Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O//Tangled

Account verwijderd

schreef:
Een lichte glimlach vormde zich om haar lippen toen hij zo dicht bij haar kwam. Ze genoot er van en voelde zijn warme adem op haar gezicht tintelen. Ze beet zachtjes op haar lip en likte er even over heen. Ze wou het zo graag, maar kon ze het wel maken? Even liet ze los en stapte naar de deur die ze in het slot draaide, ze kon geen risico's nemen. Wie weet wat ze dan met hem zouden doen. Langzaam stapte ze naar hem toe en liet haar lichaam een beetje tegen hem leunen. 'Julian.. Je maakt het me zo moeilijk..', zei ze en keek even naar zijn lippen. Haar gevoel zei haar dat ze het moest doen, er voor gaan al zou het moeilijk gaan worden. Haar handen liet ze naar zijn nek glijden waarna ze haar lippen zachtjes die van hem liet raken en hem zoende. Ze genoot er van en voor het eerst in een zeer lange tijd voelde ze zich goed bij iemand. Liefde was iets wat ze in haar leven maar weinig gekend had en ze zou er dan ook voor gaan.

Account verwijderd

schreef:
Julian keek naar Rosalia, die de deur in het slot draaide en daarna weer naar haar terug kwam. Hij glimlachte, want hij wist wat dat betekende. Dat ze hem even graag wilde als hij haar, en dat verlangen liet hij niet onbeantwoord. Zij zoende hem, en hij zoende haar vol passie terug, iets wat hij veel eerder had willen doen. Hij sloeg zijn armen om haar heen en liet zijn handen langzaam over haar rug naar beneden glijden, terwijl hij haar lichaam nog dichter naar zich toe trok. Hij genoot van elke seconde, maar na een poosje haalde hij langzaam zijn lippen van de hare. Hij was even sprakeloos, over wat er zojuist gebeurd was. Maar hij wist dat het niet langer kon duren, want dat zou te veel opvallen. 'Wauw, Rosalia,' zei hij toen zachtjes, maar met een warme glimlach. Hij gaf haar nog eenmaal een kus voordat hij haar los liet. Het moment kon niet langer duren dan dit en daarom wilde hij het ook niet moeilijker maken dan het al was. Zijn gevoelens voor haar waren duidelijk, en dit bevestigde ook zeker dat het wederzijds was.Die gevoelens brachten zijn hele plan in de war, als hij nu echt zou uitbreken zou hij haar kwijtraken en dat wilde hij niet. Maar zou hij echt nog die jaren kunnen uitzitten hier, voor haar? Hij zou haar sowieso nooit de waarheid kunnen vertellen, want dan wist ze dat hij haar in de eerste instantie alleen nodig voor haar plan. Maar dat was niet zo, niet meer. 'We moeten de deur weer open doen, denk ik.' Zei hij toen en hij zuchtte zachtjes. Er waren inmiddels al een paar minuten verstreken en ook als de bewakers erachter kwamen dat de deur op slot zat zou dat vragen oproepen.'Ik zal er voor zorgen dat niemand zoiets weer bij je probeert,' zei hij tegen haar. Hij zal er ook alles aan doen om Rosalia te beschermen, want ook wat er zojuist was gebeurd was iets waar hij zichzelf de schuld aangaf. Het was het beste als ze niet meer samen gezien werden, behalve als hij hier kwam voor zijn afspraken.

Account verwijderd

schreef:
Ze genoot van elk moment en had er geen spijt van, integendeel. Het voelde zo goed en ze verlangde naar meer al wist ze dat dat niet ging. Niet hier en nu. Ze zou geduldig moeten zijn zou ze dit echt willen laten werken maar dat had ze er wel voor over. Een laatste kus drukte ze op zijn lippen waarna ze de deur van het slot afhaalde. Zo zou het niet opvallen en dat moest ook zo blijven, ze wou niet weten wat er dan met Julian zou gebeuren. Zelf zou ze gewoon overgeplaatst worden naar een andere plaats om hem niet meer te zijn maar met hem, daar zouden ze veel ergere dingen mee gaan doen. Andere bewakers zouden het zien als een tactiek om te ontsnappen met hulp van Rosalia al wist ze natuurlijk dat dat niet zijn reden was. Dat hij oprecht om haar gaf en van haar hield, of was dat enkel Rosalias goedgelovigheid en gaf hij eigenlijk niets om haar? Dat idee schudde ze van zich af. Ze moest hem vertrouwen en dat deed ze ook, hoe kon ze het zelfs in haar hoofd halen om zo iets te denken over de man waar ze zo veel om gaf. 'Heb je ergens pijn?', vroeg ze aan Julian. Ze wist niet of hij zelf ook klappen had gekregen en ze wou zeker niet dat hij met pijn zou moeten vertrekken. Zelf voelde ze zich vreselijk en zou zo meteen dan ook even naar een van haar collega's gaan en vandaag beslist niet meer werken. Het was allemaal even veel geworden in haar hoofd om te verwerken. Niet allemaal slechte zaken maar wel dingen die haar in de war hadden gebracht over haar gevoelens en dan vooral haar gevoelens voor Julian.

Account verwijderd

schreef:
'Nee, ik heb nergens last van.' Antwoorde Julian, hij wist dat hij geluk had gehad. De man had hem alleen bij zijn keel gegrepen, iets wat wel zeer had gedaan maar waar hij nu geen last meer van had. De grootste klappen had de man zelf opgevangen waardoor Julian gespaard was gebleven. Hij was ook zonder na te denken op de man afgestapt, iets wat hem ook grote problemen had kunnen opleveren. Het enige wat hem op dat moment kon schelen was dat de man Rosalia geen pijn zou doen. Gelukkig had hij dat ook niet kunnen doen, maar hij kon zich voorstellen dat ze nu erg van slag was en het was waarschijnlijk beter voor haar als ze voor in ieder geval vandaag haar werk even zou neerleggen. Hij wist ook dat ze elke dag veel moest werken, want veel dokters waren er niet die in een gevangenis wilde werken. 'Ik hoop dat het snel beter met je gaat,' zei hij toen, en hij meende het ook oprecht.

Account verwijderd

schreef:
'Het komt wel goed, echt', zei ze en toen er op de deur werd geklopt opende ze deze en zag de cipiers binnenkomen. 'Stuur hem naar zijn gewone cel, mijn verklaring', volgt zei ze en toen zag ze hoe hij werd weggebracht. Ze keek nog even naar hem en vertrok toen naar huis. Ze moest nu gewoon thuis zijn, alleen waar ze tot rust kon komen en even ontsnappen aan alles. Eenmaal in haar appartement ging ze meteen een warme douche nemen en ze genoot ervan. Even gewoon tijd voor zichzelf wat ze niet vaak had. Ze dacht aan Julian en hoe het nu verder moest tussen hen. Ze wou hem niet opgeven maar vechten voor wat ze samen hebben.

Account verwijderd

schreef:
Nadat Julian die dag was afgevoerd had hij heel veel na kunnen denken over zijn gevoelens en hoe hij er nu mee verder moest. Hij was kort samengevat radeloos. Wat hij voor Rosalia voelde was echt, maar was dat het waard om zijn leven plots een hele andere draai te geven? Hij moest daar goed over na denken. Ook nu lag hij in zijn cel wezenloos voor zich uit te staren. Zijn celmate had hem al meerdere keren gevraagd of het goed met hem ging waar hij elke keer een afwezige 'jawel' op had geantwoord. Toen hoorde hij plotseling dat zijn naam werd omgeroepen omdat hij bezoek had. Even bleef hij verpaast op zijn plek liggen, maar na even kwam er toch echt een bewaker naar zijn cel om hem naar de bezoekersruimte te begeleiden. Hij had er een naar gevoel bij, want wie kon hem nou zomaar bezoeken? Hij was ervan overtuigd dat het Rosalia niet zou zijn, maar wie het wel was wist hij dan ook niet.
Hij werd naar de hokjes begeleid waar de bezoekers afgeschermd zaten van de gevangenen. Dat gaf hem zorgen, en dat kon niks goeds betekenen. Toen de bewaker bleef stil staan ging hij langzaam op het stoeltje zitten, en toen keek hij recht in de ogen van een jongeman die hij liever niet wilde zien. Julian keek snel achterom en zag dat de bewaker een eindje wegliep. ''Wat doe je hier!'' Siste hij daarna direct, en hij keek vol woede door het glas heen. Het was erg storend dat ze door het glas heen moesten praatten, maar tegelijk wilde Julian ook geen centimeter dichter bij deze jongen komen. Het was Liam, een jongen waar hij ooit zaken mee had gedaan voordat hij in de gevangenis terecht was gekomen. Dat was echter slecht afgelopen en jaren had hij niks van de jongen gehoord. Dat was ook beter, Julian wist best dat hij nog een groot bedrag geld verschuldigd was aan de jongen en hij wist ook dat er een goede reden moest zijn waarom hij dat niet eerder kwam innen. Maar waarom nu, wat dacht Liam te kunnen bereiken? Julian was machteloos hierbinnen. ''We hadden een afspraak,'' Antwoord Liam en hij kijkt hem waarschuwend aan. Zijn blik deed Julian het bloed sneller razen, zijn hart klopte in zijn keel en hij moest zijn best doen om zijn woede in zich te houden.

Account verwijderd

schreef:
Rosalia had haar werk in de gevangenis na een paar dagen opnieuw hervat. Ze vond het moeilijk om terug te gaan en dacht er lang aan om zich te laten overplaatsen maar ze besefte dat dit een toevallig voorval was en dat er genoeg van haar patiënten waren die om haar gaven en nooit dit soort praktijken bij haar zouden proberen. Het nieuws was snel verspreidt, zo gaat dat nu eenmaal en ze had enkel positieve en steunde woorden van iedereen ontvangen, iets wat haar heel blij had gemaakt en het gaf haar ook extra kracht en moed om de draad weer op te pikken en net als vroeger haar job uit te oefenen met het plezier en de toewijding die ze bezit. Ook voor Julian kon ze niet weggaan, ze kon het niet. Hij had haar nodig maar ook zij was emotioneel afhankelijk van hem geworden en ze hield van hem. Dat wist ze nu met volle overtuiging en wanneer hij vrij zou komen zou hij bij haar kunnen komen wonen en samen met haar een leven opbouwen. Het kon lang duren en de situatie was alles behalve simpel maar ze had het voor hem over en ze zou wachten. Geen enkele andere man zou dat idee van haar veranderen en ze wist dat niemand aan Julian zou kunnen tippen voor haar. De middag brak aan wat pauze betekende maar honger had Rosalia niet. Als ontbijt had ze behoorlijk wat naar binnen gewerkt en ze had dan ook geen behoefte aan lunch. In de plaats besloot ze haar gevangenen te gaan opzoeken, een soort ritueel wat ze wekelijks deed maar normaal pas na haar uren. Met haar badge in haar hand liep ze richting de poort die ze opende en vervolgens terug achter zich dicht trok. Ze stapte door de gangen en wou net een ander cellenblok inslaan toen ze zag hoe Julian uit zijn cel gehaald werd door een cipier en mee vervoerd werd naar de kamers waar de bezoeken via telefoon doorgingen. Nieuwsgierigheid groeide in haar, met wie zou Julian nu opeens een gesprek hebben? Volgens hem zou hij nooit bezoek krijgen en ze moest dan ook beslist weten wie hem was komen opzoeken. Ze waren een soort van 'samen' en dan mag ze toch weten waar Julian mee bezig is? Ook is ze zijn dokter en doet ze het dus ook uit belang voor hem. Stiekem volgde ze het duo naar de verhoorkamers waar ze om de hoek bleef staan. Net kon ze meekijken en gelukkig hoorde ze ook ongeveer wat er allemaal verteld werd. Ze was personeel en mocht hier dus gewoon komen, iets wat het al een stuk makkelijker maakte. Aan de andere kant zag ze een jongeman plaatsnemen en het was duidelijk dat Julian niet echt blij was met het bezoek. Waarom was hij hier gekomen? Die vraag spookte door Rosalias hoofd en gefocust bleef ze luisteren.

Account verwijderd

schreef:
Julian was zowel heel erg kwaad als angstig voor wat er komen ging. Hij dacht dat hij tijd zat zou hebben zodra hij hierbinnen kwam, ook al was zijn plan om hieruit te komen al heel erg uitgesteld. Liam was een van de weinigen die ook maar iets wist over dat hij ging ontsnappen. Ze hadden het namelijk wel eens gehad over wat ze zouden doen als een van hun vast kwam te zitten. Helaas was Julian de ongelukkige. ''Laten we niet doen alsof je niks meer weet van je schulden,'' Zei Liam tegen hem. Hij leek ook erg boos. ''En ik weet heus dat je plan was om hier maanden geleden al weg te zijn. Dus vertel, wat duurt er zo lang? Of voelt Rosalia soms niks voor je, wat echter wel de bedoeling was?'' De laatste woorden sprak Liam sarcastisch uit. Julian keek hem zwijgend aan. Hij was erg verbaasd dat Liam zelfs haar naam wist, maar waarschijnlijk had hij gewoon research gedaan. Hij wist ook even niet wat hij moest antwoorden, maar als hij liet zien dat hij daadwerkelijk gevoelens voor haar had, dan bracht hij haar in groot gevaar. ''Nee, alles is geregeld.'' Antwoorde hij daarom kil. De uitdrukking in zijn gezicht veranderde, hij was weer even de gevoelloze Julian die hij altijd was geweest. ''Wanneer ben je dan van plan er gebruik van te maken?'' Liam keek hem waarschuwend aan, maar Julian vertrok geen spier. Hij wist niet wat hij moest antwoorden, hij kon wel zeggen dat hij met een week of twee week weer voet buiten de gevangenis zou zetten, maar hij wist niet of hij dat kon waarmaken. Liam drukte een foto tegen het glas aan en lachtte daarna gemeen. ''Misschien geeft dit je wat motivatie,'' zei hij zachtjes. Julian kon het niet geloven, het was een foto van zijn enige familie, een recente foto. Hij wist niet hoe Liam daaraan kwam, maar hij wist wel wat dit betekende. Het bloed stroomde langzaam uit zijn gezicht weg, onbegrijpelijk staarde hij naar Liam die de foto weer wegtrok. ''Zweer dat je niks met ze zult doen,'' zei hij. Hij kneep zijn handen tot vuisten onder de tafel. Hij was nu zo boos en in de war, dat hij niet meer wist wat hij moest zeggen of doen, een machteloos gevoel.

Account verwijderd

schreef:
Al moest ze het misschien niet doen, ze deed het toch en volgde haar gesprek en toen kwam het. Ze hoorde haar naar, zijn weg tot de ontsnapping. Hoe kon hij het doen? Na wat hij haar gezegd had, na wat hij gedaan had. Rosalias hart was gebroken, geen seconde langer kon ze blijven staan en ze vertrok dan ook. Haar gedachten leken overal en nergens te zijn en ze stapte vlug door tot ze weer in haar kantoor aankwam en plaats nam achter haar bureau. Tranen kwamen niet, daar was ze veel te veel in de war door en ze wist gewoon niet wat uit te brengen. Hij had haar gebruikt, hij was haar nog steeds aan het gebruiken en het maakte haar niet eens verdrietig. Ze werd er gewoon misselijk van en kwaad, al was ze dat normaal nooit. Hoe kon iemand zo iets doen? Dat was het enige wat door haar hoofd spookte en ze moest het dan ook weten. Ze zou hem confronteren met de waarheid en hem dan laten overplaatsen naar een andere dokter, ze wou niets meer met deze jongen te maken hebben en haar besluit stond vast. Zij en Julian waren over, voor altijd en ze zou beslist geen mannen meer toelaten in haar leven want dit is wat ze met je doen. Ze laten lijken alsof ze van je houden, geven je aandacht en beloven je trouw maar wat ze doen in hun daden is altijd het tegenovergestelde. Ze breken je hart en laten je op een bepaald moment toch achter, iets wat Julian zou doen eenmaal hij uit de gevangenis was gekomen, met haar hulp dan vast. Een misselijk idee, dat vindt ze het en ze blijft dan ook een lange tijd stilzwijgend voor zich uit staren om het te laten bezinken.

Account verwijderd

schreef:
Liam gaf hem twee weken de tijd. Twee weken. Zodra hijaanstalten maakte om weg te lopen sprong Julian van zijn stoel door die met een harde klap op de grond viel. Hij vloekte, en schold Liam uit, hij gaf een harde klap tegen het raam maar het hielp niets. Er kwamen twee cipiers aan die hem vastpakten en tegenhielden. Het laatste wat Julian zag was Liam die met een vieze grijns op zijn gezicht wegliep. Nog nooit had Julian zoveel onmacht gevoeld. De cipiers waarschuwden hem dat als hij niet rustig zou worden dat hij naar de isoleercel moest, dus verzamelde hij al zijn kracht om ‘normaal’ mee terug te lopen naar zijn cel.
Zijn hart ging te keer en hij had zijn ademhaling niet langer onder controle toen hij eindelijk alleen was. Hij sloeg twee keer tegen de muur totdat zijn knokkels begonnen te bloeden en het begon op te zwellen, maar de pijn die hij voelde stelde niks voor. Hij was radeloos. Als hij weg zou gaan dan zou hij zijn familie veilig kunnen stellen, maar dan was hij Rosalia kwijt. Maar hij wist ook niet wat Liam met zijn familie ging doen als hij hier niet wegkwam…
Na een poosje zat hij op het randje van zijn bed met zijn hoofd in zijn handen. Hij besefte zich dat hij Rosalia moest loslaten, ze hadden samen iets speciaals opgebouwd, maar hij kon zijn familie niet in de steek laten. Het was toch te gevaarlijk om mee door te gaan.
Het deed hem heel veel moeite om dat te accepteren, maar langzaam werd hij zeker van zijn plan. Hij zou hier uitkomen, zoals zijn plan altijd al was geweest. Hij zou Rosalia haar hart breken, en die gedachte alleen al maakte hem erg verdrietig. Hij zou niet weten hoe hij hiermee om moest gaan als ze elkaar straks weer zouden zien.

Account verwijderd

schreef:
De pauze is voorbij en al snel hoort ze geklop op de deur. Dat zou haar volgende patiënt zeker zijn. 'Kom maar binnen hoor', riep ze en zag al snel Robert binnenkomen, een van haar eerste patiënten. Met deze man had ze een goede band, enkel al door het feit dat ze elkaar al zo lang kennen maar ook doordat hij haar heel erg deed denken aan haar vader. Ze had beter moeten weten met Julian. Ze wist hoe haar vader was en wat voor een goed man hij ook was, hij zou altijd een crimineel blijven ergens vanbinnen en dat was voor Julian dan ook niet anders. Ze was zo dom en stom geweest om te geloven dat ze hem echt kon veranderen, dat ze wat voor hem kon betekenen net zoveel als hij voor haar betekende. Het is moeilijk om te focussen maar toch lukt het haar en al snel is het gesprek klaar en vertrekt de man weer. Rosalia blijft weer in een soort eeuwige stilte achter en noteert de gegevens van haar patiënt voor er weer op de deur geklopt wordt.
---
sorry beetje kort x

Account verwijderd

schreef:
Julian zat nog voor een poos alleen in zijn cel, terwijl hij nadacht over hoe hu nu verder moest. Hij wist dat hij vanmiddag Rosalia weer onder ogen moest komen omdat hij een controle afspraak had, maar toen er een bewaker naar zijn cel kwam om hem op te halen was hij even verbaasd over hoe snel de tijd was gegaan. Op een langzaam tempo liep hij mee naar het kantoor van Rosalia, want hij zat hier heel erg tegen op. Meer dan hij ooit had gedaan. Hij was nog steeds niet zeker van zijn besluit om zijn plan weer op te pakken, maar de tijd drong en hij was bang dat er iets ernstigs zou gebeuren met zijn familie, hij wist waar Liam toe in staat was. Dus liep hij zwijgend het kantoor van Rosalia binnen en deed de deur langzaam achter zich dicht. Rosalia zat achter haar bureau, maar ze zag er anders uit dan normaal. Ze leek niet echt lekker in haar vel te zitten, maar Julian dacht dat dat wel zou komen door wat er natuurlijk gebeurd was een paar dagen geleden. ''Hey,'' zei hij zwakjes en hij probeerde oogcontact te maken met haar.

Account verwijderd

schreef:
Ze keek op en zag de deur opengaan, en daar was hij dan. Haar gezicht trok meteen lijkbleek weg en ze richtte haar blik weer op haar computerscherm. Hoe iemand haar leven zo mooi had kunnen maken, haar hoop had gegeven dat er betere dingen zouden komen en vervolgens al haar geluk weggooide alsof het niets was. Alsof het er nooit was geweest wat ze samen hadden, alsof het voor hem niets betekende. Alsof zij voor hem niets betekende. 'We gaan bloed nemen', zei ze en stond op waarna ze alles voorzichtig klaarlegde en plaatsnam op de stoel naast de verzorgingstafel. Zelfs naar hem kijken kon ze even niet, ze was woedend en het liefst zou ze hem een mep in zijn gezicht geven en zeggen wat ze denkt maar dat kon ze niet doen. Ze mocht hem niet aanraken op die manier en ze wist dat ze het ook niet kon. Daar was ze te zacht voor. Zodra hij op de tafel lag nam ze vluchtig bloed en plaatste de staal in het rek. 'En.. hoe gaat het nu met je? Nog dingen gebeurd?', vroeg ze met kille stem. Geen empathie kon je in haar stem bespeuren en al wou ze het misschien faken, daar was ze te verbijsterd voor. Ze zou het hem gaan zeggen, ze wist dat ze het niet voor zich zou kunnen houden en elk moment zou barsten. Voor het eerst in die momenten keek ze op, recht in zijn ogen en liet hem zien dat het niet goed zat. Dat ze wist wat voor persoon hij was en dat hij beschaamd zou moeten zijn om haar nog aan te spreken. Hij had met haar gespeeld, hard met haar gespeeld en dat allemaal om vervroegd vrij te komen. Te ontsnappen en Rosalia achter te laten in de ellende die hij zelf veroorzaakt had.

Account verwijderd

schreef:
Zodra Rosalia achter haar bureau wegkwam en begon met spullen klaarzetten voor het bloedprikken wist Julian dat er iets mis was. Door de manier hoe ze tegen hem praatte en zijn blik probeerde ontwijken realiseerde hij zich dat het om hem ging en niet over het incident van eerder. Hij wist zo snel niet wat hij fout had gedaan of dat ze iets gehoord had, maar hij wilde weten wat er aan de hand was. Dus dat vroeg hij dan ook. ''Wat is er aan de hand?'' Zei hij dus ook, en hij pakte even haar hand vast voordat ze kon weglopen. Hij was oprecht van slag doordat ze zo kil tegen hem deed, en hij wist ook niet wat er aan de hand was. Ze hadden elkaar niet meer gezien sinds het incident, het laatste moment dat ze elkaar zagen hadden ze zelfs nog gekust. Maar wat kon er nu in vredesnaam gebeurd zijn dat ze zo plotseling van gedachtes was veranderd? Hij dacht dat het goed zat tussen hun, maar dat was het dus niet.

--

Sorry zo kort, ik moet nu even eten haha

Account verwijderd

schreef:
Zodra hij haar hand vastpakte trok ze zichzelf los en zette een stap achteruit. 'Hoe durf je dat zelfs te vragen? Waarvan haal je dat lef zelfs? Je hebt me gebruikt Julian, je hebt me gebruikt net als alle andere mannen en oh god ik dacht echt dat je anders was maar je bent geen haar beter als al het ander gespuis dat hier rondloopt', zei ze en moest zichzelf echt bedwingen. Ze kon wel in tranen uitbarsten op dit moment maar ze deed het nog niet, hij was het echt niet waard en ze voelde het water in haar ogen komen te staan. Ze keek even weg en slikte om de brok uit haar keel voor even weg te krijgen. 'De gevangenis uitkomen met mijn hulp, me gebruiken voor je plannetje om terug bij je vriendjes buiten de gevangenis te kunnen zijn. Me het gevoel geven dat ik speciaal ben, want ja dat dacht ik zelfs voor even. Dat ik speciaal genoeg was voor je om te veranderen, oh god wat ben ik goedgelovig. Achterlijk, dat ben ik om zelfs te geloven dat je ooit om me zou kunnen geven en van me zou kunnen houden. Jij weet niet wat het is, houden van en je hebt met mijn hart gespeeld. Je hebt het gebroken', zei ze en ze voelde dat ze het moeilijk kreeg. Wat had hij toch met haar gedaan, zo was ze normaal nooit. Ze was altijd een sterke en positieve vrouw en daar was niets van over gebleven. Ze stond op instorten terwijl ze nooit gevoelig of emotioneel was. Het inhouden ging niet langer en ze voelde een traan over haar wang glijden die ze vlug wegveegde.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld