Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// My misfits

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
'Ik weet wel zeker dat je hard bijt,' antwoordde hij met zacht gegrinnik waarna hij zich dichterbij haar liet trekken. Hongerig beantwoordde hij haar kus en gebruikte het moment om zich in haar te duwen. Hij kon een kreun niet tegenhouden, hoewel die goed gedempt werd door hun kus. Even keek hij haar aan en grijnsde brutaal. Hij begon zich langzaam te bewegen in haar, hij wilde dit opbouwen. Alexander wilde ook kijken hoe lang hij traag kon gaan bij Yreal. Het was hem wel duidelijk geworden dat deze vrouw graag de baas was. Het was leuk om dat spel te spelen, ze waren beiden dominant en hij gokte dat hij niet altijd kon winnen, maar op dit moment wilde hij dat wel. Bovendien was Yreal in zijn ogen toch te ver heen om nu de baas te kunnen zijn.
'Als je niet te hard bijt dan zal ik niet bang zijn.' Kort keek hij even opzij naar het vuur, waar Irina en Thomas lagen. Voor zover hij merkte lagen ze nog te slapen. Hij grijnsde tevreden, die zouden ook vast niet wakker worden. Hij richtte zijn blik weer op Yreal en bekeek haar even waarna hij het tempo iets verhoogde. 'Ik zou willen dat ik je dit bos bijeen kon alten kreunen, maar we willen onze twee slaapmutsjes niet wakker maken,' gromde hij zachtjes in haar oor. Ze moest zich stil houden en hij hoopte dat ze dat kon. In haar uitbarsting naar hem was ze nogal luid geweest en dat konden ze nu niet gebruiken. Hij drukte zijn lippen weer op de haren en speelde al snel met haar tong. Zacht gromde hij van genot en sloot zijn ogen. Alexander genoot van haar lichaam.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Misschien. Ze hoefde niet hard te bijten, maar het maakte alles zoveel leuker. Als hij daar echter niet tegen kon, dan was ze vast wel in staat zich in te houden. In staat tot, betekende alleen niet dat ze rekening ging houden met zijn wensen. Het tweetal had seks omdat Yreal had besloten dat ze seks met hem wilde, niet omdat hij begonnen was, dus zij mocht bepalen hoe ze dit deden. Dat was niet te zien aan de manier waarop ze daar lagen, aangezien Alexander vrij dominant bezig was. Yreal had echter niet de energie nog de spierkracht om hem momenteel van haar af te krijgen. Zo erg was het ook niet, het was wel handig dat hij het echte werk deed.
Hij had haar gewaarschuwd om een beetje zachtjes te zijn en dit hield ze vrij lang vol, hoewel ze niet iedere kreun tegen kon houden en eerlijk gezegd wilde ze dit ook niet. Het ging echter fout toen Alexander op zijn hoogtepunt kwam, haar rug ging iets krommer en ze gaf hem alle ruimte om zich nog een laatste keer in haar te duwen. Een kreun ontsnapte haar lippen terwijl ze naar adem hapte. Ja. Dit was wat ze wilde.
Helaas was het daarna wel over, Alexander trok zich terug en Yreal lag nog een beetje buiten adem op de grond, maar ze trok hem wel nog naar haar toe om hem een laatste keer op zijn mond te zoenen. Ze speelde met zijn tong en verderop trokken haar nagels strepen over zijn nek en borst. Moest de man maar tegen kunnen. Uiteindelijk liet ze hem toch los en duwde ze Alexander van haar af.
'Moeten we vaker doen,' ze mompelde de woorden, terwijl ze de man zo duwde dat ze tegen hem aan kon gaan liggen en nog lekker lag ook. Haar hoofd lag half op zijn borstkas. Het was tijd om te gaan slapen. Het vuur bleef voor haar dansen en ze lag naast de man die haar heel erg goed had laten voelen. Er was niets dat deze avond nu kapot kon maken.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Alexander had genoten en Yreal had hem zijn gang laten gaan. Ergens had hem dat toch nog wel een beetje verbaasd. Tevreden ging hij liggen en grinnikte. 'Hmm, dat klinkt als een plan.' Hij liet haar haar gang gaan tot ze besloten had dat het goed was. Ze legde haar hoofd op zijn borst en hij legde zijn arm zacht om haar heen. Kalm sloot hij zelf zijn ogen en glimlachte even. "Slaaplekker Yreal." Fluisterde hij zacht tegen haar terwijl hij bleef liggen. De grond was zeker niet zo goed als een bed, maar door deze roes was het geen probleem.
Irina was in de ochtend al vroeg wakker, ze was niet wakker gemaakt voor de wacht en toen ze Alexander zo met Yreal verstrengeld zag liggen begreep ze wel waarom. Ze schudde haar hoofd even met een grijns en maakte Thomas zacht wakker zodat hij hier ook getuige van was voor het weer verdween. Bovendien zou ze hem nodig hebben in haar zoektocht naar eten. Tevreden bleef ze even zitten en met een tak porde ze wat in het verkoolde hout, het enige dat er nog over wat gebleven van hun vuur. Ze had vannacht niets gehoord, maar Irina was niet dom en het was duidelijk dat de twee een avontuurtje beleefd hadden samen. Ze had het zeker niet verwacht na de ruzie tussen de twee, maar ze gokte dat het de bladeren waren. Zelf had zij er uitstekend door geslapen, het had de pijn verlicht.
Zodra Thomas een beetje wakker was, wees ze in stilte naar de twee die nog diep lagen te slapen. 'Ik denk dat je blaadjes iets meer werk hebben gedaan dan dat je verwacht had.' Zachtjes grinnikte Irina even en stond toen op. Ze verbeet ze pijn in haar rug en sloot kort haar ogen. Kalm rekte ze zich uit en knikte toen. Ze moesten voedsel vinden en een manier vinden om aan meer kleding te komen dan wat ze hadden.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Verbaasd opende hij zijn ogen toen Irina besloot hem wakker te maken. Het was licht... Waarom was het licht? Had hij geen wacht moeten houden? Slaperig kwam hij overeind en het duurde even voordat hij door had wat Irina hem duidelijk probeerde te maken, maar toen hij naar de andere kant van het vuur keek, werd het al snel duidelijk. Het zou ook eens niet. Eerst moeten Irina en hij de twee uit elkaar halen zodat er geen gewonden vallen en daarna besluiten ze seks te hebben en het wacht houden gewoon te vergeten. Dat Yreal het niet had gedaan, was haar niet bepaald kwalijk te nemen, immers had hij de jongedame iets beter voor moeten lichten over de blaadjes die hij haar had gegeven. Alexander had echter gezegd dat hij de eerste wacht wel wilde doen, daar was duidelijk niet veel van terecht gekomen. Gelukkig was er niets gebeurd. Het had heel anders kunnen eindigen namelijk.
Zachtjes lachend schudde hij zijn hoofd terwijl hij opstond. 'Stelletje gekken zijn het,' hij sprak niet eens heel zacht, het maakte hem niet zoveel uit als de twee wakker werden. Ze moesten toch verder het bos in. Het zou handig zijn als ze een permanente schuilplaats konden maken, zodat ze ook onderdak hadden als het een keer ging regenen. Dit deed hij echter liever op een plaats waar geen beest in het water zat. Behalve Yreal dan.

Geschrokken schoot Yreal overeind. Ze voelde de hitte van het smeulende vuur nog en had geen idee hoe ze er ooit bij was gekomen om zo dichtbij te gaan liggen. Ze wilde opstaan en merkte toen pas wiens arm ze net opzij had geduwd toen ze overeind kwam. Alexander.
'Oh kom op, rot op zeg,' ze gaf hem een harde duw tegen zijn borst zodat ze ruimte had om op te staan. 'Ga bij iemand liggen die je daadwerkelijk mag Alexander, want we weten allebei dat ik dat niet ben.' Toen ze eenmaal stond, merkte ze wel dat haar jurk gedeeltelijk in flarden hing. Wat was er in godsnaam gebeurd de vorige avond? Ze herinnerde die blaadjes van Thomas, maar verder dan dat kwam ze niet. Maakte niet uit. Yreal begon de jurk aan elkaar te knopen, scheurde wat dingen los en maakte het weer vast, waardoor ze uiteindelijk een crop en een rokje aan had. Deed de truc ook, het was niet alsof ze die jurk nog ergens voor nodig had.
'Ik denk dat we op zoek moeten naar voedsel voor jullie mensen, of niet?' Zij kon nog wel even zonder, hoewel ze op een gegeven moment ook eten nodig ging hebben. Voor de anderen hier was het belangrijker. Ergens vond ze het zwak, een menselijk lichaam kon helemaal niets hebben, maar het zou de situatie niet helpen als ze die mening nu ging verkondigen.
'We kunnen natuurlijk naar ander water toe gaan en hopen dat daar geen beest zit, maar de kans is klein dat alles bezet is. Als we ergens de baas willen spelen, dan zullen we moeten wachten tot mijn buik genezen is. Of ik moet het wezen naar buiten lokken zodat jullie kunnen helpen het van kant te maken, maar jullie hebben daar niet echt kennis van, dus ik weet niet of dat een strak plan is.' Ze negeerde Alexander en het feit dat ze naast hem wakker was geworden compleet. Dat was niet iets waar ze nu aan wilde denken.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Irina keek naar hem en grinnikte. 'Ja dat zijn ze zeker.' Ze glimlachte even en wierp nog een korte blik op het stel dat op dat moment nog sliep. 'IK zat te denken, zullen we vast op zoek gaan rond deze plek naar wat eten of wil je dat onderweg doen?' Nu die twee nog niet wakker waren kon ze met Thomas overleggen. Ze kon het prima vinden met hem. De dagen dat ze op Alexander hadden moeten wachten en de uren nadat hij en Yreal weg waren geweest, hadden ze zich wel vermaakt met gesprekken. Het was geen vervelende jongeman, daar was ze in ieder geval achterweg komen. Vlak na haar vraag zag ze een snelle beweging, Yreal was wakker.
Alexander met haar. Hij kreunde even door haar harde duw en keek naar haar. 'Nou sorry, jij was anders degene die mijn blouse kapot scheurde met je nagels omdat het te lang duurde voor we seks hadden.' Hij lag nog even op de grond en keek met een grijns naar haar. 'Je hebt je prima vermaakt met mij Yreal.. Geen moment geklaagd. Integendeel, je hebt me daarna zelf zo als je kussen neergelegd.' Hij kwam overeind en keek naar zijn blouse die naast hem lag. Er was niet veel meer van open, dicht zou hij in ieder geval niet meer kunnen. Hij keek even naar haar. 'Kijk.. Bewijs...' Hij grinnikte kort even en rekte zich uit.
'Ja, daar sprak ik net over met Thomas. We hebben eten nodig, eten en water waar we kunnen drinken.' Antwoordde Irina haar vraag. Rustig keek ze even naar Yreal en zuchtte diep. 'Ik denk dat niemand van ons echt op krachten is nog, het lijkt me niet slim om het wezen naar buiten te lokken.Maar dat is mijn mening.'
Alexander knikte instemmend. 'We kunnen denk ik het beste verder gaan.' Hij keek even naar Yreal. 'En als haar buik genezen is, die het volgens mij best goed doet, kunnen we wel kijken bij welk meer we graag een monster willen doden.'
Irina knikte en keek toen naar Yreal. 'Zou jij ons weer richting water willen leiden? Misschien dat we een plek vinden waar we ook een tijdje kunnen blijven en kunnen schuilen.' Ze keek toen even naar Thomas. 'Als je op krachten bent, denk je dan dat je kunt veranderen en boven het bos uit kunt komen om te zien waar we zijn?' Ze was dan zelf misschien niet heel nuttig hier, maar ze kon anderen prima aansturen.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Een van haar wenkbrauwen ging omhoog terwijl ze naar Alexander luisterde en Yreal begon te lachen. 'Als je wilt dat ik dat belachelijke verhaal geloof, dan moet je echt met iets beters komen. Voor het geval je het nog niet doorhad Alexander, ik val niet op mannen. Het is lang geleden dat ik seks met eentje had en ik ben van plan om dat nog een tijd zo vol te houden.' Technisch gezien viel ze op allebei, maar dat was niet iets dat Alexander hoefde te weten. Zeker niet als hij haar wijs probeerde te maken dat ze seks gehad hadden. Het idee alleen al! Ze gaf er bijna van over. En hij maar komen met zijn bewijs. Alsof een gescheurd shirt iets zei over wat zij 's nachts gedaan hadden. Ze schudde haar hoofd en richtte haar aandacht op Irina.
'Ja, ik kan voelen waar ander water is, maar ik weet niet precies hoe groot dat meer is of welke beesten erin zitten. Ik-' verbaasd stopte ze met praten toen ze een flinke knal hoorde en er opeens een zwarte wyvern naast hen stond. 'Ook hallo, Thomas,' hij had duidelijk geen last meer van de gifkettingen die ze om zijn lichaam gegooid hadden. De man genas daar snel genoeg voor. Irina had hem gevraagd of hij boven het bos kon kijken en dat was precies wat hij ging doen. De rest mocht overleggen over het verdere plan.
'Wat ik dus ging zeggen, was dat ik denk dat we jouw wond eerst gaan verzorgen. Ik genees vrij snel doordat er meer water in mijn lichaam zit dan bij anderen, maar voor jou geldt dit niet. Met dit beest in het water zijn er geen planten die kunnen helpen, maar hopelijk onderweg wel. Tot die tijd, zorg er alsjeblieft voor dat het niet weer gaat bloeden, anders hebben we een probleem.' Ze was nog geen drie seconden klaar met praten, of Thomas kwam door de bladeren weer naar beneden vallen. Als een man, dit keer.
'Ik kan niet vooruit vliegen of kijken waar we heen gaan. De bomen zitten allemaal aan elkaar vast met de bladeren, waardoor er niet doorheen te kijken is. Sorry jongens.' Ze moesten het met de voet doen. Hij kon best veranderen als er iets aan de hand was of ze aangevallen werden, dat was geen probleem, maar vooruit vliegen had geen effect. Het enige wat dan ging gebeuren was dat hij hen kwijt zou raken en daar had hij niet bepaald behoefte aan. Het was erg genoeg in dit bos, laat staan als hij er alleen zou zijn.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Alexander keek naar haar en schudde zijn hoofd. Ze wilde het niet geloven, maar dat maakte hem niet uit. Hij wist dat ze uiteindelijk wel bij zou draaien, want ze hoorde duidelijk bij hem. Hij grinnikte even. "Natuurlijk schatje, als jij dat wilt geloven dan geloof je dat toch." Hij rolde even met zijn ogen en bekeek haar kalm.
Irina knikte even en glimlachte kort naar Yreal. 'Dat is goed, ik weet niet of alles nu nog bloed, de pijn voelt inmiddels overal hetzelfde." Ze had een zwakke glimlach op haar gezicht en keek even naar haar wonden. "Denk je dat je nu iets kan doen of wachten tot we onderweg dingen vinden?" Vroeg ze kalm aan de vrouw. Ze was blij dat Yreal haar wilde helpen, zelf wist ze wel dat ze op dit moment de zwakste schakel was. Dat was iets dat ze absoluut niet wilde. Iedereen zag haar altijd al als zwak of nutteloos, nu ze overgeleverd waren aan de natuur was dat niet iets dat Irina uit wilde stralen. Ze was sterk en ze kon haar nut hebben, maar ze genas niet zo snel als Thomas of Yreal noch was ze er niet zo goed vanaf gekomen als Alexander. Ze zuchtte even toen Thomas met het slechte nieuws dat hij niets kon zien. "Dat is jammer.'
Even keek ze om naar Alexander die inmiddels ook was opgestaan en zich klaar had gemaakt. 'Dan denk ik dat we maar verder moeten trekken, als je naar mijn wond gekeken hebt. We moeten toch een plek vinden waar we een beetje kunnen schuilen." Ze wilde niet zeggen dat ze een thuis moesten vinden, maar wel iets dat ze als basis konden gebruiken. Zodat ze konden jagen, maar ook slapen zonder al teveel angst.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Langzaam schudde Yreal haar hoofd. Er was momenteel vrij weinig dat ze kon doen, hoewel ze wel een idee had gekregen van Alexander. De man was nog steeds vervelend, maar het bleef een feit dat zijn shirt in repen gescheurd was. Ze raapte de repen stof op, knoopte ze gedeeltelijk aan elkaar en liep richting Irina.
'Ik kan het niet genezen nu, maar dat bloeden kunnen we wel tegen gaan. Je hebt gewoon iets nodig dat de bloeding tegen kan houden en Alexander heeft heel genereus zelf zijn shirt in repen gescheurd, dus dat gaan we ervoor gebruiken.' Yreal vond het zelf verschrikkelijk wanneer mensen te dichtbij kwamen en zeker wanneer ze dit deden zonder haar toestemming, maar als zij het bij anderen deed, had ze daar absoluut geen probleem mee. Ze wikkelde de doeken om Irina's wond en lichaam zodat het goed zou blijven zitten, zonder te vragen of ze de vrouw aan mocht raken. Het gesprek ging al een tijdje over verzorgen, dan moest Irina niet zeuren als Yreal die taak, gedeeltelijk, op zich nam.
Thomas stond al een tijdje naar de vrouwen te kijken. Yreal was druk bezig met het verzorgen van Irina en het negeren van Alexander en Irina liet het zo te zien toe. Ze waren een vreemd stel. Niet alleen de vrouwen, gewoon de hele groep. Het werd ook steeds vreemder doordat Yreal en Alexander met elkaar sliepen. Misschien was dat gedeeltelijk zijn schuld, maar hij nam niet alle schuld op zich. Yreal had moeten weten dat planten een ander effect op haar hadden.
'Oke jongens, zullen we nu eens gaan? Ik-' hij begon net met een nieuwe zin, toen vanachter hem een enorm, zwart beest uit de bomen sprong en hem met een klap tegen zijn rug twintig meter verderop neer liet komen. Midden in het water. Hij hoorde Yreal schreeuwen en zag hoe ze Irina mee naar achteren trok. Irina was gewond en Yreal was een stuk gevaarlijker in het water. Thomas wilde al veranderen in een wyvern, toen hij iets vreemds bij zijn been voelde en onder water getrokken werd.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Irina keek dankbaar naar haar en knikte. Ze zou haar niet tegenhouden, want ze had alle hulp nodig die ze konden bieden. Zelf kon ze haar wonden niet genezen en ze was wel degene die deze groep daardoor de meeste druk gaf. Ze wilde niemand teveel tot last zijn. "Dankjewel." Soms beet ze even op haar onderlip om geluid tegen te gaan. Het was gevoelig, maar ze was niet zwak. Pijn kon ze aan, ze had wel vaker pijn gehad.
Alexander had even opgekeken toen ze zijn shirt pakte, althans wat er van over was, en het bij Irina om bond. Het maakte hem niet bijzonder veel uit. Het was sowieso onhandig dat ze zijn shirt aan stukken had gescheurd, hij had namelijk niet echt gepakt voor hun uitstapje naar deze plek. Hij was opgestaan en had zich naar Thomas toe gedraaid en voor hij echt besefte wat er gebeurde was de zin van de jongeman niet afgemaakt. Meters verder kwam hij terecht en meteen was Alexander alert. Hij keek rond, achter zich, om te zien wat het geweest dat Thomas zo ver weg had kunnen duwen toen hij de schreeuw van Irina hoorde. De jonge vrouw was door Yreal achteruit getrokken om haar te beschermen. Ze was het meest nutteloos qua kracht en zeker nu ze ook gewond was.
"Yreal! Naar het water!" Riep hij, Alexander had er ogen en krachten nodig. Om zijn handen was het al zwart en hij rende al snel naar de rand van het meertje om te zien of hij het wezen of Thomas ergens kon zien. Het liefste zag hij de eerste en een beetje fronste hij. Zodra hij het zag bewogen zijn handen al vlug om het te raken met de scherpe zwarte schaduwen. Hij zag net te weinig in de diepte van het meer om echt iets te kunnen doen. Hij wist niet zeker of hij Thomas zou raken of niet.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
'Alexander!' Hij schreeuwde naar haar en ze schreeuwde onmiddellijk terug. Hij was naar het water gerend en riep dat zij ook moest komen, maar er kwam een tweede beest uit de bomen. Yreal was gevaarlijk, dat was zeker waar, maar ze was ook een waterwezen, ze was gewond en ze probeerde Irina te beschermen. Zij kon Thomas uit het water halen, maar dan moest Alexander zich richten op de twee gigantische beesten die nu hun kant op gelopen kwamen. Eentje likte zelfs zijn bek af, hoe onbeschoft. Alsof ze zich zo makkelijk over zouden geven om opgegeten te worden.
Yreal beschermde Irina met haar lichaam en duwde de vrouw langzaam achteruit. Haar ogen schoten op en neer tussen de twee beesten die hen langzaam insloten, maar ze waren niet de enige met een plan. Als Yreal op dezelfde hoogte als Alexander kon komen, dan kon ze hem voor Irina duwen en zelf het water in gaan om Thomas te helpen. Dat was de meest logische verdeling, maar dan moest ze wel bij Alexander komen zonder ten prooi te vallen aan de beesten voor haar. Ze wist niet eens wat voor iets het was, maar het was lelijk en dat was alles dat ze moest weten. Ze haatte dit gevoel. Onmacht, angst. Ze was de prooi, waar ze daarvoor altijd de jager was geweest. Dit was niet hoe het hoorde.
Een paar meter later was ze dichtbij Alexander gekomen en ze zag dat de beesten gingen aanvallen.
'Draaien!' Ze duwde Irina uit de weg zonder te kijken of de vrouw zichzelf op kon vangen, draaide om en schoot langs Alexander het water in, maar pas nadat ze hem aan zijn mouw had getrokken zodat hij naar de aanvallende beesten keek. Zijn probleem. Hij vond zichzelf altijd zo superieur, dan mocht hij dat mooi eens laten zien.
In het water voelde ze zich meteen beter, tot ze zag waar Thomas in verstrikt geraakt was. Er was een reden dat ze het water hier niet in was gegaan en dat was dat gigantische octopus-achtige beest dat hem nu in een van zijn tentakels had. Fantastisch, dat kon er ook nog wel bij.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Alexander hoorde haar schreeuw wel, maar hij had zich gericht op het wezen dat uit het water kwam. Yreal was nog niet in zijn buurt dus deed hij zijn best om aan te vallen voor zover hij kon. Hij moest we wel voor zorgen dat hij Thomas niet raakte. Dan hadden ze een groter probleem. Pas zodra Yreal riep om te draaien en hij voelde hoe ze hem aan zijn mouw trok. Hij draaide zich om en zijn mond viel een beetje op. Een zachte vloek verliet zijn mond, die monsters waren veel te blij om hen te zien. Bovendien hadden ze ook helemaal niets aan Irina op dit moment. De jonge vrouw zat dan ook achter hem en keek eveneens naar de wezens. Alexander negeerde haar echter en richtte zich ook niet meer op het water. Dat was nu Yreal's probleem.
Hij liet ze wezens dichterbij komen maar al snel vlogen zijn schaduwen als messen door de lucht. De monsters waren snel, maar hij was meer dan eens sneller en wist ze te verwonden. De geluiden die uit de monsters kwamen, waren oorverdovend en gruwelijk. Alexander had al veel meegemaakt, maar zelfs die gaven hem kippenvel. Dat was echter niet iets wat hem ervan weerhield om door te gaan.
Het zou een uitputtingslag gaan worden voor hem. Twee monsters waren veel en hij had al lange tijd niet zo intensief getraind. Het was niet nodig geweest voor hem. Even veegde hij wat zweet van zijn voorhoofd en hield de wezens in de gaten. Met een luide kreet richtte Alex zich op een van hen en wist met zijn schaduwen het wezen uiteindelijk zo te doorboren dat het neerviel. De plof was hard en maakte de ander enkel kwader. Dat er een dood was betekende niet dat hij zijn verdediging kon laten zakken, nog dat hij toe kon gaan geven aan zijn verwondingen.

Anoniem
Wereldberoemd

Riraito schreef:
Haar lichaam moest een paar seconden wennen nadat ze het water in gedoken was, maar ze wist dat dit haar omgeving was. Hier was ze gevaarlijk, hier kon niemand haar aan. Behalve misschien een gigantische octopus waarvan ze alleen de tentakels kon zien. Dan maar de focus leggen op wat ze wel kon zien; Thomas die vast zat in een van de tentakels en flink door elkaar geschud werd in het water.
Normaal gesproken zou ze haar staart niet laten zien aan anderen, maar er was geen andere manier om Thomas het water uit te krijgen. Yreal duwde haar benen tegen elkaar, vlees begon zich aan elkaar te verbinden en er kwam een staart tevoorschijn. Haar schubben waren exact dezelfde kleur als haar ogen. Een glimlach kwam op haar gezicht te staan terwijl ze naar voren schoot en haar nagels en tanden in de tentakel zette die Thomas in zijn grip had. De man had waarschijnlijk niet veel lucht over, dus ze mocht wel eens op gaan schieten met hem bevrijden.
Gelukkig was het niet moeilijk om een tentakel uit elkaar te trekken en de aandacht op haar te vestigen, waardoor Thomas zijn vrijheid vond, maar dat betekende wel dat het beest nu alle aandacht op haar richtte. Top. Ze was dan misschien een van de gevaarlijkste wezens in het water, ze was nog steeds niet helemaal genezen en dat ging haar parten spelen. Misschien moest ze proberen te onderhandelen met het beest.

Proestend hees hij zijn lichaam het land op. Hij was nu al klaar met dit bos en ze waren er nog geen vierentwintig uur. Voor zich zag hij dat Alexander een van de beesten vermoordde, maar dat betekende dat er nog eentje over was.
'Ga Yreal helpen,' hij hoefde niet eens hard te praten, hij wist dat Alexander hem toch wel zou verstaan. Zelf stond hij op, rende naar voren en veranderde in een wyvern. Met een klap kwam hij tegen het andere beest aan en zette zijn tanden erin en scheurde stukken vlees eraf. Hij was chagrijnig dat dit beest hem zo had kunnen verrassen en in het water had kunnen gooien, waardoor hij bijna verdronken was door een tweede beest dat de eigenaar was van het meer. Dat was niets iets wat hij tolereerde. Het beest was al flink verwond door Alexander, wat het makkelijk maakte om hem van kant te maken. Prima, hij had toch geen zin om er veel moeite in te stoppen. Zijn bek sloot zich om de nek van het beest en brak hem in twee.
Toen Thomas besloot om te kijken, zag hij nog net dat Yreal het water uit werd geslagen, door de lucht vloog en met een klap op het land terecht kwam. Nu kon hij pas echt goed zien hoe ze eruit zag als een sirene. Al het menselijke was verdwenen. Niet alleen omdat ze een staart had, die overigens prachtig schitterde in het zonlicht, maar de blik in haar ogen was die van een jager. Ze grauwde naar het water, waar een aantal tentakels inmiddels het water uit kwamen en vurig om zich heen sloegen. Pas op dat moment zag hij de paarse smurrie die uit de tentakels liep en die ook op Yreal zat, aan haar mond en handen voornamelijk. Ze had het beest goed te pakken gehad, zelfs al sloeg hij haar het water uit. Maakte niet uit, het was nu drie tegen één. Dat werd een makkie.

TheBurrow
Wereldberoemd

TheBurrow schreef:
Er was er een neergehaald, morsdood. Alexander was er tevreden over, ook al had hem wel wat werk gekost. Hij knikte toen Thomas sprak. Dit zou hij aan de wyvern overlaten. Hij wist zeker dat het andere wezen, dat hij toch al flink toegetakeld had, zo zou neer vallen. Zelf rende hij meer richting het water, de angst was weg want Yreal zat er nu in. Hij wist dat ze alles zou doen wat ze kon om dat wezen te doden. Dat was nu eenmaal wat voor een monster zij was. Hij had onderzoek naar haar gedaan voor dit alles zo gruwelijk mis was gelopen.
Met zijn schaduwen wist hij de tentakels die soms boven kwamen makkelijk te verwonden en soms zelfs er helemaal af te krijgen. Paars bloed, hij kon het niet anders omschrijven, kwam er dan uit. Pas zodra Yreal met een dreun op de grond kwam, keek hij even naar haar. Ze kwam echter al snel weer overeind. Het andere wezen was al door Thomas vermoord. Dit ging goed. Eén monster tegen drie monsters. Hijzelf was er klaar voor. Het wezen kwam steeds meer uit het water en dat gaf hem goed de kans om nog meer aan te vallen. Eenmaal keek hij vanuit zijn ooghoeken naar de andere twee. Bij beide bespeurde hij geen angst, enkel de behoefte om dit wezen te vernietigen. Het moest duidelijk zijn dat er niet met hen te sollen viel, ook al konden andere wezens dat soms wel denken. Mensen leken nu eenmaal zo ontzettend fragiel en toegegeven, zonder extra krachten waren ze dat ook. Dan waren het zwakke en brosse wezens die niet tegen een stootje konden.
Nu was dit echter niet het geval en ondanks de klap die hij net gekregen had, kwam Alexander weer overeind. Hij hapte een paar keer even naar adem om zijn longen weer de zuurstof te geven die er net zo hard uitgeslagen was, om vervolgens weer op volle kracht tegen het wezen te strijden. Ja, dit was een uitputtingsslag, maar wel een die ze wisten te winnen. Uiteindelijk was het Yreal die de laatste slag toe wist te dienen. Zij was zo beweeglijk in het water en de tentakels waren zo erg verwond en afgehakt dat het beest niets anders meer kon dan de dood accepteren die de sirene hem bracht. Dit was nu eenmaal het leven. Eten of gegeten worden. Alledrie waren ze niet van plan om gegeten te worden. Van Irina was dat nooit echt te zeggen. Hij had spijt nu dat hij haar gekozen had. Nu zijn plan gefaald had, zat ze eigenlijk alleen maar in de weg.
Hijgend liep Alexander het water uit en ging even zitten. “Goed gedaan jongens.’ Hij waste zijn handen een beetje in het water en keek rond. Om hen heen lagen drie dode monsters. Waren ze met z’n alle toch niet zo nutteloos.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld