Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG with Hadesu

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
De takken sneden in haar huid terwijl ze haar weg probeerde te vinden door alle bomen. Ze had geen idee waar de poort zich precies bevond dus ze probeerde gewoon zo snel mogelijk door de bomen te klimmen tot ze iets had gevonden wat haar bekend had geleken. De mannen waren haar achter gevolgd maar konden haar bij lange na niet bijhouden. Nu was ze wel erg opgelucht dat ze zo lenig was en dat ze door de jaren heen goed door bomen heen kon klimmen. De takken sneden in haar huid en lieten striemen achter. Maar tijd om daarover na te denken had ze niet. Het enige wat ze op dit moment echt wilde is de afstand tussen haar en de mannen alleen maar groter maken zodat hen niet zagen dat ze ineens verdween in een poort, mocht ze die uiteindelijk vinden. De tranen stroomden nog steeds over haar wangen heen, ze was nog steeds in shock terwijl ze haar weg vrijmaakte tussen de bomen. Een snelle blik naar achteren liet haar beseffen dat ze de mannen niet meer in haar zicht had, wat er dus ook van maakte dat hun haar ook niet meer konden zien. Toch voelde ze haar niet veilig en werd ze met allerlei emoties overvallen toen ze een glimp van de poort had gezien. Het geschreeuw van de stemmen van de mannen klonk ver, maar wel zo dichtbij dat ze haar alsnog in konden halen mocht ze nu fouten maken. Maeva twijfelde geen seconde en wierp haarzelf op de poort waarna ze vervolgens in de andere wereld terecht was gekomen. Geschrokken rende ze nog een paar meter verder waarna ze over een tak heen viel die haar weg blokkeerde en huilend tot stilstand kwam. Haar lichaam schokte en het enige wat ze nu hoopte was dat niemand haar hier meer zou vinden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Feredir betwijfelde of ze hem überhaupt opgemerkt had. Er moest iets heel ergs gebeurd zijn en Feredir wist niet zo goed hoe hij dit aan moest pakken. Het meisje lag op de grond, gestruikeld over een wortel. Haar huid zat onder de striemen, bloedde op verschillende punten, maar dat was niet wat hem zorgen baarde. Het was haar gedrag. Ze lag daar maar, haar lichaam schokkend en hij kon het vocht op haar wangen zien. Wat moest hij doen?
Hij maakte de beslissing in enkele seconden en liep naar haar toe. Liet zich op zijn knieën voor haar op de grond zakken. 'Maeve? Kun je me horen?' Hij vervloekte zichzelf dat hij haar naam niet accentloos uit kon spreken. Juist dat kon cruciaal zijn op een moment als dit. Hij legde voorzichtig een hand op haar schouder. 'Maeve!' Wat was er gebeurd? Waarom was ze hier, wat had haar ertoe bewogen om haar belofte te breken en hier toch heen te komen? Na hun laatste ontmoeting geloofde hij niet dat ze het opzettelijk zou doen, dus er moest een goede reden geweest zijn. Aan de staat waarin ze hier lag te zien, had ze die ook wel gehad. Hij maakte zich zorgen, ongelofelijk zorgen. Haar optillen durfde hij niet, niet wetende wat ze dan zou doen, of ze wel helemaal bij bewustzijn was. Wist ze überhaupt wel dat ze door de poort gegaan was? Dat moest haast wel, door die poort kon je niet komen zonder er echt naartoe te gaan. Hij veegde wat haren uit haar gezicht, zodat ze daar in ieder geval niet in zou stikken, beet op zijn lip. 'Maeve, ik ben het. Feredir. Blijf adem halen,' zei hij zacht. Hij wist niet of ze hem hoorde. Of zijn woorden bij haar binnen komen. Maar niets zeggen klonk ook niet goed.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva pufte met enorme snelheden de lucht uit haar longen vandaag en voelde het zout van haar tranen in haar mond komen. Ze slikte het weg en probeerde in alle macht die ze kon opbrengen om weer normaal adem te halen. De stem die haar naam noemde was herkenbaar maar ze kon haar daar nu niet op focussen. De shock die ze had gevoeld was te groot daarvoor. Maeva bleef haar focussen op haar ademhaling tot die weer normaal was. Langzaam verplaatste ze haar gewicht op haar knieën waardoor ze nu rechtovereind zat. Ze veegde de tranen uit haar ogen die het beeld voor haar wazig maakte en keek recht in de ogen van Feredir. Hierdoor overmande haar gevoelens haar weer waardoor ze weer in tranen uitbarstte. "Het.. Het spijt me zo" zei Maeva terwijl ze haar tranen onder controle probeerde te krijgen. "Ik wist niet waar ik heen moest" Ze likte de zout van haar lippen en veegde daarna voor de laatste keer haar tranen weg. Een kleine blik op haar lichaam liet haar beseffen dat ze vrijwel in bijna niets gekleed was naast haar korte broek die scheuren bevatte en haar lingerie. De krassen op haar lichaam die de takken hadden veroorzaakt waren aan het bloeden maar dat was haar minste zorg. Met een kleine angst begon ze wild om haar heen te kijken om vervolgens te concluderen dat haar map niet meer in haar omgeving was. Dat was ook direct het eerste waar ze aan kon denken. Voornamelijk door de shock. Haar lichaam gaf een korte rilling, niet door de kou maar door de angst. De angst dat ze misschien beter hier niet had kunnen komen. De angst dat ze niet wist wat er nu zou gaan gebeuren. De angst of ze wel het goede besluit had gemaakt om van haar situatie weg te rennen om in een nieuwe terecht te komen. Ze sloeg haar ogen neer en liet haar lichaam beven.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het duurde eventjes, maar Feredir had het idee dat ze haar ademhaling langzaam maar zeker weer onder controle begon te krijgen. Toen ze ook weer overeind kwam te zitten, was pas goed te zien hoe ernstig ze gehavend was. Feredir was dan wel geen mens, hij wist dat het niet gebruikelijk was om halfnaakt over straat te lopen, al helemaal niet voor vrouwen. Hij veegde de tranen zo goed en kwaad als het ging van haar wangen, die plakten van het vocht. 'Rustig maar Maeve, het is al goed,' verzekerde hij haar. Hij was niet degene die daarover besliste, maar hij zou haar niet vertellen dat ze hiermee in de problemen kon komen. Wat hem betreft was het goed. Wat er ook gebeurd was, ze had geen andere optie gezien dan door de poort te komen en hier haar heil te zoeken. Dat sprak nogal boekdelen. Ze had nog geluk gehad dat hij hier was geweest en niet iemand anders, dan wist hij niet hoe dit voor haar afgelopen was. 'Niet schrikken,' waarschuwde hij haar, waarna hij zijn armen onder haar lichaam schoof en haar op deze manier optilde. Feredir mocht dan wel niet zo sterk lijken, de jaren van training hadden prima werk afgeleverd en hij kon Maeva makkelijk tillen. Hij floot zachtjes en liep ondertussen tussen de bomen vandaan. Vanya sukkelde al naar hem toe, reagerend op het fluitende geluid. Even snuffelde de merrie aan het ongewone schepsel, maar het dier besloot dat het geen gevaar was. Behendig opende Feredir één van de zakken die aan het zadel hingen, haalde hier een soort deken uit, waarna hij Maeva weer op de grond zette -zittend- en de stof om haar heen sloeg. Daarna ging hij voor haar op de grond zitten. 'Wat is er gebeurd, Maeve? Wie heeft dit gedaan?'

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
De aanraking van zijn handen liet haar schrikken, ondanks het feit dat hij haar had gewaarschuwd. Elke aanraking kon ze op dit moment slecht verdragen omdat ze de handen van de mannen bijna nog kon voelen op haar lichaam. Overal op haar lichaam. Ze liet haar optillen door hem zonder tegen te stribbelen, daar had ze ook helemaal geen energie meer voor. Ze liet haar hoofd rusten tegen zijn borst en sloot kort haar ogen. Ze opende haar ogen weer toen ze voelde hoe er lucht blies op haar arm, ze keek de merrie aan met een zwakke glimlach rond haar lippen en liet haarzelf neerzetten om vervolgens ingewikkeld te worden door de stof. Maeva liet een zucht bij de vragen van Feredir en liet de vragen even een paar minuten door haar hoofd heen zweven. Ze liet haar ogen rusten op haar handen die ze op het deken had neergelegd. “Ik was van plan om weer eens naar het bos te gaan” Maeva besloot niet te vertellen dat ze een lange tijd daar niet was geweest omdat ze hem niet weer wilde tegenkomen. “Toen ik bijna bij de boomstam was werd ik vastgegrepen en tegen de grond vastgehouden. Ze.. ze wilden iets van me en ik had niets bij me” Een kleine rilling kwam weer over haar lichaam heen toen ze het probeerde te vertellen aan Feredir. “Toen ze erachter kwamen dat ik niets kostbaars bij me had.. besloten ze zich op mij te storten” De tranen branden inmiddels in haar ogen die ze eigenwijs weg probeerde te vegen. “Ik kon na een tijd loskomen door een fout van één van hen. Ik wist niet waar ik heen moest. Ze zouden veel sneller dan mij zijn en waren veel sterker dan dat ik ooit zou kunnen zijn” Ze liet de tranen nu stromen over haar wangen heen. “Het was echt niet mijn bedoeling om hier te komen..” mompelde ze er nog kort achteraan.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Feredir brak niet in terwijl ze haar verhaal deed. Hij liet haar haar verhaal doen, wat haar al genoeg moeite kostte zonder dat hij nog allerlei dingen tussendoor zou roepen. Het was onduidelijke, maar de strekking van het verhaal was hem al snel duidelijk. Hij voelde een withete woede opkomen, maar beet op zijn lip en focuste zich op zijn ademhaling. Hoe durfden ze? Dit was zo ongeveer het vuilste wat je een vrouw aan kon doen, in iedere cultuur. Dat deed je gewoon niet. Voor een vrouw hoorde je respect te hebben en je zou haar helemaal niet tegen haar zin tot je mogen nemen. Hij balde zijn hand tot een vuist om wat van de spanning te kunnen ontladen, maar het haalde niet al te veel uit. Toch wist hij wel dat er belangrijkere dingen waren dan zijn woede. De opnieuw huilende Maeva, bijvoorbeeld. Hij veegde de tranen opnieuw van haar gezicht. Eigenlijk wilde hij haar een knuffel geven, maar dat was geheel ongepast in deze situatie. Vooral om hetgeen dat ze net had meegemaakt. Hij schudde zijn hoofd. 'Ik zei het al, het is wel goed. Je had niet echt een keuze. Dat begrijp ik.' Hij trok de deken nog iets strakker om haar heen en beet op zijn lip. Vanya, de schat, was ondertussen zo gaan staan dat het tweetal grotendeels tegen de wind beschut was. Het was ondertussen al najaar en de dagen werden weer kouder. Daarbij geteld dat Maeva maar weinig kleren nog aan haar lijf had, kon ze het best wel eens koud krijgen als ze uit de shock kwam. 'Als er iets is wat ik kan doen,' begon hij aarzelend, niet zo goed wetend hoe hij hier nou verder mee moest gaan. Maar niets doen vond hij ook erg lastig.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva liet hem haar tranen weghalen en glimlachte kort naar hem om haar vervolgens weer te richten op haar handen. "Nee ik denk niet dat er iets wat je voor me kunt doen.." Ze trok de deken wat strakker om haar heen om haar bevende lichaam wat meer warmte te bieden. Maeva wist dat ze uiteindelijk terug moest maar de angst om de mannen weer tegen te komen was groot. Daarnaast zouden mensen het niet begrijpen als ze haar zo zagen en was ze ook bang voor de reacties van mensen daarop. Er gebeurde meestal nooit wat in haar woonplaats. Hierdoor wist ze geen eens zeker of ze haar überhaupt zouden geloven. Het was moeilijk om erover na te denken wat haar volgende stappen nu precies zouden zijn. In ieder geval wist ze dat het bos geen veilige locatie meer voor haar was. Schijnbaar hadden de mannen haar in gedachten gehouden, anders wisten ze ook niet van haar 'schuilplaats' af waar ze haar altijd terugtrok. Het was niet iets waar je ineens zomaar op kon stuiten namelijk. Haar blik liet ze even langs de bomen glijden die haar weer naar de mensenwereld zou gaan brengen. "Ik durf niet meer terug.. Ik weet dat het moet maar ik durf niet" Maeva keek hem vol met angst aan. Er kwam weer een rilling van kou door haar lijf heen waardoor ze wat dichterbij Feredir ging zitten om vervolgens licht tegen hem aan te leunen. Ze sloot haar ogen en liet de warmte van zijn lichaam door die van haarzelf heen dringen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij kon een heleboel dingen bedenken die hij wel voor haar zou kunnen doen, maar hield wijselijk zijn mond. Hij kon beginnen met het villen van de respectloze varkens die dit op hun geweten hadden. Hij kon ze de schrik van hun leven bezorgen. Hij kon ervoor zorgen dat ze nooit meer konden lopen.. Maar hij zei het niet. Daar was nu toch geen nut aan. Hij sloot even zijn ogen, twee tellen misschien, waarna hij merkte dat Maeva dichter tegen hem aan kwam zitten. Dat was.. goed? Toch? Ze moest het wel koud hebben, ondanks de deken. Voorzichtig legde hij zijn armen om haar heen en hij trok haar nog wat dichter tegen zich aan. Hij had het niet koud, was op dit weer gekleed. Ze zou het hopelijk snel weer een beetje opwarmen. Want hoe graag hij haar ook liever hier zou houden, het was realistisch gezien niet mogelijk. Ze zou direct ontdekt worden en als ze vermist ging aan haar eigen kant van de poort, zou er gezocht worden en was de kans op ontdekking alleen maar grote. Hij keek bedachtzaam richting de bomen waar hij haar net vandaan had gevist, op zoek naar een oplossing. Die was er niet echt. 'Ik weet het Maeve,' zei hij zachtjes. Natuurlijk wilde ze niet terug, al wist ze dat er geen keuze was. 'Ik verzin wel iets, ja? Maak jij je daar niet druk om.'
Misschien kon hij haar wel terug brengen. In ieder geval een stuk op weg. Hij moest uit het zicht blijven, maar dat betekende niet dat hij haar in ieder geval naar een plek kon brengen waar de mensen het over konden nemen. Maar voordat hij haar überhaupt terug kon laten gaan, moest ze kleren hebben. Iets meer dan de gescheurde kleding en het ondergoed dat ze nu nog aan haar lichaam had hangen. Hoe ging hij dat aanpakken? Mensenkleren had hij niet in zijn zadeltassen gestopt.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
De arm die om haar heen werd gedaan door hem voelde vertrouwd aan. Maeva voelde hoe haar lichaam eindelijk weer na een tijd opwarmde en zat ondertussen een manier te vinden hoe ze het beste terug kon gaan. Ondertussen keek ze om haar heen, het was de tweede keer dat ze in zijn omgeving terecht was gekomen en ze ontdekte allemaal nieuwe dingen die ze hiervoor nog niet had gezien. Veel was er tevens niet te zien, het was redelijk beschut dus naast bomen en gras hield het al snel op. Ze ging de woorden na wat zij tegen hem had gezegd de vorige keer dat ze elkaar spraken, over dat hij niet alle mensen op dezelfde manier moest zien. Maar op dit moment wist ze zelf geen eens zeker of alle mensen niet hetzelfde waren. Mensen bevatten zo enorm veel duister en bij sommige komt dat duistere gedeelte van hun persoonlijkheid sneller naar boven dan bij anderen. Maeva knikte op zijn woorden. Hoe stom het ook klonk dat hij wel iets zou verzinnen zodat ze terug zou gaan of in ieder geval veilig zou zijn, ze vertrouwde op zijn woorden en twijfelde er geen enkel moment aan. Het was ongelofelijk dat mensen zo wreed konden zijn, zelfs tegen hun eigen volk. Dat ze bereid waren om mensen zo mentaal te schaden voor hun eigen genot. Ze schudde de gedachten daarover van haar af en keek op naar Feredir. "Bedankt voor dit allemaal" Ze wist dat hij het niet hoefde te doen, hij kon haar ook direct weer wijzen naar de poort en haar terug naar haar eigen wereld sturen maar dat deed hij niet. Hij leek oprecht bezorgd, iets wat ze totaal niet verwachtte na het laatste gesprek met hem.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij kreeg het idee dat het steeds wat beter met haar ging. Natuurlijk, zoiets als dit zou ze niet zomaar vergeten. Hij zou het niet gek vinden als ze er de rest van haar leven nog last van zou hebben. De rest van haar leven bang zou zijn voor mannen die haar tegen haar wil wilden nemen. Hij voelde de woede weer opborrelen. Dit was éxact wat hij had bedoeld met de destructieve natuur van de mens. Ze twijfelden geen moment om elkaar naar de strot te vliegen, hun eigen soortgenoten littekens voor het leven te bezorgen. Maar hij hield de gedachten voor zich. Zij was ook een mens. Ze had niets aan zijn uitspraken over hoe verdorven de mens wel niet was. Meer had ze aan een oplossing, al kon hij niet met iets optimaals komen. Zijn blik schoof even naar de hemel. Het was nog niet laat. Hij zou sowieso nog een paar uur hebben voordat de spion terugkwam van de mensenwereld en hij terugverwacht werd in de stad. 'Bedank me nog maar niet,' antwoordde hij zacht, 'Ik heb je nog niet veilig thuis kunnen brengen.'
Er waren niet veel opties. Hij zou inderdaad met haar mee moeten gaan. Tot ze veilig, onder de mensen was. Het gedrag dat de smeerlappen vandaag hadden vertoond, was niet het gedrag dat ze in groepsverband zouden vertonen. Als ze in een grotere groep mensen was, was ze veilig. Het was niet optimaal. Ze had geen kleding. Ze zou zijn deken moeten houden. Het zou er misschien raar uit zien, maar het was beter dan halfnaakt moeten rondlopen. 'Woon je ver bij het bos vandaan?' vroeg hij haar, aarzelend. Als hij dit plan ten uitvoer moest brengen, zou hij op zijn minst moeten weten waar ze ongeveer naartoe moest.

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
"Ik bedank je voor het feit dat je hier bent Feredir. Ik weet dat je dit niet hoeft te doen" Maeva drukte haarzelf een paar centimeter van hem vandaan zodat er ruimte tussen hen ontstond. "Ongeveer 10 minuten lopen, dus het is in principe te doen. En als ik het afleid aan het weer, zullen er niet veel mensen zijn op straat. Hopelijk" Ze liet haar beide handen in het gras zakken toen ze vervolgens haarzelf op die manier overeind probeerde te krijgen. De krassen in haar lichaam deden pijn maar ze wist haarzelf erover heen te zetten. Er was geen mogelijkheid dat Feredir mee zou gaan naar haar kant, en dat wilde ze ook helemaal niet. Het risico dat daar aan vast hing was te groot en dat wilde ze hem niet aandoen. Ze moest haar gewoon over haar angst heen zetten en op die manier haar eigen wereld weer gaan betreden. Verder verwachtte ze ook niet dat de mannen er nu nog zouden zijn, als ze een inschatting zou maken zou ze denken dat ze hier nu bijna een uur had gezeten. Maar ze kon het natuurlijk nooit zeker weten. En hen weer tegenkomen was het laatste dat ze wilde. "Het zou me geweldig lijken om in een wereld te leven waar alleen maar harmonie is. Zonder al de pijn en afschuw" Maeva voelde dat ze wat begon te wankelen waardoor ze haarzelf vast begon te houden aan de dichts bijzijnde boom. Door de klap die ze had gekregen toen ze tegen de grond aan was gedrukt deed haar hoofd pijn en voelde ze haar af en toe wat duizelig worden.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Nee, hij hoefde dit niet te doen. Toch hoefde ze hem er niet voor te bedanken. Hij was geen bruut. Hij was geen mens. Ze had hem een tijd geleden verweten dat de enige die met bedreigingen had gegooid, hij was geweest. Bij deze bewees hij ook aan zichzelf dat ze die dag niet geheel gelijk had gehad. Elfen waren niet slecht. De mensen die haar dit aan hadden gedaan, die waren slecht. Niet zij. Feredir liet haar los toen ze overeind probeerde te komen, maar volgde haar beweging ook toen ze eenmaal stond. In haar huidige staat ging ze niet ver komen, dat merkte hij direct aan haar toen ze steun moest zoeken tegen een boom. Hij liep direct weer naar haar toe, bood zijn lichaam aan ter ondersteuning. 'Het is hier ook niet perfect. Maar na wat ik van je gehoord heb, kan ik niet anders dan zeggen dat het hier beter is dan.. daar.' Hij glimlachte zwak. 'Ik breng je wel een eind terug. In ieder geval tot de rand van het bos. Ik ga je in jouw huidige staat niet in je eentje door een dichtbegroeid bos laten lopen.' Daarbij hoopte hij de smeerlappen die dit gedaan hadden, nog tegen te komen. Kon hij ze laten zien wat er gebeurde als je dit met een vrouw deed. Hij haalde diep adem. Natuurlijk was het een risico, maar ze had het zelf gezegd: Met dit weer waren er toch nauwelijks mensen op straat. Hij knikte naar de deken. 'Als ik jou was, zou ik die om houden. Het zal echt niet warmer worden op weg terug.'
Enkele meters verderop zat een schaduw verborgen. Deze hield zich gedeisd, luisterde aandachtig mee. De elf en de mens, die zo vertrouwd met elkaar leken. Het ging tegen alle tradities in. Dit kon zo niet gaan. Maar in zijn eentje kon hij niets beginnen. Hij zou teruggaan, dit rapporteren. Feredir kon hier niet ongestraft mee wegkomen. Mensen konden niet van hun bestaan weten.

@Cabin

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
"Dat zou ik fijn vinden" beaamde ze. "Alleen ik wil niet dat je jezelf in gevaar brengt voor mij" ze gebruikte zijn lichaam ter ondersteuning om haar evenwicht te behouden. Ze besloot de deken wat meer om haar bovenlichaam heen te slaan, haar korte broek zouden mensen in de mensenwereld niet vreemd vinden. Het was natuurlijk in de middag nog wel rond de twintig graden geweest. Ze vouwde de deken zo om haar heen dat ze het vast kon zetten in haar broek. Deze was er ook niet goed aan toe maar hij kon er in ieder geval mee door. Hierna besloot ze rustig alle takken die nog in haar haren waren blijven hangen eruit te halen. "Ik denk dat het tijd is om te gaan" Maeva glimlachte schaapachtig naar Feredir en liep toen samen met hem richting de kant waar de poort zich bevond. De hoop dat de mannen verdwenen waren was groot, maar aan de ene kant zou ze willen dat ze er nog waren. Zodat ze er niet ongestraft vanaf zouden komen. Dat kon gewoon niet. Als ze aangifte zou doen, zouden ze hen waarschijnlijk toch nooit vinden en de angst zou dan blijven. Maar de kans om hen tegen te komen was groter dan het verlangen naar gerechtigheid.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hij schudde zijn hoofd. 'Ik ben getraind en hoewel je ze niet kunt zien, bewapend,' zei hij zacht. 'Ik zal mezelf niet zo snel in gevaar brengen.' Natuurlijk, dat was misschien niet waar ze op doelde, maar hij negeerde de andere mogelijkheid. Hij draaide zich nog even naar het paard om en klikte even met zijn tong. Vanya keek op, haar bruine ogen ontmoetten die van Feredir. De merrie brieste even, boog zich daarna naar het gras op de grond om daar een aantal plukken van los te trekken Feredir glimlachte. Die zou wel op hem wachten. Hij draaide zich om naar de poort en liep, Maeva nog steeds ondersteunend, in de richting van de doorgang. Zijn lichaam was redelijk dicht op dat van haar gedrukt, om haar te beschermen tegen takken en zodat ze niet makkelijk haar evenwicht kon verliezen. Hij stapte door, gezamenlijk kwamen ze aan de andere kant aan. Na een kleine worsteling met takken, waren ze ook het meest dichtbegroeide deel door. De rest van de wandeling zou iets minder moeizaam verlopen. Feredir haalde even diep adem. Normaal liep hij niet over de grond, maar raasde hij over de takken, door de bomen. 'Als je ze ziet.. laat het weten. Ik zorg wel dat je veilig blijft.' Hij meende het. Als ze hen tegenkwamen, waren de mannen die dit gedaan hadden, zo goed als dood. Ten eerste omdat ze Maeva dit aangedaan hadden, ten tweede omdat ze Feredir gezien hadden. De witte lijnen op zijn hand en de punten aan zijn oren waren te opvallend om over het hoofd te zien. 'Je zult me wel leen beetje moeten sturen, dit bos gaat vele kanten op en ik weet niet welke kant jouw thuis is.'

Cabin
Straatmuzikant

Cabin schreef:
Maeva klom en liep aan Feredir zijn zijde door het bos heen. Toen het moeilijkste gedeelte achter de rug was konden ze na een tijd op een vlak gedeelte lopen. "Wacht even" mompelde ze waarna ze vervolgens haar los maakte van hem en een andere kant op liep. Maeva bukte moeizaam en pakte haar map van de grond af waar ze hem had laten vallen. Veel van de tekeningen waren beschadigd door het vuil van de modder, maar het belangrijkste was dat ze de map weer terug had gevonden. De aanvallers had ze tot zover niet gezien dus ze had de veronderstelling gemaakt dat hen weg waren gegaan. Moeizaam liep ze weer terug naar Feredir waar ze zich weer bij hem voegde. "Ik kon het niet laten liggen" verontschuldigde ze haar. Ze liepen samen verder en toen ze op één van de vele uiteinden terecht waren gekomen van het bos knikte ze naar hem. "Mijn huis ligt daar, misschien nog 750 meter lopen dan ben ik er. Maar dat kan ik zelf wel" Maeva wees naar een huis dat amper te zien was naast een puntje van het dak. "Nogmaals bedankt" ze ging recht tegenover hem staan en gaf hem een omhelzing. Dat was het minste wat ze kon doen voor het gene wat hij voor haar had opgeofferd de laatste paar uren.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld