Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Nadat Lynn vertrokken was keerde Clarissa terug naar haar kamer. Ze vroeg zich af hoe het met Asa was, maar daar zou ze later nog wel bij gaan kijken. Voor nu wist ze dat hij in goede handen was. Te veel mensen om hem heen zou hem ook niet bepaald helpen. Ze nam even plaats achter haar Piano die zich voor het kleine raampje bevond. Het raampje was zo klein dat je er niet door heen kon, dat was in bijna alle kamers. Op die manier kunnen leerlingen zoals Clarissa niet zomaar ontsnappen. Het was een van de weinige aanzichten op de buitenwereld die ze had. In al die tijd dat ze hier gezeten heeft, heeft ze het gebouw nog nooit écht mogen verlaten. De schooltuinen is het verste wat ze ooit geweest is. Volgens de leiding was het te gevaarlijk om Clara toestemming te geven voor uitstapjes die andere wel mogen helpen. Door haar angst voor mensen zijn ze bang dat het helemaal fout zal gaan als ze haar toelaten in de bewoonde wereld waar het stikt van mensen. Het aanzicht wat ze wel had gaf haar dan ook veel inspiratie voor haar muziek, een van haar grootste hobbies. Naar buitend kijkend, dagdroomde Clara over hoe ze ooit weer eens naar buiten zal mogen.
Haar broer was de enige die haar nog bezocht, haar ouders willen geen contact meer met haar na wat er allemaal is gebeurt op haar oude school. Haar broer was nu al twee jaar geleden getrouwd wat ze heeft moeten missen, omdat ze geen toestemming had om te gaan. Ook is haar nichtje laats geboren die ze nog niet een keer in persoon heeft gezien. Haar broer zal haar natuurlijk niet meenemen naar dit instituut en Clarissa mag niet weg. Ze mist van alles in haar leven, en alles door deze rot school.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Ik wil niet alleen dat jij veilig bent. Ik wil dat iedereen dat is. Daarom ben ik ook vrijwillig naar Golden Oak gegaan. Ik heb zoveel mensen pijn gedaan, gedood, dat wil ik niet meer. Alles om meer leed te voorkomen, wat voor marteling het ook mag zijn voor mezelf." Hij leunde tegen een muur en liet zich naar de grond zakken. "Als ze verliezen ervoor zorgt dat ze veilig zijn, dan is dat iets wat ik maar al te graag accepteer, ook al zijn de gevolgen nog zo kut." Asa schold vrijwel nooit. Wanneer hij dat wel deed wist je hoe rot en kwaad hij zich voelde. 'Asa als je deze pijn niet langer wilt voelen, laat ons het dan even overnemen, eventjes een moment van pure onwetendheid, niet voelen, geen pijn, geen zorgen.' Hij sloeg met zijn vuist tegen de muur. Pijn was vaak een goede manier om de demonen te bannen. Het hielp hem zichzelf te blijven. "Hopelijk komt er ooit een medicijn. Een manier om onze gaven te laten verwijderen. Ik zou er alles voor doen om gewoon doodnormaal te zijn, saai zelfs. Alles om hiervan af te raken. Het is niet dat ik je niet wil aanraken Joana. Kijk naar me, kijk naar jezelf. We zijn allebei wrakken. Ik wil niet dat je mijn leed nog eens absorbeert, moest er een manier zijn om dat te voorkomen, dan zou ik niet eens twijfelen. Alleen kunnen wij niets doen aan deze rotte werkelijkheid."

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Seth was net bezig met zichzelf te wassen, op het moment dat hij Lynn in de slaapkamer hoorde gillen. Meteen was hij gealameerd, aangezien hij maar al te goed wist wat haar gave was. Snel klom hij uit het bad, maar viel door zijn staart met een smak op de tegelvloer. Dit was dus de reden dat hij normaal gesproken altijd het bad eerst rustig liet leeglopen en droogmaken, zodat hij met benen uit het bad kon klimmen. Daar had hij echter nu geen tijd voor, evenals het normaal afdrogen en daarom gebruikte hij zijn gave om het vocht wat hij nog op zijn lichaam had te laten verdampen en weer benen te krijgen.
Snel greep hij de roze badjas van Lynn, die aan een haakje aan de muur hing en trok die aan, waarna hij de badkamer uit rende en Lynn inderdaad op de grond aantrof met een felrode staart en grijnsde even. "Mooie staart" ze Seth grappend, terwijl hij naar haar toe liep. "Jij neemt toch alleen gaven over door middel van aanraking? We hebben elkaar toch niet aangeraakt?" vroeg Seth toen verbaasd, aangezien hij het zich niet kon herinneren en ging bij haar zeggen.
Even dacht Seth na, maar pakte toen het lege vaasje van de grond en knielde op een droog stukje bij Lynn neer. Hij kon het water wel verdampen, maar er was een kans dat hij haar pijn zou doen. Dat wilde hij liever niet. Zeker niet na alles wat ze nu voor hem gedaan had en het was deels zijn schuld dat ze nu een rode staart had. Voorzichtig liet hij zijn hand boven haar zweven en keek over zijn schouder. De deur was goed dicht, dus de begeleiding zou hen niet kunnen zien.
Rustig liet hij het water op 1 plek komen en vervolgens in een dun straaltje omhoog zweven. Iets wat er eigenlijk best gaaf uit zag. Het water vormde zich boven hen een plasje, om vervolgens weer terug in het vaasje te komen. Zodra al het water van Lynn af was en in het vaasje zat, veranderde haar staart weer in twee benen en hielp Seth haar voorzichtig overeind. "Gaat het een beetje?" vroeg hij aan Lynn en keek haar aan.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Vanuit de badkamer klonk er wat gerommel, wat betekende dat Seth haar geschreeuw gehoord had. De deur werd open gegooid en hij stond naar Lynn te kijken met haar roze badjas in zijn hand.
'Dit is niet grappig, Seth' zei Lynn geschrokken 'haal dat ding nu maar weg.'
Seth kwam wat dichterbij om het vaasje op te ruimen. 'Jij neemt toch alleen gaven over door middel van aanraking? We hebben elkaar toch niet aangeraakt?' vroeg hij verbaasd aan Lynn.
'Was het maar zo' antwoordde ze 'wat ik je al zei; ik neem ze soms over uit het niets. Aanraking hoeft niet eens nodig te zijn, hoewel dat wel de meeste kans heeft op overname' legde Lynn uit. Ondertussen was Seth bezig de staart bij haar te verwijderen en Lynn keek toe naar hoe het water zich naar één plek begaf en als een waterstraal het vaasje in ging en zij haar benen weer terug kreeg.
Ze knikte instemmend toen Seth vroeg of het met haar ging. 'Het moet vast naar zijn om elke keer zo'n ding aan je lijf te hebben bij aanraking met water of niet soms?' vroeg Lynn aan Seth en ze dacht na. 'Weet je, liever had ik gehad dat mijn gave alleen in gang word gezet bij aanraking. Nu het soms uit het niets gebeurd, heb ik het niet altijd in de hand en daardoor is het al vaak genoeg mis gegaan..' gaf Lynn toe 'er zijn gelukkig nog geen doden gevallen, maar het had weinig gescheeld' ze sloeg haar ogen neer. Behalve tegen Clarissa was Lynn nooit eerder zo open geweest over haar gave.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Hoewel Joana was gestopt met huilen, voelde ze zich nog net zo kut als voorheen. Haar tranen wilden gewoon niet meer rollen en haar lichaam wilde niet meer voelen. Joana duwde zich overeind van het bed en liet zich naast Asa tegen de muur zakken. Haar armen en benen dichtbij die van Asa. Wellicht té dichtbij, want het leek alsof het nare gevoel in haar lichaam versterkt werd. "Wrakken." Joana herhaalde Asa's woord. "Dus dat is wat we zijn." Ze verwachtte niet van Asa dat hij iets zou zeggen, maar toch had ze gehoopt dat hij dit wel deed. "Moeten we nou echt onze gaves daarvoor de schuld geven? Kunnen we niet iets beters bedenken?" Joana giechelde uit pure ongemakkelijkheid. Ze was boos op zichzelf, en ergens ook op Asa. "Hebben wij ons niet zelf zo gemaakt? Zijn wij niet gewoon de reden dat we een wrak zijn?" Met een glazige blik keek ze naar Asa, hun blikken kruiste, maar voor een keer had dit geen betekenis. "Altijd die verkeerde keuzes, waarvan de schuld wordt afgeschoven op onze gave." Ze twijfelde even of ze dit wel moest zeggen, maar ging toch door. "Terwijl wij het probleem zijn." Een zucht verliet haar lippen. Joana legde haar hoofd in haar nek. Asa vond vast dat ze nu wel genoeg had gezegd, en daarmee kon ze hem geen ongelijk geven. Desondanks stroomden er woorden uit haar mond. "Kunnen we niet voor één keer de juiste keuze maken?" Wat de juiste keuze was, wist Joana niet, maar het kon niet de keuze zijn waarbij ze elkaar nooit meer mochten zien. Dat kon niet. Dat mocht niet.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa stopte met het spelen van de piano toen ze het slot van haar deur hoordde open gaan. Ze draaide zich om en zag Donghan. Het enige wat ze opgevat had was dat hij haar mee wilde naar buiten. De woorden hadden een grote glimlach op haar gezicht getoverd. "Je maakt geen grapje toch? Ik mag helemaal niet naar buiten" had ze eerst nog gezegd. "Dus ik mag echt naar buiten?" vroeg ze vervolgens terwijl ze opstond. "Natuurlijk wil ik dat, dat is bijna het enige waar ik over droomde de afgelopen tijd" zei Clarissa opgewekt. "Als we dan terug komen moet ik nog wel even kijken hoe het met Asa gaat, weet jij toevallig of hij oké is?" vroeg ze terwijl ze haar jas aan trok. Ze kon het niet geloven dat ze voor het eerst in jaren weer eens weg mocht van deze plek. Aan de dingen die er allemaal fout zouden kunnen gaan wilde ze niet eens denken op het moment.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Hoezo onze gaven de schuld geven? Natuurlijk, ligt de schuld bij onze gaven." Asa stond verbaasd op. Hij had Joana meer dan eens duidelijk gemaakt de afstand tussen hen zo groot mogelijk te houden. "Hoor je wel wat je zelf zegt? Denk je niet dat als ik hierin een keuze had gehad, koos om niet bezeten te worden door demonen. Denk je dat ik gekozen heb om zoveel schade aan te richten, al die levens te verwoesten?" Dat Joana verdriet, pijn voelde omdat haar gave haar beperkte zag hij in, maar de woorden die nu uit haar mond kwamen. Niet alleen begreep hij ze niet, ze maakten hem razend. "Wij zijn niet het probleem. Onze gave is het probleem. Zonder die gave had ik nu een gewoon leven, in een gewoon huis met normale vrienden." Dat laatste had hij niet willen zeggen. De woorden waren zijn mond uit gekomen zonder na te denken. Joana had hem gekwetst en alles was hem even teveel geworden.
"De juiste keuze is dat je nu mijn kamer verlaat." Zijn stem klonk haast emotieloos. Enkel door al zijn gevoelens uit te schakelen kon hij de woorden over zijn lippen krijgen. Hij smeet de deur open en bleef daar in afwachting staan. Straks, als ze weg was zou hij op zijn bed neervallen. De emoties zouden hem overspoelen: woede, pijn, verdriet. Hij voelde de tranen reeds in zijn ogen prikken. Nog even hard zijn, enkel dan zou het hem lukken Joana weg te sturen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Seth keek Lynn aan toen ze dat zei en grinnikte zacht. "Sorry" zei Seth dan ook tegen haar en hielp haar zachtjes overeind. Hij had het nog nooit bij anderen gezien. Hij snapte eigenlijk nu wel waarom sommigen om hem moesten lachen. Het zag er best vreemd uit, al was hij stiekem ook wel blij dat hij even niet de enige vis op het droge was.
Stil luisterde Seth naar Lynn die haar gave aan het uitleggen was. "Het is best ongemakkelijk ja. Water is toch het gene waar je het meest mee in aanraking komt, op lucht na dan. En om dat te moeten ontwijken is zelfs op deze school half onmogelijk" zei Seth en keek haar aan. "Al lijkt het me minder vervelend dan jouw gave, aangezien je letterlijk alle gaven moet leren beheersen" zei Seth. Hij hoefde alleen zijn eigen te beheersen, maar als ze de gave van een ander aannam moest ze die ook leren kennen. Anders kon ze een groot gevaar zijn voor zichzelf en anderen. Seth knikte dan ook toen ze vertelde dat ze het liever via aanraking had. "Met aanraking kun je ook kiezen welke gave je wilt en wanneer. Zo onverwachts kan het helemaal mis gaan" zei Seth en gaf Lynn een knuffel. Ze had inmiddels zijn gave toch al gekopieerd, dus maakte het niet heel veel uit dat ze elkaar aanraakten. Daarbij had ze zijn gave gekopieerd zonder aanraking dus ja. " Ik denk dat ik zo maar weer naar mijn eigen kamer moet. Ik heb al genoeg problemen veroorzaakt voor 1 dag" zei Seth vervolgens en liet Lynn los

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Ik moet ze inderdaad allemaal kennen, maar ik weet lang nog alle gaven niet te beheersen. Daarom ook dat ik zelf onderzoeken doe en zoveel mogelijk lessen wil volgen' legde Lynn uit. Gaven waar ze liever niets mee te maken wilde hebben, deed ze weinig onderzoek naar, behalve als ze om diegene gaf, zoals Asa en zijn demonen.
Lynn knikte toen Seth het had over dat het onverwachts mis kan gaan en hij gaf Lynn een knuffel. Het maakte Lynn even niets uit, want het overnemen was toch al gebeurd.
'Soms is het ook met gevaar voor eigen leven. Ik bedoel, mijn onderzoeken zijn nooit volledig, omdat ik ze niet altijd zelf meemaak en dan weet ik niet hoe ik ermee moet omgaan' zei Lynn 'misschien klink ik nu gestoord, maar ik wil proberen om gaven volledig over te kunnen nemen als dat anderen kan verlossen van hun pijn' zei Lynn stellig.
Seth liet haar los en vertelde dat hij terug naar zijn kamer wilde gaan, maar Lynn hield hem tegen. 'Blijf, alsjeblieft. Ik wil liever niet alleen zijn na deze heftige dag..' zei ze met een zucht. Lynn wilde dan wel graag weten hoe het met Asa ging, maar iets zei haar dat hem op het moment beter met rust kon laten.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Seth keek Lynn aan toe ze dat zei en knikte. "Als je ooit ergens hulp nodig hebt, moet je het zeggen" zei Seth tegen haar. Hij wilde haar graag helpen en niet alleen met zijn eigen gave. Ook haar achterliggende gedachten raakte hem. Ja, gaven overnemen klonk een beetje vreemd, maar alsnog. Ze had een goed doel voor ogen. Een puur hart. Daarbij was ze zo stellig dat hij zeker wist dat hij haar niet van gedachten kon veranderen. Hij wilde haar ermee helpen. Haar doel kon gevaarlijk zijn en zeker niet iets wat ze alleen moest gaan doen. Daarbij kon het nooit kwaad om meer over andermans gave te leren. Zeker niet zolang ze op deze school zaten.
Toen Lynn hem tegen hield de kamer te verlaten, glimlachte hij even zwak. "Dan blijf ik nog even" zei Seth tegen Lynn en ging rustig met haar op haar bed zitten. Hij had gehoord van wat er met Asa was gebeurt, al gebeurde dat bijna elke week als het niet vaker was, dus het was ook niet echt iets nieuws. "Wat voor gaven heb je eigenlijk allemaal al overgenomen?" vroeg Seth toen en keek haar aan. Hij wilde niet nieuwsgierig zijn, maar hij vond haar gave toch wel het vreemdste van de hele school. Het was zo anders dan de rest, en het leek hem ook de moeilijkste om te bezitten. Juist omdat je nooit wist wat voor gave je had en hoe je hem moest beheersen. Ze moest altijd door blijven leren terwijl anderen, als ze geluk hadden het uiteindelijk wisten te beheersen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Gelukkig had Seth ingestemd om te blijven en had hij niet besloten om weg te gaan. Hoewel Lynn de situatie met Asa al vaker had meegemaakt, wende het nooit. Het wende nooit om Asa in die toestand te zien en dat deed haar elke keer weer pijn.
'Dankjewel,' zei Lynn. Seth stelde haar een vraag die dichtbij kwam en even twijfelde Lynn of ze het er wel over wilde hebben. Bepaalde situaties hadden weinig goeds gebracht namelijk.
'Al verschillende. Telepathie, gedachtes lezen, onzichtbaarheid..' begon ze te vertellen 'alleen zijn dit nog de makkelijkste geweest. De moeilijke en gevaarlijke gaven wil ik het liefst uit de weg gaan, maar soms kan ik gewoon niet anders.' Het maakte haar somber. Lynn zat altijd vast aan onzekerheid door haar gave, want er was nooit te voorspellen wat er gebeurde.
'Gaven als die van Louise en Augustus, bijvoorbeeld. Oké, dromen laten uitkomen zou geweldig zijn, maar nachtmerries?' met grote ogen keek ze Seth aan. 'Ik zou Asa het liefst willen verlossen van zijn demonen. Daarstraks heb ik, voor het eerst, gezien hoe hij in zijn kamer erbij ligt na zo'n aanval en het was verschrikkelijk om te zien. Maar wat ik al zei; mijn onderzoeken zijn nooit volledig, dus ik weet niet wat het met mij zal doen en eerst moet ik nog uitzoeken hoe ik de volledige overname onder de knie kan krijgen.'
Lynn stond op van haar bed, liep naar het raam en keek naar buiten. Als het om de jongens ging, was Asa degene waar ze het meest om gaf. Clarissa en Joana waren dat bij de meiden. Ze bedacht zich dat Seth zijn hulp had aangeboden en Lynn draaide zich om. 'Zou jij me misschien hierbij willen helpen?'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Stil luisterde Seth naar wat Lynn allemaal zei over haar gaven. Ze had best interessante gaven tot haar beschikking. "Kun je deze gaven altijd gebruiken? Dus dat je nu nooit meer water kunt aanraken of verdwijnen deze gaven uiteindelijk weer?" vraag ik, maar besef dan dat ze het misschien niet prettig vindt dat ik zoveel vraag. "Sorry als ik teveel vraag hoor. Je hoeft niet alle vragen te beantwoorden" zei Seth zijn. hij wilde gewoon graag weten hoe het met de gaven van anderen zaten. Gewoon zodat hij wist waar hij rekening mee moest houden.
Toen Lynn vertelde over dat ze de gave van Asa wilde overnemen, schudde Seth zijn hoofd. "Zo moet je niet denken. Ik ga niet veel met Asa om, maar ken hem genoeg om te weten dat hij niet wil dat anderen zijn gave krijgen. Hij is eraan gewend, maar zou zich vast schuldig voelen als jij het slachtoffer zou worden" zei Seth tegen Lynn. "We hebben onze eigen gave met een reden gekregen. Wat je wilt is goed, maar je moet ook aan jezelf denken. Zou jij het aan kunnen om de gaven van ons over te nemen?" vroeg Seth en keek haar aan toen ze naar het raam toe liep. Lynn dacht alleen aan anderen merkte hij wel. Een goede eigenschap, maar ze vergat zichzelf zo nu en dan. Ze moest aan zichzelf denken, niet aan de anderen.
Seth keek op toen er opeens een kleine stroom water uit de badkamer naar hen toe zweefde. Hij had het water niet weg laten stromen, niet erg handig. Snel deed hij zijn hand omhoog en stopte het water halverwege de kamer, toen Lynn hem om hulp vroeg. "Je zegt maar waarmee ik je kan helpen en ik zal mijn uiterste best doen om je te helpen" zei Seth met een glimlach tegen haar en liet het water weer terug de badkamer in zweven.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Misschien, om te beginnen, door te trainen met jouw gave?' stelde Lynn voor uit reactie op de zwevende waterstraal. 'En het is niet erg dat je nieuwsgierig bent. Ik snap het wel,' stelde ze Seth uiteindelijk gerust. 'Maar als antwoord op je vraag: de gaven verdwijnen uiteindelijk weer, afhankelijk van hoeveel ik ervan heb overgenomen,' antwoordde ze 'soms duurt het maar een paar minuten en soms uren.'
Zijn opmerking over Asa zette Lynn aan het denken. Wat betreft geven om anderen had hij wel gelijk. Asa deed anderen ook liever geen pijn, maar als het aan Lynn lag, was het liever zij dan hij. 'Misschien heb je wel gelijk over Asa en moet ik het niet doen,' loog ze. Lynn was niet van plan om haar doelen op te geven. Ze zou strijden, wat er ook voor nodig was.
'Maar goed, hoe pakken we het aan?' vroeg ze zonder gewacht te hebben op goedkeuring van Seth. 'Moet ik nog iets voorbereiden of gaan we meteen in actie?'

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Seth keek Lynn aan toen ze zei dat ze over zijn gave wilde leren en haalde het water terug. Het was nog niet helemaal in de badkamer, dus kon Lynn het makkelijk gebruiken. Stil luisterde Seth naar de uitleg die Lynn gaf over het kwijtraken van de gave. Eigenlijk hoopte hij voor haar dat ze zijn gave kwijt zou raken, maar hij geloofde niet dat ze Asa zijn gave niet meer wilde overnemen. Ze was een koppig meisje. "Misschien moet je dit eerst persoonlijk met Asa bespreken, voor je iets doet" zei Seth tegen haar. Zelf zou hij haar in de gaten houden en indien nodig Asa waarschuwen, echter zou hij het nu nog niet doen. Ten eerste was het gevaar er nu nog niet. Ze wist te weinig om het echt goed te doen. Daarbij kon ze altijd nog van gedachten veranderen.
Seth lachte even toen Lynn direct aan de slag wilde gaan en klopte op het bed. "We kunnen meteen wel beginnen. Zelf bereid ik me nooit voor" zei hij tegen haar en keek haar aan. Richt je aandacht op het water en neem een figuur in je gedachten. Beeld je in dat het water langzaam in die vorm komt" zei Seth vervolgens en veranderde het water in een kroontje, terwijl het voor hen zweefde. Dit was iets wat Seth het leukste vond. Gewoon lekker spelen met het water. Het was ook niet zo moeilijk als het water verdampen of zo. Een goeie oefening om mee te beginnen. Rustig veranderde Seth het water weer in een stroompje en keek Lynn aan. "Ik hou het wel zwevend. Kies jij je vorm maar uit"

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Blijkbaar kon Lynn niet zo goed liegen dan ze gedacht had of Seth had er een opmerking over gemaakt. 'Je hebt me door,' zei ze met een glimlach. 'Maar praten kan zeker geen kwaad. Misschien ga ik er straks even heen dan kan ik meteen zien hoe het met hem is,' zei Lynn.
Seth lachte, waarschijnlijk door het enthousiasme van Lynn, en nodigde haar uit om naast hem te komen zitten. Hij legde haar uit hoe hij te werk ging en Lynn keek toe naar hoe de waterstraal veranderde in een kroontje en Seth hem daarna weer in een waterstraal veranderde.
Nu was het aan Lynn. Voor meer kans op slagen, pakte Lynn zijn linkerarm vast, want bij aanraking kon ze gaven bijna altijd beheerst overnemen. Daar zit nogal kracht in, dacht ze toen ze zijn arm vast had.
Ze voelde het door haar lichaam gaan en beeldde zich een ster in. Een vallende ster. Lynn legde de focus op de waterstraal en haar gedachten, maar er gebeurde weinig. Ja, de waterstraal nam wel rare vormen aan, maar een vallende ster werd het niet.
Uit teleurstelling gaf ze de focus even op, liet Seth zijn arm los en zuchtte diep. 'Het lukt niet. Ik beeld me een vallende ster in, maar ik zie alleen mislukking,' zei Lynn teleurgesteld. Seth liet haar echter de moed niet opgeven, want ze wilde toch altijd haar doel bereiken? Het gaf Lynn kracht om door te zetten en probeerde het opnieuw. Ze nam weer zijn arm vast en focuste opnieuw op een vallende ster. Het begon er daadwerkelijk op te lijken dat de straal veranderde in een vallende ster al had het een rare vorm. Toch kon je de ster er wel uit halen.
'Is het nu gelukt? Seth, zeg me dat het gelukt is!' uit blijheid van enthousiasme gaf ze Seth een knuffel. Het was misschien maar een kleine stap die gezet was, maar voor Lynn had het een grote betekenis. Het was een stap die haar dichter naar haar doel zou leiden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld