Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O - Shiri & Maiev |

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Voor Sem betekende alcohol juist dat hij beter kon slapen. Althans, dat was natuurlijk wat hij zichzelf vertelde. Ergens werkte alcohol natuurlijk ook wel vermoeiend, maar bij Sem was daar een veel grotere hoeveelheid voor nodig. Het was daarnaast nu ook wel raar dat zijn cliënt hem zo had gezien zoals hij nu was. De man was straalbezopen en was helemaal ingestort terwijl zijn cliënt voor hem stond die een gigantische klacht tegen hem in zou kunnen dienen die hem zijn beroep zou kosten. Sem speelde hier met vuur en dat wist hij. De man slikte even en gooide zijn glas whisky achterover, waarna hij naar Lynn keek met een kleine glimlach op zijn gezicht.
Ze was hem helemaal niet tot last en dat zou ze wel moeten weten. Anders had hij haar echt niet toegelaten op het moment dat ze probeerde om hem gerust te stellen door haar armen om hem heen te slaan. Dat accepteerde hij eigenlijk van niemand, dus het was heel raar dat hij dat wel bij haar accepteerde. Ze deed blijkbaar toch iets met hem wat hem rustig wist te maken. Natuurlijk hielp het niet voor heel lang en hielp het niet om hem volledig tot rust te maken, maar het was wel even fijn om weer een beetje rust te kunnen vinden.
Een klein glimlachje sierde zijn lippen terwijl hij keek naar Lynn die hem zei dat hij zou gaan slapen en dat rust hem goed zou doen. De man knikte even vermoeid en hij zette zijn lege glas op het aanrecht neer.
'Ja, dat zou ik inderdaad... Ik ga wel op de bank slapen, het bed is onbereikbaar...' Hij hikte even en wankelde wat op zijn dunne benen, waarna hij naar de vrouw keek die nog in de ruimte stond en zwakjes glimlachte. Sem vergat telkens dat ze zijn cliënt was en niet een vriendin. Dit kon heel problematisch worden als mensen er achter zouden komen...

@Shiri

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn ging door een achtbaan van emoties heen alleen al door simpele dingen die Sem deed. Zijn glas achteroverslaan bracht bezorgdheid in haar naar boven. Was hij echt van plan zo door te gaan, ondanks wat er net was gebeurd? De bezorgdheid maakte al snel plaats voor een zekere vorm van opluchting. Misschien moest ze het geen opluchting noemen, maar eerder... een klein geluksmomentje? Ze wist het echt niet, maar het feit dat Sem toch een beetje wist te glimlachen, bracht Lynn ook wat rust. Weer een moment later, voelde ze een combinatie van de twee. Opluchting in de zin dat Sem van plan was naar bed - ofwel de bank - te gaan, maar ook bezorgdheid omdat een bed toch wel beter voor hem zou zijn. Lynn besloot nog een laatste daad te proberen te verrichten, hem naar bed brengen.
'Misschien kan ik je helpen, op weg naar boven...?' vroeg ze dan uiteindelijk. 'Een bed is ook beter voor je rug... en je bent morgen dan waarschijnlijk uitgeruster.' Hopelijk zou hij het toelaten. Laat het toe. Alsjeblieft. Voor hen beiden was het het beter als hij, in ieder geval iets, beter kon functioneren. Niet alleen dat, al zou Lynn dat niet heel snel toegeven, maar ze begon langzaam maar zeker te merken dat Sem niet alleen haar advocaat was. Hij was nog altijd, ondanks verborgen onder een hele dikke laag van alcohol en tijd, nog steeds haar beste vriend van vroeger. Nu was het misschien anders, maar dat veranderde niets aan het feit dat het vroeger wel zo was. Op dat moment realiseerde Lynn zich dat dit misschien de reden was waarom ze hem wilde troosten en wilde helpen. Vroeger had hij dat voor haar gedaan, nu waren de rollen omgedraaid. En ze was van plan deze rol goed te vertolken.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Zelf zou hij niet meer goed boven kunnen komen, omdat hij zijn benen niet goed onder controle had. De man wilde het wel, maar het was gewoon niet te doen. Hij had weinig kracht in zijn dunne lichaam en had daardoor elke dag wel moeite om zichzelf boven te krijgen. De bank was tegenwoordig dan ook zijn bed geworden en dat was wel te zien door hoe de bank er nu uit zag. Je zag duidelijk dat Sem er continu leek te liggen in zijn vrije tijd en er lagen wat extra kussens en dekens. Zijn bed was dan ook in tijden niet meer gebruikt. De man miste het wel, maar hij wist niet zo goed hoe hij zijn bed meer kon gebruiken als hij er elke dag zo bij liep.
Het was voor hem dan ook wel heel erg fijn dat Lynn hem aanbood om hem naar boven te begeleiden naar zijn bed. Ze zei daarbij dat een bed beter voor zijn rug was en dat hij daardoor veel uitgeruster wakker zou worden morgenochtend. Dat was misschien ook wel zo en hij zou het nog maar moeten gaan ondervinden in de komende tijd. De man was benieuwd of een bed werkelijk zo veel verschil maakte als hij dacht dat het deed.
Sem knikte even en keek haar aan. 'Is goed, maar niet te snel gaan alsjeblieft.' Fluisterde hij en hij gaapte even vermoeid, waarna hij zijn broek omhoog hees en even naar zijn cliënt keek. Nog steeds was het een raar idee om met zijn cliënt hier zo te staan. Wat zou ze wel niet allemaal van hem denken? Misschien wilde Sem het wel helemaal niet weten...
Wankel op zijn dunne benen slofte hij richting de trap en hij keek er even tegenop. De man had helemaal geen zin om naar boven te gaan: het kostte hem te veel energie. Helaas zou hij het toch wel moeten doen, anders was er geen mogelijkheid voor hem om eens een goede nachtrust te hebben.

@Shiri

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Een opgeluchte zucht verliet Lynns lippen toen Sem haar hulp weer accepteerde. Daar was ze blij om. Wie hij ook was of wat hij ook van haar was, dat kleine beetje hulp was in ieder geval aangenomen.
'Geen probleem,' antwoordde Lynn. 'Er is geen haast bij.' Stap voor stap, rustig aan, ze kwamen er vanzelf.

Misschien moest ze meer aandacht aan deze situatie besteden, maar het enige waar ze zich momenteel zorgen om maakte, was Sem die naar zijn bed moest. Hun positie hier op dit moment of het feit dat hij haar advocaat was en zij zijn cliënt was iets dat nog geen seconde haar gedachten voorkwam. Waarom zou het ook? Was het dan echt zo raar? Het was iets dat zij zich toch niet zou realiseren, al zou het aan haar uitgelegd worden. Mochten er ooit problemen mee ontstaan, dan kon ze zeggen dat ze elkaar kenden van vroeger. Was het dan nog steeds zo erg? Nee toch? Het maakte ook niet uit, Lynn maakte zich er geen zorgen om.

Lynn nam Sem mee naar de trap en zette de eerste stap naar boven. 'Als het niet gaat, dan zeg je het oké?' vroeg ze nog voor de zekerheid. Alles beter dan dat hij onder zijn eigen gewicht zou gaan bezwijken en ze halverwege vast zouden komen te zitten.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De man was op de trap gaan staan en hield zichzelf goed vast. Hij had gewoon geen energie in zijn lichaam en gek genoeg had hij daar nu best wel last van ineens. Normaal gesproken had hij dat helemaal niet, maar vandaag was hij even helemaal ingestort en dat was goed aan hem te merken op vele vlakken: zowel lichamelijk als psychisch. De laatste dagen had Sem het gewoon erg zwaar, dat viel niet meer te ontkennen.
Het was echter heel erg fijn dat Lynn hem hielp om de trap op te komen. De man keek haar af en toe even aan en liep met behulp van haar naar boven toe. Boven was ook alles groot en luxe, net zoals de rest van zijn huis. Hij moest toch iets doen met zijn geld, nietwaar? Daarom had hij ook zo'n gigantisch huis met veel te veel kamers en allerlei andere onnodige dingen. De man had immers zo veel kamers over dat hij er maar wat van gemaakt had. Zijn slaapkamer had hij overigens wel omgetoverd tot een waar luxe paleis, alleen kwam hij er dus nooit meer.
De man wankelde over de lange gang richting zijn slaapkamer en hij trok de deur open. Lang was hij er niet meer geweest, dus de kamer zag er nog zo uit als de laatste keer dat hij er was geweest. Het bed was gigantisch en erg netjes opgemaakt, de rest van de kamer straalde pure luxe uit en comfort. De man keek even naar het bed en bleef een tijdje staan kijken. Gek genoeg voelde het voor hem heel erg raar om iets te zijn... Het voelde net alsof dit niet van hem was.
'Ja... Dit is mijn slaapkamer...' Mompelde hij zachtjes en hij wreef verward door zijn haren heen. Hij wankelde continu wat heen en weer en mompelde soms wat in zichzelf. Op het bed zat in het midden een grote teddybeer. Eentje die Sem al heel lang had en die ervoor zorgde dat het allemaal net wat minder eenzaam was...

@Shiri

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
De weg naar boven was nu niet bepaald makkelijk gegaan, maar na een tijdje kwamen ze dan toch echt in zijn - enorme - slaapkamer aan. Het voelde alsof de kamer net zo groot was als de woonkamer bij haar thuis, misschien wel groter. Het was niet normaal. Dan nog maar niet te beginnen over de overweldigende luxe die er aanwezig was in deze ruimte. Eén item uit deze kamer zou al genoeg zijn om een jaar van een eventuele studie te betalen.
Tussen al die luxe was er echter één ding nogal misplaatst. De enorme teddybeer op zijn bed. Echt verwacht, had Lynn het niet, maar ze vond het vooral schattig. De beer dan, ze had geen flauw idee wat ze nu precies moest vinden van het feit dat hij een knuffel even groot als haar eigen bovenlichaam op zijn bed had liggen. Zelf had ze nooit veel knuffeldieren gehad, alleen een klein beertje dat Jay ooit eens voor haar had gewonnen op de kermis. Dat was dan ook een item dat altijd op haar bed lag, wachtend tot ze weer terug zou komen en tot nu toe al haar tranen had opgevangen. Lynn zuchtte even, zichzelf afkeurend. Zij had een knuffel, dus waarom was het zo vreemd voor Sem om een - enorme - beer te hebben? En eigenlijk, als ze heel eerlijk was, vond ze het stiekem wel een beetje schattig dat hij een beer had. Tot nu toe had ze alleen maar een serieuze en een pijnlijke kant van hem gezien, maar die teddybeer bewees voor haar nogmaals dat die oude Sem van vroeger er nog steeds was.
Lynn keek nog even rond, maar uiteindelijk kwam haar blik weer bij Sem terecht. Misschien was het handig als hij andere kleren aan zou doen, iets van een pyjama. Zou hij dat zelf kunnen...? Ja toch? Na één blik op de wankelende advocaat wist ze genoeg. Maar hoe moest ze in godsnaam aan hem vragen of hij zich nog zou gaan omkleden zonder het raar te laten klinken?

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Voor hem was het natuurlijk niet zo raar meer om een kamer te zien op deze manier. Zijn hele huis was zo en dat was voor hem niet raar meer. Daardoor vergat hij vaak dat het voor andere mensen wel degelijk raar was, omdat de meeste mensen niet zo rijk waren als hij. Sem had daarin wellicht geluk gehad, maar aan hem te zien deed het hem niet zo heel veel als veel mensen vaak dachten. Mensen dachten immers vaak dat rijke mensen altijd blij waren omdat "geld gelukkig zou maken". Dat was niet zo. Je oogde vaak gelukkig omdat je goede kleding kon veroorloven die je er al gelijk een stuk beter eruit lieten zien.
De meeste mensen kwamen bij Sem ook niet binnen en zagen dus niet wat er "achter gesloten deuren" gebeurde. Dat was maar goed ook, want als mensen dat zouden weten, kon hij zijn baan kwijtraken en dat wilde hij niet. Hij deed het niet voor het geld, maar omdat hij het echt leuk vond. Alleen zag je dat tegenwoordig niet zo goed aan hem doordat hij zo verslaafd was. Ach, dat maakte niet zo heel veel uit. Zelf wist hij van binnen dat hij wel veel van zijn vak hield en dat was wat telde, toch?
De man keek even naar zijn bed en wankelde er naartoe. Hij liet zich voorover op bed vallen en rolde moeizaam verder, zodat ook zijn benen langzaam het bed op getrokken werden. Daarna nestelde hij zich tegen de beer aan en keek hij even met grote ogen rond. De man vond het gewoon lastig om alleen te slapen op deze kamer, hij wist niet waarom... Daarnaast kon het best wel eens eng worden als je zo veel had gedronken. Dan kon het wel eens lijken alsof de wereld als een tol heen en weer aan het draaien was.
Hij keek even naar Lynn en zuchtte. 'Deze beer is zacht...' Hij wreef met zijn hand over de neus van de beer heen en legde daarna zijn hoofd weer goed. Zijn pak had hij nog aan en die moest eigenlijk nog uit. 'Zou ik mijn pak gewoon kapot trekken?' Vroeg hij toen, want zelf uittrekken was geen optie meer voor hem.

@Shiri

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn keek even naar Sem die zijn bed op rolde en zuchtte zacht. Toch kon ze een kleine glimlach niet onderdrukken toen hij als een klein kind zich aan de teddybeer vastklampte en niet van plan leek om het beestje los te laten. Zonder er echt verder bij na te denken, ging Lynn aan de rand van het bed zitten en voelde ze even aan de beer.
'Inderdaad,' bevestigde ze. De beer was heerlijk zacht. Haar blik ging van de beer weer terug naar Sem. Ze had echt niet verwacht dat hij dit soort dingen leuk zou vinden, of gebruikte hij de knuffel eerder als kussen? Heel vreemd zou dat ook niet zijn aangezien het ding nog zachter was dan welk comfortabel kussen dan ook, maar toch. Ze had het gewoon echt niet verwacht.
Toen Sem over zijn pak begon, fronste ze even. Dat hij een hoop geld had, betekende nog niet dat zij hem een prima pak zou laten verspillen. Dan kon hij het net zo goed doneren als hij er toch geen interesse meer in had.
'Of je vraag aan mij of ik je wil helpen?' probeerde ze. Klonk het raar? Hopelijk niet. 'Dat scheelt weer een kapot pak en dan ben jij ook bevrijd.' Het klonk allemaal wel logisch, maar goed, dan moest je ook even wegdenken dat ze momenteel in zijn slaapkamer waren. Dat niet alleen, Lynn zat ook nog eens op zijn bed. Dichtbij Sem. Goed, gewoon doen alsof het heel normaal was wat ze had gezegd en dan zou het vast niet opvallen. Vast niet.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De beer was zo groot en zacht, het liet Sem veilig voelen. Dat was in een redelijk lange tijd niet gebeurd en nu merkte hij pas hoe erg hij dit gemist had. Van binnen maakte het hem zelfs rustiger, ondanks dat hij natuurlijk een hoop drank gedronken had en absoluut niet helder meer was. Met zijn vingers porde hij in de beer en hij keek even om naar Lynn die hier was komen zitten. De man legde zijn been om het been van de beer heen en hij gaapte vermoeid.
'De beer heet Peter.' Zei hij overtuigd, waarna hij zijn ogen een paar seconden sloot en goed ging liggen. Voor hem was het niet raar dat ze op bed was komen zitten. Als ze dat fijn vond, moest ze het doen. Daarnaast was Sem niet heel erg ervaren op bepaalde... gebieden en dat zorgde ervoor dat hij eigenlijk ook niet echt iets in zijn hoofd haalde met betrekking tot bepaalde handelingen. De man zat zo nu eenmaal niet in elkaar. Hij was met hele andere dingen bezig namelijk.
Vermoeid ging hij op zijn rug liggen en hij trok zijn overhemd onhandig uit zijn pantalon. Zijn ledematen voelden zwaar aan en dat merkte hij aan alle kanten. Het was totaal niet fijn.
'Oke, dan... eh... Wil jij mij helpen?' Vroeg hij toen maar en hij keek haar een tijdje aan. Tja, misschien kon zij hem inderdaad wel het beste helpen, maar het was in zijn ogen wel wat raar om te vragen. Natuurlijk was dat zo, want hij was een volwassen man die het allemaal in principe prima zelf zou moeten kunnen, maar dat kon hij vaak niet meer. Zijn lichaam was aan het einde van een dag helemaal op en dan kon hij niets meer.
'Je weet vast wel hoe het moet. Ik... Ik weet dat ook hoor! Alleen... Nu lukt het niet zo goed.' Verdedigde hij zichzelf en hij keek haar even fronsend aan, waarna hij de beer weer tegen zich aan trok en gaapte.

@Shiri

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn kon het niet laten om te glimlachen toen Sem over de beer genaamd Peter begon. Het was echt heel schattig. Peter de Beer. Hoe kwam iemand erop.
'Peter? Hoe kwam je op die naam?' vroeg ze dan ook aan hem om hem, deel om hem ook afgeleid te houden. Het liefst had ze niet zijn ogen op haar terwijl hij hem uit zijn kleding zou helpen. Met een onderdrukte maar toch redelijk zichtbare blos begon ze Sem dan ook uit zijn blouse te hijsen.
'Ik geloof wel dat je het zelf kan hoor,' zei Lynn. 'Iedereen heeft wel eens een beetje hulp nodig, daar is niets mis mee.' Eenmaal de blouse uit, aarzelde Lynn even. Goed, dat overleeft, maar nu nog de broek... Oh god, waar was ze aan begonnen. Sem leek het niet erg te vinden - wat enigszins ook zorgwekkend was - maar Lynn was er niet bepaald comfortabel mee. Ze had nog nooit een man uitgekleed. Eén van haar "vrienden" had het wel eens bij haar geprobeerd, maar daar was ze gelukkig onderuit gekomen door hem een flinke klap, een trap in zijn ballen en een knietje te geven, waarna ze was weggerend. Sindsdien had ze hem nooit meer gezien, gelukkig. Als ze hem nog een keer zou tegenkomen... Alleen al bij de gedachte rilde Lynn. Niet iets wat ze zich wilde voorstellen. Maar goed, de broek... Ja... Lynn keek even Sem aan die heerlijk met zijn teddy aan het knuffelen was. Het leek alsof dit alles niet eens tot hem doordrong. Misschien ook maar beter...

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Gezien het feit dat Sem niet gewend was aan vrouwelijk contact, was het voor hem ook geen probleem dat ze hem uit zijn kleren hielp. Hij zag er totaal niets seksueels in en zag het inderdaad gewoon als wat hulp verschaffen als hij het zelf even moeilijk had. Ze vroeg hem intussen hoe hij op de naam Peter was gekomen en de man dacht even na.
'Nou... Iemand die ik ken heet zo en hij was mijn beste vriend... Alleen hij is dood.' Mompelde de man en hij rolde wat heen en weer. 'Peter en ik zaten samen op school, maar hij is toen een keer vermoord en toen was hij ineens weg.' Sem staarde even naar het plafond en zuchtte diep. Peter was de aardigste en leukste persoon die hij had gekend en na het overlijden van hem was het ook allemaal een stuk meer bergaf gegaan. Het was lastig om zo veel sterfgevallen te verwerken in redelijk korte tijd, althans, op jonge leeftijd was dat in ieder geval al heel erg lastig.
Sem gaapte even vermoeid en hij staarde naar Lynn die er wat onzeker uit leek te zien. De man had het al wat koud doordat hij nu geen shirt meer droeg, want hij was ontzettend mager waardoor hij zijn lichaam slecht warm kon houden. Zijn botten waren zichtbaar en hij leek overal blauwe plekken en wonden te hebben doordat hij continu overal viel.
Zelf bracht hij zijn hand even naar de knoop van zijn pantalon en hij maakte hem voorzichtig open. Dat kon hij dan wel weer zelf, maar hem uittrekken leek hem erg lastig op dit moment, omdat hij ook niet zo heel veel kracht had nu.
'Lukt niet verder...' Jammerde hij, waarna hij zich weer tegen Peter aan nestelde en zijn ogen even sloot. 'Soms is het eng hier in de nacht.' Begon hij ineens wat verward. 'Gekke geluiden en lijkt of er iemand is...' Sem rilde en schudde het idee uit zijn hoofd.

@Shiri

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Misschien had Lynn weer een leuk en schattig verhaal verwacht, maar iets wat ze zéker niet had verwacht, was dat hij een vriend had die vermoord was. Het leek haar vreselijk en ondraaglijk.
'V-vermoord...?' stamelde ze. Ze schudde haar hoofd. Voor Sem was dit een pijnlijke herinnering en dan zou zij daar even in gaan graven, terwijl hij zelf moest rusten. 'Laat maar... i-ik...' Ze zuchtte zacht. Ze hoefde het niet te weten. Het waren haar zaken niet en dat moest misschien maar zo blijven ook. Het was niet alsof zij hem heel veel zou vertellen en dan leek het weer oneerlijk en zou Lynn zich verplicht voelen om toch het één en ander op te biechten... Dat wilde ze niet. Had ze geen zin in.
Het bovenlichaam van Sem negerend - wat er niet heel erg gezond uit zag - hielp ze de man nu ook van zijn pantalon af. Dan kon hij in ieder geval onder de dekens kruipen, pyjama of niet. Had hij wel een pyjama? Zonder dat ze het wilde, gleden de ogen van Lynn terug naar het bovenlichaam. Het zag er belabberd uit... als het echt zo slecht met hem ging, waarom zocht hij dan geen hulp? Misschien gaf hij het nog niet toe, hoe duidelijk het ook leek... Ergens wilde ze hem helpen, maar ze wilde niet haar grenzen overschrijden. Het bleef Sems lichaam en Sems leven, ze kon dan niet zomaar binnenwalsen en doen alsof alles nu anders moest. Dat er verandering in zijn levenspatroon moest komen, was misschien wel zo, maar dat gaf haar nog niet het recht om dat voor hem duidelijk te maken.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Natuurlijk was het wel aan zijn lichaam te zien dat hij iets moest veranderen aan zijn leven, maar dat ging niet als hij zelf het probleem niet zag. Zijn alcohol verslaving was immers niet zijn enige probleem. Als hij aan het werk was, leek niemand dat eigenlijk te merken. Natuurlijk dronk hij soms wel op zijn werk, maar dat betekende niet dat het zo overduidelijk was als hier nu. Daarnaast was hij hier ook in een veilige omgeving waar hij even zichzelf kon zijn, hoe graag hij ook zichzelf niet wilde gaan zijn. Zichzelf zijn betekende immers ook dat zijn OCD naar boven kwam zetten die in zijn werkomgeving vaak wel wat op de achtergrond bleef. Helaas kon hij het thuis niet weerstaan. Dan had hij het al zo lang moeten blokkeren dat hij daarna wel moest bezwijken onder alles.
'Ja... Vermoord... Hij was ook advocaat...' Sem lachte kleintjes bij het idee aan Peter en de dingen die ze beleefd hadden. 'Hij is mijn enige vriend geweest die ik tijdens mijn studententijd had, maar als advocaat loop je ook risico's. Zeker als strafrechtadvocaat.' Sem ging goed liggen tegen Peter aan en sloeg zijn dunne been om de beer heen, waarna hij zijn hoofd op zijn schouder legde en zuchtte.
'Je gaat natuurlijk met criminelen om en als je dan iets verkeerd doet... Dan kan het zomaar gebeuren dat je iets gebeurt.' Legde Sem uit en hij zuchtte even. 'Hij had natuurlijk gewoon zijn best gedaan, maar het was niet overtuigend genoeg voor de rechters. Toen zijn er veel mensen achter hem aangestuurd en... En hebben ze hem dood gemarteld.' Sem rilde even en verborg zijn hoofd tegen Peter aan.
'Daarom heet deze beer Peter... Peter was ook groot en dik... Maar heel aardig... Hij is de enige vriend geweest die ik ooit heb gehad.' Sem had inderdaad nooit vrienden gehad en was zijn hele leven lang best eenzaam. Om dan je enige sociale contacten in je leven te verliezen - je ouders en je beste en enige vriend - kwam heel hard aan.

@Shiri

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Lynn beet op haar lip en ging in kleermakerszit op het bed zitten, zodat ze Sem nog wel aan kon kijken. Een collega vermoord vanwege zijn beroep.
'Maakt je dat niet bang?' vroeg ze hem. Het zou haar de stuipen op het lijf jagen, weten dat als ze ook maar één fout maakte het gedaan kon zijn met haar. Risico's, oké, maar toch... Het leek haar niet prettig om zo te werken. Al leek het Sem niet te deren, aangezien hij anders nu haar advocaat niet was.
Het tweede dat Sem zei kwam nogal hard aan. Waarschijnlijk bedoelde hij het niet zo, maar het was net alsof hij Lynn classificeerde als "crimineel". Vooralsnog had ze geen strafblad? Nog niet. Ze hoopte met heel haar hart dat ze geen strafblad zou krijgen, maar het voelde alsnog niet fijn om daardoor meteen als crimineel bestempeld te worden. Lynn haalde een hand door haar haar en haalde daarna diep adem. Hij bedoelde het niet zo, probeerde ze zichzelf te vertellen. Het kwaad was echter al geschied: het idee zat nu in haar hoofd en zou het voorlopig niet verlaten.
'Je had mij, vroeger...' merkte Lynn op aan zijn verhaal. Werd de vriendschap van hen ook al aan de kant gegooid? Had het te maken met dat ze nu een crimineel was in zijn ogen? Lynn beet op haar lip en probeerde de gedachten te verbannen. Kom op, verman je, het gaat nu niet om jou en je stomme gevoelens. Sem had een beste vriend verloren en zij ging hier even een potje jaloers doen omdat zij niet als "vriend" werd genoemd.
'Maar... het lijkt me hele zwaar. Om dat mee te maken,' probeerde Lynn verder te gaan. Hopelijk zou Sem niet te veel aandacht schenken aan haar eerdere opmerking.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Door alles wat er bij hem was gebeurd in het leven, was hij haar natuurlijk ook wel vergeten. Dat betekende niet dat hij hun vriendschap als slecht had beschouwd, maar hij was het door alles gewoon vergeten. Daar kon hij toch ook niets aan doen? Ze wist nu hoeveel hij mee had gemaakt en... Dan was dat toch niet heel gek? Daarnaast zat hij nu met heel veel psychische problematiek waardoor hij eigenlijk heel erg verward werd.
'Jij bent geen crimineel. Ik heb het over mensen die moorden plegen en zo... Dat zijn criminelen. Alhoewel het ligt op de manier waarop die moord gepleegd is... Meestal van die liquidaties. Die mensen draaien hun hand niet om om nog iemand extra om te leggen... Natuurlijk maakt mij dat wel bang, maar iedereen heeft een eigen manier om met die gevoelens om te gaan...' Natuurlijk doelde hij hierbij op zijn verslaving, maar dat hoefde ze niet te weten. Ze wist het toch al, dus Sem hoefde het niet hardop uit te spreken.
'Ik ben ook vaak genoeg bedreigd hoor...' Mompelde hij, waarna hij aan de huid plukte van de teddybeer. 'Ik... Ik hoop dat je je niet slecht voelt dat ik je bijna een crimineel noemde en dat ik onze vriendschap ben vergeten... Ik... Ik vergeet heel erg veel dingen namelijk gewoon en... Ja...' Fluisterde hij onzeker, waarna hij naar Lynn keek en even goed ging liggen.
'De laatste tijd ben ik gewoon een beetje in de war en vergeet ik veel dingen... Sorry...' Fluisterde hij terwijl hij nog steeds aan de beer plukte.
'Je mag ook wel hier slapen...' Hij keek haar daarna geschokt aan en hij beet op zijn lip. 'S-sorry ik... Ik ben gewoon b-bang...' Een frons stond op zijn hoofd en hij rolde even met zijn rug naar haar toe. Wat was dat nou voor domme vraag?!

@Shiri

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld