Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Arthas & TheBurrow.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
De vrouw wist een groot gedeelte van zijn verleden, maar er waren natuurlijk altijd problemen die hij haar niet verteld had. Het waren onderwerpen waar Sem niet graag aan herinnerd wilde worden. Ze wist dat hij vroeger ook al dik was geweest, maar een echte reden daar achter had ze nooit van hem gekregen. Als reden had hij altijd gezegd dat hij gewoon van baby af aan wat dikker was en dat hij dikker werd doordat zijn ouders hem te veel verwende. Dat was ook zo, maar daarnaast had Sem problemen met zijn schildklier die ervoor hadden gezorgd dat hij in rap tempo aan leek te komen. Sneller dan ieder normaal mens. Zijn ouders hadden er nooit echt actie voor ondernomen en lieten hun zoon steeds dikker worden. Ze dachten dat het wel over zou gaan als hij zou gaan groeien, maar dat was niet zo. Nooit hadden ze eraan gedacht dat het een echt probleem zou zijn en tegen de tijd dat ze in hadden kunnen grijpen, waren ze overleden. Na het overlijden was Sem meer en meer gaan eten en dat in combinatie met zijn trage schildklier, zorgde ervoor dat hij steeds dikker en dikker werd.
Dat was dus een verklaring voor zijn overgewicht, maar natuurlijk was het abnormaal om zo dik als hij te zijn. Ook met schildklier problemen. Er waren andere dingen in zijn leven gebeurd waar hij niet aan wilde denken. Dingen waar hij nog steeds de rillingen van kreeg als hij er aan terug zou denken. Daarom wist Ivy dat ook niet, want als ze dat zou wisten, zou het vast niet beter met hem gaan.
Vermoeid zat hij op de stoel en hij keek even voor zich uit. Hij had zweet op zijn hoofd staan en zijn hoofd was ontzettend rood door de warmte. Met zo'n omvang als die van Sem, was het niet lekker als het warm was. Dan was het verschrikkelijk. Zijn lichaam kon gewoon moeilijk afkoelen namelijk en ieder beetje warme, boven de 20 graden, zorgde ervoor dat hij ontzettend begon te zweten.
'Het gaat ook al veel beter ja. Ik hoop dat je me niet stom vindt of zo... Ik bedoel... Je snapt wel wat ik bedoel...' Onzeker trok hij even aan zijn overhemd en hij zuchtte. 'Je moet gewoon weten dat al die problemen met... Je weet wel, niet zomaar komen en... En ik wil het je echt wel eens vertellen, maar ik vind het gewoon heel lastig en ik moet er echt even goed over gaan denken hoe en wanneer ik het kan vertellen.' De man keek nog steeds onzeker weg en ademde zwaar. Misschien dat ze het allemaal beter kon begrijpen wanneer hij het zou vertellen. Alleen was de drempel om dat te doen veel groter dan hij had gedacht, waardoor hij nu nog steeds niet wilde vertellen wat er precies was.
'Je moet niet denken dat ik je niet vertrouw of zo, maar het is gewoon niet niks en... Ja...' De man trok weer aan zijn overhemd en ademde diep in en uit, waardoor er helaas toch ineens een knoop van het overhemd knapte. Langer had de arme knoop het niet meer vol kunnen houden... Waardoor Sems buik nu deels uit het overhemd puilde. Voor hemzelf was dit ook echt niet makkelijk, maar dat liet hij niet goed merken. Er was meer aan de hand dan enkel een man die verslaving gevoelig was en van eten hield. Veel meer.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Hij zag er absoluut niet goed uit, een prettig aangezicht was het niet echt en zachtjes beet ze op haar onderlip. "Nee, ik vind je echt niet stom. Wees niet bang lieverd. Het enige wat ik wil is dat je echt gelukkig bent, meer niet." Met een lieve glimlach keek ze naar hem en knikte. Ze liet hem verder praten. Ooit zou hij het vertellen, het klonk veel te ver weg. Ooit had geen einde, het was onbepaald en echt blij werd ze er niet van. Ze wilde hem zo graag steunen maar zo leek het niet te kunnen, ze wist ook niet goed of hij met iemand wilde of moest praten. Hij was immers ook maar alleen in zijn wereldje en kwam bijna nooit meer buiten. Eerst kon hij nog wel vissen met haar vader, maar tegenwoordig ging dat ook niet echt meer soepel.
Even maakte ze een geschrokken geluidje door het knoopje dat losschoot. Ze keek hem wat ongemakkelijk aan en slikte. "Het spijt me zo dat ik je niet goed kan helpen lieverd." Zachtjes nam ze zijn hand vast en keek hem triest aan. "Ik zou willen dat ik alles zo kon oplossen. Ik hou zo ontzettend veel van je, ik zie dat je het moeilijk hebt ook al zeg je van niet. We gaan gewoon samen zorgen dat alles weer goed komt. Kleine stukjes wandelen en ik ga gezonde dingen voor je klaar maken. Dat je in ieder geval veel gezonde dingen binnen krijgt." Weer maakte ze dezelfde fout, wilde het zelf gaan oplossen in plaats van hulp zoeken. Weer zou het op het randje komen, zou het dan niet te laat zijn dit keer? Ivy kon het gewoon nog niet. Hem weer kwijt raken, weer weg moeten laten sturen naar een kliniek en eenzaam zijn. Ze was onzeker of hun huwelijk dat aan zou kunnen, of zij dat zelf aan zou kunnen. Op dit moment leek hun toekomst ook uitzichtloos, een echte toekomst leek er neit te zijn. Ze was hem aan het verzorgen en er was weinig meer in hun relatie.
"Ik vind het soms ook nog wel moeilijk, maar ik weet dat er gewoon nog veel meer is en dat niet zomaar opgelost is. Je doet altijd zo ontzettend je best en je probeert mij ook altijd te helpen, ik kan het alleen maar ontzettend waarderen lieverd. Ik denk ook helemaal niet dat je me niet vertrouwd. Anders dan zou ik je ook niet mogen helpen met de kleine dingetjes." Ivy keek naar hem, hij was haar man. Hij verdiende haar oprechte steun en die zou ze geven.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
In principe zag Sem er nooit echt goed uit. Dat was pas zo wanneer hij helemaal niets hoefde te doen en simpelweg alleen op de bank kon liggen. Natuurlijk was het niet fijn voor hem om zo te moeten leven, maar het ging een beetje automatisch om dan maar niet te bewegen en veel te liggen of zitten. Dat zorgde er natuurlijk weer voor dat Sem nog dikker werd en om die reden zat hij wel in een soort van cirkel waar hij niet gemakkelijk meer uit leek te komen op eigen kracht. Het klonk allemaal heel dramatisch, maar misschien was dat het ook wel.
Met een zucht keek de man even naar zijn buik die uit het overhemd puilde en hij beet wat onzeker op zijn lip. Natuurlijk dacht hij er soms wel eens aan dat Ivy hem vast helemaal niet leuk meer vond. Er was gewoon weinig lichamelijk contact buiten de vele aanrakingen van Ivy op zijn arm. Buiten dat deden ze gewoon vrijwel niets samen en dat kwam voor een groot deel ook door Sems immobiliteit, maar toch kwam het natuurlijk vanuit beide kanten.
'Ja... Het komt vast wel goed.' Sem glimlachte kleintjes en keek haar aan, waarna hij vermoeid goed ging zitten op de stoel en even onzeker over zijn buik wreef. Hij wist gewoon niet zo goed wat hij moest zeggen. Ging het wel goed komen? Sem betwijfelde het eigenlijk. De man kreeg namelijk steeds meer gezondheidsproblemen nu hij zo dik was, alleen zei hij die dingen niet graag tegen Ivy. Hij wilde haar niet nog bezorgder maken dan ze al was, want ze was al gigantisch onzeker. Sem wilde geen grotere last zijn dan hij al was.
'Ooit vertel ik het allemaal wel ja... En ik ben blij dat je me wil helpen. Ik weet ook niet zo goed wat nou allemaal mijn probleem is, maar ja... Het gebeurt nu eenmaal en... Ik kan er niet zo heel veel aan doen. Misschien klinkt dat raar, maar het is echt zo.' Een diepe zucht verliet zijn mond en hij legde even moeizaam zijn hand tegen zijn hoofd aan, waarna hij zwaar ademend weg keek. Soms had Sem gewoon een klein inzink momentje, waardoor hij ineens heel onzeker was terwijl hij dat normaal juist niet was. Hij vond zichzelf helemaal niet lelijk en hij had er geen moeite mee dat hij zo dik was, maar soms... Soms leek alles even te veel.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Even ontgleed haar een zucht, soms wist ze het gewoon allemaal even niet meer. Het liep niet soepel en het leek alsof alles hun enkel tegen stond. Kort beet ze op haar onderlip en knikte langzaam. Hij zat er zo ongemakkelijk bij dat ze niet echt wist waar ze moest kijken. Daarnaast kwam hij niet bepaald overtuigd over, alsof het allemaal niet echt goed zou komen met hen.
"Het is echt oké lieverd, als het komt dan komt dat vanzelf wel." Ze glimlachte hoopvol en slikte even. "Als je liever met iemand anders wilt praten dan is dat ook goed. Een vreemde die er verder buiten staat." Stil keek ze hoe hij daar zo zat, alles leek hem even teveel geworden en sip beet ze op haar onderlip. Soms ging het echt niet zo goed met hem, met elkaar. Dan leek alles gewoon een grote mislukking in haar ogen.
Ivy trok even haar benen op terwijl ze nadacht. Wat moesten ze met elkaar aan? Dit werkte ook niet, althans niet voor haar en ze kon zich niet voorstellen dat het voor hem wel goed werkte. "Ik ga misschien wel eens met iemand praten, al is het maar een keer." Ze staarde naar haar drinken. "Ik merk dat ik me nog niet zo lekker in mijn vel voel als dat ik zou willen." Ze beet even op haar onderlip en langzaam keek ze op naar hem. Alles was haar eigenlijk teveel, ze wilde niet meer voor hem moeten zorgen. Niet meer moeten nadenken over zijn problemen, ze had haar eigen problemen. Een niet lekker lopende relatie voor haar gevoel. Een waarin ze op dit moment niet optimaal gelukkig was en zichzelf echt kon zijn. Ze miste gewoon liefde en aandacht. Echte intimiteit. Ze wilde het helemaal niet zoeken bij anderen, gewoon bij Sem. Ze kon er gewoon nog niet goed aan wennen, daarnaast was het niet echt opwindend als hij overal moeite mee had, zwaar en kortademig was en eigenlijk niets meer kon behalve zitten en eten.
"Misschien helpt dat wel, wie weet. Ik heb nog nooit met iemand gepraat. Ik hoop dat het fijn is." Even glimlachte ze naar hem.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Langzaam kon hij merken dat hun relatie eigenlijk de afgrond in aan het storten was. Het ergste daaraan vond hij dat hij alle schuld op zich droeg. Niet Ivy, want Ivy was niet... Zoals Sem was. Sem was de persoon met de grote problemen, hij was de persoon die al zijn hele leven lang moeite had met alles. Hij was de persoon die van de ene in de andere verslaving viel en door die dingen ging de relatie gewoon kapot. Op dit moment was Sem zelfs niet eens in staat om die relatie te herstellen, omdat hij met zichzelf in de knoop begon te raken door zijn gewicht en problemen. Over die problemen leek hij nooit met Ivy te durven praten, maar die problemen waren er wel... Misschien dat het uit elkaar gaan ook wel de beste optie was, maar hoe zou hij dat moeten brengen? Ze waren op dit moment gewoon getrouwd en hij wilde echt niet gaan scheiden omdat het nu, op dit moment, niet goed met hen ging. Dat zou zo ontzettend zonde zijn. Misschien dat een kleine "break" beter op z'n plek was.
De man keek haar even onzeker aan en hij beet op zijn lip. Moest hij het haar zeggen? Eerlijkheid duurde nog altijd het langst, daarom besloot Sem er maar voor te gaan.
'Ivy... Ik... Denk je niet dat het fijn is als we een soort... Pauze nemen? Ik... Ik bedoel ik hou heel veel van je, maar... Maar ik denk dat mijn problemen en alles ervoor zorgen dat dit nu gewoon niet werkt. Misschien dat het juist weer heel goed gaat werken als we allebei even een soort rust hebben gehad. Niet dat je me tot last ben, totaal niet, maar ik heb het idee alsof ik jou ontzettend tot last ben met al die problematiek continu. Al hoop ik natuurlijk van niet, maar je weet het maar nooit... Het is voor jou ook gewoon lastig om met mij om te gaan nu. En... Ja...' Sem keek verdrietig weg en hij plukte aan zijn overhemd. Wat was hij toch een ongelofelijke eikel.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
TSJE
_________
Het was al een tijd geleden. Het was duidelijk dat de break langer duurde dan maar heel even. Een tijdje was ze bij haar ouders gebleven, maar al gauw was ze vertrokken naar James. Nog altijd kon ze het ontzettend goed met hem vinden en hun relatie werd steeds stabieler. Natuurlijk miste ze Sem, maar alle problemen waren ook har teveel geworden. om die reden had ze dan ook ingestemd met de break die hij had voorgesteld. Inmiddels duurde het al een tijd, spraken ze elkaar eigenlijk niet en leek hun huwelijk eerder over dan dat het ooit nog leven in zich zou krijgen. Nu moest ze bekennen dat ze zelf ook niet ontzettend veel moeite gedaan had. Ze was er even klaar mee.
Kalm stapte Ivy uit de auto. Sinds ze bij James was, had ze tijd voor zichzelf gehad. Ze zag er weer beter uit, was fitter en iets aangekomen. Ze straalde weer en dat was haar heel veel waard. Even rekte ze zich uit en liep met een wagentje naar de supermarkt toe. Vanavond zouden vrienden van James komen e zij had besloten om te gaan koken. Neuriënd liep Ivy de supermarkt in en glimlachte tevreden. Het zou iets lekkers met vis en verschillende groenten worden.
Rustig liep ze de winkel in en rilde kort even door de koelte. Glimlachend liep ze naar binnen toe en pakte haar telefoon even. Ze appte James rustig of hij nog iets nodig had, dan zou ze dat voor hem meenemen. Zoals altijd zorgde Ivy graag voor mensen, zo was ze nou eenmaal.
Kalm pakte ze wat crackers en nam alvast wat vruchten mee. Ze voelde zich eindelijk op haar gemak. James was lief voor haar, zorgde voor haar. Eindelijk had ze weer eens intiem contact, ze moest bekennen dat ze het ontzettend gemist had. Even beet ze op haar onderlip en bloosde bij die gedachte. Haar hakken tikten po de grond terwijl ze door liep. Door James had ze een haast andere kledingstijl aangenomen. Netter en een stuk vrouwelijker dan ze geweest was. Even grinnikte ze door het berichtje dat ze terugkreeg waarna ze een zakje pakte en appels erin ging doen.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Dagen, weken en maanden waren voorbij gekropen. Gekropen omdat Sem ineens niets meer in zijn leven had. Alleen zijn werk had hij gehad, maar daar kon hij geen vreugde meer in vinden op het moment dat Ivy toch echt weg was gegaan. Ze hadden nog even contact met elkaar gehad, maar gek genoeg leek dat al snel te verwateren en Sem was te onzeker om zijn eigen vrouw te benaderen. Dat had ervoor gezorgd dat ze nu beter de scheiding aan zouden kunnen gaan vragen, maar Sem had dat nog niet gedaan en Ivy blijkbaar ook niet.
Hij was in die periode heel veel afgevallen. Niet omdat hij was gaan sporten, maar omdat een oude vriend zijn leven weer binnen was gedropen: alcohol. Lang had het ook niet goed kunnen gaan en zeker met deze nieuwe tegenslag was die kans ontzettend klein geweest. Het enige voordeel verbonden aan zijn nieuwe, maar tevens ook oude, probleem was dat hij steeds dunner leek te worden. Hij at nauwelijks meer en dronk heel veel, waardoor de kilo's er af leken te vliegen. In het begin viel het niet zo op, maar nu - zo veel maanden later - was hij onherkenbaar dun geworden. Mager, zelfs te noemen. Zijn benen waren weer ontzettend dun en hij had zelfs wat ingevallen wangen. Ondanks het feit dat Sem eerst zo gigantisch dik was, wilde dat niet zeggen dat hij nu niet dun zou kunnen zijn.
Werken deed hij tegenwoordig nauwelijks meer. Het lukte gewoon niet... Misschien dat zijn alcoholafhankelijkheid nu nog wel groter was geworden dan de vorige keer. De terugval was dan ook gigantisch heftig. Het was hem aan alle kanten eigenlijk wel aan te zien en dan werd nog niet eens gekeken naar hoe veel drank hij op een dag dronk.
Met een gigantische kater was Sem in de auto gestapt. Zijn drank was op en dat betekende dat hij nieuwe drank moest halen. De man slofte vermoeid door de supermarkt heen en leunde op zijn karretje. Hij had geen nette kleren aan zoals eerst, nee, hij had nu te grote kleding aan die wat vies was doordat hij zichzelf slecht leek te verzorgen. Hij had een baardje op zijn gezicht staan en zijn haren stonden warrig op zijn hoofd. Ze waren zelfs wat grijs geworden en dat kon misschien komen door dat gezegde dat mensen grijze haren kregen van stress of problemen. In zijn geval kon dat prima.
Sem liep langs het pad met groente en fruit en hij keek er eigenlijk niet naar op of om. Nee, hij had maar één doel en dat was drank. Veel drank en met een zo hoog mogelijk percentage aan alcohol. Misschien zat hij door de break nog wel dieper in de put dan ervoor, maar dat was nu vast allemaal te laat. Het zou niet meer goed gaan komen, want Ivy zou hem echt niet meer terug willen als ze hem nu zou tegenkomen...

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Eigenlijk voelde ze zich hier intens gelukkig en op haar gemak. Boodschappen doen omdat er vrienden kwamen, een heerlijke zorgeloze avond voor de boeg en James die haar leuke appjes stuurde. Op dit moment leek haar leven niet echt beter te kunnen. Ze bukte even voor een bakje druiven en keek toen even op naar iemand die de winkel door slofte. De persoon zag er viezig en warrig uit. Even beet ze op haar lip en liep maar door, pakte genoeg groente en vlees waarna ze James weer even terug appte. Ze kon enkel met een tevreden glimlach rondkijken, langzaam vulde haar wagentje zich en al gauw kwam ze aan bij de schappen met wijn. Een lekkere wijn bij het eten zou wel fijn zijn. Ze liep erheen en ging op haar tenen staan om bij de fles te kunnen, net kon ze erbij en sloten haar vingers zich eromheen. Ze stond net weer op beide benen toen ze het sloffen weer hoorde.
Ivy draaide zich er naar toe en fronste even, het irriteerde haar ontzettend en eigenlijk wilde ze er iets van zeggen, zo was ze inmiddels wel. Langzaam begon haar echter een gevoel van herkenning te dagen, een gevoel wat haar evengoed vulde met verwarring. "Sem.. Ben jij dat?" Haar stem klonk ontdaan en geschrokken. Hij kon dat toch niet daadwerkelijk zijn? Hoe hij eruit zag.. Vies en met slobberende kleren. Alsof hij zichzelf totaal niet goed onderhield, daar kon ze eigenlijk wel op rekenen. Even beet ze op haar onderlip. Dronk hij weer? Kon ze daar wel iets van zeggen? Ze wist het niet, maar het was absoluut niet goed. Ze legde de fles wijn in haar wagentje en liep naar hem toe. "Wat doe j hier..? Hoe kom je zo.. Zo.." Ze kon het niet goed verwoorden maar dit was nog erger dan zijn gevaarlijke dikke lijf. Op dit moment zag hij er vreselijk uit om naar te kijken en dat beviel haar totaal niet.
Even beet ze op haar onderlip en sloot haar ogen even, kneep in haar neusbrug. Waarom moest ze Sem uitgerekend vandaag tegen komen? Uitgerekend een leuke dag en in de supermarkt, waar ze minder makkelijk weg kon rennen. Afwachtend bekeek ze hem, zou hij haar nog herkennen? Mogelijk was hij daar wel niet eens helder genoeg voor, ze zag er immers wel wat anders uit dan toen ze met hem was.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Op dit moment had hij eigenlijk slechts een enkel doel. Dat doen was namelijk het verkrijgen van drank. Zonder drank kon Sem echt niet meer functioneren en zelfs niet meer normaal leven. Het was het belangrijkste in zijn leven geworden aangezien hij nu niets anders meer had om naar uit te kijken. Ivy was voor hem een gigantische steun geweest, maar waarschijnlijk had ze dat niet eens gemerkt. Hun relatie was immers niet goed meer geweest en dat had er vast voor gezorgd dat de vrouw niet echt door leek te hebben hoeveel ze voor hem betekende. Ze was het belangrijkste voor hem geweest en nu dat was weggevallen, had Sem echt niets meer om voor te leven. Het was dan ook niet zo gek dat hij eigenlijk niet meer werkte, want een depressieve advocaat had niemand wat aan.
De man slofte richting het pad om drank te halen. Eten haalde hij eigenlijk zelden en dat kwam doordat hij geen honger meer had door zijn aangetaste maag en andere organen vanwege het vele drinken. Zijn lichaam was langzaam maar zeker kapot aan het gaan en hij kreeg steeds meer mankementen. Lang zou het vast niet meer duren voor hij uit zou vallen en zijn organen het op zouden gaan geven.
Verward keek hij op toen hij een bekende stem hoorde. Hij staarde even naar de prachtige verschijning en hij hoefde niet twee keer te kijken om te zien wie het was: Ivy, zijn vrouw. Ze zag er prachtig uit en leek haar leven prima op orde te hebben. Het was anders geweest als hij haar in dezelfde staat had getroffen als hij was, want dat zou betekenen dat zij het net zo moeilijk had als hij. Helaas was dat niet zo en was Sem waarschijnlijk de enige die de hele dag zat te sippen omdat hij zijn steun en toeverlaat kwijt was, door eigen toedoen weliswaar.
De man pakte eerst wat flessen drank en laadde die zijn karretje in, waarna hij vermoeid op zijn kar bleef hangen en haar even stilletjes bekeek. Na enige tijd durfde hij zijn mond pas te openen en een enorme onzekerheid bekroop hem. Snel probeerde hij zijn ietwat grijzige haar te fatsoeneren en hij keek haar verbaasd aan.
'E-eh... H-hoi...' Stotterde hij fronsend en hij trok zijn broek op. Hij had natuurlijk niet verwacht haar hier tegen te komen. Anders had hij wel beter zijn best gedaan om er fatsoenlijk uit te zien.
'A-alles... Goed?' Vroeg hij onzeker en het was te zien dat zijn emoties hoog zaten bij het weerzien van zijn vrouw. Het liefst wilde hij haar knuffelen en nooit meer loslaten, maar dat zou ze vast niet accepteren nu ze haar leven eindelijk prima op orde had, zonder hem erin.
'I-ik... Ik wilde je b-bellen... Maar ik... Ik durfde n-niet en... En m-misschien wil je wel alleen s-s-s-schei...' Sem kreeg het woord scheiden zijn mond niet eens uit. Wat moest hij doen als de scheiding definitief werd? Dan had hij gewoon helemaal niets meer en helemaal geen sprankje hoop om voor te leven. Alles was nu al verwoest, maar er was nog een klein beetje hoop dat hem op de been hield.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Het duurde duidelijk even, het liet haar betwijfelen of hij nog wel eens nuchter was. Ze bleef staan, gaf zichzelf te tijd hem te bekijken. Hij was grijs geworden, zag er slordig uit en ze fronste een beetje. Zijn woorden kwamen binnen en ze slikte even. Wilde ze scheiden? "Ik heb je gemist." Zei ze uiteindelijk en ze keek naar hem. Even beet ze op haar onderlip, hield haar emoties binnen. Na al die tijd met hem had ze dat geleerd.
"Ik logeer sinds kort bij James. Mam en pap wilden me niet meer in huis hebben.." Ze slikte even en keek naar hem. Ja, ze had dingen met James gedaan. James gaf haar waar ze zo naar verlangde, alles behalve Sem. Die kon hij haar niet geven. Het was ook duidelijk dat Sem zichzelf niet aan haar kon geven. Weer was hij volledig in de problemen gedoken.
"Ik weet niet zo goed of ik dat wil of niet. Ik hou van je, ik mis je ontzettend.. Maar alle problemen mis ik niet echt." Het was beter als ze het eerlijk zei, als ze erover zou liegen zou hij er alleen maar hoop uit putten dat ze het zeker weten niet wilde. Ivy was er gewoon nog niet uit. Iets in haar schreeuwde dat ze hem los moest laten, oprecht gelukkig moest worden met iemand die ook om haar gaf. Hij was misschien geen Sem, maar wel gezond en zonder problemen. Een ander deel was duidelijk, ze was getrouwd en dat kende ook moeilijke periodes. Ze diende Sem te steunen en hun huwelijk voort te zetten. Maar hoorde een huwelijk niet ook uit voorspoed te bestaan? Geluk en liefde? Verdiende ze dat ook niet allemaal? Sip beet ze op haar onderlip. De gedachte aan alle problemen maakte haar verdrietig, ze had het gevoel alsof ze er voor weg liep.
"Het gaat niet echt met jou hè?" Ze bekeek hem weer opnieuw, hij zag er echt slecht uit. Dun, alweer. Ze vermoedde dat het vel nu wel om hem heen zou hangen doordat hij van zo dik naar zo dun ging. Een zucht gleed over haar lippen en ze stapte een beetje naa rhem toe, de pijn was in haar ogen te zien. Natuurlijk droeg ze nog altijd zijn trouwring en hield ze zielsveel van hem, maar soms voelde het alsof hij het expres kapot wilde maken. "Waarom..? Ik dacht dat je er vanaf was Sem.." Fluisterde ze en ze keek omhoog naar hem. Ze miste hem zo, maar ze miste voornamelijk de Sem die ze had leren kennen en getrouwd was. Niet de Sem van de laatste jaren, dat was een ramp geweest.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Natuurlijk dacht hijzelf ook dat hij er vanaf was, maar dat was allemaal niet zo. Een verslaving kon zomaar weer terug je leven in duiken en zeker als het allemaal weer slecht ging. Wat had hij nu nog? Helemaal niks meer, behalve geld. Geld maakte overduidelijk niet gelukkig, al had hij vroeger gedacht dat dat wel zo was. Vroeger kon je misschien nog alles kopen, nu was het enige wat hij wilde onbetaalbaar en dat was dat liefde van Ivy. De liefde die hij misschien nooit meer zou krijgen en dat was juist hetgeen wat hij het liefde zou willen. Het deed hem pijn, oprechte pijn, dat hij dit nooit meer goed zou kunnen krijgen doordat hij zelf zo ontzettend stom was geweest.
Ze vertelde hem dat ze een tijdje bij James was gaan wonen en dat nu nog steeds deed. Die verrekte James... Natuurlijk wist Sem wel dat ze daar niet alleen maar zat om in huis te wonen. Er was wel meer aan de hand dan dat. Het maakte Sem alleen maar onzekerder en hij voelde zich zelfs niet eens prettig om op dit moment bij haar te zijn, maar hij moest doorzetten wilde hij haar nog terug krijgen. Natuurlijk ging dat niet meer gebeuren, maar hij moest voor zichzelf alles gedaan hebben voordat hij het los kon laten en als hij het los kon laten... Dan zou hij alles los kunnen laten. Dan was er geen reden meer voor hem om te hoeven leven, want dan was alles hem al afgenomen.
'Ah... Oké. I-ik hoop d-dat het... l-leuk is b-bij hem...' Overtuigend klonk het niet, maar wat moest hij anders? Sem wilde niet laten merken dat hij het er heel lastig mee had, maar alleen zijn uiterlijk onthulde al genoeg en dan hoefde ze nog niet eens naar zijn gestotter te luisteren die alle onzekerheid in hem naar boven leek te halen. De man was tegenwoordig over alles ontzettend onzeker en kon nergens meer een keuze in maken. Dat maakte zijn leven alleen maar moeilijker. Dit keer had hij allerlei andere problemen, psychische problemen, die kwamen kijken bij zijn verslaving. De eerste keer was het alleen de verslaving geweest, maar nu zat hij psychisch ook volledig in de put.
'H-het gaat p-prima...' Zijn onderlip leek te trillen bij het zeggen van die woorden en hij keek even weg. 'I-ik... I-ik moet g-gaan...' Verward wees hij een kant op en hij draaide zich vluchtig om, maar het was eigenlijk al te laat. De man brak gewoon door dit contact met zijn... Zijn vrouw. Hij kon dit helemaal niet aan op dit moment.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Ze had enkele momenten nodig om wijs te worden uit wat hij stotterde, erg duidelijk was het niet allemaal. Ze keek naar hem en slikte. Hoe kon hij dat zeggen? Hoe kon hij hopen dat ze het leuk had bij een andere man? Even keek ze weg en slikte. Nog nooit had ze hem zo horen stotteren, zo onzeker en verward gezien. Hij was totaal zichzelf niet. "Het gaat, het is fijner dan elke dag alleen in een hotel te moeten zitten." Zei ze kalm en ze keek naar hem.
Natuurlijk geloofde Ivy daar geen woord van, het ging alles behalve prima met hem. Hij zag er vreselijk uit, maar voor ze iets kon zeggen zei hij al dat hij moest gaan. Sem draaide zich om en van binnen kwam dat hard aan bij haar. Keerde hij zich nu gewoon af van haar? Verbrak hij opzettelijk hun contact? Gekwetst keek ze naar zijn rug. "Prima." Mompelde ze en ze duwde haar wagentje weg van hem. Als hij niet wilde praten, dan niet. Misschien was scheiden wel beter, dan kon hij iets aan zijn problemen laten doen. Boos en gekwetst liep Ivy weg van hem. Ze wist dat ze hier over in zou gaan zitten en eigenlijk mocht ze dat helemaal niet van zichzelf. Hij riep dit zelf op zich af door telkens weer iets aan te gaan. Er was geen enkel manier om hem tegen te houden of er vanaf te helpen. Het enige wat zij wilde was een normaal leven en huwelijk, hij leek alles te verpesten. Hoe kon ze nou ooit een normaal leven met hem hebben, als het enige wat ze deed voor hem zorgen was. Ze wilde voor hun kinderen zorgen, voor een warme maaltijd op tafel. Niet voor een alcoholist of iemand die zo zwaar was dat het levensbedreigend was. Elke keer gebeurde het opnieuw en hij leek het gewoon niet in te zien.
Diep zuchtte Ivy en knipperde wat opkomende tranen weg terwijl ze in een andere gang was gaan staan. Ze pakte haar telefoon en belde James. Even had ze iemand nodig die haar kon kalmeren, anders zou ze niet normaal naar huis kunnen. Haar vingers trilden nog na terwijl ze alle tranen in hield. Hier in het openbaar wilde ze niet huilen, hier moest ze sterk zijn. Zoals ze zich altijd had getoond. Ze was een sterke vrouw en hield haar emoties binnen, ook al ging dat op dit moment ten koste van haarzelf.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Uiteindelijk had ze het niet tegen kunnen houden en was naar huis gegaan. Ze had de boodschappen eerst bij James neergezet. Alles verteld want ze had even lucht nodig, een luisterend oor. Desondanks vrat het aan haar. Ze kon niet helemaal normaal functioneren en was de hele tijd afgeleid en van slag. Uiteindelijk nam ze het besluit om naar huis te gaan. Om te gaan praten met Sem zonder dat hij van haar weg kon lopen. Hoogstens een andere kamer maar meer ook niet.
Wat nerveus stapte ze uit haar auto en deed deze op slot. Ze voelde zich ontzettend onzeker worden ineens en keek even naar de voordeur. Wist ze het zeker? Ja, ze moest deze stap nemen wilde ze nog iets van haar relatie kunnen redden. Ivy beet op haar onderlip en liep erheen. Voorzichtig deed ze de deur open en sloot haar ogen even. Het was er donker, maar dat niet alleen. Het rook totaal niet fris. Met frisse tegenzin liep ze naar binnen toe en slikte even. Het was er rommelig, haast viest te noemen. Het rook er voornamelijk naar sterke drank, iets dat prikte in haar ogen. Alsof hier in tijden geen schoonmaak was geweest. Langzaam liep ze naar de woonkamer toe waar ze Sem zag. Stil keek ze naar hem vanuit de deurpost, hoe hij daar zo lag. De flessen leeg en om hem heen. Het was vreselijk om te zien.
"Sem.. Ben je wakker?"
Haar stem was zacht en nerveus liep ze meer zijn kant op, ze moest toegeven er best nerveus van te worden. Ze wist nooit helemaal zeker hoe hij zou reageren als hij dronken was en zeker niet nu ze zo ineens voor hem stond. Ivy liep naar hem toe en slikte even. Ze zette wat flessen weg en ging op de tafel zitten. "Sem.." In haar woorden klonk het medelijden. Ze stak haar hand uit en streelde voorzichtig zijn haren een beetje goed. "Ik wil met je praten Sem." Ze was bezorgd, absoluut en dit kon ook niet langer zo. Niet met hoe hij eruit zag, niet met hoe hun huwelijk liep. Alles leek verkeerd te gaan en even ontsnapte er een zucht.

Kyoshi
Popster

Kyoshi schreef:
Hij was naar huis gegaan nadat hij de drank af had gerekend. Natuurlijk was hij nog verdrietig over de ontmoeting met Ivy en dat zorgde ervoor dat hij thuis nog meer had gedronken dan hij normaal had gedaan. Eerst dronk hij natuurlijk al veel, maar nu leek het allemaal nog erger te zijn. Hij had bijna geen nuchtere momenten meer en stond meestal in de ochtend extra vroeg op zodat hij kon beginnen met het verminderen van zijn gevoelens. Gevoelens en emoties waren dingen die Sem uit wilde sluiten. Hij kon er niet over praten en het belangrijkste in zijn leven had hij niet meer: Ivy. De ontmoeting had hem dan ook volledig ontmoedigd voor alles eigenlijk.
De man had direct een fles whisky soldaat gemaakt, maar dat was haast niet genoeg meer om hem echt uit te schakelen. Daarom had hij nog wat andere kleinigheden genuttigd om vervolgens volledig uit te vallen op de bank met de drankflessen om hem heen. Het huis was rommelig en zag eruit alsof er niet echt in geleefd werd. Er was wel heel de dag door iemand, maar dat was niet genoeg om het nog een levendige indruk te laten geven.
Sem lag op de bank en ademde zwakjes. Zijn kleren hingen te groot over zijn lichaam heen en het was te zien hoe dun hij was, ondanks alle losse huid die hij had. Zelfs met al die huid was hij ontzettend dun en dat zei wel genoeg.
Een stem drong door tot zijn gedachte en hij draaide wat heen en weer met een diepe frons op zijn hoofd staande. Nogmaals draaide hij heen en weer voordat hij zijn ogen open kon maken. Met een jammerende kreun deed hij zijn ogen dan ook open en hij staarde even leeg voor zich uit. Meestal was hij dronken en sliep hij dan de hele dag, meer niet. Ineens merkte hij echter een bekende verschijning op en hij keek even verward naar de vrouw die op de tafel was gaan zitten. Hij was nog steeds stomdronken en kon niet goed nadenken of functioneren. Moeizaam drukte de dunne man zichzelf omhoog en hij trapte met zijn voeten wat flessen aan de kant die op de grond vielen. Boos keek hij ernaar door het geluid wat ze maakte.
'Oh... Hoi... Ik... Sorry...' Verward wreef hij door zijn haren heen en hij bleef haar even aankijken. Ze had natuurlijk nog een sleutel en kon zo binnen komen. 'Wil je wat drinken?' Vroeg hij met dubbele tong door de hoeveelheid drank die in zijn lichaam zat. Waarschijnlijk had Ivy hem nog nooit zo ernstig dronken gezien en in zo'n ernstige toestand. Dat was toch wel extra erg voor haar om te zien, maar Sem merkte het zelf niet eens meer op.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Uiteindelijk had ze hem wakker gekregen. Ze zag hoe hij wat heen en weer bewoog. Hij wilde vast zijn roes uit slapen maar dat liet ze niet gebeuren. Ivy wilde met hem praten, niet wachten tot hij zijn roes eindelijk uitgeslapen had, om vervolgens weer verder te gaan drinken terwijl ze hier was. Zonder iets te zeggen wachtte ze tot hij haar herkende. Ze keek even naar hem en slikte door het geluid van flessen die op de grond vielen. Een prettig geluid was het niet en het herinnerde haar enkel meer aan zijn drankverslaving.
"Nee, ik hoef niets." Ze keek naar hem, hield haar afkeer binnen. Hij kon niet eens normaal meer praten door alle drank. Het was niet normaal, zo erg had ze het zelfs nog nooit gezien. "Ik ben gekomen omdat ik wil praten." Zei ze uiteindelijk langzaam, steeds meer begon ze te betwijfelen of het wel zo'n goed idee was geweest. Hij was totaal niet helder, wat haar liet afvragen of er wel iets nuttigs uit dit gesprek zou kunnen komen. Zuchtend stond ze even op, op zoek naar een beetje schone stoel waar ze zou kunnen zitten. Eigenlijk hoopte ze dat hij nu niet direct een fles zou pakken, maar gewoon iets anders of helemaal niks zodat hij tijdens het praten misschien wel wat helderder werd.
"Ik wil met je praten over ons Sem.. Wat wij met elkaar aan moeten.. Want dit kan zo niet langer." Ze slikte even en plukte wat onzeker aan haar kleding. Het was duidelijk dat ze hier nerveus voor was. Niet eens omdat ze hem slecht nieuws zou melden, want dat was ze niet van plan, maar enkel omdat ze bang was dat hij het verkeerd op zou vatten. Inmiddels lette ze op elk woord dat ze sprak, geen idee hebbend hoe het zou vallen. Van de zekere en knappe Sem waar ze ooit voor gevallen was, daar was eigenlijk niets meer van over. Misschien was het ook wel haar schuld, had ze het te ver laten komen voor ze hulp had ingeroepen, maar zij kon niet alles oplossen. Ze kon niet zijn problemen zo wegnemen of zijn gevoeligheid voor verslavingen zo oplossen. Ze had het samen willen doen, tot Ivy beseft had dat er nauwelijks nog een samen was. Zij nam hem op sleeptouw en bracht hem overal naar toe voor hulp. Ze cijferde zichzelf al jaren weg, dat merkte ze nu. Bij James had ze de kans om voor zichzelf te zorgen en van zichzelf te houden, misschien daarom ook wel dat ze er nog zo goed uit zag en geen wrak was geworden, zoals Sem. Wat moest ze nu zeggen? Erg goed wist ze het niet, wat wilde hij horen? Dat ze weer hier kwam wonen. "Er moeten dingen veranderen.. Ik.. Ik kan niet terug bij je op deze manier." Kwam er uiteindelijk verdrietig uit. Haar gezicht en houding sprak boekdelen, die woorden uitspreken maakten haar kapot, deden zo ontzettend veel pijn dat ze het gevoel van verdriet tegen probeerde te houden, niet wilde voelen. Het was iets dat zeer moeilijk ging.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld