Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Orpg met Wishbone

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Ik keek uiteindelijk op naar haar. "Je hebt zoveel woede in je", zei ik zacht. Ik wendde mijn blik weer van haar af. Ik wist niet goed wat te zeggen. Ze was zo kwaad en boos dat ze wat je zei toch niet serieus zou nemen. Ik dacht terug aan gisteren. Toen ik haar liet, bleef ze uiteindelijk ook? Misschien was dat de oplossing. Misschien moest ik haar weer laten, zodat ze tot rust kon komen en alles wel weer goed zou komen. Het had geen zin om haar te dwingen en daarom liep ik nog zonder iets te zeggen weg. Ik keek niet achterom toen ik de hoek om liep. Ik liep het gebouw uit en kwam uiteindelijk terecht bij de boom waar we gisteren ook zaten.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik had even in die hal gestaan waar Luca mij had achter gelaten. Natuurlijk zat er woede in me, genoeg woede. Ik was er niet blij mee, maar het was nu eenmaal zo. Met een diepe zucht begon ik naar mijn kamer te strompelen. Ik zou in ieder geval niet meer naar de rest van de lessen gaan, dat was duidelijk.

Eenmaal in mijn kamer zette ik het raam open voor wat frisse lucht. Al snel had ik toen toch mijn gitaar uit de bijbehorende koffer gehaald: het eerste dat ik hier zowat Jadoenathmisier uitgepakt. Ik zuchtte zacht en begon een willekeurige melodie te tokkelen. Dit soort dingen, muziek, tekenen, waren de enige manieren waarmee ik heel even de wereld kon vergeten op een positieve manier. In mijn woede wilde ik namelijk ook nog wel eens mijn omgeving achterwege stellen, zoals zojuist ook was gebeurd.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Ik was in gedachten verzonken tot plotseling een zacht deuntje me tegemoet kwam. Een vage melodie op een gitaar in de verte. Het sprak me aan. Na alles gaf het me een vredig gevoel en dat was fijn. Ik kroop overeind om de melodie te volgen. Hoe verder ik kwam, hoe duidelijker en harder het geluid werd. Uiteindelijk kwam ik bij een raam, daar kwam het vandaan en van een afstandje kon ik zien dat het Jenn was. Voor het eerst in de twee dagen zag ik een heel ander iemand voor me. Iemand zonder die woede, maar juist een vredige uitstraling. Het zette me aan het denken. Had ik zo'n verkeerd beeld van haar? Waarom was ze eigenlijk altijd zo boos? Wat was de reden voor die woede? Allemaal vragen die in mijn hoofd opkwamen, maar geen antwoorden. Nog geen antwoorden.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Na een tijdje stopte ik met spelen. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat de pijn in mijn enkel steeds erger werd en ik voor het spelen steun nodig had. Ik stopte mijn gitaar weer terug in haar koffer, waarna ik het tegen de muur aan zette. Met een zucht liet ik mezelf plat op het bed vallen, waarna mijn eeuwige bewondering van het plafond weer begon. Ik moest echt wat doen aan mijn woedeaanvallen, dat wist ik ook wel. Het ging te ver. Alleen zoiets kon ik niet alleen. Jammer genoeg was er niemand die het heel lang met mij vol hield, om meerdere redenen. Wisten ze het wel vol te houden, dan stootte ik ze uiteindelijk op een één of andere manier weer bij me vandaan. Voordat ik het wist voelde ik ineens een traan langs mijn wang lopen, die ik snel weer weg veegde. Ondanks dat er niemand was, hield ze er niet van om emoties te tonen. Mensen zouden het verkeerde beeld krijgen van haar of nog erger: het juiste beeld.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Ik stond in stilte te kijken verderop, op een veilige afstand zodat ze me niet kon zien, maar ik haar wel, door het raam heen. Het raam stond op een kier waardoor ik haar gitaarspel zo goed kon horen. Uiteindelijk stopte ze, maar ik bleef gewoon staan. Ik was in gedachten verzonken en bleef naar haar kijken. Zag ik nou een traan? Of leek het maar zo. Op een of andere manier wou ik per se bevestiging. Bevestiging dat ze helemaal niet zo hard was als ze leek. Ik liep langzaam dichter naar het raam toe, hopend dat ze het niet door zou hebben. Ik kon mezelf niet begrijpen nu. Vanmiddag was ik nog zo klaar met haar, maar ik kon haar gewoon niet loslaten. Ze bleef in mijn gedachten. Misschien was het juist die woede in haar die me zo intrigeerde. Ik wou weten waar het vandaan kwam, of ik kon helpen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Voor een lange tijd had ik weer naar het plafond gestaard, maar uiteindelijk leek het me te vervelen. Waarom wist ik niet, maar ondanks de pijn in mijn enkel begon ik maar met het uitpakken van mijn spullen. Ook al zou ik hier niet lang blijven, dan had ik voor nu in ieder geval wat te doen. Nadat ik al mijn kleding uiteindelijk in mijn kast had opgeborgen, begon ik mijn tekenspullen uit te stallen op mijn bureau. Met een schuin oog keek ik nog even naar mijn koffer terwijl ik bezig was met alles een plekje geven. Er zat nog één item in de koffer, een fotolijst. Voorzichtig haalde ik het lijstje eruit. Het was een foto van mij en mijn broer, toen ik nog donkerblond haar had. Ik wist precies wanneer deze foto gemaakt was. Vijf jaar geleden, op zijn verjaardag. Ik zuchtte zacht en zette de foto op mijn bureau, maar na er een tijdje naar gekeken te hebben, legde ik de foto plat neer. Ernaar kijken zou niet helpen, zeker nu niet. Ineens viel mij iets op. Met een onopvallend schuin oog keek ik uit her raam. Er was iets anders. Iets was dichtbij en het beviel me niet.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Ze pakte haar spullen uit. Ze zou blijven. Zie je? Ik wist dat haar laten de beste optie was, dan zou alles weer op zijn pootjes terechtkomen. Als laatste zette ze een foto neer. Zij en een jongen. Op een of andere manier vond ik het niet zo leuk, maar mijn gevoel was niet zo heftig als gedacht en daarom vertrouwde ik er maar op. Ik bleef nog een tijdje staan kijken tot ze plots wel heel stil stond. Keek ze nou uit het raam? Ze keek uit het raam. Zo snel als ik kon dook ik opzij in de hoop dat ze me niet gezien had, al betwijfel ik dat. Ze moest me wel gezien hebben. Het was zo duidelijk.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik had gelijk. Zodra het figuur door had dat ik het door had, dook het meteen weg. Ik kreeg een geniepige grijns op mijn gezicht. Misschien dacht hij alleen dat ik het door had, dan kon ik hem nog in de maling nemen. Ik deed het raam open, waarna mijn optreden begon met een dramatische zucht. 'Hey Val,' zei ik, alsof ik de telefoon opnam. Ik liet een korte stilte vallen. 'Serieus, ik ben nog geen twee dagen weg en je vraagt me al of ik leuke jongens heb gespot?' Ik zuchtte en schudde afkeurend mijn hoofd. 'Er gaat ook niets anders door je hoofd hè?' Ik liet weer een stilte vallen. 'Nou ja... er is wel iemand...' begon ik.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Ik zat vlak bij het raam met mijn rug tegen de muur. Één blik opzij en ze zou me gezien hebben, maar ze leek het niet door te hebben. Ik bleef doodstil zitten, terwijl zij een telefoongesprek begon. Zo te horen met een vriendin van haar. Ik luisterde mee, ik moest toch hier wachten tot ik stiekem weer weg kon glippen. "Nou ja... er is wel iemand..." Mijn ogen werden groot. Er was een jongen? Ik was de enige jongen die ze de afgelopen twee dagen had gezien. Was ze serieus? Nee. Nee, nee, nee. Niemand had mij ooit leuk gevonden, daarbij haatte ze me. Dat was wel duidelijk... Toch?

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
'Zijn naam? Jeez Val jij vertelt mij ook nooit de namen van al je scharrels hoor.' God dit was veel te leuk. Gewoon blijven rekken het zo ongemakkelijk mogelijk maken en hem daarna in die waan laten. Morgen wilde ik maar al te graag de verwarring op Luca's gezicht zien. 'Misschien vertel ik het wel een keer... Maar daarvoor moeten we een keer afspreken, denk je ook niet?' Ik had moeite met de grijns van mijn gezicht te houden. Ik genoot hier veel te veel van.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Geen naam. Natuurlijk geen naam. Ik ademde diep in en uit. Ik was het niet. Ik was het gewoon niet, want dat kon niet. Ik was ervan overtuigd, maar toch voelde ik me compleet verward. Ik had een gek en ongemakkelijk gevoel die ik maar niet kon negeren. Misschien, heel misschien, hoopte ik stiekem dat ik het was. Niet omdat ik Jenn leuk vond, maar gewoon om het feit dat er iemand zou zijn die mij leuk vond.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Ik zuchtte diep. 'Val loop toch niet zo aan te dringen!' zei ik. Ik liet weer een stilte vallen. 'Goed, goed... ik zal het zeggen. Maar dan moet je me beloven dat je hier verder niet meer naar gaat vragen oké?' vroeg ik aan de lucht. Ergens was ik heel benieuwd hoe Luca hierop zou gaan reageren. Dat gefrustreerde gezicht zou vast wel genoeg lachmateriaal voor de komende dagen opleveren.

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Mijn hart stond stil en ik hield mijn adem in. Waarom was ik zo nerveus voor dit? Ik gedroeg me echt als een loser nu. Ik kneep mijn ogen dicht. Het liefste zou ik nu gewoon weggaan om teleurstelling te voorkomen, maar dat kon niet. Ik moest blijven zitten, anders zou ze weten dat ik stond te kijken en haar kennende zou ze dan ontzettend boos op me zijn.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
'Luca,' zei ik ten slotte. Ik liet een stilte vallen. Daarna keek ik schuin even opzij. Hij was binnen handbereik. Zo onverwacht mogelijk greep ik hem bij zijn schouder. 'Mocht je willen, niet zo netjes om mensen te bespioneren,' zei ik, waarna ik hem een knipoog gaf. 'Luca.'

Wishbone
Wereldberoemd

Wishbone schreef:
Luca... Ze zei het echt. Luca. Luca, Luca, Luca. Ik heette Luca. Ze bedoelde mij, Ze bedoelde écht mij. Dit was ongelofelijk. Het leek wel alsof ik me ineens een stuk zelfverzekerder voelde. Ik glimlachte zelfs klein, maar werd uit mijn gedachten gehaald door een onverwachte hand op mijn schouder. Ik schrok me kapot en draaide me meteen om. Langzaam kwam het besef. Het was gewoon een grap. Een gemene grap en ik had het kunnen weten. Wie op de wereld zag mij nou staan. "Jezus, wat ben jij een ongelofelijk trut." Ik kon er niet om lachen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld