Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// Getting out of here

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Er was dan toch steeds wat meer geluid in de ruimte. Het leek alsof iedereen probeerde te vergeten wat er gebeurd was en besloot gewoon verder te gaan met het leven. Alsof het er nooit was geweest en we allemaal gewoon op dag 1 waren. Toch zag je dat dat niet zo was aan de houding van bepaalde mensen die daar niet aan mee konden doen en duidelijk diep geraakt waren. Zelfs bij de tafels van de hogere klasse kinderen leek de sfeer wat koeler dan normaal. Misschien uit eerbied voor de slachtoffers van vandaag, maar dat betwijfelde Rosalia aangezien die tafels nog steeds vol leken te zitten en er niet veel mensen daar verloren waren gegaan. Rosalia was blij dat in hun groep wat mensen van elke soort zaten. Zo kon je elkaar nu eenmaal versterken en helpen. Zo moest het niet altijd over hetzelfde gaan.

Met moeite kreeg ze haar bord leeg. Ze probeerde zo opgewekt mogelijk te luisteren naar de verhalen aan tafel maar dat lukte toch niet helemaal. Ze was verontwaardigd over alles wat er gebeurd was. Het idee dat ze haar vader hadden overtuigd om zich tegen haar te keren en hij daar ook nog mee had ingestemd, het voelde niet goed. Waarschijnlijk wist haar moeder er niet eens van. Dat was nog het ergste. Ze schrikt op wanneer Kevin haar vraagt hoe het bij haar thuis was. 'Ik kom uit een groot gezin, jongste van 5 kinderen, 4 oudere broers dus dat was altijd een gezellige bende', zei ze met een glimlach. Aan thuis denken voelde geweldig. Rosalia had altijd de rol van de vrouw in huis moeten opnemen met haar moeder. Ze was dan ook erg vrouwelijk, en tegelijk kon ze wild zijn met haar broers en gewoon lekker vechten en in bomen klimmen. Ze had wat van beide, naargelang haar gezelschap. 'Eerlijk, je ruikt heerlijk. Komt dat ook van thuis?', vroeg Noah haar. Ze knikte instemmend. 'Ja samen met mijn moeder werken we in ons eigen zaakje thuis. Een winkel waar we onze eigen geurtjes verkopen. Dit is er zo eentje, ik heb het meegenomen van thuis om er wat aan te kunnen denken', zei ze. 'Mijn vader werkt in een groot bedrijf, een orgaan dat advies geeft aan de staat inzake economie. Veel weet ik er om eerlijk te zijn ook niet van', zei ze dan. 'Het leven was er wel oké, altijd wel wat te beleven', voegde ze er nog aan toe. Zo was het ook echt.

@coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Geboeid luister ik naar Rosalia's verhaal. Het is altijd goed om te weten met wie je nou eigenlijk om gaat. Vier broers is nogal wat om me te dealen dus die kan haar mannetje wel staan, mooi zo.
Nadat Kevin overmoedig is begonnen aan een wedstrijd armpje drukken met mij, en heeft verloren, wordt het eten weer opgeruimd en klinkt het in de speakers dat we vrije tijd hebben.
"Mooi", zegt Kevin. "Wacht maar Aidan, nog een paar keer optrekken en ik win dat potje van jou". Ik grijns even. "Sure, en daarna win je de loterij", zeg ik terug.
Kevin en Noah gaan naar de tuin en ik zie hen voor een paar dames een paar pushups doen om te showen. Ik rol met mijn ogen, uitslovers, maar het is toch fijn om hen zo onbezorgd te zien grappen. Het is verfrissend.

"Kom je weer mee?" vraag ik aan Rosalia. "Dan gaan we nog even rondkijken. En misschien moeten we ook even langs Charlotte om te vragen hoe het met haar gaat. Die slaapt bij jou op de kamer toch?" vraag ik. Niet dat ik Charlotte nou echt ken maar ze hoort ergens wel bij deze groep en dan hoor je te vragen hoe het gaat, vind ik.
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Zo bleven ze nog een tijdje aan tafel zetten. Het werd nog best gezellig. Fijn om de jongens te hebben die de sfeer altijd wat luchtig konden maken. Op die manier kon ze toch even het gedoe vergeten wat er vandaag gebeurd was. Eenmaal iedereen klaar was begon de zaal weer leeg te lopen, zo ging het altijd. Rosalia wachtte op Aidan voor de 2 de zaal zouden verlaten. Ze was benieuwd waar ze nog allemaal op zouden botsen. Die planten die ze al waren tegengekomen, het was toch maar vreemd. Waarschijnlijk moest het dienen voor een van de volgende proeven, en daar zou ze dan wel voordeel hebben door wat Aidan haar had verteld. Dat zou haar leven kunnen redden als het effectief op een proef uitdraaide. 'Ja, laten we maar gaan', zei ze. 'Ze zei dat ze even alleen wou zijn maar misschien kunnen we best toch even langsgaan ja', stelde Rosalia voor. Dat was misschien wel een goed idee. Rosalia was een van de enige hier waar Charlotte zoveel mee omging en het zou haar misschien wel goed kunnen doen om even met Rosalia te kunnen praten.

Ze keek nog even rond door de ruimte. Het verbaasde haar eerlijk gezegd wel dat ze nog maar zo weinig mensen van haar school was tegengekomen. Die moesten hier toch ook allemaal zijn? Niet dat ze nood had om een van hen te zien maar het leek haar wel fijn om wat bekende gezichten voorbij te zien komen in al deze chaos en vreemdheid. Ze schudde de gedachte weg en liep samen met Aidan naar haar kamer toe. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Er lopen nog wat meer mensen de gang door, de een richting zijn kamer, de ander richting de woonkamer. Het ziet er heel gewoon uit allemaal. Het voelde goed om even te ontspannen, maar nu moeten we toch echt weer op onderzoek uit aangezien hier niks is zoals het lijkt. Ik volg Rosalia naar haar kamer en sta achter haar als ze de deur open doet.
Als ze de deur open doet zien we dat Charlotte er niet is en het raam open staat. Een ijzige rilling kruipt over mijn ruggengraat maar ik loop naar het raam. De dekbedovertrekken zijn van de dekbedden gehaald en ze zijn aan elkaar geknoopt en aan de bed poot vast gemaakt. Ik kijk uit het raam en zie daar een levenloze Charlotte bungelen met een dekbedovertrek om haar keel.
Instinctief ga ik voor het raam staan om te zorgen dat Rosalia het niet ziet, maar wie houd ik voor de gek. Het is overduidelijk wat hier is gebeurd. Wat er met Charlotte is gebeurd.
Ik trek Rosalia in mijn armen en houdt haar heel stevig vast. Om zowel haar als mezelf overeind te houden.
Ik dwing mezelf mijn eten binnen te houden en dat lukt. Maar ondertussen tril ik.

Wat is dit voor een plek...
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Niet veel later kwamen ze al bij de kamer. Rosalia klopte even maar reactie kwam er niet. Misschien sliep ze ook. Toch besloot Rosalia even te gaan kijken. Wanneer ze de deur opent ziet ze dat Charlotte er niet is. Al snel ziet ze Aidan naar het raam toe lopen dat open staat. 'Aidan.. zeg me niet dat..'. Ze kijkt over zijn schouder en zien het levenloze lichaam van Charlotte hangen. 'Nee! Nee dit kan niet!', roept ze overstuur. Ze maakt zich los uit zijn greep en begint te trekken aan de lakens, in de hoop zo op tijd te zijn. 'Charlotte alsjeblieft.. alsjeblieft', riep ze bang en overstuur terwijl ze met al haar kracht begon te trekken. 'Help, alsjeblieft iemand!', begon ze zo luid mogelijk te roepen terwijl ze het lichaam van Charlotte naar binnen wist te trekken. Op dit soort momenten kon je lichaam alles aan, hoe zwaar het ook was. 'Nee.. nee dit kan niet! Dit mag niet, klote test!', begon Rosalia te schreeuwen en ze bukte neer naast het lichaam dat er levenloos bij lag. 'Niet jij.. iedereen behalve jij Charlotte!', riep Rosalia kwaad en wanneer ze een groep mensen van de Test naar binnen ziet komen weet ze hoelaat het is. Ze houdt zich aan het levenloze lichaam vast. 'Jullie nemen haar niet mee, jullie hebben haar leven al kapot gemaakt! Wat gaan jullie met haar lichaam doen, het aan beesten voeren misschien! Of aan ons als volgende Test!', riep ze kwaad en ze weigerde het lichaam los te laten. Haar emoties namen het over. Dit kon niet waar zijn. Van alle personen niet zij. Het vrolijkste meisje wat ze hier had gezien. Het sprankeltje vreugde in dit donkere gebeuren. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik kijk naar hoe Rosalia tekeer gaat en voel de woede in me opborrelen. Hoe durft de Test zoiets te doen? Hoe durven ze iemand zo tot het uiterste drijven? Zelfs zo erg dat ze zichzelf zoiets aan zou willen doen?!
Als de mensen binnen komen denk ik aan de beoordeling die nu ook gewoon door gaat. Ik heb door de nare omstandigheden thuis al zo vaak mijn emoties onder controle moeten krijgen dat de logica het nu automatisch over neemt. De mensen wachten ongeduldig tot Rosalia Charlotte los laat. Ze vinden kennelijk dat ze zich maar vervelend gedraagt. "We snappen dat de keuze van deelnemer 78 jullie zwaar valt maar we hebben protocollen en daar moeten wij ons aan houden. Rosalia, jij krijgt uiteraard een nieuwe kamer aangewezen voor vanavond".
"Hou je bek. Zie je niet dat ze van streek is?", zeg ik beheerst maar ferm. De vrouw die net sprak trekt haar wenkbrauwen even op. 'Die opmerking staat genoteerd', zegt ze met haar strenge blik.

Ik kom bij Rosalia op mijn hurken zitten en sluit Charlotte's ogen en mond. Het is een ontzettend akelig gezicht zo met de striemen om haar keel.
"Rosalia. Rosalia kijk me aan", zeg ik kalm. "Je moet haar nu los laten". Of anders gebeurt er hetzelfde met jou, denk ik erachteraan. En ik probeer dat te communiceren met mijn blik maar weet niet of het door haar muur van emoties heen komt.
Door de deuropening zie ik een brancard staan waar ze Charlotte op mee willen nemen. Er ligt een doek op.
"Neem afscheid, doe wat je moet doen, maar doe het gauw. Ik draag haar wel naar buiten".
@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze barstte in tranen uit en hield het lichaam dicht tegen haar aan. 'Waarom heb je het niet gezegd.. we overkomen toch alles. Jij en ik', zei Rosalia verslagen. Ze kon zich niet voorstellen wat de knop in Charlotte's hoofd had laten omschakelen en haar in staat had gesteld zichzelf dit aan te doen. 'Voor mij ben je geen nummer. Nooit', fluisterde Rosalia en met haar hand legde ze Charlotte's haar mooi over haar schouders heen. 'Dit is geen afscheid', herhaalde ze meerdere keren en ze kuste Charlotte's voorhoofd waarna ze voorzichtig het lichaam losliet. Ze bleef op de grond zitten en bleef kijken. Ze moest vast zo bang zijn geweest, helemaal alleen op het moment dat ze de keuze had gemaakt om zichzelf van het leven te beroven. Rosalia vond het vreselijk dat dit gebeurd was, maar nog erger dat ze er niet voor haar had kunnen zijn op het allerlaatste moment dat ze in leven was. Het idee dat ze nu zou verdwijnen, geen idee naar waar haar lichaam zou gaan en dat ze haar nooit meer zou terugzien, het deed Rosalia enorm veel pijn. Ze zag het zo voor haar. Charlotte met haar eigen boerderij, waar ze zo van droomde en waar ze constant over bezig was geweest op de eerste avond dat ze hier samen lagen. 'Blijf bij me vannacht.. alsjeblieft', snikte ze fluisterend naar Aidan. Voor een laatste keer richtte ze haar blik op Charlotte. De tranen bleven over haar wangen stromen en ze sloot haar ogen. Dit wou ze gewoon niet zien. Ze wist dat het beeld voor lange tijd in haar hoofd zou spoken, en dat ze vannacht alvast geen oog dicht zou doen. Teveel emoties, teveel pijn en schuldgevoelens op dit moment. Was Rosalia maar meegegaan, dan was dit niet gebeurd.. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Ik neem het levenloze lichaam over van Rosalia en draag Charlotte voorzichtig naar de brancard. Daar leg ik haar armen netjes over elkaar, hoofd recht en benen ook recht. Het lijkt net alsof ze heel netjes slaapt, maar de ziel is uit haar gezicht getrokken. Het ziet er raar uit zo. Als Rosalia klaar is met afscheid nemen les ik de deken over haar gezicht heen. In de gang staan andere mensen te kijken, sommige met afschuw op hun gezicht, anderen door een kiertje van hun deur en weer anderen met hun hand voor hun mond of ogen.

Je dood zal niet voor niks zijn geweest, zeg ik in gedachten tegen Charlotte. We gaan die hele klote test met de grond gelijk maken.
dan flitst opeens een beeld van de Rebellen door m’n hoofd. Zo gek klonk dat nog niet eens nu.

“Kamer 231”, zegt een vrouw die me sleutels overhandigd en naar Rosalia knikt. Ik neem ze aan. Wat een kreng. Die heeft waarschijnlijk al zo veel dood in de ogen gekeken dat het haar niks meer doet.

In de kamer sluit ik de deur en uit frustratie ram ik er keihard met mijn vuist tegenaan. En nog eens, en nog eens. Hoe vindt het bestuur dit ooit goed? Zijn ze blind? Weet de president hiervan of staat het los? Gatverdamme wat een rotplek is dit.

Dan loop ik naar Rosalia toe, na naast haar zitten en sla een beschermende arm om haar heen. “Dit nooit meer...” fluister ik tegen niemand in het bijzonder.
”Het is niet jouw schuld”, zeg ik zacht. Ook al weet ik dat woorden maar makkelijk gezegd zijn. Ik snap haar wel, je voelt je machteloos en als er iets erg is dan is het wel machteloos zijn.
”Tuurlijk blijf ik bij je, en ik ga er voor zorgen dat jou niks overkomt”. Ik leg mijn kin op haar hoofd. “Hier nen je veilig”, zeg ik.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Zo bleef ze zitten, Ze wou het niet zien. Hoe ze haar lichaam mee zouden nemen naar een plaats waarvan ze het niet wist. Zou haar familie zelfs de kans krijgen om hun dochter te begraven? Zouden ze hen de waarheid vertellen van wat er met hun dochter gebeurd is? Waarschijnlijk niet. Alles moest hier een mega geheim blijven, hoe dat ook tegen het juiste, menselijke inging. Dit verdiende niemand en zeker zij niet. Een van de liefste personen die hier rondliep. Altijd klaar voor een nieuwe dag. Een voorbeeldburger, als je het Rosalia vroeg. Zo iemand moest dan in deze omstandigheden zichzelf zo slecht voelen dat ze geen doel meer aan haar leven zag. Dat het allemaal voor niets leek te zijn. Rosalia knikt lichtjes wanneer ze de sleutels aan Aidan geven. Ze was blij dat ze hier vannacht niet zou moeten slapen. Dat zou ze gewoon niet kunnen. Wanneer de mensen weg zijn loopt ze naar het raam wat ze zo snel mogelijk dicht gooit. Ze voelt zich zo machteloos in deze situatie. Ze zakt weer op de grond neer en legt haar gezicht even in haar handen. Ze had even geen zin om een woord uit te brengen. De rust voelde goed.

Wanneer Aidan bij haar plaatsneemt zucht ze zachtjes en ze laat haar hoofd tegen hem aan rusten. Ze was blij dat hij erbij was. Ze zou niet weten wat ze gedaan zou hebben als ze het lichaam alleen had gevonden. Grote kans dat ze er gewoon achteraan was gesprongen. Wat had dit allemaal nog voor zin als mensen hier zichzelf om het leven brachten, en dat voor een mooie job? Rosalia begon door te hebben dat het niet enkel daarom draaide. Er zat hier meer achter en ze zou uitvinden wat het was, voor Charlotte en alle andere slachtoffers die hier gemaakt werden. Voor hun families en vrienden die hun geliefde nooit meer zouden zien, en voor wie het een raadsel bleef wat er met hen gebeurd was. 'Ik weet het, ik vind het gewoon zo erg dat ze dit alleen heeft moeten doormaken.. Dat ik er niet bij was om haar te steunen. Ze moet vast zo bang geweest zijn..', zei Rosalia snikkend. De stem van Aidan wist haar deels te kalmeren en ze knikte. 'Bedankt', zei ze zachtjes. Ze wist dat hij die belofte niet zou kunnen waarmaken, niet hierbinnen maar ze vond het fijn dat hij haar tenminste probeerde kalmeren. Ze was zeker dat hij er alles aan zou doen om die belofte na te komen. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

We zitten nog even stil zo en ik hoor haar ademhaling rustiger worden. De adrenaline bij mij ebt langzaam weg en het dringt nu nog meer door wat hier is gebeurd. Onbewust bal ik mijn vuist en knijp ik zo hard ik kan.
"Zullen we anders weer het gebouw gaan verkennen?" stel ik voor. Het is misschien goed voor afleiding maar ik ben nu eerlijk gezegd gemotiveerder dan ooit om wat aan deze situatie te doen.

"Ik zat ook te denken aan de rebellen. Ze worden gepropageerd als een stel hooligans wat oorlog wil en niet van de vrede houdt die in ons land is, maar ik begin steeds meer te denken dat zij degene zijn die gelijk hebben. Zoals het nu gaat, dat kan je geen vrede noemen in mijn ogen.
Als we hieruit komen...", ik denk nog even na of ik het wel zeker weet, maar ja. Ja ik weet het zeker. "Wanneer we hieruit komen ga ik me bij hen aansluiten", zeg ik vastbesloten.

Ze moeten weten wat zich hier precies afspeelt. Ik weet niet of er meer zijn die de test hebben gehaald en dan bij de rebellen zijn gekomen, of dat ze voor de test zijn aangesloten, maar ik kan vast íets waardevols brengen.

"Voor nu kunnen we dan juist zo veel mogelijk informatie opdoen van hierbinnen", zeg ik.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Het was goed zo voor even. Gewoon rust, even niks anders. Ze voelde zich enorm slecht, in haar hele lichaam maar dit gaf haar wel de drijfveer om verder te gaan met wat ze gestart waren. Ze moesten op onderzoek uit. 'Dat is een goed idee', zei ze en langzaam stond ze op van de grond. Dit was een enorme tegenslag maar ze mochten het niet in de weg laten staan van hun zoektocht.

Wanneer hij over de rebellen begon keek Rosalia op. Dat was nog helemaal niet zo gek wat hij zei. Die mensen werden uitgestoten omdat ze niet achter de Test stonden, maar wie kon daar nu wel achter staan?Dit soort praktijken waren fout en ze kon niet geloven dat iemand dit zou willen voor zijn leven. 'Maar, wat dan met je vader? Deze Test maken is de enige kans dat we terug in onze eigen sector kunnen komen. Ik zou willen beloven dat ik hetzelfde ga doen maar ik weet niet of ik mijn broers voor altijd kan missen.. Of ik mijn moeder wel alleen kan achter laten bij..' Ze zuchtte zachtjes. Hij zat helemaal juist en dat bewonderde ze aan Aidan, dat hij altijd wist wat te doen in elke situatie. Zo leek het toch. 'Laten we het maar gewoon doen, proberen achter de waarheid te komen. Dat is het enige wat we kunnen en we zullen wel zien waar het ons brengt. Ik hoop dat we niet onder de grond eindigen, maar misschien is dat nog wel beter dan hier levend uitkomen..', zei ze. Dat was gewoon de harde realiteit op dit moment. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

M'n vader.. Onwillekeurig raar ik mijn broekzak even aan, het is inmiddels een tik geworden om te kijken of het zakmes er nog in zit. "Ik heb hem beloofd dat ik mijn best ga doen bij de test. Hij heeft me zo proberen op te voeden dat ik moet kiezen voor wat juist is. Hij zou achter mijn beslissing staan als hij hoorde wat hier gebeurd. Wat hij misschien ook wel weet... Bovendien zijn er regelmatig rebellen in de Akkerbouwsector, dus heel misschien kan ik hem nog zien. Alhoewel, ik wil hem niet in gevaar brengen".
Ik schud even met mijn hoofd. "Dat zien we later ook wel, eerst hier rondkijken".
Dan bedenk ik me ineens dat er microfoons onder de nachtkastjes zitten die waarschijnlijk alles hebben gehoord wat we net zeiden. Met grote ogen leg ik een vinger op mijn lippen met het gebaar van stil zijn en ik wijs naar de kastjes.
Waarom hebben ze nog niks gedaan als ze dit hele gesprek hebben kunnen luisteren? Waarom zijn ze nog niet binnen gestormd en hebben ons nog niet vermoord?
Hebben ze zo veel vertrouwen in hun eigen beveiligingssystemen? Of hebben ze een andere reden?

We lopen naar de gang en uit het gedeelte met de slaapkamers. De tweeling en Carter komen we gelukkig niet tegen, dat kan ik nu ook echt even niet gebruiken. We lopen door een enorm doolhof aan gangen, langs de gang met de trap naar de kas, uit het gedeelte waar wij mogen komen. Voorzichtig, zachtjes, en zo neutraal mogelijk lopen we door tot we iets interessants tegen komen wat het bekijken waard is, wat dat dan ook is. Uiteindelijk komen we bij iets wat een nooduitgang lijkt. De deur zit niet op slot en we zouden naar buiten kunnen. Ik kijk Rosalia even aan. Wat nou als er een alarm af gaat? Waarom hebben we nog niks gehoord en geen mensen gezien? Dit is raar.

Als ik door het raam kijk zie ik verschillende mensen in lab jassen van en naar het gebouw lopen. Even verderop staat een tweede gebouw wat net zo'n betonnen blok is als deze. Er is een grote klapdeur aan de zijkant en op de bovenste verdieping zijn ramen, beneden niet. "Wat zou dat zijn?" Fluister ik.

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze wou vertrekken wanneer hij opeens gebaarde naar de kastjes. Hoe stom ook, ze waren helemaal vergeten van de apparatuur die hier hing. Ze hadden waarschijnlijk alles kunnen horen. Ze waren de klos nu. Er zouden mensen komen om hun af te maken, elk moment, zo dacht ze. Toch gebeurde dat niet. Wat verbaasd keek ze van Aidan naar de kastjes en terug en ze haalde haar schouders op, om te proberen zeggen dat ze wel zouden zien wat er ging gebeuren. Rosalia pakte al haar spullen weer in haar rugzak, die zou ze meenemen straks naar haar nieuwe kamer. Ze hoopte hier nooit nog een voet te moeten binnenzetten. Hier had ze zowel haar beste als slechtste momenten gehad en ze wou er beslist niet meer aan herinnerd worden. Ze wist heel goed dat elk goed moment automatisch ook vandaag zou opbrengen, een dag uit haar leven die ze er liever zou uitknippen als dat mogelijk was. Gewoon alles uitwissen zodat het een lege pagina in haar geheugen zou zijn. Dat was echter niet mogelijk, dat besefte ze heel goed.

De 2 vertrokken uiteindelijk. Ze liepen door de gangen en passeerde niet al teveel mensen. Het was goed weer dus de meerderheid zou buiten zitten. Normaal wel, toch was er wel wat volk te bespeuren in de gangen. Vaak waren het groepjes die naar een kamer trokken, individuen die zich even wouden terugtrekken of geliefden die een momentje voor zichzelf wilden. Die wisten niet dat de makers hier alles konden afluisteren, dat was duidelijk. Het was een heel gezoek om een gang te vinden die weg ging van slaapkamers en hen naar een ander gedeelte van het gebouw bracht. Hier was ze zeker nog nooit geweest. Op het eerste zicht zag het er niet erg spectaculair uit. Gewoon weer een gang zoals alle andere in het gebouw, met het verschil dan dat het hier een stuk kouder was. Alsof hier normaal geen mensen waren en het dan ook niet verwarmd moest worden. Waar zouden ze zijn? Rosalia liep achter Aidan aan richting de deur. Een soort branddeur die op een klein, bijna onzichtbaar kiertje leek te staan? Was dit een val? Ze keek even om zich heen. Op het eerste gezicht geen camera's te zien, ook boven de deur hingen er geen. Ze keek langs hem door naar buiten toe en verbaasde zich bij het zien van de mensen. 'Geen idee, zouden daar ook testen uitgevoerd worden?', vroeg ze wat verbaasd. Ze kon zich niet inbeelden dat er nog meer was dan dit, al liet ze zich door niets meer verrassen. Wat hier de afgelopen dagen was gebeurd klopte niet, en dat er nog veel meer was dan dit, leek dan misschien ook niet volledig onlogisch. 'Ik wil gaan kijken maar wat nu als het een val is. Kijk', zei ze en ze wees naar de deur die op een kleine kier stond. 'Ik denk dat het een val is', zei ze. Ze zou niet weten waarom iemand anders een nooddeur bewust liet openstaan op een kleine kier die je enkel kon zien als je er vlak voor stond. Ze betrouwde de situatie niet. @coronaquarantaine

Account verwijderd

schreef:
Aidan

Snel, denk na. "ze weten dat we het niet eens zijn met de test en dat we het gebouw willen verkennen. Ze weten dondersgoed wat ze allemaal doen en zijn heel precies in het uitvoeren van hun plannen. Alles gaat alitijd volgens protocol. Een deur open laten staan zou dan betekenen dat ze, of een fout hebben gemaakt, wat ik me niet kan voorstellen, of ons naar dat gebouw willen hebben.
Als ze ons naar dat gebouw willen hebben kan het niet veel goeds zijn wat daarin wordt gedaan". Ik kijk nog eens naar buiten en zie een aantal mensen in lab jassen naar binnen gaan. Ze zijn vrolijk met elkaar aan het kletsen alsof dit een gewoon kantoorbaantje is.

"Misschien moeten we hier later terugkomen als het donker is. Of juist nu in het licht als iedereen uit bed is dan zo'n jas weten te bemachtigen zodat we minder opvallen".
Het plan is net zo stevig als een zijden draad, maar niks is hier zeker en je moet toch iets.

Het is trouwens ook alweer bijna tijd voor avondeten volgens mij, we hebben hier nu al een uur rondgelopen. Als we iets gaan doen moeten we dat nú doen. Wat vind jij?"

@Orpgfan1

Account verwijderd

schreef:
Rosalia

Ze volgde zijn gedachtegang. Dat ze op klaarlichte dag deze deur open lieten staan betekende dat ze wouden dat de 2 of iemand anders zouden gaan kijken. Dit was niet het goede moment om op onderzoek uit te gaan. Er zouden nog genoeg momenten komen om dat wel te doen maar ze voelde gewoon dat iets niet klopte en dat ze dan ook meteen moesten terug keren. 'Je hebt gelijk, er klopt hier iets niet voor nu. We kunnen beter teruggaan' Dat deden ze dan ook. Rosalia had een goed gevoel bij de keuze die ze gemaakt had. Het was niet slim geweest en 's nachts teruggaan leek haar dan ook een verantwoordelijker idee. Ze wou niet dat hen iets zou overkomen. Ze waren nu al zo ver gekomen in hun ontdekkingen, het snakte naar meer. Eerlijk gezegd wou ze dit eenmaal buiten naar de buitenwereld brengen, deze praktijken. Maar tegelijk, zou er nooit iemand geweest zijn die hetzelfde dacht? Ze geloofde niet dat al die werkende mensen in de maatschappij dit corrupte systeem goedkeurden en geloofden, maar toch deden ze het. Ze moesten zich toch ook nog de vreselijke zaken herinneren die hier gebeurd waren. Of niet? Rosalia stopte Aidan aan zijn arm en hield hem tegen. 'Wat nu als ze ervoor zorgen dat mensen alles vergeten wat hierbinnen gebeurd is. Jouw vader kan het niet navertellen, mijn ouders en broers ook niet. Wat nu als ze ervoor zorgen dat iedereen vergeet wat er hier gebeurd, zodat ze wel vrede moeten bewaren want ze herinneren zich niet wat voor vreselijke zaken hier gebeuren. Misschien zijn er hier daarom zoveel mensen in labojassen. Om daarvoor te zorgen. Niet om de Test te bestuderen en onderzoeken maar om te onderzoeken hoe ze ervoor kunnen zorgen dat iedereen zijn Test vergeet', zei ze. Ze was maar luidop aan het nadenken maar het klonk ergens wel logisch. @coronaquarantaine

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld