Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ How many nights does it take to count*

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een zachte lach verliet zijn lippen door de tranen heen. Zelfs nu hij helemaal overstuur was kon Keda hem nog aan het lachen maken, en dat terwijl de meeste van zijn vrienden hem in een melige bui nog niet eens konden laten lachen. Hij voelde Keda zijn armen weer om zich heen en smolt bijna in de aanraking. Hij wist nietof hij sterk genoeg was om nog veel langer op zijn benen te kunnen staan maar hij hield nog vol. Misha voelde zich dommer dan hij zich eerder al rond de slimme Keda had gevoeld. Natuurlijk was het typisch iets voor hem om zó overdreven te reageren. Zo veel mensen waren al eens uitgekomen naar anderen, waarom maakte hij er zo een scene van? Hij voelde zich echt als een aansteller en haatte het dat Keda deze kant van hem moest zien. Het liefste liet hij deze kant aan niemand zien. Zelfs zijn familie niet, al was dat soms moeilijk. “I just, I never told anyone and everyone is going to hate me and everything is so fucked up. I’m acting like a drama queen and I’m sorry.” De woorden verlieten zijn lippen op een aardig snel tempo in de hoop zijn huilen niet in de weg te laten liggen voor zijn woorden. Toch moest hij tussen de zinnen door nog wel eens snikken. Dat iedereen hem ging haten gelde natuurlijk niet voor zijn familie. Zij zouden hem niet haten, wellicht wel op conversietherapie sturen maar ze zouden hem nooit kunnen haten. Nee. Zijn familie was wel waar hij zich het minste zorgen om maakte. Zijn vrienden, iedereen op school, zijn coach, de scouts voor sport universiteiten voor later. Daar maakte hij zich zorgen om. Zijn vrienden zouden hem niet accepteren en hij zou uitgestemd worden als aanvoerder van het team. De nieuwe aanvoerder en de coach zouden hem constant op de bank houden en de scouts zouden hem nooit zien spelen dus zijn enige kans op een plek op een goed college was weg. Hij zou zijn ouders daardoor zo erg teleurstellen zeker omdat hij absoluut niet slim was en sport zijn enige talent was. Deze gedachtes zorgde er alleen maar voor dat Misha nog erger overstuur werd. “I feel like a fool,” snikte hij. Ergens was hij oprecht heel blij dat hij iemand zoals Keda bij zich had op zo een moment. Van alle mensen aan wie Misha het wellicht durfde te vertellen was Keda waarschijnlijk de gene die hem het beste begreep. Hij leek ook precies te weten wat hij moest zeggen wat oprecht heel fijn was van hem. Misha voelde zich gewoon dom door zijn eigen reactie en doordat Keda zo kalm bleef en err uit zag alsof hij wist hoe hij zich moest gedragen in dit soort situaties. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Keda luisterde aandachtig naar alles wat Misha zei, hij wist dat het belangrijk was voor hem dat hij wist dat er een luisterend oor voor hem was en dat er altijd iemand was die hem gewoon accepteerde voor wie hij was. “It’s okay, no need to apologize. You’re a cute drama queen, so it’s fine.” Voorzichtig liet Keda Misha weer gaan zodat hij de jongen weer kon aankijken. Zelfs als Misha aan het huilen en snikken was, was de jongen nog zo mooi. Keda haalde een hand door de haren van Misha. “People aren’t going to hate you, nothing is fucked up.. it might feel like that now but you’ll be fine.” Keda kende het gevoel, het gevoel alsof niemand je zou accepteren en alsof je alles zou verpesten wanneer je zou uitkomen met het grote nieuws. Natuurlijk begreep Keda wel dat Misha bang was voor de reacties van het football team vreesde, dat waren ten slotte dezelfde jongens die altijd jongens als Keda nariepen in de gang en slachtoffer maakte van hun pesterijen. Dan had hij nog zijn familie, hier wist Keda natuurlijk niet veel van af maar zijn zus had aardig geleken, dit betekende natuurlijk niet dat zijn familie hem meteen zou accepteren. Keda kon er ook moeilijk wat over zeggen eigenlijk omdat hij Misha zijn familie niet kende en zelfs als hij ze kende, dan was het nog niet zeker dat hij gegarandeerd kon zeggen dat ze Misha zouden accepteren. Veel mensen zagen de vader van Keda ook als aardige man maar hij was ook de enige persoon uit de familie geweest die nooit zijn zoon had kunnen accepteren voor wie hij was. Dit betekende dat Keda Misha niet kon beloven dat iedereen hem zou accepteren, hoe graag hij dat ook wou beloven aan de jongen om hem hopelijk wat rustiger te krijgen. Op het moment zou Keda alles doen om de jongen kalmer te maken, zijn zorgen te verlichten.
Het feit dat Misha zichzelf een dwaas noemde zorgde ervoor dat een kleine lach op het gezicht van Keda ontstond. Hij kon niet ontkennen dat Misha er inderdaad een klein beetje belachelijk uitzag met alle tranen en het snikken maar meer dan dat zag de jongen er schattig uit. Al was het natuurlijk niet schattig dat hij zich zo verdrietig en overstuur voelde, dat was alles behalve schattig. “You are the most adorable fool I have ever seen.” Keda kon het niet helpen toch een beetje te flirten met Misha, al was dat misschien niet de juiste tijd ervoor, hopelijk kon Misha de lol er wel een beetje van inzien.
“There will always be people who love you and accept you, okay? You will never be alone.” Keda ging ervan uit dat het Misha zou helpen om dat te horen. Soms kon het voelen alsof de wereld om je heen aan het afbrokkelen was voor je ogen en het niet lang duurde voor je niks meer om je heen zou hebben maar dit was niet zo, er was altijd wel iemand die er voor je zou zijn.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een zwakke glimlach speelde toen toch op zijn lippen. Het was alsof Keda precies wist wat hij moest zeggen in deze situatie en het hielp wel echt enorm vond Misha. "I probably look like shit," mompelde hij toen met een kleine pruillip. Hoewel Misha wist dat hij er overdag best goed uit kon zien, was hij ook vrij zeker dat hij als hij huilde er absoluut niet uit zag. Zijn wangen zouden rood worden van de tranen en het weg vegen ervan, zijn ogen werden wat dikker en zijn oogbal zou ook rood worden waardoor hij er na het huilen vaak stoned uit zag volgens zijn zussen. Misha keek hem recht aan toen hij weer begon te praten. "The entire football team is going to hate me. Those are like.. 99% of my friends," mompelt hij zachtjes. Het waren misschien niet geweldige vrienden, maar het waren wel zijn vrienden en hij wist niet hoe hij door zijn laatste jaar van High school moest komen zonder die vrienden. Hij wist vrij zeker dat ze hem zouden pesten als ze wisten dat hij op jongens viel, daarnaast zou hij hoogstwaarschijnlijk uit het football team gezet worden en zou hij moeten blijven zitten omdat zijn cijfers niet goed genoeg waren. Oké misschien liep hij nu de ver van stapel. Misschien ging het helemaal niet zo erg en zou hij wel zijn jaar nog halen en kon hij nog gewoon naar een community college gaan en was zijn toekomst nog niet helemaal voorbij. Maar wie weet had hij wel gelijk, wie weet zou zijn leven wel over zijn het moment dat iedereen er achter kwam. Maar wie zei dat mensen er achter moesten komen? Misschien kon hij het geheim houden tussen hem en Keda, al wilde hij dat eigenlijk absoluut niet. Hij was het eigenlijk best wel zat om niet zichzelf te zijn, wellicht ging hij het die dag ook nog aan zijn familie vertellen of enkel aan zijn ouders of een zus misschien. Hij wist dit nog niet zeker, maar hij wilde het eigenlijk wel.
Misha moest zachtjes grinniken door Keda zijn woorden. "If that;s true then you're a fool too," grinnikte hij zachtjes. Hij zag er waarschijnlijk echt vreselijk uit met zijn behuilde gezicht en die glimlach. Hij kon zich niet voorstellen dat iemand hem nu schattig of knap kon vinden. Hij voelde zich namelijk echt belachelijk. Hij was ook blij dat hij zichzelf nu niet in de spiegel kon zien want dat zou hij nog erger vinden.
Hard beet hij even op zijn al kapotte onderlip, hij had te hard gebeten waardoor deze nu een klein beetje aan het bloeden was. "Thank you Keda," zei hij zachtjes en hij wreef kort weer even wat tranen weg. "Thank you for being here for me, for not laughing at me while I'm being dramatic. I really appreciate," glimlachte hij zwakjes naar de jongen waarna hij hem gewoon in een omhelzing trok. Hij was oprecht blij dat Keda de eerste was die dit wist, hij was waarschijnlijk de meest begrijpende en Misha was bang dat als hij een andere reactie had gehad hij nooit uit durfde te komen naar iemand anders.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Keda kon niet zeggen dat Misha niet gelijk had, hij kende ze mensen waar Mish mee omging niet persoonlijk en kon dus niet met zekerheid zeggen hoe ze zouden reageren als hun eigen vriend zou uitkomen. “Look.. my opinion on your friends is probably quite clear.. I don’t like them and they don’t really like me either but you are their friend..” Keda keek Misha recht in zijn ogen aan, zodat hij zeker wist dat de jongen hem zou horen en wist dat Keda meende wat hij zei. “..And if they are your friends, wouldn’t they accept you for you?” Ergens wist Keda dat hij graag wou dat Misha uit zou komen tegenover de school en dat was vanwege nogal een egoïstische reden. Als Misha uit was naar de school dan konden de twee gewoon samen op date gaan zonder dat ze zich zorgen moesten maken er iemand achter zou komen wat er opgroeide tussen de twee. Misha wist hoe moeilijk relaties kon worden als er iemand in de kast was, alles was dan zo geheimzinnig en er was de constante angst dat iemand ervan af wist en alles zou verpesten. Keda wist dat het erg egoïstisch en zelfzuchtig was om te denken aan hoe hij wou dat Misha uit de kast kwam zodat het makkelijker voor hem zou zijn. Het ging eigenlijk om Misha en als hij niet klaar was om uit te komen in school dan moest Keda zich daar eigenlijk proberen bij neer te leggen. Keda nam even diep adem en greep de handen van Misha. “But.. if you are not ready to come out to your friends yet.. then don’t, wait until you are ready.” Dit was wat Keda nu zei en hij zou proberen zichzelf eraan te houden maar in zijn achterhoofd wist hij beter. Mochten de twee beslissen om het toch te proberen om met elkaar wat te beginnen, dan zou Keda eerst makkelijk met Misha in de kast kunnen blijven maar zelf wist de jongen stiekem ook wel dat het niet lang zou duren voordat hij dan Misha uit de kast wou krijgen. De hoop van Keda was meer dat het niet lang zou duren voordat Misha klaar was om uit te komen naar zijn vrienden.
“I’ll gladly be called a fool it it means I can still call you cute, even if you are covered in tears, have red eyes and a busted lip.” Keda kreeg weer een beetje een automatische glimlach op zijn gezicht. Het leek er op dat Misha al weer wat kalmer werd wat ervoor zorgde dat ook Keda zich weer beter voelde. Het was zeker geen pretje om Misha overstuur te zien en dus was Keda blij om te zien dat hij de jongen weer een beetje heeft kunnen helpen kalmeren.
Keda knikte zachtjes wanneer Misha hem bedankte. “Of course, are you crazy? I know what it’s like, so I would never laugh at you.” Keda pakte een koekje van de schaal die hij eerder op het bureau geplaatst had. Hij gaf het koekje aan Misha. “Do you want me to grab you a glass of water from the kitchen? Or a cold face cloth? Anything else I can get you?” Keda wou graag dat Misha zich weer beter zou voelen en zou dus prima door het huis zoeken naar een washandje of iets anders wat de jongen nodig had als dat hem zou helpen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Voor Misha was het best duidelijk wat Keda van zijn vrienden vond en hij begreep het zeker, soms mocht hij zijn vrienden ook niet echt, als ze bijvoorbeeld andere leerlingen gingen pesten of grapjes uit haalde of elkaar beledigden. Dan waren ze gewoon niet om uit te staan en vond Misha oprecht dat ze zich moesten gedragen. Maar het waren wel zijn vrienden en hij wilde hen hoe dan ook niet verliezen. Al was er een grote kans dat zodra het jaar om was hij iedereen zou verliezen sinds ze dan allemaal waarschijnlijk naar andere scholen gingen en dan hielden ze geen contact meer en Misha moest dan helemaal opnieuw beginnen en straks accepteerde ze hem daar ook niet en werd hij zijn hele college leven gepest en de grond in gedrukt en zou hij alleen eindigen in een klein appartement met 500 dieren en geen vrienden of familie meer over. Zijn gedachtes gingen duidelijk te ver en hij moest echt even kalm aan doen want dit was niet meer gezond. Als ze zijn vrienden zijn dan zouden ze hem accepteren. Misha dacht kort na over deze woorden. Ze waren zijn vrienden, en hoe rot ze ook deden, vaak als hij hen nodig had waren ze er wel voor hem. Eens toen hij in een bar gevecht raakte met een motor bende stonden zijn vrienden wel aan zijn zijde ook al hadden ze er niks mee te maken en hadden ze geen kans van winnen. Toen zijn opa was overleden waren zijn vrienden er ook voor hem, ze hadden toen een week school gespijbeld en hielpen Misha met het grieven en zich goed voelen. Het maakte niet uit hoe een klootzakken ze waren soms, ze waren er wel als vrienden voor hem geweest, zouden ze dat niet weer kunnen doen? "I guess you're right. If they're my friends they'll accept me," knikte hij voorzichtig. Hij moest het hen gewoon vertellen en dat wilde hij ook gaan doen. Vanavond zou hij het zijn gezin vertellen, morgen dan ging hij het zijn vrienden vertellen. Hij kon zich niet langer verbergen in een kast. Hij moest gewoon uit komen. Wat was nou het ergste dat kon gebeuren? "I think I'm ready," zei ik Keda klein knikkend. "I mean, nothing ventured nothing gained right?" Misschien was het wel goed voor hem als hij uit kwam. Misschien zou hij wat minder gestrest en angstig door het leven gaan. Wie weet was het alleen maar goed voor hem
Hij moest zacht grinniken door zijn woorden. "I'm surprised you don't need glasses, calling me cute while looking like a potato. You're crazy," grinnikte hij. Hij was misschien gestoord, maar hij was lief. En hij was leuk en knap en aardig en god alleen om met hem te kunnen zijn zou Misha al de hele wereld over zijn seksualiteit vertellen.
"Yeah okay, but still thank you. I would have definitely laughed at me," zei hij zwak glimlachend. Hij had zich gewoon idioot gedragen, zo erg huilen om zo een klein ding. Er waren genoeg mensen gay en zij huilde er ook niet om. Hij nam het koekje aan en mompelde een kleine 'dank je'. Vervolgens nam hij er een klein hapje van en hij schudde zijn hoofd. "No it's okay I just kind of don't want to work on school anymore? I hope you don't mind. We'll work hard tomorrow, promise."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Met een glimlach knikte Keda op de soort van vraag van Misha. “Yes, that’s right.” Keda deed alsof hij het wel prima vond dat Misha dacht dat hij wel klaar was om uit te komen maar van binnen was Keda eigenlijk best blij om dat te horen. Al hadden ze het nog helemaal niet gehad over wat dit betekende voor hun twee dat was stiekem alles waar Keda op het moment aan kon denken. “Is it something you want to do on your own or you want me to be there for you?” Natuurlijk kwam Keda liever niet in de buurt van de vrienden van Misha maar als hij graag wou dat Keda naast hem stond als ondersteuning wou hebben dan zou Keda zich over zijn afkeer voor de vrienden van Misha zetten en naast hem staan. Al wist Keda niet hoe de vrienden van Misha erop zouden reageren als Keda, de jongen die hun altijd nariepen, ineens naast hun vriend stond terwijl hij hun een nogal groot iets vertelde, iets wat een van de redenen was dat ze Keda niet mochten. Toch, sowieso maakte Keda dat al niet veel uit, volgens hem waren de meeste populaire atleten op school nogal onkundig en niet heel snugger dus hun mening maakte Keda niet heel veel uit en al helemaal niet als het Misha zou helpen in een moeilijke tijd.
Lachend schudde Keda zijn hoofd. “Can you imagine if I got glasses? I could only see you clearer then, what a dream.” Eigenlijk had Keda perfect zicht en zou een bril eigenlijk niks doen behalve alleen maar zijn zicht slechter maken maar terwille van de grap vergat Keda dat hele feit maar en deed hij maar alsof een bril altijd je zicht verbeterde, maakt niet uit hoe goed je zag.
“I might be a nerd but I am not going to get mad at you for not wanting to work on the project right now, no worries.” Keda volgde de zin om met een kleine maar oprechte glimlach. Het project was helemaal niet meer in zijn gedachten gekomen sinds Misha was begonnen over het met hem flirten, vanaf dat moment had Misha en alleen Misha zijn aandacht gehad. Op het moment had Keda eigenlijk ook niet zoveel zin om zich op het project te vestigen, wat eigenlijk niet vaak voorkwam bij de jongen. “But let’s at least sit, shall we?” Keda legde zijn hand achterop Misha zijn bovenrug en nam hem zo mee richting het bed wat in de kamer stond. Zelf nam Keda plaats op het bed en klopte op de plek naast zich.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha was nog steeds niet helemaal zeker of zijn vrienden hem wel echt zouden accepteren, maar ja, als ze dat niet deden was het waarschijnlijk ook niet het einde van de wereld, toch? Het was niet dat dit de vrienden waren met wie hij voor de rest van zijn leven moest omgaan en hij was er vrij zeker over dat ook al accepteerde zijn vrienden hem niet, hij nog steeds Keda zou hebben. En die gedachte liet alles eigenlijk een stuk minder erg voelen. Hij wist dat hij de jongen deze middag pas echt proper ontmoet had maar hij had zich nooit zo snel zo op zijn gemak gevoeld. Mijn hemel, hij was zelfs uitgekomen naar de jongen. Iets aan Keda liet Misha gewoon helemaal zichzelf zijn wat hij behoorlijk fijn vond. Hij zou het voor geen goud anders willen. "I think I'll manage on my own, but thank you," glimlachte Misha even zwakjes. Hij was nu al aan het plannen in zijn hoofd hoe hij het zou doen. Hij kon het wellicht het beste morgen voor de football training doen wanneer hij en zijn vrienden altijd op het veld gingen zitten om te praten. De coach was vaak 30 minuten te laat dus dan zouden ze daar gewoon als groepje zitte en dat leek Misha het beste moment om het te vertellen. Hij was er wel erg nerveus voor, maar het feit dat Keda er nu zo voor hem was hielp er wel aan mee dat hij het minder erg vond. Het was alsof wat er ook mis zou gaan, Keda zou er voor hem zijn.
Misha lachte even zachtjes. "You'd be a full on stereotypical nerd if you have glasses," grinnikt hij zachtjes. Misha had zelf wel een bril, wat dan weer totaal niet bij het stereotype van ene jock hoorde. Hij droeg zijn bril ook nooit naar school, hij had dan lenzen in of als hij momenteel geen lenzen had of in mocht zou hij gewoon zonder gaan. In vakanties of in het weekend als hij thuis was zou hij vaak wel zijn bril gewoon op doen sinds het een stuk fijner en makkelijker was dan lenzen. Zijn bril opzetten kostte maar een seconde terwijl lenzen in doen toch wel wat langer dan dat duurde. "You can try on my glasses if you want, but I think they'd rather make you blind than make you see clearer," grinnikte hij toen. Misha was behoorlijk blind, gelukkig niet blind genoeg dat hij geen lenzen kon dragen, die had je namelijk ook. Maar zonder bril kon hij het verschil tussen een leerling en een vuilnis bak vaak niet eens zien. Misschien enkel door de lengte maar verder niet.
"Thank you," glimlachte Misha oprecht dankbaar. Hij was blij dat ze nu niet aan het project gingen werken. Wellicht konden ze samen wel een hele leuke namiddag hebben en hopelijk vergat Keda dan hoe lelijk Misha net had zitten huilen. "Sounds good," knikte Misha waarna hij de jongen naar het bed volgde en naast hem ging zitten. "So now we're not spending our time working on school, how about you tell me more about you?"

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Een beetje nonchalant haalde Keda zijn schouders op. “Of course, no problem.” Ergens was Keda opgelucht om te weten dat hij niet vlak voor de atleten van de school moest staan. Misschien was het ook wel beter dat dit iets was wat Misha alleen deed. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat Keda zijn hand zou vasthouden door dit allemaal, dit was nog steeds iets wat Misha beter voor zichzelf kon uitvogelen. Hoe erg Keda ook wou helpen en alles voor hem wou doen om zeker te weten dat alles goed ging. Er was geen juiste manier van hoe deze dingen gingen, dat wist Keda zelf ook wel maar zijn dwang om controle over walles te hebben kwam weer naar voren. Gelukkig gaf Misha hem niet de kans om controle te nemen in de manier waarop hij uit zou komen. Hierdoor realiseerde Keda zich dat hij misschien wel even een stap terug moest doen en dit allemaal aan Misha zelf moest overlaten. Het beste wat Keda dan kon doen was Misha laten weten dat hij er voor hem zou zijn als hij hem nodig had.
Het was zeker waar dat als Keda ook nog eens een bril droeg dat hij dan echt je typische nerd was, daarom was hij ook eigenlijk wel blij dat hij geen bril nodig had. Dan zou het best zo kunnen zijn dat hij dan echt het middelpunt zou zijn van alle pesterijen die op school plaatsvonden. “I’m alright, I can see you perfectly fine like this. Thank you for the offer though.” Al vond de jongen het wel schattig als mensen brillen droegen het was niet voor hem en hij had het ook niet nodig. Als hij wou kon hij natuurlijk wel een nep bril halen maar dat hoefde niet zo van hem. Keda leunde naar voren zodat hij met zijn voorarmen op zijn bovenbenen rustte, hij keek een beetje achterom over zijn schouder zodat hij Misha aan kon kijken.
Meteen begon Keda te lachen wanneer Misha hem vroeg om wat over zichzelf te vertellen. Waarom dit zo grappig was voor de jongen wist hij zelf eigenlijk ook niet, Misha wilde hem waarschijnlijk echt beter leren kennen en meer over hem te weten komen maar Keda vond zichzelf gewoon niet interessant. Hij had geen idee waar hij moest beginnen en dat was niet omdat er zoveel te vertellen was maar eerder het tegenovergestelde, er was te weinig. Eigenlijk zo weinig dat hij niet eens wist of er wel iets was wat hij Misha kon vertellen. “Okay well..” Keda schraapte zijn keel om toch maar zijn best te doen met het voorstellen. “My name is Keda Lealock, I’m 18 years old. I live with my mom, my cat and my two rats.” Dit was allemaal al informatie die Misha wist, behalve dan misschien dat Keda niet samen woonde met zijn vader maar de rest was toch al wel algemene informatie. Dat over zijn vader maakte hem ook niet veel uit om te vertellen, hij kon nu ook moeilijk tegen Misha zeggen dat hij een ‘happy family’ had thuis, als hij over zoiets loog dan zou Misha er vanzelf wel een keer achter komen dat dit niet zo was, dus dan maar beter meteen eerlijk zijn. “Hobbies.. uh.. reading and playing guitar.. just music in general is a hobby or passion of mine I guess.” Keda merkte dat hij een beetje uit dingen raakte die hij over zichzelf kon vertellen. “Oh and I like boys.. like a lot.” Grapte hij nog maar daar hield het voor hem dan ook wel bij op. “Alright you’re turn.” Keda was benieuwd naar wat Misha eigenlijk over zichzelf zou vertellen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha grinnikte zachtjes. "No problem." Vandaag was een van de dagen waarop Misha zijn lenzen niet in had, hij had er geen meer over voor de maand en zou over twee dagen pas nieuwe krijgen. En sinds hij absoluut geen bril naar school wilde dragen deed hij het deze dagen maar blind. Liever blind dan een bril, niet perse omdat hij opmerkingen zou kunnen krijgen over zijn bril, maar hij kon geen bril op tijdens het trainen en hij voelde zich minder zeker over zijn uiterlijk als hij een bril op had. Hij vond het niet prettig om naar school te gaan als hij zich onzeker voelde dus hij ging maar half blind. Zo een groot probleem was het ook niet, als hij maar niet zelf naar school moest rijden.
Misha moest zachtjes mee lachen, niet omdat hij het grappig vond, maar Keda's lach was zo leuk en aanstekelijk dat hij het niet kon helpen. Hij luisterde vervolgens wel rustig naar alles wat Keda te zeggen had. Hij vond het leuk dat Keda van muziek hield, het was iets waar Misha ook erg van hield, enkel kon hij geen instrumenten spelen. Hij hield wel van zingen maar was daar gewoon slecht in. Dat weerhield hem er echter niet van om wel gewoon continu te zingen. Wanneer hij douchte, bakte of gewoon aan het tekenen was. Er was bijna geen moment thuis dat hij niet aan het zingen was en zijn familie vond het vreselijk, wat Misha ook wel grappig vond ergens. "That's awesome. Do you play more instruments?" vroeg hij behoorlijk geïnteresseerd. Hij vond het echt heel vet dat Keda gitaar kon spelen en wilde hem ook heel graag eens horen spelen. "Oh looks like we have that in common," grinnikte hij zachtjes, al vond hij het nog steeds best lastig om het te zegge maar alles leek makkelijker rond Keda. Misha moest even nadenken over wat hij zou zeggen, hij vond zichzelf niet heel erg interessant dus hij wist ook niet wat hij precies zou moeten zeggen. "Uhm well I'm Misha Elliot Novak, I'm 17 years old. I live with my mom, my dad, three sisters and my dog," grinnikte hij even. Dat was vooral de basic informatie die hij eerst ook had gegeven. "My hobbies are uhh.. football, art and singing. Not that I can sing I just love doing it." Hij lachte zachtjes bij het laatste. Hij dacht even na over wat hij verder kon vertellen. "I'm basically blind without glasses or contacts and I'm actually not wearing contacts nor glasses at the moment," grinnikte hij zachtjes. Verder had hij niet echt interessante dingen te vertellen. "That was probably it. I'm not an interesting lad," vertelde hij Keda als laatste.

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het was goed om te zien dat Misha echt geïnteresseerd leek te zijn in wat Keda te zeggen had over zichzelf, al vond Keda het zelf niet super interessant het feit Misha toch luisterde zorgde ervoor dat Keda zich toch beter voelde over wat hij aan het vertellen was. Keda schudde met zijn hoofd als antwoord op de vraag die Misha hem stelde. “Nope, no other instruments I wish I was able to play something like piano or keyboard but sadly I can’t.” Het was zeker iets wat Keda graag nog een keer zou willen leren maar voor nu zou hij genoegen nemen met het kunnen bespelen van de gitaar, meer specifiek de akoestische gitaar. Misschien ooit in de toekomst als de jongen meer vrije tijd zou hebben en meer dan genoeg geld zou hebben om een keyboard te kopen dat hij dan dat geld en tijd ook zou investeren in het leren van keyboard.
Keda had meegekregen dat Misha 1 zus had, Cassie, de zus die hij al eerder ontmoet had maar hij was nogal verbaasd om te horen dat het daar niet bij ophield. In totaal woonde de jongen dus met zes mensen en een hond in het huis. Als kind had Keda wel eens gebaald dat hij enig kind was maar drie zussen leek hem toch wel een beetje te veel van het goeie. Nu maakte het Keda niet zoveel uit dat hij enig kind was, het zorgde vaak voor rust in het huis wat de jongen niet erg vond. Toch vroeg hij zich soms wel af hoe alles geweest zou zijn als er wel een broer of zus was. Waar zou deze dan nu zijn? Bij zijn vader of meegegaan met hem en zijn moeder. Het waren vragen waar Keda natuurlijk nooit antwoord op zou krijgen. Een broer of zus erbij had hij vroeger niet erg gevonden maar nu was alles prima zoals het was.
“Normally I sing the songs that I play but looks like I might have finally found someone who can now sing for me.” Als Keda een liedje speelde dan zong hij altijd mee met het liedje, dat was omdat hij dat vaak mooier vond, niet omdat hij een goede zangstem had maar meer omdat alleen het geluid van de gitaar zo saai klonk voor hem. Het liefst hoorde hij zijn eigen zangstem niet aan maar alleen de gitaar was hem dan toch iets te saai, vooral als het een liedje was wat vaak dezelfde noten herhaalde. Dus als Misha kon zingen dan zou Keda het alleen maar geweldig vinden als hij in vervolg wou zingen. De jongen zei dan wel dat hij het niet kon maar hij was eerder ook bescheiden geweest over zijn tekeningen dus wat Misha zei over zijn talenten was niet heel geloofwaardig meer voor Keda.
Een speelse lach sierde het gezicht van Keda na hij hoorde dat Misha eigenlijk nogal blind was. “No wonder you’ve been complimenting me like crazy, you haven’t actually been able to see me.. now I finally understand how you could say I was one of the hottest guys in school.” Keda vond zichzelf simpelweg niet knap, niet dat hij moeite had met hoe hij eruit zag. Het was gewoon niet zo dat als hij iemand anders was hij voor zichzelf zou gaan, misschien was hij simpelweg zijn eigen type niet. “You are just too blind to see how ugly I actually am.” Grapte de jongen nog even verder. Langzaam kwam Keda waar overeind en in plaats van op zijn bovenbenen te leunen legde hij zijn handen iets achter zich neer zodat hij nu naar achteren leunde. “I think you are very interesting actually.” Een brede grijns was meteen zichtbaar op zijn gezicht.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha keek daardoor even op. De jongen wilde piano of keyboard leren spelen. "Oh that's so cool. I used to have piano classes but I sucked at it. Spend a lot of years trying to learn it and now I still can't play Brother John," grinnikte hij zachtjes. Zijn zussen hadden er nog wel om gelachen dat hij zelfs Vader Jacob niet kon spelen, maar hij kon er zelf ook wel om lachen. Het was ook een beetje grappig. Vervolgens moest hij ook even lachen om Keda zijn volgende opmerking. "Oh I really don't think you would want to hear my singing voice, my normal voice is barely bearable." Misha vond oprecht dat hij niet kon zingen. Natuurlijk hoorde Misha zijn eigen stem anders dan andere mensen maar hij ging er eigenlijk van uit dat zijn stem voor andere alleen maar lelijker was voor anderen. Misschien was het wel dat andere zijn stem juist mooi hoorde maar daar ging hij niet van uit, hij kon dat zich echt niet voorstellen.
Misha pruilde even toen Keda zichzelf lelijk noemde. Ook al was Misha behoorlijk blind, hij kon nog steeds duidelijk zien hoe knap de jongen was. "What? No that's unfair don't use my blindness against me," pruilde hij en hij boog over Keda heen om bij zijn nachtkastje te kunnen. Uit de la haalde hij vervolgens zijn bril en hij zette deze op. Hij keek toen naar Keda. "Oh my lord, you're even more beautiful now," zei hij terwijl een tevreden grijns op zijn gezicht verscheen. Hij vond Keda oprecht een aantrekkelijke jongen, en nu met zijn bril op kon hij dit alleen maar beter zien. Hij mocht dan niet van zijn eigen uiterlijk houden als hij een bril op had, maar hij hield wel van Keda zijn uiterlijk als Misha een bril op had. Dan kon hij namelijk nog beter zien hoe knap de jongen was. "I think you're very handsome, very attractive and very sexy," knikte Misha vervolgens vastberaden. Hij vond Keda zijn uiterlijk echt heel mooi, en het feit dat zijn innerlijk ook nog eens geweldig was vond hij best oneerlijk. Wie kon er nou mooi van binnen en buiten zijn? Hij was gewoon perfect. En met een beetje geluk kon Misha de gelukkige zijn die deze perfecte jongen als zijn vriendje kon krijgen, al liep hij daarmee misschien een beetje te hard van stapel. "You do now? What do you think is interesting about me then?"

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Keda vond het leuk om te horen dat Misha vroeger pianolessen gehad had, hij zag al een soort mini Misha achter een grote piano zitten. “Man, I wish that was me. I’d love to be able to play piano.” Al was het wel zo, als hij moest kiezen tussen piano of gitaar dan zou hij gaan voor gitaar. Dat was toch wel zijn favoriete instrument en hij zou zijn skills in gitaar spelen niet willen ruilen voor het kunnen bespelen van keyboard of piano. Hij vond het wel prima zo maar mocht hij ooit de kans krijgen om keyboard of piano te leren dan zou hij dit natuurlijk moeilijk niet kunnen aannemen. “Are you kidding me? I’d love to!” Keda gaf Misha een speelse duw en lachte even. “Is your singing just as bad as your drawing talent?” Grijnsde Keda.
Keda lachte weer eens om Misha. “Well, I did use it against you. Sorry but not sorry.” Nonchalant haalde Keda zijn schouders op. Met nogal wat verbazing en verwondering keek Keda toe naar hoe Misha ineens over hem heen hing om iets uit de ls van zijn nachtkastje te pakken. Al snel was het duidelijk wat de jongen aan het pakken was. Zijn bril, zodat hij nu dus wel duidelijk kon zien. Zo onopvallend mogelijk, als dat al kon, beet Keda op zijn onderlip bij het zien van Misha met zijn bril. Alsof de jongen nog niet schattiger kon zijn maar het leek dus wel te kunnen. “Oh, shut up, you’re just saying that to make me feel better about myself.. which I do need when I’m sitting to someone as attractive as you.” Het was niet alsof Misha echt ervoor zorgde dat Keda zichzelf minder mooi vond als hij naast hem zat maar Keda realiseerde zich er zeker wel door dat er veel knappere mensen dan hem bestonden.
“You’re just..” Voor een paar seconde staarde Keda in stilte naar Misha. Moeite met de juiste woorden te vinden om te omschrijven wat het was wat Misha zo bijzonder maakte. “Okay well.. for starters, you are so nice.. like even though your friends can be really shitty sometimes, no offense, you don’t let that change you, you don’t give into the bullying and join them.” Het leek er op dat Keda dan toch de redenen en de woorden gevonden had. “Also, you are so much braver than you probably realise, to just come out to someone like that takes some balls and you might think you were a drama queen, you really weren’t, instead you were some brave king or something, I don’t know.” Keda deed zijn best met dat metafoor maar hij wist dat hij beter kon dan dat maar voor nu maakte het hem niks uit, hij was te druk bezig met dingen opnoemen. “And for now I’ll close with this.. you make me feel so comfortable, like I haven’t felt this good around anyone in a while, sure my friends are great and I can talk to them but they don’t make me laugh like you do or make me feel right like you do and you do it by just being Misha Novak.” Het leek wel alsof Keda een heel monoloog had voorbereid maar alles wat hij zei kwam zo van uit zijn hoofd. Waarschijnlijk had hij nog wel even door kunnen gaan maar voor nu was dit waarschijnlijk wel genoeg.
“Sorry I feel like a crazy person since we started talking today but it’s all true.”

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Misha glimlachte even zwakjes door Keda zijn woorden. "Well if you ever wanna try you can just come over, we have a piano downstairs," glimlachte hij vervolgens. Het leek hem geweldig om Keda muziek te horen spelen, al was het piano of gitaar, hij wilde het met alle liefde horen en zou er waarschijnlijk ook uren naar kunnen luisteren. Meestal was hij er geen grote fan van om muziek te horen zonder stem er bij, maar voor Keda zou hij er zonder enig probleem naar luisteren. Hij had zo het gevoel dat de jongen een erg muzikale aanleg had en kon niet wachten tot hij hem ooit zou mogen horen spelen. Misha moest even lachen door Keda zijn woorden. "Oh please, my drawings are not that good, but if I had to compare them to my singing they'd be hanging in the museum," lachte hij toen. Hij vond het schattig van Keda dat hij zijn tekeningen zo mooi vond en dat hij dacht dat Misha echt kon zingen, maar hij kon het er gewoon niet mee eens zijn, en dat moest kunnen. Mensen hadden vaak verschillende meningen dus het was helemaal niet erg.
"You're lucky you're cute," zei hij hoofdschuddend. Hij kon het echter niet laten om breed te glimlachen. Keda zijn blik leek iets veranderd te zijn toen Misha zijn bril op had gezet. Misha vroeg zich af of de jongen ook vond dat hij er minder goed uit zag met zijn bril op. Een blosje verscheen toen echter op zijn wangen bij Keda zijn woorden. De gedachtes aan dat Keda hem wellicht minder knap vond met bril was gelijk weg. "What? Ridiculous! In comparinson with you I look like a potato covered in flour. You're such a gorgeous human being and I'm not going to lie I'd kill someone to have your eyes," zei Misha met een kleine pruillip. "They're so gorgeous, like an amber honey kind of color. I might actually fall in love with them, not even kidding." Misha kon wel verdrinken in zijn ogen. Hij zelf had fel groene ogen wat hij persoonlijk erg saai vond. Hij hield van bruine ogen, zelfs blauw vond hij nog wel mooi. Groen deed hem vaak gewoon denken aan viezigheid, sinds groen ook verbonden stond met schimmel en stank in cartoons. Bruine ogen vond hij toch echt het mooiste. Keda zijn ogen vooral, de kleur was uniek en hij kon er zo verdwaald in raken.
Misha was aan het blozen als een gek toen Keda klaar was met praten. Hierbij kon hij het ook absoluut niet laten om breed te glimlachen. Het waren niet alleen de woorden die Keda zei, maar het feit dat Keda het zei liet hem gewoon zó speciaal voelen. "You're not a crazy person. You're really special. Thank you for saying all of that 'cause I'm really speechless even though I'm talking quite a lot. I'm glad I make you feel comfortable because I too feel really comfortable around you. And I'm actually very thankful that we were put together for this project."

Kittenpainfull
Wereldberoemd

Kittenpainfull schreef:
Het aanbod van de jongen was lief maar iets wat Keda niet kon aannemen. Hij had nog nooit eerder piano gespeeld en zou dus bang zijn dat hij voor hij het zelf wist de piano kapot gemaakt te zijn. Daarnaast zou hij ook geen idee hebben waar hij mee bezig zou zijn wanneer hij achter de piano zat. Alle toetsen waren voor hem hetzelfde en hij zou er absoluut geen muziek van kunnen maken. “Thank you so much, but for now I’ll pass.” Misschien als hij ooit in de toekomst iets beter piano kon spelen en niet compleet af zou gaan tegen over Misha, dat hij dan de zijn aanbod nog zou kunnen opvolgen maar als het aan Keda lag zou dat nog wel even duren voordat dat echt zo ver was. Het leek er op dat Misha zijn zingen dus echt erger vond dan zijn tekeningen, nog vond Keda het moeilijk hem op zijn woord te geloven en niet gewoon ervan uit te gaan dat hij te verlegen was over zijn talent. “Well, I still can’t wait to hear it tomorrow. I’ll play the guitar so you can sing.” Misha zou het misschien niet eens zijn met het idee van Keda maar Keda wou gewoon graag de jongen horen zingen en hij was zeker niet van plan op te geven aan dat idee. Als hij er nooit over begonnen was dan zou Keda nooit zijn zeur zo hebben doorgedramd maar omdat Misha begon over dat hij zong raakte Keda te nieuwsgierig om het te laten gaan.
Keda rolde met zijn ogen na het compliment van Misha. Keda vond het lief van hem dat hij zoiets zei maar hij kon het niet helpen om het niet geheel serieus te nemen. Keda zag zichzelf nou niet bepaald als schattig. “The colour of my eyes aren’t that impressive.” Na zijn gevoel waren het gewoon bruine ogen, niet heel bijzonder. “I honestly think you are prettier than me, your freckles, your pretty face, your hair..” Keda kon makkelijk nog wat dingen toevoegen aan de lijst maar voor nu zou hij Misha zijn ego wel genoeg gevoed te hebben. Niet dat Keda echt dacht dat hij Misha een al te groot ego aan praatte. “I’ll stop there for now.” Grijnsde Keda.
Keda was blij om te horen dat Misha niet meteen dacht dat hij tegen een gek persoon aan het praten was want voor een paar seconden had Keda echt het gevoel dat hij er een was door de hoeveelheid hij aan het praten was en door alles wat hij te zeggen had. “I’m happy I got paired up with you too.” Keda had geen idee hoe zijn dag gegaan zou zijn als hij met iemand anders in een tweetal zat maar dan had hij waarschijnlijk een stuk minder plezier gehad vandaag. Misschien had hij Misha dan nooit een kans gegeven, nooit tegen de jongen gepraat en dus nooit zoveel plezier gehad met hem. “I mean.. it could have been worse, right?” Grapte Keda nog over het feit dat de twee samenwerkte voor het project.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
"Maybe some other time then," glimlachte Misha, hij besloot het maar daar bij te laten. Als Keda het niet wilde zou hij hem niet er toe dwingen, waarschijnlijk had de jongen ook geen flauw benul welke toetsen wat deden. Misha wist dit vrij goed, hij had met muziek maken enkel absoluut geen ritme. Hij zou de noten van een liedje perfect uit zijn hoofd kunnen weten en alsnog het liedje heel verkeerd kunnen spelen. Met zingen had hij dan meer gevoel van ritme, hoe dat ook kon, maar daar was hij naar zijn mening ook niet goed in. Hij ging er maar van uit dat hij niet muzikaal was aangelegd en meer kunstzinnig was aangelegd, niet dat hij zijn kunst zoo heel mooi vond, maar toch. Misha pruilde even kleintjes bij Keda zijn woorden. "You're lucky I really want to hear you play. But don't sue me when I accidentally make you deaf with my voice," grinnikte hij zachtjes. Hij wilde Keda graag horen spelen en als hij daarvoor moest zingen dan was dat maar zo, zo vreselijk vond hij het niet. Hij hoorde zijn stem immers minder erg dan Keda zou doen.
"You've got to be kidding me, the colour of your eyes is my favorite color. I love them," zei Misha vastberaden. Hij vond ze echt heel mooi, het was geen normale bruine kleur die je vaak zag, ze waren speciaal net als Keda. "My freckles are like the number one thing I actually hate about myself," gaf hij eerlijk toe. Hij wist niet waarom maar hij had ze altijd al gehaat. Hij kon er gewoon niet tegen dat iedereen van die mooie egale huidjes had en dat hij zijn sproetjes had. Hij wist nog goed dat als zijn zussen hem gingen opmaken ze altijd extra concealer over zijn sproeten moesten doen anders waren ze gewoon nog zichtbaar, zelfs met een best goede foundation. Ze waren wellicht niet de beste met make-up maar Misha kon er nooit tegen dat ze extra hun best moesten doen om hem er mooi uit te laten zien. Hij haatte zijn sproeten oprecht heel erg.
Zacht moest hij even lachen. Het had zeker erger gekund. Tot nu toe was Misha er van overtuigd dat met ieder ander gekoppeld worden erger was dan met Keda. Hij was ook vrij zeker dat de dag anders had gelopen als hij met een ander gekoppeld was. Hij had het waarschijnlijk nooit zo leuk en gezellig gehad als hij met een ander gekoppeld was. Hij was waarschijnlijk ook nooit uitgekomen en had nooit het idee gekregen om naar zijn ouders en vrienden ook uit te komen. Daarnaast had hij misschien wel nooit contact gemaakt met Keda, wat hem op dit moment echt niet leuk leek. "Yeah, like... I can't really imagine anything worse than you.." zei hij met een brede grijns.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld