Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ What good is the warmth of summer*

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
De vermoeidheid van het gevecht met haar eigen volk in het kasteel van Winter was verdrongen door de adrenaline in haar lichaam, maar deze ebde langzaam weg hoe verder ze kwam. Alyssa wist niet goed hoe ze haar toekomst voor zich moest zien, of ze überhaupt een toekomst had en dat maakte het moeilijk om een pad te kiezen dat ze zou volgen. Uit automatisme wist ze echter haar weg naar de grens van zomer en winter te vinden. Een scherpe pijn in haar rug vertelde dat de brandwond zojuist kapot was gegaan. "Shit." Alyssa stopte haar bewegingen en zakte neer in een stapel bladeren. Er was geen mogelijkheid om zelf haar rug te kunnen bereiken en Alyssa liet haar hoofd tegen de boom naast haar leunen. In haar eigen koningkrijk zou ze sneller genezen, dat was iets waar ze zeker van was en na wat pushen lukte het om de grens te bereiken en hier eindelijk rust te nemen.

De tijd van rust werd snel doorbroken door een hard alarm, een bel die geluid werd in een specifiek ritme. Gevaar, indringers. Alyssa sprong overeind en beet hard op haar lip tegen de pijn. Ze moest weten wat er aan de hand was. Even kwam het in haar op dat het misschien Bucky was, de man waar ze van hield, die wraak zou nemen op haar vader. Al snel duwde ze de domme gedachte weg. Er was geen reden voor hem om dat te doen. Hij walgde van haar, van haar leugens, van wie ze was en waar ze vandaan kwam. Een kleine sprank hoop bleef branden en gaf haar de moed om door te zetten en snelheid te maken. Eenmaal binnen het dorp stelde ze meerdere mensen de vraag wat er aan de hand was. Iedereen bleef binnen, maar een vrouw wees naar het kasteel van haar vader. "Een aanslag op de koning." Riep ze en Alyssa staarde haar aan. Met een ruk draaide ze zich om en zette ze het op een rennen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De soldaten die om de koning heen stonden deden op bevel al hun wapens weg en namen afstand van de twee mannen die Nu in het midden stonden. “Je zal sterven, nu is het nog niet te laat om je hier uit te wenden en mijn koningkrijk te verlaten,” zei de koning hem. Bucky leek en sprank van angst in de man zijn ogen te zien. Natuurlijk had ook hij de verhalen over Bucky gehoord. Er was zelfs een roddel in Winter dat hier in Zomer Bucky een horror verhaal was dat ouders hun kinderen vertelde zodat ze nooit zouden vechten, want ze wisten nooit of ze toevallig met Bucky of zijn kinderen te maken hadden. Niet dat Bucky kinderen had,’aar dat hoorde bij het verhaal. Bucky had er altijd maar om gelachen, van binnen dan. Het klonk gewoon idioot. Hij wist niet eens of het waar was maar hetw as altijd amuserent geweest om te horen. Hij zou het dus ook zeker niet geloven als ze hier nooit van Bucky gehoord hadden, al was het op een andere manier dan zo een volks verhaal. De jongen was wereldwijd nieuws geworden toen hij gevonden was.

“Dat klinkt als de woorden van een angstige man. Al zal ik sterven, dan sterf ik voor de naam van mijn geliefde, de vrouw die u de dood in stuurde als een harteloos beest.” Bucky wist zich nog kalm te houden al raasde hij van binnen met woede. Zijn linkerhand stond klaar om op elk moment naar zijn wapen te trekken. Zijn rechterhand was klaar om ijs te creeëren als dit nodig was. De koning leek verbaasd te zijn door Bucky zijn woorden. “Welke vrouw heeft u het over?” Zijn blik was verbaasd maar ook lichtelijk geschockt alsof hij het antwoord al verwachtte. “Uw dochter, Alyssa Hailey Roselynn Lundell, de vrouw die u zonder een weder gedachte zo haar dood tegemoet stuurde. Maar u zat fout. Haar komst was niet haar dood geworden, maar het zal zeker die van u zijn,” sprak Bucky. Dat was dan ook het moment dat Bucky zijn wapen trok, klaar om dit gevecht aan te gaan en het leven van de Zomer koning weg te nemen.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Zomer was haar thuis, daar waar ze al jaren woonde en die ze op haar duim kende. Alyssa volgde de snelste weg terug naar huis, rennend alsof haar leven er vanaf hing. Ze hoorde zijn naam in de fluisteringen, waarschuwingen die haar werden toegeworpen door de mensen uit het dorp. Bucky stond bekend als een van de gevaarlijkste, meest dodelijke mannen uit winter en iedereen ging er vanuit dat hij haar ook zou doden als ze er heen zou gaan. De mensen dachten dat ze daar was om haar vader te helpen maar niets was minder waar. Als Bucky hier was en als hij haar vader zojuist had uitgedaagd, dan was ze er vrij zeker van dat hij zich niet eerst zou richten op haar.

Buiten adem en overladen met pijn bereikte ze dan eindelijk het plein dat grensde aan de poort van het kasteel. Op het plein stonden zo'n tien mannen gekleed in het al te bekende zwart en zilver. Alyssa ving de gezichten van Jackson en Kenji die te druk bezig waren met de wacht van haar vader tegenhouden om haar te zien. De enige persoon die er nu echt toe deed stond in het midden voor haar vader. Alyssa hield zichzelf overeind door tegen de muur van een gebouw te leunen en deed haar best op adem te komen. Zijn woorden name echter alle lucht bij haar vandaan. Alyssa sloeg haar hand voor haar mond om zijn naam niet te roepen, om geen geluid te maken dat hem af zou leiden en stille tranen rolde over haar wangen. Hij hield van haar. Bucky hield van haar. Ondanks alles wat ze hem aan had gedaan, de pijn en het verdriet die ze hem bezorgd had hield hij van haar. Die woorden waren genoeg om haar pijn voor nu weg te nemen en haar vuur te laten oplaaien. Als het nodig was zou ze klaar zijn om hem te helpen en haar vader te eindigen. Hij was hier voor haar. Hij hield van haar. Niets anders dan dat speelde door haar hoofd.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
De man begon te lachen door Bucky zijn worden maar met een ijzige lucht die om de jongen heen ontstond was deze lachmeteen weer weg. Zijn ogen leken blauw te gloeien en zijn huid leek nog bleker dan normaal, het was haast alsof hij de kleur van de sneeuw die hij veroorzaakte aan nam. “Vecht nu of geef in voor altijd,,” sprak Bucky duidelijk, zijn stem zwaar en beangstigend. Hij zag er niet alleen uit alsof hij klaar was om de koning zijn leven te beëindigen maar hij zou er ondanks zijn moralen geen moeite mee hebben om zij die hem probeerde te stoppen ook nog eens tegen te houden. De koning leek de serieusheid in de situatie nu ook te zien en rijkte uit voor zijn wapen. De mensen om hen heen namen nog meer afstand door de kou die van Bucky af kwam. Het was alsof hij stikstof uitstraalde en iedereen om hem heen het meteen ijs koud kreeg. Ook de koning zag er duidelijk wat kouder uit. Het was vrij duidelijk dat Bucky hiermee sowieso al een voordeel had.

Het duurde niet lang meer hierna voor het gevecht begon. Steeds meer mensen verzamelde zich rond het gevecht, wetende dat Bucky nu te druk bezig was om hen ook iets aan te doen. De gevechten tussen de Zomer soldaten en Bucky’s kleine legertje stopte ook. Alle ogen waren op het gevecht tussen Admiraal Buchanan Snow en Koning Matteo Zomer gericht. Het leek haast het gevecht van de eeuw, dit zou zeker mee gaan in geschiedenis boeken.
Het gevecht kostte tijd. Hoewel de koning duidelijk goed was, was Bucky overduidelijk beter. Niet alleen had hij de voordelen van de kou maar ook van zijn jaren lange martelende trainingen. De koning had echter de voordelen van meer ervaring en het feit dat ze in zijn land waren. Toch was er geen hoop meer voor de oude man en idereen die mee keek kon dit wel merken.

Met een snelle beweging creeërde Bucky een ijspegel die in het been van de koning sloeg en er voor zorgde dat de man neerviel. Bucky stond al snel bij hem, zijn voet stevig op de man zijn borst geplaatst, zorgend dat hij geen adem kon krijgen. Zijn zwaard tegen de koning zijn keel. Klaar om zijn leven te beëindigen. “Laatste woorden?”

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Hoewel haar vader de grap er wel van in leek te zien wist Alyssa hoe serieus Bucky was. Alles aan hem straalde woedde uit en ze wist heel zeker dat hij in staat was haar vader's leven te ontnemen. De man was dan wel ervaren en in eigen territorium, maar hij was ook oud en minder goed getrained. Alyssa had er geen moeite mee dat zij de reden was van haar vaders ondergang of dat de man waarvan ze hield hem zou doden. Haar hele leven had dan man haar pijn gedaan en de dood in gejaagd. Enkel met heel veel kracht en moeite was ze er weer uit gekomen. Hij verdiende het. Alyssa maakte zich wel kort zorgen over zijn opvolger, maar bande deze gedachte uit.

Het gevecht duurde langer dan verwacht en meerdere keren had ze geprobeerd om zich door de mensen heen te wringen en te helpen. De laatste poging was bijna geslaagd totdat Jackson haar tegen hield. Ze kon niet van zijn gezicht aflezen wat hij dacht of van haar vond, of ze een vriend was verloren of niet. De man hield haar tegen en ze liet het voor nu toe. Bovenin het kasteel zag ze hoe haar familie voor het raam. Alyssa verbleekte bij het zien van hun gezichten en deed het enige waarvan ze dacht dat het zou helpen. Door middel van de kou die Bucky afgaf en de warmte die ze bezat vormde ze mist die ze voor het raam liet hangen. Deze kleine handeling kostte moeite, maar ze hield dit vol. Het gevecht moest tot een eind komen en Alyssa hield haar adem in toen Bucky Mateo tegen de grond werkte. Ze was bang wat haar vader zou doen nu hij wist dat hij dood zou gaan, wat zijn laatste slag naar haar of Bucky zou zijn. Wat als de man hem ernstig verbrande? Wat als hij Bucky meenam de dood in? Angst hield haar in zijn grip terwijl ze zich losmaakte van Jackson en geheel vooraan ging staan, in het zicht van haar vader maar niet dat van Bucky. Als dit alles over was zou ze naar hem toe gaan, hoe dan ook wilde ze hem vasthouden en vertellen dat ze ook van hem hield. Afwachtend op de genadeslag was het compleet stil en Alyssa betwijfelde of haar vader nog iets zou zeggen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Een blik van angst was duidelijk zichtbaar in de ogen van de koning. Een gevoel van voldoening raasde door Bucky heen. “Hier zal je spijt van krijgen,” sprak de man nog, stem gebroken en uitgeput. Hij had opgegrven, zijn lichaam was moe en hij kon het niet meer aan. Maar Bucky had geen genade, het boeide hem niet hoeveel pijn de man of zijn andere kinderen zouden voelen. Dit was niet meer alleen voor Hailey, dit was ook voor zijn land, om de oorlog te beëindigen. Zodra de oorlog over was kon Bucky zich weer terug trekken. Hij kon rust nemen. Die gedachte alleen al was genoeg voor Bucky om zijn zwaard van de man zijn keel te heffen en met een snelle slag het zwaard door zijn hart te boren. De koning was dood. Bucky trok het zwaard uit de man zijn borst en liet deze op de grond vallen. De koude licht om hem heen nam af en hij kreeg weer wat kleur in zijn huid. Hij leek weer normaal, zo normaal als het ging met Bucky dan. Diep blies hij zijn adem uit en hij hield zijn blik op de grond gericht. Hij wilde niet op kijken naar de mensen die om hen heen stonden, de mensen die zojuist gezien hadden wat Bucky gedaan had bij hun koning. Tot zijn grote verbazing was het eerste geluid wat hij hoorde niet het grijpen van wapens om een gevecht in te gaan. Het was niet huilende en schreeuwende mensen, het was niet mensen die op Bucky af kwamen rennen om zijn leven weg te nemen zoals hij zojuist bij de koning had gedaan. Nee. Het begon met een paar handen, klappen. Al snel volgde de hele groep mensen die om hen heen stond. De hele groep viel uit in een applaus, mensen begonnen te juichen alsof ze zojuist hun favoriete artiest zagen optreden en ze niet zojuist hadden gezien hoe het leven van hun koning weg werd genomen. Het leek alsof iedereen blij was met de actie van Bucky. Zelfs de soldaten hadden hun handen van hun wapens weg gehaald om te klappen voor de actie van de jonge soldaat van Winter.

Een licht gevoel van trots kwam over Bucky heen. Plots voelde hij armen om zich heen, meerdere paren. Kenji, Jackson, Michel, Arthur, ze hadden hem allemaal in hun armen genomen. Trots straalde van hun gezichten af en ondanks Bucky zijn haat naar aanraking kon hij er nu wel tegen. Zelf was hij immers ook in grote shock voor het gebeuren. Niet alleen had hij met succes het leven van de Zomer koning kunnen nemen, maar mensen haatte hem er niet voor. Het leek haast onrealistisch, en dat was het ook. Bucky hief toen eindelijk zijn hoofd en keek om zich heen alleen voor zijn blik om te belanden op Hailey. Hij maakte zich los van de jongens en liep direcht op haar af. “Mijn excuses voor de moord op uw vader, Prinses Lundell,” knikte Bucky, een zwakke grijns spelend op zijn gezicht, wetende dat Hailey het hoogst waarschijnlijk net als hem totaal niet erg vond.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Langs haar rug voelde ze kleine druppels bloed lopen te danken aan het veel te veel bewegen terwijl ze een verse brandwond had. Normaal gesproken zou ze er rekening mee houden of zich er door laten leiden, maar niet nu. Haar focus was gericht op Bucky en voor een heel klein deel op de mist die ze in tact hield. Ik een korte oogopslag zag Alyssa dat haar moeder de gordijnenvan de kinderkamer dicht had gedaan en nu zelf in haar eigen slaapkamer toekeek hoe haar man ten onder ging. Alyssa liet de mist gaan, iets wat een gevoel van opluchting bood aangezien het haar veel energie kostte op dit moment. De schreeuw die weerklonk toen het zwaard van Bucky zijn doel raakte was bijna oorverdovend en Alyssa kromp kort ineen. Haar moeder had altijd van Mateo gehouden, wat hij ook deed en haar pijn klonk door in haar schreeuw en de snikken die er op volgde. Zelf voelde ze niets, geen verdriet maar ook geen enthousiasme. Ze wist niet meer wat ze moest voelen of denken, te veel dingen die achter elkaar gebeurde en emoties met zich mee brachten.

Bijna direct na de dood van Mateo begon het applaus wat later samen ging met juichen en blijdschap. Het was te verwachten geweest en toch leken de mannen uit winter verbaasd te zijn. Ieder van hen omhelsde Bucky, zelf bleef ze verloren staan. De vraag wat er nu met haar zou gaan gebeuren was groot. Alyssa trok haar wenkbrauw naar hem op. Als ze het erg zou hebben gevonden waren zijn excuses bizar en ongemeend geweest, maar er ging niets in die zin door haar hoofd. Ze was verlost van de man die haar leven bestuurde, die haar keer op keer pijn en verdriet gaf. Ze was Bucky dankbaar, meer dan dankbaar zelfs. "Daar zijn geen excuses voor nodig, ik ben je dankbaar en het is niet nodig om mij bij een titel aan te spreken." Het was waarschijnlijk makkelijker voor hem, haar titel bracht afstand en gaf hem de optie om niet te hoeven kiezen tussen de naam die ze binnen winter had gebruikt of haar echte naam. De formaliteit in zijn stem maakte dat ze haar eerdere plannen niet direct uitvoerde. Alyssa was van plan geweest om naar hem toe te rennen, hem te omhelzen of meer, maar nu stond ze voor hem en boog. "I am forever in your debt." Het kwam er zacht uit en langzaam kwam ze weer overeind. Alyssa viel stil en keek hem enkel aan opzoek naar iets, naar iets waar ze zich aan vast kon houden, iets wat haar vertelde dat de woorden die ze hem had horen zeggen naar haar vader echt waren. "Ik hou ook van jou." Alyssa had het gezegd voor ze het besefte en in een beweging waarvan ze hoopte dat hij het niet direct zag aankomen of zou afwijzen kuste ze hem. De lippen waar ze nu al een aantal weken ongezien staarde waren zo veel zachter dan ze verwacht had, maar voor haar gevoel leek hij bijna verstijfd en de tranen die al even verdwenen waren borrelde nu weer op. Ze was dom.... Dit was dom en fout.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Bucky wist niet goed welke houding hij aan moest nemen. Aan de ene kant wilde hij alles behalve formeel doen, wild ehij haar in een knuffel trekken en vast houden, maar daar was hij te angstig voor. Bucky hield niet van aanraking en raakte mensen ook niet graag aan, hijw as niet bang voor aanraking, maar op dit moment voelde dat wel zo. Zijn blik bleef op Hailey toen ze haar woorden sprak en hij wist nog steeds niet goed welke houding hij aan moest nemen. “Dan zal ik u feliciteren met de dood van uw martelaar,” knikte hij. Hij twijfelde of hij haar moest feliciteren met de troon sinds hij niet wist of zij die ook echt kreeg. Hij had geen idee wie ouder was. Zij of haar broers. Als zij het was kreeg zij de troon, als zij het niet was was er nog steeds een mogelijkheid dat zij als enige meisje in vrede met Winter de troon kreeg, niemand wilde namleijk meer oorlof. Dat was wel duidelijk. Bucky keek op toen Hailey voor hem boog. Hij trok een wenkbrauw op door deze plotse actie. Niet zeker waarom ze dit precies deed. “Je bent me niks verschuldigd Ha- Alyssa,” zei Bucky haar, onzeker over de hele situatie. Hij was niet goed met dit soort dingen en bleef er het liefste zo ver mogelijk vandaan maar dat was nu helaas niet mogelijk. Hij had geen keuze, hij moest deze situatie onder ogen komen als hij Hailey niet wilde verliezen. Maar wilde hij haar niet verliezen? Of wilde hij haar gewoon kwijt raken, geen leugens in zijn leven. Geen toxic mensen. Hij wist het niet en voelde zich ook niet alsof dit het juiste moment was om een beslissing te maken hierover.
Haar volgende woorden gooide Bucky pas echt uit zijn ritme. Het waren woorden die hij nooit hoorde, die hij eigenlijk niet wilde horen. Blootgesteld worden aan liefde liet hem zwak voelen en hij kon daar niet tegen, zeker als er zoveel mensen bij stonden zoals nu. Iedereen had haar woorden kunnen horen. Natuurlijk had iedereen net ook zijn bekentenis gehoord, maar dat voelde toch anders voor hem. Dat deed hij voor een groot deel uit woede dat hij de pijn er van niet eens voelde. Maar dit? Dit was pure liefde en Bucky had geen flauw idee hoe hij er mee om moest gaan.
Dit gevoel werd nog erger bij het voelen van Hailey haar lippen op de zijne. Het was alsof de adem uit hem geslagen werd en hij voor even niks kon doen. Haar warme lippen brandde op zij ijskoude huid en lieten een mark achter. Bucky voelde zich verstijfd maar toen plots leek het alsof hij het niet eens meer was in zijn eigen lichaam. Zijn handen namen plaats op de heupen van Alyssa en hij ging op in de zoen waar hij zonder dit te weten al weken, misschien zelfs maanden naar verlangen had.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Alyssa rilde nog steeds wanneer hij haar u noemde. Ze wilde de titel niet eens, het betekende niets voor haar. In haar ogen was het beter om niemand te zijn dan de prinses. Iedereen behandelde je vreemd door zo'n titel. Het gevoel van wantrouwen naar haar toe werd enkel groter. Jackson had nog geen woord tegen haar gesproken en Kenji wierp hen af en toe blikken toe die haar ongemakkelijk maakte. De mannen wisten waarschijnlijk niet eens wat er precies gebeurd was tussen haar en Bucky, maar de connectie leggen tussen zijn woorden en haar daden was genoeg om de grote lijnen duidelijk te krijgen. "Bedankt." Mompelde ze met een halve glimlach op haar gezicht. De woorden van Bucky gaven precies aan hoe de situatie in elkaar zat, maar ze wist niet hoe ze op hem moest reageren. Het feit dat hij haar buiging vreemd vond gaf aan dat ook Bucky niet erg fan was van de formaliteit. Haar naam rolde zo soepel over zijn lippen en een oprechte glimlach klom op haar gezicht. "Natuurlijk wel. Je hebt er voor gezorgd dat ik eindelijk niet meer in de macht ben van een man die mijn hele leven voor niets anders dan pijn en verdriet heeft gezorgd. Er valt zelfs te zeggen dat je mijn leven hiermee hebt gered." Het was waar, als hij dit niet had gedaan had haar vader haar zeer waarschijnlijk laten vermoorden of had hij in ieder geval iedereen de vrijheid gegeven om dit te doen zonder gevolgen.

Die ijsblauwe ogen die haar normaal zo koel aanstaarde leken nu vol emotie te zijn, maar Alyssa wist niet zeker wat hij daarwerkelijk voelde. Ze wist dat de pijn die ze hem bezorgd had niet zomaar weg zou gaan en zijn vertrouwen in haar volledig weg was. Het feit dat hij haar zijn geliefde had genoemd was de enige reden dat Alyssa nog durfde te hopen dat hij haar een kans zou kunnen geven. Of de man die geen liefde gewend was dit ook zou gaan doen was nog de vraag. Er was een kans dat de woorden die ze zojuist had uitgesproken voor nog meer afstand zouden zorgen, dat hij hier bang voor zou zijn en weg zou willen blijven. Alyssa wilde hier echter niet aan denken. Op het moment dat ze de kus wilde afbreken en hem uit zijn lijden wilde verlossen voelde ze zijn handen en kuste hij haar terug. Het was alsof de wereld meer kleur kreeg en hij haar verdriet weg leek te kussen. De kou die normaal gesproken onprettig was verwelkomde ze nu, zijn handen en lippen die bijna tintelingen achterlieten waar ze haar aanraakte. Alyssa legde haar armen rond zijn nek, nog niet klaar om de kus af te breken. Deze reactie was zo veel meer dan ze van hem had verwacht, compleet anders dan hoe hij zich normaal gedroeg en Alyssa kon er alleen maar blij mee zijn.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Bucky liet zich op gaan in de situatie. Hij probeerde er niet aan te denken hoe oncomfortabel hij zich eigenlijk voelde bij deze aanrakingen. Hij probeerde er niet aan te denken wat voor pijn haar warme huid op die van hem achter liet. Hij deed dit dan ook niet voor zichzelf maar voor haar. Zij wilde dit en het maakte haar gelukkig en hoe boos hij ook op haar was, hij wilde dat zij gelukkig was. Maar de woede die hij voor haar had was ook niks vergeleken met de woede die Bucky naar zichzelf had. Ala het kon had hij zichzelf samen met de koning neer laten gaan maar hij was op enkele brandwonden na helemaal niet gewond geraakt, en zichzelf om het leven brengen ging wat te ver voor Bucky. Nee. Eigenlijk zou hij zichzelf dan te makkelijk laten glippen. In zijn ogen verdiende hij straf voor zijn idiote gedrag en voor wat hij deed. In zijn ogen was Alyssa niet eens de gene die in de fout zat maar hij zelf. Hij had haar niet moeten vertrouwen, hij had haar niet zo snel dicht bij moeten laten. Bucky zijn muren stonden ondanks deze actie weer hoog op. Hij had ze eens neer gelaten maar was niet van plan dit weer te doen. Al het progress wat hij in de afgelopen weken had gemaakt was verloren gegaan en er was geen kans dat dat ooit terug zou komen, volgens Bucky ten minste.

Na even liet hij haar lippen los. Gejoel was op de achtergrond te horen van de jongens van Winter. Bucky wist dat zij Hailey hoogst waarschijnlijk snel zouden vergeven en dat ze dit dan ook erg leuk vonden om te zien. Bucky die intiem deed met iemand, dat gebeurde namelijk nooit. Het was een once in a lifetime ding om te zien en daar ging Bucky nog veel over te horen krijgen in het kasteel, verwachtte hij ten minste. Bucky zijn blik bleef even op Haikey hangen en hij beet even zacht op zijn verbrandde onder lip. “Sorry,” zei hij zachtjes toen hij haar terug los liet. De plekken waar haar huid hem had aan geraakt waren rood geworden bij hem. Verbrand, maar het deed hem niks. De pijn drukte hij gewoon weg zoals hij altijd deed, dat was het makkelijkste.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Ze voelde zich zo fijn, zo veilig in zijn armen. Eindelijk kon ze hem laten weten dat ze van hem hield, hoe veel hij voor haar betekende. Ze wilde Bucky de liefde geven die hij verdiende, ookal besefte ze dat ze dat in veel kleinere stappen moest gaan aanpakken dan deze plotselinge kus en omhelzing. Voor hem zou ze alle tijd nemen.

Het moment dat hij haar losliet voelde vreemd en pas toen ze hem aankeek merkte ze hoe intens oncomfortabel hij was. Hoe hij alles behalve gelukkig keek. Zijn woorden zorgde dat haar gedachten op tilt liepen. Sorry... Sorry dat hij dit niet wilde. Sorry dat hij niet écht van haar kon houden. Sorry dat hij haar moest laten gaan. Alyssa was te ver gegaan, veel te ver. Het moment dat ze haar eerste woorden tegen hem had gesproken was ze te ver gegaan, tegen hem liegen was voor hem onvergeeflijk. Nu net was ze te ver gegaan door hem aan te raken, door hem te kussen. Bucky wilde dit niet, hij wilde haar niet. Gek genoeg voelde ze zich nu pas koud, zo intens koud dat het tot haar botten leek door te dringen. Normaal zouden dit soort dingen vuur op doen laaien, maar niet nu. Haar blik gleed naar zijn lippen, naar waar de huid rood was door haar aanraking en Alyssa deed een stap bij hem vandaan. Het enige wat ze voor Bucky betekende was pijn, zowel fysiek als mentaal.

Ze schudde langzaam haar hoofd en sloot kort haar ogen. De traan die over haar wang liep bevroor, iets wat nog nooit gebeurd was, maar Alyssa lette er niet eens op. "Het spijt me dat ik niets anders doe dan je pijn doen." Ze opende haar ogen en keek hem voor de laatste keer aan. Ondanks dat ze het zelf niet kon zien was haar linker iris ijsblauw zoals de ogen van Bucky, en haar rechter oog was haar eigen honingkleur. Na twee keer knipperen waren beide weer honing bruin en keek ze om zich heen. Overal waren mensen en iedereen leek naar haar te kijken. De mannen uit winter hadden een grijns op hun gezicht tot ze haar zagen. Alysssa schudde opnieuw haar hoofd. "Het spijt me." Mompelde ze nog een keer terwijl ze met veel pijn en moeite bij hem weg liep. Alyssa wilde niet terug naar het kasteel en de rest van haar familie, ze wilde niet terug naar winter waar ze niet welkom was en besloot een plek op te zoeken waar ze vroeger altijd heen ging. Terwijl ze weg liep gebaarde ze een hand naar het lichaam van haar vader dat in brand vloog, een vuur dat alleen zijn lichaam zou branden en niets anders. Ze hoorde hoe iemand haar nariep, hoogst waarschijnlijk Kenji of Jackson, maar ze liep stug door op het randje van rennen.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Bucky voelde een lichte teleurstelling over hem heen gaan ondanks het opgeluchte gevoel toen ook Hailey hem los liet. Hij betwijfelde of zijn woorden goed geïnterpreteerd werden door haar maar kwam er al snel achter dat zijn excuses niet in het juiste keelgat was geschoten. Hij had het bedoeld als een sorry dat hij de kus beëindigde. Zij leek het anders op te vatten, hoe wist hij echter niet precies. Bucky trok kort een wenkbrauw op. “Je doet mij geen pijn, Alyssa,” zei hij, lichtelijk verward. Had hij haar d eindruk gegeven alsof ze hem pijn deed? Dat was nooit zijn bedoeling geweest. Bucky wist niet goed hoe hij hier op moest reageren. Wat hij hier mee moest doen. Maar deze gedachtes vielen al snel weg toen hij opmerkte dat een van haar ogen blauw gekleurd was. Een koelte kwam van haar af. Bucky begreep niet waar dit vandaan kwam, hoe zoiets kon. Maar nadat ze even geknipperd had was het blauwe weer weg. Had hij het zich verbeeld? Misschien had hij zich het helemaal ingezien. Had hij zo weinig gegeten dat hij hallucinaties begon te krijgen. Het was raar maar Bucky besloot het maar te proberen te vergeten, al lukte dit totaal niet. Buccky kreeg geen kans haar tegen te houden sinds ze al verdwenen was voor hij ook maar iets kon doen. Radeloos draaide hij zich om naar de jongens uit winter die inmiddels al een stuk dichterbij hem stonden. “Ik ga achter haar aan, Jack blijf bij Bucky, laat hem niet in een episode vallen,” zei Kenji tegen Jackson waarna hij soepel op zijn paard sprong en de weg die Alyssa gemaakt had achter na ging. Jackson sloeg zijn arm om Bucky heen ondanks dat hij wist hoe erg de jongen dit haatte, hij zag er niet uit alsof hij zichzelf goed kon houden op het moment. Hij zag er zelfs uit alsof hij elk moment neer kon gaan. Al het vechten en alle emoties van deze dag waren hem teveel geworden. En dat gemixt met de slapeloosheid en het niet eten, het was voor Jackson een wonder dat hij nog leefde en zijn leven door ging zoals hij altijd deed. Sinds zijn arm om Bucky heen zat kon hij voelen hoe earm de huid van zijn generaal was. Het was haast heet. De zon leek hem niks goeds te doen, het was nsiet zijn natuurlijke habitat en Jackson was vrij zeker dat te lang in de zon blijven zo het einde van Bucky’s leven kon betekenen. Ze moesten hem zo snel mogelijk terug thuis krijgen. “Michael, ga achter Kenji aan voor de zekerheid. De rest gaat met mij mee om Bucky veilig terug in winter te kijgen. De zon zal zijn dood worden als we hier nog langer blijven,” orderde Jackson waarna hij zichzelf en Bucky op zijn paard hees. Het was alsof Bucky niet eens meer bij was, hij reageerde niet meer en liet alles maar een beetje gebeuren.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Alles wat ze hoorde sloot Alyssa buiten. Zoals ze vroeger altijd had gedaan rende ze de weg door het bos heen. Iedere boom stond nog net het zelfde zoals vroeger en ze wist direct waar ze moest bukken of springen om veilig terecht te komen waar ze wilde. Altijd als Alyssa ruzie had met haar ouders vluchtte ze hierheen om weg te komen van alle haat en pijn. Het was makkelijker om het kasteel uit te gaan dan ergens binnen het kasteel verborgen te blijven. De buitenlucht hielp haar ook altijd ontspannen en gaf haar een fijn gevoel. Gras ondee haar blote voeten, vogels die je hoorde fluiten, de wind door je haren en de zon op je gezicht. Alleen op die manier voelde ze zich echt thuis. De weg die ze volgde liep stijl omhoog en stopte bij een directe afgrond. Het dal er onder was gevuld met zo veel mooie natuur en Alyssa kon hier wel uren naar staren. Langzaam liet ze zich neer zakken bij de rand, haar voeten er over heen zoals vroeger. Ze staarde naar de herten die beneden bij een kleine rivier aan het drinken waren terwijl tranen bleven stromen. Ze voelde zich opnieuw alleen, zo ontzettend alleen dat het pijn deed. De hoop die ze had gehad was bruut verwoest en Alyssa wist niet meer wat ze met zichzelf aan moest. Bucky kon ze niet meer onder ogen komen, niet meer spreken of zien want dan zou het haar hart breken. Ze was zo moe en de pijn in haar lichaam was zo intens dat ze er misselijk van werd. Alyssa sloot haar ogen in de hoop dat ze alles kon vergeten.

Anoniem
Popster

HarryStyles schreef:
Zo snel als hij kon was Kenji op zijn paard gesprongen, hij had meteen de vaart er in gezet en was de sporen van Hailey, of ja, Alyssa na gegaan. Hij hield de vaart strak er in maar merkte al snel dat zijn paard moe was. Het arme ding was natuurlijk aan de winter temperaturen gewend en had al zo ver gerend. Na een tijdje stopte hij aan een meertje in het bos. Hij maakte het halter vast aan een boomje zodat zijn paard nog kom drinken en begon verder te rennen. Alyssa was aardig gewond dus Kenji dacht haar met gemak bij te kunnen houden. Hij ging op zijn gevoel af en tot zijn geluk kwam hij na eventjes aan op een plek waar hij Alyssa zag zitten. Hij stopte met rennen en bleef nog even stilletjes naar haar kijken. Natuurlijk vond hij het een rare situatie. Hij wist niet wat er precies gebeurt was, waarom de Zomer prinses er voor koos om te komen trainen in Winter maar mede door zijn verstand en de reacties van Bucky kon hij zich voorstellen dat het geen goede bedoelingen had. Maar Kenji kon zich toch niet bevatten dat Alyssa alles genept had. Dat zou hij gewoon niet geloven.
Na even diep adem gehaald te hebben besloot hij op haar af te lopen. Langzaam maakte hij zijn weg richting de rand van het dal waar Alyssa plaats had genomen.
“H-Alyssa?” Vroeg hij zachtjes terwijl hij voorzichtig naast haar neer zakte. “Oké. Dus ik denk dat het best duidelijk is dat ik geen idee heb wat er precies aan de hand is. Ik bedoel, vanochtend vochten we zijde aan zijde en nu ben je ineens de prinses van Zomer. Maar eigenlijk maakt het me ook niet zo veel uit. Ik wil dat je mee komt naar Winter. Niemand is boos op je, we willen gewoon dat je terug komt, alsjeblieft?” Kenji hield zijn stem zo rustig mogelijk in de hoop dat hij haar alles behalve nog verdeietiger of bozer of eat dan ook zou maken.

Valiant
Wereldberoemd

Valiant schreef:
Met haar ogen dicht beeldde Alyssa zich in hoe het vroeger was om hier te komen en het duurde niet lang voordat ze besefte dat haar leven een grote warboel was. Zelfs in zijn dood wist haar vader haar nog ongelukkig te maken. Op het moment dat ze voetstappen hoorde opende Alyssa haar ogen en probeerde ze met zo min mogelijk bewegingen de dolk uit haar laars te trekken. Voor ze zo ver was hoorde ze een bekende stem. Alyssa veegde haar tranen weg en keek om naar de man. Hij gebruikte haar eigen naam, maar zelfs daarop wilde ze niet mee reageren. Zijn nonchalante, grappen makende houding was ze gewend, dit terughoudende niet. "Niet boos?" Ze keek met een frons naar hem en schudde haar hoofd. "Waarom niet? Ik ben een leugenaar, een verrader, ik ben niet te vertrouwen en ik hoor nergens thuis." Hoe meer ze de dingen die ze voelde verwoordde, hoe meer ze zich weer koud begon te voelen. Het was vreemd om koud te zijn hier in zomer, onmogelijk eigenlijk. "Als ik terug ga naar winter vermoord jullie koning mij en ik geloof niet dat er iemand is die mij daar terug zou willen. Ik was daar om de plannen van mijn vader uit te voeren, om zijn spion te zijn en informatie vanuit winter door te spelen, jullie plannen te saboteren." Alyssa pakte een steen op vanaf de rand en gooide deze richting de rivier. Na een lange stilte hoorde ze de plons. "Allemaal voor een man die mij haatte." Ze lachtte schamper en schudde haar hoofd. Alyssa keek Kenji aan. "Het maakt niet uit hoe goed mijn bedoelingen waren, hoe eerlijk ik ook probeerde te zijn." Ze wilde hem meer vertellen maar was er niet meer toe in staat. De randen van haar zicht werden zwart en duizeligheid maakte haar balans lastiger. Alyssa had te veel energie verbruikt vandaag, zowel in haar eigen genezing als in het gebruiken van haar kracht. Om te voorkomen dat ze zou vallen trok ze haar benen terug van de rand. "Ga maar." Mompelde ze met moeite terwijl haar ogen dicht vielen. Kenji moest terug naar Winter, zou ziek worden hier en zelf kon ze hier wel blijven liggend in het gras met niemand die haar lastig zou vallen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld