Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg || U With Me?

Account verwijderd

schreef:
Een schok verspreide zich door Kenna's lichaam, toen Liam plotseling boos antwoord gaf. Ze wilde haarzelf wel voor haar kop slaan. Dit was misschien haar domste idee ooit. 'Sorry, ik wist niet dat je boos zou worden', zei ze, hard genoeg zodat hij het zou horen. Ze durfde hem niet aan te kijken, maar ze voelde enkele keren zijn ogen op haar brandden. Haar hand had ze nu zo had om de handvat heen geknepen, dat haar knokkels wit begonnen te worden. Ze probeerde een normaal gesprek met hem te voeren, maar dat mislukte duidelijk. Ze hoorde aan zijn stem dat hij boos was, ook al is dit de eerste keer dat ze een boosheid in zijn stem hoorde. Hopelijk was dit ook de laatste keer. Ze wilde zich niet voorstellen hoe zijn gezicht er nu uit zal zien. Zal hij weer veranderd zijn? Het was niet haar bedoeling om hem te beledigen, ze was er alleen benieuwd naar. Jammer dat hij het zo opvatte, maar het was ook grotendeels haar schuld dat hij boos werd. Zijn irritatie voor haar was misschien net zo groot als haar irritatie voor hem.
Kenna's hoofd zei haar dat ze een gemene reactie terug zou moeten zeggen, maar ze hield zich in. 'Ik heb sorry gezegd. Je hebt het verkeerd begrepen. Ik zei het niet om je te treiteren', zei ze. Voor een kleine moment keek ze naar Liam, maar algauw keek ze weer weg toen ze zijn boze blik zag. Dit was heel iets anders dan zijn geïrriteerde blik. Ze zou hem nooit op straat boos willen tegenkomen. Het zag er angstaanjagend uit en het zorgde ervoor dat ze nog banger voor hem werd dan ze al was. Ze vroeg zich af hoe lang ze nog moesten rijden. Ze wilde niet meer met hem in één auto zitten. Het leek alsof de auto steeds kleiner en nauwer werd.
Voor even tilde Kenna haar hoofd op en een frons kwam op haar gezicht tevoorschijn. Hoe kon hij het horen? Was het zo had? Haar ogen richtten zich op zijn gezicht die boos en geconcentreerd stond. Zijn kaaklijn leek nog strakker, doordat hij zijn kaken op elkaar had geklemd. 'Hoe..?', ze kon haar zin niet afmaken, want ze wist niet hoe. Ze schudde met haar hoofd en richtte haar ogen weer op de weg, deze keer keek ze uit de voorruit. 'Laat maar', verzuchte. Zoals Liam het wilde, probeerde ze haar ademhaling geconcentreerd te krijgen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Stop it. Je liegt toch alleen maar tegen jezelf. Het zijn jouw zaken niet en dat zullen ze ook nooit zijn, dus laat die opmerkingen maar voor je."

► In stilte parkeerde hij de Jeep aan de straat van de nachtclub. Een paar uur waren voorbijgegaan sinds hun vertrek van het bendehuis. Schemeringen waren inmiddels al overgegaan in het donker, vele neonlichten van de stad verhuld in de nacht. Een drukte was ontstaan in de binnenstad, auto's en limousines die de wegen bezet hielden. In de late uren waren het de feestgangers die hij er waar kon nemen langs de clubs van de grote weg. Dronken en wel maakten ze kabaal duidelijk, geschreeuw en vrolijk geroep door de buitenlucht gegalmd alsof toch niemand ze kon horen. Enkelingen zag Liam vanuit zijn ooghoeken nog vallen. De denderende beat van de uitgaanslocaties drongen zich door tot zijn oren zonder genade, pijnigingen achtergelaten die hem zijn gelaat even geërgerd liet betrekken. Woede daarentegen toonde hij niet meer sinds Kenna's laatste opmerkingen om het aan te wakkeren. Al dat hij weergaf was een grote haast, bij het wakker schudden van het meisje in de bijrijdersstoel. Zijn hand greep naar haar schouder met een lichte, zachte greep onderwijl hij er iets kracht op zette. Haar lichaam werd doordringend, noch niet hardhandig of op een manier om haar pijn te doen, ietwat heen en weer geschud. "Wakker worden, slaapkop. We zijn er," sprak hij op een aardig zachte toon. Hij had zichzelf in zijn hoofd gehaald haar niet te erg te laten schrikken uit haar slaap, maar hier maakte het geen verschil in het nodige; ze moest ontwaken voordat hij verder kon. Een paar seconden lang behield hij zijn positie, zijn hand zwak op haar schouder laten rusten, vooraleer hij uiteindelijk weer terug deinste. Na de tijd zette hij slechts de motor af om het geluid weg te laten vagen uit zijn gehoor. Nu was zijn gemurmel tegen zichzelf wél verstaanbaar geweest in de auto, met zijn blik geconcentreerd uit het raam aan zijn weerszijde gericht.
"Wat doe ik hier nog.."

Account verwijderd

schreef:
Bloed. Overal was er bloed. Het leek alsof alles om Kenna heen uit bloed bestond. Haar lichaam liet zich vallen op de betonnen straat. De straat was maar verlicht met één straatlamp. Het kleine licht die uit de lamp kwam was niet veel, maar genoeg om alles om haar heen te zien. Het lichaam voor d'r lag vol bloed en geen enkele beweging was te merken bij het levenloze lichaam. Het had geen gezicht, wel een hoofd. Het beeld was angstaanjagend. Achter haar hoorde ze gelach, wat erg veel leek op een kwaadaardige lach. Toen ze zich omdraaide merkte ze niemand op. Bang stond ze op en begon ze naar achter te lopen. Het lichaam vervaagde steeds meer, tot die uiteindelijk uit haar ogen verdween. Haar rug botste tegen iets hards aan. Langzaam draaide ze zich om, om te zien dat het lichaam van net achter haar stond. Nog steeds was er geen gezicht te zien. Zo snel mogelijk als ze kon, draaide ze zich om en begon weg te rennen. Ze rende en rende, maar steeds kwam het lichaam weer voor haar. Het leek alsof er geen uitweg meer was.

Een kleine geschud zorgde ervoor dat Kenna wakker werd. Voor even murmelde ze iets en veegde ze met haar handen in haar ogen. 'Hmm? Waarom moet ik uit bed? Ik wil nog slapen', haar ogen openden zich en voor even gaapte ze. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, om haar beeld te verbeteren. Toen ze zag dat ze niet in haar bed lag, zat ze in één seconde omhoog. Haar ogen scanden de omgeving, maar toen ze Liam zag besefte ze waar ze was. In zijn auto, op weg naar een missie. Ze draaide haar hoofd weg en een kleine zucht ontsnapte uit haar mond. Haar rug liet ze leunen in de stoel en ze bleef voor zich uit staren. 'Wat ga je nu doen?', vroeg ze op een rustige toon. Ze wilde Liam niet weer boos maken, dus hopelijk werd hij niet boos om haar vraag. Ze vroeg zich af hoe lang ze al had geslapen. Één uur? Misschien wel korter. Voor even richtte ze haar blik op Liam, wachtend op zijn antwoord op haar vraag.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het schudden aan haar lijf leek dan eindelijk te helpen. Na enkele seconden zag hij van de zijkant Kenna weer tot leven komen, de roerloze toestand weer verdwenen zoals waar hij op uit was. Haar ogen waren gelukkig geopend geweest. Hij was niet gedoemd om haar op de hardhandige manier wakker te moeten schudden, of ook maar meer moeite te moeten doen haar überhaupt uit de slaap te halen want zo te zien was het allemaal wel goed geweest. Ze leek haar gedachten weer bij de werkelijkheid te hebben en al was hij nooit echt blij iemand naast zich weer te vinden tijdens een van de klussen, kon er wel een kleine en zeker zwakke glimlach rond zijn lippen weergevonden worden. "Sorry, maar we moeten opschieten," zei hij met gemompel tegen haar. Meer dan de bedoeling haar een beetje op haar gemak te stellen zat er niet achter. Lichte irritatie ging nog eveneens door zijn lichaam, maar hij dacht voor een keer tenminste een beetje rustig te doen. Misschien dat ze haar tergende opmerkingen wél voor een keer voor haarzelf kon houden.
De autosleutels verwijderde hij in een handomdraai uit het contact. Hij liet ze in zijn hand liggen, vastgedrukt in zijn handpalm terwijl naar Kenna's kant keek. De vraag die ze hem stelde leek hem haast logisch met het gegeven antwoord van eerder. Vooraleer ze in slaap was gevallen, had hij haar al verteld wat de plannen waren. Wat was er nog om te zeggen? Met een zucht wierp hij zijn ogen op het horloge om zijn pols. "De deal stoppen die over zo'n.. drie minuten begint," beantwoordde Liam uiteindelijk. Een korte knik naar haar werd voortgebracht, waarna hij de deurhendel overhaalde en zo de portier voor zichzelf opende. Met een dof geluid kwamen zijn schoenzolen met de ondergrond in aanraking. "C'mon."

Account verwijderd

schreef:
Voor even keek Kenna naar de tijd die op het scherm stond van de navigatie. De kleine cijfertjes vormden samen het uur. Het was tien over half elf. Dat betekende dat ze inderdaad één uur had geslapen. Ze wist niet eens wanneer ze in slaap viel. Ze knikte om te laten zien dat ze het begreep. 'Ja, natuurlijk', zei ze. Eerst dacht ze dat ze in de auto moest blijven, maar zo te zien had Liam zijn gedachte veranderd. Ze snapte niet waarom, waarschijnlijk dacht hij dat ze alsnog zou gaan vluchten.
Ze nam het voorbeeld van Liam en maakte de autodeur open. Ze stapte uit en sloeg daarna voorzichtig de deur dicht. Meteen voelde ze de wisseling van de temperaturen, buiten was het veel kouder dan in de auto. Ze besloot om haar mond erover te houden, aangezien het Liam zou kunnen irriteren. Ook al irriteerde ze hem eerst, uiteindelijk bleek het tóch geen goed idee te zijn.
'Ja, ja', verzuchtte Kenna en zie liep achter hem aan. Haar hakken maakten een irritant geluid op de tegels. Het klonk hard in haar oren, aangezien dat het enige geluid was om haar heen. De buurt was stil en rustig, té rustig. Het was eigenlijk meer eng hier, aangezien het donker en stil was. Ze besloot om dicht bij Liam te lopen. Niet omdat ze hem leuk vond, maar omdat ze het gevoel had dat het op dit moment het veiligst is bij hem. Haar handen stopte ze in de zakken van haar joggingsbroek.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De hakken over de stenen konden hem mateloos irriteren. Het getikte geluid tegenover de grond onderwijl ze beide zich waagden in het donker achtervolgde hem onafgebroken, aangegeven dat ze nog altijd achter hem aanliep. Natuurlijk mocht Liam het zien als een voordeel. Ze nam geen moeite te ontsnappen, precies zoals hij het haar had gezegd hoe het moest, en toch kon hij wensen dat ze wel weg was geweest. Geen doorgaand kabaal had hij dan nog aan hoeven horen achter zich of stemgeluid waar hij wel naar gedwongen was te moeten luisteren. Hoe merkwaardig het ook klonk, waren deze gedachten echter nog maar het begin van hoe hij eerder in elkaar zat. Nu fantaseerde hij enkel over hoe zijn avond was als Kenna niet meer bij hem liep. Mocht het een jaar geleden zijn geweest, dan waren zijn denkbeelden gericht op het bloed vergieten van elk mens om hem heen. Vooruitgang, niet?

De drie silhouetten in de schaduwen vingen zijn blik op. Staande om elkaar heen, een kenmerkende motorjack bij twee van de personen weergevonden. Een bekend logo versperde de stof achter op hun rug. Elk van hen weerspiegelde de lugubere verhalen over de criminelen in de onderwereld. Onverzorgd, haast stoned, kon hij ze zien bewegen en horen praten. Hun bewegingen waren loom geweest. Te traag om goed van bewustzijn te zijn, toch te snel om ze te kunnen onderschatten. Slechts eentje leek er zodanig goed aan toe te zijn dat hij nog een kans maakte om van Liam weg te komen. En toch, na goed rondgekeken te hebben, was er geen spoor van de Italiaan te vinden. Het was hem verteld dat hij ook aanwezig zou zijn. Zijn lange, zwarte jas waarin de oudere man altijd liep kon hem anders nog erg snel opvallen, maar hier leek het te ontbreken aan het complete beeld voor hem. Alleen drie jongens van rond de 25 - voor hou oud Liam ze aanzag - kon hij vinden op de afgesproken plek. Afkeurend gaf hij een kerm van frustratie weer. Een geluid dat, gek genoeg, hen eerder om leek te doen draaien dan het getik van Kenna's hakken. Binnen no-time keerden zij allen zich tot hem en het meisje naast hem, meerdere wantrouwige en gevaarlijke blikken aan hen afgegeven. "Wat denken jullie hier te doen?"

Account verwijderd

schreef:
Hoe verder Kenna liep, hoe donkerder het leek te worden. Er waren geen huizen rondom, enkel oude gebouwen. Kippenvel ontstond over haar hele lichaam door de kou en haar gedachten. Het was eng hier en ze was blij dat ze niet alleen was. Steeds minder straatverlichting was te zien en het leek alsof de straten steeds nauwer werden. Hoe langer ze liepen, hoe meer pijn Kenna in haar voeten begon te krijgen. Ze zette zich over de pijn heen en ze zorgde ervoor dat ze op dezelfde tempo als Liam liep. Uiteindelijk sloeg Liam eens steegje in. Zo snel mogelijk probeerde ze hem te volgen. Na even verder te lopen, werden er drie personen bekend. Ze leken alle drie op elkaar, aangezien ze dezelfde zwarte kleding droegen. Daardoor waren ze nóg moeilijker te zien. Alle drie leken ze stoned, ook al leek één daarvan wat minder. Hoe dichter Liam en Kenna kwamen, hoe duidelijker hun gezichten werden.
Het getik van Kenna's hakken stopte momenteel toen Liam stopte met lopen. Ze deed een paar stappen naar achter, om ervoor te zorgen dat ze een beetje achter zijn rug verborgen stond. De mannen zagen er eng uit en ze wilde hier niks mee te maken hebben. Ze snapte nog steeds niet waarom Liam haar niet in de auto liet. Zou dat niet handiger voor hem zijn? Voor even vestigde ze haar blik op de drie mannen. Twee van hun hadden donker haar en de andere man was blond. Allemaal hadden ze tatoeages in hun nek. Ze snapte niet wat criminelen altijd met tatoeages hadden. Het was mooi, maar zo veel? Ze vroeg zich af waar ze het geld vandaan haalden, maar toen ze zich herinnerde dat ze illegaal geld verdienden, wist ze het al. Ze zou het nooit snappen hoe zulke mensen een crimineel wilden worden, de meesten hadden geen kans, maar de rest?
Haar gedachtes werden wakker geschud door een schorre stem. De blonde man sprak tegen Liam. De hele tijd hield Kenna zich stil. Enkele blikken werden naar haar toegeworpen, maar de meeste aandacht ging toch naar Liam. Waarschijnlijk dachten hun wie ze was, ze hoopte maar niet dat ze haar tegen hem zouden gebruiken. Voor de zekerheid verschuilde ze zich meer achter Liam.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het verschuilen achter zijn lichaam liep voor het meisje goed. Haar gedaante zag hij achter zich verdwijnen, geen teken meer laten zien van haar aanwezigheid. Kenna gebruikte hem als haar schild, leek het. Bij het iets achterom kijken kon hij haar vaag nog zien staan, maar geen pogingen werden tot zijn geluk gedaan om van hem weg te komen. Haar ademhaling achter zich gaf aan dat ze nog altijd op de plaats was gebleven. Vandaar dat hij er geen aandacht meer aan besteedde, en al zijn energie richtte op zijn rivalen. Het was tijd ze eens goed aan te pakken om te horen te krijgen waar hij naar zocht.
"Wat wij denken hier te doen? Hm, zou het niet weten. Vraag het maar aan de Italiaan en je zal vanzelf wel te horen krijgen wat het is dat ons hier gekregen had," zei hij, een brutale glinstering gaande door zijn donkere ogen. "Oh wacht, hij is hier niet. Was het bijna vergeten hoe hij zich als een lafaard verstopt. Hij zou hier moeten zijn, zoals de afspraak, en toch is hij nergens te bekennen." Even gaf hij het een kans. Hij hield zich stil, afwachtend op de reacties van de mannen om hen toch nog normaal te behandelen. Het was uit goedheid, alhoewel het eigenlijk eerder was uit zijn impulsieve kant die hem overnam, maar hier werd het niet goed opgenomen. Een van de mannen dacht zelfs op hem af te moeten stappen met zijn rechterhand reikend naar zijn broek. Een pistool werd in een boze vlaag vastgepakt.
Liam liet zijn vaste plek sindsdien vergaan. Zijn snelheid werd ingezet in zijn eigen woedende bui, waarna hij zich razendsnel verplaatste naar de bedreiging. Het wapen ruimde hij uit de weg, het ding uit zijn handen geslagen voordat de man ook maar iets tegen hem kon beginnen. Zijn nek volgde hierna als focuspunt. Liam's handen omringden zijn nekvel en gedeeltelijk zijn gezicht grof, zijn hoofd zodanig omgedraaid dat zijn krachten benut werden. In de tijd van een paar secondes lag de getinte jongen als voor dood op de grond. Hij grijnsde.
"Wie is de volgende?"

Account verwijderd

schreef:
Voor even dacht Kenna dat de mannen het met elkaar zouden uitpraten. Ze hoopte het, tenminste. Voor een langer moment was het stil, Liam was de laatste die wat had gezegd. Het enige geluid wat te horen was, waren de ademhalingen van de verschillende personen. Na een lange tijd leek er iets te gebeuren. Één van de mannen greep naar een pistool die uit zijn broek kwam. Geschrokken keek Kenna naar het donkere wapen. Ze hoorde de trekker overgaan. Het leek één seconde te duren, maar het enige wat ze voelde was een windvlaag. Liam stond niet meer voor d'r, maar tegenover de jongen. De snelheid was abnormaal voor een mens, maar Liam was dat natuurlijk niet. Alles leek snel te gaan. Liam sloeg het wapen uit zijn hand en zette zijn handen om zijn nek en op zijn hoofd. Het geluid van het breken van een bot klonk in Kenna's oren té hard. De man viel levenloos neer op de grond, zonder ook maar één beweging te maken. Het leek alsof Liam er geen erg in had, hij leek er zelfs van te genieten. Zo stil mogelijk probeerde Kenna naar achter te lopen.
Toen hij vroeg wie de volgende was, kwam de blonde man twijfelend op hem afstappen. Hij pakte een pistool, groter dan die van de andere man. Hij richtte hem op Liam en zo snel als hij kon liet hij de trekker overgaan. Het enige wat ze hoorde was een schot, maar daarvoor had ze haar hoofd al omgedraaid. Ze wilde niet weten of Liam dood was of niet, ze hoopte niet. Ook al mocht ze hem niet, ze wenste hem niet de dood toe. Kenna wilde dit laten stoppen, maar ze wist helaas niet hoe. Alles leek zo snel te gaan en zonder na te denken draaide ze zich om. Ze besloot om hulp te gaan halen, maar toen ze weg wilde gaan werd haar arm vastgepakt. Haar lichaam werd teruggedraaid en ze voelde hoe iemand haar stevig vasthield tegen zich aan. Een koud en scherp voorwerp werd tegen haar nek aangehouden. 'Niet bewegen, anders snijd ik je keel door', het gefluister vulde haar oor en kippenvel ontstond over haar hele lichaam. Ze voelde haar hart op een niet normale ritme kloppen. Ze voelde enkele zweetdruppeltjes op haar voorhoofd.
'Je laat mij gaan, of ik maak haar dood. Jouw keuze', de stem klonk hard genoeg, zodat het de aandacht van Liam zou trekken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het andere slachtoffer was een kwestie van korte tijd geweest. Zo snel als Liam zijn 'vriend' naar gort had geholpen, zo jachtig werd de volgende poging om hem te vermoorden al in werking gezet. Een tweede keer werd een pistool getrokken uit zijn zakken. De nog aardig normale man leek zijn blikken tot duivels te hebben gemaakt, zijn donkere ogen neerkijkend op die van Liam onderwijl hij dacht een kans te maken. Een trekker hoorde hij al enkele seconden voordat hij hem werkelijk overhaalde. Tegen het moment dat een kogel afgeschoten werd, stond Liam's lichaam al achter de man geplaatst. Het gebroken geluid van zijn nek volgde daarna als gepland. Luidop hoorde hij de bekende klanken in zijn oren, het lijf voor hem verslapt vervallen in zijn greep. Geen teken van zijn eerdere levende zelf werd meer uitgebracht. Alles wat overbleef, waren zijn ogen die wegkeken in het uitzicht voor het lijk zelf. Diepzinnig leken ze gevestigd te zijn op de straattegels met geen andere beweging die gemaakt werd. Hij kon zijn adem nergens meer bekennen en dat was het tijdstip waarop Liam opnieuw een grijns naar boven bracht, door zijn mondhoeken omhoog te laten gaan.
Toch hield deze blijdschap niet lang meer aan. Ondertussen hij zijn bezigheden had gelegd bij een ander lid van de bende, was de overgebleven man tot Kenna gekomen. Een mes werd stevig tegen haar keel gehouden, het snijoppervlak drukkend tegen haar huid met geen andere emotie dan de vastbeslotenheid. Ergens dacht Liam angst bij hem op te kunnen merken door zijn versnelde hartslag, maar hiernaast was er niets meer op te merken. Bij hem was het hetzelfde verhaal. Hij had geen medelijden om te tonen aan het meisje, want hij wist dat als ze vermoord werd, ze alsnog levend zou blijven. Zijn bloed was immers nog in haar systeem. Ze zou ontwaken als vampier zodra er ook maar een enkele beweging zou worden voortgebracht. En dus nam hij de tijd voor wat hij deed, zijn hoofd een beetje gekanteld met het dode lijf van zijn vorige gewonde nog in zijn handgreep. Met een enorme kracht smeet hij het tegen de muur aan achter Kenna. Pas toen merkte Liam op hoe de jongen hem neer had geschoten, een hevige pijniging trekkende door zijn rug bij het gebruik maken van zijn krachten. In alle haast had hij met de adrenaline door hem heen getrokken, geen weten gehad van de kogel in zich. Pijnigend liet hij een korte kreun horen, zijn kin opgetild om de man recht in zijn ogen te kijken.
"Je dood haar toch wel. Protocol van je bende, is het niet?"

Account verwijderd

schreef:
Het duurde enkele seconden en de andere lid lag dood in Liam's hand.. Net als bij de andere was zijn nek gebroken. De twee levenloze lichamen leken niemand iets uit te maken, alleen Kenna. Nog nooit had ze gezien hoe iemand vermoord werd of hoe ismand doodging. Het beeld was niet bepaald de fijnste. Haar handen hield de man achter haar rug bij elkaar. Het leek alsof de mes steeds dieper in haar keel drukte. Zo ver mogelijk probeerde ze haar hoofd te strekken, om het scherpe deel niet in haar nek te laten snijden. Er was één beweging nodig en dan zou het over zijn met Kenna.
Na enkele minuten driaade Liam zich om. Zijn gezichtsuidrukking was zoals altijd hetzelfde, alsof het hem niks uitmaakte wat hij net had gedaan. Een schok ging door haar lichaam, toen het lichaam van de jongen achter haar werd gesmeten. Ze probeerde zo weinig mogelijk te bewegen, aangezien één verkeerde beweging haar leven kon laten eindigen. Het leek nu pas dat Liam doorhad dat hij was gesloten. Een korte kreun was te horen, maar toch hield hij zich sterk. Zijn kin opgetild en zijn ogen kijkend naar de man, liet hij merken dat hij er tegen kon. De woorden van Liam lieten haar hart sneller kloppen. Hij wilde haar dood hebben, ze wist zeker dat hij dat wilde. Aan zijn woorden te horen zou het hem niks uitmaken. Enkele tranen vormden zich in haar ogen, maar doordat ze hard op haar lip beet bleven ze in haar ogen.
Voor even voelde ze hoe de borstkas van dr man achter haar bewoog. Een lach kwam uit zijn mond en meteen daarna voelde ze het mes dieper in haar nek drukken. 'Je hebt gelijk', na de woorden liet de man haar los en duwde haar tegen de miur. Het scherpe mes stak hij in haar buik, laten zittend. Een schreeuw ontsnapte uit Kenna's mond. De man zag het als een kans om weg te rennen. Langzaam voelde Kenna het bloed langs haar huid glijden. Door het bloedverlies had ze steeds minder kracht om rechtop te staan. Ze liet zich langzaam tegen de muur op de grond vallen, met het mes nog steeds in haar buik. Haar handen grepen naar het handvat, maar hoe meer ze eraan bewoog, hoe pijnlijker het werd. Ze voelde haar ogen zich langzaam sluiten, ook al deed ze haar best om ze open te houden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De toestemmende reactie van de jongen kwam als verwacht. Hij had allang door hoe het zat met bendes, hoe er afgerekend werd met ongewenste getuigen. Als straattuig kon Liam ze allemaal dan wel zien; over de regels was er geen twijfel mogelijk als het aankwam op bendes en de onderwereld. Een maffiosi zou geen maffiosi zijn als hij een duidelijk beeld had van hoe het allemaal hoorde. Iemand laten weggaan uit medelijden was iets dat nooit voor zou komen, of ook maar de afweging om iemand levend te laten ontsnappen bij een illegale zaak. Ze waren allemaal allang ten dode opgeschreven en toch waagde de vreemdeling het erop hem van gedachten te laten veranderen, doende dat hij dom genoeg was om hen beide zonder schrammen weg te laten lopen als het betekende dat hijzelf in leven bleef. Tegen de tijd dat de jongen zo wegkwam, was het zijn eigen baas die hem zou vermoorden in plaats van wat Liam zou doen.
Pijnsteken in zijn lichaam probeerde hij zoveel mogelijk te negeren. Hij gunde het zichzelf niet de pijn aandacht te geven, hij kon het zich niet veroorloven om zelfmedelijden te tonen net als te laten blijken dat hij wel degelijk leed. Het enige wat ertoe deed was het meisje die tot gijzelaar werd gehouden. Het mes, eerst snijdend langs haar nek, belandde onverbiddelijk in haar buik. Zijn pupillen kwamen gelijk op de ontstane wonde terecht. Het gedaante dat in alle macht van hen allebei wegrende, kon hij niet eens meer volgen. Alles dat hij kon doen was staren naar het vrijgekomen bloed, stromende langs haar huid en zijn t-shirt naar beneden. Hij kon het ruiken. Hoe de vloeistof naar buiten kwam, het gehoor dat aangaf hoe het met druppels op de grond belandde. Nee, de verleiding werd te groot. Hij kon zichzelf niet meer tegenhouden zoals hij dat anderszins mogelijk wel had gekund. Vooraleer hij er iets tegen had kunnen doen, bracht zijn eigen gewaagde snelheid hem al naar Kenna toe. Haar lichaam werd tussen zijn verandering door krachtig omhoog getrokken. Liam hield haar staande door middel van zijn armen, wat anderszins een goede daad zou zijn geweest, maar zijn veranderende uiterlijk sprak het helemaal tegen. De bloedrode kleur was bij hem weer aan het licht gekomen. "Run," probeerde hij haar nog te vertellen, hopend dat ze hem zou gehoorzamen zonder weerwoord en zichzelf levend kon houden, noch was het een overbodige uitspraak. Binnen nu en een paar seconden waren zijn vlijmscherpe tanden doorgekomen en werden deze wreed in haar nek gezet.

Account verwijderd

schreef:
De tranen vielen over Kenna's wangen en het bloed bleef maar uit de steekwond stromen. Het witte T-Shirt begon langzaam te verkleuren naar een rode kleur. Het mes liet ze in haar buik zitten, aangezien ze te weinig kracht had om hem eruit te trekken. Het deed al pijn als ze eraan zat. Ze dacht dat ze alleen was gelaten. Om haar heen hoorde ze niks meer, nadat de man was weggerend. Waarschijnlijk was ze nu de enige naast de twee lichamen op de grond die waren achtergebleven. Het kostte haar veel moeite om haar ogen open te houden, maar steeds zag ze verschillende vlekken voor zich. Zoals ze al dacht waren de twee lichaam inderdaad de enigste. Het beeld begon steeds waziger te worden. Op een gegeven moment voelde ze hoe ze door twee armen werd ondersteund. Ze hoopte dat het Liam was, puur omdat ze wilde dat hij het was. Ze probeerde al haar kracht te gebruiken om hem aan te kijken, waar ze achteraf spijt van had.
Het gezicht van de duivel werd weer zichtbaar. Verschillende aders waren onder zijn ogen te zien. Zijn ogen leken haast zwart, maar het kon ook komen doordat het donker was. Ze wist niet of ze dit alleen dacht of dat dit echt gebeurde. 'Lia..', haar zin kon niet worden afgemaakt, aangezien hij haar onderbrak. Ze wist niet wat ze ermee moest doen. Rennen? Het leek haar onlogisch om dat te doen. Ze zag hoe Liam zijn mond opendeed en twee vlijmscherpe hoektanden waren in het maanlicht te zien, wacht had hij ze al. Ze begon bang te worden. 'Wa..', nog een keer kon ze haar zin niet afmaken. Hij zette zijn tanden in haar nek, precies waar haar slagader zat. Een tweede schreeuw was te horen. Ze voelde hoe het bloed langzaam uit haar lichaam werd gezogen, met het gevolg dat ze steeds slappen werd. Uiteindelijk voelde ze hoe ze haar bewust verloor en het laatste was ze zag was Liam's gezicht, vol met haar bloed.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
► Spijt. Natuurlijk had hij spijt van zijn daden. Het was stuk op stuk afschuwelijk geweest, een vreselijke terugblik op alles dat hij overleefd had. Op de bloedvergieten die door zijn uitlatingen ontstaan waren, alleen maar vanwege de dringende honger in hem. Een aandrang naar bloed dat hem op een demon liet lijken veroorzaakte elk beetje van de hel in zijn leven. En nu.. een jaar later, was het nog altijd niet voorbij. Nog steeds kon hij zijn voeding en verlangens niet onder controle houden nadat hij zijn menselijkheid uit had geschakeld. Bekenden hadden eronder geleden, maffiosi hadden eronder geleden, Kenna had eronder geleden.. Ja, Liam voelde berouw voor zijn acties. Hij voelde het leed over zijn eigen toestand en het weten dat elke keer als hij zich niet in kon houden, er een nieuw bloedbad verricht werd onder zijn razen. Het had hem veranderd; het vampier-zijn. Hij was zichzelf niet meer. Hij voelde zich zichzelf niet meer, maar er was niets dat hij eraan kon veranderen. Misschien was de kleine gedachte van de hoop, hoop op vergiffenis voor zichzelf, die hem voor de afgelopen paar uur 'soft' hadden gemaakt. Het meisje wie hij had gebeten en had weggehaald uit haar bewustzijn door zijn aanval, had hij zelfs in het tweepersoonsbed gelegd. Genezen en wel, zijn bloed in haar systeem gehad onderwijl hij zich geplaatst had in de uiterste hoek van de kamer. Zijn benen opgetrokken, zijn armen eromheen geslagen en zijn hoofd peinzend tegen de muur achter zich geleund.
Het stille lichaam op de matras checkte hij soms. Dan nam Liam het op zich zijn hoofd voor kort op te heffen en een blik op haar te werpen, om zeker te weten of ze dood was of niet. Haar ademhaling alleen was niet genoeg voor hem. Toch hield hij het daarbij, wetende dat ze veilig lag in de lakens met een schoon shirt en nul verwondingen om op terug te moeten kijken. Het was het minste wat hij voor haar had kunnen doen. Al zuchtend keerden zijn ogen weer terug op het eeuwige punt voor hem. De muur was zijn uitzicht geweest, waar hij zonder te spreken tegenaan staarde.

Account verwijderd

schreef:
Langzamerhand werd Kenna wakker. Ze herinnerd zich niks meer van haar dromen en waar ze was. Haar ogen hield ze gesloten, terwijl alle herinneringen terugkwamen. Ze herinnerde zich alles. Van de missie tot aan de beet van Liam die ervoor zorgde dat ze bewusteloos werd. Ze wist hoeveel bloed ze was verloren vandaag, maar toch was ze niet dood. Ze voelde ook niks van de wond die ze in haar buik zou moeten hebben. Haar ogen openden zich gelijk en ze ging rechtop zitten. Ze haalde het deken van haar af. Ze had een schoon shirt aan en toen ze het een stukje omhoog rolde, zag ze dat de mes en de wond niet meer te zien waren. Zo te zien had hij haar omgekleed en ze hoopte niet dat hij rare dingen in zijn hoofd had gehaald. Haar ogen scanden de omgeving, totdat ze bleven rusten op Liam. Hij zag er beroerd uit, althans dat leek zo. Zijn armen waren om zijn benen heen geslagen, om te voorkomen dat zijn voeten uitgleden op de vloer. Ze geloofde niet dat hij er spijt van had, anders zou hij het niet doen. Hij had geen gevoel en dat had ze nu pas door. Zo snel mogelijk als ze kon stapte ze uit bed, terwijl ze langzaam haar hart in haar keel voelde kloppen. 'N..niet dichterbij ko.. komen', haar stem klonk bang en wantrouwend, maar dat was ze ook. Ze stond naar hem toegedraaid, aan de andere kant van het bed. Hij zat aan de kant waar ze eerder die dag had geslapen. Het verbaasde haar dat ze op zijn bed mocht liggen. Ze draaide zich om en liep naar de deur. Ze pakte de hendel vast en trok hem naar benden. Helaas kwam er geen beweging in de deur. Bang draaide ze zich om en keek ze naar Liam. 'Wat ben je?', vroeg ze. Haar stem begon aan het eind te bibberen. Ze bleef bij de deur staan, hopend dat hij niet dichterbij zou komen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld