Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Endure and survive

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Alle handelingen die hij uitvoerde voelden goed. Op dit moment maakte het haar niet uit of ze teder of vurig waren. De opwinding begon duidelijk door haar lichaam te stromen, wat te merken was aan haar zwaarder wordende ademhaling. Dean had haar blouse losgeknoopt en van haar schouders geschoven, terwijl zijn lippen opnieuw omlaaggleden en haar pas ontblote huid betaste. Enkel haar deze keer niet zo charmante beha zat nog in de weg. Hij kuste de huid vlak boven de stof, terwijl zijn vingers zich gretig in haar zijen zette en haar dichter tegen zich aan trok, wat een zachte kreun veroorzaakte. Ze zag zijn ogen vonkelen toen hij opkeek om haar lippen opnieuw te veroveren. Zijn vingers maakten de beha soepel los, alsof het een dagelijkse handeling was. Zijn handen zochten naar de blote rondingen van haar lichaam. Ze was mager geworden de afgelopen maanden, er was weinig zichtbaar van het groeiende kind in haar. Ondanks dat waren haar borsten hun volume niet verloren. Daar was ze dankbaar voor, het gaf haar een stukje meer zelfvertrouwen. Hij nam haar tepel tussen zijn duim en wijsvinger en begon er zacht mee te spelen. Kon je je voorstellen dat Dean nog geen jaar geleden rood was aangelopen toen zijn hand onder haar shirt was verdwenen? Het was aandoenlijk geweest, maar ze hield van het vertrouwen waarmee hij de handeling nu uitvoerde.
Hun lippen waren nog geen moment van elkaar geweken en Charlotte legde haar handen op de rand van zijn broek. Ze kreunde tegen zijn lippen aan. ‘Ik wil je,’ hijgde ze. Kort nam ze het moment om zijn trui over zijn hoofd te trekken. Een kunstwerk aan wonden en littekens werd zichtbaar. Sommige wonden waren zo goed als genezen, anderen waren nog een duidelijke wond en de schotwond was zelfs nog afgedekt. Zacht liet ze haar vingers over de huid strijken, terwijl haar lippen vlak voor de zijne hingen. Zo dichtbij dat ze elkaars ademhaling konden delen. ‘Doe ik je pijn?’
Dean beantwoorde haar vraag door zijn handen naar haar kont te brengen en haar iets beter op zijn schoot neer te zetten. Hij schudde kort zijn hoofd, voor hij haar gretig zoende. Charlotte drukte haar borsten tegen zijn lichaam, legde haar armen rond zijn nek en speelde met de puntjes van zijn haar. God, ze had dit gemist. Door de manier waarop hij haar aanraakte, herinnerde hij haar eraan hoe gek ze hem maakte, maar bovenal hoe gek hij op haar was. Hij koos ervoor om een leven met haar te delen waar hij niet om gevraagd had. Hij wilde geen vader worden, maar toch koos hij voor haar. En elke dag kwam ze een stuk dichterbij de realisatie dat hij altijd voor haar zou kiezen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Als er iets was waar hij nu niet aan wilde denken, iets waar hij niet mee geconfronteerd wilde worden, was het zijn gehavende huid. De tekeningen, die voor een deel kapot waren gemaakt door de verwondingen, die over zijn hele lichaam liepen. Hij ergerde zich eraan. Dean was totaal niet ijdel, dat kon nauwelijks in deze wereld, maar toch vond hij het naar dat de tekeningen die zijn lichaam hoorden te sieren, nu een onsamenhangende wirwar van wonden, littekens en kleur geworden waren. Een deel ervan zou herstellen, dat wist hij wel. De wonden zouden helen, de inkt zat dieper dan de eerste huidlaag. Littekens zouden door de tekeningen heen gaan lopen, maar op zich was dat niet zo'n groot probleem. Met wat werk zou het nauwelijks zichtbaar zijn. Maar had hij het geduld daarvoor? Waarschijnlijk niet, maar hij zou wel moeten. In ieder geval wilde hij er nu niet te lang bij stilstaan, daarom leidde hij Charlotte er ook van af, gaf hij haar iets anders om mee bezig te zijn. Of liever, hij vestigde haar aandacht op iets anders. Ietwat ongemakkelijk maakte hij haar broek los, maar hij maakte nog geen aanstalten om haar van de stof te ontdoen. In plaats daarvan liet hij zijn hand over haar huid glijden, onder de stof van haar ondergoed. Korte haartjes kietelden zijn vingers, maar daardoor liet hij zich niet van zijn stuk brengen. God, een jaar geleden had hij dit niet eens durven dromen. Dat hij dit nu deed, nauwelijks aarzelend, was een bizar contrast met hoe hij vroeger geleefd had.
Zijn vingers hadden de juiste plek gevonden en Dean kon een flauwe glimlach niet onderdrukken toen hij draaiende bewegingen begon te maken, daarmee een van de meest gevoelige plekken van Charlotte stimulerend. Het was direct aan haar te zien dat hij de goede plek en het goede ritme te pakken had. God, zij was niet de enige die iets wilde. Hij wilde haar ook, hij wilde haar zeker ook. Hij kon nauwelijks wachten om weer tussen haar dijen te liggen, haar warme, naakte lichaam tegen het zijne aan te voelen. Nog eventjes. Nog eventjes wilde hij haar het genot gunnen, nog eventjes wilde hij iets voor haar doen.
Hij kuste haar hals, blies hete adem in haar nek en merkte dat haar ademhaling al versnelde. Het bracht hem in een soort roes, de m acht die hij over haar genot had. 'Ik wil jou ook,' antwoordde Dean dan ook, zijn stem heser dan hij had verwacht. God, hij verlangde naar haar.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Warme prikkels sidderden door haar lichaam. Hij was ondertussen bekend genoeg met haar lichaam om te weten waarmee hij haar het meest kon behagen. Het had ook niet lang geduurd voor hij die ontdekt had. Hij kende haar goed genoeg en kon aan haar reactie merken wat ze fijn vond en wat niet. Gesmoorde kreunen verlieten haar lippen op de momenten dat de sensaties te veel werden. Haar lichaam begon te gloeien en ze liet haar hoofd in haar nek hangen. Genot stroomde door haar aderen en zijn handeling lieten haar enkel meer naar hem verlangen.
Lang genoeg gewacht. Charlotte kwam van schoot, al miste ze de aanraking vrijwel direct. Ze schoof haar kleding van haar lichaam, waarna ze zich met geholde rug naar Dean toe boog en de knopen van zijn broek losmaakte. Meegaand tilde Dean zijn heupen op, zodat zij de kleding van zijn lichaam kon ontdoen. Onbewust beet Charlotte op haar onderlip bij het zien van zijn erectie. God, hoe had ze al die tijd zonder deze momenten volgehouden? Naast het genot, voelde ze ook een soort zelfvertrouwen tijdens hun vrijpartijen. Zijn woorden waren prettig, maar drongen lang niet zo diep tot haar door dan zijn handelingen.
Opnieuw nam Charlotte plaats op zijn schoot. Ze legde een hand in zijn nek en keek hem verlangend aan. Haar andere hand gleed over zijn torso. Behoedzaam, zich bewust van alle wonden die eronder lagen. Wonden die hem bijna naar de dood geleid hadden. God, ze was doodsbang geweest. Het moment dat ze die wolven bovenop hem zag duiken was een moment dat ze nooit zou vergeten. Godzijdank had hij gevochten voor zijn leven en was hij teruggekomen.
Voorzichtig plaatste ze zijn geslacht goed, waarna ze zachtjes omlaag zakte en hij bij haar naar binnendrong. Ze zoende Dean intiem. Zacht hijgde ze zijn naam toen hij helemaal bij haar binnen was. Hier zou ze nooit genoeg van krijgen.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoewel het bijna onmogelijk leek, was hij vergeten hoe heerlijk dit was. Hoe fijn het was om zo intiem met Charlotte te zijn, haar tengere lichaam zo dichtbij zich te hebben. Hoe bizar het ook leek, het voelde eventjes weer als de eerste keer dat ze het moment deelden, zo bijzonder voelde het. En toen hij volledig bij haar binnengedrongen was, werd het alleen maar beter. Toen ze begon te bewegen op zijn schoot, dacht hij even dat hij de extase al bereikt had. Zo goed voelde het. Het was niet zo, hij was nog niet zo ver, maar het genot was onvoorstelbaar. Zijn handen gleden af naar haar heupen, waar hij ze liet liggen, mee liet bewegen op het ritme van haar bewegingen. Hij wilde dat hij meer kon doen, maar hij wist ook dat zijn lichaam zou protesteren als hij te veel probeerde te doen. Als hij de leiding zou proberen te nemen, zou dat wel eens een erg negatief effect op zijn herstel kunnen hebben, een risico dat hij liever niet wilde nemen. Niet dat hij er op dit moment erg bewust over nadacht, maar toch.
Enkele tijd genoten zij van elkaar, van de intimiteit die ze deelden. Het ging gepaard met aanrakingen, hevige zoenen en hete geluiden, die het liefdesspel alleen maar opzweepten tot een extase. Maar aan alles kwam uiteindelijk een einde en Dean merkte dat hij dichter en dichter bij een hoogtepunt kwam. Voorzichtig sloeg hij een arm om Charlotte heen, waarna hij haar op de bank legde. Ditmaal leunde hij toch boven haar, wat verrassend soepel en pijnloos ging. Het ging om slechts enkele bewegingen, enkele malen dat hij zichzelf dieper bij haar naar binnen duwde, tot hij niet meer kon. Een diepe kreun ontsnapte zijn keel en hij klemde zijn handen in de stof van de bank terwijl hij zijn hoogtepunt bereikte. Het deed zijn lichaam sidderen, hij voelde de pijn die deze inspanning hem deed, maar het was geen pijn die hem deerde. Er waren op dit moment veel en veel belangrijkere dingen dan zoiets simpels als de pijn van zijn verwondingen, die in het niet viel bij de roes die hij in zijn hoofd voelde. Hij kuste Charlotte zacht, nu de rauwe lust wat weg begon te zakken, maar kwam nog niet overeind. Hij wilde nog niet, wilde haar lichaam nog niet verlaten. Hij wilde de warmte van haar dijen nog voelen, de spanning in haar lichaam. Haar snel rijzende en dalende borstkas. De intimiteit die ze deelden.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
‘Dat kun je niet doen!’ protesteerde Charlotte, die vlug door de deur vloog om haar broer niet uit het oog te verliezen. Hij had een stapel papieren in zijn handen die hij al lopend doorspitte, terwijl hij met een half oor naar zijn zusjes protest luisterde. ‘Hij is nog maar net genezen, je kunt hem niet zomaar meesturen op missie? Wil je zo graag van hem af?’
Die vraag wekte een geïrriteerde zucht tot leven. De jongeman, even vermoeid als altijd, draaide zich naar haar toe. Zijn ogen waren wat ingevallen en donkere wallen tekenden zijn gezicht. Zijn wangen waren meer ingevallen dan de vorige keer dat ze hem gezien had. Het ging niet goed met hem. Zou dat alles komen door de druk van het leiderszijn of was er meer aan de hand?
‘Hij bood het zelf aan. In deze staat zou ik hem nergens toe dwingen. Als je niet wilt dat hij meegaat, moet je bij hem zijn.’
Charlotte rolde met haar ogen. ‘Dat is wel heel gemakkelijk zeg. Zou je een ander ook hebben laten gaan die midden in zijn herstel zit?’
‘Doe niet zo kinderachtig, Charlotte. Dean heeft zelf aangegeven dat hij mee kan. Hij heeft jaren moeten vechten voor zijn leven, het is niet makkelijk om dan stil te zitten en je herstel af te wachten. Ik denk dat hij zichzelf nuttig wil maken en dit is wat hij het beste kan. Daarnaast, we kunnen iemand als hem goed gebruiken tijdens een missie. Hij is niet alleen sterk, maar weet ook veel van de wereld en kan rustig blijven in stressvolle situaties.’
Wauw. Dat was een groot compliment voor iemand die hij eigenlijk niet echt mocht. Mocht de situatie anders geweest zijn – ofwel, Dean had geen relatie met het zusje van de baas – dan hadden de twee nog best goed door een deur kunnen gaan. Het ergste was dat Christian gelijk had. Ze merkte dat Dean moeite had met het uitzitten van zijn herstel. Hij was zijn training langzaam weer gaan oppakken, maar ze kon zien hoe zijn lichaam soms wat verstarde van de pijn. De schotwond heelde goed, maar was verre van een volledig herstel. Ze maakte zich zorgen om hem.
Maar eerlijk? Dat was niet de reden dat ze niet wilde dat hij weg zou gaan. Ergens wist ze dat een missie hem goed zou kunnen doen. Hij zou er even tussenuit kunnen, zijn gedachten op een rijtje kunnen zetten in zijn meest natuurlijke omgeving. Het idee van een huisje, een boompje en een beestje was niks voor hem. Voor haar daarentegen wel. Het ging beter met haar. Ze at langzamerhand wat meer nu ze zag dat Dean weer langzaam aansterkte, maar ze was nog steeds ongezond dun. Haar buik begon te groeien en het leek alsof ze eindelijk weer een beetje een normaal figuur had, maar in werkelijkheid was dat het kind dat in haar groeide. Ze had het nieuws nog niet rondverteld. Eliza had zich keurig stilgehouden, maar controleerde regelmatig of het goed met haar ging. Christian wist echter van niks. En ze had geen idee hoe ze het hem moest vertellen.
Hij moest gezien hebben dat ze in gedachten verzonken raakte, want hij klemde zijn papieren in een arm, terwijl hij zijn andere hand op haar bovenarm legde. ‘Maak je geen zorgen, Char. Ik zal zorgen dat de rest een beetje op hem let. Geef hem een beetje vertrouwen, dat zal hem vast goed doen.’
Ze zuchtte. Hij had gelijk. Ze haatte het als hij gelijk had. Of wie dan ook. Soms wilde ze gewoon zelf gelijk hebben. Ze knikte. ‘Beloofd?’
Christian grinnikte. ‘Pinkypromise,’ antwoorde hij grinnikend, waarna hij zijn pink uitstak. Een nostalgische handeling die zij hem als kind altijd afdwong. Hij had het maar kinderachtig gevonden en het deed haar goed om te zien dat hij het zich herinnerde. Lachend klemde ze haar pink om de zijne, waarna ze haar broer vlug omhelsde en afscheid van hem nam. Ze liep naar de trainingszaal, waar ze Dean een aantal minuten had achtergelaten. Hoewel hij haar beloofd had dat hij rustig aan zou doen, zag zijn training er flink intensief uit. Kort beet ze op haar lippen terwijl er een explosie aan kriebels in haar buik ontstond. Ze hield ervan hem zo bezig te zien. De focus die zijn gezicht uitstraalde, het zweet dat van inspanning over zijn slaap dwarrelde, de spieren die zich aanspanden bij de verschillende bewegingen. Het had iets ruigs en iets elegants. Ze ging aan de rand van het veld zitten, genietend van het uitzicht terwijl ze wachtte tot hij haar in vizier kreeg.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Het was fijn om bezig te kunnen zijn. De afgelopen weken had Dean steeds meer moeite gehad met het thuisblijven, het voorzichtig doen, het beter worden. Natuurlijk wilde hij wel beter worden, maar hij wilde niet wachten. Niet zo lang als hij had gemoeten. Zijn wapens waren weer prachtig onderhouden, zelfs al waren ze flink gehavend door de wolvenaanval, nu bijna twee maanden geleden. In die maanden had hij ze opgepoetst, hersteld, nog eens opgepoetst en iedere oneffenheid, ieder vuiltje, van zijn geliefde wapens verwijderd. Maar zelfs dat was op een gegeven moment klaar.
Charlotte had meerdere malen aangedrongen dat hij rustig aan moest doen. Dat hij zijn eigen herstel alleen maar in de weg zou zitten als hij zichzelf nu al te ver pushte. Misschien was dat wel een reden dat hij zich juist opgegeven had voor deze missie, dat hij zijn trots aan de kant had gezet en Christian gevraagd had om een plek bij de volgende missie. De broer van Charlotte had er even over getwijfeld, maar blijkbaar had de man uiteindelijk ingezien dat Dean het niet vol zou houden, zelfs al zou Charlotte er waarschijnlijk niet blij mee zijn. Dean deed het niet om Charlotte dwars te zitten, zeker niet. Dit was puur voor hemzelf. Hij hield van zijn vriendin, maar kon haar zorgzaamheid en bezorgdheid niet altijd even goed verkroppen. Hij had jarenlang voor zichzelf gezorgd, ook in heftige situaties. Dat Charlotte zich zo veel zorgen om hem maakte en hem het liefste thuis zou houden voor het komende jaar, was een beklemmende gedachte.
Dus, ondanks de vele waarschuwingen dat hij voorzichtig moest zijn, was Dean weer aan het trainen. En nog vrij intensief ook, al probeerde hij zich in te houden wanneer Charlotte erbij was. Zodat ze zich niet al te veel zorgen hoefde te maken. Zijn spieren, stijf van het vele rusten, deden de eerste paar dagen zeer. Toch werd het snel beter, dankzij zijn jaren harde training. Hij was dit gewend, zijn lichaam was gebouwd op intensief overleven. Niet op thuiszitten.
Nog een enkele richtte hij en een luid schot klonk door de ruimte. De kogel landde niet perfect waar hij hem gericht had, waarschijnlijk doordat hij nog niet helemaal topfit was en doordat hij al een hele training had gehad. Hij borg het wapen op en draaide zich om, verrast toen hij Charlotte al weer zag staan. Hij had gedacht dat ze langer weg zou zijn, maar desalniettemin glimlachte hij toen hij zag dat ze naar hem keek. Hij liet zich naast haar op de grond ploffen, draaide de dop van een waterflesje af en nam een paar slokken. Van zijn verwondingen was gelukkig al bijna niets meer te zien, zelfs de wond op zijn buik was al bijna volledig hersteld, slechts de grove randen van een litteken waren zichtbaar als hij zijn shirt uit zou trekken.
'Gelukt?' vroeg hij aan Charlotte. Ze had hem niet exact gezegd waarom ze met Christian wilde spreken, enkel dát ze hem even wilde spreken. Hij vermoedde wel waar het over gegaan was, want Charlotte was uiteraard niet heel blij geweest toen ze hoorde dat Christian hem weer op missie stuurde. Dean hoopte maar dat haar broer niet overstag gegaan was.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Een knoop vormde zich in haar buik. Moest ze eerlijk tegen hem zijn en hem vertellen waarvoor ze naar Christian was geweest? Hij had het vast kon raden, maar was het niet stom dat ze op die manier Dean bij haar had willen houden? Misschien was het maar goed ook dat haar broer niet was ingegaan op haar voorstel.
Een zucht ontsnapte aan haar lippen. Ze haatte het om alleen te zijn. De nachten waren koud en eenzaam. Ze miste zijn arm om haar lichaam, de regelmatigheid van zijn ademhaling. Ze miste de korte gesprekken, het bespreken van de meest kleine dingen die gebeurden op een dag. Hoewel ze genoeg boeken had om in te verzinken, had ze moeite om haarzelf te vermaken zonder Dean. Voor korte tijd ging dat prima, maar als hij meer dan een week weg was, voelde ze zich leeg. Dan miste ze de intimiteit die de twee hadden. Op die moment voelde ze zich niet incompleet, dan was ze daadwerkelijk incompleet.
Ze schudde haar hoofd. ‘Ik heb iets gedaan wat niet oké is,’ bekende ze.
Dean trok een wenkbrauw op, terwijl hij zijn armen op zijn knieën liet leunen en het flesje water losjes in zijn hand vasthield.
‘Ik vroeg Chris waarom hij je meenam en wilde hem overtuigen dat hij dat niet moest doen.’ Nu ze het hardop uitsprak voelde ze zich nog schuldiger. ‘In plaats daarvan heeft hij me overtuigt waarom je wel mee moet,’ zei ze met een flauwe glimlach. Het was voor Dean misschien fijn om te horen dat Christian vertrouwen in hem had, maar tegelijkertijd werd hij ook geconfronteerd met haar foute actie. Ze durfde niet zijn kant op te kijken, bang voor de teleurstelling op zijn gezicht. Het was zo goed gegaan de laatste tijd, waarom had ze het verpest door zoiets stoms? ‘Ik wil niet dat je weggaat, Dean,’ flapte ze eruit. Ze sloeg haar armen om haar schenen en liet haar hoofd op haar knieën leunen. ‘Niet alleen omdat ik me zorgen om je maak… Ik bedoel, tuurlijk, ik vind dat je meer rust moet nemen dan dat je nu doet, maar ik weet dat dat niet bij je past. En, je wonden zijn redelijk genezen, maar ik vind het vervelend om te zien dat je pijn hebt. Maar… ik…’ Nogmaals zuchtte ze en sloot haar ogen, waarna ze de gedachte uitsprak die haar het meeste dwarszat: ‘Wat moet ik zonder je?’

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Zijn vermoedens werden bevestigd. Eerst al door de blik op haar gezicht, daarna door de woorden die ze sprak. Het was zeker niet onverwachts, al was het anders om nu uit haar mond te horen dat ze het gedaan had. Dat ze het achter zijn rug om gedaan had, ook nog eens. Dean moest even diep ademhalen, liet de lucht langzaam tussen zijn lippen door ontsnappen. Christian was in ieder geval niet overstag gegaan, dat maakte hij uit haar woorden op. Dus nu probeerde ze het bij hem, hem alsnog over te halen om niet mee te gaan op de missie. En dat vond hij lastig, want natuurlijk wilde hij haar niet zomaar achterlaten, al helemaal niet op deze manier. Toch wist Dean dondersgoed dat hij het hier niet lang zou trekken, dat hij er echt voor een wat langere tijd uit zou moeten. Hij was gewend om te reizen, buiten te zijn. Te overleven. Zelfs in het grote kamp met Sam en Evan was het veel minder beklemmend geweest, omdat er voldoende opties waren om erop uit te trekken, zelf een beetje op avontuur te gaan zo nu en dan.
Er was een stilte gevallen tussen het tweetal. Eentje die Dean zou moeten doorbreken. Misschien met iets bemoedigends. Misschien met een verandering van plan. Misschien moest hij gewoon zeggen dat hij toch zou blijven. Maar dat kon hij niet. Hij moest even weg. En dat begreep Charlotte heus wel, maar dat maakte het voor haar natuurlijk niet echt veel beter.
'Ik kom toch altijd weer terug?' zei hij dan ook, een flauwe glimlach rond zijn lippen. Hij vermeed het om in te gaan op haar eerdere woorden, dat ze naar Christian was gegaan achter zijn rug om. Want hoewel hij haar kant begreep, het al een beetje verwacht had, wilde hij het er verder niet meer over hebben. 'Daarbij, we hebben al voor hetere vuren gestaan, denk ik zo.' Hij doelde niet specifiek op iets, maar van wat Dean wist van deze missie, viel het gevaar wel mee. Hij had echt wel gevaarlijkere dingen gedaan, met en zonder Charlotte.
Eindelijk keek hij naar haar, hoe ze daar op de grond zat. Hij duwde zichzelf overeind, rekte zijn lichaam even, waarna hij een hand uitstrekte om Charlotte ook overeind te helpen. 'Het komt heus wel goed, oké?'

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Vertrouwen. Soms was het moeilijk. Ze vertrouwde hem, geloofde zijn woorden een stuk meer dan een paar maanden geleden. Als hij beloofde dat hij er alles aan zou doen om terug te komen, dan geloofde ze hem. Ze had er vertrouwen in dat hij dat voor haar deed. Ze nam het hem dan ook niet kwalijk dat hij er tussenuit wilde. Tuurlijk, ze had liever dat hij hier wilde blijven, dat haar aanwezigheid voldoende was, maar ergens wist ze dat dat niet het probleem was. Ze merkte aan hem dat hij om haar gaf; zij was de grootste reden dat hij nog steeds bij deze groep hoorde. Hoewel het haar dwars zat dat zij niet voldoende was, begreep ze het en had ze er respect voor. Het vertrouwen dat alles goed zou komen, was een stuk zwakker. Helemaal nu zij met een kleine in haar buik rondliep. Ze wilde hem bij zich houden, omdat ze zich prettig voelde onder zijn aanwezigheid. Daarnaast voelde ze zich veilig met hem naast haar. Wat als er iets fout zou gaan tijdens de missie? Misschien zou hij haar wel alleen laten met het kind. Niet bewust, maar door een gevaarlijke gebeurtenis. Of misschien zou hij zich bedenken? Nee. Hij leek zeker van zijn zaak.
Charlotte reikte naar zijn uitgestrekte hand en liet haarzelf omhoogtrekken. ‘Je hebt gelijk,’ gaf ze schoorvoetend toe. Niet omdat ze haar ongelijk niet wilde toegeven – hoewel dat ook niet leuk was – maar omdat ze zich nog steeds niet helemaal prettig voelde bij het idee dat hij weg zou gaan. Een flauwe glimlach verscheen op haar gezicht. ‘Ik ga je gewoon heel erg missen.’ Ze gaf hem zacht een kus, waarna ze haar vinger priemend op zijn borst legde. ‘Dus waag het niet om niet terug te komen.’ Ze zei het als een grap, maar meende het oprecht. Ze was een wrak zonder hem. Daar hadden ze beiden getuigen van mogen zijn. Misschien was het voor haar ook goed als hij een tijd weg zou zijn, zodat ze onafhankelijk werd, zodat ze ook leerde om haarzelf gelukkig te maken. Ze was nog steeds niet de sterkste soldaat (verre van zelfs), maar ze kon haarzelf tegenwoordig prima verdedigen. Ze liep steeds vaker zonder angst over straat. Voor haar was het de mentale strijd die het haar moeilijk zou maken.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoewel ze het niet als een grap bedoeld had en Dean dat heel goed wist, lachte hij toch om haar woorden. Alsof hij niet terug zou komen. Zij wist net zo goed als hij dat hij er alles aan zou doen om terug thuis te komen, maar dat hij nu gewoon even wat afleiding nodig had. Het leven hier begon verstikkend te worden en steeds vaker betrapte hij zich erop dat hij er gewoon vandoor wilde. Om Charlotte dat te besparen, was dit de enige, de enige juiste oplossing. Daarbij geloofde Dean dat het geen slecht idee was als Charlotte juist weer wat meer hier, in de basis zou zijn. Ze had de afgelopen tijd vooral veel thuis gezeten, samen met hem, waardoor een aantal goede contacten die ze hadden, wat verwaterd waren. Nu Dean ook weer hier kwam trainen, kwam dat contact wel weer op gang, maar Charlotte was daar nu eenmaal beter in dan hij. Wanneer hij weg was, zou ze juist tijd hebben om weer te praten. Misschien zou ze zelfs aan een paar anderen durven te vertellen dat ze in verwachting was, iets dat ze de afgelopen tijd voor zich hadden gehouden. Zelfs Christian wist er niet van en Dean wist niet zo goed wat hij daarbij moest voelen. Sowieso, hij wist niet hoe hij zich moest voelen. Als Charlotte het sociale deel nou deed, ervoor zorgde dat de juiste mensen het wisten en de juiste mensen het niet zouden horen, dan hoefde hij dat ongemakkelijke sociale contact niet te leggen. Klonk eigenlijk wel als een plan.
Dean zette het lege flesje weg terwijl ze de trainingszaal verlieten. Het was al weer bijna tijd voor het avondeten en aangezien hij niet meer zo zwak was, zouden ze het in de grote zaal nuttigen. Tegenwoordig was dat geen probleem meer, omdat Dean eigenlijk wel geaccepteerd werd binnen de groep, maar hij vond het nog steeds naar om bij zo veel mensen te zijn die zo veel haat voor hem hadden gehad. Iedere keer was hij op zijn hoede, al helemaal nadat hij aangevallen was door wolven. Dat was misschien niet aan de mensen hier te wijten, maar het had er wel voor gezorgd dat hij wat meer gespannen was.
'Heb je nog met Eliza gepraat?' Hoewel Dean de vader van het kind was, wilde hij niet bij alle gesprekken zijn die Charlotte en de arts hadden. Te veel dingen die hem iets te vrouwelijk waren, om het maar zo te zeggen. Dus deed hij het met de updates die hij van Charlotte kreeg.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Hij toonde interesse. Niet uit formaliteit, maar omdat hij oprecht om het antwoord leek te geven. Het deed haar goed. Een klein seintje dat hij nog altijd achter zijn keuze stond. Charlotte glimlachte onbewust, terwijl ze haar blik op de grond richtte. Ze kon het niet helpen om haarzelf zenuwachtig te voelen als ze dergelijke dingen deelde. Ze was nerveus voor zijn reactie, maar daarnaast vreesde ze voor alle dingen die fout konden gaan. Haar ondergewicht was een probleem, evenals de stress van de eerste weken. Er waren zoveel mogelijkheden die het hele sprookje overhoop konden gooien.
Vluchtig keek ze om haar heen om er zeker van te zijn dat niemand haar zou horen. ‘Het lijkt allemaal positief. Eliza heeft verschillende onderzoekjes gedaan gisteren en het leek in orde.’ Aangezien er geen apparatuur was voor het uitvoeren van een echo, moest Eliza op allerlei andere manieren testen doen. Ze vertelde dat men normaal gesproken na zestien weken kon zien wat het geslacht was, maar dat was een luxe die hen niet geboden werd.
Dean knikte kort, leek de informatie in zichzelf op te slaan. ‘Geen bijzonderheden?’
Ofwel: geen risico’s?
Ze waren aangekomen bij de kantine en voor ze zich aansloten aan de rij voor het eten nam Charlotte halt. Hier was de kans minder groot dat iemand hen zou horen. ‘Niet echt,’ zei ze aarzelend, ‘al moet ik mijn gewicht wel in de gaten houden van Eliza. Sowieso is het begin van de… eh…’ Charlotte vermeed het woord, bang dat iemand het zou horen. Ze ging ervan uit dat Dean wel begreep waar ze op doelde. ‘Het begin was niet optimaal, dus ze wil het sowieso goed in de gaten houden zeg maar.’
Deans gedachten leken wat af te dwalen, maar hij knikte begrijpend. Shit, had ze het voedingsprobleem wel moeten opbrengen? Ze kende hem lang genoeg om er zeker van te zijn dat hij zich niet schuldig zou voelen. Ze had haarzelf verwaarloosd toen hij op sterven lag, maar dat was gelukkig niet iets wat hij zichzelf kwalijk zou nemen. Wel wisten ze beiden dat ze niet meer voeding zouden krijgen dan anderen zonder een goede reden. Ze hoopte niet dat hij zich er zorgen over zou maken. Het zou wel goed komen. En misschien zou ze wel een extraatje krijgen als ze het Christian eindelijk zou vertellen. Tegelijkertijd voelde ze zich bezwaart om gebruikte maken van een dergelijke luxe. Iedereen had recht op eten en een goede voorraad bleef een uitdaging voor zo’n grote groep.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Geen bijzonderheden. Dean had al lang geweten dat het gewicht van Charlotte een probleem was. Ook de stress van de eerste weken kon niet positief geweest zijn voor het kleine leven dat in haar groeide. Ze hadden het er niet expliciet over. Niet hier, maar ook thuis niet. Het bleef ongemakkelijk voor Dean om er echt over te praten. Het idee was nog steeds raar en hoe vaker hij er hardop over sprak, hoe surrealistischer het leek. Hij stond nog steeds achter zijn keuze, daar zat het hem niet in, maar jarenlange overtuiging dat hij nooit kinderen zou krijgen, was moeilijk ineens weg te werken.
'Je moet het tegen Christian zeggen,' reageerde Dean dan ook, alsof hij haar gedachten had gelezen. Misschien dachten ze gewoon te veel hetzelfde. Het kwam er in ieder geval op neer dat hij zich heel goed realiseerde dat Charlotte aan moest komen en dat dat niet ging lukken met enkel de standaard maaltijden die ze hier kregen. Natuurlijk kon hij wat van zijn eigen eten haar kant op schuiven, vooral nu hij zich wat beter voelde, maar dat zou ze waarschijnlijk afwijzen. Zo was ze dan ook wel weer.
Dean wist dat Christian haar wat extra's toe zou schuiven als ze hem vertelde wat er aan de hand was. De broer van Charlotte zou er waarschijnlijk niet blij mee zijn, maar het belangrijkste voor hem was Charlotte en haar gezond houden. In dat opzicht zaten de twee mannen verrassend op dezelfde lijn.
Hun gesprek werd onderbroken doordat ze vooraan in de rij stonden, waar ze een niet goed herkenbare puree op een bord geschept kregen. De winter had ook hier toegeslagen en de voorraden waren niet onaangetast gebleven. Toch geurde het eten nog steeds aantrekkelijk en Dean voelde dat hij, deels door zijn herstel en deels door zijn training, toch wel honger had gekregen. Hij bedankte de persoon die het eten had opgeschept en liep naar een vrije plek aan een van de tafels, op de voet gevolgd door Charlotte.
Hoe langer ze hier bleven, hoe meer structuur er leek te ontstaan. Ze zaten met dezelfde mensen aan dezelfde tafel, alsof iedereen langzaam maar zeker een vaste plek kreeg in deze gemeenschap. Tegenover hem Jared, die met een knikje hun aanwezigheid bevestigde en zwijgend verder at. Een eind verderop zat Jane. Zo nu en dan wierp ze een blik in hun richting, maar het leek erop dat ze geaccepteerd had dat ze verloren had. Gelukkig maar.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zijn woorden verrasten haar. Het advies leek vrij vanuit het niets te komen, maar ze begreep waar het vandaan kwam. Christian was de leider van deze vestiging, hij was degene die de touwtjes in handen had. Als hij besloot dat Charlotte meer te eten zou moeten krijgen, dan zouden de anderen daarnaar moeten luisteren. Het voelde alsof ze op die manier misbruik zou maken van zijn positie, aan de andere kant geloofde ze erin dat Christian iedere zwangere vrouw meer eten zou gunnen. Daarnaast verdiende hij het om te weten wat er speelde. Ze was bang voor zijn reactie. De band tussen Dean en Chris was niet optimaal en hij zou waarschijnlijk niet staan te springen om het nieuws dat Dean de vader van haar kind zou worden.
Ze had het graag met Dean willen bespreken, maar nu ze aan tafel zaten met wat anderen, kon ze niet meer ongestoord praten over de zwangerschap. In plaats daarvan aten ze zwijgend hun eten op. Charlotte had het eten vrij vlot op en zag hoe Dean haar kant opkeek. Zijn bord was nog voor een kwart gevuld en ze kon de vraag in zijn ogen zien liggen: “wil je wat van mij?”. Ze schudde resoluut haar hoofd. Ze wilde zijn eten niet afpakken, helemaal nu ze al op zo weinig moesten leven. Daarnaast kon hij de voedingsstoffen gebruiken om zelf aan te sterken.
‘Dus,’ onderbrak Charlotte de stilte, die zij waarschijnlijk als enige als ongemakkelijk ervoer. ‘Jared, ga jij mee op missie morgen?’
Jared was wat verrast door het plotse onderwerp en maakte zijn mond leeg. ‘Absoluut, Christian wilde graag een ervaren chauffeur mee.’ Hij leek er niet helemaal achter te staan. De relatie tussen hem en Aïsha werd serieuzer en het zou vast niet lang duren voor hij overgeplaatst zou worden. Tot die tijd was het fijn hem hier te hebben, helemaal gezien het feit dat hij de enige persoon was met wie Dean het écht goed kon vinden. ‘Ik hoorde dat jij ook meegaat. Goed je er weer bij te hebben, knul.’ Dean had flink wat missies gemist in zijn herstelperiode. Charlotte vond het wat vroeg, maar Jared leek het meer dan tijd te vinden. Vervolgens richtte hij zijn aandacht op Charlotte. ‘Dus, vanavond is jullie laatste avond met z’n tweeën. Heb je nog plannen voor de komende tijd?’
Op nummer een stond het nieuws vertellen aan Christian, op nummer twee het uitstellen daarvan. ‘Ik wil het trainen weer een beetje oppakken, denk ik. Ik heb weinig gedaan de afgelopen periode en ik merk dat mijn conditie een stuk minder geworden is.’ Al was dat ook aan een hoop andere dingen te wijten. Ze was ook van plan om een nieuw wapen uit te proberen in de tijd dat Dean weg was, maar dat wilde ze als verrassing houden voor hem.

Hadesu
Wereldberoemd

Hadesu schreef:
Hoewel ze resoluut haar hoofd had geschud, schoof Dean zijn bord toch van zich af. Het was niet zo dat hij haar zijn eten aanbood en zelf verhongerde. Hij had voldoende gegeten en wat er nog lag, was echt over. Hij at nog steeds niet veel, zelfs al moest hij aansterken en helen. Jaren van schaarste hadden die gewoonte als gevolg gehad en Dean leefde altijd op weinig voedingsstoffen. Het was iets waar je vanzelf aan gewend raakte, zelfs als je een keer wél zware inspanning had verricht.
De plannen die Charlotte had, stonden hem niet helemaal aan. Ze had juist verteld dat ze in principe te zwak en mager was, maar nu wilde ze het trainen weer op gaan pakken zonder extra voedingsstoffen. Je hoefde geen genie te zijn om te weten dat dat goed fout zou kunnen gaan. Toch hield hij zijn mond voor nu dicht. Eventueel zou hij er later nog wel iets over zeggen, maar hij wilde ook niet te bazig overkomen op zijn vriendin. Hij moest er ook op vertrouwen dat ze zelf kon inschatten wat wel en niet lukte en dat ze zou stoppen wanneer ze aan haar grenzen zat, al wist hij uit ervaring dat dat soms lastig voor haar was. Gelukkig was Christian hier, die zou in ieder geval een klein oogje op haar kunnen houden als ze te ver doordraafde.
Jared knikte begrijpend naar Charlotte. 'Je zal inderdaad wel wat in te halen hebben na zo'n periode van rust,' bevestigde de man. Hierna richtte hij zijn aandacht op Dean. 'Jij bent wel weer klaar voor een missie?'
Dean haalde zijn schouders op. 'Na een aantal jaar is er wel wat meer nodig dan een paar verwondingen om me uit vorm te krijgen,' zei hij met een flauwe grijns, die door Jared beantwoord werd.
'Ben ik het mee eens,' zei de man, 'maar doe wel rustig aan hè? Als onderweg blijkt dat het niet gaat, geef het dan aan bij mij of iemand.'
'Komt goed,' wuifde Dean de bezorgdheid weg. Hij had wel genoeg bezorgde mensen om zich heen, het liefste wilde hij dat ze hem op deze missie normaal zouden behandelen. 'Als ik niet fit genoeg was, had Christian me nooit mee laten gaan.'
'Dat is ook wel waar,' zei Jared. Hierna viel er weer een stilte waarin de man tegenover hen wat in zijn eten zat te prikken en de geluiden uit de eetzaal de overhand namen. Dean keek nog even naar Jared, die hij zijn vriend durfde te noemen in deze wereld. Anders dan zijn vrienden uit het kamp, maar wel een vriend. Hij zou hem gaan missen wanneer hij overgeplaatst werd naar de basis van Aïsha.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Met een dubbel gevoel lag ze in zijn armen. Blij met het vredige gevoel dat hij haar bezorgde wanneer ze in zijn armen lag. Gerustgesteld door zijn zachte streling door haar haren. Het was fijn zo bij hem te zijn, om in stilte bij hem te liggen en het regelmatige geklop van zijn hart tegen haar oor te voelen. Tegelijkertijd bleef het idee dat hij morgen weg zou gaan op de achtergrond aanwezig. Ze hadden het beste uit de dag gehaald. Na het eten hadden ze nog kort getraind, ze hadden een omweg genomen zodat ze wat langer samen konden wandelen en zodra hun lippen elkaar hadden gevonden, waren ze niet meer van elkaar af te slaan. Eenmaal thuis waren de kleren al vlug van hun lichaam verdwenen en hadden ze genoten van een laatste vrijpartij voor hij zou vertrekken. Het liefst zou elke dag zou zijn, maar de verplichting riep en daarnaast had Dean ruimte nodig. Niet eens zozeer van haar, maar van de groep. Soms miste ze de tijd dat ze samen rondreisden. De spanning, de vele pieken en dalen die ze doormaakte. Dean die haar keer op keer weer redde en zij die hard werkte om zelfstandiger te worden. Maar ook het reizen, de plekken die ze zagen en het hebben van vrijheid. Complete vrijheid, zoals ze die nooit gekend had in de stad.
Hoe zou het straks gaan? Ze stond te popelen om een kind op te wereld te zetten, maar het zou een hoop vrijheid wegnemen en een hoop stress teweeg brengen. Waren ze daar tegenop gewassen. Zou Dean inderdaad de goede vader worden die zij dacht dat hij was, of zou hij continu tegen zichzelf en zijn verleden aanlopen? En hoe zat dat met haarzelf: zou zij eigenlijk wel een goede moeder worden? De gedachte over het kind bezorgde haar een nieuwe vraag. Een vraag die misschien te vroeg was om gesteld te worden, helemaal omdat ze merkte dat Dean nog moest wennen aan het idee. ‘We moeten nog een naam hebben,’ merkte ze zacht op. Zou het hem irriteren? Zou hij het moeilijk vinden? Of zou de gedachte hem een warm gevoel van binnen bezorgen? Ze hoopte op het laatste, maar vreesde dat dat niet de waarheid was. ‘Ik houd van stoere namen,’ voegde ze toe, ‘zelfs als het een meisje is. Niet zoals Charlotte. Charlotte is zo… popjes-achtig.’ Ze vond haar naam niet lelijk, helemaal niet als Dean het uitsprak. Daarnaast hield ze van de afkorting, ook vooral wanneer Dean het uitsprak. Ze herinnerde zich nog goed wanneer hij die voor het eerst gebruikte. Toch vond ze het wel een typische meisjesnaam en dat was iets wat niet bij deze wereld paste en ook niet helemaal bij haar. Charlotte tilde haar hoofd op, om te zien wat Deans reactie was. Ze hoopte niet dat ze hem van streek had gebracht.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld