Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Onthe other side of the world (1)

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Arwens blik was genoeg om te weten dat het tijd was om te gaan. Zahur was wakker geworden tussen deze groep van vreemde mensen en een vreemd gevoel had hem overvallen. Misschien kwam het door de drukte, door de chaos, door de angst die nog na sidderde van zijn audiëntie met de demonen. Hoe dan ook een vreemd gevoel overviel hem en hij wist niet meteen hoe het te plaatsen. Het was in het moment dat Arwen zijn hand vastgreep, hem omhoog trok en in de tussentijd een dolk trok om zichzelf te beschermen dat het hem begon te dagen waar dat gevoel vandaan kwam. Een van zijn gaven was het zien van iemands sterfdatum. Nu was dit een erg omslachtige kracht. De toekomst staat immers niet vast. Mocht hij deze gave op één persoon focussen zou hij een nummer zien dat bij elke stap, bij elke beslissing zou veranderen. Veel nut had het niet. Het was meer een vloek dan een zegen. Zahur richtte zijn blik op Arwen, zag de laatste seconden bij haar wegtikken terwijl een kogel zich door haar borst boorde. Hij probeerde haar nog weg te trekken, riep haar naam, maar het was te laat. Ze viel achteruit, de grip van haar hand op de zijne verzwakte.
"Arwen, Arwen..." Zahur was naar haar lichaam toe gekropen. Hij schudde haar zachtjes heen en weer hopend dat het haar wakker zou maken uit deze eeuwige slaap. Ze had hem zo vaak beschermd, keer op keer was ze meegegaan op zijn gevaarlijke expedities. Als hij het niet in zijn hoofd had gehaald naar de rusalki te gaan, de kaarten hadden hem zelfs gewaarschuwd. Hoe kon hij zo dom geweest zijn, zo roekeloos. Hij besefte niet eens hoe tranen over zijn wangen rolden en zich vermengden met het bloed dat haar uitrusting een donkere rode kleur gaf.
Zijn verdriet maakte plaats voor woede. Hij zou haar dood niet zomaar aan zich voorbij laten gaan. Magie gevoed door emotie was vaak het sterkst van al, sterk maar onvoorspelbaar. De militairen waren zo op hem gefocust dat ze niet eens leken te merken hoe de schaduwen van de bomen rondom hen zich samen begonnen te klitten. Zahur keek niet eens op, fluisterend balde hij zijn vuisten en maakte zich klaar voor de aanval. Een tentakel schoot uit de opeenhoping van schaduw en spande zich om het been van de enige nog rechtstaande militair. De vrouw probeerde op de draad te schieten, maar raakte enkel haar eigen voet. Een tweede draad hechtte zich om haar hals, een derde rond haar middel. Ze werd naar beneden getrokken, meer en meer draden krulden zich om haar lichaam en deden zich te goed aan haar bloed. Zahur stond langzaam op. Hij was nog steeds zwak, maar werd aangevoerd door een nieuwe duistere energie. De militair die druppel voor druppel werd leeggedronken keurde hij geen blik waardig terwijl hij langzaam naar de andere militair wandelde, Arwens moordenaar. Een vrouw was zijn wonden aan het verzorgen, hoe kon ze. Hoe kon ze zich over hem ontfermen na wat hij Arwen had aangedaan. "Je krijgt één kans om bij hem weg te stappen."

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:

Isabella Martelli

Isa's oren staan op scherp wanneer ze opeens geritsel om haar heen hoort. Wanneer ze vervolgens een gefluister achter haar denkt te horen, kijkt ze snel om - al haar zintuigen op scherp. Haar blik blijft op Zahur hangen wanneer ze hem met gebalde vuisten ziet staan. Haar blik schiet even naar Arwen die op de grond ligt. Roerloos en bebloed, zonder enkele beweging.
Veel tijd om zich op Arwen en Zahur te focussen heeft ze echter niet wanneer er opeens met luid geritsel opeens een tentakel tussen de bomen vandaan verschijnt en deze de laatste overgebleven militair beetpakt. "Nee!" roept Isa van schrik uit. Er klinkt nog een schot en vervolgens valt het wapen op de grond wanneer de militair opgetild wordt.

Isa zit middenin een tweestrijd wanneer ze hun laatste stukje veiligheid beetje bij beetje gewurgd ziet worden. Haar blik schiet heen en weer van de man van wie ze het bloed probeert te stelpen naar de vrouw die gewurgd wordt door plots verschenen tentakels. Net wanneer ze aanstalten wil maken om op te staan en zich op de tentakels te werpen om ze op de een of andere manier los te krijgen, wordt ze aangesproken door Zahur.
Met trillende handen blijft ze hem aankijken. Op een vreemde manier reist er een angst in haar op. Hij had hier mee te maken, ze wist het haast wel zeker. Ze kijkt naar haar trillende bebloede handen maar weigert om weg te stappen. In tegenstelling drukt ze haar blouse juist nog wat krachtiger tegen de wond aan.
"Ik ga nergens heen," zegt ze terwijl ze de trilling in haar stem probeert te verbergen. "Hij verliest te veel bloed als ik hem loslaat. Ik kan hem niet loslaten."

Isa haalt even zachtjes diep adem. Ze heeft niet het idee dat ze ook maar een zinnig woord op Zahur zouden kunnen inpraten. Hoe konden ze deze situatie in godsnaam in goede banen leiden? "Hoewel het niet zo lijkt, hebben we niets kwaads in de zin, echt waar," probeert ze voorzichtig op hem in te praten. "Het was uit zelfverdediging.."
Haar blik blijft weer op de tweede en laatste vrouwelijke militair hangen en er gaat een rilling over haar rug. Ze moesten snel tot een overeenstemming komen, of ze zouden ook haar verliezen. "Laat haar gaan en laat ons de gewonden verzorgen.. alsjeblieft.."

Angel01
YouTube-ster

Angel01 schreef:
Julian is in shock. Hij beweegt niet meer en knippert even verdwaasd met zijn ogen. Als aan de grond genageld zit hij nog steeds waar hij zit. Wat gebeurde er allemaal? Hij kan het maar nauwelijks bevatten. Het lijkt zo onwerkelijk. Het is fantastisch, geweldig, het beste gevoel dat hij sinds lange tijd heeft ervaren. Pure euforie en blijdschap. Op de achtergrond knijpt een tentakel monster het laatste beetje leven uit zijn slachtoffer. Julian daarentegen zit er vredig bij met een haast dromerige glimlach op zijn gezicht. Het moge duidelijk zijn dat Julian zijn huidige staat van shock niet te wijten valt aan al het gruwelijke geweld om hen heen. Kreten klinken gesmoord op de achtergrond als Julian zijn vrije polsen nog eens bewonderd.

Vrij. Eindelijk echt vrij. Dat die dag ooit zou komen durfde hij haast niet te dromen. De afgelopen paar uur was hij al zo dichtbij maar nu Isa zijn ketens echt heeft afgedaan is het gevoel onbeschrijfelijk. Hij was thuis en niet langer hun gevangene of experiment.

Langzaam wordt de wereld om hem heen weer helderder. Het gekrijs luider. Zijn blik glijdt van Arwen naar alle anderen en blijft hangen op Zahur. Duistere magie. Dat was duidelijk. Hij is onder de indruk van de jongeman, misschien in zijn kern zelfs een beetje jaloers. Nu hij uit zijn roes glijdt staat hij langzaam op. Isa, zijn nu reddende engel, probeert ook een ander zijn leven te redden. Of dat lukt deert Julian eerlijk gezegd niet zo. Het lijkt een verloren strijd, het bloedverlies oogt gewoon te hevig om te hopen dat ze het nog zou halen. Julian draait zijn polsen los en knakt zijn vingers en observeert kort de situatie. Straks zouden Rune en Inola ook nog hun wapens trekken en zij waren daar niet eens vaardig genoeg in. Althans dat is Julian zijn mening. "Genoeg!" zijn stem klinkt hard en autoritair. "Dit stopt nu. " Met enkele kalme grote passen stapt hij tussen Zahur en Isa in. Zahur zou hem makkelijk aan kunnen, maar dat lijkt hem weinig te deren. Zijn blik gaat even richting Inola "Iedereen legt nu zijn wapens neer voordat er nog meer gewonden vallen. " Hij richt zich weer tot Zahur "dat geldt ook voor...tentakels . Je hebt gewonnen en wraak genomen. Je vriendin heeft haar zelf al mee ten onder genomen. Ze heeft duidelijk met die laatste worp een slagader geraakt. "

Het is duidelijk dat hij Zahur geen haar op Isa haar hoofdaat krenken.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Ze durfde tegen hem ingaan? Een valse grijns speelde op zijn lippen. "Wel ik heb je een kans gegeven." De tentakels trokken zich terug van hun eerste slachtoffer. Wat overbleef was een lichaam vol sneeën, alsof iemand het had aangevallen met duizenden scheermesjes. Nu al het leven uit haar was gezogen, ze de smaak te pakken hadden, snakten de demonen naar meer. Het enige wat ze nodig hadden was Zahurs goedkeuring, die knik in de richting van de man die bloedend op de grond ging, snel voor al zijn leven was verspild. "Denk je echt dat het mij uitmaakt of zijn daad uit zelfverdediging was. Denk je dat ik me bekommer om jullie intenties." Hij wierp een zijdelingse blik naar het lichaam van de andere militair. Een vrouw die hij nooit had gekend, hem nooit iets had misdaan en toch door zijn hand aan haar einde was gekomen. "De feiten zijn simpel, Arwen is dood. Ik laat haar dood niet zomaar ongewroken voorbijgaan. Dit is je laatste kans, laat hem los, deze demonen zijn nogal gretig eenmaal in actie maakt het hen niet uit wiens bloed ze verorberen. Het is geen plezierige dood. Ze houden je zo lang mogelijk in leven. Ze willen dat je voelt hoe het leven uit je wordt gezogen." Zahur hield zijn hand in de lucht. Het moment dat hij deze zou samenballen tot een vuist zouden de tentakels zich opnieuw vanuit de duistere schaduwen rondom de open plek losrukken en aanvallen. Zijn vingers stonden op het punt te bewegen tot een luide stem hem zijn beweging deed staken. Het was genoeg om Zahur even uit zijn concentratie te halen. Het was nu eenmaal zo dat ondanks zijn vrije en losbandige levenstijl zijn leven steeds door een ander gedicteerd werd. Eerst waren het zijn ouders geweest die keuzes voor hem maakten, daarna de demonen en toen ook Arwen. Zelfs nu waren het die duizenden fluisterstemmen die hem aanzetten een einde te maken aan het leven van deze militair. Ze stookten hem op, dreven hem tot waanzin en werden onderdrukt door een nieuwe stem, een nieuw bevel.
"Jij bent duidelijk lange tijd niet meer in Alusia geweest Vasar als dit jou beeld is van een wraakpoging." Met een simpele zwaai van zijn hand trokken de schaduwen zich terug en zag de open plek er weer uit zoals weleer. Zahur draaide zich om en knielde neer naast Arwens lichaam. Dit maakte hem een makkelijk doelwit, maar na deze vertoning van zijn magie dacht hij niet dat ze snel een aanval op hem zouden riskeren.

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:

Isabella Martelli

Isa wendt haar blik niet van Zahur af wanneer ze een doffe bonk hoort wanneer de tentakels de vrouwelijke militair loslaten en daarmee op de grond laten vallen. Ze weet niet of ze het kan verdragen om naar haar gehavende lichaam te kijken. Ze slikt moeizaam wanneer hij haar nog een laatste kans geeft de andere militair los te laten, nog steeds vastbesloten om niet los te laten.
Met een angstwekkende fascinatie luistert ze naar zijn woorden over de getentakelde demonen. Zonder een vin te verroeren volgt ze zijn handbewegingen. Hij had ze echt in zijn macht. Hoelang ze zich ook hadden voorbereid op deze reis naar Alusia, hoeveel ze ook gespeculeerd en onderzocht hadden, het was altijd moeilijk om het in het hoofd te halen om over zulke duistere krachten en wezens zoals demonen na te denken als onderzoeker zijnde. Dingen blijven een speculatie totdat je het kan bewijzen. De chaos om hun heen met alle slachtoffers bewijst echter genoeg. Het fascineert haar.

Isa wil net haar ogen sluiten wanneer ze de vingers van Zahur zich tot een vuist ziet vormen. Maar dan opeens is de harde stem van Julian te horen. Wanneer hij tussen haar en Zahur in gaat staan, kan ze voor een ogenblik weer even rustig uitademen. Zijn woorden lijken blijkbaar genoeg voor Zahur om de demonen terug te laten trekken. Bij Isa zijn vooral zijn laatste woorden blijven hangen over de geraakte slagader.
Voorzichtig haalt ze haar bebloede handen van het lichaam van de militair af en buigt ze zich naar zijn hoofd. Haar vinger legt ze op zijn hals en ze brengt haar oor richting zijn mond. Ze ademt weer zachtjes uit en gaat dan weer rechtop zitten. Julian had gelijk. Hij had inderdaad te veel bloed verloren. Het was te laat.
Ze legt haar handen in haar schoot en kijkt vervolgens naar de schade om hun heen. De laatste twee overgebleven militairen waren nu ook dood, evenals de Alusiaanse Arwen. Ze hadden zich geen slechtere eerste dag kunnen inbeelden.

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:
Moreira Montrakwartz

Moreira begeeft zich al huppelend van de kleine herberg over de korte open vlakte richting het bos. "Ohh wat is het een mooie dag zeg, mhmmmh," zingt ze, waarna ze een paar rondjes om haar eigen as draait. "Oh grutjes dat moet ik niet al te vaak doen," giechelt ze terwijl de verschillende lappen van haar rokken om haar heen zwieren. Ze houdt haar hoofd met beiden handen vast. Ze heeft de typerende warrige donkere krullen zoals bekend is in haar familie. Hier en daar een takje of spinnetje is dan ook zeker geen verrassing.
"Ik hoop maar dat de Rusalki deze week niet alle brandnetelstruiken hebben hebben leeggeplukt. Anders moet ik toch echt een hartig woordje met ze gaan spreken! Onze gasten kunnen toch niet zonder onze brandnetelsoep!" kabbelt ze vrolijk verder, waarbij ze even streng haar wijsvinger uitsteekt. Ze kijkt even om zich heen. Ohja, er was hier helemaal niemand. Ze giechelt weer eventjes en loopt dan met een huppelpasje verder naar het bos.

Een poosje later is haar buideltje al goed gevuld en besluit ze dat geen hartig woordje meer met de Rusalki hoeft te spreken. Ze vroeg zich zelfs af waarom ze hun aanwezigheid niet voelde in de omgeving. Meestal kwam ze ze toch wel van een afstandje tegen. Net wanneer ze een bedenkelijk gezicht trekt, hoort ze opeens een hoop geritsel, alsof er een groot wezen zich voortbewoog.
Ze kijkt even omhoog tussen de bladeren van de bomen door. Ach ze kon nog wel eventjes een stukje verder! Met hetzelfde hupje loopt ze verder, waarbij ze hier en daar een besje en wat vreemde bladeren plukt.

"Oh grutjes wat is er hier gebeurd!" zegt ze met een hoog stemmetje wanneer ze opeens een groep mensen tegenkomt. Ze krabt even op haar hoofd wanneer ze twee mensen met vreemde zwarte objecten in haar handen ziet staan. Haar ogen worden opeens heel groot wanneer ze drie bebloede lichamen op de grond ziet liggen. Misschien moest ze wat vaker naar haar tante luisteren en niet overal maar op afrennen.

Angel01
YouTube-ster

Angel01 schreef:

De schaduwen trekken zich terug en een kleine tevreden glimlach verspreid over zijn gezicht. Zahur had geluisterd, iets wat sowieso erg prettig was na jarenlang tegengesproken te zijn door wetenschappers of kortzichtige militairen .
"Het is inderdaad lang geleden, maar ik loop lang genoeg mee om te weten dat wraak des te zoeter smaakt als je geduld hebt."

Julian was een geduldig man, of eigenlijk had de situatie jaren geleden dat van hem vereist. Door zijn zelfbeheersing stond hij waar hij vandaag stond. Daardoor wisten de wetenschappers na al die jaren minder van hem dan mogelijk was geweest. Julian was niet altijd een geduldig man geweest. Hij was het gewend dat iedereen luisterde zoals Zahur en bovendien kreeg hij altijd zijn zin.

Ook Inola en Rune hebben hun wapens laten zakken. Julian knikt tevreden. Nu ook Zahur geen gevaar meer lijkt te vormen draait hij zich naar Isa toe. Kalm knielt hij bij haar neer om zo ook haar beeld op de ravage te blokkeren. "Er was eerder geen tijd om je te bedanken." Hij glimlacht "bedankt". Voorzichtig helpt hij haar weer op haar benen er niet zeker van of Isa nu in shock is.

Julian draait zich weer om naar de rest. Met name de mensen onder hen. Zijn glimlach neigt naar het voldane. Want nu zij in shock waren, was hij juist in zijn element. "Vrienden." Begint hij vriendelijk doch autoritair "het is tijd om jullie normen en waarden uit jullie eigen wereld los te laten en te beseffen dat jullie in Alusia te zijn. Een wereld hetzelfde als die van jullie en toch ook totaal anders. Jullie zijn jullie militaire ondersteuning kwijt en Zahur heeft bewezen dat jullie technologie uiteindelijk geen weerstand kan bieden tegen onze wapens. " Rustig wandelt hij tussen hun door, duidelijk gewend om mensen toe te spreken en te commanderen. "Jullie zijn mijn gasten." Hij glimlacht even vriendelijk richting Inola om de scherpte iets uit zijn toespraak te halen "Gasten passen zich aan. Daarom laten we de wapens nu hier en zullen we deze begraven met de lichamen. Met een beetje aanpassingsvermogen zijn jullie hier volkomen veilig."

In hun midden blijft hij staan en laat hij een haast dramatische stilte vallen. Eentje die doorbroken wordt door een nieuwe verschijning. Een op het eerste oog onschuldig uitziende, wat verwarde , vrouw. "Goedemiddag. Excuses voor de rotzooi. We bespraken net dat het wel gepast was hen te begraven. " Vertelt hij haar op charismatische wijze alsof hij hen niet eigenlijk gewoon mooi ingepakte bevelen aan het geven was.

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:

Isabella Martelli

Isa kijkt op in Julians grijze ogen wanneer hij bij haar neerhurkt. Haar blik glijdt even af naar zijn nu vrije polsen. Ze knikt even licht naar hem en glimlacht even als bedankje terug dat hij zojuist tussen haar en Zahur was gekomen zonder dit in woorden uit te drukken. Ze laat zich door hem overeind trekken en terwijl Julian zich alweer richting de rest keert, bukt Isa nog eventjes richting de militair. Ze veegt de rest van haar nog bebloede handen af aan haar blouse. Ze zal het opgedroogde bloed straks maar in de rivier moeten wassen, haar aandacht wordt nu namelijk getrokken door een voldaan rondwandelende Julian.

Ze had geen andere keus gehad dan hem te verlossen van zijn ketens en nu was hij daadwerkelijk een vrij man. In zijn eigen land, zijn eigen territorium en dus helemaal in zijn element. Zijn hele verhouding is dan ook met de verlossing van zijn ketens meteen verandert. Isa volgt in stilte zijn stappen en laat zijn woorden op haar inwerken. Hij heeft het over normen en waarden, hun eigen krachtigere wapens en dat ze zich zullen moeten aanpassen. Want alleen dan zouden ze volkomen veilig zijn. Het klinkt haar in eerste instantie niet geheel gastvrij in haar oren.
“Bedankt voor dit gastvrije welkom,” zegt ze dan ook met een verbeten blik richting Zahur. Allesbehalve gastvrij dus. Ze gaat er echter niet dieper op in omdat ze helaas zelf ook schuldig zijn aan deze start.

Isabella kijkt verrast op wanneer ze opeens een hoog stemmetje hoort. Ze gaat haast automatisch in een verdedigende houding staan. De vrouw ziet er een beetje verward en komisch uit met haar warrige haren en haar verschillende kleurrijke rokken.
“We hebben helaas een ongewilde confrontatie gehad,” voegt Isa dan ook toe aan de woorden van Julian, waarbij ze richting de vrouw stapt. Ze wil net haar hard naar haar uitsteken ter kennismaking, wanneer ze opeens bedenkt dat die helemaal onder het opgedroogde bloed zit. Snel trekt ze haar hand terug en maakt ze even een onhandig gebaar richting de rest. “We zijn verdwaald geraakt en hadden een confrontatie met de Rusalki. Helaas hebben we wat verliezen geleden.. We zouden ze graag een mooie laatste rustplek willen geven.”

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:
Moreira Montrakwartz
"Oh grutjes! MIjn grootmoeder zegt ook altijd dat die Rusalki niet te vertrouwen zijn.. en groot gelijk heeft ze, want ik kan al geen dagen aan fatsoenlijke brandnetelbladeren komen. En altijd maar hun territorium bewaken, je hoeft maar mis te stappen en je weet haast niet wat je overkomt." praat ze met een hoop woorden in één adem. "Oh maar jullie denken er toch niet aan om ze hier te begraven? Voor je het weet zijn ze weer opgegraven en zijn ze straks een middaghapje."

Voor even stopt ze met praten en kijkt ze even naar de gezichten van de aanwezigen. Ze zagen er wel een beetje pips uit. Wat een geluk dat ze hen heeft getroffen! "Laat me jullie helpen!" glimlacht ze dan snel. "Ons herbergje is ietsje verderop, aan de kleine westelijke open vlakte. Dat lijkt me ook een uitermate geschikte plaats voor jullie dierbaren!"
Zonder ook maar op een antwoord te wachten, hurkt Moreira neer bij wat takken en begint ze wat te mompelen en steekt ze geconcentreerd haar tong tussen haar lippen door uit. Binnen enkele seconden beginnen zich een aantal grote takken samen te voegen door middel van wat flexibele wilgentakjes, waarna er een drietal bedjes beginnen te vormen welke sterk op brancards lijken.

[...]

Wanneer het laatste schepje aarde de grond vind op het laatste graf, klopt Moreira even haar handen aan elkaar af alsof ze het allemaal daadwerkelijk heeft moeten graven en volscheppen. Waar een beetje magie wel niet handig voor was!

"Neem jullie tijd, ik ben vast naar binnen om wat overheerlijke kattensnorrensoep voor jullie op te scheppen," glimlacht ze ditmaal iets meer timide. Ze maakt een raar soort buiginkje met een knikje door haar knieën en draait zich vervolgens om richting de herberg.

Angel01
YouTube-ster

Angel01 schreef:

Sinds de heks er is lijkt het eindelijk een beetje de goede kant op te gaan. Natuurlijk kon dat ook komen doordat de zware beveiliging nu geen belemmering meer vormde. Uit respect is Julian tijdens de hele 'begrafenis' opvallend zwijgzaam. Hij blijft even staan bij de graven en bestudeerd in stilte de anderen. Hij heeft er geen idee van of de vreemde jongen, Zahur, nu direct zal vertrekken of bij hen zou blijven. Ergens heeft hij vele vragen en is hij nieuwsgierig naar de jongen. Aan de andere kant zou zijn aanwezigheid binnen de groep niet erg op prijs gesteld worden. Wat moest hij nu trouwens met de groep. Ergens had hij zich zojuist op een, misschien wat autoritaire manier, over hen ontfermt. Alsof ze onder zijn verantwoordelijkheid vielen. Hij had nooit een hekel aan alle mensen gehad, alleen hen die hem verraden hadden of gemarteld. Zij waren hier alleen om kruiden en geneesmiddelen te vinden, niet om Alusia te veroveren. Zijn blik gaat even tussen hen en weer. Niet dat ze enig gevaar vormde nu ze hun wapens niet meer hadden.

In de verte begint de zon iets te zakken en kleurt de hemel mooie roze en oranje tinten. De avondzon geeft de herberg een vredige aanblik en oogt uitnodigend warm. Niet wetend of ze nog lang zouden willen rouwen stapt hij achter Moreira aan de herberg in.

Binnen oogt alles een beetje scheef, maar wel knus. Rondom een brandende openhaard staan diverse banken en stoelen. Elk van hen heeft een ander patroon en de gordijnen zijn al net zo kleurrijk. Geen item in de kamer is hetzelfde en dat geeft het geheel een drukke maar knusse indruk. "Is de herberg van jou?" vraagt hij Moreira. Julian zijn blik gaat even naar de grote wenteltrap omhoog, boven waren vast de kamers. Zijn blik gaat even naar zwarte, hoe kan het ook anders, kat. Het beest blaast even dreigend richting Julian en kromt zijn rug. Zijn mondhoeken krullen even iets omhoog waarna hij door zijn knieën hurkt en zijn hand richting het beest uitsteekt. Niet om hem te aaien, maar om zijn nu keten vrije polsen te testen. Er gebeurt ogenschijnlijk niets, maar de kat springt op en rent de kamer uit. Met een tevreden grijns recht hij zijn rug waarna hij zich opnieuw tot Moreira richt.

"Het ruikt heerlijk" complimenteert hij haar. "We stellen je gastvrijheid zeer op prijs. Excuseer me, we hebben ons nog niet voorgesteld." Hij legt zijn ene arm op zijn rug en maakt een kleine hoffelijke buiging voor haar "Julian Vasar." en charmante glimlach danst ook zijn gezicht in een poging haar te vleien.

Ze moesten een plek vinden om te overnachten en zich op te frissen en bovendien ze hadden morgenochtend een kleermaker nodig om voor nieuwe kleding te zorgen die wat minder opviel. Deze heks leek precies het type dat zonder al teveel gedoe aan al hun wensen zou voldoen.

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:

Isabella zit gehurkt bij de graven. Ze klopt nog even de grond aan met haar hand en blijft zo even in gedachten verzonken zitten. Ze had vanaf het begin af aan al een slecht gevoel gehad om met zo'n gewapende eenheid naar Alusia af te reizen. Ze hadden op het moment meer vijanden gecreëerd dan vrienden en hun eerste 'kennismaking' met Alusianen was uitgelopen op een bloedbad.

Met een zucht staat ze op en kijkt ze even uit op de open vlakte. Inola en Rune stonden er ook zwijgzaam en in gedachten verzonken bij. Ze vraagt zich af hoe Rune zich zonder wapen zou voelen, wetende dat hij enorm op de voorzorgsmaatregelen had gefocust voor ze hier kwamen.
Isa glimlacht even geruststellend naar Inola, die er ook moeite mee leek te hebben. Ze hadden een groot verlies geleden. Geen vrienden, maar wel collega's. Ze waren samen op deze reis gegaan en deze consequenties hadden ze niet zo snel verwacht.
"Ik ga vast naar binnen." zegt ze zachtjes, waarna ze even licht naar ze knikt en zich vervolgens omdraait richting de herberg.

Voor ze naar binnen stapt, loopt ze in alle rust even een rondje om de herberg. Het is een rustig plekje en het helpt haar even haar gedachten op orde te brengen. Aan de achterkant van de herberg staat een kleine paardenstal en haar blik valt vervolgens op een grote ton met water. Na wat zoeken weet ze een emmer te vinden, waar ze wat water in giet. Vervolgens wrijft ze in alle geconcentreerdheid het bloed van haar handen en armen af tot ze er zeker van is dat haar handen schoon zijn.
Haar bebloedde blouse heeft ze met de militair mee begraven en ook haar witte kanten hemdje zit ook onder de bloedvlekken. Ze hadden niet veel meegenomen in de veronderstelling toch een nieuwe garderobe nodig te hebben, maar gelukkig had ze nog wel een vest mee voor wanneer het eventueel koud zou kunnen zijn. Deze trekt ze uit haar tas en doet ze vervolgens aan, waarbij ze de rits ver genoeg omhoog trekt dat er elk geval geen vlekken meer te zien zijn.

Eenmaal opgefrist (voor zover dat mogelijk is), loopt Isa terug naar de voorkant van de herberg. Wanneer ze naar binnen stapt, kijkt Isa eerst even rustig om zich heen. Het zag er knus en gezellig uit, het was niet heel groot maar er is vanuit verschillende hoeken gedempt gemompel te horen van de overige 3-4 gasten. Het voelt bovenal fijn om een dak boven het hoofd te hebben.
Aangezien ze niet precies weet wat de gang van zaten gaat zijn en ze eigenlijk ook geen enkel Alusiaans betaalmiddel op zak heeft, gaat Isa aan een vrij tafeltje in de hoek zitten. Vanuit hier heeft ze een goed overzicht over de herberg en de ingang.
Haar oog valt even op Julian en Moreira die een kort gesprek hebben. Ze hoort even zijn naam vallen, waarop ze iets van herkenning op Moreira's gezicht ziet.

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:
Moreira Montrakwartz

Moreira propt zich tussen de verschillende tafeltjes door wanneer ze weer een enkeling van de groep de herberg binnen ziet komen. Snel bukt ze richting de grond wanneer ze per ongeluk tegen een tafeltje opbotst waarbij een mok bijna aan scherven valt. Whoops!

Er verschijnt een brede glimlach op haar gezicht wanneer ze het compliment van Julian hoort. "Maar natuurlijk! We zeggen altijd hoe meer zielen hoe meer vreugd! Alhoewel daar natuurlijk wel wat grenzen aan zitten. We hadden een keer een hoop dwergen aan de deur staan waardoor we alle kamers moesten vullen met wel 6 stapelbedden! Dat bracht heel wat vreugde met zich mee, maar ook heel wat frustratie!"

"Vasar?" In tegenstelling tot de woordenvloed van net kijkt ze hem nu even zwijgzaam aan. "Van de familie Vasar?" Omdat ze zelf van een grote familielijn kwam, was ze heel goed bekend met de overige sterke bloed en familielijnen in Alusia. Had de familie Vasar ook alweer een zoon? Hmmm..
"Ik ben Moreira! Van de familie Montrakwartz," zegt ze echter al snel weer opgewekt. Hoewel ze er veel over wist, hechtte ze er niet zo veel waarde aan.

"Welkom in de herberg van mijn tante! Jullie zijn mijn gasten, dus maak je geen zorgen over een plek om te overnachten," misschien moest ze dat eerst met haar tante checken? "Neem lekker plaats en bestel gerust iets te drinken! Ik ga eens kijken voor wat plekjes!"

"Kom binnen, kom binnen! Welkom!" zegt ze opgewekt wanneer de laatste onderzoekers binnenkomen.

Angel01
YouTube-ster

Angel01 schreef:
Julian

"Ah Montrakwartz!" Glimlacht hij opgewekt bij een punt van herkenning. Die familienaam kende hij wel al betwijfelde hij of hij de oude garde van de familie nog zou herkennen nu de jaren verstreken waren. "Wat fijn dat we kunnen blijven. Ik hoop dat je straks tijd hebt en met ons mee kan eten."

Wel op zijn gemak onder deze omstandigheden voegt hij zich bij de onderzoekers aan tafel. Nieuwsgierig buigt hij zich over de slordige aantekeningen van Alice heen. "Dat zijn mooie gedetailleerde tekeningen"

Alice

Verlegen zet ze haar eerste stappen in de herberg. Haar ogen worden meermaals groot bij het zien van de aanwezigen en het decor. Het kost haar moeite om haar verwondering echt goed te verbergen, iets wat ze sinds haar aankomst al had gedaan. Haar mond vormt voor de zoveelste keer die dag een geluidloze 'wow'.

Bij het zien van Isa neemt ze snel naast haar plaats aan de tafel en legt ze haar rugzak op schoot. Ze ritst hem open en pakt haar kladblok vol met slordige aantekeningen er uit. "hoi" glimlacht ze verlegen. Haar blik volgt even kort die van Isa en dan richt ze haar aandacht weer op haar aantekeningen. Alice had zich bewust zo afzijdig en rustig gehouden. Ze was onder de indruk van alle procedures en regels van dit project en wou niet riskeren de reis te missen. Dus was ze totaal niet haarzelf geweest.

Naast een korte aantekening begint ze wat te schetsen , iets waarbij het puntje van haar tong altijd onbewust uit haar mond steekt. Ze stopt als Julian ook bij hun aan tafel plaats neemt en glimlacht schaapachtig.

Ze mist de gezelligheid van thuis. De sfeer is zo gespannen. Al straalt deze herberg juist knusheid en gezelligheid uit. Ze verschiet iets als Julian zich over haar aantekeningen buigt en even fronst bij het zien van haar slordige handschrift en de tekeningen die kriskras door de tekst lopen. Misschien had ze iets bescheidener moeten zijn in haar aantekeningen, want ze heeft veels teveel van haar hersenspinsels op papier gezet. Een grijns breekt door als hij haar tekeningen mooi lijkt te vinden "wow, dankje." Ze glimlacht even, bloost en werpt dan een haast om goedkeuring vragende blik richting Isa.

Een kleine man schuifelt naar hun tafel en werpt hun even een nieuwsgierige blik toe. Zijn blik glijdt even hoofdschuddend langs hun outfits die afwijken van het standaard type outfit in Alusia. Hij zag wel meer vreemde figuren dus verontrustend is het niet. "Welkom. Wat wilt u drinken?"

Alice kijkt de man met openstaande mond aan, zelf nog verbaasde dan de man zelf. Groeide er nou kleine hoorntjes uit zijn hoofd. In combinatie met zijn krullerige baard doe hij haar meteen aan een geitje denken. Ze voelt hoe een vinger haar kin terug omhoog duwt en zich nu bewust van haar schaamteloze bestaat sluit ze dan ook haar mond.

"Een kan elfenboomsap met besjes voor op tafel." Julian tuurt even naar een scheef hangende menu kaart aan de muur "En een glas van de huiswijn voor mij."

MelodyX
YouTube-ster

MelodyX schreef:

Isabella

Isabella glimlacht even vriendelijk naar Alice wanneer ze bij haar aan tafel komt zitten. Terwijl ze haar gedachten laat bezinken, kijkt ze toe hoe de jonge onderzoekster haar aantekeningen erbij haalt en wat begint te schetsen. Het geeft haar even rust om niet perse te hoeven praten en vooral even de omgeving op haar in te laten werken.
Ze wordt pas uit haar gedachten gehaald wanneer ook Julian zich bij hun voegt en Alice een compliment geeft. Haar blik kruist die van haar en ze kan de aarzeling en vraag van bevestiging in haar ogen aflezen. Isabella glimlacht lichtjes. De jonge onderzoekster wist zich duidelijk geen houding te geven en was zo te zien onder de indruk van Julian. Ze was tot nu toe sowieso redelijk stil geweest en had zich afzijdig gehouden, waarschijnlijk om nog een beetje de kat uit de boom te kijken.
Isabella knikt daarom even geruststellend naar haar maar probeert al gauw een ongemakkelijk glimlachje te onderdrukken wanneer Alice met open mond naar de bediening aan het kijken is.

Waar Isabella eerst aarzelde over hoe ze zouden betalen, besluit ze nu dat Julian zich zojuist over hun ontfermd had. Bovendien neemt hij nu het voortouw door als eerst iets te bestellen, dus volgt Isa zijn voorbeeld. "Voor mij ook graag een glas huiswijn."

Isabella haar blik blijft vervolgens even op Julian hangen. Na zijn gezicht even bestudeerd te hebben, glijden haar ogen af naar zijn nu ketenloze handen. "Welkom thuis," zegt ze. Hij had nu immers niet meer de status 'gevangene' en kon zich nu eindelijk vrij bewegen - in zijn eigen wereld.
"Waar heb je eigenlijk het meest naar uitgekeken?" vraagt ze hem geïnteresseerd. Ze had op het moment geen zin om over het zojuist voorgevallen fiasco te praten. In plaats daarvan leek het haar goed om Julian nog wat beter te leren kennen, vooral nu hij weer een vrij man was en kon gaan en staan waar hij maar wilde. "Wat heb je het meest gemist?"

Angel01
YouTube-ster

Angel01 schreef:
Julian

Tja waar heeft hij niet naar uitgekeken? Hij heeft lang gefantaseerd over deze dag. Vele scenario's bedacht, om telkens tot een andere conclusie te komen. Nu was de dag inderdaad niet verlopen zoals verwacht, maar dat had hij ook niet verwacht. Wat hij als eerste zou doen, eten, drinken en zeggen. Nu maakt het allemaal niet uit, alles is goed. Natuurlijk is er wel een lange termijn plan, het korte termijn plan is vooral genieten.

"De vrijheid om weer zelf te gaan en staan waar ik wil. Er zitten geen ketens of glazen muren meer tussen mij en de buitenwereld." De glazen worden op tafel gezet en ingeschonken "Alles wat daarmee in verband staat heb ik gemist."

Natuurlijk heeft hij het langst zitten broeden op zijn wraak. Wraak voor zijn verbanning, het hoogverraad. Hij staart even stilzwijgend naar zijn glas wijn niet van plan meteen al zijn kaarten te laten aanzien. Hij trekt het glas naar zich toe en heft deze hun kant op tot een toast "Welkom in Alusia"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld