Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg - The Outcast

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Opnieuw keek ik om me heen, maar Ivan was nergens te bekennen. Langzaam begon ik dus weer rond te lopen, zoekend naar de jongen. Het geluid van de krakende traptreden gaf me echter een idee van waar hij was, dus dat stelde me weer een beetje gerust. Zelf begon ik weer rond te lopen, nog steeds zoekend naar spullen die we konden gebruiken. Al snel valt mijn ogen op een kartonnen doosje op de kast. Sigaretten. Snel liep ik erheen en pakte het pakje vast. Er zaten er nog een stuk of tien in, waar ik ontzettend blij om was. Al snel stond ik weer in de keuken, zoekend naar een aansteker, die ik uiteindelijk vond in één van de lades. Met een kleine grijns stak ik een sigaret aan en voelde het welbekende gevoel van de rook die mijn longen binnenstroomde. Ik stopte het pakje sigaretten en de aansteker in mijn rugzak, waarna ik opnieuw een trekje van mijn sigaret nam.
Plotseling hoor ik Ivan roepen, wat me ergens laat schrikken. Snel liep ik naar de trap en rende de krakende treden op. Al snel zie ik hem in één van de kamers staan. ''Whats wro-'' Ik stopte halverwege mijn zin toen ik zag wat hij vast had. ''You gotta be fuckin' kiddin' me.'' Zeg ik lachend. Met de sigaret tussen mijn lippen hielp ik hem maar met tillen. Mijn gezicht betrekt even pijnlijk, door de wond, die het niet zo leuk vind dat ik het matras optil. Mijn oog viel echter op de dekens die nog op de lattenbodem lagen. Wat moeizaam pakte ik ze vast en gooide ze bovenop het matras. ''Yer crazy, ya know that?'' Zeg ik nog lachend tegen hem.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zo snel als hij geroepen had, zo snel verscheen Mako in de deuropening. Haar gezicht was goud waard, hoe ze hem voor een paar seconden geschrokken aankeek, maar dan in lachen uitbarstte. Even balen dat zijn iPhone niet meer werkte en hij geen foto kon maken. Hij zelf was verbaasd over het feit dat ze een sigaret in haar mond had. Waar had ze die dan weer vandaan gehaald?
"Hey, they won't mind," zei hij lachend, toekijkend hoe ze naar hem toekwam en hem meehielp met de matras. Een van de kussens had hij nog in zijn rugzak weten te proppen, de andere hield hij geklemd onder zijn arm. "Yeah, I know. But I ain't gonna sleep on that damn carseat anymore man, that shit is harsh," mompelde hij doodleuk, terwijl hij alles omhoog tilde en haar met een grijns aankeek. Ze kon zeggen wat ze wilde; hij wist dat ze er hetzelfde over dacht. Niemand zou het fijn vinden om op zo'n ding te slapen, in een zittende positie. Daar was Ivan heilig van overtuigd.
"C'mon, let's get this thing into the van. Before the walkers decide to join us."
Het kussen drukte hij nog wat beter onder zijn arm, volgend door hun passen die hen naar buiten leidden. Ivan was niet van plan om er nog langer te blijven. Het huis was creepy, al zei hij het zelf. Die lijken van twee mensen beneden op de bank maakten het verhaal niet veel mooier dan het was. Een spookhuis, daar deed het hem aan denken. Ze konden niet snel genoeg buiten zijn.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Wat moeizaam hielp ik hem tillen, met mijn sigaret nog altijd in mijn mond. Af en toe blies ik wat rook uit door mijn neus. ''Yeah, that's just a fact.'' Zeg ik lachend, terwijl ik achteruit verder liep, met het matras vast. Zodra ik naar buiten liep begon ik echter wat sneller te lopen, aangezien ik me nu moeilijk kon verdedigen. De bus stond gelukkig niet al te ver weg, wat dan wel weer een voordeel was.
Na enkele minuten sjouwen met het matras, stonden we weer bij de bus, waarna ik de twee deuren aan de achterkant opende met behulp van de sleutel, die ik nog altijd bij me had. Wat snel probeerde ik het matras fatsoenlijk in de bus te leggen, wat lastiger ging dan ik dacht, maar uiteindelijk lukte het toch. Uitgeput liet ik me op het matras vallen. ''Fuck it, you drive.'' Zeg ik lachend, waarna ik de sleutel naar hem toegooi. Het was een stuk comfortabeler dan de achterbank van het busje, dus dat ging ik absoluut niet opgeven om te rijden.
''Also, I'm in too much pain to drive.'' Zeg ik dan, extra dramatisch, ook al loog ik eerlijk gezegd niet. De pijn werd alsmaar erger, maar ik wilde het gewoon niet toegeven. Ik zou de situatie alleen maar erger maken met mijn gezeur over de wond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Eenmaal bij de bus aangekomen hielp hij mee met de matras erin krijgen, wat na een aantal pogingen ook lukte. De kussens gooide hij er beide bij op, de lakens eroverheen gelegd. Het was oude textiel zo te zien. Een versleten grijze kleur voor zowel de dekens als de kussenslopen, oud maar een aangename stof. De lucht die eromheen hing deed hem denken aan een of ander ziekenhuis, echter was het verder wel te doen. Het was een feit dat Ivan liever op een ziekenhuisbed sliep dan een of andere autostoel. In elk geval een stuk zachter en daarbij minder pijnlijk voor zijn nek, die nu toch wel erg stijf aan begon te voelen.
Mako liet zich erop neervallen, duidelijk vermoeid. Het liefst zou hij zich bij haar voegen en nog wat slaap inhalen die hij vannacht mis had gelopen door een van de hordes walkers. Helaas moest iemand vrijwillig aanbieden om te gaan rijden. Gezien Mako's conditie en haar zero ervaring met rijden had hij geen andere keuze dan de taak op zich nemen. Ivan zag het maar van de goede kant in; hij kon GTA in real life naspelen, de walkers moesten toch een keer dood. Opgepakt worden zou hij toch niet. De overledenen overrijden was ook een leuke bezigheid.
Met een klap sloot hij de achterbak dicht, waarna hij plaatsnam op de bestuurdersplek. De spullen die hij op de achterbank leeg had gegooid pakte hij snel weer terug in zijn rugzak, die hij dan naast zich neerzette. Mako was voor een deel uit het zicht waardoor hij haar niet helemaal kon zien, toch bleef haar bovenlijf en gezicht zichtbaar vanuit de achteruitkijkspiegel. Grinnikend startte hij de bus op en trapte op het gas. "It looks like I'll have to drive then. But I'm tellin' you; tonight I'mma sleep on that thing. If you wanna join me is your choice."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De geur van het beddengoed deed me denken aan een bejaardentehuis of een ziekenhuis, niet bepaald een geur waar ik echt dol op was, maar klagen deed ik niet, aangezien dit beter lag dan de achterbank van het busje. Al snel lag ik comfortabel en had ik mijn ogen gesloten, luisterend naar wat hij zei. Ook merkte ik dat hij begon te rijden. Ik schiet in de lach, ''I'm never sleepin' on a carseat again.''
Langzaam ging ik echter weer rechtop zitten, waarna ik mijn rugzak pakte en het pakje sigaretten eruit pakte, met de aansteker. Opnieuw stak ik een sigaret aan, aangezien ik de vorige buiten nog had neergegooid. Mijn rugzak gooide ik op de achterbank, waarna ik zelf naar de bijrijdersstoel klom. ''Ya want a sigaret?'' Vroeg ik hem, waarna ik even opzij keek, naar hoe hij reed. Zijn rugzak had ik naast de mijne neergegooid.
Dan schiet me een vraag te binnen, die ik eigenlijk al wilde stellen sinds gisteren. ''How'd ya get here? Like, in the woods and stuff?'' Vraag ik dan aan hem, ''Because I don't think ya lived there before the outbreak.'' Lach ik dan. Mijn ogen staan gericht op de weg voor ons en de enkele walkers die er rondlopen. De neiging om ze allemaal neer te schieten is groot, maar ik weet niet of het een slim idee is.
Langzaam dwaal ik weer af in mijn gedachten, denkend aan waar deze weg heen zou leiden. Het kon niet zomaar even nergens heen gaan, er moest een dorp of stad aankomen binnenkort. Misschien meer overlevenden, bendes. Maar misschien was het eerst een eindeloze weg, niets om te zien, behalve walkers en kapotte auto's.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I agree. Those things are harsh, for real. I could've been sleepin' in the woods, wouldn't have made any difference," zei hij hoofdschuddend, al kon hij een lach niet onderdrukken. Het stuur duwde hij wat naar links om een aantal walkers te ontwijken. Hoewel hij de neiging had om ze allemaal te pletter te rijden zou het de bus weinig goeds doen. Het ding was nu al moeilijk aan de praat te krijgen, als er ingewanden in zouden hangen was het al helemaal onbruikbaar. Zolang ze niet in de weg liepen moest hij het maar zo doen. Schadig aan zijn voornemen om ze allemaal dood te rijden, maar als het betekende dat het voertuig het niet erbij op zou geven dan ging hij toch echt voor de laatste optie.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij Mako naast hem klimmen. Een pakje sigaretten en een aansteker in haar handen, gepaard met rook afkomstig van een van de sigaretten langs haar heen. De lucht deed hem goed, liet hem ontspannen en haalde de muffige oude lucht die in de bus hing van de vorige bewoners weg. Genietend keek hij opzij in haar ogen met een grijns. "Ya know I can't refuse such an offer." Vluchtig nam hij een sigaret uit het pakje en stak deze aan, waarna hij het naar zijn lippen bracht. Gelijk vulde het zijn luchtwegen, dik en aangenaam. Buitenstaanders zagen het dan wel misschien als een slechte gewoonte of een dodelijk iets, hij zelf was ervan overtuigd dat het geen kwaad kon. Hoe lang hij überhaupt nog te leven had was een vraag zonder antwoord. Misschien wel binnenkort voor wat hij wist. Genoeg redenen om zijn leven te verpesten nu hij het nog kon.
Bij haar vraag keek hij kort op van de lege weg, zijn pupillen naar haar gericht. Onverwachts kwam het bij hem binnen. Was het nieuwsgierigheid of zag ze hem letterlijk als een informatiebron en niets anders?
"The rumors got me here," vertelde hij haar met zijn aandacht terugkerend door de voorruit van het voertuig. "Several people from the gangs told me about some fighting competitions. Apparently even during the apocalypse they've continued those. I thought I'd take my chances, since I don't have anythin' else to do, and beat some people up. They've got weapons you can win, completed with ammo and shit. Sounded good to me."
De voorkant van de bus kwam in aanraking met een van de verdwaalde walkers op de weg. Een luide klap volgde, bloed verspreid over een deel van het glas. Met een diepe zucht zette hij de ruitenwissers aan in de poging om het wat weg te krijgen. Hij nam een flinke teug van zijn sigaret en drukte het gas nog wat verder in, waarna hij zich voor kort tot Mako richtte.
"What about u? How did you end up here?"

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
''Yeah, car seats make fuckin' horrible beds.'' Een lach volgde, het klonk gewoon zo logisch. Een autostoel, natuurlijk zou het niet comfortabel slapen. Als hij het stuur naar links duwt, houd ik me uit reflex vast aan de autostoel. Opnieuw nam ik een trekje van mijn sigaret en liet de rook langzaam weer naar buiten. Het was een slechte gewoonte, maar mijn longen waren nu toch al zodanig verpest dat het ook niet veel meer uitmaakte. Roken deed ik al sinds mijn zeventiende, sinds Floyd me mijn eerste sigaret gaf eigenlijk.
Hij nam mijn aanbod aan, wat ik eigenlijk al had verwacht. Het was voor mij eerlijk gezegd ook een aanbod dat ik niet af kon slaan. Het was één van de weinige dingen die de apocalypse niet had verpest. Want wat was er nou nog over van de wereld hiervoor? De betere wereld? Vrijwel niets. Een beetje alcohol en sigaretten was alles wat ik kon bedenken.
Zodra hij begint te vertellen, richt ik mijn aandacht echter weer op hem, luisterend naar wat hij verteld. De walker waar hij tegenaan rijd, richt bij aandacht echter weer op de weg. Wat hij vertelde... Als ik hem zo zag leek hij me gewoon geen bokser, absoluut niet zelfs. Dan vraagt hij het aan mij, en meteen slik ik een keer. ''That's one hell of a story.'' Zeg ik een beetje mompelend.
''The band all kinda died or disappeared. Floyd and Debbie got bitten, so we shot the, Saul shot himself, because he couldn't take it anymore and Dimitri just kinda vanished. So I started walkin' 'round, didn't really know where I was going... So I ended up here somehow.'' Tijdens mijn verhaal neem ik nog een trekje van mijn sigaret. ''Then you showed up, and yeah... Now this.'' Zeg ik dan nog. ''Oh shit, speaking of you...'' Mompel ik dan, waarna ik mijn rugzak weer van de achterbank pak en hem open. Zoekend gooi ik er enkele spullen uit, voor me op de grond. Het was een redelijk ruime rugzak, en er zat ook best veel in. Al snel liggen er wat spullen op de grond. Drie drumstokken, een plastic flesje met, waarschijnlijk, alcohol erin, een schroevendraaier, een shirt met het logo van ''The Who'' erop. ''Fuckin' finally.'' Mompel ik als ik er een schrift uithaal, met een pen. Na even bladeren heb ik de juiste bladzijde, die volstaat met namen. Achter sommige namen staat een kruisje, achter andere een vraagteken. Dan schrijf ik Ivan's naam erbij. ''It's a list of people who I've met during the apocalypse so far.'' Zeg ik dan lachend. Waarom ik er een lijst voor bijhield wist ik ook niet eigenlijk, het was een vreemde gewoonte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een trek van zijn sigaret kwam bij hem binnen, langzaam uitgeademd in de benauwde lucht van de bus. Grijze wolkjes ontsnapten aan zijn mond, binnen enkele seconden ingetrokken tot de omgeving, onzichtbaar voor zijn ogen. Het verlichtte zijn slechte humeur van eerder en werkte rustgevend. Op Ivan's gezicht was intussen een grijns te vinden van oor tot oor. Autorijden vond hij zo erg nog niet, zeker niet na alles wat er gebeurd was. Een half jaar geleden droomde hij van een werkend voertuig om de staten mee door te reizen. Nu was het werkelijkheid geworden. Zijn gebeden waren verhoord.
Stilzwijgend hoorde hij haar verhaal aan. Haar 'geschiedenis' tot waar ze zich nu bevonden. Waar wist hij ook niet precies, hij vergat vaak om op de kaart te kijken. Een versleten oude landkaart zat er in zijn broekzak verstopt, onduidelijk geworden na alle bloedplekken en scheuren. De enige informatie die hij tot zich eigende was dat ze ergens in de staat Georgia waren. Waar precies was het punt waar hij nog niet gekomen was.
"Damn, you've been through a lot," mompelde hij vreugdeloos. Een tragisch verhaal over hoe ze alle mensen die ze nog in haar leven had was verloren, een voor een. Hoewel het gedeelte van Dimitri een mysterie was gezien het feit dat ze niet wist waar hij was, bleef het ongemakkelijk om aan te horen. Geen wonder dat ze zich van anderen afschermde; als Ivan in haar positie had gestaan dan was hij ook niet gemakkelijk geweest rondom anderen.
Het gezoek nam hij vanaf de zijkanten van zijn ogen waar, nog altijd gericht op de weg. Walkers minderden vaart en leken hen eindelijk te ontwijken. Misschien was deze dag dan zo erg nog niet.
"Hm.. Proud to be sayin' I'm on ya list, Mako. Now 'bein' noticed by a rockstar' can be removed from my bucket list," zei hij met dezelfde grijns. Hij keek haar geamuseerd aan maar keek al snel weer naar de weg.
"Can ya give me the insuline? It's about time."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Even haalde ik mijn schouders op toen ik hoorde wat hij zei. ''My life's shitty anyways.'' Mompel ik, met mijn blik gericht op de weg. Nog altijd rokend, staarde ik levenloos voor me uit, denkend aan alles wat er eigenlijk in mijn leven was gebeurd. Het leek allemaal zo mooi in de ogen van een vreemde, maar niets was minder waar, absoluut niet zelfs. Maar ik mocht niet klagen... Ik had altijd een dak boven mijn hoofd, eten op mijn bord, sigaretten in mijn mond en mensen om me heen. Vaak zelfs een glimlach op mijn gezicht, maar meestal kwam dat door iets illegaals.
Ik lach zacht als ik zijn woorden hoor, hij leek er blij om, een beetje sarcastisch en in mijn oren klonk het eerder als een grap, maar het was genoeg om een kleine lach uit me te halen. Zodra ik hem iets hoor vragen knik ik even en gooi ik mijn eigen tas op de grond voor me, de helft lag er immers toch al. Al gauw had ik zijn tas in mijn handen en zocht ik naar een insuline pen, die ik uiteindelijk op de bodem van de tas vond. ''Maybe ya wanna pull over, 'cause I don't think injecting insuline and driving is a good combination.'' Zeg ik een beetje lachend tegen hem. Vervolgens geef ik hem de pen en richt ik me weer op de weg die voor ons ligt. ''And I don't feel like drivin' no more, lad, I just wanna catch up on some sleep.'' Mompel ik dan maar.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Mine too."
Zijn gedachten dwaalden af naar het verleden, turend naar de eindeloze wegen die tot een snelweg uitmondden. Flitsen speelden zich voor zijn ogen af en lieten hem terugkeren tot de toestand waarin hij zich enkele jaren geleden had bevonden; uitgeput en weerloos.

Hartkloppingen, keer op keer. De wereld om hem heen begon langzamerhand te draaien. Zijn hoofd begon licht te voelen, zwarte vlekken vormden zich voor zijn ogen en zo ook zijn ademhaling werd alsmaar zwaarder. Zijn spieren weigerden mee te werken zoals het hoorde en blokkeerden zijn pogingen om zich te verdedigen. Geschreeuw galmde in zijn oren, mensen verzamelden zich rondom de kleine oppervlakte waarop hij zich waagde. Een jongeman durfde het tegen hem op te nemen ondanks alle geruchten. Meermaals werd hem een dodelijke blik toegeworpen, zijn ogen vernauwd tot streepjes. Een lange tijd was aan hen voorbijgegaan en nog altijd stonden ze beide overeind. Medische hulp werd ze niet aangeboden, geen fles water werd ze aangereikt of een time-out gehouden. Nee, het zou nog eindeloos doorgaan tot het punt waarop een van hen zich overgaf of bewusteloos neer zou vallen. Hij zelf kon elk moment bezwijken, echter wist hij zich staande te houden. Het laatste beetje energie zette hij in, stormend op het gestalte voor hem. Zijn vuisten balde hij zodanig dat ze wit zagen van kracht, zo hard als een steen. Razendsnel haalde hij uit naar zijn kaak, zijn linkerhand vlak onder zijn ogen gehouden om tegenstoten het beste te kunnen ontvangen. Wat er daarna gebeurde was voor hem onduidelijk.. Een harde klap volgde, zijn tegenstander levenloos op de grond neergekomen. Geluid verharde zich tot een extreem niveau. Hij werd aangemoedigd, gezien als een held voor de rijken die met een grote grijns toe zaten te kijken hoe ze zaten te vechten voor hun leven. En enkel hetgeen wat door zijn hoofd spookte was walging. Walging voor zichzelf dat hij zijn geld zo moest zien te verdienen.

Stilstaande auto's vermenigvuldigden zich, compleet versperd over de weg die eerder nog voor duizenden voertuigen een uitweg kon bieden. Nu was het de vraag of ze erlangs zouden komen. Ze zouden het zo wel zien.
"As you wish," zei hij grinnikend, volgend door zijn voet die hij geleidelijk op de rem plaatste. De snelheid van net werd afgebroken tot een halt. Ivan had zo door kunnen rijden, hij kon wel meerdere dingen tegelijk. Een spuit insuline inbrengen vergde nou ook weer niet zoveel moeite. Toch besloot hij zijn mond te houden en pakte het van haar aan. Binnen een beweging drukte hij hem in zijn bovenarm, waar de dosis insuline al snel terechtkwam.
"Hey, I'm the one drivin' here." Een paar seconden liet hij voorbij gaan, wanneer hij zag dat de pen leeg was en hij het naast zich neergooide. "But go ahead. I'll keep on driving. If we stay here, the walkers'll come for sure."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
De rest van het gesprek ging eigenlijk aan me voorbij, en reageren deed ik niet meer. Vermoeid en duidelijk uitgeput sleepte ik mijn dunne, kleine lichaam naar het matras dat achterin het busje lag. Nog steeds met mijn gedachten bij vroeger, dat leven dat ik zodanig heb weten te verpesten dat de apocalypse eigenlijk precies op tijd kwam.
''Can I ask ya somethin', boy?'' Vraag ik dan plotseling aan hem, liggend op het matras, met mijn ogen omhoog gericht. ''What made yer life so horrible?'' Het kwam misschien over alsof ik nieuwsgierig was, wat ik ergens ook wel was, maar ik was aan de andere kant ook gewoon benieuwd naar wat andere mensen meemaakten. Want ik was er zeker wel van op de hoogte dat ik niet de enige was die een klote leven had, nog voor de uitbraak. Dat van hem zou vast te maken hebben met het boksen, daar was ik vrijwel zeker van.
Voor een moment sloot ik mijn ogen, volledig stilliggend, maar ze openen al snel weer, zodra ik opnieuw een pijnlijke steek voel schieten door de wond. ''I'm so fuckin' done with this goddamn wound!'' Zeg ik kwaad, terwijl ik rechtop ga zitten. ''There's a pocketknife on the bottom of my bag, can ya hand it to me, mate?'' Vraag ik dan iets rustiger aan hem. Dit was de druppel, ik ga de ontstoken stukken en verdomme gewoon afsnijden als het moet!

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had gedacht dat een stilte zou volgen. Dat ze zou stoppen met praten en hij opnieuw, zoals altijd, de tijd met zijn gedachten en het uitzicht door moest komen. Dat Ivan zelf maar voor vermaak moest zorgen, terwijl ze zou bezwijken aan vermoeidheid gezien haar beslissing om maar te gaan slapen. Noch hoorde hij, na nog geen paar minuten, opnieuw een vraag. Ze bleef hem maar verrassen.
"Yeah, sure. Go ahead," zei hij, kijkend in de achteruitkijkspiegel om haar ogen te vinden. Het bleek een lastigere zaak te zijn dan verwacht; ze lag compleet uit zijn zicht. Het duurde dan ook niet lang voor Ivan zich op de weg richtte en zijn pogingen om haar in het oog te houden compleet achterwege liet.
"Everything, basically." Hij ontweek snel een aantal verlaten auto's die hem in de weg stonden, met een diepe zucht die over zijn lippen rolde. Een gemakkelijk onderwerp om over te praten was het niet, hij hield het meestal voor zichzelf.
"I've been all over the place. Had no real home, at least, not to me. I moved to the other side of the country for college, which was none of my interests. Somethin' my parents arranged for my future, even though I didn't wanted it. I had no job, no money on my bankaccount or a house. My family was there for me when I needed them but I didn't wanted to let them down. So when I heard about the prizefights I began training. I needed the money to stay alive, to afford the insuline ya know, all that stuff." Hij draaide het raam naast zich open en gooide het laatste beetje van zijn sigaret naar buiten, te klein om nog verder op te roken. Teleurstellend, maar het moest maar.
"Everythin' I lived for was already gone before the apocalypse. I had nothing and out of shame I shutted everyone out of my life. Every night I had to fight those men from other families, some even ten years older then me, just so I could survive the next day. But don't get me wrong, I was used to live like that. After a couple years you can't imagine yourself livin' somewhere else."
Bij haar geroep keek hij fronsend nog een keer in de spiegel, zoekend naar haar om te kunnen zien wat er aan de hand was. Dit keer kwam ze gelukkig tevoorschijn. Irritatie was van haar gezicht af te lezen, evenals pijn. Ivan schudde zijn hoofd en trapte op de rem. "Like I said, I have supplies. If you're gonna cut yourself you're only makin' it worse."

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
Zijn antwoord was toch anders dan dat ik had verwacht, het ging zoveel dieper dan slechts het boksen. Even wist ik niet wat ik moest antwoorden, het was immers nogal wat. Het klonk vreselijk en ik had het gevoel dat ik eigenlijk het recht niet had om te klagen, dus hield ik even mijn mond.
Dan trapt hij plotseling op de rem, waardoor ik mijn hoofd stoot tegen de achterbank. Eigenlijk eerder het stuk ijzer aan de achterkant, dat ervoor zorgt dat de bank overeind blijft staan. ''Fuck.'' Mompel ik, waarna ik pijnlijk over mijn voorhoofd wrijf. ''I'm not makin' it worse... I'll only cut away the ehh... Weird parts.'' Zeg ik. Omdat ik weet dat hij me het mes niet aan gaat geven, klim ik zelf weer naar voren, voor de tweede keer. ''Yer not makin' my life any easier.'' Een korte lach volgde, waarna ik weer plaats nam op de stoel naast hem en zelf het zakmes in mijn tas begin te zoeken.
Even blijf ik kijken naar het mes in mijn hand, voordat ik opkijk. ''I'm bein' too stubborn again, as always.'' Mompel ik een beetje zuchtend, ''I just don't like to show fysical pain...''
''Ya know, about what you just told me... Yer life story and all. I guess we're not that different. Well, clearly we're not the same, but there really are some similarities.'' Zeg ik dan, nog steeds met het mes in mijn hand geklemd. ''In case yer interested... And just so we're even and yer not goin' to ask me information because ya told me about yerself.'' Zeg ik dan. Wie weet is hij eigenlijk niet te vertrouwen en zal hij alle informatie slechts tegen me gebruiken... Ah wat dan nog? De wereld is toch al fucked.
''I didn't really have a home too, literally, my parents kicked me out after they discovered my drug addiction, so I kinda lived with the band, a different home all the time. Those prizefights... I guess they're the gigs to me, everywhere we could perform, we would, sometimes days in a row. After a while ya get tired, y'know? You needed the money for insuline, I just needed drugs. It kept me smilin'. No happy smiles, just satisfaction for the time it lasted.'' Ook ik gooi het overblijfsel van mijn sigaret het raam uit, het raam aan mijn kant althans. Maar al snel heb ik een nieuwe aangestoken en geef ik hem het pakje en de aansteker. ''The thing you said about fighting... I can't really relate to that. However, the shutting out part, I still get. Like my parents, my entire family even. Everyone who wasn't in the band, or couldn't get me famous or drugs.'' Mijn ogen stonden gericht op de weg voor ons, al sinds ik begon met vertellen. ''And it's true, after a couple years, ya get used to it.''

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij haalde een wenkbrauw omhoog van verbazing. Hoe kon ze zichzelf zo voor de gek houden? Ze mocht dan wel eigenwijs zijn, een eigenschap die Ivan zeker met haar deelde, hij ging haar niet dood laten gaan vanwege haar weigering om hulp. Koppig klom hij uit de bestuurdersstoel en nam plaats naast haar, op de achterbank van de bus. Hoezeer ze het mes dan ook zelf pakte uit haar tas, deed Ivan er niets op uit en pakte zelf zijn spullen erbij. Het snijden zou alles erger maken en meer ruimte overlaten voor de infecties. Waarschijnlijk teisterden ze haar nu al, hoe langer hij ermee zou wachten hoe erger het zou worden. De pijn van nu zou dan nog niets zijn vergeleken met hetgeen wat haar te wachten stond. "Listen, no cutting' okay?" mompelde hij herhalend, zijn handen grijpend naar het ontsmettingsmiddel en het steriele verband. "Just put the knive away and let me help. I know you don't want to look weak, I get it. But you're gonna get yourself killed, I'm tellin' you." Zijn rugzak liet hij op de grond neervallen, de spullen in zijn handen geklemd. Hoe erg ze het ook ging tegenspreken, niets zou hem tegenhouden. Het lot was onvoorspelbaar maar Ivan wist zeker dat het niet haar tijd was.
Haar woorden lieten hem echter wel even stoppen met zijn bezigheid. Ze wist hem tot wachten aan te zetten, niet alleen uit respect maar vooral vanwege nieuwsgierigheid. Zelf had hij weinig prijs gegeven tot nu toe, zo ook van Mako had hij weinig gehoord. Hij kon begrijpen waarom haar leven ook geen pretje was geweest; de druk zou haar vast hebben laten bezwijken. Het was zeker niet gemakkelijk geweest zo te horen, en hij waardeerde het dat ze haar verhaal kwijt durfde.
"Damn, that ain't nothin' Mako," mompelde hij lichtelijk ontsteld. Ze had hem sprakeloos gekregen en voor even hield hij zijn mond, nadenkend over wat hij moest. Ze had het er ook lastig mee, hij zag het in haar ogen. Ivan besloot dan ook om er niet over door te gaan en terug te stappen naar het vorige onderwerp. Haar schotwond.
"Are ya gonna admit it and show me the wound, or what?" zei hij grinnikend, zijn pupillen op haar gericht. Hij liet het klinken alsof ze een keuze had terwijl ze in werkelijkheid er geen had. Wilde ze zijn hulp accepteren of niet; voor hem maakte het weinig uit. Al moest hij haar dwingen.

LadyStardust
YouTube-ster

LadyStardust schreef:
''But... How else will ya heal it? Disinfect it? Put a bandaid on it and a kiss? Oh sure, it's definitly gonna be fine, just keep the infection where it is.'' Mompel ik wat nors. Toch luisterde ik naar hem, wat zelfs nieuw was voor mij. Zonder nog iets te zeggen stopte ik mijn mes weg in mijn tas en keek ik hem even aan. ''Fine.'' Zeg ik dan, ietwat snel eigenlijk.
''I don't like to complain and besides that, your life seems to be way worse.'' Zeg ik, waarna ik mijn schouders ophaal. Het was werkelijk niet echt vreselijk, als ik er zo op terug kijkt lijkt het echter erger dan dat ik toen dacht dat het was. And my life can still be seen as a song, so that makes it less depressing.'' Zeg ik dan een beetje lachend. Zacht begin ik te zingen, ergens heeft het een vrolijke klank, maar aan de andere kant is het ontzettend deprimerend.

''I ain't happy, I'm feeling glad.
I got sunshine in a bag.
I'm useless, but not for long.
The future is coming on.''

Zodra hij weer over de wond begint, zucht ik even, maar trek mijn shirt dan toch iets omhoog. Mijn zichtbare ribben en ongelooflijk dunne lichaam waren toch ergens wel vreemd om aan te zien, echter kwam het niet omdat er weinig te eten is te laatste tijd. ''Cocaine aftermath.'' Mompel ik, verwijzend naar mijn dunne lichaam. Het was waar, de jarenlange cocaïne verslaving heeft mijn lichaam ongelooflijk dun achtergelaten, met de apocalypse en de weinige levensmiddelen erbij was het zodanig verzwakt dat het een wonder was dat ik nog overeind kon staan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld