzwakte en hij eindeloos door leek te lopen zonder bestemming. De stenen onder zijn versleten vans hoorde hij langs komen, de wind voelde hij tegen zijn blote huid. Maar het uitzicht ontbrak, net als zijn geweten over wat er gebeuren zou.
Alex werd ergens in geduwd. Veel kon hij helaas niet opmaken met een zak over zijn hoofd, echter was het al te verwachten. Een busje, SUV of een van de vele limousines. De eerste optie leek hem het meest betrouwbaar gezien haar vader's status. Michael was een van de grote bazen waarvan Alex zeker op de hoogte was. Zijn manier van werken en zijn omgang met zijn 'onderdanen' zei genoeg over hoe het met hem zat. Had je hem wat geflikt dan was je aan de beurt.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac keek weg van hem, maar al snel voelde ze zijn vingertoppen tegen haar kin, die hij met een lichtje ruk naar zich richtte. "Ik kan niet geloven dat hij dit heeft gedurfd," begon hij. "Niemand durft je vader iets te flikken, hij heeft veel lef," vervolgde hij. Mac knikte instemmend. Lef had hij, zeker en vast. Gevoelens? Daar twijfelde ze om. In die volle twee dagen heeft ze één enkele keer een glimlach op zijn gezicht gezien, en die was nog geforceerd ook.
Levi balde zijn vuisten en klopte tegen de achterkant van de passagiersstoel. "Ik doe hem nog wat," zei hij, zijn kaken om elkaar geklemd. Mac schudde haar hoofd en deelde hem mee dat hij dat beter niet doet, dat het beter is zo. Dat haar vader alles wel zou regelen.

***
Het duurde een halfuurtje eer ze aan het gebouw kwamen van Macs vader. Een extreem modern gebouw, met de allerlaatste technologische snufjes. De bewaking was ijzersterk, in al die tijd dat ze het gebouw in handen hadden, was er slechts één ontsnapping zonder dat er doden vielen, en die ontsnapper was Mac.
Levi hield de deur open voor Mac, waardoor ze makkelijk kon uitstappen. Ze voelde zich allesbehalve goed. De wereld draaide onder haar voeten en ze zag wazige vlekken voor haar ogen. Ze sloeg haar ogen op haar polsen, die zag er nog heel uit, dus aan een bloeding kon het niet liggen.
Ze stopte met wandelen en strompelde zo verder, al duurde dat niet lang. Mac viel kort door haar benen, maar werd al snel ondersteund door Levi die haar oppakte. "Mac?" vroeg hij.
Ze keek rond, en zag de auto waarin Alex zich bevond arriveren.
"De drug, hij heeft een bijwerking op me," zei ze; haar stem trillend. "Welke drug?" vroeg Levi bezorgd. "Hij had een drug in me gespoten de dag dat hij me ontvoerde. Het zit nog steeds in mijn bloed, ik denk dat ik een overdosis heb."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Won't you follow me into the jungle
Ain't no God on my streets in the heart of the jungle

Won't you follow me into the jungle
Ain't no God on these streets in the heart of the jungle

Won't you follow me into the jungle

De tekst die alsmaar een weg baande door zijn hoofd tijdens de stiltes in het voertuig. Een motor hoorde hij opstarten, gevolgd door het geluid van het asfalt dat langs de banden schuurde. Het was wel duidelijk waar Alex zich in bevond, noch kon hij zich niet stilhouden. Hij zuchtte diep en sloot zijn ogen, rammelend aan de handboeien. Natuurlijk wist hij dat het onmogelijk te breken was, hij had er zelf ook een aantal. Mac had er immers ook niet uit kunnen ontsnappen. En wel degelijk was hij zeker niet dom.
Het voertuig kwam abrupt tot een stilstand, waarbij ook hij haast naar voren vloog. Deuren werden geopend en gesloten, zijn lichaam werd opnieuw vooruit geduwd, enkel dit keer weg van de auto. Nog altijd werd de zak over zijn hoofd gehouden, zijn zicht zwart voor zijn ogen. Enkele stemmen om hem heen ving hij op, al kon Alex ze voor deze ene keer niet vertalen. Zijn Engels was en bleef niet zoals de inheemse bevolking.

Traag, veel te traag, ging de tijd voor hem voorbij. Het getrek en geduw aan hem irriteerde hem flink, evenals de woorden die hij niet wist te verstaan. Ze werden snel gesproken, te snel, om ze in de tijd te kunnen begrijpen voor er opnieuw gepraat werd. Echter duurde het in vergelijking met de rit niet lang tot hij hardhandig ergens gedumpt werd en zijn zicht dan eindelijk terugkeerde; alleen was het niet de omgeving die hij wilde zien. De kelder.
Welgekleed en grijnzend stond een man voor hem, zijn handen in zijn broekzakken gestoken en zijn ogen brandend op hem gericht. Een gezicht die Alex alleen al bekend voorkwam vanwege de witte, haast glinsterende, tanden. De stof van zijn pak kostbaar, duur, met geen vlekje te bekennen. Zijn donkere ogen keken hem dodelijk aan, een blik die Alex hem retourneerde. Michael Wolfe, again.
Bespottelijk lachte Alex naar hem, zijn hoofd lichtelijk schuddend.
"Ik heb nooit ingestemd voor een vakantietripje naar je miljoenenvilla, Michael."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Meteen werd Mac vervoerd naar de hospitaalvleugel van het gebouw. Ze had een hoge koorts en haar hele lichaam trilde. Maria, een vrouw die daar al tientallen jaren werkte zette haar hand op Macs voorhoofd. "Het gaat al wat beter, gelukkig," zei ze opgelucht. De drug is nu al een halfuur vanuit haar bloed gehaald, juist op tijd. Moest ze nog steeds vastzitten in de bunker zou dat de plaats zijn geweest waar ze zou sterven.
Mac nam haalde diep adem, en blies het langzaam uit. Het beeld voor haar ogen was al een stuk scherper, en de duizeligheid was sterk verminderd. Ze was razend op Alex, dat hij het lef had om haar zo hardhandig aan te pakken. Zijn hoody had ze nog steeds aan, waar ze hard van walgde.
Levi kwam de kamer binnen, en keek haar getrainde, maar toch tedere lichaam bezorgd aan. "Gaat het al wat beter?" vroeg hij. Ze knikte, maar er kwam geen geluid uit haar mond.
Ze stond op van het bed en keek strak voor zich uit. Er heerste een laag van woede door haar lichaam dat er niet was toen ze onder invloed was van de drug. Die maakte haar vrolijk en maakte haar hoofd licht. Nu ze weer helder kon nadenken besefte ze maar al te goed dat de situatie waarin ze zich bevond allesbehalve goed was. Verre van.
Ze verliet de kamer, liet Levie en Maria achter en wandelde vooruit, met een dodelijk blik in haar ogen.
Nadat ze wa omgekleed hield een Moschinoriem haar broek strak rond haar heupen, en een chique hemd omklemde haar bovenste rondingen terwijl ze met lederen pumps door de gangen rondwandelde. Het peperdure parfum dat ze in haar hals had gespoten liet een geurspoor achter. Alex' hoody hing nonchalant aan haar ringvinger.
Ze ging hem vinden, en zijn rommel teruggeven.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Ah, Danil. Je weet toch waarvoor je hier bent, nietwaar?"
Met een duivelse lach werd er op hem neergekeken. Dreigende stappen werden zijn kant op gezet, zijn dure Italiaanse schoenen stampend over de grond. Glanzend in het kleine beetje licht wat zich door de ruit naar binnen wist te dringen. Alex liet zich niet kennen, zeker niet. Michael mocht doen wat hij wilde, hij ging hem geen woord vertellen.
"Waar is Red?" werd hem stug gevraagd. Overduidelijk wist hij niet waar hij over praatte, in tegendeel zelfs. Hoe kon hij zo dom zijn? Het liet Alex lachen van amusement. "Ah, je beste vriend?"
"Jij weet net zo goed als ik dat niemand weet waar hij gebleven is. Hij wil niet gevonden worden."
Zijn handen, die intussen nog steeds aan elkaar vast zaten geketend, kneep hij samen in de poging om het te breken. Het metaal was sterk en begon te snijden in zijn huid. Tevergeefs, natuurlijk, toch een waardige poging.
"Jij was zijn laatste contactpersoon, Ivanov. Denk je dat ik gek ben?"
De neiging om hem kortaf terug te antwoorden was groot geworden. Alex wist dat er vanalles achter zat waarom hij opzoek was naar Sergei. Een van zijn grootste concurrenten in de maffiawereld. Ja, hij had zo zijn research en mannetjes staan. Hij was op de hoogte van alles wat er in omging, zowel om oorlogen tussen bendes als relaties tussen de grootste maffiosi. En als er een ding was wat hij had geleerd; ze waren allesbehalve vrienden.
Zijn blik veranderde dodelijk, zijn pupillen enkel gefocust op de miljardair voor hem.
"You won't find Reznikov, Michael," Een uitdagende grijns betwistte zijn lippen, kijkend naar het woedende gezicht van papa Wolfe. Het was geestig om te zien hoe hij dacht hem bang te maken om ook maar iets.
"Reznikov will find you."

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Mac bevond zich in de rechtervleugel van het gebouw; haar ogen doorprikten alle kamers en zalen die ze passeerde. Tientallen butlers en meiden zeiden gedag, waar ze beleefd op antwoordde. Ze probeerde zo vriendelijk als ze kon te doen, al was dat erg moeilijk als je een drang hebt om iemand met je blote handen te wurgen. Ze wou zijn ogen zien, zijn blik dat zich altijd zo kil had gehouden. Ze wou zien hoe dat díe specifieke blik haar échte persoonlijkheid zag. Zonder dat ze onder de invloed was van een of andere belachelijke drug die je helemaal veranderde. Die ervoor zorgde dat je je anders ging gedragen dan je eigenlijk was.
Abrupt nam iemand haar pols vast, waardoor ze teruggetrokken werd. "Waar ben je mee bezig? Ik wil je niet bij hem zien." liet Levi weten. Mac trok haar hand terug en keek hem even kil aan als ervoor. "Trust me, ik weet waarmee ik bezig ben," zei ze vastberaden terug. Hij fronste zijn ogen en een zucht verliet zijn mond. "Wees gewoon voorzichtig."
"Dat ben ik altijd," grijnsde ze en draaide zich om, waarna ze weer een aantal stappen voorzette. Ze kwam voor één van d vele geweervoorraden uit. Ze drukte de code in en liet haar handdruk scannen, zodat ze de toegang kreeg om binnen te gaan. De stalen poorten openden, zodat ze zonder enig probleem naar binnen kon. Eenmaal binnen griste ze een stevig touw uit een van de rekken, en nam ze één van de nieuwste Glocks, die ze netjes tussen haar riem en haar lichaam verborg.
Ze wandelde weer buiten, en zette haar route weer verder. Ze wist vrijwel zeker waar hij kon zijn, en haar gevoel vertelde haar dat ze de juiste richting inging.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Waar. Is. Red?"
Langzaam maar zeker kwamen de woorden bij hem terecht, chagrijnig en schor. Michael had overduidelijk geen geduld, iets wat hij in overvloed had. Alex wist dat hij hier nog wel even zou zitten. Hij ging het hem niet te gemakkelijk maken. De gevolgen die eraan vastzaten moest hij dan maar ondergaan. Ze zouden hem nooit vrijlaten na wat hij hen gedaan had, of hij het hem zou vertellen of niet. Daarbij wist Alex ook niet waar Sergei was, het was een onvoorspelbare man. Het ene moment kon hij zich in Amerika bevinden, dan kon hij ineens naar een ander werelddeel zijn gevlucht. Nee, Reznikov zou niet gevonden worden als hij het niet wilde. Mocht iemand hem spotten dan was het voor zijn eigen bestwil.
Hij laste een stilte in en weigerde om hem ook maar wat toe te spreken. Woedend werd hij aangekeken, zijn ogen als die van een roofdier op hem gericht. Alex vertrok geen spier en bleef doodstil zitten, zijn hoofd omhoog gehefd. Geen glimlach kwam er bij hem vanaf, geen grijns of lach. Langs hem heen werd er gekeken, doende alsof hij zich er niet bevond.

Rust werd voor geen meter gewaardeerd, zoals verwacht. Onverbiddelijk werd hij een aantal keren getrapt alsof hij een of ander beest was. Hij zette zijn tanden op elkaar, maar behalve wat gegrom kwam er weinig anders uit zijn mond. Hij leed zeker wel pijn, echter liet hij het vaak niet merken. In de ring had hij ook nooit tijd om de pijn te aanvaarden. Waarom zou hij het nu wel doen?
De demonische blik in zijn ogen was onweerlegbaar en viel zelfs vanuit zijn positie nog te zien. Hetzelfde karakter waarover Alex alles had gehoord van buitenstaanders; genadeloos en gewelddadig. Een grijns was nog altijd op zijn gezicht te zien, al had het een andere betekenis dan normaal. Michael had hem bij wijze van spreken vastgezet en aan hem te zien behoorlijk erg.
"Waar zou je familie nu zitten? Novosibirsk, toch?"
"Je laat ze met rust," siste hij hem gelijk toe, zijn handen gebald tot vuisten. Wolfe mocht hem alles aandoen wat hij wilde maar zijn familie? Die moest hij met rust laten. Ze hadden het al moeilijk genoeg om over zijn gevangenschap te weten te komen. Zijn vader die de buitenwereld waarschijnlijk niet meer zal betreden, hij die weg was. Zorgen genoeg om ook hier over te horen van een van zijn handlangers.

De man kwam dichterbij en dichterbij, tot er enkel tientallen centimeters afstand was. Het maakte dat Alex volledig naar boven moest kijken om zijn ogen te kunnen ontmoeten, en zijn nek aardig begon te trekken.
"Het zou toch zonde zijn als je geen afscheid hebt kunnen nemen van de prachtige Roza en kleine Alina, denk je niet?"
Een paar laatste trappen werden door zijn lichaam met veel moeite ontvangen. Sterk was hij, maar de littekens van gisteren waren nog vers geweest. Het begon te branden op zijn huid, stekend in zijn zij. Alsof er een vuurtje tegenaan werd gehouden. Alex barstte uit in een hoestbui, druppels, haast klodders, bloed kwamen vrij neer rondom hem heen. Hijgend haalde hij adem, opkijkend naar de man die dit keer zijn weg naar buiten baande zonder hem nog een blik te gunnen. Hij gaf een harde ruk aan de ketenen als teken van frustratie, zijn polsen geïrriteerd van het metaal dat zich om zijn huid klemde.
"Zwakkeling!" riep hij hem razend na. "Dus je laat anderen je zaken maar oplossen, huh? Je laat hem vermoorden in Tarasov als een of andere landverrader?"
Hij haalde diep adem en trok nog een keer driftig aan het onbreekbare metaal dat hem nog op zijn plaats hield. Zijn spieren trok hij samen van woede, gericht tot de kale muur voor hem, strak vooruit kijkend. De deur werd onbehouwen achter hem gesloten. De stem van de meest gehate man op aarde vervagend achter de gesloten ruimte waar hij gevangen zat. Stilte keerde terug, hoewel de rust bij Alex verder van hem verwijderd was dan ooit tevoren. "Son of a bitch," vloekte hij luid door de kelderruimte, trekkend aan de handboeien.
Dit was nog niet voorbij.

Anoniem
Landelijke ster

Savagery schreef:
Hiel, teen, hiel, teen. Traag zette ze haar stappen richting de koudste kamer van heel het gebouw. De plaats waar moordlustige psychopaten al hebben gezeten, de plaats waar Mac soms uit nieuwsgierigheid ging kijken. Op de grond lagen er altijd vlekken bloed, opgedroogd en oud. Af en toe werd er schoongemaakt, om het overdragen van ziektes te vermijden.
Het handvat van Macs Glock was goed zichtbaar, en het harde touw bungelde aan haar riem. Ze perste haar lippen op elkaar, en liet ze zachtjes over elkaar smeren, zodat haar matte nude lippenstift zeker goed zou zitten. Haar kostbare armbanden rinkelden lichtjes bij elke beweging die ze maakte, en haar eyeliner vormde voor een scherpe blik. Ze trok de hoody over haar schouders en langs haar nek, zodat de geur van haar parfum er zeker in zou gaan nestelen. Er was geen glimlach aan haar gezicht te bespeuren, haar mondhoeken hingen op hun gemak stil. Geen fonkeling in haar ogen, meer een kille diepte.

Zo'n tiental minuten later bevond ze zich voor de ijzersterke poorten van de kelder, het is er bewaakt als geen andere kelder ooit bewaakt kan worden. Dikke stalen muren, om te twee meter een zwaar uitgeruste bewaker met moordwapens en verschillende soorten codes en scanners om binnen te geraken.
"Mss. Wolfe, wat doet u hier?" vroeg een van de bewakers met een hard Italiaans accent. Een grijns trok haar mondhoek naar boven. "Een bezoekje brengen, open de poort maar." zei ze bijna bevelend. De Italiaans knikte gehoorzamend en deed wat hij moest doen om de poorten open te krijgen. Een aantal codes van zo'n twintig karakters invullen en een vijftal scans van zijn ledematen.
De eerste poorten gingen daardoor open, daarna kwam een een rechthoekige kamer met spiegelglas. Mac kon hem zien, maar hij haar niet. Hetzelfde voor de bewaker die er zat om hem onder controle te houden.
Hij zat daar bebloed en vastgeketend. Net een of ander beest dat uit de wilde Amazone is gehaald. Ongetemd en dodelijk, dat zag ze in zijn ogen. Omgeven door de kamer die ze al tientallen keren heeft gezien. Hij zat daar aan een metalen stoel, vastgemaakt aan de oppervlakte onder hem. Handboeien namen zijn polsen stevig vast en de temperatuur rondom hem was nog kouder als in de bunker. Er was nergens iets te bespeuren van een of ander raam, of een opening. Enkel de deur waarmee ze binnen enkele minuten binnen zou gaan. Nu besloot ze hem nog te bekijken, te bestuderen. Zijn spieren waren aangespannen, en zijn ademhaling diep. De geconcentreerde blik nog steeds op zijn gezicht spelend.

Mac klikte de laatste codes in en opende de deur, waar ze door wandelde en met haar voet de deur achter zich met een luide klap liet dichtgaan. Ze zei even niets, zodat hij kon zien met wie hij hier te maken had.
"Alex, of beter gezegd; Danil," zei ze scherp met een perfect Russisch accent. Mac heeft toen ze klein was even in Rusland gewoond, en beheerste de taal goed genoeg om te weten waarover anderen het hadden.
"Het is hier nog niet even koud als waar je familie momenteel is," begon ze. Ze liet haar ogen duidelijk rondom de kamer rondgaan en keek hem dan weer strak in zijn ogen aan. "Maar evenveel middelen om zich mee te beschermen wel."
Ze nam een aantal stappen dichterbij, haar waardevolle spullen glinsterend in de donkerte, en wandelde een cirkeltje rondom hem; rondom het bloed. "Bedankt voor je 'ding' hier, maar die heb ik niet langer nodig. Geen idee hoe dat met jou zit, dus ben ik nog gul om hem je terug te brengen." zei ze met een grijns. Mac wist zeker dat hij haar grijns niet kon zien, aangezien ze achter hem stond. Ze plaatste de hoody op zijn schouder, zodat de geur van haar parfum zeker naar buiten kwam. Dan trok ze de stof verder, over zijn borstkas, zijn kruis en benen tot de plas bloed dat voor zijn voeten bevond. Daar liet ze de hoody als een stuk vuil in vallen.
Ze stapte weer verder, met haar rug naar hem gericht. Als ze een muur tegenkwam draaide ze zich weer om, haar rug plakkend tegen de ijskoude muur. Ze liet haar nek van links naar rechts bewegen, waardoor men een zachte krak hoorden. Dan hield ze haar hoofd weer kaarsrecht op haar lichaam; haar ogen hem doorprikkend.
"Welcome to the jungle."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld